Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Vampire

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Toen Aurelia met een bonkende hoofdpijn weer bij bewustzijn kwam was haar eerste reactie het gezicht dat ze in een waas boven zich zag te slaan. Pas toen haar zicht scherper werd merkte ze dat het niet de vampier die haar bewusteloos had geslagen maar Ryan was die ze had geslagen. Eerst dacht ze dat Ryan misschien diegene was die haar geslagen had, maar dat kon onmogelijk, dat zou hij nooit doen toch? Haar blik ging van zijn gezicht naar zijn hand waarin hij een bebloede dolk hield. "Sorry, van dat" zei ze en wijs naar haar handpalm die rood op zijn gezicht stond. Heb je me gered?" vroeg ze nog altijd voelde ze zich niet helemaal top. Ze had ook de kracht nog niet om recht te staan en bleef rustig op het gras liggen.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Ryan zag hoe ze stilaan bij kwam en toen sloeg ze hem tegen zijn wang. Niet dat het hem deerde, hij was sterk, maar hij keek wel raar op. Hij zag hoe ze eerst naar zijn gezicht keek en dan naar de dolk. Waarschijnlijk dacht ze nu dat hij iets met die dolk gedaan had, wat ook zo was. ''Sorry, van dat.'' Zei ze en hij schudde zijn hoofd. Hij dacht dat het wel een normale reactie was."Heb je me gered?" Vroeg ze nu en een klein glimlachje speelde meteen om zijn lippen. ''Tuurlijk heb ik je gered, anders zou je niet leven nu.'' Zei hij nu en zag dat ze zich nog niet goed voelde. ''Moet ik je anders recht helpen, het was een harde klap.'' Vroeg hij nu en keek bezorgd naar haar. Hoe kon hij ooit zo dom zijn om te geloven dat vzmpiers niet konden voelen. Hij voelde wel degelijk iets, verder dan bezorgdheid. Maar of dat gevoel wel zo goed was , was nog maar de vraag. Het kon gevaarlijk zijn voor hen allebij.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Dat is ook waar natuurlijk." zei ze terwijl hij haar rechtop hielp. Het moment dat ze weer op haar twee benen stond nam de duiziligheid opnieuw toen. Ze voelde iets kleverigs ter hoogte van haar neus en toen ze er met haar hand aan voelde zag ze dat het bloed waren. Ze raakte in paniek. Haar neus had eerst nog niet gebloed, dit zou niet moeten gebeuren, dit was niet normaal. Die klap was veel ernstiger geweest dan ze gedacht had. Haar benen begonnen onder haar te trillen. "Ryan breng me alsjeblieft naar binnen. Ik denk niet dat ik zelf nog kan." zei ze angstig terwijl er opnieuw zwarte vlekken voor haar ogen begonnen te dansen.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Ryan had zonder haar vraag om haar naar binnen te dragen ook wel gezien dat het slecht met haar ging. Hij hoorde hoe haar gedachten aan zwarte vlekken voor haar ogen dachten en dat was wanneer hij stopte met nadenken. Hij wist dat ze zelfs met ondersteuning nog maar weinig stappen zou kunnen zetten dus nam hij haar in zijn armen om haar naar binnen dragen. Oké, het zou wel opvallen dat hij sterk was maar er waren genoeg mensen die dat konden. ''Je bent zo binnen.'' Zei hij nog tegen haar en ging toen naar binnen met haar in zijn armen. Natuurlijk ving hij wel de blik van haar vader die meteen bezorgd en wantrouwend tegelijk was maar daar trok hij zich niets van aan en legde haar op de eerste de beste zachte plek die hij tegen kwam. Hij legde een hand tegen haar voorhoofd. ''Haal ijs.'' Zei ik meteen tegen haar verbaasde vader.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Ze voelde hoe Ryan haar optilde en iets later weer neerlegde op iets zacht, een bank misschien? Haar ademhaling was zwakjes. Er werd iets koels op haar hoofd gelegd en iemand nam haar hand vast. Ze draaide haar hoofd en zag dat het haar vader was. "Papa" zei ze stilletjes en probeerde te glimlachen.
"Stil maar Laurel alles komt in orde. Ik heb een bode gestuurd om een dokter te halen voor je het weet ben je weer helemaal opgelapt."
Net op dat moment kwam Alexander binnen. Hij zou wel verbaasd zijn als hij haar op de bank zag liggen en knielde naast haar neer. "Wat is er gebeurd?" vroeg hij bezorgd. Maar Aurelia kon niet meer antwoorden want opnieuw was ze haar bewustzijn verloren. Daarom richtte haar toekomstige echtgenoot zich tot Ryan die zelf getuige was geweest en stelde zijn vraag opnieuw.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Laurels vader ging naast haar zitten en Ryan ging wat verder af staan om hun ruimte te geven. Alexander kwam binnen en Ryan trok willekeurig zijn neus op maar herstelde zichzelf meteen. Het was niet omdat hij Alexander niet mocht dat hij dat ook moest tonen. Toen Alexander hem dan ook vroeg wat er gebeurd was antwoorde hij ook metteen. "Ik heb vanaf de weg gezien hoe ze aangevallen werd door een struikrovet en heb de struikrover weggejaagd. Ik was alleen niet op tijd, hij heeft haar een slag op haar hoofd gegeven.'' Zei Ryan en moest zich inhouden om niet te zeggen hoe laat Alexander wel niet was. Alexander keek terug naar Aurelia en zei : "Sorry dat ik te laat was om je zelf te redden.'' ''Ja nogal te laat.'' Zei Ryan zonder na te denken waardoor zijn toon verried wat hij van Alexander dacht.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Zoals hij haar gezegd had arriveerde iets later een dokter. Natuurlijk was de geneeskunde nog niet zo ver ontwikkeld als vandaag de dag al was de geneesheer er zeker van dat Aurelia moest worden overgebracht naar een ziekenhuis voor verdere verzorging en onderzoek. Ze werd met een draagbank een koets in gedragen en weggebracht naar het ziekenhuis. De dokters hadden liever niet teveel pottenkijkers. Ze hadden sowieso al, al hun aandacht nodig om deze patiënt te onderzoeken. Het zag er niet goed uit, helemaal niet goed. De klap had haar een hersenbloeding bezorgd. Ze zouden een chirurgische ingreep kunnen plegen, maar nog altijd was de kans groten dat ze zou sterven dan dat ze het zou overleven.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Ryan was nu wel echt bezorgd. Toen ze haar dan ook weg brachten met een draagbank in een koets wist hij ook wel dat hij er niet gewenst was. Maar hij kon het nu toch niet meer tegenhouden. Stiekem achtervolgde hij hen naar het ziekenhuis. Hij kwam dan ook te weten dat ze het waarschijnlijk niet zou overleven. Hij wou niet dat ze dood ging, dat was ook de reden waarom hij haar van die vampier had gered. Maar wat kon hij doen? De enige manier die hij kende was transformeren naar vampier. Was hij wel sterk genoeg? Hij zou maar eerst jagen voor het geval hij het zou doen. S'nachts kwam hij dan ook terug, bloed had hij al gehad dus die verleiding zou niet sterk zijn. Hij had nog nooit zijn krachten in het openbaar gebruikt maar s'nachts was er dan ook geen kat. Hij liet de sloten open draaien zodat hij naar binnen kon en vond al snel waar ze lag. Hij ging snel naar binnen. Zou ze slapen of gewoon bewusteloos zijn? Maar hij wist uit ervaren dat ze zijn gedachten nog zou horen. ''Aurelia, misschien wil je dit niet, maar de enige manier waarop je nog te redden bent is als ik je bijt.'' Stuurde hij naar haar. De gedachten alleen al deed zoals bij elke vampier zijn tanden groeien, maar hij hield zich in. Hij stapte dichter naar haar toe.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
De droomloze, bewusteloze staat waarin ze zich bevond werd verstoord door een vertrouwde stem. Ze voelde zich alsof ze rondliep in een plaats gehuld in duisternis. Ze wist niet waar ze heen ging om de uitgang te vinden, maar wandelde op goed geluk omdat dat beter was dan stil te blijven staan. Toen ze zijn stem hoorde sloeg ze net een hoek om en zag eindelijk een licht. Toen ze dat had bereikt opende ze haar ogen en keek recht in de zijne. Zijn gezicht was vlakbij het hare. Moest hij een mens zijn dan zou ze zijn adem hebben gevoeld, maar hij ademde niet.
"Gaat het pijn doen?" fluisterde ze zachtjes. Ze had elk woord gehoord en als dit was wat moest gebeuren dan onderging ze dat. Het kon toch niet erger zijn dan de pijn die ze nu doormaakte, dan te moeten sterven?

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Hij zag dat ze bij kwam toen ze voor hem stond. Haar ogen keken recht in de zijne nu hun gezichten niet zo ver van elkaar weg waren. Hij keek naar haar lippen en keek terug in haar ogen. Hoe lang ging hij het nog negeren? ''Gaat het pijn doen?'' Vroeg ze maar hij wou niet tegen haar liegen. Hij knikte. ''Ik ga niet tegen je liegen Laurel.'' Zei hij, ''het doet even pijn, maar dan is het alweer voorbij.'' Dat was natuurlijk maar de halve waarheid. Zou ze het echt toelaten ? Wel, als ze wilde ''leven'' had ze niet echt een andere keuze. Zijn tanden brandden alweer om door te komen. Nog even en hij zou ze niet meer kunnen bedwingen. Hij gaf het dan ook maar op waardoor ze groeiden, hij hoopte maar dat het haar niet afschrikte. ''Schrikt dit je af?'' Vroeg hij en hierdoor kon ze zijn scherpe tanden zien.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Haar blik gleed even naar zijn scherpe hoektanden. Ze had al wel verwacht dat dit niet pijnloos zou verlopen. "Wel omdat jij eerlijk bent zal ik dat ook zijn. Natuurlijk schrikt dit me af. Een maand geleden was ik er nog vast van overtuigd dat vampiers niet bestonden en nu sta ik op het punt er zelf een te worden. Maar als dit is wat moet gebeuren dan onderga ik het. Ik wil nog niet sterven, er zijn nog zoveel dingen die ik wou doen." Ze sloot haar ogen en draaide haar hals naar hem toe. Als ze dit makkelijker voor hem maakte zou het misschien ook makkelijker voor haar worden.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Hij knikte ze had gelijk. Ze deed haar ogen dicht en draaide haar hals naar hem toe. Hij slikte toch even, hij zou haar nooit willen pijn doen, maar haar ten koste daarvan verliezen leek hem nog erger. Hij moest zich er maar over zetten. Als het al kon zette hij nog een stap naar haar toe. Hij leunde naar haar toe en rook haar bloed, ze rook echt overheerlijk, maar goed dat hij al was gaan jagen. Dit ging even raar worden. Hij plantte zijn lippen in haar hals, opende zijn lippen waarbij hij zijn tanden nog net niet tegen haar hals zette. Hij kon het niet laten. Kwam het nu door de geur van haar bloed, hij wist het niet maar het maakte niets uit want hij zei het toch. ''Ik hou van je Aurelia.'' Zei hij en voor ze ook maar iets terug kon zeggen plantte hij zijn tanden in haar hals. Hij moest eerst even een slok nemen omdat het gif anders niet zou komen. Hij voelde hoe ze slap werd en spoot het gif in haar, het zou nog enkele uren duren voor het geheel verspreid was. Hij trok zijn tanden terug en hield iets tegen de wond. Ze kon hier nu niet blijven, moest er iemand langs komen en dit merken was hij gezien dus nam hij haar mee naar zijn huis. Hij legde haar neer op een bed en besloot om haar meteen als ze wakker was terug te brengen naar het ziekenhuis.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Een glimlach sierde haar lippen toen ze hoorde wat hij zei. Ze wou antwoorden dat ze ook van hem hield maar een koud en tintelend gevoel verspreidde zich over haar hele lichaam. Het koude gevoel veranderde in een soort stekende pijn waar ze niets aan kon doen. Ze klemde haar kaken op elkaar om het te verbijten, maar dat zorgde ervoor dat het alleen maar erger werd. Ze wist dat ze dit niet kon stoppen, dat ze dit gewoon moest ondergaan.
Toen ze haar ogen opnieuw opende was ze niet in het ziekenhuis, maar in een onbekende kamer. Ze probeerde voorzichtig recht te staan en wandelde naar het raam om te kijken waar ze was. Ze herkende dit woud. hier had ze Ryan voor het eerst ontmoet. Nu ze er aan terugdacht was het bijna lachwekkend om te denken dat dit alles gestart was met een domme weddenschap. Ze keek naar haar handen en naar haar weerspiegeling in het raam. "Ben ik nu dan een vampier?" Ze kon het zelf maar moeilijk geloven. Haar uiterlijk leek nog helemaal hetzelfde als vroeger en ze voelde zich ook niet bepaald anders.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Het duurde niet lang of hij hoorde al dat Aurelia weer wakker werd. Hij was even opgelucht en ging meteen naar de kamer waar hij haar gelegd had. Ze had een glimlach op haar gezicht. "Ben ik nu dan een vampier?" Vroeg ze en hij wist niet meteen wat hij moest antwoorden, Ryan kon moeilijk tegen haar liegen nu hij iets had toegegeven, ookal wist hij niet zeker dat ze het echt wel gehoord had. Hij zuchtte even en keek naar haar weerspiegeling in het raam, dat van hem kon je alleen maar een schim noemen. ''Niet echt, het enige dat nog moet gebeuren is dat je bloed drinkt, dan pas verandert alles, het duurt ongeveer 5 minuten voor alles helemaal verandert is.'' Zei Ryan met de herinnering aan de keer dat hij zelf een vampier werd. Soms wou hij liever niet aan zijn verleden herinnerd worden. Niet lang erna nadat hij een vampier was geworden, alhoewel, hij had geen bloed gedronken dus hij was er nog geen waren zijn ouders het te weten gekomen. Waarom ze zich opgeofferd hadden voor hem wist hij niet. Maar hij verloor hen, en dat wilde hij niet. Maar om die zelfde reden moest Aurelia bloed drinken, hij wou haar niet ook verliezen. Goed dat hij zo'n expert was in het verstoppen van zijn emoties. ''Het moet niet perse mensenbloed zijn.'' Zei hij er nog achter omdat hij er ook wel in kon komen dat het idee om een mens te bijten haar niet echt blij zou maken. Hij zette enkele stappen naar haar toe zonder er over na te denken.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Ze had verwacht dat ze op zijn minst geschokt zou zijn omdat ze bloed zou moeten drinken, maar tot haar verbazing deed het haar niets. Misschien kwam dat omdat ze nu al een soort halfvampier was, misschien had ze het de hele tijd al wel verwacht. Hoewel ze met haar rug naar hem toe stond voelde ze dat Ryan dichterbij kwam. Ze bleef onbeweeglijk staan en hield haar blik op het woud gericht. "Dit betekent waarschijnlijk ook dat ik niet meer terug naar mijn familie kan." Een brok vormde zich in haar keel, maar ze wist zichzelf sterk te houden. Ryan had haar eerlijk verteld dat het niet makkelijk zou worden. Het achterlaten van iedereen die je liefhad maakte deel uit van dat proces. Gelukkig was Ryan er nog. Ryan zou er altijd zijn.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld