Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Too much love will kill you

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De afgelopen dagen hadden de twee vrouwen dan wel in dezelfde omgeving doorgebracht. Naylene had er echter alles aan gedaan om Linn zoveel mogelijk te ontwijken. Gelukkig had Linn de afstand gerespecteerd.
Als Naylene in de woning was geweest, had ze zich voornamelijk terug getrokken in de slaapkamer. Af en toe hoe had ze gehoord hoe Linn, Meggy probeerde te troosten. Het verdriet raakte Naylene zo hard dat ze de vrouw amper aan kon kijken. Op sommige momenten maakte het haar ziek om te bedenken dat Linn het wel kon. Was dat het leven als vampier? Dat je uiteindelijk maar vrede had met wat er gebeurde. Het paste totaal niet bij het beeld wat ze had van Linn. De afgelopen dagen had ze aan dat beeld lopen twijfelen.
Vandaag was het verdriet alleen nog maar erger geworden. Hoe Linn het voor elkaar had gekregen, wilde Naylene niet eens weten. Toch had ze voor een afscheid van Allister gezorgd. Een klein gedenkplekje bij de ingang van de werkplaats waar hij vaak kwam. Enkele dorpelingen waren bij hen gekomen om hun spijt te betuigen. Hoewel Allister niet goed in het dorp had gelegen, deed Meggy dat wel. Het kon ook zijn dat Linn nog wat andere mensen had gedwongen.
Naylene had hen na het afscheid achter gelaten. Haar hoofd vol met gedachten en herinneringen. Het liefst wilde ze hen voor even vergeten. Toch wist ze ook dat het niet zou werken. Wat ook gebeurde, op het moment dat ze terug liep naar de woning kwam alles weer terug.
Het waren dit soort momenten waarop Naylene het liefst alles achter zich wilde laten. Haar hoofd maalde. Had ze al die maanden geleden wel de goede keuze gemaakt om Linn te vertrouwen met haar leven? Het antwoord behoorde volmondig ja te zijn. Ze had een tweede kans gekregen op haar leven. Toch was haar leven sindsdien er niet gemakkelijker op geworden. Het afscheid van haar broer, haar krachten, de Mikaelsons en nu het afscheid van iemand wie ze als vriend had gezien. Het deed pijn en op sommige momenten had ze gewild dat ze de keuzes niet had gemaakt. Dan bedacht ze dat ze hier was, dat ze leefde en dat was belangrijker dan alle pijn die ze kon voelen.
Dat maakte niet dat ze de pijn niet wilde vergeten. Daar probeerde ze alles aan te doen. Niets leek daarin succesvol te zijn.
Terwijl Naylene door de stad heen liep, merkte ze al voetstappen achter zich. Omdat er sneeuw was gevallen, was ze zich ineens bewust van het gekraak.
Even was ze hoopvol dat het Finn was. Een hoop die net zo snel ging als het was gekomen. De afgelopen dagen had ze dit al vaak genoeg gevoeld, om vervolgens weer teleurgesteld te worden.
Naylene sloot haar mantel en versnelde haar pas. De man achter haar kwam haar bekend voor. Toch had ze hem nooit gezien. Dat was de reden dat ze ook iets sneller begon te lopen. Er bekroop haar een naar gevoel. Zeker toen ze de hoek om liep en ze merkte dat de man dezelfde afslag nam.
Snel probeerde Naylene te bedenken wat ze kon doen. Wellicht maakte ze zichzelf gek. Daarom probeerde ze ook diep adem te halen. Toch stak ze haar hand in haar mantel om op zoek te gaan naar de steen die ze had gekregen.
Zonder verder nog om te kijken bleef ze door lopen. Hoewel ze niet terug wilde naar het huisje, was dat nu wellicht de beste oplossing.
Daar kreeg ze echter niet de kans toe. Nog voordat ze had besloten dat rennen haar beste optie was, kon ze dat niet meer. Bijna botste ze tegen de man op. Zijn lange blonden haren vielen over zijn schouders. Zijn ijzige blauwe ogen staarden in die van haar, terwijl er een grijns om zijn lippen speelde.
“Ik wist wel dat Lena ook in staat was haar eigen poppetje uit te kiezen.”
Ineens begonnen er stukjes op hun plaats te vallen. De man kwam haar bekend voor omdat hij ooit aan haar was beschreven, inclusief alle verschrikkelijke daden die hij had gedaan. Enkele dagen geleden had Linn nog geroepen dat hij de schade had toe gericht. Toen had Naylene niet willen geloven dat hij in de buurt was. Hoe kon het, als Linn van hem was gevlucht in Portugal. Hoe had hij ooit kunnen weten waar Linn zich bevond. Tenzij hij een heks had.
“Rhett.” Mompelde Naylene.
“Goed je weet wie ik ben.” De grijns was vast niets bij hetgeen wat Linn al die tijd had moeten zien, toch zorgde het voor een rilling over het lichaam.
Naylene greep naar de steen die in haar zak zat. Op het moment dat ze hem wilde pakken, voelde ze een greep om haar pols. Er trok een pijn door haar arm, alsof haar botten langzaam aan verbrijzeld werden.
“Waag het niet om geluid te maken.” Er veranderde iets aan de ogen van Rhett, iets wat Naylene wel eens bij Linn had gezien. Hij probeerde gebruik te maken van zijn dwang.
Het was wijselijk geweest om toen doen alsof zijn dwang echt iets met haar had gedaan. Naylene voelde echter niets en was te eigenwijs. “Heb je Linn haar leven niet al genoeg verpest?” beet ze terug, al kwam het er moeilijk uit door de pijn die ze in haar pols voelde.
“Linn?” Rhett proestte haar nieuwe naam nog net niet uit.
“Denk ze echt dat het werkt om een nieuwe naam te nemen? Om te gaan met de Mikaelsons en een heks te zoeken. Alsof dat zou werken. Ik blijf altijd in haar hoofd zitten.”
Naylene probeerde haar best te doen om zich te focussen op haar magie. Nu haar steen op de grond was gevallen, kon ze daar niet meer vanuit gaan. De magie uit de aderen van Rhett wel. Zijn woorden zorgde toch alleen maar voor woede bij haar. Wat hij Linn had aangedaan was vreselijk en nu probeerde hij het weer te doen. Ze was enkele minuten geleden nog woedend op Linn geweest, nu had ze ergens medelijden met de vrouw. Daarbij wilde ze de man voor haar dood hebben.
De magie in haar lichaam vulde zich langzaam.
“Maar het is echt zo. Lena heeft haarzelf een eigen heks gevonden. Al kreeg ik mee dat er iets niet helemaal werkt of wel?” De woorden waren zo denigrerend.
Naylene liet haar magie dan ook gaan. Heel even leek Rhett echt van slag te zijn en wilde hij naar zijn hoofd grijpen. Naylene wist net los te komen en probeerde weg te komen. De vampier was echter veel sneller haar spreuk te boven als ze tot nu toe had gezien. Zelfs bij de Originals.
Naylene wist nog struikelend weg te komen, het zorgde echter meteen voor een val in de koude sneeuw. Haar al pijnlijke pols ving de hardste klap op, waardoor ze gilde van de pijn. Verwilderd keek ze om zich heen, waarom was er niemand?!
“Ach arm heksding.” Aan haar schouder draaide hij haar om, waardoor Naylene hem weer aan moest kijken.
Gelukkig had ze nog iets van magie over, wat ze probeerde te gebruiken. Ze wist niet wat Rhett van haar moest, maar het kon niet goed zijn. Ze wilde niet eindigen zoals Allister.
“Dit is toch helemaal niet nodig?” Hij schudde met zijn hoofd, alsof zijn aderen niet waren geknapt maar hij enkel een kriebel voelde.
“Ik ben hier alleen maar om je te helpen. Waarom wordt mijn hulp altijd zo overkeken.”
Naylene wilde roepen dat hij geen gek was. Dat hij Linn vreselijke dingen aan had gedaan en dat hij daarom zou moeten boeten. Dat was wat ze hadden gewild. Maar het leek alsof hij tegen haar magie kon. Misschien was het ook wel niet zo krachtig. Naylene merkte ook wel aan haarzelf dat haar lichaam helemaal niet in staat was wat het normaal wel kon.
Rhett kwam dichter bij haar, waardoor Naylene naar achteren kroop. Hij pakte haar gezicht vast, waardoor ze alleen nog maar meer weg wilde.
“Ik ga je de keuze geven.” Hij bracht zijn hand naar zijn mond en zorgde dat er een wond ontstond. De hand werd vervolgens tegen Naylene haar mond aangedrukt. Ze probeerde haar hoofd weg te draaien. Ze wist hoe iemand een vampier werd.
“Nou kom op, een paar weken geleden smeekte je er nog praktisch om.” Rhett had alles gehoord? Hij was er al die tijd geweest! Al de moorden, ze waren terug te leiden naar hem. Naylene haar hoofd ontplofte door die informatie. Toch had ze iets anders aan haar hoofd. Ze probeerde het bloed tegen te houden, maar door de worsteling kreeg ze bijna geen lucht meer. Ze snakte naar adem, waardoor het bloed in haar mond kwam. De ijzerachtige smaak liet lang niet zo’n spoor achter als de keuze die ze daarna kreeg.
“Nou voor de keuze. Je hebt één dag om te beslissen wat je wil. Of je maakt zelf een einde aan je leven om vervolgens een vampier te worden en misschien wel een heks.” Een overweging die Naylene inderdaad wel eens had gemaakt. Nu wilde ze het niet eens, niet op deze manier.
“Of ik zoek je over vierentwintig uur op en zorg er voor dat je voorgoed gedag kan zeggen tegen je leven.”
Naylene schudde met haar hoofd, terwijl er een paar tranen in haar ogen opwelde. Dit was niet de manier waarop ze het had gewild. Natuurlijk wist ze dat aan de eerste optie nog een voorwaarde zat. De ogen van Rhett vertelden genoeg. Hij wilde een heks. Hoe geweldig als die heks dan ook nog eens vampier zou zijn. Maar ze wisten niet of het zou werken en ze wilde er niet op deze manier achter komen. Toch wild ze ook niet dood. Daarnaast was er ook nog eens Linn. Haar vriendin, ze had haar niet geloofd toen ze had beweerd dat Rhett hier was. Terwijl haar angst meer dan gerechtvaardigd was.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn rekende de afgelopen dagen tot een deel van de ergste dagen van haar leven.
Het kostte al haar zelfbeheersing om niet tegen Naylene te praten en haar de rust te geven die ze nodig had, die ze verdiende. Iedere dag voelde het alsof Naylene verder van haar af stond en Linn wist niet wat ze er mee aan moest. Ze had het gevoel dat alles wat ze deed, fout was. Zelfs de kleine herdenking voor Allister voelde niet goed genoeg.
Ze deed haar best om Meggy te ondersteunen, maar tegelijkertijd voelde het als een leugen. Het was immers haar schuld dat de vrouw haar zoon was verloren. Iets wat ze nooit zou kunnen veranderen, en op geen enkele manier goed zou kunnen maken. In de afgelopen dagen was de gedachte om Meggy te dwingen meerdere keren naar boven gekomen, maar iedere keer wist ze niet wat ze moest zeggen. Ergens voelde het verkeerd om haar verdriet weg te nemen. Alsof ze daarmee ook Allister tekort zou doen.
Naylene had hen achter gelaten. Linn wist niet goed waarvoor, maar ze probeerde vol te houden dat Naylene de ruimte nodig had. Ze had Meggy weer meegenomen naar huis en had haar op de stoel neergezet die Allister voor haar had gemaakt. Linn had een deken om haar schouders gelegd tegen de kou en was neergeknield bij de openhaard om het vuur aan te steken.
De blokken hout vatten vlam, maar Linn bleef nog even voor de haard zitten. Ze had gehoopt dat de herdenking voor Allister haar ook troost zou bieden, maar ze voelde zich niet anders dan vanochtend.
‘Het zal hier snel wat warmer worden,’ vertelde ze Meggy. Het was een stuk kouder geworden buiten. Het was één van de mindere dingen aan Engeland, vond Linn. Ze had liever de warme zon op haar gezicht dan de donkere wolken buiten.
‘Ik hoop dat Naylene snel terugkeert. Het is geen weer om buiten rond te dwalen, zeker niet alleen,’ verzuchtte Meggy, terwijl ze in het vuur staarde. Linn durfde bijna niet naar de oude vrouw te kijken. Ze zag er zo fragiel uit, met de deken stevig om zich heen geklemd en de lege blik die ze sinds een paar dagen in haar ogen had.
Een blik die zij had veroorzaakt.
Langzaam kwam ze overeind en stapte ze weg bij de haard. ‘Naylene weet wat ze doet. Ze heeft waarschijnlijk alleen wat tijd nodig om vandaag te verwerken.’
Dat hadden ze allemaal wel.
‘Ik zal alvast wat meer hout halen, dan hoeven we de rest van de dag niet meer naar buiten.’ Het hout dat Allister een paar dagen geleden naar binnen had gebracht, was bijna op. Gelukkig hadden ze nog een voorraad aan de zijkant van het huis, hopelijk nog beschermd tegen de koude sneeuw.
Linn liep langs Meggy heen en de vrouw pakte haar arm vast. ‘Het was een mooie herdenking, Linn. Allister moet het wel fijn hebben gevonden dat jij en Naylene hem zo goed begrepen.’
Ze sloeg haar ogen neer. Het was niet de eerste keer dat Meggy haar een compliment had gegeven over wat ze voor haar en Allsiter had gedaan. Het versterkte alleen maar het schuldgevoel wat ze al had. Meggy had geen idee dat ze de moordenaar van haar zoon bedankte.
‘Het is niet genoeg, dat zal het ook nooit zijn,’ fluisterde Linn, waarna ze een zacht klopje gaf op de verrimpelde hand van Meggy. ‘Maar nu heeft u in ieder geval altijd een plek om hem op te zoeken.’
Ze liet de vrouw los en liep naar buiten. Meggy riep haar nog na dat ze iets warms aan moest doen, maar de kou had geen invloed op haar.
De sneeuw kraakte onder haar voeten. Sinds Rhett haar had opgezocht, vond ze het alles behalve prettig om alleen te zijn. De sneeuw dempte veel geluiden, wat het nog erger maakte. Hij zou zo achter haar kunnen verschijnen. Het enige wat haar geruststelde, was dat hij niet het huis in kon. Daar zouden Naylene en Meggy altijd veilig zijn.
Ze knielde neer bij de houtblokken en verzamelde er een paar in haar armen. Misschien dat ze, nu Allister een herdenkingsplek had, ze het nog een paar dagen aan zou kijken en dat ze dan Naylene en Meggy hier achter zou laten. Waar ze naar toe zou gaan, wist ze nog niet. Misschien weer terug naar het vaste land. Uiteindelijk zou Rhett haar volgen, maar dan zou Naylene in ieder geval veilig zijn.
‘Linn! Linn!’ Geschrokken draaide Linn zich om. Naylene rende over het pad naar haar toe. Ze gleed bijna uit over de gladde stenen. Linn liet het hout uit haar armen vallen en haastte zich naar haar vriendin toe, zodat ze de val kon voorkomen.
Naylene sloeg haar armen om haar heen en hield haar stevig vast. Verward deed Linn hetzelfde. Een uur geleden had ze haar nog niet aan willen kijken en nu leek ze daar heel anders over te denken.
De kleding van Naylene was nat en koud, evenals haar handen.
‘Wat is er gebeurd?’ Bezorgd bekeek ze haar vriendin. Ze stapte naar achter en bestudeerde haar. ‘Ben je gevallen? Heb je pijn?’
Naylene schudde haar hoofd. Ze probeerde op adem te komen, maar het leek niet te lukken. Paniek flitste in haar ogen. ‘Rhett…’ Naylene hapte naar adem en schudde haar hoofd. ‘Het spijt me zo, Linn.’
Geschrokken keek Linn om haar heen. Rhett had haar wel verteld dat hij had geweten van Naylene, dat hij er voor zou kunnen kiezen om haar aan te vallen. Maar ze had niet gedacht dat hij het zo snel zou doen. Hij had al gekregen wat hij wilde.
‘Heeft hij je aangevallen? Wat heeft hij gezegd?’ Ze rook geen bloed, wat betekende dat Naylene geen open wonden had. Maar ze kende Rhett goed genoeg om te weten dat hij op allerlei manieren toe kon slaan.
Naylene schudde haar hoofd en zakte door haar knieën. Linn hield haar stevig vast en ging met haar op de grond zitten. Ze streek de haren van Naylene uit haar gezicht. Nu pas zag ze dat er wel degelijk bloed was. Het kleefde aan haar lippen.
‘Nee,’ fluisterde Linn. Ze veegde met haar mouw het bloed weg. Als Rhett haar zijn bloed had gegeven… Hij kon het om veel redenen hebben gedaan, maar hij wist van Naylene haar situatie. En dus ook van wat er zou kunnen gebeuren als ze dood zou gaan met het bloed in haar lichaam.
‘Hij heeft me vierentwintig uur gegeven,’ zei Naylene. ‘Als ik geen vampier wordt binnen die tijd, dan maakt hij een einde aan mijn leven.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De dood was de afgelopen maanden al enkele malen dicht bij geweest. Een vampier worden was zelfs een gedachten geweest die Naylene in paniek uit had gebracht. Nu ze het bloed van Rhett door haar aderen had stromen, leek dat ook gepaard te gaan met de gevoelens van angst. Het overweldigde haar.
Normaal gesproken kon Naylene goede overwegingen maken. De opties die voor haar lagen, probeerde ze op een rustige manier te benaderen. Op dit moment was het echt niet haalbaar.
Rhett had haar precies op de plaats die hij wilde. Naylene was zich er bewust van dat dit deel was om Linn zoveel mogelijk pijn te doen. Echter had hij ook dezelfde egoïstische overwegingen als Niklaus had gehad. Hij wilde haar een vampier maken, zodat hij ook een heks had. Koos Naylene daar niet voor, zou Linn nog iemand verliezen.
Met betraande ogen keek Naylene naar haar vriendin. Ze had haar moeten geloven. Rhett was daadwerkelijk in de stad. Toch was hij niet diegene die Allister had gedood. Dat maakte dit alles verwarrend. Linn had haar nodig, maar andersom was dat net zo. Alleen konden ze niet onder Rhett uitkomen.
“Oh Nay…” Linn haar stem klonk vol medelijden.
“Ik wil niet… Niet zo..” Naylene schudde haar hoofd. Ze wist wat hier aan vast zat. De verhalen van Linn hadden voor haar al een duidelijk beeld geschetst van Rhett. Hij was tot alles in staat. Als ze vampier werd, zat ze aan hem vast. Als ze dat niet deed…
Linn streek wat van de rode haren uit het gezicht van Naylene.
“We bedenken iets.”
“Wat?” Linn was zelf ook vreselijk bang voor Rhett. Naylene kon niet van haar vragen om met hem te vechten. Dat was niet eens een optie, omdat hij zoveel ouder dan haar was. Daarbij wist hij duidelijk van het enige voordeel wat ze hadden: haar magie.
Zoals verwacht had Linn ook niet een idee paraat staan.
“We moeten naar binnen.”
“Linn?!” Vroeg Naylene uit het niets, omdat ze zich iets had bedacht.
“Je vertelde me dat vampiers uitgenodigd moesten worden. Maar toch is Rhett bij je geweest. Hoe kan dat?” Het was wellicht hun enige redding geweest. Dat ze zich op konden sluiten in de woning, daar waren ze veilig. Al leek Rhett haar niet te schromen om vuur te gebruiken.
“Dat klopt. Ik denk dat Alli…” Linn schudde met haar hoofd. De naam deed haar nog zoveel pijn om uit te spreken. Ergens voelde Naylene de boosheid weer op komen. Er was geen tijd voor. Vierentwintig uur was te weinig. Rhett was zich vast ergens aan het verkneukelen omdat hij dit alles mee kreeg.
Naylene liet zich mee naar binnen nemen door Linn.
“Linn?” Meggy haar stem klonk zwak. Naylene wild er niet eens over nadenken om haar hier achter te laten. Hier blijven zou sowieso haar dood betekenen. Iets wat ze ook niet mochten veroorzaken.
“Ik kwam Naylene buiten tegen. Ze is behoorlijk koud van haar wandeling, ik zal haar helpen met omkleden.”
Linn nam haar daadwerkelijk mee naar boven, naar de kamer waar Naylene de afgelopen dagen. Verstijfd kwam Naylene op haar bed te zitten. Met grote ogen keek ze op naar Linn. Ze wist niet hoe ze dit aan moest pakken, dus ze hoopte dat Linn dat wel deed.
“We moeten een plan bedenken. Je gaat niet dood. Je wordt geen vampier, niet op Rhett zijn regels.” Linn schudde haar hoofd. Ze begon voor Naylene heen en weer te lopen.
Naylene voelde zich onrustig. Natuurlijk door hetgeen wat er was gebeurd, maar ook door iets anders. Dit had ze ook gevoeld op het moment dat Linn haar bloed had gegeven na de aanval. Ze kon de energie in haar eigen lichaam aanspreken om magie te gebruiken. Magie die nu overal doorheen ging.
“Hij krijgt dit allemaal mee.” Fluisterde ze. Natuurlijk. Rhett was hier ergens. Dus hij kon het hele gesprek volgen. Als ze een plan wilden maken dat zou slagen, dan mocht hij er niets van meekrijgen.
Dat deed Naylene denken aan één van de spreuken die ze van Kol had geleerd.
Ze sloot haar ogen en legde haar handen open op haar schoot. Het voelde gek om magie te gebruiken vanuit haar eigen lichaam. Het voelde zoals het hoorde.
De angst door haar lichaam zorgde echter wel dat het niet zo makkelijk ging. Haar handen trilde. Wat als ze dood ging door het gebruiken van de spreuken. Finn had haar verteld dat het een mogelijkheid was. Dan werd ze een vampier. Een vampier, die vast zat aan Rhett. Dat was niet wat ze wilde. Linn zou dan ook weer mee worden getrokken in zijn vreselijke narcistische wereld.
Het bed naast haar zakte in en een hand op haar schouder liet weten dat ze niet alleen was. Linn was bij haar.
De spreuk kostte minder kracht als ze had gedacht, of haar lichaam was sterker dan gebruikelijk.
“We kunnen spreken zonder dat hij ons hoort.”
“Ik weet dat je hebt geprobeerd om Finn een bericht te sturen. Heb je iets van hem gehoord?” Vroeg Linn hoopvol. Naylene wist niet hoe Linn het was, wellicht omdat ze het vaker had gedaan. Ze moest echter haar hoofd schudden. Al had ze contact kunnen zoeken met Finn, binnen 24 uur zou hij hier vast niet zijn.
“We moeten hier weg.” Fluisterde Naylene. Dat was het enige wat ze zich kon bedenken. Er kwam een snik over haar lippen heen. Ze vond deze hele gebeurtenis vreselijk. Ze werd er volledig door opgeslokt.
“Voor Meggy. Voor ons. We moeten weg.” Het was hun enige hoop om hier doorheen te komen.
“En dan moeten we zorgen dat dit stopt.” Hoewel Naylene angstig was, was er maar één optie. Dit moest stoppen waar het ook was begonnen. Bij Rhett.
“Nay, ik weet niet zeker of ik je begrijp.”
Naylene wist niet eens of ze haarzelf begreep. Ze konden niet zitten en afwachten. Het was geen antwoord op Linn haar vraag, toch wist ze nog enkele woorden uit te brengen. “Ik ben bang, maar we moeten iets doen.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn durfde niet hardop te zeggen waar Naylene op doelde, maar diep van binnen wist ze het wel. Er was maar één optie om dit alles te stoppen. Ze zouden hier weg kunne gaan en zo Meggy beschermen, maar Rhett zou hen achterna komen. Hij zou hen blijven volgen. Hij zou Naylene doden en Linn haar leven terroriseren. Dat was niet het leven wat ze Naylene gunde. Ze hadden maar één optie.
Rhett moest dood.
‘Als we dit gaan doen,’ begon Linn voorzichtig, met de nadruk op als, ‘dan moeten we het goed doen. We krijgen maar één kans.’ Als Rhett op de hoogte zou zijn van hun plannen, dan was het over. Dan zou hij er een einde aan maken.
‘Ik heb magie.’ Naylene hield haar handen omhoog. Linn zag niks anders dan normaal gesproken, maar ze wist wat ze bedoelde. Ze had zojuist een spreuk uitgevoerd zonder dat ze hulp nodig had gehad van iets magisch om haar heen. Hoe dat kon, wist Linn niet. Maar ze was er dankbaar voor dat het nu het geval was. Het gaf ze een kans om een plan te bedenken. ‘Ik kan magie gebruiken om hem te verzwakken. Dan kunnen we hem doden.’
Linn drukte haar hand tegen haar mond. Ondanks dat ze allebei hadden geweten waar ze over hadden gepraat, voelde het erger nu Naylene het hardop zei. Als vampier had ze vaker bewust de keuze gemaakt om iemand te doden, maar niet op deze manier. Het voelde vreemd. Met name omdat ze had verwacht dat een slimme stem in haar hoofd haar zou tegenouden, maar dat gebeurde niet. Het idee van een leven zonder Rhett, echt zonder hem, maakte haar enkel hoopvol.
‘Heb je dan nog meer magie nodig?’ vroeg Linn. Ze wist niet goed hoe dit werkte. Niemand had het geweten. Het had niet in boeken gestaan en ook de Mikaelsons hadden niks kunnen vertellen. Naylene was speciaal. Het was een vloek en een zegen tegelijk.
Naylene bewoog haar vingers en bestudeerde ze aandachtig. Uiteindelijk schudde ze haar hoofd. ‘Ik denk het niet. Het voelt anders. Goed.’
Linn snapte niet hoe, maar ze was dankbaar. Dat betekende dat ze een kleine voorsprong zouden hebben. Ze had gezien wat Naylene haar magie kon doen. Als ze Rhett lang genoeg op de grond kon houden, dan zou zij een kans hebben om een staak door zijn hart te duwen.
‘Dit is gekkenwerk,’ mompelde Linn, terwijl ze weer door de kamer begon te lopen. Ze waren Rhett zijn dood aan het uitplannen, terwijl er nog een andere zorg was: Naylene zelf. Zolang ze het bloed van Rhett in haar lichaam had, liep ze gevaar. Rhett hoefde alleen maar haar nek om te draaien en het zou gedaan zijn. Naylene liep nog meer gevaar dan dat ze normaal al deed.
‘Wat als hij, ondanks de magie, de kans krijgt om jou iets aan te doen?’ vroeg ze aan haar. Ze stopte met lopen en keek naar haar vriendin. Zittend op het bed leek Naylene een stuk kleiner dan dat ze normaal gesproken was. Ze leek nog steeds aangedaan door wat er was gebeurd, maar tegelijkertijd was er ook iets vastberaden aan haar.
‘Dan moeten we hem daar de kans voor geven.’
Linn schudde haar hoofd. ‘Moeten we niet wachten? Tot het bloed uit je lichaam is?’
‘We hebben geen tijd om daar op te wachten.’ Naylene kwam overeind. ‘En ik denk dat het bloed helpt met de magie.’
Linn vloekte in het Portugees. Ze moesten nu handelen. Als ze dat niet zouden doen, dan zou Naylene over een dag niet meer leven. Dat had Rhett haar immers verteld. En ondanks dat ze niet zeker wisten of het bloed zorgde voor de magie van Naylene, hadden ze ook geen tijd om het uit te testen.
Ze drukte haar vingers tegen haar slapen. ‘Dus we moeten hier weg, en vallen hem ergens anders aan?’
Naylene knikte. ‘Hij volgt ons waarschijnlijk. En ik kan hem naar een afgelegen plek lokken.’
Linn schudde haar hoofd en liep naar haar toe. ‘Dat is veel te gevaarlijk, Nay! Ik kan je niet alleen met hem laten.’
‘Je bent natuurlijk wel in de buurt,’ stelde Naylene haar gerust, maar het deed niks voor de angst die Linn al voelde sinds Naylene had verteld wat er was gebeurd. Naylene alleen laten met Rhett was een ontzettend slecht idee. Dan zou ze er niet zijn om haar te beschermen als het fout zou gaan. En Rhett kennende, zou dat hoe dan ook gebeuren. ‘Maar hij wil vroeg of laat toch zijn antwoord. Dus dat kunnen we tegen hem gebruiken.’
‘Het gaat allemaal zo snel.’ Linn wist dat ze geen tijd hadden om stil te staan. Zo voelde het ook niet. Maar hoe konden ze zomaar weg? Dan zouden ze Meggy achterlaten. Dat idee was misschien niet erg geweest toen Naylene nog de mogelijkheid had gehad om hier te blijven, maar nu zouden ze Meggy helemaal achter moeten laten.
‘Ik probeer al dagen te bedenken wat ik aan Meggy moet vertellen, maar ik kan nergens op komen. En als we allebei weg gaan, wat moet ze dan?’ Linn wist dat dit gevaarlijk terrein was. Het gesprek dreigde te gaan over Alli en daarmee zou ook weer naar voren komen wat ze had gedaan. Als Naylene zich dat zou beseffen, zou ze zich misschien realiseren dat ze dit beter alleen kon doen. Dat het verstandiger zou zijn om haar aan haar lot over te laten.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Nooit had Naylene gedacht ze een moord op iemand zou beramen. Laat staan dat het idee haar zo aan staan stond dat het haar diep van binnen plezier deed door er enkel en alleen aan te denken. Ze probeerde het weg te schrijven aan de magie die nu door haar lichaam heen stroomde. Of wellicht aan het feit wat Linn ook al aan had gegeven: het ging allemaal heel snel.
Naylene hoefde niet na te denken over Linn haar vraag. Dit zou niet gaan werken als één van hen hier achter zou blijven. Dat was gewoon geen optie.
Toch voelde ze ook weer de woede naar Linn opkomen. Ze wist nu dat Linn niet had gelogen over Rhett. Ware het niet dat hij niet diegene was geweest die Allister had gedood. Daar was Linn nog altijd verantwoordelijk voor. Iets wat Naylene haar niet zomaar kon vergeven.
Toch wist Naylene ook dat ze dit niet in haar eentje kon doen. Ze had Linn nodig om dit plan te laten werken. Daarvoor moest ze haar woede onderdrukken. Wellicht zelfs omzetten naar Rhett. Zo probeerde haarzelf te vertellen dat hij Linn aan had gezet tot het doden. Dat hielp. Maar toch was er een stem in Naylene haar hoofd die haar bleef vertellen dat Linn de werkelijke schuldige was.
“We moeten hier allebei weg. Zelfs als één van ons blijft zal Meggy nog gevaar lopen.” Naylene zag het ook niet zo zitten. Vanmorgen had ze nog gedacht dat ze bij Meggy zou blijven, terwijl Linn haar eigen weg verder zocht. Alles was ineens veranderd.
“Als je daar zeker van bent.”
Naylene knikte. “We kunnen dit allebei niet alleen. We hebben elkaar nodig. Hoe boos ik ook op je ben.”
Linn keek naar haar handen. “Het spijt me echt…”
“Daar praten we later wel over.” Naylene kon Linn op het moment nog niet vergeven. Ze wilde er niet eens over nadenken. Ze had een vriend van hen beide het leven ontnomen. Iemand wie juist een goed leven had moeten hebben. Allister had haar op sommige momenten zo aan Chris doen denken. Hoewel Allister gewoon met haar had kunnen spreken, had hij een bijzondere manier van communicatie gehad. Voor Naylene was het dan ook alsof ze haar broer voor een tweede keer was verloren.
Linn knikte. Naylene kon aan alles merken dat ze nerveus was. Ze voelde het zelf ook wel. Wat ze op het punt stonden te doen was ook niet niets. Hopelijk zou het een deel van hun leven veranderen. Zouden ze doen wat Linn al die tijd hadden gewild. Daarna zou Naylene altijd nog kunnen kijken of ze bij haar in de buurt wilde blijven of haar eigen weg zou vinden.
“We gaan beiden.” Het klonk meer als een vraag dan een statement. Daarom maakte Naylene ook een instemmend verhaal.
“Maar wat moeten we Meggy dan vertellen?”
Naylene streek door haar haar, terwijl ze een idee probeerde te bedenken. Het hoefde niet perfect te zijn. Het moest enkel iets zijn dat Linn met zoveel overtuiging kon zeggen dat ze hier weg konden en Meggy een leven konden geven. Dat ze het moest leiden zonder Allister en henzelf, wilde Naylene even vergeten. Anders zou ze nooit afscheid kunnen nemen.
“Vertel haar…” Naylene dacht even na over haar volgende woorden.
“Vertel haar dat ik een kind draag en dat het hier niet ter wereld kan komen. We naar een stad gaan om veilig te zijn. Ze hoeft zich geen zorgen te maken over ons. Laat het zo vaag mogelijk, geen details.” Naylene wist zeker dat Meggy haar niet zou veroordelen. De rest van de stad zou dat wel doen. Die zou verhalen proberen te verzinnen als ze dit nieuws zouden horen. Een buitenechtelijke relatie. Iemand die misbruik van haar had gemaakt. Het maakte Naylene niet uit. Als ze hier maar weg konden. Ze zouden toch niet terugkeren. Als ze Rhett hadden verslagen zouden ze nieuw onderdak gaan zoeken.
“Nay…”
“Ik weet dat het niet het meest ideale verhaal is…”
“Nee, nee, ik ben gewoon onder de indruk dat je er zo mee komt. Dat hoofd van jou….” Linn kreeg het voor elkaar om nog een beetje te laten lachen.
Veel tijd om te lachen of hier ook maar stil te blijven staan was er niet. Daarom stond Naylene op. Ze keek naar haar spullen. Ze konden niet van alles meenemen. Wat kleding was echter wel raadzaam.
“We moeten zo snel mogelijk pakken.”
“Ik heb alles al gepakt.”
Naylene wist even niet wat ze met de woorden van Linn moest doen. Al paste het wel bij hetgeen wat ze had verteld. Ze had nagedacht over wat ze Meggy had moeten zeggen, omdat ze zelf had willen vertrekken en hen beiden achter had willen laten.
“Ga dan naar Meggy. Vertel haar wat je haar moet vertellen. Ik pak mijn spullen en zal zorgen voor een spreuk, zodat Rhett ook dat gesprek niet kan mee luisteren.”
Linn knikte, ze stond op van het bed.
Naylene bedacht zich ineens iets en pakte de mouw van Linn haar jurk vast.
“Als we hier vandaan gaan. Dan moeten we Rhett doen laten denken dat hij een wig in onze vriendschap heeft gedreven. We moeten doen alsof we ruzie hebben, zodat het echt lijk alsof ik alleen verder ga. Alleen dan zal hij het geloven.” Ze hadden een verrassingselement nodig. Zo lang Rhett zou denken dat Naylene daadwerkelijk alleen was, dan dacht hij dat hij had gewonnen. Hij wist immers niet dat zij op het moment toegang hard tot haar magie.
Naylene schrok van de armen die ze ineens strak om haar heen voelde. “Als ik het straks niet meer kan zeggen. Doe alsjeblieft voorzichtig. Ik geef echt om je Naylene.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het gesprek met Meggy viel zwaarder dan verwacht. Linn probeerde haar te zien als een bijstander. Iemand die ze moest dwingen om te vergeten wat ze had gezien, maar het lukte haar niet om die afstand te nemen. Het ging om een vrouw die hen in huis had genomen en voor hen had gezorgd. Ze had zich altijd bekommerd om Naylene als ze weer eens te lang ergens alleen was geweest, en ze had zich altijd afgevraagd oe Linn in staat was geweest om zulke zware zakken meel met gemak te tillen.
Toch had het gemoeten. Linn was naast haar neergezakt en had haar warmen vastgenomen. Ze had haar gerustgesteld en was vervolgens met haar verhaal begonnen. Over dat ze niet weg wilden, maar dat het wel beter zou zijn. Vanzelfsprekend had Meggy gezegd dat het haar niet uitmaakte wat Naylene had gedaan en dat ze nog van harte welkom waren, waardoor Linn er nog een schepje bovenop had moeten doen.
Ze had Meggy moeten dwingen om afscheid te nemen, om er vrede mee te hebben dat ook zij nu zouden vertrekken. Het liefst had Linn haar verdriet ook weg willen nemen, maar ergens had dat fout aangevoeld. Meggy hoorde te rouwen om haar zoon, evenals om het verlies van haar en Naylene. Die gevoelens mochten er zijn. Ze mochten haar alleen niet overheersen.
Daarom had ze de oude vrouw laten beloven dat ze iedere dag in de bakkerij zou staan. En dat ze, als het weer het toe liet, een klein rondje zou lopen. Het zou goed zijn voor haar om zich onder de mensen te bevinden.
Nadat ook Naylene afscheid had genomen van de vrouw, zonder al te veel invloed te hebben op de dwang die Linn had uitgeoefend, waren ze vertrokken. Het was al laat en koud, maar ze waren er beide over eens geweest dat ze zo snel mogelijk weg zouden moeten gaan. Ze hadden geen tijd te verliezen. Hoe eerder ze Rhett in de val zouden lokken, hoe beter.
Het plan was zorgvuldig uitgedacht. Om Rhett te laten denken dat hun vriendschap voorbij was, zoals hij het graag wilde zien, zouden ze ruzie moeten maken. Ze hadden besloten dit vlak voor het dorp te doen, zodat Naylene alleen verder zou kunnen gaan. Linn zou achterblijven, hopend dat ze iets op zou vangen van Rhett zijn bewegingen. Ze rekenden er op dat hij Naylene zou volgen. Want ondanks dat hij haar wilde vernederen, wilde hij vast nog liever dat Naylene zou veranderen in een vampier en dat ze dat aan hem te danken zou hebben.
De gehele weg voelde Linn zich ongemakkelijk. De kou deerde haar niet veel, maar wel de onvermijdelijke ruzie die er aan zat te kommen. Ze wilde niet naar Naylene schreeuwen, en ze wilde al helemaal niet dat het andersom zou zijn. Ze wist dat ze Naylene pijn had gedaan en dat er een kans bestond dat dat alles allemaal naar boven zou komen.
En dat niet alleen. Rhett volgde hen. Hij was niet dichtbij genoeg voor haar om hem te horen, maar dat stelde haar niet gerust. Ze wist dat ze in de gaten werden gehouden en het zorgde voor een drukkend gevoel op haar borstkas. Ondanks dat hij niet in de buurt kon zijn, schrok ze van elk geluidje om haar heen. Sneeuw dat van een tak viel, een vogel die wegfladderen of een beestje opzoek naar wat meer warmte. Het maakte niet uit. Bij ieder geluid keek ze over haar schouder.
Het bossige pad, bedolven onder sneeuw, werd langzaam steeds duidelijker zichtbaar. In de verte zag ze licht flikkeren, wat betekende dat het volgende dorp niet ver meer was.
Zoals afgesproken stopte Naylene met lopen, alsof ze zich plots iets had gerealiseerd. Linn zette zich schrap voor wat er zou komen en draaide zich om. ‘Wat is er?’
‘Ik wil niet meer zo verder gaan.’ Naylene haar adem maakte wolkjes in de lucht. Ze was goed ingepakt, maar Linn zag haar rillen van de kou.
Ze probeerde zo verbaasd mogelijk te reageren en te doen alsof ze niet wist waar Naylene precies op doelde. ‘Het is nog maar even lopen. Misschien nog een half uurtje. Zodra we daar zijn, zoeken we een warme plek voor de nacht.’ Om haar woorden nog wat kracht bij te zetten, zette ze een stap naar Naylene toe.
Naylene deed op haar beurt een stap naar achteren. ‘Nee, ik bedoel dat ik dit niet wil.’ Ze gebaarde tussen hen twee. ‘Ik wil alleen verder.’
‘Alleen?’ Linn wist dat het niet echt was, maar toch kon ze de pijn in haar stem niet verbloemen. Wat als Naylene dat alsnog zou willen, nadat ze Rhett hadden geconfronteerd? Het was immers ook de bedoeling geweest dat Linn alleen verder zou gaan. Het was moeilijk om te weten wat in scène was gezet en wat niet. Dit was immers de eerste keer dat ze er over praatten.
‘Je kunt daar niet echt verbaasd over zijn, toch?’ vroeg Naylene. De hardheid in haar stem maakte dat Linn nog meer geloofde dat ze dit eigenlijk altijd al had willen zeggen. ‘Ik heb Chris achter moeten laten omdat het te gevaarlijk werd, volgens jou. Jij hebt Allister vermoord. En dankzij jou moet ik de eerste persoon waar ik om ben gaan geven in een lange tijd verlaten.’
Linn slikte. Nu ze het zo zei, kon ze niet echt tegen die keuze ingaan. Ze had Naylene haar leven willen verbeteren, maar ze had het alleen maar erger gemaakt.
‘Het was niet mijn bedoeling, Nay, echt niet.’ Linn liep door de sneeuw naar haar toe. ‘En je kunt niet alleen verder. Dat is te gevaarlijk. Zeker nu.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De tocht alleen naar de stad had Naylene de tijd gegeven om na te denken.
Haar ruzie met Linn had te oprecht aangevoeld. Ze had het niet kunnen laten om haar waren emoties naar boven te laten komen. De gebeurtenissen van de afgelopen weken maakten haar nog steeds woedend. Het gezicht van Linn was meer en meer betrokken, zij had ook door gehad dat de waarheid door haar woorden had geklonken.
Naylene had haar met tranen in haar ogen achter gelaten. Wetende dat Rhett het allemaal had gehoord. Ieder woord. Iedere snik. Maar ook Naylene haar hartslag die uit woede omhoog was geschoten. Het liet haar denken dat het eerste deel van hun plan was gelukt.
Naylene had gedacht aan Chris. Was het waard geweest om hem achter te laten? Had hij een leven op kunnen bouwen in de stad waar ze hem achter hadden gelaten. Hopelijk hadden ze hem meer kunnen geven dan ze bij Allister had gedaan.
Ze had gedacht aan Finn. Nog voordat ze weg waren gegaan had ze hem een laatste brief gestuurd. Mocht ze dit alles overleven dan zou ze hem met rust laten. Het gebrek aan reactie was haar niet onopgemerkt gebleven.
Niet op de allerlaatste plaats had ze nagedacht over hetgeen wat haar stond te wachten. Linn had haar gewaarschuwd voor Rhett. Een bruut die enkel en alleen iets deed voor zijn eigen gewin.
Haar veiligheid was ondanks haar magie niet gewaarborgd. Misschien wel mede door de kracht die nu door haar lichaam heen trok. Het kon haar te veel worden. Deze dag kon best haar laatste zijn. Iets waar ze zich bewust van was.
Maanden geleden had Naylene al over haar dood nagedacht. Het vuur wat haar had moeten omringen en haar leven had moeten ontnemen was haar bespaard gebleven door Linn.
Wat er met haar zou gebeuren als ze dood zou gaan met vampierbloed in haar lichaam, wist ze niet. Er was een kans dat Kol gelijk had en ze dan daadwerkelijk een vampier zou worden met extra kracht. Finn kon echter ook gelijk hebben en het kon haar dood betekenen of ze raakte haar kracht voor altijd weg, zoals normale heksen.
Hoe dichter ze bij de kerk kwam, hoe meer het idee van de dood haar bekroop. Haar eigen. Maar ook die van Rhett. In haar hoofd was de dood gelijk aan vuur. Omwikkeld door vlammen.
Samen met Linn had Naylene bedacht dat de kerk de beste plaats was. Ze hadden een plaats nodig waar ze Rhett konden overvallen. Een bos was daar niet geschikt voor. In een woning zou hij niet kunnen komen, net zo min als Linn.
Naylene geloofde al jaren niet meer in een hogere macht die hun lot bepaalde. Logica ging boven een geloof. Er was geen bewijs van iemand die alles voor iedereen op aarde bepaalde. Als dat al zo was geweest, had zij wellicht zoveel mis gedaan in haar leven om hier uiteindelijk uit te komen. Een zondiger die een moord zou plegen op een heilige plek.
Naylene liet haar mantel van haar schouders zakken en legde hem op één van de gemaakte banken. De sneeuw viel op de grond. Het gebouw zelf was koud. Iets wat ondertussen door heel haar lichaam heen was getrokken. Ze probeerde het rillen tegen te gaan door haar vuisten te ballen.
“Rhett!” Hoewel haar stem niet meer zo overtuigend klonk als ze wilde, wist ze zeker dat de man het had gehoord.
De hele weg was zich er van bewust geweest dat Rhett hen had gevolgd. Linn had dan ook ver achter moeten blijven, zodat hij het niet door had gekregen. Naylene had vaak diep adem moeten halen om haar hartslag minder snel te laten worden.
“Ik weet dat je me bent gevolgd. Dat je hier ergens bent.”
De deuren achter haar vlogen theatraal open. Sneeuw dat naar binnen waaiden. De schim van de man die ze zojuist had geroepen in het midden. Een rilling trok over Naylene haar lichaam. Ze wilde haarzelf vertellen dat het kwam door de kou die haar overmande. De man, de verhalen van Linn, waren de werkelijke reden.
Met iedere stap dat hij dichterbij kwam moest Naylene beter haar best doen om haarzelf een goede houding te geven. Ze moest Rhett genoeg lang genoeg af zien te leiden zodat Linn ook in de buurt was. Dan pas kon ze haar magie gebruiken om hem te verzwakken.
“En ze noemen mij wel eens dramatisch.” Lachte Rhett.
“Je bent behoorlijk meedogenloos geweest richting Linn.”
“Ze verdiende ieder woord wat ze heeft gekregen.” Mompelde Naylene. Ze wist dat ze het erg moest vinden wat ze allemaal had gezegd. Toch had het ergens opgelucht. Ze kon de woorden dan ook zonder enige twijfeling overbrengen. Iets wat Rhett ook leek te merken, want er kwam een grijns op zijn gezicht.
“Jij en ik, wij zullen vast een goed duo vormen.”
Naylene kon niet wachten om er voor te zorgen dat ze deze man kon stoppen. Alles wat hij Linn aan had gedaan. Hetgeen wat hij voor haar wilde. Alles wat voor zijn eigen gewin. Waarschijnlijk kreeg hij veel voor elkaar met zijn praatjes. Al dan niet met dwang. Het was te vreselijk voor woorden. Rhett was waarschijnlijk nog erger dan Niklaus, iets wat veel over hem vertelde.
“Je hebt mij niet voor niets hier naar toe geroepen. Je hebt je keuze gemaakt?”
Naylene knikte. Ze hoopte dat Linn ondertussen dichtbij genoeg is. Want dit waren de woorden waar ze op had gewacht. Ze hadden afgesproken dat ze dan langzaam binnen zou komen.
“Ik heb zeker een keuze gemaakt.”
Naylene haalde diep adem. Ze hadden maar één kans. Het moest gaan zoals ze af hadden gesproken.
“Ik kies voor de dood.” Dat was duidelijk. “Jouw dood.”
Ze gebruikte de spreuk die Kol haar ooit had geleerd. Rhett zakte door de pijn door zijn knieën en greep naar zijn hoofd. Op dat moment vlogen de deuren weer open. Linn kwam naar binnen gerend met een staak die ze had gemaakt van één van de takken uit het bos.
Ze rende naar Rhett toe. Op het moment dat ze het wapen wilde gebruiken, greep hij met zijn hand naar Linn haar arm. Waardoor die zich verdraaide en ze in pijn naar haar arm greep.
“Denk je echt dat ik zo dom ben? Dat jullie mij zo voor de gek kunnen houden?”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was over voordat het begonnen was.
Ze had hem niet eens kunnen raken. Zelfs met Naylene haar krachtige magie als afleiding was et niet gelukt om hem te verzwakken. De staak was uit haar hand gevallen en lag tussen haar en Rhett in. Het liefst wilde ze hem oprapen en het opnieuw proberen, maar over de schouder van Rhett ving ze de angstige blik van Naylene.Wie weet wat Rhett zou doen nu ze hem hadden geprobeerd te kruisen. Naylene had nog steeds zijn bloed in haar lichaam. Als hij haar zou doden, op wat voor een manier dan ook, dan zou ze een vampier worden. En daarmee ook gebonden aan hem. Dat was iets wat Linn niet toe kon staan.Ze bukte en griste de staak van de grond. Ze rende naar Naylene en ging voor haar staan, de staak beschermend voor haar uit.
Rhett lachte. ‘Jullie dachten toch niet dat het niet op zou vallen dat ik voor een langere tijd niets meer kon horen?’
Betrapt sloeg Linn haar ogen neer. Ze had moeten weten dat ze hem niet in de val had kunnen lokken. Hij had haar jarenlang gemanipuleerd. Hij was zelf doortrapt en slinks. Hun plan had nooit een kans van slagen gehad. De enige reden waarom ze dat hadden gedacht, was omdat Rhett het hen had laten denken.
Hij spreidde zijn armen. ‘Wat? Geen tweede poging?’
Linn wisselde een blik met Naylene. Ze wist niet wat ze moest doen. Als de spreuk die Naylene had gebruikt niet sterk genoeg was, wat moesten ze dan proberen? Linn kon niet zomaar op hem afrennen. Hij zou haar de staak binnen een seconde afhandig maken en dan zou hij haar doden. En met haar uit de weg, zou hem niets meer tegenhouden om Naylene te gebruiken voor de rol die hij voor haar had bedacht.
Maar ze kon hier ook niet staan en wachten op haar einde. Ze had niet lang genoeg geleefd. En dit was niet wat ze aan Naylene had beloofd toen ze haar uit de kerker had bevrijd.
Naast haar mompelde Naylene in een taal die ze niet kende. Een spreuk.
Het geluid van krakende botten trok door de kamer en Rhett zakte schreeuwend door zijn benen. Het was dezelfde spreuk die ze op Kol had gebruikt, toen ze één voor één zijn botten verbrijzelde.
Kol had echter enkel als proefpersoon gediend. Rhett daarentegen, gaf niet zomaar op. Hij drukte zichzelf overeind. Losse plukken haar hingen voor zijn gezicht, maar ze verborgen niet zijn geamuseerde blik. ‘Je hebt een paar leuke trucjes geleerd, Naylene. Zullen we eens kijken hoe lang je het vol kan houden?’
Linn rende naar voren en haalde opnieuw uit met de staak. Dit mocht niet gebeuren. Hij mocht niet zo tegen Naylene praten, hij mocht haar zich niet toe-eigenen. Wat de ruzie ook teweeg had gebracht, waar ze straks ook zouden staan, dat maakte haar niet uit. Maar ze wilde wel op dat punt komen. Ze moest Naylene de kans geven om een keuze te maken. En dat zou niet kunnen als Rhett hen zou blijven dwarsbomen.
Rhett rende weg voor haar staak, zo snel dat ze niet zag waar hij naartoe was gegaan. Ze draaide zich om naar Naylene, bang dat hij haar al te pakken had gekregen. Naylene stond gelukkig nog ongedeerd op de plek waar ze haar had achtergelaten. Linn zag dezelfde blik in haar ogen die ze ook had gehad bij Meggy in het huisje. Ze wilde vechten. Ze moest vechten. Rhett zou niet winnen. In ieder geval niet als het aan hun lag.
‘Sinds wanneer verstop jij je, Rhett?’ riep Linn door de kerk. Haar stem galmde door het gebouw. Haar ogen zochten alles af. De kerkbanken, waar hij zich achter kon verstoppen. Of de balustrades aan de weerskanten van de kerk. Maar nergens zag ze een teken van hem.
'Ik verstop me niet.’ Linn draaide zich weer om en zag Rhett staan op de verhoging, waar normaal gesproken een priester stond om zijn verhaal te verkondigen. ‘Ik geniet simpelweg van die paniekerige blik op je gezicht, querida. Het is me al wel duidelijk geworden dat ze je niks hebben bijgebracht. Je hebt geen idee hoe je een andere vampier moet bevechten.’
Linn schudde haar hoofd. Dit was niet te wijten aan haar vrienden. Ze was ervan overtuigd dat ze hun best hadden gedaan om haar alles bij te brengen. Het was niet genoeg. Ze kon Rhett niet in haar eentje aan. Ze had naar Elijah moeten luisteren toen hij haar had aangeboden om haar te helpen, dat realiseerde ze zich nu.
'Ze is niet de enige die wat heeft geleerd.’ Naylene maakte een zwaai met haar arm en haalde Rhett daarmee onderuit, alsof zijn voeten door onzichtbare handen onder hem vandaan werden getrokken. Ze hield haar hand voor haar uit, haar vingers gespannen. Alsof ze zich inbeeldde dat zij degene was die hem op de grond hield.
'Linn, nu!’ Linn wist niet wat Naylene deed, of hoe, maar ze twijfelde geen moment. Ze rende naar de verhoging, maar op hetzelfde moment trok Rhett een plank los uit de vloer en gooide hij die naar Naylene. Hij miste, maar het was genoeg om de concentratie van Naylene te verbreken.
Dit was haar enige kans. Naylene haar magie was niet oneindig, dat had ze geleerd. En ze was nu dichtbij genoeg om hem te raken. Ze stortte zich op Rhett en hief de staak, waarna ze met al haar kracht het voorwerp naar beneden liet komen.
Rhett greep haar vast en duw haar op de grond. De houten punt schampte zijn gezicht, maar het leek hem niks te doen.Hij stootte zijn elleboog tegen haar kaak en Linn schreeuwde van de van de pijn. Ze profde bloed in haar mond. Zijn lichaam drukte zwaar op het hare en ze voelde zijn hand rond haar keel. Paniek overviel haar en bracht haar terug in het verleden.
Ze probeerde hem van zich af te werken, maar hij was te sterk.
'Nay, ren!’ gilde ze piepend naar haar beste vriendin. Als zij Rhett niet kon overmeesteren, dan moest Naylene vluchten.
Plots voelde ze de punt van de staak op haar borstkas. Ze hapte naar adem. Hij zat niet diep genoeg, maar als Rhett meer druk zou zetten dan zou hij haar hart raken.
'Naylene gaat helemaal nergens heen, querida,’ fluisterde Rhett. ‘Want als ze dat doet, dan bezorgt ze haar enige vriendin een weg naar de hel.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Geen moment had Naylene gedacht dat het makkelijk zou worden. Dat ze zo maar even Rhett konden uitschakelen. De vampier had echter door te hebben gehad waar ze van plan waren geweest. Zonder enige terugslag leek hij het gevecht aan te gaan. Daar waar ze juist hadden gerekend op het moment van de verrassing.
Het ging alles behalve zoals ze hadden verwacht, hadden gehoopt. Het was juist het tegenovergestelde. Nu Rhett Linn had overmeesterd wist Naylene niet meer wat ze moest doen. De woorden van Linn waren duidelijk, maar er was geen haar op haar hoofd die er aan dacht om Linn hier achter te laten. Er had zich van alles tussen hen voor gedaan maar ze was bereid om voor haar te vechten totdat het was afgelopen. Rhett zou zijn zin niet krijgen.
Toch schrok Naylene van de actie van Rhett. De punt van de staak was al verdwenen in Linn haar lichaam. Nog maar één handeling en Linn was er niet meer. Dat zorgde wel voor paniek. Naylene probeerde te bedenken hoe ze Rhett nu nog moest overmeesteren, zonder Linn meer in gevaar te brengen.
Naylene probeerde iedere spreuk te bedenken die Kol en Finn haar hadden geleerd, die ze in boeken hadden gelezen. Geen van de spreuken hadden haar voorbereid op dit moment. Wat moest je ook doen op het moment dat een vampier je vriendin wilde vermoorden om er zo voor te zorgen dat je zelf vampier werd. Dat soort dingen stonden niet beschreven in een boek.
“Je weet wat je moet doen Naylene.”
Naylene wist enkel wat Rhett wilde dat ze moest doen. Het zou haar en Linn niet helpen. Niet op dit moment. Als ze op dit moment de keuze zou maken om een vampier te worden, had Rhett gewonnen en zou de man er alles aan doen om hun levens nog erger te maken.
Omdat Naylene niet wist wat ze moest doen, stapte ze voorzichtig in de richting van de verhoging.
“Nay nee!”
Rhett vond het een goed moment om de staak verder in het lichaam van Linn te drukken, waardoor er alleen nog maar meer gegil kwam. Iets wat Naylene ook alleen maar pijn deed. Ze hadden het anders aan moeten pakken. Daar hadden ze nu echter weinig aan.
De grijns van Rhett liet Naylene haar maag omdraaien. Ze was zo zenuwachtig dat haar hartslag voor beide vampiers waarschijnlijk duidelijk hoorbaar was. Terwijl ze probeerde te doen alsof ze zich over had gegeven, probeerde ze juist alle moed te verzamelen om nog één aanval in te zetten. Alle kracht in haar lichaam te gebruiken waarvoor ze hier voor waren gekomen.
Bang voor de gevolgen, besloot Naylene toch haar magie weer in te zetten. Ondanks dat er ook een kans was dat als ze het niet voorzichtig genoeg deed, Linn er ook last van had.
Als eerste brak Naylene de botten in de hand van Rhett. Hij schreeuwde en trok zijn hand wat terug. Daardoor kon Linn overeind komen. Doordat Rhett afgeleid was, gaf het Naylene ook de kans om een kapotte plank van grond op te rapen.
Met alle kracht die ze in zich had drukte Naylene de punt van de plank tussen de ribbenkast van de vampier. Linn kon daardoor overeind komen. Ze rolde onder Rhett weg, maar het was wel duidelijk dat ze aan was gedaan door enkel de aanwezigheid van Rhett. Daarom moest Naylene haar helpen om overeind te komen.
Wellicht moesten ze het opgeven. Hier weg gaan. Toch wist Naylene ook beter. Ze zouden nooit van Rhett afkomen en dat maakte dat ze probeerde haar magie nog meer uit haar lichaam te trekken.
“Linn.” Smeekte Naylene. Ze moest helpen. Hoe bang ze op het moment ook was. Wat er ook door haar hoofd heen ging. De trillende handen van Linn probeerde de staak uit haar lichaam te krijgen.
Naylene liet meer van Rhett zijn botten breken. Zo ver zelfs dat ze hem op de grond kreeg.
Overmoedig liep Naylene naar hem toe. Linn deed hetzelfde, met de staak met haar eigen bloed nog in haar handen. Ze knikten naar elkaar ten teken dat ze dit moesten doen.
Waar ze eindelijk dacht hem te hebben, was dat ook nu weer niet het geval. Rhett bleef hen te slim af te zijn. Naylene voelde hoe ze door de lucht vloog. De lucht leek voor even uit haar longen te verdwenen op het moment toen ze met haar rug tegen één van de banken aan kwamen. Haar gezichtsveld was wazig, maar ze zag nog hoe Rhett zijn arm om Linn heen had geslagen en de staak weer in haar ribben had gedrukt.
Zelf probeerde Naylene overeind te krabbelen. Maar nog voordat ze daar de kans voor kreeg was Rhett, met Linn aan zijn arm, naar haar toe gekomen.
“Ik ben hier klaar mee. Dit kinderspel, is bijna te zielig voor woorden. Dachten jullie echt dat dit jullie zouden lukken.”
Haar schouder werd stevig vastgepakt en op die manier ook omhoog getrokken. Linn stribbelde naast haar om los te komen, terwijl Naylene angstig naar de hand keek die haar hals omsloot.
“Als je zelf de keuze niet maakt, dan doe ik het wel voor je.”
Naylene snakte naar adem. Dat betekende echter nog niet dat ze op wilde geven. Alle magie die ze over had probeerde ze gebruiken om Rhett zoveel mogelijk pijn te doen. Het gaf haaf haar momenten waarop ze naar adem kon happen.
Toch was het niet enkel het gebrek aan lucht, maar vooral ook de magie die haar lichaam langzaam leeg trok.
Haar omgeving werd vager en vager. De geluiden om haar heen leken minder duidelijk te worden. De kou trok weer om haar lichaam. Haar benen leken het gewicht van haar lichaam niet meer te kunnen houden en begonnen helemaal te trillen. Hoe meer ze wegzakte, hoe harder ze haar best deed om toch overeind te blijven.
Een gil van Linn bracht haar weer even op de juiste plaats. Uit het niets leek Naylene ineens op de grond te vallen. Haar handen wisten haarzelf net op te vangen. Ze haalde een paar keer diep adem. Een paar handen sloegen zich ineens om haar schouders. Linn. Haar vriendin had haar snel achter een paar van de banken getrokken.
“Wat?”
Naylene snapte niet wat er aan de hand was. Daarom wierp ze een blik over de banken heen. Twee mannen die ze niet had verwacht, hadden Rhett naar de grond gewerkt.
Finn en Elijah.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Bezorgd gleden Linn haar ogen over het lichaam van haar vriendin. Ze controleerde iedere plek op verwondingen. Naylene kwam iets overeind om over de rand van de bank te kijken en Linn trok haar snel weer naar beneden. Ze pakte haar gezicht vast en bestudeerde het. Ze draaide het gezicht van Naylene iets bij. Er waren geen blauwe plekken te zien, en ook geen bloed.
‘Gaat het goed met je? Ben je gewond?’ Naylene mocht niet dood gaan. Rhett had haar letterlijk van zich afgeworpen en ieder ander mens zou er behoorlijk gewond door kunnen zijn geraakt. En als er iets was wat niet mocht gebeuren met Naylene, was het dat ze een dodelijke verwonding op zou lopen.
‘Linn.’ Naylene probeerde haar te kalmeren door haar naam zachtjes uit te spreken, maar het hielp niet. Ze was niet kalm, om meerdere redenen. Ze kon zich echter niet op alles focussen, dus koos ze voor hetgeen wat nu voor haar zat. Wie er nu voor haar zat.
‘Weet je het zeker?’ Linn probeerde Naylene wederom iets bij te draaien, zodat ze er zeker van kon zijn dat er niets met haar aan de hand was. Ze rook geen bloed. Dat moest een goed teken zijn.
Naylene knikte hevig. ‘Ik denk dat het bloed van Rhett me nog steeds heelt,’ fluisterde ze. ‘Maar Linn, ze-’
Linn suste haar meteen. Ze wilde niet denken aan de twee mannen die zojuist de kerk binnen waren gestormd. Ze durfde zichzelf niet te laten geloven dat het echt was. Finn en Elijah waren hier naar toe gekomen om hen te helpen. Ze hadden de brief van Naylene gelezen. Was het dan eindelijk echt over? Het moest haast wel.
Wind blies langs haar heen en geschrokken schoof ze opzij, bang dat het Rhett was. Het was echter Finn die naast haar was komen zitten en zich meteen ontfermde over Naylene.
‘Ik let wel op haar,’ zei hij, zonder naar Linn te kijken. ‘Je kan beter naar Elijah gaan.’
Elijah.
Alleen zijn naam bracht haar al in de war. Ze had hem al die maanden genegeerd en toch was hij nu hier. Hij was voor haar en voor Naylene gekomen, ondanks dat zij al maanden niets van zich had laten horen. Tegelijkertijd was ze bang voor wat ze aan zou treffen als ze naar hem toe zou lopen.
‘Ze mag niet doodgaan, Finn,’ zei Linn, in plaats van dat ze overeind kwam. Ze hield haar ogen op Naylene gericht. ‘Ze heeft Rhett zijn bloed in zich. Als ze dood gaat, dan gaat het mis.’
‘Ik weet het.’ Finn schoof dichter naar Naylene toe. ‘Ze heeft alles in de brief gezet.’
‘Ze zegt dat ze niet gewond is, maar ik weet het niet zeker. Misschien dat ze-’ Linn werd onderbroken door een harde schreeuw van Rhett. Finn gaf haar een klein zetje om haar aan te geven dat ze daar naar toe moest.
Ze slikte en kwam langzaam overeind. Elijah en Finn hadden Rhett op de grond gewerkt, maar Elijah had hem weer overeind getrokken. Bloed stroomde over de lippen van Rhett, en rustte op de knokkels van Elijah.
‘Het zal je berouwen dat je haar ooit hebt aangeraakt. Als de beslissing bij mij zou liggen, dan zou ik jouw lichaam uit elkaar scheuren totdat er niks meer van je over zou blijven. Na wat je haar hebt aangedaan, verdien je het niet om te leven. Maar de dood zou simpelweg niet genoeg zijn.’
Linn haar maag trok samen. Ze had Elijah wel woedend gezien, maar nooit op deze manier. Hij leek in staat om Rhett hier en nu te doden. Voor haar.
Rhett lachte enkel op de woorden van Elijah, maar zijn lach ging over in een pijnlijke kreet toen Elijah hem aan zijn hals meer naar zich toetrok. Linn hoorde het gekraak van botten. Hij bracht zijn vinger dreigend omhoog naar Rhett en dwong hem om hem aan te kijken. ‘Je brengt geen woord uit. Je blijft hier staan, perfect stil. Je verroert je niet. En je doet alles wat Linn van je vraagt. Alles.’
Linn zag de spieren van Rhett verstijven. Alsof Elijah de poppenspeler was en hij alle touwtjes aanspande.
Elijah zette een stap naar achteren en aanschouwde wat hij neer had gezet. Hij bukte om de staak op te rapen die al meerdere keren in haar eigen lichaam had gezeten en stak hem naar haar uit.
Hij zei er niets bij, maar Linn wist wat hij bedoelde. Het was aan haar om het af te maken. Hij had Rhett zo aangesproken dat hij nu niet meer was dan een dier dat wachtte om geslacht te worden.
Langzaam liep Linn naar hem toe. Haar vingers omsloten de bloederige staak. Heel even hield Elijah de staak vast. Zijn ogen vonden die van haar en zijn duim gleed langs haar hand.
Daarna liet hij hem los.
Ze haalde rillerig adem. Ze durfde bijna niet naar Rhett te kijken. Eindelijk had ze een kans om wraak te nemen. Om hem te laten voelen wat zij al die tijd had gevoeld. Het voelde bijna onwerkelijk.
En tegelijkertijd voelde ze ook iets anders. Macht. Zij was degene die het nu voor het zeggen had.
Ze liep naar hem toe en hief de staak. ‘Deze is voor Naylene.’
Met al haar kracht duwde ze het hout tussen zijn ribben. Hij kon niet bewegen, noch schreeuwen, maar aan zijn ogen zag ze zijn pijn. Ze duwde tot ze niet verder kon en trok de staak er weer uit.
‘En deze is voor Meggy.’ Weer stak ze hem, dit keer in zijn schouder. ‘Voor Ali.’ Zijn maag. ‘Omdat je me achterliet.’ In zijn arm. ‘Omdat je me manipuleerde.’ Zijn rug. ‘Omdat je me misbruikte.’ Zijn slaap.
Er bleven maar redenen in haar opborrelen om hem te pijnigen. Ergens tussen de woorden door was ze overgaan op het Portugees, totdat ze was gestopt met het benoemen van al haar redenen. Ze bleef echter uithalen met de staak.
Hij was afgebroken op meerdere plekken in zijn lichaam. Splinters sneden in haar eigen hand, maar die pijn voelde ze niet. Tranen van de pijn gleden geruisloos over het gezicht van Rhett.
Elijah hield zich stil. Of Naylene en Finn er nog waren, wist ze niet. Tranen stroomden ook over haar eigen gezicht, maar vreemd genoeg voelden ze bevrijdend.
Ze duwde het laatste stuk van de staak in zijn onderarm en zette een stap naar achteren. Haar borstkas ging hard op en neer. Met een ruwe beweging veegde ze haar tranen weg. Ze had hem gepijnigd, maar hij was nog niet dood.
Haar blik vond die van Elijah. Ze had hem de hele tijd niet aangekeken, bang voor een veroordelende blik. Iets wat ze niet terugvond in zijn bruine ogen. Zijn blik werkte juist kalmerend.
‘Het hoofd of het hart,’ fluisterde hij haar toe. Dezelfde woorden die hij tegen haar had gezegd in de tuin, toen ze hem tegen een boom aan had gewerkt en hij haar had verteld dat ze niet aan zichzelf mocht twijfelen. Dat ze die keuze simpelweg niet had gehad.
Ze knikte en liep naar Rhett toe. Zonder te twijfelen schoot haar hand in zijn borstkas, opzoek naar zijn hart.
Eén snelle beweging en het zou gedaan zijn. Dan zou ze verlost zijn van Rhett, voor altijd.
En hij van de pijn.
Linn herinnerde zich de woorden van Elijah. Rhett was gedwongen om alles te doen wat zij zei. Alles.
Ze pakte met haar vrije hand de hand van Rhett. Hij stribbelde niet tegen. Dat mocht hij niet. Ze wisselde hem om met haar eigen hand. ‘Goed vasthouden.’
Ze zette weer een stap naar achteren en veegde haar hand af aan haar jurk. ‘Ik wil dat je weet dat jij verantwoordelijk bent voor alle pijn die je hebt veroorzaakt, inclusief bij jezelf. En ik wil dat ik de laatste persoon ben die je ziet. Een constante herinnering van alle fouten die je hebt gemaakt, alle pijn die je hebt veroorzaakt.’
Ze wist niet waar Rhett zou eindigen, maar ze hoopte dat de dood geen verlossing voor hem zou zijn. Dat hij in zijn eigen, persoonlijke hel zou belanden.
‘Ik wil,’ begon ze, haar stem verrassend helder, ‘dat je je eigen hart eruit trekt. En ik wil je horen schreeuwen.’
Rhett zijn hele lichaam trilde. Hij probeerde de dwang tegen te gaan, maar het lukte hem niet. Zijn arm bewoog langzaam uit zijn borstkas. Hij kneep zijn ogen samen en schreeuwde het uit, net zoals zij dat had gedaan. Iedere keer dat hij haar had gepijnigd, haar tegen haar wil had gedwongen.
Hij trok zijn eigen hart uit zijn borstkas. Het geschreeuw stopte. Zijn lichaam viel neer. Zijn hart gleed uit zijn levenloze vingers en rolde over de vloer.
Het was voorbij.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De oorverdovende kreten van Rhett waren het laatste wat in de kerk te horen was. Daarna overheerste de stilte. De vier overige bezoekers leken aan de grond genageld te zijn. Ieder van hen leek niet te beseffen wat er zojuist was gebeurd.
Nog net op tijd zag Elijah dat Linn haarzelf niet meer kon dragen. Hij ving haar op, voordat ze op de grond viel. Haar lichaam voelde fragiel. Jaren lang had ze hier tegen gevochten. En hoewel dat niet iets lichamelijks was geweest, leek het haar wel op te hebben gebroken.
Al die jaren had ze moeten vechten tegen de demonen waarmee Rhett haar achter had gelaten. De verhalen die ze Elijah toe had vertrouwd waren gruwelijk geweest. Hij had echter ook begrepen dat Linn dit op haar eigen manier had moeten doen. Zoiets groots had hij niet boven haar hoofd willen hangen.
Nu ze zo breekbaar in zijn armen zat, was hij Naylene dankbaar dat ze de brieven was blijven sturen. Linn was zeker sterk. De manier waarop Rhett vocht, was niet iets waar ze zich op voor had kunnen bereiden. Hoewel hij haar had proberen voor te bereiden op dit gevecht, leek dat achteraf iets wat niet haalbaar was. Vrijwel niemand zou dat zijn.
Hoewel zijn handen onder het bloed zaten, streek Elijah zachtjes over Linn haar rug. Ze had de geruststelling nodig.
“Het is over.” Zelfs een fluistering klonk luid in de omgeving.
Linn haar handen klemde zich om zijn shirt. Alsof ze zich vast probeerde te klampen aan alles behalve wat er zojuist was gebeurd. Daar waar Elijah haar de veiligheid wilde geven wat ze verdiende. Het leven dat ze in Portugal had moeten leiden, kon ze nu volledig achter zich laten. Dat ging echter niet van het een op het andere moment.
Vanuit de andere kant van de kerk, kwamen Naylene en Finn aangelopen.
Finn probeerde Naylene op een rustig tempo te laten lopen, hij had zijn arm om haar middel geslagen als ondersteuning. Op de moment dat ze Linn in beeld kreeg, maakte de jonge heks zich los en snelde ze zich naar haar vriendin.
“Linn.”
Naylene knielde neer en sloeg haar armen om Linn.
Geschrokken keek Linn op, alsof ze het besef leek te hebben wat er zojuist allemaal was gebeurd. Ze maakte zich los uit Elijah zijn omhelzing
“Oh Nay….”
De vriendinnen zaten op hun knieën tegenover elkaar. Linn haar bloederige handen streken door de rode haren van Naylene heen. Ze leek ieder gedeelte van Naylene haar gezicht in zich op te nemen, om er zeker van te zijn dat er geen verwondingen waren.
“Ik ben in orde.” Verzekerde ze Linn.
Vol spanning had ze toegekeken hoe haar vriendin Rhett aan had gevallen. Ergens had ze zich trots gevoeld. Hoe gek dat ook klonk. Hoe kon iemand trots zijn op iemand die een ander martelde, hem vermoorde. Niet, was het gebruikelijke antwoord. Dat veranderde echter als je de geschiedenis erachter meenam.
“Het is beter dat we hier weggaan.” Sprak Elijah.
“Voordat mensen in het dorp door krijgen wat er aan de hand is.” Vulde Finn hem aan.
Naylene wilde eerst weten of Linn in orde was. Ze mocht dan wel een vampier zijn, maar ze had behoorlijk wat rake klappen gehad. Haar houd was meerdere keren open gereten door het hout. Er was overal bloed te zijn. Het ergst was echter hetgeen wat ze moest voelen. Hier had ze jaren naar toe gewerkt. Alles leek de mist in te gaan en toen waren Elijah en Finn er ineens geweest. Zelfs Naylene kon het allemaal niet beseffen.
“Wat moeten we doen met zijn…” Linn keek in de richting van het lichaam van Rhett. Het hart dat meters verderop was gevallen. Al het bloed dat overal lag.
“Met het lichaam.” Er klonk angst in haar stem.
Naylene hielp Linn overeind. Ze legde haar handen op de schouders van haar vriendin.
“Ik denk dat ik een idee heb.” Naylene snapte dat Linn de angst had dat Rhett alsnog weer terug zou komen. Iets wat niet geheel onmogelijk was, volgens de boeken die ze de laatste tijd had bestudeerd. Ze moesten er voor zorgen dat het lichaam ook teniet ging. Dan waren ze er voor de volle honderd procent zeker dat Rhett hen niet meer kon teisteren. Dat hij niet midden in de nacht ergens op zou duiken. Dat hij hen zou dwingen om onmogelijke keuzes te maken, zoals hij nu had gedaan.
“Naylene.” Finn legde zijn hand op haar schouder.
“Ik heb je hulp nodig.” Fluisterde ze. Ze had magie nodig. Ondanks dat er nog wel wat door haar aderen stroomde, was dat niet genoeg.
“Ik weet niet…” Begon Finn.
“Nee waarschijnlijk is het inderdaad niet het beste idee. Maar het is nu nodig. Laat mij dit doen.” Ze had het zelf ook nodig. Rhett had haar gedwongen om een onmogelijke keuze gemaakt. Als het aan hem had gelegen was ze hoe dan ook dood geweest. Als vampier of gewoon echt dood. Het was niets in vergelijking met wat hij Linn al die jaren aan had gedaan. Toch kriebelde alles in haar lichaam om het nu goed af te sluiten. Dat verdiende Rhett.
In stilte verliet het viertal de kerk. De kou van buiten omringde hen al snel weer. Het was donker, waarschijnlijk de enige reden dat er nog geen mensen waren komen kijken. Niemand wilde in dit ongure weer, midden in de nacht op pad zijn. Wat ze ook hoorden in het dorp.
Elijah had Linn goed vastgehouden en haar langzaam weggeleid van het lichaam van Rhett.
Vanaf buiten was het lichaam nog te zijn. Een aanzicht dat Naylene niet meer wilde, daarom sloot ze de grote deuren met haar magie. Ze begon te merken dat de kracht in haar lichaam langzaam afnam. Het bloed van Rhett was langzaam aan het uitwerken.
Daarom pakte ze de hand van Finn stevig vast. Zodat ze zijn magie ook kon gebruiken.
Het vuur wat zich in haar op had gehoopt liet ze allemaal naar buiten komen. Het begon als een klein spreuk dat er voor zorgde dat de houten deuren vlam vatte. Finn hielp haar echter mee door de juiste spreuken aan te geven, waardoor de vlammen al snel om zich heen sloegen.
Hoewel het veel van Naylene vergde, had ze zich nog nooit zo levendig gevoeld. De vlammen wakkerden haar wil om te leven meer en meer aan. Ze hield van de bewegingen die ze maakte. Onvoorspelbaar, zoals haar leven tot nu toe was geweest. Op dat moment wist ze zeker dat ze dit wilde blijven doen. Ondanks dat haar lichaam steeds meer en meer weg leek te zakken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
In de armen van Elijah keek ze toe hoe de vlammen langzaam alles verteerden.
Het zou haar gerust moeten stellen. De vlammen die Naylene had opgewekt met haar magie zorgden er immers voor dat Rhett verbrandde. Meer dan as zou er niet van hem overblijven. Hij zou haar nooit meer kunnen opzoeken. Hij zou de mensen om wie zij gaf niet meer kunnen pijnigen. Toch voelde het niet zo.
Ze had zich altijd ingebeeld dat ze zich opgelucht zou voelen, verlost. Maar nu voelde ze alleen maar een misplaatste leegde. Alsof het niet echt was.
Ze voelde de hitte van het vuur. Ze zag hoe stevig Naylene Finn vasthield en hoe ze zijn magie gebruikte om de vlammen te laten branden. En Elijah was nog niet van haar zijde geweken. Waarom voelde het dan allemaal zo ver weg?
Wanneer ze precies waren vertrokken, wist Linn niet. Het was allemaal een waas. Het enige waar ze zeker van was, was dat Elijah haar al die tijd vasthield. De reis naar het volgende dorp ging aan haar voorbij. Misschien hadden ze wel meerdere dorpen gepasseerd. Ze was er niet eens zeker van of Finn en Elijah hen mee hadden genomen naar een herberg, of dat ze in iemands huis stonden.
‘Jullie moeten rusten,’ zei Elijah. Linn knikte, al kreeg ze maar half mee wat hij eigenlijk zei. Ze kon zich niet indenken hoe ze nu moest rusten. Ondanks dat een warm bed erg aanlokkelijk klonk, was ze niet in staat om haar ogen te sluiten. Ze was er zeker van dat als ze dat zou doen, Rhett meteen weer zou verschijnen.
Voor het eerst, voor wat voelde als een lange tijd, liet Elijah haar los. Hij overhandigde haar de ingepakte tas, die zij eigenlijk al was vergeten. Het had haar ook niets uitgemaakt als haar spullen waren verbrand in de kerk.
Ze liep naar één van de kamers en legde haar hand op de deurknop. Ze draaide zich om naar Naylene, maar zij had nog geen aanstalten gemaakt om haar te vergezellen. Finn stond naast haar, zijn hand stevig om die van Naylene. Zijn ogen waren echter gericht op Linn. Hij deed niet eens zijn best om zijn woede te verbergen.
‘Het lijkt me beter als Naylene in haar eigen kamer slaapt. Dan komt ze meer tot rust.’
Linn sloeg haar ogen neer. Ze had de energie niet om tegen hem in te gaan, maar het deed haar wel pijn dat ze na dit alles niet werd vertrouwd in Naylene haar bijzijn. Ze wist dat ze fouten had gemaakt, en ook dat de gebeurtenissen van de avond niet alles zouden laten vergeten. Maar ze had niet verwacht dat ze de nacht alleen door zou brengen.
‘Ze… Ze moet goed in de gaten worden gehouden.’ Linn knikte naar Naylene. ‘Het vampierbloed-’
‘Ik zal op haar letten,’ beet Finn haar toe.
‘Finn,’ zei Elijah streng. ‘Niet nu.’
Linn klemde haar lippen op elkaar. Ze wist dat de avond een grote mislukking was geweest. Ze had Naylene onnodig in gevaar gebracht, teveel van haar geraagd. Finn hoefde haar daar niet op aan te spreken.
Ze zuchtte en zette haar tas op de grond. Ze liep terug naar Naylene en sloeg haar armen om haar heen. Als ze haar niet bij zich zou hebben, dan wilde ze in ieder geval dat Naylene wist hoe dankbaar ze haar was. Voor alles wat ze had gedaan.
Ze negeerde de ogen van Finn die in haar rug prikten. Opluchting schoot voor even door haar lichaam toen ze ook de armen van Naylene voelde. ‘Je moet goed uitrusten,’ fluisterde ze haar vriendin toe.
‘Jij ook.’ Naylene streek over haar rug. Linn merkte aan alles dat ze op was. Haar bewegingen waren zachter en langzamer, haar lichaam trilde. Ze hoopte dat Finn goed op haar zou letten, zoals hij zojuist had gezegd.
Ze nam afscheid van Naylene en Finn. Finn nam Naylene mee naar een andere kamer, verderop in de gang. Normaal gesproken zou Linn met alle aandacht naar de meubels en decoratie hebben gekeken, maar nu voelde het allemaal minder bijzonder. Alsof het er niet toe deed.
Elijah opende de deur voor haar en liet haar naar binnen, maar hij bleef zelf in de deuropening staan.
‘Elijah.’ Ze slikte. Meer dan zijn naam kwam er niet uit. Er was wel meer wat ze wilde zeggen. Ze wilde hem bedanken dat hij op tijd was gekomen. Ze wilde dat hij wist dat ze het waardeerde dat hij haar dit had laten doen. Hij had er een einde aan kunnen maken toen hij Rhett vast had gehouden, maar in plaats daarvan had hij de staak aan haar overhandigd. En ze wilde dat hij wist hoe fijn ze het vond dat hij er nu was. Niks van dat alles kwam echter uit haar mond.
Elijah leek echter te weten wat ze hem wilde vertellen, want hij knikte. ‘We praten later. Als ik iets voor je kan betekenen, schroom dan niet om me op te zoeken. Ik zal in de kamer hier tegenover verblijven.’
Linn knikte. Nog even waanden ze zich beiden in de onuitgesproken woorden. Totdat Elijah de deur zachtjes sloot.
Iets later zat ze gewassen en omgekleed in haar nachtkledij op de rand van het bed. Zo zat ze al een langere tijd. Ze wilde niet gaan liggen. Ze durfde niet te gaan liggen. En de kamer voelde verkeerd. Te groot voor haar alleen. Bij ieder geluid dat ze hoorde, schrok ze. Was het Naylene haar hart dat er mee ophield? Of was Rhett toch ontsnapt?
Het was onmogelijk, dat wist ze. Rhett was lichamelijk verdwenen. Maar hij zat nog altijd in haar hoofd.
Linn duwde haarzelf overeind en liep de kamer uit. Ze wilde niet alleen zijn.
Verderop in de gang stond Finn voor een gesloten deur. Ze besloot hem te negeren en stak de gang over. Elijah had haar al gehoord, want hij opende de deur nog voordat ze aan had geklopt.
Zonder twijfel stortte ze zich in zijn armen. De tranen volgden niet veel later.
‘Ik wil niet alleen zijn,’ snikte ze. ‘Kan ik vannacht bij jou blijven?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Haar naam zorgde er voor dat Naylene ontwaakte uit een onrustige slaap.
Elijah en Finn hadden in de stad waar ze uit waren gekomen, snel een huis geregeld. Hoe ze dat precies hadden gedaan, was langs haar heengegaan. Het was echter een warm welkom geweest. Een haard die haar eindelijk een beetje op had kunnen warmen. Verse broden waar ze flinke stukken van af had gebroken. Het beste was echter het warme bed waar ze in had kunnen rusten. Echter niet voor lang.
“Naylene.” Finn zijn stem was voor de tweede maal meer ongerust.
Voorzichtig kroop Naylene overeind in haar bed. Iedere spier in haar lichaam leek voelbaar te zijn. Mede als het laatste beetje magie dat nog door haar lichaam leek te stromen.
Ze gebruikte het dan ook om de kaars die naast haar bed stond aan te steken. Het lichte schijnsel zorgde er voor dat ze Finn in de deuropening zag staan.
“Je moet daar echt mee oppassen.” Doelde Finn op het gebruik van haar magie.
“Zo’n kleine spreuk kan echt geen kwaad.”
Finn kwam verder de kamer in lopen. “Dat is wellicht zoals het voelt, maar na hetgeen wat je door hebt gemaakt kan het best zijn dat je lichaam het niet meer trekt.”
Naylene schoof iets verder op haar bed, zodat Finn op de rand kon gaan zitten. De woorden van Finn leken voor haar niet de waarheid te zijn. Haar lichaam mocht dan wel vermoeid zijn. Ze voelde zich geen ogenblik beter dan op het moment dat ze de magie kon gebruiken. Ze voelde zich pas verslagen op het moment dat ze zich bedacht dat het niet haar magie was, wat betekende dat ze er snel weer afscheid van moet nemen.
“Ik voel me prima.” Naylene kon het niet ander beschrijven. Het gevecht was haar uiteraard niet in de koude kleren gaan zitten. Ze was echter snel geheeld door het bloed van Rhett dat nog door haar aderen had gestroomd. De vermoeidheid was hetgeen wat haar nu het meeste plaagde. Finn liet haar echter niet slapen, waarschijnlijk te bang dat ze niet meer wakker zou worden. Of in zijn ogen nog erger: als een vampier.
“Hoe is het mogelijk dat je je prima voelt na alles wat je mee hebt gemaakt.” Naylene kon een bezorgdheid op het gezicht van Finn zien. Op het moment deed haar dat helemaal niets. Ze wilde slapen en vooral dit gesprek niet voeren.
“Hoe weet je wat ik mee heb gemaakt, Finn. Het is niet zo dat je er bij was.” Haar vermoeidheid zorgde er voor dat Naylene haar woorden niet meer zorgvuldig genoeg uit kon kiezen.
Het was echter iets wat haar al een lange tijd dwars had gezeten. De eerste paar weken nadat zij en Linn bij de Mikaelsons weg waren gegaan had ze de hoop gehad dat Finn zijn belofte nog na zou komen. Dat hij eerst het een en ander voor zijn familie had moeten regelen, voordat hij met hen had kunnen reizen. Ieder geluid had Naylene de hoop gegeven dat Finn zich toch bij hen zou voegen.
Dat was echter niet gebeurd. Hij had haar en Linn alleen gelaten. In een wereld waar je als vrouw helemaal nergens kwam. Nou kon Linn haar dwang gebruiken om meer voor elkaar te krijgen. Ideaal was dat echter niet. Ze kon moeilijk een heel dorp overtuigen dat ze net zo waardevol waren als iedere man die daar rond liep. Dat ze zelfs nog meer wisten dan het grote deel van hen.
“Hoewel dat deel van het verhaal is en ik daar mijn excuses voor wil maken, weet je ook dat het niet hetgeen is waar ik op doelde.” Finn zijn gezicht was vertrokken in pijn. Alsof hij daadwerkelijk spijt had van zijn daden. Iets wat Naylene de laatste maanden onmogelijk had geacht voor een Mikaelson.
Naylene verplaatste zich, nog voordat ze haar hand uit had gereikt om water in te schenken, was Finn haar al voor. Alsof iedere beweging haar laatste kon zijn.
“Finn.” Sprak Naylene hem dan ook wat strenger toe, terwijl ze de kelk overhandigd kreeg.
“Ik val echt niet dood neer.”
“Geen van ons weet wat er gebeurd. Je kunt me vertellen dat je goed voelt, maar het feit is dat we niet weten wat er met je gebeurd met het bloed van een vampier in je lichaam. Zeker niet na de hoeveelheid magie die je hebt gebruikt. Wie zegt dat het een onuitputtelijke bron is.” Finn zijn stem klonk scherp en het liet Naylene daadwerkelijk nadenken over zijn woorden.
“Kol.” Antwoordde ze uiteindelijk.
“Kol? Finn hufde.
“Als in mijn broeder Kol? Wat heeft hij je verteld?”
“Ik weet niet of ik die informatie op het moment met je wil delen.” Naylene haalde haar schouders op. Wellicht was haar woede niet helemaal meer terecht, aangezien Finn en Elijah hen hadden gered. Daar was ze hen ook zeker dankbaar voor. De hoop die ze de hele tijd diep van binnen had gevoeld, dat Finn ergens was en nog wel genoeg om haar gaf om haar brieven te lezen, was waarheid geworden. Toch liet het haar ook oprecht twijfelen aan de vriendschap die ze op hadden gebouwd.
“Begrijpelijk. Vertel me dan over de afgelopen dagen. Je kunt mij niet vertellen dat je niet bent aangedaan door hetgeen wat zich is voorgevallen.” Finn deed zijn best, dat was te merken.
“Het is niet enkel wat er met mij is gebeurd. Maar ook wat het voor Linn betekende.” Hoewel Naylene woedend was geweest op Linn voor hetgeen wat ze Allister en Meggy aan had gedaan, wist ze ook hoe zwaar de afgelopen dagen voor haar waren geweest. Rhett was ineens weer in haar leven geweest en het was wel duidelijk dat ze niet had geweten hoe ze daarmee om had moeten gaan. De vlucht had het niet beter voor haar gemaakt en de manier waarop Naylene haar in de kerk had gezien ook niet. Linn was in haar ogen iemand die zeker van haar zaak was. Mensen binnen enkele seconden voor zich kon winnen. Rhett had haar weer een pop in zijn spel weten te maken. Iets wat hij ook met Naylene had proberen te doen.
“Ik wil op het moment weten hoe het met jou gaat. Niet wat het Linn allemaal heeft gedaan. Dat is iets waar later wel over valt te praten.”
Naylene wilde eigenwijs vertellen dat Finn dan maar weer naar zijn kamer moest gaan en haar moest laten slapen. Toch had ze zijn vriendschap ook gemist.
“Alleen met voorwaarde dat je mij dan verteld waarom je er voor hebt gekozen om niet met Linn en mij mee te reizen.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Finn zijn hoofd maakte overuren. Hij kon Naylene niet de daadwerkelijke reden vertellen waarom hij niet maar haar mee was gereisd. Het was niet omdat hij zich schaamde, of zijn eigen fouten niet toe wilde geven. Als dit door zijn eigen toedoen was gekomen, dan zou hij daar eerlijk in zijn. Hij wilde haar niet in gevaar brengen. En als hij met haar zou delen wat zijn daadwerkelijke reden was, dan zou hij dat wel doen. Naylene was nu al zo kwetsbaar. Daar wilde hij niet aan bijdragen.
‘Finn,’ drong Naylene aan. Ondanks alles leek ze nog steeds erg alert te zijn. Alert en eigenwijs. Als ze geen vampierbloed in haar lichaam had gehad, dan had ze hem vast niet zo aangesproken. Dan had ze beter over haar woorden nagedacht en wellicht ook naar hem geluisterd.
Hij zuchtte en wreef over zijn gezicht. ‘Ik weet niet of het verstandig is om dit met jou te delen.’
Er waren maar weinig anderen die wisten van de dolken die Niklaus in zijn bezit had. Het was zijn manier om zijn broers en zus in bedwang te houden. Een dolk in hun hart zou hun niet doden, maar deze speciale dolken zorgden er wel voor dat ze niet in staat waren om te ontwaken uit de helse slaap. Een slaap die Finn maar al te goed kende.
Als hij Naylene zou moeten uitleggen wat de dolken deden, en wie er verantwoordelijk voor was, zou ze er iets aan willen doen. Hij kende haar lang genoeg om te weten dat ze dit onrecht niet aan haar voorbij zou laten gaan. Ze zou Niklaus opzoeken. En dat niet alleen, ze zou Elijah ook aanspreken. Hij was immers degene die de laatste keer een dolk in Finn zijn hart had gepland.
‘Dan deel ik ook niet wat Kol mij heeft verteld,’ zei Naylene dwars.
Finn vervloekte zijn jongste broertje. Kol had altijd al teveel lol gehad met de heksen. En zodra Naylene in beeld was gekomen, had hij haar gezien als een nieuw experiment. Kol was een flapuit. Hij dacht hardop en kwam op die manier op ideeën. Maar dat bleven het ook. Ideeën. Kol had geen bewijzen. Hij wist lang niet altijd hoe magie werkte. Wat hij ook aan Naylene had verteld, er was geen gegronde reden om te geloven dat hij het bij het juiste eind had. Iets wat Naylene wel leek te geloven.
Hij moest haar beschermen. Tegen zijn broers, tegen Linn, maar ook tegen haarzelf. Dat had hij vanaf het begin al willen doen. Daarom had hij mee willen gaan. Toen hij wakker was geworden in de kis, bedolven onder de brieven, had zijn schuldgevoel hem verteerd. Nu was het nog erger. Als hij anders had gehandeld, beter, als hij haar niet in de steek had gelaten… Dan zou ze nu niet op dit punt zijn.
‘Goed dan,’ besloot Finn. ‘Maar, dan moet je mij beloven dat, zodra ik je heb verteld wat de reden is dat ik niet met jullie mee ben gegaan, dat je geen domme dingen doet. En zeker niet op mijn broers afstormen.’ Dat zouden gevechten worden die ze niet zou winnen. Hij had Naylene net weer terug. Hij kon haar niet nogmaals verliezen.
Naylene bekeek hem met twijfel in haar ogen. Hij zag dat ze al meerdere vragen aan het bedenken was. Altijd zo nieuwsgierig. Hij kon zich alleen maar indenken wat voor vragen ze al voor hem moest hebben: waarom moest ze dat aan hem beloven? Wat hadden zijn broers er mee te maken? Probeerde hij ze soms de schuld te geven van zijn eigen beslissingen?
‘Je mag er ook nog over nadenken,’ zei hij voorzichtig. ‘Het is midden in de nacht. Je zou eigenlijk moeten slapen. De enige reden dat ik je wekte, was omdat ik wilde controleren of je… Of je nog steeds jezelf was.’
‘Ik hoef er niet over na te denken,’ zei ze resoluut. ‘Ik verdien een antwoord, Finn. Ik moet weten wat ik heb gedaan, waarom je zo plots besloot om niet met ons mee te gaan en al mijn brieven te negeren. Ik dacht dat we vrienden waren.’
‘Dat zijn we ook,’ zei hij meteen. Het deed hem pijn dat Naylene dacht dat het allemaal opzettelijk was gegaan. Of nog erger: dat het haar schuld was. Dat was het absoluut niet. Als Elijah die nacht niet naar hem toe was gekomen, geblindeerd door wanhoop en zijn gebroken hart omdat Linn hem zou verlaten, dan zou hij met Naylene mee zijn gegaan. Dat was zijn intentie geweest. En als Elijah dat toe had gelaten, dan was het nooit zo ver gekomen. Dan had Naylene alle narigheid niet hoeven doorstaan.
Hij schoof nog iets dichter naar haar toe, al probeerde hij wel een respectvolle afstand te behouden. Het was al niet gepast dat hij op haar kamer zat, maar er was niemand anders aanwezig in het huis. En hij wilde niet eens denken aan Linn en Elijah, die op dit moment ook bij elkaar op de kamer waren.
Finn fronste en keek haar ernstig aan. ‘Beloof me dat, als je mijn verhaal hoort, niet opzoek gaat naar Niklaus. Beloof me dat je niet de gang op rent om Elijah te berispen.’
Hij zag nog steeds twijfel op haar gezicht, maar haar ogen brandden met nieuwsgierigheid. Ze knikte.
Finn haalde diep adem. Dit kleine beetje informatie zou zoveel veranderen voor haar. Het zou haar vermoedens over zijn familie bevestigen. Al was dat misschien nog niet het ergste wat er kon gebeuren. Het ergste was dat ze haarzelf in gevaar zou kunnen brengen, net zoals ze deze avond had gedaan.
‘Zoals je weet, kunnen wij niet gedood worden door een willekeurige houten staak. Zelfs als ons hart eruit wordt getrokken, vindt de magie een weg om ons in leven te houden.’ Hoe zijn moeder dat voor elkaar had gekregen, was hem nog steeds een raadsel. ‘Er is slechts een soort hout wat ons kan doden. En mijn broeders en zus hebben er lang geleden al voor gezorgd dat iedere tak is verbrand.’
‘Ik begrijp niet waar je naar toe gaat met dit verhaal,’ zei Naylene. ‘Wat heeft dit te maken met jouw keuze om niet mee te gaan?’
Finn hield zijn hand op, om te indiceren dat hij nog niet klaar was. ‘Het heeft er alles mee te maken, Naylene. Het hout van de boom, de witte eik, is verbrand. Maar Niklaus, het duivelse addergebroed dat hij is, heeft de as verzameld. In combinatie met een paar zilveren dolken, heeft hij een redelijk dreigend wapen voor ons gecreëerd. Een wapen dat ons, als we er mee in aanraking komen, in een diepe, helse slaap brengt. En de enige manier om daaruit te ontsnappen, is als een ander de dolk weer verwijdert uit ons lichaam.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het verhaal van Finn behoorde haar waarschijnlijk angst in te boezemen. Het enige wat het aanwakkerde was vlammen van woede. De Mikaelson familie had haar in het begin al disfunctioneel geleken. Bijna ieder van hen had echter gedaan alsof ze alles voor elkaar over hadden. Met uitzondering van Finn. Door hem was Naylene gaan inzien hoe zijn broeders en zuster daadwerkelijk konden zijn. Dat ze bereid waren om elkaar uit te schakelen ging nog een stap verder.
“Niklaus heeft een dolk in je hart gestoken zodat je niet met ons kon reizen?” Vroeg Naylene verbaasd. Niklaus had onverschillig tegenover Finn geleken. Hij had heer meer dan eens duidelijk gemaakt dat hij niet rouwig was geweest toen Finn op zijn reis was gegaan.
Finn schudde zijn hoofd. Hij hoefde echter niet uit te leggen wat zich voor had gedaan. Niklaus was uitgeschakeld geweest toen zij en Linn waren vertrokken. De waarschuwing van daarnet. Naylene had moeten beloven dat ze niet naar de andere vertrekken in het landhuis zou gaan. Elijah.
Het kostte haar alle wilskracht die ze had om zich aan haar belofte te halen. Ondanks dat Elijah het verdiende om en fractie te voelen van de pijn die Finn haar zojuist had beschreven, hetgeen wat zij had gevoeld op het moment dat ze door had gehad dat Finn hen niet zou vergezellen.
“Elijah.” siste Naylene. Bewust dat hij dit gesprek naar grote waarschijnlijkheid meekregen. Ze hoopte dat Linn op het moment sliep. Hoewel ze het verhaal behoorde te weten, zou ze zoiets als dit nu niet trekken.
Finn legde zijn hand op het dekbed, ten teken dat ze in best moest blijven.
“Wat bezielt hem?!” Naylene vroeg het niet eens meer aan Finn. Ze hoopte dat Elijah alles mee kreeg.
Finn haalde zijn schouders op.
“Wat bezielt al mijn broeders en zuster. Wij ze monsters.” Finn zijn woorden zaten vol met pijn. Verbitterd. Alsof dit niet eerste maal was geweest dat hij met de dolk uit was geschakeld. Naylene vond het pijnlijk dat Finn echter ook over zichzelf praatte alsof hij iets vreselijks had gedaan.
“Het was nooit mijn bedoeling geweest om jou en Linn alleen te laten reizen. Hoewel ik mijn bewustzijn voor een deel heb verloren in die kist, waren er genoeg dromen. En toen Elijah mijn zijn genade heeft gegeven en de dolk weer uit mijn lichaam heeft gehaald, werd ik wakker met al de brieven die je mij hebt gestuurd.” De pijn weerklonk in Finn zijn stem.
Naylene voelde hoe de tranen achter haar ogen prikte. Al die tijd had ze frustratie gevoeld als ze een brief had gestuurd. Geen van hen was vervelend bedoeld. Ze had enkel uitleg gewild. Willen weten of hij veilig was geweest.
Het uitblijven van een reactie had iedere keer als een dolksteek gevoeld. Alsof Finn niets met haar vandoen had willen hebben. Hij nooit de intentie had gehad om met haar te reizen. Samen een oplossing had willen zoeken, die volgens Kol zo dicht bij was geweest.
“Je hebt ze wel gekregen?” Natuurlijk had hij dat. Hoewel ze nog niet goed was in magie, was dat één van de spreuken die ze wel wist.
“Alles.” Bevestigde Finn.
“Daardoor hebben we jullie kunnen vinden, in de kerk.”
Finn zei er niets meer over, maar Naylene kon de teleurstelling in zijn stem horen. Zij en Linn hadden iets gedaan wat hun levens in gevaar had gebracht. Als Finn en Elijah er niet waren geweest dan was alles de verkeerde kant op gegaan. Dan had ze Linn verloren, was ze zelf misschien wel een pion in Rhett zijn spel geworden. Allemaal vreselijke dingen waar ze niet meer aan wilde denken.
“Vertel mij dan nu alsjeblieft wat mijn krankzinnige broeder je heeft verteld.” Smeekte Finn.
Hoewel het Naylene niet aanstond hoe Finn Kol benoemde, dat soort woorden waren eerder besteed aan Niklaus of Elijah, wist ze dat ze hem het verhaal tegoed was.
Hem. Niet Elijah. Die waarschijnlijk ieder woord kon volgen.
Naylene lief dan ook haar hand en focuste zich op de ruimte. De spreuk om de ruimte geluidsdicht te krijgen, vergde meer van haar dan ze wilde. Toch liet ze dat niet aan Finn zien. Hij zou haar meteen willen stoppen. Zijn lichaamstaal vertelde haar dat hij zijn best deed om haar niet nogmaals terecht te wijzen. Hij wilde het verhaal van Kol horen.
De afgelopen dagen had Naylene vaak zelf nagedacht over hetgeen wat Kol haar had verteld. Rhett had leken te denken dat het zou werken. Hij had geen vampier van haar willen maken, enkel en alleen om er zo voor te zorgen dat Linn geen heks meer had. Dan had hij haar vermoord. Er zat meer. Kol zijn idee leek haar steeds logischer en diep van binnen ook aanlokkelijk.
“Kol is er vrijwel zeker van dat er één manier is om er voor te zorgen waardoor ik toegang krijg tot mijn magie.”
Finn bleef haar geduldig aankijken, wachtend totdat ze verder ging met haar verhaal.
Naylene verzette haarzelf iets op het bed, wat gekraak opleverde. Ze wist niet hoe ze dit moest brengen, omdat ze wist hoe Finn zijn gedachtegang was. Dit zou geen gemakkelijk nieuws voor hem worden.
“Als ik vampier word.”
Finn schudde met zijn hoofd.
“Het is logisch. Ik heb nu het bloed van Rhett in mijn lichaam. Ik voel het. Ik kan er magie uit nemen. Als ik een vampier ben, is dat mijn eigen bloed. Dan kan ik de magie uit mijn eigen lichaam putten. Dan hoef ik nooit bang te zijn dat de magie te veel wordt, want dat kan niet. Het bloed zorgt er voor dat ik levend ben. Dat ik magie kan gebruiken.” Hoe meer Naylene er zelf over nadacht, des te logischer het werd. Het moest de enige oplossing zijn.
“Naylene, je kunt me niet vertellen dat je dit daadwerkelijk aan het overwegen ben. Ten eerste weet Kol hier net zo min iets van als wij dat doen. Nog belangrijker, je kunt er niet serieus over na denken om zo te worden.”
Naylene schoof iets naar voren zodat ze haar hand op Finn zijn schouder kon leggen.
“Je moet begrijpen dat leven op deze manier voor mij niet volledig voelt. Ik heb mij nog nooit zo gevoeld dan op de momenten dat ik magie kan gebruiken. Ik wil niet leven met het idee dat ik er misschien aan dood kan gaan. Maar nog minder met het idee dat ik het nooit meer kan gebruiken. Dat maakt mij echt miserabel.” Fluisterde Naylene. Er was wel iets in het gezicht van Finn dat er op duidde dat hij medelijden met haar had.
“Ik ben het mijzelf verplicht om het te proberen. Als ik dat niet doe, dan kan ik net zo goed niet meer leven.” Het waren hevige woorden, maar wel de waarheid. Ze wilde weten wie ze daadwerkelijk was en ze wist dat dit het niet was.
“Ik behoorde al dood te zijn. Ik heb een tweede kans op een leven gekregen, maar een leven is voor mij niet leven in angst. Ik wil weten wie ik écht ben. En ik denk dat dit de enige oplossing is.”

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld