Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ A couple drinks, to numb the pain *

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel

Kort haalde ik mijn schouders op bij haar antwoord. Natuurlijk waren er wel meisjes hier die minder beter vonden en die dure restaurants niks vonden. Er waren namelijk een hoop meiden die die dure restaurants gewend waren, waar het plots een hele nieuwe ervaring was om iets te gaan doen als een pizza punt halen van een kar op straat. Ik zelf zou mezelf nooit in een duur restaurant vinden. Het was iets dat totaal niet bij mij paste. De dag dat ik in een duur restaurant te vinden zou zijn zou de dag zijn dat Castiel Novak stierf. Misschien niet mijn lichaam, maar het persoon dat ik was. "I suppose," knikte ik maar en ik keek even recht voor mij. Aan de andere kant van de parkeer garage waar we zaten stond een groot reclame bord met een spiegel er op. Er stond een tekst boven met "wear who you are". Het was van een of andere kleding winkel in dit pand. Ik keek recht in de spiegel en kon Allison en mij zien zitten. Het zag er bijna lachwekkend uit. Een erg nette vrouw met een rotzooi van een jongen op de grond van een parkeer garage, omgeven door allerlei verschillende tassen. Ik kon er wel zacht om grinniken. Toen ze begon te praten richtte ik mijn aandacht echter weer op Allison. "So you forgive me?" Er was iets onschuldigs te klinken in mijn stem dat ik nooit eerder had laten horen rond haar. Een deel van mij dat niet een grote ego had en een deel van mij dat nog erg onschuldig was. Het deel van mij dat zou huilen bij chick flicks. Een deel dat ik eigenlijk nooit aan anderen liet zien, wat raar was. Vijftien minuten geleden voelde ik mij nog zo ongemakkelijk rond haar. Mijn gevoelens en hoofd waren een rotzooi en ik wist gewoon niet meer precies wat ik voelde en wat ik moest denken. Maar ik rolde er maar mee. Zacht grinnikte ik bij haar opmerking en ik schudde even mijn hoofd. "It's C-A-S-T-I-E-L, it's not a very special name."

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Alli.
Ik had mijn vrije dag nog nooit op zo'n rare manier meegemaakt. Ik had verwacht dat ik even snel naar het winkelcentrum ging, daar snel naar de Michael Kors winkel en binnen een paar minuten weer thuis zou zijn. Dat was in ieder geval de bedoeling. Dan had ik daarna nog even willen hardlopen, douchen en vervolgens had ik thuis wat gegeten. Dan stond er op de planning om 's avonds naar een bar te gaan om daar wat te drinken met wat vrienden, maar volgens mij kon ik dat allemaal wel afzeggen. Ik had er namelijk totáál geen zin meer in na wat er zojuist allemaal was gebeurd. Het enige waar ik nu nog naar verlangde was een warme douche, schone kleding aangezien ik hier nu op een vieze grond zat en een avondje met mijn beste vriend, meneer Netflix. Geen idee wat ik dan ging kijken, maar dat zag ik dan wel weer. Ik keek om naar hem toen hij me vroeg of ik hem vergaf, ook al had ik dat al een miljoen keer gezegd. De manier waarop hij het zei klonk alleen een stuk anders; hij leek veel vriendelijker ineens. Misschien lag het ook wel aan mij en wilde ik het gewoon op die manier horen. 'Yeah, of course. I forgive you,' knikte ik. Het was niet zo dat ik nog nooit op zo'n manier was behandeld, dus het stelde achteraf vrij weinig voor. Ik had veel heftigere ruzies gehad en ook met vreemden op straat. Dat soort ruzies konden dan echter uren achter elkaar duren, vooral als je de verkeerde trof. Ik was dan echter ook niet iemand die opgaf, dus dan bleef ik ook eigenwijs ruzie maken. Het sloeg natuurlijk nergens op. Castiel. Ik had er écht nog nooit van gehoord, maar dat vond ik altijd leuk aan namen. Mijn naam kwam zo ontzettend vaak voor dat ik er een grote hekel aan had, omdat het leek alsof iedereen mijn naam had. 'No, I like it. Your name's very pretty.'

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel

Een zwakke, tevreden glimlach speelde op mijn gezicht en ik knikte even kleintjes. Hoewel ik het niet wilde toegeven, ik merkte wel dat de spanning tussen ons twee gelijk een stuk minder werd toen ze echt zo zei dat ze mij vergaf. Wellicht was het enkel van mijn kant, maar ik voelde mij gelijk een stuk beter. Zelfs een stuk meer op mijn gemak rond haar, wat ik niet zo lang geleden echt niet verwacht had. "Thank you," zei ik zachtjes. Natuurlijk had ze al eerder gezegd dat ze me vergaf, maar nu kwam het toch wat echter over. Ik wist niet of ze hiervoor ook oprecht er over was geweest. Ik wist niet eens of ze er nu wel oprecht over was, maar ik ging er niet op in. Ik was best tevreden over de situatie. Een zwakke glimlach speelde sierlijk rond mijn lippen en ik keek weer een beetje voor mij uit. Hoewel het wellicht apart klonk, vond ik het helemaal niet erg om hier op de stoep te zitten in een compleet lege parkeer garage met een meisje dat ik niet zo lang geleden nog totaal niet kon uitstaan. Mijn hoofd liet ik rustig weer tegen de muur aan leunen en ik sloot mijn ogen even voor een moment. Dit moment eindigde echter snel toen ze weer iets zei. Een speelde grijns speelde vervolgens op mijn gezicht. "Thank you, I got it for my birthday." Ik kon het niet laten om deze idiote grap te maken. Ik zei maakte hem echter vrij vaak en niemand leek het ooit grappig te vinden wat ik natuurlijk idioot vond, het was best een grappige opmerking. Mensen vonden daar in tegen mijn grappen vaak toch niet grappig. Ik had een heel raar gevoel voor humor. Om de meest domme grappen kon ik stuk gaan. Om de meest intelligente en goed uitgedachte grappen kon ik niet eens om grinniken. Het was best apart.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Ik wilde hem opnieuw vertellen dat hij me niet hoefde te bedanken, want dat was nergens voor nodig. Toch hield ik maar gewoon mijn mond en knikte als een soort antwoord. Als ik dat nu weer ging zeggen zou het misschien ook onfatsoenlijk zijn, al zei ik normaal gesproken bijna alles wat ik wilde zeggen. Tegen mensen die hier ook gewoon vandaan kwamen kon je dat ook makkelijk doen en zij deden precies hetzelfde, maar hij kwam hier niet vandaan en ik had ook niet het gevoel alsof hij dat allemaal maar oké vond. Dat wist ik natuurlijk niet zeker, want misschien deden ze dat in Texas ook wel gewoon. Geen idee, ik was er nog nooit geweest. Ik had daar geen vrienden of kennissen wonen en ik zou er wel een keer naartoe willen, maar ik zou eigenlijk niet weten wat ik daar dan te zoeken had. Bij Texas zag ik namelijk nog steeds voor me dat er overal paarden rondliepen en daar was ik doodsbang voor, dus dan had ik daar in principe helemaal niets te doen behalve me verstoppen voor die grote beesten. Hij maakte de meest stomme grap die ik volgens mij in mijn hele leven had gehoord, maar ik moest er toch wel om lachen. Ik kon mijn lach op dat moment echt niet inhouden, want ik vond dat soort stomme grappen altijd enorm leuk; ik kon ze zelf echter bijna nooit verzinnen. Ik was ook helemaal niet een grappig persoon, maar deze wilde ik onthouden, ook al zou ik hem zelf nooit hoeven te gebruiken met mijn standaard naam. 'I have to remember that one!' lachte ik waarna ik toch even met mijn ogen rolde, want het was wel écht ontzettend flauw, maar dat kon ik wel waarderen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel
Mijn glimlach werd alleen maar breder toen ze ook moest lachen om mijn grap, hoe flauw hij ook was. Kort schudde ik even mijn hoofd. De realisatie dat ik het eigenlijk best fijn had op dit moment was best zwaar om in te nemen. Het werd nog zwaarder toen het bij mij binnen kwam dat ik het al een tijdje niet zo fijn had gehad. Zelfs niet met mijn beste vriend. Een zwakke frons kwam op mijn gezicht te staan en ik keek even naar de grond. De stad had mij meer veranderd dan ik wilde toegeven, en ik haatte het. Ik kwam hier, mijzelf belovend dat wat er ook zou gebeuren ik zou mezelf blijven. Ik zou niks of niemand mij laten veranderen. Maar beloftes aan mijzelf waren de gene die ik het vaakst brak. Een zachte zucht rolde over mijn lippen de koude lucht in. Ik was al te lang, te ver weg van mijn thuis, en het begon mij nu echt te beïnvloeden. Een plotse ding ving mijn aandacht en een mededeling kwam niet veel later na dat. "Dear shoppers. The East River Plaza is closing in ten minutes. Please make your way out and have a great day further." De mededeling liet mij weer even beseffen hoe laat het al wel niet was. De tijd leek gevlogen te hebben. "Oh well I guess that's our cue to go," mompelde ik terwijl ik mijzelf recht zette. Ik plaatste een hand naast mij op de grond en duwde mijzelf zo in een soepele beweging staande. Vervolgens bood ik Allison ook een hand aan om op te staan. Niet omdat ik dacht dat ze niet zelf kon opstaan, maar gewoon puur uit beleefdheid.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Alli.
Er werd iets opgeroepen, namelijk dat het tijd was om te gaan. Had ik hier dan zo lang al gezeten? Ik had geen flauw idee hoe laat het was of hoe lang dit allemaal had geduurd, maar voor mijn gevoel was het allemaal binnen tien minuten geweest, maar dat zou ik dan wel fout hebben. 'Mhmm,' knikte ik. Jammer dat het nu al dicht ging; ik had namelijk nog wel een nieuwe iPhone moeten kopen of hem laten repareren. Dat kwam dan morgen wel. Bovendien had ik nog wel een oude thuis liggen die ik kon gebruiken én ik had de iPhone van mijn werk ook nog, dus ik zat niet zonder telefoon. Ik keek een beetje verward op toen Castiel zijn hand naar me uitstak. Dat had nog nooit iemand voor me gedaan, dus verbaasde het me een beetje. In New York was iedereen in principe egoïstisch en ik deed daar zelf net zo hard aan mee, dus ik had dat zelf waarschijnlijk ook niet gedaan. Toch pakte ik zijn hand vast waarna ik opstond, ook al had hij me daar niet echt bij geholpen, maar ik vond het dan niet netjes om dat dan compleet te negeren. Toen ik eenmaal recht stond had ik in de gaten dat ik zijn hand nog steeds vast hield en liet hem toen snel weer los. Daar zou ik een mooie ongemakkelijke situatie van kunnen maken, al voelde ik me nu niet meer zo heel erg ongemakkelijk. Het was wel prima zo. 'Are you feeling a bit better now?' vroeg ik aan hem terwijl ik bezig was met het oprapen van al die tassen die ik eerder had meegezeuld. Die moesten natuurlijk wel weer mee naar huis toe en het waren er echt belachelijk veel, maar er waren gewoon zoveel leuke dingen dat ik mezelf niet meer kon tegenhouden.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel
Ik glimlachte wat opgelucht toen ze mijn hand vast pakte. Als ze hem had genegeerd had het voor toch nog een ongemakkelijke situatie kunnen zorgen. Ik liet op het zelfde moment als haar haar hand weer los, nog een ongemakkelijke situatie proberen te vermijden. Klein knikte ik even naar haar. "Yeah I'm good," knikte ik zwakjes. Ik voelde mij al wel een stuk beter en was ook zeker dat ik gewoon veilig naar huis kon rijden. Ik was hier vandaag met mijn auto gekomen omdat ik het plan had wel een koffiezetapparaat te kopen en ik had geen zin om deze dan helemaal terug naar huis te dragen. Ik knielde nog even neer om al het gereedschap terug in mijn tas te doen en sloeg deze vervolgens over mijn schouders heen. Ik pakte toen ook de tas van het koffiezetapparaat op. Kort keek ik even naar haar en zag hoe ze alle tassen aan het oprapen was. "Do you need help with carrying them to your car?" Ik zou het wel begrijpen als ze mijn hulp niet wilde, ze was namelijk duidelijk niet een zwak persoon. Ik had ook mensen gezien die gewoon iemand bij zich hadden om hun tassen voor hen te dragen, dat was pas extreem. Maar ik zou het ook begrijpen als ze mijn hulp wel wilde, ze had namelijk best veel tassen en ik snapte het als het lastig was om dat zo alleen te moeten dragen helemaal. Wat ze ook zou zeggen ik zou haar keuzen begrijpen en respecteren.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
'Okay, good,' knikte ik toen hij zei dat hij zich weer goed voelde. Prima. Dan ging ik er verder ook niet over doorzeuren, want ik had daar altijd een grote hekel aan. Als ik had gezegd dat het goed met me ging dan was dat ook gewoon zo. Dan vond ik het absoluut niet fijn als iemand dan nog drie keer aan me vroeg of ik het wel meende en of het wel écht goed ging. Daar raakte ik zo ontzettend geïrriteerd van dat ik nog ruzie kon krijgen met de betreffende persoon. 'Oh, no, none of this is heavy. I'll be fine. Thanks though,' zei ik terwijl ik mijn hoofd schudde en mijn eigen handtas over mijn schouder hees zodat ik de rest gewoon fatsoenlijk kon vasthouden. Zoals altijd checkte ik drie keer of ik niets op de grond had laten liggen, want ik wilde niets vergeten. Ik wist in ieder geval één ding wel zeker: ik nam nooit meer de lift. Niet in dit gebouw althans. Ik vond het ook enorm slecht dat er niemand was gekomen om dat ding te maken, want ik wist zeker dat hij het nog steeds niet deed. Dat was écht slechte service en als ik nu nog in een slechte bui had dan had ik iemand erover opgebeld en flink zitten klagen. Ik had alleen totaal geen zin om dat te doen, dus zou ik het er maar bij laten. Als ik nou alleen was geweest had ik daar waarschijnlijk nog in gezeten en dat maakte me eigenlijk wel een beetje boos. Was ik dan zo niet zelfredzaam? Blijkbaar niet, want ik kon dat soort dingen niet en het enige wat ik dan wilde doen was keihard gillen totdat iemand me zou horen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel
Ik knikte even naar haar en beet zacht op mijn lip. "Alright wel, have a nice day further," knikte ik nog vriendelijk naar haar en ik maakte mijn weg naar mijn auto. In tegenstelling tot de meeste mensen hier had ik geen Mercedes of Lamborghini of wat dan ook. Ik had een aardig simpele Chevrolet Impala uit 1967, een behoorlijk oude auto maar echt een pracht ding. Als er een ding in de wereld was waar ik meer van hield dan mijn familie was het deze auto wel. Ik reed er niet vaak mee in Ner York want hier was de kans dat hij beschadigd raakte gewoon zo veel groter. Het was echt mijn leven deze auto. Voor sommige was het wellicht een wrak, een oud ding waar je niks aan had maar voor mij was het erg belangrijk. Daarnaast zagen mensen oudere auto's vaak als een echt probleem voor het milieu wegens afvalstoffen, maar daar had ik ook een oplossing voor verzonnen. Ik had aardig door gespaard met bij baantjes en had a een jaar genoeg geld bij elkaar verzameld om de auto van benzine naar Elektrisch om te bouwen. Dat was mij ook aardig goed gelukt en nu reed ik gewoon in een elektrische auto met een tesla motor er in. Enkel was het een oude Chevrolet. Geen tesla, niks super duurs. Gewoon een goede oude bak. Ik haalde de sleutels uit mijn zak en opende de achterklep, hier plaatste ik de tas met het koffiezetapparaat in en ik sloot de achterbak weer. Ik draaide deze terug op slot en haalde de auto zelf toen van het slot. Ik schoof achter het stuur en plaatste mijn rugzak naast mij op de bijrijders zit. Ik stak de sleutel vervolgens in het contact en startte de auto, mijn riem deed ik vast.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
'Yeah, you too.' Ik keek hem heel even na waarna ik alvast op zoek ging naar mijn autosleutels die ergens in mijn tas lagen. Na een paar seconden zoeken had ik ze en moest ik nu nog maar op zoek gaan naar de plek waar ik mijn auto had geparkeerd. Ik was helemaal niet handig in het onthouden van dat soort dingen en tussen al die grote auto's viel mijn auto helemaal niet op, al was die ook ontzettend groot. Eigenlijk te groot, want ik vond het een irritant rotding als ik ergens moest parkeren, maar eigenlijk waren bijna alle auto's in de Verenigde Staten wel van groot formaat. Bovendien had ik deze auto gekregen van mijn vader die na één jaar erin te hebben gereden alweer toe was aan iets nieuws. Vandaar dat ik dus een redelijk nieuwe auto had waar nauwelijks nog kilometers op stonden, namelijk een witte BMW X5 uit 2017. Ik was blij dat ik mijn auto toch met een paar minuten had gevonden en gooide meteen alle tassen op de achterbank zonder er verder nog naar om te kijken. Het zal wel goed zijn, want dat had ik net ook al gecontroleerd. Vervolgens stapte ik achter uit stuur wat er waarschijnlijk ook hilarisch uit zag, omdat ik redelijk dicht op het stuur zat omdat ik anders gewoon niet bij de pedalen kon komen. Nadat ik mijn zonnebril in mijn haren had gezet startte ik de auto, zette ik de radio wat harder en reed weg van mijn parkeerplaats op zoek naar de dichtstbijzijnde uitgang. Daar was een flinke helling, maar daar had ik gelukkig nooit last van met mijn automaatje. Ik had niet eens geleerd hoe je een schakelauto kon rijden, want ook dat kwam niet zo vaak meer voor in dit land. Gelukkig maar, want het maakte mijn leven een stuk makkelijker.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel
Ik schakelde mijn auto van park naar drive en gaf rustig gas waarna ik weg begon te rijden naar de uitgang. Mijn raam rolde ik open om te kunnen betalen. Vervolgens hield ik mijn pinpas tegen de paal voor de uitgang en de poorten gingen voor mij open. Ik stak mijn arm terug naar binnen en verliet de parkeergarage. Rustig reed ik toen naar huis. Nadat ik na tien minuten gereden had kwam ik hier gelukkig aan. Ik parkeerde mijn auto in de garage van ons huisje en stapte uit. Ik gooide het doek over de auto nadat ik mijn spullen uit de achterbak gehaald had en liep via de deur van de garage zo de keuken van het huis binnen. Ik plaatste de tas op het aanrecht en haalde de doos er uit waarna ik de doos ook uitpakte. Na even stond het koffiezetapparaat mooi op de plek van het oude koffiezetapparaat, aangesloten en al. Helemaal klaar voor gebruik. De doos en tas ruimde ik rustig op toen mijn huisgenoot binnen kwam lopen. "You were gone for a long fucking time dude, everything alright? Did your car break down? Did you get the present?" vroeg hij, hij leek minder geïnteresseerd in of ik oké was en of mijn auto oké was dan het cadeau voor zijn vriendin. "I'm fine, my baby's fine and I got the present," mompelde ik en ik draaide mij om om de tas te pakken maar zag hem niet. "Alright where is it?" vroeg Adam toen een beetje ongeduldig. Ik rolde even met mijn ogen. "In the trunk." Ik liep rustig de keuken uit terug de garage in en deed het doek omhoog. Ik opende de achterbank maar er zat niks in. Meteen fronste ik diep. "Fuck." Waarschijnlijk had Allison per ongelijk de tas mee genomen. Hoe moest ik dit nu dan terug krijgen?

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Er was gelukkig geen file, dus ik was binnen no time thuis. Aangezien ik in het penthouse van een appartementencomplex woonde moest ik mijn auto eigenlijk altijd onder het complex parkeren. Dat was prima, want daar had ik mijn eigen parkeerplek. Sterker nog, ik had er twee voor als er gasten kwamen. Ik betaalde dan ook wel het meest van alle mensen in dit gebouw, maar het was makkelijk op te brengen. Ik mocht absoluut niet klagen met het loon dat ik kreeg én mijn vader wilde meebetalen. Of nou ja, hij zei dat ik hier niet mocht wonen als hij niet mee mocht betalen tenzij ik een keer ging samenwonen, maar dat zou vast nog ontzettend lang duren. Ik was namelijk nogal kieskeurig en ik was ook zeker niet de makkelijkste om mee om te gaan, dus al mijn relaties hebben nooit langer dan een jaar geduurd. Bovendien vond ik het voor nu wel prima; het was lekker rustig en ik kon mijn eigen dingen doen. En natuurlijk had ik mijn eigen huisje omgetoverd tot echt mijn huis, dus wat dat betreft hoefde ik me ook niet aan te passen. Nadat ik mijn auto had geparkeerd stapte ik uit, pakte ik alle tassen uit de auto en liep vervolgens naar de lift toe. Ja... Dat moest wel. Ik woonde op zo'n 20 hoog. Dat ging ik niet met de trap doen. De lift was er al snel en ik was heel erg blij toen ik boven en uit die lift was. Hier was hij dus gelukkig niet kapot. Ik liep door naar mijn slaapkamer waar tevens mijn kledingkast stond en gooide daar alle tassen op mijn bed waarna ik het vervolgens ook begon uit te pakken. Ik legde alles netjes in de kast, totdat ik een tweede Victoria's Secret tasje tegen kwam. Huh? Ik keek er snel in, maar herkende niets van wat ik had gekocht. Oh, shit! Dat was natuurlijk helemaal niet van mij, maar het was precies hetzelfde tasje als die ik al had en nu had ik er per ongeluk twee meegenomen. Hoe dom kon je zijn?

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel
Binnensmonds begon ik mezelf een beetje uit te schelden. Lichtelijk pissig gaf ik de muur naast mij ook maar een trap. De achterbak sloot ik weer en ik deed het doek terug goed. Vervolgens liep ik maar terug de keuken binnen. "I'll get you that gift don't freak out jsut yet." Adam zijn blik was genoeg geweest om te weten dat hij in paniek zou raken en daar had ik dus absoluut geen zin in. Ik viste mijn telefoon uit mijn broek zak en nam toen ook mijn portemonnee. Hierin zocht ik naar het kaartje dat ik van Allison gekregen had. Tot mijn opluchting zat hij er nog in en was alles nog prima te lezen. Met twijfel tikte ik het nummer toen in op mijn telefoon. Als er iets was waar ik echt heel slecht in was was het bellen. Ik hield er gewoon niet van. Je kon het andere persoon niet zien en je had ook geen idee wat ze aan het doen waren. Wie weet zaten ze wel op het water closet ofzo. Je wilde toch niet praten met iemand die druk bezig was op het toilet? Zuchtend liep ik met het nummer al ingetoetst de woonkamer binnen. Ik drukte maar op bel en bracht de telefoon aan mijn oor. Ik wist ook nooit wat ik zelf moest doen tijdens het bellen. Moest ik stil zitten? Rond lopen? Gewoon mijn eigen gang gaan en doen wat ik normaal zou doen? Wat als ik plots naar de wc moest? Ik voelde mij er niet comfortabel mee om te praten met mensen vanaf het water closet, dat was toch niet normaal om te doen? Maar ja je kon ook moeilijk zeggen dat ze even moesten wachten omdat je nodig moest. Dat zou ook erg apart zijn.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Alli.
Met een diepe zucht ging ik op de rand van mijn bed zitten. Wat moest ik hier nou mee? Ik had geen telefoonnummer dat ik kon bellen, maar ik had natuurlijk wel zijn adres. Ik vond het echter ook wel heel erg raar om daar naartoe te gaan. Dadelijk was hij niet thuis en deed die huisgenoot open. Die zou dat dan ook wel heel erg raar vinden. Nee, dat was niet een optie. Ik kon het ook niet op zijn werk afleveren, want dat was ook raar. Misschien als ik het helemaal inpakte in een doos of zo zodat je niet kon zien wat erin zat, maar ik vond het ook wel erg raar om daar dan naartoe te gaan. Wat moest ik nou?

Ik werd uit mijn gedachtes getrokken door het geluid van de ringtoon van mijn werktelefoon. Werd ik nou serieus nu gebeld? Ik wist dat ik non-stop bereikbaar moest zijn, maar had nu echt even geen zin om op te nemen. Toch moest het wel, want het kon natuurlijk een spoedgeval zijn of het kon mijn baas zijn. Ik haalde toen dus maar wel die telefoon uit mijn tas en zag een nummer dat ik niet herkende, dus nam ik op maar op. 'Hello?' Ik zei nóóit, maar dan ook nooit mijn naam als iemand mij belde. Mijn vader had me gezegd dat je dat nooit moest doen en mijn baas had het ook gezegd. Als mensen het kantoor zelf namelijk wilden bereiken moesten ze het algemene nummer maar bellen en niet direct naar mij. Bij bestaande klanten was het natuurlijk anders, want die kende ik dan al. Ik stond vast op, want ik nam aan dat ik mijn laptop er zo bij moest pakken. Vandaar dat ik vast naar de tas liep waar ik mijn laptop had opgeborgen. Fijn hoor, om na zo'n lange dag nog te moeten werken.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel
Na even schrok ik op uit mijn gedachte toen ik een plotse stem hoorde. Hello. Geen naam. Shit! Wat als ik het verkeerde nummer had gebeld? Ik werd door deze gedachte alleen maar nog zenuwachtiger. "Uhh, hello is this Allison Fabray? It's uh Castiel Novak asking," zei ik toen maar en ik ijsbeerde wat door de kamer. Ik snapte wel waarom er niet met een naam opgenomen werd, als ik gebeld werd door een onbekend nummer nam ik ook nooit gelijk op met mijn naam. Meestal een neppe naam ofzo, dat had ik geleerd van mijn vader. Als hij door een onbekend of anoniem nummer werd gebeld nam hij altijd op met de naam van een van onze buurmannen die hij niet zo graag mocht. Waarom hij dat deed wist ik niet zeker maar dat was zeker een van de redenen dat ik nooit met mijn eigen naam gelijk op nam. Tenzij het natuurlijk een opgeslagen nummer was, want iedereen die mij eigenlijk moest bereiken stond in mijn contacten. Mijn telefoon nummer was namelijk niet iets dat ik zomaar weg gaf, totaal niet eigenlijk. Enkel aan familie, close vrienden en werk. Meer totaal niet. Behalve nu dan.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld