Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Natural. A beating heart of stone

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De Mikaelsons stonden voor Marcel gelijk met chaos. Dat was precies de reden dat hij ze zo ver mogelijk op afstand had willen houden. Zeker uit de buurt van Davina. Klaus leek zich er niet eens bewust van te zijn dat het ging om nog een meisje. Iemand wie het laatste jaar al zoveel mee had gemaakt. Dat maakte dat de woede bij Marcel alleen nog meer opborrelde. Hij moest haar beschermen.
Davina leek hem echter ook te willen beschermen. Op het moment was dat niet iets wat Marcel er bij kon hebben. Linn moest haar hier zo snel weg zien te krijgen.
De magie had Klaus dan wel wat gedaan, hij wist echter ook dat de magie Davina ieder moment te veel kon worden. Hij kon het dan tijdens het gevecht er dan ook niet bij hebben dat ze hier nog was en probeerde hem te helpen.
Hoewel Marcel de woorden van Klaus probeerde te negeren wist hij ook hoe het er voor stond. Enkele van zijn mannen hadden het gevecht al niet overleefd. Anderen van hen lagen weerloos op de grond. Er waren er nog wel een paar over, maar het gevecht was bij hem aangekomen.
Klaus had hier op gewacht. Al zijn acties hadden er voor moeten zorgen dat Marcel tegenover hem was komen te staan. Wellicht wel op zijn meest weerloze moment. Hij had al wat klappen opgelopen. Niets waar hij niet eerder mee te maken had gehad. Ware het niet dat een beet van Klaus hem fataal kon worden.
Davina liet Klaus niet met zijn woorden wegkomen. Marcel hoorde hoe ze een spreuk uitsprak en zag hoe Klaus weer wat wegzakte. Een schreeuw over de lippen van Davina gaf hem echter ook aan dat het niet goed met haar ging. De magie werd haar te veel. Iets waarvoor Naylene al had gewaarschuwd.
Marcel kon niets anders dan omkijken. Hij moest weten of alles goed met haar ging.
Hij was halverwege zijn zin waarin hij Linn duidelijk aan wilde sporen dat ze Davina toch echt mee moest nemen, koste wat het kost. Toen hij ineens de lucht uit zijn longen voelde verdwijnen. Klaus had het met een makkelijke beweging opzij gedrukt. Met een harde klap was hij op de houten vloer terecht gekomen waarvan zelfs splinters los waren gekomen die Marcel in zijn rug voelde prikken.
Zo snel als hij kon kwam Marcel overeind. Opgeven was geen optie. Hij kon Davina geen gevaar laten lopen. In de handen van Klaus kon van alles gebeuren.
Marcel kreeg het voor elkaar om één van de staken van de grond af te rapen. Zo snel als hij kon rende hij op Klaus af, hoewel alles in zijn lichaam pijn deed. Hij kon niet afgeven. Even dacht hij het voor elkaar te krijgen om de staak in de schouder van Klaus te steken. Zonder moeite leek Klaus de rollen om te draaien. Ineens voelde Marcel de staak in zijn maag duwen, waardoor hij ineen zakte en hij wat bloed ophoestte. Zijn lichaam leek steeds minder sterk te worden. Toch deed Marcel zijn best om weer overeind te komen. Het lukte hem niet. Hij had al moeite om de staak uit zijn lichaam te trekken.
Er hielpen een paar handen om hem overeind te krijgen. Davina. Dat terwijl hij in de richting van Klaus bleef kijken. Zijn ogen waren verkleurd naar geel. Zijn tanden waren duidelijk zichtbaar. Anders dan ieder andere vampier of weerwolf die Marcel tegenover zich had gehad.
Marcel legde zijn handen op de arm van Davina.
“Luister D je moet hier echt weg. Alsjeblieft.” Drong hij haar nogmaals aan. Hij wilde haar achter zich duwen, zodat hij haar in ieder geval iets meer kon beschermen. Hij kreeg er echter geen kans voor. Klaus was sneller, had zich bij hen gevoegd en had Davina uit zijn armen weten te trekken. Klaus hield haar stevig vast en zijn tanden kwamen gevaarlijk dichtbij haar hals.
Marcel voelde de paniek in zijn lichaam toenemen. Davina was duidelijk niet meer in staat iets van haar magie te gebruiken, dat zal haar te veel worden. Ze kon niet uit de handen van Klaus komen. Hij kon zelf niet dichterbij komen om haar te redden. Klaus had hem precies op de plaats waar hij hem had willen hebben.
“Hoe is het om alles te verliezen, Marcellus.” De grijns van Klaus deed hem misschien nog wel meer pijn dan de
“Klaus! Het is een kind.” Probeerde Linn nog met hem te redeneren. Onmogelijk op dit moment.
“Marcellus!” Riep Klaus uit, alleen op de manier waarop hij dat kon. “Kom en laten we hier een einde aan maken.”
Marcel stapte naar voren. Hij moest Davina redden de woede van Klaus werd te veel en daar mocht ze zeker niet tussen staan.
“Marcel!” De stem van Rebekah verbaasde Marcel. Al snel voelde ze haar hand om zijn arm heen, ze trok hem wat terug naar achteren.
“Je moet je overgeven. Je kan niet winnen.” Sprak ze hem duidelijk toe.
Marcel overwoog zijn opties. Zijn lichaam leek niet meer te kunnen vechten. Klaus had Davina vast en binnen enkele seconden zou ze dood op de grond kunnen liggen. Hij wilde niet eens afwachten wat er kon gebeuren, want hij wist dat Klaus er toe in staat was om Davina iets aan te doen. Wat Klaus zelf niet had, gunde hij een ander ook niet. Marcel kon zijn nieuw opgebouwde familie niet verliezen.
De betraande ogen van Davina gaven de doorslag. Ze was zo bang. Haar magie leek haar in de steek te laten.
“Ik geef me over!” Riep Marcel dan ook uit. Als dat de woorden waren die Klaus nodig had om Davina met rust te laten, dan deed hij dat.
“Ik geef me over.” Sprake hij nogmaals duidelijk uit. “Laat Davina met rust.”
De grijns van Klaus zorgde er voor dat Marcel de grond in werd getrapt. Dit was precies waar Klaus hem had willen hebben.
“Aanschouw. De grote, zelfbenoemde koning van New Orleans, die zichzelf overgeeft. Toch niet de leider die je dacht te zijn.” Als Marcel het had gekund was hij naar Klaus toegerend om hem te laten zien dat hij nog genoeg in zich had. Davina maakte hem angstig. Het ging duidelijk niet goed met haar en hij wist eerlijk gezegd ook niet wat hij moest doen om het beter te maken.
Klaus liet Davina gelukkig los, met een duw kwam ze in de richting van Marcel gestruikeld. Hij liet zichzelf door zijn knieën zakken en trok haar dicht tegen zich aan. Zachtjes ging hij met zijn handen door haar haar.
“Ssht. Stil maar, het is goed. Ik ben hier oké.” Wat er aan ook het gebeuren was, op het moment was het belangrijk dat het goed ging met Davina. Wellicht dat ze Naylene zo moesten bellen om er zeker van te zijn dat ze het juiste deden. Toch wist Marcel dat het gevaar van Klaus nog niet helemaal was gaan liggen. Helemaal niet hij hoorde hoe hij zijn mannen begon te bevelen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Marcel sloot zijn ogen en concentreerde zich op het huilende meisje in zijn armen. Davina was tenminste veilig.
Hij had de stad verloren. Alles wat hij op had gebouwd nadat de Mikaelsons waren verdwenen, was nu van Klaus. Als dat de prijs was voor de veiligheid van Davina, dan was het maar zo. Hij voelde de ogen van Linn in zijn rug branden. Ze was het overduidelijk niet eens met het offer wat hij had gemaakt, maar Marcel wist dat zij hetzelfde zou hebben gedaan als Naylene degene was geweest die bij Klaus had gestaan. En wat Linn vond deed er ook niet langer toe. Zij was deels de reden dat Klaus hem zo ver had weten te kijgen.
‘Je bent veilig,’ fluisterde Marcel naar Davina. Hij streek door haar haren. ‘We pakken onze spullen en gaan hier weg.’ Hij zou haar meenemen naar een plek hier ver vandaan. Als de rest van zijn vampiers hier wilden blijven, stond dat hun vrij. Maar hij zou niet toekijken hoe Klaus zijn stad zou vernietigen. Ze zouden slechts een paar uur nodig hebben om hun spullen te verzamelen.
Klaus klapte lachend in zijn handen. ‘Dat is hilarisch, Marcellus. Je denkt toch niet dat ik haar laat gaan?’
Marcel kwam overeind en trok Davina achter zich. ‘Ik heb je de stad gegeven, Klaus. Het is voorbij.’
‘Dat zou het zijn,’ zei Klaus, duidelijk geamuseerd. ‘Ware het niet dat Davina onderdeel is van de stad, toch?’
Verraden keek hij naar Rebekah. Had ze geweten dat dit het gevolg zou zijn als hij zich over zou geven? Dat Klaus hen niet zomaar zou laten gaan? Was het dan allemaal een groot spel geweest om Davina voor zichzelf te krijgen?
‘Je hebt toch wat je wilde?’ bemoeide Linn zich er mee. Ze stapte tussen Marcel en Klaus in. Zelfs toen hij jonger was geweest had Marcel zich afgevraagd of Linn niet bang was geweest voor hem. Als ze dat al was, dan had ze het nog nooit laten zien. ‘Je hebt de stad en alles wat daar bij hoort. Je kunt Marcel en Davina laten gaan.’
Klaus klemde zijn kaken op elkaar en richtte zich tot Linn. ‘Jij ou van geluk moeten spreken dat ik toesta dat jij hier nog blijft. Als het niet voor Elijah zou zijn-’
‘Dan wat, Niklaus?!’ vroeg Linn. ‘Het is niet alsof je ooit eerder hebt gehandeld uit zijn belang.’
Klaus overbrugde langzaam de afstand tussen hem en Linn. Hij was woedend. Elijah was er niet om hem tegen te houden. Niets zou hem tegen houden om Linn te pijnigen en aan zijn blik te zien, overwoog hij het serieus.
Rebekah, die bij toeval de blik van Marcel steeds had ontweken, liep naar Klaus toe en trok hem iets naar achteren. ‘Kom op, Nik. Ze is Elijah’s probleem.’
Linn leek niet onder de indruk van Rebekah. Sterker nog, haar mondhoeken gingen iets omhoog. ‘Oh, iemand is zeker zijn probleem.’
Linn deed wat hij wellicht meteen had moeten doen toen ze Davina van de kamer had gehaald. Ze ging weg.
Klaus haalde enkel zijn schouders op. Hij draaide zich weer naar Marcel en Davina. ‘Ik verwacht jullie snel te zien. En als jullie denken dat jullie weg kunnen glippen, denk dan nog een keer. Ik heb spionnen door de hele stad. Inclusief de jonge Joshua.’
Marcel balde zijn vuisten. Als Klaus hem al niet zo toe had getakeld, als Davina hier niet was geweest, dan had hij hem zo weer aangevallen. Al die tijd had Klaus onder zijn neus alles van hem weggegrepen. Zelfs Josh, die in het bijzijn van Klaus was veranderd.
Davina omklemde zijn arm en fluisterde zijn naam. Met moeite maakte hij zijn blik los van Klaus. Hij en Davina hadden nog maar even samen. Ze konden hier beter weg gaan.
Marcel nam Davina mee naar de zolder in de kerk. Daar pakte hij een koffer, zodat ze haar spullen in kon pakken. Hij zou tenminste bij haar zijn. Hij zou er voor kunnen zorgen dat Klaus geen misbruik van haar zou kunnen maken. ‘Pak alleen het hoognodige in. En maak je geen zorgen, D. Je hoeft niets te doen wat hij van je vraagt.’
Davina reageerde niet op hem. Ze mompelde snelle zinnen in het Frans en schudde met haar handen, alsof ze de magie dwong eruit te komen. Er gebeurde echter niks.
‘Het werkt niet, Marcel!’ Ze draaide zich wanhopig om naar hem. Ze hield haar handen omhoog. ‘Mijn magie werkt niet.’
‘Hé, hé.’ Hij liep naar haar toe en sloot haar weer in zijn armen. ‘Ik bel Naylene wel, oké? Zij kan je vast helpen. Focus jij je maar op het inpakken.’
Marcel pakte zijn telefoon erbij en zocht naar de naam van Naylene. Twijfelend bleef zijn vinger boven het scher hangen. Hij wreef over zijn gezicht. Waar Naylene ook was, als hij haar zou bellen zou Elijah het ook horen.
Hij wierp een blik op Davina, die met tegenzin haar boeken vol spreuken in de koffer legde. Weer zag hij haar een kleine spreuk proberen. En weer faalde ze.
Dat was de doorslaggevende factor. Marcel drukte op Naylene haar naam en wachtte gespannen tot ze opnam.
Binnen een seconde verkleurde zijn scherm en gaf zijn telefoon aan dat hij contact had met haar. ‘Bespaar me de details, Marcel. Ik moet Elijah al tegenhouden om niet direct naar New Orleans te rennen en de puinhoop op te ruimen die jij en Klaus hebben gecreëerd.’
Marcel zuchtte. Linn was hem al voor geweest. ‘Ik hoop dat je bestie ook haar eigen aandeel heeft genoemd,’ mompelde hij. ‘Maar daar bel ik niet voor. Het gaat om Davina.’
Dit keer was het Naylene die zuchtte. ‘Geef de telefoon aan haar.’

In een paar dagen was Klaus gesetteld in het huis wat hij ooit dat van hem had mogen noemen. Hij had zijn intrek genomen in zijn oude kamer. Hayley, Rebekah en Marcel en Davina hadden hem vergezeld. Linn was al die tijd weg gebleven, ongetwijfeld wachtend totdat Elijah terug zou keren. Ieder bemoeiend telefoontje dat hij in de tussentijd van zijn broer had gehad, had hij weggedrukt.
‘Niklaus!’ De stem van zijn broer galmde door de gangen. Klaus had geweten dat zodra Elijah weer terug zou keren van zijn teambuildingsuitje met Naylene, hij wat te zeggen zou hebben over hoe hij het één en ander had aangepakt. Hij had ook al verwacht dat Elijah te blind zou zijn door zijn liefde voor Linn om in te zien dat wat hij had gedaan, noodzakelijk was geweest en dat ze, nu hij de stad weer tot zijn beschikking had, er sterker uit waren gekomen.
Klaus liep de balustrade op. Elijah stond in het midden van de open ruimte, vlak bij de fontein. Handen in zijn zij, wachtend tot hij zijn preek kon geven. Klaus plaatste zijn handen op de leuning en keek naar zijn broer. ‘Er is geen reden om te schreeuwen, Elijah. Het is een vrolijke gelegenheid. We hebben onze stad weer terug.’
‘Vrolijk?!’ herhaalde Elijah. ‘De moeder van je kind dwingen vampiers binnen te laten, het vernielen van ons huis?’ Hij nam een pauze en wees zijn kant op. ‘Linn aanvallen? Vergeef me, Niklaus, maar ik kan daar geen vreugd in vinden.’
Klaus zuchtte overdreven. ‘Zo dramatisch. Linn had zich niet moeten mengen. En wie geeft om de plantage als we ons huis weer terug hebben?’
Hij wierp zichzelf over het balkon en landde voor Elijah. ‘Je zou blij moeten zijn dat ik mezelf nuttig heb gemaakt, terwijl jij en Naylene handjes vasthielden en elkaar jullie diepste angsten vertelden rond een kampvuur.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Dat Elijah nijdig was toen hij het telefoontje van Linn aan Naylene op had gevangen was nog zacht uitgedrukt. Niklaus had weer eens een ravage aangericht, wat al wel aangaf dat zijn broeder niet achter te laten was zonder dat iemand op hem lette.
Een paar dagen. Meer had Elijah niet gevraagd. Hij had enkele dagen nodig gehad om door te brengen met Linn haar vrienden. Hij had alles willen regelen voordat hij om Linn haar hand zou vragen. Als ze nu überhaupt nog bij de Mikaelson familie wilde horen. Niklaus maakte het in ieder geval niet gemakkelijker.
Hoewel Elijah had geweten dat Niklaus overal toe in staat was, had hij nooit gedacht dat hij tegen Linn in zou gaan. Hij had meegekregen hoe hij haar Lena had genoemd. Een messteek die op de meest lage manier werd uitgedeeld. Nog niet te praten van het feit dat hij daadwerkelijk aan was gevallen.
Dan kwam het verhaal over Hayley en de baby er nog bij. De laatste tijd had Elijah gedacht dat zijn broer daadwerkelijk iets begon te geven om zijn kind en de vrouw die het kleine wonder het leven zou geven. Hij merkte het aan zichzelf, zijn neefje of nichtje zou hen in enkele maanden komen verrijken. Hayley had daar een groot aandeel in, voor Elijah was ze dan ook familie geworden. Linn had haar op diezelfde manier in haar leven opgenomen. Zelfs Rebekah leek te zijn ontdooit voor de weerwolf. Niklaus leek haar echter alleen als een pion in zijn spelletjes te zien. Zoals altijd.
Daarnaast was er nog een jong meisje dat in dit alles mee was getrokken. Op hun reis terug had Naylene met tegenzin iets meer over de jonge heks verteld. Het was Marcel zijn wapen geweest. De reden waardoor hij had geweten wanneer er magie was gebruikt in de stad. Naylene had echter ook uitgelegd dat het gecompliceerde lag dan dat. De heksen hadden het meisje willen vermoorden, net als drie anderen, om zoveel mogelijk van de krachten verzamelen.
Er lag nog meer achter. Dat had Elijah ook aan Naylene kunnen zien. Ze had echter niet meer willen vertellen. Ergens baalde Elijah er wel van dat Linn het ook had geweten maar het geheim voor hem had gehouden. Toch wist hij ook dat Linn hem hetgeen vertelde wat hij op dat nodig had. Dit was er niet onder gevallen.
Dat Niklaus een jong meisje nu ook nog eens gebruikte om zijn zin te krijgen, was iets wat hem niet zinde. Het liet Elijah alles in een ander daglicht zien. Wat als het meisje ooit zijn dochter zou zijn. Zijn nichtje, dat enkel werd gebruikt om de macht op een stad te grijpen. Niklaus leek mensen alleen maar te gebruiken voor zijn eigen gewin. Dat was al jaren zo. Maar zijn eigen kind hoorde daar zeker niet onder te allen.
“Nuttig?” Elijah kon alleen maar sarcasme in dat woord ontdekken.
“Leg me alsjeblieft uit wat nuttig vindt aan de machtsspelletjes die jij en Marcellus spelen. Terwijl je je zou moeten focussen op de baby.” Elijah snapte daadwerkelijk niet wat het nut was van al het gekonkel wat Niklaus en Marcellus bezig had gehouden sinds ze weer in de stad waren geweest. Ze konden vechten wat ze wilden. Uiteindelijk was het duidelijk hoe de wereld werkte. Des te ouder de vampier, des te meer ze voor elkaar kregen. Elijah zou zich echter nooit tot het niveau verlagen wat hij de laatste tijd had gezien. Ieder kreeg wat hen toekwam. Niklaus verdiende de stad nu zeker niet.
Niklaus sprong met gemak over de balustrade, waardoor hij tegenover Elijah stond.
“Zal ik je eens wat vertellen liefste broer. Dit alles, is allemaal voor de baby.”
Elijah kon veel geloven, had hij zelfs hoop in dit alles. De woorden van Niklaus waren echter ongeloofwaardig. Er was geen manier waarop dit voor de baby was gedaan. Dit was dan wel hun oude woning en toen ze naar New Orleans waren gekomen was de hoop geweest om hier in te trekken. De baby had echter niets aan de vijanden die Niklaus iedere minuut er bij maakte.
“Met de vijanden die jij iedere minuut maakt, lijkt het mij zeer onwaarschijnlijk dat er ook maar iets in je hart je vertelde dat dit voor de baby was. Hoe graag ik dat ook zou willen denken.”
Niklaus kwam dichterbij. Alsof hij nog lang niet klaar was met iedereen dreigen. Elijah leek gewoon zijn volgende slachtoffer te zijn. Jammer genoeg voor zijn broer, verroerde hij geen vin. Het ergste wat hij kon doen was een dolk in zijn borstkas steken. Hoewel het geen pretje was, wist Elijah zeker dat er nu genoeg mensen waren die hem er in zouden helpen. Soms zou hij willen dat hij Niklaus op dezelfde manier zijn mond kon snoeren.
“Hoe durf je aan mijn intenties te twijfelen?!” Bulderde de inmiddels gepikeerde man tegenover hem.
“Niklaus, stop met zo dramatisch doen. Kijk waar het je tot nu toe heeft gebracht.” Elijah was sinds de komst naar New Orleans bezig geweest met de puinhoop opruimen. Zijn broeder had hem daarin eerder tegengewerkt dan meegeholpen. Nu leek hij te denken dat het precies het omgekeerde was. Elijah kon zich niet eens bedenken wanneer hij voor het laatste iets had gedaan zonder de beste bedoelingen.
“Bij een broer die denkt ik dat het kind dat ik krijg gebruik als een object om macht te krijgen!”
“Geef me eens ongelijk. Je gedraagt je niet alsof je ieder moment een vader kan worden.”
“Oh nee, ik zou gezellig Hayley haar handje vast houden terwijl we boeken lezen over wat we moeten doen als de baby krampjes krijgt!”
Ondertussen waren er heel wat vampiers bijgekomen, die luisterden naar hetgeen wat er gebeurde. Elijah kon zelfs Hayley in één van de deuropeningen herkennen. Ze verdiende zoveel meer dan deze ellende waar ze nu in was getrokken.
Niklaus zag het als een moment van zwakte en sloeg meteen toe. Hij had Elijah al snel vast. Hij probeerde zijn broer nog wel van zich af te werken. Maar de tanden stonden al in zijn nek.
“Laten we eens zien wie hier echt dramatisch is. Succes hiermee Elijah.” Niklaus liep zonder verder nog om te kijken weg, terwijl Elijah schreeuwde van de pijn, door het weerwolfgif dat langzaam door zijn lichaam heen trok.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn had geen stap meer gezet in de plantage, of het oorspronkelijke huis van de Mikaelsons. Na haar aanvaring met Klaus en Rebekah, had ze het risico niet willen nemen. Rebekah had haar wel snel laten weten dat ze alsnog welkom was, maar Linn had de uitnodiging nog niet aangenomen. Het stond haar niet aan hoe de twee het spel hadden gespeeld en Marcel hadden gemanipuleerd. Daarnaast was ze nog boos op hoe Klaus haar aan had gesproken. Daarom had ze de veiligheid van de hotelkamer opgezocht. Naylene haar magie zorgde ervoor dat niemand ongevraagd binnen kon komen. Dat was iets wat ze nodig had gehad.
Terwijl ze had gewacht op de terugkomst van Naylene en Elijah had ze over haar eigen aandeel kunnen nadenken. Ze had het één en ander achtergehouden. Iets wat Elijah haar niet kwalijk had genomen. Uiteindelijk was dat waar ze om gaf. Voor hem was ze naar New Orleans gekomen. Als ze zijn vertrouwen niet had beschadigd, dan deerde het haar minder dat het wel was gebeurd bij Rebekah en Klaus. Die twee waren in veel opzichten hetzelfde en ze wist dat ze haar vroeg of laat wel zouden vergeven, al was het maar voor Elijah.
Naylene was even geleden teruggekeerd in de hotel. Linn had plaatsgenomen op het bed en had haar verslag gedaan van de gebeurtenissen, vooral om het er uit te gooien. Ook probeerde ze te peilen of Naylene nog contact had gehad met Marcel en Davina, maar daar leek het niet op. Als laatste noemde ze Josh, de jonge vampier die onder Klaus zijn invloed was.
‘Het is gewoon sneu dat Niklaus vertrouwen af moet dwingen. En die arme jongen…’ Linn schudde haar hoofd. Ze hoopte dat Davina iets voor hem kon betekenen, of misschien Naylene. Het laatst wat Linn echter wilde, was dat Naylene de woeden van Klaus op zich zou halen. Dat deed ze immers al genoeg.
‘Het is vooral sneu dat niemand door had dat hij werd gemanipuleerd,’ merkte Naylene op, terwijl ze haar spullen oppakte. ‘Dat staat los van Klaus zijn sneuheid.’
Linn glimlachte iets. ‘Ik ben blij dat jullie er weer zijn.’ Ze had Elijah nog niet gezien. Hij had eerst Klaus willen confronteren en dat was iets waar zij niet persé bij had willen zijn, maar ze wist zeker dat ze elkaar snel zouden opzoeken.
Naylene liep door de kamer om haar kleding op te ruimen. Uit haar tas haalde ze een voorwerp. Ze draaide zich om naar Linn.
‘Oh, hier.’ Naylene overhandigde Linn een kleine koektrommel met een post-it erop. Op het papiertje was haar naam geschreven met een paar hartjes er omheen. Kleiner, in de hoek, stonden de namen van Edyn en Michael.
‘Wat?’ vroeg Linn verbaasd, terwijl ze het briefje van de trommel afhaalde en omhoog hield. ‘Zijn jullie bij Michael geweest?’ Naylene en Elijah waren al niet heel duidelijk geweest in waar ze precies naar toe waren gegaan, en wat het hen had opgeleverd, maar dat ze langs Michael waren gegaan, was voor Linn nieuws. Zeker omdat ook Michael daar niks over had gezegd.
Naylene haalde haar schouders op en ging verder met het uitpakken van haar tas. ‘Het lag op de route.’
‘Je bent naar Michael geweest zonder mij!’ Ze kwam overeind van de bank. Het was al een tijd geleden dat ze Michael hadden opgezocht en ze wist dat de kans klein was dat Michael naar New Orleans zou komen. Natuurlijk kon ze het Naylene niet echt kwalijk nemen, maar ze vond het jammer dat zij niet de kans had gekregen om haar beste vriend op te zoeken.
‘Daarom heeft Edyn koekjes meegegeven. Omdat ze je misten.’ Naylene zei het allemaal erg feitelijk, maar waar Linn vooral niet overheen kon komen was dat ze samen met Elijah daar was geweest. Dat terwijl Michael niet erg dol was op zijn aanwezigheid. Hij had altijd al moeite gehad met het idee van een Original, hoe vaak Linn ook had geprobeerd uit te leggen dat ze allemaal niet zoveel van elkaar verschilden.
‘Ik kan niet geloven dat jullie daar zijn geweest zonder mij,’ herhaalde Linn hoofdschuddend. Ze opende de koektrommel en haalde er een koekje uit, waar ze een flinke hap van nam. ‘En dat Michael niets heeft vertelt!’
Naylene haalde enkel haar schouders op. Op dat moment veranderde er iets aan haar gezichtsuitdrukking, alsof ze opeens iets hoorde. Linn spitste haar oren en zocht naar hetgeen wat Naylene haar aandacht had getrokken. Bekende voetstappen bereikten haar oren, maar ze waren zwaarder dan normaal. En waar het hem normaal geen moeite kostte om de trappen te nemen, hoorde ze hem nu diep in-en uitademen.
‘Is dat-’
‘Elijah.’ Linn kwam overeind en liep naar de deur van de kamer. Elijah stond in de gang, zichtbaar verwond. Er kleefde bloed aan zijn hals en op zijn kleding. En zijn wond was nog niet geheeld, wat twee dingen kon betekenen: de heksen, of Klaus. Linn gokte het laatste.
Linn haastte zich naar hem toe en sloeg haar arm om zijn middel om hem te ondersteunen. Ze zag de bijtwond in zijn hals en zuchtte. ‘Is Niklaus gek geworden?’ Hij had zich nu zelfs tegen zijn familie gekeerd.
‘Het passeert wel,’ mompelde Elijah. Linn schudde enkel haar hoofd. Het maakte niet uit of het vanzelf weg zou trekken. Een weerwolfbeet was één van de meest pijnlijke dingen en Elijah zou door alle fases gaan. Het was goed dat hij deze kant op was gekomen.
‘Kom mee naar binnen, dan kan je op bed liggen.’ Linn besefte dat ze hiermee de spreuk van Naylene aantastte, maar ze hoopte dat haar beste vriendin haar dat kon vergeven. Er was immers geen andere plek waar ze op het moment terecht konden.
Linn hielp Elijah naar binnen en zette hem neer op het bed. Ze liep naar de badkamer en maakte daar een doek nat met warm water, zodat ze een deel van de wond zou kunnen schoonmaken.
‘Ik zie dat Klaus zijn driftbui nog niet voorbij is,’ hoorde ze Naylene zeggen.
Linn liep hoofdschuddend terug naar de kamer en ging bij Elijah op schoot zitten. Ze legde haar vingers onder zijn kin en hief zijn gezicht iets, zodat ze het bloed weg kon vegen.
‘Hij wil zijn nieuwe volgelingen duidelijk maken wie er nu de baas is,’ zei Elijah. Linn zuchtte en bestudeerde de wond. Iets wat Elijah niet wist, was dat ze zelf ook dit lot had moeten ondergaan. En dat ze was geholpen op een, voor hem, onbekende manier.
Linn keek op naar Naylene. Ondanks dat ze niks zei, wist Linn dat Naylene haar zou helpen als ze er om zou vragen. Maar juist om die reden wilde ze het niet doen. Het laatste wat ze wilde, was dat Naylene bekend zou staan als de alternatieve genezingswijze.
‘Je kunt hier blijven zolang het nodig is,’ vertelde ze aan Elijah, waarna ze hem een kus op zijn voorhoofd gaf. ‘Ik ga voor je zorgen.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Een weerwolfbeet was voor Elijah misschien niet dodelijk, toch was de gif die zich door zijn lichaam had verspreid alles behalve prettig. Het gif leek langzaam door zijn aderen te kruipen en daar alles plat te leggen. Iedere cel werd aangetast. Nog niet te spreken over zijn hoofd. Nog geen uur geleden was hij bij Niklaus geweest en toch had Elijah moeite gehad om een rechte weg te vinden naar het hotel waar Linn zich bevond.
Herstel zou een tijd duren, maar het idee dat hij hier doorheen kwam maakte het draagbaar. Het feit dat Linn er was ook. Hij had er goed aan gedaan om niet bij Niklaus in de buurt te zijn. Met hem vechten had geen zin. Een volwassen gesprek voeren al helemaal niet.
“Het is warm.” Mompelde Elijah. Terwijl hij naar Linn keek. Haar gezicht was dicht bij het zijne, terwijl ze nog bezig was met de wond schoonmaken. Zoals normaal waren haar aanrakingen licht. Nu leek echter de lichtste aanraking al veel te pijnlijk te zijn.
“Kom hier.” Voorzichtig schoof Linn zijn jasje over zijn schouder, zodat hij er vervolgens uit kon komen.
Elijah ving de blik van Naylene op, een die alles behalve vrolijk stond. Toch kon hij ook een soort van zorgen op haar gezicht zien. Wellicht had hun tijd samen hen toch dichter bij elkaar gebracht. Ergens had Elijah het zelfs jammer gevonden dat hij eerder terug had gemoeten. Hij had Edyn net wat beter leren kennen en zelfs Michael was wat ontdooit toen ze samen op jacht waren gegaan voor de ringen.
“Kan ik iets voor jullie doen?”
Elijah schudde zijn hoofd. Op het moment was er niets anders dan hier doorheen komen. Zijn lichaam zou het vanzelf wel oplossen. De dagen zouden alles behalve fijn worden, maar hij had Linn om er doorheen te komen.
“Mocht in de buurt komen van een bloedbank, dan zou dat altijd welkom zijn. Verder niets.” Elijah zijn gezicht vertrok bij het idee van bloed uit een zak. Soms was het nodig, maar het was niet de manier waarop hij normaal zijn bloed nuchtigde.
“Als er iets is dan moet je het laten weten.” Zoals gebruikelijk leek Naylene precies te weten wanneer ze een ruimte moest verlaten.
Linn stond nog wel op, om naar haar beste vriendin te lopen. Daardoor kroop Elijah verder op het bed en liet hij zichzelf wat onderuit zakken. Hij haatte het om weerloos te zijn. Hij sloot zijn ogen, maar hij kreeg nog wel mee wat er werd gezegd.
“Beloof me dat je niet naar hem toe gaat.”
Even bleef het stil.
“Nay….”
Na een overdreven zucht leek Naylene te beloven wat Linn wilde. Elijah kon wel raden dat Linn niet wilde dat haar beste vriendin ook een aanvaarding zou krijgen met zijn broer.
Of er nog iets meer werd gezegd, wist Elijah niet meer. Op het moment dat hij zijn ogen voor even opende, kwam dat doordat Linn bij hem was komen zitten en zijn hoofd voorzichtig op zijn schoot had gelegd.
“Wellicht is het goed om je er aan toe te geven. Even rust maakt het misschien wat makkelijker.” Elijah wist dat Linn gelijk had. Hij zou nog door een hele hel heen gaan, iets wat vermoeiend genoeg was. Even rust leek hem wel prettig.
Zoals Linn aan had gegeven, gaf hij dan ook toe aan de vermoeidheid die zijn lichaam over had genomen.

New Orleans was na de slag om de stad, heel erg opgeknapt. Het was de tijd dat Elijah met zijn broers en zus de stad hadden betrokken. De weelde van de stad werd steeds groter. Inmiddels was het al een thuis geworden. Een thuis was voor Elijah nooit compleet geweest zonder de aanwezigheid van Linn. Door haar komst naar de stad, leek alles op zijn plek te vallen.
De afgelopen jaren waren niet meteen gemakkelijk geweest. Niklaus die behoorlijk los was geslagen. Het feit dat het beter was geworden door de jonge Marcellus die in zijn leven was gekomen. Maar ook de momenten waarop zijn broer het niet had kunnen hebben als de jonge jongen de aandacht van een ander had gekregen.
Elijah had zelf zijn afstand moeten doen van de jongen die hij was gaan zien als één van zijn familie. Nu probeerde hij er alles aan te doen om dat juist zoveel mogelijk tegen te gaan. Zo zouden Niklaus en Marcellus meer naar elkaar groeien.
Een gegeven waar Linn niets mee leek te doen. Want deze ochtend nog had hij Elijah haar gevonden met de jongen aan de grote tafel in het huis. Ze hadden beiden hun schrijfgerei in de handen gehad. Linn had Marcellus super geduldig wat letters uitgelegd.
Het waren dat soort momenten waarop Elijah had gewild dat hij Linn had leren kennen toen hij nog mens was geweest. Een gezin met haar stichten had dan zeker onder de mogelijkheden gehoord. Nu was het soms al moeilijk om een lange tijd met elkaar te zijn.
Gedachten die hij nu ver weg schoof, want ze konden juist bij elkaar zijn. Dat wilde hij niet laten verpesten door hetgeen wat er weer aan zat te komen.
Samen met Linn liep hij door de gevulde straten van New Orleans. Hoewel Linn het niet nodig had tegen de warmte, hield Elijah een parasol voor haar op. Haar arm was in de zijne gehaakt.
“Waar gaan we naar toe?”
“Je bent te nieuwsgierig.”
“Jij bent te mysterieus.”
Elijah moest alleen maar lachen om Linn haar woorden. Hij had dit gemist. De dagen waarop hij niet na hoefde te denken wat voor gevolgen zijn woorden of acties hadden. Bij Linn wist hij precies waar hij aan toe was. Ook dat had zijn minpunten, want er kwam altijd weer een eind aan hun samen zijn. Toch had hij de hoop dat er ooit een dag kwam waarop het niet zo hoefde te zijn. Nu Marcellus er was, kwam dat met de hoop dat Niklaus hem op een dag niet meer nodig had.
De muziek die de stad al had gevuld. De hele weg tot aan de Mississippi was versierd en overal liepen mensen. Ze kwamen voor één ding en Elijah verwachtte dat Linn al wel wist wat er vandaag stond te gebeuren. Op de een of andere manier wist ze altijd wat zich in de stad afspeelde. Het had vast iets te maken met haar charmes, waarmee ze binnen de kortste keren vriendschap had gesloten in iedere stad waar ze uitkwam.
“De rivier!” bracht Linn verbaasd uit. “Natuurlijk, er wordt vandaag een nieuwe boot onthuld. De volgende keer als ik Naylene schrijf, moet ik haar er over vertellen. Ik weet zeker dat ze onder de indruk zou zijn van de ontwikkelingen hier.”
“Ik weet zeker dat ze er alles over wil horen.” Ondanks dat de twee niet bij elkaar waren, waren ze alsnog zo’n groot deel van elkaars leven. Iets wat Linn niet zomaar achter kon laten. Daarom zou Elijah daar nooit naar vragen. Ooit hoopte hij met haar mee te kunnen gaan.
Na een korte wandeling, kwamen ze aan bij de rivier. Daar kwamen de festiviteiten helemaal tot uiting. Iets waar ze met gemak in de anonimiteit konden opgaan
Ze liepen dan ook met gemak in de richting van de raderboot die klaar stond voor ingebruikname.
“Kom we lopen naar voren, volgens mij zijn ze bijna klaar voor de doop.” Dat niet alleen, ook een groot doek hing nog over de voorkant van het schip. Voor de onthulling van de naam.
Al snel hadden ze een perfecte plaats gevonden om het hele ritueel te bekijken. Er werd een toespraak gehouden over de boot en hoe het een verrijking voor de stad die nu toch weer aan het opkomen was. De stad werd voor Elijah pas compleet omdat Linn er was. Hij had het voor elkaar gekregen om de boot naar Linn te vernoemen. Een naam die dan ook snel werd onthuld en pronkte op de voorkant van het schip.
“Oh Elijah.” Linn leek door te hebben wat er aan de hand was. Elijah was ergens wel trots op zichzelf dat hij het een geheim voor haar had weten te houden. Linn sloeg haar armen om zijn hals, waardoor Elijah de parasol omlaag moest halen.
“Zo is er altijd een stukje van jou in New Orleans.” Fluisterde hij, waarna hij een kus op haar wang gaf. Wat er ook zou gebeuren, voor Elijah had Linn een stempel gezet op de stad. Iets wat vast moest worden gelegd.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Hij had verloren.
Alles wat hij had opgebouwd, waar hij bijna een eeuw voor had gewerkt, was van hem afgenomen. Het ergste was nog wel dat het elke dag in zijn gezicht werd gewreven. Klaus had duidelijk gemaakt dat Davina in New Orleans hoorde, onder zijn toeziend oog. Vanzelfsprekend bleef Marcel ook. Hij zou niet toestaan dat Davina zou worden gebruikt door de Mikaelsons. Hij had gezworen om haar te beschermen. Juist daarom had hij opgegeven. Hij had Klaus wel moeten laten winnen. Anders had hij Davina iets aangedaan. Iets wat anderen maar moeilijk leken te begrijpen.
Zelfs Davina leek boos op hem te zijn. Iets wat hij weet aan het feit dat ze een tiener was en lang niet altijd begreep wat er speelde, ook al deed ze soms alsof ze dat wel deed.
De enige die volledig achter zijn beslissing leek te staan, was Rebekah. Maar ook haar had Marcel aan de kant geduwd. Hij wist dat ze in had gespeeld op zijn gevoelens. Ondanks dat hij klaar was met wat er ooit tussen hen was geweest, kende ze hem maar al te goed. Ze had gebruik gemaakt van zijn zwakke plek – Davina – en had aangedrongen op het juiste moment.
Om te ontsnappen aan Klaus en het huis dat nu niet langer van hem was, had Marcel zich teruggetrokken in één van de vele barren in Franse Kwartier. Hij had iedereen, inclusief de bediening, gedwongen een dag vrij te nemen. Het bordje bij de deur was omgedraaid, om er van te verzekeren dat niemand naar binnen zou komen.
Een paar glazen geleden was Marcel overgestapt op simpelweg de fles drank. De glazen hadden op dit moment toch geen nut meer en op deze manier zou hij tenminste een stuk sneller iets voelen.
Hij wist dat Naylene terug was gekeerd in de stad. Elijah was dat immers ook. Marcel had van een afstand toegekeken hoe Klaus hem aan had gevallen. Waar anderen hadden gereageerd op de speech van Klaus die had gevolgd, had hij zich omgedraaid en was hij vertrokken. Het laatste wat hij wilde, was betrokken worden in familiedrama.
Hij voelde zich schuldig dat hij Davina alleen achter had gelaten, maar hij wist dat ze zichzelf wel zou redden. Tenminste, als haar magie normaal zou functioneren. Iets wat het niet deed. Hij wist dat hij daarvoor eigenlijk opzoek moest naar Naylene, maar hij had het gevoel dat ook zij een sterke mening had over wat hij had gedaan.
Hij kon naar een andere heks. Sophie, misschien. Ze was altijd begaan geweest met de Harvest en de meisjes die daarvoor waren gekozen, maar hij wist zeker dat hij haar niet kon vertrouwen met Davina.
Marcel zette de fles aan zijn lippen en nam een flinke slok. Er was geen enkele mogelijkheid dat hij zijn stad nog terug zou krijgen. Klaus had al zijn vampiers voor zich gespannen met beloftes en mooie praatjes. Wat Marcel ook zou doen, het zou toch geen zin hebben.
De deur van de bar ging open en Marcel zuchtte. ‘Kun je niet lezen? De bar is gesloten.’
Hij draaide zich om op de kruk, de fles nog in zijn hand. Hij wilde nog een slok nemen, maar iemand haalde de fles uit zijn handen.
‘Ik kan je verzekeren dat er niks mis is met mijn leesvaardigheid, Marcel.’
Naylene.
Net de persoon die niet wilde zien. Hij vroeg zich af hoe ze hem had gevonden, maar besefte zich daarna dat iemand opsporen voor haar waarschijnlijk kinderspel was. Als ze hem had willen vinden, dan had ze daar nauwelijks moeite voor hoeven doen.
Ze bekeek de fles en gooide hem een stukje in de lucht, waarna ze hem weer opving. ‘Ik had je niet ingeschat als een dagdrinker. Laat staan als iemand die een pitty-party houdt in zijn eentje.’
‘Dat doe ik niet.’ Hij griste de fles terug uit haar hand en draaide zich weer om.
Naylene humde enkel. Ze nam plek op de kruk naast hem en boog zich over de bar heen, om een glas voor haarzelf te pakken. Ze zette het voor hem neer.
Met tegenzin schonk hij het glas voor haar in. Naylene kennende ging ze toch niet weg, dus kon hij haar maar beter haar zin geven. Al was hij niet van plan om van haar een preek te krijgen oer hoe hij het aan had gepakt.
‘Zou jij niet bij Linn moeten zijn?’ Hij ging er vanuit dat dat haar eerste stop was geweest en dat Linn ook genoeg te zeggen had. Zelf had hij haar in de afgelopen dagen genegeerd. Haar aandeel in wat er was gebeurd, was in zijn ogen te groot. Hij wist dat ze het niet met opzet had gedaan, maar ergens was dat nog erger. De Mikaelsons gebruikten haar en ze had het niet eens door.
Ze haalde haar schouders op. ‘Die heeft andere bezigheden.’
‘Elijah,’ mompelde hij. Hij zou het wel overleven. Marcel wist dat dit alleen maar een machtsbeweging was van Klaus om aan de rest van de vampiers te laten zien dat niemand veilig was. Zelfs zijn eigen broer niet. En het zond vast ook een boodschap naar Linn.
Naylene dronk haar glas op en gebaarde naar de fles. Marcel keek twijfelend naar het lege glas en schoof het naar zich toe, maar schonk niks in. ‘Ik heb me bedacht. Ik drink liever alleen.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene had nooit verwacht dat ze het jammer had gevonden om een reis samen met Elijah af te moeten kappen. Hun tijd in Los Angeles was zowaar aangenaam geweest. In hun afwezigheid had New Orleans zich omgetoverd in een grote soapopera, die Klaus iets te persoonlijk nam door een hele vete met zijn broer publiekelijk uit te spelen.
Marcel had haar niet iemand geleken die zich snel uit het veld liet slaan. De manier waarop hij de stad in zijn macht had gehad. Hij had haar een geboren leider geleken. Nu leek hij niet eens te willen vechten voor ook maar iets van dat alles. Klaus zou alleen maar gniffelend in zijn vuistje lachen als hij dit zielige vertoon doortrok.
Toen Marcel de fles weer vast had en richting zijn lippen wilde brengen, greep Naylene zijn pols vast. Dit gedrag was belachelijk.
“Zelfmedelijden is geen aantrekkelijk eigenschap bij je Marcel.”
Marcel snoof. Hij probeerde zijn hand los te trekken. Naylene haar grip verstevigde zich alleen maar. Waardoor hij zijn kaken aanspande.
“Ik heb geen zelfmedelijden.”
Naylene proestte.
“Daarom zit je hier. Opgesloten in een bar. Je zorgen weg te drinken. Terwijl je mannen bij Klaus in de buurt zijn. Die vast bezig is om duidelijk te maken dat hij de baas is.” De woorden kwamen er zo verbitterd uit. Linn had haar uitleg gegeven van wat er was gebeurd. Marcel had niet eens echt proberen te vechten. Hij had de woorden van Rebekah aangenomen. Een belachelijk idee.
Marcel trok zijn arm los, harder dan verwacht waardoor hij de fles ook bijna los liet. Op het laatste moment kon hij het nog vastgrijpen en naar zijn lippen brengen. Het wekte alleen nog maar meer irritatie op.
“Je hebt er net zoveel op te zeggen als je aan wilt doen duidelijk.” Helemaal niets. Dat ging niet helpen. Niemand niet. Als het dan al niet ging om de mannen die achter Marcel staan, dan was het al levensgevaarlijk voor Davina. Naylene wist maar al te goed hoe het was om als heks in de belangstelling van Klaus te staan. Hij wilde haar alleen gebruiken voor zijn eigen gewin.
“Misschien heb ik er wel iets over te zeggen, maar wil ik het gewoon niet tegen jou doen.”
Naylene griste nu de fles drank uit zijn handen en gooide hem ergens achter de bar. Het spatte in glasscherven in een, de drank vloog alle kanten op. Zonde als ze er over nadacht. Het bracht haar echter wel hetgeen wat ze wilde hebben, Marcel die haar voor meer dan twee seconden aan keek.
“Natuurlijk wil je dat niet.” Beet ze hem toe.
“Want ik ben de enige die je op het moment de waarheid durft te vertellen en je bent helemaal niet klaar om die te horen.” Marcel wilde opstaan. Naylene stak haar hand uit, zodat ze die op zijn schouder kon liggen en hem weer terug kon drukken. Want de waarheid zou hij krijgen.
“De waarheid is, Marcel. Dat je het allemaal op hebt gefucked.” Dat was iets wat andere mensen ook wel eens deden.
“Hoe kan je het in je hoofd halen om Rebekah te volgen in één van de domste ideeën ooit.”
“Oh dit gaat je om Rebekah.”
Naylene hufde. Dat zou Rebekah willen. Marcel waarschijnlijk ook, want dan was dit iets makkelijks geweest.
“Het gaat mij er om, dat jij de mensen die jou volgenden in de steek hebt gelaten!” De mannen die achter hem stonden, waren nu overgelaten aan Klaus. Hun loyaliteit kon nog wel bij Marcel liggen. Nu nog wel. Zodra ze zagen wat Klaus kon, zouden ze uit angst gaan reageren. Klaus was zich daar zeer bewust van en daarom had hij zichzelf ook niet ingehouden bij zijn broer. Als zelfs Elijah niet veilig was.
“En dat niet alleen! Davina…” Naylene kon niet eens beginnen over het feit wat hij haar aan had gedaan. Ze wist zeker dat het meisje zo angstig was. Er was iets mis. Dat had ze gemerkt vanaf het moment dat ze terug was gekomen in de stad. Grijze wolken hadden de stad bedekt en het was geen slecht weer dat op komst was.
“Het gaat prima met Davina.”
Marcel leunde over de bar, zodat hij een nieuwe fles drank kon pakken. Zijn hele lichaam zag eruit alsof hij op had gegeven. Zijn stem had net zo geklonken. Alsof er helemaal geen pit meer in zat. De drank ging hem daar echt niet in helpen.
“Het gaat duidelijk niet goed met haar! Dat zou je zien als je hier niet met je gezicht in je handen zou zitten om een potje te janken als een klein kind!” Naylene kon het niet laten om zijn barkruk met haar voet weg te drukken. Daardoor kreeg Marcel het niet voor elkaar om een fles drank te pakken, en verloor hij zijn balans ook nog eens. Op het laatste moment kon hij zich nog vasthouden aan de bar, terwijl Naylene opstond van haar eigen kruk. Ze hadden tot nu toe niet netjes met elkaar gesproken. Nu had hij het voor elkaar weten te krijgen om haar boos te maken.
“Wat?!” Marcel raakte nu ook geïrriteerd. Eindelijke een beetje pit, wat Naylene had willen zien. Het had wat moeite gekost, maar ze had wel geweten dat het er nog in had gezeten.
“Gedraag je als een fucking man en niet als een kut tiener.”
Naylene gaf hem een duwtje om hem een beetje uit te dagen. Wakker te schudden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De alcohol in zijn aderen had niet het gewenste effect, maar het was duidelijk dat zijn zintuigen minder scherp werkten. Marcel had zich nog maar net vast kunnen grijpen aan de bar. Zijn vingers drukten in het hout. Verwrongen keek hij naar Naylene.
‘Je wil nu niet met mij vechten, Naylene,’ snauwde hij. Hij zou het iet doen. Wat had het voor zin om te vechten? Naylene kon niets veranderen aan de situatie. Van haar winnen zou hem niet sterker maken. Het zou niks oplossen. Maar tegelijkertijd borrelde er ook boosheid in hem. Naylene dacht dat ze het allemaal begreep. Dat ze wist hoe hij handelde, waarom hij handelde. En ze dacht dat ze iets over hem te zeggen had. Dat was niet zo. Ze was hier nog maar een paar weken. Ze had geen idee waar hij doorheen had moeten gaan, al die jaren.
‘Dat wil ik wel, Marcel.’ Naylene zette een stap naar voren en gaf hem nog een duw. Dit keer was hij harder. ‘Misschien dat je dan eindelijk inziet dat dit,’ ze gebaarde naar de bar, ‘niet helpt.’
Gefrustreerd duwde hij haar aan de kant. Hij had al duidelijk gemaakt dat hij niet wilde vechten, maar Naylene was aanhoudend.
‘Ik ga.’ Hij greep de fles waar hij in eerste instantie op uit was geweest en liep naar de uitgang van de bar. Stoelen en tafels schoven plots over de vloer en blokkeerden zijn weg. In een snelle beweging draaide hij zich om en gooide hij de fles naar Naylene. Uiteraard ontweek ze hem met gemak en raakte de fles de muur. Glasscherven voegden zich bij de verzameling die al op de grond lag.
Naylene leek alles behalve onder de indruk van zijn actie. Maar haar blik stond nog steeds vastberaden. Hij snapte niet waarom. Waarom wilde ze hem aanmoedigen? Ze had zijn acties al als dom verklaard, hem beschaamd omdat hij naar Rebekah had geluisterd. Deed ze dit voor Davina? Als ze Davina wilde helpen, dan had ze hem daar niet voor nodig. Niet meer. Ze kon met gemak het huis binnen lopen en zich ontfermen over het meisje dat hij langzaam was gaan zien als zijn eigen dochter.
Hij wreef over zijn gezicht. ‘Als je wil vechten, doe dat dan zonder die smerige trucjes.’
Naylene gebaarde dat hij op haar af moest komen. ‘Ik heb geen magie nodig om je te verslaan, Marcel. Ik heb driehonderd jaar op je.’
‘Wat is dan het punt!?’ Wanhopig spreidde hij zijn armen. ‘Het is over, Naylene. Er is niks meer om voor te vechten.’
‘Niet met die houding, nee.’ Ze zette zich schrap voor een eventuele aanval, alsof ze wist wat haar volgende woorden zouden uitlokken. ‘Je gedraagt je net als het weerloze jongetje dat Klaus ooit heeft gevonden. Dat is wat Klaus wil zien, wat hij altijd heeft gezien. Een beeld dat jij nu bevestigt. De koning van New Orleans? Dat was niets meer dan een schuilnaam.’
Hij zou beter moeten weten. Hij zou moeten weten dat dit Naylene haar manier was om hem uit te dagen en hij zou daar boven moeten staan, maar het idee dat de vrouw die nu voor hem stond ook op zo’n manier over hem kon deken, deed iets met hem.
Het maakte hem woedend. Want dit was niet zomaar iemand. Dit was Naylene. Iemand zoals haar was hij nog nooit tegen gekomen, en dan doelde hij niet eens op het feit dat ze een vampier en een heks was.
Hij schoot naar voren en haalde uit naar Naylene, maar zij blokkeerde zonder moeite zijn aanval. Ze duwde zijn arm naar beneden, haar ogen onverbiddelijk. ‘Probeer het opnieuw.’
Er was een kleine kans dat hij haar daadwerkelijk te snel af zou zijn, maar haar uitdagende woorden lieten hem er niet over twijfelen: het zou hem lukken om haar te vloeren. Al was het maar om haar te bewijzen dat ze het fout had. Hij was al lang niet mee het weerloze jongetje dat Klaus had gevonden.
Marcel bekeek Naylene, in de hoop dat haar houding iets verraadde over haar manier van aanvallen.
Lang had hij niet om na te denken, want hij zag haar voeten bewegen. Hij dook weg van haar arm en greep haar vast bij haar middel. Met zijn gewicht probeerde hij haar tegen de grond te werken, maar met een draai wis ze zich los te werken uit zijn greep.
Ze rende weg, te snel voor Marcel om te zien waar naar toe. Ze was nog ergens in de bar. Verward keek hij om zich heen, zoekend naar een plek waar ze zich zou kunnen verstoppen.
Naylene gebruikte zijn verwarring om hem vast te pakken en met veel geweld op de bar te gooien. De lucht werd met een klap uit zijn longen geduwd. Gebroken glas prikte door zijn kleding in zijn rug.
Naylene verscheen in zijn gezichtsveld, met een grijns op haar gezicht.
‘Ik zei niet valsspelen,’ mompelde hij. Langzaam kwam hij overeind
‘Het is geen valsspelen als je beter bent.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Beetje bij beetje leek Marcel weer iets van vechterslust terug te krijgen. Dat het niet op de meest nette manier ging maakte Naylene niets uit. Dit was de manier hoe ze Linn en Michael ook wel eens wakker had moeten schudden. Zijden handschoenen gingen daarbij niet helpen.
Toch was er ook nog steeds verslagenheid te zien in Marcel zijn houding. Hoe hij net te lang op de bar bleef liggen. Dat had niets met de pijn te maken die door zijn lichaam heen trok. Ze stak haar hand naar hem uit, om hem iets overeind te helpen. Het gevecht was in haar ogen echter nog niet afgelopen.
“Fuck you Naylene.”
“Niet met die houding.”
“Dat zei je net ook al. Heb je geen andere comebacks?” Beet Marcel terug, terwijl hij wat overeind kwam. Ze begon iets meer vuur te zien, maar nog lang niet genoeg om hem daadwerkelijk uit zijn zelfmedelijden te trekken.
“Kom op Marcel, ik dacht dat je in de Eerste Wereldoorlog had gevochten. Dit is toch geen gedrag voor een generaal?” Hij moest als geen ander weten dat je een groep niet achter moest laten, zeker niet als het even heet aan de schenen werd. Als zij en haar vrienden dat hadden gedaan, waren ze er alle drie niet meer geweest.
Verbitterd pakte Marcel haar hand vast.
Naylene was echter nog niet klaar. Ze verslapte haar grip, om hem weer terug te laten vallen. Dit keer waren Marcel zijn reflex echter snel genoeg. Hij verstevigde de grip om Naylene haar hand, zette zichzelf met zijn benen af op de bar en gebruikte het momentum om haar van zich af te drukken.
Naylene vloog door de lucht. Gelukkig kreeg ze het nog wel voor elkaar om op haar benen terecht te komen, waar ze echter wel een beetje op wankelde.
Marcel stond inmiddels weer tegenover haar. Haar woorden waren duidelijk niet goed gevallen. Geen van hen. Maar dat ze had ze ook wel verwacht. Naylene was eerder iemand die achteraf om vergeving vroeg, dan dat ze besloot het niet te doen. Ze hield van vuur. Soms iets te letterlijk.
“Ik snap niet waarom je het niet gewoon even kan laten.”
“Omdat ik dit soort momenten ken. Daar komt niets goeds van.” Straks zou hij dronken terug gaan naar Klaus en daar iets doen waar hij spijt van had. Iets waardoor hij de mensen die achter hem stonden, zou verliezen. Dat was niet wat hij nodig had. Als Marcel zijn verhalen klopten, waren de mensen die al die jaren achter hem hadden gestaan, er nog steeds voor hem. Die moest hij niet kwijtraken. Maar ze juist laten zien dat hij er wel nog was.
Naylene maakte aanstalten om weer een aanval in te zetten. Op datzelfde moment leek ook Marcel te begrijpen dat ze echt nog niet klaar waren.
Ze renden naar elkaar toe en Naylene haalde uit met haar hand. Die werd echter vastgepakt door Marcel. Met gemak wist ze hem echter los te trekken. Zo gingen ze nog even verder. Beiden hielde ze met de handen uit. De meeste uithalen werden geblokkeerd. Sommige troffen hun doel. Naylene was al een paar keer tegen haar schouder geraakt, maar had Marcel ook al enkele keren in de ribben geraakt.
Met iedere klap, kon Naylene zien dat ook Marcel er iets meer van begon te genieten. Naylene had al wel verwacht dat hij een goed gevecht kon waarderen. Ze had wat van de verhalen over de stad gehoord. Gevechten tussen vampiers waren gewoon. Soms gebeurden die enkel voor vermaak van anderen. Maar Naylene had ook gehoord dat gevechten soms plaatsvonden om een daglichtring te bemachtigen. Iets waar ze het niet geheel mee eens was. Maar ze snapte wel dat Marcel op die manier een bepaalde macht af had gedwongen.
Samen gingen ze door de bar heen. Bij de chaos die er al was, werd ieder moment weer wat bijgevoegd. Er vlogen stoelen door de ruimte. Ze struikelden tegen de tafel en op een gegeven moment had Marcel Naylene in zo’n positie gekregen dat ze met haar arm heel wat flessen van de bar af had geschoven.
Daar raakte ze door afgeleid, waardoor Marcel de overhand nam in het gevecht. Naylene liet het ook gebeuren, omdat ze nu hetgeen zag wat ze de hele tijd had willen zien. Iemand die door wilde gaan.
Met een flinke trek aan haar armen en een duw in de juiste richting, vloog Naylene weer door ruimte. Dit keer waren het niet haar benen die haar opvingen, maar één van de pilaren en een hand van Marcel die haar schouder daar flink tegenaan duwde.
“Je hebt duidelijk je tijd genomen.” Grijnsde Naylene. Maar hij was er nu. De Marcel die ze de afgelopen weken had leren kennen. Iemand die niet zomaar opgaf.
“Fuck you Naylene.” Was het nu Marcel die herhaling van zetten gaf.
“Zeg maar waar en wanneer.” Zei Naylene nu met een grijns. Ze duwde haar bovenlichaam iets naar voren, om de grip van Marcel iets losser te kunnen maken. Zijn hand gaf haar inderdaad ruimte, waardoor ze de afstand tussen hen beiden kon overbruggen en zijn lippen kon vangen in een zoen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Tevreden dat hij Naylene had waar hij haar hebben wilde, of misschien was het wel andersom, gaf hij toen aan haar zoen. Hij had niet gedacht dat het gevecht hem daadwerkelijk zou helpen. Het veranderde immers niets aan de situatie, maar het had hem wel iets in laten zien. Zijn strijd met Klaus was nog niet klaar. Klaus had dan misschien wel de eerste veldslag gewonnen, maar de oorlog was nog niet voorbij. Tenminste, niet als Marcel daar iets aan zou doen. Zijn onderdanigheid kon Klaus als een witte vredesvlag zien. Dat mocht niet. Er was nog steeds één ding dat Marcel niet van zich af zou laten nemen: Davina.
Marcel haalde zijn lippen van die van Naylene en hij keek haar met een grijns aan. Hij zette één hand naast haar hoofd tegen de pilaar. Zijn andere hand hield hij stevig rond haar heup.
Hij likte zijn eigen lippen af. De smaak van Naylene lag er nog steeds op. ‘Hier en nu lijkt me een goed begin.’
Naylene lachte en legde haar handen op zijn borstkas. ‘Alleen als je me belooft dat je het ziet als motivatie.’
Hij grinnikte. ‘Ik wist niet dat dat je ding was.’

Linn probeerde zo goed mogelijk voor Elijah te zorgen. Ze had hem ontdaan van zijn jasje en probeerde het hem zo comfortabel mogelijk te maken. De natte doek moest hem wat verkoeling bieden en ze probeerde de infectie zo schoon mogelijk te houden. Het gif van Klaus had zich vermengd met Elijah zijn bloed en dat zorgde voor een brandende pijn. Dat niet alleen, de wond heelde ook niet. Maar de koorts en hallucinaties waren het ergste. Linn kon dat zelf beamen. Het moment dat je de controle weg voelde slippen en niet meer wist wat echt was, was het ergste. Gelukkig konden ze met zekerheid zeggen dat Elijah zich hier uit zou redden.
Het enige wat zij kon doen, was er voor zorgen dat hij zo min mogelijk pijn had. Dat probeerde ze met name te doen door hem de fijne herinneringen te laten zien die ze samen hadden. Elijah zijn gedachten waren een geheimzinnige plek, en ook eentje die goed beveiligd was. Dat hij haar toeliet, zodat ze hem mee kon nemen naar de prettige herinneringen die ze samen deelde, was bijzonder. Ze had er bewust voor gekozen om de herinneringen bij New Orleans te houden. Dat was immers een tijd waarin ze echt gelukkig waren geweest.
Het gebeurde soms dat Elijah haar meetrok in zijn herinneringen, maar juist daardoor kreeg ze een inzicht in hoe hij het één en ander had ervaren. De verwondering die hij had als hij naar haar keek, net wakker en enkel bedekt door de zijden lakens, of het verraste gevoel wat hij had gehad toen ze plots in New Orleans was geweest. Hij vertelde haar vaak genoeg hoeveel hij van haar hield, hoe belangrijk hun tijd samen was. Maar door zijn gevoelens te ervaren, hadden zijn woorden opeens een andere betekenis.
Linn kneep de doek uit boven een kommetje dat ze had gevonden in één van de kastjes en doopte hem in vers, koud water. Ze plaatste hem weer op het voorhoofd van Elijah.
Zachtjes greep hij naar haar pols. Zijn grip was minder sterk dan normaal en hij was bleker. De koorts had effect op hem. Ze konden wel in hun eigen fantasieën leven, maar het nam niet alle pijn weg.
‘Linn,’ fluisterde hij rillerig.
‘Shh,’ suste ze hem. Ze boog naar voren en gaf hem een kus. ‘Praat maar niet. Nog een paar uur en dan is het voorbij.’
Elijah schudde zijn hoofd en probeerde iets te zeggen, maar het lukte hem niet. In plaats daarvan trok hij haar mee in zijn gedachten.
Een knappe, donkere vrouw zat in bad. Een badkuip die Linn maar al te goed herkende. Elijah stond bij de ingang van de kamer en hield de vrouw nauwlettend in de gaten met een glimlach op zijn gezicht. Precies zoals hij naar haar had gekeken als zij daar had gelegen.
‘Ik vrees dat ik wat assistentie nodig heb,’ sprak de vrouw, waarna ze plagend de spons zijn kant op gooide. Elijah plukte hem uit de lucht en volgde haar verzoek gehoorzaam op. Hij nam plaats op de badrand en nam haar been vast, zodat hij de spons daar langs kon laten bewegen.
Er flitste een gesprek langs, meer beelden van de vrouw. Haar naakte lichaam was bedekt met druppels. Ze zat op haar knieën in het bad. Elijah had zijn hand om aar gezicht en hij boog zich naar haar toe voor een zoen.
Linn trok haar hand los. Op hetzelfde moment mompelde Elijah de naam van de vrouw: ‘Celeste.’
Ze wist dat hij andere liefdes in zijn leven had gehad. Zij had dat ook. Ze nam het hem niet kwalijk, juist omdat ze altijd had geweten dat zijn hart voor haar was gereserveerd. Maar dat nam niet weg dat het haar pijn deed om hem met een ander te zien. Dat hij, in deze conditie, aan de andere vrouw dacht.
Ze tilde zijn hoofd van haar schoot en legde hem op bed neer. ‘Ik ga wat bloed halen. Ik heb het idee dat Naylene niet meer terug zal keren.’
Verward keek Elijah de kamer in. Hij knipperde en wreef met zijn hand over zijn gezicht. Zijn ogen werden iets helderder en hij leek zich te beseffen wat er zojuist was gebeurd. ‘Linn, ga niet weg. Begrijp dat deze koorts, de hallucinaties… Ze teisteren me.’
‘Ik begrijp het heel goed,’ beet ze hem toe. Hij hoefde haar niet uit te leggen wat de verschijnselen waren van een weerwolfbeet. Ze pakte een tas van Naylene en de sleutels van de hotelkamer. ‘Ik ben zo terug.’
Elijah zou het wel overleven als ze hem alleen zou laten voor een uur. Al klonk het aan zijn smeekbedes alsof hij er anders over dacht. Ze had de deur echter al achter zich dicht getrokken.
Ze verliet het hotel, verzonken in gedachten. Celeste was een heks uit New Orleans. Het was logisch dat hij aan haar dacht, zeker nu ze zich in die tijd hadden gewaand. En ze kon het hem niet kwalijk nemen. Hij was ziek. Toch stak het, meer dan dat ze toe wilde geven.
Waar ze normaal bewust was van haar omgeving, was ze dat nu niet. Ze botste tegen iemand op.
Ontdaan keek ze op. Ze was tegen een heks aangebotst. Eentje die haar geld verdiende door tours te geven door het Franse Kwartier.
‘New Orleans is een plek waar vele zielen zich kunnen verliezen in hun omgeving,’ zei Sabine, de heks. Het leverde wat gegniffel op van de groep toeristen.
Linn wierp haar een geërgerde blik toe. Ze mocht de heksen in deze stad niet. En ze wilde zeker geen deel uitmaken van een toeristenval.
‘Mijn excuses, Sabine,’ wist ze er met veel moeite uit te persen. Sabine had niks te maken gehad met de aanval op haar en Hayley, of het voorval met Naylene, maar Linn was niet van plan om haar te vertrouwen.
‘Je moet niet zo fronzen, Linn,’ merkte ze op, terwijl ze al naar de groep gebaarde dat ze verder zouden gaan. ‘Je wil geen rimpels op dat poppengezichtje van je.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De pijn was bijna ondragelijk. Met iedere kleine beweging schuurde het brandende gif door zijn aderen. Het was echter nog niets bij de hallucinaties die hem teisterden. Veelal herinneringen die in hun ergste vormen terugkwamen.
Elijah was zich er maar deels van bewust dat Linn hem voor even alleen achter had gelaten in de hotelkamer. Zijn gedachten hadden hem namelijk al snel weer mee getrokken naar het moment dat hij er achter was gekomen wat Niklaus met de heksen in de stad had laten doen. Hoe Celeste aan haar einde was gekomen.
De woede die door hem heen was gegaan, was weer naar de oppervlakte gekomen. Een lamp had het moeten ontzien.
De brandende pijn had er echter voor gezorgd dat Elijah weer in elkaar was gezakt. Hij was tegen het bed aangekropen en had zijn hand tegen de wond aangedrukt. De bonzende pijn te voelen in ieder deel van zijn lichaam.
Zijn woede voor Niklaus werd met de minuut groter. Hij had een reis die vreugdevol was, af moeten breken voor de ellende die zijn broeder aan had gericht. Dan had hij het nog niet eens over hoe hij Linn had behandeld. Nu hij weer terug was, maakte hij het alleen nog maar erger. Elijah kon niet wachten totdat hij Niklaus kon vertellen wat hij dacht.
Niet in deze staat. Niet zo. Op dat ze manier kon hij niet eens zichzelf overeind krijgen. Machteloos.
Kans om echt woedend te worden had Elijah niet. Zijn lichaam was zwaar. Hij liet zijn hoofd tegen het bed leunen. Zijn ogen zakte weer dicht.
De donkere bossen om hem heen leken bijna een weerspiegeling van hoe hij zich voelde. Leeg. Donker. Eenzaam.
Het was weken geleden dat hij haar voor het laatst had gezien. Toch was de pijn nog vers. Iedere dag leek het alleen nog maar erger te worden. Het gemis van haar, de toekomst die hij voor ogen had gehad. Het was in enkele seconden weggevaagd.
Elijah herinnerde zich het gesprek met Linn nog. De woorden die er waren gezegd en de beloftes die ze beiden hadden gemaakt. De prachtige twinkeling die hij in Linn haar ogen had gezien, toen ze aan had gegeven dat ze met hem mee zou gaan. De belofte voor de toekomst die ze beiden hadden gemaakt En de vurige kus die de belofte had bezegeld.
Alles was weggegaan omdat Niklaus hem voor de moeilijkste keuze van zijn leven had gesteld. De keuze opzicht was niet moeilijk. Hij had voor Linn haar leven moeten kiezen, die Niklaus had bedreigt. Hij had aangegeven dat hij Linn haar leven zou beëindigen op het moment dat Elijah er voor had gekozen om voor haar te kiezen.
Onder geen beding had Elijah Linn haar leven op het spel kunnen zetten. Ondanks dat hij er ook niet over na had willen om met Niklaus mee te gaan, niet na zulke uitingen. Totdat hij had gemerkt dat Niklaus zijn woorden had gemeend. Enkele wachters van het grote landhuis hadden het al moeten ontzien. Het had een duidelijk boodschap gegeven: Linn was de volgende.
Dat had hem hier gebracht. Zwervend door verschillende steden, bossen en delen van Engeland. De afleiding die Niklaus hem had geboden had hem in eerste instantie helemaal niet gedaan. Nu was het het enige wat er voor zorgde dat Elijah nog enigszins een gezond verstand overhield. Om niet alsnog de verkeerde keuzes te maken. Linn in gevaar te brengen. Of voor altijd Niklaus tegen hem te krijgen, waardoor hij in een kist zou eindigen. Zeker omdat hij Linn dan helemaal niet meer kon beschermen.
Ze hadden nu al wat kleinere dorpen aangedaan. In ieder dorp had de jacht hem meer en meer opgezweept. Het was begonnen met Niklaus die enkele dorpelingen had gedwongen om naar hen te luisteren. Waarna ze hen op hadden gejaagd.
Nu was het meer dan dat. De pijn was niet te verzachten. Maar de jacht bracht hem wel op andere gedachten.
Elijah haalde dan ook diep adem. Hij concentreerde zich op de stad voor zich. De mensen die daar hun eigen ding aan het doen waren. Niets vermoedend wat hen stond te wachten. De aanmoediging die Niklaus gebruikte was niet eens meer nodig.
Als een waas vloog Elijah door het dorp. Ieder persoon die hij tegenkwam hield hij tegen. Zijn tanden gleden in verschillende halzen. Het bloed vloeide in zijn mond, maar hij proefde het haast niet. Het ging niet om het voeden, maar om de jacht.
Langzaam vulde de grond zich met doden. Gewonden die tevergeefs nog weg probeerden te komen, maar niet ver zouden komen ondanks hun verwondingen. Elijah genoot van ieder moment. Hij had de macht in handen. Er was niemand die hem vertelde wat hij wel en niet kon doen. Hij kon kiezen achter welk persoon hij aan ging. Wie hij bespaarde: niemand. En hoeveel angst hij iemand liet voelen.
Het voelde zoveel beter dan dat hij ooit had gedacht.
Vanuit zijn ooghoeken zag Elijah een vrouw naar binnen vluchten. Kinderen aan haar hand. Een man die had een pijl en boog te pakken gekregen en vuurde een pijl op hem af. Een stekende pijn in zijn schouder gaf hem aan dat hij was geraakt. Het deerde hem niets. Met gemak haalde hij de pijl dan ook uit zijn huid en liep hij naar de man toe.
“Leuk geprobeerd.”
“Alsjeblieft. Niet mijn vrouw en kinderen.” Was het laatste wat de man smeekte, voordat Elijah de pijn in zijn hals stak. De man viel snakkend naar adem op de grond. Met zijn voeten duwde Elijah hem op zij.
“Geen zorgen. Ze hoeven niet zonder jou te leven.”
Elijah gooide de deur open. De vrouw was al hysterisch aan het huilen. De kinderen waren duidelijk verstopt. Iets voor later. De vrouw was nu zijn prioriteit. Hij zou haar niet laten leven met het gevoel wat hij zelf had. Het verlies van de persoon die haar hart had, was niet hartbrekend.
“Stil maar. Je zou nooit hoeven voelen hoe het is om te leven zonder diegene die je hart heeft.”
“Elijah.” Elijah hoorde de stem van Linn in zijn hoofd.
“Je bent hier niet echt.” Mompelde Elijah streng. Wellicht was de stem van de vrouw zo gelijk aan die van Linn dat hij zich wat verbeelde. Het kon namelijk niet dat ze in de buurt was. Ze was doorgegaan en hij zou de laatste persoon zijn die hij nu wilde zien.
De vrouw probeerde nog weg te komen. Maar met gemak had hij haar tegen de muur aan gewerkt.
“Je blijft stil staan.” Gebood hij haar. De vrouw zou geen kant meer op kunnen.
Het gezicht van een monster was het laatste wat ze zou zien. Het was het enige wat het dorp had gezien.
Elijah maakte zich klaar om zijn tanden in de hals van de vrouw te zetten en…
“Elijah!” De stem van Linn was ineens duidelijk te horen. Zijn hele lichaam brandde weer. Hij proestte wat bloed uit. De kamer om hem heen nam weer vorm aan. Het was niet zomaar een vrouw die voor hem stond. Het was Linn. Hij was niet meer in de 16e eeuw Engeland. Hij was in New Orleans.
Uit paniek stapte Elijah naar achteren.
“Linn.” Bracht hij geschrokken uit. Hij wist niet eens hoe hij dit uit moest leggen. Dit was niet goed te praten. Niet eens voor zichzelf.
“Alsjeblieft beweeg.” Hij wist wat hij had gedaan. Hij had haar gedwongen om niet te bewegen.
“Je zal weg moeten gaan.” Het kostte alles in hem om niet weer zijn dwang te gebruiken. Linn moest haar eigen weg bepalen. Toch zou het beter zijn als ze weg zou gaan.
Zelf zette Elijah stappen naar achteren en liet zichzelf op het bed zakken. Wat had hij gedaan?! Had hij zojuist werkelijk Linn gedwongen! Erger nodig, hij had haar aan proberen te vallen! De vrouw met wie hij wilde trouwen! Het had heel weinig gescheeld of hij had er voor gezorgd dat ze er niet meer was.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De klap tegen de deur had de lucht uit haar longen geslagen. Haar hoofd was zo hard tegen het hout aangekomen dat ze voor een paar seconden zwarte vlekken had gezien. De tas, waarin ze de zakken met bloed had verborgen, was op de grond gevallen. Elijah zijn hand had zo hard op haar schouder gedrukt dat ze onmogelijk vrij had kunnen komen.
Het monsterlijke gezicht van de man van wie ze hield was er niet eentje waar ze normaal terugdeinsde. Maar nu had ze niet die man gezien. Haar gedachten hadden zijn gezicht vervormd naar dat van een persoon waar ze al een lange tijd niet meer aan had gedacht.
Pas nadat ze meerdere keren zijn naam had geschreeuwd, had hij haar losgelaten. De anderen onder zijn ogen trokken weg en zijn blik werd helderder, tot hij zich realiseerde wat hij had gedaan. Hij brak voor haar, waardoor ook zij zich gebroken voelde.
Ze bleef tegen de deur aan staan. Niet omdat hij haar dat had opgedrongen – Naylene had haar al jaren geleden verplicht iedere dag verbena in te nemen – maar omdat ze niet wist wat ze moest doen.
Haar hand gleed naar haar schouder, naar de plek waar zijn vingers zo hard hadden gedrukt dat hij wel een bot gebroken moest hebben. Ze hoorde Naylene in haar achterhoofd zeggen dat ze weg moest gaan. Michael zou Elijah al zijn aangevlogen voor wat hij had gedaan.
Ze wist dat dit niet hoorde, maar ze wist ook dat dit veroorzaakt was door de hallucinaties die het weerwolfgif veroorzaakte. In meer dan vijfhonderd jaar had Elijah haar nog nooit fysiek pijn gedaan en dat zou ook nu niet gaan beginnen. Dat zou ze niet toelaten.
Hij had niet door gehad dat zij het was geweest. Ze had aan hem kunnen zien dat hij in zijn gedachten was verzonken. Hij had ergens anders gezeten, diep in zijn herinneringen. Hij had haar geen pijn willen doen. Dat hij haar nu ook niet smeekte om vergiffenis, maar enkel haar veiligheid voorop stelde, gaf haar aan dat hij ook geschrokken was van zijn eigen acties.
Langzaam kwam ze in beweging. Als eerste knielde ze neer bij de tas, zodat ze daar een zak met bloed uit kon halen. Daarna liep ze naar het bed, totdat ze voor hem stond. Ze liet haarzelf op de grond zakken en legde één hand op zijn knie.
Meteen bewoog hij weg van haar. ‘Linn…’
‘Nee.’ Haar toon was streng en stevig. Dit keer legde ze haar hand rond zijn gezicht en dwong ze hem om haar aan te kijken. ‘Ik zou je hiervoor in je gezicht moeten slaan, of naar je moeten schreeuwen. Want het is niet oké.’ Dat wilde ze wel duidelijk maken. In het verleden, nog voordat ze hem had ontmoet, had ze dit geaccepteerd. Dat zou ze nu niet doen. Maar ze zou ook niet voor hem wegrennen.
‘Je hebt me niet gedwongen.’ Zodra Naylene er meer over had geweten, en ze een aantal keer nare ervaringen hadden opgedaan met het kruid, was zij degene geweest die had besloten dat ze er een weerstand tegen op hadden moeten bouwen. Iets wat alleen maar was gegaan door het in kleine stapjes te consumeren. En een bijkomend voordeel was dat ze niet gedwongen konden worden door de Mikaelsons. Bij Elijah was Linn daar nooit bang voor geweest, maar Naylene had het zekere voor het onzekere willen nemen.
‘Jawel. Het spijt me zo.’ Elijah schudde zijn hoofd. Ze zag aan hem dat het hem pijn deed. Ze kende hem goed genoeg om te weten hoe erg hij zichzelf nu haatte.
‘Je denkt toch niet dat Naylene geen maatregelen neemt als we bij jullie in de buurt zijn?’ vroeg ze hem, al was die vraag nu misschien te vaag. ‘Ik neem elke dag verbena in. Dus je hebt me niet gedwongen.’
Elijah bleef stil, waardoor ze niet zeker wist of hij haar wel had gehoord. Maar hij ging ook niet tegen haar in, dus ze hoopte dat haar woorden binnen waren gekomen.
‘En ik ga ook niet weg. In iedere andere situatie zou je gelijk hebben, maar ik laat je nu niet alleen.’ Hij had pijn. Zijn lichaam moest aanvoelen alsof het in brand stond. Zijn hoofd bracht hem naar de ergste situaties. Als ze hem nu alleen zou laten, zou hij vroeg of laat de straten van New Orleans op gaan. Ze moest hem, en de stad, beschermen tegen zichzelf.
Ze opende de zak met bloed en hield het voor hem. Meteen lokte het bloed de reactie op die iedere nieuwe vampier zou hebben. Lange hoektanden, opgezette aderen en rooddoorlopen ogen. Het gezicht wat haar zojuist met gewelddadige ogen had aangestaard.
Iets wat Elijah zich ook leek te beseffen, want hij schudde zijn hoofd en wendde zijn gezicht af. ‘Nee, geen bloed. Dat is niet verstandig.’
‘Het zal helpen,’ beloofde ze hem. ‘Het kalmeert, al is het maar voor even.’
Weer schudde hij zijn hoofd, maar Linn wilde het niet zo gemakkelijk aannemen. ‘Ik ben nog steeds hier, ondanks wat er net gebeurde. Het minste wat je nu voor mij kan doen, is het aannemen.’
Deels voelde ze zich schuldig, wetende dat het niet eerlijk was om de situatie tegen hem te gebruiken. Ze zag echter geen andere manier om nu tot hem door te dringen.
Hij keek haar aan met zoveel spijt in zijn ogen dat ze zich alleen nog maar schuldiger voelde. Maar hij nam het bloed wel aan.
Terwijl Elijah het bloed dronk, hees Linn haarzelf op het bed. Ze wachtte tot hij klaar was en nam hem vervolgens weer in haar armen. Ze depte het zweet van zijn gezicht met de doek. Ze wierp een blik op de klok die er hing. Ze hoopte dat hij over een paar uur op zou knappen.
Voorheen had hij haar zorg al met enige tegenzin aangenomen, maar nu leek het nog erger. Ze merkte aan hoe hij nu bij haar lag. Strakker, voorzichtiger. Alsof hij zichzelf niet meer vertrouwde.
‘Ik verdien dit niet.’
Linn humde en ging nogmaals met de doek langs zijn gezicht. ‘Inderdaad. Onder normale omstandigheden zou ik hier niet meer zijn geweest. Maar ik weet hoe intens en heftig de hallucinaties kunnen zijn, op wat voor plekken ze ons kunnen brengen.’
Ze ging met haar vingers door zijn doorweekte haar. ‘En ik ken jou. Je hebt me wellicht niet elk detail uit je leven verteld, Elijah Mikaelson, maar geen enkele vampier die zo lang leeft als ons is een heilige. We hebben allemaal donkere plekken in onze gedachten.’
Ze legde de doek weg en zocht naar zijn hand, zodat ze die vast kon nemen. ‘Maar de jouwe maken mij niet bang, waar ze je ook toe aanzetten.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Geen enkele hallucinatie had Elijah op een erger plek kunnen brengen dan de plaats die hij nu voor zichzelf had gecreëerd. Het besef dat hij Linn aan had gevallen, viel hem zwaar.
Wat volgenden waren wellicht wel de pijnlijkste uren van zijn leven. De hallucinaties die hem teisterden waren haast niet tegen te gaan. De strijd die hij moest leveren om ze tegen te gaan, was uitzinnig pijnlijk. De herinneringen bleven hem pijnigen. Geen van hen was echter zo erg dan het feit dat hij de liefde van zijn leven had aangevallen. Als het monster van honderden jaren geleden die door de dorpen heen had getrokken.
Linn was geen moment van zijn zijde geweken, wat er ook was gebeurd. Ze had hem zelfs aangemoedigd om het bloed te drinken dat ze voor hem mee had genomen. Hoewel het hem beter had doen voelen, had Elijah ook voorzichtig willen doen. Elke druppel had hem weer kunnen veranderen in het wilde dier dat zijn jacht had willen hervatten.
Al die tijd was Linn bij hem in de ruimte geweten. In haar ogen had Elijah kunnen zien dat ze weliswaar teleurgesteld was in zijn daden, maar ze het hem niet verweet. Iedere minuut dat hij langzaam zijn bewustzijn weer terug had gekregen, had hij minder begrepen dat ze in de hotelkamer was gebleven. Dat verdiende hij niet.
Na uren lange pijn, had de wond in zijn hand zich eindelijk geheeld. Elijah had weer helder na kunnen denken. Zijn benen hadden zijn gewicht weer kunnen dragen. Een warme douche was dan ook een fijn welkom geweest. Geen moment had hij zich echter kunnen ontspannen.
De kleding die Linn zo snel voor hem had geregeld, waren verre van hetgeen wat Elijah normaal gesproken voor zichzelf uit zou kiezen. Aangezien ze niet door heel New Orleans had kunnen reizen, was hij al blij met iets anders dan het bezwete overhemd wat vol met bloed had gezeten. Een simpele broek en een trui moesten het nu maar doen.
Elijah had dan wel ieder geluid in de gaten gehouden, geen had aangegeven dat Linn de hotelkamer had verlaten. Toch voelde hij de verbazing toen ze er nog wel was. De kamer was al een stuk minder chaotisch dan het de afgelopen dag was geweest.
De zon leek bijna op te komen. Elijah liep naar het raam, waar de donkere nacht plaats leek te maken voor de zon. Lichte strepen in de lucht hadden al een nieuwe dag ingeluid. Een dag waarin Niklaus weer zijn best zou doen de stad voor zich te winnen. Te kosten van alles wat er in de weg kwam.
Hoe graag Elijah zijn broeder de schuld wilde geven voor het monster dat hij had gecreëerd, al die honderden jaren geleden en zelfs enkele uren geleden. Er was maar één enkele schuldige en dat was hij zelf.
“Dit gaan we dus niet doen.” De stem van Linn klonk zo doortastend.
Elijah keek opzij naar de vrouw voor wie hij nog maar enkele dagen geleden, door heel Amerika was gereisd. De vrouw van wie hij zijn vrouw wilde maken. Hoe kon hij haar ooit aan hebben gevallen? Geen enkel verhaal over bezeten zijn was daar geen excuus voor. Er was geen excuus voor. Nooit niet.
“Ik kan niet geloven dat ik je daadwerkelijk aan heb gevallen. Dat ik zo ver weg was…” Het ergste was dat Elijah zich niet eens meer goed herinnerde wat er allemaal was gebeurd. Hij kon zich herinneren dat Linn had gesproken over verbenna dat ze toch zich nam. Wat betekende dat hij haar niet had kunnen dwingen. Dat hij het had geprobeerd was echter al erg genoeg.
“Ik ga het niet voor je goed praten. Dat hoef je zelf ook niet te doen. Het is niet goed te praten.” Elijah voelde Linn haar arm om zijn middel heen, terwijl ze de woorden zachtjes uitsprak.
“Maar soms moeten we accepteren dat er dingen zijn in het leven die we niet goed kunnen praten. We moeten ze simpelweg erkennen en doorgaan. Hoe moeilijk dat ook is.”
Elijah sloot zijn ogen. Nooit had hij zich zo kwetsbaar gevoeld als bij Linn. Ze wist hoe hij was. Wie hij was. Het goede en het slechte. Na dat alles had ze besloten dat ze bij hem wilde blijven. Ze zouden eindelijk een leven samen kunnen opbouwen. Natuurlijk moest hij dat weg laten vagen door één gebeurtenis. Diep van binnen was het echter zijn grootste onzekerheid. De woorden die hem wel eens door haar vrienden was verweten. Michael had ze enkele dagen geleden nog uitgesproken. Zijn familie, hij, ze brachten Linn in gevaren waar ze nooit in verzeilt was geraakt als ze hem niet had gekend.
Voorzichtig liet Elijah zijn eigen arm om Linn haar zij glijden, hij draaide zijn hoofd iets bij zodat hij haar een kus op haar haar kon geven.
De lucht was echter hetgeen wat al snel weer zijn aandacht trok.
Linn liet haar hoofd tegen zijn schouder aan zakken. Alsof ze wist dat dit de manier was waarop ze met elkaar moesten praten. Elijah kon haar op het moment niet recht aankijken. Daarvoor gebeurde er te veel in zijn hoofd.
“Waar werd je naar toe getrokken?” Vroeg Linn voorzichtig. Elijah snapte in eerste instantie niet zo goed wat ze bedoelde.
“De hallucinatie. Het was niet zomaar voeden. Ik zag het in je gezicht, er stond zoveel pijn op.”
“Pijn?” Met het woord pijn was niet te beschrijven wat hij destijds had gevoeld. Het had geleken alsof zijn eigen hart er uit was getrokken en Niklaus hem in zijn handen had gehouden. Zijn broeder had precies bepaald wat er gebeurde en op welke manier.
“Het was in de tijd nadat ik je achter heb moeten laten. Het was alsof mijn hart er uit was getrokken en bij jou achter was gelaten. Het idee dat jij rond liep, wellicht met net zoveel pijn als ik dat voelde. Het verteerde me.” Er waren momenten geweest waarop Elijah, Niklaus had willen smeken om hem met de dolk neer te steken. Fysieke pijn was niets bij hetgeen wat hij daadwerkelijk had gevoeld.
“Hoewel het door zijn toedoen kwam, probeerde Niklaus mij af te leiden door samen op jacht te gaan. Dorp voor dorp.” Elijah schudde zijn hoofd.
Een vampier zijn kwam met delen waar hij moest letten. Hij zou het zichzelf nooit kwalijk nemen dat hij te ver ging terwijl hij voedde. Op dat moment was er echter een monster door de bossen getrokken. Er waren verhalen geweest die men elkaar vol angst hadden verteld. Wachtend totdat hun dorp het volgende was.
“De grootste gedeelte van de mensen hebben we vermoord. Op de meest brute wijzen. De jacht was een manier om alles te vergeten.”
Linn maakte zich los en kwam voor hem staan. Hoewel ze het zicht naar de lucht niet blokkeerde, werden Elijah zijn ogen wel naar de hare getrokken. De hand die ze op zijn lang legde hielp daar ook aan mee.
“Iedere vampier heeft dit soort verhalen. Ik hoef je er niet aan te helpen herinneren hoe ik was toen je mij ontmoette.”
Elijah moest onwillekeurig glimlachen. De eerste keer dat hij Linn had leren kennen was ze er niet veel beter aan toe geweest. Een jonge vampier die niets had geweten van subtiel drinken. Op dat moment was het hen slecht uitgekomen omdat Mikael in de buurt was geweest en Linn hem aan had getrokken. Geen goede combinatie met de schuilplaats die Elijah, Niklaus en Rebekah op dat moment hadden gevonden.
“Je was alles behalve subtiel.”
“Het zit in onze aard. We kunnen nog denken dat we het onder controle hebben. Toch kan één klein moment er voor zorgen dat we alles verliezen. Laat staan hoe het iets om iets groots te verliezen.” De pijn drong zo Elijah zijn lichaam weer binnen. Linn verliezen was hetgeen wat hij nooit meer wilde. Het had zijn tol gekost.
“Ik verloor niet zomaar mijn controle. Als ik had gewild, had ik die controle gehad. Ik genoot er van. Op sommige momenten koos ik er zelf om geliefdes uit elkaar te halen. Eén van hen te laten leven, wetende dat ik niet de enige was die de pijn hoefde te voelen.” Ergens het dat het geriefelijke gemaakt. Het gedeelde leed.
“Ik ga het niet voor je goedpraten. Dat valt het nooit te doen.”
Linn streek met haar vingers door de natte haren die niet in model waren.
“Maar het gaat er niet om hoe we ooit waren en wat we ooit fout hebben gedaan. Het gaat er om wat we er mee doen in de rest van ons leven.”
“We hebben zojuist gezien dat een deel van mij het heeft laten gebeuren.”
Linn schudde haar hoofd. “Dit is wat ik bedoel. Dit gaan we niet doen. Je gaat accepteren dat dit is gebeurd. Zodat we weer verder kunnen.”
“Altijd zo wijs.” Elijah wist hoeveel Linn in haar mars had. Ze wist altijd perfect wat ze tegen hem moest zeggen.
“Waar heb ik je aan verdiend?” Voorzichtig sloeg Elijah zijn armen om Linn haar middel. De gebeurtenissen van zojuist leken iets uit zijn lichaam weg te ebben.
“Jij hebt mij nooit opgegeven. Ook niet die eerste keer, terwijl je dat met gemak had kunnen doen. Dus ik zou jou nooit opgegeven.”
Elijah drukte voorzichtig een kus op Linn haar voorhoofd. Er mocht nog zoveel aan de hand zijn. In de wereld. In hem. Zij wist het altijd voor elkaar te krijgen om de rust bij hem terug te vinden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Naylene had hem gezegd dat hij zich moest gedragen als een man. Niet alleen dat, maar als de generaal die hij ooit was geweest. En als de koning van de stad. Hij mocht niet opgeven. Niet als het ging om Klaus. Het was nog niet over. Dat had ze hem in laten zien. Hij had nog steeds iets om voor te vechten. Iemand.
Davina.
Marcel had zijn best gedaan om het zo aangenaam mogelijk te maken voor haar. Davina was alles behalve blij met de regelingen die waren getroffen. Ze zat vast in het huis van de stad en Klaus eiste, zoals hij al had verwacht, dat ze voor hem de heksen in de gaten zou houden. Dat had ze immers ook voor Marcel gedaan. Vanzelfsprekend weigerde Davina, wat resulteerde in nog meer frustratie bij Klaus.
Davina haar onwil was echter niet alleen op Klaus gericht. Ze praatte nauwelijks met Marcel. Ze wilde niks van hem weten. Wat hij ook probeerde, wat hij ook voorstelde om samen te ondernemen, ze had er geen oog voor. Het was duidelijk dat ze hem een hoop kwalijk namen. De verhuizing, het feit dat ze nu onder Klaus zijn regime vielen, of het kleine detail dat hij niet meteen had gedeeld wat er met Agnes was gebeurd. De enige persoon die ze nog toeliet in haar kamer, was Josh. Sinds ze hier woonden, hadden de twee een vriendschap opgebouwd.
Marcel gaf echter niet op. Als hij de stad weer terug wilde nemen, dan moest hij dat doen voor Davina. Daar had hij ook haar hulp bij nodig.
Marcel liep door het huis wat ooit zijn thuis was geweest. Klaus had hem zijn oude kamer gegeven, op zolder. In Marcel zijn ogen was het een extra vernedering geweest. Een wrede grap om hem eraan te herinneren dat hij altijd als een klein kind zou worden gezien door de familie. Hem de kamer geven was enkel een herinnering aan dat ze hem ook zo klein mogelijk wilden houden.
Het enige waar de ruimte goed voor was geweest, was dat het een verstopplek was voor alles wat er in het huis gebeurde. Zo ook toen Linn schreeuwend naar binnen was gestormd om Klaus aan te spreken over zijn gedrag jegens Elijah. Marcel had niet alles gevolgd, maar hij had op dat moment niet in Klaus zijn schoenen willen staan.
Voor de deur van Davina bleef hij stilstaan. Het enige wat hij wilde, was haar geruststellen. Hij hoopte dat ze hem daar de kans voor zou geven.
Voor wat voelde als de honderdste keer deze week, klopte hij aan bij Davina. Zoals gewoonlijk kwam er geen antwoord. De vorige keren had Marcel door de deur heen gepraat. Hij had haar de ruimte willen geven, maar hij had besloten dat het nu klaar was. Davina zou er niet beter van worden door in deze kamer te blijven zitten en hem te negeren.
Hij legde zijn hand op de deurklink en opende de deur. Hij kon nog net opzij stappen voor een haarborstel die zijn kant op vloog. Davina zat met een nors gezicht op haar bed. Toen ze zag dat haar borstel zijn doel niet had getroffen, sloeg ze haar armen over elkaar.
‘Ga weg, Marcel.’
‘Nee.’ Hij stapte de kamer in en sloot de deur achter hem. Hij wist niet zeker of Davina de ruimte had beschermd met magie. Haar magie was de laatste tijd sowieso onbetrouwbaar geweest. Maar zelfs als iedere vampier in dit huis hun gesprek zou kunnen horen, maakte het hem nog niks uit. Het enige wat hij wilde, was zijn excuses aanbieden. Dat was het minste wat Davina verdiende. Hij had meer moeten doen. Hij had voor haar moeten vechten.
‘Ik wil niet met je praten.’ Davina gooide haar benen over de rand van het bed en draaide zich van hem weg.
Marcel zuchtte. Hij snapte haar frustratie maar al te goed, maar hij kon haar er niet zo gemakkelijk vanaf laten komen.
‘Je hoeft niet te praten, alleen maar te luisteren.’ Hij stapte naar voren en legde zijn handen op de achterkant van het bed. ‘Het spijt me, D. Ik weet dat ik het een en ander verkeerd aan heb gepakt en dat ik hier niet was toen je me nodig had. Maar ik ben hier nu. En ik wil voor de stad vechten. Voor ons.’
Davina schudde haar hoofd. Marcel had niet verwacht dat het zo gemakkelijk zou zijn. Ze zou hem niet zo snel vergeven. Maar ze stuurde hem ook nog niet weg. Dat was een goed teken.
‘Ik weet dat je bang bent, en ik begrijp dat je hier niet wil zijn. Maar ik ga er voor zorgen dat we hier weg kunnen, D. Een nieuwe, veilige plek. Eentje waar we-’
‘Nee!’ Davina kwam overeind en draaide zich naar hem om. ‘Je hebt geen idee, Marcel! Ik vertrouwde je. Ik vertrouwde je, en jij liet me vallen. Je loog tegen me!’
Davina balde haar vuisten. Op dat zelfde moment begon de grond onder zijn voeten te trillen. Het glas van de kroonluchter aan het plafond rinkelde, de kasten en het bed schoven over de vloer.
Davina keek angstig door de ruimte. Ergens in het huis klonk een harde knal, alsof er iets groots om was gevallen.
‘D., verstop je!’ Marcel rende naar haar toe en sloeg zijn armen om haar heen om haar te beschermen. Hij trok haar onder het bureau, zodat ze beschut zou zitten.
Davina kromp ineen in zijn armen en haar ademhaling werd raspend. Ze begon te hoesten en worstelde zich uit Marcel zijn greep, zoekend naar lucht. Ze zette haar handen op de grond en hoestte opnieuw. Het klonk alsof ze bloed ophoestte.
Maar op de houten, oude vloer lag geen bloed. Er lag aarde.
Na nog een paar vlagen met aarde leek het voorbij te zijn. De trillingen waren verdwenen. Davina hoefde niet meer te hoesten, al zag ze er alles behalve gezond uit. Bezorgd schoof Marcel dichterbij. Hij legde een arm om haar rug.
‘Ik…’ Davina schraapte haar keel en veegde met de rug van haar hand wat aarde van haar lippen. ‘Ik weet niet wat er aan de hand is.’
‘Davina!’ Klaus zijn stem bulderde door de gangen van het huis. Davina kromp opnieuw ineen. Automatisch nam Marcel haar steviger in zijn armen.
‘Geen zorgen,’ fluisterde hij. ‘Hij kan je niks doen zolang ik hier ben.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De stad trilde op haar grondveste. Een aardbeving die uit het niets leek te komen. Geheel ongebruikelijk voor New Orleans. De magie was echter overal te voelen. Naylene had vrijwel meteen door gehad dat er iets niet juist was. Ze wist dat het afkomstig was van één persoon: Davina.
Onderweg naar de woning die Klaus in de afgelopen week geheel over had genomen, werd Naylene gebeld door Linn. Een telefoontje dat ze meteen aannam.
“Linn.” Linn en Elijah waren enkele dagen geleden vertrokken uit de hotelkamer waren ze een tijdje hadden verbleven. Ze waren weer terug gegaan naar de plantage. Waar ze waarschijnlijk wat rust hadden gevonden, die ze nodig hadden gehad. Toch had Naylene ook geweten dat het niet voor lange duur was. Elijah zou zich snel weer bij zijn broer voegen.
“Naylene, alles goed?” Linn haar stem klok bezorgd. Niet gek, gezien de hele stad ineens op de kop leek te staan. Als de magie nog zo ver tot buiten de stad reikte, moest het wel iets groots zijn.
“Met mij gaat alles goed. Kunnen jullie zo snel mogelijk naar de French Quarter komen? Het is Davina.” Naylene wist niet waar ze in zou gaan lopen, maar aangezien Klaus zich als een waakhond in de vorm kleine chihuahua op stelde, klaar om in iemands enkels te buiten als zijn woorden niet meer genoeg leken te zijn, was het prettig als Elijah in de buurt zou zijn om zijn broer rustig te houden.
Normaal gesproken had Naylene daar niemand voor nodig, ze zou zich niet zomaar achter Elijah verschuilen. Ware het niet dat Davina nu haar volledige aandacht nodig had.
“Magie?”
“Ik ben bang van wel.”
“We komen er zo snel mogelijk aan. Doe voorzichtig.”
Naylene had niet meer woorden nodig en versnelde haar pas. De grond onder haar voeten bleef trillen, het veroorzaakte zelfs scheuren in de weg. De grote deur die toegang bood tot het verblijf van tientallen vampiers trilde zelfs in haar scharnieren.
Ze hoefde niet eens te vragen waar Davina haar kamer was. De magie leidde haar met gemak de weg. Tot haar ongenoegen werd de juiste deur versperd door Klaus.
“Wat een verrassing jou hier te zien, Naylene.”
“Ik weet niet of je het hebt gevoeld Klaus, maar ongeveer de hele stad trilt op haar grondvesten. Ik heb geen tijd om gezellig even met je te kletsen.” Naylene probeerde langs Klaus te lopen, maar uiteraard versperde hij de weg.
“Geloof me Naylene, ik wilde net met kleine Davina binnen praten over dit alles.”
“Ik heb hier geen tijd voor Klaus en Davina ook niet..”
“Ik vind het interessant dat je Marcellus de afgelopen dagen niet hebt bezocht, maar dat je hier nu wel komt voor de kleine heks. Dat zou ik onthouden.”
Nog voordat Klaus zelf de kans kreeg opzij te stappen, schoof Naylene hem opzij met haar magie. Enkel een klein spreuk. Ze wachtte Klaus zijn reactie niet meer af. Het feit dat hij haar door liet lopen zonder verder een scene te schoppen, gaf haar aan dat hij ook door had wat de ernst van de situatie was.
De slaapkamer was een chaos. Meubels waren omgevallen. Overal was aarde te zien. Het ergste was echter Davina die in elkaar gedoken in een hoekje onder het bureau zat, met Marcel naast zich. Haar gezicht was lijkbleek aangelopen. Het leek alsof ze vreselijk veel pijn had. De magie. Het verteerde haar.
“Naylene!” Het was Marcel die haar opmerkte, voordat ze naar de andere kant van de kamer liep en zich bij Davina voegde.
De luiken voor de ramen vlogen met harde klappen dicht. Wind raasde door de straat. Naylene hoopte met alles wat ze in zich had dat Elijah Linn veilig door de stad kon loodsen.
“Ik kan niet…” Piepte Davina. Ze kon er niets aan doen.
Zelfs Klaus leek ondertussen bezorgd te zijn. “Wat is er aan de hand?”
“De magie… Het wordt haar te veel.” Naylene wist zelf niet veel van dit soort magie. De voorouders hadden al haar krachten overgedragen aan Davina. Of Davina had ze in ieder geval over genomen. Wellicht hadden zij hier iets mee te maken. Of het feit dat het jaar waarbinnen de Harvest voltooid moest worden. Het was echter te veel voor één lichaam. Zeker een van iemand zo jong als Davina. Het leek alsof ze het ieder moment kon begeven.
“Kom hier.” Naylene hielp haar samen met Marcel terug op het bed.
“We moeten er voor zorgen dat zo weinig mogelijk met je gebeurd oké?” Het was niet eens duidelijk of Davina dit alles wel meekreeg. “Zo min mogelijk intense prikkels.”
“Oh D. het spijt me.” Fluisterde Marcel. “Ik wist dat je boos op mij was en ik bleef maar door gaan.”
Davina schudde haar hoofd. “Nee Marcel, het is niet jouw schuld.”
Naylene legde haar armen zo goed mogelijk om het jonge meisje heen. Met haar hand streek ze zachtjes door haar haar en over haar voorhoofd, die waarschijnlijk vreselijk pijnlijk aanvoelde.
“Doe iets.” Drong Klaus bij Naylene aan.
“Heb je niet gehoord wat ik net heb gezegd. Geen intense prikkels.”
Als een godsgeschenk hoorde Naylene in de verte de stem van Elijah. Klaus was dus niet meer haar probleem. Hij kon blijven zeuren wat hij wilde.
“Rustig maar.” Davina was weer beginnen te snikken en de windvlagen buiten leken als maar erger te worden. Er was zelfs een flinke klap bliksem te horen.
“Ik ga proberen magie van je af te nemen, zodat het wat beter wordt oké?” Naylene wist maar al te goed dat het maar een tijdelijke oplossing was. Toch vond ze het zeker het proberen waard.
Davina liet zich over aan de armen van haar nieuwe vriendin. Vermoeid door alles wat ze voelde Langzaam vloeide de magie niet meer uit haar, maar ging het over naar Naylene. Haar eigen lichaam voelde leeg en ze zakte dan ook wat in elkaar, moeite om haar ogen op te houden. Ze zag echter nog net hoe Linn en Elijah zich in de kamer voegde.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld