Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Bloodlines

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Addison hoorde Crystal zeggen dat ze eraan kwam. Waarschijnlijk was ze bezig met iets, ze hoopte dat ze haar niet gestoord had. Ook Crystal was zat vast niet te wachten op een bezoekje van Addison, zeker niet na de moorden die ze gepleegd had. Addison ging Crystal in ieder geval niets doen, ze had geen behoefte in bloed en ze was al een beetje afgekoeld doordat ze een paar minuten weg was van Jack. Ze kon het een tijdje volhouden in zijn buurt, maar na een tijdje werd het haar te veel en moest ze even uit zijn buurt gaan zodat er geen doden zouden vallen. Ze wist dat ze hoogstwaarschijnlijk binnen een aantal dagen opnieuw bloed nodig had, dus ging het dan moeilijker voor haar worden om niemand te vermoorden. Ze had geen idee wat er zou gebeuren als ze een aantal dagen zonder bloed kwam te zitten. Het kon zijn dat de stoppen doordraaide en ze zonder dat ze zichzelf tegen kon houden iemand zou vermoorden of ze kon zichzelf beheersen. Waarschijnlijk kon ze zich niet beheersen. Ze had gewoon bloed nodig, ze kon er niets aan doen dat het moest. Ze zou best een paar dagen zonder kunnen, maar waarschijnlijk ging het geen lange tijd zijn. Net zoals mensen na een tijdje voedsel nodig hadden om niet uitgehongerd te geraken, had Addison bloed nodig om niet uitgehongerd te geraken. Het was allemaal best simpel om te begrijpen, alleen was het voor Addison zo simpel nog niet. Het was moeilijk voor haar dat ze bloed nodig had om te overleven, ze vond het totaal niet prettig. Ze had het gevoel dat alles in haar leven opeens misliep. Ze wilde geen leven leiden als vampier. Zeker niet als ze in een huis vol met mensen die haar haatte moest zijn.
Ze zag dat Crystal de deur opende. Aan haar blik te merken had ze niet verwacht dat Addison aan haar kamerdeur zou staan. Waarschijnlijk had ook Crystal een hekel aan Addison gecreëerd, dat was volkomen normaal als dat zo zou zijn. Niemand mocht Addison nog na wat ze gedaan had.
"Hey," zei Addison toen ze Crystal dat ook hoorde zeggen, Addison wilde vriendelijk tegen haar blijven. Crystal had haar eigenlijk goed opgevangen toen ze pas in het huis was, dus zij verdiende het wel dat er normaal tegen haar werd gedaan. Bovendien was Addison het gemeen en bot zijn beu geworden. Ze had er geen zin meer in om zo chagrijnig te zijn, het putte haar alleen maar uit.
Toen ze de kamer van Crystal in liep keek ze even om haar heen. Haar kamer zag er veel leuker uit dan de kamer die ze eerst gekregen had en de kamer van Jack waarheen ze verhuisd was. Het zag er wat meisjesachtiger uit, wat paste bij Crystal. Addison kon ook een echt meisjesachtig meisje zijn, al hield ze niet van korte rokjes en jurkjes. Ze droeg ze wel, enkel voor feestjes zodat ze er toch eens anders uitzag dan normaal. Ze had een aantal posters aan haar muren hangen en haar kamer zowat vol met kleding en schoenen. Hoe ze in het bezit was gekomen van al die kleding en schoenen wist ze niet. Addison had bij haar thuis ook heel wat kleding en schoenen hangen, alhoewel ze daar nooit meer gebruik van kon maken doordat ze nooit meer thuis kon geraken.
"Ik heb kleding nodig, ik moet zo met Jack mee en ik kan met dit niet over straat," zei ze doelend op het oversized shirt van Jack dat ze aanhad. Hoe Addison er verder uitzag wist ze niet, waarschijnlijk zag ze er niet uit. Haar haren waren vast helemaal verwilderd en ze zag er waarschijnlijk niet helemaal geweldig uit doordat ze geen make-up meer ophad. Ze zag er nog oké uit zonder make-up, maar met make-up zag ze er natuurlijk een stuk leuker uit. Eigenlijk boeide het haar vrij weinig hoe ze eruit zag, al was het wel fijner als ze er een beetje vertoonbaar uitzag.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een walm kwam bij haar binnen, sterk en in zekere zin herkenbaar. Het overtrof de lichte geur van parfum die in haar kamer hing. Aftershave. Had ze bij een van de jongens geslapen? Het was wat het eerst in haar opkwam zodra ze het rook. Geen slechte lucht, integendeel zelfs. En er was maar een jongen waaraan ze het kon linken; Jack. Addison's reden kwam dan ook niet als verrassing. De jongen had haar tenslotte hierheen gebracht. Nu ze voor flinke opschudding en problemen had gezorgd, had ze iemand nodig om op haar te letten. Geen wonder dat ze in zijn shirt liep.
"Ahh, Jack," mompelde ze voor zich uit. "Had ik al gedacht. Zijn aftershave is van mijlen ver nog te ruiken." Kort grinnikte ze bij de gedachte, al verviel het snel tot haar brede glimlach. Ze had haar hulp nodig met kleding. Ze kon zich verheugen om mensen te helpen als het aankwam op kleren, make-up of schoenen. Crystal ging dan helemaal los met alles wat ze bezat om ze zo goed mogelijk te bijstaan. Bovendien kon ze haar spullen niet alleen opmaken aan zichzelf, maar ook nuttig zijn voor anderen. Het was niet dat ze veel beters te doen had op het moment. Vrolijk zingend met de muziek liep ze naar haar kast toe, waar ze verschillende setjes uithaalde en deze op het bed legde. Een paar jurkjes, rokjes met topjes, t-shirts en haar enige paar boyfriend jeans. Ze droeg ze amper maar ze kon het niet laten om ze erbij te voegen. Voor schoenen was het de vraag of ze een paar van haar kon lenen; ze had werkelijk geen idee of ze zouden passen. In elk geval zag Crystal het zo dat Addison genoeg keuze zou hebben. Van alle meiden had ze inmiddels alleen al in haar kast de grootste collectie kleding opgeborgen. Een van de redenen waarom mensen altijd bij haar aanklopten voor het lenen, of simpelweg om haar te laten helpen met de make-up. Crystal had er lol in en zag dan ook niet in waarom ze het niet zou doen. Hoe moest ze anders de tijd besteden?
Nog even streek ze de kleren glad, voordat ze zich opnieuw richtte tot Addison. Ze kon wel degelijk zien dat ze weinig aan haar uiterlijk had gedaan de laatste dagen. Haar haar zat helemaal door de war, haar make-up uitgeveegd en vervaagd, al zag ze niet in waarom Addison de make-up eigenlijk nodig had. Naturel vond ze ook wel wat hebben bij haar. Hoezeer dan ook; ze kon zich moeilijk inhouden en barstte meteen gelukkig uit.
"Kijk maar wat je graag wil, wat dan ook. I don't mind," glimlachte ze. Kleding had ze genoeg, hetzelfde voor de rest. Crystal kwam geen tekorten aan wat haar gelukkig maakte. Het huis was allesbehalve waar ze haar toekomst had gezien maar eerlijk gezegd was het zo erg nog niet. Ze was er zo aan gewend geraakt dat ze zich het niet anders meer voor kon stellen. Ook was ze snel tevreden met alles. Wilden ze haar blij hebben, dan kon het op deze manieren. Het gaf haar het gevoel dat ze wat nuttigs te doen kon hebben, en wie wilde er nou geen moeite voor doen om zich op te maken? Zijzelf zag het als een bezigheid waarmee ze dagen, wellicht weken, kon vullen.
Met dezelfde glimlach op haar gezicht keerde ze terug op haar plaats voor de spiegel. Haar make-up had ze klaar, echter was het voor haar onmogelijk om zich te onderdrukken en Addison zo veel mogelijk op haar gemak te stellen. Het zou haar er niet beter op laten voelen wanneer ze zo behandeld werd. Zelf had Crystal zich ook behoorlijk ellendig gevoeld voor ze haar plek er had gevonden. Ze vond het hoog tijd om haar een kleine make-over te geven. Of tenminste wat op weg te helpen. Nog geen minuut was er verstreken voor ze tussen haar spullen zocht naar dingen die ze wel kwijt kon. Iets simpels als wat anders met haar haar doen kon al een groot verschil maken, naar haar mening. Een kleine toilettas pakte ze voor haar in als soort van 'welkomstcadeau'. Vanalles erin gestopt; van een haarborstel tot basisdingen als een tandenborstel, naar lippenstift en foundation. Nu kon ze haar tijd hier misschien een beetje beter maken. Ze wist maar al te goed hoe Jack soms onuitstaanbaar kon zijn. Crystal kon haar op een andere manier helpen, of ze het kon waarderen - laat staan aannemen - of niet. Haar kon niemand wat weigeren en ze was geenszins bescheiden geweest met het inpakken.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Addison hoorde Crystal's opmerking over Jack's aftershave. Was het dan zo goed te ruiken dat ze in een mannenshirt had geslapen? Ze vond het een aangename geur als ze eerlijk moest zijn, al roken de meeste mannengeurtjes heel erg lekker. Sommige mannen deodorants konden soms beter ruiken dan die voor vrouwen, al gebruikte Addison natuurlijk altijd vrouwen deodorant. Het was een beetje gek om als vrouw mannengeuren te dragen vond ze. Ze wist van haar vriendinnen dat ze soms parfum van hun vriendjes gebruikten, maar op een vrouw roken die geuren altijd heel anders dan op een man. Meestal rook het veel minder lekker. Ze had weinig zin om Jack's shirt weer uit te doen, het zat ontzettend comfortabel en Addison hield wel van dingen die comfortabel waren. Natuurlijk was het raar als ze het voor eeuwig aandeed en na een tijd zou het ook een stuk minder lekker ruiken. Dan werd de aftershave geur vervangen door haar eigen geur. Addison stond niet, maar haar eigen geur rook natuurlijk niet zoals Jack's aftershave.
Ze zag een glimlach op Crystal's gezicht verschijnen toen ze om kleding vroeg. Dat was geen reactie die ze van haar vriendinnen zou krijgen als ze aan hen vroeg of ze een kledingstuk mocht lenen. Haar vriendinnen waren geen meisjes die graag dingen uitleenden, Addison daarin tegen wel. Als ze iemand kon helpen, deed ze het graag. Jack zou ze natuurlijk niet helpen. Jack was te egoïstisch om geholpen te mogen worden. Eigenlijk moest ze het slechte gedrag van Jack uit haar hoofd zitten, ze trok het zich veel te hard aan dat hij altijd zo boos tegen haar deed. Ze trok het zich altijd aan als mensen dat deden en eigenlijk mocht ze dat niet doen. Ze mocht er niet van wakker liggen. Dat was het allemaal niet waard.
Ze zag dat Crystal een aantal kledingsetjes nam en die op haar bed legde. Terwijl ze dat deed, keek Addison nog even haar kamer rond. Crystal had best iets moois van haar kamer kunnen maken. De muren waren nog steeds gewoon wit, maar door de posters die ze opgehangen had, werd dat helemaal opgeleukt. Ze kon ook kleine lichtjes zien die ze had opgehangen aan de muur wat de boel ook wat vrolijker maakte. Addison had in haar kamer thuis ook van die lampjes opgehangen. Ze had het ooit eens een foto om Tumblr gezien waarbij een meisje haar kamer had versierd met lampjes en Addison vond het er zo leuk uitzien dat ze het zelf ook had toegepast. Het gaf echt een fijne sfeer aan de kamer. Ook haar bed was aangekleed met een leuk gekleurd dekbed en een heleboel kussentjes. Dat had Addison ook thuis. Crystal's kamer deed Addison een beetje denken aan haar eigen kamer. Het was fijn voor haar dat ze wat leuks van de kamer had kunnen maken, het zag er in ieder geval leuker uit dan de grauwe kamer van Jack waarin ze moest overnachten.
"Kijk maar wat je graag wil, wat dan ook. I don't mind," hoorde ze Crystal zeggen. Het was aardig van haar dat ze Addison alsnog liet kiezen, ze had evengoed één van haar kortste jurkjes in haar handen kunnen duwen. Ook al had Crystal een aantal kledingstukken liggen, nog kon Addison niet kiezen. Ze was een heel erg moeilijke kiezer als het aankwam op kleding. Dat kwam deels ook omdat ze er weinig verstand van had. De outfits die ze normaal droeg waren niet lelijk of uit de mode, maar het was anders dan de dingen die Crystal had neergelegd, ook al lag er een broek bij. De jurkjes waren ook niet lelijk, het enige probleem erbij was dat Addison het vervelend vond om te dragen. Ze voelde zich er nooit comfortabel in ondanks ze vroeger toen ze nog op de middelbare school zat altijd rokjes en jurkjes droeg. Addison was door de jaren heel erg veranderd. Vroeger was ze enorm meisjesachtig, maar dat was ze allang niet meer. Ze kleedde zich nog steeds als een meisje, maar ze droeg bijvoorbeeld geen felroze bloemenjurkjes meer zoals ze vroeger toen ze een jaar of vijftien was droeg.
"Ik kan niet kiezen, ik ben hier zo slecht in."
Ondanks ze niet kon kiezen was het allicht erg aardig van Crystal dat ze haar wat kleding liet lenen. Addison moest een keuze maken aangezien ze zo met Jack mee moest, maar het was niet makkelijk. Zo stond Addison altijd een half uur voor haar kast te zoeken naar een leuke outfit, ze twijfelde altijd heel erg. Misschien kon Crystal haar wel helpen met het juiste eruit te kiezen. Natuurlijk moest ze er ook voor zorgen dat het Addison stond en daar had ze totaal geen verstand van. Zo had Addison al erg veel miskopen gedaan omdat haar vriendinnen zeiden dat de kleur of het printje haar niet stond. Daarom droeg Addison veel grijs, wit en zwart, daar kon ze nooit wat verkeerd mee doen. Ze droeg natuurlijk ook gekleurde kleding, zo stond Addison bijvoorbeeld ook goed met lichtroze.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Genoeg had ze bij elkaar weten te pakken om het hele toilettas te vullen. Een van haar oudere die ze niet meer in gebruik had, en ze dus wel kon missen. Ze wilde het haar zo normaal mogelijk maken, zodat ze zich misschien een keer thuis zou kunnen voelen in het huis. Waarschijnlijk zou nog wel een tijd verstrijken tot ze zich er kon aanpassen, maar het minst wat ze voor haar kon doen was het haar wat gemakkelijker maken. Des te langer Addison er zou zijn, hoe sneller ze zou oppakken hoe ze met elkaar omgingen. Zo wist Crystal bepaalde mensen te vermijden vanwege de dreigingen en wist ze precies wat ze wel en niet kon maken. Zij had het op de harde manier moeten leren eerder, en hoopte dan ook dat het Addison bespaard zou blijven. Ze hoopte dat ze haar genoeg op weg had kunnen helpen op deze manier. Hoewel ze bereid was om vanalles te doen om haar te helpen, zo ook zij had haar grenzen. Meer dan haar advies geven, haar wat kleding geven en andere spulletjes, kon ze niet doen. Voor de rest moest ze zichzelf zien te redden. Dit betekende natuurlijk niet dat ze bij haar uit de buurt moest blijven. Het 'vampier' gedoe zat haar dwars, echter stond de deur altijd voor haar open. Ze wilde dan ook dat ze het wist.
Bij het horen van haar opmerking moest ze zacht grinniken. Precies hoe zijzelf ook dacht wanneer ze zich wat uit probeerde te zoeken. Alles wat ze voor haar zag kon ze combineren, maar welke ze wanneer moest dragen? Ook voor Crystal een hele klus om het uit te zoeken. Bij anderen was het daarentegen een ander verhaal. Ze kon zich precies bedenken met enkel een paar blikken wat, en daarbij welke kleur, degene het beste zou staan. Bij Addison stonden de pastelkleuren het mooist voor zover ze dacht. Gezien haar haarkleur liet het het eruit springen. Waar ze echt over twijfelde, was de kleur van haar ogen. Ze waren te helder om te kunnen verbergen. Het zou ook zonde zijn. Al snel had ze precies in gedachten wat ze kon dragen en pakte het snel uit haar kast. Een grijze crop top met een blouse en jeans. Addison leek haar vanaf het begin geen meisje wat zich in jurkjes wilde vertonen. Althans, het was wat ze gemerkt had sinds ze haar had zien kijken naar haar eerdere kleding alsof ze zojuist een geest had gezien. Geestig om te zien hoeveel Crystal op kon maken naar enkel iemand te bestuderen. Mensen waren volgens haar goed te lezen. Uit alles kon ze meer opmaken dan de woorden die ze daadwerkelijk sprak.
"Ik kan ook nooit kiezen," vertelde ze haar met een glimlach. "Maar ik weet niet of je dit wat vind?"
Vragend keek ze naar Addison. Ze had verder geen idee van haar stijl in kleding gehad. Ze ging er weliswaar vanuit dat deze combi iedereen wel zou staan, of hoe dan ook zou bevallen. Simpel, noch niet saai. Ook moest ze toegeven dat het Addison nog beter zou kleden dan het haar ooit had gedaan. Het enige wat nog miste waren de schoenen.. Langzaam liet ze haar ogen door de kamer glijden opzoek naar haar andere paar allstars. Overal paste het wel bij, ongetwijfeld ook bij haar. Het leek Crystal sterk dat ze een afschuw had voor sneakers.
"Hier, als je d-"
Uit het niets werd ze onderbroken door het geluid van de voetstappen in haar kamer. Twee armen binnen de kortste keren om haar heen, als ze ervan weerhouden werd om achterom te kunnen kijken om te zien wie het was. Ze schrok zich kapot, desondanks het slechts een kwestie van seconden was tot ze doorhad wie haar dan wel vasthad. Een kus werd met wat gegrinnik op haar wang gedrukt. Het plezierige geluidje wat als muziek in haar oren klonk. Cameron.
Ze gniffelde zacht bij het opmerken van de jongen, en duwde hem dan plagerig weg. Haar ogen starend in de zijne met een eigenwijze glinstering. Ze wist dat hij er niet van hield om om alles heen te draaien. Crystal hield er wel van om het tot een uitdaging te maken, ze was zelf geen meisje die van de een naar de ander ging. Cameron mocht moeite voor haar doen. Wat betreft haar was het ook grappig om aan te zien hoe ze hem dwarszat. Hij irriteerde zich eraan hoe ze hem bespeelde. Eerlijk gezegd kwam het van beide kanten; hij kon voor geen minuut van haar afblijven de laatste tijd. Zijn grijns sprak voor meer dan anderen zich konden bedenken. Hij was er voor een reden.
"Stop it, je leidt me af Cameron," zei ze pruilend. Hij leidde haar enkel en alleen af van waar ze mee bezig was. Hij was gewoon onweerstaanbaar. Een ijdel type waar ze eigenlijk wel op viel. Hij wist net zoals haar wat hij wilde zonder enige angst om het uit te spreken. In dat opzicht waren ze beide hetzelfde. Vanuit haar ooghoeken zag ze hem rollen met zijn ogen, waar ze om moest lachen. Het gaf haar voldoening om hem zo nu en dan te hinderen, precies zoals het hem vermaakte om haar te treiteren. Ze waren allesbehalve serieus als het op hun 'relatie' aankwam.

---

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Ergens vroeg Addison zich af of het zo erg bleef in het huis, misschien werd het ooit beter voor haar. Dat hoopte ze vooral. Ze behandelde haar onredelijk, behalve Crystal deed aardig tegen haar. De rest had een bloedhekel aan haar. Het kon ook zijn dat Crystal zichzelf aardig fakete, maar daar ging ze niet vanuit. Crystal leek oprecht aardig te zijn. Bovendien kon je precies zien of een persoon echt aardig was, of dat het gespeeld was. Enkel bij Jack was het moeilijk van hem af te lezen of hij oprecht was of dat hij alle aardigheid fakete. Dat kwam doordat hij heel erg mysterieus was. Iets wat heel veel meiden aantrok, Addison vond het ook aantrekkelijk als een jongen mysterieus was, maar ze kon niet tegen Jack's karakter. Zeker niet tegen zijn stemmingswisselingen. Hij deed ook altijd alsof zij gemeen en bot begon te doen, terwijl hij negen van de tien kansen begon. Hij lokte Addison's reacties uit, net zoals Addison hem af en toe een 'beetje' boos kon maken. Ze waren een beetje aan elkaar gewaagd, ze konden elkaar gewoon heel erg boos maken, wat natuurlijk niet goed was. Zo zorgde ze ervoor dat het huis voor geen één van beiden een fijne plek was. Misschien overdreef Addison een beetje met haar boze reactie toen hij haar telefoon stuk maakte, al had ze wel gelijk. Hij kon niet alles van haar afpakken. Toch had ze drie tellen moeten nadenken voor ze die reactie gaf. Op dat gebied kon Addison heel erg impulsief zijn, waarschijnlijk was hij dat ook. Waarschijnlijk dacht hij ook niet na voor hij het zei en liet hij de woorden zonder dat hij echt beseft wat hij zei uit zijn mond. Misschien had hij zelf geeneens door dat het gemeen over kon komen, dat had Addison namelijk ook een aantal keren voorgehad. Addison was de laatste paar dagen heel impulsief geworden, die moorden waren beiden teugelloze acties; ze dode de twee personen zonder er één seconde over nadacht. Het voelde goed toen ze haar tanden in de nekken zette. Heel goed. Ze genoot ervan hoe het warme bloed in haar keel terecht kwam. De adrenaline zorgde er echter voor dat ze zich niet kon inhouden en niet kon stoppen tot bijna al het bloed uit het lichaam was. Het moment nadien als ze het lijk op de grond zag liggen vond ze verschrikkelijk. Nog nooit had ze zichzelf zo schuldig gevoeld. Daarom vroeg ze zich af hoe Jack zich voelde als hij iemand vermoord had. Voelde hij zich ook schuldig of was er geen enkel schuldig gevoel bij hem te bekennen? Ze ging het niet zomaar aan hem vragen, dat was niet alleen onbeleefd, het was ook zijn persoonlijke zaak. Zij hoefde niet te weten wat er in hem om ging als hij weer eens een mens had vermoord. Ze hoopte erop dat de mensen die hij vermoord had schuldige mensen waren, die verdiende het om vermoord te worden. Als ze dat niet waren, was het een veel ergere zaak. Onschuldige mensen mochten niet vermoord worden, ook al had Addison zelf ook een onschuldig meisje gedood. Ze zou zoiets nooit meer doen, ze voelde zich er nog steeds schuldig over. Zelfs over de jongen voelde ze zich schuldig, wel een stuk minder schuldig dan dat ze zich bij het meisje voelde. Daar had Addison geluk mee. De jongen was dan ook niet onschuldig en het meisje wel. Daar lag het aan.
Ze hoorde Crystal grinniken toen Addison zei dat ze niet kon kiezen. Waarschijnlijk herkende ze het probleem. Elk meisje maakte zoiets wel eens mee, al was het bij Addison bijna een dagelijks dilemma geworden. Zeker door de goed gevulde kledingkast die ze bij haar thuis had. Crystal had er waarschijnlijk nog een groter probleem mee, zij had nog meer kleding in haar bezit dan Addison had. Ze vroeg zich nog steeds af hoe ze eraan gekomen was, het was zoveel dat ze er bijna een kleding winkel mee kon vullen. Dan had ze nog niets over haar schoenen gezegd, die had ze ook met hopen zoals Addison had kunnen zien. Dat was iets waar veel meiden van droomde.
Addison had er geen idee van welke kleuren het beste bij haar paste, ze droeg nooit heel erg felle kleding aangezien ze dan het idee had dat ze er bleker uit zag. Addison had een redelijk bleke huidskleur. Ze was niet helemaal wit, je kon duidelijk zijn dat ze wel een hele zachte bruine gloed over haar heen had, maar dat was het dan ook. Heel erg getint was ze niet, haar moeder daarin tegen was juist wel getint, maar dat kwam doordat ze van Spaanse afkomst was. Haar broertje had duidelijk ook niet de huidskleur van hun moeder, de iets blekere huidskleur hadden ze geërfd van hun vader, ook al was haar vader niet heel erg bleek. Addison was de bleekste van het hele gezin, maar ze vond het niet lelijk bij zichzelf staan. Waarschijnlijk stond een getinte huid zoals haar moeder had haar totaal niet. Ze vond het ook niet erg om zo bleek te zijn, het paste goed bij haar blonde haren en felblauwe ogen. Dat was misschien ook de reden waarom Addison beter met lichtere kleuren stond, haar blonde haren stonden er beter bij, net zoals haar ogen. Alhoewel zwart er ook voor zorgde dat haar oogkleur geaccentueerd werd.
Ze zag dat Crystal uiteindelijk wat kleding begon uit te zoeken voor Addison. Godzijdank dat ze haar wilde helpen. Addison was een ramp als het uitkwam op kleding uitkiezen. Als ze bijvoorbeeld aan het winkelen was in de stad was het geen probleem om een setje uit te kiezen, maar eenmaal dat ze de kleding in haar bezig had en ze in haar kast keek naar wat ze aan wilde doen wist ze nooit wat ze aan moest trekken. Ze had steeds het gevoel alsof ze te weinig kleding had wat duidelijk niet het geval was aangezien Addison's kast bijna uit elkaar viel door de grote hoeveelheid kleding. Crystal vond vast wel wat voor Addison, daar twijfelde ze niet aan. Ondanks haar korte jurkjes en rokjes had Addison wel het gevoel dat ze haar kon vertrouwen op het gebied van kleding. Ze zag eruit als een ijdel meisje dus ze zou Addison vast niet in een gekke combinatie kleding over straat sturen. Bovendien trok Addison zich er niet snel wat van aan als mensen haar kleding niet leuk vonden, zij moest er mee over straat lopen dus het was haar probleem als het slecht gecombineerd was.
Addison vroeg zich af of Crystal wist van het hele vampier gedoe. Ze hoopte dat niet te veel mensen erachter waren gekomen, ze wilde het liever een beetje verborgen houden, ook al ging dat moeilijk als er bij de lijken duidelijke beet wonden te zien waren. Alhoewel mensen ook niet snel zouden geloven dat Addison een vampier was. Vampieren kwamen alleen voor in boeken, series en films. Dat was de mening van de mensen tenminste. Addison had natuurlijk bewijs van het tegendeel. Blijkbaar waren vampieren echt. Ze had het liever niet gehad, ze wilde haar menselijkheid heel graag terug ondanks de voordelen die een vampier misschien had. Er waren meer nadelen dan voordelen aan verbonden, dat wist ze wil. Addison wist niet of Crystal bang was voor haar en eigenlijk gewoon verborg. Ze hoopte dat ze niet bang was voor haar, ze liet Crystal met rust als het op bloed drinken aankwam. Bovendien was Addison niet hongerig dus had ze geen bloed nodig de komende uren of misschien wel dagen. Ze had er geen idee van hoe lang ze zonder bloed kon.
Toen Addison zag dat Crystal een outfit bij elkaar gevonden had keek ze er even naar. Het zag er eigenlijk nog best oké uit. Niet iets wat Addison zou uitkiezen als ze in een winkel was, maar ze vond het leuk. Het kon trouwens geen kwaad om eens wat nieuws uit te proberen. Addison stond altijd open op nieuwe dingen als het op kleding aankwam, behalve als het enorm korte rokjes waren waarbij je moest uitkijken dat je geen verkeerde dingen zag. Crystal had toch broeken wat ze niet van haar verwacht had, daar was Addison best blij om. Het was beter dan een jurkje ook al zag het er toch meisjesachtig uit. Het zag er net niet té meisjesachtig uit. Ondanks Addison van comfortabele kleding hield, moest ze ervoor zorgen dat ze zich wel als een vrouw kleedde, soms vergat ze dat een beetje al wist ze tegenwoordig best goed wat wel en niet kon voor een meisje van haar leeftijd. Ze was nog maar achttien jaar dus ze had het geluk dat ze zich nog niet te volwassen moest kleding, al was het ook geen zicht als ze in iets heel kinderachtig aankwam.
"Ik vind het wel leuk."
Ze zag dat Crystal nog iets aan het zoeken was. Waren het schoenen? Ze zag dat Crystal uiteindelijk een paar allstars van de grond nam. Net toen ze wat wilde zeggen ging de deur open en kwam er een jongen naar binnen toe die zijn armen om Crystal heen sloot en een kus op haar wang drukte. De jongen kende blijkbaar weinig schaamte aangezien Addison er gewoon bij stond. Een kus op de wang was geen ramp, maar dat kon hij ook doen als Addison ergens anders was. Bovendien was het niet heel erg gepast. Het was heel erg... raar.
Addison vroeg zich ondanks het raar was af of dat ze een relatie hadden. Dat moest wel, anders deden ze niet zo. Toch was het een beetje gek om een relatie te hebben in het huis, Addison wilde eer geeneens aan denken om een relatie te hebben met een jongen uit de woning waarin ze zo goed als opgesloten zat. Dan bleef ze nog liever voor eeuwig alleen. Er was ook geen enkele jongen die te vertrouwen was, dus het zou sowieso met niemand iets worden, vertrouwen hebben was één van de belangrijkste zaken in een relatie, langs beiden kanten. Addison vertrouwde niemand en er was ook niemand die Addison vertrouwde, dus het kon sowieso met niemand wat worden. Ze vond dat niet erg, ze had geen relatie nodig om gelukkig te zijn, ze had vrijheid en haar familie nodig. Dat was het gene waarvan ze gelukkig werd.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Wat? Mag ik mijn meisje niet op komen zoeken?" sprak hij grijnzend. Zijn blik voelde hij over haar heen gaan. Schaamteloos werd ze van top tot teen bekeken alsof ze een onbekende was. Secondenlang, tot ze uiteindelijk bij haar ogen bleven hangen en ze in de zijne kon kijken. Groen, met een gevaarlijke glinstering te bekennen. Crystal was het van hem gewend om het zo te spelen en deed dan ook zonder twijfel mee om het hem niet te makkelijk af te laten gaan. Hij wist van haar dat ze hem er flink voor liet werken, waar hij zich dood aan kon irriteren. Voor hem ergernis, voor haar het beetje plezier wat ze eruit kon halen.
Lachend schudde ze haar hoofd. "Nu niet." Met haar handen duwde ze hem onverbiddelijk richting de uitgang, al kwam ze niet ver. Cameron was velen malen sterker dan haar. Zonder enige inspanning wist hij nog staande te blijven. Slechts een verspilling van energie om hem weg te krijgen. Wilde hij iets dan ging hij door tot hij het kreeg, wist ze uit ervaring. Hij zou niet weggaan zonder goede reden. Zijn stem hoorbaar tussen de muziek door, verbaasd en ergens wel degelijk geïrriteerd. Haar weerwoord wist hij vaak te negeren maar deze keer had Cameron geen andere keuze. Gefronst keek hij haar aan, lichtelijk overdonderd. "Waar-"
"Ze moet zich omkleden, viespeuk," onderbrak ze hem lachend. "Now go." Opnieuw gaf ze hem een duwtje, die dit keer wel effect had. Hij leek opgepakt te hebben dat het tijd was om te gaan. Mensen konden vanalles van maffiosi zeggen; met Cameron was het wat anders. Hoewel het niet zo kon lijken had hij wel zijn manieren, al was het duidelijk te zien dat hij liever was gebleven. Het was dat Addison zich om moest kleden en hij het niet kon maken om erbij te zijn, anders was hij zonder twijfel eigenwijs blijven zitten. Zacht gegrom verliet zijn mond, voor hij dan eindelijk toegaf en door de deuropening verdween. Crystal ging er wel vanuit dat hij dingen had om te doen. Hij had altijd wel iets waar hij mee bezig moest, waaronder klussen van hun baas. Mocht hij chagrijnig zijn om het wegsturen dan zou het na een tijdje wel vervagen. Anderszins mocht hij van haar boos blijven; hij wist dat hij haar niets kon weigeren. He'll come around.
Een paar seconden keek ze hem na, voor ze besloot om zich weer op Addison te richten. Na alles was ze voor even vergeten waar ze voor was gekomen. Kleding. Haar gedachten waren er niet helemaal bij geweest. Zoekend keek ze rond haar kamer, opzoek naar wat ze ookal weer wilde pakken. Het was wanneer haar oog viel op het paar gevallen schoenen op de grond, dat ze zich weer besefte waar ze mee bezig was. Gelijk nam ze ze terug in haar handen en legde deze bij het setje kleding. Alles vond ze wel bijpassend. Ook dacht ze dat het bij Addison wel mooi zou staan, maar eerlijk gezegd zou bijna alles haar wel goed uit laten komen. Crystal had er vertrouwen in dat bij haar zou passen.
"Anders probeer je het aan, dan kan je altijd nog kijken of je iets vind," stelde ze voor. Zelf nam ze plaats op haar bed om niet in de weg te lopen. Ze dacht dat Addison het geen probleem zou vinden als ze erbij zo blijven. Zo wel, dan zou ze het immers vanzelf horen, toch? Meisjes onder elkaar dacht ze zo. Met een glimlach bekeek ze nog een keer de kleding die ze uit had gestald. Comfortabel, simpel en leuk. Iets wat volgens Crystal bij iedereen zou passen. Bovendien liepen de sneakers echt zo fijn dat ze er zelf al geen nee tegen kon zeggen, laat staan iemand anders.

---

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De gehele situatie was een beetje ongemakkelijk aan het worden voor Addison. Het leek alsof ze helemaal vergeten waren dat zij ook in de kamer stond. Bovendien stond ze in alleen een shirt van Jack en dat was geen outfit waarmee ze zich bij te veel jongens wilde vertonen. Het was redelijk kort, het bedekte enkel de delen van haar lichaam die bedekt moeten worden. Jongens vonden het vast niet erg om een meisje in een oversized mannenshirt te zien, maar voor Addison was het niet fijn dat ze zo gezien werd door een onbekende jongen. Addison was geen meisje dat graag te koop liep met haar lichaam. Ze schaamde zich niet voor haar lichaam aangezien ze op het strand ook gewoon een bikini aandeed, alleen was die situatie iets heel anders. Ze wist dat de jongen enkel ogen had voor Crystal, dus daar was Addison al heel blij mee. Ze had Jack ook naar haar zien kijken toen ze dat shirt pas aan had, dat was een reactie die heel veel jongens hadden als meisjes korte dingen aanhadden. Ze mocht al blij zijn dat het niet te veel verhulde, alle delen die niet gepast waren om bloot te stellen aan de rest waren bedekt. Als ze gewoon recht stond tenminste, als ze bukte was het wel de mogelijkheid dat iemand dingen kon zien die eigenlijk niet gepast waren om te zien. Voor jongens dan toch, als ze zich bij een meisje om hoefde te kleden had ze daar geen problemen mee.
Addison merkte dat de jongen er moeilijk over deed om eventjes de kamer uit te gaan. Kon hij niet even wachten? Het enige wat Addison moest doen was zichzelf omkleden, dus dat nam niet zo veel tijd in beslag. Daarna moest ze meegaan met Jack dus dan had hij heel de dag de tijd om bij Crystal te zijn. Addison vond het soms een beetje vervelend als jongens zo ongeduldig waren, zeker als het om een meisje ging. Crystal liep niet weg, hij moest alleen eventjes wachten tot dat ze zich had omgekleed. Dat was toch niet zo moeilijk? Voor hem blijkbaar wel. Ze wist niet wat de jongen zo graag van Crystal wilde, al wilde ze dat waarschijnlijk geeneens weten.
Na een tijdje kreeg Crystal hem toch zijn kamer uit door duidelijk te maken dat Addison zich om moest kleden. Het was ongepast om als jongen bij een vreemd meisje te staan terwijl ze zich omkleedde. Sommige jongens konden daar misschien anders over denken, Addison vond het enorm ongepast. Daarom was ze de vorige dag ook al blij dat Jack nog het respect had om zich om te draaien toen Addison zich wilde omkleden naar zijn shirt. Zo had ze in ieder geval nog een klein beetje privacy waar ze recht op had. Helaas moest Addison in Jack's kamer slapen, zo kon ze wel naar haar privacy fluiten. Ze had niets meer. Geen familie, geen vrienden, geen telefoon, geen privacy,... Het was gek dat iemand dat alles in één keer van haar af kon nemen. Ze had bovendien nooit verwacht dat Addison in zo'n situatie terecht kon komen. Ze had vaker dingen gelezen over ontvoeringen in de krant, maar nooit had ze eraan gedacht dat ze zelf ook ontvoerd kon worden. Nu wist ze pas hoe ellendig het was om geen vrijheid meer te hebben. Ze zag de jongen met tegenzin en een duwtje van Crystal de kamer uitlopen. Gelukkig. Jack had haar verteld dat ze binnen een aantal minuten zouden vertrekken dus het werd hoog tijd dat ze zich klaarmaakte.
Toen de jongen net weg was, merkte Addison op dat Crystal een beetje verward was. Blijkbaar wist ze niet meer waarvoor Addison naar haar toe was gekomen. Ze zag haar een paar witte allstars nemen die op de grond lagen. Of het bij de outfit die Crystal klaargelegd had paste, wist ze niet. Vast wel, anders had Crystal wel een ander paar genomen.
Addison knikte toen dat ze Crystal hoorde zeggen dat ze het even moest aan doen en dat ze later kon zien wat ze er van vond en kon beslissen hoe ze het haar vond staan. Addison deed de kleding dan aan, ze kon het altijd proberen. Normaal droeg ze heel andere outfits dan die Crystal haar aanbood, maar toch zag het er niet verkeerd uit. Ze keek even naar zichzelf in de grote spiegel die in Crystal's kamer stond. Het zag er best leuk uit en het paste ook wel bij Addison. Verder maakte het haar eigenlijk weinig uit hoe ze eruit zag, al was het voor haarzelf ook fijner als ze er leuk uitzag. Ze vond de combinatie van de zwart geruite blouse en de grijze croptop met een zwart tekstje erop heel erg leuk. Zo had ze het zelf nog niet geprobeerd, maar het zag er leuk uit. Het was heel erg comfortabel en het zag er ook nog eens leuk uit. De witte allstars stonden er ook heel erg leuk uit vond Addison zelf. Ze had er geen twijfels over, Crystal had degelijk verstand van kleding.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze glimlachte naar Addison toen ze toestemmend knikte. Het verheugde haar om vanalles uit te proberen met kleding, zeker als het aankwam op andere mensen dan haarzelf. Ze had bijna elk kledingstuk in haar kast al minstens een keer aangehad. Genoeg combinaties om te maken, maar te dragen op een andere manier was soms nog lastig te bedenken. Voor haarzelf wist ze weinig nieuws te bedenken. Anderen, in tegenstelling, kon ze honderden kledingstukken aan laten passen. Nieuwe dingen, anders gecombineerd om het leuk te maken. Nee, Crystal was geen meisje van simpelweg setjes maken in alle haast. Ze nam de tijd voor de dingen die ze deed, enkel al om het perfect te maken. Haar zou niemand ooit zomaar in haar joggingbroek rond zien lopen. Make-up droeg ze omdat ze het leuk vond, niet omdat ze het volgens zichzelf 'nodig' had of omdat ze het niet mooi genoeg vond. Haar hobby om zichzelf en anderen op te maken was de reden geweest. Het interesseerde haar hoe een klein detail zo'n groot verschil kon maken. Een simpele kleur lippenstift, lijntje eyeliner of wat blush kon bij wie dan ook al voor een hele andere look zorgen.
"What do you think?" vroeg ze nieuwsgierig, zodra Addison zich omgekleed had en in de spiegel keek. Zelf vond ze het haar echt goed staan. Volgens Crystal paste het precies bij haar. Het liet haar felblauwe ogen mooi uitkomen, haar lichte haarkleur stond er geweldig bij en het gaf haar een soort 'grunge' look. Met haar figuur kon ze het zeker hebben; ze hadden eigenlijk dezelfde kledingmaat. Kwam handig uit voor zowel haar als Addison; nu konden ze elkaar soms wat uitlenen. Had ze wat nodig dan kon ze langskomen, zonder problemen of het zou passen. Kleding had ze toch genoeg, ze kon best wat missen.
Toch bedacht ze zich nog wat. Iets wat ze vond missen, of het nog wat leuker kon maken. Haar neigingen waren moeilijk te onderdrukken geweest. Ze kon het niet laten om zoveel mogelijk haar best te doen om het tot het perfecte plaatje te krijgen. De complete tumblr look, zoals ze het vaak zei. Veel had ze niet meer nodig, ze dacht aan wat om met haar haar te doen en een lichte lippenstift, misschien nog wat eyeliner. Gewoon, om het leuker te maken. "Wacht," mompelde ze voor zichzelf. Opgewekt stond ze op en haalde wat spullen uit het toilettasje wat ze voor haar ingepakt had, die ze op het bed legde zodat Addison het later nog mee kon nemen. Ze zou het erg vinden als het zo onmenselijk zou worden dat ze haar niet eens de noodzakelijke spullen zouden geven. Bij haar aankomst was er geen welkomst pakketje geweest, ingepakt met iets als een haarborstel of een tandenborstel en tandpasta. Mensen die er kwamen waren natuurlijk onverwacht. Ook zou het het huis dan laten lijken als een zomerkamp, wat het duidelijk niet was. Je kwam er terecht als je iets had gedaan wat niet hoorde, of je aan had gesloten bij de bende. Het was geenszins een leuk tripje om er te moeten wonen. Niemand deed de moeite om te verbergen hoe het er aantoe ging. Crystal ook meegerekend. Sowieso zou het weinig uitgemaakt hebben. Alles kwam uiteindelijk boven water. Als het de jongens niet waren wie haar de les zouden leren, dan waren het de regels wel. Besides; what you see is what you get, right?
Met enkele spullen in haar hand gehouden keek ze vragend naar Addison. Gewoonte van haar om zich over te laten nemen door wat ze in haar hoofd had om de look af te maken. Sommigen konden zich eraan irriteren, anderen zagen het als een voordeel. Ze was bereid om alles te doen om het tot iemand's zin te maken. De vraag was of ze het toe zou laten. Aan haar was de keuze, niet aan Crystal.
"Mag ik..?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Addison besefte dat Crystal helemaal nog niet zo slecht was als ze eerst dacht. Op het begin had Addison geen idee wat ze van Crystal moest denken, ze mocht haar eigenlijk helemaal niet. Al kwam dat deels omdat ze het heel erg moeilijk vond om mensen te vertrouwen. Addison had er altijd al wat moeilijkheden mee gehad om vreemde mensen opeens te vertrouwen en in het huis was het nog erger geworden. Ze had dan ook het gevoel dat niemand te vertrouwen was, al begon ze Crystal toch een beetje te vertrouwen. Ze had er eigenlijk ook geen reden voor om haar niet te vertrouwen. Crystal daarin tegen had er wel een reden voor, misschien kwam Addison wel om kleding vragen met in haar achterhoofd om haar tanden ook in Crystal te zetten? Dat was niet zo natuurlijk, ze hield zich wel in bij Crystal. Ze had het zichzelf verboden om ooit nog onschuldige mensen te vermoorden en Crystal had haar niets misdaan, ze had haar juist geholpen. Op het begin dat Addison er was hielp ze haar zodat ze zich een beetje op haar gemak voelde, al had ze geen goede indruk nagelaten op Crystal. Waarschijnlijk had het er erg angstaanjagend uitgezien dat Addison de metalen handboeien stuk maakte terwijl het zo goed als onmogelijk was. Ze hoopte dat ze Crystal geen angst had aangejaagd. Het viel allemaal wel mee. Anders hielp ze haar niet, toch? Ze begon Crystal in ieder geval te vertrouwen en ze vond het fijn dat ze het gevoel had dat er toch één iemand te vertrouwen was. Ze vertrouwde verder niemand in het huis, vooral Jack niet. Waarom zou ze? Hij was een ontvoerder en moordenaar met stemmingswisselingen. Hij klonk gewoon als iemand die je moest wantrouwen.
"Ik vind het leuk," antwoordde Addison. Ze vond de outfit die Crystal zojuist had samengesteld echt heel erg leuk. Het was anders dan normaal en dat vond Addison er ook leuk aan. Ze vond het fijn om af en toe eens iets anders te dragen. Door de crop top was het setje kleding een beetje uit haar comfort zone, maar daar had ze geen problemen mee. Ze vond zelf dat ze het best goed kon hebben doordat ze redelijk slank was. Natuurlijk was ze niet van mening dat vollere mensen geen crop tops mochten aandoen, Addison keek nooit naar wat mensen aanhadden qua kleding. Mensen mochten qua kleding doen wat ze wilden. Voor haar part mochten ze zelf in een vuilniszak bij haar aankomen als ze dat fijn vonden, ze had er geen erg in. De gescheurde jeans vond ze ook leuk, zoiets had ze natuurlijk ook al wel eens gedragen, alleen wist ze vaak niet zo goed hoe ze het moest combineren. Ze was meestal bang dat haar outfit te druk ging worden. De outfit die Crystal samengesteld had en Addison ondertussen aan had, was een beetje basic, maar ook weer niet té basic. Het zat er net tussenin wat het erg leuk maakte. Addison voelde zich er oncomfortabel bij als haar outfits te druk waren, ze had er een hele aan om extravagant over de straat te gaan. Gelukkig had Crystal daar rekening mee gehouden. Ook, had Addison het geluk dat ze dezelfde maat qua kleding en schoenen als Crystal had. Anders had Addison een groot probleem. Ze werd zo goed als verplicht om met Jack mee te gaan en daar had ze kleding voor nodig. Godzijdank dat Crystal dezelfde maten als Addison had. Ze mocht Crystal er dankbaar voor zijn dat ze die spullen aan haar wilde uitlenen. Anders moest ze in het shirt van Jack over straat en dat was best ongepast. Daarbij zou ze dat ook nooit durven. Het maakte Addison weinig uit hoe ze eruit zag, maar ze zag het ook niet zitten om in een mannenshirt zonder een broek naar buiten te gaan.
"Wacht," hoorde ze Crystal zeggen. Ze had er geen idee van waarom, Addison had kleding aan en dat was het gene waarvoor ze kwam. Ze zag dat Crystal wat dingen uit het toilettasje nam dat ze niet zo lang geleden nog op het bed had gelegd. Wat was ze van plan? Ze richtte haar blik eventjes op de spullen die ze in haar handen had toen ze dat vroeg. Ze had er geen reden voor om het af te wijzen, dat zag Addison er in ieder geval beter uit. Ze had toch eventjes niets anders te doen, ze moest namelijk wachten tot dat Jack klaar was om te vertrekken. Als Crystal het leuk vond om te doen, liet ze het met alle plezier toe.
"Ja, doe maar."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze vond het leuk om te horen wat Addison ervan dacht. Het was lastig om te bepalen wat mensen wel of niet leuk vonden, dus alles wat ze deed was eigenlijk random geweest. Op het kiezen van bijpassende kleuren, kledingstukken en make-up was het gokwerk. Wellicht hield ze wel helemaal niet van dit soort kleding en had Crystal de verkeerde keuze gemaakt. Misschien vond ze het minder mooi dan wat ze gedacht had, of was het niet hetgeen waar ze naar opzoek was. Addison was een bleef nog een onbekende voor haar. Ze had geen enkel idee van haar stijl, gewoonten of lievelingskledingstukken. Ze kon er wel flink naast zitten zonder enig benul van haar fout. Gelukkig bleek het niet het geval te zijn en was ze tevreden over haar keuze. Het maakte in elk geval haar glimlach een beetje breder, terwijl ze de kleding opnieuw in zich opnam om te denken aan de details.
"Het zal niet lang duren, I promise," zei ze nog. Jack kennende had hij haast voor zijn plannen. In ieder geval voor geen meter bereid om er langer op te wachten dan hij dacht dat nodig was. Hij raakte sneller geïrriteerd dan de rest van de jongens, dat was wel zeker geworden. Waar het aan lag was voor Crystal ook een raadsel. Het kon natuurlijk aan zijn karakter liggen, maar ze had zo het idee dat er meer achter zat dan hij liet blijken. Zijn blik bleef voor zover ze had gezien elke achtereenvolgende dag hetzelfde. Kil, emotieloos of chagrijnig. Ronduit in een slechte bui. Vaak had ze voor zien komen hoe hij de laatste tijd afwezig was geweest, zowel letterlijk als waar hij met zijn gedachten leek te zitten. Gelaatstrekken die weinig meer lieten blijken dan concentratie. Als ze niet beter had geweten, had ze kunnen denken dat hij dagenlang in zichzelf gekeerd was.
Ze gebaarde rustig naar Addison dat ze naast haar kon komen zitten, wat opschuivend naar links om ruimte vrij te maken. Nog altijd tegenover de spiegel zodat het meisje mee kon kijken met wat ze aan het doen was. Althans; wanneer ze bezig was met haar haar. Voor de rest zou het een verrassing blijven. Eentje waarvan ze nieuwsgierig was naar wat ze ervan zou vinden. Crystal kon dan ook haast niet wachten, en besloot meteen te beginnen zodra ze naast haar plaatsgenomen had en alle spullen die ze dacht nodig te hebben om haar heen had liggen. Ongetwijfeld waren er geen tekorten om zich mee bezig te moeten houden.
"Dus.. hoe zit het met jou en Jack?" vroeg ze grinnikend, haar haar zacht doorkammend met een van haar haarborstels. Telkens pakte ze een plukje meer vast uit de paar lokken die voor Addison's ogen hingen, die ze naar achteren kamde en met een elastiekje samenbond tot een staart. Het was voor haar lastig voor te stellen om de twee bij elkaar te zien. Hoezeer ze een goed koppel zouden vormen, naar Crystal's mening. Ze kon slecht met Jack overweg, als hij er ooit al moeite voor had gedaan om een gesprek te beginnen, maar het was onmogelijk om te kunnen ontkennen dat hij er wel degelijk mocht zijn. Hij was gespierd, knap en had van die mooie, mysterieuze donkere ogen. Wanneer meiden haar vertelden dat ze hem wel zagen zitten, was ze verre van verbaasd geweest. De vragen die hem omringden leken iedereen aan te trekken alsof hij een magneet vormde. Gelijk hadden ze; zelf vond ze het ook aantrekkelijk. Het bood een weg om nog meer interesse te wekken, alhoewel de jongen weinig over zijn leven losliet. Haar aandacht had het wel getrokken, zeker nu ze hem veel met Addison zag. Zou ze voor hem vallen?

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
In de eerste instantie had Addison totaal niet verwacht dat Crystal wat voor haar zou kiezen dat bij Addison's stijl in de buurt kwam. Voor een outfit die een beetje uit haar comfort zone was, kwam het nochtans dicht in de buurt van haar eigen stijl. Ze vond het leuk dat ze eens wat aanhad dat ze anders nooit had gedragen. Bovendien werd Addison erg graag geholpen met kleding door iemand die er veel verstand van had, in dit geval Crystal. Goed dat ze het wist, dan kon ze vaker om raad vragen als ze weer eens met een kleding dilemma zat, dat had ze namelijk veel vaker. Addison was sowieso iemand die erg vaak twijfelde over dingen. Ondanks dat Addison altijd zei dat het haar niet uitmaakte wat mensen van haar vonden, wilde ze er toch leuk bijlopen. Ze zei wel altijd dat ze geen aandacht besteedde aan wat mensen over haar dachten, toch wilde ze een goede indruk bij de mensen nalaten. Het leek haar onprettig dat mensen roddelden over haar kleding, maar dat zou vast niet gebeuren met het gene dat ze aan had, ze vond het oprecht een ontzettend leuke outfit. Haar vriendinnen waren vast trots geweest als ze haar eens in zoiets zagen in plaats van een simpele skinnyjeans en een basic shirtje zoals ze altijd aan had. Haar vriendinnen vonden altijd dat ze saai gekleed was, ook al vond Addison dat onzin. Haar vriendinnen waren ontzettend aardig, maar ze konden veel commentaar geven op het gebied van kleding, haar en make-up. Dan had ze saaie kleding aan, dan zaten haar haren niet goed of ze vonden dat ze haar make-up slordig had gedaan. Het maakte haar weinig uit dat ze zoveel commentaar daarop hadden, ze deden het alleen om haar te helpen en niet om haar te kleineren.
Addison glimlachte zwak toen ze Crystal hoorde zeggen dat het niet lang duurde. Ze moesten wel snel zijn, Addison had er geen zin in dat Jack weer eens tegen haar uitvloog. Ze had haar portie boosheid van Jack al gehad, al had Addison zich ook niet erg aardig gedragen tegen over hem. Toch was het normaal dat ze uitvloog tegen hem, hij had haar mobiel stuk gemaakt. Hoe moest van haar spullen afblijven, eigenlijk was dat het enige materiële dat ze nog had. Voor de rest had ze alles thuis liggen, wat logisch was. Addison nam rustig plaats naast Crystal toen ze het gebaar maakte dat ze mocht gaan zitten. Voor de rest liet Addison Crystal haar gang gaan, ze vertrouwde haar er mee. Addison vond het echt heel fijn om even aan iets anders te denken dan aan haar ontvoering. Ze was bovendien helemaal afgeleid van het feit dat ze een vampier was geworden. Eigenlijk genoot ze ervan om zo met iemand op die manier om te gaan. Crystal begon als een vriendin aan te voelen, ook al wist Addison nog steeds niet of ze dat wel was. Toch was het fijn om even om te kunnen gaan met een meisje zonder aan slechte dingen te hoeven denken. Het zorgde ervoor dat ze een beetje tot rust kwam. Iets wat ze heel erg nodig had. Rust.
Addison keek even op toen ze Crystal's vraag hoorde. "Hoe bedoel je?" vroeg ze. Wat bedoelde Crystal met "Hoe zit het tussen jou en Jack,"? Er was niets tussen Addison en Jack. Crystal dacht toch niet?... Nee, Addison zou nooit voor Jack vallen. Ondanks ze Jack stiekem heel aantrekkelijk vond qua uiterlijk knapte ze heel erg af op zijn slechte innerlijk. Er was nooit een spoor van geluk bij hem te bekennen. Alhoewel ze Jack de vorige avond had zien glimlachen. Ze was nieuwsgierig naar wat de reden voor zijn glimlach was, al hield ze het voor zich. Haar nieuwsgierigheid had haar alleen maar in de problemen gewerkt. Ze wist dus dat Jack toch kon glimlachen en blij kon zijn, maar dat wilde niet zeggen dat hij geen slecht mens meer was. Ze mocht Jack niet dus het kon ook nooit wat worden. Zij haatte hem en hij haatte haar, zoiets kon nooit omdraaien naar liefde. Bovendien wilde ze ook helemaal geen relatie of wat dan ook met Jack.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Grinnikend legde ze de haarborstel naast zich neer. "Nou, gewoon," begon ze langzaam. "Ik kan me jullie twee wel als koppel voorstellen." Het elastiekje bond ze voorzichtig wat strakker tot ze zeker wist dat het niet zou uitvallen, en pakte dan de eyeliner erbij. Het was begrijpelijk hoe ze hen twee zag. Beide koppig, voor zover ze had gemerkt dan, en ze zouden eigenlijk wel bij elkaar passen. Ook zou ze het Jack gunnen om wat geluk te vinden, desondanks ze hem op bepaalde momenten wel kon wurgen. Hij had zo zijn problemen maar als het op Crystal aankwam dan wilde ze het beste voor iedereen. Daarbij kon ze het niet laten om erbij na te denken hoe hij eruit zou zien als hij zich vrolijk kon voelen. Meer dan zijn strakke blikken, schorre woorden en het botte wat eens om de zoveel tijd naar buiten kwam, had ze niet van hem gezien. Crystal was benieuwd hoe hij echt in elkaar zat. Een mysterie waar ze helaas nog lang op zou moeten wachten. De jongen was niet bezig met zijn 'zoektocht' naar een meisje. Het woord relatie ontbrak met zekerheid in zijn woordenboek, hetzelfde voor goede manieren. Ze betwijfelde of hij überhaupt wat anders in zijn leven had. Een verlangen, dromen of dingen om naar uit te kijken. Ze had ze nooit bij hem gezien. Enkel zijn werk leek hem bezig te houden. Naja, en zijn gedachten dan. Voor haar gevoel zat hij vaker ergens anders dan bij de werkelijkheid. Maar Jack was wel een van de jongens die elke meid wel zag zitten. Hij had iets wat hij met zich meebracht, op de vragen na, wat hem aantrekkelijk maakte. Geen enkeling kon ontkennen dat ze zichzelf wel met iemand als hem konden zien. Van meerdere meiden had ze het al wel gehoord. Het leek haar niet dat Addison een uitzondering zou zijn.
"You can't deny the fact he's kinda hot." Een kleine grijns vormde zich rond haar lippen bij de gedachte. Het was geen leugen; hij was alleen al leuk om naar te kijken. Sterk, een kaaklijn waar iedereen voor leek te vallen. Geen complete verbazing als hij ook een sixpack bleek te hebben. Ze had nu dan wel wat met Cameron; mocht het ooit uitgaan dan wist ze wel in wie ze zich zou verdiepen.. Gelijk schudde ze die gedachte weer van zich af, haar concentratie teruggekeerd bij Addison. Dit keer de eyeliner in haar hand genomen om een wing te creëren. Ze wist haast zeker dat het Addison prachtig zou staan. Met wat bronzer, highlighter en een lichte kleur lippenstift was het compleet. Het liet alles nog nét wat beter uitkomen. Eerlijk gezegd vond ze het haast jammer dat Addison met Jack ergens heen moest, anders kon ze haar wat beter leren kennen. Hopelijk kwam ze snel nog een keer of zou Jack haar een keer bij haar laten. Zij zou nergens heen gaan, dus mocht ze nog een keer wat nodig hebben kon ze altijd komen. Tijd voor 'sleepovers' hadden ze tenslotte genoeg nu ze hier met zijn allen zaten.
"Close your eyes," zei ze zacht tegen haar, doelend op de eyeliner. Het dunne penseeltje in haar hand gehouden terwijl ze rustig bekeek wat ze nog meer kon doen. Addison had wat dat betreft weinig meer nodig. Haar huid glansde in het licht van de gloeilamp zonder enig plekje te bekennen. Iets waar vele meiden een moord voor zouden doen, waaronder zij. Haar vrolijkheid was echter nog onaangetast gebleven. Zacht zong ze schaamteloos mee met de lyrics van het liedje.

I'm looking for places to run and hide
I'll never forget you, Lord knows I've tried
Wish I could see you without closing my eyes
But I know, I know, it's so far behind

Fading out, fading out, can't get right
I'm tossing out, turning out every night
I'm losing my, losing my goddamn mind
Ask me why I did it, ask me why I did it, I said

All for love
Ask me why I did it, I said
All for love
Ask me why I did it, I said

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Ik kan me jullie twee wel als koppel voorstellen."
Die woorden klonken heel erg gek in vreemd in haar oren. Addison en Jack? Zelf kon Addison haar en Jack niet als koppel voorstellen. Ze waren twee heel verschillende personen. Alhoewel... Ze hadden heel wat karaktertrekken met elkaar gemeen, dat was hoogstwaarschijnlijk de reden dat ze elkaar niet konden uitstaan. Hun karakters botste. Oké, Addison moest toegeven dat ze het gesprek tussen hen de avond voordien erg fijn vond, zeker omdat hij eindelijk even normaal deed tegen haar. Helaas had ze de aardige kant van Jack slechts heel eventjes gezien. Ze had de aardige Jack enkel voor een paar uurtjes kunnen meemaken. Daar baalde ze ergens toch een beetje van, ze vond het veel leuker om met hem om te gaan als hij aardig en normaal deed. Bovendien was Addison niet type meisje waar Jack naar zocht. Dat kon ze natuurlijk niet weten, maar Addison was geen goed meisje voor hem. Ze was een vampier, zelfs Jack verdiende een beter iemand dan een moordlustig monster. Addison was zelf geen slecht mens, het monsterlijk instinct in haar zorgde ervoor dat ze slecht was. Daarbij had Jack vast andere dingen aan zijn hoofd dan opzoek gaan naar een meisje. Ook Addison had andere dingen aan haar hoofd dan een relatie.
"Haal dat maar niet in je hoofd. Het zou nooit wat worden, ik mag hem niet."
Dat ze hem niet mocht was zacht uitgedrukt. Sterker nog, ze had een hekel aan hem. Haten was dan wel weer te overdreven. Haat was een groot woord. Ze voelde geen haat voor hem. Het enige dat er aan de hand was, was dat ze een afkeer aan hem kreeg door zijn gedrag. Hij kon normaal zijn, dat wist ze. Ze had hem namelijk in een normale bui meegemaakt. Het was zonde dat hij zich anders zo nooit gedroeg. Als hij altijd zo aardig was, had ze vast een heel andere mening over hem. Ze kon het moeilijk tegen hem zeggen dat mensen hem leuker zouden vinden als hij aardiger was, dat moest hij eerst zelf beseffen. Ook al had hij het waarschijnlijk al door. Het was vanzelfsprekend dat mensen hem leuker vonden als hij aardig en vrolijk was. Ze vond de glimlach op zijn gezicht trouwens veel fijner om aan te zien dan zijn koude blik waarop geen enkele emotie te bekennen was. Was hij er dan zo goed in om zijn emoties te verbergen? Als hij daar echt zo goed in was, mocht hij wel eens uitleggen hoe hij dat deed. Addison daarin tegen was een heel erg gevoelig persoon, al liet ze het ook snel zien als ze blij was. Mensen konden snel haar emoties van haar aflezen. Waarschijnlijk kon Crystal ook aan haar merken dat Addison het gene wat ze zei een beetje ongemakkelijk vond. Ze vond het altijd een beetje ongemakkelijk om over dat onderwerp te praten, zeker omdat ze het niet gewend was en het over een jongen was die ze nooit leuk zo vinden.
"Dat kan misschien wel zo zijn, maar dat maakt zijn karakter er niet beter op." Addison kon inderdaad niet ontkennen dat hij knap was. Zijn bruine mysterieuze ogen stonden erg goed bij zijn bruine haren die op een magische wijze altijd goed leken te liggen. Of het nu warrig of netjes lag, het stond hem allebei erg goed. Dan zweeg ze nog over zijn lichaam. Ze had daarstraks een glimp van zijn bovenlichaam kunnen opvangen toen hij zich omkleedde en zij zich nog moest omdraaien. Ze wist niet of ze het goed had gezien of niet, maar ze dacht dat ze toch een sixpack had gezien. Uiteraard was dat vrij logisch, hij was over het algemeen redelijk gespierd. Dat was duidelijk te zien zonder dat hij een bloot bovenlijf had. Zelfs in zijn shirt waren zijn spieren te zien. Snel schudde Addison die gedachtes van haar af voor ze nog begon te zwijmelen, dat zou namelijk best gênant zijn. Eigenlijk was het zonde van zijn slechte karakter. Anders kon het misschien... Nee, het kon nooit wat worden tussen hen.
Toen Crystal tegen Addison zei dat ze haar ogen moest sluiten, deed ze haar ogen dicht. Ze was benieuwd wat Crystal ging doen. Ze liet Crystal gewoon haar gang gaan. Crystal's make-up was ook heel erg mooi gedaan, dus ze zou het bij Addison ongetwijfeld ook goed doen. Addison kon er ook wel wat van, maar ze paste het nooit toe. Addison kon redelijk goed met make-up omgaan aangezien ze talloze tutorials op YouTube had bekeken. Zo begonnen erg veel meiden met make-up, Addison was ook zo'n meisje. Toch gebruikte ze haar vaardigheden amper en hield ze het altijd heel erg simpel. Meestal ging ze de deur uit met slechts een dun laagje mascara. Ze had er dan ook amper tijd voor, eerst had ze het erg druk met haar baantje en school. Dat baantje had ze een paar weken geleden afgezegd doordat ze heel wat plannen gemaakt had voor de vakantie. Helaas kon ze die plannen vergeten. Ze had haar vakantie en verdere leven heel anders voorgesteld. Ze moest er proberen het beste van te maken, misschien werd het ooit beter.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar ontkenning kwam ergens wel verwacht. Waarom zou ze ook niet? Zijzelf had hem ook weinig momenten meegemaakt waarop hij gelukkig leek te zijn. Zijn onheilspellende blikken leken bij hem te horen. IJskoud alsof alles hem gestolen kon worden, stug voor zich uitgekeken. Zijn ogen zo dat ze haast kon geloven dat hij werkelijk door alles en iedereen heen keek. Simpelweg waren emoties amper zichtbaar bij Jack, voor zover ze hem had gezien. Moeite had ze zeker gedaan om meer over hem te weten te komen. Gesprekken op te bouwen, hem proberen wat op te vrolijken. Wat tevens een onmogelijke opdracht bleek te zijn geweest. Nooit heeft Crystal ook maar een beetje hoogte van hem kunnen krijgen. Roekeloosheid was enkel bij hem te zien. Het gaf haar het gevoel dat hij muren om zich heen had gebouwd, om zich af te schermen. Een masker waarachter de echte hem verschuild zou zitten. Misschien had hij angst om zichzelf gelukkig te voelen. Verachting om te laten blijken hoe hij zich in werkelijkheid voelde. Schaamte om wat er dan ook in hem omging, of wat zijn leven momenteel inhield. Woede brandde binnen in hem, maar Crystal kon het nergens aan linken. Niets wat haar vertelde waarom hij zich zo gedroeg. Rondom hem was alles onzeker, al viel zij er niet voor. Ze had er het volle vertrouwen in dat hij wat verborg. Ergens moest wat goeds in hem zitten. Diep weggestopt, onzichtbaar voor de buitenwereld, noch aanwezig. Ze dacht dat het slechts een kwestie van tijd en het verdiepen in hem was, waardoor het naar buiten zou komen. Hetgeen waar ze graag in geloofde. Of het de waarheid was zou nog blijken.
"Het is ook zijn eigen schuld," zei ze schouderophalend. Bij het sluiten van haar ogen, ging ze voorzichtig en geconcentreerd met het puntje van het penseeltje langs haar ooglid. Een nauwkeurig spoor van eyeliner gezet, één vloeiende lijn die ze doortrok tot ze tevreden was. Zacht om Addison wat op haar gemak te stellen, maar tegelijkertijd lichtelijk gehaast om het af te krijgen. Haar stem desondanks tussendoor hoorbaar, gezien ze stiltes wilde vermijden. Ook kon Crystal moeiteloos meerdere dingen te gelijk. "Maar ik geloof niet dat hij altijd zo is," sprak ze bedachtzaam voor zich uit. "Ik denk dat hij gewoon goed is in het opkroppen van dingen. Het lijkt me sterk dat hij zijn leven leidt zonder iets te voelen, toch?"
Voldaan keek ze naar wat ze net gecreëerd had, vooraleer ze na een korte pauze overstapte naar de bronzer en highlighter. In lichte mate aangebracht om alles te accentueren. Precies genoeg om het te zien op het blote oog, desondanks het haar niet overschreeuwde. Het vervaagde zacht tot haar normale huidkleur, precies zoals het hoorde. Crystal kon het niet laten om te glimlachen bij het beeld wat ze zojuist tot stand had gebracht. Trots was ze wel een beetje op haar verrichte werk.
"Take a look," zei ze vrolijk tegen Addison. Haar spullen legde ze neer, op de lippenstift in haar handen na, die ze haar toereikte. Een rozige nude kleur om het helemaal af te maken. Ze gaf haar de keuze of ze het op wilde doen of niet, en daarbij om het haar zelf op te laten doen. Ze was bang dat ze uit zou schieten en het zou verpesten. Zonde om het op het laatst nog te verknallen, nietwaar?
"Ik hoop dat je het wat vind. En anders heb ik genoeg make-up remover om het eraf te halen, so don't worry."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Addison vroeg zich af of ze een andere mening over Jack had gehad als hij zich altijd zo aardig, begripvol en respectvol gedroeg zoals hij de vorige avond was. Dat waren namelijk eigenschappen die ze erg belangrijk vond bij jongens, natuurlijk hoorde een beetje humor daar ook bij. Ze had nog een andere onbeantwoordbare vraag; waarom gedroeg Jack zich niet vaker zo? Op die manier was hij immers veel sympathieker en had ze er veel minder problemen mee om in zijn buurt te zijn. Ze had een hele boel vragen over hem, vragen waarop ze nooit het antwoord zou krijgen doordat ze er simpelweg niet daar durfde te vragen. Ze was bang voor zijn reacties. Het kon zijn dat hij er positief op reageerde en normaal deed, alleen kon hij het ook negatief opvatten en reageerde hij er juist kwaad op. Hij was te ingewikkeld voor haar. Dat kwam deels ook doordat ze hem slecht een drie dagen kende en ze weinig over hem wist. Bovendien was het ook zijn mysterieuze kant die ervoor zorgde dat ze weinig van hem af kon lezen. Hij was erg moeilijk om te begrijpen, al kwam dat doordat hij een soort onzichtbare muur rondom hem had gebouwd. De reden waarom was moeilijk te achterhalen. Was het doordat hij het zelf niet leuk vond om al die illegale dingen te doen? Of kwam het doordat ook hij zijn familie niet meer bij hem had? Ze had geen idee. Het leek haar in ieder geval sterk dat hij de moorden en ontvoeringen met plezier pleegde. Hij deed het hoogstwaarschijnlijk ook tegen zijn zin. Addison hoopte dat hij geen angst had om gelukkig te zijn. Dat was nergens voor nodig omdat het geen schande was om geluk te tonen aan de rest van de wereld. Hij mocht gerust zijn glimlach laten zien aan andere mensen, het stond hem namelijk goed. Met een glimlach was hij nog knapper dan zonder, ook al was hij al heel erg knap. Hij had een uiterlijk dat uitzonderlijk voorkwam. Hij zag er niet uit als een doorsnee jongen waarmee Addison vaker omging. Addison ging ook gewoon met jongens om en ze moest toegeven dat Jack een stuk knapper was dan de jongens waarmee ze normaal gezien omging.
"Het is ook zijn eigen schuld," hoorde ze Crystal zeggen. Daar had ze volkomen gelijk in. Hij had zelf de keuze gehad om naar het huis te gaan en hij had zelf alles achter zich gelaten. Hij had de keuze gehad terwijl Addison zelf geen moment had om te kiezen wat zij wilde. Zij werd gewoon door hem meegenomen. Ze was blij dat Crystal ervoor zorgde dat Addison zich op haar gemak voelde. Ze voelde zich heel erg ontspannen bij Crystal en dat was goed. Dan was er toch één iemand waarbij ze terecht kon. Bovendien vond ze het ook hartstikke gezellig om wat te praten met haar. Ze had het gemist om wat meidenpraat te hebben. Natuurlijk hoorde er bij meidenpraat ook het onderwerp jongens en daar hadden ze het over gehad, ook al dacht ze liever niet te veel aan Jack. Hij was nog steeds de persoon die haar leven had verpest, een groot deel dan toch. Het ging waarschijnlijk lang duren voor Addison zich weer oprecht gelukkig zou voelen.
"Er is vast iets waarvan hij gelukkig wordt, alleen vindt hij het blijkbaar een blijkbaar schande om alle emoties buiten woede aan anderen te tonen," zei ze. "Maar laten we het er gewoon op houden dat hij heel erg ingewikkeld is, net zoals de andere negenennegentig procent van de jongens." Het was een feit dat jongens ingewikkeld waren, al was het andersom ongetwijfeld ook zo. Zoals de meiden jongens heel erg ingewikkeld vonden, vonden de jongen de meiden juist heel erg ingewikkeld.
Toen Crystal zei dat ze mocht kijken, keek ze ook meteen in de spiegel die voor haar hing. Ze moest toegeven dat Crystal het erg goed had gedaan, Addison zag er opeens veel meer verzorgd uit. De make-up was erg netjes gedaan terwijl het slechts een korte tijd in beslag nam. Zo snel kon Addison zo'n make-up look niet creëren. Ze deed er niet heel lang over, maar het duurde zeker langer. Daarom dat Addison tegenwoordig enkel tijd nam voor een beetje mascara, de rest duurde veel te lang.
"Nee, het is goed zo. Ik vind het mooi."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld