Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | The illiterate of the 22nd century will n

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het was een kort moment geweest, die eerste zoen. Dat had gemoeten, want hij had zeker willen weten dat hij de situatie goed had ingeschat. Dat hij geen fout had gemaakt. Dat hij de zorgvuldig en voorzichtig opgebouwde band tussen hun tweeën niet schaadde door wat hij deed. Een fout van dit soort zou de hele missie wél plat kunnen leggen, de samenwerking per direct kunnen beëindigen. En dan had hij nogal wat uit te leggen.
Gelukkig bleken de zorgen niet nodig te zijn. Gewillig liet hij zich weer naar Shae toe trekken. Alles om haar lippen opnieuw te voelen, dit keer langer en met meer overtuiging. De eerste aanraking van hun lippen was enkel een test geweest, om af te tasten wat ze wilden. Nu was het duidelijk wat beide personen wilden en dat maakte het moment beter. Thomas' ene hand lag nog steeds in haar nek, zijn vrij hand legde hij op haar heup. Ogen gesloten, want zicht was op dit moment niet nodig. Hij wilde voelen, proeven, ervaren. Haar lippen bewogen zacht mee met die van hem en hoewel hij haar onervarenheid opmerkte, stoorde het hem alles behalve. Het was goed, hij vond de hand in zijn haren prettig en merkte dat hij haar iets dichter tegen zich aan getrokken had naarmate de zoen vorderde. Lust borrelde bij hem, maar hij wist zich te beheersen. Dit was voldoende.
Zelfs minuten waren niet voldoende geweest om de honger in zijn lichaam te stillen. Hij wilde meer. Toch wist hij zich in te houden, hopend dat er nog veel meer momenten zouden komen zoals nu. Ze zouden erover moeten spreken, elkaar duidelijk maken wat ze wilden en verwachten. Hoe serieus dit was. Er waren een heleboel vragen die Thomas beantwoord wilde hebben, maar niet nu. Nog eventjes niet. Eventjes wilde hij nog zo blijven staan, nagenieten van het moment. En om op adem te komen. Hij beantwoordde haar glimlach, maar doorbrak de stilte nog eventjes niet. Woorden wist hij niet te vinden, niet in deze situatie. Niet nu.
De sfeer werd verpest door zijn ogen, die begonnen de tranen. De irritatie had een nieuw niveau bereikt en het vocht vond een weg over zijn wangen. Even snoof Thomas geïrriteerd. Perfecte timing. Langzaam liet hij Shae los, merkte direct dat hij de dichte nabijheid van haar lichaam miste. 'Ik.. Ik ga even die lenzen uitdoen,' zei hij zacht, niet zo goed wetend wat hij anders moest zeggen. Er waren zo veel woorden die hij wilde spreken. Hij wilde zeggen dat het fijn was. Hij wilde zeker weten dat het oké was. Hij hoopte dat dit was wat ze wilde. Hij wilde dat dit oké zou zijn. Dat dit überhaupt mogelijk was. Maar alle woorden, alle vragen, raakten verstrikt in zijn hoofd in plaats daarvan kreeg hij niets door zijn keel. 'We.. Ik...' Hij stotterde. Omdat hij niet wist wat te zeggen, stotterde hij terwijl hij toch iets probeerde te zeggen. Hij schudde zijn hoofd en sloot zijn ogen maar eventjes, zodat de irritatie in zijn ogen in ieder geval geen rol meer speelde. 'Loop je even mee?' Dan konden ze misschien tegelijkertijd praten. Of helemaal niet. Maar deze vraag was het enige dat hij daadwerkelijk uitgesproken kreeg nu, het enige dat niet heel raar klonk. Of te abrupt. Het gaf haar de keuze om mee te lopen, als ze een moment voor zichzelf wilde kon dat ook. En als ze wel meeliep, zouden ze beiden even van dit voorval kunnen bekomen, het er misschien zelfs even over hebben. Er waren zo veel belangrijke dingen die ter sprake moesten komen. En Thomas wilde geen van allen bespreken, het enige wat hij wilde was het gevoel van haar lippen nogmaals op de zijne.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Ja, natuurlijk. Ik loop wel mee,’ antwoordde ze. Het voelde enigszins ongemakkelijk nu ze zo naast elkaar stonden, terwijl ze net nog dicht tegen elkaar aan hadden gestaan. Ze had zijn warme lichaam tegen dat van haar gevoel en nu leek die warmte erg ver weg te zijn. Dat terwijl er nog geen meter tussen hen zat. Wie weet zou de afstand tussen hen straks ook weer kleiner worden, maar Shae had het gevoel dat ze eerst iets anders zouden moeten doen. Ze zouden er over moeten praten, want dit betekende wel degelijk iets. Voor haar betekende het in ieder geval wel wat, zeker als ze terugdacht aan Will. Zijn mening had er niet toe gedaan tijdens de zoen, maar nu ze langzaam weer terug kwam op aarde en zich nuchter voelde, wist ze dat Will er wel degelijk toe deed.
‘Dus…’ begon Shae, niet wetend hoe ze anders moest beginnen. Het was behoorlijk eng om zomaar gevoelens in het open te bespreken. Vooral omdat het niet iets was wat ze vaker had gedaan. Dit soort emoties zat men eigenlijk alleen maar in de weg en belemmerde hen van hetgeen wat bereikt moest worden. Iets wat ook nu waar was, aangezien Shae zich ook bezig had kunnen houden met haar taak: het leiden van de missie. In plaats daarvan had ze met de leider van de andere kolonie gezoend. Ze wist wel zeker dat dat niet in haar taakomschrijving stond.
‘Will had gelijk?’ vroeg ze. Ze wist ook niet waarom ze meteen over hem begon. Misschien omdat ze zijn woorden niet had geloofd. Ze had niet gedacht dat Thomas er echt iets mee had bedoeld, maar Will wel. En Thomas had er wel degelijk iets mee bedoeld, aangezien hij haar als eerste had gezoend. Dat deed men niet zomaar, zelfs Shae wist dat.
‘Hij kwam naar me toe vanmiddag, zei dat hij ons gesprek had gehoord en het zat hem niet lekker dat je me prachtig had genoemd. Ik dacht dat je er niks mee bedoelde, maar Will hield vol dat er meer was.’ Het was ironisch dat Shae hier degene was geweest die blind was geweest. Zelfs Will had gezien dat Thomas meer gevoelens voor haar had en het was haar nooit opgevallen. Aan de andere kant, ze had haar eigen gevoelens ook al niet kunnen opmerken, totdat ze net zoenend tegen hem aan had gestaan. Als ze het al niet bij haarzelf kon ontdekken, dan was het haast ook onmogelijk om het bij een ander te zien.
Ze kwamen aan bij de slaapvertrekken, waar Thomas vermoedelijk het doosje met de lenzen neer had gelegd. Shae besloot om plaats te nemen op het bed waar Thomas in sliep, terwijl ze naar hem keek. Het was duidelijk dat de lenzen hem echt irriteerden. Ze herinnerde zichzelf eraan dat ze dit zeker terug zou moeten rapporteren aan haar kolonie, want dit was ongewoon. Wie weet zouden ze Thomas zijn ogen wel willen bekijken, of er een afwijking was waar ze nog geen rekening mee hadden gehouden. Dat was echter iets wat Thomas ook goed zou moeten keuren.
‘Heb je hulp nodig? Met de lenzen?’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het was inderdaad eventjes gek. Nu het moment verbroken was, wisten ze allebei niet meer zo goed wat ze moesten doen, hoe ze zich moesten gedragen en wat er wel en niet gezegd moest worden. Het voelde, kort gezegd, ongemakkelijk. Aan de ene kant wilde Thomas haar hand pakken, aan de andere kant had hij het gevoel dat hij eventjes afstand moest nemen. Niet te veel afstand, maar gewoon een kleine ruimte tussen hun moest laten bestaan. Zodat de euforische roes van de zoen kon zakken en het tweetal weer helder na zou kunnen denken.
'Nee,' antwoordde hij uiteindelijk. Dat was een weinig verklarend antwoord, dat realiseerde Thomas zich terdege. Hij zocht even naar het doosje waar de lenzen in bewaard werden, voordat hij zich naar haar toe draaide. Nog een keer wilde hij haar kunnen zien, voordat hij weer op zijn andere zintuigen aan moest gaan. 'Op het moment dat Will erover begon, had hij ongelijk. Tenminste, in zoverre dat ik zelf ook niet wist dat er meer was.' Dat klonk stom. Belachelijk zelfs, alsof hij simpelweg naar een slap excuus zocht om zichzelf te kunnen verontschuldigen voor wat hij gedaan had. Het was ook slap excuus, zeggen dat hij het niet wist. Maar het was wel de waarheid. Het treurige was, dat hij het van zichzelf niet eens door had gehad. Hij kwam uit een kolonie waar veel waarde aan gevoelens werd gehecht, maar hier had hij het niet zien aankomen, zelfs niet toen hij er door Will op gewezen was. Kwam het doordat Shae uit een andere kolonie kwam? Dat de gevoelens daardoor anders leken?
'Toen ik je prachtig noemde, waar ik trouwens nog steeds volledig achter sta, was dat niet omdat ik wist dat er meer zat. Dat was gewoon het eerste dat in mij opkwam en het voelde eerder raar om er niets over te zeggen. Pas zonet, vlak voordat...' Even zweeg hij. De stilte die viel zouden ze beiden zelf in kunnen vullen. Vlak voordat hij haar zoende. 'Nou ja, toen pas realiseerde ik me wat er aan de hand was. En het spijt me echt, Shae. Ik weet dat het tegen jullie regels is, dat ik het alleen maar lastig voor je maak. Maar het zit er echt en daar kan ik niets meer aan veranderen.' Hij hoopte dat hij zo duidelijk genoeg was, in ieder geval duidelijk genoeg voor haar om met een reactie te komen. Hij slikte eventjes, ging naast haar op het bed zitten, maar met iets van een afstand tussen hen in. Of hij hulp nodig had met de lenzen. Waarschijnlijk zou hij het zelf kunnen, de kleine glazen plaatjes zelf wel van zijn ogen verwijderen en opbergen, maar Thomas kreeg sterk het gevoel dat hij erover wilde liegen. Het zou Shae een reden geven om weer dichterbij te komen en hoewel hij het zicht niet meer zou hebben, vond hij dat niet erg. Hij keek haar dan ook schuin aan, lachte verontschuldigend. 'Als je me nog zou willen helpen, graag. Ik ben oprecht bang dat ik mezelf anders een oog uitsteek.' Hij stak het doosje alvast naar haar uit, zodat ze de lenzen direct netjes op kon bergen. Het was jammer, maar zijn ogen prikten nog steeds en het werd alleen maar erger, dus veel opties leken er verder niet meer te zijn.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Thomas was misschien wel net zo verrast geweest als zij. Hun plotselinge zoen en de woorden van Will hadden aan beide kanten een hoop los gemaakt. Heel even had Shae haar maag voelen zakken, toen Thomas had gezegd dat Will ongelijk had. Naarmate zijn uitleg echter vorderde, gaf Thomas toe dat er wel degelijk gevoelens in het spel waren. Gevoelens waarvan hij wist hoe gevaarlijk ze waren, hoe misplaatst ze wel niet waren. Hij leek echter ook vastberaden erin om die gevoelens te erkennen en ze te laten bestaan, wat ook uit hun gesprek zou komen.
‘Ik vraag je ook niet om het te veranderen.’ Dat wilde Shae als eerste duidelijk maken. Dat ondanks dat zijn gevoelens misschien misplaatst waren, volgens haar kolonie, en zij de rest van haar leven al aan Will had beloofd, wilde ze niet dat Thomas zijn gevoelens zou onderdrukken. Niet als dat zou betekenen dat ze nooit meer een zoen van hem zou krijgen, zoals ze die net had gehad. Nu ze zijn lippen had geproefd, wist ze niet of ze nog zodanig zonder kon. Ze wilde het in ieder geval niet, dus Thomas hoefde zijn gevoelens niet aan te passen voor haar, ondanks de vele redenen die ze tegen zich hadden.
‘Het is waar dat het in mijn kolonie anders is. De gevoelens doen er lang niet zoveel toe als bij jullie. Het gaat om wie het sterkst is, wie het slimst, wie het beste nageslacht kan produceren voor de toekomst van de kolonie. Met een beetje geluk komt daar na een aantal jaar verliefdheid bij kijken, maar ik heb altijd al geweten dat ik niet verliefd zou kunnen worden op Will.’ Ze had het wel degelijk gehoopt, want het zou alles gemakkelijker maken, maar Will was nooit iemand geweest die haar hart sneller had doen laten kloppen. Dat terwijl ze nog het gevolg van Thomas zijn zoen meende te voelen in haar lichaam.
Ondertussen nam Shae het bakje aan dat Thomas haar had gegeven. Ze klikte het open en zette het naast zich neer. Ze klopte op het bed, zodat Thomas wist dat hij daar zou kunnen komen zitten. Zodra hij dat ook had gedaan, draaide Shae haar lichaam iets bij, zodat ze genoeg toegang had tot Thomas zijn ogen en hem geen pijn zou doen.
‘Probeer maar weer weg te kijken, zoals vanochtend,’ zei ze, waarna ze haar vingers voorzichtig naar zijn ogen bracht. Een lens eruit halen was een stuk lastiger dan er eentje inbrengen, omdat het behoorlijk onduidelijk was waar hij nou precies zat. Gelukkig lukte het Shae om zonder problemen de eerste lens uit zijn ogen te halen. Ze hoopte dat het rood dan ook langzaam weg zou trekken uit zijn oog.
Terwijl ze verder ging met de tweede lens, begon ze te praten: ‘Ik weet zelf ook niet goed wat dit betekent. Er zijn genoeg redenen waarom het fout is, wat we net hebben gedaan bedoel ik dan. Maar op dit moment maakt me dat helemaal niets uit?’
Dat was een slecht iets om te zeggen, besefte Shae zich. Het hoorde haar wel wat uit te maken. Er bestond een kans dat ze Will hiermee pijn deed, dat ze de toekomst van haar kolonie zou verpesten. Het was niet iets wat ze hoorde te doen, maar wie zou er hier nou achter kunnen komen? Niemand van het thuisfront. Natuurlijk waren er nog wel zestien anderen, die het op zou kunnen vallen. Negen uit Shae haar eigen kolonie, die ook allemaal heel goed wisten aan wie zij uiteindelijk toebehoorde.
Shae haalde ook de andere lens uit en borg ook die netjes op in het doosje. Ze klikte het dicht en legde het weer op het nachtkastje.
‘Ik hoop dat de irritatie wat afneemt,’ zei Shae, waarna ze haar hand op zijn schouder legde. Zelfs dat voelde nu anders. Het was niet enkel een teken van medeleven, niet meer.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het voelde apart om te horen dat Shae niet wilde dat hij de gevoelens aan de kant zou schuiven. Juist door de dingen die ze erna zei, over de regels in haar kolonie, zou hij juist vermoeden dat ze dit direct stop moesten zetten. Dat het een eenmalig ding was geweest, hoe fijn ze het allebei ook hadden gevonden. Dat het niet kon, hoe graag ze misschien ook zouden willen. Zelfs al had ze geen gevoelens voor Will en wist ze dat ze die nooit voor de andere man zou krijgen, zou ze rationeel moeten zijn en er een punt achter zetten voordat ze dit te ver lieten gaan. En toch deed ze dat niet.
Gehoorzaam nam hij plaats, waarna Shae heel voorzichtig begon met het weghalen van de eerste lens. Nog heel eventjes keek hij naar haar, waarna hij inderdaad zijn blik op het plafond richtte, voor zo ver dat nog ging. Instinctief wilde hij knipperen toen ze met haar vinger te dichtbij kwam, maar hij hield zich in, wachtte geduldig tot ze de kleine lens van zijn oog had gehaald en sloot zijn ogen toen even. Nog eentje te gaan. De irritatie in zijn ene oog leek direct minder te worden, maar dat kon natuurlijk ook een placebo-effect zijn. Eerst zou de andere lens er ook uit moeten voordat zijn ogen weer normaal aan zouden voelen, zelfs al waren ze dan zo goed als nutteloos.
Hij was nog niet begonnen met spreken, omdat hij het idee had dat Shae nog niet klaar was met haar uiteenzetting van gedachten. En dat was correct geweest, want terwijl ze bezig ging met de tweede lens, sprak ze verder. Dat ze het zelf ook niet begreep, maar dat ze wel wist dat ze dit niet zouden moeten doen. En dat dat haar niet uitmaakte. Thomas wist niet zo goed wat hij daarmee moest. Het was hem eigenlijk ook niet duidelijk wat ze zelf nou voelde, of ze het gevoel deelde of niet. Thomas zuchtte. Eigenlijk wilde hij reageren, maar hij was bang zijn hoofd iets te veel te bewegen en nu ze bezig was met de tweede lens, leek hem dat geen goed idee. Dus hij wachtte af tot ze klaar was, de lenzen opgeborgen had en hij weer zo goed als blind was. Hij richtte zijn blik wel op haar, maar wist dat hij haar niet meer recht aan zou kunnen kijken.
'Dat is allemaal leuk en aardig, Shae. Maar wat wil je?' Misschien was de vraag wat te concreet, te abrupt voor haar om een antwoord op te formuleren, maar Thomas moest het weten. Dat het voor haar anders was, dat de regels in haar kolonie anders waren, was hem duidelijk. Maar wat ze er in deze concrete situatie mee zouden doen, dat wist hij nog niet. Hij wilde geloven dat het haar niet uitmaakte dat dit eigenlijk fout was, hij wilde geloven dat ze dit ook wilde. Wat dit dan ook mocht zijn.
Hij legde zijn hand op de hare. Nu zijn zicht weer gereduceerd was, voelden dat soort gebaren een stuk intenser. Het gewicht van haar hand op zijn schouder was fijn, de warmte die er vanaf straalde was prettig. Hij wendde zijn ogen weer af, staarde blind door de ruimte. Ergens had hij het idee dat hij veel meer zijn gevoel had blootgelegd dan zij en hij wist niet zo goed hoe hij dat recht kon trekken. 'Shae, als je dit wilt.. tegen de wil van je kolonie in, dan moeten we zorgen dat er niemand achter komt. En het maakt mij niet uit als we het geheim moeten houden.' Dat had hij al geweten vanaf het moment dat hij haar gekust had. Wat voor een gevolgen het ook had, ze zouden hier niet zomaar mee naar buiten kunnen komen. Maar hij moest wel zeker weten dat zij er hetzelfde in stond als hij. Het enkele feit dat de regels haar niet uit leken te maken, zei hem niet genoeg.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Thomas was erg duidelijk in zijn vraag. Ze wist dat ze zichzelf in had willen dekken door de woorden te noemen die eigenlijk nergens op sloegen. Jammer genoeg had Thomas dat erg goed door gehad, wat betekende dat ze hem nu moest vertellen wat ze wilde. Hij verdiende ook een antwoord, daar was ze het absoluut mee eens. Ze wist echter niet wat ze precies wilde. Er waren genoeg gedachten die door haar hoofd raasden, gevoelens die zich een uitweg probeerde te banen door het rationele gedeelte in haar lichaam. Toch was het goed dat hij dit aan haar vroeg, want het dwong haar om een beslissing te maken. Eentje die wellicht niet het meest verstandige was op de lange termijn, maar wel eentje waar ze op dit moment gelukkig van zou worden. Al moest ze dat geluk nog ontdekken.
‘Ik wil… Ik wil wat we net hadden? Wat dat dan ook was. Ik wil dit uitzoeken, wat alleen kan als we er beide voor willen gaan en ik denk, nee. Ik weet dat ik dat wil,’ probeerde ze aan Thomas duidelijk te maken. Het leek haar dat dit toch wel duidelijke taal was, maar wie weet vond hij het alsnog te vaag. Ze verlangde echter om zijn armen weer om haar heen te voelen, om haar lippen weer op die van hem te leggen.
Ze merkte aan Thomas dat nu de lenzen uit waren, het een stuk beter met hem leek te gaan. Er was iets aan de manier waarop hij bewoog wat meer gemak uitstraalde, en vooral ook minder pijn. Iets waar ze blij mee was, want ze had gezien dat hij er erg veel last van had gehad.
Wat Thomas zei klonk heel misdadig. Tegen de wil van haar kolonie in. Alsof ze de wet braken. Shae wist vrijwel zeker dat er geen wetten waren over dit soort gevallen. Het kwam immers bijna nooit voor, omdat verliefdheid enkel een leuk extra’tje was en dat wist iedereen binnen haar kolonie. Toch was het wel tegen de regels. Want bij Thomas zijn, betekende dat ze Will links zou laten liggen. Wie weet wat daar de gevolgen van zouden zijn.
‘Ik wil dit,’ bevestigde ze nog een keer, zodat Thomas er niet meer aan hoefde te twijfelen. Dat ze het geheim zouden moeten houden, was logisch. Dat hij het geheim wilde houden, verbaasde haar echter wel. Waarschijnlijk was dat het goede in hem. Het deel dat altijd meedacht met anderen en ook rekening met hen hield. Hij hield immers rekening met haar positie binnen de kolonie. Als de anderen er achter zouden komen wat er zojuist was gebeurd, dan zouden ze zeker aan haar gaan twijfelen én dan zou Will binnen enkele uren weer op de stoep staan, samen met Adrian.
‘De helft kan ons toch niet zien,’ grapte ze, ondanks dat dit een erg serieus iets was. Al maakte ze zich eigenlijk ook geen zorgen om de kolonie van Thomas. Die zouden er vast anders over denken dan die van haar. ‘Maar als we het geheim moeten houden, dan vind ik dat prima. We kunnen momenten zoals deze hebben,’ zei ze zacht, waarna ze in zijn hand kneep.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
En eindelijk werd voor hem duidelijk hoe ze in de situatie stond. Hoe ze zich er echt bij voelde. Hoewel ze niet exact begreep hoe het zat, was het voor Thomas duidelijk genoeg en hoe stom het ook klonk, zijn hart maakte een sprongetje. Het besef dat het geen eenmalig iets was, dat ze, ondanks de regels en gebruiken die in haar kolonie bestonden, toch dit wilde proberen, gaf een geweldige kick. Ze wilde dit, ze herhaalde het nog eens om duidelijk te maken dat ze het meende. Ze wilde dit. Hij wilde dit. Ondanks de moeizame manier waarop ze dit zouden moeten doen, met veel obstakels, geheimhouding en verschillen tussen hun beiden, wilden ze dit doen. 'Ik ook,' reageerde hij. De glimlach op zijn gezicht was onmiskenbaar.
Dit was een andere sensatie dan Thomas eerder meegemaakt had. In zijn kolonie lag er op liefde en op seksueel contact geen taboe, in tegendeel zelfs, maar dat maakte ook dat er soms misschien zelfs te makkelijk over werd gedacht. Dit was anders. Misschien kwam het doordat Shae een heel andere achtergrond had, daardoor op een andere manier naar situaties keek, maar misschien was het gevoel ook gewoon anders. Zijn kolonie was dan wel godsdienstig en hechtte veel waarde aan het huwelijk en de liefde tussen man en vrouw, maar de ongehuwden binnen zijn kolonie waren vrij in de manier waarop ze met het andere geslacht omgingen. Er zaten weinig regels aan verbonden. Toch had geen van die vrouwen hem op zo'n manier kunnen intrigeren als Shae en dat kwam niet alleen doordat ze uit een perfecte kolonie kwam. Hij had, dankzij de lenzen, ook andere vrouwen uit haar kolonie kunnen zien en hoewel ze stuk voor stuk mooi waren, had geen van hen zijn aandacht zo weten te grijpen als Shae dat had gedaan. Het was anders, het was uniek. Misschien was dit zelfs wel wat ze beschreven als daadwerkelijke liefde, al hadden Thomas en Shae nog een lange weg te gaan voordat ze daadwerkelijk uit zouden vinden wat hun gevoelens voor elkaar betekenden. Die tijd was er gelukkig ook nog.
Hij lachte om de flauwe grap die ze maakte, gaf haar een zachte duw. 'Dat probleem heb je zelf de wereld uit geholpen door ons van lenzen te voorzien, dus dat gaat niet op,' antwoordde hij glimlachend. Zijn kolonie zou waarschijnlijk toch wel door krijgen dat er iets speelde, maar het was in zijn leven niet zo'n groot probleem. Dat het iemand van een andere kolonie was zou wat verbazing opleveren, maar er was niemand die het niet zou accepteren. Het probleem lag in dit geval bij haar mensen, haar kolonie. Niet dat hij haar dat kwalijk nam, dat zeker niet.
Hij kneep zachtjes terug in haar hand, maar besloot toen dat ze net zo goed even gebruik konden maken van het feit dat ze alleen waren. Voorzichtig legde hij zijn handen om haar middel, waarna hij haar net iets dichter tegen zich aantrok. Het was een voordeel dat ze allebei zaten, daardoor was het verschil in lengte een minder groot obstakel. Ze was nu zo dichtbij dat hij, zelfs zonder optimaal zicht, haar ogen kon zien. De donkere kleur die ze hadden. Ze was zo dichtbij dat hij haar ademhaling tegen zijn huid kon voelen en hij wist zeker dat zij hetzelfde moest kunnen ervaren. 'Momenten zoals deze,' echode hij zachtjes, waarna hij zich nog wat meer naar haar toe boog en zijn lippen op die van haar drukte. Hun derde kus, in goede hoop dat er nog vele anderen zouden volgen. Direct weer de kleine explosie in zijn buik, de gevoelens die op kwamen borrelen toen hij haar lippen aanraakte. God, hij zou hier niet aan kunnen wennen. En dat wilde hij ook niet, het mocht voor altijd zo speciaal blijven.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Er waren genoeg zaken waar ze zich zorgen over zouden moeten maken. Hun eigen koloniën zouden er achter kunnen komen. Die van Thomas zou vast nog geen probleem veroorzaken. Wellicht zouden ze hun wenkbrauwen even optrekken en het vreemd vinden dat de twee opeens zoveel tijd samen doorbrachten, maar voor hen zat liefde heel anders in elkaar dan voor de leden uit Shae haar kolonie. Daarnaast was het algemeen bekend wie straks samen met Will de kolonie zou leiden. Dus als iemand uit haar kolonie haar opeens met Thomas zou zien… Dat zou weinig tot geen goeds betekenen, maar dan zouden ze er simpelweg voor moeten zorgen dat niemand hen zou betrappen.
Will zelf zou er ook absoluut niet blij mee zijn. Hij had vandaag al duidelijk gemaakt dat Thomas bij Shae uit de buurt had moeten blijven en dat er geen plek was voor zijn gevoelens. Iets wat niet aan Will was geweest om dat te besluiten. Het was misschien gebruikelijk en Shae wist beter dan dat ze zich af liet leiden door de gevoelens die er voor Thomas waren ontstaan, maar ze kon het ook niet tegen gaan. Als ze het zou negeren, dan zouden al die gevoelens opborrelen en dat zou er alleen maar voor zorgen dat het er vroeg of laat toch uit zou komen. Het had zich nu immers ook al een weg naar boven gebaand.
Wederom werd Shae meegetrokken in een draaikolk van gevoelens toen de lippen van Thomas de hare raakten. De woorden van Will leken hem ook niet te deren, misschien ook wel omdat de man hier toch niet meer was en de komende weken ook niet aanwezig zou zijn. Shae vond het alleen maar fijn dat Thomas zich er niets van aan leek te trekken, want dat maakte het voor haar gemakkelijker om hetzelfde te doen.
De warmte van zijn handen om haar middel verrasten haar iedere keer weer. Alsof ze door haar kleding heen leken te branden, op een prettige manier. Eén van haar armen sloeg ze rond zijn hals, terwijl haar andere hand op zijn borstkas belandde. Haar vingers gleden over de ruwe stof van zijn shirt en ze vroeg zich af of als ze zich maar hard genoeg zou concentreren, ze zijn hartslag zou kunnen voelen en of dat iets was wat Thomas standaard bij haar zou kunnen voelen. Met zijn zintuigen beleefde hij dit waarschijnlijk op een heel ander niveau.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Een aantal dagen verstreken. Er was veel veranderd, maar tegelijkertijd leek het alsof alles hetzelfde was gebleven. Zo hadden de meeste mensen uit Thomas' kolonie nu volledig zicht, maar prefereerden ze het soms om nog steeds zonder de lenzen te lopen, omdat iedereen merkte dat hun andere zintuigen erdoor beïnvloed raakten. Wanneer ze bezig gingen met onderzoeken, verkennen of verdedigen, hield iedereen de lenzen wel in. Iedereen, behalve Thomas.
Sinds de dood van Simon was Thomas sowieso al de enige van zijn eigen kolonie geweest in de groep verkenners. Dat maakte hem al een bijzonder geval en nu hij ook nog eens de enige was die geen lenzen kon dragen, was hij al helemaal een apart geval. Hij had de afgelopen dagen, tegen beter weten in, nog een paar keer geprobeerd om de lenzen te dragen. Iedere keer met hetzelfde resultaat, de irritatie en rode ogen. Daarna had hij het opgegeven, maar de bril bleek ook geen goed alternatief. Het gaf niet de irritatie die de lenzen veroorzaakten, maar wanneer ze op een verkenningsmissie gingen zat het ding vaker in de weg dan dat hij daadwerkelijk van dienst was. Dus ook dat had Thomas opgegeven. Hij had zich erbij neergelegd dat hij blind was, terwijl de rest van zijn kolonie daar nauwelijks meer last van had. Dat maakte hem geen slechtere leider, dat niet. Het enige feit dat zij konden zien wat er gebeurde, waar hij net nog steeds aanvoelde, maakte weinig verschil in de praktijk.
Dan was er nog de situatie tussen hem en Shae. Ze hadden dit beiden gewild en de manier waarop hun lippen elkaar meerdere malen geraakt hadden, bevestigde dat. Ze moesten hun relatie, als je het al zo kon noemen, geheim houden voor de andere mensen in de kolonies. Thomas merkte dat het makkelijker ging dan hij had verwacht, vooral omdat zijn eigen mensen nu meer bezig waren met het zicht dan met het aanvoelen van de situaties. Een gelukkig toeval, wat erin resulteerde dat de veranderde sfeer tussen het tweetal eigenlijk niet opviel. Overdag behandelden ze elkaar niet anders dan daarvoor. Vriendschappelijk, maar zonder ongepaste aanrakingen of opmerkingen. Ze uitten niet meer dan normale zorg voor elkaar, brachten niet extreem veel tijd met elkaar door. Het waren de kleine momenten, in de avonden en soms als ze met zijn tweeën iets moesten overleggen, waarop ze zich eventjes konden laten gaan. En dat hield dan in dat ze elkaar eventjes aanraakten, kusten. Geen al te intieme dingen, maar genoeg om naar elkaar toe te groeien. Ze praatten veel, leerden elkaar op die manier steeds beter kennen. Niet alleen de verschillen tussen hun, maar ook de overeenkomsten. Niet alleen de kenmerken van hun kolonies, maar ook over elkaar als persoon. Hobby's, dingen die ze graag deden. Het was fijn. Ze namen de tijd, overhaastten niets.
Zo ook op deze bewuste dag. Die ochtend waren ze al vroeg vertrokken om een grote afstand af te kunnen leggen, op weg naar een nieuw gebied dat ze in kaart wilden brengen. Na enkele uren van intensief lopen had Shae aangegeven dat het tijd was voor een korte pauze en de verschillende verkenners waren op de grond gaan zitten, spraken op zachte toon met elkaar. Een ontspannen momentje. Thomas zat op de grond, op een gepaste afstand van Shae. Het was voor de twee leiders niet gek om bij elkaar te zitten, maar er moesten een aantal dingen in acht worden genomen. Zoals de afstand. Thomas had zijn ogen gesloten, genoot van het zonlicht dat op zijn huid scheen. De grauwheid zou nooit verdwijnen, maar dat maakte niet dat hij niet genoot van de warmte van de lichtstralen. 'Hoe was het voor jou, de eerste keer dat je bovengronds kwam?' vroeg hij haar dan ook, zonder haar kant op te kijken. Ze had er al eerder wat dingen over verteld, maar was er nooit in detail op ingegaan. Hij was er nieuwsgierig naar.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Shae moest erg wennen aan de nieuwe gang van zaken. Met name ook aan haar gevoelens voor Thomas, die ze op sommige momenten van de dag stiller moest houden dan op anderen. Iets wat best lastig was. Ze had mensen wel eens horen spreken over verliefdheid, maar ze had er zelf nooit iets bij voor kunnen stellen. Dat was een paar dagen geleden wel veranderd, want nu wist ze maar al te goed hoe het was om met het kriebelige gevoel rond te lopen. Het erge was dat ze er soms niets mee kon. Al was ze ontzettend dankbaar voor de kleine momentjes die ze samen met Thomas had. Ondanks dat ze nu ook in de groep waren, voelde het toch alsof ze even met hem alleen was, waardoor ze rustig konden praten over verschillende dingen.
‘Mijn eerste keer bovengronds?’ herhaalde Shae, terwijl ze op haar rug in het gras ging liggen. Door haar hand boven haar hoofd te houden, beschermde ze zichzelf iets tegen de felle zon. Het licht rondom haar vingers was prachtig, net zoals de blauwe lucht boven hen. Al kon Shae het niet laten om haar blik heel even naar Thomas te laten glijden, die onwetend met dichte ogen van de zon zat te genieten. Dat was nog een veel mooier plaatje dan het blauw wat ze net had gezien. Shae keek weer terug naar de blauwe hemel boven haar en dacht nog eens na over de vraag die Thomas had gesteld. Hij wilde meer weten dan alleen feiten, anders had hij er niet op die manier naar gevraagd.
‘Ik heb je al verteld dat ik ongeveer vijftien was,’ begon ze. Ondanks dat haar kolonie er veel vrijer in was, waren ze niet compleet gestoord. Iedereen had geweten dat ze niet zomaar kinderen naar boven hadden kunnen sturen. Er had nooit een echte leeftijd aan vast gezeten, het was met name gegaan om de mentaliteit en de fysieke sterkte van een jongere. Als de kolonie dacht dat de jongere er klaar voor was, dan had hij of zij meegenomen op een missie. Vaak was het heel simpel begonnen, door korte tochten mee te lopen. Zo werd er niet overdadig veel van de jongere gevraagd én liep diegene ook niet in de weg.
‘Ik weet nog dat ik het best spanend vond, toen ik eenmaal aan de trap stond. Ik had al veel verhalen gehoord en ondanks dat ik me best groot hield, wist ik niet wat ik kon verwachten. Uiteindelijk moet je er toch echt zijn om te begrijpen waar iedereen het altijd over heeft. Dus ik klom de trap op en ik kwam uiteindelijk boven. Als eerste moet ik wennen aan het licht, maar na een paar keer knipperen viel het al snel wel mee,’ vertelde ze aan Thomas.
Shae kwam overeind en klopte wat gras van haar kleding af, waarna ze om zich heen keek. ‘Het was zo bijzonder om de natuur te zien. Beneden is alles donker. Het natuurlijke daglicht is iets compleet anders. Al was het mooiste om te zien hetgeen wat in de avond verscheen: de sterrenhemel.’ Thomas had die ondertussen kunnen aanschouwen door in de avond eventjes een bril op te doen, zodat hij had kunnen zien wat Shae er zo mooi aan had gevonden.
‘Al was het ook zwaar. Iedereen hierboven was zo gefocust. Op dat moment waren we nog vooral bezig met het herinrichten van het basiskamp én waren er grote groepen dieren, wat het erg gevaarlijk maakte om boven de grond te zijn. De eerste keer dat ik langs de rivier liep, en iemand een vis probeerde te vangen voor het eten van die avond, raakte hij zijn vingers kwijt. Dus de mooie natuur had, en heeft, zeker ook een keerzijde.’ Het was niet alleen maar mooi en leuk geweest, maar al met al wel heel erg leerzaam.
‘Maar ik zou het nooit om willen ruilen voor een ander leven. Ik ben blij dat ik vaak naar buiten heb kunnen gaan en dat ik dat ook nog steeds kan. Ik denk echt dat we over enkele jaren weer in staat zijn om hier ons leven op te bouwen en ik hoop dat andere kolonies ons zullen vergezellen, zodat we met z’n allen weer de wereld kunnen herstellen en terugbrengen naar hoe hij ooit is geweest.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Dit soort verhalen vond hij leuk. Hij vond het heerlijk om meer over haar te horen. Niet over haar kolonie, maar over haar. Hoe zij dingen had ervaren, haar gedachten en gevoelens bij bepaalde dingen. Dit was een hele andere Shae die hij op de eerste dag had aangesproken toen ze naar het basiskamp liepen en hij was er maar wat blij om. Ze was veel opener over wat ze vond, dacht en voelde. Minder afstandelijk. Logisch ook, gezien de situatie waarin ze zich nu bevonden. Hoewel hij het lastig vond om de jonge vrouw als een vijftienjarige voor zich te zien, kon hij zich de verwondering en de verbazing waarmee ze de wereld hierboven had bekeken, goed voorstellen. Hij herinnerde zich zijn eigen reactie op de nieuwe wereld nog goed, al was die natuurlijk niet helemaal vergelijkbaar met de hare. En de sterrenhemel.. ja, die had hij nu ook eindelijk mogen aanschouwen. Met behulp van de bril was hij in de avond naar buiten gelopen samen met Shae, hadden ze samen naar de sterren gekeken. Thomas had eindelijk de ophef over de hemel begrepen, nu hij de duizenden sterren in het heelal kon zien. De hemel was geen zwart vlak, maar een levend schouwspel van glanzend gele lichtbollen.
Soms voelde Thomas zelfs een lichte jaloezie voor het leven van Shae. Héél licht. Hoe ze vertelde over de vele malen dat ze bovengronds was geweest, zelfs al had hij er zelf om gevraagd, hij vroeg zich af hoe het geweest zou zijn als zijn eigen kolonie datzelfde had gedaan. Dan zou hun huid een stuk minder grauw zijn. Dan zouden ze gewoon kunnen zien. Shae sprak van een wereld waarin iedereen weer samen kon leven, bovengronds. Een wereld waarin alle koloniën weer samenkwamen en een leven op konden bouwen. Hoe mooi die gedachte ook was, Thomas betwijfelde het. Zij waren twee buren en konden in het begin nauwelijks samenwerken. Verderop moesten echt nog wel meer groepen zitten met verschillende opvattingen. Koloniën die nog erger veranderd waren door de ondergrondse jaren. Hij wilde zich naar haar toedraaien om op haar woorden te reageren, maar bleef halverwege die beweging staken terwijl hij zijn blik op Shae fixeerde, zo goed en kwaad als dat ging.
Niet op Shae. Thomas realiseerde zich direct dat er iets niet goed was, maar het duurde eventjes voordat hij zich realiseerde wát er precies niet klopte. Het was een beest dat door het gras glibberde, nu wel heel dicht bij de benen van Shae kwam. Thomas kon het misschien niet goed zien, maar een stemmetje in zijn achterhoofd vertelde hem dat dit alles behalve een goed teken was. Hij kwam dan ook razendsnel overeind, greep in een vloeiende beweging zijn wapen en richtte dit op de benen van Shae. Want dat was waar het beest zich nu bevond. Nog niet op haar benen, dan zou ze het aangevoeld hebben, maar het leek er anders verdomd veel op dat hij haar zo zou bijten.
Zijn handelingen waren niet onopgemerkt gebleven. Iedere verkenners was opgeschrokken van zijn beweging, er werden wapens gepakt. Iedereen leek bang voor een tweede situatie zoals die van Simon, de verrader die eerder al iemand had neergeschoten.
'Niet bewegen,' zei Thomas tegen Shae, op een toon die op meerdere manieren geïnterpreteerd kon worden. Het zou niet gek zijn als ze hem nu als een dreiging zag. Hij kon enkel bidden dat ze hem de tijd gaven om te schieten, voordat ze hem overhoop knalden. Vlak naast hem hoorde hij iemand bewegen, die hem sowieso aan de kant zou proberen te duwen. Dan moest hij snel zijn.
Thomas schoot. Nog geen halve seconde later voelde hij hoe iemand met zijn volle gewicht tegen hem aan knalde, waardoor hij zijn evenwicht verloor en op de grond landde. Het wapen gleed uit zijn handen. Had hij raak geschoten? Was hij te laat geweest? Had hij Shae misschien wel dodelijk geraakt, nu hij op het laatste moment geduwd was? Hij voelde hoe zijn handen achter zijn rug getrokken werden. Thomas de verrader.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Vanaf het moment dat het wapen op haar werd gericht, voelde ze haar hart in haar mag zakken. Was ze er ingetrapt? Hadden Thomas zijn woorden en daden helemaal niks betekent en was het enkele en spel geweest? Was alles in scène gezet, inclusief de dood van Simon en het onschuldige gedrag van Thomas? Had hij een opening gezien in hun vriendschap en had hij haar gevoelens zodanig bespeelt dat ze hem voor de volle honderd procent zou vertrouwen? Shae wilde niet geloven dat dat het geval was, met name omdat dat haar wellicht de meest domme leider in de geschiedenis zou maken. Daarnaast had ze altijd in Thomas geloofd en had ze hem vertrouwd. Dat hij dan nu ook met een geweer voor haar stond, was heel onwerkelijk.
Natuurlijk handelde haar kolonie net zo snel en openden zeven anderen het vuur op Thomas. Ze zouden hun leider beschermen, zeker na wat er met Simon was gebeurd. Zelf bleef Shae zo stil mogelijk zitten, niet wetende hoe ze op dit moment moest handelen. Ze wilde niet dat iemand op Thomas zou schieten, maar ze wilde ook zeker niet dat hij zijn geweer af zou vuren. Hij stond zo ongelooflijk dichtbij dat hij nooit zou kunnen missen.
‘Thomas…’ probeerde Shae, maar het was al te laat. Het geluid van haar stem werd overtroffen door de knal van het geweer. Shae gilde en dook in elkaar. Ze voelde iets langs haar been schaven met een grote snelheid, maar dat was het ook. Geen kogel door haar hoofd, hart of andere lichaamsdelen. Haar hart klopte in haar keel en ze durfde bijna niet op te kijken, alsof ze plotseling in het niets zou zijn beland en Thomas haar toch geraakt had.
‘Shae, Shae!’ hoorde ze naast zich. Iemand was naast haar komen zitten en had haar hand op haar rug gelegd. ‘Shae, hij heeft gemist. Gaat alles goed met je?’
Had hij écht gemist? Voorzichtig keek Shae op. Ze zag hoe Thomas op de grond werd gehouden door een paar anderen, ze zag het gras waar ze zojuist nog in had gelegen. Naast haar zag ze één van de vrouwen uit haar kolonie, die al bezig was met het inspecteren van haar lichaam. Zelf voelde ze nauwelijks waar de kogel haar had geraakt, wat waarschijnlijk een oorzaak was van de adrenaline die op dit moment door haar lichaam stroomde.
‘Shae, kom. Het valt mee. De kogel is alleen langs je been gegaan, dus het zal maar een kleine schaafwond worden.’ Ze werd al overeind geholpen. Shae keek naar haar scheenbeen, waar een stuk stof van haar broek miste. De huid eronder was rood, maar het leek niet te bloeden. Het hoge gras prikte er echter wel vervelend in.
Shae staarde naar Thomas. Nu de schrik iets was afgezakt, borrelde de boosheid in haar op. Hij had haar willen raken. Niet eens ergens apart, zodat niemand er achter zou kunnen komen. Nee, hij had gekozen voor een groep vol met toeschouwers. Hij had er voor gekozen om niet alleen haar, maar ook hun vertrouwen te winnen en te misbruiken.
‘Wat de hel was dat?!’ vroeg ze aan Thomas, terwijl ze naar hem toe liep. Hij werd overeind getrokken door een paar anderen, zodat hij Shae en haar woede in volledige glorie kon zien. Ondanks de pijn in haar been liep ze snel naar hem toe. Ze stopte voor hem. Haar mond was in een dunne streep getrokken en haar wenkbrauwen waren diep gefronst. Ze voelde zich verraden, bedrogen en voorgelogen. Thomas had van alles verzonnen en zij was er zonder moeite ingetrapt.
‘Dacht je echt dat je hier weg mee zou kunnen komen?! Midden in een groep?!’ Het was absoluut niet de slimste actie geweest. Op dit moment was ze blij dat Thomas zijn zicht niet optimaal was, want daar weet ze zijn misser aan. ‘Ik kan niet geloven dat na alles wat er met Simon is gebeurd, het zich nog een keer herhaalt! Je had ons allemaal te pakken, met die steniging en vervolgens doe je dit!’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij was bang. Niet voor zichzelf, maar vanwege de angstige stemmen die waren opgegaan. De vrouw die de naam van Shae meerdere malen had genoemd. Had hij verkeerd gericht? Nee, dat kon haast niet. De kogel was afgevuurd voordat hij een duw had gekregen, toch? Shae was niet gewond geraakt. Niet echt. Misschien had de kogel haar geschampt, maar ze zou niet sterven. Niet dankzij hem. Het werd al snel duidelijk toen de vrouw verder praatte. Hij had gemist. Dat maakte hem rustiger, al wist hij dat het er niet veel rooskleuriger voor hem uit zou zien als hij niet snel duidelijk kon maken dat hij nooit op Shae gericht had.
Zijn armen werden niet alleen achter zijn rug vastgehouden, maar werden ook nog eens in een pijnlijke hoek getrokken, waar zijn schouders niet zo van gediend waren. Hij kon niets, maar dan ook letterlijk niets. Niet dat hij zich überhaupt verzette tegen de houdgreep waarin ze hem hielden, dat zou alleen maar meer verdenken opwerpen. Beter was het wanneer hij gewoon een uitleg gaf.
Maar een uitleg was moeilijk onder de woede van Shae. Zelfs al wist hij dat het onterecht was, dat hij juist had gehandeld om haar te beschermen, maakten haar woorden dat hij ineen wilde krimpen. Ze was woest en dat was niet onlogisch, omdat ze geloofde dat hij opzettelijk op haar geschoten had. God, hij kon niet eens recht haar kant op kijken en dat lag niet aan de afwijking die hij aan zijn ogen had. Gelukkig hielpen de mannen die hem vast hadden gepakt daar wel mee door hem overeind te trekken, zijn hoofd aan zijn haren overeind te trekken, waardoor hij wel naar haar moest kijken. Zelfs al kon hij de details niet zien, hij wist genoeg van haar gelaatstrekken om zich de woede op haar gezicht voor te kunnen en zelfs al zou hij zijn ogen sluiten, de kwade stem kon hij niet buitensluiten. Als ze het eens wist...
'Ik heb je niet verraden,' zei hij zachtjes. Hij sprak direct tot haar, kon zich er niet toe zetten om haar hele kolonie aan te spreken. Hij probeerde grip te krijgen op de grond, maar dat ging lastig nu hij door twee mensen opgetild werd in een zeer ongemakkelijke houding. Het deed ongelofelijk veel pijn, maar hij deed zijn best om het te negeren en fixeerde zich, zo goed en kwaad als dat ging, op de vrouw die daar stond. Nu, in al haar woede, straalde ze meer dan ooit een soort kracht uit. Een sfeer van autoriteit hing om haar heen. Als Anna dit op dag één had kunnen voelen, zou ze de jonge vrouw vast anders behandeld hebben. 'Shae... Ik zweer het. Controleer de grond waar de kogel zich doorheen geboord heeft. Ik... Ik richtte nooit op jou.' Dat zou hij nooit doen. Die laatste woorden sprak hij niet uit, wetende dat ze te veel achterdocht bij de rest van haar kolonie zouden opwekken. Hij hoopte dat hij haar met de stilte die hij liet vallen, kon overtuigen van zijn onschuld. Dat ze zou weten dat hij zijn woorden meende. Dat ze zou zien waar hij op geschoten had, al had hij zelf niet kunnen zien wat het precies was.
Maar het was erger dan enkel het idee dat ze boos op hem was. Het feit dat ze geloofde dat alles wat hij had gedaan slechts een leugen was, deed hem meer pijn dan de woede. Dat ze zo makkelijk overtuigd was geraakt van zijn schuld, van zijn leugens, deed zijn hart ineen krimpen, alsof iemand erin kneep. Was het zo makkelijk om alles voor leugens aan te zien? Zijn gevoelens voor haar waren oprecht, maar hier stond ze dan, overtuigd van haar eigen gelijk en van zijn leugens. Ze geloofde zelfs dat het stenigen van Simon bij de act had gehoord. Alles was ineens een leugen. Het deed pijn. Zelfs al zag ze in dat hij enkel had gedaan wat hij had gedaan om haar te beschermen, waren het woorden die ze nooit meer terug zou kunnen nemen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Thomas beweerde dat hij niet op haar had gericht, dat hij dat nooit zou doen. Hij had het toch zojuist gedaan? Daar waren ze allemaal getuigen van geweest. Het schot had geklonken en de kogel had haar geschampt. Dat gebeurde niet zomaar uit het niets. Thomas was iets van plan geweest. Shae zette een stap dichterbij en knielde neer voor Thomas. Ze bestudeerde zijn gezicht. Ze zocht naar het bewijs van een leugen, maar ze wist niet of ze dat wel wilde vinden. Thomas stribbelde niet tegen, hij smeekte enkel om de grond te controleren en te vinden wat hij, volgens eigen zeggen, daadwerkelijk neer had geschoten.
‘Controleer de grond,’ droeg ze op aan de anderen, terwijl ze haar ogen op Thomas gericht hield. ‘Dan zullen we vanzelf zien of hij gelijk heeft of niet.’ Diep van binnen was er een deel dat hoopte dat hij niet op haar had geschoten, maar wat had hij dan willen bereiken? Waarom had hij haar onder vuur genomen, waardoor het had geleken alsof hij haar kwaad had willen doen? Dat zou toch een onlogisch en dom plan zijn? Toch wilde Shae geloven dat Thomas zijn woorden en daden waar waren, dat hij niet tegen haar had gelogen.
Opnieuw bestudeerde ze zijn gezicht. Ze meende iets van pijn te zien. Was hij teleurgesteld in haar, dat ze boos op hem was geworden? Hoe kon ze anders? In haar ogen had hij een geweer op háár gericht, niet op iets anders. Om Thomas haar geliefde te noemen was nog te vroeg, maar ze hadden hun gevoelens voor elkaar uitgesproken én er was al het één en ander tussen hen gebeurd. Als dat alles nep was geweest… Dan was haar woede zeker niet misplaatst. De stem van Thomas klonk echter zo gebroken en hij keek gekwetst haar kant op. Dat terwijl zij in eerste instantie degene was die gekwetst zou moeten zijn.
Het duurde niet lang voordat de grond waar Shae had gezeten, was geïnspecteerd. ‘We hebben wat gevonden, Shae!’ Shae kwam overeind en draaide zich om. Eén van de verkenners had een slang in zijn handen. Het hele lichaam was slap en het was duidelijk te zien waar de kogel hem had geraakt. Het bloed drupte zelfs nog op de grond. ‘Hij probeerde waarschijnlijk de slang te raken. Als hij echt dicht bij jou in de buurt was, dan heeft hij je gered. Dit beest is ontzettend gevaarlijk als het eenmaal toeslaat.’
Een slang. Hij had een slang gehoord en hij had haar willen beschermen. Een goede reden, maar het ergerde haar nog steeds dat hij niet volledig duidelijk was geweest in zijn woorden. Als hij haar had verteld dat er een slang in de buurt was geweest, had ze hem meteen geloofd.
‘Laat hem los,’ commandeerde ze. Thomas werd meteen losgelaten en overeind geholpen. Er werden een aantal excuses gemompeld, omdat ze hem behoorlijk hardhandig aan hadden gepakt. ‘Kunnen jullie ons even alleen laten? We halen jullie wel in.’
De verkenners vertrokken zonder tegenspraak. Shae zuchtte en keek naar Thomas. Ze besefte zich dat ze hem meteen verkeerd in had geschat, iets wat niet netjes van haar was, maar hij had zich ook anders kunnen verwoorden. ‘Ik had er niet vanuit moeten gaan dat je er iets anders mee bedoelde, maar was het teveel gevraagd om te zeggen “Niet bewegen, er zit daar een slang!”?’ vroeg ze aan Thomas. ‘Want dit kwam nou niet erg goed over en ik was overduidelijk niet de enige die er zo over dacht.’ Ze hadden hem immers niet voor niks op de grond gewerkt.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Heel even was hij bang dat ze hem überhaupt niet zou geloven. Heel eventjes dacht hij dat ze hem ter plekke af zou laten maken, als een verrader. Maar dat gebeurde niet. Blijkbaar wilde ze hem geloven, of hoopte ze gewoon dat het niet waar was geweest, want ze droeg iemand op om de grond te controleren. Het ging niet helemaal van harte, maar het was meer dan niets.
Het duurde heel eventjes en Thomas voelde dat de nervositeit toesloeg. Wat als hij het beest, wat het dan ook was, gemist had? Dan was er geen enkel bewijs dat zijn opzet niet gericht was op het raken van Shae. Dan zou hij zich er bij neer moeten leggen dat ook hij een verrader was en dan wel eentje van het allerergste soort. Hij had het vertrouwen van Shae beschaamd, haar verraden.
Gelukkig zou het zo ver niet komen. Het beest dat Thomas had gedood, werd omhooggehouden. Een slang. Thomas liet het woord door zijn mond rollen, maar herhaalde het niet. Dieren waren hem niet vreemd, hij had er al een aantal leren kennen in de tijd die hij bovengronds had doorgebracht, maar hij had dit beest niet kunnen zien en dus ook niet geweten welke naam hij eraan moest koppelen. Het was een slang geweest en volgens de persoon die hem omhooghield, een giftige. Als Thomas niet geschoten had, had ze dood kunnen zijn. Het was het dus allemaal waard geweest. Ze lieten hem dan ook los en eerst viel hij terug op de grond, verrast door het gewicht dat hij weer op zijn eigen benen moest zetten. Direct werd hij ook overeind geholpen en excuses werden gemompeld, waar Thomas niet op reageerde. Zijn blik was nog altijd op Shae gefixeerd. Hij probeerde haar gezichtsuitdrukking te lezen, maar je kunt je voorstellen dat dat moeilijk ging nu zij iets op afstand was.
Even keek hij de verkenners na, die alvast verder begonnen te lopen. Slim. Er waren veel dingen die hij tegen haar wilde zeggen, maar die hij nooit hardop zou mogen uitspreken waar anderen bij waren. Toch durfde hij niet direct dichterbij te komen toen de mensen van Shae haar kolonie uit het zicht waren verdwenen. Nu hij haar stemming niet aan kon voelen, niet kon raden wat ze wilde, bleef hij liever iets op afstand.
'Ik wist niet dat het een slang was,' zei hij, ietwat schaapachtig. 'Ik voelde enkel aan dat er daar iets niet in de haak was, dat het gevaarlijk was. Natuurlijk had ik duidelijker moeten zijn, maar Shae... Het ding zat al zo dicht bij je dat ik je been geraakt heb terwijl ik op de slang richtte. Iedere seconde had te laat kunnen zijn.' Het was een wat slap excuus, misschien. 'En al helemaal toen ik aanvoelde dat er iemand van plan was me aan de kant te duwen, moest ik wel. Je weet niet half hoe bang ik was dat ik je daadwerkelijk geraakt had. Niet geschampt, maar geraakt.' Hij beet op zijn onderlip, wreef even in zijn ogen en keek daarna weer naar haar. Hij schudde zijn hoofd. 'Als ik je echt neergeschoten had, zou ik het mezelf nooit vergeven hebben. Maar ik zou het mezelf ook niet vergeven hebben als ik te laat was geweest, enkel omdat ik niet duidelijk uit kon leggen wát er daar precies voor dreiging was.' Geen van beide scenario's zou goed geweest zijn. Voorzichtig zette hij een stap in haar richting, al twijfelde hij nog ten zeerste of ze wel zou willen dat hij haar nu aanraakte. Hij had zojuist op haar geschoten, zelfs al was het niet echt op haar geweest. Zelfs al had hij haar eigenlijk gered, hij begreep haar verontwaardiging, de woede en het onbegrip van haar kolonie. 'Het spijt me dat de kogel je alsnog raakte,' sloot hij dan ook af. Dat was ook zo, het speet hem echt. Maar wat had hij anders kunnen doen?

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld