Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO▲All that you are, is all that I'll ever

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Een paar dagen later (:
---
Edyn.
Het kamperen was altijd fijn om te doen. We kwamen al jaren bij hetzelfde huisje en het was altijd fijn om daar te zijn. Het was jammer dat er altijd een einde aan kwam. We hadden het dit jaar echter weer heel erg leuk gehad. Ondanks dat Rhi een beetje gemeen had gedaan, had ze op een gegeven moment niet heel erg veel meer tegen Luke kunnen doen. Hij had ook een paar dagen rust nodig gehad en die had hij gekregen. Hij had niet de hele week kunnen blijven, wat wel jammer was. Michael had ook iets eerder weg gemoeten, omdat ze hadden moeten repeteren. Daar was hij nu nog steed best wel druk mee bezig, wat betekende dat ik overdag in mijn eentje thuis was. Iets wat ik niet vervelend vond, al merkte ik wel gewoon dat er iets miste. Iemand. De laatste paar weken had ik wel geprobeerd om zoveel mogelijk na te denken wat ik moest gaan doen. Een nieuw schooljaar zou bijna weer beginnen en als ik opleiding wilde gaan volgen moest ik me daar binnenkort voor inschrijven. Ik vond het echter moeilijk om te bepalen of ik dat wilde? Mijn ouders hadden gezegd dat ik moest kijken naar mijn toekomst en moest bepalen wat ik daar in zag? Voor mij was dat niet zo heel erg moeilijk? Ik zag Michael in mijn toekomst, onze diertjes en misschien dit huis. Een ander huis zou echter ook wel kunnen. Maar dat was wat ik wilde. Op een gegeven moment zouden er kindjes bij komen. Ik kon niet echt voor me zien dat ik dan nog zou gaan werken? Ik wist echter ook dat ik hier niet alleen maar kon zitten, terwijl ik verder niet heel erg veel deed. Ik was er gewoon nog niet over uit wat ik precies wilde doen en ergens was dat best wel moeilijk. Ik hing de laatste kleding weg in de kast. Het rook weer lekker fris, wat ik wel echt belangrijk vond aan de kleding! Al was het bijna net zo belangrijk dat alles op een goede manier hing, want je moest het wel terug kunnen vinden. Ik hoorde de bel gaan, terwijl ik eigenlijk niemand verwachtte. Misschien was het een pakketje voor de buren? Iets wat ik nooit erg vond om aan te pakken. Ik wist wel zeker dat het niets voor mezelf was, want ondanks dat ik best wel wat had willen bestellen, had ik willen wachten totdat ik kon shoppen met Frankie! Ik zette de wasmand aan de kant en liep naar beneden, waar de hondjes al voor de deur stonden. Ze waren beiden aan het blaffen. “Is goed, ik ben er, jullie hoeven niet meer te blaffen.” Ik had gehoord dat de bel was gegaan. Ik vond het wel lief dat ze het altijd aan gaven. Daarna waren ze ook eigenlijk altijd wel weer stil. Ik opende de deur en zag Frankie daar staan. Alleen niet hoe ik haar gewend was om te zien! Normaal stond er een vrolijke glimlach op haar gezicht, nu stonden er tranen in haar ogen. Iets wat vreselijk was om te zien. “Lieverd toch.” Fluisterde ik zachtjes. Ik wist niet wat er aan de hand was, maar het was wel duidelijk dat ze zich niet goed voelde, daarom stapte ik naar haar toe en sloeg mijn armen om haar heen. Ik streek zachtjes over haar rug, want ze leek me echt behoorlijk van streek. “Kom binnen.” Ik liet haar even los, zodat ik haar hand vast kon pakken en haar mee kon nemen naar binnen. Ik wist niet wat er was gebeurd, maar het zag er echt niet goed uit. “S-sorry ik wist niet z-zo goed waar ik naar t-toe moest.” Ik nam Frankie mee naar de woonkamer. “Dat geeft helemaal niets! Ik ben blij dat je hier naar toe bent gekomen. Het is beter om niet alleen te zijn als je je zo verdrietig voelt.” Ik ging met haar op de bank zitten en sloeg mijn armen om haar heen. Ik wist niet of Frankie wilde vertellen wat er aan de hand was, maar als ze dat wilde dan was er ik er om te luisteren. Anders zou ik er voor zorgen dat het ze zich iets beter zou voelen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Frankie.
Ik had gewoon niet geweten waar ik naar toe had gemoeten. Ik had niet op mijn kamer willen zitten, waar al mijn boeken en mijn laptop hadden gestaan. Die hadden me er alleen maar aan doen laten denken en dat was juist iets wat ik nu niet wilde. Mijn vriendinnen hadden nog les en het was geen optie om naar huis te gaan, aangezien dat ontzettend ver was. De enige plek waar ik aan had kunnen denken, was bij Edyn en Michael geweest. Dus was ik daar naar toe gegaan. Tijdens het reizen had ik geprobeerd om mijn tranen in te houden. Anders had iedereen me vast vreemd aangekeken. Toch was het in mijn hoofd wel door gegaan. Ik had nergens aan kunnen denken, alleen maar aan het bericht wat ik had gekregen waarin had gestaan dat ik geen voldoende had gehaald voor mijn scriptie. Dat betekende dat ik mijn diploma nog niet in ontvangst zou mogen nemen. Het voelde alsof alles waar ik al die jaren zo hard voor gewerkt had, voor niks waren geweest. Alsof de vloer onder mijn voeten vandaan was getrokken en ik naar beneden viel. Alsof er geen einde aan kwam. Zodra ik bij Edyn en Michael voor de deur had gestaan, en Edyn de deur had geopend, had ik mezelf niet meer in kunnen houden en waren de tranen gekomen. Gelukkig nam Edyn me mee naar binnen. Op de bank sloeg ze haar armen om me heen, wat wel heel erg fijn voelde. Het voelde veilig. Ik mocht hier huilen en dat was oké. Het voelde ook alsof ik alleen maar kon huilen op dit moment. Ik voelde me zo verschrikkelijk kut? Ik had er op gerekend dat ik mijn scriptie zou halen. Iedereen! Nu moest ik mijn ouders bellen met het bericht dat ze niet naar Los Angeles zouden hoeven komen. Mijn broer had nu voor niks verlof aangevraagd van zijn werk om er bij te kunnen zijn! En ik moest door, maar ik wist niet eens hoe ik dat zou moeten doen. Hoe kon je door werken aan iets wat je nu blijkbaar zo slecht had gedaan, dat je het niet had gehaald? Ik had nog niet eens aangedurfd om te kijken wat ik precies fout had gedaan. Ik wilde het ook helemaal niet weten. Ik wilde gewoon mijn laptop en mijn scriptie zo ver mogelijk weg gooien, alsof het niet meer bestond. ‘Ach, lieverd,’ fluisterde Edyn zachtjes. Ze deed haar best voor me. Ze aaide over mijn rug en door mijn haar, ze hield zich dicht tegen me aan. Ondanks dat het heel fijn was, zou ze het niet voor me op kunnen lossen. ‘Wil je me vertellen wat er is gebeurd?’ vroeg Edyn aan me. Ik haalde huilend mijn schouders op. Het zou er niks aan veranderen. ‘Soms is het goed om er over te praten. Maar als je dat liever niet wil, dan is dat ook goed. Dat vertel ik Mikey ook altijd. Soms komt hij het dan later alsnog vertellen. Dat mag ook altijd.’ Edyn was zo lief. Ze was echt een heel vriendelijk persoon, met een heel groot hart. Ze deed zo haar best voor iedereen en ze wilde er nu ook voor mij zijn. Dat vond ik echt ontzettend lief van haar. ‘Ik… Ik.’ Ik kwam niet veel verder dan dat door nog meer te huilen. Het zou de eerste keer zijn dat ik het hardop zou zeggen. Dan zou het allemaal echt zijn. Nu kon ik het nog verstoppen. Doen alsof ik het bericht nog niet had gekregen. Ik wist zeker dat mijn ouders vandaag ook aan de telefoon zouden hangen, want ze wisten dat ik het vandaag zou horen. Ik kon het ze toch niet vertellen? In ieder geval niet zo! Edyn bleef over mijn rug aaien, terwijl ze geduldig afwachtte totdat ik het wel kon vertellen. ‘I-ik heb het n-niet gehaald…’ ‘Wat niet?’ vroeg Edyn verbaasd. Ik schudde mijn hoofd. ‘M-mijn scriptie?’ Ik had hem zo graag wel willen halen. Ik had echt gedacht dat ik het had kunnen halen! En nu kreeg ik opeens de klap in mijn gezicht dat het niet was gelukt. Dat was verschrikkelijk!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
Ik was blij dat Frankie hier naar toe was gekomen. Hier moest ze niet in haar eentje doorheen gaan. Iedereen mocht zich af en toe verdrietig voelen, dat was niet eens heel erg gek. Vorig jaar was er een hele tijd geweest dat ik me ook echt vreselijk had gevoeld. Uiteindelijk kwam je er wel overheen. Het bleef in je leven, maar dan begon het minder pijn te doen. Het verdriet nam langzaam af. In het begin was het echter vreselijk. Alsof je leven aan het instorten was, wat de reden ook was van het verdriet. Frankie vertelde dat ze zo verdrietig was omdat ze haar scriptie niet had gehaald! Iets waar ze zo druk voor bezig was geweest. Al haar dagen had ze er aan besteed! Ze had er zelfs aan geschreven op de dag dat ik haar had ontmoet, terwijl ze die dag naar een concert zou gaan. Ze was er zo serieus mee om gegaan! Echt heel erg! Want toen wij op vakantie waren geweest, was zij nog bezig geweest om het zo goed mogelijk af te schrijven. Nu had ze het ineens niet gehaald! Iets wat echt heel erg oneerlijk was! “Och lieverd toch.” Fluisterde ik zachtjes. “Dat is vreselijk.” Ik wist hoeveel tijd ze er aan had besteed! Het was echt niet alleen de tijd die ze normaal ook aan school en lessen zou hebben besteed, maar ook in haar weekenden en zelfs nu andere mensen op vakantie gingen. Dat was toch niet eerlijk! Ik kon het niet beter maken. Ik kon er niet voor zorgen dat ze het wel ineens zou halen, ondanks dat ik wilde dat ik het wel kon doen! Het liefst belde ik naar haar school om te vertellen dat ze iets verkeerds hadden gedaan, dat ze er voor moesten zorgen dat ze haar scriptie toch had gehaald, want zo had het moeten gaan. Frankie had zich zo verheugd op haar vrije tijd, we hadden zelfs samen al wat plannen gemaakt, maar ze zou ook naar haar familie gaan die toch een eindje weg woonde! Ze had nog verteld dat ze op zoek moest naar een jurk voor de uitreiking, allemaal leuke dingen! “Je hebt er zo hard voor gewerkt.” Ik zag Frankie voorzichtig knikken, al werden haar snikker er niet heel erg veel minder door. Ik streek zachtjes door haar haren, misschien dat het haar iet rustiger maakte. Zelfs als dat niet zo was, dan maakte het niets uit, als er tranen uit moesten, moest ze die gewoon laten gaan. Verdriet moest er soms gewoon uit. “En je verdiende het om het te halen. De leraar is stom dat ze het af hebben gekeurd.” Dat was wel echt zo. Al had ze misschien iets niet gedaan wat ze wel had moeten doen. Maar dat was nu niet iets wat er toe deed. Waarschijnlijk moest ze er nu nog een paar maanden aan besteden en ze was al zo uitgeput geweest de laatste paar weken. Iets wat gewoon vervelend was om te zien! “Je bent zo slim Frankie, echt heel erg slim en ik weet zeker dat je het gaat halen. Maar dat betekent niet het nu heel erg kut is dat je het niet hebt gehaald.” Ik gebruikte normaal niet graag woorden als die, maar het was ook gewoon heel erg kut? Ik vond het zo vervelend voor Frankie. Ze had er zoveel aan gedaan en nu viel dat een beetje in elkaar? Alsof het helemaal niets was wat ze had gedaan. Ze had er zoveel tijd in gestpot. “Je mag hier gewoon blijven oké? Je kan hier vannacht misschien blijven slapen. Sowieso dat je hier kan blijven eten, dan maak ik hetgeen wat je lekker vindt.” Daarvoor moest ik misschien nog wel even naar de winkel, iets wat ik niet nu zou doen. Ik wilde Frankie hier niet alleen achter laten! Ik wist daarbij wel zeker dat ze zelf geen zin had om de deur uit te gaan. Dus dan moesten we nog even wachten totdat Michael terug was. Ik zag de hondjes bij de bank staan. “Ja kom maar, Frankie heeft knuffels nodig.” Ik klopte op de bank, zodat ze er op zouden springen. Vervolgens zette ik Pixie bij Frankie op schoot. Loulou zat al naast haar!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Frankie.
Edyn was ontzettend lief. Misschien was ik daarom ook wel hier naar toe gegaan. Omdat ik had geweten dat ze me had willen troosten. Omdat ik een paar armen om me heen nodig had gehad en niet had geweten waar ik ze anders had moeten vinden. Edyn was er nu voor me. En ondanks dat haar woorden misschien niet alles konden oplossen nu, was het fijn om te weten dat ze achter me stond. ‘Dat is heel erg lief van je, Edyn.’ Ik wilde hier wel graag blijven. In ieder geval eten. Misschien dat ik vanavond wel weg zou gaan, maar dat zou ik dan wel weer zien. Ik vond het fijn dat ik nu een plekje had waar ik rustig kon zitten, ver weg van de campus en alles wat daar gebeurd was. Ik sloeg mijn armen om Pixie heen en liet mijn vingers over zijn vachtje glijden. Het was lief dat Edyn me zo ontving en dat ze haar best deed om me te troosten, op wat voor een manier dan ook. Edyn wist echter ook wel dat het niks zou veranderen aan hoe de situatie nu was. ‘Ik dacht gewoon echt dat ik het wel zou halen?’ Ik had het echt gedacht! Misschien niet met het hoogste cijfer wat haalbaar was, maar ik had wel echt geloofd dat ik alles had gedaan wat ik had kunnen doen! Voor mijn gevoel was ik alle punten nagelopen, had ik mijn berekeningen er goed in verwerkt en had ik mijn theorie voldoende onderbouwd. Nu voelde het alsof alles voor niks was geweest en dat was misschien nog wel het ergste. Dat al mijn werk in één keer weg werd geveegd door een beoordelaar die misschien niet eens door had hoeveel werk ik er wel niet aan had gehad. ‘E-en wat moet ik nu? Er nog een keer maanden aan werken? Ik had zo goed als alles al geregeld!’ Nu zou ik net zo goed al mijn plannen voor de zomer af kunnen zeggen, want ik moest hier weer mee verder! En dat terwijl ik al zo hard aan had gewerkt. Niet hard genoeg, of misschien niet goed genoeg. Het voelde gewoon alsof ik had gefaald. Alsof ik zo erg had gefaald dat ik er nooit meer vanaf zou kunnen komen. Ik bleef Pixie vasthouden en stak mijn andere hand uit naar Loulou, die zich gewillig liet aaien. Heel even schoten hun hoofdjes omhoog toen ze hoorden dat de voordeur open en dicht ging, maar ze bleven zitten. Michael kwam de kamer binnen en leek duidelijk te schrikken van wat hij hier zag. ‘Hé, Franks.’ Michael liep naar me toe en knielde voor me neer, waarna hij zijn handen op mijn knieën legde. ’S-Sorry,’ fluisterde ik. Hij wilde vast ook alleen maar thuis komen bij Edyn, om nog samen van hun middag te genieten. Nu kwam ik dat verpesten! Michael schudde echter zijn hoofd en Edyn zei al wat hij waarschijnlijk wilde zeggen: ‘Je hoeft geen sorry te zeggen. Het is goed dat je hier naar toe bent gekomen. Wij zorgen wel voor je. Wij allemaal,’ stelde Edyn me gerust. Ze was zo lief dat ik er alleen maar meer van moest huilen. Michael keek vragend van mij naar Edyn, omdat hij natuurlijk geen idee had wat er precies aan de hand was. ‘Ze heeft haar scriptie niet gehaald,’ fluisterde Edyn voorzichtig. ‘Awh, Franks.’ Michael zijn stem klonk vol medelijden. Zachtjes streken zijn handen over mijn knieën. ‘Mag je het nog opnieuw doen?’ Ik knikte. Dat mocht nog wel. Ik wist alleen niet in hoeverre ik alles opnieuw moest doen. Of dat ik misschien toch niet zoveel moeite er voor zou hoeven doen. Het idee dat ik een groot deel zou moeten wissen, maakte me zo moedeloos dat ik gewoon weg wilde kruipen onder een dekentje. ‘Hé, hé. Kijk me eens aan.’ Michael sprak op zo’n rustige toon dat het haast vanzelf ging. Ik veegde mijn tranen weg en keek hem door mijn betraande ogen aan. ‘Het is fucking kut, echt. We weten hoe hard je er aan hebt gewerkt. En je hebt je best gedaan,’ verzekerde Michael me. Dat was lief, maar mijn best was duidelijk niet goed genoeg. Anders had ik het wel gehaald! ‘Je moet het nu gewoon stap voor stap bekijken, oké? Je mag je kut voelen, dat mag je de hele week nog doen. En als er een dag is waarop je je beter voelt, dan begin je met iets kleins.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
Ik vond het echt heel erg voor Frankie. Ze verdiende het beste in het leven. Bijna was ze klaar geweest met school, er waren zoveel grote plannen in haar hoofd voorgekomen. Ze had vooral willen genieten van de vrije tijd die ze zou krijgen. Nu was dat ineens over en dat was heel erg vervelend! Ik was wel blij dat Michael er ook was, hij wist nog iets beter wat hij moest zeggen. Daarbij verdiende Frankie nu zoveel mogelijk knuffels als ze kon krijgen. Helemaal als ik zo eventjes weg zou gaan. Dan kon Michael hier blijven en een beetje voor haar zorgen. Dat had ze nodig! Iemand tegen wie ze aan kon kruipen en gewoon even met haar zou zitten. Michael was daar heel erg goed in! Hij had me vorig jaar ook heel erg goed geholpen toen ik me niet lekker had gevoeld. Het liefst was ik toen in bed blijven liggen, maar Michael had me er uiteindelijk uitgekregen! Misschien zouden we straks ook wel een bad klaar kunnen maken voor Frankie, die dan even een tijdje daar in kon liggen, om wat rustiger te worden. We moesten gewoon goed voor haar zorgen! “Ik ga zo naar de winkel, om wat eten te halen voor vanavond, waar heb je zin in lieverd?” Ik streek even over Frankie haar rug heen. Volgens mij was ze al wel wat rustiger geworden, maar dat soort dingen kwamen altijd wel terug. “Dat hoeft echt niet Edyn.” Fluisterde ze zachtjes, waarop ik meteen mijn hoofd schudde. Natuurlijk moest het wel! Het was iets wat ik met gemak kon doen en alle kleine beetjes zouden op het moment zou helpen. “Natuurlijk wel. Eten maakt het echt niet meteen helemaal goed, dat weet ik ook, maar iets eten is nooit verkeerd en dan kan het nu beter gewoon iets lekkers zijn.” Het maakte me niets uit hoe lang het zou duren voordat ik er klaar mee was. “Chicken and waffles?” vroeg Frankie voorzichtig. “Maar we kunnen het ook gewoon bestellen hoor, of iets anders mag ook. Je hoeft niet zoveel te doen.” Nogmaals schudde ik mijn hoofd. “Nee natuurlijk kan dat. Ik ga naar de winkel en haal er alles voor.” Ik had wel een wafelijzer thuis en ook iets waarin ik de kip wel kon frituren. Heel erg gezond was het allemaal niet, maar dat maakte nu ook helemaal niets uit! Desnoods gooide ik er nog een salade bij om het een beetje fris te houden. “Mikey blijft hier, bij je, toch Mikey?” Ik streek nog even door Frankie haar haren voordat ik op stond. “Ja, ik blijf hier.” Stemde hij met me in, waarna hij de plaats op de bank in nam. “Dankjewel.” Fluisterde ik. Ik wist dat Michael het niet altijd even fijn had gevonden dat ik met Frankie om was gegaan. In het begin had hij misschien een beetje getwijfeld over het feit of we wel echt vriendinnen waren. Dat waren we ook wel echt! Ik was diegene die op haar af was gestapt! Ik gaf Michael een kus en kon het niet laten om nog een keer door Frankie haar haar heen te woelen. “Als er nog iets is wat je graag wil hebben, moet je me even een berichtje sturen oké? Of het aan Michael vertellen, dan stuurt hij me wel een berichtje.” Ik was sowieso van plan om nog wat lekkere dingen mee te nemen. Iets van ijs, voor na het eten, of wat lekkers te drinken. Alles om er voor te zorgen dat Frankie zich een klein beetje beter voelde. “Doei lieverds, zorg goed voor Frankie oké?” Zei ik nog tegen de hondjes, voordat ik naar de gang liep. Ik stapte in een paar schoenen die daar stonden en pakte mijn tas, zodat ik weg kon gaan. Ik hoopte dat ik zo snel mogelijk weer terug zou zijn!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Frankie.
Michael en Edyn waren ontzettend lief voor me geweest. Terwijl Edyn eten had gehaald bij de supermarkt, had Michael zijn armen voor me geopend en had ik tegen hem aan mogen kruipen. Daarna had hij zelfs nog een tijdje zachtjes gitaar voor me gespeeld, terwijl ik niks meer had gedaan dan geluisterd. We hadden samen gepraat en hij had gezegd dat ik mijn ouders niet onder ogen hoefde te komen vandaag, als ik me daar nog niet goed bij voelde. We hadden letterlijk mijn mobiel aan de kant gelegd. Zodra Edyn weer thuis was geweest, met alle boodschappen, had ze een warm bad voor me klaar gemaakt. Ik had iets lekkers van Lush mogen uitkiezen en ik had in bad kunnen liggen totdat het eten klaar was geweest. Edyn had zich behoorlijk uitgesloofd. Het was ontzettend lekker geweest. Als toetje had ze een grote bak ijs gehaald, die we met z’n drietjes op hadden gegeten. Ik had mogen blijven slapen, maar ze hadden tegen die tijd al zoveel voor me gedaan, dat ik ze niet nog meer tot last had willen zijn. Michael had aangeboden om me naar de campus te brengen, waardoor we samen een tijdje in de auto hadden gezeten. Ik had hem verteld dat hij er erg goed in was; mensen kalmeren. Hij had het een beetje weggewuifd en gezegd dat hij het lang niet zo goed kon als Edyn. Hij deed het op een andere manier, had ik hem vervolgens verteld. Eentje die ik heel erg had gewaardeerd. Michael had me verteld dat hij zelf ook niet altijd even lekker in zijn vel zat. Dat hij er zelfs hulp voor had gezocht. Iets wat best een persoonlijk iets was om te horen. En erg bijzonder dat hij het met me had willen delen. Eenmaal in mijn kamer was ik meteen in bed gekropen en door al het gehuil, het bad en het vele eten, was ik vrijwel meteen in slaap gevallen en had ik aan één stuk door geslapen, totdat er op de deur werd geklopt. Tegen de tijd dat ik mijn ogen had geopend, hoorde ik al stemmen en viel het felle licht van de gang op mijn gezicht. ‘Frankie, het is voor jou,’ zei mijn huisgenoot, waardoor ik me omdraaide. Ik hield mijn hand voor mijn ogen en kwam iets overeind. ‘En kun je de volgende keer geen mensen uitnodigen om half acht in de ochtend als ik kan uitslapen?’ voegde ze er nog aan toe. Ik had helemaal niemand uitgenodigd! Ik ging rechtop zitten en wreef in mijn ogen. ‘Hé, Franks. Hoe is het met je?’ Ik herkende de stem van Edyn, maar ik snapte niet waarom ze er nu was! Het was veel te vroeg. ‘Edyn? Wat doe je hier?’ Ik snapte het echt niet. Edyn zette haar tas op de grond en deed het lampje bij mijn bed aan. Vervolgens ging ze op de rand zitten, zodat ze me een knuffel kon geven. ‘Ik moest wel vroeg komen, anders zijn we niet op tijd. We moeten er natuurlijk wel zijn als ze open gaan!’ Ik begreep echt niks van wat Edyn nu vertelde. ‘Wat gaat open? Wie?’ Ik wist gewoon niet waar ze het over had. Edyn liet me los en streek mijn haren uit mijn gezicht. ‘Het park! Disneyland!’ Ik had het idee dat ik droomde. Waarom zou Edyn anders in mijn kamer komen en me vertellen dat we naar Disneyland zouden gaan. Dat sloeg toch helemaal nergens op? Toch leek het allemaal behoorlijk echt te zijn. Edyn bukte en pakte een donkerbruine zak, waar het logo van een ontbijttentje hier in de buurt stond. ‘Ik heb eten gehaald. Dan kun je dat straks opeten. Maar we moeten je eerst klaar maken!’ Edyn zette de zak naast me neer en kwam vervolgens overeind, waarna ze naar de kast liep die aan mijn kant van de kamer stond. Ze opende de deuren en liet haar vingers door de kleding heen glijden. Ik wreef nogmaals over mijn gezicht, om er zeker van te zijn dat ik geen spoken zag. ‘Gaan we echt naar Disney?’ vroeg ik voor de zekerheid. Misschien had ik het wel verbeeld! ‘Natuurlijk gaan we! En we blijven zelfs een nachtje, zodat we morgen ook nog kunnen.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
Michael en ik hadden er gisteravond nog wel even over gepraat toen hij weer terug was gekomen. Beiden hadden we het vreselijk gevonden om Frankie zo verdrietig te zien. Iedereen zat echter wel eens niet lekker in zijn vel, daarom hadden we wel geprobeerd om haar zoveel mogelijk duidelijk te maken dat het oké was om zich zo te voelen. Het eten, het bad en de rust van de avond hadden volgens mij wel een beetje geholpen, het kon er echter nooit voor zorgen dat Frankie haar scriptie ineens zou halen. Om alles een beetje te vergeten, wilde ik Frankie twee mooie dagen bezorgen. Ook dat zou het niet oplossen, maar hopelijk kon ze het een beetje los laten en gaf het weer een beetje energie om verder te gaan met het verslag. Voor nu was het echter belangrijk dat we in Disneyland kwamen! Frankie verdiende een verrassing en iedereen werd in mijn ogen blij van de happiest place on earth! Daarom werd het ook zo genoemd. Ik liet mijn vingers over de verschillende stofjes van de kleding van Frankie glijden. Ze had best een kleine kast, haar kamer was ook niet heel erg groot, dat terwijl ze hem moest delen met iemand die net niet eens heel erg aardig had gedaan! Ik haalde uiteindelijk wat kleding uit de kast, waaronder iets om in te slapen vannacht en iets voor morgen. Voor nu legde ik een leuke flowy vestje neer, waaronder ze het topje en een comfortabele broek, omdat we toch een eind moesten wandelen. “Kleed jij je maar om, dan ga ik voor de andere dingen zorgen.” Ik schoof de kleding in haar richting, zodat ik de rest vast in kon pakken in een tas, die ik ook in de kast had gevonden. Ik had ook nog even de tijd om haar bed op te maken, voordat ik het tasje pakte waar haar make-up in zat. “Kom ga maar zitten, dan doe ik je make-up wel.” We hadden nog wel eventjes de tijd al wilde ik wel echt op tijd bij het park zijn. Daar had je het meest aan! In twee dagen kon je lang niet alles zien, maar we konden proberen wat Frankie het leukste zou vinden. “Dat hoeft niet hoor?” Ik wist dat het niet hoefde maar ik wilde nu een beetje voor haar zorgen. “Weet ik, maar ik wil het wel heel erg graag doen. Je hebt gewoon even rust nodig.” Ik wachtte totdat ze op de stoel ging zitten. “Kunnen jullie misschien stiller zijn?” Ik keek even in de richting van de kamergenootje van Frankie en keek vervolgens weer terug, waar ik een raar gezicht trok. Het was niet heel erg netjes om te doen! Het was misschien een beetje vroeg maar niet te vroeg om dit soort dingen te doen. Ik deed dan ook gewoon wat ik van plan was geweest, haar make-up en haar haren, zodat ze het zelf niet hoefde te doen. Alles met uitzondering van haar lippen, want ze moest zo toch nog eten. “Ben je klaar om te gaan?” Vroeg ik naar ongeveer een half uurtje. “Ik kan echt niet geloven dat we naar Disneyland gaan.” Fluisterde Frankie. “We gaan toch echt. En we gaan het heel erg leuk hebben. Je verdient het.” Ze verdiende het om gewoon even weg te zijn uit deze plaats, anders zou ze toch alleen maar na gaan denken over de erge dingen. Natuurlijk mocht ze zich nog steeds heel erg rot voelen, juist! Je gevoelens hoorde je niet te onderdrukken, maar soms kon je ze wel even afleiden. Ik had me ook het beste gevoeld toen Michael me even onder de dekens vandaan had gehaald en me in bed had gezet. Dat was iets wat ik gewoon nodig had gehad. “Kom.” Ik pakte de ingepakte tas van de grond en haakte mijn arm in die van Frankie, zodat ik haar mee kon nemen naar buiten. Ik keek nog even om naar de deur. “Je kamergenootje is niet echt een ochtend persoon of wel?” Vroeg ik. Ze had niet heel erg netjes gereageerd. “Of had ze gisteren weer een sok aan de deur gehangen en was ze daarom zo moe?” Ik vond het echt een raar idee dat ze een sok aan de deur moesten hangen als ze seks wilden hebben? Zoiets kon je soms toch ook niet plannen, op sommige momenten kwam het er gewoon van! Dan was het toch gek dat je het al aan moest geven.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Frankie.
Ik wist echt niet waar ik Edyn aan had verdiend. Edyn en Michael! Ze waren al zo lief voor me geweest en blijkbaar hadden ze dat nog niet eens genoeg gevonden, want Edyn had me meegenomen naar Disneyland. Het was een hele verassing geweest toen ze in de ochtend voor mijn deur had gestaan. Ik had er totaal niet op gerekend! Edyn had echter rustig de tijd genomen om me wakker te laten worden, ze had eten en drinken voor me meegenomen en alles verzameld wat ze nodig had gehad. Toen ik me eenmaal aan had gekleed, had ze mijn make-up gedaan. Ondanks dat het niet has gehoeven, had het best fijn gevoeld om de kwasten over mijn gezicht te voelen en nergens mee bezig te zijn. Al was het fijnste misschien nog wel Disneyland zelf. Toen we daar waren geweest, had Edyn me verteld dat ze er een tijdje had gewerkt. Ze was vriendinnen geweest met de prinsesjes, wat volgens mij bad betekend dat ze een prinsesje had mogen spelen! Daardoor had Edyn echter ook heel veel over Disneyland en de prinsessen kunnen vertellen. Dat was al heel leuk geweest, zeker in de rijen waarin we hadden gestaan. Het was echt een hele mooie plek. Ik snapte wel waarom Edyn me eer mee naar toe had genomen. Iedereen was er vrolijk, alles zag er zo mooi uit en alle karakters waren ontzettend lief! Edyn had me meegenomen naar de prinsesjes, die me heel goed hadden geknuffeld toen Edyn had verteld dat er een gemene heks was geweest die me verdrietig had gemaakt. Door de dag heen hadden we ook ontzettend veel lekkers gehaald en ik had van Edyn zelfs een paar oortjes gekregen! Ik had zelfs nog een knuffel uit mogen kiezen in één van de winkels. Ik had echt niet geweten wat ik had moeten kiezen, want er waren er zoveel geweest en Edyn had al zoveel geld aan me uitgegeven! Uiteindelijk was ik niet de winkel uit gegaan zonder een knuffel, namelijk die van Winnie! We hadden al een paar foto’s met hem gemaakt, net zoals van ons samen en van elkaar. Ik had een hele leuke van Edyn gemaakt in de draaimolen. Hij was echt heel erg leuk geworden! Edyn had ook van mij foto’s gemaakt, eigenlijk wel door het hele park heen. Het had voor een hele leuke sfeer gezorgd en daar was ik haar heel erg dankbaar voor, want dat had ik wel nodig gehad. Nadat we de hele dag door hadden gebracht in het park, en zelfs de show in de avond hadden bekeken, waren Edyn en ik terug gegaan naar het hotel. Want ook dat had ze geregeld! We hadden een overnachting, waardoor we morgen nog een dag zouden kunnen gaan. Ondanks dat het een hele vrolijke dag geweest, had het ook veel energie gekost en ik merkte aan mezelf dat ik nu best moe was. We hadden het heel leuk gehad, maar het haalde uiteindelijk niet weg wat er was gebeurd. Edyn had het ook wel door. Ik had net een tijdje stilletjes op het bed gezeten en Edyn was naast me komen zitten. Ze had me gevraagd of ik wat had willen doen, maar ik had mijn hoofd geschud en me tegen haar aan laten zakken. Edyn had uit de plastic zak de gekochte knuffel gepakt, zodat ik die had kunnen knuffelen. Zo nu en dan had ze door mijn haren geaaid. Iets wat wel heel fijn aanvoelde. ‘Frankie?’ vroeg Edyn zachtjes, waardoor ik op keek naar haar. ‘Mag ik je iets vertellen?’ vroeg ze vervolgens, waarop ik knikte. ‘Natuurlijk mag je dat. Wat is er?’ Het klonk best serieus. Het was niet iets leuks. Dat merkte je namelijk wel aan Edyn. Of het leuk was of niet. Nu klonk het alsof ze iets te vertellen had wat misschien wel minder was. Ondanks dat ik zelf misschien niet lekker in mijn vel zat, wilde ik er wel voor Edyn zijn! Misschien had zij dit uitstapje ook wel nodig.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
De magie in de parken zouden me nooit vervelen. Ik had hier gewerkt en wist van veel dingen hoe het in elkaar zat, dat het soms ook even niet magisch was. Voor mij had het echter nooit zo gevoeld. Ik had iedere dag bijzonder gevonden. Michael had me vorig jaar mee genomen naar ieder Disneypark in de wereld. Daar had ik kunnen zien hoe verschillend het was geweest. Ondanks dat een favoriet bijna onmogelijk was, zou ik misschien wel voor Anaheim kiezen, omdat het een beetje als thuiskomen voelde. Vandaag had ik Frankie een paar dingen kunnen laten zien en vertellen. Zij had echter mogen bepalen wat we hadden gedaan. De prinsesjes waren wel heel erg leuk geweest om weer te zien! Volgens mij had Frankie ze ook heel erg leuk gevonden om te zien. We hadden heel wat foto’s te gemaakt, niet alleen met de prinsjes maar door het hele park. Ik hield er van om dit soort dingen vast te leggen? Als ik er dan naar terug keek, kreeg ik een grote glimlach op mijn gezicht. Die glimlach was nu eventjes weg en dat was helemaal niet zo erg. We waren hier omdat Frankie iets heel erg naars mee had gemaakt, iets wat we niet hoefden te vergeten, dat wilde ik haar nu eigenlijk wel vertellen. Ik wilde graag dat ze wist wat mij ooit heel erg verdrietig had gemaakt, nog niet eens zo heel erg lang geleden. Dat ik daar nog steeds aan dacht en me dan nog wel verdrietig voelde, maar het was oké om je zo te voelen. Iedereen had het dat gevoel wel eens gehad, op welke manier dan ook. “Nog niet zo heel erg lang geleden, rond de verjaardag van Mikey, was er iets wat mij ook heel erg verdrietig heeft gemaakt? En ik wil er je over vertellen.” Zei ik zachtjes. Het was nog best wel iets moeilijks om over na te denken. Ik kon me er zo weer verdrietig om voelen? Iets wat gewoon best wel vervelend was, ondanks dat ik er ondertussen wel vrede mee had gekregen. Frankie knikte, ten teken dat ik er over kon vertellen. Ik had ook wel geweten dat ik dat had gekund. Ze was een schatje! “Ik dacht dat ik zwanger was?” fluisterde ik zachtjes. Dat had ik echt gedacht. “Mijn ongesteldheid was te laat, ik was misselijk in de ochtend en mijn buik was een beetje opgezwollen.” Het had echt geleken alsof ik zwanger was geweest! Alles had er op gewezen. “Dus we deden een test?” Wederom knikte Frankie, ze was echt goed aan het luisteren. Het was echt heel erg fijn om zo iemand in mijn leven te hebben. Ik wist zeker dat ze bij mij in bed was gekropen als ik haar vorig jaar al had gekend. “En de test was positief. Dus ik was echt heel erg blij, want ik wilde heel erg graag een kindje?” Al wel een tijdje. Een eigen kindje had geweldig geklonken, ondanks dat ik toen nog nanny was geweest. Voor andermans kinderen zorgen was echter anders dan een eigen kindje in je buik voelen groeien en hem of haar uiteindelijk in je armen te hebben. “Totdat we naar de dokter gingen om echo’s te laten maken.” Het had een heel mooi moment moeten zijn, de dag dat we ons kindje voor het eerst zouden zien. “Maar er was helemaal niets te zien. Geen kindje.” Het deed nog steeds heel erg veel pijn om het te zeggen. Er had geen kindje gezeten? “Blijkbaar wilde ik zo graag een kindje dat mijn lichaam dacht dat er een kindje was, maar die was er gewoon niet?” Het was gewoon een heel moeilijk verhaal, maar daar kwam het op neer. Dat ik had gedacht dat er een kindje was geweest, mijn lichaam dat ook had gevonden. Ik legde mijn hoofd tegen de schouder van Frankie aan, ik voelde eigenlijk al weer tranen opkomen, omdat het gewoon zo vreselijk was geweest. “Het enige wat ik wilde doen, was in bed blijven liggen. Iets wat ik de eerste paar dagen ook deed. En ik voel me er nu nog steeds wel eens verdrietig over? Maar dat is oké, want verdriet hoort ook gewoon bij het leven.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Frankie.
Het was een heel verdrietig verhaal. Ik wist niet hoe ik het anders moest omschrijven. Het verliezen van een kindje leek me iets hartverscheurends. Zeker als je het een aantal weken of maanden in je buik had gehad. Bij Edyn was dat niet het geval, maar ze had het wel gedacht. Haar lichaam had het zelfs laten zien. De test was positief geweest. Alles had er op gewezen dat zij ook een kindje had gehad. En toen was het opeens niet zo geweest. Dat moest toch verschrikkelijk zijn? ‘Edyn…’ Het zachtjes fluisteren van haar naam was op dit moment het enige wat er in me op kwam. Dat, en haar goed tegen me aan trekken voor een knuffel. Dit was een verschrikkelijk verhaal! Ze had echt gedacht dat ze zwanger was geweest. Een test had het zelfs aangegeven! En ze had het zo graag gewild. Ze was er vast blij mee geweest en toen ze bij de dokter aan was gekomen, was die blijheid in één keer verdwenen. Want er was nooit een baby geweest! Dat moest echt een vreselijk gevoel zijn. Iets denken te hebben en het zomaar te verliezen. Zeker als het een kindje was. ‘Het spijt me zo erg dat dit is gebeurd. Voor jullie allebei.’ Voor Michael zou het vast ook niet makkelijk zijn geweest? Het was zogenaamd zijn kindje geweest! Ik wist er verder niet veel van. Ik kon niet zeggen dat ik er maanden terug iets van had gemerkt. Misschien een Edyn die minder actief was geweest op social media, maar ik had daar nooit zoiets als dit achter gezocht! Niemand had dat! Misschien was dat maar beter ook. Dit was iets ontzettend persoonlijks. Iets wat niet de hele wereld hoefde te weten. Alleen de belangrijke mensen om hen heen. Ik streek door de haren van Edyn. Ik merkte aan haar dat ze de tranen in haar ogen had staan. ‘Natuurlijk ben je er nog steeds verdrietig over! Dat is niet meer dan logisch. Zoiets is echt ontzettend zwaar.’ Zo te horen had ze het er ook echt zwaar mee gehad. Ik kende Edyn als een ontzettend actief persoon. Iemand die op tijd op stond om aan de dag te beginnen. Als ze alleen maar in bed had willen liggen, dan moest het wel heel erg zijn geweest. Ik bleef zachtjes over haar rug heen aaien. ‘Anders had ik mijn kindje binnenkort misschien ook wel mee kunnen nemen hier naar toe,’ fluisterde Edyn. Dat klonk zo ontzettend zielig! Ik kreeg er zelf ook een beetje tranen in mijn ogen van. ‘Dat kun je vast een keer doen,’ probeerde ik haar gerust te stellen. ‘Als jij en Michael echt kinderen willen samen, dan komt dat echt wel. En dan kunnen jullie dat kleine, blonde baby’tje overal mee naar toenemen. Ook hier naar toe.’ Het zou vanzelf wel gebeuren. Zo was het meestal met die dingen. Het gebeurde als je het niet door had, soms zelfs als je het niet verwachtte. Het was gewoon verschrikkelijk dat Edyn het zo graag had gewild, dat haar lichaam zich er naar was gaan gedragen. ‘Ik vind het heel bijzonder dat je dit aan me durft te vertellen.’ Net zoals hoe Michael gisteravond met me in de auto had gezeten. Hij en Edyn waren zo eerlijk en open naar me geweest. Iets wat ze niet hadden hoeven zijn. Ze hadden er echter zelf voor gekozen. Ze kozen er voor om mij te vertrouwen. Om persoonlijke verhalen met mij te delen. Dat was echt ontzettend bijzonder! Want ze wisten vast hoe gevoelig dit soort informatie was, en wat er zou kunnen gebeuren als het in de verkeerde handen zou vallen. ‘I-ik wil niet dat het nu allemaal om mij gaat. We zijn hier voor jou,’ zei Edyn, alsof het erg was dat we nu eventjes aandacht besteedden aan haar verdriet! Ik schudde mijn hoofd. ‘Natuurlijk niet, boo. We zijn allebei iets verloren waarvan we allebei dachten dat we het wel konden hebben.’ Nu was een scriptie en een diploma heel anders dan een kindje, maar de betekenis er achter was best gelijk aan elkaar. ‘We kunnen er zo lang over praten als je wil. Ik wil er voor je zijn, zeker na wat je allemaal voor mij hebt gedaan.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
Ergens was het wel fijn om dit verhaal aan Frankie te kunnen vertellen. Het was gek me te bedenken dat ik haar toen nog helemaal niet had gekend, terwijl ze nu zoveel voor me betekende. Ik had wel echt het idee dat een ik een beste vriendin had gekregen. Iemand aan wie ik dit soort dingen kon vertellen en wie ook goed luisterde naar wat er precies was gebeurd? Me vast hield, omdat hetgeen was wat ze wilde doen. Frankie was echt een lieverd, dat bewees ze nu wel weer. Ze verdiende het niet om zich verdrietig te voelen, net zoals ik dat niet had gedaan een paar maanden geleden. Jammer genoeg hoorde het bij het leven. Het gaf alleen maar aan dat je nog meer van de mooie dingen moest genieten, want dat was het leven ook! “Dat is lief.” Frankie vond het helemaal niet erg dat we het nu ergens anders over hadden, ze was er zelfs heel erg lief over. Ergens had ze ook wel gelijk, we waren beiden iets kwijt geraakt terwijl we het graag hadden willen hebben. “Ik wilde je gewoon laten weten dat het niet verkeerd is om verdrietig te zijn. Helemaal niet zelfs, daardoor waarderen we misschien niets meer dat er ook hele mooie momenten zijn in het leven. Want over een tijdje ga je je scriptie halen en dan voelt het geweldig.” Ik wist zeker dat ze het ging halen! “Maar dat is niet iets waar je nu over na hoeft te denken, helemaal niet zelfs.” Ik dacht er nu ook niet aan hoe het zou gaan voelen als ik uiteindelijk een kindje mocht krijgen met Michael. We hadden het er wel over gehad en daar was wel wel uitgekomen dat we het de komende tijd rustig aan zouden doen. Goed op zouden letten, waardoor er voorlopig geen kindje zou komen. “Als er ooit kindjes komen dan krijgen ze er sowieso een hele lieve tante bij.” Fluisterde ik zachtjes. Ik wist zeker dat Frankie er dan nog zou zijn. Dit was anders dan andere vriendschappen die ik had gehad. Ik wist dat het niet altijd even lekker was gelopen? Op high school waren mensen niet om de goede redenen met mij omgegaan. In Disneyland had ik wel wat mensen gehad met wie ik het goed had kunnen vinden, maar die zag ik nu eigenlijk niet meer. Frankie en ik zouden echter vriendinnen blijven. “En dan heb je misschien zelf op een gegeven moment ook kindjes en dan kunnen ze vriendjes worden en kunnen we hier met z’n allen komen.” Als Frankie kindjes wilde hebben in ieder geval. Het zou er in ieder geval goed uit zien. Ik zag dat Frankie een beetje moest lachen, iets wat fijn was. Nu hadden we de moeilijke dingen ook wel even gehad. Het was fijn om er over te praten, maar het was ook heel erg fijn dat we nu ook over de toekomst konden praten. “Dat komt vast allemaal goed.” Fluisterde Frankie. Ik knikte, dat zou het sowieso wel komen. Alles deed dat uiteindelijk. “Is er trouwens iemand die je leuk vindt?” Vroeg ik voorzichtig. Dat soort dingen hoorden vriendinnen wel over te kunnen praten! Het hoefde natuurlijk niet, ze was nergens toe verplicht. Maar misschien was er wel een leuke jongen in de klas. Al was het er misschien wel iemand anders die ik leuk bij haar vond passen, ik wist alleen niet of ik het moest zeggen! Het was een beetje gek? Luke en Rhi waren nog niet zo heel erg lang geleden uit elkaar gegaan en dat was niet altijd even goed gelopen? Dat terwijl ik wel had geprobeerd om het af en toe een beetje te helpen, maar Rhi had dat nooit leuk gevonden. Ik wist niet of het iets kon worden tussen Frankie en Luke, dat hoefde natuurlijk niet, maar ergens hoopte ik er stiekem wel een beetje op? Ze zouden in ieder geval heel erg veel aan elkaar kunnen hebben.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Frankie.
Edyn leek te denken dat ik er nog zou zijn tegen de tijd dat zij en Michael kinderen zouden krijgen. Dat ik zelfs een soort tante voor hen zou zijn! Voor ene prille vriendschap was dat een heel groot compliment. Ik gaf heel veel om Edyn en ik zou niet zo snel van haar zijde wijken. ‘Het betekent echt veel voor me dat je denkt dat ik er over een paar jaar nog steeds bij ben,’ zei ik, waarna ik haar in een knuffel trok. Voor mijn gevoel waren we echt vriendinnen. Gisteren was Edyn de persoon geweest naar wie ik toe had gewild om bij uit te huilen en nu had ze mij ook iets heel persoonlijks verteld! Daarnaast had ik toch behoorlijk wat commentaar van mijn vrienden gehad rondom Edyn. Eerst hadden ze gezegd dat het allemaal geslijm vanuit Edyn was geweest. Dat ze de fans wilde laten zien hoe lief en aardig ze wel niet was, en dat ze me daarom backstage had genomen. Dat terwijl dat echt niet zo was! Edyn was een heel lief en eerlijk persoon. Ze had me meegenomen omdat ze dat graag voor me had willen doen! En als ik vertelde over wat ik samen met Edyn had gedaan, leken ze al nauwelijks meer te luisteren. Tenzij Michael in het verhaal voor kwam. Daardoor had ik besloten om minder met ze te delen. Zeker toen ze hadden gevraagd of zij ook niet een keer bij Edyn mochten eten, en dan mocht Edyn de jongens ook wel uitnodigen. Zoiets vragen was al niet oké! Edyn zou het zo doen. Als ik zou vragen of ik mijn vriendinnen mee mocht nemen, dan zou ze er niks op tegen hebben. Ik zou ze echter geen misbruik laten maken van mijn vriendschap van Edyn, of van Edyn zelf! Dat was ook precies waar Michael bang voor was geweest aan het begin en dat snapte ik maar al te goed! ‘Misschien wel. Ik wil wel graag kindjes.’ Uiteindelijk was dat wel wat ik wilde! Een man, een huisje en een paar kindjes waar we voor zouden kunnen zorgen. Dat alles was nog ver weg, voor mijn gevoel. Ik had geen vriend en zelfs al zou ik er één hebben, dan zou ik niet over negen maanden al willen bevallen. Ik schudde mijn hoofd op Edyn haar vraag. ‘Nee, niet echt.’ Er was niet iemand op wie ik verliefd was. Heel even gleden mijn gedachten naar Luke. We hadden de hele avond naast elkaar gezeten, we hadden grapjes gemaakt en hij was oprecht geïnteresseerd geweest. Maar echt leuk vinden? Dat was toch wel iets anders. ‘Oh, maar dat geeft niet! Het kan ieder moment gebeuren, elke dag. Ik kwam Michael ook opeens zomaar tegen,’ zei Edyn. Volgens mij wist ik helemaal niet hoe ze elkaar hadden leren kennen. ‘Waar kwam je hem tegen dan?’ vroeg ik nieuwsgierig. Ik wilde dat verhaal wel horen! ‘Ongeveer drie jaar geleden, in een bar? Ik was daar omdat Rhi daar werkte, en daar hadden we een beetje ruzie over. Maar het was daar echt niet veilig en ze werkte er illegaal!’ Ik knikte. Ik snapte wel dat Edyn daar dan naar toe was gegaan, waarschijnlijk om er zeker van te zijn dat Rhi wel op een goede plek terecht was gekomen. Zo was ze gewoon! ‘Michael was daar samen met Luke en ze hadden een biertje besteld, maar ze waren allebei nog veel te jong om te drinken. Dus ik zei dat, en toen kregen ze niks meer. Dat vond Mikey niet zo leuk.’ Edyn leek er een beetje om te moeten lachen. ‘Ik ging weg en hij kwam achter me aan, ook omdat hij had gehoord wat Rhi allemaal had gezegd en hij wilde kijken of het goed ging met me.’ Ik glimlachte. Dat was toch heel erg lief? Hij had Edyn niet eens gekend, maar had haar wel willen troosten! ‘Toen hebben we een stukje gelopen, hebben we weten en drinken gehaald in een winkel en hebben we een hele tijd in de speeltuin gezeten en gepraat.’ Het klonk haast een beetje als een film. Ik zag aan Edyn hoe blij ze er mee was, dat ze hem ooit had leren kennen. ‘Dat leven wat je net beschreef: kindjes, Disneyland, een lieve tante. Dat is echt wat je wil, of niet? Met Michael?’ vroeg ik aan haar, waarop Edyn meteen knikte. ‘Heel erg graag,’ fluisterde ze. ‘Hij ook?’ vroeg ik zachtjes aan haar, waarop ze opnieuw knikte. ‘Ja, hij ook. We willen allebei hetzelfde. Alleen nu is Mikey heel erg druk.’ Ik knikte. Dit was geen tijd om aan kinderen te beginnen, met hoe druk Michael de rest van het jaar zou zijn. Maar het was ontzettend mooi om te zien dat ze elkaar hadden gevonden. En dat ze echt ervoor gingen samen. ‘Ik kan niet wachten totdat ik tante Franks wordt van al jullie blonde baby’s,’ zei ik glimlachend. Ik boog me iets over Edyn heen, zodat ik de roomservice kaart kon pakken. ‘Wil je een ijsje?’ Ze hadden vast genoeg!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
Ik vond het altijd fijn om aan de tijd te denken dat Michael en ik elkaar net hadden leren kennen. Het was nu al meer dan drie jaar geleden. In die tijd waren er heel wat dingen gebeurd, we waren zelfs een tijdje uit elkaar geweest. Het ging er echter om waar we nu stonden en ik wist van ons beiden dat we heel erg gelukkig met elkaar waren. Michael had me toegelaten in zijn huis, dat nu echt ons huisje was. Ik vond het heerlijk om met hem samen te wonen, zo kon ik natuurlijk een beetje voor hem zorgen, maar ook gewoon alle tijd die we konden, met elkaar door brengen. Nu kon ik bijna niet meer indenken hoe het was om zonder elkaar te leven, terwijl we dat voor een hele lange tijd hadden gedaan. Frankie was ook zo lief? Ze zag het echt voor zich dat ze de tante van onze kindjes kon gaan worden, iets wat ze in mijn ogen ook echt zou worden. Ik wist dat het niet echt op die manier werkte, want ze was geen familie. Ik vond het echter dat je daar niet naar moest kijken. Familie waren de mensen om wie je het meeste gaf, de mensen die je het liefst dicht bij wilde hebben. Een bloedband deed er helemaal niet toe. Niet bij mijn broertjes en zusjes, maar ook niet bij iemand als Frankie. Het voelde alsof ik in haar echt een hele goede vriendin had gevonden. Eentje die er jaren zou zijn. “Ja natuurlijk, ijsjes zijn altijd goed!” Ik kroop naar Frankie toe, zodat ik mee kon kijken op de kaart. Er stonden verschillende lekkere dingen op. “Ooh kijk ze hebben allemaal Disney coupes, dat is zo leuk!” Ik vond het leuk dat ze dit soort dingen maakten. In de parken ook. We hadden vandaag vaak genoeg eventjes gestopt bij tentjes die er leuk uit hadden gezien en waar ze lekkere dingen hadden gehad! “Zo is het echt een beetje begonnen tussen Mikey en mij.” Fluisterde ik zachtjes. We hadden het er net over gehad en ik had het heel erg leuk gevonden om dat verhaal te vertellen! Er zat echter nog zoveel meer aan en ik hoopte dat Frankie het niet erg vond dat ik er over praatte. “Echt?” Ik knikte. “Wil je het zo vertellen, als we wachten op het ijsje?” Ik sloeg mijn armen om Frankie heen en trok haar tegen me aan. “Je bent zo lief Frankie.” Fluisterde ik. Ze was echt geïnteresseerd in de dingen die ik haar vertelde. Dat was lang niet iedereen. “Ik wil graag deze.” Ik wees op de kaart naar het ijsje met Flounder erop, er zat zelfs een schelp in. Het zag er wel lekker uit, met aardbeien! Frankie pakte de telefoon en belde om de ijsjes te bestellen. Ondertussen liet ik mijn hoofd op haar schouder rusten. Ik vond dit echt heel erg fijn! We waren hier om een niet zo’n hele leuke reden, maar dat betekende niet dat we het nu heel erg leuk konden hebben. Ik hoopte dat Frankie vaker mee zou kunnen naar Disney! “Vertel.” Ik wilde het heel erg graag vertellen, ik vond het altijd leuk om over Michael te praten? Zeker op de momenten dat hij er niet bij was, daardoor voelde het alsof hij er toch nog een klein beetje bij was. Natuurlijk hadden we he ook wel mee kunnen nemen, maar het was ook wel even fijn met iets met z’n tweeën te doen. “Ik werkte toen als nanny en ik had eigenlijk niet heel erg veel tijd om af te spreken, ook omdat de mensen voor wie ik werkte niet echt wilde dat er zomaar mensen over de vloer kwamen. Zeker geen jongens.” Iets wat ik wel had begrepen, zeker omdat Eve toen nog heel erg jong was geweest en best wel wat aandacht nodig had gehad. “Maar ineens stond Michael voor de deur, hij had een ijsje gekocht en hij had er zomaar twee gekregen in plaats van eentje! Dus hij wilde het met mij delen.” Daar had ik toch ook geen nee tegen kunnen zeggen? Hij was naar mij toegekomen omdat hij had gedacht dat ik het ijsje wel lekker zou vinden. “Toen hebben we de ijsjes gegeten, maar Mikey had iets op zijn gezicht en dat haalde ik weg. En toen zoende hij mij!” Daar was het ook wel echt begonnen!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
TS naar 24 juli
~
Frankie.
Ik had echt gedacht dat Edyn een grapje had gemaakt toen ze me had gevraagd om me te gaan vanavond. Het was één van de laatste avonden waarop Michael nog in Los Angeles was. Over een paar dagen zou de Meet You There Tour namelijk beginnen. Zelf had ik al een kaartje voor de show in Los Angeles gekocht, die pas in oktober plaats zou vinden. Vanavond hielden ze echter al een speciale show. Alleen voor vrienden en andere belangrijke mensen. Edyn had het er al wel eens over gehad, maar ze had me meegevraagd! Iets wat ik niet had verwacht. Ik rekende mezelf niet tot een belangrijk persoon binnen de kringen van de jongens. Michael en ik waren bevriend, maar daar hield het dan ook bij op. Edyn had er echter op gestaan dat we samen zouden gaan en ik had geen nee tegen haar kunnen zeggen. We waren samen dan ook op de grond gaan zitten, helemaal vooraan. Dichterbij dan dit zou een normale fan nooit komen bij een concert! Dit was ontzettend speciaal. Dat was ook de gedachte die iedere keer weer door mijn hoofd bleef gaan, terwijl er nieuwe nummers werden gespeeld. Zowel Edyn als ik hadden vrijwel alles meegezongen. Ik kende het nieuwe album voor een groot deel wel uit mijn hoofd en het was echt geweldig! De setlist leek ook voor een groot deel uit de nieuwe muziek te bestaan. Het was zo ontzettend bijzonder om hier te mogen zitten. Om te luisteren naar de verhalen achter de nummers en om als één van de eersten te kunnen horen hoe de show zou klinken. Edyn had gefilmd tijdens haar favoriete nummers en ze had ons samen ook een aantal keer op video gezet. Tijdens het meezingen bijvoorbeeld! Al hadden we soms ook stilletjes tegen elkaar aan gezeten, omdat de muziek toch ook wat tranen op had geroepen bij ons allebei. Zojuist was het laatste nummer afgelopen, wat Youngblood was geweest. Dat nummer was een behoorlijk groot succes, dat was ondertussen wel duidelijk. Ik snapte ook wel waarom. De tekst, de manier waarop Luke het zong. Het was allemaal zo echt. Natuurlijk waren er mensen die het luisterden omdat ze de beat goed vonden en je er tijdens een avond feesten vast goed op ging, maar het was echt een bijzonder goed nummer. Nadat we allemaal hadden geklapt voor de band, en zij het in ontvangst hadden genomen, kwamen Edyn en ik overeind van de grond. Het was ontzettend lief dat ze me mee had genomen, misschien deels nog een beetje om me op te vrolijken van wat er een aantal weken geleden was gebeurd. Al ging het nu al een stuk beter! ‘Is het goed als ik eventjes naar Mikey ga?’ vroeg Edyn, waarop ik meteen knikte. ‘Natuurlijk! Vertel hem maar dat hij het ontzettend goed heeft gedaan! Hij was echt heel erg goed op de gitaar.’ Hij had zoveel verschillende riffs gespeeld, dat was echt heel erg indrukwekkend. Edyn knikte en liep met een huppeltje naar Michael toe, die zijn gitaar net aan de kant aan het zetten was. Ik keek om me heen en mijn ogen vielen op Luke. We hadden een paar keer oogcontact gehad tijdens verschillende nummers en een enkele keer had hij zelfs naar me gelachen. Iets wat Edyn ook had gezien, want ze had elke keer in mijn arm geknepen als hij dat had gedaan! Ik had zelf niet echt geweten wat ik had moeten doen, dus ik had maar terug gelachen. Op dat soort momenten voelde ik me toch echt een fan die midden in de zaal stond. Dat bleef allemaal heel erg gek. Want ik was nog steeds een fan, ik luisterde graag naar hun muziek en ik zou naar hun concert gaan! En toch zat ik nu hier, tussen al hun vrienden, vriendinnen en andere belangrijke personen! Dat was een heel gek iets, waarvan ik de balans echt nog wel een beetje moest zoeken. Luke kwam zelfs naar me toe, met al een sullige grijns op zijn gezicht. ‘Oké, be Frank with me. Wat vond je er van?’ Ik kon het niet helpen dat ik moest lachen, het ging vanzelf bij Luke. ‘Ik kan niet wachten totdat ik het nog een keer mag horen in The Greek Theater, hier in Los Angeles. Jullie klonken echt ontzettend goed en er staan een paar verrassende nummers op de setlist.’ Bijvoorbeeld The Only Reason!

Michael.
Vanavond was echt ontzettend speciaal! Een tijdje geleden waren we al begonnen met het repteren voor de tour. We hadden verschillende manieren van nummers geprobeerd en we hadden nagedacht over de setlist. Waarmee wilden we beginnen en waarmee wilden we juist eindigen? Het was een soort ongeschreven regel om in de toegift zeker je laatste singel te spelen. In ons geval was dat Valentine, maar die kwam beter tot zijn recht op een ander moment. En Youngblood was hoe dan ook onze grootste hit op het moment, dus dat zou de afluister worden. Eindelijk waren we het eens geweest over de volgorde van de nummers en welke we sowieso zouden spelen. Hier en daar hadden we nog wel een discussie gehad over de nummers, maar we waren er nu tevreden mee. En dat hadden we willen laten zien aan de mensen die ons dicht naar het hart stonden. Mensen die mee hadden gewerkt aan onze muziek, op welke manier dan ook. We hadden onze vrienden uitgenodigd, en natuurlijk had ik Edyn gevraagd. Edyn was dol op het album en ik had haar heel erg blij zien klappen toen ze door had gehad dat we ook Better Man zouden spelen tijdens de tour. Dat was toch wel haar favoriete nummer. Iets wat ook logisch was, want het was echt voor haar. Naast een blije Edyn had ook een hele blije Frankie gezeten. Edyn had aan me gevraagd of ze haar uit had mogen nodigen en ik had er mee ingestemd. Ondertussen had ik wel door dat Frankie echt geen slechte bedoelingen had. Ze was een heel lief persoon en ze was er echt voor Edyn. En Edyn ook voor haar! Edyn had me verteld over de daagjes in Disneyland en wat ze allemaal besproken hadden. Edyn had zelfs verteld wat er in de winter tussen ons was gebeurd. En volgens Edyn had Frankie er heel erg lief op gereageerd. Frankie hoorde er nu gewoon bij. Ze was onze vriendin en daarom mocht ze hier ook zitten! Ik had af en toe wel haar kant op gekeken, vooral omdat Edyn naast haar had gezeten, en ik had haar echt kunnen zien genieten van alles. Nu was ons optreden echter afgelopen, wat ons de kans gaf om onze spullen een beetje op te ruimen en na te praten met iedereen die we uit hadden genodigd. Ik had net mijn gitaar terug gezet in de standaard, toen Edyn naar me toe was gekomen en haar armen van achteren om me heen had geslagen. ‘Je was zo goed, Mikey! Frankie vond het ook echt heel erg goed! Dat moest ik van haar zeggen.’ Ik glimlachte en draaide me om in haar armen, zodat ik haar aan kon kijken. Ik sloeg mijn armen om haar heen en knuffelde haar. Het betekende heel erg veel voor me dat Edyn het goed vond. Dat was immers wel de belangrijkste persoon in mijn leven! Dus ik vond het ook ontzettend belangrijk om haar mening te horen. ‘En jullie hebben Better Man gespeeld,’ fluisterde ze vervolgens, waarop ik knikte. Ik gaf haar een kus in haar haren. ‘Ik kan niet maanden weg gaan zonder dat ik iets heb om iedere avond aan je te denken.’ Het was eigenlijk geen discussie geweest. Better Man was een nummer die we allemaal graag hadden willen spelen, maar ik had het toch wel graag gewild om Edyn. Het deed me aan haar denken, het was voor haar. Ik hield van haar en dat mocht wat mij betrof iedereen weten. Er waren ook al fans die zeiden dat het over ons ging. Dat was ook zo, dus ik hoefde het niet te ontkennen. Dat was nergens voor nodig! ‘En ik ben blij dat je het hier hebt kunnen horen, voordat we weg gaan.’ Edyn zou namelijk niet mee gaan naar Azië of Australië. Ik zou haar pas weer zien aan het einde van augustus, als we verder zouden touren in Noord Amerika!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
Nu ik de eerste komende tijd niet mee kon op tour, vond ik het wel belangrijk dat ik wist hoe het optreden er een beetje uit kwam te zien. Ondanks dat ik een beetje bij Michael had los proberen te krijgen wat ze zouden gaan spelen, had hij gezegd dat hij had gewild dat het voor mij ook een beetje een verrassing was geweest. Wat ook echt zo was! Helemaal omdat ze Better Man hadden gespeeld! Dat was mijn favoriete nummer, niet alleen van het nieuwe album, van alle nummers die ik ooit had gehoord! Ik had het net ook even tegen Frankie gefluisterd, die me ook had verteld dat ze het een mooi nummer had gevonden. Al had ze volgens mij haar eigen favorieten, wat prima was. “Ik ben echt heel erg blij dat ik heb kunnen zien hoe de tour er uit gaat zien.” We hadden het samen afgesproken. Dat deden we nu wel met de meeste dingen. Ondanks dat ik heel erg graag mee had gewild, zeker naar Japan, hadden we besloten dat het beter was voor mij om thuis te blijven. De diertjes hadden het nodig, daarbij had ik voorgesteld om voor Petunia te zorgen in de tijd dat Luke weg was. Dan had ze ook een plaats waar ze een tijdje kon blijven, een plaats waar ze de volledige aandacht kreeg. Daarbij had ik de tijd ook wel even nodig. Ik had aan het begin van het jaar gezegd dat ik terug naar school wilde gaan. Daar was ik echter nog helemaal niet mee bezig geweest. Ik wist ook nog niet precies wat ik wilde gaan doen. Frankie had echter al wel voorgesteld dat we naar een paar open dagen konden gaan, om te kijken wat de scholen aan te bieden hadden. Ze had me wel verteld dat haar school, naast volle opleidingen ook cursussen aanbood. Daarbij wilde ik de komende tijd ook wel bij haar in de buurt zijn? Ze moest weer heel hard bezig met haar scriptie en ik vond het wel belangrijk dat er iemand was die ook een beetje voor haar zorgde. “Ik ben blij dat je het zo leuk vond.” Ik knikte, natuurlijk vond ik het leuk! “Het was echt heel erg goed! Heel anders dan de vorige tour, terwijl jullie wel een paar dezelfde nummers spelen.” Het voelde gewoon wat anders. Iets groter. Wat de tour ook wel zou zijn. Daarom was het ook niet heel erg dat in niet mee kon naar een gedeelte, ondanks dat het wel echt leuke landen waren en ik het ook leuk zou vinden om zijn ouders weer te zien. Soms vond ik het echt jammer dat ze heel erg ver weg woonden. Hier hadden ze eigenlijk ook bij moeten zijn! “Dat was ook wel een beetje de bedoeling.” Ik vond het altijd fijn om met Michael over de muziek te praten, om teh oren wat ze in de studio hadden gedaan of iets nieuws te horen. Hoe hij me soms bij hem op schoot kon trekken en een gitaar op mijn benen kon zetten, om vervolgens zelf muziek te maken. Dan ging een liedje zo voorbij! Dat had nu ook wel zo gevoeld? Alsof het allemaal veel te snel voorbij was, want ik kon echt uren naar Michael kijken! Ik gaf Michael een kus “Ik ben echt heel erg trots op je.” Hij deed het zo goed. Niet alleen in de muziek, maar ook in het leven? Het ging zo goed met hem! “En ik weet zeker dat iedereen dat is. Ik denk dat je ouders niet kunnen wachten om dit te horen als je in Australië bent.” Ik vond het heel erg jammer dat ik daar niet bij kon zijn, maar ik kon hier zijn! Als hij weer in Amerika was zou ik mee kunnen gaan. Zou ik Frankie misschien mee kunnen nemen. Al had ik bij papa en mama thuis ook wel gehoord dat ze ook heel erg benieuwd waren naar de muziek en dat ze misschien ook een keer wilden komen kijken. Ik wist niet hoe het ging met de kaartjes, maar ik wilde ze best een keer meenemen! In ieder geval Jake en Tyler, die waren ondertussen oud genoeg!

Luke.
Dit zou nooit gaan wennen. Het gevoel dat ik kreeg op het moment dat een nummer dat ik zelf had geschreven, goed werd onthaald. Natuurlijk had ik de nummers niet in mijn eentje geschreven, we hadden er met z’n allen aan gewerkt. Wij vier, maar ook genoeg mensen die vanavond in de ruimte hadden gezeten. Zonder hen waren we hier nooit gekomen. Hadden we geen album kunnen maken dat zo goed werd onthaald! Hadden we geen nummer dat toch wel uit was gegroeid naar een hit. Het voelde allemaal zo gek, maar dit was ons leven. Soms kon ik er nog steeds niet geloven dat we hier echt waren! We konden dit doen, de wereld over touren met de muziek die we zelf hadden gemaakt, met de meest geweldige artiesten. Toch was het belangrijk om hier te zijn, bij de mensen die het meeste voor ons betekenden. Ergens was het wel gek om rond te kijken en Rhi hier niet meer te zien, maar het voelde nu ook gewoon als iets wat totaal af was gesloten? Sinds het kamperen had ik niet meer met haar gesproken, wat eigenlijk ook wel goed was. We hadden daar ook niet echt kunnen spreken, niet zoals ik in mijn hoofd had in ieder geval. Voor mij was het duidelijk geweest dat een vriendschap er niet in had gezeten, ondanks dat hetgeen was wat we af hadden gesproken. Nu had ik wel af en toe in de richting van Edyn gezeten, die normaal gesproken Rhi naast haar had getrokken. Nu had ze Frankie meegenomen, iets wat ik eigenlijk heel leuk vond om te zien. Ze had echt genoten van de nummers. Ik had het niet kunnen laten om iets meer in haar richting te kijken, tijdens de nummers die we met het etentje hadden besproken. Frankie hadde nummers meegezongen met een grote glimlach op haar gezicht. Er waren echter soms ook een paar tranen op haar gezicht te zien geweest. De muziek deed haar heel erg veel en dat vond ik heel erg mooi om te zien. Ik had het dan ook niet kunnen laten om naar haar toe te stappen. Iedereen was nu wel een beetje in gesprek verwikkeld. Ik had al wel een paar klopjes op mijn schouder gekregen en gehoord dat het goed was geweest. Gelukkig maar! Ik vond het heel erg fijn om dat soort complimenten te krijgen. “Dan kan ik niet wachten om je weer in het publiek te zien.” Frankie leek echt blij te zijn met wat ze net had gehoord! Ze had zelfs al kaartjes voor als we hier in de buurt kwamen spelen. Niet omdat Edyn ze voor haar had geregeld, of ze mee zou worden getrokken, maar uit haarzelf. Dat was toch gewoon cool? “Het is altijd fijn om rond te kijken en mensen te zien die echt genieten van je muziek. Dankjewel daarvoor.” Natuurlijk kon ze zelf niet kiezen of ze genoot van de muziek, maar ik had het wel heel erg fijn gevonden om haar daar te zien zitten. Alsof ze er eigenlijk altijd had gehoord. Ons had zien groeien in de afgelopen, misschien had ze dat ook wel, maar dan op een hele andere manier. “Daar hoef je me toch niet voor te bedanken? Het lag ook heel erg aan de muziek. Jullie waren echt heel erg goed. Jullie hebben echt mooie nummers geschreven en je kan echt merken dat het dicht bij ligt, zodat het ook makkelijker is om over te brengen.” De manier waarop Frankie praatte was gewoon prettig, ze wist waar ze het over had, maar ze zei het niet op zo’n manier dat het de enige waarheid was. Al was het wel hetgeen wat voor mij als de waarheid voelde. We hadden nummers van vroeger die we niet graag meer speelden, met deze nummers zou dat niet zomaar gaan gebeuren. “Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit gek zou worden van deze nummers. Ik bedoel, ze gaan vast niet in het rijtje van Don’t Stop vallen.” Zei ik lachend. Ze kende ons een beetje, dus ze had vast het gedoe er omheen wel gehoord. Zelf was ik al lang blij dat we het van de setlist af hadden kunnen krijgen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld