ORPG|| Ft. Mellifluous - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG|| Ft. Mellifluous

Mellifluous
Straatmuzikant

Mellifluous schreef:
Julie
De reis naar de aarde zou maar kort duren; over een paar minuten wisten ze wat hun te wachten stond. Julie keek uit een van de raampjes, die plotseling gevuld werden met dichte grijze wolken. Het transportschip schokte abrupt en het geroezemoes maakte plaats voor geschrokken kreten.
'Het is oké,' riep een jongen, hij was gespierd en zag er uit als een bewaker. 'Turbulentie op het moment dat we de aardatmosfeer binnenkomen is heel normaal.' Maar zijn woorden werden overstemd door het gegil dat de cabine vulde. Het schokken nam toe en werd toen gevolgd door een vreemd gezoem. Julie haar beugel boorde zich in haar maag terwijl haar lichaam van de ene naar de andere kant werd geslingerd, toen op en neer, en daarna weer heen en weer. Ze kokhalsde toen een zurige smaak haar neus binnendrong en ze zich realiseerde een meisje voor haar had overgegeven.
Het gezoem werd een doordringend gejank, onderbroken door een misselijkmakende dreun. Julie deed haar ogen open en zag dat in de intussen kapotte raampjes niet langer gevuld waren met grijs. Erdoorheen zag ze alleen nog maar vlammen. Stukjes witheet metaal regenden op hen neer. Julie stak haar armen omhoog om haar hoofd te beschermen, maar voelde het puin nog steeds schroeien in haar nek.

Caleb
Het schip schudde nog harder en met een enorm geraas scheurde een deel van het transportschip open. Er klonk een oorverdovende klap, gevolgd door een dreun die trillende pijngolven veroorzaakte tot in elk botje van het lichaam. Net zo plotseling als het was begonnen was het allemaal voorbij. Rook steeg op uit het dak en in de cabine was het donker en stil. De lucht raakte gevuld met de geur van smeltend metaal, zweet en bloed. Caleb kromp ineen toen hij probeerde zijn vingers en tenen te bewegen. Het deed pijn, maar er leek niets gebroken. Caleb stond beverig op; hij moest zich aan de stoel vasthouden om niet om te vallen. De meeste mensen zaten nog vast in de beugel, maar een paar waren opzij gevallen of lagen languit op de vloer. Caleb kneep zijn ogen iets samen en speurde de rijen af naar Abegale. Elke keer dat zijn blik langs een lege stoel gleed begon zijn hart sneller te kloppen. Te midden van alle verwarring in Caleb zijn hoofd drong opeens een vreselijk besef door: sommigen van de passagiers waren tijdens de noodlanding naar buiten geslingerd.

Elexis
Internationale ster

Elexis schreef:
Adrienne
De noodlanding was vreselijk en Adrienne wou niets liever dan beginnen gillen, toch deed ze het niet. Voor haar ogen zag Adrienne hoe sommigen gewoon uit hun stoel gezwierd werden en door de cabine vlogen. Zouden ze dood zijn? Dat was vreselijk.
Toen ze eindelijk op de grond stonden, was de cabine gevuld met een donkere rook. Adrienne kon niet eens meer zien o de mensen naast haar nog in hun stoel zaten. De vreselijke geur van zweet, braaksel en rook drong tot haar door. Adrienne begon er spontaan door te hoesten tot het pijn deed aan haar longen. Ze moesten hier weg voor ze zouden stikken door de rook. Adrienne opende de beugel en probeerde op te staan, maar al gauw kwam ze op de grond terecht. Haar benen waren nog slap en beverig van de landing. Nu pas drong het tot aar door dat ze pijn had op vele plaatsen in haar lichaam. Moeizaam probeerde ze haar lichaam op te hijsen van de grond, zonder veel succes.

David
De landing had zware gevolgen op iedereen in de cabine. David had pijn overal in zijn lichaam en kon met moeite ademhalen. Het was benauwd in de cabine. Na een korte stilte begonnen mensen te kreunen en namen te roepen van anderen die ze kenden.
David kneep zijn ogen dicht in de hoop wat beter te kunnen zien in de cabine. Veel hielp het niet, maar hij kon ondertussen al opmerken dat Joey niet bewoog. Ook al kende hij de jongen nog maar net, hij wou niet dat er iets met hem was gebeurd. "Joey!" Riep hij, maar geen reactie. Met verkrampte vingers opende David zijn beugel en stond traag maar zeker op. Niet alleen zijn vingers waren verkrampt. Hij ging vlak voor Joey staan. "Joey, wakker worden!" Probeerde hij opnieuw. Weer geen reactie. Voorzichtig sloeg hij Joey in het gezicht in de hoop dat hij zou ontwaken. Na een paar klapjes begon Joey te kuchen en te knipperen.

Mellifluous
Straatmuzikant

Mellifluous schreef:
Julie
Julie opende de beugel en hinkte naar de deur. Ze klemde haar kiezen op elkaar vanwege de pijn die door haar been schoot. Ze wist de deur te bereiken en trok zo hard ze kon. Na een keer diep adem te hebben gehaald, glipte ze naar buiten.
Een ogenblik lang was ze zich alleen bewust van de kleuren, niet van vormen. Strepen blauw, groen en bruin, zo stralend dat haar hersenen ze niet goed konen verwerken. Er streek een windvlaag langs haar heen waardoor haar huid begon te tintelen en er geuren haar neus binnendrongen die ze moeilijk kon thuisbrengen. Het enige wat ze in eerste instantie zag, was de bomen. Het waren er honderden, alsof elke boom op de wereld hier heen was gekomen ze te verwelkomen.

Caleb
De grond om hen heen strekte zich in alle richtingen uit - wel tien keer verder dan het grootste dek op het schip. De hoeveelheid ruimte was niet te bevatten en Caleb voelde zich opeens licht in zijn hoofd, alsof hij elk moment kon wegzweven. Vaag werd hij zich bewust van de stemmen voor en achter hem, hij hoorde Abegale.
'Het is prachtig,' hoorde hij haar fluisteren. Terwijl ze haar trillende hand strekte om over de glanzende grassprietjes te strijken. Een kleine, stevige jongen deed een paar wankelde passen. Een meisje met bruin haar kwam ook wankelend naar buiten. In de Kolonie fingeerde ze op een kunstmatige manier de zwaartekracht die op aarde heerste, maar nu ze met het origineel werden geconfronteerd, was het wel duidelijk dat de technici het niet helemaal goed hadden.

Elexis
Internationale ster

Elexis schreef:
Adrienne
Het lukte Adrienne eindelijk om zichzelf op te tillen en op haar benen te gaan staan. Het was niet makkelijk om haar evenwicht te bewaren. Ze wandelde voorzichtig naar de uitgang en was verwondert toen ze zag wat er zich buiten allemaal afspeelde. Bomen, overal bomen en planten. Het was wonderbaarlijk mooi op de aarde. Voorzichtig zette ze haar eerste stap op de grond alsof er elk moment wat kon gebeuren moest ze de grond raken. Er gebeurde niks toen ze een stap op de grond zette, maar het gaf haar wel een goed gevoel.
Het genieten was vlug over toen ze een beetje verder geroep hoorde. Iedereen rende op het geluid af en al vlug was het duidelijk dat 2 mensen aan het vechten waren. Het was niet duidelijk waarom, maar het gebeurde toch. Eigenlijk was dit wel te verwachtten als je zoveel criminelen naar de aarde stuurt zonder toezicht. Het was Adrienne nu wel duidelijk dat dit nog eens vreselijk kon aflopen.

David.
"Kom mee naar buiten." Zei David tegen Joey. Toen de meeste slaap bij Joey verdwenen was, begon hij breed te glimlachen omdat hij nu pas doorhad waar we waren. Vlug maakte hij zijn veiligheidsbeugel los en stond op, maar meteen greep hij naar David om op te steunen zodat hij niet zou vallen. "Ik had je moeten zeggen dat je voorzichtig moest opstaan." Begon David te lachen. Joey zette een paar stappen en liet David toen los omdat hij dacht dat hij zou kunnen lopen. Toen David geroep hoorde in de verte, draaide hij zich abrupt om. "Kom we gaan kijken wat er daar gebeurd." Zei hij opgewonden en hij haastte zich het transportschip uit.
Buiten zag hij 2 criminelen vechten. Ze deelden een paar rake klappen uit. David wist nu al dat dit niet goed zou aflopen als ze niet gesport zouden worden. Niemand leek aanstalten te maken om ze te stoppen. Een heleboel stonden ze gewoon aan te moedigen en te lachen, een paar stonden er maar verwondert naar te kijken. David werkte zich een baan door de menigte om het gevecht te stoppen, ook al wist hij dat hij die 2 niet alleen bij elkaar zou wegkrijgen.

Mellifluous
Straatmuzikant

Mellifluous schreef:
Julie
Julie vroeg zich af waarom mensen op aarde vroeger drugs hadden gebruikt, de kleuren en de geur liet je hoofd al genoeg tollen zonder. Julie schrok van een harde bonk en een luide schreeuw. Ze keerde haar hoofd naar een menigte die zich langzaam op aan het bouwen was. Waren ze aan het vechten? Voor even vergat Julie dat het 100 criminelen waren waarmee ze op de aarde geland was, waar zij zelf ook bij hoorde. Ze begon richting de menigte te rennen en wrong zich tussen de joelende, aanmoedigende, schreeuwende mensen. Dit moest stoppen, maar niemand maakte enige aanstalten om ervoor te zorgen. Of toch wel? Een jongen kwam met moeite naar voren, en toen hij eenmaal de kring binnen was, besloot Julie ook te gaan.
'Stop!' schreeuwde ze, waarop één van de jongens haar dreigend aankeek.
'Wat?' Vroeg hij op een donkere, dreigende toon. Een harde klets raakte haar wang en ze tuimelde achteruit, naar de grond. Toen werd de hij door zijn tegenstander op zijn achterhoofd geraakt en wendde hij zijn concentratie weer van haar af. Ze slikte even toen hij weer overeind kwam en zijn aandacht weer vol op zijn tegenstander richtte. Met een woeste kreek stoof hij naar voren en bestormde de ander. Een paar seconde keek Julie de andere jongen die zonet ook de kring was binnengestapt, smekend aan. Iemand moest dit stoppen en ze wist dat zij het niet kon.

Caleb
Hij zuchtte diep toen Abegale voor de honderdste keer van hem weg liep. Het was wel duidelijk dat ze hem nog niet kon vergeven. Ze dacht dat door hem haar ouder waren geëxecuteerd, maar de waarheid lach heel ergens anders. Hij zuchtte diep en liep doelloos wat rond. Het was hem opgevallen dat het best rustig was, voor een stel criminelen, tenminste. En hoewel Caleb zich niet echt voelde als een criminieel, officieel was hij dit wel.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld