Orpg// Lespoir+Lynx - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg// Lespoir+Lynx

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Maddy.

Ik knik even als hij dat vraagt. Net als ik op sta komt Sarah naar me toe samen met Sophie en Kayleigh. 'Je bent echt een ongelooflijke trut! Je had die naaktfoto's nooit mogen verspreiden!' hoor ik Sarah zeggen. Ik slik dan even. Als Steve er na een tijd bij komt, loop ik door de menigte die al rond ons staan. Ik loop de kantine uit. Man, wat haat ik dit verschrikkelijk. Het is moeilijk voor me om niet te gaan huilen maar het lukt me net om mijn tranen op te houden. Anders zouden ze me nog zwakker vinden dan dat ik al ben.

Gray
Wereldberoemd

Gray schreef:
Steve

Ik rende achter Maddy aan toen ze wegliep. 'Hee, je hebt dat niet gedaan toch? Iemand moet je erin luizen, maar wie?'
Plots liep die grootste pesters van allemaal voorbij. Hij lachte even toen hij Maddy's gezicht zag. Hij heeft het gedaan, ik wist het zeker.
Mijn humeur sloeg om en ik besprong hem. We belandden op de grond en ik stompte hem een aantal keer in zijn gezicht, recht op de plek die hij nog had van die ochtend. Hij kreunde van de pijn en hij kon zich bijna niet verzetten.
Mijn horloge ging af, maar ik negeerde het. De jongen haalde uit en hij raakte mij in mijn hals. Ik viel van hem af en hij kwam op mij aflopen. Uit de grond verscheen opeens water, dat omhoog rees en een bol om mij heen vormde, ik was beschermt voor de klappen. Ik had mijn handen daar helemaal de opdracht niet voor gegeven, ik had het nog niet onder controle. Of het kwam omdat ik bang was voor de klappen die ik had kunnen krijgen. Iedereen staarde me vol ongeloof aan.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Maddy.

Ik haal mijn schouders even op als hij dat vraagt. Ik zie dan Jason lachen als hij voorbij ons loopt. Ik stop dan als Steve Jason opeens bespringt. Ik zie dat Steve Jason een paar stompen in zijn gezicht stuurt, Dit keer zag het er harder uit dan deze ochtend. Ik zie hoe veel pijn Jason heeft. Maar als ik eerlijk ben heeft hij het wel verdient, naja, dat vind ik. Ik schrik dan even als er opeens water uit de grond komt. Het gaat rondom Steve als een soort schild. Ondertussen zijn er al weer veel mensen rondom ons komen staan. Dit kan toch niet echt zijn?

Gray
Wereldberoemd

Gray schreef:
Steve

Nog steeds ging mijn horloge, dus ik besloot op te nemen. 'Steve? Ik kreeg een signaal binnen, wat heb je uitgespookt?' Ze klonk er bezorgd, ik was even vergeten dat de centrale boven een seintje kreeg als ik aangevallen werd.
'Het gaat goed, ik leg het later uit,' zei ik terug.
'Maar...' Snel hing ik op, zodat ze haar zin niet meer kon afmaken. Plots zakte mijn waterkoepel in elkaar en snel ging ik er vandoor. 'Maddy, kom snel!'

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Maddy.

Ik volg hem dan maar als hij dat zegt. 'Wat gebeurde er?' vraag ik dan aan hem. Ik was er echt van geschrokken. Het was ook echt heel raar. Hij werd beschermt door een grote bol van water? Dat kan toch niet? Dit kan allemaal toch niet echt zijn? Dat s gewoon niet mogelijk, toch? Maar toch gebeurde het dus ik begrijp ik het echt niet.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
x

Gray
Wereldberoemd

Gray schreef:
Steve

'Ik leg het je later wel uit.' Ik beloofde haar nu iets, maar datgene zou ik haar niet nakomen. Ik zou namelijk naar de rode knop moeten, want ze mocht zich hier niks meer van herinneren. Dat was te gevaarlijk. Het geheugen van de mensen in haar omgeving deed ik er ook maar meteen bij. Haastig liep ik door en natuurlijk liep heel het schoolplein vol. Maddy stond naast me en toen een aantal pestkoppen dreigde dichterbij te komen, vuurde ik een vloedgolf op ze af. Daarna greep ik Maddy bij haar arm en vloog de lucht in.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Maddy.

Ik weet niet wat ik nu moet voelen. Moet ik nu bang zijn? Moet ik verbaasd zijn? Ik had dit echt allemaal niet verwacht. In mijn leven gebeuren nooit dingen. Elke dag gebeurd er hetzelfde. Ik word wakker, ik ga naar school waar ik me echt rot voel en dan ga ik weer naar huis waar ik me op sluit in mijn kamer. Dat herhaalt zich ook elke dag weer. De saaie routine die echt al bijna heel mijn leven zo draait. Het is ook niet dat ik weet hoe ik er iets aan weet te veranderen. Naja, wie ben ik om er voor te zorgen dat het pesten stopt? Ze vinden het te leuk. Maar oké. Wat er nu gebeurd, is dit wel echt aan het gebeuren of is dit weer één van al die dromen die ik heb. Ik heb een heel erg grote fantasie dus mijn dromen zijn ook gewoon heel raar. Dit kan gewoon niet allemaal. Het is gewoon allemaal onmogelijk.

Gray
Wereldberoemd

Gray schreef:
Steve

Mijn hand klemde zich stevig rond de pols van Maddy. Ze voelde totaal niet zwaar en steeds vloog ik hoger, terwijl ik in de verte politiesirenes hoorde. Nog meer mensen die hun geheugen kwijt moesten raken. Angstig keek ik omlaag, maar meer als een tientallen kleine stipjes kon ik niet ontdekken. Bijna waren we bij de wolkenlaag aangekomen, maar plotseling hoorde ik een angstaanjagend geluid. Een straaljager kwam onze kant op. Ik verslikte me en door het hoesten verslapte mijn greep. Toen gleed ze uit mijn hand.
Zo snel als ik kon haalde ik haar in om haar op te vangen. Daarna zette ik haar neer op het gras en nu vloog er een helikopter boven ons hoofd. 'Ik ben zo terug, wacht hier, dan kom ik je zo opzoeken.' Vervolgens vloog ik de lucht in, dit keer zonder Maddy.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld