Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO | You've captured my love

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Haar observaties waren hetgeen wat Naylene ver had gebracht in haar vakgebied. Ze kon de wet toepassen, mensen uitvragen, maar ze was er nooit verder mee gekomen als ze niet wist hoe ze de mensen die tegenover haar stonden moest lezen. Vaak waren het de kleine dingetjes die iets weggaven. Mensen die wegkeken als je ze iets vroeg. De manier waarop ze net één seconden niet wisten hoe ze zichzelf een houding moesten geven. Bij Ashton was het een blik geweest die hij naar Luke en Sierra had geworpen. Voor de meeste mensen was het waarschijnlijk niet veel geweest. Gewoon een vriend die toekeek hoe één van zijn vrienden blij was om zijn geliefde te omhelzen. De manier waarop Ashton zijn vingers net iets strakker om zijn flesje bier had gewikkeld en de blik in zijn ogen die voor een kleine seconde iets nostalgisch in zich had gehad, hadden Naylene echter aangegeven dat er iets had gespeeld. Op dat moment had ze er niets over willen zeggen, ze had echter met zichzelf afgesproken dat ze er wel naar zou vragen. Nu ze met z’n tweeën waren ging dat iets makkelijker.
“Daar zit geen verplichting aan vast.” Naylene wees Ashton op zijn woorden, maar ook vooral op het feit dat hij zich niet veplicht hoefde te voelen om het te vertellen. Dat ze het wist was één ding, wat er was gebeurd was misschien niet haar zaak. Daarbij had hij haar ook verteld over een andere relatie.
“Weet ik. Maar het is goed om het te vertellen.”
Haar verhaal had hun vriendschap naar een ander level gebracht. Vertrouwen zat er van beide kanten. Naylene wilde hem hetzelfde respect geven als hij bij haar had gedaan, hem laten praten over hetgeen wat hij door had moeten maken. Want het leek haar best moeilijk dat één van zijn beste vrienden een relatie had met een vrouw dat hij had gedatet.
Naylene legde haar hand voorzichtig op de arm van Ashton, ten teken dat hij zijn verhaal bij haar kwijt kon. De laatste tijd had ze wel veel met Andy gepraat over hetgeen wat er tussen haar en Ashton was. Er waren momenten geweest waarop Naylene zeker had geweten dat ze gevoelens had gekregen voor de man. Eigenlijk wist ze wel zeker dat het zo was. Toch wist ze maar al te goed wat ze wilde met haar leven en een relatie zat niet in dat beeld. Ze was veel te bang dat het mis zou gaan lopen. Dan was niet alleen op een hele verkeerde plaats met haar leven, maar was ze ook één van haar goede vrienden kwijt. Ze wist echter wel wat ze wilde, op het moment wilde ze dat Ashton wist dat ze er voor hem was. Wat er ook aan de hand was. Dat hij haar dit soort dingen kon vertellen.
“Het heeft niet heel erg lang gespeeld. Maar er was wel iets? We kenden Sierra allemaal al wel rond die tijd. Ik kon het echt heel erg goed met haar vinden en bracht veel tijd met haar door.” Naylene kon aan Ashton zien dat hij het fijn had gevonden met de vrouw in zijn leven, dat hij echt wel iets om haar had gegeven, ondanks dat hij aangaf dat het niet heel erg lang had gespeeld.
“Het waren een paar dates, een paar avonden samen. We hebben zoveel gelachen, maar toen besloten we dat er niet echt een relatie in zat?” Naylene knikte voorzichtig. Het was hetgeen wat zij met Andy had. Er was wel het een en ander tussen hen gebeurd, maar daar wilde ze nu echt niet meer aan denken. Als ze aan Andy dacht, zag ze haar beste vriend. Iemand wie ze op het moment niet meer op een seksuele of zelfs een romantische manier kon zien.
“Niet heel veel later kwam Luke naar me toe. Hij vertelde me dat hij gevoelens had voor Sierra maar niet goed wist wat hij er mee moest doen, of hij er überhaupt iets mee wilde doen.” Naylene knikte voorzichtig. Het was netjes dat Luke als eerste naar Ashton was gekomen met zijn gevoelens en dat hij er niet eerst iets mee had gedaan.
“Luke zat in een hele shitty periode in zijn leven. Hij kwam zelf uit een vreselijke relatie en had het gewoon heel erg moeilijk in die tijd ervoor. Er was niets wat ik liever wilde dan hem weer zien glimlachen. Als dat was met de vrouw waar ik wel gevoelens voor begon te ontwikkelen, maar wie mij had verteld dat ze een relatie niet zag zitten, dan moest ik dat accepteren?” Ashton vertelde het alsof het normaal was, alsof iedereen het had gedaan zonder er zelf echt over na te denken. Hij was niet eens boos geworden door de situatie, terwijl hij daar misschien wel recht op had gehad. Vond Naylene dan.
“En ik ben blij dat ik dat heb gedaan. Sierra heeft zoveel voor Luke kunnen veranderen. Ik heb hem in lange tijd niet zo gelukkig gezien.” Ondanks dat er misschien wel wat pijn op het gezicht van Ashton te zien was, kon Naylene ook merken dat hij echt blij was om het geluk van zijn vriend te zien.
“Dat is echt heel erg onbaatzuchtig van je.” Fluisterde Naylene zachtjes, terwijl ze de hand van Ashton voorzichtig vastpakte.
“Iedereen mag zich gelukkig prijzen met een vriend als jou in zijn of haar leven. Echt waar. Maar het is niet verkeerd om zo nu en dan aan jezelf te denken.” Ergens kreeg Naylene namelijk het idee dat het vaker gebeurde en dat Ashton er nog wel een keer onderdoor kon gaan.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ashton was blij voor Luke en Sierra. Dat kon hij met volle overtuiging zeggen en dan meende hij het ook. Hij had Luke gebroken gezien. Huilend op de grond omdat hij niet meer had geweten wat hij had moeten doen, hoe hij zich had moeten voelen. Luke had in een diep dal gezeten en op sommige momenten had hij niet meer geweten hoe hij er nog uit had moeten kruipen. Ashton had hem zelfs een tijd in huis genomen, omdat Luke hem had verteld dat hij niet meer alleen thuis had kunnen zijn. Luke was door shit heen gegaan en Ashton had niks anders kunnen doen dan toekijken. Want hoeveel goedbedoelde woorden hij ook tegen Luke had gezegd, de enige die iets aan de situatie had kunnen veranderen was Luke geweest.
Nu ging het beter. Hij had zijn eigen leven weer terug en hij had er een geweldige vriendin bij gekregen. Ashton had het gewaardeerd dat Luke op een dag naar hem toe was gekomen om te bekennen wat er aan de hand was geweest. Hij en Sierra waren niet serieus geweest. Niet op die manier. Ze hadden allebei genoten van de dates en er waren zeker zoenen gevallen, maar het was geen verliefdheid geweest. Niet zoals het nu tussen Luke en Sierra was. Als hij naar de twee keek, dan zag hij hoe gelukkig ze waren. Hij miste echter wel dat gevoel. Hij was niet jaloers op Luke en wie er naast hem stond, maar wel om hetgeen wat ze samen deelden. Dat wilde hij ook, het liefste met Naylene.
Naylene reageerde zoals hij had verwacht. Begripvol. Daarom had hij ook niet getwijfeld om het aan haar te vertellen. Hij wist dat ze het zou begrijpen, dat ze zou snappen wat er was gebeurd en waarom hij er voor had gekozen. En hij was ook blij met zijn keuze. Iedere keer als hij Luke zag glimlachen naar zijn telefoon, of als hij Luke vrolijk zag omdat Sierra hem die dag zou komen opzoeken. Hij verlangde soms naar dezelfde vrolijkheid. Dat was het enige.
‘Maar ik kan niet altijd aan mezelf denken? Want als ik dat wel zou doen, dan zou het uiteindelijk negatieve gevolgen hebben voor de mensen om me heen en dan komt het vanzelf ook weer terug naar mij?’ Hij wist dat het belangrijk was om zo nu en dan voor zichzelf te kiezen. Om te denken aan wat hij wilde. Maar als hij daar nu zou luisteren. Als hij Naylene haar goedbedoelde advies op zou volgen, dan zouden ze er allebei de dupe van worden. Ashton wilde namelijk niks liever dan zich naar voren buigen en haar zoenen. Haar vasthouden en genieten van wat hij de afgelopen maanden zo had moeten missen. Vervolgens zou hij haar vertellen wat hij wilde. Op dat moment zou het echter al fout gaan. Naylene zou hem duidelijk maken dat ze het niet wilde en wie weet zou hun vriendschap er wel op kapot gaan. Dat wilde hij niet.
‘En zelfs dan zou je al die dingen nog aan de kant mogen zetten voor jezelf, Ash. Het is niet slecht om eens voor jezelf te kiezen, ook al heeft dat op anderen misschien niet het gewenste effect. Als het goed is voor jou, dan moet je dat doen. De gevoelens die je misschien veroorzaakt, die zijn van de anderen. Niet van jou.’ Naylene kneep bemoedigend in zijn hand. Ze had geen idee hoe moeilijk ze het hem op dit moment maakte. Voor Ashton voelde het alsof ze aan hem vertelde dat hij de ruiten van hun vriendschap in kon gooien.
Ashton zuchtte en wreef in zijn ogen. Hij wist niet wat hij moest doen. Hij wilde naar Calum luisteren en zichzelf beschermen. Dat was ook aan jezelf denken. Het was echter niet wat hij het liefste wilde doen. Maar ook dat zou uiteindelijk niet goed aflopen. Misschien moest hij Naylene maar de waarheid vertellen. Alles eruit gooien wat hij op dit moment in zijn hoofd had. Want Naylene dacht misschien wel dat hij er vrede mee had. En hij had geprobeerd er vrede mee te hebben, echt waar. Het was hem tot op het heden gelukt. Nu was het moeilijker. En verdiende Naylene dat dan ook niet te weten?
Ashton liet Naylene haar hand los en zakte iets onderuit, waardoor zijn hoofd tegen de leuning van de bank lag. Naylene haar vingers gleden vanzelfsprekend door zijn krullen en voor heel even sloot hij zijn ogen. Genieten van het moment wat hij nu zou gaan verpesten. ‘Nay, kan ik je nog iets vertellen?’
‘Natuurlijk, Ash.’
Ashton glimlachte. Natuurlijk mocht hij nog wat aan haar vertellen. Zo ging het tussen hen. Er was nooit een twijfeling over mogelijk. Hij opende zijn ogen en keek naar Naylene. ‘Voordat ik het vertel; kun je me beloven dat je hier blijft? Wat ik ook zeg?’
Naylene knikte, zonder te weten waar ze precies ja op zei. Maar Ashton hoopte echt dat ze zich er aan zou houden. Dat ze bij hem zou blijven. Want hij zou niet alleen willen zijn, hoe ze ook zou reageren op zijn verhaal.
Hij haalde diep adem. Dit was het moment. Als hij nu aan Naylene duidelijk wilde maken hoe hij zich precies voelde, en waarom hij op dit moment niet aan zichzelf kon denken, dan moest hij het nu doen. ‘Ik weet dat we dit gesprek al eerder hebben gehad, Nay. En dat je toen al heel duidelijk aan hebt gegeven waar je aan toe bent en waar aan niet. Ik weet dat je geen relatie wil, maar ik loop er steeds meer tegenaan dat ik het wel wil. Met jou. Maar ik weet ook dat jouw mening nog niet veranderd is, en dat is iets wat ik moet respecteren. Wat het soms verdomd moeilijk maakt.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De woorden die Ashton voor zich had willen houden, waarvoor Naylene had moeten beloven dat ze bij hem zou blijven, waren woorden die ze diep van binnen al aan had voelen komen. Toen ze elkaar nog niet heel erg lang hadden gekend had Naylene er over gesproken, later had ze Ashton een uitleg gegeven waarom ze geen relatie wilde. Het bruggetje had ze zelf niet gemaakt, maar hij was slim genoeg om zelf die connectie te maken.
Het laatste wat Naylene nu wilde doen was weglopen. Niet omdat ze het had beloofd, maar vooral omdat ze kon zien dat Ashton iemand nodig had. Haar misschien wel. Er was niemand die dit beter zou begrijpen dan de persoon die naast ze zaten. Met z’n tweeën zaten ze in deze situatie en ondanks dat er genoeg manieren waren om er uit te komen, wilde Naylene er vooral over praten. Voor haar was het namelijk ook geen gemakkelijke situatie.
Voorzichtige overbrugde Naylene het kleine stukje dat tussen haar en Ashton was, zo kon ze haar armen voorzichtig om hem heen leggen. Op het moment wilde ze niets liever dan hem dicht tegen zich aan hebben. Ze wilde hem vertellen dat het wel goed zou komen. Er was zoveel in haar hoofd dat het uitschreeuwde dat het goed was, dat ze de kans maar moest wagen. De angstkreten waren echter meer en die overschaduwden de rest van haar gevoelens.
“Het spijt me Ash.” Fluisterde Naylene zachtjes, terwijl ze zachtjes over zijn arm heen ging.
“Je hoeft je niet te verontschuldigen voor je gevoelens. Voor je gedachten. Dat is hetgeen wat je me net hebt gezegd.” Ashton legde zijn hoofd voorzichtig tegen de schouder van Naylene aan. Ze was blij dat ze goed in had geschat dat hij wel een paar armen kon gebruiken. Want ondanks dat ze er beiden uit zagen alsof ze alles in hun eentje konden, wist Naylene zelf wel beter dan dat.
“Dat weet ik en dat doe ik ook niet.” Haar eigen hoofd liet ze zachtjes tegen die van Ashton aan zakken. “Maar het spijt me wel dat we in deze situatie zitten. Ik vind het zelf ook fucking kut, want ik had het ook graag anders gezien. Ik kan niet meer zeggen dat er geen gevoelens zitten, want die zijn er wel. Maar ik kan het gewoon niet.” Op het moment wist Naylene ook niet te vertellen wat er wel voor nodig was voordat ze de stap durfde te nemen. Gevoelens voor de man die naast haar zat waren duidelijk niet genoeg. In haar hoofd lag het dan ook niet bij Ashton. Ze trok hem er echter wel in mee.
“En dat is niet erg. Het maakt het alleen fucking moeilijk.”
Naylene knikte voorzichtig. Ze wilde dat ze het anders kon maken. Het minder moeilijk kon maken. Er waren verschillende opties. Ze kon weglopen, Ashton vertellen dat hij een manier moest vinden om over haar heen te komen omdat het niet op deze manier ging werken, ze had echter beloofd dat niet te doen. Ergens was ze ook wel te egoïtisch dat te doen. De andere kant was Ashton toelaten, maar op het moment ging dat ook niet.
Ondanks dat ze snapte dat Ashton niet hetzelfde was dan haar ex, was ze gewoonweg nog niet klaar voor een relatie. Tot nu toe was het niet iets waar ze aan had gewerkt en ze had ook niet echt de behoefte gehad om dat te doen. Het was ook nog niet eens echt nodig geweest.
Ondanks dat Naylene wat tranen achter haar ogen voelde prikken, was het op het moment niet iets wat ze wilde doen. Ze knipperde de tranen weg en haalde even diep adem.
“Ik zou echt willen dat het anders was.” Vertelde Naylene nogmaals. Ze hoopte echt dat het de rest van hun vriendschap niet aan zou tasten op het moment. “Maar ik ben bang.” Fluisterde ze er bijna onhoorbaar achteraan.
“Als het leven er iets anders uit had gezien. Als we elkaar op een andere manier of andere moment hadden ontmoet...” Fluisterde Naylene zachtjes, om haarzelf en Ashton op andere gedachten te brengen. Dan had ze Ashton misschien niet meteen een kans gegeven, maar hij had het zeker voor elkaar gekregen om haar voor zich te winnen.
“Maar ik ben blij dat ik je nu tegen ben gekomen.” Natuurlijk was het Ashton die misschien een hele andere kant op wilde met het gesprek. Naylene wilde nu echter wegkruipen in een fantasie. In iets wat had kunnen gebeuren als ze elkaar jaren geleden tegen waren gekomen, onder andere omstandigheden.
“Jij gaf aan dat sommige mensen bestemd zijn om elkaar te ontmoeten, op welke manier dan ook.” Op dat moment had Naylene het misschien een beetje raar vinden klinken, maar ze wist wel dat het waard was. Sommige mensen waren in het leven, hoe het ook was gelopen.
Naylene kroop zo op de bank, dat ze Ashton met zich mee kon trekken. Ze samen konden liggen. Even wegkruipen van al het vervelende in de wereld. Want dat verdienden ze op het moment beiden wel.
“Sluit je ogen eens?” Vroeg Naylene aan Ashton. Ze wilde voor hen beiden een beeld schetsen van hetgeen wat het had kunnen zijn, niet om er voor te zorgen dat ze zich slechter voelde, maar juist om alles even te vergeten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De woorden van Naylene waren enigszins troostend. Ze zag het zelf ook graag anders. Het gaf hem geen hoop. Want het was Ashton duidelijk dat Naylene geen relatie wilde. Hij snapte het ook maar al te goed. Haar vorige relatie, de man met wie ze samen was geweest. Hij had haar niet goed behandeld en Ashton kon zich voorstellen dat die wonden veel dieper gingen dan dat Naylene in eerste instantie liet zien. Hij snapte het zo goed dat hij het zichzelf kwalijk nam dat hij zich op een bepaalde manier voelde. Want hij wist dat hij zichzelf alleen maar klaarmaakte om teleurgesteld te worden.
Toch voelde hij zich niet teleurgesteld. Met name door de warme armen van Naylene om hem heen en haar hand die zachtjes over zijn arm heen gleed. Ze deed haar best. Dat wist hij. En ze vond het echt hel erg. Hij kon het horen aan haar stem. Aan alles wat ze zei. Misschien dat als hij haar eerst had ontmoet, voor haar ex. Dan had hij haar kunnen laten zien hoe een goede relatie had moeten zijn. Al was hij rond die tijd anders geweest. Misschien had hij haar mentaal toen niet aan gekund. Hij had zichzelf niet eens aan gekund op sommige dagen.
Naylene leek hetzelfde te denken. Ze haalde zijn woorden op. Woorden die hij al eerder een keer tegen haar had gezegd tijdens een late nacht. Sommige mensen waren voorbestemd om in elkaars leven te komen. Op de één of andere manier. En als het de eerste keer niet lukte, dan vond het leven daar wel een andere oplossing voor. Hij geloofde dan ook dat Naylene nu in zijn leven hoorde te zijn. En hij was blij dat ze er nog was. Ondanks dat hij haar best weg had kunnen jagen met zijn woorden.
Zonder te vragen waarom hij precies zijn ogen moest sluiten, luisterde hij naar Naylene en liet hij zijn ogen dichtvallen. Hij maakte het zichzelf iets gemakkelijker op de bank, zodat hij goed zat. Hij wist niet wat Naylene van plan was. Of ze tegen hem zou blijven praten, of dat ze langzaam op zou staan en weg zou lopen zonder dat hij het zou zien, in de hoop dat het minder pijn zou doen. Dat laatste klonk echter niet als iets voor Naylene. Daarnaast was weglopen onmogelijk, aangezien hij dicht tegen haar aan lag.
‘Wat als we elkaar op High school hadden ontmoet?’ vroeg Naylene. Waarschijnlijk was het een retorische vraag, maar Ashton snoof met zijn huis. ‘Ik denk niet dat we op dezelfde school hadden gezeten. Jij zat vast op zo’n fancy privé school.’ Ondanks dat hij nu al haar verzonnen bubbel lek had geprikt, hoorde hij Naylene lachen.
‘Oké dan, wijsneus. Wel rond die tijd. We zaten allebei op school. Jij op een regulieren en ik op een fancy privé school,’ zei Naylene. ‘En we zijn op dezelfde dag op excursie gegaan naar een museum. Waarschijnlijk hadden we er allebei geen zin in om een hele dag rond te lopen en de kunst te moeten bekijken.’
Naylene was een bubbel aan het schetsen en Ashton kon niet anders dan er stilletjes van genieten. Het deed hem denken aan de dagen waarop ze amen in haar bed hadden gezeten. De dagen waarop ze alleen naar buiten waren gegaan om Watts uit te laten. Dat was alles geweest. Meer hadden ze niet gehoeven. Nu was het beeld wat Naylene aan het creëren was alles behalve echt, maar hij genoot er wel van. Wetend dat Naylene ook gevoelens voor hem had, en het misschien zelf ook wel graag zo wilde zien. Dat was voor hem al een positief iets.
‘Vanzelfsprekend moesten we zelfstandig door het museum. Al werd jij natuurlijk gevolgd door je klasgenoten, terwijl je een verhaal aan het vertellen was. Zij vonden het geweldig, de andere bezoekers vast niet zo.’
Ashton grinnikte. ‘Ik denk niet dat ik de aandacht van mijn klasgenoten lang vast kon houden toen. Ze waren me liever kwijt dan rijk. Eén of andere weirde dude die altijd maar muziek zat te luisteren die niemand anders zat te luisteren.’ Hij was misschien ook niet het pispaaltje van de klas geweest, maar populair was hij zeker niet. Het amuseerde hem dat Naylene dat wel leek te denken. Grappig, hoe meningen zo konden verschillen door de jaren heen.
‘Oké, dan was je muziek aan het luisteren. Oortjes in, weg van de wereld.’ Naylene paste haar verhaal moeiteloos aan. Alsof ze het al honderden keren had verteld. Ashton had ondertussen nog steeds zijn ogen dicht en luisterde naar haar stem. ‘Ik was op een bankje gaan zitten, om mijn opdrachten te maken over een kunstwerk. Jij zat er ook, maar in plaats van je potlood te gebruiken om antwoorden op te schrijven, drumde je mee op de beat van wat je ook aan het luisteren was.’
Ashton zag het al voor zich. Hij in zijn eigen schooluniform, Naylene in dat van haar. Hoe ze af en toe een geïrriteerde blik zijn kant op wierp, omdat hij overduidelijk teveel geluid maakte voor een museum. Als hij zich brutaal had gevoeld, had hij haar waarschijnlijk aangekeken, gelachen en zijn geluid vervolgens nog wat hoger gezet.
‘En uiteindelijk vroeg je of ik mijn kop kon houden?’ vroeg Ashton aan haar.
‘Misschien niet op die manier, maar wel met die intentie,’ gaf Naylene lachend toe. ‘Omdat ik in stilte mijn opdrachten wilde maken.’
‘En ik zou zeggen dat opdrachten maken niet zou helpen bij het begrijpen van kunst. Dat je er naar moet kijken en er over na moet denken. Wat je ziet en wat je voelt.’
‘Shut up,’ zei Naylene lachend. Plagend gaf ze met haar vingers een duwtje tegen zijn hoofd, waardoor Ashton zijn ogen weer opende. ‘Zo diep was je echt niet toen je een jaar of zestien was.’
‘Wie zegt dat?’ vroeg Ashton. Hij draaide zich iets bij, zodat hij Naylene aan kon kijken. ‘Ik weet heel zeker dat ik dat wel was. Misschien wel dieper, in het midden van mijn existentiële tienercrisis.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Ze konden een troost vinden in hetgeen wat nooit was gebeurd. Een fantasie waar ze in weg konden kruipen zoals een goed boek of een spannende film. Ergens klonk het als hun geschiedenis, als Naylene haar best deed kon ze er zelfs een beetje in geloven. Ze zag het voor zich en ze wist dat Ashton dat ook deed. Door zijn toevoegingen, verbeteringen, leek het hun verhaal. Iets wat nooit werkelijkheid zou gaan worden, maar het was niet erg om er helemaal in weg te kruipen.
“Ik kan me niet voorstellen dat zestienjarige jij dat zou zeggen, maar als je dat graag wilt.” Ze hoefden er niet aan vast te houden. Het was niet waargebeurd, ze konden een verhaal verzinnen zo gek als ze zelf maar wilden hebben.
“Ik ging sowieso door met mijn opdrachten. Ze moesten af.” Naylene was daar altijd al strikt in geweest en ze wist ze dat gewoon had gedaan.
“Maar jij zou het niet kunnen laten om me zelfs dan af en toe iets te zeggen. Je aandacht al lang niet meer bij de muziek die je aan het luisteren was. En uiteindelijk moest ik er wel een beetje om lachen, ondanks dat ik heel erg mijn best deed om dat niet te doen.” Zo zat Ashton in elkaar, hij wist wat hij moest zeggen om op mensen in te spelen. Om er voor te zorgen dat hij iemand aan het lachen kreeg.
“Uiteindelijk vroeg je om mijn nummer en kon ik het niet laten om het je te geven.” Ze waren beiden wel jong geweest, misschien anders dan de rest van leerlingen die bij hen op school hadden gezeten. Ze wist niet waar de rest van hun leven hen dan had gebracht, misschien hadden ze dan ook wel op deze manier bij elkaar gelegen.
“Vanaf daar was het balletje aan rollen. Eerst spraken we elkaar eens in de zoveel dagen en dat ging al snel naar bijna iedere dag. Avonden aan de telefoon waarin we elkaar vertelden over onze dag. Hoe we ons soms niet op onze plaats voelden waar we waren. We fantaseerden over hetgeen wat we wilden doen met onze levens?” Naylene had dan wel niet haar eigen leven bepaald, maar dat maakte niets uit.
“Misschien hadden we hier dan uiteindelijk wel gelegen, genietend van de tijd dat je vrij was. Jonge liefde die jaren lang steady was geweest.”
Naylene sloot haar ogen, omdat ze wilde dat het op die manier was gegaan. Dat ze hier hadden kunnen liggen op die manier. Dat Ashton diegene was met wie ze liefde had kunnen ontdekken. Zo was het leven echter niet gegaan. Zij had haar eigen relaties gehad en Ashton ook. Het had hen getekend op de manier waarop ze nu waren. Voor Naylene betekende het dat ze Ashton niet kon geven wat hij wilde, wat ze diep van binnen zelf ook wel zou willen hebben.
“Jammer genoeg is het leven niet op die manier gegaan.” Naylene humde, ze vond het ook jammer, het had haar echter wel een soort van troost gegeven. Dat ze wel een kans hadden gehad als ze elkaar op een andere manier hadden leren kennen.
Ergens was Naylene blij dat Ashton hier nog met haar wilde liggen. Ze wist dat het vast niet makkelijk was dat ze zijn gevoelens niet op die manier kon beantwoorden. Ondanks dat het beter voor iedereen was, durfde ze op het moment niet te vragen of hij zich er overheen wilde proberen te zetten. Ashton was zo dapper geweest om eerlijk toe te geven wat hij voelde, om naar zichzelf te luisteren. Dat kon Naylene alleen maar aanmoedigen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was nog niet vaak voorgekomen dat Linn en Naylene samen hadden afgesproken. Ze hadden elkaar voornamelijk gezien tijdens de avonden dat Calum en Ashton hun uit hadden genodigd om te komen kijken of andere gezamenlijke events. Linn was echter degene die Naylene had gevraagd of ze ruimte had gehad om samen ergens te lunchen en bij te kletsen, aangezien ze tijdens het concert van de afgelopen week niet veel tijd hadden gehad. Het was een grote gok geweest, maar Naylene had enthousiast gereageerd en dat had geresulteerd dat ze nu samen aan het lunchen waren in een restaurant niet ver van Naylene haar appartement. Ze had zelfs haar hond meegenomen, die rustig naast haar lag.
Ondanks dat Linn het heel gezellig vond om eens met Naylene bij te praten en te horen hoe het met haar ging, had Linn haar wel met een reden opgezocht. Via Calum had ze gehoord dat Ashton de laatste tijd wat minder in zijn vel had gezeten. Iets wat was veroorzaakt door wat Naylene, in overleg met Ashton, had besloten. Naylene wilde geen relatie. Volgens Calum had het niet zozeer aan Ashton gelegen, maar had Naylene een aantal situaties meegemaakt die ze eerst een plekje moest geven. Linn vond het vervelend voor Ashton, met name omdat ze zich goed in kon denken hoe het moest zijn om verliefd te zijn op iemand die die gevoelens niet kon beantwoorden.
Linn wist maar al te goed dat liefde niet iets was waar Calum aan dacht of waar hij zich mee bezig hield. Hij had haar zelfs uitgelegd waarom en ze begreep het nu beter. Als iemand zo met haar om was gegaan, had zij zich waarschijnlijk ook voor een langere tijd vreselijk gevoel. Calum leek echter overtuigd te zijn dat de liefde die twee mensen kon verbinden, er nooit op die manier kon zijn. Dat het slechts een concept was dat was verzonnen. Linn dacht daar anders over en de gevoelens die ze kreeg als ze aan Calum dacht, waren het bewijs. Ze kon de hele dag door met hem praten en niet verveeld raken. Ze werd automatisch vrolijker als ze even met elkaar konden bellen of facetimen en ze genoot van iedere seconde die ze met hem door kon brengen. Zelf had ze al wel geaccepteerd dat haar gevoelens er waren. Ze probeerde ze te negeren en zelfs weg te drukken door zich te focussen op andere mannen, maar niets had tot nu toe gewerkt. Daarom had ze de hulp van Naylene ingeschakeld.
Ze had het ook met haar eigen vriendinnen besproken. Zelfs met Crystal, die Calum ondertussen best goed kende. Crystal was echter wel verliefd en in een gelukkige relatie. Linn had gedacht dat ze met iemand had moeten praten die ook geen relatie wilde. Die misschien wel dezelfde dingen dacht als Calum. Daardoor was ze bij Naylene uitgekomen. Linn wist wel zeker dat Calum en Naylene overeen kwamen in hun manier van denken. Daarom kon Ashton het waarschijnlijk ook ontzettend goed vinden met hen allebei.
‘Naylene?’ Linn prikte wat van haar salade aan haar vork, maar wachtte met het eten. Naylene keek naar haar op, gaf haar de onverdeelde aandacht die misschien wel nodig was voor dit gesprek. ‘Ik wilde eigenlijk ergens met je over praten? Want ik denk dat jij me hier het beste mee kan helpen, maar je moet het ook aangeven als ik misschien te ver door vraag of wat dan ook.’
Ze zag Naylene raar kijken, waardoor Linn zich besefte dat het misschien wel klonk alsof ze hulp nodig had van een advocaat. Daarom wuifde ze ook met haar hand. ‘Maak je geen zorgen. Ik heb geen juridisch advies nodig. Het gaat om iets anders. En ik denk echt dat jij degene bent die me het beste kan helpen hierin.’ Wellicht had Naylene een idee hoe Linn de vriendschap tussen haar en Calum zou kunnen bewaken, zonder dat haar gevoelens in de weg zouden lopen. Of zou ze haar uit kunnen leggen wat haar zou helpen rondom het contact met Calum. Linn had namelijk idee dat, ook al deed ze haar best, Calum misschien wel eens door zou krijgen dat ze veel meer voor hem voelde dan alleen vriendschap. En dat wilde ze niet.
‘Oké?’ Naylene legde haar mes en vork neer, om te laten zien dat ze nu naar Linn kon luisteren. Linn zuchtte en twijfelde hoe ze het beste kon beginnen. Wat ze precies kon vertellen. ‘Ik weet niet of Ashton het eens heeft laten vallen. Hij heeft het voor mijn gevoel in ieder geval al vaak genoeg tegen Calum gezegd, en hij heeft het ook niet echt fout. Maar ik heb echt gevoelens voor Calum en ik weet niet wat ik er mee aan moet? Cal is heel duidelijk geweest in hoe hij denkt over de liefde en dat wil ik respecteren. Hij wil geen relatie en hij gelooft er niet in, maar ik ben bang dat als ik te lang met deze gevoelens blijf zitten, hij het door krijgt en wie weet wat dat dan gaat betekenen voor onze vriendschap.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Ondanks dat Naylene wel een beetje verbaasd was geweest over het voorstel van Linn, had ze er wel mee ingestemd om iets samen te gaan eten. Ze had een gaatje weten te maken in het weekend, toen Linn had beloofd dat ze niet heel erg ver hadden hoeven te reizen. Iets wat Naylene altijd prettig vond in het weekend, als het kon probeerde ze dan zoveel mogelijk bij Watts in de buurt te zijn.
Naylene had ook wel begrepen dat Linn haar niet alleen maar had gebeld om enkel wat te gaan eten en gezellig bij te kletsen. Daarvoor kenden de twee vrouwen elkaar nog niet goed genoeg. In Amsterdam hadden ze dan wel een leuke avond samen gehad, die hadden ze echter nooit echt herhaald. Ze spraken elkaar wel eens als ze elkaar tegen kwamen. Dagen als deze waren echter nog niet geweest.
Haar bekentenis, de bewoording van haar gevoelens, zorgde er voor dat Naylene zich wat ongemakkelijk voelde. Ze was in haar ogen niet de persoon waar mensen naar toe kwamen om op te biechten dat ze gevoelens hadden voor een andere. Ze was niet de vriendin met wie een vrouw kon giebelen over een verliefdheid. Iets zei haar dat het ook niet de reden was waarom Linn naar haar toe was gekomen, maar juist het feit dat Naylene op een zelfde manier leek te denken dan Calum.
“En je vertelt me dit omdat je weet hoe ik naar liefde kijk?” Naylene was nooit dieper op het onderwerp gegaan met Linn, ze had haar echter wel duidelijk gemaakt dat ze een date met Ashton niet had zien zitten, omdat er wellicht andere dingen aan vast hadden gezeten.
Met een zachte knik gaf Linn aan dat Naylene het bij het rechte einde had. Naylene vond het niet erg dat ze naar haar toe was gekomen, maar ze was niet de persoon die dit soort onderwerpen normaal gesproken goed aanpakte.
“Ik weet niet of ik de juiste persoon ben om hier over te praten.” Naylene pakte haar glas wijn tussen haar vingers, zodat ze er een slok van kon nemen. Ze wist dat Linn zich kwetsbaar op had gesteld en dat vond ze bijzonder, maar ze was normaal gesproken niet de persoon die het juiste advies kon geven wat betreft gevoelens en relaties.
“Ik heb al geprobeerd om er met Crystal over te praten, maar dat liep niet lekker.” Aan het gezicht van Linn was te zien dat ze zich redelijk wanhopig voelde en dat ze er echt met iemand over wilde praatte.
“Als je zeker bent dat je er met mij over wil praten.” waarschuwde Naylene. Ze zou niet de woorden zeggen die Linn misschien het liefst wilde horen. Ze was niet iemand die er om heen zou praten om de gevoelens van Linn op het moment te beschermen. Als ze er over wilde praten, dan zou ze te horen krijgen wat Naylene er van vond en dat was waarschijnlijk niet heel leuk.
“Ik weet het zeker.” Naylene knikte, soms kwam je ergens ook niet in je eentje uit.
“Ik denk dat je twee opties hebt?” Bedacht Naylene zich. Ze wist hoe het ging tussen haar en Ashton. Ondanks dat ze wist dat er gevoelens zaten, gingen ze nog steeds goed met elkaar om. Al kon ze aan Ashton ook merken dat hij niet altijd even goed in zijn vel zat en ze voelde zich schuldig dat het deels door haar kwam.
“Of je kan het hem vertellen. Eerlijk zijn over hetgeen wat je voelt. Ik kan niet voor Calum spreken, maar ik vind het zelf niet vervelend om te weten dat Ash zijn gevoelens te zitten. Al is er niets wat erger is dan iemand pijn doen om wie je geeft, terwijl je er wel iets aan zou willen doen. En er is een grote kans dat je hem daarmee weg drukt.”
“Dat is precies waar ik bang voor ben?” In Linn haar ogen waren echt wel een soort van verdriet te zien. Naylene vond het vervelend om haar zo te zien. Ergens was het ook gewoon vreemd om dit met Linn te bespreken, terwijl Ashton waarschijnlijk veel beter zou begrijpen in welke positie Linn stond. Naylene wist echter ook dat Ashton niet rustig zou luisteren. Niet naar Linn. Het ging immers om Calum.
“Als je de vriendschap wil houden zoals het nu is, dan moet je proberen het van je af te zetten.” stelde Naylene de tweede oplossing voor. “Ik kan zelf niet heel erg veel doen aan de plaats waar ik nu zit. Niet binnen nu en een paar weken. Het idee aan een relatie voelt benauwend. Eng. Iets wat gewoon niet voor mij weg is gelegd. Weten dat iemand gevoelens voor je hebt, maakt dat niet makkelijker. In tegendeel zelfs.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Misschien was het wel onbeleefd om aan te nemen dat Naylene haar wilde helpen. Misschien was het zelfs wel slecht dat ze haar met Calum vergeleek. Ze had immers alleen maar het verhaal via Calum gehoord, en hij weer via Ashton. Wie weet hoeveel woorden er waren verdraaid en wat Calum haar wel of niet had verteld. Toch had Naylene een goede optie geleken. Iets wat nu ook wel waar bleek te zijn, want ze gaf het advies wat Linn moest horen. Iets wat ze zelf misschien ook al wel had bedacht. Het was echter goed om het van iemand zoals Naylene te horen. Het werd vaak toch echter als iemand de dingen hardop uitsprak. Het was misschien niet het leukste advies om te horen, maar waarschijnlijk was dit wel het beste. Hetgeen waar ze het meest mee zou kunnen.
‘Ik denk dat je gelijk hebt,’ zei Linn op de woorden van Naylene. Ze wilde haar vriendschap tussen haar en Calum niet verpesten. Ze gaf om hem en ze wist ook hoe blij haar was met haar vriendschap. Hij had het immers meerdere keren verdedigd tegenover Ashton. Hij zou het ook niet kwijt willen. Om hun band te behouden, zou het beter zijn als ze het van zich af zou zetten. En ze wilde het ook niet moeilijker maken voor Calum. Het klonk namelijk alsof Naylene het er erg moeilijk mee had dat Ashton gevoelens voor haar had en die niet kon beantwoorden. Dat wilde ze één van haar beste vrienden niet aan doen.
‘Ik heb het ook al wel geprobeerd?’ Linn haalde haar schouders op. Ze had echt haar best gedaan, maar degene met wie ze had gedatete, was uiteindelijk een heel naar persoon geweest. Dat was natuurlijk ook nog maar één man en ze wist wel beter dan dat ze iedereen over één kam zou scheren, maar het werkte alles behalve motiverend. ‘Ik heb een date gehad met iemand. En Cal was daar zelf ook heel supportive over en dat was fijn, maar die gast bleek gewoon een loser te zijn. En ik bleef hem in mijn hoofd ook vergelijken met Calum.’
‘Ik denk ook niet dat het automatisch weg gaat. Dat is haast ook onmogelijk om van jezelf te verwachten. Die gevoelens zijn er en die hebben ook de tijd nodig om af te zwakken. Die tijd moet je jezelf ook gunnen, denk ik.’ Het waren hele wijze woorden, maar ze klonken zo natuurlijk voor Naylene. Misschien was dat het verschil in leeftijd, de volwassenheid die zij misschien iets meer had. Linn was echter blij dat Naylene haar “probleem” serieus oppakte en haar wel zo goed mogelijk advies wilde geven, ook al had ze zelf misschien niet het idee dat ze de beste persoon was om hier over te praten.
‘Ik wil mezelf die tijd ook wel gunnen, maar afstand nemen is lastig? Zeker omdat ik Calum ook niet het idee wil geven dat er iets aan de hand is.’ En dat zou hij wel krijgen als hij zou merken dat ze minder vaak zou willen afspreken, of dat ze zich anders zou opstellen naar hem. Natuurlijk was er dan nog de optie om open kaar te spelen en hem uit te leggen waar haar gedrag vandaan kwam, maar dan zou ze hem misschien ook wel afschrikken. Het was een behoorlijk verwarrende situatie, met name voor Linn.
‘Maar je geeft goed advies, Nay. Ik ben blij dat ik het aan jou heb gevraagd. Het is makkelijker om het van jou te horen dan van hem.’ Ze gokte dat Calum er hetzelfde over zou denken. Natuurlijk kon Naylene ook niet inschatten wat hij precies zou denken of hoe hij zou handelen, maar het leek alsof ze er wel hetzelfde in stonden en dan was het beter om als het ware afgewezen te worden door Naylene. Eigenlijk had ze ook alleen maar bevestigd wat Linn al had gedacht.
‘Het kan natuurlijk dat hij er wel anders over denkt. Dat kan ik niet inschatten,’ waarschuwde Naylene haar, maar dat begreep Linn ook. Ze waren niet compleet hetzelfde. Dat was niemand, maar toch had ze wel het gevoel dat dit een goede beslissing was geweest. Nu zou ze alleen nog echt moeten focussen op dat ze haar gevoelens van zich af zou willen zetten. Iets wat lang niet zo makkelijk zou gaan zijn.
Linn pakte haar glas met wijn en nam er bedenkelijk een slok van. ‘Ken je niet toevallig nog een leuke advocaat? Of een leuke assistent? Ik denk niet dat advocaten echt mijn type zijn, of ik die van hen. Maar een assistent is ook goed.’ Al was alles goed om Calum te proberen te vergeten, maar Linn zag haarzelf niet zitten met een heel zakelijk iemand. Ze zat hier nu wel met Naylene, maar dat was voor haar gevoel toch anders.
Naylene antwoordde echter maar met een halve glimlach, waardoor Linn het idee had dat ze er niet helemaal bij was. Iets wat misschien wel kwam door haar eigen woorden. Linn schoof iets aan, zodat ze wat naar Naylene toe kon buigen. ‘Wil je over Ashton praten? Het is niet niks wat je net zei, over dat het juist moeilijker is om te weten dat iemand iets voor je voelt, maar dat je er nu niks mee kan.’ Dat leek haar een heel frustrerend gevoel. Vooral omdat Linn zelf iemand was die snel reageerde en haar gevoelens ook wel als leidraad nam in haar handelen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene was normaal gesproken niet de persoon waar mensen naar toe kwamen voor relatieadvies. Linn had dat ook niet echt gewild, maar ze hadden nu wel wat diepe dingen besproken. Naylene hoopte dat ze iets aan haar woorden had, maar ze hoopte ook dat ze begreep dat het was hoe zij het zag. Wat niet meteen hoefde te betekenen dat Calum er op dezelfde manier tegenaan keek.
Dit gesprek gaf Naylene echter ook wel inzicht in de manier waarop Ashton zich in zijn leven opstelde. Ze hadden het dan wel over Calum gehad, maar het ging haar meer om de personen met wie Ashton zich omringde. Hij en Calum waren beste vrienden, de manier waarop Ashton over de andere man kon spreken was bijzonder te noemen. Dat Naylene en Ashton dichter naar elkaar gegroeid waren, was ergens niet eens zo heel erg gek. Iedereen had wel een bepaald type persoon waar ze zich graag mee omringde. Naylene en Calum leken over enkele dingen hetzelfde te denken en misschien was dat wel één van de redenen dat ze het beiden zo goed konden vinden met Ashton.
Met het schudden van haar hoofd gaf Naylene aan dat ze op het moment niet over Ashton wilde praten. Haar gedachten gingen nog vaak genoeg naar het moment waarop ze samen op de bank hadden gezeten. Beiden hadden ze ieder moment in huilen uit kunnen barsten. Naylene haar fantasie had hen iets geholpen, maar het had ook een litteken achtergelaten. Een gat van wat ooit had kunnen zijn, maar waarschijnlijk nooit zou gebeuren. Ondanks dat Naylene, Ashton niet kwijt wilde als vriend, wist ze wel dat ze hem de ruimte moest geven om hetgeen te doen wat Linn net ook besloten. Verder gaan was echter niet altijd even makkelijk.
“Ik wil er liever niet over praten.” Gaf Naylene vervolgens nog aan. Het lag niet aan Linn dat ze het niet kwijt wilde. Ze had er al over gesproken met Ashton en dat was in haar ogen het belangrijkste. Andere mensen hadden er weinig over te zeggen. Linn bedoelde het goed, maar Naylene wilde niet weer terug gaan naar die plaats, die tot nu toe voor behoorlijk wat chaos had gezorgd.
“Dat is prima.” Ergens leek Linn wel een beetje teleurgesteld te zijn, maar ze liet het onderwerp wel liggen.
Naylene begon weer aan haar lunch, waardoor het even stil was. Het was niet de meest gemakkelijke stilte waar ze ooit in had gezeten. De spanning was echter ook niet om te snijden. Toch besloot ze het na een tijdje dat het genoeg was en dat de stilte even verbroken moest worden.
“Maar over de assistenten gesproken.” Zei ze dan ook lachend. “Ik weet niet of Emily je type is.” Er was een mogelijkheid dat Linn op zowel mannen als vrouwen zou vallen. Emily was wat jonger dan Naylene zelf was, wat haar rond Linn haar leeftijd maakte. Van wat Naylene zag, was het een knappe jongevrouw en deed ze altijd haar best om er zo verzorgd mogelijk uit te zien. Soms liet Naylene haar kleding dan ook aan haar assistente over, waardoor ze zelf niet meer hoefde te shoppen.
“Ik denk het niet.” Zei Linn lachend, waardoor Naylene ook nog even moest lachen. Dat was behoorlijk duidelijk. Ze wist niet of ze op het kantoor iemand had die ze aan Linn kon koppelen. Daar was ze normaal ook helemaal niet zo van.
“Voor de rest zijn er veel oudere, behoorlijk saaie advocaten.” De mensen waar Naylene soms ook haar twijfels bij had. Natuurlijk waren er ook genoeg leuke collega’s waar ze goed mee kon praten, maar de meeste van hen hadden ondertussen een gezin. Anderen waren getrouwd met hun werk en wisten waarschijnlijk niet eens meer wat een date was.
“Maar ik heb binnen een kort een feestje van een klant en eigenlijk zou ik het wel leuk vinden als ik daar niet alleen naar toe hoef te gaan.” Naylene had overwogen om Ashton mee te vragen. Op het moment leek haar dat echter geen goed idee. Dan zouden er zeker vragen komen over hun status en dat was iets wat ze zelf liever niet wilde beantwoorden.
“Het is van een televisienetwerk, ik weet niet of het je leuk lijkt om mee te gaan?” Naylene wilde Linn nergens toe verplichten. Zo vaak deden de twee immers niet iets samen. Ze vond het echter wel een prettig idee dat ze misschien een vriendschap op konden bouwen. Zoals Linn net aan had gegeven, ze zaten een beetje in dezelfde situatie. Linn stond echter op de plaats van Ashton. En soms was een mening van een vrouw gewoon wat duidelijker.
“Ja dat lijkt me echt heel erg leuk! Misschien kunnen we ons dan samen klaar maken. Het lijkt me echt leuk om een keer je make-up te doen! Ik beloof dat ik me in zou houden, want je sproeten zijn juist een heel mooi onderdeel, die alle aandacht zouden moeten krijgen.”
Naylene voelde zich een klein beetje ongemakkelijk worden, maar knikte uiteindelijk. Ze was niet zo van het optutten, maar als ze het zelf al niet hoefde te doen, was het al iets makkelijker.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was logisch dat Naylene er voor koos om het niet met Linn te bespreken. Naylene was meer gesloten, dat wist Linn ook. Daarnaast leken haar problemen met Ashton ook best intens en persoonlijk. Zo goed kenden ze elkaar nog niet eens, dus Linn nam het haar niet kwalijk. Als ze er echter toch een keer over zou willen praten, dan hoopte Linn dat Naylene haar op zou bellen en een rant zou houden, als dat was waar ze behoefte aan had. Nu leek ze er geen behoefte aan te hebben, wat ook prima was.
‘Maak je geen zorgen. Ik zal me echt inhouden,’ beloofde Linn nog een keer, omdat ze Naylene toch een beetje twijfelend had zien knikken. Ze zou niks doen waar Naylene zich niet comfortabel bij zou voelen. Dat was immers ook niet het doel van make-up. Daarbij, Linn was niet blind. Ze had gezien dat Naylene haar make-up ontzettend neutraal hield. Ze had ook niet veel nodig. Ze had een hele mooie huid en sproeten waar een hoop mensen jaloers op zouden zijn. Zoiets zou Linn ook niet willen bedekken met een laag foundation en concealer. Dat was het niet waard, maar ze wist wel zeker dat ze met de juiste kleuren oogschaduw de ogen van Naylene nog meer naar voren zou kunnen laten komen. Daar was make-up ook voor. Om de mooiste punten te benadrukken. Al was Naylene sowieso een prachtige vrouw, die zich daar dan ook echt niet mee bezig hoefde te houden.
‘Wat aardig trouwens, dat je uit bent genodigd. Heb je het netwerk geholpen met een zaak?’ vroeg Linn nieuwsgierig. Ze wist dat Naylene een advocate was en dat ze met name werkte in de media. Dat was ontzettend interessant en het was ook iets waar Linn, enigszins, verstand van had. De advocaten in haar team hadden immers precies dezelfde richting gekozen als Naylene. Al wist Linn zeker dat de zaken die ze kregen, totaal anders waren. Het laatste waar haar advocaten mee bezig waren geweest, was het aanklagen van bedrijven die zonder toestemmingdelen van haar video’s hadden gebruikt, voor producten die ze niet eens had gepromoot.
‘Ja, ik heb samen gewerkt aan een zaak, een tijdje terug al. Het is ook deels om de relatie te onderhouden.’ Linn knikte, dat begreep ze wel. De zakenwereld zat aan elkaar door werkrelaties en het was soms ontzettend belangrijk om die goed te onderhouden. Dat probeerde zij ook te doen, op haar eigen manier.
‘Ik snap het wel. Relaties onderhouden is ontzettend belangrijk. Dat is iets wat ik en mijn team ook moeten doen. Zelfs al heb ik geen deal met een bedrijf, dan nog is het belangrijk om op te dagen voor speciale events en releases. En om zo eerlijk mogelijk over hun producten te praten, natuurlijk.’ Iets wat soms nog best lastig was. Deels omdat lang niet iedereen haar geloofde als ze zei dat ze eerlijk was, anderzijds omdat lang niet alle producten even goed waren. Ook van de merken waar Linn zelf dol op was. Ze probeerde echter altijd zo transparant mogelijk te zijn, ook over hetgeen wat ze in haar video’s gebruikte en waar het vandaan kwam.
‘Heb je er veel? Deals, bedoel ik dan?’ vroeg Naylene geïnteresseerd. Misschien wel omdat dit het zakelijke gedeelte van Linn haar baan was en dit meer was waar Naylene zich mee bezighield, maar Linn vond het juist leuk om er over te praten. Soms kon ze dat niet vrijuit doen, omdat niet iedereen het begreep of het wilde horen.
‘Een aantal, maar lang niet veel? Soms heb ik een video die specifiek gesponsord is door een merk, bijvoorbeeld Benefit of Morphe. Er zijn een aantal merken waarmee ik een kortingscode heb, wat vaak betekent dat als iemand die invult, ik ook een kleine commissie er voor krijg. Ik promoot nu één lingerieketen waar ik achter sta, maar dit is eigenlijk maar een klein deel van alle aanboden die we binnenkrijgen.’ Wekelijks kreeg Linn te horen welke bedrijven haar ergens bij wilden betrekken, maar ze sloeg een groot deel af. ‘En los daarvan, krijg ik ontzettend veel PR? Bedrijven en mensen die hopen dat ik hun producten ga gebruiken in mijn video’s, maar dat is niet verplicht.’ Ze wist nog goed hoe Calum een aantal seconden naar alle pakketjes had gestaard, voordat hij echt had geweten wat hij er over had moeten zeggen. Het was ook behoorlijk indrukwekkend, maar Linn was dankbaar voor alles wat mensen haar opstuurden.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Tijd om weer in een eigen omgeving door te brengen was altijd prettig. Calum probeerde altijd zoveel mogelijk te genieten van de dagen waarop hij niet veel hoefde te doen. Het waren de momenten dat hij zijn vrienden zoveel mogelijk probeerde te zijn, maar tegelijkertijd ook tijd voor zichzelf probeerde te pakken. Soms waren het de momenten waarop het allemaal een beetje te veel werd, maar vaak was het een tijd waar hij zoveel mogelijk van genoot.
Ondanks dat hij zeker tijd door had gebracht met de mensen die hij minder vaak te zien kreeg, had Calum ook genoeg tijd doorgebracht met Ashton de afgelopen dagen. De terugkomst had zijn beste vriend namelijk het een en ander gebracht. Calum had hem een paar maanden geleden al gewaarschuwd voor zijn gevoelens. Voor het feit dat hij misschien meer wilde uit de relatie met Naylene dan zij dat wilde. Daar hadden ze nu blijkbaar goed over gesproken. Aan Ashton was te zien geweest dat hij er behoorlijk door was geraakt, daarom had Calum geprobeerd er zoveel mogelijk voor hem te zijn. Ze hadden er niet eens veel over gesproken, dat was niet tussen hen, maar ze hadden wel het een en ander gedaan om Ashton zijn gedachten op een ander punt te kunnen brengen.
Vandaag was er echter tijd voor een andere vriendin. Calum had Linn uitgenodigd om bij hem te komen eten en de rest van de avond samen door te brengen. Deels om een beetje goed te maken voor het ontbijtje wat ooit was mislukt, maar vooral zodat ze bij konden praten en misschien wat plannen konden maken voor Europa. Van wat Calum er van had begrepen was het namelijk het plan dat Linn een deel van de tour mee zou gaan. Hij had het balletje al eens opgegooid, maar ook Michael leek het een goed idee te vinden en het plan was ondertussen zo goed als rond. Waarschijnlijk waren er nog een paar mensen die bezig waren met het laatste te regelen.
Als avondeten had Calum gekozen voor hetgeen wat hij het beste kon maken: de pasta die hij ooit van zijn moeder had leren maken. Er waren niet heel erg veel dingen waar hij heel comfortabel bij was om te koken, maar hiervan wist hij zeker dat het goed aan zou komen. Daarbij had Linn ook al wel aangegeven dat ze zelf niet de beste kok was. Dat was ook de reden dat ze zelf even weg was gestapt uit de keuken, waar ze echt een hele tijd had gezeten, om met Duke te spelen. Voor Calum had dat de kans geboden om het laatste aan zijn gerecht te doen, om het vervolgens op te dienen.
Met twee borden liep hij naar de woonkamer, waar ook een tafel stond. Calum zette de twee borden neer naast de glazen die hij er al eerder neer had gezet gevuld met wat water. Voor zichzelf had hij er een biertje neer gezet, voor Linn had hij wijn ingeschonken.
“Ik hoop dat je het wat vindt.” Calum was altijd blij als hij het eten had gemaakt. Het smaakte goed en het was ook nog niet eens heel erg moeilijk om te maken.
“Vast wel Cal. Het ruikt in ieder geval heerlijk.”
Beiden schoven ze aan de tafel. Calum vond het prettig dat hij Linn te zien kreeg. De afgelopen tijd was het toch iets minder geweest. Ze was naar de concerten in de buurt komen kijken, daarna hadden ze niet echt tijd gehad om iets met elkaar af te spreken tot vandaag. Vanuit zijn kant was er toch wel wat gemis geweest, want Calum genoot zoveel mogelijk van de tijd die hij had met Linn. In het afgelopen half jaar was ze wel een van zijn beste vriendinnen geworden. Daarbij had ze de afgelopen tijd niet iets heel leuks mee gemaakt als het ging om een date. Dat was ondertussen al een paar weken geleden en waarschijnlijk niet iets waar Linn nog in was blijven hangen, maar Calum wilde haar wel aangeven dat ze beter verdiende dan dat.
“Proost.” Calum hief zijn glas, zodat hij hem zachtjes tegen die van Linn aan kon klinken.
“Proost. En eet smakelijk.”
Voordat Calum aan zijn eigen eten begon, wachtte hij totdat Linn wat van haar pasta had geprobeerd. Nu was hij toch wel benieuwd wat ze er van vond. Waarschijnlijk was het lang niet zo goed als dat van zijn moeder, maar voor nu moesten ze het er mee doen.
“Dit is echt heerlijk!”
“Dankjewel! Al is het vooral aan mijn moeder te danken.” Zelf was Calum niet goed met smaken, hij zou niet weten wat voor kruiden hij moest hebben om het goed bij elkaar te laten smaken. Wat hij hoe lang moest koken, waardoor zijn groenten wel eens mislukten. Dan was het een overgaar en het andere juist niet gaar genoeg.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat Linn wel degelijk haar best had gedaan om haar gevoelens uit haar hoofd te zetten, was het lastiger dan dat ze in eerste instantie had gedacht. Vooral toen Calum had gevraagd of ze de avond bij hem door wilde brengen. Hij zou zelfs gaan koken. Linn wist dat het niks betekende. Het logische deel van haar persoonlijkheid kon haar verzekeren dat ze alleen maar vrienden waren en dat er niks zou gaan gebeuren. Want het was duidelijk hoe Calum over de liefde dacht en dat zou niet gaan veranderen. Maar dan was er nog het romantische deel, dat vurig hoopte dat Calum speciaal voor háár wilde koken. Dat het misschien toch meer was dan een avond tussen twee vrienden. Ze probeerde zich de woorden van Naylene te herinneren en te herhalen als een soort mantra in haar hoofd, terwijl ze toe had gekeken hoe Calum had gekookt. De woorden hadden tot nu toe nog geen succes gehad.
‘Dan moet je je moeder vertellen dat ze ontzettend goed in koken is,’ zei Linn glimlachend. Ze vond het aandoenlijk dat hij iets had gemaakt wat zijn moeder, blijkbaar, ook vaker voor hem had gekookt. Dit gerecht betekende iets voor hem en hij voelde zich genoeg op zijn gemak om het met haar te delen. Weer moest Linn zichzelf er aan herinneren dat het niks betekende. Ze waren twee vrienden, die samen aten. Zoals zij en Naylene samen hadden geluncht. Het was niks.
Linn greep naar haar glas wijn, om zichzelf af te leiden van hetgeen wat er in haar hoofd allemaal gebeurde. Ze hield het in haar hand, terwijl ze haar vork ronddraaide in de pasta. ‘Maar er moeten ook wat credits naar jou. Mijn vaders hebben me vaak genoeg geprobeerd om iets te leren, maar het heeft nooit goed gesmaakt. Ik deed het altijd verkeerd.’ Linn haalde haar schouders op. Teveel kruiden, te weinig saus, de pasta net niet gaar. Er was altijd wel iets geweest.
Linn zette haar glas wijn aan de kant, maar de voet kwam schuin op het placemat terecht, waardoor de wijn over haar bord heen stroomde. Linn probeerde het nog te redden, maar daardoor stootte ze het bord van de tafel en belandde de warme pasta op haar schoot, op haar roze rokje.
‘Shit!’ bracht Linn uit, terwijl ze nog met haar handen in de lucht verslagen naar het bord keek dat omgekeerd op haar schoot lag. Het was even stil, waarna Calum begon te lachen.
‘Cal! Dit is niet grappig!’ zei ze, al was de humor er eigenlijk wel van in te zien. Zeker vanuit Calum zijn kant. Linn haalde het bord van haar schoot en probeerde wat van de pasta weer op het bord te schuiven, die nu toch wel heet aan begon te voelen door de stof van haar rokje heen.
‘Hier, dan help ik wel,’ zei Calum lachend. Hij kwam achter de tafel vandaan en liep naar haar toe, zodat hij samen met haar het eten van haar kleding af kon plukken en kon verzamelen op het bord. ‘Ugh, het zit ook in mijn haar,’ klaagde Linn, die de saus en wijn uit de onderste plukken probeerde te halen.
Calum zette het bord neer op tafel en stak zijn handen naar haar uit. ‘Kom, dan zoeken we iets anders wat je aan kan doen. Zo kun je hier niet de hele avond blijven zitten.’ Linn nam zijn handen aan en kwam overeind van de stoel, waarna ze hem volgde naar zijn slaapkamer.
‘Sorry, van het eten. Het was echt heel erg lekker, voordat ik mijn wijn er overheen gooide.’ Ze wilde er wel zeker van zijn dat Calum wist dat ze het niet expres had gedaan. Hij was ondertussen opzoek naar iets wat ze kon dragen en trok verschillende lades open. ‘Het geeft niks? We hebben nog wat over, dat kan je dan eten.’ Calum haalde iets uit de lade en gaf die aan Linn. ‘Hier. Ik denk dat als je de touwtjes goed aantrekt, deze je wel moet passen.’ Het was een simpele sportbroek, maar voor nu zou het goed genoeg zijn. Linn bedankte hem, waarna Calum de kamer verliet, zodat ze zich om kon kleden.
Zo voorzichtig mogelijk deed ze haar rokje uit, zodat ze niks anders vies zou maken. Ze trok de sportbroek aan en ze kreeg gelijk. De touwtjes leken nog te helpen om de stof rond haar lichaam te houden.
Ze pakte haar rokje en liep terug naar de keuken, waar Calum het eten van haar bord schraapte en in de prullenbak gooide. ‘En?’ vroeg Linn, waarna ze een rondje draaide om de outfit te laten zien. ‘Bikershorts zijn in, dit kan ook best een look worden, toch?’ vroeg ze aan hem, wat enkel gelach opleverde.
‘Kan ik deze misschien in de was gooien?’ vroeg ze en ze hield het rokje omhoog. ‘Ik wil niet dat de vlekken er te lang in blijven. Dan gaan ze er moeilijker uit.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Dit was alleen iets wat hen kon overkomen. Zo zag Calum het in ieder geval. Gelukkig waren de twee ondertussen wel iets van elkaar gewend. In zijn buurt hoefde Linn er echt niet altijd voor de volle honderd procent uit te zien. Ze had al wel eens zonder make-up naast hem gezeten. Daar hadden ze vervolgens een best diep gesprek over gehad. Het speet Calum dat ze het idee had dat make-up nodig was om sommige mensen buiten te houden. Hij wist dat Linn er ook gewoon echt plezier in had om haar make-up te doen. Hij kon zich echter niet voorstellen dat ze er iedere ochtend zin in had, zelfs niet om ook maar een klein beetje op te doen.
Nu stond Linn in zijn eigen kleding voor hem. In ieder geval zijn broek. Iets waar ze nog wel om kon lachen. Natuurlijk was Calum heel wat groter en ook echt wel breder dan Linn was, wat ook wel te zien was aan haar baggy broek. Iets wat alleen maar heel erg comfortabel kon zitten, in zijn ogen.
“Euh ja, kom maar mee.” Calum had dan wel een wasmachine in zijn huis staan, het was niet dat hij daar vaak gebruik van maakte. Hetgeen wat hij mee nam op tour, werd vaak naar de stomerij gebracht, de rest werd vaak voor hem gedaan. Hij had de hoop dat Linn wist hoe de machine aan moest, want anders zouden ze niet heel erg ver komen.
Calum liep Linn voor naar de bijkeuken, waar de twee machines wel stonden, samen met plaats om het op te hangen. Ergens wilde hij niet toegeven dat hij helemaal niet wist wat hij moest doen. Hij keek dan ook naar de verschillende flessen die uitgestald waren op de planken, daar moest iets tussen staan dat vlekken zou verhelpen. Er waren wel eens vlekken in zijn kleding gekomen door Duke en die waren er ook wel weer uit gegaan.
Uiteindelijk vond Calum een verpakking waarop stond dat het tegen vlekken was. Hij pakte het er bij en keek op de achterkant om te weten wat hij er mee moest doen, maar voordat hij het goed en wel kon lezen had Linn de verpakking al van hem overgenomen.
“Je hebt niet zo heel erg veel verstand van wassen of wel?” vroeg ze lachend, waarop Calum zijn hoofd moest schudden. Het was niet iets wat ooit nodig was geweest om te leren.
“Nee, ik heb echt geen idee.” Gaf Calum dan ook eerlijk toe. Wat deze keer Linn behoorlijk aan het lachen maakte. Calum vond het al heel wat dat hij wist hoe hij sommige dingen moest koken. Een wasmachine was niet iets waar hij meer informatie over nodig had gehad. Hij zou niet eens weten hoe hij het ding in moest stellen. De aan en uit knap was zo gevonden, maar wat de machine dan deed, daar had hij geen idee van.
“Dan ga ik je dat leren.” Calum wist niet wanneer hij het ooit nog zou gaan gebruiken, maar hij vond het lief van Linn dat ze haar best wilde doen voor hem.
“Maar hoe komt het dat je niet weet hoe te wassen. Je hebt vast genoeg was?” Linn legde ondertussen haar rokje op de plank en opende de verpakking die Calum net nog in zijn handen had gehad.
“Ik doe mijn eigen was niet?” Natuurlijk had Linn zich dat ook wel bedacht.
“Diegene die het huis schoon houdt is zo lief dat ze ook mijn was wil doen. Hetgeen wat meegaat op tour moet sowieso op een andere manier gewassen worden, dus dat gaat vaak naar de stommerij.” Calum wist nog wel wat in de wasmachine kon en wat beter niet zo was. Daarbij was hij dankbaar dat hij zijn eigen was niet hoefde te doen. De vrouw die zijn huis schoon hield was echt een schat en hij probeerde haar zo af en toe wel iets leuks te kopen. Zo liet hij wel eens bloemen voor haar achter en had hij haar ook wel eens een bon gedaan zodat ze een keer een dagje voor zichzelf had in een spa.
“Maar wat nou als er zich een noodgeval voor doet!”
“Zoals deze?”
“Ja zoals deze!”
Calum moest wel lachen om de situatie. “Het is niet zo dat dit vaak gebeurd.” Niet alleen dat iets mis gaat, maar Calum doelde vooral op de situatie. Hij kookte echt niet zomaar voor iedereen. De pasta was sowieso iets bijzonders wat hij echt niet maakte als iedere vrouw over de vloer kwam.
“Nou, dit spul gebruik je dus voor vlekken. Je moet het er op smeren en twee minuutjes laten staan voordat je het in de wasmachine gooit. Daar kun je een normaal programma doen, want er zit verder toch niet in.”
“Normaal programma?” Calum voelde zich echt verloren. Hij had echt geen idee waar alle knopjes op de machine voor stonden en welke hij dan waar voor zou moeten gebruiken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Er waren een aantal dingen die Linn van haar vaders had moeten leren voordat ze echt op haarzelf was gaan wonen. Het koken hadden ze al opgegeven, al waren er een paar kleine recepten die ze zo nu en dan nog wel kon gebruiken. Smoothies, die kon ze ook nog wel maken. Daarvoor hoefde ze niet veel te onthouden en op te letten of er iets kon verbranden. Haar was doen hadden ze haar echter wel willen leren, al had ze al een hoop geweten van de dagen dat ze mee had geholpen in hun Bed and Breakfast. Linn snapte wel dat wassen nooit echt een prioriteit was geweest voor Calum. Zeker als hij een groot deel van het jaar op tour was en het voor hem werd gedaan. Ze veroordeelde hem daar ook niet over. Ze vond het juist wel schattig, samen met het idee dat zij hem nu iets zou kunnen leren.
‘Ja, een normaal programma. Kijk.’ Linn ging door haar knieën en trok Calum aan zijn arm met haar mee. Ze wees naar de verschillende knopjes. ‘Je kunt veel verschillende programma’s kiezen. Je hebt een programma voor fijne was, wat ik altijd gebruik voor mijn ondergoed en soms ook dunne blousjes of mesh tops, zodat het water de was niet kan beschadigen. Al doe ik ze voor de zekerheid dan ook nog in een netje, zodat ze wat veiliger zijn. En je hebt een programma voor donkere en lichte was, en je hebt ook een besparend programma, waarmee je water bespaart.’ Dat was nog lang niet alles, maar ze kon aan Calum zien dat hij dit al aardig wat vond.
Linn ging op de grond zitten, zodat ze niet meer op haar hurken hoefde te zitten. Ze opende de klep van de wasmachine en pakte vervolgens haar rokje, die ondertussen al een paar minuutjes op de bovenkant had gelegen met de vlekkenverwijderaar. Ze hoopte dat het voldoende was en dat de vlekken er uit zouden gaan. Ze legde het rokje in de wasmachine en deed het ronde deurtje weer dicht.
‘Als alles er in zit en de deur zit goed dicht, dan kan je het programma instellen,’ vertelde ze aan Calum. Ze wees naar de juiste knop. ‘Deze moet je hebben. Waarschijnlijk geeft hij eerst aan dat het twee uur gaat duren, maar vaak wordt de tijd nog aangepast aan de hand van hoeveel er precies in de machine zit.’
‘Echt? Kan dat?’ vroeg Calum verbaasd, waarop Linn knikte. ‘Die dingen worden veel te slim. Er komt een moment dat ze de hele wereld gaan overnemen,’ grapte Linn. Al die machines konden steeds meer! Via een Google Home of een Alexa was het al mogelijk om alles in je huis aan of uit te zetten, en waarschijnlijk was dat nog maar een klein onderdeel van wat het allemaal kon.
‘Druk deze maar in,’ zei ze tegen Calum, zodat hij zelf in ieder geval zou weten hoe hij een kleine was zou moeten doen, als er weer eens een noodgeval zou ontstaan zoals deze.
‘Deze?’ vroeg Calum voor de zekerheid, terwijl hij zijn vinger op de knop legde die Linn aan had gewezen. Linn knikte, waarna Calum de knop indrukte. De wasmachine maakte een paar piepjes en vervolgens vulde de trommel zicht voor een klein deel met water.
‘En als hij klaar is, dan piept hij waarschijnlijk. Dat horen we dan vanzelf wel. We kunnen ondertussen wel weer gaan eten.’
‘Zeker weten dat dit allemaal goed gaat?’ vroeg Calum en hij wees naar de wasmachine. Linn knikte, vol vertrouwen. ‘Ja, absoluut. Er kan eigenlijk maar weinig mis gaan. Kom.’ Linn kwam overeind en stak haar handen uit naar Calum, zodat ze hem overeind kon helpen.
‘We kunnen ook wel hier eten? Als er dan iets mis gaat?’ stelde Calum voor. Linn wilde zeggen dat er echt niks mis zou gaan, maar ze merkte dat Calum er toch niet zo zeker van was. Daarom knikte ze en ging ze weer zitten. ‘Goed, dan eten we hier.’
Duke kwam door de deur heen gewandeld, om te kijken wat ze aan het doen waren. Linn spreidde haar benen en klopte op de ruimte die er nu was ontstaan. ‘Kom maar, Dukey.’ Het hondje rende vrolijk op haar af, zodat ze hem kon knuffelen. Ondertussen haalde Calum het eten op.
Hij kwam aan met zijn eigen bord en een nieuw bord voor Linn. Linn moest Duke daardoor wel loslaten, maar hij bleef netjes tussen haar benen zitten. Al had het eten er misschien ook wel iets mee te maken. ‘Dankjewel. Ik beloof je dat ik het niet nog een keer zal omgooien.’
Linn hield haar bord iets omhoog, zodat Duke er niet bij kon. Al had hij van Calum wel geleerd dat hij niet mocht schooien. ‘Ik denk dat dit de eerste keer is dat ik voor een wasmachine heb gegeten, maar het is zeker iets om te onthouden,’ zei ze tegen Calum.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Een tijdje hadden ze met z’n tweeën voor de wasmachine gezeten. Ze hadden samen hun eten op gegeten en waren van het ene gesprek in het andere verwikkeld geraakt. Geen van beiden had dat ook opgekeken toen de wasmachine aan had gegeven dat het programma klaar was. Pas een half uur later was één van hen bewogen. Calum had de borden naar de keuken gebracht, terwijl Linn de rest van de was had geregeld. Vervolgens waren ze met z’n tweeën in de woonkamer uitgekomen. Ze waren op de bank geploft, hadden de televisie aan gezet en er waren wat meer biertjes en glaasjes wijn bij komen kijken.
Ondertussen was het een paar uur later en kon Calum de alcohol zeker in zijn lichaam voelde. Beiden hadden ze heel wat moeten lachen om een onzinnig programma waar ze langs waren gezapt en hun aandacht had getrokken. Ondanks dat het helemaal nergens op had geslagen, hadden ze beiden behoorlijk moeten lachen om hetgeen wat ze voor hen hadden gezien.
“Ik weet niet wat dat was, maar volgens mij was dat het slechtste wat ik ooit op televisie heb gezien!” Een programma dat er voor wilde zorgen dat mensen vreemd gingen was behoorlijk heftig. Dat mensen ook nog zo dom te zijn om er in te stappen, was eigenlijk nog zoveel erger.
“Ik kan echt niet geloven dat mensen zich hier echt voor opgeven!” Ergens was het best wel offensive voor mensen die echt om elkaar gaven. Er waren vast genoeg stellen geweest die met dat idee mee hadden gedaan aan het programma. Dat ze zoveel om elkaar gaven dat ze best mee wilden doen aan een programma dat hun ergens naar een tropisch eiland bracht.
“Dat is juist hetgeen wat er voor zorgt dat mensen gaan kijken! Dat ze het juist niet geloven!” Het was duidelijk dat Linn het programma vaker had gekeken, ze had zelfs een paar namen geweten en ze had geprobeerd om Calum een beetje op de hoogte te houden van hetgeen wat er was gebeurd voordat hij was begonnen met kijken. Al waren de woorden tijdens de korte interviews ook behoorlijk duidelijk geweest.
Calum had ondertussen een radiozender op de televisie gevonden en zakte onderuit op de bank. Hij pakte het flesje bier, wat ondertussen de zoveelste was, en nam er een flinke slok van.
“Maar je moet toch zeggen dat je er nooit aan mee zou doen?”
“Nee, natuurlijk niet!”
Calum kon zich ook niet voorstellen dat Linn zich op zou geven voor een show zoals deze. Het was in zijn hoofd belachelijk dat mensen dat überhaupt deden. Een relatie hoorde iets bijzonders te zijn. Iets tussen twee mensen. Wanneer iemand dat niet op die manier kon zien, dan moesten ze nooit aan een relatie beginnen.
“Dat is een van de redenen dat relaties dus niet voor mij weg zijn gelegd.” Linn kwam iets overeind en trok haar beide benen op de bank, zodat ze in de kleermakerszit kon zitten, daardoor was ze heel wat hoger dan Calum zat, die lag immers nog steeds onderuit.
“Maar dit zijn maar een paar mensen, die eigenlijk gewoon aandacht willen. Het betekent niet dat alle relaties op deze manier zijn.” Calum knikte, dat wist hij ook wel. Zijn ervaring met relaties waren nou eenmaal niet heel erg goed en daarbij wilde hij het ook gewoon laten.
“Weet ik.” Fluisterde Calum. “Maar het is niet erg. Ik heb genoeg mensen om van te houden.” Dit onderwerp hadden ze al wel eens besproken, maar sinds Linn de redenen wist waarom Calum zo tegen relaties aankeek, was het eigenlijk nooit meer te sprake gekomen. Calum vond het nooit erg om er over te praten. Ashton vroeg hem er ook wel eens naar. Ook naar zijn mening over de situaties waar hij zich in bevond. Iets wat hij ook voor Linn wilde doen. Het was duidelijk dat ze wel in liefde geloofde en dat was prima.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld