Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

9 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO•I saw your eyes and I saw eyes

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Het was eruit. Ik had hem de waarheid verteld. De persoon die er het meest recht op had om het te weten, wist het nu. Naast Calum wist alleen Naylene het nog. Ik had het niet aan iemand anders willen vertellen zonder hem er bij te betrekken. Ook omdat ik wilde weten welk verhaal ik aan anderen zou moeten vertellen, zoals aan mijn vaders. Nu Calum het wist, kon hij beslissen wat hij wilde. Al was het waarschijnlijk een moeilijke beslissing. Het was voor hem geen kwestie vaneen fysiek iets. Zijn lichaam zou niet veranderen, maar zijn hele leven er omheen wel. Hij had de keuze om dit samen met mij te doen, op wat voor manier dan ook, of om afstand te nemen. Ondanks dat ik hem niet aanzag voor het maken van die laatste keuze, was ik bang dat het er misschien wel van zou komen. Het ergste scenario kwam altijd naar boven drijven. Ik knikte enkel. Het was logisch dat hij dit moest verwerken. Het was niet iets wat je iedere dag hoorde. Sterker nog, hij had waarschijnlijk niet verwacht om het ooit van mij te horen. Het was nu echter toch gebeurd. Ik was echt zwanger. De dokters zouden het nog wel moeten bevestigen, maar ik kon me niet voorstellen dat het nog zou kunnen veranderen. Ik had echt wel een goede test gehaald en Naylene had het ook gezien. Ik was zwanger. Het was een idee wat ik zelf nog niet eens helemaal kon bevatten, dus ik begreep dat Calum er ook even over na moest denken. Ik vouwde mijn handen in elkaar en besloot om te proberen om niet naar Calum te staren. Het liefst wilde ik een antwoord van hem, iets. Ik wist echter beter om vele woorden te verwachten. Daarnaast kon ik dat ook helemaal niet doen op dit moment. Hij was geschrokken, iets wat ik ook was. Ik had tijd gehad om na te denken, om te proberen om alles op een rijtje te zetten. Ik moest hetzelfde aan hem gunnen en dat probeerde ik ook te doen, maar de stilte was om te snijden. Ik wist gewoon niet wat ik moest doen, waar ik moest kijken. Misschien wilde hij wel even alleen zijn. Iets wat ik ook wel kon begrijpen. Ik boog me iets voorover en pakte het glas water, waar ik voorzichtig een slok van nam. Ik keek op toen Calum begon te praten, al leek hij zijn realisatie alleen maar hardop uit te speken. Het was in ieder geval iets en ik wist dat als ik geduldig zou wachten, er vanzelf meer zou komen. ‘Het is een heel gek idee,’ beaamde ik. We waren er beide niet mee bezig geweest, het was niet iets wat we op dit moment in ons leven wilden. We hadden niet eens een relatie! Als er een stel was dat wel aan kinderen zou denken, dan waren dat Ashton en Naylene, of misschien Michael en Crystal. Hoe dan ook, wij niet. Het leven had ons echter geen kans gegeven om er over na te denken, want het was al gebeurd. Het gekke idee was al in gang gezet en we hadden er verder niks meer over te zeggen. Tenminste, niet in dat opzicht. De baby zou er hoe dan ook komen. Ik wist niet of het een vraag was die door Calum zijn hoofd was gegaan, maar ik wilde het kindje wel houden. Ik zou het niet af kunnen staan, laat staan weghalen. Iets wat hij misschien ook wel wist. Hij kende me, hij was samen met me naar Costa Rica gegaan. Hij wist hoe dat allemaal was gegaan. Zoiets zou ik nooit een ander aan kunnen doen, zeker niet mijn eigen kindje. Ons kindje, wat Calum ook zou beslissen. ‘Als je hier even alleen over na wil denken, kan ik ook naar binnen gaan? Of naar huis?’ stelde ik aan hem voor. Het was behoorlijk wat. Ondanks dat ik het liefste nu alles met hem wilde bespreken, wist ik dat het niet reëel was om dat nu van hem te verwachten.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Calum.
Er kon nu wel veel achteraf worden gepraat, maar dat had helemaal geen nut. We konden wel zeggen dat we veiliger hadden moeten zijn, maar wat hadden we daar nu aan? Nu groeide er een baby in de buik van Linn. Ik vond het echt een vreemd idee. Het waren niet de soort dingen waar je normaal over nadacht. Niet op dit moment in ieder geval. Er was vast een dag gekomen waarop ik graag verder had willen worden. Nu stond ik er echter niet meteen om te springen. Maar dat was niet erg? Ik vond dat die gevoelens er mochten zijn, ik wist zeker dat Linn ze ook had. Zij had ook niet verwacht dat ze zwanger zou raken op deze leeftijd en zeker niet van iemand met wie ze geen relatie had. Zo hoorde dingen ook niet te gaan. Zo ging het echter wel bij ons. Ik was blij dat Linn het in ieder geval met me eens was dat het een gek idee was. We zouden er echter wel aan moeten wennen en moeten kijken hoe we dit zouden doen. Dit ging niet om iets kleins, er was een heel ander leven waar dit om ging. Een baby dat in deze wereld zou komen. Iets wat soms al een vreselijke plaats was, maar de baby verdiende het om een zo’n goed mogelijke plaats te krijgen en daar zouden wij uiteindelijk wel voor zorgen. Ik schudde mijn hoofd. "Nee dat hoeft niet." Ik vond het lief dat ze me alleen wilde laten, maar ik snapte dat het voor haar ook lastig was? Ze had hier al even alleen mee moeten lopen. Ze had Naylene gehad om de test mee te doen, maar ze was vast als de dood geweest om dit te vertellen. Het was ook niet niets? Ze vertelde me dat ze zwanger was, van mijn kind! "Het is voor jou ook heel wat? Dit vertellen alleen al." Daar wilde ik haar niet mee wegsturen. Ze had een hele stap genomen. Er was nog genoeg om over te praten, iets wat we niet nu hoefden te doen. Nu leek me daar ook helemaal niet het goede moment voor. Gelukkig hadden we nog een paar maanden om het duidelijk te hebben. "Ik heb tijd nodig om hier aan te wennen, maar dat heb jij vast ook." Voor haar was het helemaal anders. Er zou een kindje in haar lichaam gaan groeien. Alles zou veranderen, ze zou last krijgen van de hormonen en de pijntjes de bij de zwangerschap kwamen kijken. Er was zoveel wat over haar heen kwam en het leek me niet dat ze daar nu al helemaal aan gewend was. Ik zou dat over een paar dagen ook niet zijn. Misschien was ik dat over de acht maanden nog steeds niet, maar dan moest ik wel? Ik zou Linn dit niet in haar eentje laten doen en dat wist ze zelf waarschijnlijk ook wel. Familie was altijd belangrijk voor me geweest en dat zou het ook altijd blijven. Zeker als het om mijn eigen zoon of dochter ging! "Maar we komen er vast wel." We zouden vanzelf wel zien wat het allemaal zou brengen. Ik was er nu echt nog niet cool mee, maar dat moest wel komen? Diep van binnen was ik wel echt aan het flippen. Ik zou een kind krijgen! Dat was echt een heel erg gek idee! Ik wist niet hoe ik een vader moest zijn, maar aan de andere kant, Linn wist ook niet hoe ze een moeder moest zijn! Voor haar moest het ook allemaal heer erg eng zijn? "Hoeveel weet je al?" Ik wist niet eens of ik het al wilde weten, of ik hier normaal over kon praten nu. Maar ik vond het wel belangrijk om te weten hoe lang Linn precies zwanger was? Daar moesten we ook wel een beetje op plannen. Misschien had ze zelf al wel een afspraak gemaakt bij de dokter of waar ze ook precies naar toe moest! Ik wist hier echt helemaal niets van?!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Het was inderdaad heel wat. Ik was opeens zwanger. Over iets minder dan acht maanden zou er opeens een kindje zijn. Dan zou mijn leven er toch heel anders uit zien. De vraag was hoe groot Calum zijn rol daarin zou zijn, hoe groot hij wilde dat het zou zijn. ‘Ik ben wel blij dat ik het heb verteld. Nu is het er in ieder geval uit.’ Anders had ik er alleen nog maar langer mee rond gelopen. ‘Het is zeker heel erg wennen.’ Er gebeurde gewoon van alles? Hormonen werden aangemaakt, ik voelde me in de ochtenden vaak niet heel erg goed en ik moest zeker meer naar de wc dan dat ik eerst had gemoeten, wat ook weer kwam door de zwangerschap. Het was dan wel mijn lichaam, maar het gebeurde allemaal zonder dat ik het echt door had. Voor Calum was het anders, maar dat nam niet weg dat het ook voor hem wennen was. Hij zou nu met zoveel dingen rekening moeten houden, als hij dit tenminste echt samen wilde doen. Dat leek er nu wel op, maar misschien probeerde hij nu ook gewoon te zoeken naar de juiste woorden, de woorden die ik wilde horen. Over een week zou het wel weer anders kunnen zijn. Toch gaf het me wel moed dat hij zei dat we er wel zouden komen. “We” impliceerde dat we dit samen zouden doen, dat ik dit niet in mijn eentje hoefde te doorstaan en dat voelde al alsof er een last van mijn schouders viel. ‘Ik ben blij dat je er nu zo over denkt. Dat we er samen wel uit komen.’ Waarschijnlijk zouden we van alles en nog wat moeten bespreken. Of we het kindje samen zouden opvoeden, of dat ik het zou doen. Hoe het met onze relatie zou gaan. Gelukkig begon Calum over iets anders, iets wat gek genoeg iets luchtiger aan voelde dan de rest. ‘Niet heel erg veel.’ Ik haalde mijn schouders op. Ik had graag willen wachten met een afspraak, omdat ik eerst had willen weten hoe Calum er over dacht. Niet dat ik verwachtte dat hij met me mee zou gaan, maar ik wilde het hem gewoon eerst hebben verteld, voordat ik meer zou regelen. Straks had hij er wel bij willen zijn en dan had ik dat van hem afgenomen. Dat wilde ik ook niet op mijn geweten hebben. ‘De test gaf aan dat ik ongeveer vier weken zwanger was, dus dan kunnen er nu misschien wel vijf of zes zijn.’ Het was nog ‘maar kort. Ik had wel wat dingen opgezocht op het internet, omdat ik toch wel wat meer wilde weten over hoe het nu allemaal ging in mijn lichaam. Ik had gelezen dat het nu niet groter was dan een sesamzaadje, maar dat het gezichtje ook wat meer vorm begon te krijgen. Een neusje en een mondje, en zelfs oogjes. Het belangrijkste was misschien nog wel dat het hartje zou beginnen met kloppen. Dus als ik binnenkort een afspraak zou maken voor een echo, zou het al te horen zijn. ‘Op internet stond dat het nog niet heel groot is, maar dat het hartje al wel begint te kloppen en dat de baby vanaf nu via mij allerlei voedingstoffen binnenkrijgt.’ Dat betekende dat het aan mij was om te zorgen voor goed eten en drinken. Geen alcohol meer, geen rare stoffen. Ik wist nog niet precies wat ik beter wel en niet kon eten, maar ik hoopte dat ik daar meer over zou horen van een dokter. Die vertrouwde ik wel wat meer dan het internet, in ieder geval op het gebied van voeding. ‘Ik wilde wachten met het maken van een afspraak totdat ik wist hoe jij er over dacht,’ gaf ik aan. Niet dat hij dat nu al wist. Volgens mij probeerde hij het ook nog allemaal te laten bezinken. Daar had ik ook dagen voor nodig gehad, dus hij zou dat ook niet in enkele minuten kunnen. Ik was in ieder geval blij dat hij er om vroeg, dat ik wat dingetjes aan hem kwijt kon en dat hij het ook oprecht leek te willen weten.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Calum.
Gelukkig had Linn geen hoge verwachtingen. Die had ze in mijn ogen ook niet echt mogen hebben. Ik zou echt niet ineens opspringen en haar blij knuffelen omdat we een kindje zouden krijgen. In het geval van Naylene en Ashton was het heel erg anders geweest. Die twee hadden het onderwerp zelfs wel eens besproken en Ashton had het er ook al wel eens met mij over gehad. Ik was zelf nog niet op dat punt in het leven. Nu zou het echter wel moeten? Er was niet heel erg veel keuze meer en soms was dat niet het ergste in het leven. Ondanks dat het allemaal wel eng klonk, moesten we hier aan gaan wennen. Gelukkig leek Linn ook zo te zien. Zij was er ook nog niet klaar voor? Leek mij in ieder geval! Hoe kon je nou klaar zijn voor zoiets als je het nog nooit echt over na had gedacht! Ik knikte, we moesten dit toch echt samen doen. Het kindje verdiende zowel een moeder als vader in zijn leven, maar voordat hij of haar er was, moest er nog heel wat gebeuren. Linn hoorde daar niet in haar eentje doorheen te gaan? Daarbij maakte ik het ook mee, ik kreeg ook een kindje. Niet op de manier waarop Linn dat deed, maar wij waren de enige twee die elkaar hier in zouden begrijpen. Ondanks dat ze Naylene duidelijk ook had, wat vast prettig voor haar was! Ik knikte, vijf of zes weken klonk als niet heel erg veel, maar het was al een heel groot deel! Het was een gek idee! Linn had er duidelijk al wel het een en ander over, op het internet gelezen. "Dat is zo gek." Mompelde ik. Dat het zo klein was en dat er dan toch al wel een hartje in zat. Dat het zichzelf voelde met de dingen die Linn ook binnen kreeg. Wat natuurlijk ook wel een heel ding was, want ze moest nu vast opletten met wat ze wel of niet mocht hebben. Het was algemeen bekend dat drank niet goed was voor zwangere vrouwen, net zoals roken, dus misschien moest ik sowieso niet meer in de buurt van Linn roken. Ik wilde niet dat ik er iets door zou verpesten. Ik knikte, ik vond het lief dat ze zelf nog niet heel erg veel had gedaan en dat ze mij volgens mij ook een beetje mijn eigen keuzes liet. "Ik denk dat ik wel mee wil?" Ik wist echt niet wat het allemaal inhield? Er waren echo’s en dat soort dingen, maar Linn had net nog gezegd dat er nog niet heel erg veel te zien was. Een afspraak leek me nu dan ook niet zo heel erg veel zin hebben of ze zouden echt alleen naar het hartje kunnen kijken. Het waren niet de dingen die ik normaal gewoon even voor de lol onderzocht? Dus in mijn ogen kon het van alles zijn? Ik ging even met mijn handen over mijn benen heen. Dit was heel erg veel en dat zou het blijven, maar ik kon één ding aan Linn zien en dat was dat ze nu wel echt een knuffel kon gebruiken. Ze had vast de hele dag al vol zenuwen gezeten omdat ze dit aan mij moest vertellen. Ik had niet veel aan haar gemerkt, maar dat betekende niet dat het er niet was geweest. We hadden juist wel leuke gesprekken gehad op de markt. Daar had ze natuurlijk niet zomaar dit verhaal kunnen doen. Ik stond op en liep naar de stoel van Linn toe. Ik pakte haar handen vast, zodat ik haar overeind kon trekken en mijn armen om haar heen kon slaan. Ik kon wel zeggen dat Linn toe was aan een knuffel, maar eerlijk gezegd kon ik die zelf ook wel gebruiken. Dit was niet zomaar iets. Het was nieuws wat heel mijn leven zou gaan veranderen en ik nog geen idee wat ik er mee moest doen, maar dat kwam allemaal wel. "We zorgen dat het goed komt." Fluisterde ik zachtjes. We konden dit vast samen?

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Nu had ik er iets meer vertrouwen in dat het allemaal wel goed zou komen. Het hoge woord was eruit en ondanks dat er nog veel kon veranderen, had ik het idee dat ik dit niet alleen hoefde te doen. Dat er echt mensen voor me klaar stonden. Calum wilde er in ieder geval van weten, hij accepteerde dat dit hem ook iets aan ging. Eigenlijk was dat ook de reactie die ik had kunnen verwachten, maar ik had niet van het goede uit durven gaan. Want dan had ik alleen maar teleurgesteld kunnen worden. ‘Het gaat echt heel erg snel.’ Het was inderdaad heel gek, hoe snel een kindje kon groeien. Het was nog helemaal niet groot, maar er was al wel een hartje. Armpjes en beentjes zouden langzaam beginnen te groeien en over een maand zou het al echt een vorm hebben. Een kindje zijn. Ik kon het zelf al nauwelijks bevatten, zelfs na alles sites die ik had bekeken en informatie die ik had opgezocht. Gelukkig waren er professionals die er veel meer over wisten en het uit konden leggen. Ik keek op naar Calum, ergens verbaasd dat hij met me mee zou willen naar afspraken. ‘Ja?’ Hij wilde mee! Of hij dacht mee te willen. Dat was natuurlijk wel een groot verschil. Hij zou zijn gedachten nog kunnen veranderen, dat besefte ik me ook maar al te goed. Het was echter een fijn idee dat ik niet in mijn eentje zou hoeven gaan. Ik wist dat ik Naylene daar ook wel voor zou kunnen vragen, maar er zou toch niemand zijn die het zo goed zou begrijpen als Calum? Het was ook zijn kindje! Dus bij het zien van een echo, zou alleen hij kunnen begrijpen wat ik voelde en andersom. ‘Ik zou het heel fijn vinden als je mee zou gaan, maar je moet je niet verplicht voelen.’ Het was niet zo dat hij het móest doen. Als hij dit niet wilde, dan hoefde hij niet mee. Het was echter wel fijn dat hij dat juist wel wilde. We zouden het samen kunnen doen, voor zover Calum daar de tijd en ruimte voor had. Ik wilde ook niet dat zijn werk hieronder zou komen te lijden. Calum kwam naar me toe en trok me in een knuffel waarvan ik me nog niet eens had beseft hoe graag ik hem had willen hebben, en hoe erg ik hem nodig had gehad. Ik sloeg mijn armen om hem heen en legde mijn hoofd tegen zijn borstkas aan, terwijl ik mijn ogen sloot. De spanning van de afgelopen dagen was er eindelijk af. Calum wist het. Ondanks dat hij er van leek te schrikken, wat niet vreemd was, was hij niet dichtgeklapt. Hij was niet weg gerend. Hij stond nog steeds hier. Toen hij fluisterde dat we er samen voor zouden zorgen dat het goed zou komen, schoten de tranen in mijn ogen. Goede tranen, dat wel! Het waren waarschijnlijk de hormonen, gecombineerd met de spanning die de afgelopen dagen in mijn lichaam had gezeten. ‘Dankjewel,’ fluisterde ik, terwijl ik de tranen enigszins binnen probeerde te houden. Ik was opgelucht dat Calum zo had gereageerd. Het voelde alsof alles van mijn schouders af was gevallen en we hier nu samen aan konden werken. Hoe we het ook op zouden lossen, ons kindje zou een vader en een moeder krijgen! Twee mensen die, hoe dan ook, erg veel van hem of haar zouden houden. ‘Als het aan al die hormonen ligt, ga ik nog veel vaker huilen. Dus alvast sorry daarvoor,’ zei ik met een glimlach, waarna ik met mijn hand wat tranen van mijn gezicht veegde. Als het zo’n zwangerschap zou worden, dan zou dit echt niet de eerste keer zijn dat ik met tranen in zijn armen zou staan. Ik hoopte dat het uiteindelijk mee zou vallen, maar zoiets viel niet van tevoren te voorspellen. Al waren tranen misschien wel beter dan woede-aanvallen, want die konden er ook bij komen kijken!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Een paar maandjes later (:
---
Naylene.
Het was oktober, wat betekende dat de herfst zijn vormen aan begon te nemen in de stad. Aan het weer was er nog niet veel te merken. De verkleuringen in de natuur waren echter al wel zichtbaar. Mensen waren al bezig met Halloween. Bij de Starbucks werd al een paar weken de pumpkin spice range verkocht. Van de week was ik nog samen met Linn naar toe geweest. Het ging redelijk goed met haar. Volgens mij was het niet heel erg makkelijk om een hele tijd een kindje bij je te moeten dragen. Zeker omdat nu ook echt de tijd kwam dat ze echt groter begon te worden. Je kon al wel echt zien dat ze zwanger was? Het stond haar echter wel heel erg goed! Ik was blij dat het goed met haar ging en probeerde zelf soms wel een beetje voor haar te zorgen. Calum had het echter ook heel erg goed opgenomen en van wat ik er van mee kreeg deed hij echt goed zijn best om er voor Linn te zijn. Het was voor hen natuurlijk een gekke situatie, aangezien ze niet samen waren maar wel samen een kindje zouden krijgen. Linn haar zwangerschap had heel wat mensen verbaasd, zo ook Ashton. Niet op de manier waarop ik had gedacht! Ik dacht dat hij er wel zijn gedachten over had gehad, die er vast wel waren. Er was echter iets in Ashton dat zelf ook graag een kindje wilde. Iets waar we het ook al wel vaker over hadden gehad. We waren getrouwd en het leek me geweldig om een eigen gezinnetje te beginnen, wat we eigenlijk al wel waren! Voor mij had het echter niet zo snel gehoeven? Ergens leek het me ook niet heel erg handig dat de helft van de band bezig zou zijn met een kleine, terwijl er nog wel van alles moest gebeuren! Ik had het niet echt afgehouden, maar het had me gewoon beter geleken om het maar te laten komen en niet er te veel mee bezig te zijn. Iets wat nu ineens wel moest! Ik had me al een paar weken niet heel erg goed in mijn vel gevoeld .Ik had het zelf niet echt begrepen en op een gegeven moment was Ashton ook aan gaan dringen dat ik naar de dokter moest. Ondanks dat ik het een beetje een idioot iets vond om voor vermoeidheid en wat misselijkheid en buikpijn naar de dokter te gaan, had ik van de week toch maar doorgezet. Heel veel verder dan een bloedtest had de dokter ook niet kunnen doen. Ik had net het resultaat te horen gekregen, iets wat ik echt niet had verwacht. Ik was zwanger! Wat echt gek was? Want de afgelopen maanden was ik dan wel iets aangekomen, wat ik alleen maar fijn had gevonden, maar ik was ook gewoon ongesteld geweest. De dokter had wel aangegeven dat hij verwachtte dat het al voor een langere tijd was, maar uit het onderzoek kon hij niet precies hoe lang het was. Om er zeker van te zijn dat alles goed ging, was ik vanmiddag ingepland voor een echo. Ik kon zelf nog niet eens bevatten dat het zo was en nu zou er meteen van alles moeten worden geregeld! De afgelopen maanden zag ik hoe het bij Linn was en ik kon me niet echt indenken dat er ook echt een kindje in mijn buik groeide? Wat langer kon natuurlijk ook gewoon zes weken zijn, wat betekende dat het nog heel erg recent was. Er was nu één iemand die het moest weten en ik kon zijn reactie al wel een beetje voor me zien. Gelukkig was Ashton vandaag thuis. Hij was bezig in het tuintje dat we aan hadden gelegd. Ashton had het al wel leuk gevonden om zelf dingen te kweken, waar we nu genoeg plaats voor hadden. Toen ik buiten liep, zag ik hem echter met een hark. "Heeft het nut om voor die drie blaadjes die zijn gevallen, te harken?" Vroeg ik lachend. Soms liep Ashton echt een beetje te hard van stapel. Maar zo was de man waar ik verliefd op was geworden, diegene met wie ik nu was getrouwd. Ik vond het juist leuk aan hem! "Kunnen we even gaan zitten? De dokter belde net, geen zorgen, het is niets ergs." Ik wilde niet dat hij zou schrikken! Dat zou ik wel doen als hij zei dat hij wilde praten omdat de dokter had gebeld! Iedereen zou dat doen! Dit was echter goed nieuws, heel gek, ik wist zelf nog niet eens zo goed hoe ik er op moest reageren.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ashton.
In een paar maanden kon er zo ontzettend veel veranderen. Als ik terugkeek, had ik vier a vijf maanden geleden nooit voorspeld dat iemand uit de band een kindje zou krijgen. Als ik die gok dan toch had moeten wagen, dan had ik ingezet op mij en Naylene of Michael en Crystal. Nooit, maar dan ook nooit, had ik aan Calum en Linn gedacht. Toch waren zij nu degenen die doktersbezoekjes hadden en bezig waren met een kinderkamer en alles er omheen. Ondanks dat ik zag dat het goed ging tussen die twee, was ik aan het begin niet heel enthousiast geweest. Ik had altijd al gevreesd dat er iets mis zou gaan tussen die twee, maar ik had niet verwacht dat ze samen een kindje zouden krijgen. Het was overduidelijk niet gepland. Niet dat het uitmaakte, want Linn en Calum waren het er beide over eens geweest dat het kindje er zou komen. Of ze nou een relatie hadden of niet. Ik wist dat ze er beide blij mee waren en uiteindelijk was ik dat ook wel echt voor hen, maar er was ook een deel in me dat stijf stond van de jaloezie. Naylene en ik waren getrouwd, we hadden het al vaak genoeg over kinderen gehad. Het was iets wat we beide wilden en ondanks dat het een stom iets was om jaloers op te zijn, was ik dat wel. Als ik naar Linn en Calum keek, dan kon ik alleen maar denken aan hoe het zou zijn om Nay met een zwangere buik te zien, om te weten dat ons kindje daar in zou zitten. Naylene en ik hadden het er wel over gehad en ik wist dat het zou kunnen komen, maar het voelde oneerlijk. Twee mensen die er niet eens mee bezig waren geweest, die misschien niet eens volledig voor elkaar wilden gaan, kregen nu een kindje en Naylene en ik niet. Ik probeerde het niet te laten merken aan Calum, want ik wist dat er ook bepaalde punten waren waar hij mee zat. Naylene wist het wel, maar ik wilde haar er ook niet teveel mee lastig vallen. Zeker nu ze de laatste tijd niet zo lekker in haar vel had gezeten. Ze was erg moe geweest en had ook vaak buikpijn gehad, of ze was misselijk geweest. Gelukkig was ze vandaag eindelijk naar de dokter gegaan. Misschien dat die iets voor haar zou kunnen beteken. Als haar man kon ik uiteindelijk ook niet meer doen dan een paar koppen thee zetten en haar wat ontdoen van haar lasten. Omdat het vandaag een mooie dag was, had ik besloten om in de tuin te gaan werken. Er waren al wat gekleurde bladeren gevallen en ik had besloten om ze aan de kant te harken. Veel waren het er nog niet, maar het was beter om nu al te beginnen. Anders zou het straks alleen maar meer werk zijn! Daarnaast was onze tuin toch ook een stuk van het huis dat goed verzorgd moest worden, net als de rest. Ik keek op toen ik de stem van Naylene hoorde en wierp daarna een blik op de blaadjes. ‘Het stond zo rommelig? Nu ziet het er tenminste weer netjes uit.’ Ik stopte met harken en legde mijn handen op het bovenstuk, zodat ik er op kon leunen. ‘Ik had niet gehoord dat je al weer thuis was.’ Ik was erg benieuwd naar wat de dokter had gezegd, vooral omdat ik wilde weten of hij haar kon helpen of niet! Mijn gezicht betrok dan ook toen ze zei dat we moesten praten. Dat klonk namelijk niet goed! Ze zei wel dat het niets ernstigs was, maar als het niet belangrijk was, dan zou ze niet zo specifiek vragen of we konden praten. ‘Natuurlijk kunnen we praten.’ Ik legde de hark aan de kant en nam haar hand vast, zodat ik haar mee kon nemen naar de loungeset die we hadden staan. Het was nog best oké weer om buiten te zitten en we hadden allebei toch een warme trui aan. Toen ik eenmaal zat, bleef ik Naylene haar hand vasthouden. ‘Wat zei de dokter?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene.
Ik vond het echt een gek idee dat er een kindje in me groeide en dat ik me daarom al een tijdje niet lekker had gevoeld. De dokter had het gehad over een langere tijd, maar hij had verder ook niet kunnen zien hoe lang dat precies was. Daarvoor moest ik straks naar het ziekenhuis! De klachten waren er echter al een tijdje? Zeker al een paar maanden! Ik had het toch haast wel door moeten hebben? Niet blijkbaar! Ik was ook gewoon ongesteld geweest, wat blijkbaar ook gewoon kon. Het was wel iets anders geweest, maar dat was achteraf gepraat. Ik had me gewoon niet gevoeld hoe Linn zich had beschreven. Ik vond het echt heel erg gek? Het hele idee dat er een kindje zou komen, maar ook gewoon dat hij of zij er al een tijdje zat, zonder dat Ashton en ik het echt door hadden gehad. Ik wist wel hoe Ashton dacht over de zwangerschap van Linn en Calum en dat hij zelf zoiets ook graag wilde hebben. Dat hij vond dat het bij ons veel logischer was geweest. Gelukkig was hij de laatste tijd ook heel lief geweest en had hij ook we begrepen dat ik me niet fijn genoeg had gevoeld om echt bezig te zijn met een zwangerschap. Hoe grappig was het dan eigenlijk dat het daardoor juist was gekomen! Zelf was ik nog een beetje in ontkenning, maar ik was wel heel benieuwd naar Ashton zijn reactie. Hij zou enthousiast zijn, maar daar had je ook verschil in! "Het ziet er inderdaad netjes uit." Gaf ik toe. Ik vond het leuk dat Ashton tijd vond om bezig te zijn met dat soort dingen. Soms was het juist goed om even iets heel anders te doen. Ons huis bood daar genoeg ruimte voor. Nu ik zwanger was, gaf dat ons weer meer te doen. We zouden één van de kamers om kunnen toveren tot een kinderkamer! Het kindje zou sowieso welkom zijn, we hadden vast nog wel even om alles goed te kunnen regelen, ondanks dat het geen acht maanden meer waren. Ik liep met Ashton mee naar de loungeset. Het was nog heerlijk om nu buiten te zitten, als je er maar een beetje op aanpaste. Ik kneep zachtjes in de hand van Ashton. Ik wilde zijn reactie echt graag zien! "De dokter zei dat ik zwanger ben." Zei ik glimlachend. Er kwam echt een kindje. Misschien dat ik over een tijdje ook echt een buikje zou hebben. Ik was al wel een klein beetje aangekomen, maar daar had ik zelf niet eens echt over nagedacht. Ik was alleen maar blij geweest dat er wat kilo’s bij waren gekomen. Dat was iets waar ik al jaren mee bezig was geweest. Soms was het wel echt een struggle en ik had eindelijk gedacht dat er iets zou veranderen, omdat ik toch wat ouder begon te worden en mijn lichaam misschien zelfs wel een verandering maakte. Ik kon nu ook niet klagen omdat het kwam dat er een kindje in me groeide, want uiteindelijk was het iets heel erg moois! "Hij vermoed dat het al een tijdje is en heeft daarom een afspraak voor vanmiddag gemaakt bij het ziekenhuis, zodat ze kunnen kijken hoe het gaat." Ergens was dat natuurlijk wel een beetje eng? Het kon ook best dat het niet goed ging. Ik was er niet vanuit gegaan dat ik zwanger was of had kunnen zijn. Ik had daarom ook geen rekening gehouden met hetgeen wat ik at of dronk. Ik had vast dingen gedaan die je tijdens een zwangerschap eigenlijk niet mocht doen. Ik ging er echter vanuit dat alles gewoon goed was, daar hoopte ik in ieder geval op! Al was het ook gewoon wel een beetje dat er ik wel ongesteld was geweest, bloedingen konden toch ook niet helemaal goed zijn? Er waren gewoon heel veel vragen en nog heel wat onzekerheid, maar die zou vanmiddag wel weg worden genomen. "Jij hebt vandaag verder geen afspraken toch?" Het leek me wel fijn dat Ashton mee zou gaan? Maar dat zou hij vast zelf ook graag willen!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ashton.
Het was belangrijk om op elkaar te letten? We waren in veel gevallen beide eigenwijs. Soms konden we niet naar ons eigen lichaam luisteren, of weigerden we dat te doen. In dat geval hadden we elkaar en konden we elkaar ook terecht wijzen. Ik had gezien dat het niet goed was gegaan met Naylene en daar had ik haar op gewezen, zoals ze ook al heel vaak bij mij had gedaan. We hoorden een beetje op elkaar te letten. Ik wilde ook helemaal niet zien dat het slecht ging met haar, want dat vond ik naar om te zien! Ik wachtte af wat Naylene me wilde vertellen, al kwamen al snel de woorden uit haar mond waarvan ik had gehoopt dat ik ze binnenkort zou horen. Ik had echter niet verwacht dat het al zo snel zou gebeuren! ‘Hij zei wat?!’ Ik kon haast niet geloven wat Naylene me nu vertelde. Van alles wat ik had kunnen verwachten, had dit helemaal onderaan het lijstje gestaan. Ik had er niets eens aan gedacht dat dit klachten van een zwangerschap hadden kunnen zijn. Ook omdat ik Naylene niet had gehoord over haar ongesteldheid en dat het was gestopt. Ze leek ook helemaal niet zwanger? Niet zoals Linn! Nu was Linn vast een stuk verder, maar bij haar was het vanaf het begin al overduidelijk geweest. Bij Naylene niet? Daarom hadden we er waarschijnlijk ook beide niet aan gedacht. ‘Je bent zwanger?!’ Ik kon het gewoon niet geloven dat het opeens zo was. Ik had er wel aan gedacht, er op gehoopt. Het was iets waar we mee bezig waren, maar ik had niet verwacht dat het opeens op ons pad zou komen! Ik boog me naar voren om Naylene in mijn armen te nemen. Al was het niet eens meer alleen Naylene! Ze had een kindje in haar buik. De dokter had het immers al bevestigd. Het was geen optie meer, er hoefde niet nog een heel onderzoek plaats te vinden. Naylene wás zwanger. Dat betekende dat we een kindje zouden krijgen. ‘We krijgen een kindje. Dat is echt, wauw. Ik weet niet eens wat ik er nog meer over kan zeggen!’ We kregen gewoon een kindje! Ik was wel echt jaloers op Calum en Linn geweest. Ik gunde het hen beide, net zoals ik hen ook een goede en stabiele relatie gunde. Toch was ik wel jaloers geweest op het feit dat zij zomaar iets hadden gekregen wat ik en Naylene al heel graag hadden gewild. Ik misschien wel wat meer dan Nay, maar ik wist dat zij er ook voor open stond en we hadden het idee al vaak genoeg besproken. Ze leek er nu ook heel blij mee te zijn! ‘Wat? Al een tijdje?’ Wat was een tijdje?! Dat was toch behoorlijk wat om te zeggen. Voornamelijk omdat ze vaak wel konden zien hoeveel weken iemand zwanger was! Dat leek me tenminste. Blijkbaar was de test die ze vanochtend hadden gedaan niet voldoende geweest, want we moesten weer terug naar het ziekenhuis. ‘Zo lang kan het haast toch niet zijn?’ vroeg ik aan Naylene, terwijl ik haar losliet en nog eens goed bekeek. Je zag nauwelijks dat ze zwanger was! Ik had het in ieder geval niet door gehad. Naylene ook niet? Dus zo lang zou het ook niet kunnen zijn, als zelfs Naylene het niet eens had gemerkt! ‘Al had ik afspraken gehad!’ Die had ik meteen afgezegd voor dit. Zelfs belangrijke dingen rondom werk zouden nu minder voorrang krijgen. Een kindje was veel belangrijker? Zeker omdat we nu gewoon veel belangrijke informatie zouden krijgen. De dokter vermoedde immers dat het al een langere tijd was. Maar wat was langer? Meer dan tien weken? Twaalf?! Ik wilde het nu ook graag weten. Daarom kwam ik ook overeind. ‘Hoe laat is je afspraak?’ We konden er nu vast ook al wel naar toe gaan! Op tijd zijn was altijd beter, misschien zouden we dan nog eerder aan de beurt zijn!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene.
Ik had mijn lichamelijke klachten echt niet kunnen linken met een zwangerschap. Zelfs de dokter had er in eerste instantie niet aan gedacht. Hij had wat onderzoekjes gedaan. Hij had mijn bloed willen testen op eventuele verhoogde onstekingswaarden. Dat er uit was gekomen dat ik zwanger was, was toch gek? Ik vond het in ieder geval wel! Ik kon het zelf nog niet echt geloven! Mijn buik was niet zo gegroeid als dat bij Linn wel het geval was geweest, maar dat kon nog altijd komen. Ik was echt benieuwd naar dit alles? Maar aan de andere kant vond ik het ook wel spannend. We wisten nog helemaal niets over het kindje! Nu wilde ik vooral weten of het gezond was! Toch was het heerlijk om eerste de reactie van Ashton te kunnen zien. De verbazing was te horen in zijn stem en dat was ook niet gek! Ik snapte het zelf ook nog helemaal niet! Het was allemaal zo onrealistisch. We hadden het hier wel over gehad, maar nu was het echt zo ver. Over een aantal maanden zouden we ouders worden en daar moesten we ons nu op voorbereiden. "Ik weet het. Het is zo onwerkelijk." Ik kon er zelf ook niet heel erg veel meer over zeggen dan 'wauw', want zo voelde het wel echt! Dit kwam niet helemaal uit de lucht vallen, zoals het wel Linn en Calum had gedaan. Wij waren echt klaar geweest voor een kindje, maar het was iets wat we een beetje uit hadden gesteld omdat ik me niet lekker had gevoeld! Nu bleek dus dat dat alles was gekomen, omdat ik al zwanger was! "Ja, de dokter kon ook niet zeggen hoe lang het was, dus dat moet nog onderzocht worden." Ik wist niet of ze het dan zo zeker konden zeggen. Ik zou zelf niet weten wanneer ik zwanger kon zijn geraakt? Zoiets hield je ook niet bij! Ik had bij Linn wel gezien dat het handig was om het wel te weten, daardoor konden de dokters uitrekenen wanneer het kindje werd verwacht. Uiteindelijk kon dat nog door verschillende factoren veranderen. Ze konden vast ook wel aan het kindje zien, hoe oud het ongeveer wel. Linn had wel echt de leuke verhalen over haar zwangerschap. Per week was er wel iets anders, dan was er weer iets anders aan het groeien en kon ze daar over vertellen. Misschien dat ze mij nu zelfs kon vertellen wat er met mijn lichaam gebeurde en natuurlijk met die van ons kindje! "Ik weet het niet. Aangezien ik al een paar maandjes last heb, durfde de dokter het ook niet te zeggen." Ik kon het zelf ook niet zeggen? Als ik naar mijn eigen buik kreeg, had ik niet echt door dat ik zwanger was. "Ik ben wel wat aangekomen, maar je kunt het niet op die manier zien?" Ik had geen buikje gekregen, ik was alleen wat aangekomen. "Als ik er klaar voor was, mocht ik richting het ziekenhuis komen. Ze hebben mijn naam op de lijst staan, maar het kan wel even wachten voordat er een gaatje komt." Dus ik wilde zelf zo wel in die richting aan. Iets zei me dat Ashton ook heel erg graag die kant op wilde gaan. Hij wilde in ieder geval mee, zelfs al had hij afspraken gehad. Ik snapte het wel, maar als het niet kon, dan had ik het ook niet erg gevonden? Ik leunde nog even tegen Ashton aan, want dat kon makkelijk. "Het is zo'n gek idee dat we hier niet meer met z'n tweeën zijn?" Ik vond het echt een raar idee dat er een kindje aan het groeien was in mijn buik. Ik wist nog helemaal niets over hem of haar, maar het zat al wel even in mijn buik. Het zou er ook nog wel even moeten zitten om vervolgens bij ons te kunnen komen. Dan pas echt konden we hem of haar in onze armen nemen, maar voor die tijd zou het echt al wel in onze harten zitten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ashton.
Ik had nooit geweten dat een getal zo lang in iemand zijn hoofd kon blijven hangen. Het hele punt om naar de dokter te gaan, was om te weten hoe lang Naylene al zwanger was geweest. Langer dan een paar weken, daar hadden we wel op gerekend. Een week of tien, misschien twaalf. Dat waren de getallen die Naylene en ik hadden besproken, maar we hadden nooit verwacht dat de dokter het echt over meerdere maanden zou hebben. Sterker nog: dat we al over de helft heen waren. Ongeveer vijf maanden, dat was de schattig van de dokter. We hadden een echo gehad en het kindje was al goed op weg. Ik had het haast niet kunnen geloven toen ik de vijf maanden had gehoord, want Naylene en ik wisten allebei dat Linn al minstens net zo ver was. En bij Linn was het te zien! Linn had een prachtige, ronde buik. Naylene had dat niet? De dokter had echter verzekerd dat er niks ernstigs aan de hand was en dat onze baby zich goed ontwikkelde. Iedere vrouw werd anders zwanger en blijkbaar was Naylene één van de weinige vrouwen bij wie het nog niet goed zichtbaar was. Maar ze was wel degelijk zwanger en we zouden nog maar vier maanden hebben om ons erop voor te bereiden. Lang niet genoeg tijd, als je het aan mij vroeg. Het betekende ook dat we al een hoop hadden gemist. Onze baby was er al een hele tijd en we hadden het beide niet eens door gehad. Vanmiddag hadden we al gezegd hoe gek het was om niet meer met z’n tweetjes thuis te zijn, maar blijkbaar waren we dat al maanden niet meer. Om het allemaal even te laten bezinken, en omdat er maar twee anderen waren die ons op dit moment goed genoeg zouden begrijpen, waren we naar Calum en Linn gegaan. Linn woonde zo goed als bij Calum in en het leek allemaal goed te gaan tussen hen twee. We hadden laatst zelfs een feestje gehad waar ze het geslacht hadden onthuld. Dat soort dingen konden Naylene en ik nu al niet meer doen? Tenminste, het voelde alsof we daar al te laat voor waren. We waren al zo lang zwanger, mensen zouden het vast vreemd vinden om het te horen en opeens uit te worden genodigd voor een soortgelijk feestje. Al was de eerste stap om het aan Calum en Linn te vertellen. Ik zat nu samen met Naylene op de bank, met Duke aan mijn voeten. Calum en Linn zaten samen onder een dekentje, omdat Linn het koud had gekregen. Naylene had al aangekondigd dat we iets wilden vertellen. Ik had Naylene haar hand vast en kneep er bemoedigend in. Calum en Linn waren de eersten die het zouden horen. Dat was toch wel behoorlijk speciaal. ‘We zijn zwanger,’ vertelde Naylene met een grote glimlach. Ze nam het veel beter op dan ik. Niet dat ik niet blij was, want dat was ik wel! Ik had dit al maanden gewild, maar juist door me te beseffen dat ik het al maanden had gehad, werd mijn blijdschap naar beneden gedrukt. Linn en Calum reageerden echter heel enthousiast. ‘Echt waar? Jongens, dat is geweldig!’ zei Linn. ‘Hoe ver zijn jullie al?’ Het was een logische vraag. Het was immers ook de eerste vraag die ik aan Naylene had gesteld. ‘De dokter zei vijf,’ antwoordde ik. Zeker vijf, had hij zelfs gezegd. Ik had het eerst ook niet helemaal begrepen, maar hij had al wel gezegd dat we op veel meer hadden moeten rekenen dan een week of tien. Vijf maanden was echter nog wel een stuk verder en het voelde nog steeds vreemd. Zeker nu ik het hardop had gezegd. Ik had al wel geweten dat Naylene vijf maanden een meisje in haar buik had, maar om het nu zo hardop aan anderen te vertellen. Dat was toch behoorlijk vreemd.

Linn.
Ik was echt blij om te zeggen dat het zo goed ging. Met mij, met ons kindje, maar ook met Calum! Na vijf maanden was het toch wel zeker dat we dit samen gingen doen. Natuurlijk hadden we momenten van onzekerheid, waarop we dachten dat het niet ging lukken. En soms kwam het opeens heel dichtbij, maar Calum en ik waren op een goed punt in ons leven. Hij had zelfs aangeboden dat ik bij hem had kunnen wonen, zodat we in ieder geval bij elkaar zouden zijn voor de eerste paar maanden, als de baby er eenmaal zou zijn.Ik kon nu nog veel vanuit hier werken en we konden ons samen voorbereiden op dingen zoals de kinderkamer. Eentje die we nu ook echt leuk aan konden kleden, nu we wisten wat we zouden krijgen. Een jongetje! Iets waar ik heel erg blij mee was geweest, al had het ook een meisje mogen zijn. Het belangrijkste was dat hij helemaal gezond was en dat was hij! De zwangerschap bracht ook wel mindere punten met zich mee, zeker nu mijn buik zo gegroeid was. Mijn hele lichaam was moe, mijn rug deed pijn en zo kon ik nog wel tien andere dingen bedenken. Het was het echter allemaal waard, ook omdat ik wist dat ik het voor iets goeds deed. Vanavond hadden we gepland om rustig op de bank te zitten, maar Naylene en Ashton waren langs gekomen met een behoorlijke mededeling. Ze waren ook zwanger! ‘Oh, vijf weken? Ik weet nog toen ik net vijf weken was. Niet dat ik het toen al echt wist, maar ik was constant zo moe en al die hormonen zorgden er echt voor dat mijn emoties alle kanten op gingen.’ Dat kon ik me nog wel herinneren! Dat was de week voordat ik de test had gedaan, samen met Naylene. Natuurlijk had ik toen wel al mijn vermoedens gehad, waardoor ik ook wel behoorlijk in de stress had gezeten. ‘Maar er gebeurt dan al zoveel. Het hartje wordt de komende week dan ontwikkelt!’ Dat was echt iets heel moois? Het kindje was echt nog niet groter dan een zaadje, maar het zou al wel een hartje hebben. Het was misschien cliché om te zeggen, maar om dat hartje voor het eerst te horen, om te beseffen hoe dichtbij het kindje wel niet was. Dat was echt iets bijzonders. ‘Het zijn geen vijf weken Linn, maar vijf maanden,’ zei Ashton. Ik dacht echt dat hij een grapje maakte. Ik was net vijf maanden! Ik wist dat ik mijn lichaam nooit echt had kunnen vergelijken met dat van Naylene, maar bij haar zag je nauwelijks nog dat ze zwanger was, terwijl mijn buik al aardig was gegroeid! Het was in ieder geval duidelijk te zien dat ik zwanger was. ‘Vijf maanden?’ herhaalde ik, puur omdat ik niet echt begreep hoe dat kon en ik echt dacht dat Ashton nu een grapje met me uithaalde, omdat hij niet had hoeven horen over stemmingswisselingen en wat er nu met zijn kindje zou gebeuren. ‘Ja, vijf maanden ja! Zeg het vooral nog een keer!’ zei Ashton, nu overduidelijk echt boos. Ik deinsde geschrokken achteruit. Ik snapte niet waar het vandaan kwam! Ashton kwam overeind en liep de woonkamer uit, waarna ik de deur naar de tuin open hoorde gaan. Ik keek opzij naar Calum, die al overeind kwam om achter zijn beste vriend aan te gaan. Wat beduusd richtte ik me tot Naylene. ‘Het spijt me?’ zei ik zachtjes. ‘Het was niet mijn bedoeling om hem te kwetsen? Toen hij vijf zei, dacht ik dat hij vijf weken bedoelde.’ Ik wilde niet hardop zeggen dat het niet aan Naylene te zien was dat ze vijf maanden zwanger was, wie weet zou ik haar dan ook kwetsen? Dat was nooit mijn bedoeling geweest! Ook bij Ashton niet! Ik had juist alleen maar willen praten ovet het moois wat Ashton en Naylene nu te wachten stond! Al waren ze al over de helft. Misschien was dat wel waarom Ashton zo reageerde.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene.
Je verwachtte niet te horen dat je ineens al vijf maanden zwanger was. De dokter had wel verteld dat ik er vanuit had kunnen gaan dat ik een langere tijd zwanger was geweest. Ashton en ik hadden het nog besproken in de auto en we hadden verwacht dat het ongeveer drie maanden waren geweest, waarschijnlijk nog iets minder dan dat. In het ziekenhuis hadden we echter te horen gekregen dat er echt al vijf maanden een kindje in mijn buik aan het groeien was. Vijf maanden! Dat was echt gekkenwerk. Het was vooral raar omdat je het niet kon zien. Linn was ook vijf maanden zwanger en ze begon al mooi rond te worden. Bij haar kon je er echt niet meer om heen: ze was zwanger. Bij mij kon je niet echt iets zien? Het was misschien heel ietsjes boller, maar dat kon net zo goed komen omdat ik net had gegeten. Bij Ashton was het nieuws iets heftiger aangekomen dan het bij mij had gedaan. Ik had het prima gevonden? Ergens was het alleen maar voordelig! Ik was al halverwege mijn zwangerschap, ik hoefde niet eerst nog door die misselijkheid van het eerste trimester. Al die dingetjes waren al achter de rug en ergens was ik alleen maar heel blij dat ik nu wist waar mijn klachten vandaan kwamen! We hadden er voor gekozen om het nieuws als eerste te delen met Linn en Calum. Ik vond het wel fijn dat we even bij hen konden zijn en niet alleen thuis waren. Ashton leek er echt erg mee te zitten, ik hoopte dat hij hier zag dat het niet zo erg was dat het al vijf maanden waren. We hadden nog tijd genoeg. Linn en Calum hadden ook nog lang niet alles geregeld! Er was heel veel blijdschap op het moment dat we het hadden verteld, al leek dat al snel om te slaan. Ashton schoot uit zijn slof tegen Linn, iets wat behoorlijk onnodig was. In de auto had ik ook wel gemerkt dat hij gespannen was geweest, maar dat was nergens voor nodig! We kregen een kindje en we hadden genoeg tijd om ons daar op voor te bereiden. Linn bood haar excuses aan, wat helemaal niet nodig hoorde te zijn. "Jij kan er helemaal niets aan doen." zei ik zachtjes. Ik verplaatste van bank en pakte de hand van Linn vast. Ze had wel last van haar hormonen, dus soms was het kleinste beetje genoeg om haar aan het huilen te krijgen? Gelukkig leek Ashton daar niet in geslaagd te zijn. "Ash is een beetje gespannen. Ik merkte het net al in de auto." Misschien had ik eerst goed met hem moeten praten voordat we naar binnen waren gekomen. "Ik denk dat ik eerst even met hem had moeten praten. Al is het misschien ook wel goed dat hij met Cal kan praten." Hij wist ook wel een beetje hoe het was om door deze schock heen te gaan. Calum had het helemaal niet aan zien komen dat hij vader werd. Ashton wel ooit, maar nog niet zo snel. "Hij baalt denk ik een beetje dat we sommige dingen over moeten slaan. De eerste echo, het horen van het hartje, het geslacht. Dat moest vandaag in één keer." Er moest thuis nog van alles gebeuren, maar ik zag het probleem niet? Ik werkte thuis, dus dat kon ik er best naast doen! "Het is alsof we alles waar jullie doorheen zijn gegaan, overslaan en meteen komen waar je nu ook bent. Ik vind het totaal niet erg, maar Ash lijkt het er wel iets moeilijk mee te hebben." Dat kwam ook wel goed. Vandaag was natuurlijk heel veel in eens. Vanmorgen had hij te horen gekregen dat hij een vader zou worden, vanmiddag wist hij al meteen dat het een meisje was en dat hij nog iets van vier maanden had om zich daar op voor te bereiden. Voor mij was het niet nodig geweest om het geslacht te weten, maar Ashton had het wel willen weten, wat ik ook wel weer snapte.

Calum.
Er was nog veel te om aan te wennen, maar ik moest zeggen dat ik er wel echt kwam. Ik zou een vader gaan worden en iedere dag kon ik het bewijs zien. Ondanks dat ik het nog heel erg eng vond, was het ook heel erg mooi om te zien dat de buik van Linn langzaam aan het groeien was. Het was een behoorlijke buik aan het worden, dat ik me af vroeg hoe het er uit kwam te zien als we een paar maanden verder waren. Voor nu ging het goed op deze manier? We waren niet bij elkaar, maar we hadden wel besloten dat het makkelijker was om het jochie, want het was echt een jongentje, op te voeden in één huis. Daarom had ik Linn aangeboden dat ze met z'n tweeën, samen met Mitten en Morphe, bij mij in konden trekken. Het was in begin wat hectisch geweest, maar nu hadden we wel onze weg gevonden. Linn had haar eigen kamer en we waren begonnen aan de kamer van kleine Hoodie. We hadden nog geen naam, maar ik vond het gek om over hem te praten alsof het geen levend iets was. Daarom heette hij voor nu Hoodie! Dit alles was misschien disfunctioneel, maar we zouden er wel komen. Linn en ik hielden in een zekere zin wel echt van elkaar en we zouden Hoodie ook alles geven wat we hadden. Vandaag hadden we rustig op de bank willen zitten, om een filmpje te kijken. We waren zelfs al op de bank gekropen, toen Ashton en Naylene aan de deur hadden gestaan. Ze waren met nieuws gekomen dat ik misschien wel aan had zien komen. Door de zwangerschap van Linn, hadden Ashton en ik er wel vaker over gepraat en het was wel duidelijk dat hij ook een kindje wilde. Nu was Naylene echt zwanger! Wat natuurlijk heel fijn voor hen beide was. Aan Ashton was al wel te zien dat hij behoorlijk in paniek was, wat er ook wel een beetje uit kwam toen hij tegen Linn begon te schreeuwen. Ze waren al vijf maanden zwanger? Dat was echt heel erg lang! Zo lang was Linn ook ongeveer zwanger en wist het nu al vier maanden. De afgelopen vier maanden waren er zoveel dingen gebeurd. We hadden zelfs een babyshower gehad! Ashton was naar buiten gelopen en ik besloot achter hem aan te gaan. Hij moest er duidelijk even over praten, op een rustige manier! Niet zo half schreeuwend als hij net had gedaan. "Het is niet de beste keuze om tegen zwangere vrouwen te schreeuwen." Voor zover ik wist viel Linn nog behoorlijk mee. Er waren wel eens momenten geweest waarop ik haar humeur niet echt helemaal had begrepen. Dat ze ineens chagrijnig was geweest om iets wat nergens op sloeg of ze ineens moest huilen. Dat hoorde er gewoon bij. Schreeuwen zou echter niet helpen. Ik sloeg een arm om Ashton heen. Het was ook veel? Er kwam ineens zoveel op je af. En ondanks dat Ashton bewust vader had willen worden, was dit natuurlijk ook wel heel veel voor hem. "Ik snap dat het heel veel is. Dat je had verwacht dat je dit vanaf het begin had kunnen doen." Volgens mij ging het daar een beetje om? Er waren zoveel dingen die hij nu niet mee kon maken en Ashton kennende wilde hij dat juist wel. De echo waar je het hartje kon horen, de eerste keer dat je echt iets van voetjes en armpjes had kunnen zien. De twintigweken echo, waar ze normaal gesproken het geslacht konden zien. Daar was het nu allemaal te laat voor, maar er kwamen vast nog heel veel mooie momenten aan? Daarbij hadden we de tijd. Ik had aangegeven dat ik het begin zoveel mogelijk bij Linn had willen zijn. Het kwam dan juist goed uit dan Naylene rond dezelfde tijd zou bevallen. Als het wat maanden later waren geweest, zouden we al weer bezig moeten met de volgende promo.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Ik kon zelf ook niet echt voorspellen hoe ik zou reageren. Door de hormonen kon ik echt alle kanten op schieten. Calum zei vaak dat het nog wel meeviel. Misschien deed het dat ook wel. Nu voelde ik me zeker wel geraakt door Ashton zijn uitval, maar het was nog niet zo erg dat de tranen op mijn wangen stonden. Gelukkig maar. Ik maakte me vooral zorgen om hem. Ik was blij dat Calum achter hem aan was gegaan en dat Naylene van mening was dat het niet mijn schuld was. Dat was het misschien ook niet, maar dat nam niet weg dat Ashton zich nu echt niet goed voelde door alles. Dat terwijl ik juist had verwacht dat hij ontzettend blij zou zijn als hij een kindje met Naylene zou krijgen. We wisten immers wel dat hij dat graag wilde. Naylene kwam naast me zitten op de bank, wat ik wel fijn vond. Dat betekende namelijk dat ze zich niet zo voelde als Ashton. Ik nam haar hand goed vast en kneep er vervolgens zachtjes in. ‘Ik denk dat Cal hem wel iets rustiger kan krijgen.’ Daar was hij best goed in. Tot nu toe kreeg hij dat bij mij ook voor elkaar. Dus waarschijnlijk zou hij dat ook wel kunnen bij Ashton. Ik legde mijn andere had op mijn buik, waar ik zachtjes overheen ging. ‘Het is wel begrijpelijk dat het hem in één keer allemaal overvalt. Zeker als jullie ook al zo ver zijn.’ Dat was echt niet wat ik had verwacht toen ik had gehoord dat Naylene zwanger was. Het zag er niet uit alsof ze al vijf maanden een kindje in haar lichaam zat? Misschien kwam dat ook wel door haar bouw. Ze was veel langer dan ik, maar in een zekere zin ook slanker. Dus het had misschien juist wel eerder naar voren moeten komen? Ik wist daar ook niet veel van. Ik kon me echter voorstellen dat Ashton ook niet had verwacht dat ze opeens vijf maanden zwanger zou zijn. Vijf maanden was ook al een hele lange tijd en er was inderdaad al heel erg veel gebeurd. Naylene leek er wel vrede mee te hebben, maar Ashton dus duidelijk niet. ‘Het is ook wel heel erg veel in één keer. Ik kan wel begrijpen dat hij het moeilijk vindt om in één keer al zoveel over je heen te krijgen en nog maar zo weinig tijd te hebben om er echt van te genieten.’ Dat moest je ook doen! Er waren momenten waarop ik me echt heel gelukkig voelde. Als ik bij Calum in bed kwam liggen en hij begon te praten tegen Hoodie, want zo hadden we hem nu genoemd. Het was zo lief om te horen hoe hij tegen hem praatte, zeker om het te zien. Calum legde dan zijn hoofd tegen mijn buik aan, zijn handen erop en hij kon zo uren vertellen. Ik was zelfs al meerdere keren in slaap gevallen, met Calum zijn zachte woorden op de achtergrond. Op dat soort momenten was ik heel blij dat dit was gebeurd. ‘Maar hoe voel jij je?’ vroeg ik aan haar. Dat was ook belangrijk! Zij was de moeder! Zij was degene die al vijf maanden een kindje in haar buik droeg. Het leek me dat ze daar wel iets van zou moeten hebben gevoeld. Maar misschien had ze dat gewoon verward met iets anders. Met klachten die ook ergens anders door zouden kunnen komen. Ik wist ook niet hoe dat had gekund. Voor mij voelde het gewoon alsof ik echt zwanger was. Ik wist wanneer dat kleine jochie bewoog, of het een voetje of een handje was. Dat soort dingen voelde je echt! Voor Naylene was dat blijkbaar anders, maar ik wist zeker dat ook zij dat straks allemaal zou gaan voelen. ‘Nu kunnen we het wel echt samen doen.’ We waren ongeveer even ver! Heel ver zouden onze datums dan ook niet uit elkaar kunnen liggen. Dat was toch wel heel erg bijzonder. Ik had dat namelijk nooit verwacht.

Ashton.
Het was gewoon oneerlijk. Zo voelde het in ieder geval. Waarom hadden Naylene en ik dit weer moeten missen? Natuurlijk was het een mooi wonder, waren we er blij mee. Het voelde gewoon alsof we al een groot deel van de tijd kwijt waren. Dat terwijl we vanochtend nog niet eens hier mee bezig waren geweest. En nu waren we opeens vijf maanden verder, kwam er een kindje aan. Er moest nog zoveel gebeuren en voor mijn gevoel hadden we gewoon geen tijd meer. Het waren nog maar een aantal weken. We waren al zo ver en geen van ons had het door gehad. Hoe dat kon, was nog steeds de vraag. Ik snapte niet hoe Linn er zo mooi en rond uit kon zien en dat het bij Naylene leek alsof ze net een grote maaltijd op had. Het was niet netjes geweest om naar Linn te schreeuwen, maar ik had het niet kunnen hebben dat ze had gedacht dat het nog maar zo pril als vijf weken was geweest. Dat we nog al die tijd zouden hebben, terwijl we in werkelijkheid net zo ver waren als zijn. Buiten liep ik naar de rand van de veranda, waar ik mijn handen oplegde. Ik staarde naar het zwembad, totdat ik hoorde dat er iemand achter me aan kwam. Calum. ‘Het was niet mijn bedoeling om naar haar te schreeuwen.’ Niet echt tenminste. Ik wist ook wel dat ik dat niet hoorde te doen. Met al die hormonen had ik net zo goed een huilende Linn kunnen krijgen, of misschien was ze wel boos geworden. Terecht. De enige reden waarom ik tegen haar schreeuwde, was omdat zij wel alles door had kunnen maken. Samen met Calum. Ze waren samen naar de eerste echo gegaan, ze hadden het hartje horen kloppen en een vage foto gekregen waarop eigenlijk helemaal niks te zien was geweest, maar toch was het erg bijzonder geweest. Ze hadden al maanden gehad om zich hierop voor te bereiden. Wij hadden diezelfde maanden gehad, maar het leek nu haast alsof ze niet hadden bestaan. Naylene was opeens zwanger. We hadden nu ook het hartje gehoord, de baby zelfs gezien. We wisten zelfs dat het een meisje zou worden! Op die momenten had ik me heel gelukkig gevoeld en het was ook iets moois, maar het voelde gewoon alsof ik zoveel gemist had. Ik zou vader worden en ik had de eerste vijf maanden van mijn meisje al aan me voorbij laten gaan! Naylene leek dat niet erg te vinden, maar voor mij voelde het anders. ‘Snap je het wel echt, Cal?’ vroeg ik aan hem. ‘Ik bedoel ja, je werd net zo erg overvallen met het nieuws als ik en ik was er misschien meer op voorbereid, maar jij hebt het tenminste vanaf het begin kunnen meemaken. Jij kon er voor Linn zijn op de momenten dat ze zich shit voelde, jullie konden samen naar de dokter. Je hebt het kindje letterlijk zien groeien en het kwam bij mij niet eens in me op dat Naylene zwanger zou kunnen zijn! En nu zijn er al vijf maanden voorbij. Dat is over de helft en bijna twee trimesters! Ik heb het grootste gedeelte gewoon gemist!’ Het voelde gewoon alsof ik nu al een shitty vader was. Ik had niet eens door dat mijn dochtertje er was geweest en het had me doen beseffen dat ik er nog veel vaker niet zou gaan zijn. Natuurlijk zouden we er rekening mee houden met werk, misschien de tours wat meer opdelen. Maar de waarheid was dat ik er een groot deel van de tijd gewoon niet zou zijn. Ik had me altijd voorgenomen om een goede vader te zijn, om er voor te zorgen dat mijn kinderen zouden weten dat ik er was en wat ze aan me zouden hebben. Het voelde nu al alsof ik die belofte had laten vallen. Ik zuchtte en ging met mijn hand door mijn haren. ‘Het is gewoon, ik ben nog niet eens vierentwintig uur vader en ik heb het gevoel dat ik het nu al heb opgefuckt.’ Als dat een voorspelling was van de toekomst, dan betekende dat niet veel goeds.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene.
Ik vond het juist wel fijn dat we op het moment hier waren. Calum kon vast even goed met Ashton praten. Soms had hij dat even nodig. Die twee konden goed met elkaar praten. Ashton had soms de woorden van iemand anders nodig en vaak was diegene toch echt wel Calum. Ik wist zeker dat niet meteen alles opgelost zou zijn, maar we hadden nog tijd om dit te bespreken. Ik knikte, het zou Calum echt wel lukken. Ik wist zeker dat Linn ook wel een paar keer in paniek was geraakt en dat hij haar ook wel rustiger had gekregen. "Ik snap het ook wel, hij wilde gewoon alles mee maken en daar krijgt hij nu niet de kans voor." Er waren nog genoeg dingen die we wel konden doen. We zouden de babykamer helemaal kunnen inrichten, we moesten opzoek naar een juiste naam voor het kleine meisje. We zouden samen zoveel dingen kunnen onderzoeken op internet. Iets wat Linn ook wel echt had gedaan, ze wist echt van alles! "We hebben tijd genoeg, in mijn ogen in ieder geval." Er waren nog drie maanden over en er hoefde niet super veel te gebeuren? We hoefden in ieder geval niet te verhuizen, er was gewoon een kamer vrij in ons huis. Er moesten wel wat dingen aan worden gepast, maar dat kwam vast wel goed! "Ik voel me goed." fluisterde ik. Ik voelde me echt goed? "Ik ben blij dat ik eindelijk weet wat er aan de hand is. Ik had nooit gedacht dat het bij een zwangerschap zou horen." Zoiets bedacht je je ook niet. Ik was dan wel misselijk geweest, maar dat zei niet meteen dat je zwanger was. Buikpijn ook niet! Zeker niet omdat ik ongesteld ben geweest. "Het is wel gek. Er groeide al deze tijd gewoon een meisje in mijn buik en we hadden het niet door. Het is ook niet raar, want ik ben nog steeds gewoon ongesteld." De dokter had wel uitgelegd dat het heel normaal was en dat het helemaal niet hoefde te stoppen tijdens de zwangerschap! Ik wist dat het gek was dat ik het niet door had gehad, alsof ik mijn eigen lichaam niet helemaal kende. Linn had meteen geweten dat er iets anders was geweest. Zelfs nu, nu ik wist dat ik zwanger was, kon ik het niet echt voelen? Het was niet ineens zo dat ik echt bewust was van het meisje dat ik in mijn buik had. De buikpijn zou nog steeds voelen als precies dat, maar het zouden waarschijnlijk schopjes kunnen zijn. Ik vroeg me wel af of ik nog zou groeien, volgens de dokter waarschijnlijk wel, maar de baby lag blijkbaar ver naar achteren. "Maar ik heb er vooral heel erg veel zin in?" Er stonden ons zoveel leuke dingen te wachten. "En het is helemaal niet erg dat we een paar maanden over hebben geslagen, in mijn ogen in ieder geval niet. Het is minder lang wachten." Negen maanden klonk zo lang? Er kon zoveel veranderen in die tijd. Nu was het kindje af halverwege met groeien en zouden we helemaal niet meer zo lang hoeven te wachten om te weten hoe ze precies uitzag. Daar was ik toch wel echt heel erg benieuwd naar. Leek ze op mij? Of juist op Ashton! Het mooiste zou zijn als ze iets van ons beiden in zich had. Ik kroop bij Linn onde het dekentje, zodat ik mijn arm ook om haar heen kon slaan. "We kunnen het nu inderdaad echt samen doen. Jij weet van heel veel dingen al af, dus ik laat me graag een beetje leiden." Ze had net ook meteen verteld wat er met vijf weken was gebeurd! Dan wist ze dat vast ook voor hoe het nu was en misschien zelfs al over hoe het zou gaan worden? Voor mij hoefde het allemaal niet perse, maar ik wist dat Linn er graag over vertelde.

Calum.
Ik zou niet weten hoe ik had gereageerd als ik nu pas had geweten dat Linn zwanger was geweest. Zoiets kon je ook niet inschatten. Volgens mij kwam het niet heel erg vaak voor! Het leek me zelfs een beetje gevaarlijk om het pas later te weten. Linn mocht sommige dingen niet hebben, als het ging om eten en natuurlijk mocht ze geen alcohol. Rook was niet goed voor de baby, dus ik probeerde te stoppen met roken. Het ging al wel redelijk goed, ik rookte in ieder geval al veel minder en als ik het al deed, was het buiten. Van wat ik te horen had gekregen, leek alles wel goed te gaan met het kindje van Ashton en Naylene. Dus uiteindelijk was het vast niet zo heel erg dat ze er pas later achter waren gekomen. In ieder geval niet als het ging om de gezondheid van de kleine. Natuurlijk maakte dat het niet makkelijker. Al die maanden waren alsnog voorbij gevolgen zonder dat ze het echt door hadden gehad. Je zag het ook totaal niet aan Naylene. Zeker niet als je haar naast Linn zette! Terwijl ze even lang zwanger waren. Ergens was dat juist wel grappig, het liet het verschil tussen die twee wel weer eens zien. "Ik denk dat ze dat zelf ook wel begrijpt." Natuurlijk was het niet prettig geweest dat hij had lopen schreeuwen. Ik had het ook niet fijn gevonden om te horen. Linn kon last hebben van haar hormonen, maar op een gegeven moment kwam dat ook wel weer goed. Dan zou Linn door hebben dat het wel echt moeilijk voor Ashton was. Linn kon nu praten met Naylene, over alle zwangerschapsdingen, waar ze vast blij mee waren! Ik haalde mijn schouders op. Begreep ik het wel echt? Ik zou nooit helemaal voelen wat Ashton op het moment voelde. Hij had vandaag ineens door die maanden heen moeten lopen. Van het horen van de zwangerschap, tot alle testjes die ze hadden gedaan in het ziekenhuis! "Ik zou nooit precies weten hoe jij je nu moet voelen, maar ik kan het me wel indenken?" Ik was ook overvallen met het nieuws, ik moest er nu zelfs nog wel eens aan wennen? Het idee dat Hoodie hier zou komen over een paar maanden was al gek. Het feit dat Linn en ik wel samenwoonden, maar niet bij elkaar waren, was misschien nog gekker. Hoe zouden we dat ooit aan hem moeten uitleggen? Soms maakte het me ook wel een beetje in paniek! Ik kneep zachtjes in de schouder van Ashton. Hij had echt genoeg dingen in zijn hoofd en dat was echt vreselijk! Ik wist dat ik geluk had gehad dat er voor Linn was geweest en dit allemaal mee had mogen maken. Het was bijzonder. "Ik weet zeker dat jij er ook genoeg voor Naylene bent geweest de afgelopen tijd." Hij had me wel vaker verteld dat Naylene zich niet lekker had gevoeld en ik wist zeker dat hij wel voor haar had gezorgd. Zo waren die twee gewoon? Ik wilde iets zeggen over Naylene haar buik, want bij Naylene had je duidelijk weinig kunnen zien groeien. Dat zou nu echter niet goed overkomen en natuurlijk had het wel gekund over de echo's. "Je hebt niets opgefuckt. Niemand kan hier iets aan doen." Naylene had het zelf niet eens door gehad! "En je bent er nu bij, je gaat nu alles nog mee maken. Ik weet dat het de maanden die je kwijt bent, niet terug geeft, maar ik weet zeker dat je het goed gaat doen. Je kunt Nay nu zo goed steunen, jullie kunnen nog steeds heel veel dingen samen meemaken." Ze zouden nog een naam moeten bedenken, er moest nog van alles gebeuren in huis. Dan waren er nog maar een paar maanden en daar kwam misschien wel stress bij kijken, maar het kwam wel goed! "Zolang jullie het samen kunnen doen, komt het wel goed."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
‘Hij krijgt vast nog genoeg mooie momenten. Ik hoop dat jij en Calum hem daar van kunnen overtuigen.’ Dat zouden ze vast wel kunnen. Als Ashton naar twee mensen luisterde, dan waren het Calum en Naylene wel! Soms nog met een beetje moeite, maar zij waren wel de mensen die hem rustig konden krijgen en hem konden overtuigen of iets wel of niet te doen. Hij moest nu vast wennen aan het hele idee, dat het al bijna zover was. Dat was eigenlijk ook niet meer dan logisch. ‘Maar ik ben blij dat het goed gaat met jou. Dat is eigenlijk het belangrijkste.’ Want als het goed ging met de moeder, ging het vaak ook goed met het kindje! Naylene zag er ook wel goed uit. Een beetje moe, waarschijnlijk door alle indrukken. Maar ik was ook moe na een lange dag, dus daar was niks mis mee. Het enige probleem was wanneer ik zat, Hoodie juist wakker leek te worden en begon te bewegen. Nu was het nog niet erg, maar in bed was het soms best storend. ‘Wacht, jullie krijgen een meisje?!’ vroeg ik enthousiast. Ondanks dat ik heel blij was met mijn kleine Hoodie en ik beide geslachten echt meer dan prima had gevonden, had ik toch wel een beetje gehoopt op een meisje. Deed niet iedere vrouw dat? Je was zelf een meisje geweest, dus in sommige opzichten was het dan makkelijker. Daarnaast hield ik heel erg veel van tutten! Niet dat ieder meisje dat perse leuk vond, en sommige jongens juist wel. Het had gewoon iets om een meisje te krijgen! Al vond ik het zelf niet erg dat ik een jongetje kreeg! Juist niet! Het was eigenlijk zelfs leuker nu Naylene en Ashton een meisje kregen! ‘Dat is echt zo cute! Het wordt vast een heel mooi poppetje.’ Naylene was een hele mooie vrouw? Met haar rode haren en sproeten! Ashton was ook een knappe man, dus het kon ook niet anders dan dat er een mooi kindje uit zou komen! Naylene was bij me onder het dekentje komen liggen. Waarschijnlijk meer voor de gezelligheid, maar ik vond het juist wel leuk zo. Het had iets knus en veiligs, zeker nu we het hierover hadden. ‘Dat is wel waar. Nu hoeven jullie nog maar een paar maandjes te wachten voordat jullie haar kunnen verwelkomen en knuffelen.’ Ik had het met de volle negen maanden moeten doen! Ik was blij dat ik eindelijk eens over de helft was en dat het einde nu toch steeds sneller in zicht leek te komen. Voor Naylene en Ashton zou het echt nog maar heel kort duren, maar des te sneller ze hun kleintje in hun armen zouden kunnen sluiten. Dat was toch wel het mooiste vooruitzicht, vond ik zelf. Dat ik mijn kindje in mijn armen zou kunnen houden, samen met Calum. Ik kon me alleen maar indenken dat Naylene en Ashton daar ook naar uit zouden kijken. Ik lachte om Naylene, omdat ze zei dat ze zich wel wilde laten leiden door mij. ‘Ik denk dat je vandaag al meer dan genoeg hebt gehoord.’ Het leek me dat ze behoorlijk was overvallen met aardig wat informatie. Zeker aan de reactie van Ashton te zien. Ik kon me wel indenken dat ze op dit moment niet zat te wachten op een presentatie over de hele vijfde maand. ‘Maar het mooiste wat ik over deze maand heb gelezen, is dat het kindje nu ook de hartslag van de moeder kan horen.’ Dat voelde zo speciaal? Ik was al stil geweest toen ik de hartslag van mijn jochie had gehoord, maar nu zou hij die van mij ook kunnen horen. Zo dichtbij was hij dus. Dat hij constant het geklop van mijn hart kon horen. ‘En ik weet dat als jij beweegt, zij juist in slaap valt. Misschien dat jij en Ash kunnen kijken naar iets van zwangerschapsyoga.’ Ik wist dat Ashton van yoga hield! Misschien was dat iets wat ze samen zouden kunnen doen, juist om Ashton ook het idee te geven dat er nog genoeg was wat ze samen mee zouden kunnen maken.

Ashton.
‘Ik zal zo wel mijn excuses aanbieden.’ Dat was waarschijnlijk wel iets wat Linn wilde horen, anders zou ze over een maand opeens boos tegen me doen, omdat ik ooit een keer tegen haar had geschreeuwd en er verder niks meer over had gezegd. Daarnaast was het ook niet netjes om zo tegen haar te schreeuwen. Ze had alleen maar willen helpen, informatie willen geven over wat er nu aan de hand was en dat was ook logisch. Zij was er immers al doorheen gegaan! Ik haalde mijn schouders op toen Calum zei dat hij het zich wel in kon denken. Hij was best empathisch aangelegd, maar op dit moment was er maar één iemand die mijn gevoelens echt kon begrijpen en dat was Naylene. Calum was dan ook wel overvallen met het nieuws, zeker omdat hij en Linn het beide niet hadden verwacht. Toch was het anders. Ondertussen was hij er aan gewend en was het heel normaal dat hij een zoontje zou verwachten. ‘Natuurlijk, maar niet op die manier?’ Je behandelde een vrouw toch anders als ze zwanger was! Natuurlijk had ik Naylene met zoveel mogelijk zorg en liefde behandeld, had ik haar geholpen wanneer ik dat had gekund. Sommige klachten waren nu echter zo anders te verklaren en ik wist zeker dat ik er toch ook anders op zou hebben gereageerd als ik had geweten wat ik nu wist. Als ze vermoeid of chagrijnig was geweest, had ik daar meer begrip voor kunnen tonen! Ze had immers al die tijd al ons dochtertje gedragen! Niet dat we zoveel ruzies hadden gehad, maar van het ene gesnauw kwam het ander. Het voelde gewoon alsof ik Naylene in de steek had gelaten, maar tegelijkertijd had zij het ook niet geweten. ‘Maar dat is het stomme?’ Niemand kon er ook iets aan doen! Naylene kon er niks aan doen dat haar lichaam andere signalen had afgegeven. Ze was ongesteld geweest, natuurlijk ging ze er dan niet vanuit dat ze zwanger was. Zij kon het ook niet helpen dat de baby wat meer naar achteren lag, waardoor ze nog geen duidelijke buik had zoals Linn. En ik kon er niets aan doen dat ik er ook niet aan had gedacht. Toch maakte dat het niet beter. Het voelde gewoon kut, alsof we opeens vooruit waren gegaan in de tijd. Opeens hadden we nog maar vier maanden, terwijl er nog zoveel geregeld zou moeten worden. We zouden een babykamer in moeten richten, spullen moeten kopen. Het huis zou babyproof moeten worden gemaakt, wat bij ons nog best een klus zou worden. We zouden onze boodschappen aan moeten passen, er zouden dingen geregeld moeten worden met werk. Alles stond op het punt om zo drastisch te veranderen en het voelde voor mij alsof we geen tijd hadden. Zeker nu ik het zo hardop had gezegd en had gehoord. Het was niemand zijn of haar schuld, maar dat nam mijn gevoelens niet weg. Ik keek opzij naar Calum, die me ervan probeerde te verzekeren dat ik er nu was. Natuurlijk was ik er nu! Ik wilde dit kindje juist heel erg graag en vanaf nu wilde ik ook heel erg graag en hard mijn best doen. Het voelde gewoon heel slecht dat ik het eerste gedeelte al voor zo’n grot deel had gemist. Ik wist zelf ook wel waar de onzekerheid vandaan kwam en ik wist ook dat ik het met Naylene zou moeten bespreken. Dat wilde ik ook wel doen, straks. ‘Het voelt gewoon kut.’ Dat deed het gewoon en geen woord van Calum zou dat kunnen veranderen! Natuurlijk kwam er nog genoeg aan, zouden we nog samen naar de dokter gaan en al dat soort dingen, maar er waren ook al zoveel dingen gebeurd. ‘Er komt ook nog wel genoeg, maar toch. Het voelt als een behoorlijke stroomversnelling. Jullie hebben de tijd gehad om het rustig te bekijken, om er aan te wennen en dingen stap voor stap uit te voeren. Nay en ik hebben dat gewoon niet meer?’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld