Lespoir schreef:
Ergens vroeg Addison zich af of het zo erg bleef in het huis, misschien werd het ooit beter voor haar. Dat hoopte ze vooral. Ze behandelde haar onredelijk, behalve Crystal deed aardig tegen haar. De rest had een bloedhekel aan haar. Het kon ook zijn dat Crystal zichzelf aardig fakete, maar daar ging ze niet vanuit. Crystal leek oprecht aardig te zijn. Bovendien kon je precies zien of een persoon echt aardig was, of dat het gespeeld was. Enkel bij Jack was het moeilijk van hem af te lezen of hij oprecht was of dat hij alle aardigheid fakete. Dat kwam doordat hij heel erg mysterieus was. Iets wat heel veel meiden aantrok, Addison vond het ook aantrekkelijk als een jongen mysterieus was, maar ze kon niet tegen Jack's karakter. Zeker niet tegen zijn stemmingswisselingen. Hij deed ook altijd alsof zij gemeen en bot begon te doen, terwijl hij negen van de tien kansen begon. Hij lokte Addison's reacties uit, net zoals Addison hem af en toe een 'beetje' boos kon maken. Ze waren een beetje aan elkaar gewaagd, ze konden elkaar gewoon heel erg boos maken, wat natuurlijk niet goed was. Zo zorgde ze ervoor dat het huis voor geen één van beiden een fijne plek was. Misschien overdreef Addison een beetje met haar boze reactie toen hij haar telefoon stuk maakte, al had ze wel gelijk. Hij kon niet alles van haar afpakken. Toch had ze drie tellen moeten nadenken voor ze die reactie gaf. Op dat gebied kon Addison heel erg impulsief zijn, waarschijnlijk was hij dat ook. Waarschijnlijk dacht hij ook niet na voor hij het zei en liet hij de woorden zonder dat hij echt beseft wat hij zei uit zijn mond. Misschien had hij zelf geeneens door dat het gemeen over kon komen, dat had Addison namelijk ook een aantal keren voorgehad. Addison was de laatste paar dagen heel impulsief geworden, die moorden waren beiden teugelloze acties; ze dode de twee personen zonder er één seconde over nadacht. Het voelde goed toen ze haar tanden in de nekken zette. Heel goed. Ze genoot ervan hoe het warme bloed in haar keel terecht kwam. De adrenaline zorgde er echter voor dat ze zich niet kon inhouden en niet kon stoppen tot bijna al het bloed uit het lichaam was. Het moment nadien als ze het lijk op de grond zag liggen vond ze verschrikkelijk. Nog nooit had ze zichzelf zo schuldig gevoeld. Daarom vroeg ze zich af hoe Jack zich voelde als hij iemand vermoord had. Voelde hij zich ook schuldig of was er geen enkel schuldig gevoel bij hem te bekennen? Ze ging het niet zomaar aan hem vragen, dat was niet alleen onbeleefd, het was ook zijn persoonlijke zaak. Zij hoefde niet te weten wat er in hem om ging als hij weer eens een mens had vermoord. Ze hoopte erop dat de mensen die hij vermoord had schuldige mensen waren, die verdiende het om vermoord te worden. Als ze dat niet waren, was het een veel ergere zaak. Onschuldige mensen mochten niet vermoord worden, ook al had Addison zelf ook een onschuldig meisje gedood. Ze zou zoiets nooit meer doen, ze voelde zich er nog steeds schuldig over. Zelfs over de jongen voelde ze zich schuldig, wel een stuk minder schuldig dan dat ze zich bij het meisje voelde. Daar had Addison geluk mee. De jongen was dan ook niet onschuldig en het meisje wel. Daar lag het aan.
Ze hoorde Crystal grinniken toen Addison zei dat ze niet kon kiezen. Waarschijnlijk herkende ze het probleem. Elk meisje maakte zoiets wel eens mee, al was het bij Addison bijna een dagelijks dilemma geworden. Zeker door de goed gevulde kledingkast die ze bij haar thuis had. Crystal had er waarschijnlijk nog een groter probleem mee, zij had nog meer kleding in haar bezit dan Addison had. Ze vroeg zich nog steeds af hoe ze eraan gekomen was, het was zoveel dat ze er bijna een kleding winkel mee kon vullen. Dan had ze nog niets over haar schoenen gezegd, die had ze ook met hopen zoals Addison had kunnen zien. Dat was iets waar veel meiden van droomde.
Addison had er geen idee van welke kleuren het beste bij haar paste, ze droeg nooit heel erg felle kleding aangezien ze dan het idee had dat ze er bleker uit zag. Addison had een redelijk bleke huidskleur. Ze was niet helemaal wit, je kon duidelijk zijn dat ze wel een hele zachte bruine gloed over haar heen had, maar dat was het dan ook. Heel erg getint was ze niet, haar moeder daarin tegen was juist wel getint, maar dat kwam doordat ze van Spaanse afkomst was. Haar broertje had duidelijk ook niet de huidskleur van hun moeder, de iets blekere huidskleur hadden ze geërfd van hun vader, ook al was haar vader niet heel erg bleek. Addison was de bleekste van het hele gezin, maar ze vond het niet lelijk bij zichzelf staan. Waarschijnlijk stond een getinte huid zoals haar moeder had haar totaal niet. Ze vond het ook niet erg om zo bleek te zijn, het paste goed bij haar blonde haren en felblauwe ogen. Dat was misschien ook de reden waarom Addison beter met lichtere kleuren stond, haar blonde haren stonden er beter bij, net zoals haar ogen. Alhoewel zwart er ook voor zorgde dat haar oogkleur geaccentueerd werd.
Ze zag dat Crystal uiteindelijk wat kleding begon uit te zoeken voor Addison. Godzijdank dat ze haar wilde helpen. Addison was een ramp als het uitkwam op kleding uitkiezen. Als ze bijvoorbeeld aan het winkelen was in de stad was het geen probleem om een setje uit te kiezen, maar eenmaal dat ze de kleding in haar bezig had en ze in haar kast keek naar wat ze aan wilde doen wist ze nooit wat ze aan moest trekken. Ze had steeds het gevoel alsof ze te weinig kleding had wat duidelijk niet het geval was aangezien Addison's kast bijna uit elkaar viel door de grote hoeveelheid kleding. Crystal vond vast wel wat voor Addison, daar twijfelde ze niet aan. Ondanks haar korte jurkjes en rokjes had Addison wel het gevoel dat ze haar kon vertrouwen op het gebied van kleding. Ze zag eruit als een ijdel meisje dus ze zou Addison vast niet in een gekke combinatie kleding over straat sturen. Bovendien trok Addison zich er niet snel wat van aan als mensen haar kleding niet leuk vonden, zij moest er mee over straat lopen dus het was haar probleem als het slecht gecombineerd was.
Addison vroeg zich af of Crystal wist van het hele vampier gedoe. Ze hoopte dat niet te veel mensen erachter waren gekomen, ze wilde het liever een beetje verborgen houden, ook al ging dat moeilijk als er bij de lijken duidelijke beet wonden te zien waren. Alhoewel mensen ook niet snel zouden geloven dat Addison een vampier was. Vampieren kwamen alleen voor in boeken, series en films. Dat was de mening van de mensen tenminste. Addison had natuurlijk bewijs van het tegendeel. Blijkbaar waren vampieren echt. Ze had het liever niet gehad, ze wilde haar menselijkheid heel graag terug ondanks de voordelen die een vampier misschien had. Er waren meer nadelen dan voordelen aan verbonden, dat wist ze wil. Addison wist niet of Crystal bang was voor haar en eigenlijk gewoon verborg. Ze hoopte dat ze niet bang was voor haar, ze liet Crystal met rust als het op bloed drinken aankwam. Bovendien was Addison niet hongerig dus had ze geen bloed nodig de komende uren of misschien wel dagen. Ze had er geen idee van hoe lang ze zonder bloed kon.
Toen Addison zag dat Crystal een outfit bij elkaar gevonden had keek ze er even naar. Het zag er eigenlijk nog best oké uit. Niet iets wat Addison zou uitkiezen als ze in een winkel was, maar ze vond het leuk. Het kon trouwens geen kwaad om eens wat nieuws uit te proberen. Addison stond altijd open op nieuwe dingen als het op kleding aankwam, behalve als het enorm korte rokjes waren waarbij je moest uitkijken dat je geen verkeerde dingen zag. Crystal had toch broeken wat ze niet van haar verwacht had, daar was Addison best blij om. Het was beter dan een jurkje ook al zag het er toch meisjesachtig uit. Het zag er net niet té meisjesachtig uit. Ondanks Addison van comfortabele kleding hield, moest ze ervoor zorgen dat ze zich wel als een vrouw kleedde, soms vergat ze dat een beetje al wist ze tegenwoordig best goed wat wel en niet kon voor een meisje van haar leeftijd. Ze was nog maar achttien jaar dus ze had het geluk dat ze zich nog niet te volwassen moest kleding, al was het ook geen zicht als ze in iets heel kinderachtig aankwam.
"Ik vind het wel leuk."
Ze zag dat Crystal nog iets aan het zoeken was. Waren het schoenen? Ze zag dat Crystal uiteindelijk een paar allstars van de grond nam. Net toen ze wat wilde zeggen ging de deur open en kwam er een jongen naar binnen toe die zijn armen om Crystal heen sloot en een kus op haar wang drukte. De jongen kende blijkbaar weinig schaamte aangezien Addison er gewoon bij stond. Een kus op de wang was geen ramp, maar dat kon hij ook doen als Addison ergens anders was. Bovendien was het niet heel erg gepast. Het was heel erg... raar.
Addison vroeg zich ondanks het raar was af of dat ze een relatie hadden. Dat moest wel, anders deden ze niet zo. Toch was het een beetje gek om een relatie te hebben in het huis, Addison wilde eer geeneens aan denken om een relatie te hebben met een jongen uit de woning waarin ze zo goed als opgesloten zat. Dan bleef ze nog liever voor eeuwig alleen. Er was ook geen enkele jongen die te vertrouwen was, dus het zou sowieso met niemand iets worden, vertrouwen hebben was één van de belangrijkste zaken in een relatie, langs beiden kanten. Addison vertrouwde niemand en er was ook niemand die Addison vertrouwde, dus het kon sowieso met niemand wat worden. Ze vond dat niet erg, ze had geen relatie nodig om gelukkig te zijn, ze had vrijheid en haar familie nodig. Dat was het gene waarvan ze gelukkig werd.