Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg - The Outcast

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Koude regen was voelbaar op haar huid waardoor haar armen vrijwel meteen volstonden met kippenvel. Ze trok het vest dat ze rond haar middel gebonden had aan om de kou te breken terwijl ze om haar heen keek om eventueel een gebouw te vinden. Ze had geen thuis. Sinds de walkers haar moeder klemgezet hadden en Aryana moest vluchtten, had ze nooit ergens gewoond. Af en toe had ze het geluk een motel te vinden waar ze kon overnachten. Meestal verzon ze een plan waardoor ze ongezien het motel kon verlaten zodat ze niet hoefde te betalen. De trucjes die ze van haar vader geleerd had konden af en toe toch eens van pas komen.
Ze betrad het eerste de beste gebouw dat ze tegen kwam door met een vlotte beweging door het kleine raam te klimmen. Ze was behendig als het aankwam op gebouwen binnen raken zonder een deur te hoeven gebruiken. Meestentijds deed ze geeneens de moeite om te kijken of de deur open was, het was vermoedelijk dat de deur gesloten was. Met haar hand zocht ze de lichtknop zodat ze het duidelijk kleine kamertje kon verlichten. Ze botste overal tegen doordat ze geen steek zag. Toen ze uiteindelijk de lichtknop had gevonden, drukte ze het in. De lamp gaf minder licht dan ze had gehoopt. Ze stond in een droge ruimte, dat was het voornaamste.

Haar passen baande ze iets verder het gebouw in. Nadat ze door het raam geklommen had, kwam ze terecht in een soort opslagruimte vol met vreemde flesjes waar vloeistoffen inzaten die denkelijk gebruikt werden om proeven mee uit te voeren in een laboratorium. Zoals ze verwachtte kwam ze in een erg groot laboratorium uit. De ruimte werd verlicht door slechts enkel een lampullen. Enkelen werkte, maar sommigen begonnen langzaam te flikkeren. De oorzaak daarvan was dat het er redelijk donker was.
Enkele voetstappen waren hoorbaar. Ze was niet alleen. Naarmate ze verder wandelde door het laboratorium heen, drong een soort grommend geluid haar oren binnen. Een geluid dat ze vaag herkende.
"Damnit," mompelde ze haast onhoorbaar toen ze een walker slechts tien meter van haar af zag staan. Acuut stopte ze met wandelen. In een fractie van een seconde veranderde haar hartslag van een rustig naar een uitermate snel tempo. Talloze brokstukken lagen verspreid in het gebouw dat een laboratorium voor moest stellen. Ijzeren rekken waren omgevallen waardoor er allerlei glasscherven op de grond lagen, vooral reageerbuisjes. Vluchtig keek ze om haar heen om een uitweg te vinden, al had ze weinig succes. Ze stond vast tussen de vreemde wezens die walkers werden genoemd. Ze probeerde haar ademhaling zo stil mogelijk te houden, zodra ze haar in hun vizier hadden was ze er geweest. Weinig goede herinneringen had ze overgehouden aan de zombies. Een keer had ze van de vreselijke schepsels kunnen ontsnappen, maar een tweede keer zou moeilijk worden. Haar eerste poging was al uitzonderlijk geweest doordat ze haar gezien hadden, laat staan een tweede poging.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Gasflessen, erlenmeyers en mortieren met vezels. Alle materialen die te vinden en gebruikt werden in de scheikunde, lag gebroken en stuk op de grond. Het creëerde een enorme chaos en hij vroeg zich af of hij hier überhaupt een doorgang kon maken waar hij zijn weg kon banen zónder te vallen.
Zijn verdedigingswapen stevig in de hand genomen, keek hij de ruimte rond, luisterend naar de geluiden die op dat moment door de ruimte galmde. Hij had al verwacht dat hij niet de enige zou zijn in het laboratorium. Zelfs zijn bloedeigen broeder had hem gewaarschuwd voor de gevaren in het pand wat hij zojuist had betreden, maar het was zijn enige kans om iets te betekenen voor Ivan in de tijden waarin zelfs hij ervan droomde om zelfmoord te plegen. Zijn doorzettingsvermogen was enkel gevestigd op de trots van zijn ouders en de betekenis voor zijn broeder. Hij wilde allesbehalve een watje zijn die niet de moed meer in zich had om door te zetten. Om het uit te vinden van een tegengif te laten lopen en zichzelf zou overgeven aan de doden.
Zoekende naar een middel wat hem kon helpen bij het creëren van insuline, liep hij over de gebroken spullen verder het pand in. Het was onmogelijk geworden om geheel stil te zijn. Elke stap die hij deed, zorgde wederom voor het geluid van brekend glas die maar al te goed hoorbaar was. En hij wist dat het zijn aanwezigheid verraadde en dat de afstand tussen levend en dood minuscuul klein was geworden, maar er was geen weg meer terug. Ze hadden hem wel gehoord, daar was hij zeker van. Dus het enige wat hij nu nog kon doen, was de spullen vinden die hij nodig had voor zijn project en dan als een wiederweerga het gebouw verlaten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn grijns verbreedde zich secondenlang, zijn ogen onafgewend van de grond onder zijn voeten. Bloedplassen vond hij er om de paar meter wel weer, de rode gloed vaag zichtbaar geworden in het maanlicht. Zowel opgedroogd en oude sporen als die van, voor zover hij dacht, hooguit een paar uur geleden. Het voorgesleep van de moordende gedaanten waren niet onopgemerkt gebleven al was er voor het verschil weinig tot geen gegrom te horen. Hij wist zeker dat ze niet alleen waren, maar de energie om ernaar om te kijken en opzoek te gaan naar het hongerige wezen ontbrak. Ook had hij er simpelweg geen zin in om er meer in te steken dan hij nodig vond. Zolang het niet in zijn zicht was, was er niets wat hem ertoe aanzette om een nieuw bloedbad aan te richten.
"Eh.. thanks," zei hij zwijgzaam terug. Een nieuwe trek van zijn sigaret verdween in zijn luchtwegen, zijn hoofd weer wat opgeheven om de boel in de gaten te kunnen houden. Hij wist niet van haar of ze het werkelijk meende of dat ze het alleen zei uit beleefdheid. Ivan was geen persoon om zomaar vrienden te maken en alles en iedereen te laten blijken dat het hem wel degelijk wat boeide hoe ze eraan toe waren. Niemand zou zomaar ooit van hem horen of hij om ze gaf of niet; dat hij de benen nog niet had genomen was immers al een hele prestatie. Mako was de eerste vreemde sinds de uitbraak waarop hij nog geen poging had gedaan om haar te vermoorden. In dat opzicht was het hoe dan ook vooruitgang geweest.
Hij was van plan om haar met rust te laten, vooral aangezien hij van haar wist dat ze niet graag geholpen werd, precies zoals hijzelf het ook niet snel accepteerde. Het liet hem zwak voelen en hij kon zich voorstellen dat ze er niet over wilde beginnen, maar haar gemompel zorgde ervoor dat hij wederom opkeek uit zijn gedachten. Mako's gezicht zag hij in een fractie bijtrekken van pijn. Haar hand greep naar de wond in haar zij en vrijwel meteen maakte hij een eind aan de stilte, ongeboeid of ze het kon waarderen of niet.
"Did it get worse?" Met opgetrokken wenkbrauw zocht hij naar de plek waar de verwonding had gezeten, wat hem niet veel langer koste dan hij verwacht had. De opgedroogde bloedplek op haar shirt verraadde alles. Toch wees niets erop dat het een nieuwe plek betekende. Ivan had de neiging om verder te vragen, alhoewel hij zichzelf probeerde tegen te houden door zich tot het gebouw in de verte te wenden. Het besefte zich dat het zijn zaken niet waren; als ze erover wilde praten hoorde hij het vanzelf wel.
Onbegrijpend hoorde hij haar gelach aan als ze hem vertelde dat ze er eigenlijk blij mee was dat het hele plan gestaakt was. Natuurlijk was het misschien wel voor het beste als hij niet terugviel in zijn oude gewoontes. Het waren verslavingen die hij beter kon vermijden nu elk middel zowat onvindbaar was, het zou hem het hele afkick proces besparen. Waarom neigde hij er dan toch naar om zijn kans te pakken?
Eenmaal aangekomen bij het hotel van eerder dumpte hij de sigaret zuchtend op de grond. Het doofde al snel nadat hij zijn schoenzool er haastig op had gedrukt, waarna er niets meer van overbleef dan de viezige peuk in enkele druppels bloed. Hij vond het jammer omdat hij met alle plezier het hele pakje opgerookt had die avond, hij had verder weinig beters te doen. Zijn blik vormde zich wat strak bij de gedachte, zijn aandacht al snel gegaan naar de grauwe deur die hij met wat gekraak opende. Graag had hij toe willen geven aan Mako maar hij wist dat hij dan enkel zou liegen. Zijn verlangen naar drugs was sinds de uitbraak voor zijn gevoel zelfs groter geworden. Hij schudde iets zijn hoofd en hield afwachtend de deur voor haar open.
"I don't remember everything anymore, but I can't think of a time that I wasn't on the edge. I guess I'm just a fool for danger."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Wat als dit alles nooit gebeurt zou zijn? Geen apocalypse? Geen walker? Niets. Waar zou ze uiteindelijk zijn beland? Misschien wel onder de grond. Leeg staarde Mako voor zich uit, maar haar gedachten bij de wereld die hiervoor nog bestond. Voor de meesten onbezorgd, geen dagelijkse survival. Het gevaar dat altijd op de loer lag, en de walkers die geen genade toonde. Of de vele bende's die geen moeite hadden met hele groepen mensen doden. De wereld was fucked, dat wist ze tenminste zeker.
'It's probably healing. Don't worry 'bout it.' Waren haar woorden, geen spoor van angst of pijn in haar stem te bekennen. Een ijzeren uitdrukking op haar gelaat, de pijn niet langer afleesbaar van haar gezicht, maar eerder nergens te bekennen. Voorzichtig trok ze haar hand weg van de wond, kijkende of er vers bloed aan plakte, wat niet het geval was. Een opgeluchte zucht verliet haar mond, nu wetende dat de wond niet langer bloedde.
Haar sigaret dumpte ze op de grond, met haar aandacht gevestigd op het gebouw voor hen. Alles aan het verwoeste hotel gaf haar rillingen. Maar het was er waarschijnlijk veiliger dan buiten, dus klagen deed ze niet. Een kleine glimlach was vindbaar op haar gezicht terwijl ze naar binnen liep, langs hem heen, luisterend naar zijn woorden. 'And I already love that about you.' Vrolijk klonken haar woorden, terwijl ze verder het gebouw inliep. Geïrriteerd keek ze naar het gat in het plafond, waar ze door naar boven moesten zien te komen. 'Why am I so goddamn short?' Zuchtte ze moedeloos, zodra ze haar armen in de lucht stak en zich realiseerde dat ze absoluut niet bij het plafond zou komen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Angst.
Een gevoel dat ze altijd probeerde te verbergen, maar duidelijk aanwezig was in haar lichaam. Haar hand had ze intussen op de plaats van haar hart gelegd, in de hoop dat ze zou kalmeren. De zombies dwaalden rond in het laboratorium terwijl Aryana opzoek was naar een uitgang die ze alsnog kon gebruiken om het grote gebouw te verlaten. Het was verbazingwekkend dat het grote gebouw voorzien was van een beperkt aantal uitgangen, die elk versperd waren door een stelletje walkers. Het raam waardoor ze eerder haar weg naar binnen had gevonden was geen optie meer, ook daar bevonden zich een aantal walkers. Geen enkel wapen had ze tot haar beschikking wat haar nog meer machteloos maakte. De glasscherven om haar voeten was het enige gevaarlijke wat ze kon vinden, maar het zou de zombies niet doden. Als oorzaak zouden ze kwaadaardiger worden dan ze al waren. Haar enige keuzemogelijkheid was stilstaan in de hoop dat ze vanzelf weggingen.
Uit angst zette ze een viertal stappen achteruit, totdat ze tegen een voorwerp aanbotste en het geluid van honderden glazen objecten te horen viel. Ze was tegen één van de grote kasten aangebotst die blijkbaar zo onstabiel waren dat ze het gewicht van een gemiddeld meisje niet aankonden. Met haar lengte van één meter en achtenzestig centimeter was ze zeker niet lang, maar dat was nooit een probleem voor haar geweest. Het was een stuk handiger om binnen te geraken in bepaalde gebouwen waarvan de deuren gesloten waren. Sinds het erg moeilijk was om aan voedsel te raken, was haar gewicht een stuk geminderd. Ze had genoeg trucjes van haar vader geleerd om voedsel te stelen, maar het grote verschil was dat Aryana geen egoïstisch persoon was en wist dat anderen het voedsel ook nodig hadden. Het was levensnoodzakelijk. Genoeg dagen waren er verstreken zonder voedsel, maar het gevoel van honger had ze zelden. Het was eerder een gewoonte om een lange tijd zonder voedsel te zitten dan dagelijks te eten. Het was jaren geleden toen ze voor het laatst een volwaardige maaltijd had binnengekregen.
Het helse kabaal dat ze geproduceerd had maakte haar niet minder onopvallend voor de zombies. Meteen kon ze raden wat er stond te gebeuren. Zij werd een één van de snacks voor de zombies. Geen toekomst die ze gewild had. Vluchtig om haar heen gekeken zocht ze een uitgang tussen de talloze zombies die haar klemgezet hadden terwijl zijzelf platgedrukt tegen de koude stenen muur stond. Haar adem schokte uit angst. Het viel moeilijk te verbergen dat ze doodsbang was voor de lelijke schepsels. Machteloos beschreef haar gevoel iets beter, niets kon ze doen om haarzelf te redden. Geen opties kon ze bedenken om de walkers uit te schakelen, ze kwamen steeds dichterbij. Het gegrom werd luider en dreigender evenals haar handen die begonnen te trillen. Schreeuwen om hulp was zinloos en onmogelijk. Haar paniek kneep haar keel dicht, geen woord kon ze nog uitbrengen.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Vaag geluid van brekend glas hoorde hij vanuit de ruimte waar hij zich in bevond. Er was niemand te zien, maar vanwege de menselijke geluiden die geproduceerd werden, wist hij binnen een fractie van een seconde dat er iemand in nood was. Wegrennen deed hij niet. Hij ging juist op het geluid af, ervan verzekerd zijn dat hij de enige was in het gebouw die hij haar/hem/hen hulp kon aanbieden, koste wat het kost.

-

In het zwakke licht wat hem aangeboden werd, kon hij een aantal doden uit opmerken die een gedaante omringden. Ze streefden naar de lust van het moorden wat duidelijk werd toen rare, brommende en sissende geluiden zijn gehoord met geweld binnendrong. Geen wapens waren er te vinden in hun handen, maar het was voor zoverre bekend vier tegen één. Ze hadden geen extra verdediging nodig met behulp van voorwerpen, want ze waren al in de meerderheid en dat was het enige wat ze nodig hadden om hun kansen te vergroten.
Of de doden nog leefden als levenden, was voor hem een raadsel. Hij wist niet hoe het zat met het bloed wat door hun lichamen stroomde, of het überhaupt nog stroomde, maar het was zijn enige wapen wat hij bij de hand had. Het zoutzuur zou de bloedvaten barsten en hij wist dat hij het best kon richten op een slagader, maar hij schoot op het hoofd. De pH waarde zorgde ervoor dat een deel van de hersens weggevreten zou worden en dat was waar hij voor ging; het doden van alle doden die tegen de natuurwet in een nieuw leven creëerde.
Wederom werd er geschoten. Doffe geluiden galmden door de ruimte, net niet hard genoeg om de andere zombies wakker te maken van wat er momenteel gaande was. En hoewel het op het begin goed leek te gaan door het juist raken, raakte zijn concentraties volledig kwijt toen een ijzig gedaante hem van achteren besprong. Scherpe nagels hadden zich door het shirt een weg gebaand waarna hij voelde hoe zijn borst bekrast werd. Vanuit zijn ooghoek zag hij het bloedlustige gelaat van een zombie, kwijlend en proberend een bijt te zetten in zijn nek waar een dikke slagader onder zijn huid zichtbaar was. Wild trok hij het wapen terug. Onderwijl kwam het lichaam met een harde klap tegen de muur toen hij zich verzette naar de wanden van het gebouw. Het was een tijd stil; het leek wel alsof het gedaante achter hem was gestopt met ademen en zijn rug de vrijheid gaf om weer normaal te kunnen bewegen, maar niets was minder waar. Opnieuw voelde hij de tegenspartelingen op zijn rug en opnieuw verraadde hij de pijn die hij leed door zijn grimassen ernaar te veranderen. Hij zette zijn tanden op elkaar. De dode verborg zich nu een paar seconden op zijn rug, maar voor hem leek het een uur te duren. In al zijn handelingen had hij haast, bang dat als hij zo bleef staan, hij op elk moment gebeten kon worden.
In een mum van tijd bevond zijn onderarm achter zijn hoofd. Het uiteinde van zijn wapen was enkele centimeters verwijderd van het hoofd van de dode. Hij kon niet zien of hij het juiste stuk huid had genomen om op te schieten, maar op dit moment was hij daar het minst ongerust over. Het moest dood, dat was alles waar hij aan dacht.
Voor de vierde keer haalde hij de trekker af. De grip van de zombie werd alsmaar slapper en slapper totdat het geen teken meer maakte van enig leven en dus levenloos op de grond lag. Een moment van trots was er echter niet te vinden. Hij had zich alweer meteen gericht op de jongedame die nog omringd werd door één van hen.
In een stevige houding schoot hij voor, hopelijk, de laatste keer. Alle vijf de lichamen die hen wilden doden, hadden verloren en lagen weg te rotten tussen al het glas wat zich op de grond bevond. Of er meer doden waren die op hen afkwamen, wist hij niet. Geen tijd nam hij om de omgeving te scannen, want direct na zijn schot schoot hij het meisje ten hulp. In haast plaatste hij zijn hand op haar schouderblad. De kracht in zijn arm zorgde ervoor dat ze ietwat van de muur werd geduwd, vooraleer haar gehele lichaam werd meegenomen door de verbinding met hun handen. Er was geen tijd meer over om te vragen voor toestemming. Ze waren nu beide in gevaar en als ze dit uur nog wilden overleven, moesten ze zich zo snel mogelijk een weg naar buiten banen.
''I am sorry for taking you away, gorgeous, but we can't stay here if we want to survive this,'' zei hij, onderwijl hij hun vingers met elkaar verstrengelde en tempo zette in zijn looppassen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"If you say so."
Geleidelijk liet hij de deur achter zichzelf sluiten, waarna hij haar voetstappen volgde naar binnen. Het hotel bleef een gebouw die hij graag vermeed. De muffe lucht die er hing deed hem denken aan een ziekenhuis. Vervallen meubels namen veel van de ruimte in, als het er al was, en evenals de kleine lamp aan het plafond irriteerde hem mateloos. Het bracht flikkerend licht in de kamer waar hij helemaal gek van werd, sinds het storend in zijn ooghoeken knipperde. Noch kostte het hem te veel moeite om het weg te halen ofwel kapot te slaan. Hij had er eenvoudigweg de energie niet voor. Mako leek er daarentegen weinig last van te hebben, dus hij liet het voor wat het was. Gedwongen om er niet op te letten, liet hij zijn blik bij haar hangen.
Het zag er schattig uit hoe ze probeerde bij het plafond te komen, desondanks ze er met geen mogelijkheid bij in de buurt kwam. Met haar lengte vond hij het immers ook niet vreemd. Hijzelf was verre van de langste en, al stak hij een kop boven haar uit, kon hij zichzelf met gemak omhoog trekken. Slechts een beetje kracht hoefde hij maar te zetten voordat hij razendsnel boven zou staan. Bij Mako bleek het echter niet zo makkelijk te gaan. Haar armen had ze wanhopig uitgereikt naar het grote gat wat zich boven haar bevond, maar de paar meters tussen haar gedaante en de opening bleven te groot. Op haar tenen staan zou haar zelfs nog geen kans geven om de bovenverdieping te kunnen bereiken. Het was moedeloos.
Plezierig keek hij momentenlang toe hoe ze wat geïrriteerd zuchtte bij haar nieuwe pogingen, een kleine grijns ontstaan rond zijn lippen. "What the hell are you doin'?" bracht hij uiteindelijk grinnikend uit, na nog even genoten te hebben van het uitzicht. Haar uit haar 'lijden' verlossen was wel het minste wat hij kon doen. Mako op de begane grond achterlaten, simpelweg zodat hij haar kon plagen, ging ongetwijfeld door zijn gedachten. Hij was haar oppas toch niet? Haar blik zou daarbij beslist goud waard zijn. Haast jammer dat hij geen nieuw bloed aan zijn handen wilde hebben kleven, ongeacht van wie het dan ook mocht zijn. "Come here little one."
Ongeboeid pakte hij haar zachtjes beet bij haar zijen. De versleten stof van haar t-shirt werd geklemd tussen zijn vingers, het opgedroogde bloed geschuurd over zijn handpalmen. Het ijzige gevoel van haar botten bij zijn vingertoppen liet hem huiveren. Het was ongezond en beangstigend hoe dun ze werd; het kon hem verbazen dat ze na al die tijd nog overeind stond. Hij begon zich werkelijk af te vragen of ze überhaupt wel at, een gedachte die hij al snel uit zijn hoofd zette. Het was niet aan hem om haar te bevelen iets binnen te krijgen alsof hij haar ouder was. Negerend naar het gebeente bij haar zij tilde hij haar omhoog. Zijn getril leek verergerd en het bracht frustratie met zich mee. Hij had er geen controle over hoe het uitpakte evenals waar hij haar heen tilde, waardoor het hem flink tegenzat. De kracht in zijn handen ontbrak voor zijn gevoel, maar hij vertikte het om eraan toe te geven. Even koppig als altijd hield hij vol tot hij zeker wist dat Mako bij de touwladder kon komen.
"Can you reach it yet?"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'Just trust me on this one.'
Het geluid van de deur die sloot liet haar opzij kijken. Waarom wist ze zelf ook niet helemaal, ze was er immers van op de hoogte dat Ivan de deur dicht liet vallen, dus het hoorde haar niet te laten schrikken. Ze zuchtte een keer onhoorbaar en richtte haar aandacht al snel weer op het gat in het plafond. Het was voor haar ook wel duidelijk dat ze er niet bij zou kunnen komen, toch was ze te koppig om hulp te vragen. Ze zou wel een manier vinden om boven te komen. Al kostte het haar uren voordat ze er was.
Ze bleef het proberen, ook al wist ze zelf prima dat het doelloos was. Ze stond even stil en keek om zich heen, zoekend naar een stoel of dergelijke, waar ze op zou kunnen staan om haar kansen te vergroten. Helaas was alles wat er stond te gammel. Ze had het kunnen proberen, maar het zou gewoon niet goed komen. Het muffe meubilair dat ze tot haar beschikking had ging ze niet eens testen. Ivan's vraag liet haar even lachen, 'Desperately trying to reach the ceiling.' Bracht ze lachend uit, waarna ze even naar hem keek. Zijn vraag kwam niet echt als een verassing, sinds ze zelf natuurlijk ook niet helemaal wist wat de fuck ze nou eigelijk aan het doen was. Het was een hopeloze poging. Waarom ze het überhaupt probeerde was voor haar ook nog een vraag. 'Alright Stalin, quit the nicknames.' Grinnikte ze zodra hij haar klein noemde. Ze wist dat hij het niet gemeen bedoelde, maar toch klonk het in haar oren kleinerend. No pun intended.
Zodra zijn handen in contact kwamen met haar zei kromp ze een beetje ineen. Meteen merkte ze zijn trillende handen op. Hij moest wat eten, en snel ook. Zodra hij haar wat omhoog tilde glimlachte ze een beetje. Ze reikte haar armen uit naar het gat in het plafond en trok zichzelf er wat moeizaam aan op. Ze bevrijdde zichzelf uit zijn handen, wat haar niet veel moeite kostte. 'Yeah, I got it.' Nog geen enkele seconden later bevond ze zich op de eerste verdieping van het hotel. De touwladder gooide ze naar beneden voor Ivan en wachtte zelf op de verdieping boven hem. Al snel was haar hoofd overgenomen door haar gedachten, wat steeds vaker leek te gebeuren. Haar ogen staarden leeg voor haar uit. Veel van de ruimte zag ze echter niet, sinds de zon al uren onder was en alles in het duister had gehuld. De trappen waren amper zichtbaar door de enkele ramen die wat licht naar binnen schenen. Het was geen helder licht, en het koste haar ogen wat tijd om eraan te wennen. Het schaarse licht afkomstig van de maan, sterren en enkele straatlantaarns die nog leken te werken, maakten het haar wat makkelijker. Al was haar zicht nog altijd nog niet glashelder.
Geduldig wachtte ze tot Ivan boven was, wat niet erg lang zou duren. Zelf liep ze lamgzaam richting de trappen, waarop ze even plaatsnam. Langzaam haalde ze het pakje sigaretten en de aansteker uit haar broekzak. Het pakje had nog drie sigaretten, waar ze er weer één van pakte en opstak. Het pakje sigaretten de aansteker hield ze in haar hand geklemd, om ze straks weer aan Ivan te overhandigen. Het begon steeds meer op een gewoonte te lijken, al was het in haar ogen meer een vriendelijk aanbod. Rustige wachtte ze op de jongen, ditmaal rokend. Haar gedachten gingen af naar heel andere dingen. Ze keer door een raam naar buiten. Het stoffige glas beperkte haar zicht wat, maar veel last had ze er niet van. De wolken trokken wat weg en onthulden een hemel vol sterren. Ze vond het van kinds af aan al prachtig om te zien, die lucht gevuld met duizenden sterren. Het deed iets met haar wat ze niet kon verklaren.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Stokstijf als een standbeeld keek ze toe naar het tafereel dat voor haar neus afspeelde. De brommende zombies probeerden de jongeman aan te vallen in plaats van Aryana. Machteloos stond ze erbij terwijl de onbekende jongen zijn poging waagde de schepsels stuk voor stuk te doden. Bloed dat eerder nog door de aderen van de walkers stroomde, spatte in het rond. Haar ogen hield ze meteen dichtgeknepen toen de jongen langs achteren besprongen werd door één van de laatst overgebleven zombies. Het was te laat voor een waarschuwing en hoe graag ze hem wilde helpen, het was te gevaarlijk. Haar lichaam trilde een beetje, met angst als grootste oorzaak. Radeloos had ze zichzelf zo dicht mogelijk tegen de muur achter haar rug geklemd. Met opeen geklemde kaken om gegil tegen te houden, probeerde ze de ogen van de allerlaatste zombie te vermeiden. Enkelen centimeters was het wezen van haar verwijderd, totdat het voor haar voeten neerviel nadat het geluid van een schot had geklonken door het gehele gebouw.
Haar lichaam werd van de koude, stenen muur weggeduwd. Zonder enige twijfel volgde ze de jongen, wellicht had ze geen andere keuze door hun handen die in verbinding waren. Wetend dat als ze stopte, het haar dood kon worden sinds het onzeker was of alle "doden" daadwerkelijk dood waren. Hem achtervolgen kostte haar wat moeite door zijn snelheid die zijzelf moeilijk kon aannemen. Hij was een stuk langer dan haar waardoor hij grotere passen kon zetten, bovendien voelde ze zichzelf lichtelijk duizelig, vermoedelijk doordat ze al een behoorlijke tijd zonder enige vorm van voedsel zat. Een zorg voor de volgende dag aangezien ze nog weinig tijd over had om een degelijke slaapplaats te bemachtigen. De snelheid die ze bezat kwam door de adrenaline die losbarstte in haar lichaam.

When it rains, it pours
There will be blood in the water
Cold to the core
Faith falls hard on our shoulders

Buiten aangekomen kwamen regendruppels in contact met haar ondertussen ijskoude huid. Ongemakkelijk staarde ze voor een aantal tellen naar haar schoenen. Haar armen over elkaar gekruist om haarzelf af te schermen van de frisse wind die haar kleding wilde doordringen. Wat moest ze doen? Hem bedanken voor het redden van haar leven of simpelweg wegrennen? Als ze nog een slaapplek wilde vinden moest ze opschieten, niets zeggen en wegrennen kwam het beste uit. Anderzijds was het gewoonweg onbeschoft om hem niet eens te bedanken. Hij had zojuist zijn eigen leven op het spel gezet om het hare te redden, ondanks ze vreemden waren voor elkaar. Zombies had hij stuksgewijs verslonden om haar in leven te houden terwijl hij evengoed weg kon redden. Bedanken was geen dagdagelijks ding voor Aryana, het gebeurde zelden. Bovendien was een simpele bedanken te min voor zijn redding. Haar koppigheid besloot ze aan de kant te schuiven, plaatsmakend voor dankbaarheid die hij verdiende voor zijn heldhaftige daad. Met haar hoofd opgeheven om hem aan te kunnen kijken sprak ze haar woorden uit.
"Ehm... Thank you."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Gekeken naar haar gelaat, voelde hij hoe hij zich in een rap tempo zich voortgezet had van een warme en droge zaal naar de koude en natte buitenomgeving. Hij voelde zich ongelooflijk vies in de regen, maar was iedereen in deze tijd niet zo'n beetje goor?
Hij had de neiging om het bloed van haar wang weg te vegen en haar zijn jas aan te bieden, maar hij was desalniettemin een onbekende voor haar. Haar afschrikken door in zijn oude patroon te vallen, was wel het laatste wat hij wilde. Iedereen dacht aan zichzelf in deze oorlog. Het zou raar zijn als hij zichzelf liet vertonen als een buitenstaander, zelfs al was hij dat ook. Het maakte hem zwak, evenals kwetsbaar in bepaalde situaties.
In plaats van zijn jas los te gooien, vertoonde hij een vriendelijke glimlach op zijn gelaat. ''I guess this is the first time we see each other,'' sprak hij wijs. Uit beleefdheid stak hij zijn hand naar haar uit in de hoop dat ze zich zou voorstellen en zijn hand in ontvangst nam. Hij was dan wel een vreemde, maar hij kwam zeker niet over als een wraaklustig monster die alles wat ze bij zich had zou wegroven. Hij wilde een goede indruk achterlaten en vandaar deed hij zijn best om zo net mogelijk over te komen. ''Grigory Belikov is the name. I guess I am your hero for today.'' Dat hij wist te lachen na de situatie van net, was misschien wel wat ongewoon, maar het kon hem niet baden en bleef hij zijn kijk houden op de prachtige jongedame voor hem. Hoe haar bruine haren over haar schouder heen vielen en hoe hij zich verloor in haar licht groene ogen. Het kwam niet vaak voor dat hij jongedames aantrof die hem beviel. Echter was het niet het juiste moment om werk van haar te maken. Hij zat midden in de oorlog; het laatste wat hij wilde doen, was zich bezighouden met de liefde. ''I don't know whether you have a place to stay, but if you didn't find a place where you could sleep safely, you may stay at my place. It isn't huge or nice, but it is at least something. My brother and his girlfriend are there as well,'' bood hij aan en hoewel het niet zijn slimste zet was, was hij er wel van overtuigd dat hij het juiste had gedaan. Hij kon haar moeilijk hier alleen laten, want hij wist dat hij erover zou piekeren. Waarom had ik zo'n schone vrouw niet meegenomen? Hoe kon ik nu zo idioot zijn? Echter,Gezien het laboratorium in het bezit was van de walkers, zat er niks anders op dan het opzoek gaan naar zijn oude huis. Het zou zijn dood zijn als hij nu terugging om opzoek te gaan naar de spullen. Een andere keer een poging waging op een ander tijdstip, was de moeite waard, maar nu was het absoluut onverstandig om terug te gaan. Ivan had niks aan Grigory's dood en hijzelf al helemaal niet. Als de dame zijn aanbod zou accepteren dan moest ze wel met hem meegaan naar het huis.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij voelde zich voor het eerst in lange tijd vrolijk. Opgewekt nog wel, al was het door het kijken naar de wanhopigheid waarmee Mako haar best deed om boven te komen. Geen sprankel van woede kon hij door zijn lichaam voelen trekken, de adrenaline verdween spoorloos en de glimlach die Ivan toonde was oprecht. Waar het zo plotseling vandaan kwam wist hij daarentegen ook niet. Voor zijn gevoel haalde hij amper lol uit de dingen in zijn leven, op de verslavende middelen na, en bracht hij zijn dagen normaal door in stilte.
"Stalin, huh?" bracht hij plezierig uit. "A new one. Didn't see that coming." Hij reikte op zijn beurt naar de versleten touwladder, bungelend naar beneden. Veel vertrouwen had Ivan eerlijk gezegd niet in het handgemaakte ding. Het stak maar op zijn hoogst twee meter vanaf het punt waaraan het vast werd gemaakt, daarbij zag het er allesbehalve betrouwbaar uit. De enige reden dat hij doorzette, vormde de gedachte dat hij anders de bovenverdieping nooit zou kunnen halen. Helemaal zonder te protesteren verging het echter niet. De gewoonte om gevloek of gezucht uit te brengen onder het klimmen was hem absoluut bijgebleven.
Gelukkig koste het hem geen minuten om op de andere verdieping aan te komen. De ruimte was net zo'n grote chaos als daarbeneden, maar het beeld dat hij hier aantrof deed hem meer goeds dan de kamer waar ze vandaan kwamen. Natuurlijk lagen vele spullen verspreid over het gebied - hij was niet anders gewend - desondanks zag het er nog aardig uit. Daarentegen viel Ivan's blik eerder op het meisje met de sigaret aan haar lippen dan de ontstane puinhoop. Waarom kreeg hij het gevoel dat ze meer op elkaar leken dan hij zich had beseft?
"What kind of booze do you want to look for?" vroeg hij nieuwsgierig. In een rustig tempo wandelde hij naar de trappen. Het donker overheerste de kamer flink en liet veel voorwerpen of meubels in het niet vallen, zodat hij zich vaak moest concentreren op wat voor hem lag. Zijn enkel breken door een domme fout kon de dood betekenen in deze wereld. Zijn koppigheid om het te laten zien hield hij toch nog altijd aan, doende alsof het hem weinig kon boeien en uit automatisme haalde ook hij een sigaret uit Mako's hand tevoorschijn. "I don't care which one, as long as this haunted place has somethin' that contains alcohol."
De waargenomen rook bij het opsteken ademde hij diep in. Een bad habit voor de tijden waarin hij zich verveelde, gewoonweg niet wist wat hij moest met zichzelf, had hij al geaccepteerd. Een gedeelde bad habit sinds Mako hetzelfde deed. Hij was allang blij dat ze het hele 'roken is niet goed voor je' gedoe verdomde uit te spreken. Dat het haar spul was respecteerde hij schijnbaar wel. Zowel het pakje sigaretten als de aansteker gaf hij aan haar terug, volgend door een paar passen die hij achteruit zette. Hij wilde gebruik maken van de overgebleven tijd voordat Grigory terug zou keren. De jongen kon zijn keuzes naar zijn eigen ervaringen, moeilijk accepteren.

"So.. the choice is yours."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'And I've got plenty more of those nicknames.' Bracht ze grinnikend uit. Even was ze stil, luisterend naar het gevloek van Ivan, die de touwladder beklom. Niet veel later werden zijn voetstappen hoorbaar en het maakte dat Mako even wegkeek van het raam, waar haar aandacht al die tijd nog op gevestigd stond. Ze liet haar ogen rusten bij de jongen. Om wat voor een reden dan ook begon ze hem steeds meer te vertrouwen, wat vreemd was voor Mako. Zo stak ze niet in elkaar. Het kostte de meeste mensen jaren om haar vertrouwen te winnen, Ivan daarentegen lukte het in slechts dagen. Echter was ze deze gedachte al snel vergeten sinds Ivan haar aandacht weer te pakken had. Ditmaal door de sigaretten en de aansteker van haar te pakken. Ze stond het toe, sinds het de reden was dat ze de beide objecten nog altijd in haar hand hield.
Zijn vraag maakte dat ze even stil was, denkend. Al duurde het niet lang voordat ze gewoon haar schouders ophaalde. Erg veel maakte het haar immers niet uit, zolang er maar alcohol in zat. Toen keek ze opnieuw naar de jongen voor haar en bedacht ze zich iets, hetgeen wat moest gebeuren voordat ze opzoek zouden gaan naar drank. 'You gotta eat first.' Haar koude hand pakte zijn trillende vast, zonder verder nog iets te zeggen. Voorzichtig begon ze de trappen op te lopen, waar ze halverwege zijn hand weer losliet, wetende hoe hij erover dacht. Veel sprak ze niet terwijl ze liep, haar aandacht meer gericht op de stekende pijn in haar zij. Ze liet het niet merken, maar het gevoel was zeker aanwezig, zowel als de herinnering in haar hoofd, van toen het ongeluk gebeurde.

Met trillende handen baande ze zich een weg door het kleine stadje, langzaam en stil. Ze was net een week of twee alleen, zonder iemand bij haar. De gedachte alleen was al genoeg om haar bang te maken, zeker nu ze door een stad liep. Haar wapen had ze in haar handen geklemd, klaar om elk moment te kunnen schieten. Ze kende deze plek niet en ze gad daardoor ook geen idee wie of wat zich hier bevondt. Plotseling hoort ze schoten. Haastig draaide ze zich om, hopend op te kunnen zien wie er schiet. Onbeschrijfelijke pijn neemt haar lichaam over. Ze deinst wat achteruit, klemgedrukt tussen een muur en de schutter. Ze zakt naar beneden, luisterend naar hat vage geschreeuw. 'Don't shoot anymore, Roth! The girl's a goner, leave her be!' Ze wist niet waar het over ging, maar ze was dankbaar dat ze niet verder werd beschoten. Haar hand drukte met lichte kracht tegen het gat in haar vlees. Leeg staarde ze voor zich uit, haar lichaam overgenomen door de pijn. Veel kracht had ze niet over en het kostte haar veel wilskracht om het niet uit te schreeuwen van de pijn. Ze scheurde een stuk van haar vest af, wat niet bepaald meer erg schoon was, maar ze moest iets. Met haar tanden op elkaar geklemd, bond ze het stuk stof rond haar middel. Moeizaam drukte ze haar slappe lichaam weer ophoog, weg van de stenen ondergrond en de koude muur achter haar. Als ze hier zou blijven zou ze het zeker niet overleven. Ze moest hier weg. Met maar één doel voor ogen begon ze te lopen, weg uit deze verdomde stad.

De gedachte verliet haar hoofd al gauw weer, sinds het haar niets meer dan verdriet en pijn deed. Toch ergens geluk, sinds de schutters slechts één kogel op haar af hadden gevuurd. Voor enkele seconden keek ze achterom naar Ivan, haar ogen nog ietwat afwezig, duidelijk makend dat ze er niet helemaal bij was met haar gedachten. Al snel had ze zich weer omgedraaid, leeg starend naar de trappen die ze nog moest beklimmen. 'If you find any whiskey, please share.'

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Opluchting verspreidde zich doorheen haar lichaam wanneer ze opmerkte dat er op het eerste zicht geen walkers te zien waren. Haar hartslag was veranderd naar een uitermate snel tempo en haar benen voelden zwaar en pijnlijk aan. Daarnevens waren haar voeten vochtig door het regenwater dat haar schoenen langzamerhand binnendrong. Toch wist ze dat de omgeving nog steeds niet te vertrouwen was, in elk donker hoekje kon een zombie zitten. Impulsief een gebouw binnenstappen om onderdak te vinden was een slechte eigenschap die ze zo snel mogelijk moest afleren voordat het nog eens haar eigen dood zou veroorzaken. Ook de jongeman voor haar bekeek ze even wantrouwend. Hij had haar gered, maar vertrouwen was ver te zoeken. Twijfelend keek Aryana naar zijn hand, afvragend of het een goed idee was om zijn hand aan te pakken en haarzelf vervolgens voor te stellen, net zoals hij deed.
Haar wantrouwen besloot ze voor even aan de kant te zetten, wat moest hij wel niet van haar denken als ze grofweg wegliep zonder enige voorstelling? Zijn hand aangenomen stelde ze haarzelf voor. "Aryana Rinaldi." Een zwakke glimlach verscheen op haar gezicht om een teken van vriendelijkheid te vertonen. Het laatste wat ze wilde was overkomen als een asociaal en egoïstisch persoon.
"If I can do something for you, just tell me. That's the least I can do after you saved my life," vertelde Aryana. Hoe ze hem moest bedanken bleef een groot raadsel, het was jaren geleden toen ze voor het laatst iemand bedankte. Bovendien was een simpele "dankjewel" niet genoeg volgens haar, hoewel ze meer dan dat niet kon geven sinds het geld ver te zoeken was in het onbemiddelde leventje waarin ze was beland.
Onverhoeds kwam het aanbod van de jongeman aan. Een onbekende bood een slaapplaats aan. Het was zeer verleidelijk om het aanbod simpelweg aan te nemen, maar het kon niet. Het was ontzettend onbeleefd, vooral omdat er anderen aanwezig waren. Bovendien bleef hij een vreemde, ook al wist ze zijn naam. Anderzijds had ze een slaapplek nodig, er bleven weinig mogelijkheden over voor haar. Hoe graag ze het ook wilde, Aryana besloot het vriendelijke aanbod te weigeren.
“That’s a verry kind offer, but I don't wanna be a burden.”

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Het contact met zijn en haar hand, veranderde zijn zicht.

''Have you read the book?''
''Yeah, I did,'' zei hij amuserend.
''And? What did you think of it?''
''It was a beautiful story, although I wouldn't read it for the second time.''
''Why not?''
''Because I'd rather spend my time thinking about you than reading a cruel book.''
• Luid gedonder was hoorbaar in de kleine ruimte waar ze zich elkaar bevredigden. Samen met het getik van de regen op de ramen, liet het de sfeer in de ruimte ietwat verslechteren, maar ondanks de harde geluiden van de buitenwereld, kon hij haar hartslag en zware ademhaling nog horen. Het liet een lichte grijns bij hem achter, terwijl Valeria bewust zijn handen naar haar borsten leidde en het daar vervolgens liet rusten. Haar handelingen waren gedurfd, maar haar blik straalde pure onzekerheid uit. Ging hij te ver? ''Are you sure you want to do this? I -'' Hij werd onderbroken door de jongedame die hem met een lieflijke glimlach aankeek. ''Yes, I just .. I have never done this before.'' Hij trok zijn handen terug waarna hij haar handen in het vervolg beetpakte. Dat ze nog een maagd was, nam niet weg dat zijn tevredenheid verminderde. Het maakte voor hem niet uit of ze het al gedaan had of niet, zolang ze zich maar niet verplicht voelde om het nu hier, in een minuscuul kleine kamer van het laboratorium, uit te voeren. ''If I hurt you or if you want to stop, say it. Just know that it will never be my intention to make you feel uncomfortable. You can tell me everything. I won't laugh at you.'' Haar hand voelde hij in een mum van tijd op zijn wang, strelende over zijn huid aan de rechter weerszijde van zijn gelaat, onderwijl hij glimlachend werd bekeken. ''I love you.'' En wederom voelde hij haar tedere lippen op de zijne.
• Minzaam drukte hij zijn lippen in haar nek. Zijn handen waren overal en nergens. De ene keer waren zijn handen te vinden bij haar heupen, de andere keer bevond zijn rechterhand zich bij haar nek en zijn linkerhand net onder haar borst. Plezierig, vond hij het. Hij hield ervan om haar aan te raken, wetende dat ze geen protest zou uitbrengen en ze zelf genoot van iedere seconde waarin hun lichamen met elkaar verbonden waren.

Een aantal keren knipperde hij met zijn ogen toen hij zich realiseerde dat hij wederom aan het hallucineren was. Verontschuldigd liet ze haar hand los, alhoewel hij nog een paar seconden zwijgzaam bleef vooraleer hij de moeite nam om een uitspraak te doen. ''I --'' begon hij, maar hij raakte al bij het eerste woord zijn vervolg daarop kwijt. Hij was zich ervan bewust dat hij, tijdens zijn hallucinatie, alsmaar in haar ogen had gestaard. De jongedame beïnvloedde zijn zicht door enkel haar schoonheid tentoon te stellen.
Hij hief zijn hoofd op, onderwijl hij het besluit nam om niet meer in te gaan op het gebeuren van net. Noch excuses, noch verduidelijking sprak hij uit. In plaats daarvan ging hij over op het voorbijgekomen onderwerp, doende alsof hij alles van zojuist verstaan had. ''It wouldn't be a problem if you come with me, but I get it if you don't trust me. After all, we're just a couple of strangers who've just met each other.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De sfeer in het verlaten gebouw vond hij maar apart. Het had een dreigende uitstraling, vond hij, voornamelijk bij de meubelstukken en inrichting. Het afbladderende behang langs de muren zag hij slechts als het begin. Vuil bleef zichtbaar op elke plek waar hij zich tot wendde, van het plafond tot aan het muuroppervlak met de ramen zelf. Gebroken glas viel hem op door middel van glinsteringen. Scherven lagen op de oude vloeren van het motel, maar het was het ijzingwekkende geluid van de wind die langs hem heen raasde dat hem de rillingen gaf.
"It could've been worse," murmelde hij, kijkende naar zijn hand in de hare. Het getril van zijn vingers was dus niet geheel onopgemerkt gebleven. Een van de vele bijwerkingen van het hebben van diabetes, helaas, die tevens wel vaker voor was gekomen bij Ivan. Zijn bloedsuikerspiegel was kennende aan de lage kant geweest. Het verbergen probeerde hij al tijden onder de knie te krijgen, maar zoals merkbaar had hij nog een lange weg te gaan. Het feit dat zelfs Mako het gezien had gaf het al wel aan. Ivan had er altijd een hekel aan gehad zodra hij afhankelijk was van alles om hem heen, precies datgeen dat nu naar voren kwam. Tergend rolde de jongen met zijn ogen, onderwijl hij zich lichtelijk mee liet trekken. "It's nothing dangerous."
De greep op zijn hand liet hij gewillig toe, de traptreden achter haar aan opgelopen. Zijn mening over het plotseling vastgrijpen bleef intussen hetzelfde. Ivan had zich nooit snel gehecht aan mensen, laat staan de gedachte gehad om zoiets te doen. Hij vond het eenvoudigweg nutteloos en overbodig. De zin ervan zag hij niet in, maar ergens voelde het.. prettig. De warmte die Mako overbracht op zijn ijskoude huid vond hij wel aangenaam. Desondanks bracht hij geen bezwaar uit toen ze de grip liet vervagen, en hij zijn arm weer langs zijn lichaam kon laten zakken. Dat Ivan erg zelfstandig was had inmiddels elk persoon rondom hem al kunnen weten.
Met een snelle pas verstreek hij de meters naar de bovenverdieping, onderwijl hij stilletjes nog een trek van zijn sigaret nam. Zijn ogen liet hij eens om de zoveel tijd om zich heen gaan. Opmerkelijk genoeg kwamen ze elke keer weer terecht bij het meisje voor zijn neus, evenals zijn aandacht zelf. Zijn achterdochtigheid hield hij achter en al wilde hij zich niet teveel met Mako bemoeien, kon hij zich lastig inhouden over haar zwijgen. "What is it you're thinking about?" vroeg hij, vragend een wenkbrauw opgetrokken. Ze was nogal afwezig, ofwel liet ze het zo lijken, en hij maalde over hetgeen dat haar van de realiteit afdreef. Althans, voor hoeverre het mogelijk was. Zijn eigenwijze zelf weigerde voor de rest zorgen door zijn hoofd te laten gaan enkel vanwege iemand anders. De laatste treden liep Ivan zorgeloos omhoog totdat ze beide op de hoogste etage te vinden waren.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld