Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg - The Outcast

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn versnelde passen maakten plaats voor gesprint, waarmee hij na ongeveer een tiental minuten de parkeergarage in het midden van de stad had weten te bereiken. Hoewel Ivan niet bekend was met een stad als Atlanta kwam hij geen tekorten aan geheugen. Hij had verschillende herkenningspunten gespot die hem naar de donkere ruimte hadden geleid. De stilte die er heerste vond hij gevaarlijk en, mede door zijn paranoia, kon hij al merken dat hij niet alleen was. Wantrouwend keek hij dan ook om zich heen, de omgeving uitgebreid gescand vooraleer hij zich naar het voertuig haastte. Diep in de schaduwen van de garage stond het verhuld met slechts het flikkerende licht van een vernielde noodexit wat op hem neer scheen. De rest van de stroom was uitgevallen en bood hem daarbij net zomin als wat de rest van de stad had kunnen doen; het was er een en al duister.
De bus wist hij met wat zacht gerammel te openen. Het feit dat hij geen sleutel nodig had om het rijtuig te kunnen openen gaf nogmaals aan dat hij er goed aan deed om zijn spullen er zo snel mogelijk weg te halen. Elk ander mens had met gemak alles kunnen jatten, ofwel het nacht of dag was. Een lichtelijk verbaasde glimlach verscheen al gauw onderwijl hij de Dragunov en een verouderd jachtgeweer vanonder de lakens haalde. Hij ging altijd uit van het ergste en ook deze keer bleek dat het onnodig was geweest. Nog niemand had het werkende voertuig opgemerkt, wat betekende dat zijn spullen, zelfs al waren ze gewild in tijden als deze, nog verborgen waren gebleven. Tenminste; daar was hij vanuit gegaan. Tot een toch wel erg argwanend geluid van meerdere luide voetstappen hem uit zijn concentratie haalde.
"Who do we have here?" zei hij al grijnzend. In een ruk draaide hij zich om en vond hij zichzelf oog in oog met een aantal onbekende, gewapende mannen. Hij betwijfelde hoe ze hem hadden kunnen vinden, maar het maakte hem niet minder oplettend. Vurig bekeek hij ze stuk voor stuk. Niets kenmerkte ze aan de personen die hij tijdens de apocalypse ontmoet had, toch bleef de opvallende rode kleur bij elk van de 5 aanwezigen te zien. Het gaf aan dat ze een groep waren, in dit geval een van de bendes die hij 'toevallig' opgezocht had in nog geen paar maand geleden. De afstand die zich tussen hem en de 'club' verkleinde was het bewijs.
"The new sheriffs in town," sprak een van de leden, een man van rond de 25 met een al dan niet onopmerkelijke lengte. Hij stak boven hem uit en was er onbescheiden over om te laten blijken dat hij vol zat met zelfvertrouwen. De shotgun laadde Ivan intussen in een enkele beweging, zijn vingers rondom het zware materiaal bevestigd wat hij dreigend op ze richtte. Het bloed van de overledenen dat aan zijn handen kleefde hield hem er niet van tegen om het vuurwapen bij zich te houden en het bloederige mes samen met de sniper weg te stoppen. Iets vertelde hem dat er immers meer rode vloeistof zou vloeien in de aankomende paar minuten. Een oude demper bevestigde hij in alle rust aan de loop van het geweer, de bespottende grijns nog altijd rond zijn lippen alhoewel ze met een enkele blik al op konden maken dat het ongemeend was. Zijn kille en ijskoude gelaat sprak meer dan de vele woorden die hij binnenhield.
"How cute."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Ze liep slechts enkele minuten buiten toen ze even stilstond en om haar heen keek. De locatie waar ze zich bevond kwam haar redelijk bekend voor, maar een de weg terug naar de parkeergarage was ze zo goed als vergeten. 'Bloody hell.' Mompelde ze vrijwel onhoorbaar. Opnieuw liet ze haar ogen over de omgeving glijden, maar zag geen enkel levend wezen. Snel checkte ze of haar rifle nog geladen was en de demper er nog aan zat. Toch hoopte ze ergens van binnen dat ze het wapen niet hoefde te gebruiken, al wist ze dat de kans erg groot was dat het toch moest.
Opnieuw baande ze zich een weg door de verwoeste stad, zo nu en dan bijna struikelend over verschillende stukken puin. De locatie van de parkeergarage was zo goed als verdwenen uit haar herinneringen, dus was ze nog altijd opzoek naar de plek. Haar voetstappen waren duidelijk hoorbaar, maar ze deed dan ook geen enkele moeite om geruisloos te sluipen. Er waren bijna geen walkers te bekennen, wat haar liet denken dat er nog andere mensen in de stad waren. Opnieuw checkte ze de munitie die ze nog bij zich had. Veel was het niet, sinds ze het wapen nog redelijk vaak gebruikte. Meer munitie had ze echter wel in haar rugzak zitten, maar die lag nog in het hotel.
Levenloos gegrom en slenterende voetstappen zorgden ervoor dat ze haar aandacht niet langer bij haar wapen hield, maar abrupt stilstond en haar omgeving snel scande. Het klonk alsof er maar één walker was, dus veel had ze niet te vrezen, al wist ze niet waar de walker vandaan zou komen. Toen zag ze iets bewegen vanuit haar ooghoek, en draaide ze zich snel de richting van het wezen. Zonder te aarzelen richtte ze haar wapen op de walker en haalde ze de trekker over. Veel geluid maakte het schot niet, al vreesde ze dat een andere walker het gehoord zou hebben. Snel rende daarom verder, nog altijd zoekend naar de parkeergarage.
Toen zag ze het bekende gebouw, zo'n kleine honderd meter van haar verwijderd. Het laatste stuk rende ze, tot ze het gebouw inliep, waar ze haar pas vrijwel geruisloos voortzette, bang dat er meer mensen waren die haar horen konden. Het busje werd meteen zichtbaar voor haar, maar zo ook de hoeveelheid mensen die erbij stonden, waar ze slechts Ivan van herkende. Opgelucht dat ze Ivan had weten te vinden, maar tegelijk ook lichtelijk beangstigd door de onbekende mannen die bij hem stonden, sloop ze naar het busje toe. Met haar rug tegen het busje aangedrukt en haar rifle nog altijd in haar handen geklemd, keek ze even ongezien toe. Veel zag ze niet van de gehele situatie, aangezien ze zich er niet mee wilde bemoeien. Het duurde echter niet lang voordat één van de mannen haar kant op keek en haar richting uit liep. Nog voor ze weg kon rennen voelde ze een stevige greep rondom haar pols, die haar vervolgens vanachter het busje wegsleepte. 'Let me go, you motherfucking son of a bitch!' Snauwde ze, terwijl ze alles eraan deed om zichzelf los te kunnen trekken uit de man zijn greep, helaas liet hij niet los en pakte ook nog eens haar wapen uit haar vrije arm.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Hij zocht en zocht en uiteindelijk had hij hem wel gevonden, maar het was ook Mako die hij in de amen van een ander vond en zijn broeder die omsingeld werd door sterkuitziende kerels.
Hoewel hij geen idee had van zijn situatie, had hij niet het vermoeden dat het gewoon vrienden van hem en Mako waren. Wie kon zich nu een vriend noemen als hij of zij zijn of haar vriend stevig in de armen had genomen op een mogelijkerwijs dreigende manier?
Hij had zich veilig gesteld achter een muur, maar was niet van plan om niets te doen aan de situatie. De vijf mannen moesten weg en de enige manier was door hen te executeren. Niemand nam in deze tijd orders aan van vreemdelingen. Het zag er dus naar uit dat hij hen op een zo'n wreed mogelijke manier moest doden.

In zijn rechterhand hield hij een wapen vast, die meerdere 'verdovingspijlen' aan de achterkant had zitten. De instrumenten van de pijlen, bestaande uit een glazen cilinder, hadden een inhoud van een kleurloze vloeistof. Men, die geen idee had van wat er werkelijk inzat, zouden het aan kunnen zien als water; het vloeide net zo soepel en leek geen sporen te bevatten van een mengsel. Echter was het allesbehalve waterstof. Achter het glas verborg zich een gruwelijke oplossing van zoutzuur met een extreem hoge concentratie. Het had een pH waarde van op zijn max 0.2 en zorgde ervoor dat het dingen, onder andere vlees en haar, volledig kon oplossen. Het was het enige wapen wat hij in zijn bezit had. Pistolen vond hij te gevaarlijk in verband met het geluid wat ze creëerde en hij had wel iets nodig waarmee hij zijn prooi vanaf een afstand kon uitschakelen.
Hij strekte zijn armen en richtte zijn wapen op zijn eerste slachtoffer. Het vergde ongelooflijk veel concentratie om in een paar secondes tijd juist geschoten te hebben op alle vijf de mannen. Hij mocht niets missen, want één fout betekende dat één van hen neergeschoten kon worden. Het was dus niet geheel risicoloos.
Het duurde slechts twee secondes voordat hij schoot en schoot, vijf keer lang. Geschreeuw, gejammer en gekreun van pijn drong met geweld zijn oren binnen. Hij moest ze wel meteen af maken, wilde hij de doden uit zijn buurt houden. Vandaar dat hij zich haastte naar hun lichamen en ze genadeloos één voor één de keel doorsneed met het mes die hij in broekzak had meegenomen. Pas toen keerde de rust weer terug en kon hij zijn mond opentrekken om te spreken, zonder dat hij het idee had kreeg dat ze achtervolgd werden.
In de tussentijd dat hij men zijn kelen had doorgesneden, had hij zich kleingemaakt door te hurken door zijn knieën. Zijn ogen waren een aantal seconden enkel gericht op de lichamen, kijkende hoe het vlees stuk voor stuk werd opgelost door de werking van het zoutzuur. Het was een vreselijk aanbeeld en de geur was ook niet echt aangenaam, maar hij had liever dit dan dat zijn broeder om zeep zou worden gebracht door stoerdoenerij van anderen. Een moordenaar kon hij zichzelf toch al noemen.
Hij plaatste zijn hand op zijn knie vooraleer hij zich weer richtte tot Ivan. Mako was enkel een zwart schaduw voor hem geworden. ''What the hell were you thinking?'' Zijn ogen werden groot bij zijn uitspraak. Een frons had zich laten zien op zijn gelaat en een uitstraling van verbazing vertoonde hij. Wederom stond hij op, maar hij hield het bij het opstaan. Hij liep niet naar hem toe om hem van dichtbij uit te schelden of hem te slaan vanwege zijn misdraging, maar hield zich gedeinsd op een afstand die hij veilig noemde. ''I am not going to do this. How hard is it to just stay in my fucking room, Ivan? I've always wanted you to be safe and I am trying hard to keep you safe, but it's impossible for me to do that if you're not able to follow my orders.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"You've got to be kidding me," mompelde hij met lichte frustratie terwijl het gedaante van Mako aan licht kwam. Meegesleept door een van de bendeleden wie haar komst duidelijk ook niet aanstond. Hijzelf wilde graag tegen haar uitvallen dat ze hem niet had moeten volgen maar, ook omdat het een gevaarlijke bende was die ze in het vizier had, besloot hij dat hij het beste kon doen alsof hij haar niet kende. Zijn naam die op hun lijst stond was tenslotte al een groot gevaar op zichzelf. De kans om haar erbij in mee te sleuren vanwege zijn uitbarstingen en neigingen om haar wel zeker te laten merken hoe dom ze wel niet was geweest door zijn weg te volgen, liet hij langs zich heen gaan. Onverstoord richtte hij zich weer op de gewapende mannen, zijn geweer nog altijd voor zich uitgericht mochten ze een vuurgevecht willen starten.
"What do you want, you idiot," snauwde hij erachter aan. Dat het hem niet aanstond hoe ze hem beslopen, laat staan onder vuur durfden te houden, was maar al te merkbaar geworden. Zijn blik werd feller naarmate de tijd verstreek. "We want back what's ours," werd er naar hem gesist. Lachend schudde hij zijn hoofd. De overtuiging waarmee de vreemde jongen sprak was niet alleen vermakelijk, hij vond het dom dat hij dacht hem ook maar iets te kunnen maken. "You really think I'm just gonna hand everything over?"
"No, Ivan." Een van de mannen stapte naar voren. Het zware geluid van zijn passen vormde een echo die seconden duurde, voordat hij voor hem tot stilstand kwam. Nog geen paar meter verwijderd van hemzelf, wat hij overduidelijk niet met genoegen aannam. Razend bleven zijn ogen steken bij de jongeman die hem in de gaten hield. Als een misdadiger werd hij bekeken; met afkeer en woede. "We just thought you'd be smarter than this."
Vervolgens was het niet een van de stemmen van zijn 'vrienden' die hoorbaar werden gemaakt. Het waren de doffe klappen die opeenvolgend hoorbaar werden gemaakt. Lichamen van de net zo gevaarlijke mannen werden voor dood achtergelaten op de harde ondergrond. Wegrottend voor zijn voeten, chemicaliën die de lijken voor grote delen op lieten lossen al was zijn aandacht heel ergens anders op gevestigd. De jongen met het mes in zijn handen die het bloed liet vergieten en elk slachtoffer langs ging, was datgeen wat hem bezig hield. Zijn gelaat verhardde zich spontaan tot staal.
"What do you think you're doin'?" sprak hij kil. Zijn oog viel meteen op Grigory, er vast op gevestigd terwijl hij zijn shotgun in Mako's handen drukte. Dat ze hem zouden achtervolgen had hij ergens wel op gerekend, maar dat zijn eigen broer hem zodanig wantrouwde dat hij er geen vertrouwen in had dat Ivan terug zou keren, had hij nooit van hem kunnen denken. Waar zag Grigor hem wel niet voor aan? Woedend om zowel zijn reactie als het feit dat hij dacht dat hij niet eens voor zichzelf kon zorgen, liep Ivan langs hem heen. Zijn plannen om Grigory ermee te confronteren dat hij het hotel had verlaten uit goede redenen gingen al gauw in rook op zodra hem een verfrommeld, opgevouwen papier opviel. Hangend uit een van de broekzakken van de 'leider' van de groep. De kleuren waren vervaagd, bekladderd met bloed, alsnog kon hij eruit opmaken dat het was wat hij dacht dat het zou zijn. Een kaart. Gehaast trok hij het weg van het stoffelijke overschot van de man, zijn gezicht voor geen moment betrokken bij het aanzien van de dode op het gesteente van de grond. De zwartgetekende lijnen, cirkels en pijlen waren zijn enige focus geweest.
"That motherfucker."

Yeah, lonely nights I laid awake
Pray to lord, my soul to take
My heart's become too cold to break

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Nog altijd probeerde Mako haar pols los te krijgen uit de ijzeren greep van de man, maar hij liet niet los. 'Let go, arsehole.' Kwaad sprak ze de woorden uit, maar effect op de situatie had het niet, behalve dat de man haar pols nog steviger beet pakte. Ze trok een pijnlijk gezicht zodra zijn grip op haar pols verstevigde. Ivan en de bendeleden leken elkaar eerder te hebben ontmoet, al richtte Mako haar aandacht niet echt op het gehele gesprek. Zelf probeerde ze echter haar wapen terug te claimen, wat makkelijker gezegd dan gedaan was. De man had hem aan een ander bendelid gegeven, wie het ver buiten haar bereik hield. Na enkele seconden had ze echter door dat het haar niet zou lukken. Wat dacht ze dan verdomme ook?
Met grote ogen draaide ze zich om bij het horen van geluiden achter haar. De bendeleden die stuk voor stuk slap op de grond terecht kwamen, zo ook de man die haar pols vasthad. Snel zette ze een paar stappen achteruit terwijl ze aanzag hoe chemicaliën de lichamen vrijwel lieten verdwijnen. Walgend keek ze toe, tot er een figuur verscheen. Grigory. Veel emotie leek hij niet te tonen bij zijn acties, waardoor ze opnieuw een stap achteruit zette, weg bij het bloedbad en de gedeeltelijk opgeloste lichamen. De geur was niet te harden en het gehele beeld zorgde ervoor dat ze op het punt van braken stond. Snel draaide ze haar rug er naartoe en keek wat wazig voor haar uit. Voor een moment keek ze echter naar Ivan, wie ze eigenlijk haar excuses aan zou moeten bieden. Ze had hem immers niet moeten volgens. Maar wat als de bende hem wel overhoop had geschoten?
Grigory's harde woorden kwamen haar gehoor binnen, en zo ook die van Ivan. Niet veel later drukte hij een shotgun in haar handen. Al overhandigde hij haar het wapen zodanig dat hij haar wat naar achteren duwde en ze zelf bijna haar evenwicht verloor. 'Calm down, for fuck's sake.' Mompelde ze ietwat chagrijnig. Toen draaide ze zich opnieuw om, zodat ze de twee broeders weer in zicht had. 'He has to follow your bloody orders, lad? What the fuck's wrong with you? Why would he fucking do that? He survived the goddamn apocalypse so far without your help.' Grigory werkte zich nu alweer op haar zenuwen, met zijn idiote uitspraken. Ivan was immers niet achterlijk en zijn broer kon hem toch zeker niet opsluiten in één of andere hotelkamer? Natuurlijk wist Mako dat haar brutaliteit de situatie niet beter zouden maken, maar ze ging absoluut haar mond niet houden, zeker niet als de jongen zijn broer vrijwel dwong om naar hem te luisteren.
Opnieuw keek ze naar Ivan, die ook wat zei, al ging het hoogstwaarschijnlijk niet over wat Mako of Grigory net zei. Zijn aandacht leek op een wat vervaagde kaart die hij vasthad. Vanaf haar positie kon ze slechts zien dat er wat strepen en cirkels opstonden, ook het bloed was onmiskenbaar, al leek ze daar minder verrast om.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Screw you, you fucking brat. I didn't talk to you, did I?'' zei hij direct toen ze wederom zijn ergernissen naar boven haalde. Ze had werkelijk alles wat hij verachtte; grof taalgebruik, ondankbaar, te snel geërgerd en het ergste vond hij nog dat ze zich overal bemoeide. Ivan had geen tweede hulp nodig die zich zou mengen in zaken wat haar of hem niks aanging of wel?
Hij rolde met zijn ogen en keek naar het gedaante wat van hem wegliep. Hij had niet verwacht dat, wat hij deed, als het verkeerde werd gezien. Was het zo moeilijk voor hem om gewoon dank je wel te zeggen? Echter was hij te zwak om aan te geven dat zijn gedrag hem niet aanstond en hij zijn pad maar alleen moest volgen, omdat hij vond dat het zijn taak was om hem te beschermen. Ze hadden geen ouders meer die voor hen konden zorgen en was het niet altijd zo dat een oudere broer voor zijn jongere broer moest zorgen? Maar het leek wel alsof hij alles verkeerd deed in Ivan's ogen. Wat hij ook deed, het werd hem niet in dank afgenomen.
''I don't know if I am able to create insulin which can help the rapture of glucose, but I can always try,'' zei hij op een toon die alleen Ivan horen kon. Hij had de brief in zijn handen gezien en hij had het gescheld gehoord en herhaald in zijn gedachtes, maar hij kwam niet op het idee om te vragen wat er aan de hand was. Hij had, naar zijn inzicht, al genoeg problemen veroorzaakt en hij had dan ook door dat hij Ivan met rust moest laten. Daarnaast wilde hij niet al te plakkerig worden. Hij moest hem vrijheid kunnen aanbieden in plaats van dat hij zou volgen wat hij deed en hem te ondervragen voor zijn daden.
''I won't force you to go with me, but please, be careful. I don't want to loose someone I love again,'' vertelde hij hem, zijn hand uitreikende naar zijn lichaam om hem zijn eigen wapen te overhandigen.
Hij nam een groot risico om hem zijn wapen te geven. Nu was hij niet meer in staat om zich van een afstand te verdedigen, want zo'n goede messenwerper was hij niet. Toch vond hij het nodig om hem een verdedigingswapen te geven; één die geruisloos werkte. Hij wilde er zeker van zijn dat hij zich goed kon verdedigen in het geval dat hij in de buitenwereld zou blijven.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
“I just forgot something back at the van, that’s all,” bracht hij mompelend uit. Zijn irritatie tegenover Grigor en Mako was af te lezen, of zijn aandacht bij de kaart was geweest of niet. De zoektocht die de baas van de bende, Mason Crawford om precies te zijn, had voortgezet was een en al problemen. Zijn locaties waren achterhaald en hoezeer hij de laatste jaren een professional was geworden in het spoorloos verdwijnen van de aardbodem, was er tot nu toe nog geen ontsnappen geweest aan de bende. De gestolen waar was daarbij ook niet onopgemerkt gebleven. Wellicht had hij het stelletje idioten dan toch onderschat.
Vol verbazing hoorde hij aan wat zijn broer te zeggen had. Het kwam zeker binnen, maar zijn somberheid was hetgeen wat hem dwars begon te zitten. Wat dacht hij nou eigenlijk van hem?
"Insulin isn't something you can really make out of the stuff we can find. The laboratories are destroyed by whoever decided to stop the making of the cure and if we're able to find what we need, it'll take weeks or maybe even months to get the information we'll be needing too, just to make the right dose," vertelde hij hem wat afwezig. Zijn eerdere zoektochten naar zijn broer hadden hem wel kennis meegegeven over een aantal laboratoria, waarvan hij het een en ander wist. Over de chemici of de praktijken zelf had hij daarentegen geen weten. Dat hij de gebouwen had weten te vinden en hij alles na had gezocht, niet meer vindende dan een leeggeroofd gebouw vol met walkers, kon dan waarschijnlijk toch nog van pas komen.
Ontsteld keek hij in zijn ogen, die in tegenstelling tot de zijne helder en groen waren. Alles wat hij zag was de man die het waar had gemaakt. Elk beetje van zijn dromen waren volbracht voordat de hel los was gebarsten en, al gaf hij het niet toe, was het de jongen waar hij al die tijd tegenop had gekeken. Hij was de trots van hun ouders geweest terwijl Ivan zowat alles deed wat hem verboden werd. Hij had gedacht dat zijn broer het ergens nog had kunnen begrijpen wat hem ertoe aan had gezet, maar het bleek valse hoop te zijn geweest. Het enige wat Grigory leek te zien was wat hij in zijn ogen verkeerd had gedaan. Hij was niet slim of hoogbegaafd, bezat geen discipline om te voldoen aan wat er van hem verwacht werd en al zeker kon hij zich niet voordoen alsof alles oké was. Want dat was het duidelijk niet.
"You won't lose me, Grigor." Hoofdschuddend duwde hij zijn broeder's wapen van hemzelf weg. Hem zijn beste wapen afnemen, enkel omdat hij het aanbood, zou egoïstisch zijn. Bovendien ging hij verder nergens heen. Zijn verloren broer was opgedoken in de laatste plaats waar hij voor hem zou zoeken; hij wist dat geluk een limiet had. Hem achterlaten stond niet in zijn plannen, alhoewel hij hem op bepaalde momenten wel af kon knallen vanwege zijn bezorgde opmerkingen en beschermende acties. Hijzelf vond dat hij het ook wel in zijn eentje afkon. Een kleine zucht rolde over zijn lippen terwijl hij het bloederige mes tevoorschijn haalde. "You can think whatever the hell you want to, but you should've known that it would never occur to me to just ditch you somewhere and leave town." De kaart klemde hij samen met het moordwapen stevig in zijn handen, het gescheurde en gekreukelde papier vastgeplakt aan zijn bloederige vingers, die ietwat trilden. Het gaf voor hemzelf aan dat hij eten binnen moest krijgen: een van de kleine tekenen die hij leerde te herkennen. Hij hoopte gewoon dat hij zich nog niet door zijn eigen voedselvoorraad - wat voornamelijk uit oude mueslirepen en een paar blikken houdbaar voedsel bestond - heen had gewerkt.
"I know what it looks like. But you gotta trust me on this one."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'I swear to god, I'm gonna kill you someday.' Haar woorden wat zachter dan voorheen, maar dezelfde dreigende ondertoon was nog altijd duidelijk hoorbaar in haar stem. Verder sprak ze echter geen woord meer, voornamelijk omdat ze geen energie meer had in een discussie met Grigory. De woorden die door de broers werden gewisseld kwamen haar gehoor in, maar zelf zei ze niets, ditmaal ook mede omdat ze volgens haarzelf het recht even niet had.
Haar ogen stonden gericht op de grond, terwijl ze lichtelijk afwezig luisterde naar wat de broers tegen elkaar zeiden. Ergens voelde ze zich jaloers. Ze hadden elkaar gevonden tijdens de apocalypse, wat een geluk hadden ze wel niet? En dit is hoe ze er mee omgingen. Ik zou letterlijk iemand doden om mijn familie te zien, of ook maar een vriend. Maar nee, iedereen werd van haar afgenomen. Even schudde ze haar hoofd, om de gedachte te kunnen vergeten, want dit was wel het laatste waar ze aan zou willen denken.
Gelukkig, als je dat kunt zeggen, hoorde ze het welbekende geluid van een walker, dat waarschijnlijk op het geluid van de schreeuwende mannen af was gekomen. Ergens voelde Mako zich opgelucht dat ze zich nu ergens anders op kon focussen, dus hield ze het wapen, dat ze nog vasthad, wat beter vast en richtte het op het wezen. Niet veel later haalde ze de trekker over en viel de walker leveloos neer. Er volgden er twee en een kleine grijns verscheen rondom haar lippen, 'I got this.' Mompelde ze. De twee walkers ondergingen hetzelfde lot als de eerste en Mako keek wat walgend maar het bloedbad wat ze had gecreeërd. Toch deed het haar weinig, in tegenstelling tot de stoffelijke resten van de bandeleden. Haar ogen stonden nog voor een moment gericht op de dode walkers die wat verder lagen, maar al snel wendde ze haar blik ervan af. Even keek ze naar de jongens, maar richtte al snel haar aandacht op het wapen. Het was absoluut haar rifle niet, waar ze zo aan gewend was, maar het was ook zeker geen slecht wapen. Al snel liep ze echter naar Ivan, en gaf hem zijn wapen terug. Haar eigen lag immers nog op de grond, amper vijf meter van haar verwijderd. Rustig liep ze erheen en pakte het wapen van de grond.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''If I am going to die, you die with me,'' snauwde hij, meteen al weer geïrriteerd door haar woorden, maar ook door zijn geweten die hij niet onder controle kon houden. Spreken was zilver, zwijgen was goud, maar ze wist zijn controle over zijn zwijgzaamheid elke keer weer te breken. Hij had de dwang om op haar in te gaan, hoe fout het ook was, en uiteindelijk reageerde hij toch wel.
''Not all of the laboratories are completely destroyed and we can always go home and check if you have an insulin stock. I am not going to give up on you, Ivan. I'd give my life for you,'' zei hij oprecht toen hij zich weer teruggekeerd had en zijn aandacht gevestigd had op Ivan. Hij was ervan bewust dat de laboratoria overhoop waren gehaald en de meeste spullen weggenomen waren door de overlevenden, maar hij kon op zijn minst kijken of er vloeistoffen over waren gebleven die hij mogelijkerwijs kon gebruiken in zijn proces. Daarnaast had hij verder niets beters te doen in het dagelijks leven dan opzoek gaan naar eten en zich schuil houden voor de walkers. Hij was enkel met zichzelf bezig en nu hij zijn broeder per ongeluk gevonden had, kon hij in ieder geval iets voor hem betekenen in deze zware tijden. ''I am going to do whatever it takes to make insulin you can use. I don't care if it takes weeks to just make a dose for two or three days.''
Toen hij opnieuw op hem in wilde gaan, werd hij afgeleid door een vage schim die hij, vanuit zijn ooghoek, in beeld kreeg. Het waren geen bendeleden of bebloede kinderen, maar een al te bekend beeld die hij zo snel mogelijk wilde vergeten. Het was een walker en het was zijn fout dat er walkers op hen afkwamen door het geschreeuw van de -nu dode- mannen die hij veroorzaakt had. Hij voelde zich direct schuldig en voelde zich dan ook verantwoordelijk om de doden te executeren, maar Mako was hem al voor. Echter toonde hij geen sprankel van dankbaarheid. Als zij dat niet deed, dan waarom hij wel?
Alsof er helemaal niets gebeurd was, richtte hij zich weer tot Ivan. Wat hij van hem wilde, vroeg heel veel van hem, maar hij wist dat hij hem wel moest vertrouwen in zulke situaties. Hij was verdomme negentien jaar oud en tot nu had hij zichzelf in leven gehouden zonder de rol van een vader erbij te hebben. Het was geen hulpeloos kind meer die zich hopeloos zocht naar drugs en plezier. Hij was een overlever.
''You've got my trust,'' murmelde hij. Onderwijl had hij gezien hoe zijn handen trilde en daardoor wist hij meteen dat zijn bloedsuikerspiegel te laag was, maar er was niet veel wat hij kon aanbieden als het om eten ging. Er waren geen dieren meer waar hij op kon jagen en groenten/fruit werd nauwelijks meer geproduceerd. Enkel de dode supermarkten beschikten nog over eten, maar die voorraad was zo ongelooflijk klein; iedereen had het meeste al meegenomen. ''You can go to the apartment whenever you want. Just know that I won't be there for one, maybe two hours. You can find me in the laboratory. If you want to eat something, just open one of my loads and take some food out of it. It isn't much, but it is at least something,'' zei hij en met dat vervolgde hij zijn pad.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"You know, it's already clear you both hate each other." Fel en wat verveeld keek hij voor een moment heen en weer tussen beide. Zijn geduld met het gevecht wat zijn overlevingsgenoten elke keer aangingen, raakte behoorlijk dicht bij een breekpunt. Het kon hem vrij weinig schelen hoe de twee met elkaar omgingen, maar hij was geenszins bescheiden over het feit dat het hem begon te ergeren hoe ze alsmaar de neiging hadden om mekaar te bedreigen. Straks werd hij die volgende dag plotseling wakker met een bloedbad voor zijn voeten. "Stop repeating the damn killing story over and over again. We all do know now that the two of you would be thrilled to look at each other's corpse on the floor. Ain't nobody got time for this childish bullshit."
Bedachtzaam liet hij zijn blik vallen op het moordwapen, een bebloed mes met allerlei sporen van de viezige, rode vloeistof van de walkers, in zijn trillende hand. De achterblijfselen van de walkers waren een walgelijk aanzicht geworden. De scherpte van het keukenmes was inmiddels flink achteruitgegaan en het maakte dat er minder schade mogelijk was om aan te richten, noch was het dodelijk. Slechts een uithaal naar een overledene en het volgende punt waar Ivan het wezen aan kon treffen, was beweegloos op de grond. Ondanks zijn ultieme wapen de sniper was moest hij toegeven dat het standaard wapen als hetgeen in zijn trillende vingers het beste werkte in de apocalypse. Het was geluidloos en bovendien was het gemakkelijker te vinden dan vuurwapens ofwel de benodigde munitie.
"I would die for you too, but please, don't take it to far. I'm not asking you to give up on me, just don't forget to also look out for yourself. You can get yourself killed in there."
Een deel van zijn broer's woorden gingen compleet langs hem heen, terwijl hij diep in gedachten weggezonken was. Starende naar de druppels bloed die zich traag een weg baanden van het metaal. Seconden, wellicht minuten trokken aan hem voorbij, voordat hij dan eindelijk weer opkeek. Grigory's gelaat bleef strak, maar hij zag aan hem dat hij meende wat hij uitsprak. De getemperde schoten lieten hemzelf integendeel wel verbaasd achter. Het omkijken kreeg hij geen kans meer voor; nog voor hij het voor elkaar kreeg werd zijn aandacht door Mako getrokken. De shotgun die hij haar net had overhandigd werd terug in zijn handen geduwd, alhoewel hij het zwijgzaam van haar aannam met een kleine knik. Erover beginnen en een discussie opzetten over wie het bij zich mocht houden, vond hij onnodig. Zodra ze het nodig had hoorde hij het vanzelf wel, toch?
"I'll see you in a couple hours," zei hij Grigory vastberaden na. Het gedaante zag hij in sneltempo verdwijnen uit het zicht. Hij voelde het in zich opkomen om hem achterna te gaan en hem, zonder het echt uit te spreken, te behouden van het gevaar wat er te vinden was in de donkere straten van het Atlanta, Georgia. Echter bedacht hij zich dat hij hem misschien beter even met rust kon laten. Hij wist dat Grigory erg verdiept raakte in wat hij aan het doen was, ook als het aankwam op dingen waar Ivan geen verstand van had. Ook dacht hij dat zijn broer wel wist wat hij deed. Zijn belangstelling ging dan ook al snel weg van de leegte die Grigory achter had gelaten, teruggekeerd bij Mako die hij ongeboeid bekeek.
"See, normally, I would've asked you if you wanted to join me and go to some kind of bar, ya know. Drink the good stuff. But since they aren't open for business anymore, I figured we don't have another choice than drinking the last stack of booze we can find back at the hotel." Een uitdagende glinstering kwam tevoorschijn, een lichte grijns staande op zijn gezicht terwijl hij naar haar toewandelde. "So, are you in?"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Grigory's woorden stonden haar niet aan, en het liefste had ze hem ook laten weten hoe ze erover dacht, maar dat deed ze niet. Ivan's gepraat was echter hetgeen wat haar tegenhield. Geïrriteerd keek ze naar de man. Wat ze er wel niet voor over had om hem neer te schieten. Maar eigenlijk kon ze het niet. Ze was kil en Grigory zou niet de eerste persoon zijn die ze neer zou schieten, maar eerlijk was ze vaak nog wel. Hij deed niets fout, buiten haar mateloos irriteren. De dood was niet de manier om zoiets op te lossen.
Voor een moment keek ze naar Ivan, die naar het wapen in zijn trillende handen keek. Al gauw vestigde ze haar aandacht op de leegte voor haar, diep weg in haar gedachten. De wereld voor dit alles en hoe de apocalypse haar leven eigenlijk had gered. Als dit alles niet was gebeurt was haar drugsverslaving nooit tot een einde gekomen en had ze het waarschijnlijk niet overleefd. Al was overleven op de manier waarop ze dat nu deed misschien niet veel beter. De woorden die tussen de broers werden gewisseld kwamen haar gehoor wel binnen, maar ze kon er niets mee. Daarbij interesseerde het haar weinig wat de twee tegen elkaar te zeggen hadden. Even keek ze achterom, maar de stoffelijke resten van de walkers, hopende dat er niet meer zouden komen. Haar rifle had ze daarbij nog wel in haar handen geklemd. Ze had dit wapen liever dan Ivan's shotgun, als zat dat van haar wel onder het bloed van de bendeleden. Walgend keek ze toe hoe kleine druppels op haar handen belandden.
Even keek ze op bij het horen van voetstappen en keek toe hoe Grigory langzaam uit haar zicht verdween. Het was voor haar een vreemde gedachte; maar ze hoopte dat hij een manier zou vinden om insuline te kunnen maken. Het was immers al een redelijk probleem dat Ivan diabetes had, maar insuline vinden zou een nog groter probleem kunnen worden. Apotheken waren immers één van de eerste plekken die men had geplunderd na de uitbraak, en vaak namen ze mee wat ze vinden konden, niet wetende of ze het nodig hadden of niet. Insuline was daarom ook moeilijk te vinden en het ruilen met mensen die het wel hadden kon je onmenselijk veel andere levensmiddelen kosten. Als Grigory een manier zou vinden om het zelf te maken, zou hen dat veel moeite kosten.
Ivan's woorden lieten haar echter opschrikken uit haar gedachten. Al zorgden zijn woorden er wel voor dat er een grijns vormde rond haar lippen. 'You know me so well... Hell bloody yeah I'm in.' Haar woorden klonken lachend, terwijl ze zijn hand vastpakte en hem meetrok. Het aanbod was er één dat ze niet af kon slaan, dus ging ze maar al te graag mee met zijn plan. Al snel liet ze zijn hand echter los, om een pakje sigaretten uit haar broekzak te pakken, waar ze er één uithaalde en het pakje vervolgens doorgaf aan Ivan, wat steeds meer een gewoonte begon te worden. Veel sigaretten zaten er niet meer in het pakje, hooguit vijf. Maar ze zal wel ergens nieuwe vandaan halen als deze op waren. Binnen de kortste keren had ze ook een aansteker in haar hand en keek even naar de vloeistof dat er nog in zat. Ook dit was niet veel meer, minder dan de helft, hopelijk nog genoeg voor alle sigaretten uit het pakje. Ach, dat zal ze later wel merken. Ze hield de sigaret tussen haar lippen en stak hem toen aan. Vrijwel meteen voelde ze de dikke rook haar longen vullen en kort daarna weer verlaten. Even keek ze naar Ivan, maar al snel had ze haar ogen weer gericht op het duister voor haar.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Zwart. Een enorme leegte had hij gezien, maar ging binnen een fractie van een seconde in rook op en een nieuwe omgeving met een bedoeling werd zijn aanblik. Echt?

Vrouwen die halfnaakt als een levenloze horrorpop op de grond lagen, omringden zijn gedaante.

De darmen van de bebloede dames die zijn gehele lichaam omsingelden, bevonden zich buitenshuis en vormde een hoop van lusteloze ingewanden. Pijnkreten creëerde meerdere echo’s die de ruimte voorzagen van een onplezierige sfeer, terwijl de doden alsmaar de levenden bleven steken met hun tuinharken. Het geluid wat daarbij vrijkwam, drong met geweld zijn oren binnen. Het was op de kop af hetzelfde geluid wat men te horen kreeg bij het husselen van stukken kipvlees. Al met al streefden de walkers naar een enorme chaos wat men in die tijd een ‘bloedbad’ noemde. Enkel kraaien, symbool staande voor de dood, vlogen nog boven de hoop lijken, zoekende naar hun eigen voedsel.

Zwart. Een enorme leegte had hij gezien, maar ging binnen een fractie van een seconde in rook op en een nieuwe omgeving met een bedoeling werd zijn aanblik. Echt?

Een vreemd uitziend voorwerp had hij stevig in zijn hand genomen. Een masker verborg zijn mond. Voor nu stond er een wijdlopige glimlach waar hij ‘zijn tanden’ bloot stelde aan de mensheid, een glimlach die men beangstigde. Het bloed die zich verspreid had op zijn gelaat, verraadde het feit dat hij allesbehalve normaal was. Hij toonde geen angst en zijn doel was om onschuldigen, wellicht schuldigen in zijn ogen te vermoorden op een koelbloedige manier die alleen men durfde te gebruiken met vrijwel niet tot geen gezond verstand. Het leek er verder niet naar uit dat hij hunkerde naar de angst in hun ogen wanneer hij eenmaal begon met zijn doodslagen, maar naar de kloppingen van het hart die hij steeds langzamer kon horen totdat het uiteindelijk stopte met het rondstromen van bloed, zuurstof en koolstofdioxide. Pas op dat moment vertoonde hij een grimmige grijns op zijn verminkte façade.

Grigory herkende het geschreeuw van de jongedame. Het was duidelijk afgeleid van zijn ex-vriendin die hij verloren had tijdens de oorlog die gespeeld werd tussen de levenden en de doden. Het was een tragisch moment, die hij het liefst zo snel mogelijk wilde vergeten om zichzelf staande te houden in deze wereld vol terreur, maar hij kon het niet. Zijn gedachtes, zijn dromen; alles liet hem wederom terugdenken aan hoe zijn jongedame de ondergang tegemoetkwam en erdoor meegesleept werd.

Het beeld nam hem mee naar het wegrennende gedaante van Valeria. Hoe ze wegrende op haar enorm hoge, maar stijlvolle hakken en haar haren plezierig door de wind overal heen en weer waaide, liet zijn angst voor een moment verdwijnen. Alles aan haar was werkelijk prachtig; van hoe ze glimlachte tot ze huilde. Hij zag haar als een godin die de harten van mannen kon stelen zonder er iets voor te doen.

En toch wist zijn beeld het zo om te draaien dat zijn moment van rust verloren ging. Een schot in het hoofd liet haar neervallen op de grond waardoor ze meteen uitgeschakeld was. Ze produceerde geen koolstofdioxide, maakte geen bewegingen en bovenal kwam er geen geluid meer uit haar. Ze was dood.

Maar alles wat hij zag, was slechts een illusie die hem voor de gek wilde houden. Bij het knipperen van zijn ogen, waren er geen sporen meer van enige lichamen en zag hij enkel de verwoesting van de stad. Alles wat hij had doorstaan, dreef hem ongetwijfeld tot waanzin.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De grijns die ook bij haar ontstond gaf hem al genoeg als antwoord. Verbreed binnen enkele seconden en vrolijk, precies zoals hij had verwacht. De zijne vergrootte zich ook gelijk, zelfs al kwam haar actie onverwacht aanzetten en vond hij zichzelf niet veel later wandelend achter haar aan, haar hand stevig in de zijne gedrukt terwijl ze hem achter zich aan sleepte. Hij kon voor zichzelf lopen en voelde wat irritatie naar boven komen, maar hij bande het uit zijn hoofd, het latende voor wat het was. Ivan was wel toe aan een beetje lol. Daarbij kon hij het niet ontkennen dat hij het ergens niet erg vond om Mako opgewekt te zien. Het liet hem de gruwelijke buitenwereld wat ze tot hun leefplaats moesten zien, zelfs voor even vergeten. Iets wat nog geen ander ofwel hemzelf was gelukt.
"That's what I thought," murmelde hij met diezelfde grijns nog zichtbaar. Gewillig liet hij zich door haar meetrekken, de shotgun weggestopt bij de sniper op zijn rug. Het bloederige moordwapen in zijn andere hand liet hij daarentegen geklemd waar het was, stevig vastgehouden om voorbereid te zijn op elk gevaar wat eraan kon komen. Zijn focus was en bleef iets waar hij aan vast bleef houden. Ivan was zich ervan bewust dat Mako hem geen kwaad zou doen, maar het hield hem er geenszins van weer om zijn aandacht weg te laten vagen van de gevaren die hen misschien te wachten zouden staan. Althans, tot hem een onafslaanbaar aanbod werd gedaan. Ze kende ook hem te goed.
Grijnzend nam hij een van de enkele overgebleven sigaretten uit het pakje en stak deze op. "You know, you ain't that bad, Mako," sprak hij, de kleine beetjes rook losgelaten in de koude buitenlucht. Het pakje overhandigde hij haar ondertussen samen met de aansteker plezierig terug. Zijn wantrouwen was er altijd al geweest, wachtende op het ene moment dat hij kon denken 'zie je wel?' De gedachten aan dat het fout was hoezeer hij zijn vertrouwen in iemand legde. Het was een kwestie van tijd voordat zou blijken dat hij op geen ander persoon kon rekenen en hij, wederom, weer in zijn eentje rondzwierf in de gevaarlijke gebieden van de nieuwe wereld. De duistere straten die hij dit maal betrad met een 'vriend'. Of hij echt overtuigd was van wie ze was, wist hij nog niet. Het zou vanzelf boven water komen wie het was die hij werkelijk naast zich had lopen.
Hij probeerde de gedachte van zich af te schudden, zijn blik teruggebracht bij Mako bij het voortzetten van hun weg terug naar het hotel. Zijn stemgeluid zuchtend op de achtergrond hoorbaar gemaakt bij het nemen van een nieuwe trek van zijn sigaret.
"Too bad we didn't got the drugs."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Vrolijk liep ze door de straten, even niet uitkijkend voor gevaren. Het was misschien niet slim, maar zo nu en dan was het fijn om even niet aan de fucked up wereld te hoeven denken waar ze zich in bevonden. Alles was immers al erg genoeg zonder er elke minuut van de dag bij stil te staan.
Ivan's woorden waren hetgeen dat har terug trok de realiteit in, al waren ze verre van negatief. Het bijna lege pakje sigaretten nam ze terug, voordat ze hem een brede glimlach gunde. 'Well thanks... You're a nice lad yourself too.' Vrolijkheid was in haar stem te horen, voor vrijwel de eerste keer sinds uren. Zijn woorden deden haar goed, en ze wist niet precies waarom. Het was immers amper een compliment, maar sinds ze Ivan had leren kennen wist ze dat hij niet erg gul was als het aankwam op complimenten uitdelen, dus dit voelde bijna als een overwinning in haar oren.
Vrolijk zette ze haar passen voort, met de sigaret tussen haar lippen en zo nu en dan wat rook dat uit haar mond ontsnapte. Haar gezichtsuitdrukking veranderde echter al snel voor één die pijn uitstraalde, en haar hand ging naar de wond in haar zij. 'That don't feel so nice.' Mompelde ze, met haar bijna kenmerkende Ierse accent, wat soms wat Brits klonk. Al snel had ze haar pas weer herpakt en leek het alsof er niets gebeurd was. Fysieke pijn. Hetgeen wat ze weigerde te tonen, wie het dan ook was die het zag.
Het waren wederom Ivan's woorden die haar op deden kijken van de stenen ondergrond waarover ze liep, terug naar het hotel. 'Yeah I guess. Though on the other hand I'm kinda happy 'bout it. Drugs always remind me of one of many near-death experiences I've had.' Het kwam er wat lachend uit, al was het niet bepaald grappig. Een jaar of anderhalf geleden had ze per ongeluk een overdose genomen, en belande zo in het ziekenhuis. Het had haar bijna haar leven gekost als het niet aan Floyd lag die haar vond. Al is het immers niet haar eerste near-death ervaring.
Met een kleine glimlach keek ze op naar het gebouw dat enkele honderden meters van hen vandaan was. Het hotel. Gekenmerkt door de rode neon lichten die de naam spelden, al deed meer dan de helft het niet meer. Nog altijd kwam het hotel haar bekend voor, en het liet haar geloven dat ze het eerder gezien had of er gewoon eerder geweest was. De gedachte schudde ze echter al gauw weer uit haar hoofd en keek met een kleine glimlach naar Ivan, die zich nog altijd aan haar zijde bevond. Waarom wist ze niet precies, maar het voelde goed om iemand bij haar te hebben, al kende ze de jongen nog altijd amper. Ze wist zijn achtergrondverhaal dan wel, als ze dat geloven kon althans, en wat al niet meer, maar zijn persoonlijkheid was voor haar grotendeels nog altijd een raadsel.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:

Aryana Rinaldi – 21 jaar

Aryana is een erg eenzaam meisje, ondanks ze beweert dat ze niemand nodig heeft. Toen ze dertien jaar oud was, vluchtte ze samen met haar ouders naar Amerika. Haar vader was een gezochte crimineel in Italië, het begon allemaal bij een simpele overval in een buurt winkeltje. De volgende stap was drugs en wapens dealen, wat hem al een iets grotere crimineel maakte. Hij had het limiet bereikt door een moord te plegen op een concurrent, toen de politie erachter kwam was er geen andere mogelijkheid dan vluchten. Het was voor niets geweest, haar vader werd alsnog gevonden waardoor Aryana alleen achterbleef met haar moeder. Jarenlang had ze enkel haar moeder gehad, tot ze ook haar verloor. Tijdens een zoektocht naar voedsel, wat altijd een moeilijke klus was, kwam haar moeder klem te zitten tussen een aantal walkers. Het enige wat Aryana kon doen was vluchten. Tot op de dag van vandaag weet ze nog steeds niet hoe het gaat met haar moeder. De kans dat ze nog leeft is er, al is de kans dat ze dood is groter. Al jaren is ze opzoek naar een spoor van haar moeder. Aryana heeft een erg bezorgde persoonlijkheid. Net zoals haar vader kan ze af en toe een beetje impulsief zijn. Vaak zegt of doet ze dingen waarvan ze later spijt krijgt omdat ze er niet over nadenkt. In tegenstelling tot haar vader doet ze geen vlieg kwaad, enkel als iemand een bedreiging is. Ze is geen opgever. Iemand vertrouwen is bijna onmogelijk voor haar, zeker sinds ze erg vaak te maken heeft gehad met oplichterij. Op het begin kan ze erg arrogant en kil overkomen, maar als je haar eenmaal goed kent en je haar vertrouwen kan winnen, is ze ontzettend aardig.

Mijn stukje schrijf ik in het bericht hieronder!

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld