Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Why are we so different?

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Blake:
Ik had al verwacht dat onze reddingsactie niet echt werd gewaardeerd, maar dat maakte me niet zo veel uit. Als Mason en ik niet hadden ingegrepen waren ze daar doodgebloed. Ik weet zeker dat de baas dat ook niet echt leuk had gevonden, aangezien hij er veel moeite voor had gedaan om ze op te pakken. Ik ben allang blij dat we niet worden ontslagen. Als de baas zegt dat we moeten gaan trainen, kijken ik even op. Ik hoopte dat ze nog mochten herstellen, maar ik had eigenlijk al verwacht dat dat niet zou gebeuren. Tyler en James stonden weer te grijnzen. Daar had ik echt een hekel aan. Ik werp ze even een boze blik toe en zucht even. Daarna loop dan het kantoor uit, richting de trainingszalen.

Leyla:
Ik merkte aan Mason en Blake dat ze gespannen waren. Ik luister naar het gesprek, maar bemoei me er niet mee. Ik wil de problemen niet groter maken. Aan de woorden van de man kon ik al afleiden dat het nou niet bepaald een aardige man was. Wilde hij ons daar dood laten gaan? Als hij met alle gevangen zo omgaat, blijven er niet veel over. Als hij over het trainen begint kijk ik hem even verbaasd aan. Mason en Blake gaan ons trainen? Waarom hadden ze daar niks over gezegd? Alys kon nauwelijks lopen, dus hoe wilde ze dan gaan trainen? Ik loop achter de rest aan naar de trainingszalen. Ik zucht even. Ik had helemaal geen zin om te trainen, maar het moest. Ik weet wat de gevolgen zijn als je niet meewerkt en ik wil niet nog een keer in die hel belanden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Mason:
Ik merk dat Alys en Leyla er niet echt bepaald blij mee zijn dat we nu moeten beginnen met trainen. Ik geef ze ook gelijk, ze hadden beter nog even kunnen herstellen. Straks genezen hun verwondingen niet goed meer door de training. Maar ik breng er verder niets tegenin, we hadden al geluk dat we niet ontslagen waren. Gezien het feit dat dit eigenlijk de 3e keer was dat er iets fout ging bij een klus, was dit nog een goede deal. Ik loop vast vooruit naar de trainingszalen met Blake naast me. Alys en Leyla kwamen achter ons aan, maar liepen wat minder snel. Ik ga wat slomer lopen zodat ze ons wat makkelijker bij kunnen houden, Alys kan nog steeds niet goed lopen dus ik moet er wel voor zorgen dat ze haar been niet te veel belast. Verder zwijg ik maar, er viel niet echt veel te zeggen. Het was echt stom dat we nu al moesten beginnen met trainen. We kunnen er nou eenmaal niets aan doen dus het enige wat we konden doen was er maar het beste van maken. We lopen de trainingszalen binnen, waar ik het midden van de zaal loop. De eerste les gaat over basis vechttechnieken, die ik en Blake beide ook hebben geleerd. Deze les zouden we het nog een beetje rustig aan doen, dan kunnen we zodra ze wat fitter zijn het niveau wat hoger leggen.

Alys:
Nog even boos kijk ik het kantoor rond. Ik snap niet hoe ze hier nu bij komen, we waren gisteren in elkaar geslagen en mishandeld. Onze verwondingen waren nog niet eens genezen en dan moesten we juist nu beginnen met trainen? Deze mensen waren echt niet goed wijs. Ik draai me om en loop achter Mason en Blake aan terug naar de trainingszalen. Het lopen gaat nog steeds niet makkelijk, maar ik bijt op mijn lip en zet door. Ik moet zo ook trainen en daarbij kan ik ook niet geholpen worden. Vergeleken daarmee viel dit waarschijnlijk nog wel mee. Ik loop wel wat langzamer dan de anderen. Ik kan daar niets aan doen dus ik probeer ze wel gewoon bij te houden. Niet veel later komen we gelukkig aan, en ik kom even op adem. Nooit gedacht dat ik zo vermoeid kon zijn na alles.. Mijn oogleden voelen nog zwaar aan. Ik weet ondanks dat nog wel mijn ogen open te houden en ik zucht diep. Het moest maar..

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Blake:
Als ik merk dat de rest wat langzamer loopt, ga ik vanzelf ook langzamer lopen. Het is voor Alys en Leyla nog wel een beetje vroeg om te beginnen met trainen, maar een andere keuze hebben we niet. Als we ertegenin waren gegaan, waren Mason en ik waarschijnlijk ontslagen. We lopen de trainingszaal binnen. 'We gaan vandaag de basis van vechttechnieken leren,' zeg ik tegen Alys en Leyla. We zullen het rustig aan doen, want ze zijn allebei nog best zwak.

Leyla:
Ik merk dat Alys wat langzamer loopt dan de rest en ik blijf naast haar lopen. Ik wil niet dat ze zich te veel haast en haar been overbelast. Mason en Blake gaan ook langzamer lopen. De training zal zwaar worden voor Alys en ik hoop dat ze het volhoudt. Ik heb geen idee waar we voor moeten trainen, maar als de denken dat wij ook onschuldige mensen gaan oppakken en ze naar deze plek brengen, dan hebben ze het mis. Dat ga ik dus echt nooit van mijn leven doen. Niemand verdiend het om hier terecht te komen. Je kan het niet maken om mensen op deze manier te behandelen. We zijn dan wel shadowhunters, wat dat dan ook mag zijn, maar we hebben nog steeds gevoel. We lopen de trainingszaal binnen. We gaan vechttechnieken trainen. Misschien komen die nog wel goed van pas.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Mason:
Ik knik naar Blake die verteld wat we vandaag gaan doen. De beste manier om ze de basistechnieken aan te leren was om te boksen. In deze traininszaal hadden ze aardig wat spullen om mee te trainen, dus dat kwam mooi uit. Ik loop naar het hokje aan de zijkant van de zaal en pak daar 4 pets en wat twee sets bokshandschoenen. Zo leren ze zichzelf goed verdedigen, voor het geval dat hun magie werd geblokkeerd. Dat was niet vaak het geval, maar je weet het maar nooit. Als shadowhunter moet je overal op voorbereid zijn. Er lopen aardig wat mensen rond die op je jagen. Een beetje kennis over hoe je moet vechten komt dan ook goed van pas. Met mijn handen vol met de spullen loop ik weer terug, en ik reik Alys en Leyla beide een set bokshandschoenen aan. Ze zijn een gemiddelde maat dus dat zal vast wel passen. Ik en Blake moeten de pets aan onze handen bevestigen, om ze zo de goede stoten te leren. Ik geef Blake twee pets en bevestig de andere set aan mijn handen. Ik ga voor Leyla staan aangezien ik haar moet trainen, en wacht rustig tot ze de bokshandschoenen aan heeft.

Alys:
Ik wrijf in mijn ogen en kijk afwezig voor me uit. Ik had nu al geen zin in deze training, en het is nog niet eens begonnen. Ik kon voor het eerst niet wachten totdat het weer avond was. Twee dagen niet slapen is niet bepaald het handigste wat je kan doen, en al zeker niet in een omgeving als deze. Ik ben nu wat zwakker als normaal en dus een makkelijk doelwit voor iedereen hier. Ik kijk Mason vreemd aan wanneer hij aan komt lopen met bokshandschoenen. Gingen we daarmee vechttechnieken leren? Ik heb daar geen problemen mee, ik heb dat soort dingen altijd al wel leuk gevonden. Ik kan mezelf prima verdedigen tegenover de vijand. Dit zal me niet al te moeilijk af moeten gaan denk ik. Ik hoop maar gewoon dat we geen trappen moeten leren, want dan wordt dat hem niet. Ik kan al amper normaal lopen zonder steken in mijn been te voelen. Naja, ik ga gewoon mijn best doen en dat zie ik het wel. Ik neem een paar zwarte bokshandschoenen van Mason aan en doe ze aan mijn handen.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Blake:
Ik neem de 2 pets aan van Mason en bevestig ze aan mijn handen. Ik wacht even tot Alys de bokshandschoenen aan heeft getrokken en ga dan klaarstaan op de klappen op te vangen. Ze had meer kracht in zich dan ik had verwacht. Ze zag er moe uit, maar tijdens het boksen was daar niks van te merken. Ik geef soms een kleine correctie, maar voor de rest deed ze het erg goed.

Leyla:
Ik pak de handschoenen aan van Mason en doe ze aan mijn handen. Ik heb echt geen zin om te boksen, maar het zal wel moeten. Ik zucht even en begin met slaan als Mason er ook klaar voor is. De pijn schiet door mijn pols. Ik bijt even op mijn lip en ga dan weer verder met slaan. Ik probeer de pijn zo veel mogelijk te negeren. Ik mocht nu niet opgeven, we konden deze techniek goed gebruiken. Je weet maar nooit wat er in deze 'gevangenis' kon gebeuren.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ts

Mason:
Ik houd nog een paar stoten tegen en laat mijn handen dan zakken. Een paar uur hebben we al getraind, en dat lijkt me ook wel genoeg geweest voor vandaag. Ik grijns even naar Leyla. "Goed gedaan" Ze was dan wel een meisje, maar dit was zeker niet slecht. Ik kon natuurlijk wel aan haar merken dat het nog een beetje moeilijk ging en ze pijn had. Dat kan ik ook begrijpen, ze zijn beide nog steeds zwaargewond van gisteren. Tijd om te genezen hebben ze amper gehad, dus dat was ook niet zo gek. Ik haal de pets van mijn handen en steek een hand uit naar Leyla als gebaar dat ze me de bokshandschoenen kan aangeven. De weg kenden ze hier waarschijnlijk nog niet, dus ik leg de spullen zelf wel even weg. Ze lijkt de hint begrepen te hebben en geeft me de handschoenen aan. Ik draai me om en leg ze weer terug waar ik ze vandaan heb gehaald.

Alys:
Ik zucht onhoorbaar en kijk even naar de grond. Mijn handen laat ik zakken en ik doe de bokshandschoenen weer uit. Ik had echt geen idee hoe lang deze training geduurd had, maar ik was nu wel echt kapot moe. Elke spier in mijn lichaam had ik zowat aan het werk gezet. Iets wat normaal gesproken voor mij nog niet zo'n groot probleem was geweest, als ik gewoon mijn slaap had gepakt vannacht. Ik veeg met de achterkant van mijn hand wat zweet van mijn voorhoofd. Ondanks dat voor mijn gevoel elk moment neer kon vallen, had ik toch wel genoten van de training. Ik kon gewoon even al mijn woede kwijt van de afgelopen dagen. Het was niet dat Blake het erg leek te vinden, hij was waarschijnlijk allang blij dat ik überhaupt wat stoten uit kon delen. Ik haal een hand door mijn haar en adem een paar keer diep in.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Blake:
We hebben een paar uur getraind en ik denk dat het wel genoeg is zo. 'We zijn klaar, goed gedaan,' zeg ik tegen Alys en glimlach even naar haar. Ze had het erg goed gedaan. Ze had ondanks haar verwondingen nog veel kracht. Ze was al moe voordat we waren begonnen, dus ik vond het niet zo raar dat ze kapot was. Ik haal de pets van mijn handen en pak Alys' bokshandschoenen aan. Ik loop achter Mason aan en leg de spullen terug op de plek waar ze horen. Daarna loop ik weer terug. Ik denk niet dat de meiden nog een nacht bij ons zouden mogen slapen, dus waarschijnlijk moeten ze terug naar hun eigen cel. Ik zou het niet erg vinden als ze nog een nacht bij ons in de cel zouden slapen, maar het is tegen de regels en Mason en ik hebben de afgelopen dagen al genoeg regels overtreden, dus we hebben geluk dat we nog niet ontslagen zijn.

Leyla:
Ik glimlach even zwak naar Mason als hij zegt dat ik het goed heb gedaan. De training was zwaar, maar het ging niet slecht. Mijn pols deed minder pijn dan ik had verwacht, dus daar ben ik blij mee. Ik trek mijn bokshandschoenen uit en geef ze aan Mason als hij zijn hand naar me uitsteekt. Ik zucht even en draai mijn pols een paar keer rond om hem weer wat soepeler te maken. Ik kijk even naar Alys. Ze was moe en dat is best logisch als je twee dagen niet hebt geslapen en daarna een zware training krijgt. Ik hoop dat ze vannacht beter slaapt.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Mason:
Ik loop weer terug naar hen en denk even na over wat we nu moesten doen. De training was voor nu wel even genoeg geweest, ze hebben zichzelf nu eigenlijk al te veel belast na alles wat er gebeurd was. We konden nu wel teruggaan naar de cel, maar daar moeten we vanavond ook al opgesloten zitten, dus dat leek me ook niet zo'n goed idee. Het was een best wel krappe cel en aardig benauwd. "Zullen we naar de kantine gaan?" vraag ik, en ik glimlach klein. Ik had onderhand al wel een beetje honger gekregen, en aan hen te zien was ik niet de enige die verlangde naar wat eten. Misschien gaf het ze weer wat meer energie. Veel hadden ze waarschijnlijk niet gegeten in die nachten in het bos, leek me. Ze hadden wel wat blikken voedsel in de tas zitten, maar echt aangebroken zagen ze er niet uit.

Alys:
Ik kijk naar Blake en een glimlach vormt zich rond mijn lippen. Ondanks alles voelde ik me nog aardig goed, behalve met mijn been dan. Dat komt vanzelf wel goed, de steekwond moet gewoon goed genezen. De slaap zal ik zometeen wel weer inhalen, ik ga Leyla nu niet alleen laten met hen. Ze hebben vanalles voor ons gedaan en ze lijken ons geen pijn te willen doen. Maar vertrouwen, dat heb ik nog niet in ze. Nee, vertrouwen moet je bij mij eerst verdienen. En gezien het feit dat zij degenen waren die ons hierheen hadden gebracht, zal het ook nog wel even duren. Ik luister ondertussen naar wat Mason te zeggen heeft. Hij stelt voor om wat eten te gaan halen in de kantine. Dat klinkt zo verkeerd nog niet, ookal heb ik eigenlijk niet zo'n honger. Ik zal toch wel wat eten binnen moeten krijgen. Het was alweer een tijdje geleden sinds ik voor het laatst wat gegeten had.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Blake:
Mason stelt voor om naar de kantine te gaan en dat vind ik een goed idee. Ik heb geen idee wanneer Alys en Leyla voor het laatst hebben gegeten, maar ze hebben gisteren en vandaag in ieder geval nog niets gegeten. Ze hebben energie nodig om te genezen en voor alles wat er nog gaat komen, want dit was zeker niet de enige training. Met z'n vieren lopen we door de gangen naar de kantine. Ik duwde de deur open en liep naar binnen. Ik merkte dat er wat blikken op ons werden gewerkt door de andere mensen die in de kantine zaten. Dat was altijd zo als er nieuwe mensen waren.

Leyla:
Als Mason voorstelt om naar de kantine te gaan, besef ik me dat Alys en ik al 2 dagen niks hebben gegeten. Ik heb helemaal niet aan eten gedacht door alles wat er was gebeurd en merkte nu pas dat ik trek had. We lopen met z'n vieren door de gangen en ik ga naast Alys lopen. Ik kijk haar even aan en glimlach naar haar. Ik voelde me beter door de training. Het grootste deel van de woede en de spanning was eruit. Ik loop achter Mason en Blake aan, want ik ken de weg hier nog niet. Blake duwt de kantinedeur open. Er stonden tafels met houten bankjes in rijen naast elkaar. Aan de rechterkant kon je eten halen. Er zaten een aantal anderen, maar druk was het niet. Sommige keken even onze kant op, maar gingen al snel weer verder met praten of eten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Mason:
Ik wacht op antwoord, en iedereen lijkt toe te stemmen. Gelukkig maar want ik heb nu wek echt honger gekregen. Ik begin met lopen en de anderen volgen. De kantine was nou niet echt bepaald gezellig ofzo. Het deed me een beetje denken aan de schoolkantine, en geloof me, dat betekent niets goeds. Het is heel erg industrieel ingericht en er is weinig gezelligs aan. De meeste andere mensen die hier ook leven ben ik geen vrienden mee. Ze waren allemaal een beetje types als Tyler en James. Oftewel: verwend en ontzettend arrogant. Geen mensen waar ik dus graag mee om ga. Bovendien zijn die hier alleen gekomen omdat ze hierheen zijn gestuurd door hun rijke familie. De mijne heb ik niet eens gekend, en ik ben hier al met Blake voor zo lamg ik het me kan herinneren. We lopen de kantine binnen, en meteen zijn alle blikken op ons gericht. Ik zucht wanneer ik zie dat ook Ella in de kantine zit. Zij was altijd zo irritant, en Blake had me al vaak gezegd dat ze me wel ziet zitten. Nou ik haar niet, daar ks geen twijfel over mogelijk. "Heei Mason" Haar zeurderige stem klinkt door de ruimte. Ik kijk haar even aan. "hey" mompel ik, en ik kijk weer weg. Ik heb echt geen zin om met haar te gaan praten nu. Ik zie Blake grinniken en werp hem een dodelijke blik toe. "Ja, lach maar" mompel ik een beetje geïrriteerd, en ik loop naar de keuken toe. Vandaag hadden ze macaroni bereid, die was hier altijd een beetje muf. Ik snapte sowiezo niet waarom ze deze koks aan hadden genomen. De maaltijden waren hier nooit lekker, maar goed. Ik pak een bord en loop langs, waar een vrouw wat eten opschept.

Alys:
Niet veel later lopen we weer door de gangen, op weg naar de kantine. Ik loop maar een beetje achteraan aangezien ik de weg hier nog niet ken. En bepaald snel kom ik nog niet vooruit dus het is niet dat ik anders kan. Ik hoop gewoon dat Leyla en ik hier snel weg weten te komen. Ik vind het hier maar niets, eerst leken we gehaat te worden en werd er op ons gejaagd. Dan zijn we hier eindelijk en dan worden we ineens 'getraind' ? Iets klopt hier niet, daar was ik al meteen achter. Maar ik ben allang blij dat Mason en Blake ons uit die cel hebben weten te halen. Blake doet de deuren open en al meteen wordt het even stil. Alle blikken lijken op ons te zijn gericht. Blijkbaar zijn we dus een hele verschijning hier. Ik zie wat groepjes mensen aan de tafels zitten, die zich gelukkig al weer gauw op elkaar richtten. Het voelde zo ongemakkelijk hier. Een van de meiden die aan de tafels zaten keek me een beetje arrogant aan. Wat had zij dan weer? Ze lijkt erg geïntresseerd te zijn in Mason, aangezien ze meteen een zeurderig toontje op zet. Veel vrienden zal ik hier dus niet gaan maken. Het maakt me verder ook niet uit, ik was daarvoor ook niet hier. Het heeft me nooit zoveel geboeid wat anderen van me dachten. Ik bijt op mijn lip en loop achter Mason aan, die duidelijk een beetje chagrijnig was. Ik kan al wel raden waardoor dat komt. Ik pak ook een bord en ga in de rij staan.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Blake:
Ik kijk even achterom als ik een bekende stem hoor. Het was Ella, Mason had vanaf het begin al een hekel aan haar gehad. Ik had al vaak tegen Mason gezegd dat Ella hem wel ziet zitten. Ik grinnik even en hij kijkt me met een dodelijke blik aan. Ik heb Ella ook nooit echt gemogen. Ze was erg arrogant en daar heb ik altijd al een hekel aan gehad. Bijna iedereen hier was arrogant en sommigen waren er zelfs trots op dat ze hier mochten zijn. Dat heb ik nooit begrepen, want er is niks leuks aan deze plek. Ik loop met de rest mee naar de keuken. Ik pak een bord en laat de vrouw wat eten opscheppen. Macaroni, daar heb ik altijd al een hekel aan gehad. Ik kon er nou eenmaal niks aan veranderen, het was dit of niks. Ik pak nog bestek en loop dan naar een van de tafel waar ik ga zitten en een hap neem van mijn eten. Ik begon onderhand aardig wat trek te krijgen, dus ondanks dat ik macaroni niet lekker vond at ik toch mijn bord leeg.

Leyla:
Ik hoor een zeurderige stem door de kantine en kijk even naar het meisje waarvan de stem was. Erg aardig zag ze er niet uit. Ze leek geïnteresseerd te zijn in Mason, maar aan Masons reactie te horen was hij niet echt geïnteresseerd in haar. Hij word een beetje chagrijnig. Ik loop naar de keuken en pak een bord. Een vrouw schept er macaroni op. Het boeide me op dit moment niet zo veel wat ik te eten kreeg, want ik zou met deze honger alles kunnen eten. Ik loop achter Blake aan naar een van de tafels en ga tegenover hem zitten en neem een hap van mijn eten. Erg lekker was het niet, maar ik vond het ook niet vies.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Mason:
Ik knik dankbaar naar de vrouw achter de toonbank. Ondanks dat het eten hier niet bepaald lekker was, ze doen wel gewoon hun best. Ik pak het bord van haar aan en loop naar een van de tafels die nog vrij zijn. Natuurlijk kies ik wel de tafel uit die zo ver mogelijk van Ella vandaan is. Echt, ik werd helemaal gek van die meid. Nog nooit heb ik zo'n verwend kind meegemaakt. Altijd moest ze in het middelpunt van belangstelling staan, bij alles wat er gebeurde. Had zij een klus goed afgehandeld, dan wist iedereen er binnen een kwartier al van hoe 'goed' ze het wel niet had gedaan. Ik kan haar echt niet uitstaan, maar dat heeft zij blijkbaar nog niet door. "Mason, kom je niet bij ons zitten?" Ze kijkt me met een grote glimlach aan, haast te groot om geloofwaardig te zijn. "Nee, ik ga hier met de anderen zitten" Ik geef haar een geïrriteerde blik terug, en ik kan aan haar gezicht de teleurstelling zien. Maar dat doet me echt niets. Als ik eenmaal bij haar ga zitten dan kom ik daar niet meer weg. Dat weet ik uit ervaring, een paar keer heb ik me over laten halen door Blake. Toen hadden we nog niet door hoe arrogant ze was. Sindsdien probeer ik haar zo veel mogelijk te vermijden. Ik kijk naar het bord eten dat voor me
ligt, en begin te eten. Ik heb zo'n honger dat het me niet meer uitmaakt wat ik eet, als ik maar wat eet.

Alys:
Al snel ben ik aan de beurt, en een vrouw van rond de 50 pakt mijn bord van me aan. Ze had haar haren netjes opgestoken in een strakke knot, en een speciaal haarnetje in. Ik moet zeggen, ze ziet er best vriendelijk uit vergeleken met de rest van de mensen hier. Over hen kan ik weinig zeggen behalve dat ze er erg verwend uitzien. Ik glimlach naar haar en pak het bord aan, waarna ik naar de tafel loop waar Mason zit. Gelukkig zitten we een afstandje weg van die meid, ik vond haar nu al vreselijk irritant. Dat toontje waarmee ze praat staat me al niet aan. Normaal heb ik dat nooit zo snel bij mensen, maar bij haar wel. Ik ga tegenover hem zitten en kijk even rond. De kantine was niet al te groot en was ook niet mooi ingericht. Het zag er allemaal een beetje kil uit, en het deed me echt denken aan een gevangenis. Nouja, eigenlijk zitten Leyla en ik ook in een soort gevangenis nu. We mogen niets, slapen in een cel die elke avond op slot gaat. Ik snap niet hoe Blake en Mason hier kunnen leven. "Smakelijk" zeg ik zacht. Ik kijk met tegenzin naar de macaroni op mijn bord, en begin langzaam te eten.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Blake:
Ik hoor Ella's vraag en merk dat Mason nog geïrriteerder raakt. Ik zie de teleurstelling op haar gezicht als Mason haar vraag afwijst. Ik glimlach even in mezelf en ga dan weer verder met eten. Zouden Mason en ik problemen krijgen als Alys en Leyla nog een nacht bij ons zouden slapen? Ik vind het niet echt een fijn idee dat ze weer met z'n tweeën in hun eigen cel moeten. Als onze celdeur om tien uur op slot gaat, is het onmogelijk om uit de cel te komen en dan kunnen we ze niet helpen als dat nodig is. Ik eet mijn bord helemaal leeg en wacht dan tot de anderen klaar zijn met eten en daarna lopen we de kantine weer uit. Er was voor de rest niet zo veel te doen en het was al laat, dus misschien konden Alys en Leyla maar beter gaan slapen. Vooral Alys ziet er erg moe uit.

Leyla:
Ik kijk even op van mijn bord als ik hetzelfde meisje als net weer met die zeurderige stem hoor praten. Ze kijkt me even afkeurend aan en richt haar blik dan weer op Mason. Wat had die meid toch tegen Alys en mij? Het was wel duidelijk dat ze Mason wel ziet zitten, misschien was ze jaloers ofzo. Ik richt me weer op de rest. Het boeide me niet wat ze van me vond. Ik eet mijn bord voor de helft leeg, daarna heb ik geen trek meer. Ik wacht even tot de rest klaar is en dan lopen we de kantine weer uit.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Mason:
Binnen een paar minuten heb ik het hele bord al leeg gegeten. Ik had dus wel echt flinke honger, normaal heb ik dit nooit. Dat is ook niet vreemd, ik heb al een dag niets meer gegeten. Dat ben ik niet gewend, aangezien we hier elke dag 3 maaltijden kregen in de kantine. Niet dat die erg lekker smaakten, maar het was tenminste iets. Zeuren mochten we niet, we hadden ook kunnen verhongeren in het bos ofzo. Toch blijf ik het hier niet fijn vinden. Alles is zo'n verplichting lijkt het. Er wordt vannalles van mij en Blake verwacht, terwijl we lang niet alles willen of kunnen doen. We zijn ook maar twee shadowhunters die vroeger een normaal leven hadden. Dat leven herinner ik me jammer genoeg niet meer. Het enige wat ik me nog herinner is dat ik met Blake hierheen werd gebracht toen ik een jaar of 8 was. Alles daarvoor is één grote waas in mijn gedachten. De anderen lijken al klaar te zijn met eten, met uitzondering van Alys. Ze zag er niet zo goed uit. Ze had grote wallen onder haar ogen staan en ze keek met een vreemde blik voor zich uit. Ik denk dat het maar beter is dat we weer teruggaan naar de cel. Ze ziet eruit alsof ze elk moment neer kan vallen. "Gaan we weer terug naar de cel?" vraag ik, aangezien ik niet weet wat de bedoeling is. Ik pak het bord en zet die neer op het kastje met de dienbladen. Het was wel zo netjes om je spullen hier op te ruimen. Die koks hadden van zichzelf al genoeg werk om te doen. Ik kijk achterom of de rest ook komt en loop dan terug naar de cel. Of Leyla en Alys nog bij ons slapen weet ik niet, maar het lijkt me wel het handigste om te doen. Ze apart in een cel zetten laat ze niet echt bepaald fijner voelen in een soort gevangenis als deze.

Alys:
Met veel moeite weet ik wat happen eten naar binnen te werken. Het smaakte me totaal niet, wat ik al had verwacht het moment dat ik het eten had gezien dat op mijn bord terecht kwam. Het zag er gewoon al zo oud uit dat het je geen etenslust gaf. Maar ik moet wel wat eten, anders val ik zo nog flauw. We hebben al twee dagen niets meer gegeten dus ik heb geen andere keus. Ik zie dat Leyla haar bord ook niet leeg eet. Gelukkig ben ik dan niet de enige die niet zoveel honger heeft. Ik weet niet waar het vandaan kwam, ik zou moeten vergaan van de honger op dit moment. Dat is niet echt een goed teken als je het mij vraagt. Ik eet nog een paar happen macaroni en schuif het dan wat van me af. Ik krijg gewoon echt niets meer naar binnen nu. Ik was nog verbaasd dat ik ongeveer de helft van mijn bord leeg heb weten te eten. De rest heeft zijn eten al op, en zo te zien was ik de laatste die nog aan het eten was. Ik pak het bord en volg Mason's voorbeeld door het bord op een dienblad neer te zetten. Het meisje van toenet zit ons nog steeds aan te staren. Ik geef haar een boze blik en kijk dan weer weg. Ik weet niet wie ze is of wat ze heeft maar dit staat me niet aan. Ik laat niet met me sollen en dat zal ik haar laten merken ook. Ik loop samen met Leyla de kantine uit. Ik ben benieuwd hoe het nou zit met de shadowhunters. Veel meer dan wat Leyla en ik in het boekje hebben gevonden weten we niet. Ik vraag er morgen wel naar, denk ik bij mezelf. Dit is nu niet het moment. Ik haal een hand door mijn haar en probeer ze bij te houden. Ik kan nog steeds niet zo snel lopen. Het gaat wel wat sneller als eerder, gelukkig.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Ts

Blake:
Ik lig al een tijdje wakker en begin me te vervelen. Ik kan niet uit de cel, want die zit nog op slot. Ik zucht even. Er was de afgelopen week niet zo veel bijzonders gebeurd. Mason en ik hadden geen opdracht gekregen, omdat we Alys en Leyla moeten trainen. De trainingen gaan goed en ik kan vooruitgang zien. Ik hoor de klik van de celdeur en het schermpje naast de deur licht op. Mason en ik moeten naar het kantoor van de baas. Ik ben benieuwd wat voor nieuws hij dit keer heeft. Misschien een nieuwe opdracht?

Leyla:
Ik word wakker als ik de klik bij de celdeur hoor. Ik wrijf even in mijn ogen en staar voor me uit. We zitten inmiddels al meer dan een week gevangen in dit gebouw en vind het nog steeds verschrikkelijk hier. Er zijn geen nare dingen gebeurd de afgelopen week, maar de sfeer is gewoon zo saai en kill en er is niks te doen in je vrije tijd. Alys en ik moesten na 2 nachten weer in een eigen cel, maar we hadden wel een 'luxe cel' gekregen, dezelfde als Mason en Blake. We hebben in ieder geval een eigen bed, dus we hoeven niet op de grond te slapen. Ik lig meestal nog lang wakker voordat ik in slaap val en ik heb een keer een nachtmerrie gehad, maar voor de rest gaat slapen wel oké. Alys en ik hebben elke dag een training gehad van Mason en Blake. De trainingen gingen best goed . De blauwe plekken waren bijna allemaal weg en de wond op mijn pols geneest goed. Ik schrik op uit mijn gedachten als het schermpje naast de celdeur oplicht. We moesten allebei naar het kantoor komen. Ik wist de weg inmiddels een beetje en we konden dus gewoon zelf naar het kantoor lopen zonder te verdwalen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld