Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Too much love will kill you

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het uitstapje naar de markt was een stuk minder vredig geworden op de terugweg. Plots had er iemand voor haar gestaan en had ze Linn een brief overhandigd. Voordat ze een vraag had kunnen stellen, was de mysterieuze vrouw al vertrokken. Lang had Linn niet na hoeven denken over wie de afzender had kunnen zijn. De brief had het zegel van de Mikaelsons, net zoals de andere twee die ze onder haar kussen bewaarde.
Ze had de brief diep in de zak van haar rok gestopt en geprobeerd om er niet aan te denken. De stilte van Allister, die ze normaal altijd waardeerde, had er echter voor gezorgd dat ze aan niets anders had kunnen denken dan de inhoud van de brieven. Waren het spijtbetuigingen en smeekbedes, of vormde zijn zinnen samen een afscheid? Het was vrij gemakkelijk om antwoord te krijgen op haar vragen, maar tot op het heden had ze zichzelf er nog niet toe kunnen zetten om de brieven te openen.
Het ritje met de paarden kon haar gedachten ook niet verzetten. Sterker nog, Naylene leek op te merken dat er iets aan de hand was.
De reden dat ze Naylene nog niet had verteld over de brieven was simpel. Het contact met de familie had Naylene niet veel goeds gedaan. Ze had nog steeds nachtmerries over Niklaus en Linn wist hoeveel zorgen ze zich maakte om haar vriendschap met Finn. Naylene had het goed hier, bij Meggy en Allister. Dat was niet iets wat Linn wilde verpesten.
Aan de andere kant hadden ze beloofd om zo eerlijk mogelijk tegen elkaar te zijn. Alleen op die manier zou hun vriendschap werken.
Linn haar hand gleed in de diepe zak van haar rok. Haar vingers raakten het papier en er trok een rilling over haar rug. Ze had nooit gedacht dat wat papier en iets inkt zoveel in haar los kon maken.
‘Elijah heeft me geschreven,’ fluisterde ze. Ze durfde bijna niet op te kijken naar Naylene. Ze wist niet welke reactie ze moest verwachten. Naylene keek niet haar kant op, maar hield haar ogen strak gericht op het pad voor zich. Haar schouders stonden recht, maar Linn zag dat ze de teugels steviger vastnam.
‘Oh.’ Haar antwoord was vlak. Te vlak. Linn liet de brief los en haalde haar hand weer uit haar zak. Ze kon niet peilen of Naylene geraakt was dat ze het niet eerder had gedeeld, of dat er iets anders was wat haar nu bezighield. Ondanks dat haar verscherpte zintuigen een hoop konden oppikken, was Naylene soms moeilijk te doorgronden.
‘Hoe lang al?’
Daar moest Linn over nadenken. Ze had drie brieven in totaal ontvangen. Tussen elke brief had een ruime tijd gezeten. ‘De eerste ontving ik toen we hier een paar weken waren. De tweede was misschien een maand geleden? Ik weet het niet meer zo goed.’
Weer probeerde ze Naylene in te schatten, maar het bleef moeilijk. Het enige wat ze merkte, was dat Naylene niet liet zien wat er in haar hoofd omging. ‘Vandaag was de derde. Maar ik heb geen van de drie nog geopend.
Er kon zoveel in staan, waardoor ze niet wist wat ze kon verwachten. Wat als zijn woorden haar teleur zouden stellen? Want als hij vast zou blijven houden dat hij de juiste keuze had gemaakt, en dat hij aan Niklaus zijn kant stond? Linn wist niet of haar woorden enig effect op hem hadden gehad. Ze hoopte van wel, maar ze durfde niet meer te zeggen dat ze wist hoe Elijah in elkaar zat. Ze had gedacht hem te kennen, maar hij had haar verrast met zijn reactie. Wat als er nog meer nare verrassingen op haar stonden te wachten?
Naylene liet haar paard stoppen, waardoor Linn gedwongen werd hetzelfde te doen. Ze draaide de merrie iets, zodat ze naar Naylene kon kijken.
‘Als Elijah jou heeft gevonden, dan kan Niklaus dat ook.’ Voor het eerst zag Linn iets van emotie in Naylene haar gezicht. Angst. Angst voor het monster in haar dromen, dat misschien wel werkelijkheid zou worden.
Het was een gedachte waar Linn over na had gedacht, maar ook eentje die ze snel had laten varen. Als Niklaus hen echt had willen vinden, dan had hij dat al gedaan. Daardoor geloofde Linn dat ze niet langer gevaar liepen. Al zou dat de angst van Naylene niet wegnemen.
‘Mijn hoop is dat Niklaus niet naar ons opzoek is.’ Ze kon het niet met zekerheid zeggen. Ze had geen idee. Maar ze hoopte dat, ondanks alles wat er was gebeurd, Elijah haar zou waarschuwen als zij en Naylene gevaar liepen.
‘Hoop is niet voldoende,’ zei Naylene hoofdschuddend.
‘Lees jij ze dan,’ gooide Linn eruit. Naylene keek verward naar haar. Linn haalde de brief uit haar zak en hield hem omhoog. ‘Jij kan ze lezen. Misschien heeft hij iets over Niklaus geschreven wat je gerust kan stellen.’
Het was maar een idee en Linn wist niet in hoeverre het zou werken. Er bestond een kans dat Elijah niet over zijn broer had geschreven. Tegelijkertijd wist Linn ook niet of zijn woorden wel voor Naylene bestemd waren, maar ergens vond ze het prettig als Naylene degene zou zijn die het eerst zou lezen. Zij zou wellicht in kunnen schatten of het haar goed zou doen, of dat ze de brieven beter zou kunnen negeren.
‘Jouw brieven lezen?’ vroeg Naylene.
Linn knikte snel. ‘Ik wil dat je je veilig voelt, Nay. En als de brieven daar iets aan kunnen bijdragen, dan kan ik ze niet van je weghouden. Niet als ze je ook maar iets rust kunnen geven.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het idee van de brieven greep Naylene naar de keel. Alsof ze ineens geen adem meer kreeg. Het idee dat Elijah precies leek te weten hoe hij Linn moest vinden, boezemde haar angst in. Tot nu toe had ze gedacht dat de hele familie niet had geweten waar ze zich hadden bevonden. Er was immers een reden dat Finn hier nu niet was.
Nu werd alles ineens in een ander perspectief gezet. Niklaus zou ieder moment uit de bossen op kunnen doemen om haar te dwingen om haar magie te gebruiken. Als ze zou weigeren dan was hij niet diegene die haar bespaarde. Deed ze wel wat hij vroeg, dan zou ze te veel van haarzelf vragen en het ook met haar leven moeten bekopen. Dat was hoe Naylene haar nachtmerries de afgelopen tijd waren geweest. Er was geen goede keuze, niet als Niklaus in de buurt was.
Naylene merkte dat het paard rustig begon te worden door haar eigen onrust. Ze spoorde hem aan om te stoppen en liet haarzelf dan ook van zijn rug afglijden. Met haar hand ging ze over haar gezicht heen, alsof dat de stress een beetje zou verlichten. Ondertussen probeerde ze na te denken over Linn haar voorstel. Ze mocht de ongeopende brieven lezen, in de hoop dat het geruststelling zou bieden. Wat nou als het haar nog meer in paniek zou brengen? Weglopen had echter ook geen zin. Er was een mogelijkheid dat er een waarschuwing over Niklaus in stond. Dan was er nog een andere vraag: stond er iets over Finn in de brieven?
“Naylene.” Linn was duidelijk ook van haar paard afgestapt en was naast haar komen staan. Naylene voelde nog net hoe Linn de teugels uit haar handen nam om de paarden om ze vast te maken aan één van de hekken.
Ondertussen probeerde Naylene nog steeds haar gedachten op een rijtje te krijgen. Linn had de hoop dat Niklaus niet van hun verblijfplaats wist of er voor koos om er nu niets mee te doen. Het monster dan Naylene bleef achtervolgen in haar nachtmerries was echter tot alles in staat. Er bestond een kans dat hij het bewust deed. Dat hij Naylene het gevoelde wilde geven dat ze veilig was, haar leven op kon bouwen, om hem vervolgens helemaal af te bouwen.
De angst nam haar lichaam over toen Linn weer naast haar stond. Voor een enkele seconde had haar hoofd haar voor de gek gehouden, had het gedacht dat Niklaus diegene was geweest die op haar af was gekomen, om er voor te zorgen dat alles klaar was.
“Het was niet mijn bedoeling om je angstig te maken. Mijn excuses dat ik je heb laten schrikken.” Fluisterde Linn. “Niet alleen nu, maar misschien had ik gewoon niet over de brieven moeten beginnen.”
Naylene schudde haar hoofd. “We hebben afgesproken om eerlijk met elkaar te zijn.”
De ogen van Linn spraken boekdelen, ze had net zoveel pijn als Naylene dat had. Wellicht om andere redenen. Iets waar ze nu volledige aan voorbij leken te gaan. Het moest voor haar ook niet makkelijk zijn geweest om de brieven Elijah te ontvangen. Niet omdat ze bang was voor een aanwezigheid van één van zijn broers, maar juist over de inhoud. Naylene wist hoeveel pijn het Linn had gedaan om afscheid te nemen en zeker de manier waarop het was gegaan.
“Daarbij, het is voor jou ook een vreselijk last om met je mee te dragen.” Voor Naylene gaf het genoeg aan dat Linn de brieven niet had geopend. Niets zou haar kunnen voorbereiden op de pijn die daardoor weer naar boven zou komen.
“Ze maken me boos.” Gaf Linn toe. “En verdrietig.”
Naylene knikte begrijpend. Ze snapte wel dat het dubbel was. Hoewel ze niet wisten wat er in stond, kon Naylene wel raden dat het vol stond met excuses. Woorden die misschien niet eens oprecht overkwamen omdat ze op geschrift stonden. Ergens vroeg Naylene zich of Linn het grootste gedeelte van de woorden wel zou kunnen lezen. Engels was niet haar eerste taal en hoewel het spreken goed ging, was ze nog flink aan het oefenen met het lezen en het schrijven.
“Maar je kan ze lezen, als het jou geruststelt. Als het iets vertelt over of we hier kunnen blijven of niet. Al moeten we het land verlaten, ik wil dat jij je veilig voelt.” De woorden van Linn deden Naylene veel. Ze had er al wel eens over nagedacht, te vertrekken met een schip, misschien wel naar een land hier ver vandaan. Ware het niet dat ze hier nog niet klaar waren. Niet voordat ze wraak hadden genomen op de man die Linn haar leven tot een hel had gemaakt.
Die gedachten lieten Naylene beseffen dat Linn maar al te goed wist hoe het was om weg te rennen van een man die je angst in boezemde. Bij haar was het nog zoveel erger geweest. Toch keek ze naar een sterke vrouw. Iemand die haar verdriet bloot wilde leggen voor een vriendin haar veiligheid. Het wakkerde een vuur in Naylene aan. Ze wilde Linn echt helpen.
Die gedachten brachten haar echter ook weer terug naar de brieven. Hulp. Ze hadden het gehad. Finn had aangegeven dat hij met hen mee had willen gaan. Zelfs toen ze waren vertrokken had Naylene de hoop gehad dat hij hen nog in zou houden. Toen ze eenmaal gesetteld waren in dit stadje, had ze nog de hoop gehad dat hij op ieder moment het kleine bakkerijtje binnen had kunnen stoppen. Die hoop was snel veranderd en ze had het idee gehad dat ze echt veilig waren geweest, omdat niemand meer had geweten van hun verblijfplaats.
Linn kwam dichterbij, Naylene voelde haar handen bijna op haar armen, waardoor ze zich terugtrok. Bang om per ongeluk magie van Linn af te nemen.
“Ik niet dat het nu een goed idee is Linn. Ik voel te veel.”
De handen van Linn vonden echter haar arm. “Dat doet me niets. Het doet me meer dat je dit allemaal voelt. Vertel er over.”
Naylene balde haar vuisten, om de energie daar te concentreren. Toen ze eenmaal begon met praten was ze echter niet meer mee bezig. Er kwamen tranen op haar wangen. “Ik ben bang, zo bang Linn. Niklaus zijn ogen zeiden genoeg. Als hij de kans krijgt dan zal hij mij vermoorden en hij zou er alles aan doen om het zo pijnlijk mogelijk te maken.” Naylene had een glimp van het monster gezien dat hij daadwerkelijk was. Hij had zijn best gedaan om haar aan zijn kant te krijgen. Nu ze dat niet was… Het was wel duidelijk dat iedereen die tegen de familie was, niet lang te leven had.
“Maar ik voel me.. Ik weet niet eens hoe ik het moet beschrijven” Naylene durfde het haast niet terug te geven. Ze wilde dit niet om haar laten draaien. Linn had met deze brieven moeten leven. Zij was diegene die pijn had om Elijah.
“Verdrietig, bedrogen. Het doet in ieder geval pijn om te weten dat Elijah je heeft geschreven. Finn heeft beloofd met ons mee te gaan. Hij was er zo stellig in. Ik heb de hoop opgegeven dat hij ieder moment op kon duiken, omdat het de angst voor Niklaus iets relativeert. Maar die hoop zat er wel. Ik dacht echter dat ze ons niet konden vinden. Om te weten dat hij niet eens zijn best heeft gedaan om mij te schrijven, uit te leggen dat hij niet mee is gegaan.” Naylene haalde haar schouders op. “Ik dacht dat we vrienden waren, dat we elkaar begrepen.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was niet enkel angst die Naylene in haar greep hield. Het was het verraad van Finn. Zelfs Linn kon zijn duidelijke woorden nog herinneren. Hij had haar beloofd om met hen mee te reizen, maar hij was nooit op komen dagen. Linn kende de man niet goed genoeg om te weten of dit gebruikelijk voor hem was. Ze had gehoopt van niet, maar ze had ook al die tijd gedacht dat ze had geweten wie Elijah was.
En daarin had ze ook behoorlijke fouten gemaakt.
Welke pijn ze ook voelde door hem, het was niets bij het zien van de trieste blik op Naylene haar gezicht. Het was niet alleen dat Finn had besloten hen niet te vergezellen. Het was dat hij niet de moeite had genomen om uitleg te geven.
‘Ach, Naylene.’ Linn nam haar in haar armen en hield haar stevig vast. Het deerde haar niet dat Naylene magie van haar af kon nemen op het moment. ‘Het spijt me dat alles zo is gelopen.’
Achteraf was het een slecht idee geweest om Naylene mee te nemen naar de familie. Ze hadden nauwelijks iets geleerd over de oorsprong van haar magie en ze waren beiden met een naar gevoel vertrokken. Nare gevoelens die alleen maar werden versterkt door de brief die in haar zak brandde.
Naylene bleef wat onwennig in haar armen staan, misschien toch te bang om contact te maken terwijl ze zich zo voelde. Linn was echter vastberaden en liet haar vriendin niet los. Stiekem had zij de knuffel ook erg nodig.
‘Ik weet niet of de brieven je enige troost zullen bieden,’ bekend Linn. Het was slechts een gok dat Elijah zijn broer had genoemd. Linn kon zich niet eens indenken wat hij had willen vertellen wat hem drie brieven had gekost, waarschijnlijk zelfs op meerdere lagen papier. Er was een grote mogelijkheid dat hij Finn niet had genoemd en dat zou enkel nog meer verdriet bij Naylene op kunnen wekken.
‘Mag ik er nog even over nadenken?’
Linn knikte, natuurlijk mocht dat. Zij bezat twee van de drie brieven al weken en tot op heden was het haar niet gelukt om ze te openen. Ze wist niet wat ze kon verwachten, of ze wel iets moest verwachten. Voor Naylene was dat vast niet anders.
‘Je mag altijd nadenken,’ beloofde Linn haar. Als er iets was wat ze had geleerd over Naylene, was dat zij situaties een stuk beter in kon schatten en er vaak anders naar keek. Iets wat zij zeker nodig had.
Linn wierp een blik op de lucht boven haar. Het was al laat geweest toen ze terug was gekeerd van de markt, maar nu verkleurde de lucht langzaam naar donkerblauw. En ze waren niet voor niets nog buiten.
‘Laten we de eieren voor Margaret halen. Anders houden we het avondeten op.’
Het was fijner om te focussen op dit soort dingen. Menselijke dingen. Avondeten, een warm vuur in de woonkamer. Simpel gepraat over de dag. Soms kon Linn daardoor vergeten dat ze anders was, voor even. De brieven van Elijah waren slechts één van de vele herinneringen dat het niet zo was.
Na het eten had Linn zich teruggetrokken op de kamer die ze met Naylene deelde. Ze had de drie brieven voor haar neergelegd op het bed. Twijfelend staarde ze naar de verkleurde enveloppen. Een enkele keer hadden haar vingers er boven gezweefd, maar ze had er nog altijd geen opengemaakt.
Naylene kwam de kamer in en haar blik viel meteen op de drie brieven op het bed.
Betrapt sloeg Linn haar ogen neer. Het laatste wat ze wilde was Naylene ongemakkelijk laten voelen omdat het leek alsof ze de brieven in haar gezicht duwde. Dat was niet zo.
Zonder woorden kwam Naylene bij haar op bed zitten. Linn pakte de brieven er vanaf om ze op te ruimen, maar Naylene hield haar tegen.
‘Ik denk dat ik ze wel wil lezen,’ gaf ze voorzichtig aan. ‘Al is het maar om mezelf iets gerust te stellen.’
‘Weet je het zeker?’ Er was geen zekerheid dat de brieven iets zouden zeggen over Niklaus of Finn. Maanden geleden had Linn nog kunnen voorspellen wat Elijah haar zou schrijven, maar nu was ze het spoor bijster.
Naylene knikte. ‘Als we hier niet veilig zijn, dan wil ik dat weten.’
Linn legde de brieven op de volgorde waarin ze ze had ontvangen en overhandigde ze aan Naylene.
Naylene brak op haar beurt het zegel van de eerste brief. ‘Wil je dat ik het voorlees? Of vertel wat er in staat?’
Twijfelend kauwde Linn op de binnenkant van haar wang. Ze wist niet of ze al klaar was om de geschreven woorden van Elijah te horen. Misschien was het beter als Naylene het in stilte las en daarna kon vertellen wat belangrijk was.
‘Lees het eerst maar voor jezelf. Mocht er iets in staan wat belangrijk is, dan mag je dat delen.’ Misschien dat ze ooit de moeite zou hebben om het zelf te lezen.
Naylene knikte en vouwde de eerste brief open, maar begon niet met lezen voordat ze de hand van Linn vastnam.
De blauwe ogen van Naylene gingen vliegensvlug over het papier heen. Linn probeerde haar gezichtsuitdrukking in de gaten te houden, hopend dat ze zou kunnen aflezen wat Elijah had geschreven en wat Naylene daar van vond. Al snel wisselde ze naar het tweede stuk papier, maar Linn was nog niet veel wijzer.
Nu de brief geopend was, was Linn toch nieuwsgierig. Waren het spijtbetuigingen? Smeekbedes aan haar om terug te komen? Of waren het woorden vol woede? Of nog erger: wat als Elijah haar al die tijd had geprobeerd te waarschuwen voor Niklaus en hij ieder moment voor de deur kon staan?
Na ook het derde blad te hebben gelezen, legde Naylene de eerste brief naast haar neer.
‘En?’ Linn moest haarzelf inhouden om niet op de blaadjes te kijken. ‘Iets over Finn?’
Spijtig schudde Naylene haar hoofd. ‘Nee, dat niet. Vrijwel het enige wat er staat is dat het hem spijt, gevolgd door een hele uitleg over Niklaus en waarom hij de koos voor de keuze die hij heeft gemaakt.’
Ze sloeg haar armen over elkaar. Ze wist niet wat ze daar van moest vinden.
‘Hij schrijft ook dat hij zijn best zal doen om Niklaus in bedwang te houden en dat ze samen opzoek gaan naar een oplossing voor zijn… Situatie.’
Linn haalde haar schouders op. Dat klonk enigszins positief, maar het maakte nauwelijks een verschil. Ook Naylene leek niet meteen gerust gesteld.
Ze pakte de tweede brief en overhandigde die wederom aan Naylene. ‘Misschien schrijft hij in de andere twee iets over Finn?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De inhoud van de brieven had Naylene niet verder geholpen met haar vragen. Hoewel de eerste brief er op had gedoeld dat Elijah, Niklaus aan het helpen was met zijn problemen, wist ze niet op welke wijze hij dit bedoelde. De kant dat hij een wolf was, vond Naylene het meest voor de hand liggend. Er was echter ook anderen dingen die door Naylene haar hoofd spookten. Wat als zij en Finn een deel waren van die problemen.
De boodschappen van de brieven was dan wel duidelijk geweest. Elijah had spijt van hoe alles was gelopen. Daarin las Naylene echter niet dat hij ook spijt had van zijn aandeel dat hij er in had gespeeld. Linn verdiende meer dan dat. Ze verdiende de man die Elijah in haar ogen was geweest. Niet het monster dat ze ineens onder ogen had moeten zien.
Daarnaast was er niets te lezen over Finn. Zijn naam werd geen enkele keer genoemd, daar waar Elijah wel sprak over de rest van zijn broeders en zijn zuster. Iets wat ze opvallend had gevonden. Ergens gaf het haar hoop dat Finn hen niet alleen achter had gelaten. Als dat echter niet zo was, betekende het dat hem iets ernstigs was overkomen.
Met de zorgen over Finn had Naylene dan ook al een aantal dagen rondgelopen. Dat terwijl ze aan had moeten zien hoe de berichten Linn hadden geraakt. Hoewel ze zich groot probeerde te houden, zag Naylene maar al te goed hoeveel pijn het haar deed.
De twee probeerden er zo weinig mogelijk over te praten, terwijl ze hun alledaagse werkzaamheden weer op hadden gepakt. Over enkele dagen was er een groot feest in de stad en iedereen was druk bezig met de voorbereidingen. Van de bakkerij werd verwacht dat er allerlei etenswaren op de marktkraam zouden verschijnen die Allister nog aan het bouwen was.
Ook Naylene probeerde haar focus zoveel mogelijk te leggen op alle dingen die nog moesten gebeuren. Hoewel haar hart daar totaal niet was. Ze wilde dan wel geen aandacht naar haar trekken van Niklaus zijn kant, ze was wel zo dapper geweest om Finn een brief te sturen, in de hoop dat het hem deze keer wel zou bereiken. Even had ze er zelfs over nagedacht om de locatiespreuk te gebruiken die Kol haar had geleerd.
Daarbij werd de stad geteisterd door vreselijke gebeurtenissen. Mensen die dood aan werden getroffen. Ondanks dat Naylene het niet had gewild, had ze wel even aan Linn moeten denken. Het was geen geheim voor haar dat de vampier zich moest voeden. Omdat Naylene een zo’n normaal mogelijk leven had willen leiden, hadden ze afgesproken dat Linn het op haar eigen manier zou doen. Wel zo dat de burgers in de stad hen niet door zouden krijgen. Wat in feite inhield dat ze de mensen niet kon doden, maar zich echter kon voeden van hun bloed.
Nu was Naylene bang dat Linn door de inhoud van de brieven haarzelf niet helemaal meer in de hand was. Die gedachten vond ze vreselijk en ze had hem daarom ook nog niet uitgesproken. Er was immers nog geen aanleiding om haar vriendin te verdenken van zo’n gruwelijke daad. Wellicht was het een groot toeval. Hadden mensen iets verkeerds gegeten.
Het was een hoop waar Naylene zich aan vast hield. Soms vroeg ze zich af hoe haar leven zo van hoop aan elkaar had kunnen hangen en hoe ver ze daarin nog kon gaan. Hoe lang zou het duren voordat alles in elkaar leek te storten.
Als ze had geweten hoe dicht dat punt bij was, had ze er wellicht voor gekozen om het verzoek van Meggy te negeren. Dan was ze onwetend in de bakkerij gebleven om mee te helpen.
In plaats daarvan was Naylene de bossen ingetrokken om een paar paddenstoelen te zoeken die in de hartige taarten zouden moeten komen.
In de mand die Meggy voor haar klaar had gemaakt, had ze al een paar soorten gevonden. In de afgelopen maanden had ze wel geleerd welke eetbaar waren en welke juist niet. Toch was ze heel erg voorzichtig. In het geval van twijfel, raakte ze de schimmels niet aan.
Momenten in het bos vond Naylene fijn. Het was alsof haar heksenkant dan even zijn rust vond, door verbonden te zijn met de natuur. Dit waren echter ook de momenten dat ze twijfelde of ze haar magie weer moest gebruiken. Al was het maar voor even… Om Finn te vinden en te weten dat alles goed met hem ging.
Haar gedachten werden verstoord toen Naylene iets opviel aan de grond waar ze op liep. In het bos kwam het dan wel eens voor dat er andere mensen waren geweest. Zij waren niet de enige die hun etenswaren er vandaan haalden. De mannen van de stad jaagden er zelfs. Nu zag ze niet enkel voetstappen, maar zag ze dat de grond nat leek te zijn. Terwijl het de afgelopen dagen juist had gevroren en er geen regen was geweest.
Nieuwsgierig overwon het van al het ander en Naylene volgende het spoor dat achter was gelaten. Iets waarvan ze al snel verlangde dat ze het niet had gedaan.
Aan het einde van het spoor. Tussen een paar bomen en onder enkele bosjes viel haar iets op. Een lichaam van een man. Dood.
Naylene slaakte een gil, maar rende er toch naar toe. Ze wist dat ze te laat was. Toch had ze hoop dat haar hoofd het erger maakte dan het in feite was.
Ze knielde bij de man neer. Een grote gapende wond in diens hals was hetgeen wat het meeste opviel. Een vampier. Dat kon haast niet anders. Er was geen dier die dit had kunnen doen. Niet op deze manier.
Haar ademhaling ging sneller. Linn. Ze kon zich niet indenken dat iemand anders dit had gedaan. Als er nog een vampier in de stad was geweest, dan hadden ze dat door gehad. Dat kon haast niet anders. Ze leefden er nu al enkele maanden. Ze wisten hoe de mensen waren die er ook woonden. Het kon gewoon niet anders.
Naylene greep naar de edelsteen die ze van Finn had gekregen en ze probeerde er energie uit te halen. Ze legde haar hand op de wond, maar ze wist niet wat ze moest doen. Was er überhaupt magie om dit soort dingen te helen?!
Geschrokken haalde Naylene haar hand weer terug en keer ze naar het bloed dat er aan zat. De paniek nam haar lichaam over. Er was iemand dood! Nog iemand. Zo konden ze niet met deze stad omgaan! Ze hadden juist hun best gedaan om de twee vrouwen zich thuis te laten voelen.
Het volgende wat Naylene deed was wellicht wel het domste wat ze ooit had gedaan. “Linn!” Riep ze uit. Wetende dat Linn, waar ze zich ook in de stand bevond, haar zou horen en zich naar haar toe zou haasten.
De edelsteen glipte uit haar trillende handen en ze probeerde hem van de grond af te vissen, terwijl ze haar andere hand omhoog hield in verweer. Ze moest een spreuk bedenken!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Als er iets was waar Linn naar uit kon kijken, dan was het een feest.
Al vanaf het moment dat ze er over had gehoord, keek ze er verwachtingsvol naar uit. Lekker eten, muziek en dansen. Dat soort avonden had ze vroeger nooit mee kunnen maken, maar nu waren juist die avonden haar favoriet. Dat de bakkerij ook allerlei lekkernijen zou verzorgen op de markt, maakte het nog veel beter. Ze zou er voor zorgen dat ze een hoop zouden verkopen.
Toch hing er ook een donkere wolk boven het stadje. Iets waar Linn liever niet aan wilde denken. Ze had al genoeg aan haar hoofd sinds Naylene de brieven had gelezen. Het had voor hen allebei niet veel rust opgeleverd. Naylene wist nog steeds niet waarom Finn niet op was komen dagen en Linn wist simpelweg niet wat ze aan moest met Elijah zijn geschreven spijtbetuigingen.
Om haar gedachten te verzetten had Linn aan een lange lijn verschillende lapjes stof gehaakt, waar ze de kraam mee kon versieren. Ze was net bezig geweest met het ophangen van haar zelfgemaakte slinger toen ze het geschreeuw van Naylene hoorde.
Ze sprong van het krukje waar ze op balanceerde, waardoor Allister geschrokken opkeek. ‘Doe voorzichtig!’
‘Ik ben even weg,’ mompelde Linn, al betwijfelde ze of hij het daadwerkelijk had gehoord. Ze was immers al weg gerend in de richting van het geluid. Ze wist niet wat het kon zijn, maar Naylene klonk doodsbang en in paniek.
Was ze gewond? Had iemand haar aangevallen? Er schoten nog meer gedachten door haar hoofd, maar ook daar wilde Linn liever niet aan denken. Ze rende het bos in en schoot tussen de bomen door, totdat ze de rode haren van Naylene herkende.
Naylene zat op de grond, maar kwam meteen overeind toen ze merkte dat Linn haar had gevonden. Haar rechterhand zat onder het bloed en ze had een edelsteen stevig tussen haar vingers geklemd. Had ze haar magie gebruikt?
‘Meu Deus!’ riep Linn verschrikt bij het zien van het bloed dat er aan Naylene haar handen kleefde. Had iemand haar pijn gedaan? Haar hart stokte in haar keel.
Had Niklaus hen toch gevonden? Had ze Naylene haar zorgen serieuzer moeten oppakken, hadden ze al moeten vertrekken? Of was het iemand anders geweest? De aanwezigheid van het bloed maakte het moeilijker om na te denken.
De geur was zo intens dat Linn er niet omheen kon. Ze sloeg een hand voor haar mond en neus, hopend om zo haar controle niet te verliezen. ‘Wat is er gebeurd? Ben je gewond?’
Naylene schudde haar hoofd. Linn stapte op haar af, maar Naylene bewoog meteen naar achteren. Verward keek Linn om haar heen, waardoor haar ogen vielen op het lichaam. Daar kwam de aanwezige geur vandaan. Dat was het bloed wat Naylene op haar handen had.
En het was overduidelijk wat de man aan had gevallen.
‘Nog één,’ fluisterde Linn. Dit was de zoveelste persoon in een korte tijd die dood aan was getroffen. De stad werd er door geteisterd en mensen werden wantrouwend naar elkaar. Linn had geprobeerd mee te luisteren naar de gesprekken, maar ze had niet zomaar een conclusie willen trekken toen ze had gehoord dat de doden vaak flink toegetakeld waren en dat het leek alsof er geen bloed meer in hun lichamen zat. Nu ze dit lichaam had gezien, kon ze het niet meer ontkennen.
Er was nog een andere vampier.
Linn probeerde rustig te blijven, haar gedachten niet te gehaast laten gaan. Elijah zou niet op deze manier haar aandacht trekken. Tenminste, daar ging ze vanuit. Niklaus misschien wel, maar als hij er zou zijn, dan had ze dat op moeten merken. Dit moest iemand anders zijn. Dat moest.
‘We kunnen hier beter weg gaan. Als ze ons hier vinden…’ Linn maakte een gebaar naar de dode man. Ze waren de twee nieuwe bewoners. Niemand kende hen, niet goed genoeg. Ze zouden haar misschien niet bestempelen als vampier, maar als iemand hen nu zou vinden, zou het er niet goed uitzien voor ze.
‘We moeten hem helpen!’ riep Naylene.
‘We kunnen hem niet meer helpen.’ Hij was al dood. Niet lang, als het bloed nog aan Naylene haar hand kleefde, maar hij was niet meer te redden. Haar bloed zou hem niet meer helpen, evenals haar magie. ‘In ieder geval niet op die manier. Misschien kunnen we zijn familie vinden, of zorgen dat iemand anders hem hier vindt. Maar wij moeten hier weg.’
Linn probeerde haar hand te pakken, maar Naylene trok hem bewust van haar weg. ‘Het klinkt alsof je hier behoorlijk goed over na hebt gedacht.’
‘Wat?’ Verward keek ze van Naylene naar het levenloze lichaam. Naylene dacht toch niet… Ze hadden afgesproken om eerlijk met elkaar te zijn! Als ze daadwerkelijk de fout in was gegaan, dan had ze dat meteen verteld. Ze wist hoe fijn Naylene het hier vond.
‘Ik heb dit niet gedaan.’ Het kwam er zachter uit dan gepland. Normaal gesproken had ze geschreeuwd, maar Naylene haar blik maakte iets in haar los was ze nog niet eerder had gevoeld. Niet op deze manier.
‘Oh nee?’ Naylene wees naar de gapende wond in de hals van de man. ‘Dit komt niet door een dier.’
‘Ik was het niet!’ hield Linn vol. Had ze het de laatste paar dagen moeilijker gehad? Absoluut. Het was gemakkelijker om toe te geven aan haar dorst dan aan het verdriet wat ze voelde, maar ze had zich ingehouden. Juist voor Naylene.
‘Ik weet hoe graag je hier wil blijven, hoe fijn je het hier vindt. Dat zou ik niet willen verpesten.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Alle aanwijzingen leidden naar Linn. De gapende wond in de hals van de man vertelde genoeg. Er was wel een verwonding, maar het bloed dat er door leek vrij te komen was bij lange na niet hetgeen wat zou moeten. Het bloed was uit zijn lichaam getrokken. Dit kon enkel het werk van een vampier zijn.
Naylene wist het zeker. Linn moest dit hebben gedaan. De afgelopen dagen had ze een verandering bij haar vriendin gezien. Natuurlijk had ze die verweten aan de brieven van Elijah. Het had allemaal veel te logisch geklonken. Te perfect bijna. De reden kon nog steeds hetzelfde zijn, de manier waarop ze het aan had gepakt was gruwelijk.
De doden in de stad. Het begon op te vallen. Op deze manier zou het niet lang meer duren voordat zij aan werden gewezen. Voor hun aankomst was er vast wel iets gebeurd, maar dit zou op beginnen te vallen. Zelfs Linn leek dat te begrijpen. Alsof ze er daadwerkelijk iets mee te maken had. Ze had er over nagedacht wat ze moest zeggen als Naylene haar er op aan had gesproken. Om het dan zoveel mogelijk te ontwijken leken deze woorden perfect.
“Hoe moet ik dit alles dan opvatten?!” Naylene wees naar de man. Ze keek naar haar handen, die begonnen te trillen. Het bloed zat overal.
“Het is wel duidelijk wat er is gebeurd. Je kan niet ontkennen dat dit door een vampier is gedaan.”
Linn stapte dichterbij Naylene, die vervolgens weer een stap naar achteren zette.
“Ik weet hoe dit overkomt Naylene, echt waar. Maar je moet mij geloven, ik was het niet. Alsjeblieft, we moeten hier weg voordat er mensen uit de stad komen en ons hier zien. Dan komen we echt in de problemen.”
“Naylene.” Drong Linn smekend aan.
“Je moet me vertrouwen. We hebben afgesproken eerlijk met elkaar te zijn. Dat is wat ik aan het doen ben. We kunnen er achter komen wat er aan de hand is. Maar niet hier, niet nu.”
Linn leek bijna nog meer in paniek te zijn dan Naylene zelf. Voor Naylene was het moeilijk in te schatten of dat kwam omdat ze zojuist was betrapt. Hoewel ze Linn wilde vertrouwen, ze dat de afgelopen tijd had gedaan, wist ze ook dat het niet zomaar kon. Haar logica vertelde haar dat.
Wellicht was het meer dan alleen logica, was het ook hoop. Want als het Linn niet was, wie was het dan geweest? Dat betekende dat hier een andere vampier was. Er was een kans dat die vampier Niklaus was.
Enkel die kleine gedachte zorgde ervoor dat Naylene alleen nog maar meer in paniek raakte. Met haar handen ging ze door haar haren en langs haar gezicht, geen rekening houden dat ze nog bloed aan haar handen had.
“Linn…” Naylene keek Linn doordringend aan. Haar woede vaagde weg door angst die het over nam.
“Je moet het zijn geweest. Vertel me alsjeblieft dat jij het was.”
“Ik was het niet Naylene!” Schoot Linn meteen weer in de verdediging, voordat ze echt door had wat er aan de hand was.
De volgende gebeurtenissen gingen bijna te snel voor Naylene om überhaupt door te hebben wat er precies aan de hand was. Linn was op haar af komen rennen, had haar vastgepakt en voordat ze het wist was haar omgeving veranderd.
Het volgende wat ze door had was dat ze op een hooibaal neer was gezet. Haar ogen moest wennen naar de nieuwe omgeving. Naylene had niet eens door gehad dat ze ze dicht had geknepen op het moment dat Linn haar vast had gepakt.
Angstig keek Naylene op naar Linn, die tegenover haar begon te ijsberen.
“Linn!” Naylene wist niet wat ze van dit alles moest maken.
Verwilderd keek Linn haar aan, de aderen onder haar ogen waren opgezet. Naylene kroop naar achteren, waar ze bijna van de hooibaal afviel.
Onbedoeld ging er magie door haar lichaam heen, iets wat ze pas door had toen Linn naar achteren vloog. Dat gaf Naylene de tijd om overeind te krabbelen. Daardoor had ze iets meer weerstand, vertelde ze haarzelf. Al wist ze diep van binnen ook wel dat Linn haar niet zou aanvallen.
Toen ook Linn weer overeind was gekomen, zag Naylene wel een boze blik in haar ogen. Ze leek minder last te hebben van het bloed.
“Ik kan niet geloven dat je mij dit in de schoenen schuift.” De pijn was te horen in Linn haar stem.
“Wat moet ik anders Linn. De andere redenatie is nog zoveel erger.”
Linn zette haar handen in haar zij. “En wat zal die zijn.”
“Dat is toch duidelijk! Als jij het niet bent, dan is het een andere vampier.” Dat moest Linn toch ook wel door hebben. Naylene kon niet meer helder nadenken. Er ging maar één vampier door haar hoofd heen die dit kon doen. Hij was zijn best aan het doen om te laten zien dat hij hier in de buurt was..
“Niklaus.” Mompelde ze dan ook. Hij leek haar zo dramatisch om hen helemaal gek te maken. Iets wat hem lukte! Naylene beefde met angst.
“Ik heb Finn meerdere brieven gestuurd met mijn magie, maar ik heb helemaal niets terug gekregen. Daar is iets niet goed.” Dat wist ze nu wel zeker. Zelfs al zou hij niets met haar te maken willen hebben dan had hij nog wel het fatsoen om haar dat te vertellen.
“Niklaus wil wraak nemen. Hij weet waar we zijn. Hij doet dit.” Mompelde Naylene. Nu was zij diegene die begon te ijsberen.
“En het duurt niet lang voordat hij voor ons staat. En…” Naylene wist niet eens wat ze er van moest vinden.
“Ik kan niet vechten.” Er ging één gedachten door Naylene heen.
“Tenzij…” Naylene ging door haar knieën heen en legde haar hoofd in haar handen. Er was geen logica meer in haar gedachten. Alleen dat er heel veel paniek was. Angst om dood te gaan. Ze wilde niet dood. Ze wilde juist blijven leven, vechten.
Een paar blauwe ogen vonden de bruine ogen van Linn. “Je mij een vampier maakt.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Wat?’ Geschrokken keek Linn naar haar vriendin. Ze kon het toch niet menen? Maanden geleden hadden ze het wel eens besproken, maar toen was er nog veel onzekerheid geweest. Niemand had geweten of het zou werken. Die onzekerheid was nu niet verdwenen. Ze zouden nog steeds niet kunnen voorspellen wat er zou gebeuren als Naylene een poging zou doen om te veranderen in een vampier.
‘Verander mij in een vampier!’ herhaalde Naylene.
Linn schudde haar hoofd en begon weer te ijsberen. Ze kon niet geloven dat Naylene dit van haar vroeg. ‘Je bent bang. Je weet niet wat je vraagt.’
‘Jawel!’ Naylene kwam overeind van de hooibaal en nam Linn haar arm vast. Even was ze bang dat de magie van Naylene haar weer naar achteren zou werpen, maar dit keer gebeurde er niets. Niets, behalve de indringende ogen van Naylene. ‘Dat is de enige manier, Linn.’
Was dat het? Wat als haar magie volledig zou verdwijnen? Dan zou ze een simpele vampier zijn, net zoals zij. En ook zij kon het niet winnen van Niklaus. Hij was bijna vijfhonderd jaar oud en ontzettend sterk. Ja, Naylene zou meer kans hebben als een vampier dan als mens. Maar zou het genoeg zijn?
‘Misschien,’ mompelde Linn, maar zodra ze het hardop had gezegd, keek ze geschrokken naar Naylene en trok ze haar hand terug. ‘Nee! Het is een belachelijk idee. Denk aan wat Finn heeft gezegd.’
Naylene had niet haar eigen magie, maar ze bezat wel iets. En ze wisten niet hoe dat deel van haar zou reageren op vampierbloed in combinatie met haar dood. Wat als ze niet meer wakker zou worden? Dan zou ze haar enige vriendin verliezen en Naylene haar leven zou over zijn voordat ze het echt had kunnen leven.
‘Uiteindelijk zullen we het nooit zeker weten,’ hield Naylene vol. Voor het eerst in al die maanden zag Linn weer de angstige vrouw die ze had gered uit de kerkers. Zelfs vlak na Niklaus zijn uitval had ze er niet zo uitgezien zoals ze dat nu deed.
‘Je kunt geen beslissingen maken gebaseerd op angst, Naylene.’ Ze wilde dit niet echt. Dat kon niet. De enige reden dat ze een vampier wilde worden, was om kans te maken in een gevecht tegen Nikaus. Maar wat als Niklaus niet in de buurt was? Wat als Naylene het haar uiteindelijk kwalijk zou nemen dat ze het eeuwige leven had, en misschien wel haar magie kwijt was? Dat zou hun vriendschap niet ten goede doen.
‘Wel als er een reële kans bestaat dat Niklaus hier ieder moment is en-’
‘Het is niet Niklaus!’ riep Linn, waardoor Naylene stilviel. Ze haalde rillerige adem. Ze wist helemaal niet zeker dat Niklaus niet de oorzaak was, maar ze wilde het niet geloven. Als Elijah haar brieven stuurde, als hij er alles aan deed om haar te bereiken en haar uit te leggen wat er was gebeurd, dan kon het toch niet zo zijn dat hij zijn broer op klopjacht zou laten gaan? Hij zou haar, of Naylene, nooit op die manier in gevaar brengen.
Behalve dat hij dat al had laten gebeuren.
‘Het is niet Niklaus,’ herhaalde ze zachter. Het kon hem niet zijn. Anders zouden ze geen kans maken, of Naylene nou een vampier was of niet.
‘Dat weten we niet,’ zei Naylene.
‘Precies,’ verzuchtte Linn, terwijl ze haar hand tegen haar hoofd drukte, zoekend naar de juiste Engelse woorden die Naylene zouden kalmeren. ‘We kunnen niet weten wie het is. We weten alleen dat er een andere vampier is.’
Er waren zoveel mogelijkheden. Misschien was er iemand zoals zij, die zich voordeed als mens en meedraaide in het dorp. Het kon ook een rondtrekkende vampier zijn, die misschien al weer was verdwenen nu hij een dorp voldoende had geteisterd. Als ze zeker wilden weten wie er achter zat, dan zouden ze op onderzoek uit moeten.
‘Maar als het wel Niklaus is-’
‘Nay, por favor!’ Het leek niet meer uit te maken wat ze zei, want Naylene zat zo vast in haar gedachten dat Niklaus ieder moment de schuur binnen kon wandelen. Linn wist niet hoe ze haar vriendin nu moest kalmeren.
Ze wenste bijna dat ze wel kon vertellen dat zij het was geweest, al was het maar om Naylene enigszins gerust te stellen. Maar dan zou ze liegen. En als Niklaus dan toch, tegen al haar verwachtingen in, opeens voor hen zou staan, dan zou ze dat haarzelf ontzettend kwalijk nemen.
‘Ik snap dat je bang bent,’ zei Linn. ‘En dat is logisch. Ik ben dat ook. Maar ik ga je niet veranderen. Want ik ben liever samen bang dan dat ik jou misschien verlies.’
Als Naylene dood zou gaan door de verandering, dan zou ze alleen zijn. Echt alleen, want nu had ze de Mikaelson familie ook niet meer om op terug te vallen. Elijah had dan wel aangegeven dat ze altijd welkom zou zijn en dat hij haar juist graag wilde zien, maar ze kon niet zomaar terug naar de mensen die haar vriendin hadden gepijnigd.
Ze kon Naylene niet verliezen. Ze wilde niet alleen zijn.
‘Dat zei ik helemaal verkeerd, of niet?’ zuchtte Linn gefrustreerd.
‘Nee, dat deed je niet,’ fluisterde Naylene, waarna ze op haar af liep en haar armen om haar heen sloeg. ‘Je zei het precies goed.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De woorden van Linn leken Naylene eindelijk een beetje te aarden. Gedreven door haar angst had ze enkel gedacht aan haarzelf verdedigen. Daarin was ze echter alles vergeten wat hen hier naar toe had geleid. De gesprekken met Finn die haar had verteld dat het helemaal nog niet zo zeker was dat ze een vampier zou worden als ze dood ging met bloed in haar lichaam. Als dat wel werd, dan was er nog een kans dat haar magie er niet meer was.
Toch waren daar ook de woorden die Kol haar toe had gesproken voordat ze was vertrokken. Hij dacht dat het kon werken. Woorden die vaak genoeg in haar hoofd hadden gespookt.
Op het moment ging het om geen van dat. Niet als er een kans was dat Naylene het niet zou overleven. Linn had haar net zo hard nodig in haar leven als andersom. Dit ging nog buiten iedere belofte om die ze had gedaan om Linn te helpen. Dit ging om vriendschap.
Naylene trok zich iets terug en legde haar handen op de armen van Linn. Er gingen zoveel dingen door haar hoofd heen en geen van alles wist ze het te verwoorden.
“Het is bijzonder dat we elkaar hebben gevonden, is het niet?” Fluisterde ze. Linn had er op ieder moment voor kunnen kiezen om Naylene achter te laten. Toen ze eenmaal door had gehad dat ze geen volwaardige heks was. Op het moment dat ze weg had willen gaan bij de Mikaelsons. Zelfs toen de brieven van Elijah waren begonnen.
Linn knikte. Haar bruine ogen keken haar verward aan. Naylene snapte zelfs ook niet meer wat ze moest voelen. Schaamte voerde nu misschien wel de boventoon. Ze had niet alleen haar beste vriendin ergens van beschuldigd wat ze niet had gedaan. Vervolgens had ze ook nog eens gevraagd om precies datgeen met haar te doen.
Een punt wat bij Linn natuurlijk heel gevoelig lag. Ze had zelf immers nooit de keuze gehad voor dit leven. Ze had er mee moeten leven dat ze op een dag wakker was geworden als vampier. Naylene had er nu als iets heel gemakkelijks over gedaan.
“Het spijt me dat ik het van je vroeg. Dat had ik niet moeten doen, het was gevoelloos naar alles wat je mee hebt gemaakt.” Het nam niet weg dat Naylene nog steeds als de dood was voor alles wat er om hen heen aan het gebeuren was.
“Beloof je dat je nooit me dat je niet zo makkelijk over je leven denkt, zelfs in alle angst. Dan is het goed.” Naylene wist niet of ze dat kon beloven. Ze wist niet wat ze nu zou doen, want ze was er nog steeds niet helemaal op gerust dat het niet Niklaus was die de stad terroriseerde.
“Dat beloof ik.” Fluisterde Naylene toch uiteindelijk. Het was iets wat ze Finn ook verschuldigd was. Toch wilde ze er meer in gaan zoeken. Kol had namelijk wel gedacht dat het haalbaar was. Dat was niet iets voor nu. Nu was de angst hetgeen wat haar naar voren trok.
“En dat we samen blijven.”
“Tot het einde.” Beloofde Naylene.
“Tot het einde.” Linn sloeg haar armen nogmaals om Naylene heen. Ze liet haar lange lichaam even tegen dat van haar vriendin leunen.
“Ik ben zo bang.” Fluisterde Naylene eerlijk. Daar was dit alles om gegaan. Het idee dat Niklaus hier was zou nu nooit meer uit haar hoofd gaan.
“Dat is begrijpelijk. Maar bedenk dit Nay, als Niklaus hier echt in de buurt was geweest. Dan had het in de brieven van Elijah gestaan. Ik weet dat het niet zo is gelopen, maar Elijah zou Niklaus ons niet zo laten teisteren. Finn ook niet. De brieven gaven het aan, ze zijn druk bezig met Niklaus zijn probleem. Dat betekent waarschijnlijk dat hij geen tijd heeft om nog aan iets anders te denken.” De woorden van Linn klonken zo logisch. Het was een hoop waar ze aan vast durfde te houden. Naylene wist echter niet of ze het zelf ook vast durf te grijpen.
“Stel, het is Niklaus niet.” Naylene wist niet een of ze daar echt in kon geloven.
“En jij bent het niet.” Naylene kreeg een waarschuwende blik van Linn toegeworpen.
“Dan is er een andere vampier hier.” Dat maakte haar angst niet veel beter. Naylene wilde niet dat zij ineens aan werden gewezen als de oorzaak van dit alles. Helemaal niet als er waakzame burgers waren. Dan zou Linn door de mand kunnen vallen. Ze had zich dan wel goed gedragen, maar als ze haar zouden gaan testen, met bloed en alles. Dat zou nooit mis gaan.
“Dat klopt.” Gaf Linn toe.
“Dus is het hier sowieso niet veilig.” Concludeerde Naylene uiteindelijk. “Wij zijn nieuw, dit begint op te vallen.” Redeneerde Naylene haar gedachten verder.
“We kunnen nu niet weg, het feest. Meggy en Allister, ze hebben ons nodig.” Het deed Naylene alleen al pijn om na te denken dat ze de twee achter moesten laten. Dat was iets wat ze niet eens wilde. Voor een paar maanden had ze het menselijke leven kunnen leiden wat ze nodig had gehad nadat ze van de Mikaelsons af was.
“Ik weet het. En ze lopen gevaar. Als er een andere vampier is…” Bedacht Naylene zich. Ze zou het niet over haar hart kunnen verkrijgen om de twee aan hun lot over te laten met een vampier die hier op de loer lag. Het leek niet iemand die ook maar iets boeide over het leven van de mens. Iets wat Linn nog wel probeerde te doen. Zeker sinds ze hier leefden. Deze slachtoffers was niets bespaard.
“Zijn ze niet veilig. Dan is niemand veilig.” Er ging een rilling over Naylene haar rug heen. De angst zat nog zo diep in haar.
“Wat moeten we doen?” vroeg ze dan ook wanhopig.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘We doen wat we de afgelopen tijd ook hebben gedaan,’ antwoordde Linn, terwijl ze Naylene weer in haar armen trok. ‘We blijven Meggy helpen. We zorgen dat we niet opvallen. En ondertussen zal ik proberen in de gaten te houden of er een andere vampier aanwezig is.’
Het was nauwelijks een geruststelling. Maar het was alles wat Linn haar kon bieden.

Het was de dag van het feest en het hele dorp leefde op. De pleintjes waren versierd met slingers en lampionnen en de muzikanten speelden al de hele dag door. De avondmarkt zou over een paar uur beginnen en Naylene was samen met Margaret naar het plein vertrokken om de laatste voorbereidingen te treffen. Linn had de taak gekregen om op de bakkerij te letten, terwijl Allister achter nog bezig was met het brood en de ovens.
Het werken in de bakkerij, de winkel, was één van Linn haar favorieten. Ze kon ook niet wachten totdat ze straks achter de marktkraam zou staan, al hoopte ze dat ze ook wat tijd zou hebben om zelf langs de andere kraampjes te struinen en misschien zelfs om eventjes te dansen.
Linn had een korte pauze gehouden en had gevraagd of Allister heel even in de bakkerij zou willen staan. Ze had geluisterd naar de vrolijke feestgeluiden, maar eigenlijk was ze vooral opzoek gegaan naar geluiden van paniek. Ze had Naylene immers beloofd om alles in de gaten te houden. Sinds vorige week hadden ze niets meer gemerkt van de aanvallen, maar geen van hen was er gerust op.
‘Linn, er staat een man in de bakkerij. Hij vraagt naar jou,’ meldde Allister. Linn haar hart maakte een sprongetje, al kon ze niet vertellen of dat goed of slecht was.
‘Een man?’ herhaalde ze. Onbewust veegde ze wat meel van haar kleding en haalde ze een hand door haar haren. ‘Hoe ziet hij er uit?’
‘Lang haar, dure kleren.’
Kon het Elijah zijn? Of was het Niklaus? Of misschien toch Finn? Ondanks dat haar hoop gevestigd was op Elijah, al wist ze niet hoe ze zou moeten reageren, hoopte ze nog meer op haar laatste optie. Dat zou betekenen dat Naylene eindelijk weer haar vriend te zien zou krijgen. Hopelijk zou haar dat ook gerust stellen.
‘Dankjewel. Dan ga ik daar naar toe. Roep maar als je iets nodig hebt.’ Linn liep langs hem heen naar de bakkerij. Net voor de doorgang bleef ze staan. Wat als het toch Elijah zou zijn? Hoe zou ze hem dan moeten begroeten? Misschien was hij wel boos op haar, omdat ze niet had gereageerd. En ze wilde er niet eens over nadenken wat er zou gebeuren als ze Niklaus aan zou treffen.
Het moest Finn zijn. Iemand die Naylene nog meer gerust zou kunnen stellen, haar ook uit zou kunnen legen dat er niets te vrezen was. Dat was waar ze op hoopte. Op wie.
Maar toen ze de bakkerij instapte, zag ze al snel dat het geen van haar opties was.
Het voelde alsof alle lucht in één keer uit haar longen werd geslagen. Ze verstarde bij het zien van de lange, blonde haren en zijn bleke huid. Het ergste was nog wel de kille, geamuseerde blik die haar meteen vast leek te houden.
De bakkerij was verdwenen en voor even leek het alsof ze terug was gegaan in de tijd en weer op het zanderige pad stond waar ze de man had ontmoet.
‘Wat is er aan de hand, Lena?’ De blonde vampier liep naar voren en deed alsof hij interesse had in de uitgestalde broodjes en koekjes, maar zijn blik bleef op haar gevestigd. ‘Ben ik niet degene op wie je had gehoopt?’
Het horen van haar oude naam maakte haar sprakeloos. Er was zoveel wat ze wilde doen, wat ze wilde zeggen. Maar ze kwam er niet uit. Iedere spier in haar lichaam was bevroren. Ze was niet in staat om te spreken, of om te bewegen.
Het was Rhett.
De aanvallen, de oorzaak van alle paniek. Het was de vampier op wie ze zo graag wraak wilde nemen. En nu was hij hier, recht voor haar neus. Hij presenteerde zichzelf als een cadeautje en het enige wat zij kon doen was naar hem staren alsof er een geest voor haar stond.
Rhett pakte een versgebakken bolletje uit een schaal en bracht hem naar zijn gezicht, waarna hij er aan rook. ‘Ik begrijp dat ik niet zo indrukwekkend ben als je Original-vriendjes, maar ik verdien nog steeds een warm welkom, toch?’
Het enige waar Linn aan kon denken waren de mensen om haar heen. Naylene. Margaret. Allister. Hun levens waren al in gevaar geweest, maar nu ze wist wie de vampier was die het dorp teisterde, was het nog zoveel erger.
Rhet zijn woorden vlogen dan ook volledig langs haar heen.
‘Waarom…’ Haar stem kraakte en ze schraapte haar keel. ‘Waarom ben je hier?’
Had hij haar niet al genoeg aan gedaan? Het kon geen toeval zijn dat hij uitgerekend hier was. Hij had vast al geweten dat ze hier samen met Naylene was geweest. Het kon niet anders dan dat hij haar specifiek had opgezocht.
‘Je hebt behoorlijk de aandacht getrokken, Lena.’ Hij gooide het broodje terug in de schaal. ‘En ik vond het hoog tijd om jou eens een bezoekje te brengen.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het angstige gezicht van Lena was alles wat Rhett had verwacht, en meer. Er waren wellicht wat jaren verstreken, de omgeving was anders, Lena was nu zelfs een vampier. Toch was ze nog steeds zo makkelijk te breken.
De wanhopige vrouw die hij in Portugal had ontmoet zat nog steeds in haar. Er hoefde niet eens diep voor te worden gegraven, vlak onder de oppervlakte was ze al te zien. Ondanks haar omgang met de Originele familie. Een familie die toch veel met de houding van iemand kon doen.
Rhett had zo zijn eigen ervaringen met de familie. De reden dat hij een vampier was kwam door de knappe blonde vampier van de familie. Met gemak had hij haar om weten te praten, zonder dat haar broers er van hadden geweten. Niet veel later was hij dan ook met de noorderzon vertrokken geweest.
Nooit had hij gedacht dat de arme Portugese vrouw die hij van straat op had gepikt, de reden zou zijn dat hij toch weer in aanraking zou komen met de familie. Een toevalligheidje dat hij graag met beide handen aan had willen pakken.
Met een simpele beweging drukte Rhett zichzelf op de toonbank. Hij hield het gezicht van Lena goed in de gaten, om te weten of ze wilde vertrekken. Zelfs als dat probeerde te doen, zal ze niet heel erg ver komen. Ze mocht nu dan wel geen mens meer zijn, hij had heel wat jaren op haar en kon haar met gemak inhalen. De angst nagelde haar echter aan de grond.
“Ik hoorde dat je de aandacht had getrokken van één van de Mikaelsons.” Rhett vond het lachwekkend dat de familie haar in huis had genomen alsof ze een verdwaalde hond was geweest waarmee ze medelijden hadden gehad. Toen ze aan was komen zetten met haar heksenvriendinnetje, hadden ze daar geen vragen over gesteld.
“Hoelang…”
“Lang genoeg, querida.” Rhett had haar dan wel niet gevolgd. Enkele weken geleden was hij echter de Mikaelson zus tegen gekomen en die had hem met gemak verteld wat er allemaal was gebeurd in de afgelopen maanden.
Rebekah was altijd veel te gemakkelijk geweest. Makkelijker misschien nog wel dan Lena bang maken. Aandacht was het enige wat de vrouw nodig had om haar te laten praten. Iets wat ze maar al te graag had willen doen omdat het haar duidelijk had geërgerd dat Lena een nieuwe vriendin had.
“Volgens Rebekah is Elijah nog wel de nobelste van haar broers. Hij vond het vast geweldig om een gebroken vogeltje als jou op te vangen en weer proberen te laten vliegen.”
Rhett liet zich weer van de toonbank afglijden en liep naar Lena, die ondertussen nog niets had gezegd. Door zijn bewegingen deinsde ze echter naar achteren, waardoor hij begon te grijnzen.
“Je kent de Mikaelsons?” Haar woorden klonken als een fluistering. Haar ogen leken nog meer paniek te bevatten dan het feit dat hij hier stond.
“Oh Rebekah en ik gaan een hele tijde terug. Wie denk je dat er voor heeft gezorgd dat ik zo ben. Dat ik het beste uit het leven kan halen?” Ondanks dat ze niet menselijk weer was, trok alle kleur uit het gezicht van Lena.
“Maar ik heb nog nooit het genoegen gehad om de nobele Elijah te leren kennen. Vertel eens querida heb je hem over onze avonturen verteld?”
Lena bewoog steeds meer van hem weg, maar leek eindelijk een soort van vechtmechanisme in haar hoofd aan te hebben gesproken. Met haar hand reikte ze uit naar het mes waarmee ze de broden normaal mee aan leek te snijden.
Geamuseerd liet Rhett Lena haar gang gaan, tot aan het moment dat ze probeerde uit te halen met het mes. Met gemak wist hij haar arm vast te pakken.
“Daar is het vuur dat ik ooit in je zag. Ik vond het al bijna jammer dat het bijna helemaal uit was gedoofd.” Rhett had Lena op haar meest zwakke momenten gezien. Uiteraard had hij zijn dwang op haar gebruikt en had hij er van genoten om gebruik te maken van de angstige jonge vrouw die ze op dat moment was geweest. Ergens was het ook te gemakkelijk geweest. De manier waarop ze van haar ouders weg was gegaan. Alles wat daarna was gebeurd.
“Zo ga je toch niet om met de persoon die je dit leven hebt gegeven.” Rhett boog haar arm zo, dat hij met zijn andere had het mes van haar af kon pakken. De botten onder zijn vingers kraakten en de gil gaf hem aan dat het Lena pijn deed. Iets waar hij alleen maar van kon genieten.
“Daarbij zou ik maar eens oppassen met wat je doet. Je bent hier niet meer de enige. Wat nou als ik dat lieve heksen vriendinnetje te pakken krijg. Of die schattige oude vrouw. Misschien wel de beetje contactgestoorde jongeman die me binnen liet. Het zou toch vreselijk zijn als één van hen iets zou overkomen.”
Lena schudde met haar hoofd. “Je kan ze niet…”
“Dat is het nou net. Ik kan alles doen wat ik maar wil.” Rhett liet zijn vingers langs het gezicht van Lena heen glijden. Natuurlijk probeerde ze zich wel iets terug te trekken, maar omdat hij arm nog altijd stevig vast hield, kon ze op het moment helemaal geen kant meer op.
“En ik wil dat je dat nooit gaat vergeten. Je had het de laatste tijd iets te veel naar je zin. Maar ik wil dat je weet dat ik er altijd ben. Waar je ook naar toe gaat. Ik kan in ieder dorp verschijnen. Ik kan er ieder moment voor zorgen dat wensen van je vriendin uitkomen en ze ook een vampier wordt, of misschien wel dood gaat, want daar lijken jullie het nog helemaal niet over eens te zijn of wel.” Rhett snapte niet veel van de situatie, het kon hem ook niet boeien.
“Ik zal er zijn als je probeert verder te gaan met je leven. Als je verliefd wordt, om je er aan te herinneren aan onze tijd samen. Je komt niet van mij af Lena. Nu niet, nooit niet. En ik wil dat je je daar de rest van je vampier leven bewust van bent.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Waarom?’ stamelde Linn. Meer dan dat kon ze niet uitbrengen. Rhett had de macht om haar weer net zo klein en nutteloos te laten voelen als een paar jaar geleden. Een hulpeloos meisje, niet in staat om voor haarzelf op te komen. Rhett had haar meegetrokken in zijn hel. Hij had haar gebroken achtergelaten, zo goed als dood. Was dat dan niet genoeg geweest? Hij had haar geteisterd tot het einde van haar menselijke leven. Waarom moest haar leven als vampier daar ook nog bij?
Wederom probeerde ze haar pols los te trekken uit zijn grip, maar Rhett was velen malen sterker. ‘Omdat ik dat kan,’ zei hij, bijna feitelijk. ‘Omdat iemand jou moet herinneren wat je precies bent, Lena. Je denkt dat je sterker bent geworden, maar de waarheid is dat je zwakker bent dan ooit tevoren. Die onmogelijke drang om geliefd te zijn is allen maar gegroeid nu je een vampier bent.’
Ze schudde haar hoofd. Rhett had het fout. Hij had geen idee wie ze nu was. ‘Je kent me niet meer. Niet op die manier.’
Rhett klakte met zijn tong. ‘Oh, maar dat doe ik wel, querida.’ Zijn hand gleed langs haar wang en Linn trok zich met alle macht terug. Het had geen zin.
‘Ik weet precies aan welke touwtjes ik moet trekken om jou te herinneren dat je niets was toen ik je vond. En hoe je nu bent? Dat komt door mij. Ik heb jou gemaakt tot wie je bent en ik kan je net zo gemakkelijk laten veranderen.’
Linn wilde hem niet geloven. Rhett had haar misschien een vampier gemaakt, maar hij had geen invloed op wie zij was als persoon. Niet meer. Ze was wie ze nu was door haar vrienden. Door Elijah en Naylene.
‘Je hebt het fout,’ zei ze, hopelijk zo duidelijk mogelijk.
Rhett lachte haar woorden weg, alsof het niet meer was dan een zielige poging om sterker over te komen. Zijn grip rond haar pols verstevigde zich. ‘Vertel me eens, querida. Wat doe je met een persoon de zo hopeloos geliefd wil zijn?’
Linn vernauwde haar ogen en hield haar lippen stijf op elkaar. Ze wilde niet meer meespelen met zijn spelletje. Ze wilde alleen maar dat hij zou verdwijnen.
Hij glimlachte, duidelijk niet geraakt door haar stilte. ‘Je zorgt dat er niets meer is om lief te hebben. Je verandert haar in een monster.’
Rhett liet haar los en rende weg, maar echt verdwenen was hij niet. Ze hoorde hem. Hij was ergens in het huis.
‘Allister,’ fluisterde ze toen ze zich realiseerde dat hij hier al die tijd al was geweest. En Rhett zou hem zomaar iets aan kunnen doen.
Ze greep het broodmes van de grond en hield hem stevig vast.
‘Laat hem met rust, Rhett!’ gilde ze. Hij mocht haar teisteren, maar niet Allister. Niet de enige persoon die Meggy nog had. Niet iemand die Naylene was gaan zien als een vriend.
‘Oh, maar ik hoef niks te doen.’ Geschrokken draaide Linn zich in de richting van zijn stem, Het kwam vanuit de keuken. Daar waar ze Allister voor het laatst had gezien.
Langzaam stapte ze de keuken in, het mes voor haar uit gericht. De ruimte was leeg. Rhett, noch Allister, was ergens te bekennen. Maar ze wist dat ze hier ergens moesten zijn.
Ze hoorde zijn adem. En het geklop van een hart. Allister. Te hoog, te bang.
‘Achter je,’ fluisterde Rhett. Linn zweerde dat ze zijn adem op de huid van haar wang voelde.
Ze twijfelde geen moment en draaide zich om. Het mes vond zijn slachtoffer en verdween diep in het vlees van haar aanvaller.
Maar het was Allister die schreeuwde.
Bloed stroomde over haar hand. Menselijk bloed. Geschrokken keek ze op, recht in het verwarde, lijkwitte gezicht van de jongen die ze had willen beschermen.
‘Nee, nee!’ Het kon niet. Het mocht niet zo zijn. Ze had Allister geen pijn gedaan. Dat kon niet.
‘Rhett!’ Ze schreeuwde om de vampier, maar dit keer was hij echt verdwenen. En hij had precies gedaan wat hij haar had verteld.
Linn schudde haar hoofd. Haar ademhaling schoot omhoog en in een reflex trok ze het mes uit Allister zijn lichaam. Met moeite ving ze hem op, te geschrokken om goed na te denken. Zijn bloed verspreidde zich over haar kleding.
‘Oh, Allister,’ fluisterde ze. ‘Ik kan dit oplossen. Ik ga dit oplossen,’ suste ze hem, al was het meer om haarzelf gerust te stellen. Het werkte niet.
Ze liet zich, samen met hem, zakken op de grond. Ze veegde zijn haren uit zijn gezicht. Zijn ogen stonden waterig en in zijn mondhoeken kleefde al bloed.
‘Het spijt me zo,’ fluisterde ze. Ze moest dit oplossen. Voordat Naylene met Meggy terug zou keren.
Maar het bloed van Allister was zo aanwezig. Het plakte aan haar. Aan haar handen, op haar kleding, in de punten van haar. De aderen onder haar ogen zetten op. Ze voelde hoe haar tanden zich door het tandvlees heen duwden.
Ze probeerde het weg te duwen, maar de geur van het bloed was te aanwezig. Ze kon haarzelf niet stoppen, zelfs al wilde ze dat nog zo graag.
In plaats van haar eigen pols te bijten om haar vriend te helpen, draaide ze zijn hoofd aan de kant en zette ze haar tanden in zijn nek.
Rhett had gelijk. Als Naylene en Meggy haar zo zouden zien, zou er niets meer zijn om van te houden.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het dorpsplein was helemaal versierd. Ieder kraampje was uitgedost en er waren verschillende waren uitgestald. Hoewel het feest zelf nog niet was begonnen, zat de sfeer er al goed in. Overal was gelach te horen. In de taveerne die zich aan het pleintje bevond, werd de drank al in de glazen van de gasten geschonken. Er waren mensen bezig met hun instrumenten te stemmen. De vrolijkheid overheerste alles.
Naylene kon dat wel gebruiken. Een avond waarin plezier centraal stond. De afgelopen dagen had ze zich zoveel zorgen gemaakt over de aanvallen in de stad. Ze was er van overtuigd geweest dat ze van Niklaus waren gekomen. Nu het was enigszins was gaan liggen, probeerde Naylene er ook wat minder aan te denken. Hoewel een avond als deze een perfecte gelegenheid was om zijn aanwezigheid aan te kondigen.
Voorzichtig had Naylene de laatste versieringen aan de prachtige kraam die Allister had gemaakt gehangen. Meggy gaf haar een hand om voorzichtig van de stevige planken af te komen.
“Het ziet er echt geweldig uit.”
“Uw zoon heeft geweldig werk geleverd. We hebben de mooiste kraam van de markt.” Stem Naylene in met de oudere vrouw. Ze hoopte dat de rest van het dorp het ook door zou hebben. Allister deed niets liever dan meubels maken. Als hij er geld mee kon verdienen, was dat alleen nog maar beter.
“Het duurt niet meer lang voordat de werkelijke festiviteiten beginnen.” Meggy keek naar de lucht. Het was al duister, maar dat maakte het alleen maar beter.
“Ik hoop dat Linn en Allister hun werkzaamheden in de bakkerij al aan het afronden zijn. Linn geeft zoveel om de winkel dat ik me een voorstelling kan maken dat ze de tijd uit het oog is verloren.” De oude vrouw was zo lief. Vanaf het eerste moment had ze voor Linn en haar gezorgd. Zich altijd bekommerd om hoe het met hen ging.
“Ik zal naar de bakkerij lopen en zorgen dat ze hun werkzaamheden voor vandaag afronden. Ze mogen immers niet te laat komen op het feest. Blijft u hier.” Naylene hielp de vrouw op het krukje wat ze speciaal voor hadden meegenomen. Hoewel ze het geweldig vond en zo uren zou staan, was het beter voor haar om zo rustig mogelijk te doen.
Naylene pakte een lege mand van onder de kraam, zodat ze nog wat extra dingen mee kon nemen vanuit de bakkerij, ze wist zeker dat alles goed zou verkopen. Ieders goede humeur zou er alleen maar voor zorgen dat de inkomsten van deze avond hoger zouden zijn.
De korte wandeling naar de bakkerij maakte haar eigen humeur alleen nog maar beter omdat iedereen haar vrolijk begroette. De meeste dorpelingen kenden ze ondertussen zelfs bij naam.
Niets had Naylene kunnen voorbereiden op de complete omslag in haar humeur op het moment dat ze de bakkerij in liep.
Het gesnik van Linn was het eerste wat ze hoorde. Uit schrik liet Naylene de mand uit haar handen vallen en rende in de richting waar de snikken vandaan kwamen. Wat ze daar zag was erger wat ze zich ooit in had kunnen beelden. Er was overal bloed. Allister zijn hele kleding zat onder, net zoals zijn hals, open lag. Linn zat ook helemaal onder het bloed, zijn bloed. Er kleefde nog bloed aan haar mondhoeken. Haar tanden waren nog zichtbaar en de aderen onder haar ogen waren opgezet.
“Linn!” Naylene kon bijna niet geloven wat ze zag. Had ze het dan toch bij het verkeerde eind gehad en was het Linn geweest die de moorden in het dorp had gepleegd? Zou haar vriendin haar bewust in angst laten leven, om zo haar eigen geheim te kunnen bewaren.
Naylene rende tegen beter weten in naar de twee en trok Linn overeind en duwde haar weg, weg van het lichaam van Allister.
“Naylene het spijt me, ik wilde niet. Ik wilde echt niet….” Snikte Linn.
Het enige wat Naylene kon bedenken was haar weg duwen. Haar woorden konden haar op het moment gestolen waren. Allister lag op de grond. Ze wist niet waar ze in terecht was gekomen, maar ze moesten hem helpen.
“Allister…” Fluisterde Naylene. Ze pakte zijn hoofd wat op en boog naar hem toe, om te horen of hij nog ademde. Ze was echter al te laat. Ieder teken van leven leek zijn lichaam te hebben verlaten.
Naylene was het echter niet eens met die conclusie.
“Wat heb je gedaan!” Wist ze nog uit te roepen, terwijl ze op zoek ging naar het enige bezit waar ze magie uit kon halen.
Met de steen vast, legde Naylene beide handen op de borstkas van Allister. Er moest iets zijn. Dat moest gewoon. Ergens hoopte Naylene dat er een spreuk in haar hoofd binnen kwam. Iets in haar moest heks genoeg zijn om haar aan te geven wat ze moest doen. Instincten. Er kwam echter niet. Helemaal niets. En met de seconden zag ze de huid van Allister grijzer werd.
De tranen stroomden over haar wangen heen. Hoe had ze zo dom kunnen zijn om te denken dat zij en Linn en normaal leven samen konden leven. Linn had bloed nodig om te overleven. Met mensen leven was dan het domste wat ze ooit had kunnen doen. Ze had nooit moeten geloven dat het daadwerkelijk een goed idee was geweest.
“Hoe kon je!” Riep Naylene uit. Linn was nog niet van de plaats gekomen waar ze haar naar toe had geduwd. Haar snikken waren nog zo goed te horen, Naylene kon ze echter niet meer uit elkaar houden met die van haar zelf.
“Ik wilde niet…” mompelde Linn.
“Als je het niet wilde, dan had je het ook niet gedaan!” Zo simpel was het. Natuurlijk had ze bloed nodig, iets wat zomaar mis kon gaan. Maar ze had kunnen stoppen op het moment dat ze het besef had gehad wat ze had gedaan .Naylene kon zich niet indenken dat ze de hele tijd onbewust was geweest van hetgeen wat er was gebeurd.
“Je hebt het leven ontnomen van een van de puurste mensen!” Naylene kon hem niet op een andere manier beschrijven. Allister was een goede jongeman geweest.
“En dat niet alleen! Je hebt het leven van de vrouw die haar huis voor ons heeft geopend, compleet verwoest! Hoe wil je dit aan haar uit gaan leggen?”
“Oh god, oh god Nay, Meggy.”
“Ja Meggy!” Bracht Naylene woedend uit. Ze kon geen medelijden met Linn hebben.
“Is dit wat je de afgelopen weken hebt gedaan?! Onschuldige mensen hier vermoorden en mij maar laten denken dat het Niklaus was die ieder moment hier binnen kon stormen?” Naylene vroeg zich serieus af of dat hetgeen was wat er was gebeurd. Alles wees er nu wel naar.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Meggy.
Ze had nog niet eens gedacht aan de vrouw, tot Naylene haar had genoemd. Ze had iemand haar zoon afgenomen. De enige persoon die ze nog had gehad, die op zijn eigen manier voor haar had gezorgd. En nu was hij weg, door haar! Dit viel niet mee op te lossen. Zelfs met dwang zou ze Meggy met verdriet achter laten, want haar zoon was hoe dan ook weg. En hij zou nooit meer terug komen.
Linn drukte haar hand tegen haar mond en probeerde de rust terug te vinden, maar het was onmogelijk om dat te doen met Naylene die schreeuwend tegenover haar stond. Ze had het zo fout gedaan.
En nu dacht Naylene ook nog dat ze al die tijd tegen haar had gelogen, terwijl dat echt niet het geval was geweest. Het deed pijn dat Naylene haar er wederom van beschuldigde, maar ze kon het haar ook niet kwalijk nemen.
‘Nee, ik was het niet! Dat was ik echt niet!’ riep Linn wanhopig. Ze snapte waarom Naylene het dacht. Dit was precies wat Rhett had willen bereiken. Iedere moord die hij had gepleegd, was nu terug te leiden naar haar. Want er was genoeg bewijs. Zij had Allister gedood, bewust. Ze stond er niet achter, maar ze had haarzelf ook niet kunnen stoppen. Daar had Rhett precies op gerekend. En nu Naylene haar op deze manier had gevonden, was er geen weg meer terug.
‘En dit was jij zeker ook niet?!’ Ze wees naar al het bloed. Naylene was woedend, terecht. Linn had alles voor haar verpest. Hoe konden ze hier nou nog blijven? Zij kon weg, Naylene kon Meggy gezelschap houden. Maar hoe kon dat als ze wist wat er was gebeurd? Zoiets kon je niet geheim houden voor iemand waar je om gaf. Dat betekende dat Naylene ook zou moeten vertrekken.
Linn wierp een blik op haar bebloede handen en jurk. Ze wenste dat ze het kon ontkennen. Dat ze ook hier de schuld aan Rhett kon geven, maar dat kon niet. Want Rhett was niet degene die Allisters bloed had gedronken. Dat was zij.
‘Je moet me geloven,’ smeekte ze Naylene. ‘Ik weet hoe dit eruit ziet. En ik ga ook niet ontkennen dat dit mijn schuld, maar al die anderen? Dat was ik niet, Nay. Echt niet!’
‘Wie dan wel, Linn?!’ De bakkerij trilde en Linn keek geschrokken om haar heen. Naylene had gegrepen naar de steen in een poging haar vriend te redden, maar het was niet gelukt. Wel was ze overgebleven met magie. Magie die ieder moment op haar af zou kunnen komen.
‘Rhett,’ snikte Linn zacht. Al die tijd was hij het geweest. Hij had precies geweten waar ze zich had bevonden. Hij had enkel gewacht op een moment om toe te slaan. Iets wat hij niet had kunnen doen toen ze nog in de buurt was geweest van Elijah. Maar hier? Hier had hij vrij spel gehad.
Naylene reageerde niet, waardoor Linn twijfelde of ze et wel had gehoord.
‘Het was Rhett!’ herhaalde ze. ‘Hij was hier, in de bakkerij. En- en…’ Ze schudde haar hoofd. Zijn woorden weerklonken zo duidelijk in haar hoofd dat het leek alsof hij hier nog steeds was.
‘Rhett?!’ Naylene sprak zijn naam met zoveel twijfel dat het leek alsof ze het niet geloofde. Waarom zou ze ook? Op dit moment geloofde Linn haarzelf ook bijna niet. Het enige wat ze zeker wist was dat ze Allister pijn had gedaan, en daarmee ook Meggy en Naylene.
Linn knikte. ‘Dit is wat hij wilde. Precies dit!’ Zonder moeite had hij Naylene tegen haar gekeerd. Op dit moment geloofde ze niet dat Naylene haar ooit zou vergeven voor wat ze had gedaan. En wie weet wat er zou gebeuren als ze terug zou keren naar Elijah. Rhett kende Rebekah al. Wat als hij daar op haar zou wachten?
‘Ik moet hier weg. En jij ook. We kunnen hier niet blijven. En hij weet ook van jou! Wat je bent.’ Wat als hij haar voor zijn eigen gewin zou willen gebruiken? Linn wist diep van binnen dat het ook haar plan was geweest, maar nu was dat anders. Naylene was haar vriendin. Tenminste, dat was ze geweest voordat dit was voorgevallen. Maar ze gaf nog steeds om haar en het laatste wat ze wilde was dat Rhett haar voor zich zou winnen.
Linn liep langs Naylene heen. Ze moest zich omkleden en een plan bedenken om dit alles aan Meggy te verklaren.
‘Nee!’ De voorraadkast schoof uit zichzelf naar voren en blokkeerde de deuropening. Potten met bloem vielen van de planken op de grond. Linn draaide zich om naar Naylene, die nog met een uitgestrekte hand in de lucht stond. ‘Je kan niet weg gaan. Niet voordat je dit oplost.’
‘Ik weet niet hoe!’ Gefrustreerd gebaarde Linn naar al het bloed, naar het lichaam van Allister. Er was niets wat ze tegen Meggy kon zeggen om dit beter te maken. Zelfs al zou ze een verhaal verzinnen, het feit bleef dat haar zoon dood was. Dat was iets wat ze niet goed zou kunnen praten.
‘Je verzint maar iets! Je kunt dit niet zomaar achter je laten en doen alsof er niks gebeurd is.’
‘Dat wil ik ook helemaal niet!’ Dat was niet wat Meggy verdiende, of Allister. En Naylene al helemaal niet.
‘Ik doe mijn best.’ Al twijfelde ze of Naylene dat zou geloven. ‘Ik wil dit oplossen. Zodat we daarna samen kunnen gaan.’
Naylene reageerde niet op haar woorden. Ze liet enkel haar arm zakken.
‘Nee,’ fluisterde Linn, zich realiserend wat de stilte van Naylene betekende. Ze liep naar Naylene toe en probeerde haar hand vast te pakken. ‘Nee, Naylene. Ik weet dat ik het heb verpest, maar ik wil niet alleen zijn. Ik kan niet alleen zijn!’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene haar blik was gefixeerd op de bleke hand die in de lucht hing. De vlekken van het bloed waren nog zichtbaar. De hand van Linn leek te trillen en het enige wat te horen was waren de zachte snikken van de vrouw. Normaal had Naylene zonder twijfel haar hand aangenomen, had zich er naar toe bewogen om haar het comfort te geven wat ze nu nodig had. Haar de belofte gegeven dat ze dit samen deden. Nu trok de twijfeling door heel haar lichaam.
Ieder woord wat Linn de afgelopen tijd tegen haar had gesproken trok Naylene nu in twijfel. Iedere gebeurtenis in het dorp. Was het dan toch Linn geweest? Had ze het gewoon niet willen inzien wat al die tijd voor haar af had gespeeld. Ze wilde niet dat het zo was.
Ergens zag Naylene de angst in Linn haar ogen. Toch kon ze het niet geloven. Rhett die zich al die tijd in het dorp had bevonden. Waarom had hij gewacht om Linn alleen te krijgen? Het was niet logisch. Het voelde als een wanhoopspoging van Linn om zichzelf uit deze situatie te redden.
Naylene schudde enkel met haar hoofd, terwijl ze een stap naar achter zitten. De afstand die ze nu nodig had.
“Naylene.” Snikte Linn. Naylene wilde dat het haar niets deed. Dat ze de vrouw kon haten voor wat ze had aangericht. Diep van binnen maakte ze zich echter ook zorgen om haar woorden. Als ze de waarheid had gesproken was Linn hier niet veilig voor Rhett.
Het levenloze lichaam van Allister trok vanuit haar ooghoek haar aandacht. Het bracht haar gedachten weer op een rijtje. Linn had zojuist hun vriend vermoord. Ze had hun hele leven in enkele seconden op de kop gezet.
Naylene begon dan ook alleen nog maar meer met haar hoofd te schudden. Niet eens wetend wat ze duidelijk wilde maken.
Er ging zoveel door haar hoofd heen. Hoe kon ze Linn nu nog vertrouwen? Alle beloftes die waren verbroken. Hoe Linn haar geen pijn zou doen. De Mikaelsons die haar zouden helpen. Tot aan de woorden die ze hadden gesproken toen ze in dit dorp waren gekomen. Ze waren allemaal verbroken.
“We zouden hier een normaal leven hebben.” Dat was wat ze af hadden gesproken. Even normaal. Misschien voor een jaar, misschien langer. Dit was verre van normaal. Hoe konden ze nu ergens anders naar toe reizen om daar iets op proberen te bouwen, terwijl het zo kon zijn dat Linn ieder moment hun nieuw gemaakte vrienden kon aanvallen.
“Ik weet het! Ik weet dat ik het heb verpest, maar je moet me geloven. Ik kan dit niet alleen Naylene! Ik ben bang!” Aan ieder woord begon Naylene te twijfelen. Haar hoofd draaide overuren. Hoe moesten ze dit aan Meggy vertellen? Wat moesten ze daarna? Zelfs al vertrouwde ze Linn op het moment niet, wist ze ook dat ze hier niet kon blijven. Ze kon niet iedere dag naar de vrouw kijken die hen alles had gegeven, maar van wie zij het leven hadden verpest door er enkel te zijn. Ze zou zichzelf nooit kunnen vergeven voor het feit dat ze wist wat er met haar zoon was gebeurd en ze dat nooit zou kunnen uitleggen. Dat was niet hoe Naylene kon leven. Dat was niet wat ze Meggy gunde. Aan de andere kant wist ze niet of ze het zich had om hier alles achter te laten en weg te gaan. Laat staan dat ze dat met Linn kon doen. Ieder woord bracht vertwijfeling met zich mee. Linn kon de waarheid spreken, het kon op leugens berusten. Was het de waarheid moesten ze hier zo snel mogelijk weg, uit de buurt van Rhett.
Analytisch als ze was, probeerde Naylene te bepalen wat ze op het moment moest doen. Haar verdriet liet echter niet toe dat ze er ver mee kwam. Iedere keer weer kwam haar hoofd uit op de jongeman die dood op de grond lag. Haar ogen gleden iedere keer naar zijn levenloze lichaam. De knoop in haar maag werd groter en groter.
“Ik kan dit niet.” Naylene kon niet nu een gesprek hebben met Linn. Ze kon haar niet eens aankijken. Het monster wat haar vriendin naar buiten had gelaten was nog te zien. Niet meer in haar gezicht, maar haar daden bleven kleven aan haar handen en had zijn sporen achter gelaten op haar kledij.
“Naylene.” Smeekte Linn nogmaals. Ze stapte dit keer niet dichter bij, maar snapte dat Naylene geen behoefte meer had in een gesprek. Er was niets te zeggen. Niet nu.
Linn liet zich dan ook door haar knieën heen zakken en verborg haar gezicht in haar handen.
Het gesmoorde gesnikt was alles wat Naylene hoorde toen ze de keuken verliet. Haar eigen tranen begonnen haar gezichtsveld te vertroebelen. Gelukkig wist ze het exacte aantal treden dat naar de tweede verdieping leidde.
Naylene liet haarzelf verslagen op haar bed vallen. Haar gezicht verborg ze, net zoals ze bij Linn had gezien, diep in haar handen. De snikken kwamen zachtjes over haar lippen heen. Ze rouwde om haar vriend, maar ook om de tijd in het dorp dat aan het einde kwam. Zorgen speelden door haar hoofd. Wat moest ze nou?
Het verdriet beknelde haar. Naylene wist niet wat ze er mee aan moest. Had ze er wel goed aan gedaan om ooit met Linn mee te gaan? Om Chris achter te laten. Wellicht verdiende ze dit omdat ze haar dood had ontlopen. De God waar haar ouders in geloofden zou vast vinden dat ieder hetgeen kreeg in het leven of hij verdiende. Had Naylene dit dan verdiend?
Trillend opende Naylene de kleine kist die Allister voor haar spulletjes had gemaakt. Ze haalde er wat perkament uit en het schrijfgerei dat ze had gekocht enkele weken geleden.
Het voelde bijna hopeloos. Ze wist hoe het af was gelopen met haar andere brieven. Ze waren onbeantwoord gebleven. Op het moment kon ze zich niets anders bedenken. Er was maar één iemand met wie ze over dit alles kon praten. Eén iemand die ze op het moment wilde zien. Dan zou ze niet alles zelf hoeven te doen. Daar was ze op het moment niet eens toe in staat.
Naast een paar van de gevallen tranen schreef Naylene een kort bericht.
Finn, ik heb je nodig. Zoek alsjeblieft contact.
Naylene vouwde het papier dubbel. Ze voelde zich wanhopig. Op de rest had Finn ook niet gereageerd, waarom zou hij het nu wel doen? Toch had ze hoop dat hij de ernst in zag en haar toch wilde proberen te helpen.
Met de steen in haar handen prevelde ze de spreuk die ze ondertussen het beste kende. Een kleine vlam gaf aan dat haar boodschap was verzonden.
De zwaarte van alles nam Naylene over, ze liet zichzelf dan ook op het bed zakken en trok haar hele lichaam op in een bolletje. Ze wist niet hoe ze dit ooit zou overleven.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De tijd kroop voorbij.
Linn zat ineengedoken op de keukenvloer, maar armen om haar benen gevouwen en te bang om op te kijken naar het lichaam dat ze zo had toegetakeld. Ondanks dat Naylene zich in hun gezamenlijke kamer bevond, had Linn zich nog nooit zo alleen gevoeld.
De blik van Naylene had genoeg gezegd. Dit was iets wat ze niet goed kon maken. Wat ze ook zou doen, Naylene zou nooit vergeten wat er met Allister was gebeurd. En zelfs als zou ze geloven dat Rett een aandeel had gehad, lag de schuld voor Allister zijn dood nog steeds bij haar. Door haar was Meggy alleen. Zij was degene die alles had verpest. Naylene zou haar niet vergeven. Ze kon het haar ook niet kwalijk nemen. Wederom had ze haar beloftes verbroken. Het was vanzelfsprekend dat Naylene daar een keer genoeg van zou hebben.
De meest voor de hand liggende optie was om weg te rennen. Terug naar Abberdeen, als Elijah daar nog steeds was. Toen ze zich onder andere vampiers had bevonden was dit niet gebeurd. Maar als ze terug zou gaan, zou ze Rebekah ook onder ogen moeten komen. En niet alleen haar, maar ook Niklaus. Degene die Naylene aan had gevallen. Dan zou ze Naylene verraden.
Dat kon ze niet.
Haar enige optie was om alleen te vertrekken, maar ook dat kon ze niet doen zonder dat ze haar fouten had rechtgezet. Voor zover ze dat kon doen. Ze kon Allsiter zijn leven niet teruggeven. Maar ze kon Meggy wel helpen met haar verlies.
Langzaam kwam ze overeind. Ze wist niet hoe lang het zou duren voordat Meggy terug zou keren, maar ze kon dit niet zo laten. Ze haalde een paar keer diep adem, waarna ze een doek pakte en deze nat maakte.
Ze boende het bloed van de tegels. Ze probeerde het lichaam van Allister zo goed mogelijk schoon te maken terwijl de tranen geruisloos over haar wangen stroomden. Nog nooit was ze zo geconfronteerd met haar eigen daden. Het was de eerste keer dat ze haar slachtoffer op deze manier behandelde. En het was nog nooit iemand geweest om wie ze zoveel had gegeven.
‘Het spijt me, Alli,’ snikte ze, terwijl ze met de doek langs zijn gezicht ging. Het dorp had misschien niet altijd geweten hoe ze met hem om hadden moeten gaan, maar Naylene had hem perfect beschreven. Allister was puur. Hij had haar behandeld als een vriend, een volledig persoon. Hij had nooit naar haar gekeken zoals andere mannen dat hadden gedaan. Alsof het hem niet had geïnteresseerd.
Zodra hij schoon was, besloot ze hem op te tillen en mee te nemen naar zijn kamer. Daar legde ze hem in bed en vouwde ze de dekens zorgvuldig om hem heen, in de hoop dat ze de wonden wat zouden verdoezelen.
Op de gang bleef ze stil staan, luisterend naar Naylene. Waarschijnlijk had ze haar al gehoord. Linn zuchtte en haalde haar neus op. Naylene had duidelijk gemaakt dat ze niet wilde praten. Hoe moeilijk dat ook was, het was iets wat Linn moest respecteren.
In plaats van naar haar vriendin te gaan, liep ze weer naar beneden. Ze vond schone was en wisselde haar bebloede jurk om nadat ze haar lichaam had gewassen. Ze ving haar weerkaatsing op in één van de ramen. Er was bijna niks meer over van het monster. Tenminste, niet aan de buitenkant. Maar Linn wist dat het niet zo gemakkelijk was. Ze kon haar fout niet wegstoppen achter een schone jurk en een gewassen gezicht.
De zachte stappen van Meggy bereikten haar gehoor en haar maag kneep samen. Ze had nauwelijks nagedacht over wat ze zou vertellen, hoe ze dit zou oplossen. Wilde ze Meggy haar verdriet volledig wegnemen? Ze schudde haar hoofd. Ergens voelde dat ook niet goed.
Misschien kon Naylene haar er doorheen helpen.
Meggy kwam binnen via hun eigen ingang. Linn negeerde de stem in haar hoofd die aangaf dat ze nog kon vluchten. Dat mocht ze niet doen. Met lood in haar schoenen liep ze naar de woonkamer, waar Meggy net een paar kaarsen aanstak.
‘Linn! Is Naylene hier ook? Ik had haar deze kant opgestuurd, omdat ik bang was dat jullie de festiviteiten zouden missen, maar het duurde zo lang. Ik raakte ongerust.’
Linn haar hart brak. Hoe moest ze deze vrouw vertellen wat er was gebeurd? Ze gaf om hun als haar eigen dochters.
‘Naylene…’ Linn haar stem haperde en ze dwong haarzelf om haarzelf bij elkaar te rapen. ‘Naylene is hier.’
‘Oh, gelukkig maar.’ Meggy ontspande zichtbaar. ‘Ik was bang dat er iets was gebeurd.’
Linn klemde haar lippen op elkaar. ‘Er… Er is ook iets gebeurd.’
‘Met Naylene?’
Linn schudde haar hoofd.
Meggy haar ogen gleden de ruimte rond, zoekend naar de persoon over wie ze nog niet hadden gesproken. Zodra haar ogen die van Linn vonden, keek Linn weg. Meggy hapte geschrokken naar adem. ‘Allister?’
Linn durfde nauwelijks te knikken. Ze liep voorzichtig naar de oude vrouw toe en nam haar vast, zodat ze haar op de bank kon zetten. Ze knielde voor haar neer en nam haar handen vast.
‘Ik zal mijn best doen om het zo goed mogelijk uit te leggen,’ fluisterde Linn, zoekend naar de juiste woorden. Ze wist niet hoe ze alles moest verklaren, wat het juiste was om te doen. Maar ze moest het proberen. Al was het maar om er voor te zorgen dat Naylene en Meggy hier samen konden blijven, en ook samen konden rouwen om Allister.
‘Meggy.’ Het deed haar pijn om de vrouw zo aan te kijken. Als ze dit goed wilde doen, mocht ze het oogcontact niet verbreken. Wat betekende dat ze toe zou moeten kijken hoe de woorden haar zouden pijnigen.
‘Er kwam een man binnen. Hij had een mes en hij… Hij wilde het geld. En toen we niet snel genoeg waren, haalde hij uit met het mes. Allister… Hij sprong voor me.’ Linn wist niet of dit de juiste keuze was. Om van hem een held te maken, te doen alsof zijn dood iets had betekend. Maar ze wist niet hoe het anders moest. Haar hoofd werkte niet meer.
Meggy reageerde niet. Tenminste, niet verbaal. Maar Linn zag haar waterige ogen en ze voelde de sterke grip van Meggy haar broze vingers om haar handen.
‘Er was geen tijd om hulp te halen,’ snikte Linn. Zodra ze was begonnen met praten, waren de tranen weer begonnen. ‘Hij is overleden aan zijn wonden.’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld