Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO•I saw your eyes and I saw eyes

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ashton.
We hadden nog maar een paar maanden. Vier maanden klonk misschien nog als een lange tijd, maar ik wist hoe snel zoiets zou kunnen gaan. Ik zou een keer met mijn ogen knipperen en opeens zouden we nog maar een paar weken hebben! Want zo snel ging het gewoon! Stiekem kon ik niet wachten om ons meisje eindelijk te zien, vooral omdat ik me afvroeg op wie ze zou lijken en hoe ze later zou worden. Tegelijkertijd was er nog zoveel te doen, nog zoveel te regelen dat we die tijd wel konden gebruiken. Al liet Naylene er duidelijk geen gras over groeien, als ze dit allemaal al had geregeld en zelfs al was begonnen met de wieg en commode. ‘Ik heb ze wel open gekregen,’ loog ik, omdat Naylene het duidelijk heel grappig vond dat het me niet was gelukt! Ik had gewoon niet verwacht dat ze er in hadden gezeten! Ik zou zo wel kijken hoe Naylene het deed, dan zou ik het de volgende keer ook wel kunnen doen. ‘Ik wist gewoon niet dat je daarvoor alles al in huis had gehaald.’ Ik had geen idee dat ze dat al had gekocht! We hadden al wel wat andere dingen ingeslagen, maar dit had ik waarschijnlijk over het hoofd gezien. ‘Dat zie ik.’ Naylene had zich duidelijk erg vermaakt met alles. Het was ook wel logisch dat ze het leuk vond om te doen. Het was eigenlijk een grote puzzel en daar was Naylene dol op. ‘Maar je had dit allemaal niet hoeven doen? Zeker niet de dingen waar je iets voor moet optillen, of waarvoor een trap op moet klimmen! Dat is echt niet veilig!’ Dat was het gewoon niet? Ik wist dat ze niet zo zichtbaar zwanger was als Linn, maar ze was wel zwanger! Iets wat zij ook wist! Ondertussen was ze al vijf maanden zwanger en dan mocht je bepaalde dingen gewoon niet meer doen! Ze moest in ieder geval voorzichtig zijn! Natuurlijk was ze dat wel geweest. Naylene was een hele verstandige, slimme vrouw. Dus als ze zei dat ze voorzichtig was geweest, dan was ze dat vast en zeker ook wel. ‘Ik ben er juist voor om die dingen te doen? Of in ieder geval om het samen te doen!’ We hadden best samen de commode in elkaar kunnen zetten, of samen bezig kunnen gaan met het wiegje! Ik had hem dan voor haar kunnen ophangen, in plaats van dat ze zelf een trap op was geklommen. Dat hoorde gewoon niet! Zij zou het Linn waarschijnlijk ook niet hebben laten doen? En dan zou ze vast zeggen dat het anders was, omdat Linn al veel boller was dan Naylene zelf, maar het kindje was al even ver! Dus er zat geen verschil in. Ik keek opzij naar Naylene en vervolgens naar het wiegje. Hij hing inderdaad wel mooi. Ze had hem op een goede plek in de kamer gehangen en ik wist zeker dat als we de rest er bij zouden zetten en er allemaal kussentjes en andere dingen aan toe zouden voegen, het een mooi geheel zou worden. ‘Jawel,’ gaf ik daarom ook toe. Het was niet zo dat er iets mis mee was! Ik had gewoon gehoopt dat Naylene ermee had gewacht totdat ik thuis zou zijn, zodat we het in ieder geval samen hadden kunnen doen. Wie weet wat er had kunnen gebeuren! Daarnaast was dit ook gewoon een beetje mijn ding geweest? Het bedenken van de inrichting van de kamer, alles er omheen. Natuurlijk had ik wel overlegd met Naylene, want dat hoorden we ook te doen, maar ik had toch wel het meeste uitgezocht en ik had er graag mee aan de slag willen gaan! Naylene had dat nu al gedaan! Iets wat ik haar niet echt kwalijk kon nemen, vooral omdat er nog genoeg andere meubels waren die in elkaar moesten worden gezet.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene.
Ik vond dat Ashton en ik het de goed deden. We waren altijd wel van het praten geweest. Het was belangrijk om het een en ander met elkaar te overleggen. Zeker toen we samen waren gaan wonen, was dat iets belangrijks geweest. Toen we gingen trouwen, hadden we avonden samen op bed gelegen om te bespreken hoe we het voor ons hadden gezien. Nu praatten we vaak over het meisje dat ging komen. Ze moest een veilige omgeving hebben. Ze verdiende alles anders dan mijn eigen jeugd. Als ze iets wilde, dan moest ze daar voor werken, maar we moesten wel een ruimte creeëren dat ze er naar durfde te vragen. Alles was bespreekbaar. Zo was het ook in onze relatie en dat wilden we onze dochter ook meegeven. Ashton had meer inzicht van dit soort dingen. Hoe alles er uit kwam te zien. Zo was het bij de bruiloft geweest en zo was het nu ook gegaan met de kamer van ons meisje. Hij had het helemaal voor zich gezien en ik had hem maar laten gaan. Ik was het eens geweest de meubelen, ik zag zijn visie ook wel voor me. Ik hoopte dat ik er voor had gezorgd dat het wiegje op de juiste plaats hing. Verplaatsen was wel echt een heel ding namelijk! "Ik had een paar dingen besteld van de week. Al hebben we meer nodig, voor in de badkamer enzo." Er was genoeg te doen, we moesten ook nog een hekje hebben! Misschien nog een wieg voor in de woonkamer of misschien zelfs voor bij mij op de werkkamer. Zodat ze wel bij in de buurt kon zijn. In het begin moest ze wel weten dat we er voor haar waren, al moest ze ook wennen aan haar eigen plaatsje. "Ik kan makkelijk op een trap klimmen, Ash." zei ik lachend. Als ik had gedacht dat het gevaarlijk was voor mij of de baby, dan had ik het echt niet gedaan. Ik zag niet wat er gevaarlijk aan was. De trap had stevig gestaan, ik had geen rare bewegingen gemaakt. Ik kon net zo goed van de trap afvallen als ik naar beneden liep om te gaan wassen? Ik merkte wel en beetje dat Ashton het niet heel leuk leek te vinden dat ik dit had gedaan. Ik had niet geweten dat hij er moeite mee zou hebben als ik vast was begonnen. Het leek me dat hij alleen maar blij zou zijn dat het gedaan was. Ik streek even over zijn hand. Ik merkte wel dat Ashton niet echt kon lachen om het feit dat ik wel lachte. "Gaat dit echt alleen om de trap?" Het leek me niet dat het om de trap ging. Iets wat Ashton volgens mij ook wel wist, maar daarom mocht hij ook wel vertellen wat hij er van vond. Ik had nooit gedacht dat hij dit niet leuk zou vinden. Misschien vond hij wel dat het wiegje niet op de juiste plaats hing, maar daar moest hij dan nu maar omheen kijken. Er was genoeg om mee te schuiven en we hadden een redelijke kamer voor haar gekozen. Misschien had hij niet zo'n hele lekkere dag gehad en zag hij nu dit en vond hij het allemaal niet meer zo leuk als hij had gedacht. Dan zouden we er gewoon een paar daagjes overheen laten gaan en als hij het dan nog steeds anders wilde hebben, konden we het alsnog veranderen. Al wist ik niet of het wel over het wiegje ging. Ik bekeek zijn gezicht eens goed. Hij was alles zelf goed aan het bekijken en het was duidelijk dat hij zijn kaken gespannen hield, wat betekende dat hij iets echt niet leuk vond. "Het gaat ook niet om het wiegje of wel?" Volgens mij niet. Ik wist niet wat er wel aan de hand was, maar het was iets wat hij best kon vertellen. Misschien besefte hij hierdoor weer hoe dichtbij het zou komen. Het zou ook niet zo heel erg lang meer duren, maar dit liet juist zien dat we het allemaal wel voor elkaar zouden krijgen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ashton.
Dit alles was gewoon moeilijk? Ik wist nog lang niet hoe ik hier mee om moest gaan. Dat was aan niemand te wijten. Naylene was tenminste nog naar de dokter gegaan en we waren misschien al een groot deel van de tijd kwijt, maar we hadden ook nog tijd. We kregen nog steeds genoeg dingen mee en we zouden elkaar helpen met voorbereiden op dit alles. Daarnaast hadden we ook Calum en Linn, die hun best deden om alles nog eens rustig uit te leggen of erover te vertellen, als we dat nodig hadden. Het bleef echter wel het feit dat er over een paar maanden een baby zou zijn en op dit soort momenten besefte ik me dat heel erg goed. Misschien wel iets te goed, waardoor alle gedachten door elkaar schoten en ik ze zelf al nauwelijks meer bij kon houden. Er zaten veel voordelen aan getrouwd zijn met Naylene, om iemand al zo lang te kennen. Nu was het echter een nadeel, want Naylene zag meteen dat er meer aan de hand was. Het waren waarschijnlijk de kleine signalen die ze oppikte. Dat mijn woorden niet volledig overeenkwamen met hoe ik hier stond. We waren altijd in staat geweest om over onze gevoelens en gedachten te praten en ik wist dat het nu niet anders was, maar het voelde zo gemeen om tegen Naylene te zeggen dat ik dit, voor mijn gevoel, hoorde te doen. Ik was de vader! De vader hoorde bezig te zijn met al dat soort klusjes. Calum had de babykamer van hem en Linn volledig in elkaar geknutseld. Natuurlijk had Linn wel geholpen, maar die was op een gegeven moment ook echt te rond geworden om nog iets te kunnen doen! Ik wist dat ik hun situatie niet met de onze kon vergelijken. Haar zwangerschap was die van Naylene niet en andersom, maar ik had er erg naar uitgekeken om ook dit soort dingen voor haar te doen, en nu had Naylene dat al voor me gedaan. Uit goede bedoelingen, omdat ze het zelf ook graag wilde doen, dus ik kon onmogelijk echt boos op haar zijn. ‘Nee, klopt,’ zei ik zacht. Natuurlijk was het niet alleen het wiegje. Dat was er maar een klein deel van. ‘Ik keek er zelf gewoon heel erg naar uit om dit soort dingen te doen? Samen, of alleen. Het voelt als iets wat een vader hoort te doen voor zijn dochter. Om te zorgen dat de hele wereld, en haar eigen kamer, er klaar voor is als zij dat ook is.’ Ik wist ook niet precies wat het inhield om een vader te zijn! Ik had echter geen goed voorbeeld gehad, niet in mijn eigen jeugd in ieder geval! Nu waren er genoeg mensen om ons heen, geweldige mannen die hun kinderen met veel liefde op hadden gevoed. Brent en Byron bekommerden zich om Naylene alsof ze hun eigen dochter was en ook haar oom vond het geweldig om te horen dat ze zwanger was. Ik was blij dat al die mensen er nu waren, maar de waarheid was dat ik geen idee had hoe ik me als vader moest gedragen. En dit was een ding geweest waarvan ik er van overtuigd was dat het er bij zou horen, maar misschien was dat wel niet zo. Het hoorde ook niet uit te maken dat Naylene dit had gedaan. Ik hoorde me niet op mijn teentjes getrapt te voelen, maar dat deed ik wel. Ik nam haar hand vast en keek opzij, zodat ik haar aan kon kijken. ‘En ik wil ook dat je voorzichtig doet. Ik weet dat je het idee hebt dat dit nog allemaal wel kan, en misschien kan je ook wel gewoon een trap op klimmen, maar dat zou je niet hoeven doen? Ik ben hier, om op jullie beide te passen.’ Ik gaf een kus op haar voorhoofd. ‘En dat wil ik ook echt heel erg graag doen.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene.
Ondanks dat Ashton een beetje aan het idee was gewend, wist ik maar al te goed dat hij e ook nog behoorlijk wat moeite mee had. Niet dat het meisje er zou komen, want dat vond hij geweldig. Wel dat ze zo snel al hier zou zijn. We hadden niet alles volledig meegemaakt. Daar kon ik me makkelijk bij neer leggen, maar ik kon ook begrijpen dat Ashton al die momentjes had gewild. Ze waren wel echt heel erg bijzonder, als ik Linn zo had gehoord. Wij hadden onze eigen momenten. Er waren echo's geweest, we hadden een foto en zelfs een filmpje van ons kleine meisje. Nu hadden we de kans op haar kamer voor elkaar te krijgen op de manier dat Ashton het een beetje in zijn hoofd had gehad. Hij was er gewoon wat beter in dan ik het was? Dat betekende niet dat ik niet alvast aan de slag had kunnen gaan. Er moesten namelijk zoveel meubels in elkaar worden gezet! Ashton leek het niet fijn te vinden en dat had echt wel een diepere reden dan dat ik op een trap had gestaan. Ik had me geen moment onveilig gevoeld. Ik had de trap zo goed mogelijk neergezet, ik had zelf nog gencontroleerd of hij niet te veel had bewogen. Gelukkig leek Ashton ook te weten dat ik het niet alleen met die woorden zou doen, er was echt wel iets meer aan de hand! Ik pakte zijn hand vast en liet hem rustig vertellen wat hem dwars zat. Wat ik er uit haalde was dat hij toch een beetje onzeker was? Alsof hij het gevoel had dat hij niet genoeg deed. Wat hij zeker wel deed! Hij was zo lief voor me geweest de afgelopen weken. Zijn gezicht had helemaal opgelicht als hij over haar had gepraat, ondanks dat ze er nog niet eens was, was hij al ontzettend trots op haar en dat was ik ook op hem! Daarvoor hoefde hij echt niet alles in elkaar te zetten, al had hij zelf het idee dat hij dat wel moest doen. "Het is iets wat we samen kunnen doen." Fluisterde ik. "Maar je hoeft het niet te doen, omdat het als een verplichting voelt. In mijn ogen is het niet iets wat een vader hoort te doen." Zoiets hoorde niet bij de man te liggen. Ik kon het net zo goed doen. Ik vond dat het er aan lag wie het leuk vond en op dat moment graag wilde. Wie er misschien wel toe in staat was. Als ik zo rond was als Linn dat was, dan had ik hier ook niet zomaar kunnen staan. "Je hoeft haar kamer niet te maken om er voor te zorgen dat ze zich veilig voelt." Ik had het idee dat het daar een beetje om ging? Of om het feit dat hij wilde laten zien dat hij er voor haar was. Dat kwam wel! Ze wist in het begin echt niet wat er om haar heen allemaal gebeurde, laat staan dat ze wist wie wat voor haar had gemaakt. "En dat doe je heel goed?" Ik gaf Ashton een kus op zijn wang. Hij zorgde echt goed voor ons! Dat betekende echter niet dat ik hier niet iets in elkaar kon zetten? "We kunnen de rest samen doen? Er is er nog genoeg te doen." Ik had er echter wel een gestructureerde manier voor en ik kende Ashton, die uit zijn enthouiasme alles door elkaar zou doen? Dan lagen de schroefjes echt overal en was hij ze ineens kwijt. "Maar ik wil wel graag mee helpen, als je dat wil. Het is niet iets wat je helemaal in je eentje hoeft te doen?" Ik kreeg het idee dat hij dat wel in zijn hoofd had. Dat de man het moest doen. Zo was het ook wel een beetje bij Calum en Linn geweest. Zij waren echter heel anders? Linn was al heel anders, die werd er echt niet heel erg blij van als ze alles in elkaar moest zetten. Ik vond het juist leuk om te doen!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ashton.
‘Ik weet het ook gewoon niet goed? Het voelt zo, omdat je dat altijd ziet. Vaders die dingen elkaar in zetten en zo.’ Dat was toch ook wel het beetje het beeld wat ik vroeger in mijn hoofd had gehad? Je ging vanzelf nadenken over hetgeen wat je miste, hoe het er dan uit zou hebben gezien. Dat had ik dus ook gedaan en daardoor had ik nu eigenlijk geen idee wat een realistisch beeld was. Dit was het in ieder geval niet, maar gelukkig leek Naylene het ook wel te begrijpen. Iets wat ik wel had kunnen verwachten, want het was Naylene. Die begreep me altijd, wat er ook aan de hand was. ‘Natuurlijk moet ze zich wel veilig voelen in haar kamer,’ zei ik, al wist ik ook wel dat dat niet was waar Naylene op doelde. Zelf was ik me er ook wel van bewust dat een baby echt geen weet had van wat er allemaal om haar heen gebeurde. Dat duurde echt een aantal maanden, maar andere dingen waren wel erg belangrijk! Ondanks dat ze misschien niet zou weten wie wij waren, was het wel belangrijk dat ze de liefde zou voelen! Want dat was erg belangrijk voor een kind. De regelmaat en rust, maar ook de liefde die we daarmee zouden bieden. De knuffels, het heen en weer wiegen, het oppakken en met haar praten, ondanks dat ze nog lang niet terug zou praten. ‘Ik wil gewoon dat ze straks weet dat ik er wel ben, ook als ik er niet écht ben,’ zei ik zacht. Er zou een moment komen dat ik haar en Naylene achter zou moeten laten. Zo zat het nou eenmaal in elkaar! Het was mijn werk om de wereld over te gaan en mijn muziek te spelen. Iets wat ik nog steeds geweldig vond, maar ik wilde niet dat onze dochter straks het idee had dat ik er nooit voor haar wilde zijn, want dat wilde ik wel! Ik had al wel geprobeerd om te praten met vrienden die al wel kinderen hadden, en die in een soortgelijke situatie zaten of hadden gezeten, maar die zeiden allemaal dat het vanzelf wel goed kwam? Dat je met dingen als facetime en bellen al heel erg ver kwam, maar voor mij voelde dat niet als genoeg? Wat had je nou ana een vader die aan de andere kant van de wereld zat? Dan was het net alsof hij er helemaal niet was! En dat was niet iets wat ik haar wilde laten geloven; dat ik er niet was. Gelukkig leek Naylene wel het idee dat ik het goed deed, dat ik er echt voor haar was. Daar was ik blij mee, want dat was ook wel mijn bedoeling! ‘Als zij er straks maar ook zo over denkt.’ Ik hoopte echt dat ze zou merken dat ik er wel was, dat ik ook aan de andere kant van de wereld echt alles voor haar over zou hebben! Wat ze dan ook nodig zou hebben. Ik keek opzij naar Naylene en knikte. ‘Natuurlijk kunnen we het samen doen.’ Als Naylene dit ook graag wilde doen, dan kon ik dat ook niet van haar afnemen! Daarnaast was ze hier ook wel goed in, dus het was alleen maar handig om het echt samen te kunnen doen. Ik nam haar handen vast en ging vervolgens zitten waar zij net had gezeten, met alle onderdelen nog netjes om haar heen. Ik pakte het boekje en bekeek de plaatjes, om vervolgens te kijken naar de commode, die half in elkaar was gezet. ‘Waar was je precies gebleven?’ Ik zag zo snel niet bij welke stap ze was blijven hangen! Sommige stappen verschilden nauwelijks iets!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene.
Op een gegeven moment begon je ook wel te twijfelen of je iets goed deed of niet. Dat had ik ook wel een beetje gehad? Ik had er niet veel moeite mee gehad, maar ik had me ook niet lekker gevoeld over het feit dat ik ons meisje niet had kunnen voelen. Ik had er geen weet van gehad dat er een kindje in mij groeide, iets wat een vrouw toch wel hoorde te voelen? Een moeder zou dat moeten doen! Voor Ashton was dit natuurlijk heel erg anders, maar hij had vast het gevoel dat de man de zwaardere dingen moest doen, zo was het eigenlijk altijd al geweest. Het waren echter de standaardrollen die mensen in hun hoofd hadden als ze naar een koppel keken. Ik vond echter niet dat we een standaard koppel waren! Ik was diegene die Ashton ten huwelijk had gevraagd, dat was al een groot iets wat tegen alle standaarden in was gegaan. "Omdat het altijd de standaard is geweest, betekent niet dat jij het ook moet doen. Ik ga je het niet tegen houden als je het leuk vindt. We kunnen het heel goed samen doen." Ik vond het echt niet erg om het samen te doen? Als Ashton een beetje zou luisteren, want anders kwam er zeker een discussie! "Ik weet zeker dat ze dat wel doet." Ze zou zich hier heel erg veilig voelen. In haar kamer, maar ook bij ons. "Ik weet zeker dat ze op gaat groeien met het idee dat beide ouders van haar houden en er altijd voor haar zijn, waar dat ook is." Ik wist nog niet hoe het allemaal zou lopen. Ashton moest op een gegeven moment weer op tour, wat hij ook gewoon moest blijven doen. Hij was daar op zijn gelukkigst en dat zou niemand hem moeten ontnemen, ook niet zijn eigen dochter. Zelf wist ik nog niet hoe ik het ging doen met mijn werk. Ik kon gelukkig heel veel vanuit huis doen, maar er waren wel dagen of soms weken waarop ik afspraken had buiten de stad. Ik ging naast Ashton op mijn knieën zitten, zodat ik mijn armen nog even om hem heen kon slaan. De afgelopen weken waren wel echt een beetje een roes. Het zou nog meer gaan gebeuren, zeker als het meisje er eenmaal was. Ik keek over de schouder van Ashton mee naar het boeken en wees naar het plaatje waar ik was gebleven. Vervolgens gaf ik hem een kus op zijn wang. "Ik weet dat je alles voor haar wil doen." zei ik zachtjes. Iets wat gewoon niet ging. Op een gegeven moment zou hij weg moeten. Dan konden we zoveel mogelijk contact houden, maar het zou toch wel anders zijn. Ik zou nooit ontkennen dat het heel anders voelde als Ash tour was. Ik wist echter hoe gelukkig hij daar was. Hij fijn hij het vond om over de hele wereld te gaan. Dan maakte het mij ook gelukkig? "En je gaat haar zoveel meegeven. Zoveel wijsheden, ik weet zeker dat ze precies weet wie haar vaders is en daar heel erg trots op gaat zijn." Ik liet mijn kin op zijn schouder rusten. "Maar misschien kun je haar nog iets meegeven? Wat nou als jij haar naam bedenkt?" Ashton was daar sowieso veel beter in? Ik wist zeker dat hij met een naam zou komen die precies bij haar zou passen, ondanks dat ze er dan nog niet eens was. "Het hoeft niet vandaag. Maar ik denk dat jij de beste persoon bent om een passende naam te vinden." Misschien kwam het pas als hij haar zag? Ik hoopte dat Ashton het ook een mooi idee vond? Dat het misschien wel de rust gaf die hij een beetje nodig, want hij was hier! Hij zou hier blijven en misschien zou ze wel de naam dragen die hij voor haar had bedacht. Dat was toch een mooi iets?!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ashton.
Nu we het er over hadden gehad, besefte ik me dat het ook wel stom was om hier een probleem van te maken. Hoorden we juist niet in een samenleving te leven waar het allemaal niet meer uit hoorde te maken wie wat was, of wat iemand deed? Naylene en ik konden dit samen doen, wat ik al genoeg vond! Al vond ik het ook heel fijn om hier samen te zitten, om haar armen om me heen te voelen en me te beseffen dat, ondanks dat ik me als een gek had gedragen, het haar helemaal niks uitmaakte en het juist met me uit wilde praten, en me wilde helpen met de gevoelens waar ik nu mee zat. ‘Dat wil ik echt.’ Dat verdiende ze! Iedereen verdiende een vader en moeder die er voor hun kind wilde zijn. Iets wat ik ook wel echt wilde. Wat misschien ook wel het belangrijkste was, zoals Naylene het nu bracht. Het was ook belangrijker dat we er beide wilden zijn, en dat zou zij dan ook wel voelen. Ook als we er misschien niet fysiek niet zouden zijn. ‘Echt?’ Ik draaide me iets om, zodat ik haar aan kon kijken. Ze wilde dat ik de naam zou bedenken?! Zelf? Natuurlijk zou ik geen naam kiezen waar Naylene niet achter stond, maar dat ze dat uit handen wilde geven en het mij wilde laten bedenken, vond ik echt heel erg bijzonder! Naylene leek te denken dat ik haar wel een passende naam zou kunnen geven. Daar hoopte ik dan wel op! Ik wilde haar wel een naam geven die echt bij haar hoorde, die voor iets stond. ‘Dat vind ik een heel erg mooi idee,’ zei ik, waarna ik Naylene een kus gaf. Om echt de controle te hebben over haar naam, voelde wel heel erg gek? Ook wel mooi. Nu moest ik echter wel een goede naam bedenken! Ik had er zelf al wel over nagedacht. Wie deed dat niet? Iedereen toch! Ik wist van Calum dat hij en Linn al een naam hadden gevonden. Eentje die Calum had bedacht. Bodhi! Ik vond het wel een hele leuke naam. Je zou hem zelfs nog kunnen afkorten, als hij daar later behoefte aan zou hebben. Daarnaast klonk het ook gewoon lekker. Het was geen naam die je altijd hoorde. Iets wat ook wel een voorwaarde was voor de naam van onze dochter. Ik wilde haar geen naam geven die ze zo vaak tegen zou komen in haar leven. Het moest een unieke naam zijn. ‘Ik heb al wel nagedacht over verschillende namen. Ik wil graag een unieke naam. Eentje die echt beschrijft wie ze is, maar ook eentje waar ze zichzelf comfortabel bij voelt.’ Dat was natuurlijk heel belangrijk! Het moest niet een naam worden waar anderen haar mee konden pesten. Dat was wel het laatste wat ik voor mijn dochter zou willen! Ze verdiende een geweldige jeugd, ook op school of waar dan ook. Ik draaide me weer om, zodat ik tegen Naylene aan kon leunen. Ik speelde ondertussen met haar vingers. ‘Ik vind Lennon een leuke naam, maar ik was ook een beetje aan het spelen met kleuren en andere dingen.’ Ik noemde Naylene soms Red? Vanwege haar rode haar! Het kon ondertussen best een naam zijn, aangezien ouders wel vreemdere dingen bedachten. Ik was na gaan denken over de verschillende kleuren en ik had er ook een paar opgezocht. ‘Indigo lijkt me echt heel mooi? Dan zouden we het ook nog kunnen afkorten naar Indie? Al is ze dan stiekem ook vernoemd naar een hond,’ zei ik lachend. Zo had mijn hond vroeger immers ook geheten! Naylene en ik hadden haar zelfs nog samen uitgelaten. Haar naam zou dan echter wel iets heel anders betekenen en dat snapte Naylene wel. ‘Maar dan zou ik een Red en een Indigo hebben,’ zei ik glimlachend. Dat idee stond me toch wel aan.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene.
Ashton was sowieso beter met dit soort dingen. Hij wist moet hij met woorden om moest gaan en had misschien al wel honderden ideeën in zijn hoofd. Ik wilde een naam voor ons meisje dat goed bij haar paste. Calum en Linn waren samen ook op een naam gekomen. Volgens mij had Calum hem bedacht en had Linn hem ook geweldig gevonden. Dat soort dingen liepen gewoon op die manier. Ik wist echter dat Ashton voor een betere naam zou kunnen zorgen dan dat ik dat deed? Er waren al wel wat namen door mijn hoofd heen gegaan, maar daar was het ook bij gebleven, ze waren net zo snel weer weggegaan omdat ze toch niet hadden gepast. Het gaf Ashton duidelijk wel het gevoel alsof hij er op deze manier toch iets meer bij stond! Wat ik heel erg fijn vond om te zien. Helemaal omdat Ashton er al wel echt over na had gedacht. Ik was het wel eens dat ze een unieke naam moest hebben. Zelf had ik een niet heel erg veel voorkomende naam? Maar ik vond het juist wel leuk. Zeker als het op een duidelijk manier uit moest worden gesproken. Ik wilde niet dat mijn kind een naam kreeg wat echt achterlijk was. Ik had Ashton nu wel vrij spel gegeven, maar hij zou vast niet iets kiezen als Wizdom of iets wat gewoon idioot was geschreven. De namen waar hij mee kwam vond ik eigenlijk best wel leuk. Lennon! Wat natuurlijk kwam van John Lennon. Dat vond ik wel echt een leuke bedachte naam? Zeker omdat haar achternaam er ook wel bij zou passen. "Lennon is een leuke naam." Al was Ashton ook bezig geweest met kleuren, wat ik ook bijzonder vond om te horen. Hij noemde mij soms Red? Een bijnaam die ik zelf heel erg leuk vond. Zeker als ik hem hoorde over de lippen van Ashton heen. Het paste gewoon? Zoiets wilde hij ook voor ons meisje en daarom was hij gekomen met de naam Indigo. Indie afgekort. Dat deed me inderdaad denken aan de hond van Ashton, maar het was niet echt een hondennaam? En ik kon de naam best uitspreken en mijn eigen meisje voor me zijn. "Indigo is een hele mooie naam. Indie klinkt schattig." Zo zou ze vast veel worden genoemd? Misschien had Ashton er wel een beetje voor gezorgd dat het zo ook wel paste bij Bodhi. Want dat deed het echt. Daar zag ik Ash ook wel een beetje voor aan? Ik gaf Ashton een kus. "Ik vind de kleurtjes echt heel erg leuk." Ik wilde zelf niet heel erg snel nog een kind? Eén kindje was prima. Maar als het ooit er toch van kwam, hoefde er voor mij dan niet nog meer kleurtjes te komen, dan zou het ook wel echt iets geks worden. Maar voor nu was Indigo echt en hele mooie naam? "Ik denk dat ik dan voor Indigo zou gaan. Maar jij mag kiezen." Ook als hij misschien nog een andere naam zou vinden die hij nog mooier vond? Of beter vond passen. Dat zou best wel kunnen namelijk! Ik voelde iets in mijn buik, iets wat ik de laatste weken wel vaker had gevoeld, maar deze keer was er wel iets meer kracht? Zo leek het in ieder geval. Ik legde mijn hand op mijn buik, waar ik nu wel echt iets tegenaan voelde. Iets wat tot nu toe nog niet echt was gebeurd! "Oh mijn god Ash, voel." Ik pakte zijn hand vast en legde hem op mijn buik neer. De laatste tijd had hij wel zoveel mogelijk proberen te voelen of het al ging. Het duurde even voordat ik weer wat voelde, maar uiteindelijk was het er toch. Daarom keek ik afwachtend naar Ashton. Het kon haast niet anders dan dat hij dit moest voelen! Alsof ons meisje ook even wilde laten weten dat ze het eens was met de naam die Ashton net uit had gesproken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Drie-vier maandjes later?
~
Linn.
Ik kon niet geloven dat dit echt was. Het was één ding om maanden rond te lopen met een kleintje in je buik, om er op zo’n manier voor te zorgen, maar het was iets heel anders om hem hier echt te hebben. De bevalling had niet op zich laten wachten toen we eenmaal in de buurt van de voorspelde datum waren gekomen en ook het hele gebeuren was allemaal erg snel gegaan. Het had zeker wel meerdere uren geduurd, maar het was absoluut geen horrorbevalling geweest. En al was het dat wel geweest: ik was het waarschijnlijk toch zo vergeten als ik Bodhi in mijn armen had gehouden. Hij was het meest perfecte, kleine mannetje dat ik ooit had gezien. Ik was meteen verliefd geweest op hem en volgens mij was Calum dat ook geweest. We hadden, toen we er alle drie klaar voor waren geweest, uren met elkaar op bed gezeten. Op een gegeven moment hadden zowel Bodhi als ik even moeten rusten, maar Calum had erg goed voor ons gezorgd. Dat deed hij nu nog steeds! We waren ongeveer twee dagen thuis en ondanks dat we wel de hulp kregen die we nodig hadden, ging het erg goed. Natuurlijk sliep Bodhi niet hele nachten door en was het een hoop om in één keer te doen, maar voor mijn gevoel bevond ik me echt op een roze wolk. Ik kon wakker worden met Calum en Bodhi naast me en soms viel ik in slaap met hen samen voor me. Ik hield zoveel van hen beide en om ze dan samen te zien, daardoor leek mijn hart wel te ontploffen van de liefde en alle gevoelens die er bij kwamen kijken. Keer op keer was het een verrassing om ze te zien, en elke keer werd het maar meer bijzonderder. Wat het dan nog meer bijzonder maakte, was dat we vannacht een telefoontje van Ashton hadden gekregen, met daarin het bericht dat het voor hen ook zo ver was geweest! We hadden niet verwacht dat we, ondanks dat onze uitgerekende datums, zo snel na elkaar zouden bevallen! Ashton had ons al laten weten dat het heel goed ging met Naylene, maar ook met Indie! Want ook zij was nu op deze wereld. Het voelde allemaal heel gek, dat het allemaal zo snel na elkaar was gebeurd. Het was echter wel een heel mooi iets, om het allemaal samen mee te maken. Wat ook heel fijn was, was dat Brent en Byron deze kant op waren gekomen! Ze hadden niet kunnen wachten om hun kleinzoon te ontmoeten, net zoals dat Mali niet had kunnen wachten om haar neefje te zien! Jammer genoeg hadden David en Joy nog niet de mogelijkheid gevonden om te kunnen komen, maar Calum had hen al vaak genoeg aan de telefoon gehad en we hadden ze al genoeg foto’s en filmpjes gestuurd! Nu was alle drukte weer even weg. Brent en Byron hadden er op gestaan om boodschappen voor ons te doen, zodat we met z’n drietjes even rustig konden zitten. Bodhi was wakker en ik had hem al eten gegeven, dus we zaten nu met z’n drietjes op het grote kleed dat Brent en Byron voor ons mee hadden genomen. Het was een kleed wat ze nog hadden gehad van toen ze mij hadden geadopteerd! Dat was toch wel heel erg speciaal. Ik gaf Bodhi voorzichtig een kus op zijn bolletje, waar de zwarte haartjes al op te zien waren. ‘Hij is gewoon zo mooi,’ fluisterde ik zachtjes tegen Calum. Hij was echt perfect! Ik wist dat iedere ouder dat over zijn of haar kind zei, maar het was gewoon echt waar! Ik kon echt uren naar hem kijken en ik kom hem zelfs missen, ook als hij gewoon in de andere kamer was!

Ashton.
Het voelde heel onwerkelijk. Voor mijn gevoel was Linn nog maar net bevallen en waren zij en Calum, samen met Bodhi, nog maar net thuis en toen waren de weeën al bij Naylene begonnen! We hadden niet eens de tijd gehad om hen op te zoeken, want we hadden zelf al naar het ziekenhuis moeten gaan! Op dat moment had het allemaal nog niet echt iets betekend. Of nou ja, het besef was nog niet echt binnen gekomen. Naylene was, zoals altijd, erg rustig en koel onder alles gebleven en ze had geprobeerd mij rustig te krijgen. Want ondanks dat ik mijn best had gedaan om me in te houden, was dat niet echt gelukt. Zeker niet bij Naylene. Die wist altijd wel hoe ik me voelde, ook als ik mijn best deed om het te verdraaien. Gelukkig had ik ook al wel snel door gehad dat ook zij er niks aan zou hebben gehad als ik maar bleef praten en alles zou overdenken. Ik had uiteindelijk gewoon geprobeerd om er voor te zijn. Haar en Indie! We hadden haar naam al vaak hardop gezegd, maar nu was ze echt in deze wereld! Ze zat zelfs in de Maxi-Cosi, helemaal ingepakt naast haar moeder. We hadden een nachtje in het ziekenhuis moeten blijven, maar alles was helemaal goed gegaan! Ondanks dat de zwangerschap zelf misschien een beetje vreemd was verlopen, was Indie kerngezond en Naylene ook! En ondanks dat we allemaal heel erg moe waren, was er een plek waar ik nu heel erg graag naar toe wilde gaan. We hadden Calum en Linn nog helemaal niet gezien nu Bodhi er was, en zij hadden Indie ook nog niet gezien. Dat terwijl dat wel de bedoeling was! We hadden dit samen meegemaakt en ik vond ook dat ze elkaar zouden moeten zien, ondanks dat ze er misschien helemaal geen weet van zouden hebben. Daarom had ik met Naylene overlegd dat ik een korte stop wilde maken bij Linn en Calum. Ik wist ook dat zij het druk hadden gehad, en dat er zelfs twee mensen extra in het huis waren op dit moment. Brent en Byron waren er ook! Maar ook zij zouden Indie graag willen zien. Nay was ook heel erg belangrijk voor hen? Andersom ook! Dus misschien zouden ze wel net zulke belangrijke opa’s worden als dat ze voor Bodhi zouden worden. Ik hoopte van wel! Ik hoopte dat Indie heel wat mensen om haar heen zou krijgen die van haar hielden om wie ze was. Al had ze mij en Naylene al! Zo nu en dan keek ik via de spiegel naar achteren en daar zag ik dan hoe Naylene naar ons dochtertje keek, hoe ze zo nu en dan langs haar kleine gezichtje streek of controleerde of de Maxi-Cosi wel echt goed vast zat in het auto-stoeltje, net zoals dat ze ook meekeek of ik me wel aan de snelheid hield en of ik netjes reed. Ik zou geen regels durven overtreden met Indie in de auto! Ik zou juist nog langzamer willen rijden als dat zou betekenen dat ik zeker geen ongelukken zou maken. We kwamen aan bij Calum en Linn, waar ik de auto parkeerde. ‘Wacht even met uitstappen,’ zei ik tegen Naylene, omdat ik haar wilde helpen! Ze had immers een bevalling achter de rug! Alles was nog heel gevoelig! Ik haalde eerst Indie de auto uit, waarna ik de deur voor Naylene opende en mijn hand naar haar uitstak, zodat ik haar kon helpen. Zodra ze eenmaal stond, gaf ik haar een kus. ‘Ik ben benieuwd wat ze van haar vinden.’ Al kon het haast niet anders dat ze haar prachtig zouden vinden! Ik nam Naylene haar hand vast en nam haar mee naar de voordeur, waar ik aanbelde. Ik hoopte dat ze het niet erg zouden vinden dat we er nu waren, maar ik wilde ze Indie heel erg graag laten zien! Net zoals dat ik Bodhi graag wilde zien!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Calum.
We hadden bijna acht maanden op hem moeten wachten, maar nu was hij er dan toch echt. Ergens klonk het als een hele lange tijd. Een tijd waarin heel erg veel dingen waren gebeurd! Linn en ik waren weer bij elkaar! In de afgelopen paar maanden hadden we de tijd gehad om echt weer te wennen in onze relatie. Ik moest zeggen dat er niet heel erg veel was veranderd. Al was er wel echt te merken dat er heel erg veel liefde tussen ons zat? We waren er makkelijk weer ingerold. Dit keer voelde het echter anders. We waren beiden ouder geworden. We waren nu zelfs ouders van ons lieve zoontje! Ik vond het makkelijker om met Linn te praten. Iets wat we de afgelopen tijd wel hadden moeten doen, om te zien waar we stonden en hoe we alles met Bodhi aan zouden pakken. Uiteindelijk waren die gesprekken wel handig geweest, maar nu ons jochie er was, liep het eigenlijk allemaal vanzelf. Ik kon nog steeds niet geloven dat hij hier dan eindelijk was! Ik had in mijn hoofd zoveel ideeën bedacht over hoe hij er uit had kunnen zien. Niets kwam in de buurt met hoe hij er uit zag. Het was zo'n mooi kindje. Ik probeerde iedere dag weer alles in me op te nemen, maar zelfs dat lukte niet helemaal. De donkere kijkers die me aankeken, leken iedere keer weer anders te zijn. Zijn neusje begon steeds schattiger te worden. Ondanks dat er misschien gehuil over zijn lippen heen kwam, waren zelfs zijn lippen perfect. De donkere haartjes op zijn hoofd maakten het helemaal af. Het was een prachtig kindje. Ons kindje! Ik vond het bijzonder om te horen hoe andere mensen er over dachten. Ik had al heel wat foto's naar mijn ouders gestuurd, het zou nog even duren voordat ze hier naar toe zouden komen. Mali was er al wel, net zoals Brent en Byron! Iedereen leek gek op Bodhi te zijn, want alle drie hadden ze hem al wel een paar keer op de armen gehad. Er waren twee andere mensen die ons jochie hadden willen leren kennen, maar dat was even iets anders gegaan. Want Naylene had ook naar het ziekenhuis gemoeten om te bevallen! "Hij is prachtig." Fluisterde ik. "Net zoals jij." zei ik er nog zachtjes achteraan. Het was heel fijn om weer samen met zijn met Linn en af en toe mocht ze dat wel horen. Ik hoorde de bel gaan, wat haast wel Ashton en Naylene moesten zijn, samen met Indigo! Ashton had netjes gebeld om te vragen of het oké was om te komen. Voor hen was het altijd oké? Ondanks dat het de afgelopen tijd wel echt heel erg druk was. Heel veel bezoek, wat ik wel snapte! Iedereen was natuurlijk benieuwd naar het nieuwste deel van ons kleine gezinnetje. Ik probeerde zelf wel een beetje te plannen wanneer het het makkelijkste was. Zodat Linn haar rust kon pakken. Een bevalling was niet makkelijk en nu kreeg ze ook geen hele nachten slaap. We waren op de meeste momenten samen wakker, wat het allemaal wat makkelijker werd. "Ik ga je nieuwe vriendinnetje eens bekijken." Ik streek langs de wang van Bodhi, wie natuurlijk wat was geschrokken door de bel en daardoor een klein beetje begon te huilen. Dat was wel een beetje naar om te horen. Ik gaf Linn nog een kus en stond vervolgens op. Ik was zelf echt heel erg benieuwd naar Indigo! Ik vond het echt fijn dat hun leeftijd zo dicht bij elkaar lag. Er was nu zelfs maar een paar dagen tussen! Dat hadden ze volgens mij wel echt nodig? Ze zouden op sommige momenten iemand nodig hebben die het allemaal van elkaar zouden begrijpen. Ashton en ik hadden heftige levens. Niet alleen wij, maar ook Linn en Naylene hadden niet de meest voorkomende banen.

Naylene.
De afgelopen maanden was Indigo heel dicht bij ons geweest. Het had een tijdje geduurd voordat ze iets van haarzelf had laten zien. Toch was het heel erg goed met haar gegaan. Ze was goed gegroeid. Zelfs op zo'n manier dat we haar op een gegeven hadden kunnen zien. Mijn buik was lang niet zo rond geweest als die van Linn, maar er was wel iets te zien geweest. Toch had ik niet gedacht dat ik zo snel na Linn zou bevallen! We hadden zelfs gepland om Linn, Calum en Bodhi te bezoeken op de dag dat ik ineens naar het ziekenhuis had gemoeten! De bevalling zelf had een behoorlijk tijdje geduurd en alles er omheen was alles behalve prettig geweest. Toch had ik geprobeerd om zo rustig mogelijk te blijven, zeker omdat ik had gemerkt dat Ashton het er wat moeilijker mee had gehad. Uiteindelijk was het het allemaal waard? Indie was een prachtig meisje. Haar gezichtje was heel wat bijgetrokken sinds gisteren, ze was nog heel rimpelig geweest. Nu was ze echt prachtig om naar te kijken. Dat was nog niet het beste. Ik vond het geweldig om Ashton zijn gezicht te zien op de momenten dat hij haar vast hield. Hoe hij zachtjes tegen haar praatte, er waren al genoeg verhalen uitgekomen en die zouden blijven komen. Ergens was het een gek idee. Ashton en ik waren niet meer met z'n tweetjes. We hadden nu een gezinnetje. De rest van ons leven zouden we delen met dit kleine meisje. Ze zou in het begin geheel van ons afhankelijk zijn. Ze zou dingen van ons leven. Onze kijk op de wereld belangrijk vinden. Er was zoveel verantwoordelijkheid, maar ook zoveel mooie dingen die we er voor terug zouden krijgen. Die hadden we nu al, want ik zou echt een hele tijd naar haar kunnen kijken, zeker samen met Ashton. Door ons wondertje, was ik ook wel heel erg benieuwd geworden naar Bodhi! Natuurlijk hadden we al wat foto's gezien, maar dat zei echt niet genoeg? Er waren al wel hele mooie foto's van Indie gemaakt, maar om haar hier naast me te zien liggen, was het meest bijzonder. Ik deed netjes wat Ashton van me vroeg, ondanks dat het wel gging. Ik had net ook maar niet met hem gediscussieerd toen hij er op had gestaan dat hij wilde rijden. Gelukkig had hij het rustig aan gedaan. Niet dat hij normaal zo gevaarlijk reed, maar het had zich al wel eens voorgedaan dat hij ongelukken had gemaakt! Ashton wist ook wel dat hij het echt niet zomaar goed zou kunnen maken, als dat gebeurde met Indie in de auto. "Het kan haast niet anders dan dat ze haar prachtig vinden." De meeste ouders riepen van hun kind dat ze het mooiste kind in de wereld hadden. Dat terwijl sommige baby's ook gewoon ronduit lelijk waren? Als ik naar haar keek, zag ik alleen maar een prachtig meisje. Haar ogen, die nu nog blauw waren, staarden voor zich uit. Haar wangetjes waar je zachtjes over heen wilde gaan omdat ze zo glad en fijn aanvoelden. "Ik ben benieuwd naar Bodhi." We zouden al veel eerder hier zijn om naar dat kleine schatje te kijken. Nu Indie hier ook was, was ik eigenlijk alleen nog maar meer nieuwsgierig. Calum deed de deur open, het was al wel aan zijn gezicht te zien dat hij echt helemaal in de wolken was. Misschien wat moe, maar dat hoorde er bij. "Hé!" Ondanks dat hij ons beide even omhelsde, gingen zijn ogen als eerste naar de Maxi-Cosi die Ashton vast had. Dat zou ik ook hebben! Ik was nu ook wel echt heel benieuwd naar Bodhi! Daarom liep ik vast verder naar de woonkamer, waar ik Linn al samen met Bodhi op een dekentje zag zitten. "Hee Linnie." Ik kroop naast haar en sloeg een arm om haar heen. "Hee Bodhi." fluisterde ik zachtjes terwijl ik naar het kleine jochie in haar armen keek. "We hebben een vriendinnetje voor je meegenomen."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Alles voelde nu gewoon alsof het op zijn plek was gevallen. Calum en ik hadden het goed samen. Dat hadden we de afgelopen maanden sowieso al gehad, maar het was beter nu we een relatie hadden. We hoorden bij elkaar en onze lichamen hadden dat misschien nog wel eerder geweten dan onze hoofden, maar er was iets ontzettends moois uitgekomen! Bodhi! Ik knikte naar Calum, die de deur open zou doen voor Naylene en Ashton. ‘Ssh, het is oké. Zo erg zal ze vast niet zijn,’ fluisterde ik als grapje tegen Bodhi, die was geschrokken van het geluid van de bel. Dat was ook niet zo gek! Hij huilde maar een klein beetje, maar het was het ergste geluid wat je zou kunnen horen! Je wilde niet dat je kind ongelukkig was, om wat voor reden dan ook! Ik wist dat het huilen nu meer een communicatiemiddel was vanuit hem, om te laten weten dat hij honger had of dat er iets anders aan de hand was, maar het was geen fijn geluid! Ik wiegde hem een beetje heen en weer, waardoor het gehuil gelukkig al snel stopte. Net op tijd, want Naylene kwam de kamer binnen! Ze zag er, ondanks de bevalling, best goed uit! Ze had Indigo niet bij zich, wat betekende dat die vast nog bij Ashton was. ‘Hé, kijk eens wie we daar hebben,’ zei ik tegen Bodhi en ik verlegde hem iets in mijn armen, zodat hij Naylene ook zou kunnen zien! ‘Tante Nay!’ Ze was dan misschien niet zijn tante door bloed, maar ik wist zeker dat ze wel zijn tante zou worden en dat hij haar ook echt zo zou zien! Ik hoopte dat Indigo ook zo over mij zou denken. Nu wilde ik er nog niet aan denken dat er een moment zou komen dat Calum weer weg zou moeten, maar ik wist dat het wel zou gebeuren. Op die momenten zouden Naylene en ik erg veel aan elkaar hebben, net zoals Bodhi en Indigo! We zouden vast vaak samen dingen gaan doen, ook om elkaar een beetje te steunen in de situatie waar we in zaten. Ik wist dat Calum en Ashton het beide lastig vonden, maar we zouden er allemaal voor zorgen dat het zou werken. Glimlachend leunde ik iets tegen Naylene aan, terwijl ik luisterde naar haar stem. ‘Hoor je dat? Een vriendinnetje,’ zei ik zachtjes. Het was echt bijzonder dat ze zo vlak na elkaar waren geboren! Hoe die timing precies tot stand was gekomen, wist ik ook niet. Voor Naylene en Ashton was het veel logischer geweest om bezig te zijn met kinderen. Calum en ik waren dat totaal niet geweest. We hadden niet eens een echte relatie gehad! Die hadden we nu wel. En ondanks dat veel hetzelfde was gebleven, was er zeker wel iets veranderd. Zeker nu Bodhi er was! Bij bracht alleen maar meer liefde met zich mee. ‘Ik kan niet wachten om haar te zien, Nay. Ik weet zeker dat ze prachtig is.’ Daar was gewoon geen twijfel over mogelijk! Ashton en Naylene hadden hoe dan ook een mooi kindje op de wereld gezet en ik was echt heel benieuwd naar haar! Ik kon Ashton al wel horen praten, zo enthousiast als hij was over zijn dochtertje. ‘Dat is je oom, Ashton. Die is soms nogal luid,’ legde ik uit aan Bodhi. ‘Maar dat is juist een goed iets. Hij is erg enthousiast.’ Ik wist zeker dat Ashton ook wel door had dat als we hier met twee baby’s zouden zitten, hij iets zachter zou moeten praten. Ik snapte zijn enthousiasme echter heel erg goed! Ik wilde het liefst ook alles van de daken schreeuwen op het moment, om wat ik nu in mijn armen had. Bodhi was zo bijzonder! Hij was echt het meest lieve, mooie jochie dat ik ooit in mijn leven had gezien en dat zou hij ook altijd blijven.

Ashton.
Naylene was al snel weg naar Linn, wat ik wel kon begrijpen! Op dit moment was er niemand anders die precies wist wat zij door had gemaakt? Het was echt niet gemakkelijk geweest om een baby op de wereld te zetten, dat had ik ook wel gemerkt! Naylene was misschien een redelijk rustig persoon en ze had zich ook groot gehouden, maar dat betekende niet dat Indigo er binnen een half uur was geweest. In tegendeel! Linn wist als enige precies hoe het was om in dat bed te liggen. Daarnaast wilde Naylene natuurlijk ook Bodhi bekijken. Iets wat ik ook heel erg graag wilde doen! Hij was het zoontje van Calum en Linn. Twee mensen die ik al heel erg lang kende! Natuurlijk was niets specialer dan Indigo, maar om Bodhi te zien, was toch ook best wel speciaal. Ik wist zeker dat ik vanzelf dingen van Linn en Calum in hem terug zou zien. Dat was iets waar ik echt niet op kon wachten! ‘Dus dit is,’ zei Calum, die al neergeknield was voor de Maxi-Cosi. Ik gaf hem echter niet de kans om zijn zin af te maken. ‘Dit is Indigo,’ zei ik trots, terwijl ik nog eens goed naar haar keek. De naam paste bij haar! Toen Naylene had gezegd dat ze het ook een mooie naam had gevonden, had ik het eigenlijk al wel geweten. Er waren momenten geweest waarop ik nog even had getwijfeld, omdat ik weer een andere naam had gezien, maar Indigo werkte gewoon het beste. Ze was een Indigo! Of een Indie! Uiteindelijk zou ze zelf mogen bepalen hoe ze genoemd zou willen worden, maar ze zou voor mij altijd Indigo blijven. ‘Ik kan niet geloven dat ze er nu echt is.’ Dat ze er zelfs al die tijd al was geweest! Dat dat, in Naylene had gezeten! Dat klonk misschien vreemd, maar dat was wel de waarheid. Naylene had haar al die tijd bij zich gedragen en nu was ze er dan eindelijk. We konden haar bekijken, haar vasthouden en haar knuffelen. We konden haar vingertjes en teentjes tellen en over haar zachte wangetje aaien. Ik was ervan overtuigd dat ik nog nooit zoiets zachts had gevoeld in mijn hele leven. ‘Ik kan gewoon niet geloven dat ze er nu echt is,’ zei ik tegen Calum. Het was allemaal nog zo onwerkelijk! Ik had haar al wel vastgehouden, ik had zelfs tegen haar gepraat, maar toch voelde het allemaal nog een beetje als een droom. Zelfs nu ik een foto op Instagram had gezet en mensen er op hadden gereageerd, voelde het allemaal alsof het heel ver van me af gebeurde. Alsof het iemand anders was overkomen. Dat was echter niet zo! Het was mij overkomen! Ik had er echt geen woorden voor, maar tegelijkertijd ook zoveel. Op Instagram had ik daarom alleen maar een paars en een blauw hartje onder de foto gezet. Dat samen maakte immers de kleur indigo! En dat was haar naam. Niemand wist dat nog, behalve de mensen die er echt toe deden. Dat maakte het juist zo leuk. ‘Denk je dat Bodhi haar leuk zal vinden?’ vroeg ik aan Calum. Natuurlijk hadden ze er beide nog helemaal geen besef van. Ze waren nog zo klein! Ze zouden nog niet eens tegenover elkaar kunnen zitten! ‘Want als hij dat niet doet, dan hoort hij wel van mij,’ zei ik er nog achteraan. Dat was wel zo! Het voelde heel vreemd om ineens dat instinct te hebben. Om altijd iemand te willen beschermen. Natuurlijk had ik dat gevoel in zekere zin ook bij Naylene, maar dat was Naylene! Een volwassen vrouw die haar eigen boontjes wel kon doppen. Dit meisje was nog zo klein. Ze had geen idee van de wereld waar ze in was gerold, hoe die eruit zag en wat er gebeurde. Ze zou hoe dan ook hulp nodig hebben en ik wilde haar die met liefde geven!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene.
Een bevalling was vreselijk. De pijn was niet te beschrijven. Zeker omdat je je ook nog eens heel erg moe voelde en het leek alsof je lichaam op een gegeven moment niet meer aan het meewerken was. Ik had echter ook wel geweten dat ik niet van alles uit had kunnen roepen. Ashton was heel erg lief geweest en hij had echt zijn best gedaan om mij op mijn gemak te laten voelen. Het was echter ook wel duidelijk dat hij het bijna niet had getrokken en dat hij behoorlijk in paniek was geraakt. Als ik dan had geschreeuwd, had hij geschreeuwd en dan was het echt hectisch geweest. Gelukkig was het nu allemaal achter de rug en het was één van de meest cliché dingen om te zeggen, maar het was het zeker waard geweest. Om Ashton met Indigo in zijn armen te zien. Hij was al zo gek op haar en dat was ook niet gek, dat was ik ook! Ik kon diezelfde liefde bij Linn zien. Ze was al weer wat bijgetrokken, op de eerste foto van haar en Bodhi had ze er ook echt vreselijk moe uitgezien. Ik kende dat gevoel nu maar al te goed. Ze hadden de afgelopen nachten vast niet geweldig geslapen, maar ze zag er goed uit. Net als de goed ingepakte Bodhi. “Hee lieverd.” fluisterde ik zachtjes tegen Bodhi. Ik kon nu goed naar zijn gezichtje kijken. Er waren grote bruine ogen die in de rondte aan het staren waren. Ze konden zich ook nog niet echt contreren op wat er om hen heen gebeurde, het was allemaal zo fel in vergelijk met de baarmoeder. Ik streek zachtjes langs zijn wangetje. “Wat ben jij een prachtig ventje.” Het was toch wel heel erg bijzonder om te zien. Dit ventje had zoveel voor elkaar kunnen krijgen, nu al. Het was misschien doordat Linn zwanger was geweest, dat Calum bij haar had willen zijn. Ik wist zeker dat het er wel iets mee te maken had. Door Bodhi hadden de twee weer heel wat tijd met elkaar doorgebracht en toen had Calum zelf door gehad dat er nog gevoelens hadden gezeten. Van Linn had ik dat al geweten toen ze net weer met elkaar om waren gegaan. “Ze is zo mooi Linn. Zo bijzonder.” Ik vond het echt bijzonder dat we dit écht samen konden beleven. Linn was net moeder geworden, en nu was ik dat ook! “Oom Ash is heel erg lief, maar soms is het beter om hem even zijn gang te laten gaan.” Dat deed ik ook wel eens? Ik wist wanneer in Ashton gewoon even door moest laten praten. Soms had hij dat gewoon eventjes nodig! Ik was heel erg benieuwd hoe het uiteindelijk uit zou pakken? Hoe de twee kleintjes zouden worden. Misschien was Indigo wel net zo enthousiast als haar vader en zou ze ook echt hele dagen kunnen praten. Iets wat ik alleen maar leuk vond. Misschien had Bodhi het rustige van Calum, of juist het uitbundige wat in hem kon zitten en ook in Linn zat. “Ik denk dat je Indie soms wel nodig gaat hebben.” Als ze elkaar niet lagen, dan maakte dat niets uit. Ik zou niet zo’n ouder zijn die hun kind zou verplichten met wie ze om zouden gaan. Mijn ouders hadden dat gedaan en dat was vreselijk geweest. Ik zou Ashton het ook niet laten doen, maar zo was hij ook niet? Indigo mocht haar eigen leven bepalen en natuurlijk zouden wij daar regels in aanbrengen, maar niets om haar tegen te houden. We wilden juist dat ze alles uit haarzelf kon halen wat er in zat. Uiteindelijk was dat hetegeen wat wij ook met onze levens had kunnen doen. “Hoe bijzonder is dit?” vroeg ik zachtjes. “Dat ze zo dicht bij elkaar zijn geboren.” Alsof het zo hoorde te zijn. “Brent en Byron zijn vast zo trots.” Ze waren er nu niet, maar ik kon niet wachten totdat ze Indigo ook konden zien. Al moest Linn eerst!

Calum.
Het was wel wennen om een nieuw leven in het huis te hebben. We hadden nu best wel een vol huis. Linn was al ingetrokken voordat we hadden besloten dat we onze relatie weer nieuw leven in hadden willen blazen. Daardoor hadden we twee katten en twee honden. Nu was Bodhi daar bij gekomen. Gelukkig hadden we genoeg ruimte. Een grote tuin waar de hondjes konden rondrennen en de katten kon rondsluipen als ze dat wilden. Er waren kamers waar ze zich even terug konden trekken. Het was echter wel een ding dat er nu veel schoon moest worden gemaakt, maar gelukkig hadden we daar iemand voor. Ik keek naar Indigo, die er comfortabel bij lag in haar Maxi-Cosi. Ik ging wat door mijn knieën, zodat ik haar goed kon bekijken. Ik was wel echt benieuwd geweest. Ergens had ik misschien gedacht dat ze misschien wat kleiner was geweest. Ondanks dat ze wel iets kleiner was dan Bodhi, was het verschil niet heel erg groot. “Hé Indigo, ik ben oom Cal.” Ik vond dat het wel een beetje zo was. Ashton was altijd als een broer geweest, mijn beste vriend. Er was haast niemand die me zo goed begreep als hij dat deed? Zeker niet omdat we hetzelfde mee maakten in het leven. Nu weer. Voor mij was hij als een oom voor Bodhi en zo zou ik me ook tegenover Indigo voelen. “Het is zo onwerkelijk.” Zei ik, terwijl ik weer overeind kwam. Het was gewoon haast niet te beseffen dat er een kleintje bij was? Twee zelfs! Onze hele groep was veranderd. We waren vaders. Dat was toch echt een raar idee! “Ik denk dat er geen problemen zijn.” zei ik lachend. Ik wist dat Ashton een grapje maakte. “Maar don’t you dare.” Ik wilde Bodhi toch wel een beetje beschermen. Eigenlijk tegen alles in de wereld. Iets wat ook niet de bedoeling was. Op een gegeven moment moest hij juist de wereld gaan ontdekken, kijken wat hij wilde doen en wat juist niet. Als hij Indigo niet mocht, dan was dat zijn eigen keuze en dat wist Ashton ook wel. Maar ik vond het wel grappig om er even iets over te laten weten. “Kom, dan kunnen ze elkaar zien.” Niet dat ze er nu heel erg veel aan hadden. Ze hadden helemaal niets door van wat er om hen heen gebeurde, alleen als ze harde geluiden hoorden of er iets gebeurde wat ze totaal niet snapten. Ik wachtte totdat Ashton naar binnen was gelopen en sloot de deur achter hem. Ik liep door de naar de woonkamer, waar Naylene ondertussen dicht tegen Linn aan was gekropen. Het was echt lief om te zien. Het was ergens ook gek? Ooit waren we ze tegengekomen in een Bed en Breakfast in Carindale. Daar hadden we de eerste avond in de tuin doorgebracht en er was misschien wat geflirt tussen mij en Linn geweest. Nu waren zoveel jaren later en was echt alles anders? Soms was het gek hoe het leven liep, als er één ding anders was geweest, hadden we hier nooit gezeten. Ik ging naast Linn zitten en nam Bodhi voorzichtig van haar over. Ze was vast heel erg benieuwd naar Indigo. Ashton was haar uit de Maxi-Cosi aan het halen, zodat ze al snel in de armen van Naylene lag en Linn haar goed kon bekijken. “Dit is Bodhi.” Zei ik, toen Ashton ook bij op het kleedje zat. Ergens was het ook wel heel gek. We waren gewoon een paar dagen na elkaar vader geworden. Bij Ashton was het meer gepland, al was het ook ineens een hele grote verrassing geweest. Linn en ik waren niet eens bij elkaar geweest. Ik had echter niet gewild dat het anders was gelopen? Ik was blij met hoe het leven er nu uit zag. Ondanks dat ik ook wist dat het moeilijker ging worden om weg te gaan nu.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Het was gewoon allemaal heel bijzonder! Andere woorden had ik er niet voor. Bodhi, maar ook Indigo die er nu bij was gekomen. Dit had ik me allemaal niet kunnen bedenken, jaren geleden. Natuurlijk was er altijd wel een deel van me geweest die had gehoopt dat Calum en ik ooit een gezinnetje zouden stichten, maar ik had nooit verwacht dat het ook echt was gebeurd. En nu zaten we hier toch! ‘Dat denk ik ook. Jullie kunnen samen klagen over ons,’ zei ik lachend. Dat zouden ze ook vast wel doen! Daarnaast was het heel fijn om iemand te hebben die precies wist waar je doorheen ging? Als Calum en Ashton op tour zouden gaan, dan zochten Naylene en ik elkaar sowieso op? Dat hadden we altijd gedaan, omdat we beide hadde geweten dat we elkaar hadden begrepen. Zo zou het ook zijn bij Indie en Bodhi. Hun vaders zouden veel weg zijn en ook Naylene en ik konden erg druk zijn met ons werk. Dan zouden ze elkaar hebben. Natuurlijk zouden we er allemaal voor zorgen dat ook wij er genoeg voor hen zouden zijn, maar het was een fijn idee dat ze altijd naar elkaar toe zouden kunnen gaan, mochten ze dat ooit nodig hebben. ‘Het is heel bijzonder,’ zei ik zachtjes. Ik kon ook niet geloven dat het zo dicht bij elkaar had gelegen, maar dat was wel zo geweest! Nu waren ze zelfs vlak na elkaar jarig. Wat betekende dat ze misschien wel samen een feestje zouden kunnen geven samen. Dat hoefde natuurlijk niet. Het zou best kunnen dat ze elkaar uiteindelijk niet zouden liggen, soms gebeurde dat gewoon. Ik hoopte echter dat ze heel veel aan elkaar zouden hebben, omdat hun ouders nou eenmaal niet de meest normale banen van de wereld hadden. Geen van ons. ‘Ze zijn heel trots. Ook op jou en Ash. Ze kunnen niet wachten om Indie te zien.’ Ik wist gewoon dat ze haar ook een beetje zagen als hun kleindochter! Ze hadden op sommige momenten ook voor Naylene gezorgd alsof het hun dochter was geweest en ze wilden, onbewust, ook wel het gat opvullen wat er voor Naylene was nu ze helemaal geen contact meer had met haar ouders. Iets wat alleen maar heel erg lief van ze was! Ze hadden zelfs een paar cadeautjes voor haar en Ashton gekocht, die ze zouden kunnen gebruiken nu Indigo er ook was. Ik keek op toen Calum en Ashton binnen kwamen. Ashton straalde echt van trots! Hij en Nay zagen er dan wel moe uit, net zoals wij dat waarschijnlijk deden, maar ze leken ook ontzettend blij te zijn! ‘Oh guys, ze is echt zo mooi!’ zei ik, toen Indie eenmaal in de armen van Naylene lag. Ik keek even opzij naar Calum en Ashton en besloot om Bodhi aan Calum te geven. Zo zou Ashton ook eventjes naar Bodhi kunnen kijken en ik naar Indigo! Ik draaide me iets bij en bekeek het prachtige poppetje dat in de armen van Naylene lag. Ze was echt nog maar een dagje oud en ze was zo klein! ‘Hé girlie,’ fluisterde ik zachtjes tegen haar. Het was zo bijzonder om te zien dat ze in niks op Bodhi leek! Ze zeiden dat alle baby’s op elkaar leken, maar er was echt wel verschil! Bodhi had zelfs meer haar dan Indie? En zij was toch echt wel een stukje kleiner! Niet dat Bodhi nou zo groot was geweest, maar toch! ‘Dat je het weet, je hebt heel veel geluk met je vader,’ fluisterde ik haar toe. ‘En je moeder is hot,’ zei ik vervolgens, waarna ik lachend naar Ashton keek. Ik kon het niet laten om dat nu te zeggen! Het was laatst naar boven komen dwalen, dat hij dat ooit had gezegd in een interview. Dat was hetgeen wat hij tegen zijn kinderen had willen zeggen! Nu kon ik het zeggen, al meende ik het wel! Ze had heel erg veel geluk met haar vader, met beide ouders!

Ashton.
Het was een heel mooi plaatje, om Linn en Naylene samen te zien zitten met Bodhi. Het was ook heel erg vreemd om me te bedenken dat Linn en Calum nu ouders waren, net zoals dat Naylene en ik dat ook waren. Volwassen worden was één ding, maar een ouder zijn? Dat was echt een heel ander niveau en aan de ene kant voelde het alsof we er allemaal nog lang niet klaar voor waren. Aan de andere kant klopte het gewoon? Zodra ik Naylene had zien zitten met Indigo, en ik haar voor het eerst vast had gehouden, voelde het alsof dit allemaal had moeten gebeuren en dat het allemaal ook op het juiste moment was gekomen. Ik had naast Calum plaatsgenomen op het dekentje. Al snel kreeg hij Bodhi in zijn armen van Linn, zodat ze zelf naar Indigo kon kijken en ik naar Bodhi. ‘Hé little guy,’ zei ik tegen hem, terwijl ik iets dichter naar Calum toe schoof. Bodhi was ook echt prachtig? Dat dacht je automatisch wel over je eigen kind, maar Bodhi was ook een hele mooie baby? Natuurlijk had hij bruine ogen. Het zou vreemd zijn geweest als hij dat niet had gehad! En zijn huid had een hele andere kleur dan die van Indigo, maar ook dat was niet meer dan logisch. Ik liet mijn vingers voorzichtig langs zijn wangetje glijden, waarna hij mijn vingers vastpakte. ‘Oh, jij wordt een ondeugend ventje. Ik merk het al,’ zei ik lachend, waarna ik voorzichtig met mijn duim over zijn vingertjes ging. Ik wist zeker dat hij diezelfde, glimmende bruine ogen zou krijgen als Calum. Die blik kende ik maar al te goed. Als hij eenmaal een gek idee had gehad, of iets van plan was geweest, dan had hij me alleen maar aan hoeven kijken! Ik wist zeker dat Bodhi diezelfde blik in zijn ogen zou krijgen. Ik keek op naar Linn, die tegen Indigo aan het praten was. Ik schudde mijn hoofd toen ik hoorde wat ze zei. ‘Shut up, Linn,’ zei ik lachend. Dat had ik ooit een keer gezegd! Ik was zelfs al vergeten dat ik dat ooit had gedaan, totdat Linn me het filmpje had laten zien. Natuurlijk moest ze me daar nu mee pesten. ‘Het is niet fout, though.’ Nay was hot! Dat was ze altijd al geweest en ze werd mooier met de dag. Ik hoopte dat Indie uiteindelijk ook zou ervaren dat ik een goede vader voor haar was, en dat ik er altijd voor haar zou zijn, ook als ik aan de andere kant van het land zou zitten. Cherry en Duke kwamen, nu er meer mensen waren, ook kijken wat er allemaal aan de hand was. Ik was wel benieuwd hoe ze reageerden op de baby’s! Net zoals dat ik ook heel benieuwd was wat Freckles er allemaal van zou vinden! We waren immers weg geweest en nu kwamen we met een extra persoontje terug! Duke legde gewoon zijn hoofd op de benen van Calum en Cherry kwam nieuwsgierig bij Linn kijken, om te zien waar de nieuwe geur vandaan kwam. ‘Zijn ze al een beetje aan Bodhi gewend?’ Volgens mij had Bodhi het zelf allemaal niet zo door dat er ook nog honden waren. Dat was voor hem nog een heel vreemd iets, een raar begrip waar hij nog helemaal geen weet van had. Dat zou voor Indie vast ook zo zijn met Freckles. Al zou ze best kunnen gaan huilen van het geblaf. Gelukkig waren Duke en Cherry erg rustig. Ze leken in ieder geval door te hebben dat ze zachtjes moesten doen, waarschijnlijk omdat wij dat allemaal ook deden. Als Freckles dat ook op zou pikken, zou dat allemaal wel goed komen! Hij was sowieso heel erg lief? Nog steeds enthousiast, en dat zou hij vast ook wel zijn om Indie, maar als we hem zouden vertellen dat hij rustig aan zou moeten doen, dan zou dat vast wel goed komen!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene.
Onze levens zouden zo erg veranderen door de komst van deze twee kleintjes. Voor mij was Indigo om ons gezin compleet te maken. Ik had nooit echt nagedacht over hoeveel kinderen ik wilde. Ik vond één kindje echter prima. We zagen vanzelf wel of er misschien nog iets op ons pad zou komen of niet. Indigo was voor mij al meer dan genoeg. Het was haast niet te bevatten dat ze hier nu was. Net zoals dat Bodhi nu in de armen van Calum lag. We waren ouders. Gezinnetjes. Dat was toch een mooi idee. Toen ik Ashton had leren kennen had ik nooit gedacht dat we hier hadden kunnen eindigen. In het begin had ik hem alleen gezien als een vriend. Zo hadden we ons ook een hele tijd gedragen. Er waren toch gevoelens gaan groeien en ik moest zeggen dat het nog iedere dag gebeurde. Nu ik Ashton met zijn dochter had gezien, onze dochter, was dat toch weer iets om van hem te houden. Het was niet altijd even makkelijk geweest, maar we waren wel samen hier gekomen en vanaf hier konden we weer veel verder groeien. “Ze zijn echt heel erg lief.” Fluisterde ik. Brent en Byron waren twee geweldige mannen. Ze hadden me altijd met zoveel liefde behandeld, ook toen ik voor hen alleen nog maar een medewerker was geweest. Ondertussen had ik meer het gevoel alsof ze me een beetje zagen als hun eigen dochter. Een soort van aanplakdochter. Wat betekende dat Indie er twee opa’s bij kreeg. Mijn ouders zou ze nooit leren kennen, maar dat vond ik niet erg? Ik had de keuze gemaakt om hen niet meer in mijn leven te hebben en daar had ik nog geen dag spijt van gehad. “Emmet zei dat hij vanavond nog langs wilde proberen te komen.” Ik was ook benieuwd wat hij van haar vond? Ik wist niet precies wat hij van haar was, volgens mij een achterneef of zoiets. In mijn ogen zou hij ook gewoon haar oom worden. Emmet was altijd als een broer voor mij geweest en ik vond het belangrijk dat Indie ook veel aan hem had. “Oh Linn, don’t” Bracht ik wat ongemakkelijk uit toen ze een quote van Ashton herhaalde. Het filmpje was weer op komen duiken toen mensen hadden gehoord dat ik zwanger was geweest. Ergens vond ik het super grappig dat Ashton het ooit had gezegd, maar het voelde ook wel een beetje ongemakkelijk? Het ging wel over mij! Ik wiegde Indie een beetje heen en weer. “Wil je even naar tante Linn?” Op de een of andere manier praatte ik altijd heel zachtjes als ik het tegen haar had, het voelde het beste om te doen. Ik gaf haar voorzichtig over aan Linn. Naast Ashton en mij en natuurlijk de zusters die haar na hadden gekeken, had nog niet haar echt vastgehouden. Maar het voelde goed om Linn dat als eerste te laten doen. Ze wist precies hoe ze het moest doen? Want ze had Bodhi vast al vaak genoeg vastgehouden. Iets wat ik snapte? Het liefst wilde ik haar niet meer loslaten. Ze was ook zo mooi? Ze moest echter wel leren slapen in haar eigen kamertje. Ik was echt benieuwd hoe het vannacht zou gaan. We moesten hoe dan ook een paar keer opstaan om haar eten te geven, of ze nou zelf aangaf of niet. Ik zag Ashton er wel voor aan dat hij dan gewoon bij haar zou blijven zitten om zachtjes tegen haar te praten. Het leek haar te helpen om rustig te worden. Iets wat ik maar al te goed snapte. Nog steeds konden Ashton en ik uren lang in bed liggen, met elkaar pratend. Er waren genoeg momenten waarop we niet bij elkaar waren, dan was er genoeg te vertellen op de momenten dat we wel bij elkaar konden zijn.

Calum.
Ik was blij dat Linn en ik op dit punt stonden. Het had even geduurd, maar uiteindelijk had ik precies geweten wat ik had gewild. Dat was niet alleen Linn geweest, maar ook gewoon dit. Hoe het nu was. Wij als gezinnetje, samen met onze twee beste vrienden en hun dochtertje. Het paste gewoon, hoe we nu met z’n zessen hier zaten. Ik hoopte dat mijn ouders snel deze kant op zouden komen, zodat zij ook hun kleinzoon konden zien, maar dat kwam vast wel. Ik moest lachen om Ashton zijn woorden. Waarschijnlijk zou Bodhi wel cheeky worden? Zo konden Linn en ik beiden zijn, dus het was niet meer dan logisch dat hij dat over zou nemen. Ik wist zeker dat Indigo dat ook wel van Ashton over zou nemen. Dat er echt momenten waren waarop ze niet zou kunnen stoppen met praten, misschien over de meest nerdy dingen die er waren, want het kon best dat ze dat dan weer over zou nemen van Naylene. Dat waren de dingen die je in de loop van de jaren kon gaan zien en ik kon zelf niet wachten totdat die kleine dingetjes naar boven kwamen. Dat we op een gegeven moment ook echt konden zien op wie Bodhi een beetje begon te lijken. Nu kon je wel dingetjes eruit halen, maar veel baby’s leken wel op elkaar? Toch was Indie weer heel erg anders. Haar lichtere huid, haar lichte ogen en ze had nog helemaal geen haartjes op haar hoofd. Ik wist zeker dat Linn of Ashton straks nog wel een foto wilde maken van die twee samen. Ergens hoorde het ook wel een beetje. Ze zouden echt wel een beetje met elkaar om gaan groeien, alsof ze familie van elkaar waren. Zelf had ik heel erg veel gehad aan Mali, dat had ik nog steeds. Ik hoopte dat Bodhi zoiets ook zou krijgen of zelfs zou worden op een gegeven moment? Dat was nog heel erg ver weg en op het moment wilde ik er nog helemaal niet aan denken, maar misschien kwam er wel een tijd waarop we nog een kindje zouden krijgen. Ik verplaatste Bodhi een beetje, zodat ik Duke even over zijn kopje kon aaien. Ze waren echt geweldig met Bodhi. “In het begin moest er natuurlijk heel wat gesnuffeld worden, maar het gaat heel erg goed?” In het begin was ik wel een beetje bang geweest hoe het was gegaan. Er kon natuurlijk van alles gebeuren, ze waren het allebei niet gewend om een baby in huis te hebben. Laat staan dat ze wisten hoe ze er mee om moesten gaan. “Ze zijn zelfs al een klein beetje beschermend?” Vooral Duke, die was al af en toe even komen kijken of alles wel goed was gegaan met Bodhi, zeker als er andere mensen in de buurt waren geweest. Niet dat er heel erg veel aan de hand was, hij gromde niet of wat dan ook. Hij hield alles alleen heel goed in de gaten. Nu deed hij het ook wel een beetje. Hij had juist het plaatsje gekozen dicht bij mij, om te kijken of alles wel goed ging met Bodhi. Cherry was eerder nieuwsgierig naar Indie. “Mitten en Morphe maakt het allemaal wat minder uit.” Zo was dat gewoon met katten? Wat prima was. “Ik denk dat het ook wel prima gaat met Freckles. Zo lang hij maar weet dat hij rustig om moet gaan met Indie.” Dat wist hij vast wel. Ik was zelf blij dat Bodhi op zou groeien met dieren om hem heen. Hij leerde hem gewoon heel veel. Het sociale aspect, maar ook zeker op een gegeven moment een soort van verantwoordelijkheid. Er kwam een tijd dat de hondjes er niet meer zouden zijn, omdat ze ook wel wat ouder begonnen te worden. Ik wilde er zelf echter nog niet over nadenken dat er een tijd kwam dat ze hier niet meer door het huis renden? Want ze hoorden hier gewoon!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
‘Dat zijn ze echt,’ zei ik, doelend op Brent en Byron. Ik had ongelooflijk veel geluk gehad met die twee. Zonder hen had mijn leven er heel anders uit kunnen zien. Ik was blij dat ze voor mij hadden gekozen, dat ze me op hadden gevoed zoals ze dat hadden gedaan. Natuurlijk was er wel onenigheid geweest, hadden we allemaal niet altijd geweten hoe we bepaalde dingen aan hadden moeten pakken, maar ze waren er voor me geweest en dat was het belangrijkste wat telde! Al die tijd had ik hun liefde en steun gevoeld en dat deed ik nu nog steeds. ‘Oh, Emmet! Hij gaat zijn nichtje vast geweldig vinden!’ Dat wist ik gewoon zeker! Hij was al dol op Nay, en nu zou hij er een mini Nay bij krijgen! Want dat was ze wel een beetje. ‘Ik zeg niets wat niet waar is!’ zei ik lachend tegen Naylene. Ashton was een geweldige vader? Ik wist dat hij er wat twijfels over had gehad, maar hij zou het vast heel goed gaan doen? Het was ook niet meer dan normaal om bang te zijn voor dit alles. Dat was ik ook? Ik had nooit een moeder gehad. Ik wist niet wat typische moeder-dingen waren om te doen, maar ik had wel twee geweldige vaders gehad? Zij hadden me altijd met liefde en respect behandeld en dat was zoveel belangrijker dan een vader én een moeder te hebben? Bodhi en Indie hadden die nu toevallig allebei, maar dat maakte verder niks uit! Het belangrijkste was dat wij het als ouders goed zouden doen, en ik was ervan overtuigd dat we dat ook zouden doen! ‘Zelfs na een bevalling is Nay nog pretty hot.’ Ze was prachtig! Moe, dat wel. Iets wat ik heel goed begreep, want zo had ik me ook gevoeld. Er ging zoveel door je heen tijdens een bevalling. Het belangrijkste was om de baby eruit te krijgen, maar dat kostte veel tijd en energie en soms kwam er ook frustratie bij kijken. Dat was je echter wel weer vergeten als je dat kleintje eenmaal zag, hoe ongelooflijk cliché dat ook kon klinken! Ik glimlachte toen Nay voorstelde of ze eventjes bij mij wilde liggen. Ik wilde haar maar al te graag eventjes vasthouden! ‘Tante Linn,’ herhaalde ik. Dat was de eerste keer dat iemand dat had gezegd! Het was haast net zo speciaal om te horen als dat iemand mij mama of moeder noemde! Dat voelde ook nog heel vreemd. Ik voelde me wel echt een moeder, zeker als ik Bodhi vast had! Ik was zelfs al een moeder geweest in de tijd dat ik hem in mijn buik had gedragen. Ik wist zeker dat Naylene zich ook zo voelde over Indie! Nu was ik echter Indie haar tante en ik mocht haar zelfs vasthouden! ‘Kom maar hier, popje,’ zei ik zachtjes tegen Indie, terwijl ik haar goed overnam van Naylene. Ik trok haar kleertjes iets rechter en hield mijn hand goed onder haar hoofdje, zodat daar niks mee kon gebeuren. Ze was echt een scheetje! Ik vond het zelf totaal niet erg dat ik een jongetje had gekregen, zeker niet nu Bodhi er echt was. Ik had een meisje echter ook geweldig gevonden! Meisjes kon je zo leuk aankleden, met jurkjes en rokjes en alles er omheen! Natuurlijk hadden jongens ook genoeg keuzes, maar het was toch anders. ‘Ik beloof je dat ik de beste tante ga worden die er maar bestaat. En dat ik je overal voor zal opmaken, als je dat zelf ook wil.’ Ik gaf haar een kus op haar voorhoofd. Ik wist zeker dat ze later een heel mooi meisje zou worden! Dat kon ook niet anders, als je naar Ashton en Naylene keek! Natuurlijk hoefde ze niet opgemaakt te worden als ze dat zelf niet zou willen. Ik zou het nooit iemand opdringen! Het leek me echter wel heel erg leuk om met haar te kunnen tutten, of misschien zelfs met Bodhi! Soms hadden kinderen daar helemaal geen erg in, omdat ze gewoon nog niet door hadden dat de maatschappij zo gender-typerend kon zijn.

Ashton.
Ik wist dat Linn me bewust aan het pesten was, maar niks kon deze dag nog verpesten! Daarnaast zei ze zelf ook al dat ze geen dingen vertelde die niet de waarheid waren! Iets waar ik ook wel blij mee was, want dat betekende dat ze het meende als ze zei dat Indie geluk met me had gehad. Dat zou zich eigenlijk nog uit moeten wijzen, want ik was pas iets langer dan een dag een vader. Ik zou nog een heel leven hebben om die taak te vervullen en ik zou vast en zeker wel mijn fouten maken. Ik zou naar haar schreeuwen als ze iets had gedaan wat niet zou mogen, ik zou ongetwijfeld een keer teleurgesteld in haar raken om hetgeen wat ze had gedaan, maar dat hoorde er allemaal bij? Misschien zou ze mij wel te streng vinden, of zou ze niet naar me luisteren, ongeacht de regels die Naylene en ik op hadden gesteld. Dat was een deel van het ouderschap. Ik keek naar Naylene en glimlachte. ‘Het meest hot van iedereen.’ Dat was ze gewoon! En in mijn ogen zou ze dat ook altijd blijven. Het was niet de enige reden dat ik met haar samen was, maar er was geen moment geweest in onze relatie dat ik me niet tot haar aangetrokken had gevoeld. ‘Cat’s just don’t care,’ zei ik lachend. Dat was natuurlijk niet helemaal waar. Katten konden ook wel bepaalde dingen aanvoelen, maar met honden was het gewoon anders! Duke en Cherry leken het heel erg goed op te pakken en ik wist zeker dat Freckles dat ook wel zou doen! Calum zei het ook al: zo lang hij wist dat hij rustig zou moeten doen, zou er helemaal niks aan de hand zijn. ‘Freckles heeft tot nu toe heel erg goed rekening gehouden met alles, dus dat kan hij vast wel.’ Ik keek naar Linn, die Indigo in haar armen had gekregen van Naylene. Het voelde heel stom om te denken, want ik wist dat Linn haar heel goed vast zou houden en haar nooit zou laten vallen, maar er was toch een deel in me dat haar wilde vertellen dat ze haar beter op een andere manier vast kon houden, en dat ze wel echt voorzichtig moest doen. Ze had immers wel mijn dochter vast! Het was niet zomaar een baby, het was Indie! Ik slikte mijn woorden echter in, omdat ik wist dat Linn precies wist waar ze mee bezig was. Ze had immers altijd overal een boek over gelezen en ze had altijd antwoord geweten op een vraag van mij of Naylene! Dus ik wist dat ik haar nu met Indie kon vertrouwen, maar het was gewoon dat ouderlijke instinct wat er bij kwam kijken! Ik richtte me op Bodhi, die nog altijd tevreden in de armen van Calum lag, met zijn kleine vingertjes om de mijne heen geklemd. ‘Mag ik hem ook even, Cal?’ Er was gewoon iets speciaals aan het vasthouden van een baby! Ik wist ook niet precies wat het was! Gelukkig knikte Calum al snel. Ik ging iets beter zitten en trok mijn knieën op, zodat ik Bodhi daar tegenaan kon leggen. Ik legde hem goed neer en hield hem met mijn handen overeind. Duke had al door dat Bodhi verplaatst was, want hij kwam overeind en ging vervolgens naast mij zitten. ‘Maak je geen zorgen, Duke. Ik doe Bodhi niks aan,’ beloofde ik hem. Natuurlijk niet! Hij was mijn neefje. Cal zijn zoontje! Wat betekende dat hij zo goed als mijn zoontje was. Zo zou ik hem ook wel behandelen! Hij zou altijd welkom zijn als hij dat zou willen, om wat voor een reden dan ook. En als hij met iemand wilde praten die niet zijn ouders was, dan zouden Naylene en ik er altijd voor hem zijn. Andersom was dat vast ook zo? Linn had het dan wel over opmaken en allemaal girly dingen, maar ik wist dat ze er veel meer mee bedoelde dan alleen dat! Ze wilde er voor Indie zijn, wat echt hartverwarmend was!

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld