Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Eternal Darkness

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Ze fronste even, al was dit van korte duur, al snel een lach laten horen. 'That's the best compliment I've got during the apocalypse.' Met een grijns bekeek ze hem even, vanaf haar positie op de stoel, lachend aangehoord hoe hij met plezier haar voorhoofd zou tattoeëren. Snel schudde ze haar hoofd, de grijns nog altijd terug te vinden op haar gelaat, onderwijl het getik van haar vingers langzaam afnam. 'Please don't tattoo my face, I've been tryin' to avoid that.' Sprak ze, grinnikend zijn kant weer op gekeken, na haar ogen even op de grond te hebben gericht. Ze was daarom ook erg blij na het horen dat hij de tatoeage op haar linkerarm zou zetten. Er was echter een woord in zijn zin dat haar opnieuw aan het lachen maakte, 'Sunshine? I think I prefer little one over that.' De vrolijke toon in haar stem verraadde echter dat ze geen hekel had aan hoe hij haar noemde.
Haar jas trok ze uit, welke niet veel later op de grond belandde naast de rest van haar spullen. 'I can't wait to be stuck with a permanent picture on my arm.' Grinnikte ze, een lichte sarcastische toon hoorbaar in haar stem, al was dit vrijwel onhoorbaar door de vrolijkheid die ze nog altijd toonde. Ze keek toe hoe de Rus spullen bij elkaar leek te pakken om van start te kunnen gaan, onderwijl ze zelf wat beter plaatsnam op de stoel. 'I don't care who goes first, but sure, tattoo me first. It'll make sure ya get a revenge tattoo if ya fuck up.' Bracht ze grinnikend uit, al was het niets meer dan de waarheid. Als hij ook maar iets verkeerds op haar huid zette, kon hij zelf zeker geen kunstwerk verwachten.
Lachend schudde ze haar hoofd, haar vingers stil gehouden, geen zenuwen meer vertoond. 'Nah man, I love a nice game, just tattoo me already.' Vrolijk keek ze hem aan, alsof ze nooit haar twijfels had gehad. Stil zat ze op de stoel, haar arm op de leuning gelegd, afgewacht tot hij haar werkelijk zou gaan tatoeëren en wat hij uiteindelijk permanent op haar arm zou tekenen. Toch had ze er wel vertrouwen in, zeker nu ze hem de consequenties had verteld en dat hij zelf ook niet veilig zou zijn als hij wel iets verkeerd zou plaatsen. Opnieuw verplaatste ze haarzelf iets in de stoel, geprobeerd haar positie wat comfortabeler te maken, wat nogal lastig was op de oude, stoffige stoel waarop ze neergezet was.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Probably the only compliment you're gonna get from me as well."
De noodgenerator had hij tevens nog aardig snel kunnen vinden. Vreemd genoeg hadden ze het ding geenszins verstopt achter ook maar iets om het verborgen te houden, noch het uit voorschriften weg te halen van bepaalde ruimtes. Het zat er, open en bloot naast de kastjes achter een of ander houten deurtje. Hetgeen dat, door de omstandigheden, nu gebroken was en op de grond weer te vinden was. "I'm not sure how much power they've left, so we have to be quick. Probably not more than half an hour with electricity before this thing'll collapse and we won't have anything left," mompelde hij tegen zichzelf. Met het overhalen van een kleine hendel en het vastdrukken van een paar stekkers, haalde hij alles eruit dat erin zat. De neonlichten begonnen vrijwel meteen te branden in de shop. Een gloeilamp aan het plafond ging aan, eveneens een paar lichten buiten, waarop hij tevreden naar Cassidy keek. Ze hadden genoeg om tenminste het tattoo-apparaat aan de praat te kunnen krijgen.
"Hm, that's a shame. I thought it'd be sexy." Hij grinnikte, gaf haar voor kort een blik van spotting en ging toen zijn gang. Veel spullen had hij eigenlijk niet eens nodig gehad. De doeken waarmee hij haar linkerarm schoon haastig schoonmaakte, het ontsmettingsmiddel voor de naalden waarmee hij het metaal steriel maakte en de handschoenen die zijn blote huid bedekten om geen bacteriën toe te laten. Zijn hoodie belandde daarbij nog op de vloer; hemzelf achtergelaten met het nieuwe, zwarte t-shirt. Zo tatoeëren was de beste optie, vooraleer de mouwen in de weg gingen zitten en hij alsnog ontstekingen liet ontstaan. Voor de rest was het slechts een kwestie van zijn getril overwinnen, in de poging de lijnen zo recht mogelijk te zetten om het geen trilspoor te laten worden.
Haar onderarm nam hij vastberaden vast. Rillend gingen zijn vingers langs haar pols, het gegrepen om het zo stevig als mogelijk vast te kunnen houden. Een teug van zijn sigaret verdween na enkele seconden in de lucht. De damp ging over zijn lippen, uiteengegaan in de lucht tot er geen greintje meer zichtbaar was. Des te genoeg redenen voor Demyan om een nieuwe trek te nemen; wederom liet hij het tot zijn luchtwegen doordringen. "A revenge tat? Oh Lord, what're you plannin' on." Zogenaamd in paniek keek hij op, al kostte het hem maar een fractie om zijn grijns weer naar voren te halen. Zijn opvattingen konden niet slechter worden, want hij wist allang dat ze het hem betaald zou zetten van alles dat hij 'fout' had gedaan. Hij was erop voorbereid.
Zijn bewegingen pauzeerden. Vlug stopte hij, het ding stil in zijn handen gehouden waarna hij zijn blik liet gaan naar haar ogen. "I'll fuck up anyway. You already know it won't be a masterpiece, blondie," liet hij ongeboeid weten. "But it's gonna be somethin' to look at after all. It'll be my messed up art piece you're gonna carry around, you should feel honored."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'What about the thing you said about my backpiece?'
Vragend keek ze toe hoe hij de schakelaar van een apparaat over haalde, al kreeg ze al snel te zien wat het was. Door de gehele winkel begonnen lampen te branden, zo ook een boven haar, waardoor ze even omhoog keek. Het was jaren geleden sinds ze voor het laatst een lamp had zien branden, wat maakte dat ze even glimlachte. Waarom ze er zo vrolijk van werd wist ze zelf ook niet, maar klagen deed ze zeker niet. Het feit dat er weer een keer echt licht was vond ze al prettig genoeg. Toch gingen haar ogen al snel weer naar de jonge Rus, wie zich inmiddels naast haar bevond. Lachend hoorde ze zijn reactie aan, 'though luck, 'cause yer not gonna see any face tattoo's on me.' Hoofdschuddend sprak ze de woorden uit, gedacht aan enkele mensen die ze kende met een gezichts tatoeage. Ze had er niets tegen, maar ze vreesde dat het haar niet zou staan, of dat ze snel genoeg zou hebben van de tatoeage, en het dan niet verbergen kon of dergelijke.
Het koude ontsmettingsmiddel dat in contact kwam met haar huid, zorgde voor een kleine rilling over haar rug, al deed ze haar best om stil te blijven zitten. Ze keek toe hoe zijn hoodie op de grond belandde, een ander zwart kledingstuk aan het licht gebracht. Niks had ze erop te zeggen, haar ogen van hem afgewend, gekeken naar de donkergrijs geverde muur tegenover haar. Voor even sloot ze haar ogen, enkele gevoelens van angst en onzekerheid over de actie uit haar hoofd gebannen. Ze had gelukkig vrijwel niemand meer om een goede indruk op te maken, dus maakte het niet zo hee erg veel uit wat er nu van het kunstwerk gemaakt werd. De greep op haar pols liet haar haar ogen weer openen, gevoeld hoe zijn hand trilde, al zorgde het deze keer niet voor twijfels. Met een kleine glimlach keek ze hem aan, 'So, have you ever tattooed anyone before?' Vroeg ze hem ietwat nieuwsgierig, haarzelf afgevraagd of hij ervaring had met het plaatsen van permanente afbeeldingen. Zelf had ze nooit iemand anders getatoeërd, waardoor ze zich automatisch wat schuldig voelde voor de jongen, wetende dat het geen meesterwerk zou worden. Maar het was zijn idee, dus waarom zou ze zich ook schuldig voelen? Grinnikend schudde ze haar hoofd, een wraak tattoo zou er waarschijnlijk niet komen, dat was tenminste waar ze op hoopte. 'Don't worry, it'll probably not happen. But if it will, you should defenitely prepare for a dick on your forehead.' Lachend bracht ze de woorden uit, hem even aangekeken.
Voor een moment haalde ze haar schouders op, zijn voorbeeld gevolgd en een hijs van haar sigaret genomen. 'Don't worry, I'll probably like it.' Een vriendelijke glimlach schonk ze hem, de woorden oprecht gemeend. Ze had nooit iets tegen dit soort tatoeages gehad, hetgeen gemaakt door haar vrienden, zonder plan van tevoren. Het was de reden achter een paar van haar tattoos. 'Oh yeah, yer right, I"m sorry. I'm so happy I'll get a random tattoo designed by you.' Lachend keek ze zijn kant weer op, een kleine sarcastische toon hoorbaar gemaakt, al was het verre van duidelijk hoorbaar. 'Well c'mon, get started already.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"That's different. Tattoos are an exception, you know, 'cuz it's just awesome."
Talmend zette hij de naald in haar huid. Het metaal drong door in haar onderarm, waaronder hij het apparaat in werking zette om een sissend geluid vrij te laten komen. Al zo trillend als zijn eigen handen momenteel waren, functioneerde het ding op eenzelfde manier. Ongecontroleerd en snel bewoog het in zijn grip. Hijzelf kon niet anders dan grijnzen bij het weten dat het dan eindelijk zover was. Hoezeer het geenszins te vergelijken was met zijn eerdere ervaringen, was het wel even amuserend en leuk om te doen als het anders was geweest. Een vrolijkheid en tevens wat geheimzinnige blikken konden bij hem weergevonden worden, onderwijl hij zijn plan volgde en aan de vreemde tekens begon. "Hm, not so confident. Maybe one day you'll wake up with a piece on your face, you'll never know," murmelde hij doodleuk. Ze kon het zeker van hem verwachten, sinds hij weinig rekening hield met alles en iedereen. Had hij zin om haar gezicht te bewerken met een stift en tekeningen te maken alsof het een schetsboek was, dan voerde Demyan het ook uit. Gegniffeld bij die gedachte, maakte hij tempo in de eerste paar letters. Het ging als gesmeerd; hij wist de taal nog perfect, kon de Russische letters tot het woord vormen dat hij wilde en zijn huiveringen kon hij enkel negeren, als hij voortzette en de tekst in alle rust afmaakte. Mалютка, kwam er traag maar zeker tevoorschijn op haar bleek uitgevallen huid. Zijn ietwat slordige, noch duidelijke handschrift, maakte het af. De kleine trillingen in de gemaakte tekens voegde enkel een waarde toe waarop Demyan amper meer opkeek. Hij zette door, gepretendeerd dat het geduchte getril nooit plaats had gevonden. "Only prison tattooing, no official way. We made the things ourselves, not really like the real devices," beantwoordde hij haar vraag. Ondenkbaar vergeleken met wat hij nu aan het doen was, was het zeker. Het was gebaseerd op zelf gevonden voorwerpen, materialen die er eigenlijk amper voor geschikt waren en zelfgemaakte inkt, die op een hardhandige manier op hun huid werd overgebracht. De pijn was immens, maar ze kregen ervoor terug wat ze nodig hadden om verder te kunnen, dus veel had Demyan eigenlijk niet te klagen gehad.
Wat verbaasd keek hij naar Cassidy, als reactie van haar voorstel over een wraaktattoo. Hij had het amper zien aankomen dat ze hem zodanig terug zou pakken als het verkeerd werd. "A dick on my forehead?" vroeg hij ongelovig. "In that case, I'm gonna make yours way worse. Prepare for Hell." Doch hij haar dan werkelijk zou vermoorden, mocht hij wél lachen om haar opmerking en zeker hetgeen dat volgde. Hij had genoeg zelfvertrouwen om te vinden dat ze blij mocht zijn iets van hem mee te dragen op haar lichaam. Nu, elke keer als ze met haar linkerhand iets pakte of ook maar wakker werd, kon ze zijn 'kunst' zien. Hoe lelijk het ook wel niet mocht zijn, het liet hem spontaan glimlachen. "That's what I'm talkin' about."
Het afgemaakte kunstwerk kwam pas op het einde aan bod. De laatste letter ging al bevend af, de zwarte inkt met vele rode plekken van irritaties op haar onderarm weergegeven. Het Russische woord zat er als gegoten op. Het trok in, een vreemde laag gevormd die hij al gewend was vanwege eerdere zettingen van plaatjes. Echter, nam Demyan nog geen pauze of het initiatief om het erbij te laten. In een ondoordacht idee van zijn gewoontes om overal tekenen achter te laten, werd ook Cassidy's arm gebruikt voor dit aanwensel. Zonder meer zette hij er een slordige smiley achter. Redeloos, betekenisloos en toch iets dat hij zag als een soort handtekening. Pas toen hij deze af had gewerkt en met een doek de overige inkt weg had geveegd, zette hij het apparaat uit. Tevreden keek hij neer op het resultaat.

"Here you go."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Het bekende pijnlijke gevoel schoot door haar arm, haar tanden klemde ze op elkaar, vergeten hoe het voelde om getatoeërd te worden. Toch trok haar gezicht al snel weer bij, geen teken van pijn meer getoond op haar gelaat. Een nieuwe hijs van haar sigaret nam daarbij haar aandacht weg van het gevoel in haar onderarm. Het gevoel van de naalden die keer op keer haar huid doorboorden was ze na alle tatoeages wel gewend, al zal het waarschijnlijk nooit echt prettig worden. Haar dunne vingers omklemden de armleuning, hier zodanig in geknepen dat het haar hand meer pijn deed dan dat het de pijn van haar onderarm verlichtte. 'I'll kill ya if ya do that.' Murmelde ze, haar stem verraadde de pijn die ze voelde, in tegenstelling tot haar neutrale gelaat.
Ze had haar hoofd maar half bij de gehele situatie, haar aandacht zodanig op de muur en haar sigaret gefocust, dat alles om haar heen een waas begon te worden. Zo drongen ook de woorden van de Rus amper tot haar door, wat maakte dat het enkele seconden duurde voordat ze reageerde. 'Sounds cool though, but also very painful.' Sprak ze, haar accent nog zwaarder dan gewoonlijk. Het gebeurde wel vaker als ze ergens haar aandacht niet helemaal bij had.
Ze schudde haar hoofd even, voornamelijk om haar gedachten weer bij de momentele situatie te houden, even naar haar arm gekeken om te zien wat er al stond, al kon ze er weinig uit opmaken. Lachend om zijn woorden hief ze haar hoofd iets op, recht naar hem gekeken. 'Forget I said anything, please just make it look decent.' Bracht ze grinnikend uit, vooraleer ze weer een hijs van haar sigaret nam en haar ogen richtte op haar linker onderarm. Toch bleef haar aandacht er niet lang bij hangen, en legde ze haar hoofd weer tegen de rugleuning van de stoel, aangezien ze niet bij de hoofdleuning kwam. Haar ogen sloot ze weer, de sigaret tussen haar vingers gehouden, welke ze zo nu en dan even naar haar mond bracht om een hijs te nemen, maar meer bewoog ze niet echt.
Ze keek pas weer op zodra het gevoel van de naalden gestopt was, enkel een branderig gevoel achtergelaten op haar arm, evenals de tatoeages die Demyan erop had gemaakt. Met een kleine glimlach bekeek ze zijn creaties. 'A Russian word and a Nirvana logo... Cool, I like it, but what does it mean?' Vroeg ze hem, geïnteresseerd in wat het woord inhield wat ze nu voor eeuwig op haar arm zou hebben.
Haar benen hingen over de rand van de stoel, haar ogen nog gericht op de tatoeage, vooraleer ze van de stoel afstapte en hem weer aankeek. 'Sit down, it's yer turn.' Sprak ze met een brede grijns, vrolijk over het feit dat ze iemand anders mocht tatoeëren. 'Yer gettin' a pretty permanent picture made by the one and only Cassidy McMurphy, ya lucky son of an arse, now gimme yer right arm.' Grinnikte ze, een uitdagende glundering in haar ogen, onderwijl ze het krukje verplaatste naar de andere kant van de stoel. Traagzaam nam ze plaats op de kruk, met inmiddels een eigen paar handschoenen, die ze over haar handen strok, vooraleer ze de naald van de machine schoonmaakte met wat ontsmettingsmiddel.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De pijniging van eerder was al gauw verdwenen. Hij kon het nog altijd zien hoe ze gemarteld werd door de naald in haar arm, maar zodra er een einde aan kwam, was er geen greintje van de eerdere pijn meer te zien. Haar gelaatsexpressie was even vrolijk als het daarvoor geweest was. Zoals onder het zetten zelf ook grotendeels was geweest, al had hij opgemerkt hoe ze haar nagels in de stoelleuning had gezet in de tussentijd. Het vrijgekomen gekraak kon hij anders moeilijk vermijden. Elke beweging, elk beetje kracht dat erop uitgeoefend werd, kreeg hij zonder meer mee. "How cute. Don't you know I'mma kill you as well?" Ze mocht evengoed weten hoe hij ermee omging. Wilde ze hem vermoorden, deed hij hetzelfde terug. Het was nou eenmaal hoe hij ertegenaan keek. Daarbij zou het hem geen flikker uitmaken of hij ertoe gedwongen werd als ze het ernaar maakte. Echter, zorgde hij ervoor dat deze gedachte al gauw weer verdween uit zijn hoofd. Hij genoot ervan voor hoe lang het duurde.
Gevangenis tatoeages waren onderschat. Vele mensen bekeken ze op zodanige manier dat ze net zwervers leken, beesten, verslaafd aan het gevoel van pijn. De waarheid was dat hij ze nodig had gehad. Zonder zich bij een bende te voegen, had hij de tijden nooit kunnen overleven. Vandaar ook dat, al dan het slopend was, hij het had doorstaan. De materialen waarmee het gedaan werd, waren immers allesbehalve veilig. De kans op veel bloedverlies werd als groter beschouwd dan de kans dat de tatoeage op de goede manier uitkwam. "It is pretty painful. Worse than the normal ones, because they stick it so deep into your skin to make it work. You were one of the lucky ones if you didn't ended up in the sick bay." Hij trok iets bij, de woorden uitgesproken onderwijl hij dan op haar woord ging zitten op de stoel. De nu lege plek waar hij zich eerst had bevonden werd hierbij weer ingenomen. Hij kon er Cassidy vinden, op de kruk gezeten aan zijn zijde met het apparaat in haar hand. Het ontsmettingsmiddel gaf Demyan geen blik, besloten zich ervan af te wenden door voor zich uit te kijken. Haar uitspraken kon hij nog gemakkelijk meekrijgen. Het aanhoren hoe ze vol nieuwsgierigheid vroeg naar het gezette plaatje maakte dat hij breed begon te lachen. De bespotting van zijn houding eveneens de mysterieuze glimlach, kon sindsdien gezien worden. "It says.. Mалютка, so basically I put 'little one' on your arm," bracht hij tevreden uit. De bijnaam vormde het enige idee in zijn hoofd, tenminste een optie waarvan hij zeker wist dat het goed uit zou komen. Haar plagen deed hij met alle plezier. Een schuine blik werd haar gegeven, haar vanuit zijn ooghoeken opgezocht om haar reactie te kunnen zien. "You're welcome, Cass."
De achtergelaten afdrukken van haar nagels ging Demyan na. Zijn eigen vingertoppen streken de paar millimeters af, een grijns getoond van ongeduldigheid waarmee hij afwachtte. Cassidy's gegrijns beantwoordde hij hiermee ook. Met het opkijken van de ingedeukte stof van de stoel, kon hij haar brutale uitstraling gelijk waarnemen. Een brutaliteit ging door haar ogen die hij in zijn zicht hield door op te kijken. Zijn kin werd opgeheven, een grote trek van zijn sigaret genomen die hij genietend door liet lopen in zijn luchtwegen. Ongeboeid over hoe ze erover kon denken, blies hij de rook haar kant op. Zijn rechterarm werd kort daarna laten rusten op de stoelleuning. "Yeah, of course. My dream'll come true," mompelde hij Cassidy lichtelijk geamuseerd toe. "Getting tattooed in the apocalypse in a abandoned shop, surrounded by walkers. Awesome."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Haar ogen keken wat vragend zijn kant op, haarzelf afgevraagd waarom hij in godsnaam tatoeages had laten zetten in de gevangenis als hij dit er voor over moest hebben. 'Why, in the name of Molly Malone, would ya fuckin' get 'em than? Or are ya one of those fuckers who loves pain?' De brutale manier waarop ze de woorden naar buiten bracht kon worden opgevat als respectloos, al was dat niet geheel haar bedoeling. Zijn arm maakte ze hoon met wat ontsmettingsmiddel, vooraleer ze de skibril en bandana van haar hoofd trok en haar haar vast maakte met een oud haarelastiekje. De bril en het stuk stof belandden op de grond, er wat ongeboeid mee omgegaan. Met haar haar vast in een paardestaart keek ze hem nog een keer aan, de vertaling van haar tattoo gehoord. 'Yer an arsehole.' Murmelde ze, al gaf het haar nu wel een idee voor iets wat ze op zijn arm kon zetten, aangezien ze tot voorkort nog geen idee had. De machine zette ze aan, het vastgehouden in haar linkerhand, onderwijl ze zijn pols vastpakte met haar rechterhand. De ijzige kou van haar handen nog voelbaar door het dunne latex van de handschoenen.
Al gauw begon ze met tatoeëren, het woord langzaam maar zeker op zijn arm gezet. Het enige minpunt was dat hij het woord waarschijnlijk meteen al kon lezen, aangezien er geen vertaling voor was naar het Iers. Graag had ze het woord onleesbaar gemaakt voor hem, al was het hier al te laat voor. Traagzaam ging ze te werk, hem gepijnigd, enkel om het "spel" dat hij wilde spelen. Geen genade had ze getoond, al deed ze wel haar best op het er degelijk uit te laten zien, wetende dat hij er nog een lange tijd tegenaan zou moeten kijken. 'Yeah, ain't it great?' Murmelde ze, haar stem amper hoorbaar boven het geluid van de machine in haar linkerhand. Het werd daarbij nog onduidelijker door de sigaret die ze tussen haar lippen hield, het tijdelijk op zijn plaats gehouden met haar tanden. De rook die hij haar kant op had geblazen maakte dat ze even met haar ogen rolde, voor een franctie opgekeken met een opgetrokken wenkbrauw, haar eigen sigaret hangend in haar mondhoek, al richtte ze haarzelf al snel weer op haar "kunstwerk" wat ze traagzaam op zijn arm zette.
Twijfelend of ze er nog wat bij zou zetten, bekeek ze haar voortgang tot nu toe, het woord stond er inmiddels al, zijn arm nu voor eeuwig gemarkeerd met de bijnaam die ze hem had gegeven. Al gauw zat ze hem echter we te tatoeëren, traagzaam bewoog ze haar hand, geen fouten willen maken. Langzaam maar zeker kwamen er nieuwe lijnen op zijn huid, een klein plaatje onder het woord geplaatst, het er voornamelijk bij gezet omdat ze hem met dezelfde hoeveelheid tatoeages achter wilde laten als hij bij haar had gedaan, daarbij was het een schedel, waar ze zelf twee tatoeages van had, waarvan een op haar linkerarm, dichtbij haar twee nieuwe.
Zodra ze klaar was zette ze de machine uit, de weer op de grond geplaatst, vooraleer ze haar haar ontdeed van het haarelastiekje dat het bij elkaar hield om het uit haar gezicht te houden toen ze met de tattoo bezig was. De bandana en skibril zaten al snel weer om haar hoofd. 'Well, there ya go, I hope ya like it.' Zei ze, opgestaan van de kruk waarop ze zat. Even keek ze hem aan, vooraleer ze haar aandacht richtte op de sigaret die ze eindelijk weer tussen haar lippen vandaan kon nemen. Toch kon ze haar ogen niet lang van de tatoeages, die ze hem gegeven had, afhouden. "Macho" stond nu gegraveerd in zijn arm, gepaard net een kleine schedel. Lachend keek ze ernaar, zijn ogen niet veel later opgezocht.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Because you did what you had to do to survive. That's why." Link keek hij terug in haar ogen, zijn tanden ietwat op elkaar geknarst om geen irritatie openbaar te maken, hoewel het overkwam dat Demyan het niet kon waarderen. Hij was een idioot voor pijn; daar kon hij amper over liegen. Hij haalde er iets uit om hem af te leiden, om zichzelf vol met adrenaline te kunnen laten pompen en zo al het andere te kunnen laten vergaan en desondanks was het laten zetten van tattoos in de gevangenis geen reden daarachter. Ze had geen werkelijk idee van hoe het eraan toeging, zeker op zijn leeftijd wat toentertijd nog 16 was. Geen jongere overleefde het in een gevangenis als Tarasov als het aankwam op de straffen. "You wouldn't understand anyway," mompelde hij er ongeïnteresseerd achteraan. Hij wendde zich van haar af, keek doelloos voor zich uit naar de muur van posters in de poging geenszins boosheid weer te geven. Het had geen zin om haar te betrekken bij iets waar ze onmogelijk weten van leek te hebben ofwel kon hebben, want ze zou het nooit kunnen begrijpen zonder zich in zo'n situatie bevonden te hebben.
Een zweem van rook ging over zijn lippen. Afgegeven aan de stoffige lucht die er heerste, uitgelaten alsof het zijn laatste sigaret was die hij ooit had kunnen roken. Al zo geconcentreerd keek hij toe hoe het verdween in de atmosfeer. Het haalde hem van de lijdensweg af die ontstond toen de naald in zijn arm werd gezet, en mede was hij te afwezig om al het andere aandacht te gunnen. Uitvoerig werd het bekeken, een nieuwe teug naar binnen gewerkt om het gemis van de nicotine weer weg te laten gaan. "I know," gaf hij achteloos toe over de gezette tatoeage. Het kon hem niet minder baten wat ze van de tattoo vond, aangezien hijzelf er wel van kon genieten om zijn handschrift weer te zien tegenover haar huid. Het was inmiddels toch al te laat om er verandering in te brengen en tevens kon hij er wel om lachen, wetend dat hij haar bestempeld had met de ene bijnaam waarvoor ze hem vervloekte.
Hetgeen dat hetzelfde geval bij hem scheen te zijn. Het moment dat de kwelling van de naald stopte en hij opmerkte hoe het brandende gevoel toenam, was zijn gelaat vrijwel meteen toegedraaid naar het plaatje over zijn rechter onderarm. Een Amerikaans woord waarop hij niet anders kon dan zijn kaken op elkaar klemmen van ongenoegen. "Ha-ha. Very funny," gromde hij sarcastisch terug. Zijn linkerhand reikte al trillend naar zijn sigaret, waarmee hij het aanpakte om het vervolgens even te laten zakken. Zijn vingers gleden hierbij gehaast over het eeuwige 'werk' heen. "Well, I guess that's my new second name from now on. Demyan 'Macho' Gorbachyov." Het viel te blijken dat het hem ergerde, maar toch toverde hij een kleine grijns terug toen hij de sigaret weer deed belanden waar het hoorde. Zijn eigen nadelen hadden zo ook hun voordelen gehad. Vanaf nu kon hij weten dat Cassidy met de bijnaam herinnerd werd zodra ze ook maar wat met haar linkerhand aanpakte, en dus was het genoeg voor Demyan om het aan te nemen. Rustig duwde hij zichzelf overeind. "I deserved it though. Revenge, could've expected that."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Ze rolde even met haar ogen, geïrriteerd, onverstaanbaar gemompel hoorbaar gemaakt als reactie op zijn woorden. 'Calm down, fuckhead, how the hell was I supposed to know?' Snauwde ze hem toe. Waar de plotselinge woede vandaan kwam wist ze zelf ook niet, al kon ze zijn kwade woorden niet bepaald waarderen. Zonder verder nog een woord te spreken pakte ze haar spullen van de grond, haar jas weer aan getrokken, gevolg door de rugzak die ze over haar schouders hing. Haar sigaret liet ze tussen haar lippen hangen, rook uit haar luchtwegen gelaten door het zo nu en dan uit te blazen door haar neus. Nog altijd hield ze zich stil, hem geen blik gegund, voorlaeer ze het instrument en de mace oppakte. Irritatie was van haar gezicht af te lezen, haarzelf kwaad gemaakt over de woorden van de jongen. Het waren misschien niet zozeer de woorden zelf, maar eerder de manier waarop hij het uitsprak en de houding die hij erbij vertoonde.
Haar vrolijke humeur leek totaal te zijn verdwenen, geen glimlach kon er meer vanaf. 'Glad ya like it, ya fuckin' eejit. I did my best.' Sprak ze, zijn ogen nog altijd van de zijne afgewend. Ongeboeid liep ze weer terug naar de voorste ruimte van de tattooshop. 'Come on, lad, don't ya have some motherfucker to kill?' Was alles wat ze tegen hem zei, vooraleer ze haar passen voortzette richting de deur van het gebouw. Haar sigaret liet ze op de grond vallen, geen moeite gedaan om het te doven. 'Oh also, all of this, this whole tattoo game ballocks, was yer idea. Complain all ya want, but ya came up with it yerself.'
Normaal gesproken zouden de geïrriteerde woorden haar niets geboeid hebben, maar alles aan de jongen leek kwaad op haar te zijn. Alsof alles wat ze deed plotseling verkeerd was. De tatoeage stond hem niet aan, evenals haar vraag over de gevangenistatoeages. Niets leek goed bij hem te vallen, en de manier waarop hij dat duidelijk maakte haalde het bloed onder haar nagels vandaan, en dat was duidelijk aan haar te merken. Geen greintje vrolijkheid kon er meer van af bij de kleine Ierse, geen vriendelijke woorden of ook maar een glimlach. Genadeloos liep ze door de deur naar buiten, de smerige straat weer in. De zon was zo goed als verdwenen uit de lucht boven haar, geen licht dat haar pad zichtbaar maakte, buiten het de zwakke verlichting afkonstig van de sterren en de maan. Een enkele keer keek ze achterom, gewacht op de Rus. Ze had immers beloofd hem te helpen, enkel en alleen zodat hij zijn insuline zou krijgen. Toch maakte ze zich er niet druk van, ondanks het feit dat haar rol vrijwel het lokken van de Italiaan is, door haar voor te doen als een of andere apocalypse-hoer. Ze haatte het, de rest van het plan vond ze allemaal wel prima, het leven van de Italiaan was onbelangrijk in haar ogen. Haar taak was er echter een die ze verachtte. Helaas had ze toegestemd, er was geen weg terug meer.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
► After midnight..

Een verlaten omgeving gaf hem de indruk van een vernielde set. Als hij verder liep, kon hij almaar uitkijken op de chaos op de straten. Stilgevallen auto's namen de eerdere, drukke wegen van de binnenstad in. Gekanteld tot een gehele bende van de roestende voertuigen. Enkele walkers sleepten zich erlangs, die hij gewoonweg vermeed en eromheen liep alsof er geen bij hem in de buurt was. Aan hem was inmiddels het tekort aan insuline flink te bekennen. Het had toegeslagen, hem rillend achtergelaten met een huid als ijs. Het zweet kon op zijn voorhoofd worden zien staan, kringen onder zijn ogen ontstaan onderwijl hij met een hoofdpijn moest dealen die hij nog niet vaak had moeten verduren. Een duizeligheid kwam hiermee gepaard, het vermoeide gevoel nam hem genadeloos over. Hij was slaperig, duf en welzeker hij de moeite deed om goed bij te blijven, dwaalde hij dubbel zo veel weg met zijn wanen als normaal het geval was. Zijn ogen zelf leken weinig meer in te houden dan een doelloosheid waarmee hij weg staarde. Haast onhoorbaar galmden zijn voetstappen al over het gesteente. Praten had Demyan in geen uur meer gedaan; hij vertikte het, de ergernis binnengehouden om zo geen onnodige scéne te schoppen. Haar opmerkingen terug in de tattooshop had hij immers niet zomaar laten verdwijnen uit zijn geheugen. De boosheid die ze weergaf terwijl hij zich nog aardig rustig hield, deed hem lijken op een idioot waarvoor Demyan zich niet zomaar uit zou laten maken. Slechts een woord had hij verwisseld toen hij de mace terugnam, geweten wat voor een klus hem te wachten stond. Hij eigende terug wat van hem was.
Een figuur in het donkerte nam zijn denken weg van een stilte in zijn hoofd. Een man van rond de dertig kon hij er herkennen, een opmerkelijke lengte die hem linkte aan de jongeman die hij moest hebben. Met zijn 1 meter 90 kon hij zelfs nog over Demyan heenkijken. Daarentegen was het werkelijke punt dat hem aanzette tot actie, zijn verdere uiterlijk. Op afstand kon hij nog vaag zijn tatoeages en rijkeluiskapsel waarnemen. Zijn vingers zetten zich zo goed als meteen in het hout van de mace, het enorme getril enkel versterkt door de kracht die hij erop uitoefende. Het ding hief hij wat op om het op zijn rechterschouder te laten rusten. "I'll lure him myself. You do whatever you want," mompelde hij, voor het eerst in tijden weer zijn mond opengetrokken in haar bijzijn. Zijn blik liet hij afglijden naar de hare om haar ogen enigszins op te zoeken in de stralen van het maanlicht. Het tempo stopte hij hierbij; geen stap werd meer verzet om de laatste tientallen meters af te gaan. Hij wist van haar ongenoegen af en, of ze het wilde of niet, was hij nooit goed in samenwerken geweest.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Gedurende de weg richtig de man, had ook Cassidy geen woord uitgesproken, haar irritatie was echter na een tiental minuten weggevaagd van haar gelaat, geen tekenen ervan vertoond. Ze vertoonde simpelweg geen emotie meer. Een paar keer had ze naar hem gekeken vanuit haar ooghoeken, gezien hoe hij steeds meer last leek te krijgen van het gebrek aan het medicijn dat hij ernstig nodig leek te hebben. Toch toonde ze hem geen medelijden of wat dan ook, ze weigerde haar druk te maken om zijn probleem. Haar hand omklemde de hals van het instrument, de snaren pijnigend in haar hand gedrukt, al verzwakte ze de grip niet, het object behandeld alsof het ongelooflijk kostbaar was. De laatste twintig minuten besteedde ze geen aandacht meer aan de jongen, hem geen blik meer gegund.
Ze stond stil naast de Rus, ook haar ogen gericht op het lange gedaante van een man. Vanwege haar eigen kleine lengte was de man niets minder dan een reus in haar ogen, maar ze had het gevoel dat hij ook boven Demyan uitkwam. Zijn uiterlijk was wat apart, hij zag er niet uit alsof ook hij zich in het midden van de apocalypse bevond, eerder als een of andere lopende advertentie voor haargel.
Een geïrriteerde zucht liet ze horen, haar hoofd geschud vooraleer ze zijn pols vastgreep. 'We're gonna go with the plan. And it's yer job to beat the livin' everythin' outta him.' Sprak ze, zijn pols weer losgelaten. Ongeboeid liet ze haar gitaar op de grond liggen, waar ook haar rugzak en jas niet veel later belandden. Ook haar bandana en skibril werden bij haar spullen gegooid. Kwaad, onverstaanbaar gemompel bracht ze uit, onderwijl ze een sigaret en haar lege aansteker uit haar tas pakte. 'I'll get him here, but shoot him if anything happens.' En met die woorden liep ze bij hem weg, de sigaret tussen haar lippen, het laten lijken alsof haar aansteker onverwachts niet leek te werken. Overdreven liep ze over de stenen ondergrond, haar heupen duidelijk bewogen bij elke stap die ze zette. Zijn ogen kon ze op haar lichaam voelen branden zodra ze hem passeerde. 'Ey, blondie! Need a light?' De brutale stem van de Italiaan drong haar oren binnen. Met haar meest geloofwaardige glimlach stond ze stil, zijn kant op gedraaid, waarna ze op hem afliep. 'That'd be great.' Sprak ze, haar sigaret vastgepakt, en toekeek hoe de, voor haar, gigantische man, hem aanstak. 'Thanks.' Dezelfde nep glimlach vertoond,, waarna ze haar passen weer bij hem wegzette, traagzaam teruggelopen naar Demyan. Toch verraadde de voetstappen achter haar dat de Italiaan nog niet van plan was haar met rust te laten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn pols voelde hij vastgegrepen worden. Weggenomen van zijn weerszijde, om het in haar greep te laten en zo tegengehouden te worden om nog een stap te verzetten. Om hem wakker te schudden, wellicht, al vond hij het een en al onzin. Hij wilde met rust gelaten worden; dat waar hij altijd al opuit was geweest, en zo ook nu enkel over na kon denken. Desondanks liet hij het voor wat het was. Hij accepteerde haar koude hand tegenover zijn eigen ijzige lijf en keek terug in haar ogen zonder iets van zijn misgenoegen te laten merken. "Fine by me. I'll beat him to Hell, don't worry," sprak hij uit. Zijn arm rustte weer langs zijn zij, waarbij hij doodstil op zijn plek bleef staan en haar in de gaten hield. De achtergelaten spullen liet hij ongeboeid liggen op de grond. Het kon hem niet schelen wat ermee zou gebeuren evenzeer als waarom ze ze precies voor zijn voeten neer durfde te leggen, want zijn concentratie zat vooral gericht op haar looppas. Hoe ze plotseling compleet anders een weg naar de man baande, liet hem zijn wenkbrauw afvragend optrekken. Haar heupen bewogen zodanig veel dat hij ook niet heel anders kon. Een beetje verbijsterd keek Demyan haar na, het niet kunnen laten om toch even te staren, waarna hij zich van haar wegdraaide. "Women..," liet hij fluisterend weten. Zijn hoofd schudde hij lichtjes, neergehurkt achter een van de auto's om geen wantrouwigheid op te wekken. Alleen zijn dromerige toestand bleef sindsdien over. Luisterend naar elk losgelaten geluid om hem heen, raakte hij verzeild in een andere wereld dan de bedoeling was geweest.

Of het mogelijk was om zich te verliezen in een onbekende omgeving, kon hij lastig bedenken. De afgelopen uren waren als hele dagen voorbij getikt. Hij had geen idee waar hij was beland, noch wat hij moest doen of waar hij überhaupt naar onderweg was. Het enige dat hem wetend hield over zijn bewegingen was de sigaret. Hangend tussen zijn lippen die een straaltje bloed afgaven langs zijn mondhoeken, en hem eens om de zoveel tijd met zijn hand langs zijn kin liet vegen. De blikken op straat vermeed Demyan. Een paar kon hij nog linken aan de bekende namen van de straat, de angstaanjagende en gevreesde zwervers van het Novosibirsk, ofwel de geliefde mensen waar hij het tegenovergestelde van zijn normale doen, een knik gaf uit blijken van vriendelijkheid. Ze wisten precies naar wie hij inmiddels onbewust opzoek was. Een gewoonte was het geworden, om te lopen naar het verlaten appartementencomplex van de sloppenwijken, en zo zijn oom onder ogen te komen. Zo ook nu stond hij na zijn mijlenlange tocht voor het armoedige gebouw te kloppen op het raam.
Een bekend gezicht verscheen na het lichte kabaal. Zijn vuist die tegen het gespleten glas dreunde, liet hij erbij zakken. Het fronsende gezicht van Nathan werd hetgeen waar hij opuit keek, onderwijl de deur met heel wat gekraak een deuropening voor hem vrijmaakte. "What're you doin' here?"
"Nothin' much." Schouderophalend bekeek hij hem voortvluchtig van top tot teen, tot hij weer bleef hangen bij de eerdere plek. Hij keek omhoog, genoeg om hem aan te kunnen kijken en toch te weinig moeite gedaan om hem een gevoel van macht te geven. "They kicked you out, didn't they?" Zijn verbaasde façade veranderde immers al snel naar strak; hij wist precies wat eraan vooraf was gegaan. "Uh-uh. Said I needed to cool down or somethin', but he just wanted to get rid of me. Jackass."
De verandering van zijn houding was haast ongelooflijk. Hoe begrijpelijk hij eerst had gekeken, zo boosaardig werd er toen op hem neergekeken. Alsof hij ongehoorzaam was geweest, werd hij bekeken. De boosdoener van de situatie, een uitstraling vol nijdigheid die zijn eerst begripvolle zelf over hadden genomen. "Why didn't you fucking fight back like I told you so?" Kil weigerde hij van zijn oom af te wijken. Hij was niet bang voor hem, zoals ook de rondgaande verhalen hem nooit hadden gedeerd, want hij geloofde in zijn uitspraken. Als de man hem had willen vermoorden had hij dat allang gedaan. Lichte frustratie uitte zich bij Demyan, die een nieuwe teug van zijn sigaret nam en met zijn ogen rolde. "I couldn't. Dad got me injected," prevelde hij. "You know, the stuff that crazy psychiatrist dared to give him, for when I had an 'attack'."
"C'mon. He doesn't want you to become a real man. Like I said, Nathan has lost his mind," werd hem chagrijnig verteld. "Keep your head up, nephew. I'mma teach you how to hit." Voor kort bleef het stil. Beide hielden verstandig hun mond dicht, elk weggedraaid van elkaars visie op de situatie van nu. Echter, nam de man de energie ervoor om hem vast te grijpen. Ruwweg werd hij naar binnen getrokken, zijn arm vastgeknepen om de zekerheid te hebben dat hij volgde. Zijn oom slaakte een zucht. Al brommend keerde hij naar het achtergelaten pand; het geluid van het sluiten van de deur klonk hard door de ruimte. "They need to pay for what they've done."

Woest over zijn eigen wanen, bracht hij de mace steeds dichter in zijn handbereik. Het handvat werd zowaar vermorzeld door zijn eigen kracht. De vrijgekomen trillingen in zijn vingers konden Demyan weinig meer uitmaken. Hij was verstrengeld in het verleden en het heden tegelijk, zich al het mogelijke naar voren gehaald om genoeg adrenaline op te bouwen en zo de man flink te kunnen laten boeten. Tegen de tijd dat hij dan weer overeind kwam en geheel afwezig een blik van haat uitstraalde, had de Italiaan niets meer kunnen doen om van hem af te komen.
"Hey softie!" Het gegrom dat zijn mond verliet, kon gehoord worden in het blok van de grote stad. De achtervolging van Cassidy was amper afgelopen. Hij kon zijn zware voetstappen die van haar horen volgen, zijn schoenzolen horen weergalmen over de straatstenen, doch hij geen pauze nam om hen verder te laten komen. Met het omdraaien van Luciano Liggio, wist hij dat ze net ver genoeg langs hem heen waren gelopen om zo de perfecte kans te laten ontstaan. Voor de man ook maar een woord uit had kunnen brengen, haalde hij al uit naar zijn gelaat. Een doffe klap volgde.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Ergerlijk hoorde ze de passen van de man aan, wachtend op Demyan die er een einde aan zou maken, al duurde dit langer dan ze verwacht had. Daarbij was hij vrijwel nergens meer te bekennen, wat enkele wantrouwige gedachten door haar hoofd deed gaan. Waangedachten lieten haar afwezig vooruit staren, haar handen lichtelijk trillend. De sigaret die ze nog altijd tussen haar lippen hield, was haar enige houvast in de gehele situatie, hetgeen wat haar weerhield van het hebben van een paniekaanval. Ze had haarzelf echter al snel weer herpakt, haar brutale zelf terug naar boven gehaald. Precies op tijd, want ze kon de gespierde arm van de Italiaan om haar schouders heen kunnen voelen. Een kille blik wierp ze de man toe, al leek dit hem weinig te deren, gezien de brede grijns die hij vertoonde. Het onbeschaamde gedrag deed haar denken aan de Duitser eerder vandaag, en ze walgde ervan, vandaar dat het haar dan ook wat moeite kostte om zijn hand niet weg te duwen en hem uit te schelden. Dit werd nog lastig doordat ze zijn hand omlaag kon voelen glijden, verplaatst van haar schouder naar haar heup.
Demyan's stem kwam precies op tijd, verdere bewegingen van de Italiaan's hand op haar lichaam voorkomen. Verbaasd liet hij zijn greep op haar verzwakken, tot het punt waar hij haar losliet, om zich zo om te kunnen draaien, de bron van het geluid opgezocht. Snel zette Cassidy een stap opzij, weg bij het lange gedaante. Toch keerde ze zich naar hem toe, om aan te kunnen zien hoe hij geraakt werd door de mace die de Rus tegen zijn hoofd sloeg. Met een doffe klap belandde de onbekende man tegen de stenen ondergrond, waar ze geamuseerd toekeek hoe het bloed uit de verse wond stroomde. Geen greintje medelijden liet ze zien, enkel een gelaat dat geen emotie leek te tonen. Geen emoties maakte ze langer zichtbaar gedurende het gehele tafereel.
Ook de Rus bekeek ze even, gezien hoe hij de man genadeloos tegen de vlakte had geslagen. Toch kon ze haar ogen niet lang van het bloedende lichaam afhouden, het simpelweg leuk gevonden hoe het leven uit hem werd geslagen. De plekken waar zijn hand in contact was geweest met haar lichaam kon ze nog altijd voelen, als een brandwond voelde het op haar huid. Het voelde onprettig, bijna vies hoe hij haar zomaar aan durfde te raken. Een rilling ging over haar rug, mede door de kou die ze voelde vanwege het gebrek aan een jas of wat dan ook. Kippenvel werd zichtbaar op haar armen, en toch vertikte ze het om weg te lopen om haar spullen te halen. Ze wilde zien hoe elk beetje van de dikke rode vloeistof zijn lichaam verliet, het gedaante lijkbleek en levenloos achtergelaten. Ze wilde hem zijn laatste adem uit zien blazen, met pijn en met spijt. Het was misschien iets wat een psychopaat graag zou willen zien, maar ook voor Cassidy was het een prachtig aanzicht. Wat het zo amuserend maakte was ook voor haar een raadsel, aangezien te wist dat de meeste normale mensen hun rug er naar toe hadden gekeerd, er niets mee te maken willen hebben. Voor haar voelde het bijna alsof de onbekende het verdiende, hij was zodanig fout geweest dat hij zijn schulden enkel nog af kon betalen met zijn leven.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Klappen werden in een raas uitgedeeld. Het hout werd hardhandig in aanraking gebracht met zijn gezicht, waarop hij keihard door bleef slaan. Al zijn kracht in de strijd gegooid met geen twijfel over de schade die hij ermee aanrichtte. De man voor hem was voor Demyan enkel een onbestaande. Een gedaante die hij weigerde te erkennen, geen sprankje van medelijden gaf onderwijl hij zijn gangetje ging. Een geest, dat was Luciano voor hem toen hij zijn blikken op hem vestigde. Er werd langs het levenloze lichaam heengekeken. Hij deed er niet toe, niet voor hem en niet voor de rest van de wereld Het bloed van het zoveelste slachtoffer dat aan zijn handen kleefde, kon amper veranderd worden door de gruweldaad. Hij was als overbodig, doch bleef hij hem in zijn oog houden alsof het alles was dat hij kon zien. Het was slopend, sinds het verduidelijkt was dat hij de man anders beschouwde dan de rest en hij minderwaardig was. De opgeroepen gevoelens incasseerde Demyan allemaal, de beelden van zijn oom die voor zijn ogen vertoond werden en het uitzicht lieten vervormen. De bloeddruppels zag hij elk aan, ongeboeid over zijn gemoedstoestand of de onmenselijke daad die hij aan het verrichten was. Geen spiertje in zijn lijf werd vertrokken, geen gelaatsexpressie die betrokken werd bij het voelen van iets dat hem net als anderen wel terug hadden moeten laten deinzen, maar nu geen marteling of spijt meer vormde. IJskoud verbouwde hij de man zijn gezicht met de mace hevig trillend in zijn handen.
Woede gaf zijn gemoedstoestand momenteel het beste weer, de dodelijke visie in zijn ogen gebleven. Elke klank van zijn familielid dat door zijn hoofd spookte gaf hem des te meer redenen om de man toe te takelen. Om nog harder te gaan slaan, nog meer bloed te laten vergieten uit zijn doen en laten. De enige reden waarom hij er een halt aan toezette, was zijn eigen duizeligheid door middel van zijn haastige bewegingen en te veel gebruik van energie. Het bebloede wapen met ietwat overschot van de man's lichaam liet hij langs zijn zij hangen. Een diepe zucht werd door hemzelf geslaakt, zijn kaken op elkaar geklemd uit ergernis.

"La Cosa Nostra, huh? You ain't no mobster, Liggio." Koel keek hij op de overgelaten stomp van zijn lichaam neer, het bloed waargenomen als een oneindige rivier over de straatstenen. Rood vloeide langs zijn hals weg, afgedaald naar zijn aan gort geslagen gezicht waar niets meer van over was. Slechts een ketting rond zijn eerdere 'hals' kon weergevonden worden, die hij respectloos van zijn 'lichaam' rukte. "Она isn't кровавой мести, моего друга. Я'м только возврат за." Het sieraad liet hij langs zijn eigen nek hangen, het meegenomen als bewijs voor de moord, al was het kenbaar genoeg voor de bende zelf om het zilverstuk van verre te bekijken. Het was het enige kostbare aan het dode gestalte dat hij op de grond weg liet rotten. Bruut spuugde hij naast het lijk, vooraleer hij afstand nam en zich wendde tot Cassidy. Het gespatte bloed veegde hij walgend van zijn wangen. Zijn t-shirt en vest klampten aan zijn borstkas, het bloed doorgedrongen tot de stof die hij viezig tegen zijn huid kon voelen. Moeite om een nieuw shirt te gaan zoeken had hij inmiddels geen zin meer in. Hij keek ontevreden naar zijn kleding, haalde een korte keer zijn wenkbrauw op en liet het hierbij. "Let's go and find the lost German. We're gonna make a deal, I know he has supplies somewhere hidden in that fuckin' prison."

It isn't bloody revenge, my friend. I'm just returning the favor.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Iets aan de Rus beangstigde haar, gezien hoe hij het lichaam genadeloos bleef slaan, lang nadat het leven eruit was gevloeid. Woede was de eige emotie die ze bij hem kon weervinden, ervoor gezorgd dat ze een kleine stap naar achyeren zette, weg bij het bloedbad dat hij veroorzaakte. Het was geen angst die haar deed vrezen voor haar leven, ze had immers niet het gevoel dat ze hem zodanig kwaad had gemaakt dat dit wellicht ook haar einde zou worden, het was eerder een angst die haar aan het denken zette naar waartoe hij verder in staat was. Het gaf haar daarnaast een idee over de reden waarom hij in de gevangenis belandt was, samen met de woorden van de Duitser.
Ze kon enkel toekijken hoe hij de ketting wegnam van het lichaam dat hij verminkt had achtergelaten, onherkenbaar gemaakt. Zijn ogen zocht ze op zodra hij haar kant weer opkeek, nog altijd zonder enige emotie te tonen, alsof de situatie haar niets deed. Dit was ook gedeeltelijk het geval, gezien het feit dat de man haar niets boeide, levend of dood, het interesseerde haar niet. Het was echter meer de grote hoeveelheid woede die Demyan toonde bij het neerslaan van het gedaante. Toch liet ze er niets van merken, niets duidelijk gemaakt aan de jonge Rus. Ze knikte enkel een keer als antwoord op zijn woorden, vooraleer ze begon te lopen, terug naar de plek waar ze haar spullen achter had gelaten.
Het leren jack trok ze vrijwel meteen aan om haarzelf wat op te kunnen warmen, al was dit moeilijker dan ze gedacht had. De stof van de jas was koud geworden in de tijd dat het op de grond had gelegen, haar niet meer dan rillend achtergelaten, koud en moe. Haar rugzak volgde, de hengsels over haar schouders gehangen om de zware tas weer mee te kunnen nemen naar hun volgende bestemming. Binnen de kortste keren had ze de bandana, evenals de skibril weer om haar hoofd en de gitaar weer in haar hand geklemd. Traagzaam liep ze terug naar Demyan, hem opnieuw even aangekeken, onderwijl ze haar sigaret wegnam tussen haar lippen. 'I'll drive.' Was het enige wat ze zei, hem voor geen goud achter het stuur gelaten, gezien zijn gebrek aan insuline en het effect dat het had op zijn lichaam. Zonder verder ook maar een woord te zeggen begon ze weer te lopen, in de richting van de plek waar ze de auto 'geparkeerd' hadden. Snel liep ze niet, enkel verduidelijkt dat ze zich alles behalve goed voelde, al was dit niet alleen door vandaag of het gebrek aan nachtrust. Ze had al dagen niets neer gegeten, in de hoop haar voedselvoorraad zo lang mogelijk te kunnen bewaren, haar enige vorm van hydratatie was wat water en de hoeveelheid whiskey. Haar lichaam was verzwakt, en het was al verre van gezond voor dit alles. Toch weigerde ze toe te geven aan het gevoel en liep ze stug verder, zo nu en dan wat wankelend, maar het ging.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld