Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| ft. RavenQueen

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Het was erg lief dat Lynn zich zo leek te bekommeren over zijn gezondheid, maar hij leefde al tijden zo. Als hij weer op kantoor was, zou hij hoogstwaarschijnlijk teruggaan naar niets of heel weinig eten, omdat de eetlust hem werd ontnomen door alle stress die hij in zijn leven had. Wat een erg begrijpelijk ding was bij een advocaat, hoewel eten en drinken toch wel een belangrijk iets zou moeten zijn in het leven van ieder persoon. Sem dacht hier niet zo over: hij plaatste zichzelf vaak laatst als al het andere al geweest was. Tot nog toe had hij er geen lichamelijke problemen aan overgehouden, waardoor hij niet van zichzelf kon zeggen dat het als vervelend kon worden ervaren.
'Bedankt voor je informatie, maar ik heb gewoon een dagje dat ik lekker zin heb in eten. Niets om je zorgen over te maken. Doordeweeks eet ik wat minder, maar dat haal ik dan in het weekend weer op.' Hij grinnikte even en keek naar Lynn. 'Wel schokkend, niet? Die foto bedoel ik he.' Hij vergrendelde zijn telefoon weer en legde deze weg. 'Het is toch echt waar. Snap ook niet hoe het zo ver heeft kunnen komen ooit, maar laten we maar zeggen dat ik blij ben dat dit nu verleden tijd is. Kan er niet meer aan denken hoe het was toen ik zo was. Verschrikkelijk! Was net nadat ik afgestudeerd was. Toen ik net advocaat was, at ik echt extreem veel door de stress en dat is nu eigenlijk veranderd naar niet eten. Toch vrij apart, maar ik weet niet wat ik liever heb. Ach, zolang ik maar genoeg eet zo nu en dan komt het goed. Goed, wat wil je leren koken? Wie weet kan ik je er nog bij helpen.' Lachte hij terwijl hij naar Lynn aan de tafel keek.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn glimlachte. Natuurlijk bekommerde ze zich over zijn gezondheid, maar dat deed ze heel vaak bij mensen. Het maakte niet uit hoe slecht het met haar ging, ze maakte zich altijd zorgen om anderen. Het zat in haar persoonlijkheid, iets wat ze voor een groot gedeelte van haar vader had.
Ze begon maar na te denken over wat ze wilde leren koken. Iets wat niet al te moeiljk zou zijn, maar toch lekker. En niet al te duur. Ze was namelijk nog steeds een student met een studentenlening van hier tot Tokio. ´Ik weet niet echt of het bestaat, maar een gerecht wat niet al te moeilijk is, lekker en niet al te duur. Of zijn dat te veel eisen?' Vroeg Lynn een beetje onzeker. Waarschijnlijk waren het te veel eisen. Was ze weer moeilijk aan het doen. Zij kon er ook niets aan doen dat ze niet kon koken. Of nou ja, misschien wel. Als ze er iets meer moeite voor had gedaan. Alleen had ze niet echt het gevoel dat ze tijd had voor moeite. ´Oh, als het nog een beetje snel klaar kan zijn... dat scheelt ook weer natuurlijk.´ Lynn zette haar arm op de tafel. ´Maar dat is vast onmogelijk. Iets wat én lekker is, én niet al te duur ís, én niet al te moeilijk is én ook nog eens niet al te lang duurt om klaar te maken.'

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
'Ik zou altijd zeggen: bak pannenkoeken, friet of maak tosti's, maar dat is natuurlijk niet erg gezond. Alhoewel dat ook niet echt kan voor enorm goedkoop als je ook nog iets heel lekkers wilt. Misschien dat je iets met kipfilet of gehakt kan maken. Taco's! Of burrito's! Dat is echt heerlijk. Ik maak wel burrito's! Dat ga ik je leren. Echt, je gaat gillen! Ik maak er altijd een lekker fris sausje bij en ik bedek de wraps met kaas, zodat ze dus een kaaslaagje hebben. Daar geniet ik altijd van. Je hebt alleen wraps nodig, gehakt, paprika, crème fresh (idk hoe je dit schrijft hoor HAHA) en eventueel nog mais als je dat lekker vindt. Heel goedkoop dus voor iedereen!' Sem grijnsde even en dook gelijk de kasten in om alle benodigdheden te pakken. Apart dat hij zoveel spullen had om zulke gerechten gelijk te maken, maar hij had geld en enorm veel eten in huis. 'Wacht... De wraps liggen in de kelder. Ik ga ze even pakken, blijf jij hier?'
Met die woorden verliet Sem de ruimte en liep hij naar een andere deur om de kelder binnen te gaan. Hij daalde de trap af en zocht in de zoveelste voorraadkamer naar de grote wraps die hij hier neer had gelegd ooit. Waar waren die verdomde dingen als je ze nodig had? Lynn zou daar vast zitten wachten op hem en hij kon die stomme wraps nergens vinden. Sem zuchtte en zette zijn handen in zijn zij. 'Waar zijn die achterlijke dingen nou weer?' Mompelde hij hardop in zichzelf.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn grinnikte. 'Dan doen we dat. Ik ruim nog wel even de borden op enzo.' Zei ze. Ze konden natuurlijk niet werken als het niet goed opgeruimd was. Terwijl Sem weg liep pakte Lynn de glazen borden op. Ze zou ze wel even in de vaatwasser zetten. Onverwacht hoorde ze haar mobiel trillen. Lynn pakte onhandig haar mobiel uit haar broekzak en nam op. 'Met Lynn Stephens!' Zei ze enthousiast toen ze opnam.
De borden vielen uit haar handen. Kletterde op de grond. Braken. Ze hoorde een bezorgde stem aan de andere kant van de lijn, maar ze kon het niet verstaan. Alles om haar heen leek langzaam te gaan. Lynn hing op en begon de scherven op te ruimen. Ze begon bij wat grote scherven, maar haar handen trilden zo erg dat de scherven bijna meteen weer op de grond vielen. Lynn was aan het bloeden. Haar handen zaten onder de kleine sneetjes. Langzaam begon het door te dringen. Haar vader was overleden. Nooit meer zal ze met hem kunnen praten, kunnen lachen, kunnen huilen. Nooit meer. Ze zal nooit meer zijn stem horen, hem horen praten, horen vloeken. Alles was voorbij. Het was over. Nee, hoe kon het over zijn. Dit was gewoon niet zo. Haar vader kon niet overleden zijn. Het kon gewoon niet! Alleen al het idee, het idee dat ze hem nooit meer zou kunnen zien... Tranen begonnen te rollen op het moment van besef. Lynn zou hem nooit meer terug zien.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Het was een ellendige zoektocht geweest, maar Sem had het pak met wraps weten te vinden. Een trotse grijns sierde zijn gezicht terwijl hij naar boven kwam met het pak in zijn handen. Zodra hij de keuken binnenkwam, zwaaide hij met het pak vrolijk boven zijn hoofd, maar stopte al snel toen hij Lynn zag zitten. 'Alles oké Lynn?' Vroeg hij haar verbaasd en hij legde het pak neer op het aanrecht terwijl hij bij haar ging zitten om te helpen. 'Het is maar een bord hey?' Pas toen merkte hij dat ze aan het huilen was, maar Sem wist niet waarom en was in de veronderstelling dat ze huilde omdat de borden gebroken waren. 'Het zijn maar items he?' Probeerde hij haar op te vrolijken, maar het leek niet te helpen. Daarom besloot hij haar zachtjes op haar schouder te kloppen als een soort troost, maar iedereen wist dat dit soort troost niet genoeg was in Lynns geval. Helaas was Sem nogal ongemakkelijk rondom mensen en leek hij niet de juiste handelingen te kunnen vinden om haar gerust te stellen.
'Eh, ga anders even zitten.' Hij hield haar omhoog en zette haar neer op een stoel. Vervolgens pakte hij water voor haar en bleef hij wat ongemakkelijk op een afstandje staan. Moest hij anders de kamer verlaten? Hier blijven als een soort zwijgende steunpaal? Sem wist het niet goed en bleef ongemakkelijk naar zijn handen staren. Waarom was hij ook zo ongemakkelijk rondom mensen? Ze had hulp nodig: iemand die haar goed zou kunnen troosten. Maar in plaats daarvan, had ze Sem. Een persoon die geen mensenkennis had en dus niet wist wat te doen in dit soort situaties. 'Kan ik wat voor je doen?' Wat een achterlijke vraag ook weer.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn liet het maar gebeuren. Ze liet hem de borden opruimen. Ze liet hem, haar in de stoel zetten. Het was niet het bord. Het bord was niet waarom ze huilde. Haar vader was er niet meer. Toch probeerde Sem haar te troosten. Lynn wist het allemaal niet meer. Ze begon gewoon te huilen. Alle stress, al de pijn en al het verdriet van de laatste dagen die ze het weggestopt, kwamen tevoorschijn. Lynn dook ineen, verborg haar gezicht. Ze wilde niet dat Sem haar zo zag. Dat überhaupt iemand haar zo zag. Het liefst was ze alleen geweest op het moment dat ze dit nieuws zou horen.
Flitsen van herinneringen van haar vader kwamen voorbij. Over vakanties, feestdagen, gezellige momenten. Over ruzies, rouwdagen, vervelende momenten. Maar alle momenten koesterde ze. Onthield ze. Dacht ze wel eens aan terug. Het vervelende was dat ze geen nieuwe herinneringen nog kon maken, herinneringen waar haar vader ook in het beeld zou zijn. Nu was hij alleen niet aanwezig in haar hart. Een plek die hij ook nooit uit zou verdwijnen. Wat dat betreft zijn spreekwoorden niet altijd waar. Want ook al was haar vader nu uit het oog, hij was niet uit haar hart.
Na een tijdje bedaarde Lynn een beetje. Ze begon er spijt van te krijgen dat ze meer make-up op had gedaan vanochtend ter camouflage, aangezien het nu tien keer erger was waarschijnlijk. Ze kon het zelf niet zien en dat wilde ze ook niet. Zonder naar Sem te kijken begon ze zichzelf maar uit te leggen. Zo zou Sem ook begrijpen waarom ze misschien zo reageerde. 'Mijn vader...' Lynn kon het haast niet over haar hart verkrijgen om het te zeggen. 'Hij... Hij is overleden. Een uur geleden.' Vertelde ze.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De jonge advocaat had in de hoek van de keuken gestaan met zijn handen op zijn rug gevouwen terwijl hij nadacht waarom ze ineens in tranen uit was gebarsten. Wat was er met haar aan de hand? Had ze pijn? Iets in haar oog? Het feit dat haar vader op sterven lag, was hij allang weer vergeten en dit scenario was dus ook niet door zijn hoofd gespookt terwijl hij de tijd had gehad om te kunnen denken. Zodra ze daarom ook de woorden sprak, snotterde, keek hij wat verbaasd op, maar kwam al snel tot de conclusie dat er inderdaad wat met haar vader was gebeurd. 'Oh jeetje ik... Het...' Het was te merken hoe ongemakkelijk hij zich voelde met deze hele situatie. 'Het spijt me. Moet ik je anders thuisbrengen of iets? Ik wil je wel helpen met thuiskomen en ik breng je wel of bel een taxi... Zeg maar wat ik voor je kan doen, dan help ik je Lynn.' Dit was het enige dat hij voor haar kon doen en betekenen. Meer dan dit was voor hem niet haalbaar, hoe graag hij dat ook zou willen. Lynn verdiende het immers om geholpen te worden en ze hadden net zo'n gezellige dag gehad, maar dit kwam natuurlijk als een donderslag bij heldere hemel binnenvallen. Sem keek haar vragend aan en probeerde iets te bedenken wat hij voor haar kon doen. Water pakken? Nee, dat had hij al gedaan. Thuisbrengen had hij al voorgesteld. Waren er meerdere dingen die een mens kon voorstellen in tijden van nood? Nood zoals deze dan weliswaar. Sem had dit soort dingen nog nooit in zijn leven meegemaakt en dat maakte het niet makkelijker. Zijn eigen ouders waren allebei overleden, maar toen moest hij niet voor iemand zorgen die het had meegemaakt: hij was toen de persoon die het meemaakte. Wat deed iedereen ook alweer toen het bij hem gebeurde? Wie wist dat nog na bijna 20 jaar later... Geen hond meer, toch?

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn staarde voor zich uit. Zou ze naar huis gaan? Thuis had ze ook niets. Haar thuis voelde niet als een thuis. Het was gewoon een kamer waarin ze leefde. Waarin ze at. Waarin ze alleen was. Lynn verbergde haar gezicht en schudde haar hoofd. Ineens had ze een enorme behoefte om te roken. Haar geweten wist dat het slecht was, maar alsof dat haar iets uit maakte op het moment. Maar hier blijven leek haar ook geen optie. Ze wilde Sem niet tot last zijn. 'Als je me naar huis kunt brengen...' Lynn kon haar zin niet eens afmaken. Ze stond op het punt om weer in huilen uit te barsten en om dat te voorkomen, moest ze even op haar lip bijten. Lynn bleef op de stoel zitten en drukte haar gezicht nog dichter tegen haar knieën aan. Haar mantelpak zou nu waarschijnlijk onder de mascara komen te zitten, maar wat gaf het. Wat maakte zo'n mantelpak nou uit. Ze kon gewoon een nieuwe kopen als ze dat wilde, het vervangen. Een vader was niet te vervangen. Maar die was ze nu wel kwijt.
Lynn besloot uiteindelijk toch maar op te staan. Anders kon Sem haar natuurlijk niet wegbrengen. Ze liep naar de gang en pakte haar tas. De fiets die buiten stond zou ze maar gewoon hier laten staan. Alsof ze nu naar huis zou gaan fietsen. Echt niet.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Het was enorm logisch dat ze graag naar huis wilde gaan en Sem zou haar natuurlijk brengen. Ze moest zich fijn voelen en dat kon nog heel lang duren voor dat weer zou zijn. Sem snapte het allemaal maar al te goed en wilde er voor haar zijn, maar wist niet hoe hij dit moest omzetten in daden. Vandaar dat hij had besloten dat niet te doen en er maar voor te zorgen dat ze enigszins het gevoel kreeg dat hij om haar gaf. 'Is goed, kom maar.' Hij had zijn autosleutels gepakt en zijn jas aangetrokken om vervolgens te vertrekken naar de auto die buiten stond. Hij sloot zijn huis af en liep richting de dure Mercedes die op het pad stond. Vervolgens stapte hij al in en zou hij wachten op Lynn. Sem probeerde te voelen wat zij zou voelen op dit moment, maar het leek net of al zijn gevoelens verdoofd waren en hij geen medelijden kón hebben. Hoe graag hij het ook zou willen. Natuurlijk was het rot, maar Sem had zoveel dingen meegemaakt met zijn werk dat hij bijna rottige opmerkingen wilde gaan maken en dat was alles behalve de juiste insteek. Het beste was als hij wijselijk zijn mond zou houden en gewoon zou doen wat ze van hem wilde en dat was simpelweg haar thuisbrengen. Haar fiets kon hier prima blijven staan, dus daarom hoefde hij hier niet meer over na te denken. Als ze er klaar voor was hem te halen, kwam ze vanzelf wel. Ze moest nu eerst bij haar familie zijn om dit alles te verwerken. Wat echter nog een hele klus zou gaan worden.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn liep mee naar de auto en stapte in aan de bijrijderskant. Sem ging rijden. Ach, nou en. Wat maakte het uit. Helemaal niets toch? Alsof haar eigen rijstijl haar vader terug zou brengen. Dat deed het niet. En dat ging het ook nooit doen.
Het ritje naar huis leek veel te lang te duren. Het gaf haar wel tijd om na te denken. Het nadenken was alleen eerder denken. Gedachtes die gingen over haar vader. Ergens hoopte ze dat, wanneer ze thuis zou komen, haar moeder en vader samen voor de deur zouden staan en haar vertellen dat het maar een grap was. Een hele slechte grap. Lynn zou dan boos zijn, maar tranen van opluchting zouden over haar wangen stromen. Ze zou haar armen om haar ouders heen slaan. Samen zouden ze lachen en huilen. In de avond zouden ze dan uit eten gaan om te vieren dat haar vader helemaal erbovenop was gekomen. Ze zouden (misschien iets te veel) drinken, praten en toosten op het leven. Want wat was er beter dan een leven samen met je familie? Gezellig met elkaar op stap, op visite, kaartjes sturen tijdens kerst. Dit beeld waarvan Lynn zo graag wilde dat het waar zou zijn, dat beeld was vernietigd op het moment dat ze thuis aankwam. Want daar stonden haar ouders niet. Ze was niet boos. Sterker nog, het was alsof haar emoties tot een stilstand waren gekomen. Tranen van opluchting rolden niet over haar wangen. Alsof haar ogen haar probeerden te vertellen dat ze niet mocht huilen. Lynn wist dat het de waarheid was en dat ze het moest gaan accepteren. Het was alleen zo verdomde moeilijk.
Lynn opende de deur en stapte uit. 'Nog bedankt... voor het brengen, mompelde ze voordat ze de autodeur dicht deed. Ze liep naar haar ingang van haar appartementencomplex en liep daar naar binnen. Nog heel even keek ze om naar Sem, zwaaide hem gedag. Glimlachte zwakjes. Waarschijnlijk kon hij dit niet zien zo door het glas heen, maar stel dat hij keek. Dan wilde ze nog wel naar hem hebben gelachen. Want hoe lang zou het welniet kunnen duren tot ze hem weer zou zien?

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Tijdsprong
--------------
Inmiddels was het een aantal weken later. In die paar weken hadden er een aantal belangrijke zittingen plaatsgevonden waar Sem veel stress door had geleden. Door al deze stress, was hij steeds meer gaan drinken en had ongemerkt een alcoholverslaving opgebouwd. Functioneren zonder alcohol werd nu steeds moeilijker, maar hij probeerde het niet te laten merken aan mensen om zich heen. Daarbij begon je het aan hem te merken met heel veel dingen, maar ook zijn uiterlijk leed er onder. Vrijwel iedere dag had hij een enorme kater. Toch leed zijn werk er niet onder, wat nog verbazingwekkend knap van hem was. Je zou immers verwachten dat iemand die een verslaving had niet meer kon functioneren als een normaal mens. Sem wist het goed te verbloemen en daar was hij deels trots op.
Het werk met Lynn was nog steeds erg fijn. Ze deed wat ze moest doen en leek zich niet te bemoeien met hem. Waarschijnlijk zou dit niet lang meer op zich laten wachten. Sems uiterlijk begon het aardig door te laten schemeren. Zijn oogwit was namelijk wat geel geworden en er zaten dagen tussen dat hij een bloedvlek in zijn ogen had. Dat kwam door de alcohol en was een zeer naar effect. Op die dagen probeerde hij niet te veel naar Lynn te kijken of simpelweg een zonnebril te dragen en te zeggen dat hij zich niet lekker voelde of wat dan ook. Helaas begon het nu vaker voor te komen en begonnen sommige smoesjes ongeloofwaardig te worden.

Op dit moment was Sem onderweg naar kantoor. Ook nu had hij wederom een enorme kater die voor weinig goeds zorgde. Tevens was hij door al het drinken veel afgevallen, want eten deed hij bijna niet meer. Het waren allemaal vervelende bijkomstigheden, maar nog steeds vond hij dat de cliënt voor ging op alles wat er in zijn persoonlijke leven gebeurde.
De jongeman parkeerde zijn auto en stapte kreunend uit. Hij slofte naar de deur van het kantoor en ging naar binnen. Het was nog erg vroeg, dus Lynn zou straks pas komen. Dat betekende dat hij nu alvast wat kon drinken om de stress te verminderen zodat Lynn het niet op zou merken als ze op kantoor arriveerde. Hij had dan ook een beker koffie gepakt en had een scheut whisky toegevoegd. Een halve Irish Coffee. De beker stond naast zijn computer en het was te ruiken in kantoor dat er niet alleen maar koffie in zat. Sowieso was het direct aan Sem te merken tegenwoordig, maar hij was een gesloten persoon en praatte nooit over zichzelf. Daar had hij namelijk een enorme hekel aan en dat wisten de meeste mensen van hem ook.
Sem zat achter zijn computer, maar kon zich nog niet echt concentreren. Hij had net wat paracetamol ingenomen en wachtte nu tot deze gingen werken.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Het duurde niet lang voordat Lynn weer aan het werk ging. Soms dwaalde ze nog wel eens af in haar gedachten, maar ze kon het voor elkaar krijgen om tijdens het werk geconcentreerd te blijven. Ze moest deze stage afronden, en het liefst op een goede manier ook. De Lynn op het werk was dan ook heel anders geworden dan de Lynn thuis. Tijdens het werk probeerde ze zich zo normaal mogelijk te gedragen, zoals ze was voordat haar vader was overleden. Maar thuis was al die vrolijkheid, passie en doorzettingsvermogen verdwenen. Dan zat ze in haar appartement op de vensterbank met het raam open te roken. Het roken had er wel voor gezorgd dat ze soms weer last kreeg van haar astma. Toch stopte ze niet. Ze had daar de mentale stabiliteit niet voor.

Toch maakte Lynn zich de laatste tijd veel meer zorgen om anderen dan om haarzelf. Ze moest dan wel weer met een puffer rondlopen, maar dat deerde haar niet. Ze maakte zich meer zorgen om Sem. Het ging niet slecht tussen hen persoonlijk, ze deden gewoon meer aan het werk tegenwoordig. Maar ook op het werk lette Lynn goed op Sem. In het begin viel het wel mee, maar na een tijdje begon ze door te krijgen dat zijn gezondheid achteruit ging. Op het werk droeg Sem steeds vaker een zonnebril met het excuus dat hij zich niet lekker voelde. Het probleem was dat dit steeds vaker gebeurde. Ze geloofde het niet meer. Er was iets mis en ze wilde weten wat, zodat ze hem kon helpen. Daarom had ze ook besloten dit keer iets vroeger naar het kantoor te gaan. Als ze het werk eerder af zou hebben kon ze Sem wat meer helpen, wat misschien zijn stress zou verlichten? Dat beredeneerde ze in ieder geval.
De weg naar haar werk verliep zoals altijd langzaam. Elke seconde die ze niet bezig gehouden werd, werden gevuld met gedachten over onder andere haar vader. Soms kwam Sem ook in haar gedachtengang voor. Het hing af hoe dicht ze bij haar werk was. Als ze in de buurt van het kantoor begon te komen kwam Sem steeds meer in haar gedachten voor. Alsof zijn aanwezigheid een deel van haar aandacht opeiste.

Lynn kwam uiteindelijk aan op het kantoor. Ze werkte hier nu al een tijdje en het voelde nu normaal om zelf de deur te openen, door de gangen te lopen zonder te verdwalen, en zo vanzelf in het kantoor te belanden. Het was ook een automatisme geworden om meteen "Goedemorgen" te zeggen wanneer ze de kamer binnenstapte. Sem was er namelijk altijd een stuk eerder dan dat zij was, dus vandaag zou zeker geen uitzondering zijn geweest. Daarnaast had ze zijn dure auto al buiten zien staan.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Sem was zeker twee uur vroeger op kantoor dan Lynn. Dat betekende dan ook dat hij er vaak al om zeven uur zat. Iets wat bizarre werktijden waren gezien het feit dat hij ook meestal tot een uur of zes, zeven bleef. De jongeman voelde zich vanmorgen ook verschrikkelijk. Uit bed komen was nog nooit zo moeilijk geweest, wellicht omdat het dan ook maandag was vandaag en hij twee dagen niet op kantoor was geweest. Dat betekende dat hij twee dagen de tijd had gehad om zichzelf klem te drinken en twee dagen op bed had kunnen liggen. Of meestal op de bank, gezien het feit dat zijn bed boven was en de trap vaak een te groot obstakel was om te trotseren wanneer je zo enorm dronken was. Daarom sliep hij meestal beneden op de bank.
Inmiddels voelde Sem zich al wat beter. Hij had zijn koffie met whisky opgedronken en de pillen begonnen eindelijk te werken. De pijn was dan ook iets verzacht, waardoor Sem enorm blij was met het resultaat. Jammer genoeg verraadde zijn uiterlijk al meer dan genoeg hoe slecht zijn gezondheid was, maar Sem voelde zich in ieder geval een stuk beter dan hij normaliter had gedaan. Zijn gezondheid was de afgelopen weken zwaar achteruit gegaan. De drank zorgde immers voor een hoop narigheid en dat was aan alles van Sem te zien. Iets wat hij niet graag toe zou willen geven. Waarom zou hij? De jongeman wilde zich focussen op zijn werk en niet op zichzelf. Dat zou toch enkel narigheid met zich meebrengen.
Sem rekte zich even uit en leunde achterover in de stoel. Hij was zeker vijftien kilo afgevallen en zag er nu gevaarlijk dun uit. Zijn wangen waren ingevallen en zijn benen leken wel stokjes in zijn pantalons. Op dit moment had hij een korte pauze ingelast. Er waren alweer een aantal processtukken geproduceerd, maar doordat hij zo'n kater had na gisteren, moest hij steeds vaker een pauze inlassen. Hij zat nu al aan zijn tweede beker whisky met koffie en doordat hij er zoveel whisky in had gedaan, voelde hij hem toch alweer langzaam hangen.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn was het kantoor binnengelopen en groette Sem zoals ze dat elke ochtend op een doordeweekse dag deed. Haar jas hing ze op aan de kapstok en haar tas zette ze naast haar bureau neer. 'Zoals altijd weer vroeg aan het werk zie ik,' begon Lynn. Ze bekeek Sem even. Hij zat weliswaar aan een kop koffie. Nam hij een pauze? Sem, de pauzeloze workaholic, nam de tijd om een kop koffie te drinken? Vreemd. Misschien had hij zo weinig geslapen dit keer dat hij wel koffie moest drinken, dat hij anders op zijn bureau in slaap zou vallen. Ze zuchtte. Deze man kon wel zeggen dat hij alles wist over gezondheid, maar ondertussen verklootte hij zijn eigen lichaam.
Een bekend aroma had de lucht gevuld en bereikte Lynn's neus. Ze rook. Ze fronste. Ze liep naar Sem toe. Dit was geen koffie, of in ieder geval niet alleen koffie. Zonder ook maar iets te vragen pakte ze de mok uit Sem's handen en rook nogmaals. Whiskey. En niet zo'n klein beetje ook. Lynn keek Sem doordringend aan. Wat was de bedoeling van dit? Waarom was hij aan de drank op zijn werk? Lynn had altijd gedacht dat hij zo serieus was over zijn werk, dus waarom deed hij dit? Nu ze zo dichtbij hem stond kon ze steeds meer dingen aan hem zien. Signalementen die naar overmatige alchohol consumptie wijzen werden steeds duidelijker. Zijn oogwit had een ietwat gelige kleur gekregen, zijn wangen waren ingevallen... het was net een lopend skelet met een huid erom heen getrokken. Zwak. Fragiel. Een klein duwtje zou hem omver kunnen gooien.
Lynn bleef zo staan met de koffiebeker in haar handen. Bleef hem doordringend aanstaren. Woorden waren hier niet nodig, aangezien Sem waarschijnlijk ook wel wist dat hij fout zat. Dat hoopte ze in ieder geval.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De jongeman had aan zijn bureau gezeten en schrok enorm van Lynn die blijkbaar ineens in zijn kantoor stond. Hij keek haar even een aantal seconden verbluft aan, maar glimlachte toen zwakjes. 'Ja, zal wel moeten.' Hij wreef weer door zijn ogen heen en bleef slapjes op de stoel zitten. De jongeman had eigenlijk niet eens door dat Lynn al bij hem stond, maar zag dat pas toen ze zijn beker pakte. Geschrokken probeerde hij hem nog te pakken, maar ze leek hem al gegrepen te hebben. Ze rook eraan en keek hem vervolgens doordringend aan. Natuurlijk had ze door dat er iets niet goed was. Iedereen kon dat wel aan hem zien, maar Sem wilde daar nooit serieus op ingaan.
Een tijdje had hij ongemakkelijk voor zich uit zitten kijken, om het vervolgens te negeren. Hij duwde zijn stoel met zijn voeten naar achteren en stond moeizaam op. De jongeman was immers erg dun en had al vrij veel gedronken. Dit zag je goed aan hem, omdat hij nu wat wankel op zijn benen stond. Zijn benen die net stokjes leken in zijn pantalon. 'Wil je thee of zo?' Vroeg hij toen maar, waarna hij zo recht mogelijk richting de deur liep om vervolgens naar de keuken te lopen waar hij thee en koffie zou halen. Dit keer koffie zonder whisky, natuurlijk. Lynn was er immers en dat betekende dat hij niet meer kon drinken.
Alsof er niks aan de hand was, liep hij terug naar het kantoor en vervolgens liep hij naar de tafel. Zijn dienblad zette hij neer en hij hield zichzelf even vast aan het bureau dat er stond. Dit deed hij om niet om te vallen, want dat gevoel kreeg hij wel. De jongeman pakte zijn beker en liep terug naar zijn stoel en plofte daar niks, zodat hij geen last had van de duizelingen die met de drank meekwamen. Zo vroeg op een lege maag was het niet goed om nu al te drinken. Sowieso was het al niet goed, maar zeker niet op een lege maag. 'Ik ga vanmiddag eerder naar huis. Voel me niet zo lekker. Moet eerst een paar dingen afmaken en dan ga ik. Kies zelf maar of je ook naar huis gaat.' Daarna negeerde hij alles en deed hij net of er niks aan de hand was. Zoals altijd. Af en toe nam hij een slok van de koffie, zijn handen trilden helemaal en hij tikte af en toe enorm zenuwachtig op het bureau.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld