Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO▲All that you are, is all that I'll ever

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
Ik had tot nu toe niet de behoefte gehad om in bad te zitten. Nu had ik dat nog steeds niet echt, maar Michael had er wel zijn best op gedaan en ik vond dat ik het een kans moest geven. Ergens was het behoorlijk confronterend. Onder de douche gaan was al niet fijn. Je moest toch zonder kleding in het bad zitten en een bad zat je op zo’n manier dat je wel naar je buik moest kijken. Ik deed dat echter wel. Onder de douche had ik er al last van gehad. Ik wilde het nu echter wel proberen. Er waren zelfs nieuwe bathbombs. Ik had ze zelf nog niet gezien, maar ik was ook al een tijdje niet naar de Lush geweest. Ik vond het lief dat Michael de zeemeerminnen bathbomb had gekocht, het had hem toch aan mij doen denken. Ik moest zeggen dat hij wel mooi was. Heel anders dan alle roze of zelfs blauwe die we wel vaker hadden gehad. Deze was groen, met geel en een beetje blauw er doorheen. Het deed me ergens wel denken aan de zee! De geur was in ieder geval heerlijk. Ergens was het wel fijn om hier te zitten. Michael zat achter me en dat zorgde voor een soort van veiligheid. Al voelde ik me ook wel slecht, omdat ik hem de afgelopen tijd ook niet heel erg goed had behandeld. Zo voelde het in ieder geval niet. Ik had niet heel erg veel tegen hem gezegd en al de moeite die hij voor mij had gedaan, had ik niet veel op uit gedaan. Er waren zoveel dingen die ik hem wilde vertellen. Hoe ik me voelde, wat ik me had bedacht. Michael was wel diegene met wie ik het als eerste had willen besproken. Al was Rhi ook door mijn hoofd heen gegaan. Ze had zelf ook niet de meest makkelijke tijd achter de rug en ze had zelf ook haar eigen keuzes moeten maken. Soms waren ze wel echt heel erg moeilijk. Ik vond de keuzes die ik moest maken echt vreselijk! Het zat echter wel in mijn hoofd en bij Michael kon het er wel uit. “Mikey?” vroeg ik zachtjes, terwijl ik met mijn vingers zachtjes door de kleuren van het water heen ging. Het maakte alles weer anders en dat was hier zo mooi aan. Ergens was het alsof alles uit mijn hoofd ging en ik alleen nog maar kon denken aan de mooie kleuren. Michael humde zachtjes, wat betekende dat ik kon praten. “Ik voel me echt heel schuldig, maar ik denk niet dat ik nog voor Eve, Danny en Rosa kan zorgen.” Fluisterde ik zachtjes. Die woorden waren al door mijn hoofd heen gegaan, maar het voelde vreselijk om ze uit te spreken. “Ik houd echt heel veel van ze, maar het voelt niet alsof ik het nog kan. Nu sowieso niet, maar over een paar weken of maanden ook niet meer?” Zo voelde het gewoon. Alsof het hiermee op hield. “Ik wilde zo graag voor ons eigen kindje zorgen. En ik snap dat het nu niet kan en dat is op een gegeven moment vast oké. Maar het voelt niet meer goed om dan voor de kinderen van iemand anders te zorgen. En ik wil niet dat ik er zo over denk, want ze zijn zo lief en ze betekenen zoveel voor mij, maar ik kan het gewoon echt niet meer?” Het was misschien een gevoel van nu, maar het leek me niet dat het ooit zou verbeteren. Ik wilde het gewoon niet meer. Ik wilde iets anders, ik wist nog niet wat. Op het moment wilde ik niet eens uit het bed kwamen, maar dat was ik nu ook wel. De rest zou dan ook wel komen. Ik wist niet hoe, of wanneer. Voor nu wilde ik me het liefst overgeven aan alles wat door mijn hoofd heen ging. Ik wilde wegkruipen, van alles en iedereen, want daar leek het alsof de pijn net even iets verder was dan dat het eigenlijk was.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Michael.
Wat Edyn me vertelde, was nogal iets. Als er iets was wat bij Edyn hoorde, was het wel dat ze een nanny was. Zo had ik haar leren kennen! Ze was dat in mijn ogen altijd al geweest, zelfs als het eventjes anders was gelopen. Ze had altijd voor die drie kinderen gezorgd, die ik ook al wel meerdere keren had mogen zien. Het was niet altijd even goed afgelopen, maar ze waren wel belangrijk geweest voor Edyn en dus ook ergens voor mij. Dat ze er nu mee wilde stoppen, kwam natuurlijk niet uit het niks. Het voelde juist heel erg logisch, zeker met haar uitleg erbij. Ze wilde niet meer zorgen voor andere kindjes. Niet nu ze ook niet kon zorgen voor haar eigen kindje. Het was ergens wel goed om te horen dat ze wel begreep dat er nooit een kindje was geweest, maar daar ging het nu niet om. Ze wilde niet meer voor andere kinderen zorgen. Nu niet, maar ook over een paar maanden niet. ‘Ooit mag je wel zorgen voor ons kindje,’ fluisterde ik zacht. ‘Misschien niet nu, of de komende paar jaar, maar ooit mag dat wel.’ Nu was ik er nog niet aan toe, nog lang niet zelfs. Maar Edyn was in mijn ogen wel de persoon met wie ik een kindje wilde krijgen. Ze was zo goed in dat soort dingen en in mijn ogen was ze de persoon met wie ik na al die jaren nog steeds samen zou zijn, ook met een kindje! En ze zou dat kindje ongelooflijk goed opvoeden en verzorgen. Nu was ze daar ook niet aan toe, in ieder geval niet als het ging om andere kinderen. ‘Als je denkt dat je het echt niet meer kunt doen, dan moet je het ook niet meer doen?’ zei ik zacht. Het was natuurlijk wel een grote verandering. Want wat zou ze dan gaan doen? Niet dat ze echt iets moest doen, zeker nu niet. Niemand nam het haar kwalijk dat ze in bed bleef liggen, maar dat zou niet nog maanden door kunnen gaan. Al zou Edyn er ook niet beter van worden als ik haar dat nu zou vertellen. Misschien was het ook wel te groot om nu al na te denken over hoe haar leven er over een paar maanden uit zou zien. Misschien zouden we ons nu gewoon moeten richten op het nu. En nu ging het er om dat Edyn dit niet meer wilde. Ze wilde geen nanny meer zijn. Als ze zich er echt zo bij voelde, dan moest ze naar haar gevoel luisteren. Ik nam Edyn haar handen vast, die ze door het gekleurde water had laten glijden. Ik legde mijn vingers tussen die van haar en vouwde onze armen vervolgens om haar heen. ‘Ondertussen zijn ze allemaal wat ouder? Danny en Rosa kunnen voor zichzelf zorgen en Eve gaat naar school. Ze zullen je vast en zeker missen, want wie zou dat niet, maar misschien zijn ze nu ook wel op een plek waarop ze kunnen accepteren dat het goed is zo.’ Natuurlijk zouden ze Edyn gaan missen. Edyn was de perfecte nanny geweest. Ze had altijd voor hen gezorgd, voor iedereen klaar gestaan. Ze had alles voor dat gezin willen doen. Nu was het misschien tijd voor iets anders. Een andere nanny, of een andere manier van zorg. Ze zouden er wel weer bovenop komen, dat wist ik zeker. ‘Het gaat erom dat je doet wat voor jou het beste is. Als jij denkt dat dit je gaat helpen, dan sta ik daar achter,’ beloofde ik haar, waarna ik haar een kus op haar wang gaf. Ik wilde het beste voor Edyn! Als zij er over na had gedacht en had besloten om dit niet meer te doen, dan had ik er vertrouwen in dat het de juiste beslissing voor haar was.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
Ik vond het rot voor Michael dat ik me de laatste tijd een beetje afstandig had gedragen. Natuurlijk had ik ook wel tegen hem aan willen kruipen, maar ik had niet het idee gehad dat het iets zou helpen. Michael moest ook zijn eigen dingen kunnen doen. Hij moest ook gewoon verder met het nieuwe album en als hij thuis was, dan wilde hij ook zijn eigen dingen doen. Nu hadden we wel even tijd samen en dat was ook wel fijn. Ik voelde me juist veilig. Daarom had ik de woorden durven te zeggen. Michael hoorde dit ook wel als eerste te weten. Dit zou zijn leven ook wel veranderen. De woorden die Michael zijn voelden fijn. Nu had het niet zo mogen zijn en dat deed pijn. Michael vertelde echter wel dat het ooit zo mocht zijn. Dat er ooit een kindje kwam, waar ik voor mocht zorgen. Ons eigen kindje. Ik wist dat het Michael het idee iets enger had gevonden dan ik dat had gedaan, maar hij had dit kindje volgens mij ook wel gewild. “Dat is lief van je.” Fluisterde ik. Het kwam wel goed. Ooit kwam er een kindje van ons. Of meer dan eentje. Dat zagen we tegen die tijd wel. De komende tijd zou ik niet zo snel nog durven om te zwanger zijn, dan zou ik alleen maar bang zijn dat het weer mis zou gaan. We hadden nog tijd genoeg. Michae wilde gewoon bij me blijven, dat gaven deze woorden wel aan. Dan zou het ooit wel zo ver komen dat er kindjes kwamen en het allemaal goed ging. “Het voelt gewoon niet meer goed.” Ik wist niet hoe ik het anders moest omschrijven. Ik had wel echt het idee dat het op het moment niet meer goed zou gaan. Ik was er sowieso met mijn hoofd niet bij. Terwijl de kinderen juist nu veel meer aandacht verdienden. Ze kwamen in een fase van hun leven dat ze zelf dingen gingen ontdekken en er moest iemand zijn die ze soms een beetje terug zou kunnen houden. Op het moment was ik niet diegene en volgens mij zou ik dat ook nooit meer kunnen worden. Gelukkig leek Michael het helemaal niet gek te vinden. Helemaal niet zelfs! Ik kneep onze vingers even zachtjes in elkaar. Het warme water en de heerlijke geuren deden me wel goed. Lush was altijd mooi om te zien. Ik sloot mijn ogen even. Dit was zoveel beter dan in bed liggen. “Ik weet nog niet wat ik wel wil gaan doen.” Gaf ik eerlijk toe. Ik wist dat het op een gegeven moment wel nodig was om iets anders te doen. Ik wist ook wel dat ik niet in huis kon blijven totdat ik een keer zwanger was en een kindje had om voor te zorgen. Er waren hier genoeg anderen om voor te zorgen. Ik kon voor Michael zorgen, voor onze diertjes, voor mijn familie en misschien zelfs voor Rhi. “Als je wil kan ik mee als jullie gaan touren? Misschien dat ik iets vind wat ik nog naar school wil, of dat ik iets anders vindt.” Ik was heel gelukkig geweest in Disney, maar daar wilde ik nu ook niet terug naar toe. Het was leuk, maar op een gegeven moment hield dat ook op. Ik wilde een baan waar ik iets aan had. Natuurlijk ging het ook om gelukkig worden. Iets wat ik wel echt was. Nu was het alleen even weggevallen. Het kwam wel weer terug, dat wist ik zeker. Er ging alleen wat tijd over heen. Ik vond dat ik me hier best even ellendig over mocht voelen. Iedereen had daar het recht toe, waarom ik dan niet? Gelukkig liet Michael het ook toe, ondanks dat hij nu wel even door had gepakt om me in bad te krijgen. “Ik vind het echt lief van je Mikey.” Ik opende mijn ogen, zodat ik even om kan kijken. “Sorry voor de afgelopen dagen.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Michael.
Edyn had hier vast goed over nagedacht. Dit was niet een beslissing die ze zomaar had gemaakt. We hadden allemaal wel eens van die dagen waarop het even niet ging. Waarop we schreeuwden dat we het niet meer wilden doen en dat het toch niet meer goed zou komen, maar dat waren slechts dagen. Ik durfde heel eerlijk te zeggen dat ik ook momenten had gehad waarop ik niet meer in de band had willen zitten. Die hadden we alle vier wel eens gehad. Maar dan keek je naar het grotere geheel, naar hetgeen waarvoor je het echt deed, en dan verdween die gedachte weer. Edyn had er vast ook aan gedacht. Ze had vast overwogen wat er zou gebeuren als ze zou stoppen als nanny, wie er dan voor de kinderen zou moeten zorgen. Ze wist heel goed waarom ze al die jaren voor hen had gezorgd en in mijn ogen had ze een hele goede reden om dat nu niet meer te doen. Het was echt een weloverwogen beslissing en ik wilde haar hierin steunen. ‘Als het echt niet meer goed voelt, dan moet je er mee stoppen. Ik wil niet dat je iets gaat doen waar je zelf aan onderdoor gaat.’ Dat was namelijk heel erg slecht voor jezelf! Natuurlijk, ze zou er anderen blij mee maken en uiteindelijk zou ze er misschien ook wel weer voldoening uithalen, maar ik wist vrijwel zeker dat als ze nu weer terug zou gaan naar haar werk, ze zich daar alleen maar slechter door zou voelen. ‘Dat geeft niet,’ verzekerde ik haar. ‘Je hoeft ook nog niet te weten wat je hierna wil ga doen. Het belangrijkste is dat je een beslissing hebt gemaakt en dat is waar je je nu eerst op moet focussen. De rest komt later wel.’ Haar werkgevers zouden moeten worden geïnformeerd, de kinderen ook. Er zou van alles moeten gebeuren, maar ook dat zou allemaal wel komen. ‘Ik ben trots op je, dat je er zo goed over na hebt gedacht en dat je nu weet wat je wil.’ Of niet wilde, maar dat maakte niks uit. Ik knikte meteen op haar voorstel over de tour. ‘Natuurlijk mag je mee op de tour. Zo lang je maar wil!’ Ik wist zeker dat ik dat wel zou kunnen regelen. Wat was nou één iemand meer? Er gingen vaak genoeg mensen mee, of er kwamen halverwege eens mensen kijken. Edyn zou vast wel mee kunnen. ‘Misschien kunnen we dan zelfs regelen dat Pixie ook mee gaat?’ Dat zou vast wel lukken. Het zou wel lastiger worden als we met een vliegtuig zouden reizen, maar ik wist zeker dat Edyn het fijn zou vinden als Pixie ook mee zou kunnen. En de anderen hadden er vast ook niks op tegen, aangezien iedereen wel van honden hield. Ik schudde mijn hoofd toen Edyn haar excuses aanbood voor hoe ze zich de afgelopen dagen had gedragen. ‘Je hoeft je excuses niet aan te bieden, Edyn.’ Natuurlijk hoefde ze dat niet! Ik snapte maar al te goed dat ze zich rot voelde. Ik had het op sommige momenten misschien wel frustrerend gevonden, omdat ik niet meer had geweten wat ik had moeten doen, maar ze hoefde zich niet te verontschuldigen voor hoe ze zich de laatste paar dagen of weken had gedragen. ‘Ik vond het ook niet makkelijk. Het is niet meer dan logisch dat je jezelf even hebt terug getrokken.’ Dat had ik in zekere zin ook gedaan. Vooral omdat ik me zo schuldig had gevoeld om hetgeen waarop ik had gehoopt. Ondertussen was dat gevoel wel een beetje verdwenen, omdat ik ook wel wist dat mijn wensen niks aan de situatie hadden veranderd. Er was nooit een baby geweest. Dat was iets wat zeker was. Het was niet opeens verdwenen omdat ik er op had gehoopt. Ik gaf Edyn voorzichtig een kus. ‘Als je wil, kunnen we straks naar beneden. We kunnen pizza bestellen, of iets anders, en dan een film kijken? Al kunnen we dat ook in bed doen, als je dat liever hebt.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Een paar dagen later (:
--
Luke.
Ergens kon ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Waarom had ik de beslissing genomen om naar het restaurant te komen? Ik wist het zelf nog niet! Toen ik het berichtje van Rhi had gelezen, had ik mijn mobiel meteen weg moeten leggen. Wilde ik met haar praten. Iets wat ik de afgelopen maanden vaak genoeg had gewild, maar ik had er nooit de kans toe gekregen, omdat Rhi aan de andere kant van het land had gezeten! Iedere keer als ik mijn telefoon had gepakt om haar te bellen, was ik teleurgesteld geweest of ik haar nou te spreken had gekregen of niet. Ergens was er helemaal niets meer om over te praten. Het bezoekje van Rhi had echter nog in mijn hoofd gezeten en ik had misschien gedacht dat het goed was gegaan, maar dat was gewoon niet zo geweest? Zou het beter worden als we er over zouden praten, waarschijnlijk niet? Toch was ik hier vanmorgen naar toe gereden, zonder dat ik echt goed wist waarom ik dat had gedaan. We hadden hier zoveel ochtenden doorgebracht. Het was een plaatsje niet ver bij mijn huis vandaan. Een diner, waar ze echt de beste ontbijtjes maakten. Soms was het alleen een kop koffie geweest, als we de avond er voor te veel hadden gedronken. Op andere momenten hadden we een groter ontbijt gegeten, bestaand uit eieren en toast. Ze hadden hier van alles. Ik moest eerlijk toegeven dat ik hier nog vaak genoeg was gekomen, zeker in het begin. Ergens was er zelfs een soort van hoop geweest dat ik Rhi op één van de bankjes had gezeten. Wat natuurlijk nooit het geval was geweest. Toch was hier vaak blijven zitten en dit was zelfs de plaats waar ik stukjes van nummers had kunnen schrijven. Nu stond ik al even aan de overkant van de straat. Ik had haar al zien zitten, op de plaats achterin de zaak die we zo vaak uit hadden gekozen. Heel even had ik er nog aan gedacht om me om te draaien en terug te gaan naar huis. Ik had echter gezien hoe Rhi rond had gekregen, er was een hoop geweest dat ik binnen was gekomen toen de deur open en dicht was gegaan. Ze had zich echter weer wat onderuit laten zakken, toen ze door had gehad dat ik niet diegene was geweest die door de deur was gekomen. Daarom had ik besloten de straat over te steken, om vervolgens naar binnen te lopen. Ik zag haar wel proberen om niet te veel te kijken, maar ik zag haar in mijn richting kijken. Ik stak mijn hand op. Al voelde het allemaal best ongemakkelijk. De vorige keer dat ik Rhi had gezien, was ze behoorlijk dronken geweest. Nu was ze, als het goed was, nuchter. Wat betekende dat we echter met elkaar zouden moeten praten. Iets wat nooit ons sterkste punt was geweest. Ik kroop op het bankje tegenover Rhi. “Hee.” Ik had hier niet hoeven te komen, volgens mij wist Rhi dat ook wel. De vorige keer was ik behoorlijk duidelijk geweest, als ze iets had gezegd of gedaan wat me niet aan had gestaan, had ik haar het huis uit gezet. Uiteindelijk hadden we een behoorlijke tijd naar How I Met Your Mother gekeken en was Rhi op een gegeven moment zelf naar haar verblijf terug gegaan. Ik had van Michael wel meegekregen dat Rhi ook bij hen was geweest, waarschijnlijk bij Edyn. Volgens mij was Rhi nu zelfs thuis bij Jackie en Keith. Michael had er ook niet heel erg veel van geweten, maar die had natuurlijk ook genoeg aan zijn hoofd gehad. De serveerster kwam al aan met haar pot met koffie. Er stond al een mok op de tafel. Ik schoof hem naar de rand. “Dankjewel.” zei ik terwijl ik de mok terugpakte. De koffie hier was sterk, maar dat was op het moment precies wat ik nodig had. Ik gaf Rhi de kans om te beginnen met praten. Ze had misschien wel wat dingen in haar hoofd? Misschien ook niet, maar dat merkte ik dan vanzelf wel.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Luke had gezegd dat hij wel samen wilde ontbijten, maar ik had het niet willen geloven totdat hij zelf door de deur was gelopen. Ik had zelfs nauwelijks durven gaan. Ik was eerder gekomen, zodat ik niet op het laatste moment me om had kunnen draaien en weer weg had kunnen lopen. Ik had al een kop koffie op, terwijl ik wachtte in het zitje waar we wel vaker hadden gezeten. Soms hadden we in stilte koffie gedronken, te brak om nog een fatsoenlijk woord tegen elkaar te spreken. Andere momenten hadden we lachend tegenover elkaar gezeten, terwijl we uit hadden gekeken naar de borden met ontbijt die ze voor ons klaar hadden gemaakt. Nu zat ik hier in mijn eentje en misschien was dit wel de plek waar ik me het meest alleen had gevoeld. Normaal gesproken had Luke tegenover me gezeten, of naast me. Nu was hij er niet en iedere keer als de deur open was gegaan, had ik gehoopt dat ik hem naar binnen zou zien lopen. Dat was niet het geval geweest, totdat het dat wel was. Ik was iets overeind geveerd bij het zien van zijn blonde krullen, die iedere keer weer wat langer waren als ik hem zag. Hij begroette me, maar niet met een glimlach. Ik kon het hem ook niet kwalijk nemen. Als ik hem was, zou ik ook niet heel blij zijn om mij te zien. ‘Ik ben blij dat je wilde komen,’ gaf ik toe. Hij had niet hoeven komen. Hij had niet eens hoeven reageren op mijn berichtje. Ik had hem behoorlijk lastig gevallen in mijn dronken bui en Luke had meer voor me gedaan dan dat ik had verdiend op het moment zelf. Hij had me toen gewoon in een taxi moeten zetten en me laten gaan, maar hij had me toch binnen gelaten. En nu had hij, misschien wel tegen beter weten in, gereageerd op mijn uitnodiging om samen te ontbijten. Ik draaide mijn kop met koffie rond. Ik wist dat Luke wachtte totdat ik zou beginnen met praten. Ik had wel wat geoefend in mijn hoofd, maar al die woorden leken nu niet meer de juisten te zijn. ‘Ik had niet naar je toe moeten komen, laatst,’ zei ik uiteindelijk maar. Hij wist zelf ook wel waar ik het over had. ‘Ik was heel erg dronken en het was echt shitty van me om je daarin mee te trekken.’ Ik was naar hem toe gegaan omdat ik boos op hem was geweest. Of eigenlijk boos op mezelf. Want ik was degene die Luke zo ver van me af had geduwd, dat hij niks meer te maken wilde hebben met me. Dat hij me letterlijk van zich af had geduwd. Iets wat ik ook zeker had verdiend op dat moment. En in plaats van dat ik op een normale manier aan hem duidelijk had gemaakt dat ik spijt had van mijn eigen acties, had ik een hoop gedronken en had ik hem lastig gevallen. Dat was niet cool. Totaal niet zelfs. ‘Je was heel duidelijk tegen me toen je me weg wilde brengen, nadat je me op had gehaald van het politiebureau. Ik had toen al naar je moeten luisteren.’ Er waren wel meer dingen die ik had moeten doen, of juist niet. Als ik het allemaal anders aan had gepakt, dan hadden we hier nu niet gezeten. Waarschijnlijk waren we beide onze eigen weg gegaan, al had ik misschien nog wel dieper in de shit gezeten dan dat ik nu al had gedaan. Ik draaide mijn mok nog eens rond, waarna ik een slok nam van de bittere koffie. Luke vond de koffie hier altijd beter dan dat ik dat deed. Ik zette mijn mok aan de kant en keek naar Luke. Ik kon niet echt peilen hoe hij dacht over de dingen die ik had gezegd. ‘Wat ik je eigenlijk wil vertellen, is dat ik weer terug ben in Los Angeles.’ Het was aan hem wat hij daar verder mee wilde. Al wist ik waarschijnlijk wel wat het antwoord daar op was: niks.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke.
Rhi wist niets van de afgelopen maanden. Ik had haar de vorige keer dat ik haar had gezien, wel wat verteld, of meer uitgeroepen. Toch zou ze nooit kunnen weten hoe ik me had gevoeld. Dat ik hier vaak genoeg was gekomen, ondanks dat ik best had geweten dat het niet goed voor me was geweest. Soms had je dat niet door of deed je het tegen beter weten in toch. Zo was ik vandaag hier ook gekomen. Ik wist dat het niet goed voor me was, maar toch deed ik het. Rhi had nog meer een greep op me dan ik ooit had gedacht. Ik knikte zachtjes. Ze had misschien niet naar me toe moeten komen, maar dat had ze wel gedaan. Hetgeen wat ze had gedaan was wel vaker gebeurd? Ze was wel vaker dronken geweest en daar was ik op die momenten in meegetrokken. Iets wat ik nooit heel erg had gevonden. De vorige keer had ik ook andere keuzes kunnen maken, waardoor ik me niet mee had laten trekken. Dat was echter wel gebeurd. Het waren mijn eigen keuzes geweest en eigenlijk kon ik Rhi die niet aanrekeningen, hoe shitty het ook was. “Soms doen we dingen tegen beter weten in.” mompelde ik. Rhi had misschien naar me moeten luisteren, er was echter iets in haar geweest dat er voor had gekozen om dat niet te doen. Ik nam een slok van de koffie, waardoor de haren op mijn arm overeind kwamen staan. Het was heftig, maar dat was soms precies wat je nodig had. Een klap in je gezicht. De woorden van Rhi waren dat misschien ook wel een beetje, maar ik had het al wel verwacht. Ze was bij Edyn geweest, ik had vaag iets over Jackie en Keith gehoord. Ik knikte dan ook voorzichtig. “Ik had zoiets al wel verwacht. Ik hoorde van Michael dat je daar was geweest en dat je bij Jackie en Keith sliep.” Misschien vond Rhi het wel niet leuk dat ik dat soort van Michael meekreeg, maar daar had ze niet zo heel erg veel over te zeggen. Volgens mij was Michael ook wel een beetje op zijn hoede. “Ik ben blij dat je op een goede plaats bent. Echt Rhi.” Ik wist niet waar ze de afgelopen maanden was geweest, maar het leek me niet dat ze de beste keuzes had gemaakt. Wat dat betreft, kon ik haar de hand schudden. Ik pakte de menukaart, zodat ik wat te doen had met mijn handen. Het voelde ongemakkelijk. Alsof ik Rhi niet eens echt aan kon kijken. Deze plaats bracht ook genoeg pijn met zich mee. Ergens wist ik echt wel dat ik haar vooral niet aan kon kijken omdat ik wist wat voor gevoelens er dan weer naar boven kwamen. Ze waren nog niet weg. Nog lang niet zelf. Hoe graag ik dat ook had gewild. De vorige keer had ik al wel gemerkt dat niet zo makkelijk was geweest als ik had gedacht. “Weet je.” Fluisterde ik zachtjes, terwijl ik even opkeek naar Rhi. Er was wel iets weerbaars over haar heen, iets wat ik niet vaak had gezien. Dit was haar manier om sorry te zeggen en ik was blij dat ze dat had gedaan. Er was echter zoveel meer om sorry voor te zeggen dan de afgelopen twee keer dat we elkaar hadden gezien. “Ik wist eerst niet of ik hier wel moest komen. En ik weet nog steeds niet of het wel de juiste beslissing is geweest.” Dat wist ik echt niet. Ik wist niet wat er vandaag ging gebeuren, laat staan na vandaag. Misschien liep ik hier weg met de afspraak dat ik Rhi nooit meer zou zien, misschien besloot ik wat anders. Mijn hoofd ging nog steed verschillende kanten op. “En zo is mijn hoofd telkens. Iedere keer ben ik diep van binnen blij om je te zien. Dat gevoel wordt echter omgeven door zoveel zwarte en donkere herinneringen, zoveel pijn. Het voelt alsof het me helemaal opnieuw kapot maakt, maar het voelt ook alsof ik zonder nooit meer echt gelukkig kan zijn?”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Keith en Jackie waren behoorlijk redelijk voor me geweest. Ik was blij dat ik daar was. Ze waren wel wat strenger geworden en ze controleerden vaak of ik me wel aan alle afspraken had gehouden, maar ik wist dat ik beter dat kon hebben, dan dat ik ergens anders zou moeten bivakkeren en er hele andere shit voor zou moeten doen. ‘Ja… Ik blijf daar voor een tijdje.’ Natuurlijk had Michael meteen aan Luke verteld dat ik er daar was geweest. Michael had vast niet verteld dat ik voor Edyn was gekomen en dat ik het echt heel erg had gevonden voor haar. Voor hen allebei! Waarschijnlijk had hij me als een soort monster afgeschilderd. Wat ik misschien ook wel was geweest, maanden geleden. Maar nu niet! Ik was echt naar Edyn toe gegaan om het beter te maken en dat was ook wat ik wilde tussen mij en Luke, op wat voor een manier dan ook. Als hij het hierbij wilde laten, dan zou ik zijn keuze daarin respecteren. Geen telefoontjes meer, geen dronken nachten samen. Niks. Als dat was wat hij wilde, dan zou ik hem dat geven. Omdat Luke de kaart pakte, deed ik dat ook. Al kon ik me niet concentreren op de geschreven woorden voor me, omdat Luke weer was begonnen met praten. Ik keek over de rand van de kaart naar hem, terwijl ik probeerde te volgen wat hij precies wilde zeggen. ‘Wauw,’ zei ik zacht, omdat ik niet echt wist wat ik anders moest uitbrengen. Ik had niet gedacht dat ik nog zoveel invloed op Luke had gehad de afgelopen maanden. Ik had echt gedacht dat het beter was geweest, juist voor hem, om verder te gaan zonder mij. En als ik hem zo hoorde, was dat het misschien ook wel? Mij zien bracht zoveel met zich mee dat hij zich er slecht door voelde. Dat was wel het laatste wat ik had gewild! Al kon ik ook niet anders dan denken aan wat hij erna had gezegd. Dat hij misschien ook wel niet gelukkig zou kunnen worden zonder mij te zien. Ik wist niet zo goed wat dat betekende. Luke volgens mij ook niet, maar ik begreep hem wel. Ik begreep precies hoe hij zich voelde, want zo had ik me ook gevoeld. ‘Het spijt me, Luke.’ Het speet me echt. ‘Ik had niet zomaar weg moeten gaan, zonder afscheid. Fuck, ik had niet eens weg moeten gaan.’ Dat was de grootste fout geweest. Door weg te gaan had ik alles opgefuckt. Zelfs Edyn was boos op me geweest. Dat had ik nu al een beetje goed gemaakt, maar het zei wel wat dat ik zelfs haar zo ver had gekregen. En ik had Luke zoveel pijn gedaan. Ik kon het horen aan zijn stem, ik kon het zien aan de manier waarop hij nu tegenover me zat. Dat was mijn schuld. Ik had dat aangericht. ‘Maar ik snap het wel. Iedere keer als je belde, of als je me een berichtje stuurde, kon ik dat niet gewoon van me afschudden. Ik wilde het wel, ook omdat ik wist dat het beter voor jou zou zijn, maar dan hoorde ik je stem, of dan zag ik je weer en dan was er een deel in me dat niets liever wilde dan gewoon bij je zijn.’ Normaal gesproken zou ik dit soort dingen nooit aan hem vertellen. Zelfs niet als het er echt van af zou hangen. Nu had ik het idee dat het toch al te laat was. We waren al maanden uit elkaar, maar nu voelde het alsof de deur echt dicht was gegaan en op slot was gedraaid. Dus misschien dat de woorden nu kwamen, omdat ik wist dat ze toch niet meer zouden helpen. Of misschien wel omdat ze er eindelijk eens uit moesten. ‘Ik heb je gemist,’ gaf ik toe. ‘Ik kon doen alsof. Ik kon elke fles drank pakken die ik wilde en elk poeder snuiven wat er voor me neer werd gelegd, maar dat veranderde niks aan die gevoelens.’ Ik had ze misschien even niet gevoeld, maar er was geen moment voorbij gegaan waarop ik hem niet had gemist. En juist daarom was ik soms wel in gegaan op zijn telefoontjes en berichtjes. En hoe vaker ik dat had gedaan, hoe moeilijker het was geweest om het te stoppen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke.
Rhi was hier beter af dan in New York. Ik wist niet wat ze daar allemaal uit had gespookt, waarom ze überhaupt voor die stad had gekozen, maar hier hoorde ze toch een beetje thuis. Ik wist dat er deels wel voor had gezorgd dat ze hier zo ver mogelijk van weg had gewild. Rhi had me altijd verteld dat ze een hekel had gehad aan de stad, aan alle herinneringen die ze hier had nog ver voordat wij elkaar hadden leren kennen. Hier waren echter ook de mensen die echt om haar gaven. Ik was daar één van geweest, maar Jackie en Keith en al hun kinderen waren dat zeker ook. Ik had gezien hoeveel ieder van hen had gehad om het vertrek van Rhi. Ik wist echter ook dat ze een goed hart hadden en dat ze Rhi konden vergeven als ze dat wilden. Iets wat ze zo te horen wel hadden gedaan. “Ik weet zeker dat het je goed doet.” Fluisterde ik. We hadden vaak genoeg de discussie gehad. De plaatsen die Rhi had gekozen om te wonen waren niet goed voor haar geweest. De wijk was niet veilig, dat was al wel gebleken toen ze uit het niets aan was gevallen. Jackie en Keith woonden niet op de beste plek in de stad, maar ze hadden een veilige omgeving. Ze hadden daarbij ook nog eens een hele fijne familie. Ik keek verbaasd om naar Rhi, toen ik woorden hoorde die ik nooit uit haar mond had verwacht. Het speet haar. Ze had echt spijt van wat ze had gedaan. Rhi was niet van de excuses. Dat ze nu wel over haar lippen kwamen, betekende echt heel erg veel. Dit waren geen woorden die ze zei omdat ze het moest zeggen. Ik kon zien dat ze gemeend waren, er stond een ernst in haar ogen. Ze had ze niet eens gezegd als ze het niet had gemeend, want dat was niets voor haar. “Dat had je inderdaad niet.” Fluisterde ik. Ze had nooit weg moeten gaan! “Ik wist dat het niet lekker ging tussen ons, maar we hadden het op kunnen lossen.” In mijn ogen hadden we dat kunnen doen, ondanks dat we misschien verschillende dingen hadden gewild. Zo was dat in een relatie! Een relatie was er echter ook om aan te werken, hoe moeilijk dat soms ook was. Toch had Rhi de keuze gemaakt om weg te gaan. “Dat kunnen we nu echter niet meer terug draaien.” Ze was weg gegaan en nu was ze terug. Daar stonden we op het moment. We zaten hier niet omdat we een lange nacht hadden gehad. Nee. We zaten hier omdat we misschien allebei wel vreselijke nachten had gehad, maar dan zonder elkaar. Ik wist dat ik die had, maar volgens mij was dat bij Rhi ook zo! “Je mag niet bepalen wat beter voor mij is.” fluisterde ik. Ze had iets willen doen omdat ze dacht dat het beter was voor mij. Misschien was dat één van de redenen dat ze weg was gegaan, maar dat was niet iets wat zij mocht bepalen! Dit ging om mij, dus dan had ik dat ook mogen bepalen! “Ik heb jou ook gemist.” Het kwam zo moeiteloos over mijn lippen. Ik voelde me kwetsbaar, maar ik wist ook dat het niet nodig was om me groot te houden. Ik had de vorige keer huilend in Rhi haar armen gezeten. Ze wist dat het kut voor mij was geweest. Natuurlijk had ik haar gemist! Anders had het me ook niet zo veel gedaan! De serveerster kwam aan met haar kladblokje. “Mogen we een platter? En twee keer bestek?” vroeg ik. We hadden het wel vaker gedeeld. Er lag altijd van alles op, eieren, spek, pannenkoeken. Nu wilde ik het bestellen om aan te geven dat ik hier nog wel even bleef zitten en ik hoopte dat Rhi dat ook deed. Ik wist niet wat we zouden moeten doen. Wat er nog te bespreken viel. We hadden elkaar verteld dat we elkaar hadden gemist, maar wat deed dat met dit alles? Ik had zelf echt geen idee!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Het was al heel wat dat Luke en ik hier samen zaten. Dat hij nog met me wilde praten. Hij had ook niet kunnen komen. Daar was ik net wel bang voor geweest, toen een aantal keer mensen door de deur waren gekomen, maar hij het niet was geweest. Nu was hij er wel, en hadden we voor het eerst in jaren een openhartig gesprek. Al had het misschien wel geen zin meer. Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik denk dat ik bang was voor wat de oplossing zou zijn. Ik weet dat ik ons op dat moment nog een kans had moeten geven, maa op dat moment had ik het idee dat het toch allemaal geen zin meer had.’ Voor mijn gevoel waren we er nooit uit gekomen. Luke had willen samenwonen. Ik niet. Ik had er totaal niks voor gevoeld en hij wel. Uiteindelijk was elke discussie wel daarop uitgekomen en het had ons alleen maar tegengehouden. Iets wat vooral mijn schuld was geweest. Luke had er aan willen werken, het probleem aan de kant willen schuiven Iets wat ik gewoon niet had gekund. Ik knikte, het was nu inderdaad al gebeurd en we konden het niet meer terugdraaien. ‘Ik weet dat het niks meer betekent nu, maar als het wel zou kunnen, dan had ik het meteen gedaan,’ gaf ik toe. Dan was ik niet weg gegaan uit Los Angeles. Dan had ik alles gelaten voor wat het was geweest en was ik dicht tegen hem aangekropen in bed. Dan had ik zonder mopperen meegedaan aan alle stomme familiespelletjes die op de planning hadden gestaan en dan had ik tot laat in de avond met Luke bij het kampvuur gezeten, terwijl ik dicht tegen hem aan was gekropen. Als ik terug zou kunnen naar dat moment, had ik het meteen gedaan. ‘Je hebt gelijk. Dat had ik niet mogen doen. Ik denk dat ik gewoon niet wilde dat ik ook echt gelijk zou krijgen als je hetzelfde tegen mij zou zeggen.’ Ik had het zelf gedacht. Ik had maar voor Luke bepaald dat het beter zou zijn om geen relatie te hebben, want dan had hij het niet meer tegen me kunnen zeggen en dat had weer kunnen voorkomen dat hij me pijn had kunnen doen. Dus in mijn hoofd was het beter geweest om het zelf te doen, maar daarbij had ik ook dingen voor Luke bepaald en dat had ik nooit mogen doen. Zoals hij zelf ook al had gezegd: we hadden er over kunnen praten. We hadden het op de één of andere manier nog kunnen redden samen en ik had ons niet eens die kans gegeven, terwijl Luke die kans wel had gewild. Ik had hem die moeten geven. Nu wilde ik hem nog wel die kans aanbieden, maar ik wist zeker dat dat nu niet meer nodig was. Ik had het al verpest. Al was het wel fijn om te horen dat hij mij ook had gemist. Dat had hij zojuist ook al wel gezegd, op een andere manier, maar nu had ik het echt gehoord en dat liet me toch wel iets beter voelen. Dat, en het feit dat hij een platter bestelde. Dat betekende dat hij hier nog wel een tijdje wilde zitten. Dan was hij nog niet klaar met me. Ik legde de kaart weer aan de kant, omdat ik niet hoefde te bestellen nu. Ik pakte mijn koffie en nam er nog een slok van, terwijl ik nadacht over wat ik tegen hem kon zeggen. Wat ik wilde zeggen. Ik wist niet of hij het nog specifiek ergens over wilde hebben. ‘Ik ben blij dat je bent gekomen, zeker als je er over twijfelde.’ Hij had er uiteindelijk toch voor gekozen om hier naar toe te komen. Dat terwijl hij misschien ook wel had geweten dat het misschien moeilijk voor hem zou worden. Het was voor mij ook lastig? Ik had nog nooit zo open en bloot mijn excuses aan iemand aangeboden. Ik wist nog niet of Luke ze geaccepteerd had. Zo voelde het nog niet, maar ik kon het ook niet van hem eisen. Ik had zoveel shit uitgehaald. Ik verdiende het ook niet om zomaar vergeven te worden.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Een paar uurtjes later.
---
Luke.
Ik had in eerste instantie misschien niet eens naar de diner willen komen. Er waren zoveel twijfelingen geweest. Nu was ik echter blij dat ik in was gegaan op het idee van Rhi. We hadden even gepraat over de dingen die er uit hadden gemoeten, maar het was al snel over andere dingen gegaan. We hadden het gehad over de tijden dat we daar vaker hadden ontbeten. Hoe brak we soms waren geweest. Hoe het soms de laatste dag voor een tour was geweest en hoe de sfeer dan wat naar beneden was getrokken. Afscheid was nooit fijn geweet. We hadden echt niet de hele tijd jankend tegenover elkaar gezeten, maar het was wel iets wat we hadden gevoeld. Door dat onderwerp was het ook al snel over de afgelopen tour gegaan. Rhi had er natuurlijk niet heel erg veel van meegekregen. Ik had haar wel verteld dat het me goed had gedaan, ondanks dat het soms ook wel gek was om het haar te vertellen. Door haar was het minder gegaan en de tijd op het podium had dat beter gemaakt. Gelukkig had Rhi er niet heel erg veel op te zeggen gehad. Ik had het ook niet willen zeggen om haar slecht te laten voelen? We hadden juist wel goede gesprekken gehad. Dat was de reden dat, toen we het eten op hadden, ik haar had gevraagd of ze mee terug wilde naar huis. Al was het niet echt mijn huis. Ik woonde al een tijdje bij Ashton. In het begin was het vooral gegaan omdat ik niet meer thuis had kunenn zijn. Nu ging het al wel wat beter, maar het was nooit verkeerd om wat gezelschap te hebben. We hadden ook beiden door gehad dat het wel makkelijk was geweest, zeker met het schrijven van nummers! Ik wist dat er op het moment niemand thuis was. Piggy was er dan wel, maar Ashton had vanmorgen wel verteld dat hij het een en ander te doen had gehad. Ik vond het fijn dat we even de rust hadden. In het restaurant was het ook niet druk geweest, toch was er altijd een kans dat iemand binnen kwam die wist wie we waren. Dan zou er weer een heel drama van worden gemaakt, moest er weer van alles door worden gegeven voor interviews, waar niet over gesproken mocht worden. Dat terwijl er nu juist interviews moesten komen die opbouwen naar de nieuwe nummers, de tour, het nieuwe album zelfs. Dat soort dingen moesten aan het licht komen, niet onze relaties. Ik keek om naar Rhi, die haar schoenen aan het uit trappen was. We hadden het echt leuk gehad en dat had me doen beseffen dat ik echt niet alleen maar nare gevoelens voor haar had als ik naar haar keek. Juist niet? Ik merkte nu gewoon hoeveel ik haar had gemist. Niet alleen op een nare, haatvolle manier, maar vooral ook als haar als mijn vriendin. Als iemand van wie ik had gehouden en met wie ik heel veel tijd door had gebracht. Met wie ik had gelachen, maar soms hele serieuze gesprekken had gehad. Iemand wie een glimlach op mijn gezicht kreeg, ook nu. Ik wist niet wat er door mijn hoofd heen ging, maar het enige wat ik wilde was Rhi dicht bij me hebben op het moment. Met enkele stappen stond ik bij haar. Rhi had niets geprobeerd vandaag. Ze had gepraat, geluisterd, was nergens vanuit gegaan. Volgens mij was ze zelfs best verbaasd geweest dat ik haar hier mee naar toe had gevraagd, maar hoe kon ik het niet doen? Het voelde goed bij haar in de buurt, hoe stom dat eigenlijk ook klonk. Het moest vreselijk voelde. Ik zette nog een stap naar haar toe, zodat ik mijn handen op haar heupen kon leggen. Ik wist dat het misschien niet het beste was om te doen, het voelde nu eigenlijk het enige wat ik kon doen, wat ik wilde doen. Daarom vonden mijn lippen de hare. Ergens voelde het als een behoorlijk wanhopige zoen. Eentje waarop ik maanden lang had gewacht, maar ik wilde er zoveel mogelij kvan genieten en dat deed ik dan ook.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Ik had niet verwacht dat Luke me mee zou vragen naar huis. Eigenlijk had ik gedacht dat het ontbijt ons laatste gesprek zou zijn. Dat Luke aan het einde was opgestaan, me een knuffel zou hebben gegeven en me had verteld dat het beter was als we het hierbij zouden laten. Dat had hij echter niet gedaan. Hij had gevraagd of ik met hem mee had gewild en daar had ik geen nee tegen kunnen zeggen? Ik wist niet waarom hij me mee had willen hebben. Misschien had hij enkel weg gewild uit de diner, had hij me dingen willen vertellen die hij niet in een openbare ruimte had kunnen zeggen. Heel even was er wel het idee door mijn hoofd geschoten dat hij misschien meer had gewild, maar daar had ik niet op gerekend. Zelf had ik me juist wat afstandelijk opgesteld, in de fysieke zin dan. Het lag allemaal bij Luke, had ik besloten. Hij was degene die het meeste pijn had ervaren door het einde van onze relatie, door mij. Dus hij was degene die moest bepalen of hij dit wilde. Of hij mij in zijn leven wilde en hoe dan. We waren aangekomen bij het huis van Ashton, waar hij al een tijdje had gewoond. Blijkbaar omdat hij niet meer thuis had willen zijn. Dat had hij me heel eerlijk verteld. Ik had hem zelfs weggejaagd uit zijn eigen huis. Alsof ik me al niet genoeg schuldig voelde om alles wat ik had veroorzaakt. Nu had ik hem ook nog eens verstoten uit de plek die voor hem het meest veilig aan moest voelen. Gelukkig had hij een vriend zoals Ashton. Ik had het nooit echt op hem gehad. Te aanwezig en te luid, voor mijn doen in ieder geval. Hij gaf echter wel om Luke, zoveel dat hij hem had willen helpen. Nu was Ashton er echter niet, wat betekende dat we het huis voor onszelf hadden. Ik had mijn schoenen zojuist uit geschopt en toen had Luke opeens voor me gestaan. Ik had niet begrepen waarom, voornamelijk omdat ik deze optie al aan de kant had geschoven voordat ik er echt goed over na had kunnen denken. Zonder twijfel zoende hij me. Hij zoende mij. Niet andersom. We waren beide compleet nuchter en hij zoende me. Ik kon voelen hoe zijn handen me dichter naar hem toe trokken. Het was een zoen waar we beiden misschien wel naar hadden verlangd, maar niet hadden gekregen in de afgelopen maanden. Ik was vergeten hoe goed en hoe normaal het eigenlijk had gevoeld om hem te zoenen. Ik sloeg mijn armen om zijn hals heen en ging op mijn tenen staan, zodat ik mijn lichaam nog dichter tegen dat van hem aan kon drukken. Het was het soort zoen waarin je jezelf makkelijk kon verliezen en de wereld om je heen kon vergeten. Het soort waar je het verlangen en de wanhoop bijna kon proeven, als je er echt naar opzoek ging. Toch wist ik mezelf even terug te trekken uit het blije, wazige gevoel wat de zoen veroorzaakte. Ik liet mijn voorhoofd tegen dat van Luke aan rustten en ik voelde zijn zachte adem nog op mijn lippen. Ik streek een blonde krul uit zijn gezicht en keek hem aan. ‘Weet je het zeker?’ Ik wilde hem. Hij was de enige die ik in al die maanden had gewild. Er waren genoeg andere mannen geweest, maar geen van hen was zoals Luke. Niemand had zo’n suffe glimlach als hij, en niemand maakte van die domme grapjes die alleen Luke op een leuke manier kon vertellen. Als Luke het zou willen zou ik zo met hem het diepe in springen, maar het was zijn beslissing. Niet de mijne. Ik kon een glimlach niet onderdrukken toen Luke knikte, wat voor mij al bevestiging genoeg was. Ik plaatste mijn lippen dan ook weer op die van hem, zodat ik kon genieten van deze zoen en de velen die er nog aan zaten te komen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
Het was mijn verjaardag! Iets waarvan ik toch zoveel mogelijk wilde genieten. Het was al een tijdje geleden dat ik echt een feestje had gehad met mijn familie. Thanksgiving hadden we overgeslagen, net zoals Michael zijn verjaardag. Het was eigenlijk de bedoeling geweest om die feestjes met mijn familie te vieren, om vervolgens met Kerst naar Australië te gaan. Iets waar ik zelf niet heel veel behoefte aan had gehad. Ik wist echter wel dat Michael tijd met zijn ouders kon gebruiken. We hadden dan ook een goed gesprek gehad en daarbij uiteindelijk besloten dat Michael de reis zou maken, terwijl ik thuis zou blijven. Dat betekende wel dat ik met mijn verjaardag en met Kerst alleen was, maar dat maakte niets uit. Echt alleen was ik niet. Ik sliep nu al een paar daagjes bij mijn ouders. Ik durfde zelfs te zeggen dat ik met steeds iets beter begon te voelen. Natuurlijk deed het nog steeds pijn. Zeker omdat ik nu ook definitief was gestopt met nanny zijn. Het afscheid was niet makkelijk geweest, maar ik had afgesproken dat ik zo af en toe nog langs mocht komen. Gelukkig hadden Nick en Sue alles best goed begrepen. Eve had wel moeten huilen en ook Danny had het best moeilijk gevonden. Ik zou ze echter wel een keer meenemen naar Disney, daarbij had ik beloofd om af en toe nog met Danny te gamen! Het verdriet werd steeds wat minder en ik had veel meer goede dagen. Zoals vandaag! Ik had al een paar cadeautjes gekregen. Het leukste cadeautje had ik mezelf echter gegeven. Al een tijdje geleden had ik een nestje met hondjes voorbij zien komen bij de dierenwinkel waar we altijd naar toe gingen. Het waren nog puppies geweest, die niet bij hun mama weg hadden gemogen. Ik had gisteren echter gebeld of er nog schatjes waren geweest, die een nieuwe mama en papa zochten. Iets wat zo was geweest! Ze waren ook nog eens oud genoeg geweest om het huis uit te gaan. Pixie, Star en Suzy verdienden er wel een zusje bij. Een hondje was geweldig? Al was dit misschien niet eens helemaal een hondje, het was meer een teddybeertje! Mama en ik hadden haar vanmorgen opgehaald. Ze had wel een paar gevraagd of ik het zeker had geweten, wat ik echt had gedaan! We verdienden er nog een kindje bij. Dat waren de diertjes wel een beetje voor ons. Het maakte het verlies van ons eigen kindje misschien net iets dragelijker. Loulou, want zou had ik haar genoemd, was wel een beetje een kindje! We waren eventjes terug thuis en ze had al kennis gemaakt met de rest van de diertjes. Het ging heel erg goed! Ze was zelfs heel erg nieuwsgierig geweest naar de kerstboom. Ik was op de grond gaan zitten, zodat ik haar in de gaten had kunnen houden. Daardoor had ik echter ook een goede foto van haar bij de kerstboom kunnen maken. Ze was echt een schatje! Een beertje! Iets wat Michael ook moest zien. Volgens mij was het daar net Kerst? Dus hij verdiende sowieso een berichtje! Daarom stuurde ik de foto van Loulou en de kerstboom ook naar Michael met daaronder “Merry Christmas Teddy!” Michael was een Teddy en nu hadden we een Teddy hond! Dat was toch heel erg leuk! Ik kon niet wachten totdat ze elkaar konden leren kennen. Ik legde mijn mobiel even naast me neer en pakte Loulou op, zodat ik haar op mijn schoot kon zetten. Ik zag mijn scherm oplichten, Michael was snel. “Wat een schattige hond! Jij ook alvast een fijne kerst, en natuurlijk een hele fijne verjaardag, babe!” Michael had me al wel gebeld om me te feliciteren. Wat ik echt lief had gevonden! Het was wel even fijn geweest om hem te spreken. Natuurlijk had ik hem liever hier gehad, maar dit hadden we samen besloten. Ik tikte het schermpje aan, zodat ik ook weer kon typen. “Ze heet Loulou, ze is van ons!” Ik zette er nog een emoji van een hondje achter en wat hartjesogen, die verdiende ze wel.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Michael.
Ondanks dat ik Edyn miste, was het wel heel erg fijn in Australië. Ik genoot altijd van de tijd die ik met mijn ouders door kon brengen en het was ook wel goed geweest om het één en ander met hen te bespreken. Ook hetgeen wat er met Edyn was gebeurd. Ze hadden het heel erg gevonden dat het was gebeurd, maar volgens mij hadden ze ook wel beide ingezien dat het iets was geweest waar ik nog niet aan toe was geweest. Mijn moeder had wel gevraagd of ik een toekomst met Edyn voor me zag, waarin uiteindelijk wel kinderen zouden kunnen komen. Daar had ik heel eerlijk antwoord opgegeven, namelijk dat ik dat wel voor me zag! Volgens mij had ik mijn moeder er niet blijer mee kunnen maken. Alleen al het idee aan kleinkinderen leek ze geweldig te vinden, ook al zou ze er nog even op moeten wachten. Ik was zelf net wakker en ondanks dat het nog vroeg was, was het al wel Kerst. Iets waar Edyn ook rekening mee had gehouden, want ze had me al een berichtje gestuurd, met een foto van een hond. Onze hond! Dat had ze gezegd. Haar naam was Loulou en ze was van ons. Ik wilde wel denken dat het een grapje was, maar ik wist wel zeker van niet. Edyn maakte daar echt geen grapjes over. Daarom videobelde ik haar ook maar meteen. Ik lag zelf nog in bed, maar het was licht genoeg. Ik legde mijn telefoon zo neer, zodat ik hem niet de hele tijd vast hoefde te houden. Net op dat moment nam Edyn op. ‘Hi Teddy!’ zei Edyn vrolijk, terwijl ze naar de camera zwaaide. Ik deed mijn best om te glimlachen en terug te zwaaien, en mijn nervositeit te verbloemen. Ik snapte het echt niet zo goed! Edyn had opeens een hond gekocht? Wij hadden opeens een hond gekocht? Als ik het logisch probeerde te redeneren, snapte ik wel waar dit vandaan kwam. Edyn had een kindje gewild en die had zich daar, al was het maar voor een week, helemaal op ingesteld. Nu had ze dat kindje niet en probeerde ze die leegte op te vullen. Met een hond! We woonden echter zo goed als samen, zeker nu ze niet meer zou werken als nanny. Dat betekende dat we veel meer samen thuis zouden zijn en dat we dus ook samen een hond hadden! Ik had het wel fijn gevonden als ik met haar had kunnen overleggen. Of dat ze het ieder geval aan me had voorgesteld! ‘Hé. Is Loulou er ook?’ vroeg ik aan Edyn, die alleen maar enthousiast begon te knikken. ‘Je wil natuurlijk hallo zeggen!’ Ik knikte. Ik wist ook niet hoe ik het anders moest noemen. ‘Wacht even,’ zei Edyn, die haar telefoon volgens mij ergens opzetten. Daarna hoorde ik haar met een hoge stem tegen Loulou praten, zoals ze ook altijd tegen Pixie, Star of Suzy praatte. Het duurde even, maar uiteindelijk kwam Edyn weer voor de camera zitten, met de pluizige hond in haar armen. Ze pakte één van de pootjes vast, waarna ze er mee zwaaide. ‘Zeg maar hallo tegen Mikey,’ zei ze tegen Loulou. Ik moest onbedoeld wel glimlachen, want Edyn zag er ontzettend blij uit. Zo blij had ik haar de afgelopen tijd niet meer gezien, dus dat was best bijzonder! Ik zwaaide dan ook netjes terug naar de hond. ‘Hoi Loulou. Sorry dat ik er nu niet bij kan zijn om je te leren kennen, maar dat kan vast met Oud en Nieuw!’ Ik wist nog steeds niet zo goed wat ik er van moest vinden, aangezien we opeens nog een hond hadden om te verzorgen. Edyn zag er echter zo gelukkig uit. De hond ook! Daarnaast meende ik ook wel wat ik tegen Edyn had gezegd, toen ze me zojuist de foto van de hond had gestuurd. Het was echt een schattige hond! Heel erg zacht en pluizig. Haast een klein beertje, in plaats van een hondje! ‘Fijne kerst, voor jullie allebei,’ zei ik zachtjes.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
Gelukkig hadden de ouders van Michael het niet erg gevonden dat ik niet mee was gereisd. Ik had wel een berichtje gehad van Karin dat ze het jammer had gevonden, maar dat ze ook gezegd dat ik goed voor mezelf had moeten zorgen. Iets wat ik wel probeerde. Ik had echt gekeken naar hetgeen wat ik zelf graag had gewild en dat was stoppen met nanny zijn. Ik had het best moeilijk gevonden. Ik wist dat ik iedereen echt heel erg zou gaan missen, maar het kwam wel goed. Ik had het er van de week ook al een paar keer met mama en papa over gehad. Mijn vader had wel aangegeven dat ik op een gegeven moment weer iets moest gaan doen, maar dat ik nu vooral aan mezelf moest werken. Ze wilden dat ik gelukkig was. Iets wat ik zelf ook wilde! Ik merkte wel dat het steeds wat beter ging. Ik vond het nog steeds vreselijk wat er allemaal was gebeurd, maar ik wist dat we nu ook gewoon verder moesten. Daarom was Loulou hier nu ook! Ik was echt blij met haar? Ze was echt een lieverd, misschien af en toe een beetje ondeugend, maar dat hoorde er bij. Pixie en Star waren dat ook wel eens, maar dat was allen maar heel erg leuk om te zien! Nu kon Michael haar ook even zien, wat ik ook wel fijn vond. Eigenlijk had hij er bij moeten zijn toen ik haar op had gehaald, maar anders had ze een hele week niet bij ons kunnen zijn! Ik verstopte mijn gezicht even in de vacht van Loulou. Het voelde gewoon zo zacht! “Dat vindt ze niet erg, maar ze kan niet wachten totdat jij met haar komt knuffelen. Ze houdt van knuffels!” Ze was nu al vaak genoeg naar me toe komen lopen, zodat ik haar op kon tillen en met haar kon knuffelen. Al wilde ze ook wel een beetje spelen. Het was heel anders dan Pixie, omdat ze nu al bijna net zo groot waren, gelukkig leek dat ze beide niet uit te maken, want ze hadden zelfs al met elkaar gespeeld. “Vindt je ook niet dat ze op een beertje lijkt? Net zoals jij, jullie zijn samen Teddy’s” Ik vond het nog steeds leuk om Michael zo te noemen? Hij was toch een beetje mijn Teddy. Ik hield er van om met hem te knuffelen. “Jij ook een fijne kerst.” zei ik zachtjes. Dat had ik net natuurlijk ook al wel gezegd, maar nu kon ik Michael echt zien en kon ik het ook gewoon zeggen. “Heb je je ouders de cadeautjes al gegeven?” vroeg ik zachtjes. Het was daar net kerst, maar op kerstavond mocht je eigenlijk al één cadeautje uitpakken. Ik wist niet hoeveel cadeaus er onder de boom hadden gelegen, maar het kon best dat ze één van de pakjes uit hadden gekozen, die ik Michael mee had gegeven. Michael en ik hadden ook deel samen uitgekozen, maar van een paar had hij ook niet mogen weten wat het precies was, dat was een verrassing! Loulou was ook een verrassing, zeker voor Mikey, maar ook wel een beetje voor mezelf. Ik had gevonden dat ik dit wel had mogen doen. Ik had genoeg tijd om voor haar en de rest te zorgen. Dat moest ook wel! Ik had haar niet zomaar meer kunnen nemen naar het Nick en Sue. Nu woonde ik eigenlijk voor altijd bij Michael, het was niet nog maar één dag in de week. Zo kon ik ook een beetje voor het huis zorgen als Michael er niet was. Daarbij had ik een plek waar ik me echt op mijn gemak voelde. Het was niet alleen Michael zijn huis, maar ook die van mij! “En heb jij mijn cadeautje al uitgepakt?” Daar was ik ook wel benieuwd naar! Ik had een beetje hulp gehad van Sky, want zelf had ik er niet heel erg veel geweten. We hadden samen een controller ontwerpen, die Michael zou kunnen gebruiken op één van zijn spelcomputers.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld