Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // I tried to destroy the royal family

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Alex

Ik let ook wel op mensen hun lichaamstaal. Dat had ik geleerd en als ik zou zien dat ze het niet prettig vond dat ik haar plaagde zou ik ook stoppen. Ik wou haar gelukkig zien en dat was al even duidelijk dat ik dat wou. Ik zou alles door voor haar gelukkig te zien. Dat we vandaag samen moesten slapen was niet helemaal nieuw, we hadden al vaker in eenzelfde bed gelegen. Na die keer dat ze bij mij was blijven slapen omdat ze niet kon slapen is ze wel vaker blijven slapen. Geen van ons vond dat erg. Alleen ging het nu toch nog net iets anders zijn, aangezien het nu onze huwelijksnacht hadden en ook daar nog een plicht lag voor ons. Iets waar vader al snel resultaat van zou willen zien. Het liefst wou vader een kleinzoon, zoals altijd al de traditie was. Eenmaal op onze gang met onze slaapkamers ging de rest weg. Sybel glimlachte en ging dan weg. Binnen een maandje was ze oud genoeg om te trouwen en zou Eric haar vragen, dat wist ik nu al. Ik liet Mary mijn kamer binnen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Mary:
Het was een leuke dag geweest, maar toch was ik ergens wel een beetje blij dat het voorbij was. Dat bedoelde ik niet op een foute manier, maar het was erg vermoeiend en ik had al een aantal dagen bijna geen oog dicht gedaan aangezien ik heel erg nerveus was. Dat was ook normaal. Ik liep met Alex naar zijn kamer toe, aangezien ik bij hem moest slapen, maar dat vond ik geen probleem. Ik vond het juist fijn om bij hem te slapen. Het was fijn om in zijn armen in slaap te kunnen vallen en zo ook weer wakker te worden. Ik vond dat echt heel fijn. Nu dat we getrouwd waren, moest ik ook niet meer uitkijken dat de koning me zijn kamer niet uit zag lopen aangezien anders de koning dacht dat we met rare dingen bezig waren. Niet dat de koning zich daar mee moet bemoeien, Alex en ik mogen natuurlijk zelf wel beslissen wat we doen of niet. Toen Alex me zijn kamer binnen liet, liep ik zijn kamer in. Ik ging blij zijn als ik gewoon in bed kon liggen en zo kon slapen, ik was namelijk best wel een beetje moe. Niet dat ik meteen in slaap zou vallen was zo moe was ik ook niet.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Na even waren we bij mijn kamer en waren we binnen. Als we omgekleed waren keek ik naar haar. Ze was echt prachtig, altijd. "Je bent erg mooi lieverd." zei ik dan tegen haar en glimlachte naar haar. Ik weet niet hoe vaak ik dat al gezegd had maar even maakte me dat ook niet uit. Ik stapte naar haar toe en gaf haar een kusje. "Ben je al moe liefje?" vroeg ik dan en kijk naar haar en streelde haar wang, ik hield veel van haar en wist ze natuurlijk. Ik kijk even in haar ogen en druk nog een kusje op haar lippen terwijl ik mijn andere arm om haar heen sloeg. Haar dicht bij me hebben voelde gewoon zo fijn. Ik drukte haar wat tegen me aan omdat dat gewoon fijner voelde. Ik was natuurlijk ook een beetje moe.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Mary:
Ik was blij dat ik eindelijk die jurk uit had kunnen doen, het was namelijk best zwaar om zo'n jurk te dragen. Het was niet echt een heel grote jurk of zo, want dat wilde ik niet, maar toch. Een gewone jurk was toch iets comfortabeler dan een bruidsjurk. Ik glimlachte even toen ik hem hoorde zeggen dat ik erg mooi was. 'Kijk maar uit voor je me zo weer laat blozen,' zei ik dan met een glimlachje. Ik voelde dat hij me weer een kusje gaf wat ik natuurlijk heel erg fijn vond. Ik vond zijn kusjes altijd heel erg fijn. Ik kon er nooit genoeg van krijgen. 'Een beetje,' antwoordde ik toen hij vroeg of ik al moe was. Ik was inderdaad wel een beetje moe, het was dan ook een heel vermoeiende dag vandaag, dus was het normaal dat ik was moe was. Hij was vast ook al moe, dat zag ik aan hem. Het was ook al best laat geworden. Ik glimlachte even toen ik hem in mijn ogen zag kijken. Ik voelde dan dat hij me opnieuw een kusje gaf en een arm om me heen sloeg. Ik voelde dat hij me uiteindelijk wat dichter tegen hem aan drukte wat ik natuurlijk heel erg fijn vond, ik vond het altijd fijn om dicht bij hem te zijn. Ik voelde me er altijd heel erg veilig door.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Ik keek naar haar, nee echt ze was erg mooi en ik hield zielsveel van haar. "Je bent juist schattig als je bloost liefje." zei ik dan en druk een kusje op haar lippen. "Ik ook een beetje." zei ik dan en druk een kusje weer tegen haar lippen. Ik geef nog wat kusjes en druk haar nog wat dichter tegen me aan terwijl we zoenden. Plots keek ik haar even aan. "Je weet dat ik niets tegen je zin doe hé." zei ik dan en druk nog een kusje tegen haar lippen. Ik hield van haar en ik respecteerde haar grenzen en de tijd die ze nodig had. Ik weet wat er van ons werd verwacht maar wat zij niet wou wou ze nu eenmaal niet.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Mary:
Ik glimlachte even toen hij zei dat het juist schattig was als ik bloosde. 'Dat is niet waar,' zei ik dan. Ik vond mezelf niet echt schattig als ik bloosde, ik vond het eerder vervelend aangezien ik die rode kleur op mijn gezicht ook niet snel weg kreeg. Ik hoorde hem dan zeggen dat hij ook een beetje moe was. Dat had ik wel verwacht, ik zag het ook aan hem. Ik kon meteen aan hem zien of hij moe was of niet. Ik voelde dat Alex me terwijl we zoenden nog dichter tegen zich aandrukte, maar ik had er geen bezwaar tegen. ik vond dit juist heel erg fijn. Het liefst was ik altijd dicht bij hem. Ik had dan tenminste het gevoel dat ik veilig was. Hier in het kasteel voelde ik me ondanks alle wachters nog niet echt veilig, je kon nooit weten wanneer er weer mannen van het verzet binnen kwamen vallen zoals een maand geleden. Ik hoorde Alex na een tijdje zeggen dat hij niets tegen mijn zin doet. 'Ja, dat weet ik,' zei ik dan. Ik weet wel wat hij bedoelde, de koning verwachtte natuurlijk was van ons. Maar ik had er niets op tegen en als ik iets niet wilde zou ik dat ook wel gewoon aangeven aan hem, dan zei ik dat gewoon.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Alex:
Ik grinnikte zacht als ze zei dat het niet waar was. "Oh echt wel." zei ik dan zachtjes lachend. Ergens denk ik dat we elkaar al door en door kenden in deze ene maand dat we nu al een koppel waren. Maar dat maakte het alleen maar gemakkelijk aangezien we niet meteen woorden hoefden te gebruiken om elkaar te begrijpen. "Goed." zei ik als ze zei dat ze dat wist. Ik zoende haar weer en mijn hand ging liefkozend over haar rug. Het voelde tot nu toe gewoon juist, en ik hield van haar, was het geweest dat ik echt gedwongen werd om met iemand te trouwen en kinderen te krijgen van wie ik niet hou was het vast anders geweest. Ik ging dan naar de schouders van haar onderjurk die ik over haar schouders uit deed terwijl we zoenden.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Mary
Ik glimlachte even toen hij dat zei. Het was best gek dat we elkaar al zo goed kende in de korte tijd. We kenden elkaar ondertussen twee maanden waarvan we één maand echt een koppel waren, maar het was fijn dat we elkaar zo goed kenden natuurlijk. Zo hoefden we alleen nog maar een blik naar elkaar uit te wisselen en we wisten al van elkaar wat we wilden zeggen. Zo begonnen we ook opeens te lachten terwijl de koning erbij was terwijl Alex en ik gewoon wat blikken aan elkaar aan het uitwisselen waren, maar we wisten gewoon precies wat de ander bedoelde. Het was fijn dat dat kon. Ik voelde dat hij me weer zoende, dus zoende ik met hem mee. Als we niet echt van elkaar hielden en we echt gedwongen werden om te trouwen, was heel deze situatie ook anders geweest. Ik wist natuurlijk ook hoe belangrijk de koning het vond dat we een zoon zouden krijgen, maar natuurlijk hoefden we het niet alleen voor de koning te doen. Daar dacht ik ook niet aan, ik dacht niet aan wat de koning van ons verwachtte en wilde, ik dacht aan wat wij wilde.

Een tijdje later, lagen we naast elkaar in zijn grote bed onder het deken dat erop lag. Ik kon wel zeggen dat het fijn was daarnet. Alex was dan ook heel erg voorzichtig, waarschijnlijk dacht hij dat ik heel veel pijn zou hebben aangezien het mijn eerste keer was, maar het viel best wel mee. Alleen op het begin een beetje pijn, maar daarna werd het natuurlijk wel fijn. Natuurlijk ging ik nu niet opeens zwanger zijn, er was een kans van wel, maar ook een kans van niet, maar dat maakte verder ook niet zo veel uit. Ik deed het ook helemaal niet om zwanger te worden of zo. De koning wilde natuurlijk een kleinzoon hebben, maar natuurlijk kon hij die niet sneller krijgen dan het kon. De koning moest ook wat geduld hebben, ook al wist ik al wel dat hij niet heel erg geduldig was.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Alex:
Toen we zo naast elkaar lagen trok ik haar wat dichter tegen me aan en drukte een kusje op haar voorhoofd. "Ik hou erg veel van je." zei ik dan met een glimlachje. Ik streek wat haar van haar ogen weg. Ze is erg mooi, maar dat wist ik al. Niet dat ik daar voor van haar hield, ik hield van haar om wie ze was. Toen ging zonder enige waarschuwing de deur open en stapte vader naar binnen. Ja, daar ging onze privacy dus. "Oh, jullie waren bezig. Dan spreek ik je morgen wel zoon." zei hij dan en ging weg. Ik wist maar al te goed dat hij ons gewoon wilde komen controleren. Dat had je dan natuurlijk met mijn vader, die deinsde letterlijk nergens voor terug.

Ts: een paar dagen later:

Zoals nu al een paar dagen op rij werd ik wakker naast Marry. Ik was er best wel blij over, ik hield van haar en was blij dat we getrouwd waren. Ik was natuurlijk niet de enige die daar blij om was maar ik was ten minste wel blij om de juiste reden, niet alleen om voor een opvolger te zorgen. Niet dat ik zeg dat het wel zo ging voor hem en mijn moeder, dat was ook echte liefde geweest, dat was duidelijk. Nou van haar kant alleszins. Het was eigenlijk tijd om op te staan omdat het ontbijt vast al klaar was. Ik streelde even door haar haren. "Liefje." zei ik zacht en drukte kusjes op haar lippen. Ik streelde het haar uit haar ogen weg dat er voor was gevallen. Als ze wakker werd glimlachte ik naar haar. "Goedemorgend liefje." zei ik lief en gaf haar nog een kusje. Ik hoorde iemand aankloppen dus dat betekende dat het vast tijd was voor het ontbijt. "We moeten opstaan." knipoogde ik dan naar haar. Niet dat ik daar erg veel zin in had. Ik wou liever nog wat blijven liggen maar het was nu eenmaal zo. Zelfs door de gordijnen kon je aardig goed zien dat het al dag was.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Mary:
Ik glimlachte even toen ik voelde dat Alex me dichter tegen zich aantrok, ik vond het leuk als hij dat deed, vooral omdat ik er veel warmte door kreeg. "Ik hou ook heel erg veel van jou," zei ik met een glimlach. Ik voelde me oprecht gelukkig. De hele dag verloop perfect waar ik heel erg blij om was. Ik keek even op toen ik plots de deur hoorde opengaan. De koning kwam de kamer binnen gelopen. Ik hoorde de opmerking die hij gaf, natuurlijk wist hij nu wat we hadden gedaan. Erg was het niet aangezien hij er toch achterkwam als ik zwanger geraakte, al was het misschien een beetje gênant. Ik was blij dat ik mijn lingerie van te voren weer aan het getrokken aangezien ik wist dat de koning zomaar binnen kon komen zonder te kloppen. Hij was de koning dus hij hoefde natuurlijk niet te kloppen ondanks ik die regel niet vond kunnen. Wij hadden onze privacy ook nodig. De koning was geen slechte man, in tegendeel, hij was altijd heel erg aardig voor me en had me goed verwelkomt toen ik net in het kasteel aan kwam, al moest hij dat binnenlopen in Alex' kamer wel afleren.

Het was al een aantal dagen later en net zoals elke dag na het huwelijk werd ik wakker naast Alex. We moesten in dezelfde kamer slapen, maar ik had er geen erg in. Ik vond het fijner om bij hem te slapen dan dat ik alleen moest slapen. Het bed van Alex lag beter en de warmte die hij afgaf als ik dicht tegen hem aanlag voelde erg goed aan. Bovendien voelde ik me veel veiliger als ik bij Alex sliep, ik wist dat ik veilig was bij hem. Er konden zomaar mensen binnen vallen in het kasteel. Sinds die dag dat ik die man van het verzet neergeschoten had met de pijl en boog, was ik niet echt meer gerust geweest. Je wist maar nooit wat er allemaal kon gebeuren. Het kasteel werd natuurlijk goed beveiligd door wachters die elkaar afloste, maar dat was niet genoeg. Ook de mensen van het verzet hadden wapens bij zich dus ze vonden het niet erg om de wachters zomaar te vermoorden. Ik glimlachte even toen ik Alex dat hoorde zeggen. Ik vond het enorm fijn als hij me 'liefje' noemde. Net als Alex hoorde ik iemand op de deur kloppen waardoor ik even onhoorbaar zuchtte, ik wilde het bed nog niet uit. Ik wist niet hoe laat het was al wist ik wel dat het ondertussen al dag was, we waren ook op tijd gaan slapen dus ik was niet moe. Ik vond het stiekem gewoon heel fijn om de hele voormiddag met Alex in bed te luieren en niks te doen. Dat hadden we al eens gedaan al kon de koning daar niet zo mee lachen. Hij vond het fijn voor ons dat Alex en ik zo close waren, maar we moesten natuurlijk wel op het ontbijt verschijnen. Het ontbijt, de lunch en het avond eten waren de tijden dat we ons moesten laten verschijnen in de eetzaal. Voor de rest mochten we doen wat we wilden, al had de koning Alex soms even nodig voor zaken die met het koningschap te maken hadden. Dat begreep ik ook, maar dan ging ik af en toe een ritje maken met het paard dat ik gekregen had of ging ik eens een wandelingetje maken in de enorme tuin die zich bij het kasteel bevond. "Hmm... Ik wil nog heel eventjes knuffelen, heel eventjes maar," zei ik dan waarna ik wat beter tegen hem aan kroop. Ik had het 's ochtends gewoon nodig om eventjes met hem te knuffelen, anders lukte het echt niet om mijn bed uit te gaan had ik het gevoel. Naja, mijn bed... Eigenlijk was het Alex' bed, maar dat maakte niet uit.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Alex:
Ik glimlachte even als ze zei dat ze nog even wilde knuffelen. "Is goed liefje." zei ik dan en streelde door haar haar en nam haar goed in mijn armen. "Je maakt me gelukkig weet je?" zei ik dan met een glimlachje. Toen er nog eens geklopt werd zuchtte ik. "Binnen." zei ik dan aangezien ze nooit twee klopten, tenzij ze naar binnen wilden. De deur ging open en het was Sybel. "Hey Syb." zei ik dan en ze keek bezorgd. "Komen jullie ontbijten?" vroeg ze dan en ik knikte. Ze wilde weg gaan maar ik stopte haar. "Sybel, je bent bezorgd, wat is er?" vroeg ik dan en ze zuchtte even. "Vader, hij is vroeg vertrokken, te paard." zei ze dan maar ik snapte daar het probleem niet van.
"Hij is alleen gegaan." zei ze dan en ik sperde mijn ogen open. Mijn vader wist hoe hij zich moest verdedigen maar het was beter om iemand van de garde er bij te hebben. "Ik wilde je niet bezorgd maken, er gebeurd vast niets." zei ze dan en ik knikte. "Ga al vast maar Sybel." zei ik dan en ze knikte en ging weg en deed de deur achter zich dicht. Ik keek naar Mary. "Laten we op staan." zei ik dan en gaf haar een kusje. Ik hield van haar maar ja, we konden beter op staan en gaan eten.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Mary:
Meteen kreeg ik een glimlach op mijn gezicht toen ik Alex hoorde zeggen dat ik hem gelukkig maakte. Ik vond het fijn als hij dat tegen me zei, ik deed niets liever dan hem gelukkig maken. Het was fijn om hem blij te zien en hem te zien glimlachen, al had ik hem eigenlijk nog nooit anders gezien dan blij. Alex was een redelijk optimistisch persoon, dat had ik toch gemerkt in de tijd dat ik al in het kasteel woonde. Ik voelde me er automatisch ook vrolijk door dus was het een win win situatie. "Jij maakt mij ook heel erg gelukkig," zei ik dan tegen hem. Ik hoorde dat er voor een tweede geklopt werd waardoor ik maar eventjes opschoof en uit Alex' armen ging. Dat er twee keer geklopt werd, wilde zeggen dat er iemand binnen wilde. Ik zag Sybel, Alex' jongere zusje de kamer binnen komen. Meteen kon ik haar bezorgde blik merken, maar ik wist niet wat er aan de hand was. Zo te horen had Alex het ook opgemerkt en vroeg hij aan haar wat er aan de hand was. Blijkbaar was de koning vroeg te paard vertrokken in zijn eentje. Dat was niet goed, er liepen nog steeds mensen van het verzet rond dus eigenlijk had de koning iemand nodig die hem kon verdedigen ondanks de koning zichzelf waarschijnlijk ook kon verdedigen. Ik hoopte dat er niets zou gebeuren. Ik zou me schuldig voelen als de koning zou sterven ook al had ik er niets mee te maken. Oké, ik had er wel iets mee te maken, maar aan de andere kant ook weer niet. Ik was heel erg betrokken in de situatie, maar anderzijds was ik ook een buitenstaander. Bovendien werd Alex koning en ik koningin als de koning zou sterven en ik wist niet of ik er al klaar voor was om koningin te worden. Ik vond het al gek om opeens een prinses te zijn en dat iedereen me aansprak als prinses Mary, laat staan koningin Mary. Toen Sybel weer weg was, hoorde ik Alex wat zeggen. Ik knikte dan maar aangezien het beter was om op te staan. Ik deed de lakens die ik over me heen had van me af en stapte dan het bed uit. Hopelijk werden we de volgende ochtend op een fijnere manier uit ons bed gezet, Alex was natuurlijk heel erg bezorgd over zijn vader wat ik ook begreep.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Het was natuurlijk erg fijn om met Mary in bed te liggen, ik kon er zo nog uren blijven liggen met haar, als ik ten minste geen andere verplichtingen had. Mijn vader had het me druk gemaakt de laatste tijd, hij wou dat ik altijd voorbereid was, al had ik liever dat zijn tijd nog lang niet gekomen was. Ik wist niet of ik er klaar voor was om al koning te worden. Tuurlijk had hij me al erg veel geleerd maar toch wist je nooit of het al genoeg was, maar eerlijk wou ik er zeker nog niet aan denken. Ik wist ook niet of ik wel koning wou worden. Het was niet alsof ik het zelf had kunnen kiezen, maar wie nu wel? Je werd er in geboren, een uitweg kon je wel kiezen maar als enige zoon was het onmogelijk voor mij. Het zou een grote schande zijn. Als ik het druk kreeg begreep Mary het vast wel, ze was begripvol, dat wist ik. Als we beiden klaar waar en op de gang waren deed ik de deur achter me dicht en bood Mary mijn arm aan om naar de eetzaal te gaan waar Sybel al vast zat. Het zou waarschijnlijk raar voelen om zo alleen met ons 3 te zijn maar het was nu eenmaal niet anders. Ik glimlachte naar Mary en we gingen naar de eetzaal. Inderdaad, zoals ik al dacht voelde het deels wel raar om zo alleen met ons 3 te zitten, ik dacht aan vader. Zou het goed met hem gaan? Aangezien vader erg naief was wist je maar nooit. Toen er een klopje op de deur te horen was keek ik op. "Laat maar binnen." zei ik tegen een wachter en ze opende de deuren. Een andere wachter stapte naar binnen en boog voor ons. "Majesteit, aangezien u nog niet wakker was en prinses Sybel bezorgd was over het welzijn van uw vader heb ik mijn mannen gestuurd om te zien of het goed gaat met hem." begon hij maar geduld was niet een van mijn goede kanten. "Heeft u nieuws?" vroeg ik dan aan hem, ik was bezorgd om mijn vader. "Het spijt me majesteit..." begon hij en ik keek even niet begrijpend op. "Mijn mannen hebben het lichaam van uw vader gevonden in het bos, zijn paard was bij hem en is gewond, ze hebben hem naar de stallen gebracht, uw vader was al een aantal minuten dood." zei hij nu en ik slikte. Ik liet geen traan, ik schreeuwde niet. Ik stond op en ging naar de wachter. "Je hebt gedaan wat je kon, bedankt dat je dit meedeelde." zei ik dan en hij boog voor me. "Tot uw dienst uwe koninklijke hoogheid." zei hij dan en vertrok. Ik voelde me een geslagen hond. Mijn vader was dood? Meteen vergat Sybel de regels en rende naar me toe. Ik omhelsde haar en voelde haar snikken. Ik streelde door haar haar. "Het komt goed Sybel." zei ik dan, ik probeerde me groot te houden maar nu begonnen mijn zorgen pas echt. Ik was niet voorbereid op het nieuws, wie nu wel? Vanalles zou moeten geregeld worden.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Ik had een slecht voorgevoel bij de situatie, het klopte niet. Er was een kans dat de koning levend en wel terugkeerde naar het kasteel zonder dat er wat gebeurd was. Sinds het verzet zomaar binnen kwam vallen in het kasteel was ik misschien toch een beetje paranoia geworden, ik kon er niets aan doen. Ik wist wat mijn taak was en al ik de taken niet uitvoerde, werden ze voor mij gedaan door andere mensen van het verzet. Ik weigerde de koning te vermoorden dus was de kans dat iemand van het verzet de koning vermoordde erg groot. Ik zag het liever anders, niet alleen omdat het verlies van de koning erg zwaar zou zijn voor Alex en Sybel, maar omdat ik niet wist of ik er wel klaar voor was om koningin te worden. Ondanks het koningschap ongetwijfeld veel zwaarder was dan koningin zijn, mocht het koningin zijn ook niet onderschat worden. Gelukkig was het een stuk minder drukker als koning zijn. Alex had het al druk, maar als hij echt gekroond werd als koning werd het vast nog drukker voor hem. Dat was ook een nadeel voor mij, ik zag Alex tegenwoordig al steeds minder en als het zover was, zag ik hem waarschijnlijk nog minder. De enige momenten dat we elkaar zagen waren dan de momenten dat er gegeten werd en ze moesten slapen. Oké, misschien overdreef ik een beetje. Ik zag hem vast wel vaker dan dat, alleen was ik er bang voor dat we uit elkaar zouden groeien. Alex en ik waren heel erg hecht en close geworden, dus ik zou het zeker erg vinden als we steeds verder uit elkaar groeiden. Dat gebeurde namelijk vaker bij koninklijke echtparen. De koning was bezig met zaken, de koningin ook, maar dan met een stuk minder zaken natuurlijk.
Een zwakke glimlach verscheen op mijn gezicht toen Alex zijn arm aanbood. Dat deed hij altijd wat ze erg prettig vond. Ze nam zijn arm natuurlijk aan, waarom niet? Op het begin vond ze het allemaal heel erg gek, maar aangezien ze getrouwd waren en ze al een tijdje in het kasteel woonde was het een gewoonte geworden. Ik mistte de tijd dat Alex en ik veel meer met elkaar omgingen eigenlijk best wel. Op het begin mocht Alex doen wat hij wilde doordat we elkaar moesten leren kennen. De koning zag ons het liefst de hele dag samen. Helaas had Alex na een tijd opnieuw de plichten die hij had voor Mary's komst. Ze moest er mee leren leven dat hij het druk had, al was het moeilijk. Ze moest het nog gewoon worden dat ze meer dingen alleen moest doen. Dat Alex drukker was had natuurlijk ook zijn voordelen, zo had Mary regelmatig de kans om haar ouders te bezoeken in het dorp. Dat deed ze dan ook regelmatig, zeker twee keer per week. Ze mistte haar ouders heel erg, ook waren zijn de twee egoïstische mensen die haar bij het verzet had laten voegen voor de grote hoeveelheid geld. Als je opdrachten van het verzet volbracht, kon je heel wat geld verdienen, zeker als het om zaken zoals de koning vermoorden ging.
Toen ze in de eetzaal aankwamen, ging Mary op haar vaste plaats zitten. In het kasteel hadden ze namelijk vaste plaatsen waar iedereen moest gaan zitten. De tafel leek een stuk leger doordat de koning er niet was. Het was bovendien niets voor de koning om zo plotseling weg te gaan. Normaal was er altijd de koning die enorm vrolijk was terwijl iedereen half slapend aan de tafel zat. Het was heel anders om zonder de koning aan tafel te zitten. Ik begon ook steeds meer het gevoel te krijgen dat iets niet klopte. Als het echt zo was dat de koning vermoord werd, zou ik me echt heel erg schuldig voelen. De koning wist niks over het verzet, alleen Alex wist er een aantal dingen over. Ik had hem dan ook geadviseerd om erover te zwijgen bij de koning, anders zou hij zich er te veel zorgen over maken. Eigenlijk moest de koning er wel van op de hoogte zijn, hij was in gevaar.
Ik keek eventjes op toen ik geklop op de deur hoorde. Ik hoopte dat het de koning was, ook al was het waarschijnlijk de koning niet. De koning klopte nooit, het was zijn kasteel dus hij hoefde dat niet. Zo dacht hij er in ieder geval over. Ik zag een wachter de eetzaal binnen komen. Hopelijk kwam hij met goed nieuws. Ik luisterde naar wat de man te zeggen had. Toen ik hoorde dat de koning dood aangetroffen was, kreeg ik een krop in mijn keel. Wat moest ik doen? Ik zag dat Sybel meteen naar Alex toegaan. Ik kon haar tot bij mij horen snikken. Het was zo erg... Het leek me echt ene nachtmerrie als mijn vader zou overlijden. De koning was dan ook kerngezond dus het kwam zeker als een klap. Ik wist totaal niet wat ik moest zeggen of doen, ik kon helemaal niets doen.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Alex:
Op dit moment wilde ik me sterk houden, vooral voor Sybel. Tot ze zelf getrouwd was met Erik. Hij was een vriend des huizes en ze hielden van elkaar. Ik drukte een kusje op haar kruin. Sybel liet niet echt los maar voor een keer gaf het niet, ik had er ook best nood aan. Het was vast het verzet. Ik keek even op en zag Mary zitten. "Ik hou van je." Mimede ik met mijn lippen omdat ik zeker wist dat ze ergens mee zat en dat wilde ik niet. Ik was koning nu. Alhoewel, eigenlijk pas na de kroning maar daar zou niemand hier mee wachten. Na even liet Sybel me los. "Ik ga het wel een beetje raar vinden, koning Alex." Zei ze dan en ik knikte. "Ik ook." Zei ik, zo noemden we elkaar natuurlijk nooit maar het zou gewoon ook al raar worden om het te horen. Allemaal waren we het gewend te horen tegen mijn vader, maar zeker niet tegen mij. Het was ongeveer dezelfde aanpassing als bij Mary. Ze vond het vast ook raar om prinses Mary genoemd te worden, nu was het mijn beurt om een wringend gevoel te krijgen als ze me koning zouden noemen. Mijn vader had hier nog moeten staan.
"Je gaat het goed doen broer." Zei Sybel dan en ik slikte. Ik wou niet dat ze wist hoe erg ik daar aan twijfelde. Ik wist wel degelijk wat me te doen stond maar ik twijfelde echt wel aan mijn kunnen. Ik draaide me om naar iemand van het personeel. "Laat heer Tellins komen." Zei ik dan en de vrouw boog voor me en ging weg. Heer Tellins zou zorgen ervoor dat het lijk van mijn vader de laatste eer nog kreeg. Hij was nooit slecht geweest voor het volk. Alleszins dat dacht ik toch. En toch was er een verzet dat hem en daarmee al zijn nageslacht vreselijk erg vond. Hadden ze dan nog nooit een woord met vader gewisseld? Want dan zouden ze weten dat vader de vrolijkheid en optimisme zelf geweest was. Hij was het, nu niet meer. En ik was ook al zeker niet meer zo optimistisch. Alleen was het het best dat Sybel dat niet te zien kreeg.
Ik keek naar Mary en ging naar haar toe. "Ik denk niet dat iemand nog zin heeft in ontbijt nu." Bracht Sybel dan uit en ik knikte beamend. We waren toch al bijna klaar geweest met het ontbijt. "Je snapt het wel als er nu erg drukke dagen volgen." Zei ik dan tegen Mary maar eigenlijk was het meer een vraag. Het was een normaal iets om de rest van de kinderen te betrekken in de regelingen voor een begrafenis, maar niet de schoonkinderen, alleen wou ik dat doorbreken. Ook zij had mijn vader gekend, minder dan ons natuurlijk maar ze kende hem wel. Ze was niet zomaar iemand, ze was mijn vrouw. Ik gaf haar een kus. "Heer Tellins komt zo, hij zal alles in goede banen leiden, wil je er bij zijn als hij komt?" Vroeg ik dan, Sybel was er sowieso bij, maar ik wist niet zeker of Mary wel wilde.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld