Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg - The Outcast

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'Remember that time you nearly forced me to let you take care of my wound? That's exactly what I'm doin' to you now. You have to eat and, I swear to god, I will shove goddamn food down your throat if you keep saying it ain't so bad.' Gek genoeg klonken de woorden zodanig dat het niet kwaad of dergelijke klonk, echter meer bezorgd. Hoe ze de toon in haar stem kreeg was zelfs voor haar een raadsel, maar ze wist vrijwel zeker dat het iets te maken had met het feit dat ze zich oprecht zorgen maakte om hem. Ze had niet veel verstand van diabetes, maar het leek haar geen goed teken dat hij zo trilde. Zijn hand was daarbij ijskoud, al kon ze het gebouw daar evengoed de schuld van geven. De plek was alles behalve warm en Mako had er zelf ook nogal last van. Al leek de kou bij haar minder duidelijk. Geïrriteerd mompelde ze wat onverstaanbaars. 'I couldn't care less about how dangerous it is or isn't. You're gonna eat.'
De hele weg naar boven had Mako haar ogen strak voor haar uit gehouden, vrijwel emotieloos liep ze de trappen op. Haar hoofd volledig overgenomen door de herinnering die zich afspeelde in haar hoofd. De woorden die Ivan uitsprak drongen pas na ekele seconden tot haar door. 'Haunting memories.' Sprak ze simpelweg, terwijl ze hem even aankeek. Al snel had ze haar hoofd echter weer omgedraaid en keek ze naar de traptreden die nog voor haar lagen. De pijn die afkomstig was van haar wond leek wat af te nemen. Het duurde niet lang voordat ze de bovenverdieping hadden bereikt. Zonder even te wachten of ook maar iets te zeggen, liep Mako naar de kamer waar ze enige tijd geleden ook al was. Vermoeid nam ze plaats op de koude grond, haar rug gedrukt tegen de muur achter haar. Even keek ze op, naar Ivan, maar al snel liet ze haar hoofd weer hangen. Ze was al moe voordat Ivan besloot naar het busje te gaan, het was dan ook niet zo vreemd dat dit alles elk beetje energie dat ze in zich had gekost had. Haar wapen had ze naast haar op de grond gelegd, dichtbij genoeg om het te kunnen pakken als het nodig zou zijn. Lang bleef ze echter niet zitten, ze was rusteloos. Slapen zag ze niet zitten, waarom niet was ook voor haar een raadsel. Ze slenterde naar het raam en opende deze. Het verbaasde haar dat het raam nog heel was en niet in scherven op de grond lag. Ze keek naar buiten, haar bovenlichaam nogal ver buiten het raam, al vreesde ze niet dat ze zal vallen. Een angst voor de dood had ze al gehad sinds ze begreep wat het inhield, maar sinds de apocalypse leek het weg te zijn gevaagd. Het was constant zo dicht bij haar dat ze er niet langer bang voor was. Vroeg of laat zou het komen en dat begreep ze ook, ze had er vrede mee, wetende dat ze er niet aan kon ontkomen.
Na enkele minuten naar buiten te hebben gestaard, sloot ze het raam weer. 'Why am I so restless?' Murmelde ze, haar ogen gericht op de grond, waarna ze er niet veel later even in wreef met haar bloederige handen. Ze draaide zich om naar Ivan en fronsde haar wenkbrauwen even. Haar energie was op, en toch kon ze niet rustig zitten, slapen of wat dan ook. Zo ging het al enkele maanden, sommige dagen kon ze slapen, sommige nachten bleef ze wakker, urenlang starend naar de leegte die zich voor haar bevond, waar ze zich dan ook bevond.

There I was completely wasting, out of work and down,
all inside it's so frustrating as I drift from town to town,
feel as though nobody cares if I live or die,
so I might as well begin to put some action in my life.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Lichtelijk ongemakkelijk nam ze zijn aanhoudende starende blik waar. Hij leek in zijn gedachten verzonken te zijn en ondanks er geen gesprek of wat dan ook gaande was, wist ze niet hoe ze haarzelf moest gedragen of welke houding ze moest aannemen. Één van de vele gevolgen van amper onder de mensen komen. Gesprekken voeren was geen van haar talenten sinds ze bang was om verkeerde dingen te zeggen. Haar laatste echte gesprek met een vertrouwelijk persoon herinnerde ze zich dan ook nog tot op de dag van vandaag.

"You need to run, Aryana."
De woorden werden fluisterend, maar vooral bevelend uitgesproken. Angstig bekeek ze haar moeder die er vreemd genoeg nog ontzettend rustig uitzag, vermoedelijk een poging tot het kalmeren van haar dochter. De krachtinspanning faalde, Aryana was nog nooit eerder zo kleinmoedig geweest. "But mom, I...." nadat ze enkele woorden uitsprak werd haar zin al grofweg onderbroken, alsof haar wensen er niet toe deden."Please, listen to me. If you want to survive this, you need to run away," vertelde haar moeder met een doordringende blik die ook voor Aryana overtuigend was. Toch bleef ze bij dezelfde mening. Wegrennen betekende dat ze haar moeder nooit zou weerzien, de rest van haar leven zou ze in haar eentje door de straten dwalen. Het waren factoren met één drastische beslissing, ze zette liever haar eigen leven op het spel dan dat ze haar moeder helemaal alleen achterliet. Wat moest een meisje als Aryana alleen in het grote Amerika? Een land waar elke weg onbekend was, een reusachtig doolhof. "I don't want to survive this if it means that I'll lose you." Haar woorden klonken overstuur, maar tegelijk ook zeer egoïstisch. Het enige wat haar moeder wilde doen, was veiligheid bieden aan Aryana, ook al wilde het zeggen dat ze elkaar nooit meer konden zien of spreken.
"Just run, Aryana," werd haar iets luider bevolen evenals het gebrom van de monsters dat met de seconde luider werd. Vluchtig baande ze haar tussen de zombies door, zonder omkijken.
Enkele zweetdruppels dwaalden vanaf haar voorhoofd naar beneden, gelijk stromend met de tranen die uit haar ogen ontsnapten. Zonder een locatie in gedachten te hebben spurtte ze zo snel mogelijk, zoekend naar veiligheid.

Ze hoorde de jongeman na een lange stilte het gesprek hervatten. Zijn aanbod had haar twijfelachtige gevoelens aangebracht. Een slaapplaats klonk zeer aantrekkelijk, maar als ze zomaar met hem meeging, had ze het gevoel alsof ze een indringer was. Ook al had hij het helemaal zelf voorgesteld. "No, it’s not like that but you told me your brother and his girlfriend are there as well and I don't think they'll appreciate it if you bring a stranger with you," vertelde ze. Vertrouwen was ver te zoeken, maar hij had haar gered, een bewijs dat hij haar niets wilde aandoen. Om Aryana's vertrouwen te winnen, was er veel meer nodig dan een reddingsactie, hoewel ze zich minder bedreigd voelde bij hem dan bij andere vreemdelingen."But if they won't mind, I accept the offer. I really don't know where else I could go to spend the rest of this night," sprak Aryana licht twijfelachtig uit. Wanneer het late uur aanbrak werd het met de minuut moeilijker om een plaats te zoeken om de nacht door te komen. Bovendien wantrouwde ze de meeste plekken. Haar poging om een rustige nacht te ervaren in het laboratorium was mislukt door de zombies en elkander gebouw was gesloten. Er zat niets anders op.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Do you really believe I'd care a damn 'bout their reactions? It were them who moved in into my territory, so they don't have the rights to argue about me bringing a stranger. Besides, I can use some company.''

''But don't feel required to go with me. I respect your choice, no matter what the circumstances are.''

''I've changed the plan. We're not going to my old, half-burned house.''

''We're going to the hotel.''

-

Het fascineerde hem dat hij een hond aantrof die nog in levende lijven te aanschouwen was.

imgur.com/WcG42PM

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Relax. Lack of food isn't going to stop me from surviving this hell, like I've been doing for a year now. The tremblings have been a thing ever since I was a kid. I actually didn't noticed myself until I looked at my hands but it's no big deal. Once it's dangerous, you'll notice. Believe me." Nonchalant volgde hij haar passen naar de hotelkamer, de bezorgde woorden van Mako voor even genegeerd. Hij had allang doorgehad dat ze het niet op een kwade of beledigende manier had bedoeld, maar alsnog deed Ivan er weinig opuit. Het volgen van orders deed hij namelijk nooit. Hij was geen klein kind meer dat afhankelijk was van andere mensen, zo ook het meisje voor hem, en hij ging het er niet op laten lijken dat hij dat wel was. Daarom ook dat het een paar minuten duurde voordat hij dan toch besloot de stilte te verbreken, met iets dat angstvallig veel leek op een toestemming. Hoe ze het voor elkaar had gekregen was zo ook voor Ivan een grote vraag waar hij geenszins een antwoord op kon vinden.
"But.. As you wish, at least I'll try to see if I can find some food in this gritty place," zei hij al zuchtend. Bij het binnenlopen van zijn broeder's kamer liet hij alles links liggen, lopend naar het grote bureau dat zich nog net voor de ramen bevond. De plaats van Grigory's voedselvoorraad kon hij haast al raden. Hij had geen weten wat zich in de lades bevond, hetzelfde voor welke lade hij moest hebben, maar het waren de enige lades waar zijn broer over gesproken kon hebben. Voor de rest waren er te weinig meubelen te bekennen om voor twijfel te kunnen zorgen. Daarbij waren zijn gedachten wel heel ergens anders dan de zoektocht naar voedsel, zoals hij haar net beloofd had. Het gedaante van Mako dat onrustig heen en weer liep door de kamer werd hetgeen waar hij zijn blik moeilijk van weg kon houden.
"You should try to sit back, you know. I can't say this motel is much of a home, yet it is as safe as it can be in the apocalypse. You shouldn't be worrying about anything right now." Hij keek op van het ladeblok voor zijn neus en zocht haar ogen in het donker op, een frons ontstaan op zijn gezicht. Zelfs nu hij op zijn knieën zat voor het houten meubelstuk kon hij alles meekrijgen, zonder enige moeite om over het bureau heen te kijken. Het was hem vaker opgevallen dat Mako rusteloos kon zijn maar hij had het nog niet naar boven gebracht; ze mocht het van hem allemaal zelf wel uitzoeken. Nu, echter, bracht Ivan zijn woorden naar buiten zonder zich er druk over te maken. Gek genoeg maakte hij zich zodanig zorgen over haar dat hij zijn afstandelijkheid liet wegvagen.
"If you're tired, feel free to sleep. I promise I won't kill you while you are sleeping," grijnsde hij breed. "I would feel pretty honored to hear about someone who fears me. Only, I'm a seeker for fun. Killing someone while he or she is unconscious isn't really the party I'm looking for. It would be kinda boring actually. So if that's what's holding you back from getting the rest you obviously need, you now know there's nothing to be anxious about." De uitdagende glundering bleef bij hem aanwezig, maar voor kort was het zichtbaar, want binnen een mum van tijd was hij wederom bezig met de bureaulades. Veel meer dan nutteloze dingen kon hij er niet weervinden. Pennen versperden de ruimte, compleet met notitieblokken die ondergekrabbeld waren en alsof dat nog niet genoeg was, was er veel rommel ingestopt wat maakte dat hij er amper wat kon vinden. Bij het opduiken van de laatste lade, gevuld met enkele flessen drank en zo ook een nieuw pakje sigaretten, moest hij dan ook grinniken. De voldoening ging door hem heen door de gevonden spullen en liet Ivan breed glimlachen.
"Ahh, here it is. The booze stash of zombie hotel," zei hij triomfantelijk, de fles whisky samen met de bebloede landkaart op het houten blad neergezet. "They even have cigarettes, and.. some weird kind of cookies. Hell, I don't even like chocolate."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'Will you stop saying that? I'm genuinly concerned about your well-being, and all you keep telling me is that it ain't that bad. I'm not a damn idiot, and I know that you're not okay.' Haar woorden klonken ditmaal lichtelijk meer geïrriteerd. Zijn koppigheid had ze echter aan moeten zien komen, aangezien het niet de eerste keer was dat hij zo reageerde. Toch zei iets in haar dat ze het er niet bij kon laten. Ze was slim genoeg om te merken dat er iets aan hem mankeerde, en toch bleef hij het ontkennen.
'You'd better.' De kleine glimlach die verscheen op haar gezicht kon ze niet onderdrukken bij het horen van zijn woorden. Hij gaf toe. Waar het zo plots vandaan kwam wist ze ook niet, maar erover klagen was ze absoluut niet van plan.
Even schudde ze haar hoofd, duidelijk makend dat het niet zo makkelijk was. 'That's the problem... I can't just sit still. My brain is holding me back from just calming down and sleeping a little.' Sprak ze zachtjes, vrijwel amper hoorbaar, onderwijl ze even naar de jongen keek.
'That's not really a pleasant thought... Though I have the feeling that you're also not going to kill me while I'm awake.' Zacht gelach kwam bij haar vandaan, wetende dat hij haar niet zou vermoorden, anders had hij het immers al lang gedaan. Het blef altijd een klein risico, maar ze had genoeg vertrouwen in hem om te weten dat ze wel veilig was.
'Booze and cigarettes, aye? Just what I needed.' Kort gelach volgde haar uitspraak, onderwijl ze naar het bureau liep, met lichtelijk meer energie dan voorheen. Ze nam plaats op het bureau, haar benen bungelend over de rand van het houten meubelstuk, de fles alcohol vastgepakt, kijkend naar de inhoud. 'Well that's Irish whiskey, my favourite.' Murmelde ze grinnikend na een kleine slok uit de fles te hebben genomen, 'And just eat the damn cookie.' Sprak ze niet veel later, terwijl ze hem voor enkele momenten aankeek. Traagzaam schudde ze haar hoofd, onderwijl ze opnieuw een slok whisky uit de fles dronk.
---
'Hey... Hand me the uhh... The thing. You know? The thing.' Murmelde ze, amper verstaanbaar. Traagzaam hief ze haar hand om te kunnen wijzen naar hetgeen dat ze bedoelde. Sid, haar toenmalige vriend, zat naast haar, een naald in zijn hand geklemd, die hij vervolgens in Mako's handen drukte. Een kleine hoeveelheid van de drug nog zichtbaar aanwezig in de glazen cilinder. 'You sure 'bout that, love? You had some ehh... Some coke too, right?' Geïrriteerd rolde ze met haar ogen bij het aanhoren van zijn vraag. 'A little, and over a hour ago.' Zei ze, de woorden traagzaam uitgesproken. 'If you die, I die, remember? And I ain't tired of living yet.' 'Shut up, fuckhead.' En met die woorden stak ze de naald in het bloedvat dat zichtbaar was geworden in haar arm. 'Love you too.' Hoorde ze de jongen nog wazig zeggen.
Traagzaam opende ze haar ogen, meteen grijpend naar haar hoofd. 'Fuck...' Fluisterde ze pijnlijk. 'Goodmornin' love.' Hoorde ze de jonge Brit zeggen, met zijn gekenmerkde accent. 'Hey.' Was alles wat Mako uitbracht, onderwijl ze haar ogen weer even sloot. Een paar slungelige dunne armen omringden haar niet veel later. 'Sid...?' 'Hm?' 'Have they been here? The band?' Moeizaam opende ze haar ogen weer, kijkend naar de jongen, wie traagzaam zijn hoofd schudde. 'Nah babe, you're safe.' Het lange gestalte trok haar van de bank af, haar vrijwel dwingend om op te staan van haar comfortabele plek op het meubelstuk. 'Let's just stick with alcohol tonight.' Zei ze langzaam, haar lichaam dicht tegen de zijne, voornamelijk voor steun. 'You know you're not gonna keep that promise, do ya?' Het gelach van Sid werd hoorbaar en ze knikte even grinnikend. Ze wist dat hij gelijk had, en ze had ook zeker wel in de gaten dat haar verslaving redelijk uit de hand liep. Sid hief haar hoofd iets op met zijn wijsvinger en drukte zijn lippen even tegen de hare.
Die avond zat Mako echter niet bij Sid, maar in de studio bij de band, met een sigaret tussen haar lippen. 'Mako? Mako, what's the matter with ya, girl?' Floyds bezorgde stem drong haar oren binnen, 'It's that Sid guy, ain't it? Goddamn junkie.' 'Shut it, Saul. I ain't saying shit about that whore you're dating, am I?' Kwaad sprak ze de woorden uit, de jongen geïrriteerd rollend met zijn ogen. 'Y'know what? Fuck this. I'm out. Gimme a call when you guys all got your shit together and can talk to me like a bunch of normal fuckheads.' Haar drumstokken liet ze op de grond vallen, onderwijl ze richting de deur liep, niemand die protesteerde tegen haar vertrek, behalve Debbie, die achter haar aan de gang op rende. 'Mako, please... We care about you, girl, and Sid's not a good guy.' 'He's a good guy, his mum's the fucked up one. He had a rough youth, alright? And I can take care of myself.' Chagrijnig draaide ze zich op en vertrok ze, weg uit het gebouw.
---
Ze schudde haar hoofd even weer wakker uit haar gedachten. Sid... De jongen had een hart van goud, maar een jeugd die zodanig verpest was dat het diepe littekens bij de jongen achter had gelaten, onmogelijk om nog op te lossen.
'This maybe worth mentioning, but I get really drunk, really fast.' Lachend keek ze Ivan's kant op, waarna ze nog wat van de whisky dronk.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld