Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // Bad Luck

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij was niets veranderd. In al die tijd hadden zijn ogen dezelfde, hatelijke gloed met zich meegedragen wanneer zijn pupillen zich op de zijne richtten. Er was zelfs een hint van spot in weer te vinden, waarmee hij Archer maar al te graag leek te confronteren om zichzelf nog meer op de troon te heisen. Hij wilde dat zijn kleine broertje naar hem opkeek als een God; wetend dat hij dat enkel en alleen voor elkaar krijgen kon, als hij Archer vastgezet had als een of ander beest.
Hoezeer hij zich ook nog in een doffe gemoedstoestand bevond, kon Archer het niet laten om te lachen. "A fight? You sent your minions out to get me. That's not much of a fight, hyeongje." Als hij echt had willen vechten, had hij zelf wel voet gezet in de Dungeon. Dat dat niet was gebeurd, bewees des te meer dat zijn broer's woorden groter waren dan zijn daadwerkelijke daden. Iets wat hij slechts als lachwekkend zag.
Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij toe hoe Ryan zich fixeerde op zijn klipbord met papieren. "You haven't changed much either, unfortunately," murmelde hij. "Maybe you can grin every once in a while. Does wonders for those anger issues of yours." Hij had hem een gelaat vol ironie willen laten zien, maar de opmerking die hij terug geslingerd kreeg had hier verandering in gebracht. Een grimmige expressie begon zich te vertonen op zijn gezicht, waarmee hij Ryan strak aankeek. Die bijnaam had hij in geen maanden, nee, jaren meer gehoord. En als er iets was wat het bloed onder zijn nagels vandaan haalde, was het wel die benaming die stekend over de tong van zijn broer rolde.
"You're lucky I'm restraint." Al grommend kaatste hij dit terug. "Or else, we both know you would be on your knees begging for your life right now." Alleen al de wijze waarop hij verwoordde dat ze nog wat in te halen hadden. Het liefst had hij zijn broer naar de grond gewerkt met alle krachten die hij in zich had, maar de verdoving had een barricade gebouwd tussen hem en zijn gave. Hij zou de wereld van de doden niet kunnen bereiken zolang hij zijn gedachten en energie niet op een rijtje had, en dat wist Ryan ook maar al te goed. Anders had hij niet in alle rust voor hem kunnen gaan zitten, doende dat hij een ongevaarlijk kind voor hem had zitten in plaats van een van zijn grootste en machtigste vijanden.
Rusteloos tikten zijn vingernagels tegen het metaal van zijn ketenen, keer op keer het geluid laten galmen door de akelig witte kamer. "I guess we will find out soon enough, won't we?" sprak hij, al dan met een ijzige toon. "There's no fun in spilling all of the secrets right away, hmm?"

hyeongje = brother

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Geamuseerd keek hij toe hoe de blik in Archer zijn ogen veranderde bij het horen van de kleinerende naam die Ryan hem jaren geleden al had gegeven. Hij haatte het, verachtte het. Er bestond geen twijfeling over wat Archer zou hebben gedaan als hij in staat zou zijn geweest om hem aan te vallen, maar de realiteit was dat de mutant te zwak was om zijn krachten op te roepen. Hij kon niets. Hij was niets meer dan een gevangen prooi, wachtend op het moment dat zijn jager hem eindelijk zou verlossen uit de pijn. Pijn die nog moest starten.
Ryan lachte. Als Archer daadwerkelijk nog dacht dat hij een kans maakte om hier weg te komen, om hém aan te vallen, dan moest de verdoving zijn werk goed doen. Ryan zou hem geen moment onbewaakt laten. Het team van wetenschappers dat onder hem stond, zouden hem ieder uur van de dag observeren. Als ze zouden merken dat de verdoving uit zou werken, dat hij tekenen liet zien van een eventuele aanval of een plan om te ontsnappen, zou er binnen enkele seconden iemand bij hem zijn om de dosis te verhogen. Er was geen enkel moment in Archer’s toekomst waarin hij helder zou kunnen nadenken.
‘You’ll be doing the begging the next few weeks.’ De tonen in zijn stem waren spottend, zelfverzekerd. Hij had Archer precies waar hij hem wilde hebben en hij zou zich de komende tijd niet verplaatsen. Dat maakte dat hij klakkeloos alle woorden tegen zijn jongere broertje kon zeggen, zonder dat zijn gave hem zou bestraffen. Archer leek daar nu nog anders over te denken, maar Ryan was benieuwd hoe sterk en snel de jongen nog met zijn woorden zou zijn als hij een paar dagen door had gebracht in zijn cel.
‘Oh, are we keeping secrets?’ Ryan kwam overeind van de stoel. Natuurlijk zou Archer hem niet meteen vertellen hoe het met hem ging, laat staan dat hij daadwerkelijk zou antwoorden op de vragen die Ryan voor hem had. De oudste broer had echter wel vertrouwen in zijn eigen methodes. Archer zou met hem spreken, vroeg of laat. Op Ryan zijn voorwaarden.
Een andere laborant betrad de kamer. Ze hield haar afstand van zowel Archer als Ryan en prepareerde de bloeddialyse. Dat was het eerste stap van het experiment. Het afnemen van zijn bloed, om dat te kunnen bestuderen en te analyseren. Sporen van het gemuteerde dna waren daar immers in zichtbaar. Ryan kon niet wachten om het bloed van zijn broertje te mogen bekijken.
De vrouw had alles voorbereid en stond op het punt om de machine op Archer aan te sluiten, maar met een duivelse blik in zijn ogen hield Ryan zijn vingers omhoog. Ze stopte onmiddellijk.
‘Let me do it.’ Hij kreeg de benodigdheden overhandigd en verkleinde de afstand tussen hem en Archer. Met een stevige hand nam hij de arm van Archer vast. Twee donkere ogen schoten hem een vuile blik, maar Ryan schudde enkel zijn hoofd.
‘So easily aggitated,’ murmlede hij, terwijl hij de huid van Archer binnendrong. De doorzichtige slangetjes vulden zich al snel met donkerrood bloed. ‘Let’s see how long you’re able to stay awake for now, little brother. I’ll be back in a few days.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het was nooit een geheim geweest dat zijn broer een diep gewortelde haat voor hem had. Al vanaf zijn geboorte had hij de jaloezie, afgunst en nijdige buien bij Ryan gemerkt. Hij was immers het kind waar zijn ouders niet op hadden zitten wachten, net als zijn broer, de autoriteiten, het leger en de rest van de burgers. Dat ze grotendeels van Aziatische afkomst waren, hielp ook niet mee. Een zoon met 'de entiteit van de duivel in zich' behoorde allesbehalve tot het perfecte plaatje. Hij was al vervloekt sinds de dag dat hij op de wereld kwam.
En toch, als hij Ryan nu naast zich zag staan met de strakke blik in zijn ogen en de ijzingwekkende toon in zijn stem, voelde hij de woede als weer in hem opborrelen alsof het de eerste keer was dat hij dit meemaakte. Hij schudde zijn hoofd lichtjes en wierp een blik op het plafond boven hem. "You've always had an ego too big to fit in the room," lispelde hij gedempt voor zich uit. Hij had er wel erg veel vertrouwen in dat hij hem kon veranderen in een kasplantje, terwijl Archer zich niet zo snel gewonnen zou geven. Blijkbaar kende zijn broer hem dan toch niet zo goed als hij dacht.
Een tweede paar voetstappen betrad de kamer, makend dat hij zich opzij keerde om met enige moeite naar de deuropening te kijken. Een brunette kwam binnenstappen. Bekend kwam ze hem niet voor, maar haar uitstraling was niet heel anders als die van Ryan; enigszins emotieloos en kil droeg ze zichzelf voort. De spullen in haar handen lieten hem vermoeden dat zijn verblijf niet slechts bij gevangenschap bleef. Iets wat haar bewegingen beaamden. Nog voor een minuut verstreken was, begon ze alles al uit te pakken en een machine zijn kant op te duwen.
Dat ze flink onder de duim van Ryan zat, mocht ook wel duidelijk zijn; met een enkele keer zijn hand opheffen, had zijn broer haar al laten stoppen om vervolgens alles over laten dragen. Want de dag zou niet komen dat hij iemand anders zijn aartsvijand, zijn broertje, leed toe zou brengen als Ryan dat ook zelf kon doen.
Een naald werd naar zijn arm gebracht, zonder dat zijn broer zijn ogen ook maar van hem afhaalde. Een triomfantelijke gelaatsexpressie werd bij Ryan zichtbaar, die zijn bloed liet koken. Grommend trok hij aan de ketenen, met zijn armen ze geprobeerd te verzwakken. Dat het een verloren zaak was, bleek wel toen zijn krachten hem nogmaals niet ondersteunen konden. Met alleen zijn spiermassa en doorzettingsvermogen was hij geen partij tegenover het metaal, óf de labmedewerker naast zijn bed. Binnen seconden had Ryan zijn arm alweer tegen het bed gepind om genadeloos een naald in zijn huid te steken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De afgelopen twee dagen waren steeds meer leden van de Outlaws het safehouse binnen gedruppeld. Marlow had niet te gretig willen lijken, maar iedere keer dat ze zware voetstappen had gehoord, hadden haar lichte ogen naar Archer gezocht. Waar ze aan het begin nog hoop had gehad in de woorden van Damon en Charlie, namelijk dat de Aziatische mutant zijn weg wel naar hen zou vinden, vond ze nu enkel zenuwen en schuldgevoelens op die plek. Steeds meer kreeg ze het gevoel dat Archer iets was overkomen. Dat ze hem achter hadden gelaten om dood te gaan, of misschien nog wel erger dan dat.
Wat Marlow frustreerde, was dat niemand haar zorgen serieus leek te nemen. Iedere keer als ze haar mond opende om haar gedachten kenbaar te maken, lachten ze het weg. Iedereen vertelde haar dat Archer het wel zou redden. Dat hij misschien in een gevecht was beland, maar dat hij nu ergens verscholen lag. Wachtend om een kans om hun te vinden. Hoezeer ze ook wilde geloven dat Archer niet zomaar zijn kans om te leven op zou geven, zat het haar niet lekker. Zeker niet omdat zij wist wat er de avond voorafgaande aan de inval was gebeurd.
Terwijl iedereen zich langzaam begon te settelen en ze gewend raakten aan hun nieuwe omgeving, ging Marlow haar leven als aspirant door. De meest nare klusjes werden haar kant op geschoven en er werd maar wat vaak in haar oor gefluisterd dat nu Archer hier niet was, ze niemand meer had om haar te beschermen. Niet dat hij dat had gedaan. In haar ogen in ieder geval niet. Toch leken ze er van te genieten dat Archer nu niet in de buurt was, want ze waren vrijer met hun woorden en hun aanrakingen.
Toen ze eindelijk een moment van rust had gevonden, had Marlow besloten dat het tijd was om actief iemand in te schakelen voor hun hulp. Dat niet alleen. Ze moest ook haar verhaal kwijt over wat er was gebeurd tijdens de straatrace. Misschien zouden ze haar dan serieuzer nemen.
De enige persoon aan wie ze het kon toevertrouwen was Charlie, maar ze betwijfelde of hij in gelegenheid was om haar te helpen. Zijn werk was immers belangrijk en er waren veel mutanten die nog bij moest komen van de inval. Ook Maurelle haar pols had een flinke klap gekregen, en dat na het gevecht wat ze samen met Archer had gevoerd.
Damon was haar tweede optie. Iemand die Archer kende, misschien ook wel had opgemerkt dat hij niet zo lang weg zou blijven. Na de autorit had ze de man nauwelijks gezien of gesproken. Diep van binnen gaf hij haar zelfs de kriebels. Zelfs via de achteruitkijkspiegel hadden zijn blauwe haar ogen soms net iets te lang aangestaard, waardoor ze ongemakkelijk was verschoven in de stoel.
Het kostte haar zeker een kwartier om hem te vinden. Ze trof hem aan met een glas drank in zijn handen, vermoedelijk bourbon. Het leek erop dat de kamer waar ze zich nu bevonden, de plek was waar Damon al zijn spullen uit had gestald.
‘We need to talk,’ zei Marlow, terwijl ze haar adem uitblies. ‘About Archer. I know everybody is saying that he will be fine, that he could arrive at any given moment, but I think he won’t. Something might have happened to him and I feel like we should look into it.’
Afwachtend staarde ze naar de man. Als hij haar niet zou helpen, dan was de dokter haar laatste optie.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hoe de rest zich altijd aan leek te moeten passen aan een nieuwe omgeving, had Damon daar minder moeite mee. Hij had zich eerder vernieuwd gevoeld toen ze een paar dagen geleden aan waren gekomen in het nieuwe safehouse. Waarom dat altijd zo was, was voor hem een raadsel. Wellicht was hij plekken en mensen gewoon snel zat.
Hij liet zijn oog op het glas in zijn handen vallen, deze even in een rondje gedraaid voor hij weer opnieuw een slok nam. Het lawaai van de benedenverdieping nam hij stilletjes in zich op; alhoewel hij zijn bijbehorende gaves soms vervloekte, genoot hij er nog aardig vaak van om het geruzie van de rest elders in het gebouw op te vangen. Leedvermaak werd vaak zwaar onderschat. Het was grotendeels entertainment, althans, in zijn opinie.
Dat was desalniettemin niet het enige wat hij op wist te vangen. Een paar voetstappen wist hij weer te horen, hard echoënd door de smalle gang. Nieuwsgierig hief hij zijn hoofd wat op, niet wetend wie het was die zijn of haar weg zocht naar hem. Voor enkele seconden duurde dit mysterie voort. Vervolgens hoorde hij haar de kamer binnenkomen en klonk een toch wel herkenbare stem door de ruimte.
"Hello to you too, marshmallow," zuchtte hij. "Bossy, much?" Machteloos in zijn lichte gevoel van irritatie, rolde hij met zijn ogen. Ze was wel de laatste die hij had verwacht hier te zien. Hij had zijn hoop gevestigd op Erin, of ténminste Jamie. Hell, hij zou het zelfs geaccepteerd hebben als het Caroline was geweest, die binnen kwam banjeren. Hij had die bazige blondine al in geen weken meer in zijn zicht gehad.
Dat terzijde gelaten, was hij nog meer verrast over het feit dat ze vrijwel direct de naam Archer over haar lippen liet rollen. Wat verbaasd keek hij opzij. "You sure seem worried about him, though I don't know why." Hij ontmoette haar wat starende blik met ietwat spot. "Are you his girlfriend? You don't seem like his type." Het glas bourbon bracht hij naar zijn lippen, een nieuwe slok achterover gewerkt zonder zijn ogen van haar af te werken.
"You know. Brown, straight hair. Bit slutty. Got those dark, crazy eyes," lispelde hij haar toe, zijn wenkbrauwen even uitdagend opgehaald. "Swears a lot too. And man, those nails... They are like claws." Damon vormde voor de grap die klauwen met zijn hand, maar wist dat de hint al over was gekomen. Ze wist wel over wie hij het had. Iedereen wist over wie hij het had, als hij die beschrijving gaf. Ze was een uniek exemplaar.
Hij haalde zijn schouders op, het glas wat mee omhoog geheven. "Look, you know the dude can take care of himself. So what, if he spends a few more days outside of this shithole?" opperde hij. "For all we know, he's been partying and having the worst hangover right now. Archer's a big guy, he can take it."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Haar ogen vernauwden zich bij het horen van de bijnaam die hij haar had gegeven. Dan prefereerde ze hoe Archer haar soms noemde. Zelfs als het kleinerend bedoeld was, zat er altijd een plagende ondertoon in. Ze had echter niet het gevoel dat Damon diezelfde toon met zich meenam in hoe hij haar aansprak. Zijn gezicht liet haar ook weten dat hij niet specifiek blij was met haar aanwezigheid.
De spot in zijn blauwe ogen maakte haar ongemakkelijk, maar de vraag die hij stelde deed daar nog een schepje bij bovenop. Ze sloeg haar ogen neer, naar het verband dat rond haar pols rustte. Als ze terugdacht aan hoe Archer tegenover haar had gezeten, kon ze de zachte maar ferme aanraking van Archer nog steeds voelen. Dat Damon echter suggereerde dat er meer tussen hen was, was in haar ogen belachelijk. ‘What? Ofcourse not. Why would you even think that?’
Marlow schudde haar hoofd naar aanleiding van de beschrijving die Damon gaf. Ook zij wist meteen welke dame in kwestie hij beschreef: Melany. Degene die al sinds Marlow haar aankomst duidelijk had gemaakt dat ze haar zinnen op Archer had gezet en het niet waardeerde als een ander om hen heen cirkelde. Als ze echt om Archer gaf, waarom had zij dan nog niet door dat er iets niet klopte nu hij zich nog niet bij hen had gevoeld.
‘I don’t think she’s his particular type either,’ murmelde Marlow, terwijl ze haar armen over elkaar sloeg. Archer was immers niet al te happig geweest op haar handelingen. Marlow had geen voorkennis en wie weet hadden de twee ooit het bed met elkaar gedeeld, maar zijn interesse in de brunette was altijd laag geweest. ‘But that’s not the point.’
Damon zijn verklaring voor waarom Archer zich nog niet had gemeld, klonk redelijk. Het was wat iedereen dacht die ze aan had gesproken, maar zij hadden niet de informatie die zij bezat en ze kon het niet langer voor zich houden. Archer was niet aan het feesten of ergens aan het bijkomen van een vervloekte kater. Dat zou niet logisch zijn.
‘You don’t know what happend before the night of the attack,’ zei ze tegen hem. Ze draaide zich van hem we gen ging opzoek naar waar Damon zijn drank vandaan had gehaald. Haar zorgen hielden haar wakker in de nacht en haar gedachten lieten haar niet met rust. Een glas alcohol zou haar in ieder geval iets kunnen kalmeren. Zeker nu ze aan had gekaart dat er misschien meer speelde dan dat anderen dachten.
Ze vond een bijzettafel met een fles bourbon en nog één leeg glas. Ze liep er naar toe en nam het glas tussen haar vingers, zodat ze zichzelf ook iets in kon schenken. Damon had haar immers niets aangeboden. Ze bracht de fles naar haar neus en nam de zware geur in haar op. ‘You’ve got some good stuff in here.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het feit dat ze haar ogen neer leek te slaan op haar pols, gaf hem al genoeg de indruk wat er in haar omging. Hij had haar in verlegenheid gebracht. Nee, zelfs meer dan dat; hij had een wel erg gevoelige snaar geraakt. Voldaan nam hij een slok van de bourbon. Hij had zijn talent nog niet verloren, iets wat hem meer dan ingenomen liet voelen.
Damon hief zijn schouders nogmaals op, eerder plezierig dan daadwerkelijk uit verbazing. Ze had nog niet door dat hij haar aan het uitlokken was. Dat was een van de reacties waar hij het meest op kickte; hij had haar zodanig overrompeld dat ze niet goed leek te weten hoe ze erop moest reageren.
De opmerking over Melany liet hem even grijnzen. "She sure seems to think so." Of Archer haar echt zag zitten, betwijfelde hij. Dat ze een keer het bed hadden gedeeld en zijn Aziatische vriend gebruik van haar obsessie had gemaakt, had hij zich dan wel weer in kunnen beelden. Niet dat hij het hem kwalijk kon nemen. Hijzelf had waarschijnlijk hetzelfde gedaan als een vrouw zich keer op keer zo tegenover hem aangedrongen had.
Damon wist dat ieder ander dezelfde mening deelde over Archer's afwezigheid. Hij had verwacht dat Marlow's opinie hetzelfde was. Het was immers het meest logische, zeker voor hen die Archer persoonlijk goed kenden. De jongen was een feestbeest, een flinke flirt en een rokkenjager. Hij was de ultieme wingman. En desondanks dat, bleek de blondine er heel anders over te denken. Één ding was zeker; ze had zijn aandacht voor zichzelf gewonnen.
Verbluft zocht hij haar weer op. "Wait, what?" Fronsend volgde hij haar gedaante door de kamer, zich eerst niet beseft waar ze koers naar zette totdat de tafel met de bourbon dan toch akelig dichtbij kwam. In een fractie van een seconde snelde Damon naar haar toe, zijn gedaante op een minieme afstand van de hare tot stilstand gebracht tot op waar hij nog de goddelijke geur van de bourbon in zich op kon nemen. Met een felle blik keek hij op haar neer, voor even de rode aderen onder zijn ogen laten verschijnen om haar van haar stuk te brengen. Zijn snijtanden vonden subtiel de kleine opening tussen zijn lippen, toen hij zijn stem liet horen. "I still got good stuff, for a reason," mompelde hij haar toe. "I don't share." Hij klemde zijn hand om de fles, rukte deze uit haar handen en nam deze weer met hem mee, in alle rust teruggelopen naar de stoel om daar weer te gaan zitten. Wederom tevreden schonk hij zich nog wat meer bourbon in zijn glas. "Maybe if you finish your previous sentence like a decent person and tell me what the hell you're talking about, I'll give you a teeny, tiny sip." Hij gaf haar een grijns. Zo makkelijk zou hij haar niet laten genieten van zijn goede drank, niet zonder dat ze er wat voor terug zou doen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Zijn vervelend knappe gezicht veranderde in iets wat Marlow alleen maar kon beschrijven als demonisch. De aderen onder zijn ogen dikten zich aan en hij nam haar in zich op alsof ze een kleine prooi was die zonder mogelijkheid zou kunnen ontsnappen. Toen hij zijn tanden ontblote, zette ze meteen een stap naar achteren. De groep bezat vele mutanten, met verschillende gaves en krachten, maar dit had ze nog niet eerder gezien. Was het mogelijk dat zijn genen hem hadden gevormd tot een vampier-achtig wezen?
Als dat zo was, dan had ze geluk dat hij haar nog niet aan had gevallen.
Dat hij echter met zoveel controle zijn angstaanjagende gezichtskenmerken had kunnen oproepen, stelde haar iets gerust. Hij had haar bang willen maken, geërgerd dat ze hem een deel van haar verhaal had gegeven en toen was gestopt. Misschien nog wel meer geërgerd dat ze zijn drank aan had geraakt. Daar was hij blijkbaar erg op gesteld.
Marlow draaide zich naar Damon, die weer plaats had genomen op de stoel. Knap en menselijk, zoals ze hem had leren kennen. Overwegend duwde ze haar tong tegen de binnenkant van haar wang, bedenkend waar ze het beste kon beginnen en welke details ze achterwege moest laten. Ze besloot om de discussie tussen haar en Archer over de race niet te noemen.
Langzaam liep ze naar de andere stoel, waar ze op plaats naam. Ze boog voorover en leunde haar onderarmen op haar benen. Haar vingers gleden over het verband rondom haar pols. Ze hoopte dat haar verhaal Damon zijn visie zou veranderen. ‘I went to the race with Archer. I watched from the crowd as he raced, but somehow a few rivals spotted me. I believe they belonged to the Serpents.’
Marlow onderbrak haar woorden en haar diep adem, de beelden van het gevecht vlogen door haar ogen. Zonder Archer had ze misschien niet gewonnen. ‘They cornored me after the race and wanted a fight. I tried not to, but they attacked me and so it started. Archer noticed I was not by the car, as he had told me, and found me battling the three of them.’
Het gevecht had aandacht getrokken en Marlow geloofde dat dat de reden was dat ze aangevallen. Ze had geen idee wie achter de actie zat, maar het was te toevallig als ze afging op hun acties van de vorige avond. En dat Archer dan ook nog eens vermist was, maakte het alleen maar erger.
‘We won, our abilities easily overpowered them in the end. We fleed the scene and when we returned, he decided it would be best not to mention it to anyone.’ Misschien als ze dat wel hadden gedaan, dat de leiders van de bende zich meer zorgen hadden gemaakt om de aanwezigheid van de Aziatische jongen die zich kon hullen in de schaduw.
Marlow haar ogen gleden naar het glas met bourbon dat Damon nog in zijn hand had. ‘What about that teeny, tiny sip, Vampire boy?’ Hij had haar bang gemaakt voor een paar seconden, maar zijn controle had hem verraden en daardoor durfde ze de brutale opmerking te maken.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn manier om haar in te palmen had gewerkt. Ze volgde zijn voorbeeld, leek langzaam naar de stoel naast hem te lopen en ging niet veel later zitten. Uit voldoening trokken zijn mondhoeken lichtjes omhoog. Hij had al gehoopt dat dit zou gebeuren, zodat hij dan eindelijk te horen kreeg waar ze het precies over had gehad.
"Argh, the Serpents again." Hij rolde wederom met zijn ogen en leunde wat achteruit in de stoel. "We can't go anywhere without those stupid snakes following us. They're like fucking leeches." Het was altijd zover. Ze konden zich nog niet een paar minuten ergens laten zien vooraleer een van de Serpents aan kwam zetten. Damon hield wel van een beetje uitdaging en competitie, maar onderhand begon hij het wel een beetje zat te worden. Zeker nu ze standaard verbena leken te slikken; hij kon niet langer lol met ze hebben zonder dat het in een marteling eindigde.
Dat dat alles had geleid tot een gevecht, had hem dan ook niets verbaasd. Het was haast een gewoonte. Wel opvallend, dat ze de laatste tijd steeds meer rellen leken te willen schoppen. Zeker omdat ze vaak toch echt net wat minder sterk waren, althans, dat was over het algemeen wel bekend.
Maar dat Archer het niet tegenover Drew en de rest had willen vertellen, bleef hem dwarszitten. Bedenkelijk nam hij een slok van de bourbon. "I don't know why Archer wouldn't tell that to Drew though. The guy is never backing off from telling stories about street fights. Especially those around the races." Hij vond het vreemd. Alsof er wat anders achter zat, maar het een puzzelstuk was dat momenteel nog miste. Dat was tenminste tot hij zich bedacht dat Archer hem wel eens had verteld dat hij een broer had die bij de Serpents zat.
"He does hate the Serpents pretty damn much. Always thought that was because of that brother of his, Ryan," dacht hij hardop, nog een laatste slok bourbon weggewerkt voor hij het lege glas weer op de tafel voor zich neerzette. "They aren't exactly BFF's."
Haar pupillen leken haast hongerig zijn glas te vinden. Het was duidelijk dat ze grofweg alles zou doen voor een glas bourbon voor haarzelf. Iets wat Damon verachtte, maar hij had het haar immers wél beloofd. Met een zucht greep hij naar de fles. "Fine. You can get a teeny, tiny sip. C'mere with that glass." Hij pakte het glas van haar aan en begon de drank in te schenken, precies een klein genoeg laagje voor een paar slokken. Met tegenzin gaf hij haar het glas terug.
"If you ever want some more of this magical bourbon, you better not call me 'vampire boy' again. I'm not a teenager," gromde hij haar toe. Al geërgerd murmelde hij nogmaals 'boy' voor zich uit, zich niet kunnen herinneren wanneer hij voor het laatst zo was genoemd. Dat station was hij al 160 jaar gepasseerd.
"Now, spill that secret of yours," lispelde hij haar uiteindelijk toe, na een korte stilte. "What's that gift you got, that trapped the annoying little Veronica into a long... beauty sleep?"

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De haat voor de Serpents was groot, dat had Marlow al geweten. Toch brachten de woorden van Damon een rilling over haar rug. De Serpents hadden het overduidelijk op hun gemunt en dat het gevecht plaats had gevonden, leek nu dan ook vanzelfsprekend. De Serpents hadden ook op haar een slechte indruk achtergelaten, maar de rivaliteit ging zoveel dieper dan dat. Zelfs Damon, die het nog leuk leek te vinden om te spelen met de mensen om hem heen, leek een grote afkeer tegen ze te hebben.
‘His brother?’ Marlow veerde iets overeind in haar stoel en probeerde in te denken hoe Archer eruit zou zien met een broer naast zich. Ze had niet geweten dat hij nog levende familie had gehad. Niet dat ze ooit over hun familie hadden gesproken naar elkaar toe, wat maakte dat het vanzelfsprekend was dat ze deze informatie niet tot haar beschikking had gehad. Het voelde echter belangrijk aan.
Damon schonk, met lichte tegenzin, iets voor haar in. Met een lichte, triomfantelijke glimlach nam ze het ondermaats gevulde glas van Damon aan. Ze gaf hem een kort knikje en zette het glas aan haar lippen. Het glas kwam echter met een waarschuwing, waardoor haar glimlach iets groter werd. ‘Vampire man doesn’t have the right ring to it, though.’ De blik in zijn blauwe ogen vertelden haar echter genoeg en ze stak ontwapenend haar vrije hand omhoog. ‘I got it. No more vampire boy, I promise.’
Ze nam een tweede slok, waardoor het dunne laafje al bijna was verdwenen. Ze draaide het glas rond tussen haar handen en dacht na. Damon leek nog steeds niet geneigd te zijn om Archer zijn afwezigheid serieus te nemen, al was hij ook niet meer volledig onbezorgd. Ze vroeg zich af of ze toch niet beter naar Charlie had kunnen gaan met haar verhaal.
De vraag van Damon was wellicht logisch, maar desalniettemin was ze er niet op voorbereid. De waarheid was dat ze zich niet bewust was geweest van dat onderdeel van haar gave. Ze had gedacht dat ze de vloeistoffen om haar heen had kunnen manipuleren, waardoor ze het kon veranderen in gif of brandbare vloeistof. Dat haar eigen lichaam gif wist te produceren, was nieuw voor haar geweest.
Dat wilde ze echter niet toegeven.
‘Oh, that?’ Marlow rechtte haar schouders en probeerde zo zeker mogelijk te ogen voor de man die tegenover haar zat. ‘Venom. You’re not the only one with vicious teeth.’ Zo achteloos mogelijk haalde ze haar schouders op, alsof het voor haar de meest normale zaak van de wereld was.
Ze nam de laatste slok van haar glas, teleurgesteld dat Damon haar maar zo weinig had gegund. Ze focuste haar blik op hem. ‘My turn: tell me more about his brother. Do you think he might have something to do with Archer’s appearance?’
Als de twee broers elkaar niet hadden gemogen, ze in rivaliserende bendes zaten, kon het dan niet zo zijn dat de broer van Archer had gehoord waar hij zich had bevonden? Marlow wist dat de Serpents geen mutanten zouden toelaten, wat betekende dat de broer van Archer geen gave bezat. Zou het dan toch mogelijk voor hem zijn geweest om Archer te overmeesteren met een wapen?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar retorische vraag beantwoordde hij niet, het antwoord al weggegeven in zijn vorige opmerking. Marlow was duidelijk minder op de hoogte van Archer's familie situatie dan dat hij was geweest, hoezeer hij ook maar een minieme inkijk in zijn verleden had gekregen. Over het algemeen praatten ze weinig over hun levens rondom het feit dat ze mutant waren. Het enige wat er nu immers toe deed, was het feit dat ze Outlaws waren.
"Use your imagination a bit, marshmallow." Hij schonk zichzelf nog wat bourbon in en nam een nieuwe slok. "You will think of something else that has a ring to it." Er waren vast nog genoeg andere benamingen die ze zich bedenken kon, zolang het maar geen 'jongen' bevatte. Dat woord kon hij echt niet meer aanhoren met zijn leeftijd.
Haar lichaamstaal was erg laconiek geweest, nadat zijn vraag haar oren bereikt had. Ze haalde slechts haar schouders op, alsof hij haar niets interessants vroeg, en antwoordde kortaf. Niet wat hij van haar verwacht had, maar hij nam het antwoord van haar aan. Blijkbaar was ze dan toch wat pittiger dan hij aan had zien komen. Hij vond het hoe dan ook wel hot. "Ahh, venom. So you're a snake of sorts?" Hij gaf haar een kleine grijns. "Not bad." Het verklaarde voor hem wel de schoonheidsslaap van Veronica, die nog altijd niet ontwaakt was; ze was waarschijnlijk tijdens het gevecht vergiftigd geraakt.
De vraag werd hem niet zomaar met gemak afgenomen. Allesbehalve, want ze stelde al meteen een nieuwe vraag, wetend dat hij nu wel antwoord moést geven. Ze wist wel hoe ze moest manipuleren, of niet soms?
Wat hij moest antwoorden, wist hij niet. Zijn kennis over Archer's broer reikte niet ver, makend dat hij niet zozeer een helder antwoord op haar vraag geven kon.
"He might. He might not. I don't know." Hij staarde wat naar zijn glas drank. Dat de twee niet goed met elkaar konden, mede doordat Archer een mutant was, had hij wel gehoord. Of dat echter een reden was waarom Archer verdwenen zou zijn, wist hij dan weer niet te vertellen. Voor zover hij wist, kon die broer het allang achter zich hebben gelaten of gewoon zijn broer met opzet uit zijn herinneringen te schrappen. Het hoefde nog niet te betekenen dat Ryan een grootste wraakactie op had gezet om zijn broer weg te kapen.
"Ryan and Archer don't really like each other," vertelde hij. "Archer mentioned that he always hated all the mutants, therefore him too, I think. All I know besides that, is that Ryan is a Serpent. Archer never really let out much more about the situation, but I always did get the feeling that he avoided that gang as much as possible. Could just be because they are just a couple of annoying losers and snitches, though. I don't know how much that brother of his has to do with that."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het had haar zeker nog een dag gekost om Damon te overtuigen dat ze op zoek zouden moeten naar Archer. Het verhaal over Ryan, zijn broer, en hoe hij tegenover mutanten had gestaan, had Marlow niet lekker gezeten. Ze had rondgevraagd over de Serpents, of er leden van de Outlaws waren die dachten dat de Serpents hen aan hadden gevallen. Daar leek het niet op, wat Marlow haar argumenten behoorlijk hadden ontkracht tegenover Damon. Toch had ze hem zover gekregen en had hij ingestemd om haar te helpen om de rivaliserende bende te bezoeken, zelfs al was het maar om haar de mond te snoeren.
Bovenop de vermissing van Archer had Marlow wederom slecht nieuws ontvangen. Veronica was nog steeds niet bij bewust zijn. Doc had het haar verteld toen ze nogmaals haar zorgen over Archer bij hem had geuit. Veel tijd had hij echter niet voor haar gehad, omdat hij Veronica had moeten helpen. Marlow had zich de rest van de dag afzijdig gehouden, wetend dat niemand haar aanwezigheid op dat moment zou hebben gewaardeerd en de kans steeds kleiner werd dat ze nog zou ontwaken.
Daarbij: ze had meer aan haar hoofd dan de ontwaking van Veronica.
Damon had hen naar een bar gereden waarvan hij had gehoord dat er Serpents zouden zijn. Marlow had haar kleding voor de avond selectief uitgekozen. De zwarte, kanten top zou iedereen in verleiding kunnen brengen met hoe weinig het aan de verbeelding over liet. Als er een aantal leden van de bende aanwezig zouden zijn, dan zou het haar in ieder geval helpen in het afzonderen van een aantal personen. Zodra ze een Serpent tegenover zich zouden hebben, zouden ze hen kunnen uithoren of ze iets wisten van Archer zijn locatie of eventueel zijn broer.
De motor was al enkele seconden uit en de bar lag in hun vizier. Marlow tikte met haar nagels op het dashboard, terwijl haar ogen twee mannen volgden die de bar betraden. Dit was het enige aanknooppunt wat ze hadden. Damon had ook niet meer informatie gehad over de broer van Archer. Dat dit hun enige kans was, maakte haar zenuwachtiger dan dat ze toe wilde geven.
‘So, what’s the plan, big bad vampire?’ Ze keek opzij en glimlachte licht. ‘I’m trying out new nicknames. You could try the same, since I in no shape or form resemble a marshmallow.’ Ze gebaarde naar haar lichaam en greep vervolgens het zwarte jasje dat ze bij het instappen achter haar stoel had geworpen.
Ze klapte de spiegel naar beneden en controleerde haar make-up. Met haar duim streek ze langs haar rood gestifte lippen om een restje te verwijderen.
Aan haar uiterlijk zou het in ieder geval niet liggen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn zin was eerst ver te zoeken geweest. Nadat Marlow hem voor de zoveelste keer had geprobeerd over te halen om dan toch op onderzoek uit te gaan, had Damon het geduld of de energie niet meer gehad om haar tegen te spreken. Met een licht gevoel van avontuur en bloedlust was hij dan toch met de blondine in de auto gestapt. Ze deed hem soms echt denken aan Caroline, iets wat hij zich stilletjes besefte eens de stilte weerkeerde en zijn gedachten afdwaalden.
De bar was op een redelijke afstand van hun nieuwe schuilplek. Na een autorit van grofweg drie kwartier hadden ze pas het vervallen gebouw in zicht. Neonlampen flikkerden enigszins chaotisch in het daglicht, het pand ietwat een gloed gegeven alhoewel het des te meer de gebreken van de club meer naar voren bracht; als het aan Damon had gelegen, was het een kraakpand klaar voor de sloop. De Serpents dachten daar echter anders over. Het was een van hun vaste ontmoetingsplekken, zo had hij enkele maanden geleden ontdekt terwijl hij op kruistocht was om een beetje tijd te doden.
Hij zette de motor uit en leunde even terug in de bestuurdersstoel. Traagzaam draaide hij zijn hoofd wat bij, Marlow's ogen opgezocht om haar vervolgens een kleine grijns te laten zien. "We're going to say hi," murmelde hij doodleuk. Meer was er niet nodig. Zodra ze voet zetten in de bar, zouden ze toch herkent worden als buitenstaanders. Dan zou er vanzelf iemand op hen afstappen die hen helpen kon met wat informatie. Tenminste, als Marlow haar krachten zo sterk waren als ze over had laten komen gisteren. "That is at least, if you're ready to fight. Or seduce them with that poison of yours. Those suckers are on vervain, so I can't exactly bite them to death." Al zuchtend keerde hij zijn blik naar de autoruit voor hen. Dat ze hem een nieuwe naam gaf, liet hem nog even lachen. Het feit dat ze dacht dat ze desalniettemin zo makkelijk van de bijnaam af kon komen die hij haar gegeven had, amuseerde hem nog meer. "Big bad vampire, hm?" Hij hief zijn wenkbrauwen op. "Not bad." Zijn vingers klemde hij om de hendel van de portier, waarna hij deze opengooide. "Your name resembles a marshmallow,," greens hij. "So you can dream on about a new nickname, but it ain't gonna happen. Capiche?"
Ongeduldig stapte hij uit de auto, de deur achter zich dichtgegooid om vervolgens in alle rust naar de ingang van de bar te lopen. Het zou hem benieuwen wat ze daarbinnen tegen zouden komen. Hoe dan ook hoopte hij op een goed gevecht; hij was hier niet drie kwartier heengereden om nog geen klap uit te kunnen delen. Met een hint van zijn krachten, gooide hij de deur hardhandig voor hen open. Dof weerklonk het hout dat vrijwel direct tegen de wand werd gesmeten om de ingang voor hen vrij te maken. Met een grijns van oor tot oor wandelde hij naar binnen. De tientallen ogen die hun kant op schoten, beantwoordde hij achteloos door zijn gelaat voor geen millimeter te laten betrekken. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was, liep Damon naar de bar om daar plaats te nemen.
"Joehoe!" riep hij uitdagend naar de bartender aan het andere, uiterste eind van de bar. "New customers here. Scotch on the rocks, and a martini for the lady." Als dat ze niet naar hen toelokte, dan was de beveiliging vast wel erg slecht. Grijnzend zocht hij weer Marlow op. "I forgot how fun this is."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Marlow had gesnoven toen Damon haar duidelijk had gemaakt met zijn woorden dat de bijnaam Marshmallow voor eens en altijd zou zijn. Toch had ze er voor gekozen om het te laten voor wat het was. Ze was al lang blij dat de vampier had besloten om haar te helpen, zodat ze eindelijk zou kunnen bewijzen dat er iets aan de hand was met Archer. Dat was waar ze dit deed, dat moest ze voor ogen houden.
De bar was donker, maar zo goed als volledig gevuld. In het zwakke licht van de lampen zaten de Serpents aan tafeltjes en aan de bar. Damon had de deur niet in stilte geopend, maar had hij een flinke duw gegeven en daarmee hun aankomst aangekondigd. Subtiel was het niet, maar Marlow voelde er op het moment ook weinig voor om te doen alsof ze hier als een onschuldige vrouw naar binnen was gelopen. Ze had antwoorden nodig. Op welke manier ze die zou vinden, maakte haar niet uit.
Ze had plaatsgenomen op de kruk en had geamuseerd gekeken naar Damon. Hoeveel expressie hij in zijn gezicht had, en daarmee ook hoe weinig op sommige momenten, maakte dat hij moeilijk was om te peilen. Na zijn aankondiging en de bestelling die hij had gemaakt, leek iedereen om hen heen zich dan ook af te vragen wat de volgende stap zou zijn.
‘You say it like you did this before,’ zei Marlow met een opgetrokken wenkbrauw. Voordat ze de Outlaws had gevonden, had ze nooit veel aandacht naar zich toegetrokken als ze een ruimte binnen had gestapt. Niet op deze manier. Ze had niet willen riskeren dat de autoriteiten haar hadden kunnen vinden.
Het glas whiskey en de martini werden voor hen neergezet op de bar. Marlow trok het glas naar haar toe en staarde bedenkelijk naar de alcoholische dranken. Damon had haar verteld dat hij niet in staat zou zijn om de Serpents aan te vallen. In ieder geval niet met zijn tanden. Dat betekende dat het aan haar zou zijn om er een paar onschadelijk te maken.
‘Well, look who stumbled into our bar.’ Een man nam plaats tussen de twee krukken van Damon en Marlow in en legde zijn arm op de bar. Hij blokkeerde Marlow haar zicht op Damon en keek haar met een geamuseerde grijns aan. ‘I think I’ve seen you before, little one. A few days ago, during the race?’
Fuck. Marlow probeerde haar gezicht in de plooi te houden. Ze had er geen moment over nagedacht dat meer Serpents aanwezig waren geweest en haar misschien hadden gespot.
Ze rechtte haar rug en trok haar drankje iets naar zich toe. Ze nam een slok en bekeek de man over de rand van haar glas. ‘Your memory seems like it’s still working,’ mompelde ze tegen hen, ‘sadly, you didn’t catch my eye that night.’
Achter de man zag ze de felblauwe ogen van Damon, die haar iets duidelijk probeerden te maken. Ze had echter geen idee wat hij precies bedoelde.
‘So you didn’t walk into our pit because you came looking for me?’ vroeg de man, quasi-beledigd. ‘I am gutted.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De sfeer van de bar was glashelder aan te voelen. Niet alleen had het tweetal iedereen overrompeld met hun aankomst, ze hadden hen enigszins sprakeloos achtergelaten. Nog altijd zwierven de blikken van buitenstaanders over hun gedaantes, zelfs nu ze inmiddels zaten en normaliter de aandacht dan allang verschoven werd naar de gesprekken voor hun entree plaats hadden gevonden. Precies zoals gepland.
"You say it like you haven't." Hij knipoogde naar Marlow die hem enigszins opmerkelijk aan zat te kijken. "Watch and learn." Zijn ongeduld had hij zich nog niet afgeleerd, makend dat hij zich er niet van kon bedwingen om met zijn vingertoppen tegen de bar te tikken. Hier kwam echter een einde aan zodra de bartender met hun drankjes aan kwam zetten en Damon het glas met whiskey in handen had. Hij nam een slok, hier direct spijt van gehad zodra de drank zijn smaakpapillen bereikte. Dit was wellicht één van de slechtste whiskey's die hij ooit had gedronken.
Hij rolde zijn ogen, het glas tegen het houten oppervlak van de bar laten kaatsen om licht gerinkel door de ruimte te horen gaan. Wederom had hij de aandacht van de bartender getrokken, maar dit was niet het enige individu die zijn ogen op hen had laten vallen. Een ander gedaante leek zijn weg naar hen te vinden. Damon volgde het geluid van zijn ademhaling al zwijgzaam tot dezelfde man de kruk tussen hen in innam. Doende dat hij verrast was, draaide hij zich bij, het gesprek van Marlow en de man nauw gevolgd. "Well, what a surprise! Finally. I thought no one was going to show up," lachte hij sarcastisch, even kijkend op zijn horloge. "Took you a... minute? Longer than expected."
Damon schudde zijn hoofd, even zijn pupillen op het glas voor hem geworpen. De stem van de man liet hem al snel weer terugkeren naar hun nieuwe gezelschap.
"You two Outlaws must have a death wish to enter the Serpent Pit just like that. One we'd be happy to help you with," gromde hij, waarop hij met zijn hand in de lucht naar achteren gebaarde. Seconden later stond een tiental Serpents met automatische wapens rond de bar verzameld, allen een grens verdedigd om er alles voor te doen dat ze niet zouden ontsnappen. Damon snoof even met zijn neus, laten weten dat hij het werkelijk te lachwekkend voor woorden vond dat er een klein legertje opgeroepen was om hen onder bedwang te houden. Wat uitdagend keek hij om zich heen. "And I thought this was thé place to get drunk and have some fun!" riep hij uit, zijn schouders opgeheven en zijn handen in de lucht gehouden. "I'm sorry. My bad, dude." Hij schoof van de kruk af en rechtte zijn rug, de wat grimmige gelaatsexpressies van de mannen om hem heen opgevangen met een hint van plezier in zijn ogen. Even bleef hij volledig stilstaan, te midden van de Serpents, met zijn handen omhoog als een of andere misdadiger. Genietend van de verschillende lopen van de geweren die toch echt richting hen gehouden werden, alsof het een verschil maakte. Voor heel even, want voor Damon het wist had hij niet meer kunnen wachten met de situatie volledig om te laten slaan.
Met zijn krachten tot beschikking raasde hij naar de eerste beste man die hij bereiken kon. Zijn handen sloeg hij om het geweer, met de loop naar zijn keel gemikt om hem te laten happen naar adem. Het was daarna een kwestie van secondes vooraleer hij zijn hoofd tussen zijn handen klemde en deze nét te ver naar achteren draaide. Zijn nek brak als een takje in zijn grip. Ze hoefden er immers maar eentje levend te houden om informatie te kunnen krijgen, of niet soms?

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld