Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO▲All that you are, is all that I'll ever

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Michael.
Ik wist op dit moment ook niet goed wat ik moest doen. Ik was waarschijnlijk de enige die het iets minder deed dat Rhi nu weg was. Iedereen om me heen leek ontzettend verdrietig en geraakt te zijn en dat was ze ook niet kwalijk te nemen. Edyn was in sommige dingen misschien naïef, maar het was nu logisch dat ze zich gekwetst voelde. Misschien wel verraden. Ze had Rhi zo geholpen de afgelopen tijd! Ik was er zelf bij geweest om het te zien. Edyn had haar een plaats om te wonen aangeboden, had elke ochtend iets lekkers voor haar gemaakt en ook in de avond had ze er rekening mee gehouden dat Rhi mee zou eten. Als Rhi ergens hulp bij nodig had gehad, was Edyn er voor haar geweest. Ze had haar naar het ziekenhuis gebracht, of naar de winkel als ze nieuwe tekenspullen had gewild. Ze had zoveel tijd en energie in haar gestoken en nu was ze gewoon weg. Alsof het niks was. Het leek me sterk dat Rhi niet door had hoeveel pijn ze iedereen hier mee deed. Ze was toch niet blind? Ze kende deze familie, ze wist hoe ze erop zouden reageren! En dan was er nog Luke! Ik had ook wel gemerkt dat ze de laatste tijd wat struggles hadden gehad, dat Luke dingen had gewild en Rhi niet. Maar zoals het er gisteren uit had gezien, was het goed geweest? Luke had er echt van genoten en Rhi had er ook heel tevreden uit gezien? Was dat dan allemaal een act geweest? En als al deze vragen al door mijn hoofd heen gingen, kon ik me niet eens voorstellen wat er nu bij Luke gebeurde. Ik wilde er zijn, ook voor hem. Daarom had ik Edyn toch even alleen moeten laten. ‘Ik kom zo terug,’ had ik haar nog toegefluisterd, waarna ik met Luke mee was gelopen. Ik kon me niet in tweeën delen en ik wilde hen beide helpen, maar Luke kon het niet aan om in zijn eentje terug te gaan naar de kamer. Waarschijnlijk was hij bang voor wat hij zou vinden, of wat niet. Of hij nou een briefje zou vinden of niet, het zou beide niet veel goeds betekenen. Een briefje zou wellicht redenen opnoemen waarom ze dit niet meer zou kunnen, wat pijn zou doen. Geen briefje of een berichtje zou echter minstens net zo erg zijn. Misschien nog wel erger. Eenmaal in de kamer was het duidelijk dat er niks lag. Ik probeerde nog rond te kijken, maar ik zag niks liggen. Dat betekende dat alleen Keith en Jackie een bericht hadden gekregen. Was Luke het dan niet waard geweest? Had hij geen afscheid, of op z’n minst een uitleg, verdiend? Luke liet zich op het bed zakken. Ik kon de blik in zijn ogen niet eens beschrijven, behalve dat het hem ontzettend veel pijn deed. ‘Het spijt me zo, Lu,’ zei ik zacht. Ik ging voorzichtig naast hem zitten en sloeg mijn arm om hem heen. Ik wist ook niet wat ik op dit moment nog meer kon zeggen. Ik wilde wel vertellen dat het goed zou komen, dat Rhi vanzelf weer op zou duiken. Maar dat zouden allemaal leugens zijn. Ik wist namelijk wel zeker dat Rhi niet meer terug zou komen. Dit voelde als een drastisch afscheid. Eentje dat voor goed was. Slechte dingen over Rhi zouden nu echter ook niet helpen, leek me. Ik wist niet waar Luke op dit moment behoefte had. Misschien wilde hij hier wel gewoon weg. ‘Als je liever naar huis gaat, dan begrijpt iedereen dat wel? We kunnen de auto van Edyn wel nemen en dan kan ik je afzetten, als je dat fijn vindt? Of bij je blijven, als je dat liever hebt.’ Als hij behoefte had aan gezelschap, of aan iets anders, dan moest hij dat aangeven. Ik wist nu namelijk niet zo goed wat ik kon doen om hem te helpen! Mijn boosheid tegenover Rhi zou hem immers ook niet verder helpen, maar ik was wel boos op haar! Ze was weg gegaan en ze had geen idee wat voor schade ze aan had gericht, hoeveel mensen nu om haar aan het huilen waren. Ik hoopte dat ze er ooit wel achter zou komen, dat ze zou merken hoeveel pijn ze iedereen had gedaan. Want dat was de beste straf in mijn ogen. Jammer genoeg zou Rhi waarschijnlijk niet terug komen en zou ze het dus nooit te weten komen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke.
Ik wilde dit niet begrijpen! Ondanks dat er zoveel vragen door mijn hoofd heen gingen. Volgens mij wilde ik daar helemaal geen antwoord op hebben. Alles was goed gegaan in mijn ogen. We hadden de laatste tijd misschien wat moeilijkere momenten gehad, maar daar waren we doorheen gekomen. Ik had er voor gekozen om niet te veel meer te praten over het samenwonen, wetende dat het uiteindelijk wel voor ons zou komen. Rhi had nog steeds geen appartementje gevonden, maar dat was wel gekomen. Ik had nooit gedacht dat ze had gezocht naar een heel ander leven. Wie weet waar ze nu naar toe was? Niemand! Ze had helemaal niets voor ons achtergelaten. Een brief aan Jackie en Keith, maar daar stond echt niet in waar ze naar toe was gegaan. Ik kende Rhi en als ze ergens voor ging, deed ze dat ook meteen goed. Ze had een plaats gevonden waar ze opnieuw zou beginnen met haar leven. Zonder ons allemaal. Ze had er voor gekozen om ons verder niets te vertellen. Ergens had ik nog wel hoop gehad op een briefje, een berichtje op mijn teleefon. Dat was toch wel het minste wat ik op het moment verdiende? Een uitleg! Want ze kon niet zomaar weg zijn. Dat mocht gewoon niet! Ik was blij dat ik hier niet alleen. De aanwezigheid van een vriend was op het moment wel nodig. Gelukkig was Michael er. Voor wie dit natuurlijk ook een hele vreemde situatie was. Hij en Rhi hadden niet veel met elkaar gehad. Ze konden een beleefd gesprek met elkaar voeren, maar meer dan dat was het nooit geweest. Nu zag hij echter om zich heen hoeveel mensen pijn hadden van Rhi haar vertrek. Het voelde alsof de afgelopen jaren weg waren gegooid. Ze het bij elkaar had geraapt, er even naar gekeken had en vervolgens had verfrommeld alsof het een paar stukjes papier waren geweest, zonder enige waarde. Zo was onze relatie in mijn ogen niet geweest. We waren twee jaar bij elkaar geweest dit weekend! Niet helemaal op de datum af, maar wel in die richting. In die twee jaar was het heel erg serieus geworden. Zoiets kon je niet weggooien alsof het helemaal niets was? Rhi had het wel gedaan! Ze had mij achter gelaten alsof ik nooit wat voor haar had betekend, alsof ze nooit van me had gehouden. Ik dacht na over Michael zijn woorden. Ik kon nu naar huis als ik dat wilde. Iedereen zou dat begrijpen. Wat ze ook echt wel deden. Ik wist echter niet of ik op het moment ook echt thuis wilde zijn. Ik wilde niet in mijn eentje zijn. Niet in een plaats waar nog zoveel meer herinneringen waren dan deze plaats. "Ik denk dat ik op het moment niet naar huis kan." Fluisterde ik tussen een paar tranen door. Rhi en ik hadden misschien niet samengewoond, maar er waren zoveel herinneringen in die plaats. In mijn ogen hadden we er samen kunnen gaan wonen. Ik wist zeker dat er allemaal spullen waren, Rhi had ze vast niet opgehaald? Dat zou haar alleen maar vertragen. Thuis zou ik al die spulletjes zien, moest ik ze misschien wel opruimen. Dat was niet iets wat ik op het moment wilde? Ik wilde gewoon dat Rhi terug kwam, maar dat was niet realistisch. Dit was Rhi, ze was duidelijk in haar beslissingen. Als ze eenmaal iets in haar hoofd had, ging ze daar ook voor, ze zou zich echt niet ineens bedenken en terug komen! "En ik wil ook niet alleen zijn." Dat was op het moment wel het laatste wat ik wilde. Ik wilde mijn gedachten niet toe laten. De vragen gingen nu al door mijn hoofd? Had Rhi niet hetzelfde voor mij gevoeld als ik had gedaan voor haar? Waren de ruzies te veel geweest? Waarom had ze geen afscheid van me willen nemen? Waarom had ze niet genoeg van mij gehouden om te blijven?

Edyn.
Ik snapte niet waarom Rhi ineens weg was. Niemand hoorde zomaar weg te lopen! We waren op familieweekend! Dit moest een leuke tijd worden! Iets wat we tot nu toe ook echt hadden gehad. Er waren zoveel spelletjes geweest, maar ook rustige momentjes waarop we met z'n allen hadden kunnen zitten. Nu was Rhi ineens weggelopen van dat alles. Niet alleen dat, maar ze had onze hele familie in de steek gehouden. Familie hoorde bij elkaar te blijven, daarvoor was je een familie! We accepteerden het als mensen een keer geen zin hadden in een weekendje weg of een spelletje baseball. Als mensen terug wilden naar huis, was dat prima. Weglopen was vreselijk! Zoiets hoorde je niet te doen? Ze had heel haar familie achtergelaten. Ik snapte het gewoon echt niet? Het deed zoveel pijn! Iedereen had het volgens mij. Er waren overal tranen. Voor Luke was het natuurlijk ook vreselijk. Michael had hem even meegenomen, iets wat ik ook wel begreep. Ik zou helemaal kapot zijn als Michael ineens weg zou zijn. Ik was nu ook kapot van Rhi haar vertrek. Ze kon toch niet zomaar weggaan? Ons allemaal achterlaten! Ik wilde haar zo graag achterna, maar dat kon echt niet. Ik wist niet echt wat ik moest doen op het moment, maar iedereen leek dat last van te hebben. Er waren mensen dicht bij elkaar gekropen, om samen te huilen. Er waren woorden door de kamer, die probeerden het beter te maken. Hoe kon je dit echter beter maken? Niet! Dat ging gewoon niet. Uiteindelijk was één van ons weggaan! Ze was gewoon vertrokken zonder verder iets te zeggen. Een brief, maar volgens mij stond daar niet heel erg veel in. We verdienden knuffels, alle liefde, een adres! Ik keek nog even op mijn mobiel, in de hoop dat Rhi in de tussentijd had teruggebeld. Helemaal niets. Ik veegde zachtjes langs mijn wangen, om de tranen weg te krijgen. Ik keek rond en zag dat Michael en Luke nog niet terug waren, dus ik ging op onderzoek uit. Het was niet heel erg moeilijk om hen te vinden, ze waren in de kamer waar Luke en Rhi hadden geslapen. Luke zat er doorheen. Hij zat op de rand van het bed. Ik wist niet waar Luke op het moment behoefte aan had, maar ik wist wel wat ik graag wilde op dit moment en dat waren knuffels! Ik kroop naast Luke op bed en sloeg zonder verder nog iets te zeggen mijn armen om hem heen. Iets wat Michael ook al had gedaan. Ik had Luke nog nooit op deze manier gezien. In zijn ogen stonden tranen, op zijn gezicht was vooral verwarring te zien. Het waren gevoelens die ik ook had. Het was raar, want Rhi had hier vannacht nog geslapen. Op het moment hingen hier nog zoveel dingen van Rhi. Ik wilde zelfs zeggen dat het nog een beetje naar haar rook! Ik streek even over de rug van Luke heen. Ik had het zelf ook een beetje nodig, maar de knuffel deed al heel erg veel. Ik was blij dat Luke hier was. Nog blijer dat Michael er ook was! Zonder hem was het nog zoveel erger geweest! Nu was er iemand tegen wie ik dicht tegen aan kon kruipen mocht ik dat willen. Luke had dat ook nodig, dus het was goed dat we nu even met z'n drieën tegen elkaar konden kruipen. "Ik vind het zo erg." fluisterde ik. Ik legde mijn hoofd even op de schouder van Luke. Het was erg voor ons allemaal, maar voor hem leek het me nog wel het ergste. Wij waren ons zusje kwijt, wat me echt pijn deed. Luke was zijn wederhelft kwijt? Ik zou Michael nooit kunnen verliezen, zeker niet op deze manier. Hij hoorde bij mij! Zoals Rhi en Luke bij elkaar hadden gehoord! Dat deden ze nog steeds! Ze waren zo gegroeid samen, er had zoveel liefde gezeten en nu was dat helemaal weg.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Michael.
‘Snap ik wel.’ Om nu naar huis te gaan, om spullen te zien die van Rhi waren. Dat was best heftig. Ik had het ook niet leuk gevonden toen ik opeens zonder Edyn had gezeten, maar nog wel van alles en nog wat had gehad wat me aan haar had doen denken. Dat was best een klap, een soort realisatie. Een bevestiging dat die persoon echt uit je leven was verdwenen. Voor Luke was het nu al behoorlijk erg en als hij dat er ook nog bij zou krijgen, dan zou het vast alleen nog maar slechter gaan. Hij was nu al aan het huilen! Ik wist niet zo goed wat ik er mee moest, wat ik er aan kon doen. Het was niet erg om te huilen, dat totaal niet. Ik wist echter niet of ik hem nu op de juiste manier troostte en waar hij precies behoefte aan had. Ik probeerde er voor hem te zijn, wat soms al wel genoeg kon zijn. Daar hoopte ik in ieder geval op, dat hij nu genoegen nam met mijn troost. ‘Je hoeft niet alleen te zijn,’ verzekerde ik Luke. Ik kon me voorstellen dat als hij nu alleen zou zijn, de klap alleen nog maar harder aan zou komen. Want dan was hij echt alleen. Dan zou echt tot hem doordringen dat Rhi weg was en dat ze waarschijnlijk ook niet meer terug zou komen. Ik kon wel begrijpen dat hij dat niet wilde op dit moment. ‘Keith en Jackie vinden het vast fijn dat je hier nog even blijft. Ik weet zeker dat ze het niet erg vinden.’ Zij zagen ook wel in dat Luke hierin voor het grootste gedeelte pijn werd gedaan! Hen kennende, zouden ze hem nooit naar huis laten gaan. Waarschijnlijk zouden ze juist een beetje extra voor hem willen zorgen! Ik keek op toen Edyn de ruimte binnenkwam. Iets wat ik wel snapte. Er was zoveel aan de hand en in de woonkamer hing op dit moment ook zoveel zware, vervelende energie. Dat was logisch! Hier was het echter wel iets rustiger. Daarnaast zag Edyn ook wel in dat Luke het hier erg moeilijk mee had en dat ik op dit moment bij hem moest zijn. Al wilde ik er voor hen beide zijn! Ze was naast Luke komen zitten en ze had haar armen om hem heen geslagen. Iets wat hij nodig had, dat wist ik zeker! ‘Het is ook heel erg,’ fluisterde ik zacht. Ik wist niet of dat de woorden waren die Luke wilde horen, maar het was ook allemaal heel erg! Want Luke en Rhi hadden een relatie gehad. Luke hield van haar en andersom was dat ook ooit zo geweest. Toch was het vanuit Rhi niet genoeg geweest om hier te blijven. Ze was weg gegaan en ze had Luke achter gelaten, zonder ook maar een berichtje of een waarschuwing. Dat moest voor Luke echt verschrikkelijk zijn, om ineens zo zonder haar te zitten in een kamer waar ze nog samen hadden geslapen vannacht. ‘Het is aan jullie wat we vandaag gaan doen. Ik denk dat iedereen het wel rustig aan wil doen, maar als jullie liever iets anders willen doen, dan moeten jullie dat vertellen.’ Ik wilde er voor hen zijn, voor hen allebei! Edyn had hier dan wel haar familie, maar die zat er net zo erg doorheen als zij. De kinderen begrepen er helemaal niks van. Ze hadden al meerdere keren gevraagd of we Rhi niet konden zoeken, maar we konden niet naar iemand zoeken die niet gevonden wilde worden. Dat was gewoonweg onmogelijk. We zouden door kunnen gaan met de dag, zoals we dat van plan waren geweest. Het was echter maar net waar de behoefte lag, wat mensen nodig hadden. Luke had al aangegeven dat hij niet naar huis wilde en niet alleen wilde zijn, dus dan zou ik er ook voor zorgen dat dat niet zou gebeuren.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Anderhalve week later (:
---
Edyn.
Er was niet aan te wennen. Niemand van ons snapte nog waarom Rhi weg was gegaan. Ik had gehoopt dat ze contact met ons op zou nemen. Iets wat ze tot nu toe nog niet had gedaan. Ik vond het heel erg moeilijk? Ineens was ik mijn zusje kwijt! De afgelopen maanden hadden we zoveel tijd met elkaar doorgebracht en ik had het gevoel gehad dat we alleen nog maar een beter band hadden gekregen. Ik had zo goed mogelijk voor proberen te zorgen, maar we hadden ook genoeg gesprekken gehad en ik had geprobeerd om zoveel mogelijk leuke dingen voor haar te doen. Nu was dat alles ineens weg en niet eens omdat Rhi beter was en ze ergens anders was gaan wonen. Nee, ze had gewoon besloten om weg te gaan. Ik moest er nu nog steeds wel eens om huilen? Op dagen zoals deze vond ik het helemaal moeilijk. Het was zaterdag, wat normaal betekende dat ik moest werken. Michael had echter gevraagd of ik niet iets had kunnen regelen voor de middag en avond. Iets wat wel had gekund. Danny en Rosa waren bij vrienden en Eve was voor een dagje bij haar opa en oma. Vanvond zouden zij, Danny en Rosa ook ophalen om daar te eten, waarna ik ze weer op zou halen om naar huis te gaan. Ik had geen idee wat Michael van plan was, maar ik had het maar laten gebeuren. We waren net bij mijn familie geweest, aan wie hij ook gevraagd om vrij te houden. Nu zaten we in de auto, maar ik had nog geen idee waar we precies naar toe gingen? Volgens mij wist helemaal niemand dat! Michael reed en we hadden Jake, Tyler en Ethan bij in de auto. Papa en mama reden achter ons aan met de rest. Ik snapte echter niet wat er ging gebeuren. "Edyn, vertel nou!" Vroeg Tyler van de achterbank, waardoor ik moest lachen. Ik keek even om. "Ik weet ook niet wat er aan de hand is!" Michael wilde ons ergens mee naar toe nemen, maar ik wist verder ook helemaal niets? Iets wat wel echt heel erg spannend werd! Nu vroeg ik me ook gewoon af wat we gingen doen. Ik had eerst gedacht aan het strand, maar in die richting gingen we nu niet. We zouden ook niet naar iets van Disney gaan, want daar was het veel te laat voor. Michael had alleen gezegd dat het een leuke verrassing was geweest, daar had ik ook heel erg weinig aan gehad. Ik vond het wel heel lief dat hij iets had geregeld voor de hele familie! Iedereen had het wel een beetje nodig? We hadden er tijdens het kamperen nog wel het beste van gemaakt, maar we hadden wel echt iemand gemist. Dat was overal te voelen geweest. "Oh my god!" Bracht Jake uit, waardoor ik weer naar achteren keek, dit keer meer omdat ik me toch een beetje zorgen maakte. Het gezicht van mijn jonge broertje vertelde echter al wel dat er niets aan de hand was. Zijn gezicht was tegen de ruit van de auto aangedrukt. Het bleef gek dat ik de Thunderbird niet meer had, maar dit was wel een makkelijker auto om iedereen te vervoeren. "Is dat het Dodgers stadion?!" Ik volgde de vinger van Jake, die naar een deel verderop in de stad wees. Het lag iets op een heuvel en het leek inderdaad op een stadion. Ik wist echter niet of het van de Dodgers was. Ik wist ook niet of het de bedoeling was dat we daar heen gingen! Straks dachten Jake en Tyler het en zouden we er niet naar toe gaan. Dan waren ze vast teleurgesteld, terwijl we vast alsnog iets heel leuks zouden gaan doen. "Misschien gaan we iets heel anders doen." Ik wist het echt niet! Maar ik wilde wel een teleurstelling voorkomen! Want Michael had vast heel erg goed zijn best gedaan!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Michael.
Na alles wat er was gebeurd, had ik zeker iets voor de familie van Edyn willen doen. Ik wist dat het niet mijn schuld was dat Rhi weg was. Niemand kon daar verder iets aan doen. Ze had het echter wel op een manier gedaan die voor iedereen klote was en ik had de rest van het weekje in het huisje ook gemerkt dat niemand goed in zijn of haar vel had gezeten? Edyn had vaak genoeg moeten huilen en ik wist dat ze het er nu nog steeds heel erg moeilijk mee had. Net zoals Jackie! Keith had zich een beetje over Luke ontfermd, wat Luke volgens mij wel fijn had gevonden. Hij had echter wel naar huis moeten gaan op een gegeven moment. Ik wist niet echt hoe het nu met hem ging. Ik probeerde het wel iedere dag aan hem te vragen, of om te opperen om samen iets te doen. Het vertrek van Rhi zat hem hoe dan ook erg dwars. Ik leek echter niet echt tot hem door te kunnen dringen. Ik hoopte dat Ashton of Calum dat wel zou kunnen doen, want hoe langer Luke er mee zou blijven zitten, hoe moeilijker het zou worden. Daarnaast was het ook wel fijn als iemand zich over Luke zou kunnen ontfermen, zodat ik wat meer tijd had voor Edyn en haar familie. We hadden het al vaker over baseball gehad en ik had besloten om mijn plan uit te voeren. Vandaag was er een oefenwedstrijd voor het volgende seizoen en ik had kaartjes gekocht voor het hele gezin. Dat was echter nog niet alles, want ik had ook seizoenspassen voor ze gekocht! Zo zouden ze, als het nieuwe seizoen zou beginnen, altijd naar een wedstrijd kunnen gaan met z’n allen. Het was echter allemaal nog een verrassing. Zelfs Edyn wist nog niet wat we zouden gaan doen. Ik reed, maar ik vroeg me wel af of ze het op een gegeven moment niet door zouden hebben. Zeker Keith en Jackie. Die reden echter nog netjes achter me aan. Achterin zaten Jake, Tyler en Ethan. Toen het stadion van de Dodgers in zicht kwam, waren Jake en Tyler al enthousiast. Edyn probeerde ze een beetje te sussen, waarschijnlijk om een eventuele teleurstelling te voorkomen. Dat hoefde echter niet, want we zouden daar wel naar toe gaan! ‘Gaan we daar naartoe, Michael?’ vroeg Tyler, die zijn ogen eindelijk los had gemaakt van het stadion en vervolgens wat naar voren was gekropen. ‘Je moet het nu wel vertellen! We zijn al zo dichtbij!’ Ik probeerde mijn gezicht in de plooi te houden, wat echt heel erg moeilijk was. ‘Het is een verrassing. Ik kan niks vertellen.’ Dit was heel erg moeilijk om te doen! Zeker toen Jake en Tyler besloten om de borden in de gaten te houden en elke keer begonnen te juichen als ik de juiste richting aan bleef houden. Toen ik richting de parkeerplaats reed, werd het gejuich alleen nog maar enthousiaster. ‘Ik zei het toch, Edyn!’ zei Jake, die zijn broertje vervolgens een high five gaf. Lachend keek ik via de spiegel even naar achteren. Dit was wel waarom ik het had willen doen! Om iedereen een leuke dag te geven en ook om ze te bedanken voor alles wat ze hadden gedaan. Ze waren een geweldige familie met z’n allen en ik hoopte dat ze dat ook echt zouden geloven, ondanks wat Rhi had gedaan. Ik had de auto nog niet geparkeerd of Jake en Tyler gooiden de deur al open, waarna ze de parkeerplaats op reden. Gelukkig hadden Jackie en Keith ook al een plekje gevonden, dus konden ze hen nog tegenhouden. We stonden al snel met z’n allen bij elkaar. Ik pakte mijn rugzak en haalde daar het mapje met de kaartjes uit, omdat ik niet wilde dat ze zouden kreukelen. ‘Toen we het van de week over baseball hadden en Jake en Tyler vertelden dat jullie nog nooit naar een wedstrijd waren gegaan, wilde ik dat heel graag regelen. Zeker nu. Jullie verdienen een leuke dag weg met het hele gezin.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
Michael had echt niet willen vertellen wat we vandaag zouden gaan doen. Ik was er ook nieuwsgierig naar geweest! Ik had het niet te vaak gevraagd, want Michael was heel erg duidelijk geweest dat het een verrassing was. Het kon echt van alles zijn! Jake en Tyler waren er op een gegeven moment toch echt wel zeker van geweest dat we naar de Dodgers gingen. Iets wat mij ook wel echt geweldig leek? We waren nog nooit naar een baseball wedstrijd geweest! Op school had ik verschillende wedstrijden gezien, ook omdat Ethan en Evan in het team hadden gezeten. De Dodgers was wel echt de real deal! Ik werd er zelf ook wel enthousiast door. Ik zou zelf ook graag willen en iedere keer dat Jake en Tyler begonnen te juichen dat we de juiste kant op gingen, deed ik dat van binnen toch ook wel een beetje. Ik zag de glimlach op het gezicht van Ethan ook steeds groter worden. Zelfs Michael kon het volgens mij niet helemaal meer inhouden. We zouden echt naar de Dodgers gaan! Dat bleek wel toen we eenmaal op de parkeerplaats stonden! Het was iets wat we echt al heel erg lang wilden? Het was echter heel erg duur om met de hele familie te gaan en mijn ouders hadden niet met maar een paar kinderen willen gaan. Als we iets deden, hoorden we dat ook met zijn allen te doen! Iets wat nu wel echt ging gebeuren! "Dit is echt geweldig!" Bracht ik uit, voordat ik zelf ook uitstapte. Jake en Tyler waren al bijna richting het stadion gerend, terwijl ik Michael nog een kus op zijn wang had gegeven. Ik vond het echt lief dat hij ons hier naar toe had genomen! We stapten al snel uit, waar de rest van de familie ook stond. Iedereen was verbaasd dat we hier waren. De meisjes keken onder de indruk om zich heen. Papa had de jongens al bij hun handen vast gepakt, zodat ze niet zomaar weg hadden kunnen rennen. Iedereen was blij! "Dat is echt heel erg lief van je Michael." Mama liep naar Michael toe, om haar armen om haar heen te slaan. Ze gaf hem nog twee kussen op zijn wang en leek nog iets in zijn oor te fluisterden. Toen ze hem los had gelaten, stapte papa ook naar hem toe, om zijn armen even om hem heen te slaan. Met hem waren ook Jake en Tyler meegelopen. "Je bent echt de beste Michael!" "Dankjewel!" Ze sloegen hun armen ook om Michael heen. Wat ik zelf ook deed! Want hij verdiende het wel echt. Het was echt lief dat hij dit voor ons had geregeld. De afgelopen weken hadden te veel bestaan uit tranen en verdriet. Nu was op ieders gezicht een glimlach te zien. Toen iedereen Michael los had gelaten, pakte ik zijn hand vast en ging ik op mijn tenen staan, zodat ik mijn lippen even tegen zijn wang aan kon drukken. "Je bent zo lief. Bedankt dat je iedereen laat glimlachen." Iedereen verdiende dat. Het geluk was gewoon heel ver weg geweest, alsof Rhi alles had meegenomen. Nu bracht Michael dat terug! "We moeten wel even bij elkaar blijven." Gaf papa aan, omdat Tyler en Jake al weer weg wilden rennen. Ze waren echt heel enthousiast. Iets wat ik deelde! "Ik ben zo benieuwd! Het lijkt me echt heel erg gaaf om een wedstrijd te zien! "Volgens mij zijn er ook cheerleaders! Ze zijn vast heel erg leuk!" Dat vond ik ook wel echt leuk om te zien! Volgens mij hoorde het er een beetje bij? Bij ons in ieder geval wel! We hadden voor iedere sport op school cheerleaders gehad. Iedereen verdiende het toch om aangemoedigd te worden! Ik was ook gewoon heel benieuwd naar de wedstrijd zelf! De spelers waren vast heel erg goed? Dat kon haast niet anders! Jake en Tyler hadden het er vaak genoeg over dat ze weer iets hadden gewonnen!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Michael.
Dit was waar ik het voor had gedaan! Om de glimlach op iedereen zijn gezicht te zien. Ik deed het niet in de hoop dat ze mij geweldig zouden vinden, of wat dan ook. Ik wist al dat ik hier altijd welkom was en dat Jackie en Keith hun best hadden gedaan om me zoveel mogelijk bij de familie te betrekken. Daarom wilde ik juist iets voor hen doen! Iets wat ze allemaal al heel erg graag hadden gewild, maar nooit hadden gekund. Dat terwijl ze het juist zo verdienden! Jackie en Keith hadden zoveel goeds gedaan voor hun kinderen. Natuurlijk al voor Evan, Ethan en Edyn, maar ook voor de rest! Iets waar ze zich misschien nu minder over voelden, door wat Rhi had gedaan. Dat was echter geen resultaat van al hun liefde en bekommering. Dat kon niet zo zijn! Rhi had geluk gehad met waar ze terecht was gekomen. Deze mensen hielden zoveel van alle kinderen die ze in huis namen en ze zouden er alles voor doen, als ze er het geld voor hadden. Ik had dat wel! Ik zou het niet eens missen, dus waarom zou ik hen dan niet iets geven waar ze als gezin van zouden kunnen genieten? ‘Graag gedaan. Ik hoop dat jullie het leuk vinden,’ zei ik, terwijl ik iedereen een beetje probeerde te knuffelen. Iets wat niet meer ging, omdat er zoveel mensen om me heen stonden! Edyn leek het zelf ook heel erg leuk te vinden. Ze bedankte me er zelfs voor, omdat ik iedereen had laten glimlachen. Ik keek nog eens rond, iedereen leek er echt heel erg blij mee te zijn. Dat terwijl dit eigenlijk nog maar een klein iets was! Ik had immers nog een verrassing. ‘Ik wilde gewoon heel erg graag iets doen voor jullie allemaal. Dit is iets waar jullie als gezin van kunnen genieten en dat is nu juist heel erg belangrijk,’ zei ik tegen Edyn, om wie ik mijn arm heen sloeg. Natuurlijk zou Edyn niet altijd kunnen, of Evan en Ethan. Iets wat niet heel erg was, als ze maar eens in de zoveel tijd vrij zouden maken voor hun familie! ‘Voordat we naar binnen gaan, heb ik nog iets,’ zei ik snel, omdat ze nu wel gebrand leken te zijn om naar binnen te gaan. Iets wat ik ook wel snapte, want ze wilden vast het stadion bekijken! Ik haalde uit mijn rugzak de seizoenspassen en gaf die aan Jake en Tyler. ‘Ik weet dat het seizoen pas in de herfst weer gaat beginnen, maar nu hebben jullie iets om naar uit te kijken,’ vertelde ik ze. De twee jongens keken vol ongeloof naar de passen in hun handen. ‘No way!’ riepen ze in koor uit. ‘Dan kunnen we haast elke week! Dat is echt, wauw! Bedankt Michael!’ zei Tyler enthousiast, die vervolgens de pasjes aan Jackie en Keith liet zijn. ‘Kijk wat Michael ook nog heeft gehaald!’ Ik glimlachte om hun enthousiasme. Daarvoor vond ik het zelf ook heel erg leuk! ‘Dat had echt niet gehoeven Michael. Alleen vandaag al is meer dan genoeg,’ zei Jackie, waarop ik mijn schouders ophaalde. ‘Jullie verdienen het.’ Dat deden ze gewoon echt! Ze hadden altijd al hun geld aan de kant geschoven om voor deze kinderen te zorgen. Sommigen hadden zo’n naar verhaal gehad en nu hadden ze het geluk om bij hele lieve, zorgzame mensen terecht te komen. Mensen die echt alles voor hen over hadden en zichzelf soms weg konden cijferen. Zij verdienden ook een leuke dag! ‘En als we straks binnen zijn, mogen jullie ook allemaal iets uitzoeken van de merch-stand en wat te eten en te drinken.’ Dat hoorde erbij! We konden daar niet gaan zitten zonder hotdogs en nacho’s, of wat het ook was wat ze hier precies verkochten! Het moest echt een dagje uit worden en daar wilde ik gewoon voor zorgen, dus dan hoorden dit soort dingen er ook bij!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
Zoiets liefs was toch echt bijzonder? Michael had dit helemaal uitgedacht! Ik vond het heel bijzonder dat hij zijn mond had kunnen houden. Ik had dat niet zomaar kunnen doen, want dit was echt heel erg leuk! Iedereen had hier graag naar toe gewild, maar het was er nooit van gekomen. Ik snapte het ook wel, één kaartje was al best wel duur. Papa en mama hadden er tien moeten halen, wat niet zomaar had gekund naast alle andere uitgaven. Ik vond het lief dat Michael het wel had gedaan! Het bleef best wel duur? Maar ik wist dat hij iets minder na hoefde te denken over zijn uitgaven. Dat hadden we beiden thuis wel. Ik verdiende ook wel wat meer, waardoor we samen genoeg hadden. Dit was echter allemaal van Michael zijn geld? Iets wat ik echt heel lief vond! We hadden het al leuk gehad als hij ons vandaag mee had genomen naar het strand, maar ik wist dat de rest dit heel erg leuk vond. Ik was ook heel benieuwd! Het waren nog geen wedstrijden voor het seizoen, maar oefenen was soms net zo belangrijk! Dat was het ook altijd geweest met cheerleaden en Michael was nu zelf ook heel erg druk bezig met oefenen voor de tour die er aan zat te komen. Ik vond het jammer dat ik niet zomaar naar één van de optredens kon komen. Dit soort momenten hadden we gelukkig nog wel! Michael had hier iets heel moois van gemaakt. "Dat is echt heel erg lief." Hij deed echt zijn best! "Jij bent ook een deel van ons gezin." fluisterde ik. Zo voelde ik het wel? Iedereen deed dat. In de vakantie hadden we dat allemaal wel duidelijk gemaakt. Michael was er echt voor iedereen geweest. Ik had hem soms met Abby en Maddie zien zitten, om ze vervolgens aan het lachen te maken. Dat hadden ze verdiend! Michael had ons allemaal wat rustiger weten te maken, ook door muziek te spelen. We hadden een paar nieuwe nummers gehoord en die waren heel erg lief geweest! Ik had een beetje het idee gehad dat sommigen over mij waren gegaan. Nu was Michael ook heel lief! Hij had deed er zelfs nog een schepje bovenop. Tyler en Jake hadden pasjes in hun handen, waar ik even goed naar moest kijken, voordat ik begreep wat het precies was. Het waren seizoenskaartjes! We zouden vaker naar de wedstrijden kunnen gaan! Vooral de rest van de familie, maar dat verdienden ze. Mama was een klein beetje aan het huilen. "Dat had je echt niet hoeven doen, jongen." zei papa. "Pap, mam, jullie verpesten het! Straks wil hij de kaartjes niet meer geven." Bracht Jake verbaasd uit. "We willen ze heel graag hoor Michael!" Ik moest wel een beetje lachen. Michael zou ze echt niet zomaar nu de kaartjes terug pakken. Hij zei zelfs dat we ook nog iets uit mochten zoeken bij de merch-stand en dat we eten kregen. Ik wist hoe leuk het was om cadeautjes te geven en ik snapte maar al te goed dat hij het graag deed. "Ik vind het echt heel erg tof van je, Michael." Zei Evan, die bij ons was komen lopen staan. Ik pakte Michael zijn hand vast. "Je bent echt het beste vriendje." Jake en Tyler waren druk in discussie van wie ze een shirt wilden hebben. "Weet je zeker dat je voor ons allemaal iets wil kopen?" Dat was wel echt heel erg veel en hij had ons nu al zoveel gegeven! Ik wilde wel iets bijleggen? Ik wilde zelf ook wel iets hebben, zeker als we hier vaker zouden komen. Michael moest dan ook wel echt mee! "Jij hebt toch ook wel een seizoenskaart gekocht toch?" Hij hoorde er bij! Bij onze familie! Dus als we konden, dan vond ik dat we ook moesten gaan!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Michael.
Keith en Jackie verdienden dit gewoon? Meer kon ik er eigenlijk ook niet over zeggen. Ze waren zulke eerlijke, zorgzame mensen. Ze kozen er voor om kinderen op te voeden die het moeilijk hadden gehad. Ze wilden zoveel mogelijk kinderen een goede plek in de wereld geven en dat deden ze ook wel echt! Je kon aan iedereen zien dat het goed met ze ging! Ze hadden genoeg eten en drinken, ze hadden allemaal een dak boven hun hoofd en ze hadden zoveel liefde en warmte om hen heen. Dat kon ook wel eens anders zijn, dat wist ik! Edyn had me alles over haar familie verteld. Over dat Rhi naar allerlei pleeggezinnen was gegaan, waar ze lang niet zo goed was behandeld als hier. Over Tyler, die als ondervoed, klein kindje bij hen was komen wonen en Abby, die als baby zelfs al bij hen was geplaatst, omdat haar eigen ouders niet voor haar hadden kunnen zorgen. De verhalen maakten gewoonweg niet uit bij Jackie en Keith. Zij zorgden er voor dat al die kinderen een beter leven kregen en daarvoor verdienden ze nog zoveel meer dan een paar seizoenskaarten voor honkbalwedstrijden! ‘Ik doe het graag, jullie verdienen het,’ zei ik tegen Keith. Ik had het misschien niet hoeven doen, maar na alles wat er was gebeurd, had ik het wel willen doen! Ze moesten weten dat ze het altijd goed hadden gedaan, dat het niet hun schuld was dat Rhi weg was gelopen. Dat lag bij Rhi en haar eigen, fucked up problemen. Jackie en Keith hadden gedaan wat ze konden, meer dan genoeg zelfs. Iets wat de rest van de kinderen ook wel lieten zien, want die waren er nog steeds en die zouden ook niet zomaar weg gaan. Ik schudde wat verlegen mijn hoofd toen Edyn zei dat ik het beste vriendje was. Dat was helemaal niet waarom ik het had gedaan! Natuurlijk wilde ik ook Edyn blij maken, maar het ging me er niet om dat ik iets goeds had gedaan. Ik had haar en haar familie gelukkig willen maken en dat leek wel te zijn gelukt! ‘Dat weet ik zo net nog niet,’ zei ik dan ook tegen Edyn. ‘Maar ik ben blij dat jullie het allemaal heel erg leuk vinden.’ Natuurlijk deden ze dat, want ze vonden de sport ook heel erg leuk! We hadden het niet voor niets gespeeld tijdens het kamperen. Toen al was iedereen heel fanatiek geweest. Ik keek naar iedereen en knikte. ‘Natuurlijk. Jullie verdienen allemaal iets.’ Het maakte mij niet uit wat ze zouden kopen. Als ze blij zouden zijn met een pet, dan mocht dat! Wilden ze liever een hoodie, dan mocht dat ook! Als zij er maar gelukkig van werden. Ik gaf Edyn een kus. ‘Ik denk dat je er wel heel goed uitziet in blauw en wit.’ Dat waren immers de kleuren van het team! ‘Ja, ik heb er ook eentje gekocht! In het najaar heb ik vast wel eens tijd om met jullie naar een wedstrijd te gaan.’ We zouden tot september spelen op festivals, maar daarna hadden we niks? Natuurlijk zouden we wel verder moeten met ons album, want het zou toch ook een keer af moeten. We waren er al maanden mee bezig, maar het was nog altijd niet wat we wilden dat het zou worden. Er moest nog veel aan gesleuteld worden, maar het was ook belangrijk dat we daar de tijd voor namen. Het was echter net zo belangrijk, of misschien nog wel belangrijker, om tijd door te brengen met de mensen van wie je hield! Daarom had ik dit ook gedaan? Zodat Edyn haar familie dit zou kunnen doen, met z’n allen. Misschien dat niet iedereen altijd zou kunnen, maar het was echt een cadeau voor hen en zo namen ze het ook allemaal op! Ik zou ook wel een paar keer mee willen naar de wedstrijden, maar het was vooral voor hen bedoeld! Om er van te genieten als de mooie familie die ze waren.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
Ik vond het echt heel erg lief dat Michael dit had geregeld! We hadden het er tijdens het kamperen wel eens over gehad en dat had hij gewoon onthouden! Tyler en Jake waren zo blij! De rest zo te zien ook wel echt! Ik was zelf ook echt blij? Dit was echt heel erg bijzonder! We zouden dit niet alleen vandaag kunnen doen, maar als het seizoen zou starten, konden we gewoon om het weekend! Ik wist dat ik niet ieder weekend mee zou kunnen, maar ik zou wel proberen om zo nu en dan te komen! Het leek me namelijk echt heel erg leuk. Het was al fijn om iedereen zo blij te zien! Het maakte Michael ook wel echt heel erg blij! Natuurlijk zou hier nog één iemand bij moeten zijn, die er nu niet was. Rhi hoorde ook bij de familie en ze had baseball ook altijd leuk gevonden. Ik wist nu niet eens waar ze precies was? Ik vond het echt moeilijk! Rhi hoorde bij ons ze familie te zijn, ze moest gewoon samen dingen met ons doen. Ze hoorde hier te zijn, ondanks dat ze in eerste instantie vast geen zin had, maar het uiteindelijk dan wel weer heel erg leuk vond. Zo was Rhi en ze hoorden hier in alle opzichten bij te zijn. Ze had er echter voor gekozen dat ze geen deel meer uit had willen maken van ons gezin. Niemand leek het nog te snappen en dat zouden we misschien nooit doen. We moesten echt wel verder met het leven. Ik had gewoon mijn werk en daar rekenden ze ook gewoon op mij. De kinderen moesten over een paar weken weer naar school en nu probeerde mama en papa wat leuke dingen met te doen. Papa had immers ook nog een paar dagen vrij. Michael zorgde er nu voor dat we nog een hele leuke dag konden hebben. Eentje waarbij we alle ellende even achter ons konden laten. "Ik weet het zeker. Voor mij ben je het beste vriendje." Voor iedereen was er wel iemand in zijn of haar leven die het beste bij hen paste. Ik wist zeker dat Michael diegene was! We hadden wel een paar dingen gehad die niet helemaal lekker hadden gelopen, maar nu waren we echt heel erg gelukkig met elkaar. We woonden samen, ondanks ik niet heel erg veel thuis kon zijn. We hadden het wel echt naar ons zin en ik probeerde Michael ook wel zo goed mogelijk te laten weten dat ik echt van hem hield. "Dat is zo lief van je." Ik vond het lief dat hij zei dat ik er goed uit zag! Dat was altijd fijn om te horen. "Echt?! Dat is zo leuk!" Dan konden we echt samen gaan. Ik wist zeker dat iedereen het leuk zou vinden dat Michael zo nu en dan mee ging. Toen we eenmaal binnen waren duurde het even voordat we allemaal iets uit hadden gekozen. Ze hadden heel erg verschillende shirts, jerseys, petjes en zelfs nog heel erg veel andere dingen! Ik had een witte jersey en ik vond het leuk dat Michael hetzelfde had gekozen! Het tond hem echt heel erg leuk! "Kunnen we een foto met z'n allen maken?" Dat leek me wel echt heel erg leuk! De rest leek het ook leuk te vinden. Daarom vroeg ik aan iemand of diegene een foto van ons wilde maken. Ik zou hem wel op internet posten, want dat was heel erg leuk! Misschien zou Rhi hem wel zien en zou ze dan door hebben wat ze miste! Want ze moest ons toch wel echt missen? Dat kon haast niet anders! Wij waren haar familie! Ik hoopte echt dat ze terug zou komen. Misschien al wel voor haar verjaardag, want die moesten we toch wel vieren! Verjaardagen waren behoorlijk belangrijk! Ik wist dat ik vandaag niet al te veel aan Rhi moest denken, maar het was best wel moeilijk? We hoorden hier eigenlijk gewoon met z'n allen te zijn.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Een week of twee later?
~
Rhi.
Het had even geduurd voordat ik had geweten welke kant ik op had willen gaan. Eerst was het alleen maar belangrijk geweest om zo ver mogelijk weg te gaan van Los Angeles. Om in ieder geval niet meer in dezelfde staat te zijn als iedereen die ik achter had gelaten. Natuurlijk hadden ze aan het begin veel gebeld. Luke had me berichtjes gestuurd, gevraagd waarom ik zomaar weg was gegaan. Waarom Jackie en Keith wel een afscheid hadden verdiend en hij niet. Edyn had meerdere keren gebeld, hopend dat ik op zou nemen, zodat ze me over kon halen om weer terug te komen. Ik had op niks gereageerd, maar ze waren niet opgehouden met bellen en berichtjes sturen. Ook op social media hadden ze het geprobeerd. Heel even had ik getwijfeld of ik het niet had willen verwijderen, maar aangezien een hoop van mijn werk erop had gestaan, had ik het maar zo gelaten en had ik de mensen zoals Edyn, Luke en iedereen er omheen maar geblokkeerd. Dat had wel het gewenste effect gehad. Op mijn telefoon had ik een aantal nummers verwijderd. Zo zag ik in ieder geval geen namen meer op mijn scherm verschijnen. Het was echter nog niet genoeg geweest. Ik had een tijd door Arizona gereden, waar ik uiteindelijk had besloten dat ik het beste met het vliegtuig verder had kunnen gaan. Zeker toen mijn auto er ook nog eens mee op was gehouden. Of ik had hem kunnen laten repareren, of ik had hem kunnen laten staan. Na alles wat er in dat ding was gebeurd, was het misschien maar beter ook geweest om het er gewoon bij te laten. In Phoenix had ik een vlucht naar New York gepakt. Verder dan dat had ik eigenlijk niet weg gekund. Van de westkust naar de oostkust. Ik had een paar dagen in een motel/jeugdherberg geslapen en uiteindelijk had ik ergens een klein appartement gevonden in een wijk in Brooklyn. Een appartement betekende echter ook dat ik ergens werk had moeten zoeken, want ik kon niet blijven leven van het geld wat ik eerder had verdiend. Ik was met mijn portfolio langs een hoop shops gegaan, hopend dat iemand nog hulp nodig had. Met de brief van mijn vorige werkgever was ik gelukkig al aardig ver gekomen. Van de week zou ik mogen beginnen in een shop. Om dat te vieren, was ik naar een bar in de buurt gegaan, om daar wat te drinken. Ik had een tijdje alleen gezeten, wat ik nooit erg had gevonden. Ik was echter aan de praat geraakt met een paar anderen die er bij waren komen zitten. Nu zaten we al een tijdje in een andere bar met z’n allen. Ik volgde de gesprekken niet echt, met name omdat ik deze mensen toch niet meer zou zien. Dat was het mooie aan New York. Er waren zoveel mensen dat ik gemakkelijk kon verdwijnen in die zee. Daarnaast wist niemand wie ik was, of wie ik achter had gelaten in Los Angeles. Dat maakte het een stuk gemakkelijker om er afstand van te doen. Ik sloeg mijn glas met alcohol naar achteren. De bittere smaak van wodka trok door mijn keel. Ik probeerde een beetje afstand te doen van de wiskey. Ik zette het glas op de tafel en kwam overeind. Ik voelde er niet veel voor om mee te delen dat ik ging roken, aangezien er dan meteen weer mensen mee gingen. Ik liep het gebouw uit en haalde het pakje sigaretten uit mijn zak, samen met de aansteker. Ik klemde er een tussen mijn lippen en stak hem vervolgens aan. Ik stopte het pakje weer terug in mijn zak en leunde tegen de muur aan, terwijl ik langzaam mijn sigaret oprookte. Toen die op was, drukte ik hem uit tegen de muur. Ik wilde er nog een pakken, maar toen voelde mijn telefoon trillen. Ik haalde hem eruit en nam op zonder te kijken welk nummer het was. Het was al tegen twaalven, dus heel belangrijk was het waarschijnlijk toch niet. ‘Ja?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke.
Verlies was een vreselijk iets. Normaal gesproken moest je er aan wennen. Er kwamen mensen je leven in en er gingen mensen weg. Veel van de mensen waren voor altijd weg. Vaak zag je het wel aankomen. Als een persoon oud was, of ziek. Het maakte het afscheid niet makkelijker, maar je zag het wel aankomen. Er kwam een moment waarop je verder moest gaan in het leven. Ik wist dat ik dat ook moest doen. Het lukte echter niet? Er ging geen dag voorbij of ik dacht aan Rhi. Ik deed echt mijn best, maar haar gezicht kwam iedere keer weer in me op. Soms was dat mijn eigen fout, omdat de weinige foto's die ik van haar had, niet van mijn mobiel af had kunnen gooien. Iets wat misschien wel zou moeten, maar ik moest wel meer? Hoe kon je dat alles doen, terwijl een belangrijk iemand net uit je leven was gelopen, zonder ook maar iets te zeggen! Helemaal niets! Het was alsof mijn leven in elkaar was gestort! Dat vlak voor dat we juist iets heel bijzonders zouden gaan doen. We zouden bijna vertrekken om te beginnen met de festival tour. Dat moest een goede tijd zijn. Mijn hoofd was er echter niet bij? Ook niet bij het schrijven van nummers! Vandaag had ik mijn best gedaan om er aan te werken. Ik zag het echter niet echt zitten? Ik was veel te druk bezig met Rhi, om überhaupt bezig te gaan met de nummers. Ik moest eerlijk zeggen dat ik veel had aan iedereen. Ashton had me een tijdje meegenomen, zodat ik bij hem kon slapen. Mijn eigen huis had te veel herinneringen, overal zag ik Rhi zitten. Daarom sliep ik nu ook bij Ashton. Petunia maakte het niet zo heel erg veel uit, ze had het hier ook naar haar zin. Daarbij vond ik het zelf fijn om niet alleen te zijn. Vanavond hadden Ashton en ik het misschien een beetje bond gemaakt. Er was in ieder geval best veel alcohol in gegaan en dat kon ik nu ook wel echt voelen. Ashton was net naar bed gegaan en ik had besloten om nog even beneden te blijven. Ik had mezelf nog tegen proberen te houden, maar toch had ik mijn mobiel er bij gepakt. De afgelopen weken had bestaan uit veel telefoontjes, appjes en zelfs op instagram had ik geprobeerd Rhi te bereiken. Het was wel duidelijk dat ze niet in gesprek wilde, maar iets in me kon het gewoon niet aan dat het over was. Het mocht ook niet over zijn? Dat was oneerlijk! Helemaal omdat het zo abrupt over was geweest. Zonder dat ik zelf ook maar iets te zeggen had gehad, was er een punt achter onze relatie gezet en ik was maar diegene die er mee moest leren leven. Iets wat gewoon niet ging? Ik streek wat afwezig over de kop van Piggy, terwijl ik naar de maar al te bekende toon luisterde die aangaf dat de telefoon over ging. Ik verwachtte de stem te horen die me vertelde dat diegene die ik probeerde te bellen op het moment niet bereikbaar was. Ik kreeg echter een hele andere stem te horen. Eentje waardoor ik overeind veerde. "Rhi?" vroeg ik zachtjes. Het was gek om haar stem te horen. Het was de stem die ik normaal elke dag had gehoord, of in iede geval een paar keer per week. Een stem die me vaak genoeg had verteld wat ze wel wilde en wat niet. Eentje die me rustig had kunnen maken als het niet goed was geaan. Het was zo gek dat ik haar nu kon horen, want ik had haar de hele tijd zo graag willen horen. Er gingen nu zoveel vragen door me heen. Ik wilde antwoord op alles. Aan de andere kant wilde ik haar zoveel vertellen. Schreeuwen dat ze zomaar weg was gegaan, want dat had ze niet kunnen maken? Doordat alle vragen door elkaar liepen, kwam er niet heel erg veel meer uit dan een "Waarom?"

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Ik probeerde niet al te veel te denken aan wat en wie ik allemaal achter had gelaten in Los Angeles. Voor Keith en Jackie had ik een briefje gemaakt, met daarin het duidelijke verhaal dat ik weg was gegaan en niet meer terug zou komen. Dat ze het er niet mee eens zouden zijn, was wel te verwachten geweest. Ik had echter gehoopt dat ze mijn keuze zouden accepteren en me verder met rust zouden laten. Het was echter een stuk moeilijker om niet aan hen, en anderen, te denken als ze me constant probeerden te bereiken. Het niet opnemen van mijn telefoon was blijkbaar ook niet duidelijk genoeg voor ze, want ze bleven het maar proberen. Ik wilde het gewoon niet meer. Als ik nog gezellig met iedereen had willen honkballen en zo, dan was ik daar wel gebleven. Dan had ik geprobeerd om het daar te laten werken, maar dat was gewoon niet meer gegaan. Daarom was ik weg gegaan. Ik veerde overeind toen ik een stem aan de telefoon hoorde die ik niet had verwacht te horen. ‘Luke?’ Ik had niet verwacht dat hij het was. Iets wat stom was, want hij had me nog geen dag echt met rust gelaten. Ik haalde mijn telefoon van mijn oor om te kijken of het echt zijn nummer was, wat ook zo was. Zijn naam stond er dan wel niet meer bij, maar het was wel degelijk zijn nummer. ‘Fuck.’ Ik haalde een hand door mijn haar en keek twijfelend naar de telefoon. Als er één iemand was die ik niet wilde spreken, dan was het Luke wel. Ik wist dat hij de persoon was die ik het meeste pijn had gedaan, wat betekende dat dit de ergste confrontatie zou worden. Ik klemde mijn telefoon tussen mijn schouder en mijn oor, zodat ik alsnog de sigaret kon pakken die ik net had gewild. Als ik in gesprek met Luke ging, dan had ik die wel nodig. Ik stak hem aan en nam de telefoon weer tussen mijn vingers. Het bleef een tijdje stil aan de andere kant van de lijn. Misschien probeerde hij wel na te denken over wat hij tegen me wilde zeggen. Waar hij als eerste mee zou beginnen. Het leek me dat hij boos op me was, woedend omdat ik hem achter had gelaten. Misschien belde hij wel om uitleg te vragen, om te begrijpen waarom ik er voor had gekozen om weg te gaan zonder hem te informeren. Ik had het me al vaak genoeg voorgesteld dat ik wel eens de telefoon op zou nemen als Luke zou bellen, om hem aan te horen en mijn kant van het verhaal te vertellen. Iets wat ik keer op keer nog niet had gedaan. Het was beter om het zo te laten, om zo min mogelijk in contact te zijn met alles wat met Los Angeles te maken had. Luke hoorde daar absoluut bij. Hij vroeg me waarom. Het was maar één woord, maar het klonk zo gebroken en gekwetst, maar ook dronken. Dat betekende dat hij in een dronken bui zijn telefoon had gepakt om me te bellen. ‘Je bent dronken,’ merkte ik dan ook op. Misschien zou hij het dan zelf ook door hebben en weer ophangen. Alsof ik een gesprek met hem kon voeren terwijl hij zoveel drank op had. Ik kon het alleen maar inschatten, maar het was me wel duidelijk dat hij gedronken had en dat het niet bij een glas of vier was gebleven. ‘Waar je ook naar toe bent gegaan, je kan waarschijnlijk ophangen en naar huis gaan,’ zei ik tegen Luke, terwijl ik een hijs van mijn sigaret nam. Luke kennende was hij naar één of andere club gegaan. Als hij echt zo dronken was, dan zou de avond nog wel eens heel anders kunnen lopen. Zeker als hij zo dronken was dat hij het nodig vond om mij te bellen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke.
De pijn zou minder moeten worden met de tijd. Die tijd was echter nog niet gekomen. Nu leek het eerst allemaal erger te worden. Alsof Rhi nog een grip had op mijn hart en daar nog mee aan het spelen was. Ik had het vreselijk gevonden om thuis te zijn. We hadden er nog niet eens samen gewoond, maar het had zoveel herinneringen? Dit was een plaats waar ze minder hingen. Hier zag ik Rhi niet overal in terug, maar er waren nog genoeg herinneren en vragen! Want ze was zomaar weggegaan. Een deel van haar familie had nog een afscheid gekregen, middels een brief. Ik had helemaal niets gekregen? Was ik niet belangrijk genoeg geweest om een paar letters voor op papier te schrijven? Had ze het juist te moeilijk gevonden? Als dat zo was, waarom was ze überhaupt weggegaan? Het was helemaal niet logisch! Helemaal niets van dit hele gebeuren. Ze hoorde hier te zijn! Misschien niet hier, maar wel in Los Angeles. Nu zat ze ergens en niemand wist waar. Ze kon in Amerika zijn, maar het kon net zo goed Europa zijn. Ze nam de telefoon wel op, dus waarschijnlijk was dat laatste niet waar. Ik vond het gek dat ze haar telefoon wel had gehouden. In mijn ogen betekende dat, dat ze zich nog niet helemaal van ons af had gesloten. Ergens leek ze stiekem wel te willen dat we contact met haar op konden nemen. Anders had ze haar telefoon niet bij zich! Nu leek ze eindelijk een keer op te nemen, wat de reden daarvoor was, maakte niet uit. Ik wilde graag denken dat ze mij ook wilde horen. "Alsof dat wat uitmaakt." Mompelde ik. Ik had wat gedronken, misschien was ik wel op het randje van echt dronken, maar dat maakte niets uit. Vaak hadden we dan de beste gesprekken gehad. Dan waren de woorden met gemak gekomen en hadden we het echt over van alles kunnen hebben. Nu kon dat ook! Ik wilde met haar praten en zij ook met mij, anders had ze al lang weer opgehangen. "Datzelfde geldt voor jou." Mompelde ik. Rhi had het over huis! Ik wilde niet naar huis, niet zolang zijn daar niet was. Ze hoorde hier gewoon te zijn? Nu was ze ergens anders in het land. Ik wist zeker dat ze niet meer in Los Angeles was. "JIj kan ook gewoon naar huis komen." Dat hoorde ze zelfs te doen! Ze had zoveel mensen pijn gedaan met haar vertrek, ik had er middenin gezeten! Ik had kunen zien hoeveel pijn haar familie had gehad en datzelfde had ik ook gevoeld. Gelukkig had ik een fijne plaats gehad, mensen die me op hadden gevangen. Keith was heel chill geweest, we hadden samen een beetje geprobeerd om te vergeten wat er precies was gebeurd, door behoorlijk wat bier te drinken. Jackie had me aan het einde van de week op het hart gedrukt dat ik altijd welkom was. Tot noch toe had ik het niet echt aangekund om daar op bezoek te gaan. Daar waren nog zoveel meer herinneringen aan Rhi. Ik speelde wat met de oortjes van Petunia, terwijl ik in de verte staarde. Het was zo gek op Rhi aan de telefoon te hebben? Dit was wat ik de afgelopen tijd had gewild, ik had zoveel dingen te zeggen, te vragen, maar het enige wat ik nu wilde, was dat ze gewoon terug kwam. Ze hoorde hier! Bij mij, bij haar familie, alles was hier. Ik snapte niet waarom ze ineens zo om was gekeerd en weg was gegaan, zonder iets te zeggen. "Waarom?" Vroeg ik nog een keer. Dat wilde ik gewoon weten. "Waarom kn je niet gewoon van me houden?" Als ze dat had gedaan, dan was ze hier nog wel geweest! Dan hadden we samen door hetgeen kunnen komen, waar ze het moeilijk mee had. Nu was ze gewoon weggegaan, alsof onze relatie echt nooit wat voor had gesteld.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Het maakte niet echt iets uit dat hij dronken was. We waren zo vaak samen dronken geweest. In de laatste maanden was het zelfs een beetje ons ding geweest. We hadden veel gefeest, waar automatisch ook de drank bij was komen kijken. Soms hadden we, al dronken, gesprekken gevoerd en die waren altijd wel blijven hangen. Het zei niks dat hij nu drank op had, ik had dat immers ook. Ik had gewoon gehoopt dat hij zich zou realiseren dat hij teveel gedronken had en zelf op zou hangen, omdat ik het nu niet meer kon doen. Niet nadat ik zijn stem had gehoord. Want daar zat het hem in. Ik kon zijn naam op mijn telefoon zien, of zijn nummer, maar dat was met één druk op de knop weg. Nu hoorde ik zijn stem, was het dichterbij. Dat maakte het onmogelijk om hem meteen weg te duwen. Ik wist dat hij Los Angeles bedoelde met “thuis”. Voor hem was dat zijn thuis. Het was de plek waar hij woonde, waar hij zijn vrienden om zich heen had en waar hij voor een groot deel van de tijd werkte. Voor mij was dat het niet. Niet meer. Ik had mijn baan opgezegd, mijn appartement behoorde ondertussen al lang aan iemand anders en er waren daar geen mensen meer voor wie ik er moest zijn. Zelfs niet voor Luke. Vroeg of laat zou hij zich gaan beseffen dat het beter was op deze manier. ‘Er is niks meer voor mij in Los Angeles, dus nee. Ik ga niet terug,’ maakte ik hem duidelijk. Ik wilde daar niet meer zijn. Los Angeles was nooit de plek voor mij geweest. Ik had het gehaat vanaf het moment dat ik daar tot in staat was geweest. De drukte, de nepheid, alles wat daar was gebeurd. En dat was een hoop. Het was altijd al mijn plan geweest om te vertrekken. Luke had echter het plan twee jaar weten te vertragen en er waren momenten geweest waarop ik me er erg gelukkig had gevoeld, maar die momenten waren al lang verdwenen. Ik had daar weg gewild en die beslissing had ik zelf gemaakt, maar ik was ook de enige die het iets aan ging. De enige reden dat ik het aan Keith en Jackie had laten weten, was omdat ze anders waarschijnlijk hadden gedacht dat er iets was gebeurd. Zo was het duidelijk geweest en nu kon iedereen verder met zijn of haar leven. Iets wat Luke duidelijk niet deed, als ik de persoon was die hij opbelde in een dronken bui. Ik wist dat ik op had moeten hangen zodra ik zijn stem had gehoord, maar daar was het nu te laat voor. Ik bleef stil toen ik zijn vraag hoorde. Waarom kon ik niet van hem houden? Als hij dacht dat ik niet van hem hield, of dat ik daar niet toe in staat was geweest, dan was hij nog veel verder heen dan ik dacht. Ik had van Luke gehouden, dat deed ik nog steeds. Ik had zoveel van hem gehouden dat het me bang had gemaakt, omdat ik zoiets nog nooit voor iemand in mijn leven had gevoeld en ik me ook niet voor had kunnen stellen dat iemand datzelfde voor mij zou kunnen voelen. Maar ik kon hem nu niet vertellen dat ik van hem hield. Als ik dat zou doen, zou ik mijn eigen ruiten in gooien. Dan zou ik hem de hoop geven dat het nog goed zou kunnen komen tussen ons, dat ik misschien toch nog terug zou gaan naar Los Angeles. Dat zou valse hoop zijn, ongeacht of het de waarheid was. Luke verdiende het om verder te gaan met zijn leven en dat zou hij niet kunnen doen als hij zou blijven denken dat dit nog op te lossen viel. ‘Dat kan ik niet, Luke,’ zei ik, terwijl ik mijn stem zo vlak mogelijk probeerde te houden. Alles in mijn lichaam schreeuwde het tegenovergestelde. Ik hield wel van hem, ik miste hem. Maar dat kon ik niet aan Luke vertellen, niet na wat ik had gedaan. ‘Niet meer in ieder geval.’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld