Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG || Insanity

Account verwijderd

schreef:
Erg spraakzaam was ze duidelijk niet, maar daar zou ik me niet door tegen laten houden. Ik begreep waarom ze niet zo spraakzaam was, ik zou ook niet erg spraakzaam zijn als ik voor bijna twee weken genegeerd en buitengesloten zou zijn. Sterker nog, ik zou niet weten of ik nog de kracht had om naar school te komen, ik vond school alleen maar te doen omdat ik vrienden had die het draaglijk maakten.
'Je ziet er wel sportief uit, dan is dat ook niet echt nodig.' zei ik. Ze had niet het figuur van iemand die totaal niet aan sport deed. Ze had wel degelijk het figuur van iemand die veel aan sport deed. Ik had in elk geval een slechter figuur gehad als ik niet aan sport deed, ik was er vrij gevoelig voor. Als ik te veel vet at, moest ik wel degelijk harder sporten dan wanneer ik dat niet had. Ik maakte me er echter niet zo heel erg druk over.
Vanuit mijn ooghoeken zag ik mijn vrienden wel kijken, maar ik besloot het te negeren. Ik kon met een simpele blik niet zeggen waarom ik naast haar was gaan zitten, ze zouden het toch niet begrijpen met een blik.
'Ik kan wel een pauze bij jou komen zitten, als je dat wilt? Ik bedoel, dat alleen zitten lijkt me ook niet zo gezellig elke dag.' stelde ik voor. Mijn vrienden zouden me voor gek verklaren. Maar ik had gewoon de drang om haar te helpen uit medelijden, ik kon er ook niets aan doen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Audrey.

Ik krijg toch een heel zwak glimlachje op mijn mond al hij zegt dat ik er wel sportief uit zie. Dat is dus wel één van mijn grote voordelen. Ik kan eten wat ik wil, ik word er niet dikker van of zo, dat is best wel handig vind ik. Daar ben ik ook best wel trots op aangezien sommige mensen er erg hard voor moeten werken om hun lichaam te onderhouden en dat hoef ik niet. 'Dat hoef je niet te doen', zeg ik dan als hij zegt dat hij wel bij mij kan komen zitten tijdens de pauze. Ik zou het rot vinden als zijn vrienden hem raar zouden gaan bekijken als hij met me om zou gaan. En het is niet fijn om alleen te zitten, maar ja. Ik begrijp het ook wel en soort van. Maar hij hoeft zich echt niet op te offeren of zo. Ik ben het toch al een beetje gewend om in mijn ééntje te zitten, ik bedoel. Ik ga zelfs nooit in de aula zitten. Ik zit meestal gewoon buiten op het schoolplein op een bankje. Ik ben er goed in om mezelf gewoon gezelschap te houden.

Account verwijderd

schreef:
'Hoef ik ook niet, maar ik weet wel dat het voordelig voor je uit zou kunnen pakken. Ik denk dat je wel beter verdiend dan wat je op dit moment krijgt. Misschien komt er verandering in als iemand laat zien dat je best een leuk persoon bent om mee om te gaan.' ik haalde mijn schouders op, ik meende het. Ik gaf niet zo veel om wat mijn vrienden dachten, ik wist dat dat onze vriendschap verder niet zou verpesten. Bovendien kon ik bewijzen aan iedereen dat er niets mis met haar en zouden mijn vrienden er geen seconde meer aan denken.
Ik werd volwassen, Lizzy had het nog geen drie dagen geleden gezegd. En het was waar, ik weet dat ik dit vroeger nooit zo zou hebben aangepakt. Ik gaf niet om mensen, ik gaf meer om mijn reputatie dan mensen. En soms had ik er nog wel spijt van, maar ik had er geen last meer van. Ik was van school gewisseld op mijn zestiende, toen ik op deze school kwam, was ik helemaal veranderd.
De bel schalde door het lokaal en ik stond op om mijn spullen in mijn rugzak te stoppen, ik had mijn besluit toch al genomen. Ik zou haar deze pauze wel gezelschap houden, als het niets zou worden, zou ik de volgende pauzes weer gewoon bij mijn vrienden gaan zitten. Ik kon het wel proberen, maar als zij het echt niet wilde, had het geen zin om te blijven proberen. Ik glimlachte even en gaf haar de tijd om op te staan en de spullen in haar tas te stoppen.
'Alec! Ga je nou nog mee of niet?' riep Charlie. Ik draaide om een schudde mijn hoofd, niet nu. Charlie hief zijn schouders op en liep achter mijn vrienden aan. Nu kon ik niet meer terug.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Audrey.

het is echt heel erg aardig van hem. Dit is eigenlijk het gene waarop ik die twee weken lang heb gehoopt. Er praat iemand tegen me, wat ik eerlijk gezegd best fijn vind. Ik denk dat ik ook wel wat lossen komt maar ik ben het gewoon niet meer gewend dat er iemand buiten mijn ouders tegen me praat. En misschien moet ik me dan ook maar een beetje openstellen en niet zo gesloten zijn. Dat is een punt waarop ik dit moment moet werken, en als ik dat weet onder de knie heb komt het misschien toch weer allemaal goed. Ik begin er eigenlijk al iets meer vertrouwen in te krijgen eerlijk gezegd en dat is ook wel fijn. Dan hoor ik de bel gaan, ik weet nog hoe ik twee weken geleden hysterisch werd door het harde geluid van de bel, daar ben ik nu gelukkig ook al meer gewend aan. Ik sta dan op en pak mijn spullen in, wat best snel gebeurd is aangezien het maar één boek en een etui was. Gewoon dingen die je standaard tijdens de les nodig hebt.

Account verwijderd

schreef:
Mijn vrienden waren het lokaal al uit en ik was achter gebleven met Audrey. Veel had ze nog niet gezegd en ik hoopte dat daar verandering in zou gaan komen, het was niet zo gemakkelijk om tegen jezelf te praten. Het was ook niet zo gemakkelijk om steeds nieuwe onderwerpen te moeten bedenken. Daarnaast had ik er moeite mee om mezelf in te houden, ik wilde wel vragen naar de inrichting. Ik hoefde niet eens per se te weten waarom ze daar zat, maar ik wilde wel weten hoe het voor haar was om terug te komen in de normale wereld.
Ik wist dat ze nooit in de aula zat, ik had er al eens op gelet. Ik wist dat ze meestal buiten zat, dus deed ik ook geen moeite om een plaats in de aula te zoeken. Ik liep naar een bankje, waarna ik ging zitten. Heel even staarde ik naar de straat, naar de auto's die verderop langsreden. Mijn gedachten gingen even naar het ongeluk, naar het kleine meisje en de lichamen die uit de auto's werden gehaald. Audrey had alles gezien, dat leek me vreselijk.
'Dus wat vind je van de school zelf? De leerlingen zijn misschien niet altijd even geweldig, maar wat vind je van de lessen en zo?' dat was een veilig onderwerp. Ik wilde er niet zelf over beginnen, als ze over de inrichting wilde praten, zou ze dat vanzelf wel doen. Bovendien wilde ik haar niet nu al afschrikken, ik wilde laten zien dat niet iedereen zo vervelend was op deze school.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Audrey.

'Ik vind de lessen wel leuk, naja, vooral heel interessant', antwoord ik dan op zijn vraag. Misschien dat hij dat raar vindt klinken maar ik heb eigenlijk wel een reden om de lessen wel leuk te vinden. In die inrichting kreeg ik alleen maar een beetje wiskunde en dat was maar heel af en toe. En dat was ook niet zo uitgebreid als dat het nu is hier op school. Vroeger vond ik de lessen ook gewoon heel stom maar nu besef ik hoe nodig het is om lessen te krijgen. Ik sta al een beetje achter met de lessen door dat ik dat allemaal niet gehad heb. Maar oké, ik moet gewoon een tijdje beter mijn best doen en dan geraak ik wel weer bij. Dat is nog niet mijn allergrootste zorg. Voor dat ik opgenomen werd in die psychiatrische instelling had ik altijd heel goede punten, dus ja. Dat is niet echt zo'n groot probleem voor mij denk ik. Het gene waar aan ik nu moet denken is aan me normaal te gedragen, ook al ben ik gewoon normaal eigenlijk.

Account verwijderd

schreef:
'Interessant, ja? Dat hoor ik niet zo vaak.' zei ik grijnzend. De meeste leerlingen konden alleen maar klagen over de lessen en soms kon ik er ook wel wat van. Niet dat ik de lessen nu zo verschrikkelijk saai vond, maar er waren dagen waarop ik liever thuis zou blijven dan lessen bijwonen. School was nooit een straf geweest, maar iedereen kende wel dagen waarop ze gewoon liever iets anders hadden willen doen. Op het moment dat ik liever iets anders wilde doen, leken de lessen ontzettend saai te zijn. Niet dat ik daar zo vaak last van had.
'Is het niet te moeilijk? Ik hoor van heel veel mensen die van school wisselen of er een tijdje tussenuit gegaan zijn dat het niveau hier ineens een stuk hoger ligt dan ze gewend zijn. Als dat bij jou ook het geval is, wil ik je wel helpen. Ik heb er geen moeite mee en ze zeggen dat ik best een prima leraar zou zijn.' stelde ik voor. Ik wilde helemaal geen leraar worden, maar mensen complimenteerde me wel altijd om zijn geduld, wat me klaarblijkelijk tot een goede leraar zou maken. Bovendien vond ik het al helemaal sneu voor haar als ze genegeerd werd door iedereen en school ook niet bij kon houden. Dan had ze hier misschien een jaar gezeten, een jaar rot gevoeld en vervolgens had ze het jaar niet eens gehaald. Nee, ik zou haar wel helpen als ze dat nodig vond. Misschien kwam ze dan ook wat meer uit haar schild, want op dit moment sprak ze niet zo veel. De meeste meisjes waren echte kwebbeltantes in mijn bijzijn, maar zij leek er nog niet helemaal over uit of dat ze wel met me wilde praten. Wat prima was, ik zou het ook respecteren als ze liever niet met me wilde praten. Toch lag het niet in de verwachting dat ze dat niet wilde, er helemaal alleen voor staan was zeker geen pretje.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Audrey.

'Eerlijk? Ik begrijp er echt helemaal niets van allemaal, dus ja, het zou best handig zijn als je me zou willen helpen', antwoord ik dan. Ik merk aan mezelf dat ik wel iets spraakzamer word, maar dat komt omdat ik me misschien iets beter en minder ongemakkelijk begin te voelen. Het is ook aardig dat hij me wil helpen want wat school betreft heb ik wel een klein beetje achterstand doordat ik eigenlijk amper lessen kreeg in die inrichting. Maar ja, gelukkig dat ik me snel kan bij benen als het af hangt van schoolwerk en die dingen. Maar toch, ik zou toch best wat hulp kunnen gebruiken als ik eerlijk moet toegeven. Maar ik denk dat dat ook wel normaal is dat het me nog niet echt zo goed lukt, ik bedoel ik heb zeker een half schooljaar niet mee kunnen doen met de lessen. Het gene wat ik ook best fijn vind is dat hij niet echt begint over die inrichting. Iedereen praat erover en ik wil er ook niet te veel meer over hebben, ik heb er gewoon niet echt veel goede herinneringen aan over gehouden. En daarom denk ik er liever ook niet aan terug.

Account verwijderd

schreef:
Een grijns verscheen op mijn gezicht, zo anders was ze helemaal niet. Nou ja, tot nu toe in elk geval niet. Ze had net zo veel moeite met school als elke nieuweling, op dat gebied was ze helemaal niet anders dan de rest. Misschien had ze dan wel in een inrichting gezeten, maar misschien was dat helemaal niet om zo'n vreemde reden geweest.
'Tuurlijk, geen probleem. Zeg maar waar en wanneer, en dan zal ik er zijn.' zei ik met een glimlach. Het was best sneu dat niemand haar had geprobeerd te helpen, ze had aan niemand iets kunnen vragen. Ondanks het feit dat niemand tegen haar sprak, had ik haar ook nog tegen niemand zien praten. Zelfs de leraren leken haar expres te vermijden, maar zij had hen ook nog niets gevraagd. Ergens vroeg ik me af of dat kwam door verlegenheid, of gewoon omdat ze wist dat mensen liever niet met haar spraken. In elk geval had hij nu een poging gedaan te verbreken wat iedereen tegenhield, het zou ontzettend vervelend voor haar zijn als het bleef zoals het nu was.
'Heb je nog broertjes of zusjes?' vroeg ik, waarna ik haar even aankeek. Broertjes en zusjes waren leuk om te hebben, hoewel je daar als kind vaak anders over dacht. Je was minder alleen als je broertjes en zusjes had, dat leek mij in haar geval wel fijn. Als niemand op school tegen je sprak, dan had je thuis wel mensen nodig die wel met je wilde praten. Zonder mijn zus was ik ook een stuk eenzamer geweest, maar daar dacht ik liever niet aan. Ondanks de pleegbroertjes en zusjes die ik had gehad, was mijn biologische zus toch een stuk dierbaarder voor mij.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Audrey.

'Ik kan altijd wel, ik bedoel, het is niet dat mensen staan te springen om met me af te spreken of zo', zeg ik dan. Tja, ze willen uit mijn buurt blijven maar daar trek ik me niets meer van aan, door me daar wat van aan te trekken lost het toch niet op ondanks het niet fijn is maar ja. Ik schud mijn hoofd even als hij vraagt of ik broertjes of zusjes heb. 'Nee, ik ben enig kind', zeg ik dan. Dat vind ik nu wel jammer aangezien het vaak best eenzaam is, vroeger zeker omdat mijn ouders toen heel vaak op hun werk waren en dus weinig thuis waren. Maar nu ook omdat ik hier al weinig mensen heb om mee te praten, en ja, thuis heb ik ook alleen maar mijn ouders. Maar het lijkt me ook wel gewoon leuk om een broertje of een zusje te hebben ondanks de meeste mensen er alleen maar over klagen, al denk ik dat dat na jaren ook wel veranderd als je wat volwassener wordt. Al kan ik dat natuurlijk ook mis hebben aangezien ik niet weet hoe het is om een broertje of zusje te hebben.

Account verwijderd

schreef:
Waarschijnlijk moest het steken om zoiets te zeggen, dat niemand met je af wilde spreken. Nog nooit had hij dat gezegd, hij kon zich niet herinneren dat hij ooit niemand om zich heen gehad had. Heel even keek hij naar haar, er was niets mis met haar. Ze zag er leuk uit, vrolijk en sociaal. Erg vrolijk en sociaal was ze niet, maar zo zag ze er wel uit.
'Laten we maar hopen dat daar snel verandering in komt dan. Ik bedoel, ik denk dat mensen je best zouden mogen als ze je gewoon zouden leren kennen.' zei hij, waarna hij even bemoedigend glimlachte. Vroeg of laat zou het wel goed komen, als hij maar lang genoeg vol zou houden. Als mensen zouden zien dat hij met haar omging, zouden ze vanzelf tegen haar gaan praten. Als hij liet zien dat hij het naar zijn zin had, zouden mensen niet langer denken dat er iets mis met haar was.
'Dat is jammer, dat moet eenzaam zijn.' merkte hij op. Hier praatte niemand tegen haar, maar thuis had ze dus ook niet zo heel erg veel. Haar ouders zouden vast wel met haar praten, maar waarschijnlijk niet veel. Zij hadden natuurlijk ook hun eigen leven, ze konden niet de hele dag met haar praten omdat ze anders met niemand kon praten. Even vroeg hij zich af of haar ouders het wisten, of dat ze op de hoogte waren van haar situatie hier op school. Misschien dachten haar ouders wel dat alles prima ging, dat ze gewoon als iedereen leefde.
'Dus, wat dacht je van vrijdagmiddag? We zijn op tijd klaar en ik denk niet dat ik al iets te doen heb.' stelde hij voor. Zijn vrienden zou hij in de avond zien, maar de hele middag had hij vrij.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Audrey.

Ze glimlacht even zwak als hij dat zegt. Nog steeds vindt ze het een beetje raar dat er nu opeens wel iemand tegen haar praat, maar toch vindt ze het ergens wel heel fijn. Tja, het is logisch want de hele tijd alleen zijn is ook niet echt plezierig. 'Het is inderdaad eenzaam maar dat wordt een gewoonte na een tijd', zegt ze dan als hij dat zegt. Ze heeft het nooit echt geweten om een broertje of zusje te hebben, ergens mist ze het wel maar ja, het is zoals het is. 'Ja, vrijdagmiddag is goed', zegt ze dan. Ze vindt het nog steeds erg aardig dat Alec haar wil helpen. Ze vindt school heel interessant maar het begrijpen is een heel ander verhaal. Ze heeft in de tijd dat ze in die inrichting heeft gezeten heel veel lessen gemist en het is dus een hele klus voor haar om dat allemaal in te halen. Ze kan nog net volgen tijdens de lessen maar dan nog moet ze steeds heel erg haar best doen om het te kunnen en te begrijpen. En misschien dat het met wat hulp wel zal lukken voor haar. Ze verteld haar ouders niet echt van wat er op school gebeurd omdat ze haar ouders niet ongerust wil maken of hen tot last te zijn. En misschien zouden haar ouders haar nog wel meer voor schud gaan zetten of zo, dat wil ze natuurlijk vermijden. En ook, haar ouders hebben beiden een hele drukke job en ja, dan wil ze al helemaal niet afkomen met een verhaal dat er eigenlijk bijna niemand tegen haar praat op school, ze hebben al stress genoeg door hun werk.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld