Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Bloodlines

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze begon zich echt af te vragen wat er dan wel in hem omging. Het leek haar ondenkbaar dat hij net zoals hij elke dag weer toonde, geen gevoel had. Zijn ogen bleven alsmaar ijzersterk, turend naar wat zich dan ook voor hem mocht bevinden. Zijn gezicht voor geen seconde betrokken geweest. Onafhankelijk van wat hij meemaakte, had Crystal nooit, maar dan ook echt nooit, wat anders waar kunnen nemen. Zijn gelaat perfect stil gehouden. Geen enkel iets had ze af kunnen lezen bij hem. Geen andere eigenschap dan de razernij die eens in de zoveel tijd veroorzaakt werd. Waardoor was een geheim waar ze wellicht beide geen antwoord op zouden vinden. Jack praatte weinig, het maakte niet uit waar het over ging. Hij sprak kortaf, vaak met botte klanken, en over zijn verleden wilde hij al helemaal niets kwijt. Vaak genoeg werd er moeite gedaan om hem erbij te betrekken. En alles wat hij kon doen was zijn afstand houden. Terugantwoorden als hij geen andere uitweg leek te vinden, en voor de rest zijn dagen uitzitten in zijn kamer. Sommige klussen die hem onderbroken, hoewel het lang niet elke dag was. De avonden was hij verdwenen naar wat dan ook. Terugkerend diep in de nacht met dezelfde onduidelijke stemming. Compleet bedekt met wonden en bloed, al leek het hem zodanig te deren dat hij de avonden erop weer verdween. Hem vragen naar wat hij deed, was verspilling van zowel tijd als moeite. Veel zou ze niet uit hem krijgen, op de opmerking dat het haar zaken niet waren na dan. De jongen deelde enkel mee wat hij niet kon vermijden, anderszins was hij een en al gesloten boek. Hij was niet zomaar een random mysterie zoals de meesten hier. Nee, hij vormde voor Crystal een van de gevallen waarvan ze werkelijk niet wist wat ze ervan moest denken.
Ze moest lachen bij haar woorden. In zekere zin niet gelogen, al klonk het alsof ze alle jongens zo bestempelden. Jongens waren onvoorspelbaar in dat opzicht. Verschillend in opvattingen, doen en laten. Crystal begreep eerlijk waar soms niets van jongens. Nu ook gesproken over Cameron aangezien ze zo ongeveer een koppel vormden. Ze waren nou eenmaal aparte gevallen. Ze schudde lichtjes haar hoofd, ondanks haar mening dat ze wel gelijk had. "Dat is waar. Ze zijn allemaal onvoorspelbaar." Haar aandacht intussen gegaan naar het toilettasje die ze terug inpakte. Overvol met vanalles wat ze had gevonden en ze dacht dat Addison kon gebruiken. Een tripje naar de winkels ging lastiger dan in het normale leven, waardoor ze niet zomaar wat konden kopen. Zelden mocht ze mee met een van de jongens om wat te halen. Het was uit voorzorg geweest, in plaats van tekortkoming aan vertrouwen. De mannen wisten hoe ze dacht over het huis, evenals haar kleine kans om er te kunnen ontsnappen. Ze was geliefd en mede bekend tussen de mensen. Bij haar was het overgekomen hoe het geen zin had om het überhaupt nog te proberen. Crystal kon nu haar leven er opbouwen en zo comfortabel en prettig maken als mogelijk. Hopelijk kreeg Addison ook zo'n kans.
"I'm glad you like it," zei ze met een glimlach van oor tot oor. Ze stond op met het toilettasje in haar handen, de laatste spullen er nog ingepropt voor ze het aan haar overhandigde. "Ik dacht dat je deze wel kon gebruiken nu je hier ook zo ongeveer woont. Ze hebben hier gewoon een schone badkamer en alles, dus daar hoef je je geen zorgen over te maken. Op het lawaai en de klussen na is het hier nog wel aardig uit te houden."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het zou de aankomende avond vast een beetje moeilijk worden om Jack over te halen dat Addison op de grond zou slapen zodat hij het bed kon gebruiken. Het leek Addison veel eerlijker doordat hij al twee nachten achter elkaar door haar op de grond had moeten slapen. Het was slecht voor zijn rug en waarschijnlijk zou hij nog prikkelbaarder worden als hij rugklachten kreeg. Addison vond het bovendien geeneens een ramp om op de grond te slapen, het leek haar oncomfortabel, maar als het niet anders kon moest het wel. Addison zou er niet moeilijk om doen om het bed met hem te delen, het leek haar een stuk minder prettig, toch vond ze dat Jack een beetje overdreef. Ze ging hem niet zomaar aanvallen als hij daar bang voor was. Het zou in ieder geval veel vervelende discussies oplossen. Ze had er geen zin in om de aankomende avond opnieuw dezelfde discussie met hem te voeren net zoals de vorige avond. Toen had Jack nog het geluk dat ze toegaf aangezien ze geen zin had in een ruzie, vanavond zou het hem wat moeilijker maken door er wel verder op in te gaan. Ze waren beide heel erg koppig dus die discussie zou een lange tijd door kunnen gaan als er niemand van hen twee toegaf. Jack sliep in het bed. Punt uit.
Ondanks Jack vanochtend erg gemeen en bot was, hoopte ze dat ze de aanstaande avond weer zo'n normaal gesprek konden hebben. Ze vond het eigenlijk best leuk om eens eens rustige conversatie met hem te kunnen voeren. Ze voelde zich er prettiger en veel rustiger bij. Net zoals ze zich voelde bij Crystal. Crystal had er voor gezorgd dat Addison zich weer voor een tijdje ontspannen kon voelen en het dus lang zou duren voor Addison weer een chagrijnige uitval zou krijgen. Waarschijnlijk kon ze wel een tijdje tegen Jack's botte antwoorden zonder zelf ook bot te reageren. Ze mocht Crystal dankbaar zijn dat ze zo aardig was en geen vooroordelen had door de impulsieve acties van haar. Het had haar goed gedaan om met iemand op een vriendinnenmanier te praten. Dat had ze namelijk al een tijdje niet meer kunnen doen doordat ze weinig had afgesproken met haar vriendinnen. Gelukkig was er toch één iemand waarbij Addison een vertrouwd gevoel had. Dat maakte de hele situatie al een stuk minder erg voor haar. Het was geen pretje om in een huis te zitten vol met mensen die ze niet kende en wantrouwde.
Ze glimlachte even zwak door Crystal's opmerking. Jongens waren ook heel erg onvoorspelbaar, het was moeilijk om hen te begrijpen. Het was één van de lastigste dingen die er bestonden. Ze had het al vaak meegemaakt dat vriendinnen van haar om hulp kwamen vragen omdat ze totaal niet wisten wat hun vriendjes bedoelden. Helaas was Addison niet het persoon waaraan je dat soort hulp kon vragen, ze was zelf slecht met jongens. Dat was de reden waarom ze heel weinig relaties had gehad. Ze had nog nooit een serieuze relatie met iemand gehad, al was het bijna onmogelijk voor haar om een serieuze relatie te hebben met een jongen. Soms kon ze een beetje kieskeurig zijn als het aankwam op jongens. Zo had ze er een hekel aan als jongens zich kinderachtig gedroegen. Ze vond het af en toe wel eens fijn om niet al te serieus te zijn, maar je had sommige momenten waarop het nodig was om serieus te zijn en dat konden veel jongens niet. Waarschijnlijk kwam dat ook doordat Addison haar laatste relatie had toen ze zestien was. Ze vond het in ieder geval lastig om een vriendje te hebben, zeker doordat ze het altijd heel druk had gehad. Daar was ze ook wel van verlost, de drukte van school en werk. Ze had dus tijd voor andere dingen, ook al had ze er geen idee had waarmee ze zich bezig kon houden. Er was namelijk niets te doen in het huis.
Addison kreeg een zwakke glimlach op haar gezicht toen Crystal zei dat ze blij was dat ze het leuk vond. Ze vond het zeker leuk, Crystal had haar best gedaan. Bovendien voelde Addison zich na al die meiden dingen veel beter. Ze voelde zich erg rot. Gelukkig was dat gevoel langzaam verdwenen. Ze voelde dat ze opeens de toilettas in haar handen gedrukt kreeg. Ze kon het inderdaad goed gebruiken, ook al had ze dat niet hoeven doen.
"Dankjewel," zei ze. Dat zei ze niet alleen om de toilettas, ze bedankte haar voor alles. Vooral dat ze ervoor gezorgd had dat Addison zich beter voelde. Ze voelde zich een stuk minder ongelukkig dan dat ze was voor ze Crystal's kamer binnen kwam.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De kleine glimlach die ze opving, was aanstekelijk. Crystel gunde haar een grote glimlach terug, oprecht en vrolijk. Ze vond het nog steeds jammer dat Addison weg moest. De meeste meiden waren al weg naar de opdrachten, waardoor ze eigenlijk zo'n beetje alleen zou zitten die middag. Althans, wanneer Cameron besloten zou hebben om haar te vermijden. Uit ervaring wist ze dat hij geen lange tijd boos zou blijven. Had hij zijn irritaties dan gingen ze na korte tijd wel weer weg. Mede omdat het duidelijk was dat hij weinig tegen haar in kon brengen. Het was een flinke uitdaging om haar wat te ontzeggen, zeker nu ze wist dat ze zijn zwakte vormde. De jongen had een stalen uitstraling, maar zodra het op Crystal aankwam was het niets meer waard. Ze kon met gemak opmaken wat hij dacht, daarmede ook hoe hij met dingen omging. Meestal was het kinderspel om te kunnen ontdekken wat Cameron van plan was. Hoe dan ook zou hij vanzelf wel weer komen opdagen. Ze was er gewoon zeker van. Slechts het wachten was een karwei waar Crystal moeite mee zou hebben.
"Geen probleem," zei ze knikkend terug. Met haar hand streek ze de stof van haar sweater recht, die na alles een beetje verkreukeld was geweest. Zacht glijdend langs haar vingertoppen, terwijl ze langzamerhand haar hoofd wat optilde. Ze kreeg de neiging om haar een knuffel te geven. Gewoon, een gewoonte waarvan ze eigenlijk niet wist wat ze ermee moest. Niet veel later sloeg ze haar armen om haar heen, vooraleer ze besefte dat Jack waarschijnlijk te wachten stond en ze Addison beter niet langer op kon houden.
"Als je nog een keer wat nodig hebt, of gewoon wil kletsen, de deur is altijd open."

---

"Heb je het nou al voor me geregeld?"
Met opgetrokken wenkbrauw keek Jack naar de jongen voor hem. De deuropening volledig versperd, als hij vragend aan werd gekeken. Het was kortweg onbezonnen van Gabriel om hem opnieuw tot last te zijn. Een dag of één, hooguit twee, geleden had hij het hem al duidelijk gemaakt hoe hij weinig voor hem kon betekenen. Zijn torenhoge schulden waren geen van Jack's problemen, en daarbij was het zijn eigen zooi waar hij in terecht was gekomen. Hij had toch echt zichzelf in gevaar gebracht door geld te lenen van een man als Reznikov. Het was op zijn allerminst te verwachten van een groot maffiosi dat, wanneer ze het geld konden gebruiken, ze het terug zouden eisen. Gabriel had het lef gehad om zich zo op te stellen en om financiële hulp te vragen, nu mocht hij het ook zelf oplossen. Hijzelf had zijn eigen zaken waar hij zich druk om zou moeten maken. Ook verbaasde het hem dat hij het in zijn hoofd kon halen om voor zoiets bij hem terecht te komen, nota bene na zijn afwijzing. Hij had geen vrijpas om alles en iedereen naar voren te halen, om ze vervolgens aan te prijzen bij zijn andere 'baas'. Stefano was geen man die graag voor verassingen stond. Het was onoverzichtelijk, onvoorspelbaar hoe een jongen als Gabriel op de gevechten in de ring zou reageren. Nog niet gesproken over de vele trainingen die eraan voor gingen, voordat hij überhaupt een kans kon maken tot winnen. Een impulsieve beslissing waar hij vermoedelijk weinig aandacht aan had besteedt.
Zuchtend haalde hij een hand door zijn kapsel, in de poging om het wat normaal te laten zitten. In de war was het zeker, hoewel Jack er geen moment aan dacht om voor deze taak gel in te moeten doen. Hij vond het wel prima zo. Zolang hij er niet bijliep als een spook zag hij niet in waarom hij het ook maar zou proberen.
"Nee," antwoordde hij stug. "Ik heb het je gezegd dat het niet kan. Je zal in het krijt staan bij de verkeerde mensen, Gabriel." Zijn passen zette hij voort naar de uitgang van de badkamer, desondanks hij wel doorhad dat hij zijn weg hinderde. Het kon hem werkelijk waar alleen al irriteren dat ze allemaal zo kinderachtig waren. Jack was hem niets, maar dan ook niets, schuldig. Waarom moest hij het vuile werk voor hem opknappen als een of andere onderdaan?
"I told you, I owe him big t-"
"And I told you; not my business," verstoorde hij hem onverbiddelijk. Hardhandig duwde hij de jongeman voor zich weg, een dodelijke blik toegeworpen als teken dat hij het echt meende. Wat hem liet denken dat Jack het wat kon schelen, was wat door zijn hoofd bleef spoken. Zolang hij niemand wat schuldig was zou hij geen inspanningen leveren. Gabriel was dan wel een jaar jongen dan hem, hij kon prima voor zichzelf zorgen. Hij aarzelde dan ook geen moment en beende met flinke stappen van hem weg. Zijn handen in alle haast in zijn broekzakken geplaatst. Tegen zijn verwachtingen in was Addison nog nergens op te merken. Hij dacht toch echt dat hij door had gegeven dat ze tien minuten had gekregen, die ondertussen allang voorbij waren. Zelfs toen hij bij zijn kamer aankwam en hij besloot bij de ingang te wachten kon hij haar nergens zien. Geleund tegen de zijkant van de deuropening wachtte hij dan ook maar op haar komst, verveeld voor zich uitgekeken. Zat ze dan nog steeds bij Crystal?

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het was gezellig geweest met Crystal, ze vond het zelfs jammer dat ze al weer weg moest. De reden waarom ze met Jack mee zou moeten gaan begreep ze niet, Addison zou toch geen ontsnappingspoging meer wagen. Het zou haar familie in gevaar brengen en ze deed alles voor hun veiligheid. Daarvoor bleef ze zelfs voor altijd in een huis waar ze het haatte om te zijn. Ze kon er weinig aan doen, het werd haar leven. Het was onveranderbaar. Ze hoopte dat Jack naarmate Addison langer in het huis was, hij normaler ging doen tegenover haar. Ze vreesde ervoor, maar het kon altijd, ze kon er op hopen. Als Jack normaal zou doen tegen haar, werd het een stuk makkelijker om het huis te accepteren. Ze probeerde het te aanvaarden, ook al was het erg moeilijk voor haar. Addison was ooit van plan om het huis waar ze met haar ouders en jongere broertje woonde te verlaten, alleen wilde ze dat nadat ze klaar was met studeren. Het was onverwacht dat ze zo snel opeens van huis weg zou zijn, het was ongepland. Toch was Addison bang. Ze was bang dat ze het huis nooit kon accepteren en dat ze voor altijd ongelukkig zou zijn. Ze was dan ook ongelukkig, ze had niets meer. Alles wat haar dierbaar was, was van haar afgenomen door één persoon. Jack. Hij had het dan misschien niet door, maar hij had haar familie van haar afgenomen, hij had ervoor gezorgd dat ze hen ongetwijfeld nooit meer kon zien. Dat hij zonder zijn familie kon leven, moest hij weten, voor Addison klonk het als iets onmogelijk.
Addison voelde plots de armen van Crystal om haar heen. Het was erg verrassend. Toch voelde het een beetje vertrouwd aan. Het voelde aan alsof ze vertrouwd werd, ze hoopte dat Crystal haar vertrouwde. Het leek alsof Crystal om haar gaf, ook al kon Addison niet weten of het zo was of dat ze zich erin vergiste. Eigenlijk moest Addison leren om minder na te denken over dingen, een knuffel gaf je aan iemand die je vertrouwde dus ze wantrouwde Addison vast niet. Addison moest snel zijn, Jack stond vast te wachten op haar en ze wilde het vermeiden dat hij boos werd op haar. Ze had namelijk al genoeg boosheid over haar heen gekregen en net nu ze zich ontspannen voelde, wilde ze dat gevoel ook zo houden. Ze zou er voor zorgen dat ze zich zo bleef voelen, al was dat moeilijker in Jack's buurt. Op de één of andere manier kon hij er altijd voor zorgen dat ze chagrijnig werd.
Ze glimlachte weer zwak door het gene dat Crystal zei. In de korte tijd die ze met haar had doorgebracht, had ze al meer geglimlacht dan op een aantal dagen tijd. Het gevoel dat ze ergens welkom was voelde dan ook erg fijn aan. Er was tenminste één iemand waarbij Addison terecht kon. Dat had ze immers nodig; iemand waarbij ze terecht kon als ze ergens mee zat.
"Ik moet nu wel weer gaan, ik had eigenlijk maar tien minuten gekregen van Jack en ik heb geen zin in nog een preek van hem. Ik zie je later wel weer," zei Addison vooraleer ze Crystal's kamer uit liep. Ze bereidde zichzelf al voor op een preek van Jack, het was te verwachten dat hij weer boos op haar zou worden doordat het hem niet aanstond dat ze iets langer wegbleef dan mocht. Het was normaal dat ze meer tijd dan tien korte minuten nodig had, ze was een meisje. Meisjes hadden vaak meer tijd nodig. Het duurde een tijdje voor Addison haar kleding eindelijk aan had doordat ze verstoord werden door een jongen en Crystal had haar haren en make-up gedaan. Hij mocht er van haar een probleem van maken dat ze langer weg bleef, het boeide haar niets.
Ze ging rustig Crystal's kamer uit. Waar zou Jack zijn? Automatisch liep Addison naar zijn kamer toe in de hoop dat hij zich daar bevond. Ze wist namelijk niet waar hij anders zou zijn. Ze had ook weinig zin om naar hem te zoeken, dus ging ze gewoon naar zijn kamer toe. Daar had ze de grootste kans hem tegen te komen. Addison had al door dat hij liever op zichzelf was en dus was de kans klein dat hij tussen de mensen beneden zat. Ze wandelde verder naar Jack's kamer toe en zoals ze al verwacht had, was hij daar. Ze had er weinig zin in om met Jack mee te gaan, al leek de buitenlucht erg fijn. Dat was het gene dat ze dringend nodig had, het licht van buiten en de frisse lucht die er te vinden was. Het leek haar aangenamer dan de sigaretten lucht die zich door bijna heel het huis had verspreid.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Wat deed hij eigenlijk bij deze sukkels?
Hij begon het zich onderhand echt af te vragen. Zijn komst hier was geen pretje geweest, in zekere zin ijzingwekkend, noch kon hij er weinig aan veranderen. Dezelfde redenen als elkander hadden hem hierheen gebracht. Schulden, schulden en nog eens schulden. Zijn plaats bij Mussolini had hen enkel des te meer motivering gegeven om hem in te palmen. Dreigingen richting iedereen om zich heen, zelfs al waren het enkelvoudig een paar contacten geweest. Hij had per slot natuurlijk een visum nodig gehad, legale verblijfplaats en iets om geld mee te verdienen. Zijn familie was niet volladen met rijkdom zoals de meesten hier het wel konden zeggen. Hij had geleerd om te vechten voor wat hij had en voor wat hij wilde, alhoewel hij weinig te willen had. Zijn tekortkomingen van zijn aankomst in Amerika had hij op de harde manier moeten bekopen. Sinds een jaar had hij zijn gigantische lening afbetaald, en noch was hij er te vinden. Nu ze hem goed konden gebruiken hadden ze alle troeven in handen om hem te laten blijven. Jack had het te accepteren dat het zijn nieuwe thuis was geworden. Bovendien; waar kon hij nog heen? Zijn familie zat niet te wachten op zijn komst en verafschuwden hem voor het feit dat hij zich tot zo'n niveau had verlaagd. Een verdere vriendenkring waar hij terechtkon had hij ook niet. Allen hadden ze hem buitengesloten uit angst van de gevolgen die enige connecties met zich meebrachten. Ze hadden net als ieder normaal persoon ook familie, sommigen zelfs een geliefde. Mensen waarvoor ze werkelijk alles zouden riskeren om ze veilig te houden. Begrijpelijk was het, acceptabel dat hij er nu alleen voor stond was een ander geval geweest.
Het was wanneer hij het geluid van voetstappen waarnam, dat hij merkte dat hij allicht weer verzonken was in zijn eigen gedachten. Een van zijn gebruiken die hij zichzelf echt een keer af moest leren. Voor zijn gevoel desondanks een onbegonnen zaak gezien er weinig te beleven viel in het huis. Het overmatige geluid beviel hem al snel niet, de dronken mensen kon hij altijd wel vermoorden en zo ook de meeste bewoners kon hij geen vrienden noemen. Zelf vond hij het niet vreemd dat hij zijn afstand van iedereen hield. Mensen als deze konden gewoon niet met elkaar overweg zonder een fles sterke drank achter de kiezen te hebben. Hijzelf was ook zo'n iemand geworden. Tenzij ze met een goede reden aankwamen of hem besloten te vergezellen met drank of sigaretten, was niemand welkom. Addison als uitzondering wegens haar slaapplaats in dezelfde ruimte als hem, helaas. Anders had ze evenals de rest uit zijn buurt moeten blijven.
Vluchtig wierp hij een blik op de tijd die zich op het scherm van zijn mobiel vertoonde. Tien voor twee. Wat was er gebeurd met de tien minuten die hij haar gegeven had? Hij had haar normaal gesproken geconfronteerd met haar late aankomst. Terecht ook. Maar deze keer liet hij het erbij zoals het was, afzonderlijk gerold met zijn ogen nadat hij zijn mobiel terugschoof in zijn broekzak en zich van de muur afzette. Het was geen deel van zijn plan om er langer te blijven dan hij tot nodig beschouwde. Jack kon niet wachten tot hij de mensen waar hij een hekel aan had gecreëerd voor een paar uur achter te laten in de bouwval wat ze tot hun thuis moesten aanzien. Tegen de tijd dat hij er opnieuw binnen zou stappen was zijn humeur dan misschien wat beter geworden. Althans, daar hoopte hij toch op.
Kortdurend bekeek hij Addison die, vergeleken met eerder, nu volledig aangekleed was. Kleding die hij niet bij haar verwacht had maar het haar niet vond misstaan. Het liet haar prachtige figuur zeker goed uitkomen. Haast zonde dat Jack Addison voor geen minuut uit kon staan. Ze was geen van de verschijningen waarmee hij zich moest schamen om buiten de deur te zijn. Hij knikte klein naar haar uit beleefdheid, en stiekem als teken dat ze het goed gedaan hadden. Crystal vond hij irritant, maar haar gevoel voor kleding was onmiskenbaar. Ze had haar volgens hem goed geholpen. Toch bleef hij er geen tijden bij stilstaan en draaide zich al snel om, waarna hij naar de trap liep en deze hem naar de begane grond leidde. Snel lopend om het gebouw binnen de kortste keren te kunnen verlaten. Buitenlucht was naar zijn mening prettiger dan de sfeer in het pand.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Addison had geen idee hoe laat het ondertussen geworden was. Veel later was het waarschijnlijk niet, of het kon voor haar zo lijken omdat de tijd die ze met Crystal had doorgebracht haast voorbij gevlogen was. Ze kon er weinig aan doen dat ze de tijd uit het oog verloren was. Zoiets kon nou eenmaal gebeuren als je het naar je zin had en dat had Addison. Ze voelde haar voor de eerste keer in de paar dagen dat ze zich in het huis bevond een beetje vrolijker. Addison vond het zelfs jammer dat ze Crystal op het begin geen goede kans had gegeven, Addison had meteen vooroordelen over haar. Dat kwam grotendeels doordat Addison bang en kwaad was en ze iedereen wantrouwde. Ze wantrouwde nog steeds iedereen, buiten Crystal. Zij had Addison's vertrouwen te pakken gekregen ondanks de plek waar ze waren op een gekkenhuis vol gevaarlijke en gemene mensen leek. Toch had Addison het recht niet om over de mensen te oordelen. Addison had zelf namelijk ook slechte dingen gedaan. Ze had mensen vermoord en dat was veel slechter dan gewoon iemand ontvoeren ook al was de kans groot dat degene die ontvoerd werd, nadien vermoord werd door een ontsnappingspoging. Net zoals Addison voor had. Addison was liever dood geweest. Dat hoorde ze ook te zijn, ondanks haar lichaam besloot dat ze moest blijven leven. Ze had haar leven heel anders voor gesteld. Heel anders. Haar leven stond helemaal op zijn kop. Het was al erg genoeg dat ze was ontvoerd en dan was ze blijkbaar ook nog eens een bloeddorstige vampier geworden. Ze hoopte altijd dat haar leven eens wat spannender en avontuurlijk werd, maar dat bedoelde ze niet. Het mocht voor haar een stuk minder 'spannend' en 'avontuurlijk'. Het was iedereens nachtmerrie om ontvoerd te worden, alleen was die nachtmerrie bij Addison werkelijkheid geworden. Toch kon het erger, ze had evengoed bij een oude vieze man terecht kunnen komen. In het huis voelde ze zich ook rot, maar er was tenminste één iemand die aardig tegen haar deed en er in ieder geval voor zorgde dat Addison zich een klein beetje thuis kon voelen. Het kostte waarschijnlijk nog enorm wat tijd voordat Addison zich thuis kon voelen in de woning met alle andere mensen. Ze wist geeneens of ze zich er überhaupt ooit thuis zou voelen. Ze vreesde ervoor. Zeker als ze een kamer moest delen met Jack. Ze hoopte dat ze na een tijdje weer een kamer voor zichzelf kreeg, ze ging niet voor altijd een kamer met Jack delen. Dat mochten ze vergeten.Ondanks dat Addison slechte dingen had gedaan door impulsief te zijn, had ze nog steeds recht op privacy. Ze konden het niet maken om haar zomaar bij haar ontvoerder in de kamer te laten overnachten. Jack leek er ook erg in te hebben, dus het was beter als ze haar uiteindelijk toch weer een eigen kamer gaven. Anders deden ze elkaar vroeg of laat nog wat aan. Addison ging zich inhouden bij Jack, ze ging ervoor zorgen dat ze zich kon beheersen als hij eventjes moeilijk deed tegen haar. Ze mocht hem niet vermoorden, ook al dreef hij haar af en toe naar moordneigingen. Hij had er vast een reden voor. Waarom zou hij anders zo gemeen tegen haar zijn terwijl hij even nadien wel normaal kon doen? Ze mocht al tevreden zijn dat hij af en toe wel momentjes had waarop hij aardig was. Het had veel erger gekund.
Toen Addison bij Jack aangekomen was, leek het erop dat ze geen preek kreeg van hem. In tegendeel, hij leek vrij rustig te zijn. Addison had nochtans geen rekening gehouden met de tijd die ze gekregen had, dus ze had wel degelijk een preek gehad. Ze had eventjes geluk. Ze hoopte dat hij voor een tijdje zo rustig bleef. Zo was de kans groot dat Addison ook wat langer zo ontspannen bleef zoals ze was.
Toen Jack zich omdraaide en de trap af liep, volgde Addison hem zonder wat te zeggen aangezien het de bedoeling was dat ze met hem meeging. Ze deed het met tegenzin. Ze had liever nog een tijdje doorgekletst met Crystal. Het leek haar gezelliger dan opgescheept te zitten met Jack. Toch was ze nieuwsgierig naar waar ze heengingen, daar had Jack haar namelijk niets over verteld. Waarschijnlijk deels omdat hij geen zin had om met haar te praten. Addison had ook geen zin om met hem te praten aangezien een gesprek met hem meestal uitliep tot een ruzie.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Tientallen mensen hadden zich verzameld in de ruime leefruimte van het pand, zichtbaar zodra hij staande was op de begane grond in plaats van de bovenverdieping. Stemmen verduidelijkten zich tot een hoger niveau, het lawaai wat hij net nog waarnam groter geworden dan op zijn kamer het geval was geweest. Drankflessen al in de aanslag zelfs al was het pas het middaguur wat net aangebroken was. De mannen zochten naar geen redenen om zich te bezatten tijdens hun daguren. Wat moesten ze dan doen wanneer ze geen klussen hadden om te moeten doen? Een omgeving als deze was er geen om heen te gaan wanneer ze naar wat lol zochten. Avontuur was er ook ver te zoeken geweest, hetzelfde voor gezelschap. Jack kon het sommige tijdstippen zien als een gevangenis, enkel al door hoe het eraan toeging. Waren ze menig wat aardig tegen elkaar dan hadden ze zoveel alcohol op dat ze amper meer op hun eigen benen konden lopen. Op het begin grappig om aan te zien gezien ze het elke keer voor elkaar kregen om te vallen, nu niet meer dan een vervelend iets. Als hij het elke avond achtereenvolgend meemaakte vond hij er weinig plezierigs meer aan om ze zo onhandig aan te kunnen zien.
Desalniettemin leek het ze er niet van te bedwingen om alle blikken bij hen te laten hangen, al stopten hun gesprekken voor geen seconde. Ze trokken genoeg aandacht om de belangstelling bij de sigaretten weg te halen en hen na te staren, wanneer beide door de kamer liepen. Jack met een stug tempo doorgelopen zonder de drang om ze te vertellen dat ze ergens anders naar moesten kijken. De autosleutels gehaast van een van de verouderde tafels gevist. Op een wrede blik na gaf hij ze geen tel van zijn concentratie. Men wist hoe hij zou reageren op omstandigheden als deze, en bleek zich dan ook eindelijk bewust te zijn dat ze beter geen opmerkingen konden maken. Daarnaast drukte zijn uitstraling al uit dat hij geen behoefte had om meer conversaties aan te gaan dan hij kon vermijden. Vast en zeker was het wel dat, wanneer ze het toch niet konden weerstaan om ook maar wat richting hem te doen, hij zijn kalmte zou laten varen.
Wat schijnbaar onnodig was geweest. Probleemloos had hij de voordeur weten te bereiken, waarna hij vanzelf binnen minuten op de buitenplaats stond. Omringd door een aantal auto's van wie hij de eigenaar niet eens uit zijn hoofd wist te benoemen. Waarschijnlijk had hij nu een van de auto's die zijn baas bezat tot zijn beschikking. Ongetwijfeld, anders had hij al commentaar gehad of werd hij nageschreeuwd wat hij van plan was. Hadden zowel hij als Addison even geluk dat ze groot gedoe hadden voorkomen. Maar de vraag was nu wel welk voertuig ze dan wel in gebruik hadden..
Met een korte druk op de knop van de autosleutels maakte zich een klein geluidje hoorbaar. Het oplichten van de autolampen meegeteld, tussen de stralen zonlicht die op hen neer kwamen. Zijn ogen getrokken naar de donkere auto, enkele meters van hen verwijderd. Het was de zwarte SUV wie hen vandaag van het pand weg moest brengen. Geen slechte auto, echter had Jack stiekem wat beter gehoopt. Het was een bak van een ding, maar hijzelf had zijn geld nooit aan zo'n voertuig uitgegeven. Kort gezegd was het het zijn geld niet waard geweest om het uit te besteden aan een transportmiddel waar misdadigers aan herkenbaar waren. Hoe gemakkelijk wilden ze het buitenstaanders en de politie maken? Zuchtend baande hij zich met tegenzin een weg naar de bestuurderskant, plaatsgenomen aan het stuur. Wachten op Addison deed hij niet; ze zou uiteindelijk wel komen. Zo moeilijk was het niet te vinden, en mede had hij het gevoel dat hij niet de enige was geweest wie het huis maar al te graag wilde verlaten. Alle ogen die op hen gericht stonden was op zijn minst ongemakkelijk geworden.
Rusteloos startte hij de motor van de auto alvast. Het geproduceerde geluid klonk als muziek in zijn oren. Het vermogen duidelijk gemaakt met niet meer dan het luisteren naar de klanken. Gedurende het wachten schakelde hij de afspeellijst in, onwetend welke song als eerste door de ruimte zou klinken. Rechtuit kon het hem weinig schelen, hoewel het niet lang duurde voor de beat van een van de nummers die hij haatte de stilte hoorde vullen. Toch tegen zijn verwachtingen in was het onweerstaanbaar om zacht mee te tikken met zijn vingers tegen het stuur.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Addison bleef hem volgen, tegen haar wil in. Ze kon veel leukere dingen bedenken dat meegaan met Jack. Bovendien wist ze ook geeneens waar ze heen gingen. Was het dan zo moeilijk om eventjes te vertellen waar ze heen zouden gaan? Eigenlijk mocht Addison tevreden zijn dat ze eventjes buiten mocht, het zou haar goed doen. Addison was iemand die graag buiten was, dus de frisse wind zou haar zeker deugd doen. Het zou haar nog meer ontspannen kunnen maken dan ze ondertussen al geworden was. Daarom was ze blij dat Jack geen woord tegen haar had gezegd en gewoon rustig was, zo hoefde Addison geen moeite te doen om ook rustig te blijven. Het zwijgen was niet erg gezellig, maar het kon ervoor zorgen dat ze geen ruzie kregen en dat was het voornaamste. Addison wist ook wel dat ze soms een beetje te heftig reageerde op een actie of reactie van zwak. Af en toe reageerde ze iets te fel. Bijvoorbeeld toen dat Jack haar telefoon stuk maakte. Oké, hij had ervoor gezorgd dat al haar vastgelegde herinneringen weg waren, maar daarvoor hoefde ze niet zo boos te reageren. Had Addison zichzelf normaal gedragen had het hen beide een hele hoop gedoe bespaard. Ondanks ze zich er een klein beetje rot over voelde, vond ze het onnodig om haar excuses ervoor aan te bieden. Dat deed hij namelijk ook niet terwijl hij haar telefoon had gemold. Addison was te koppig om haar te excuseren voor haar overdreven boos gedrag.
Terwijl Addison Jack naar buiten volgde, moest ze uitkijken dat ze nergens over struikelde. Het werd tijd dat het huis eens schoongemaakt werd. Overal lagen pakjes sigaretten, drankflessen en nog veel meer. Ze hoopte dat iemand het initiatief nam om eens wat te doen aan die rommel en anders deed Addison het wel. Ze zou op zijn minst Jack's kamer opruimen. Ze had al wel door dat hij zich niet stoorde aan de sigarettenpakjes en de lege flessen drank die hij op de grond had gegooid. Addison ergerde haar er heel erg aan en ze had er geen probleem mee om het op te ruimen. In het huis hadden ze vast spullen om schoon te maken dus ze zou het wel een keer doen als Jack weg was en Addison nog in het huis was. Zo kon hij er niet over klagen en kon Addison rustig zijn kamer opruimen zodat er tenminste nog iets van de vloer te zien was. Ze had er geen idee van hoe die mensen het zo ver hadden kunnen krijgen met die rommel. Hoe lang was het geleden dat ze nog wat hadden opgeruimd? Weken? Maanden?
Wat het huis nog vervelender maakte was het geluid dat er dag en nacht te horen was. Naja, geluid... Het was meer een hels lawaai waar geen einde aan kwam. Op die manier kon ze nooit rust krijgen en daar had ze wel nood aan. Addison had af en toe eens rust nodig en die was moeilijk te vinden in het huis. Geen wonder dat Jack zo chagrijnig was. Ze had geen idee hoe lang Jack zich al in het huis bevond, toch kon ze best raden dat het al een tijdje was. Ze vroeg zich af hoe Jack het kon volhouden, zei wist het namelijk niet. Ze was er nog maar een paar daagjes en ze werd al behoorlijk gek door de mensen.
Toen ze eindelijk buiten aankwamen, haalde Addison even diep adem. Net zoals ze verwacht had deed de buitenlucht haar goed. Koud was het niet, maar qua hitte viel het ook mee. Het was een middelmatige temperatuur. Perfect. Er was geen grijze wolk te bekennen in de lucht en de zon scheen, daar hield Addison van. Desondanks haar bleke huid was Addison best vaak te vinden op een plaats waar veel zon was. Zo bleek was ze ook weer niet, maar dat maakte haar weinig uit. Ze vond het bij haar passen. Ze vond het erg fijn om op een plaats te zijn met wat meer licht dan binnen in het huis. In de woning was het een beetje donker, er was genoeg licht, maar het kon altijd iets meer. In sommige kamers van het huis waren meer licht dan in de andere, dat hing ook van de kwaliteit van de lampen af. Gelukkig waren er een aantal ramen in het huis, anders was het echt te donker binnen.
Al snel zag Addison dat Jack naar een auto toe ging. Het was gewaagd van hem om haar zomaar buiten te laten, ze kon wegrennen als ze dat wilde. Hij kon haar niet tegen houden. Toch hield Addison zichzelf in, het zou haar familie in gevaar brengen. Zelf ging ze ook naar de auto toe, dat was de bedoeling. Net zoals hem ging ook zij in de auto zitten. Ze had de neiging om wat te zeggen, maar ze deed het niet. Als ze iets zei, zorgde het na een paar minuten voor een ruzie en ze wilde dat vermeiden. Ze hadden ondertussen al genoeg ruzie gehad.
Addison vond het tijd dat Jack haar eindelijk vertelde waar ze heen gingen. Hij kon haar niet zomaar meenemen zonder haar te vertellen waar heen zouden gaan. Ze vroeg het zich al de hele tijd af, maar ze had de angst om het te vragen. Ze was bang dat hij weer heel erg boos zou reageren zoals al vaker was gebeurd. Toch besloot ze een poging te wagen.
"Waar gaan we eigenlijk heen?"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
In zijn denkbeeld was hij druk aan het uitstippelen waar hij heen moest. De weg aan het berekenen, geconcentreerd voor zich uit kijkend om zeker te weten dat hij niet aan het omrijden was. De locatie van de diner was niet onbekend voor hem, hetzelfde voor de rijweg, desondanks moest hij van zichzelf gefocust blijven. Tijden waren voorbij gegaan sinds hij had besloten om het een bezoek te brengen. Men wist dat wanneer Jack binnen kwam lopen, er wat aan de hand was. Hij was geen alledaagse klant bij restaurants als deze. Familiebezoeken waren voor hem en zijn naasten ongekend. Zijn 'vriendenkring' bestond nou eenmaal erg genoeg uit geen van de beruchte criminelen die hem omringden. Tegengesteld aan Jack waren het doodnormale mensen met een algemeen leven; vrouw, man, kinderen of goed verdienend werk. Het laatste was wat hij met ze in gemeen had; de rest was iets wat hem niet gegund was. Gedeeltelijk vanwege zijn 'baan' om het maar even zo te noemen, al was het grotendeels omdat hij gewoon geen mens was die naar de drukte verlangde. Ging hij ergens heen dan was het omdat hij wat moest of geen andere plek wist om heen te gaan. Daarenboven was hij een gezochte voor de autoriteiten die hij altijd op zijn hielen voelde zitten. Glashelder was het dan ook dat wanneer Jack een misstap maakte, zelfs al leek het in het eerste opzicht onschuldig, hij eraan ging.
Zachtjes tikte hij met zijn vingertoppen op het stuur wat mee met de gekende song. Een afspeellijst van een van de anderen, waarschijnlijk Rodrigo nu het door zijn hoofd spookte. Altijd al had hij iets gehad met remixes. Onbevattelijk voor hemzelf gezien hij het onzin muziek vond. Wie vond het nou leuk om te luisteren naar een beat, die zich langzaam maar zeker versnelde? Hijzelf vond het eerder eentonig in plaats van prettig om naar te luisteren. Voor het eerst had hij dan ook dat hij bij het horen spreken van Addison, geen irritatie op voelde komen. Zijn hand gestationeerd op een van de vele knoppen op het dashboard om van muziek te veranderen. Hij gromde lichtjes bij het horen van het liedje waar hij bij terecht kwam, na een aantal keren door te hebben gespoeld om opzoek te gaan naar een tamelijk 'leuk' nummer. Rodrigo had dus nul verstand van goede muziek. Kon hij het nog erger uitgezocht hebben? Toch wilde hij er niet langer bij stilstaan hoe het hem dwars begon te zitten, en richtte zich al snel weer op de snelweg waar ze in de tussentijd beland waren. Onverstoorbaar teruggeantwoord, een beetje kortaf gezien Addison voor de rest niets met de situatie te maken had.
"We're goin' to a diner."

Felle kleuren kwamen tot stand aan de zijkant van de rijbaan. Een groot bord bevestigd aan een paal die hoog boven de bomen uitstak en het onhaalbaar maakte om er langsheen te kijken. Lichten in allerlei kleuren die aangaven dat Jack wel zeker de goede weg had genomen. Letter voor letter uitgespeld wat voor soort gebouw zich er bevond. Het liet het lijken alsof mensen te dom waren om te begrijpen dat ze langs de snelwegen in het land enkel een paar soorten bouwwerken konden vinden; namelijk diners' of tankstations. Mogelijk de waarheid wegens de mensen in het huis, ook al vond hij het niet meer dan nutteloos. Men kon prima verwachten wat er zich achter het kleine beetje natuurgebied langs de autoweg verschuilde.
Zorgeloos nam hij de afslag die hij in zijn hoofd had gehad, waarna het restaurant zelf in zijn zicht kwam. Pastelkleuren in overvloed die de ogen van elke voorbijganger wel wisten te trekken, of ze in een auto zaten of zich lopend op straat begaven. Een flink groot pand voor een diner, tenminste, hoe Jack ze gewend was. Met veel zekerheid kon hij het niet zeggen. Vaak begaf hij zich niet veel verder dan de binnenstad van New York. Naar zijn zeggen een plaats waar Jack afgezien van zijn gewoonten om overbevolkte plaatsen te vermijden, hij zich prima kon vermaken. Tijdrovend was het dan ook niet geweest voor hij met flinke vaart een parkeerplaats wist te bemachtigen en de autosleutels uit het contact kon verwijderen. Hoe Kristina zou reageren op zijn komst was niet in te schatten, maar het waren geen van de dingen waar hij om kon piekeren. Bezoeken van familie, bekenden en aanhang meegerekend, waren zo zeldzaam geworden dat hij enkel kon denken aan een verraste blik bij zijn binnenkomst.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Tijdens de autorit keek Addison door het raampje naar buiten. Dat deed ze altijd als ze in een auto zat, bij eender wie achter het stuur zat. Het had niets te maken met het vertrouwen van de bestuurden, het was meer een automatisme. Natuurlijk staarde ze niet door het raam als ze zelf achter het stuur zat, dat was vanzelfsprekend. Addison had nog gen rijbewijs, ze was wel bezig met rijlessen. Helaas kon ze die rijlessen niet meer verder zetten en kon ze nooit haar rijbewijs halen. Het was altijd al Addison's droom geweest om haar rijbewijs te halen en zelf met de auto te kunnen rijde zonder dat er een rijinstructeur naast haar zat. Helaas was dat niet de enige droom van haar die in duigen viel. Het was slechts één van de honderd dromen die ze had. Zoals; studeren op de universiteit, een diploma halen, samenwonen met iemand waarvan ze hield, trouwen, misschien wel kinderen krijgen enzovoort. Ze mocht die dromen allemaal vergeten doordat ze voorgoed ontvoerd was. Het was erg teleurstellend. Ze had het dan zo slecht nog niet in het huis, toch was het ellendig dat ze geen vrijheid meer had. Ze was wel even buiten het huis, maar nog steeds met Jack, de jongen die ze totaal niet mocht.
Ze irriteerde zich heel erg aan de muziek die afgespeeld werd in de auto, het was heel anders dan de muziek die zijzelf leuk vond. Ze zei er niets van, aan Jack te merken vond hij de muziek ook alles behalve prettig. Ze had geen idee wie de auto voorzien had van muziek, al wist ze wel dat het iemand was geweest zonder smaak. Het klonk vreselijk in Addison's oren. Daardoor focuste ze zich op de landschappen die zich buiten bevonden. Veel was er niet aan, maar het was hoe dan ook interessanter dan de muziek die te horen was uit de autoradio. Zolang Addison zich op iets anders dan het vervelende deuntje dat autoradio afspeelde focuste, was er geen probleem.
Ze richtte haar blik kort naar Jack toen ze zijn stem hoorde. Ze gingen naar een diner? Ze had iets anders verwacht dan een diner. Al snel ging haar blik weer naar buiten toe. Het had weinig zin om naar Jack te staren, ondanks het haar niet erg leek. Ze waren dus op weg naar een diner... Addison was al eens naar een diner geweest, al was dat een tijdje geleden.

Flashback:
Het was de zesendertigste verjaardag van Addison's moeder. Aangezien ze wat leuks met het gezin wilde doen voor haar verjaardag, had ze ervoor gekozen naar een diner te gaan. Het was duidelijk dat Addison er geen zin in had, ze had er een afspraak met haar vriendinnen voor moeten afzeggen. Het was dan ook niet slim van haar om af te spreken met vriendinnen op de verjaardag van haar moeder. Ze had het kunnen verwachten dat ze de afspraak moest afzeggen.
De outfit die Addison moest aandoen van haar moeder maakte haar niet vrolijker. Het was een afschuwelijke, felroze jurk. Door haar blonde haren leek ze net op een barbiepop als ze die aan had. Helaas mocht ze er geen nee op zeggen. Het was tenslotte haar moeders verjaardag. We hadden met het gezin besproken dat we geen 'nee' mochten zeggen op voorstellen van mijn moeder als ze jarig was. Dat was zo bij iedere verjaardag. De jarige mocht alles kiezen. Ze mocht dus ook kiezen met welke outfit Addison naar het diner zou gaan. Ze hoopte heel erg dat er niemand was die ze kende. Ze schaamde zich namelijk dood in de afgrijslijke jurk die haar moeder ooit voor haar had gekocht.
Ondanks Addison dacht dat de avond vreselijk zou worden, viel het allemaal erg goed mee. Ze hadden het heel erg naar hun zin gehad. Het was één van de gezelligste avonden die ze ooit met hun gezin hadden beleefd.

Addison werd wakker gemaakt uit haar gedachtes toen ze voelde dat de auto stopte. Ze was zo diep in haar gedachtes verzonken geweest dat ze niets door had gehad van de resterende tijd in de rijdende auto. Het was fijn om aan de leuke herinneringen met haar familie te denken, zo leek haar familie ondanks alles toch een beetje dichterbij. Ze had weinig slechte herinneringen met haar familie, buiten het voorval met haar vader waar ze achtergekomen was en een aantal kleine ruzies. Voor de rest was het altijd erg gezellig met haar familie. Er was altijd wel een fijne sfeer bij hen thuis. Dat was ook het gene wat ze heel erg miste, de huiselijke en vredige sfeer die thuis rondhing. Die was nergens te vinden in het huis waarnaar Jack haar mee genomen had.
Ze waren aangekomen bij het diner, het was een ander diner waar ze met haar familie heen ging, ook al leek het er sterk op. Bij haar weten leken alle diners op elkaar, het had altijd een erg kleurrijk zicht wat ervoor zou zorgen dat mensen vrolijker werden. De keer met haar ouders en broertje had het geholpen dat ze vrolijk werd, al kon ze niet met zekerheid zeggen dat het deze keer hetzelfde werd. Addison mocht al blij zijn dat ze ontspannen was. Toch was ze niet in de stemming om echt vrolijk te zijn.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Vergeleken met eerdere dagen was het stralend weer geworden. De zon doorgebroken tussen de enkele wolken die aan de lucht te zien waren en dagenlang een gordijn van schaduw hadden gevormd. Stralen van zonlicht kwamen op hen neer en zorgde ervoor dat Jack bij het moment wanneer hij uit de auto gestapt was, ietwat verblind werd. Gelukkig duurde het slechts een ogenblik voor hij was bijgekomen en zijn zicht weer werd zoals het was geweest. Het einde van de zomer zat eraan te komen, maar zo te zien zou het nog een tijdje duren voor het koude weer weder zou keren.
"Ik moet nog even wat regelen," zei hij onverschillig bij het vervolgen van zijn weg naar de ingang. Zijn blik eens om de zoveel tijd om zich heen gaande, opzoek naar het ene voertuig wat hij zocht. De zilveren kleur van de Chevrolet Camaro SS gezocht tussen de Oldtimers die zo van een verzamelaar konden komen. Mustangs, Bentleys, Caddilacs, allen in alle soorten te vinden op een parkeerplaats als deze. De auto die hij op wilde sporen was daarentegen een nieuwe versie en dus niet al te moeilijk om te vinden. Een van de bezittingen van zijn achterneef die nu nergens geparkeerd stond. Naar verhalen was de beste jongen naar Jack opzoek geweest. Zelf had hij hem vaak genoeg verteld om hem uit het beeld te laten. Natuurlijk wilde hij Nathan graag weer een keer zien na al die jaren, maar de jongen zag niet in dat hij zichzelf in gevaar bracht door zich in zoiets te storten. Hij zou op meer stuitten dan enkel zijn verschijning in de Solntsevskaya Bratva. Geheimen waar niemand het bestaan van hoorde te weten en zelfs hijzelf niets mee te maken mocht hebben. Het was alsof hij een doodswens had voortgebracht om Jack te vinden. Hoe graag hij had gehad om tenminste één oude bekende om zich heen te hebben; het was niet aan hem om egoïstisch te zijn als het op familie aankwam. Het zou hem de dood injagen. Jack kon het niet maken tegenover eveneens Nathan's vriendin als de rest van de familie.
Toch verscheen er een kleine glimlach op zijn gezicht toen hij een bekende spotte bij zijn opkomst. Zijn achterneef was dan wel afwezig geweest, zijn vriendin bleef een van de bediendes. De deur behendig geopend en zo gehouden tot ook Addison binnen was. Een zacht, vrolijk deuntje maakte zich kenbaar door de luidspreker van de diner. De ruimte grotendeels bezet door truckers die van hun kleine pauze probeerden te genieten. Koffie werd volop geschonken, de lucht van bacon en gebakken eieren duidelijk te ruiken. Gerechten waarbij zelfs Jack honger kon krijgen. Het was dat hij wat anders aan zijn hoofd had, anders had hij absoluut zelf ook wat besteld.
Beleefd wendde hij zich tot Addison. Zijn irritatie rondom haar was standvastig gebleven, maar hij zag niet in waarom hij haar niet voor even alleen kon laten. Natuurlijk vertrouwde hij haar nog totaal niet, maar had hij een andere optie? Het was privé, niet iets wat hij voor haar oren bestemd vond. Hij was ten hoogste een paar minuten weg voor ze weer met hem opgescheept zou zitten. Ook waren de gevolgen van ontsnappingspogingen wel met haar gedeeld, dus hij dacht dat ze wel geleerd had om zich rustig te houden. Er waren tenslotte ergere plekken dan een wegrestaurant om eten uit te zoeken. Het zou hem verbazen als hij haar nogmaals hoorde klagen over iets anders dan haar verwoeste mobieltje.
"Kijk maar of je een plek gaat zoeken of niet, dat moet je zelf weten. Het is op mijn kosten dus bestel maar wat je wilt. Ik kom zo wel." Hij schonk haar nog een kortdurende blik vooraleer hij van haar weg liep naar de counter, waarachter hij Kristina zag werken. Even oplettend op haar klanten als altijd. Ze had na een paar meter al door dat er iemand op haar af kwam lopen, en kon het wederom niet laten om op te kijken van haar werk.
"Look who finally decided to show up," werd hem plezierig gezegd. Een vriendelijke glimlach op haar gezicht gezet terwijl ze vanachter de counter vandaan kwam en hem snel omhelsde. Haar gekende geur vormde een walm rondom hem heen, overtreffelijk en zoet. Zoals het altijd al geweest was, was haar vrolijkheid moeilijk om niet over te nemen. Opmerkelijk genoeg wist ze altijd een glimlach bij hem te verkrijgen.
"Waar was je al die tijd?"

---

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Net zoals Jack stapte Addison de auto uit. Eigenlijk vond ze de gehele situatie een beetje vreemd, een diner was niet de plek waaraan ze dacht toen ze mee moest gaan met Jack. Heel de situatie werd werd duidelijker toen ze hem hoorde zeggen dat hij nog wat moest regelen. Dat had ze kunnen verwachten; ze moesten erheen omdat hij nog wat zou regelen. Toen ze net wilde vragen wat hij moest regelen, hield ze zichzelf in. Ze had geen recht om ernaar te vragen. Net zoals Addison stond op haar privacy, stond hij daar vast ook op. Ze was nieuwsgierig, maar het was veel verstandiger als ze gewoon niets vroeg. Zo kon ze een ruzie vermeiden door gewoon te zwijgen en dat deed ze ook. Misschien dat ze dan wel eens een dag zonder ruzie kunnen volhouden, al was het vast maar een paar uurtjes dat ze met elkaar konden omgaan zonder ruzie te maken.
Ze volgde hem toen hij naar de ingang van het gebouw ging. Het was niet de bedoeling dat ze buiten bleef staan terwijl hij iets ging regelen. Toen hij de deur opendeed en die ook openhield voor Addison, ging ze naar binnen toe. Ondanks zijn vervelende gedrag had hij wel manieren. Het zorgde er niet voor dat de hekel aan hem minder werd, maar het was natuurlijk wel fijn dat hij gewoon manieren had. Ze keek even om haar heen, het zag er erg bekend uit in haar ogen. Het zorgde ervoor dat ze een vertrouwd gevoel kreeg doordat ze er al met haar familie was geweest. Zo leek het alsof ze toch bij haar waren ondanks zij thuis zaten en Addison opgescheept zat met Jack.

Flashback:
Addison zat koppig aan het tafeltje bij haar ouders en haar jongere broertje, Ethan. "Komaan Addison, wees niet zo koppig," hoorde ze haar vader zeggen. "Ik ben helemaal niet koppig," antwoordde ze. "Dat ben je wel Addison, het is je moeders verjaardag dus is het normaal dat we iets met het gezin doen. Bovendien zie je er veel leuker uit met die lach van je, er is geen reden om zo boos te kijken," zei haar vader waardoor Addison even met haar ogen rolde. Het was vervelend voor haar dat ze al haar afspraken die avond had afgezegd. Er speelde die avond een erg leuke film in de bioscoop waarnaar ze met haar vriendinnen heen zou gaan. Het was geen saaie romantische komedie waarheen ze gingen, daar had Addison een hekel aan. Het was een thriller, daar hield ze van. Addison was meer voor de thrillers en horror films. Die waren een stuk minder voorspelbaar. Romantische films gingen bijna altijd hetzelfde; een jongen en meisje werden verliefd, er gebeurde heel wat tijdens hun relatie en daarna ging één van de twee dood. Het was logisch dat Addison er een hekel aan had.
Uiteindelijk stelde Addison zich toch open om de avond iets leuker te maken. Ze kon er alleen maar het beste van maken aangezien ze geen andere keuze had dan bij haar ouders in het diner te zitten. Het had geen zin dat ze zich rot voelde, ze kon niets veranderen aan de avond. Uiteindelijk werd het wel gewoon leuk, het werd leuker dan dat ze had verwacht. Ook Addison had het heel erg naar haar zin gehad. Ondanks ze het erg vervelend vond om haar afspraak af te zeggen, wilde ze dat haar moeder een leuke verjaardag had. Daar had ze alles voor over.

"Kijk maar of je een plek gaat zoeken of niet, dat moet je zelf weten. Het is op mijn kosten dus bestel
maar wat je wilt. Ik kom zo wel."
Ze werd opnieuw uit haar gedachtes gehaald doordat ze Jack's stem hoorde. Ze keek hem even na toen hij weg ging. Addison keek even om haar heen. Ze besloot om maar te gaan zitten, ze kon moeilijk de hele tijd recht blijven staan. Zeker omdat ze geen idee had hoe lang het duurde voor dat Jack weer terug was. Het viel haar wel op dat hij een stuk minder chagrijnig was, wat Addison natuurlijk erg fijn vond. Hopelijk bleef hij een tijdje zo rustig, dan zou Addison ook gewoon rustig blijven. Ze staarde even via het raam naar buiten toen ze zat. Ze wist niet wat ze anders moest doen.
"Hey," hoorde ze een mannenstem zeggen. Het was geen vertrouwde stem, het was iemand anders dan Jack. Het was een jongen met donkerbruine haren die goed paste bij zijn donkerbruine ogen en licht getinte huid. "Ehm... Hey," zei Addison tegen hem met een zwakke glimlach. "Ik ben Ryan en jij bent?" vroeg hij aan haar. Ze had al door wat hij van plan was. Hij wilde zich bewijzen bij zijn vrienden. Ze kon het zien doordat een groepje jongens hen in de gaten hield. "Addison," antwoordde ze gewoon beleefd. Het kon geen kwaad om haar naam te zeggen, toch? "Een mooie naam voor een mooi meisje," zei hij met een knipoog waardoor Addison met haar ogen rolde. "Doe maar geen moeite, die cliché versier trucjes werken niet bij me," zei Addison simpel. Af en toe vond ze de aandacht van jongens best leuk, maar ze knapte heel erg af op die oude versier trucs. Ze kon zijn vrienden van een afstandje horen lachen. "Het is geen versier truc, ik vertel alleen de waarheid. Mooie meiden horen complimentjes te krijgen," probeerde hij zichzelf te redden uit de ongemakkelijke situatie. "Jaja," zei Addison.
"Dus, ben je hier alleen?"
Tuurlijk, die vraag had Addison kunnen verwachten. Ze zou het niet gek vinden als hij zo zou vragen of ze een vriend had. "Nee," zei ze simpel doordat ze geen zin in een gesprek met hem had. Het was erg uitzonderlijk, maar aan hem irriteerde ze zich nog erger dan ze zich aan Jack irriteerde. "Hm... Hard to get, huh?" vroeg hij. "Anyway, mag ik misschien vragen of je een vriendje hebt?" Addison begon zich steeds erger aan hem te irriteren. Ze hoopte dat Jack snel weer terug was, dan zou de jongen vanzelf weer weg gaan. "Dat zijn jou zaken niet," meldde ze. "Misschien zou het een goed idee zijn dat je een ander meisje probeert te versieren, bij mij lukt het niet dus bespaar jezelf de moeite."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Nothing you should be worrying about."
Zijn afgelopen slaapplaatsen waren er geen die hij prettig vond om te delen. Wat zou hij Kristina dan moeten vertellen? Ja, ik ben overal en nergens geweest. Heb een tijd lang op de straat geleefd tot er een man in strak pak aan kwam zetten met een baantje in de onderwereld. Ik vermoord mensen voor geld, woon in een huis vol met sukkels die zich amper volwassen kunnen noemen en probeer mijn grote schulden zowat elke avond af te betalen door mee te doen aan illegale prizefights. Geen informatie die hij zomaar met ze zou delen, hoewel hij wist dat het allang rondgegaan was in wat voor schunnige zaakjes Jack terecht was gekomen. Geruchten gingen rond, de lijst van verdachte criminelen ging rond. Tegen de tijd dat hij besloten zou hebben om het Kristina te vertellen had ze het al geweten. Nathan was er ook al achtergekomen gezien zijn 'zoektocht' om Jack te vinden, ondanks hij hem gewaarschuwd had om uit zijn buurt te blijven. Het bekendmaken van de details vond hij zinloos geworden. Hetzelfde met om het punt heen draaien, waarvoor hij er precies gekomen was. Jack wilde haar tijd niet verspillen met gepraat over wat hij allemaal gemist had sinds hij er niet meer was geweest. Voor vermaak kwam hij er wel een andere keer.
Zijn glimlach verviel langzaam tot zijn onbewogen gelaatsuitdrukking, zijn onderarmen steunend op het houten tafelblad voor zich. "Luister, je moet Nathan stoppen," begon hij serieus. Zijn ogen voor kort gericht op de spiegel in de hoek van de ruimte. Een uitzonderlijke vorm van een elektrisch gitaar, noch groot genoeg voor hem om de situatie rondom Addison in de gaten te houden. De hoek perfect om een gedeelte van de tafel waar te nemen en daarbij ook een ander lichaam dan dat van haar. Ze had bezoek. Wie had ze dan nu weer erbij betrokken?
Een kerm van frustratie verliet zijn lippen, zijn ogen terugkerend naar Kristina. Ze leek door te hebben dat hij er niet helemaal bij was. Haar grijns een beetje meer uitgebreid als ze zijn eerdere richtpunt volgde. Uitkomend bij het meisje die hij zo nodig in de gaten moest houden van Semion. "Ik zou je maar eerder zorgen maken om je vriendin daar. Ze heeft mannelijk gezelschap." Haar ogen zag hij samengeknepen worden, geconcentreerd kijkend naar Addison via dezelfde weg als hij het voor elkaar had weten te krijgen. Onopvallend, maar even effectief. Hij kon haar gedachten zien malen, haar uiterlijk erdoorheen gehaald alsof ze het door een database haalde. Deze keer zonder uitkomst aan haar verwarde gezicht te zien. "Wie is ze eigenlijk?"
"Ze is mijn vriendin niet," zei hij gelijk terug. Een wenkbrauw opgehaald terwijl hij haar voor gek verklaarde. Hoe kon ze denken dat Addison zijn vriendin was? Kende ze hem dan nog niet goed genoeg om te weten dat hij niet aan relaties deed? Jack hield iedereen op afstand, of het mensen waren die hij mocht of simpelweg vreemden. Ook leek het hem vrij vanzelfsprekend dat, als het wel zo geweest was, ze er sowieso weinig mee te maken had. Het was tenslotte zijn leven, niet de hare, toch?
"Je kent haar toch niet dus maak je niet druk," vervolgde hij zijn uitspraken, opnieuw geleund op de counter. Kristina was de ware voor Nathan en hij wist het ook, maar het haalde niet weg dat hij haar soms wel kon afknallen als ze weer dacht hem lessen te moeten leren rondom meiden. Hij had wel door dat ze hem wilde koppelen aan wie er dan ook langskwam, gewoonweg om hem met iemand samen te zien. Ergens was het waarschijnlijk uit goede bedoelingen geweest. Bedoelingen die Jack nu niet kon waarderen. Hij probeerde haar en Nathan te helpen; en alles wat hij ervoor terugkreeg was paranoia of afgeleide gedachten. Met een zucht probeerde hij het dan nog een laatste keer, hopend dat ze voor een keer zich bij het onderwerp kon houden. "They've noticed him, okay?" zei hij haar scherp toe, met moeite om zijn toon laag te houden. De diner was eigenlijk geen plaats om gesprekken over de onderwereld te hebben. Een drukte van jewelste maakte wel dat het een behoorlijk goede cover-up was, al bleef het toch echt daarbij. Uit irritatie kon hij het niet laten om ondertussen snel met zijn ogen te rollen. "He's goin' to get himself killed, Kristina. Is that what you want for him?"
"No! Of course not! Hij was gewoon opzoek naar een baan en omdat je.. nouja, veel geld verdient, wilde hij weten hoe je eraan kwam zodat w-"
"Hier heb je dan het geld wat je nodig hebt." Vluchtig liet hij zijn hand in zijn broekzak glijden en haalde zijn portemonnee eruit. De versleten, lederen stof voelbaar tussen zijn vingers bij het pakken van een rolletje cash. Het waren zijn verdiensten van gisteravond geweest. Geld wat hij hard nodig had, maar het bereid was om te geven als het betekende dat ze Nathan van de bende vandaan zou houden. Hij moest wat overhebben om de rest van zijn persoonlijke fouten te behoeden. Het was zichtbaar hoe ze zou weigeren om het aan te nemen, waardoor hij uit reactie haar hand pakte en het geld erin drukte. "Hou hem nou alsjeblieft uit de buurt van de bende voor ik niet meer de enige zal zijn die je misschien niet weer zal zien." Zijn armen haalde hij zonder meer van het oppervlak weg. Hij was vastbesloten om alles te doen om hem van hen weg te houden, zelfs al zou het inhouden dat hij zich nog meer in de nesten had gewerkt dan hij al voor elkaar gekregen had. Als het voor mogelijk kon worden gehouden.
Zwijgend pakte hij twee van de glazen die er net neer werden gezet. Werkelijk geen idee welke het waren, zo te zien gewoon een soort frisdrank. Jack kon het verstand van eten en drinken niet bij zijn omgang met wapens en gevaarlijke omstandigheden voegen, helaas. Hij had geen bestelling gemaakt, toch wist hij dat hij het al afbetaald had. Bovendien kon Kristina er geen probleem van maken na wat hij haar voor gunst verleend had. Voor hij de counter verliet knikte hij nog geruststellend naar haar met een zwakke glimlach. Vanuit zijn ooghoeken gezien dat de jongen zich nog altijd naast Addison had gewaagd. Het leek alsof hij voor geen seconde afweek van haar, de betovering van zijn ogen af te lezen. Af en toe was het toch te zien dat hij vluchtig keek naar een groep jongens aan de zijkant. Een wedstrijd was het dus..
Het was dan maar hoog tijd om de twee te verstoren en de onbekende jongen eens flink voor schut te zetten.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Addison haalde een aantal keer diep adem zodat ze rustig zou blijven. De jongen maakte haar een beetje boos en geïrriteerd wat ervoor zorgde dat ze onrustig werd. Ze voelde zich steeds meer ontspannen worden, het hielp. Ze moest toegeven dat de jongen er goed uitzag, maar wilde niet zeggen dat ze meteen wat met hem wilde. Hij was haar type totaal niet, hij was veel te opdringerig. Ze had liever een jongen die zelf ook een beetje rustig aan deed en hij vroeg bijna meteen of ze een vriendje had. Het was erg onbeleefd van hem. Ze had hem eigenlijk het liefst een mep in zijn gezicht verkocht, maar toch hield ze zich in. Het diep ademhalen had nochtans geholpen. Gelukkig. Het leek haar een nachtmerrie als ze hem opeens in het midden van het diner waarin ze zich bevonden te vermoorden. Ze wilde het vampieren gedeelte van haar geheim houden. Jack en Crystal wisten er al van, maar voor de rest bijna niemand. De rest van de mensen in het huis geloofden niet dat ze een vampier was, zij dachten alleen dat ze gek was. Ze liever dat ze dachten dat ze gek was, dan dat ze wisten dat ze een vampier was.
"Dat was toch geen verkeerde vraag? Je hoeft je er niet voor te schamen dat je geen vriend hebt, ik heb namelijk ook geen vriendin. Dat komt goed uit, toch?"
Een geïrriteerde zucht verliet haar lippen. "Het verbaasd me niets dat je geen vriendin hebt," zei Addison waarna ze zijn vrienden hoorde lachen. Ze gaf hen een blik waardoor ze snel wegkeken. Addison mocht natuurlijk niet weten dat het waarschijnlijk een weddenschap was. "Hoezo? Wat bedoel je daarmee?" vroeg hij een beetje verbaasd. Hoe kon hij niet weten dat hij ontzettend irritant was? "Je weet heus wel wat ik daarmee bedoel," zei ze. "Ach, laat ook maar." Waarschijnlijk was hij te zelfzeker over zijn versier kunsten dat hij dacht dat hij grappig was. Addison vond het daarin tegen alles behalve grappig, ze vond het eerder vervelend. "Whatever," kon ze hem horen mompelen. Ze hoopte dat hij besefte dat ze geen zin had om een gesprek met hem te hebben en dat hij snel weg ging, al duurde het erg lang voor hij het door had.
"Nu heb je nog steeds geen antwoord gegeven op mijn vraag."
Hij wilde per se weten of Addison een vriend had. Natuurlijk had ze die niet, maar als ze dat aan hem zou vertellen, liet hij haar nooit met rust. "Ik heb net geantwoord dat dat jouw zaken niet zijn, het heeft geen nut om dezelfde vraag tien keer te stellen." "Waarom wil je dat zelfs zo graag weten?" vroeg ze aan hem. Daar was ze eigenlijk erg benieuwd naar. "Gewoon, als je geen vriend hebt, kunnen we elkaar misschien beter leren kennen en zou het misschien zelfs wat kunnen worden," kreeg ze als antwoord van hem. Wauw, wat een goed antwoord van hem... Dus niet. Alsof Addison wilde dat het wat zou worden tussen hen. Ze vond hem nog irritanter dan ze Jack vond, dus dat betekende dat hij wel heel erg irritant was. Ze mocht blij zijn dat Jack niet was zoals de jongen die zich voorstelde als Ryan, dan werd haar leven in het huis nog erger. "Weet je, het is misschien beter dat je dat niet in je hoofd haalt. Dat gaat echt nooit gebeuren." Ze had geen idee hoe hij dat in zijn hoofd kon halen. Dat hij dacht dat het wat kon worden tussen hen, wilde ook zeggen dat hij waarschijnlijk geeneens uit was op liefde maar op iets heel anders. Nog iets waarop Addison afknapte; jongens die een meisje enkel wilde om een leuke avond in bed te beleven.
"Hoe kan jij dat weten? Je kent me helemaal niet en je bent niet helderziend."
Addison rolde kort met haar ogen. "Dat is het juist, ik ken je niet," zei ze. "Je kan me toch leren kennen? We kunnen een aantal keer afspreken en dan kunnen we nog zien of het wat kan worden of niet," zei hij met nog steeds dezelfde zelfzekere toon in zijn stem. Dat afspreken kon niet eens doordat ze eigenlijk ontvoerd was. Ze wilde dat ook niet, ze had er geen zin in om met de vervelende jongeman af te spreken. "Dat gaat niet gebeuren," zei ze simpel. Hij moest ophouden met die vragen van hem. Hij bleef de hele tijd over het zelfde doordrammen. "Waarom niet?" vroeg hij dan nep verbaasd aan haar. Hij deed alsof hij het nog niet in had gezien dat Addison zijn aanwezigheid vervelend vond.
"Jij geeft echt niet op, hé?"
Ze vroeg zich af waarom hij bleef doorgaan bij haar, zo speciaal was Addison niet. Dat vond zij toch. Er zaten nog meerdere meiden in het diner, al kwam hij hoogstwaarschijnlijk naar haar toe omdat ze alleen zat en dat minder erg was. "Waarom zou ik? Ik geef mooie meiden nooit op," zei hij. "Aan dat tafeltje een stukje verderop zitten ook mooie meiden. Die zullen je aanwezigheid vast wel waarderen," probeerde Addison zo beleefd mogelijk te zeggen. Ze probeerde bijna elke manier uit om hem uit haar buurt te krijgen. Ze werd gek van hem, op een negatieve manier. "Jij waardeert mijn aanwezigheid waarschijnlijk ook wel, je durft het alleen niet toe te geven," zei Ryan. "Dat hoop jij," zei ze dan een beetje geïrriteerd.
"Oké, genoeg hierover gepraat. Kan ik je wat te drinken aanbieden? Ik trakteer."
Haar een drankje aanbieden... Dat trucje kende Addison ook wel, ze kende bijna alle trucjes die jongens probeerde uit te voeren om een meisje te versieren. "Nee, dankje. Ik heb niets nodig," antwoordde ze. Het was verbazingwekkend dat hij ondanks ze hem al een aantal keer subtiel had afgewezen, hij gewoon bij haar bleef staan en verder deed. Ze had nochtans vaker laten merken en laten weten dat ze zijn aanwezigheid vervelend vond. "Hm... Oké dan," zei hij. Addison keek even weg van hem. Zijn vrienden hielden hen nog steeds in de gaten wat de gehele situatie niet vervelender maakte, alhoewel ze er geen medelijden mee had dat hij later waarschijnlijk uitgelachen werd door zijn vrienden.
Nadat de jongen nog een tijdje verder aan het zeuren was geweest, zag Addison vanuit haar ooghoeken dat Jack weer terug kwam naar haar. Godzijdank. Als Jack er bij was, zou de jongen meteen weg gaan. Bovendien had ze Ryan gewaarschuwd dat ze niet alleen was. Het zou in ieder geval een beetje vervelend zijn voor Ryan als opeens Jack eraan kwam, maar dat vond Addison niet erg. Het was vreemd voor haar om te zeggen, maar ze kon niet wachten tot Jack er weer was aangezien hij de enige manier was hoe ze Ryan weg kon krijgen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Rustig liep hij terug naar de plaats waar Addison had besloten om te gaan zitten. De plek die een onbekende jongen schijnbaar ook had besloten om op te zoeken. Grote delen van hun gesprek had hij tussendoor gemist. Gaten tussen de uitspraken die over en weer gingen, al had Jack zijn aanwezigheid niet nodig gehad om te weten wat de jongen had geprobeerd. Algemene dingen die elke jongen in de strijd gooide bij het zien van een aantrekkelijk meisje; een gesprek beginnen, drank aanbieden, een misleidende glimlach opzetten en uiteindelijk, als de jongen echt lef zou hebben, vragen of ze al 'bezet' was. Geen ongebruikelijke acties maar zeker niet tactisch. Zelfs Jack geloofde dat vrouwen ingewikkeld waren. Te gecompliceerd om recht tot je punt te komen, tegelijkertijd te gemakkelijk om te doorzien. Hij geloofde dat hij bij het eerste opzicht al kon zien hoe een meisje over hem dacht. Blikken zeiden voor hem genoeg; bij hem was het tot nu toe weinig goeds geweest.
"Too bad she already has a drink," sprak hij op het aanbod van de jongen om haar wat drinken te kopen. Het glas met wat zich er dan ook in mocht bevinden met een gedempt geluid voor Addison neergezet. Wat harder dan normaal gesproken om hem wat dwars te zitten. Het gelach van zijn 'vrienden' was inmiddels luider geworden dan eerder, hun ogen gebrand op hem hoewel het hem anders dan gewend, totaal niet stoorde. Het gaf aan dat hij zojuist een hele stap vooruit was gekomen in de opdracht om hem te laten verliezen. Vernederen van mensen waren geen van zijn hobby's maar hij kon er niet tegenin gaan dat het plezierig was om het hem betaald te zetten. Hij was uiteindelijk namelijk niet degene die begonnen was met de mislukte flirtpogingen, toch?
Een grijns vormde zich rond zijn lippen. Het verontstelde gezicht voor hem was vermakelijk geworden. Voor even leken zijn ogen wat groter geworden zodra Jack in zijn zicht gekomen was, sprakeloos gekeken naar elke beweging die hij maakte. Priceless. Het was te verwachten dat hij aangezien zou worden voor haar vriend. Een band die hij nooit met Addison zou hebben. Noch ging hij in op zijn rol, zonder de beslissende woorden waarin hij aan hem de leugen uitlegde dat het zijn 'meisje' was met wie hij zat te flirten. Nu het zo ver was gekomen kon Jack tenminste afmaken waar de jongen aan begonnen was.
"Misschien is het tijd om terug te gaan naar die vrienden van je," zei hij nonchalant. Kort keek hij wat opzij naar de vriendengroep die niet anders leken te kunnen dan lachen en meekijken, afwachtend op hoe het zou eindigen. Voor hen zou het waarschijnlijk beter aflopen dan de jongeman naast hem. Iets zei hem dat het meer om een weddenschap ging dan de wanhoop om een nummer te scoren. Dat was in elk geval te hopen, anders zat hem nog heel wat te wachten. Een moment lachte hij in zichzelf, alvorens hij zich weer tot hen beide wendde. Enkele passen had hij al achteruit gezet, wat Jack vertelde dat het punt duidelijk was geweest. Hij moest maken dat hij wegkwam en wel nu.
"Volgensmij kunnen ze niet wachten om je feedback te geven. Volgende keer beter."
Een vlugge excuses werd hem nog aangeboden, volgend door zijn verdwijning van de plaats naast Addison. De lol van zijn vrienden was daarentegen nog niet vergald, blijkbaar nog langer durende dan verwacht. Ze konden hun geluk zo te horen amper geloven bij het verliezen van hun vriend. Galmend tussen de klanken van de muziek en het rumoer om hen heen door. Jack ging dan ook voldaan tegenover haar zitten nu zijn plan had uitgewerkt zoals het moest. Hij had er vast en zeker van geleerd, dat kon niet anders. Hijzelf zat er geenszins over in, besluitend om dan maar wat te drinken van het glas wat hij mee had gesmokkeld. Het zou zonde zijn om het nu te laten staan. Hij had er meer voor betaald dan nodig was, om het maar zo te zeggen. Verder had hij werkelijk geen idee wat erin geschonken was, behalve dat hij het er behoorlijk vreemd uit vond zien. Het kon natuurlijk ook liggen aan het feit dat hij enkel sterke drank naar binnen werkte uit flessen, en dus niet tegen het vloeibare spul aan hoefde te kijken. Toch vond hij het het proberen waard. Tenminste, dat had hij gedacht. Sinds de smaak in zijn mond terechtkwam betrok zijn grijns binnen enkele seconden. Starend naar de golvende vloeistof in het glas die hij tussendoor had besloten om terug op de tafel te zetten.
"Wat is dit voor goor spul."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld