Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| ft. RavenQueen

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Na een tijdje verloor Sem de staarwedstrijd waarna hij een excuus verzon om onder haar blik uit te komen. Thee kon ze makkelijk zelf pakken, Sem wist dat zelf ook wel. Hij was niet dom, hij was gewoon niet goed bezig. Maar waarom kon hij dit niet gewoon toegeven?
Lynn beet hard op haar lip. Aan de ene kant wilde ze hem heel erg duidelijk maken dat hij niet goed bezig was, aan de andere kant wist ze dat dit niet verstandig was en ze zich onder controle moest houden. Het was gewoon vreselijk om hem zo te zien. Wankelend, proberend de weg door zijn eigen kantoor te vinden. Uiteindelijk zette Lynn de mok weer terug op zijn bureau en ging achter die van haar zitten. Uit ervaring wist ze dat Sem nooit veel praatte, maar toch... Het zat haar niet lekker. 'Doe je dat vaker?' Vroeg Lynn ineens. De blik in haar ogen was bezorgd, maar ook een beetje bozig. Sem zorgde nooit goed voor zichzelf, maar ze snapte niet waarom. 'Alchohol drinken voor ik op het werk ben bedoel ik.' Verduidelijkte Lynn haar vraag. Lynn was er natuulijk van op de hoogte dat Sem wel is wat dronk, als in dat ze elke keer voor een belangrijke zitting Sem naar huis moest rijden omdat hij dan straalbezopen was, maar tijdens werk dronk hij nooit. 'Als je dat namelijk vaker doet snap ik waarom je je niet goed voelt op het moment. Of eigenlijk waarom je je de laatste weken niet goed hebt gevoeld.' Lynn zuchtte lichtjes. Waarom lette hij nou niet op zijn gezondheid? Was het de stress? Kwam het door iets anders op het werk, of kwam het misschien door haar? Ze wist het niet. Maar ze wilde het wel weten. Dan kon ze hem misschien helpen.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Stilletjes zat hij op zijn bureaustoel met zijn handen even tegen zijn gezicht gedrukt. Zijn handen leken enigszins te tintelen en Sem staarde hierdoor wat ongemakkelijk naar zijn beeldscherm. Al snel werd hij uit zijn gedachten getrokken toen Lynn hem wat vroeg en later wat meer duidelijkheid gaf bij haar opmerking. 'Wat maakt dat uit?' Hij keek haar wantrouwig aan en schudde even zijn hoofd. Als hij dat wilde doen, deed hij dat toch? Wie was zij dan om zich ermee te bemoeien? Sem deed toch echt wel wat hij zelf graag wilde en als dit voor hem het beste was, dan was het zo. Zo simpel lag dat nu eenmaal. De jongeman nam een slok van zijn koffie en schudde opnieuw zijn hoofd. 'Ik doe het vaker ja, maar ik heb eigenlijk helemaal geen zin meer om hier over te praten. Ik werk thuis vandaag.' Hij stond op en trok snel zijn jas aan. Daarna pakte hij warrig zijn tas en wankelde hij richting buiten om naar zijn auto te gaan. Erg verstandig was het niet om nu te rijden, maar doordat hij zo'n kater had en nu alweer gedronken had, had hij een erg kort lontje.
De jongeman stapte in zijn auto en werd bij het oversteken bijna aangereden door een passerende auto die boos naar hem toeterde. Sem stak zijn vuist even op en ging toen in zijn auto zitten. Puffend zakte hij onderuit en hij bleef zitten. Nu kon hij even niet rijden. Puur omdat hij zo boos was. De woede was uit het niets in hem opgekomen, ook omdat hij waarschijnlijk zo'n erge kater had op dit moment. De jongeman legde zijn hoofd op het stuur in zijn auto en sloot zijn ogen. De hele wereld leek te draaien. Vandaag zou hij vast niet meer werken. Dat kwam er niet meer van.
Op dit moment stond hij dus nog in zijn auto buiten op de parkeerplaats. Niet mogelijk om weg te rijden in deze toestand.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn had hem zien opstaan en het kantoor uit zien wankelen. Het was geen aanzien. Was hij serieus van plan om te gaan rijden in zijn conditie? Ze schudde haar hoofd en rende achter hem aan. Maar voordat ze dat deed haalde ze nog snel een pakje sigaretten, een aansteker en haar puffer uit haar tas en deed dit in haar broekzakken.
Buiten zag ze hoe Sem bijna aangereden werd en nog steeds op z'n dooie gemak over de parkeerplaats strompelde. Had hij serieus geen idee hoe gevaarlijk dit was? Lynn had nog naar hem geroepen, maar ze was te ver weg. Ze had geen andere keus dan achter hem aan te rennen, alweer, en hem thuis te brengen. Op deze manier wilde ze ook niet echt met hem werken en Sem was nu ook niet echt in staat om te werken.
Het was geen lange afstand tussen de deur van het kantoor en de auto, misschien 50 meter, maar Lynn merkte wel dat ze het benauwd kreeg. Die stomme astma ook. Nadat ze wat langzamer was gaan lopen nam ze snel wat medicijnen waarna ze weer door ging. Bij de auto van Sem deed ze de deur aan de bestuurderskant open. 'Ik rijd. Als je niet kunt werken prima, maar je gaat niet dronken achter het stuur zitten.' Als het aan Lynn lag had ze Sem liever nooit achter het stuur, zeker op momenten wanneer ze zichzelf aan het feit herinnert hoe roekeloos zijn rijstijl is. En wie weet, misschien kon ze nog wat uit Sem krijgen tijdens de rit. Iets waar ze wat mee kon om hem te helpen. Waarschijnlijk niet.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De hele tijd had hij met het hoofd op het stuur gelegen, diep in gedachten verzonken. Ineens schrok hij op zodra de deur openging. Hij keek even verward naar Lynn die daar stond en hij fronste. 'Prima...' Hij trok zichzelf over de versnellingspook naar de andere stoel zodat Lynn in zou kunnen stappen. Zijn ene been trok hij achter zich aan en hij bleef slapjes op de stoel zitten. Het leek wel alsof zijn lichaam helemaal slap was en niks kon hebben. Hij lag er maar als een klein hoopje en zat wat in elkaar gedoken.
De jongen staarde wat voor zich uit en hield zijn hoofd met een hand vast, zodat het niet zou vallen. Hij keek even naar Lynn naast zich. Ze zou hem alweer naar huis gaan brengen. Dat vond hij erg aardig van haar, maar hij had het niet nodig. Waarom zou hij het nodig hebben? Hij kon prima rijden, alleen was even erg moe. Toch had hij besloten om niet tegen te spartelen. Dat voegde namelijk niks toe. Waarschijnlijk bleef ze er toch over doorgaan, dus wat maakte het uit? Hij kon zijn energie nu beter gebruiken, hoewel Sem net besloten had dat hij thuis toch eerst een dutje zou gaan doen. Daar was hij wel aan toe. Opnieuw gaapte hij dan ook diep en hij zakte wat onderuit. Hij had gewoon geen energie meer de laatste tijd. 'Je mag morgen wel vrij nemen hoor.' Mompelde hij terwijl hij wat naar de zijkant zakte met zijn hoofd tegen het raam aan. Af en toe mompelde hij zachtjes wat in zichzelf, maar dat was totaal niet verstaanbaar. Hoewel er soms een woordje tussendoor slipte als: stress, drank, moe, vervelend, eten... Dat soort aparte dingen.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn ging achter het stuur zitten nadat Sem de bestuurderskant had verlaten. Af en toe snapte ze echt niet wat er in zijn hoofd om ging, maar ze had ook niet echt het gevoel dat ze het wilde weten. Aan de andere kant zou het misschien wel kunnen helpen als ze wist hoe Sem dacht. Dan kon ze hem van dienst zijn. Hem beter begrijpen. Gewoon, een betere stagair zijn?
De motor sloeg aan op het moment dat Lynn de auto startte. Dit was de zoveelste keer dat Lynn hem thuis zou gaan brengen en inmiddels wist ze de weg naar zijn enorme huis uit haar hoofd. Als er niet zo veel verkeer zou zijn geweest had ze de route haast blind kunnen rijden zo wat. Maar om verschillende veiligheidsprincipes deed ze dat maar niet. Voodat Lynn echt weg reed paste ze nog even de spiegels en de stoel aan zodat zij ook daadwerkelijk normaal kon gaan rijden. Als een debiel door de straten gaan leek haar namelijk geen strak plan.
Onderweg was Sem weer geweldig helder. Niet dus. Hij praatte, maar niet tegen haar. Allemaal dingen over stress, vermoeidheid... het was niet om aan te horen. 'Als je zoveel klachten hebt is het misschien een idee om er iets aan te doen? Een goed begin zou bijvoorbeeld het stoppen van alcohol consumptie in de ochtend zijn. Scheelt uitdroging, waardoor dus ook katers. Als je geen kater hebt kan je beter slapen, waardoor je normaal kan functioneren.' Lynn stopte met praten. Ze kon zo nog wel even door gaan, maar het zou niet helpen. Niet veel in ieder geval. Sem was zo'n persoon die niet zou gaan luisteren naar iemand, ook al zou diegene bezorgd zijn. En dat was Lynn. Zij was een persoon, waarschijnlijk de persoon, die zich nu zorgen maakte om Sem. Want wat als dit echt uit de hand zou gaan lopen? Hij raakt verslaafd, nog erger dan dat hij nu misschien al is, dan moet hij gaan afkicken, wordt hij depressief of gaat hij ten onder aan de zoveel andere gevolgen, en dan... dan gaat hij misschien.... dood? Lynn beet even stevig op haar lip om uit die gedachtegang te komen. Dat was nu niet relevant. Gewoon je baas naar huis brengen en dan zelf aan het werk.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De jongeman zat bij haar in de auto. Niet erg helder inderdaad. Zijn gedachten leken de hele tijd af te dwalen en eigenlijk had hij ook niet door wat ze allemaal zei. Waar had ze het nou over? 'Houd je mond...' Mompelde hij en hij voelde hoe zijn hoofd naar de zijkant viel en tegelijk merkte hij dat zijn ogen dichtvielen. De verslaving was momenteel al dusdanig erg, dat hij niet meer normaal kon functioneren. De jongeman vond het zelf niet zo erg, maar het was aan alles aan hem te zien. Zijn uiterlijk was ver achteruit gegaan, maar ook zijn gezondheid had wat flinke stoten gekregen.
Eindelijk reden ze Sems terrein op en de jongeman keek even naar zijn huis. 'Oh we zijn er al...' Had hij zachtjes gemompeld en zodra de auto stilstond, duwde hij de deur onhandig met zijn voet open. Vervolgens stapte hij uit de auto, maar viel direct weer voorover neer op de grond en bleef even zo liggen op het grind voordat hij er pas achter kwam dat hij gevallen was. Fronsend keek hij omhoog en hij stond moeizaam op. Zijn dure pak was gescheurd door de val, maar ook dat had hij nu niet door. Wat misschien maar goed was ook. Anders was dat voor Sem echt niet prettig geweest.
Onhandig wankelde hij richting de voordeur van zijn huis en hij duwde er even tegenaan, maar hij ging niet open. Prutsend haalde hij zijn sleutels uit zijn broekzak en probeerde hij ze in het slot te steken. Dit lukte eindelijk na een vijftal minuten proberen en hij gooide hard de deur open. Opnieuw struikelde hij, ditmaal over de drempel waardoor hij hard op de marmeren vloer viel. Dit keer bleef hij wat langer liggen en wreef hij met zijn hand over zijn knie. Deze deed wel degelijk erg pijn. Dat zou ervoor zorgen dat hij morgen sowieso helemaal mank liep. Ook nu wist hij zichzelf weer omhoog te krijgen en hij keek even rond. 'Oh ja...' Hij hikte andermaal en keek even naar Lynn. 'Wat ging ik ook alweer thuis doen?' Hij wankelde op zijn benen en greep zich vast aan de muur om niet om te vallen, opnieuw.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Het was weer tragisch. Hij wankelde maar wat over zijn tuinpad heen, haters gonna hate, niets boeide hem wat leek het wel. Vreselijk om aan te moeten zien. Op een één of andere manier was er altijd wel weer wat als Lynn in de buurt was van Sem. Lynn stapte uit de auto en liep achter Sem aan. Waar was hij dan ook mee bezig? Eerst struikelt hij tig keer, vernield hij weer zijn zoveelste dure pak, niet dat Sem hier van wakker zou liggen want ja, het geld groeide er bij hem toch op de rug, en hij kon niet eens zijn deur normaal open krijgen. Opnieuw viel hij. Het zag er pijnlijk uit en niet alleen op een fysieke manier.
'Je kwam hier waarschijnlijk met de gedachte om aan het werk te gaan, maar eerlijk gezegd denk ik niet dat je daar nu tot in staat bent.' Lynn pakte Sem bij zijn arm vast en liet hem op haar leunen. 'Eerst maar eens nuchter worden, niet waar?' Ze keek schuin even naar Sem en zuchtte lichtjes. Ze zal wel weer pleisters en gaasjes moeten halen zodat alle wonden goed konden helen, zonder de kans op infectie. Al moest ze daarvoor eerst ook nog de wonden schoonmaken. Het zou misschien ook handig zijn als Sem andere kleding aan zou doen, gezien het feit dat hij nu in een gescheurd pak... eh... strompelde. Lynn verwachtte alleen niet dat Sem dit momenteel alleen zou kunnen doen, zo straalbezopen als dat hij was, maar hij zou haar zeker niet toestaan om hem te helpen. Daar was hij te trots voor. Dat dacht ze in ieder geval.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Lynn zorgde ervoor dat Sem nog overeind bleef door hem vast te houden. Niet dat hij hier iets van meekreeg, want de beelden die hij zag leken wel vertraagd waardoor Sem vrij weinig mee kreeg van dit alles. 'Oh ja... Werken...' Hij knikte even kort in zichzelf en een diepe zucht verliet zijn lichaam. Erg veel motivatie en zin had hij niet om aan de slag te gaan voor zijn werk. Wanneer hij zo diep gezonken was als dit - met betrekking tot drank - kon hij eigenlijk niet meer van zichzelf verwachten dat hij goed werk verrichtte. Daarom had hij besloten het maar voor lief te nemen wat Lynn hem voorstelde. Dat hij het beste eerst even nuchter kon worden.
Zijn huis was nog niet opgeruimd door zijn werksters (die waren vandaag vrij) en overal stonden lege flessen drank die al in de hal stonden waar je binnenkwam. In de woonkamer en op zijn kantoor was het nog erger, maar dat zag je nu niet. Normaal kwamen de schoonmaaksters iedere dag, maar sinds Sem zoveel dronk en zich daardoor niet goed voelde, had hij ze extra dagen vrij gegeven zodat ze hem niet continu lastig zouden vallen wanneer hij thuis was. De jongeman keek dan ook even rond en begon langzaam richting de woonkamer te wankelen.
In de woonkamer aangekomen, liet hij zich op de bank vallen en hij legde zijn arm over zijn ogen heen. Hij was heel veel afgevallen en daardoor zag je hem amper op de bank liggen. Op de tafel naast de bank stonden zeker vijf lege flessen drank en eentje waar nog een beetje in zat. Die waren eigenlijk enkel van gisteren geweest, omdat hier dagelijks werd schoongemaakt, normaliter. Sem pufte even vermoeid en keek om zich heen. 'Je kan gaan hoor... Ik red me wel...' Jammerde hij.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Sem had geen motivatie, hij was dronken, hij was simpel een ramp... en dan durft hij te zeggen dat hij zich wel zou gaan redden? Het klonk als waanzin in Lynn's oren. Ze ging niet iemand alleen laten in een huis vol lege drankflessen - en waar er waarschijnlijk nog tig verborgen lagen - waarna hij het maar kon gaan uitzoeken? Dacht het niet. Bovendien, als ze hem hier zo zou laten liggen, dan ligt hij er waarschijnlijk overmorgen nog. Sem was zo'n klein, teder, ielig mens geworden dat je hem niet eens uit elkaar kon houden van de bank. De werksters zouden zo langs hem heen lopen.
Een zucht verliet Lynn's mond. Ze moest eerst nog de wonden schoonmaken voordat het zou gaan infecteren. Lynn haalde haar tas van haar schouder, waaruit ze een klein EHBO kistje haalde. Tegenwoordig ging ze niet meer het huis uit zonder. Hierin zaten alle dingen die ze nodig had. Jodium, pleisters, gaasjes en ga zo maar door. Met veel moeite zette Lynn de half bij bewust zijnde Sem rechtop, zodat zijn voeten recht op de grond stonden. 'Als je even stil kan blijven zitten, dan zal het bijna geen pijn doen.' Ze deed wat jodium op een doekje en begon als eerst de wond op zijn knie te behandelen. Ergens hoopte Lynn dat Sem nog dronken genoeg zou zijn om dit niet te merken.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Hij lag half bij bewustzijn op de bank, maar kreeg vrij weinig mee van wat er om hem heen gebeurde. Dat was niet geheel nieuw voor hem, moest hij zeggen. Het gebeurde tegenwoordig steeds vaker en dat resulteerde in dit soort taferelen. Waarschijnlijk was het niet zo'n prettig gezicht voor velen, maar Sem kon er niet wakker van liggen. Erg veel kreeg hij hierdoor niet mee en dat was volgens hem alleen maar fijn. Dat betekende namelijk dat hij ook de narigheden in zijn leven niet meekreeg en daar deed hij het voor. Het was dan ook niet verwonderlijk dat hij niet meekreeg dat Lynn hem rechtop had gezet. Zijn hoofd zakte naar achteren op de bank en zijn dunne armen lagen slapjes op zijn buik waar ook weinig van over was. Heel lichtjes wist hij te fronsen toen ze met de jodium bezig was, maar echte pijn voelde hij niet. Dat werd namelijk allemaal verdoofd door de drank in zijn lichaam.
De man jammerde heel zachtjes wat in zichzelf, maar bleef voornamelijk stil op de bank liggen met zijn handen op zijn buik. Het was noodzakelijk voor hem dat hij aan zou komen, omdat hij nu toch wel erg dun geworden was. Niet eten en veel drinken begon toch wel z'n tol te eisen. Sem woonde immers maar alleen en er was dus niemand die hem dingen kon en ging verplichten, maar dat had ook zijn zichtbare nadelen. Hoogstwaarschijnlijk zou hij morgen niet eens kunnen gaan werken en zou hij Lynn morgen een berichtje sturen dat hij thuis bleef. Zij kon natuurlijk wel naar zijn kantoor gaan, omdat er nog administratief werk te verrichten viel, maar Sem zou zeker weten thuis blijven. Het was onverstandig om naar het werk te gaan in zo'n toestand. Daar had hij nu inmiddels wel van geleerd.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Het verzorgen van de wonden die Sem had, was verbazingwekkend makkelijk gegaan. Hier had de alcohol dan een klein pluspuntje, maar ja, als Sem geen alcohol had geconsumeerd had, was hij waarschijnlijk niet eens gewond geweest. Lynn deed alles uit haar EHBO-kistje netjes terug in de doos, waarna deze weer in haar tas verdween. Sem zou nu in ieder geval geen last moeten krijgen van zijn wonden.
Ook al was het schoonmaken van Sem's verwondingen soepel verlopen, voelde Sem klaarblijkelijk toch nog iets. Lynn wist niet of het van pijn was, maar als het door pijn was dan kwam dit niet door de jodium, maar door de te grote dosis alcohol die nu in zijn bloedvaten circuleerde. Lynn beet op haar lip. Was dit de Sem Carlson, de beroemde advocaat die zij respecteerde? Of was dit een drankverslaafde die niet wist van ophouden? Hij had alles wat zijn hart begeerde, maar tegelijkertijd was het schijnbaar niet genoeg.
Lynn was opgestaan en stond voor de bank waar Sem nu, met zijn nek naar achteren, op zat. Hoe kon ze hem helpen? Moest ze hem nu echt 24/7 in de gaten gaan houden? Nee toch? Sem was ook een volwassene, hij zou voor zichzelf moeten kunnen zorgen. Nee, weerlegde ze zichzelf, want dat heeft echt geholpen de laatste tijd. Lynn haalde haar hand door haar donkerblonde, golvende haren, haalde diep adem en zuchtte diep, waardoor alle lucht in één keer uit haar longen werd geduwd. Het haalde de druk bij haar schouders vandaan en gaf haar daarna een klein shotje van vastberadenheid. Hoe dan ook, ze moest Sem helpen. De vraag was alleen hoe ze dat moest gaan doen.
-----

Dit is Lynn :3

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
OMG SO FAB
-----
Het was niet onvermijdelijk dat Sem zo nu en dan last kreeg van het vele drinken. Dit veroorzaakte soms nare steken in zijn maag en lever, maar die leek hij vaak te negeren of te bestrijden met meer alcohol gemixt met medicatie zoals paracetamol en ibuprofen. Een gevaarlijke cocktail als je het de meeste mensen zou vragen.
Een mens werd niet per definitie gelukkig van het bezitten van spullen. Als je naar Sem zou kijken, zou je denken dat hij de gelukkigste persoon op aarde was. Hij bezat een kast van een huis, had meerdere auto's en had een goede baan waardoor hij bakken met geld verdiende op maandelijkse basis. In dat alles leek weinig te missen, maar de meeste mensen vergaten even dat hij aan het einde van de dag altijd alleen thuis kwam. In dat grote kast van een huis. Niemand die hem begroette of 's avonds met hem op de bank tv keek. Je kon nog zo veel spullen hebben, maar dat vulde niet de plekken op die normaal door vrienden, familie of geliefden werd gevuld. De enige dingen die Sem nu in zijn leven had, waren zijn werk, zijn materiële spullen en sinds een paar maanden de drank. De drank kon ervoor zorgen dat alle nare gevoelens uit zijn leven verdwenen. Ook zorgde het ervoor dat de eenzaamheid zijn leven tijdelijk verliet. Wanneer hij helemaal van de kaart was en lam op de grond lag - onder invloed van een enorme hoeveelheid drank - leek het net alsof hij even niet meer alleen was in dat gigantische huis. Helaas leken de meeste mensen dat niet in te zien en Sem sprak het natuurlijk nooit uit. Je zou kunnen zeggen dat hij daar te trots voor was.
Moeizaam hief hij zijn hoofd op en hij keek met één oog open en de andere maar half naar Lynn. Een zwakke glimlach kwam op zijn verwarde en vermoeide gezicht te staan. 'Bedankt...' Mompelde hij zwakjes en hij legde zijn hoofd weer terug. Het was niet gek dat hij bijna geen energie meer had doordat hij zo weinig at. Zijn lichaam werd leeggedronken door het dronken zijn. Dat kostte namelijk veel meer energie dan wanneer iemand nuchter was. 'Je mag wel g-gaan hoor... Als je je verveelt...' Af en toe hikte hij zachtjes tussendoor en hij probeerde intussen een nonchalante houding aan te nemen. Alsof het hem niets interesseerde dat hij dan wederom alleen achter zou blijven.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
"Je mag wel gaan hoor". De woorden die Sem zojuist uit had gesproken echoden door de hal heen. Je mag gaan? Ten eerste zou ze geen toestemming nodig moeten hebben om te gaan, niet dat dit nu relevant was en ten tweede, alsof Lynn hem zo achter zou kunnen laten. Niet dus. Lynn liep naar de keuken om een glas water voor Sem te halen, zodat hij weer wat vocht naar binnen zou krijgen. Vocht dat hem niet uit zou drogen. Daarna zou ze hem naar zijn bed brengen zodat hij weer wat energie kon krijgen. In de keuken liep Lynn meteen door naar de kast waar de glazen stonden. Dit herinnerde ze zich nog van de laatste keer dat ze hier was. De vorige keer hier, ze had er zowel positieve als negatieve herinneringen aan. Het was een rustige en gezellige ochtend en middag, ze was er achter gekomen dat Sem een goede kok was, ze hadden samen gekletst, maar alles hield op toen ze dat ene telefoontje kreeg. Er verscheen een melancholieke glimlach op Lynn's gezicht op het moment dat dit door haar hoofd ging. Hoe lang kende ze Sem nu? Twee maanden misschien? En hoe lang heeft ze eigenlijk daadwerkelijk kunnen werken, één maand? Misschien anderhalf? Lynn schudde alle gedachten voor nu uit haar hoofd, ze kon niet eeuwen in de keuken blijven staan. Zonder verdere oponthoud pakte ze een glas uit de kast en vulde deze met water, waarna ze terugkeerde in de hal en het glas aan Sem gaf.
'Hier, drink even wat water. Daar knap je van op.'
-----
JA I KNOW RIGHT

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De man lag op de bank met zijn hoofd nog steeds achterover. Af en toe leek het alsof hij weg ging zakken, maar dan kwam hij al snel weer bij zinnen en keek hij enkele seconden wazig om zich heen. Sem leek dan ook te schrikken op het moment dat Lynn voor hem stond met een glas water. Voor hem leek het eerder op een glas wodka, waardoor hij het gulzig pakte en achterover goot. Pas op het moment dat hij alles op had, keek hij boos naar het glas en smakte hij even met zijn lippen. 'Smerig...' Hoofdschuddend zette hij het glas neer en liet hij zich weer slapjes zakken in de bank. Dit was de plek waar hij voornamelijk zat en lag. Meestal was het namelijk onmogelijk om boven te komen na een avond waarin hij flink gedronken had.
Verward keek hij even naar Lynn en hij ging goed zitten. Niet veel later ging hij liggen en draaide hij kreunend op zijn zij. Zijn arm viel slapjes langs de bank en het was te zien hoe dun zijn arm was. Dat was niet zo goed zichtbaar in zijn pak, maar nu toch wel. Zijn pak was eigenlijk veel te groot en het zag er allemaal niet meer zo mooi uit. Toch leek niemand zich echt zorgen om hem te maken. Zijn cliënten vonden het belangrijker dat ze de beste juridische ondersteuning kregen en dat kregen ze van Sem wel. Zijn eigen welzijn interesseerde niemand, leek het.
'Ik blijf hier liggen...' Hij stopte het kussen beter onder zijn hoofd en sloot zijn ogen, maar erg lekker lag hij niet. De bank was wat ingezakt doordat hij er continu op leek te liggen als hij thuis was en zijn hele lichaamsafdruk stond erin. 'Ik ben blij dat er eindelijk iemand is...' Hij gaapte uitgebreid en hield zijn ogen dicht. 'Normaal ben ik... Alleen...' Op dit moment was hij in het stadium van dronkenschap dat hij alles er zomaar uit leek te flappen.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Sem had het glas in één keer achterover gegooid, waar hij later spijt van had. Tja, water had nou eenmaal niet het alcoholische percentage dat hij gewend was, maar daar moest hij maar aan gaan wennen. Zo veel alcohol was niet goed voor een mens en Sem was geen uitzondering op dit feit.
Nadat hij klaarblijkelijk te moe, dronken en zwak was geworden om rechtop te blijven zitten, had Sem het opgegeven en ging op zijn zij liggen. Het was Lynn duidelijk dat dit niets nieuws voor hem was. Het enige wat anders was op dit moment was dat zijzelf nu als "gezelschap" in zijn buurt was. In de buurt van zo'n 100 meter radius waar normaal gesproken geen mens zit zou bevinden. Één ding verbaasde Lynn wel. Voor het eerst had ze Sem met wat emotie gezien. Het voelde vreemd, maar ook wel... fijn? Alsof ze een bevestiging had voor zichzelf dat Sem ook, daadwerkelijk, een mens was. Er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht. De hypocriete slungel van een baas die altijd iedereen wegduwt liet eindelijk iets van zichzelf zien. Oké, het kostte een hoop alcohol om hem zover te krijgen, wat niet echt positief was, maar misschien zou Lynn hem iets opener kunnen krijgen.
'Misschien ligt je bed net wat lekkerder,' stelde Lynn voor. Ze ging verder niet op zijn dronkenpraat in, wetend dat hij hoogstwaarschijnlijk er toch niets van zou herinneren.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld