Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

9 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG| Ferociousness speeltopic

Elexis
Internationale ster

Elexis schreef:
De gangen waren verlaten en een trieste sfeer was duidelijk voelbaar. Alles leek vandaag zo anders dan normaal, alsof de moord op het lid van Canidae nog maar net gebeurt was. Jocelyn kende Sam wel, maar echt goed bevriend waren ze nu ook niet. Ze rouwde ook voor Sam, maar haar de meeste pijn voelde ze toch echt voor de verdwijning en dus waarschijnlijke dood van Lilic. Pijn vermengd met een verdoofd gevoel dat ze altijd had als ze pillen innam. Het blokkeerde haar gevoelens. Zonder dat verdoofd gevoel zou ze steeds een grote hoop woede met zich mee sleuren. Niet alleen woede, maar zoveel verschillende gevoelens zouden haar in één keer overrompelen. Waarschijnlijk waren er wel enkelen in Felidae die afwisten van het probleem en wisten dat ze pillen gebruikte hiervoor, maar niemand had er ooit een woord tegen haar over gezegd. Het was niet alsof ze wisten dat ze soms meer dan één pil tegelijk nam en het was ook niet dat ze haar pillen in het bijzijn van anderen nam. Jocelyn had het gevoel dat er toch iemand van de pillen moest afweten...
Zonder het beseft te hebben stond ze vlak bij de woonkamer. Zonder echt te weten waarom of hoe ze hierheen is gekomen ging ze de ruimte binnen. Op de bank zat Oliver een boek te lezen. Zou hij doorhebben dat ze daar stond? Of was hij te druk bezig met lezen? Was ze onzichtbaar geworden zonder dat ze het wist? Jocelyn had haar gave goed onder controle, maar het de pillen konden er soms voor zorgen dat ze net iets te verdoofd was. Heel soms kon ze zo maar onzichtbaar worden als ze alleen was zonder dat ze dat dan doorhad.
"Hey, zit je hier al lang?" Vroeg ze uiteindelijk aan Oliver. De vraag kwam uit zonder veel emotie, maar het was niet negatief bedoelt. Ze hoopte echt dat hij hier nog niet lang alleen zat. Vandaag was een zware dag voor iedereen, ook voor hem waarschijnlijk. Ze moesten er voor elkaar zijn en alleen in een ruimte zitten was nu niet echt 'er voor elkaar zijn'.

Account verwijderd

schreef:
Het was geen verschrikkelijk boek, maar hij kwam maar niet door de bladzijdes heen. Soms kon hij enorm genieten van boeken, soms was duidelijk niet nu. Toch probeerde hij door te zetten, de tijd te doden tot iemand hem gezelschap kwam houden en hij niet langer moeite deed om de tijd te doden. Hiernaast had hij niets, de bende was letterlijk alles wat hij had. Met normale mensen omgaan was niet meer mogelijk, als ze zouden zien waar hij toe in staat was..
Een stem trok hem uit zijn gedachten, Jocelyn. Zijn blik gleed naar de jonge vrouw en hij schonk haar een bemoedigende glimlach, ondanks het feit dat ze het nog helemaal nergens over gehad hadden. Hij twijfelde er niet over dat Jocelyn het moeilijk had vandaag, net zoals de rest. Hoewel Jocelyn op dit moment niet als emotioneel op hem overkwam, wist hij dat ze dat wel degelijk kon zijn. Niemand sprak er ooit over, maar hij had het idee dat iedereen wist van de pillen die ze gebruikte om haar emoties in bedwang te houden. Niet dat hij zeker wist dat iedereen het wist, ten slotte sprak niemand er over, maar hij had het idee dat het nooit zo onopgemerkt was als Jocelyn zelf graag wilde. Niet dat hij daar iets over kon zeggen, ook hij dealde liever niet met zijn emoties waar de rest bij was. Niet dat hij nu zo vaak emotioneel was, dat scheelde natuurlijk al een hoop.
'Ik ben pas op pagina drie, dus ik denk het niet.' zei hij terwijl hij de pagina bekeek, pagina drie getuigde er eerder van dat hij hier pas vijf minuten zat. Hij was echter zo in gedachten verzonken geraakt dat hij zijn besef van tijd even was verloren.
'Hoe gaat het met je? Al ontbeten?' vroeg hij. Altijd bezorgd, altijd het beste willen voor de mensen waar hij om gaf. Niet de meest fijne eigenschappen voor iemand die bij een bende zat, maar daar kon hij wel mee dealen. Het scheelde waarschijnlijk dat hij in staat was zo een ledemaat van een lichaam te trekken, ondanks zijn zwakke eigenschappen was hij fysiek gezien een stuk minder zwak. Het compenseerde elkaar, het hield hem in leven in dit wereldje.

Elexis
Internationale ster

Elexis schreef:
Jocelyn grinnikte kort om Olivers antwoord. Ze was opgelucht dat hij hier dus nog geen tien minuten zat. Tien minuten lijkt kort, maar als je alleen bent is tien minuten heel lang om te kunnen nadenken. Vandaag lijkt het beter om minder na te denken meer te praten met anderen of om afgeleid te zijn. Jocelyn besloot om naast Oliver op de bank te gaan zitten. Ze staarde doelloos voor zich uit zonder echt te weten waarover ze moest beginnen. Gelukkig doorbrak Oliver de stilte. "Alles gaat goed gezien welke dag we zijn vandaag. Met jou?"
Het was echter de tweede vraag die haar aandacht trok. Jocelyn had helemaal nog niet ontbeten vandaag. Alleen al denken aan eten gaf haar een bedrukt gevoel. Als ze zei dat ze nog niet had ontbeten, zou hij dan verwachten dat ze dat gauw ging doen? Misschien moest ze gewoon liegen en zeggen van wel. Toch leek haar niet de beste optie aangezien ze liever niet loog tegen de mensen hier. "Ik heb niet echt zo'n honger." Zei ze nonchalant in de hoop dat Oliver er niet verder op zou ingaan. Het was niet zo dat ze nooit at, maar ze at gewoon heel weinig meestal. Jocelyn was vrij zeker dat het feit dat ze zo weinig at tot nu toe nog altijd niet uitgekomen is bij de rest van Felidae.
"Heb je al iemand anders gezien vandaag?" Vroeg ze toen. Zelf had ze alleen Oliver gezien en ze vroeg zich eigenlijk wel af wat de rest allemaal uitstak.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Pas toen zijn blik de hare ontmoette en ze voelde hoe zijn greep op het doekje verzwakte liet Camille zijn hand los. De blik in zijn ogen kwam haar bekend voor. Ze had diezelfde donkere ogen al eens eerder gezien. Op momenten dat haar moeder zo ver weg was dat haar dochter een onbekende was geworden en Camille zich opsloot in de badkamer om haar uit de weg te gaan. Wanneer ze op die momenten in de spiegel keek zag ze ook twee donkere ogen, gevuld met leed en verdriet.
Toen hij zijn excuses aanbood over hoe ze hem daar haar aangetroffen schudde ze zachtjes haar hoofd. Het was niet erg, alhoewel. Eigenlijk vond ze het wel erg. Ze vond het vreselijk om hem in die toestand te zien. Camille vertrouwde Levi, ze steunde op hem. Het is beangstigend om te zien dat de pilaar waar je op steunt instabiel is. Dat hier en daar stenen missen en hij elk moment kan instorten. Maar nu zij er was kon ze hem herstellen. Ze kon proberen de stenen er weer in te metselen of beter nog zelf een pilaar voor hem zijn. Hij was de enige persoon van wiens lichaam ze ooit bezit had genomen en waarmee ze later nog steeds contact had. Ze herinnerde zich nog goed dat ze na het incident nog een hele week de neiging had gehad alles te poetsen en netjes te houden.
Terwijl hij een sigaret aanstak nam ze een stoel en ging zitten. Zelf rookte ze niet, maar ze had er geen probleem mee wanneer anderen het in haar bijzijn deden. Ze staarde geïntrigeerd naar de rook. Het deed haar wel wat aan zichzelf denken. Aan het moment dat ze haar geestengedaante aannam. Telkens als dat gebeurde ontstond er een beetje witte rook, die al vlug weer vervaagde, zodat het leek alsof ze in rook opging.
Na een tijdje doorbrak Levi de stilte. Ze dacht na over zijn vragen en probeerde in haar hoofd een eerlijk antwoord te formuleren.
"Volgens mij is een goede keuze een waar je volledig achter staat. Zolang je jezelf niet hebt verloochent met de keuzes die je maakte, heb je inderdaad goede keuzes gemaakt. Maar het antwoord daarop weet enkel jij, natuurlijk. Wat het juiste pad betreft, daar geloof ik niet in. Ik geloof dat je je eigen pad creëert. Er is niemand voor mij geweest om een perfecte route uit te stippelen waar ik me aan zou kunnen houden. Ik wandel door weiden, bossen, over bergen en door dalen. Ik doorkruis rivieren en moet talrijke andere obstakels zien te overwinnen. Het pad dat we bewandelen zal altijd obstakels bevatten. De keuze is aan ons: blijven we stilstaan of zoeken we een weg om ze te omzeilen of zelfs te overwinnen. Hoe hoog de berg voor ons, hoe dicht en doornig het struikgewas er zal altijd een manier zijn om erdoorheen te raken. Het komt er gewoon op aan of je genoeg wilskracht hebt of je bereidt bent de pijn te verdragen en door te bijten.
Elk van ons kent zijn eigen obstakels fysiek, mentaal of emotioneel. De een zal een zwaardere weg afleggen dan de ander. Maar je kan elkaar helpen de reis te voltooien. Zit je vast in een donker woud dan zijn we er om je een lantaarn voor te houden. Dat mag je niet vergeten."

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:

Levi hield zich een lange tijd stil, nadenkend over de woorden van Camille. Ondanks dat ze elkaar al een langere tijd kenden, wist ze hem toch telkens weer te verrassen met zulke uitspraken op de momenten dat hij zulke woorden het meest nodig had. Hij haalde een hand door zijn haren en begon breed te glimlachen.

'Je hebt gelijk,' mompelde hij zachtjes terwijl hij een tweede sigaret opstak, 'je hebt helemaal gelijk, Camille.' Hij nam een diepe hijs en keerde zij bureau de rug toe om Camille weer recht aan te kunnen kijken.

'Het pad wat ik bewandel is niet eentje zonder gevaren, maar gelukkig hoef ik deze niet alleen te bevechten. Ik heb mensen aan mijn zijde, mensen waarom ik geef en die er voor mij zijn. Jullie kracht, en dan heb ik het niet over jullie gaven, zorgt er voor dat ik mijn doel niet vergeet. Er zit reden achter mijn keuzes, redens waar ik niet over mag twijfelen.' Levi leunde op zijn bureau en haalde diep adem. Een zachte glinstering kwam terug in zijn ogen.

'Misschien moet ik iets minder bang zijn voor veranderingen en keuzes. Zelfs als ik iets goeds verlies, kan er iets beters voor in de plaats komen.'

Levi pakte zijn telefoon en begon met een hoog tempo woorden in te voeren, waarna hij snel op verzenden stuurde.

'Het is tijd voor een vergadering.' Mompelde Levi tegen Camille. 'Er is iets wat ik met jullie bespreken wil, meerdere dingen eigenlijk.'

Levi wierp nogmaals een blik op Camille en fronste bezorgd, ook zij had wel betere dagen gehad. Hij kreeg het gevoel dat er iets niet helemaal klopte, hoewel het ook aan de diepgang van hun gesprek liggen, misschien bracht het onderwerp dingen naar boven.

'Camille,' Levi deed zijn telefoon aan de kant en nam nog een hijs, 'Bedankt.'

Iets wat hij al een tijdje geleden besloten had, maar nog niet met de anderen gedeeld had, was dat hij al had besloten dat Camille hem zou opvolgen als leider, mocht hem iets overkomen. Ze was met een reden zijn rechterhand, en dit gesprek bewees nogmaals haar intelligentie en talent voor woordkeuze.

Aan: Felidae groepsapp

Vergadering in 10 minuten. Laatkomers hebben schoonmaakdienst.

Account verwijderd

schreef:
Het was fijn om te horen dat het best oké met haar ging, Oliver gaf om het welzijn van de rest. Ze konden niet goed functioneren als iedereen zich slecht voelde, uiteindelijk hadden ze iedereen nodig om een missie te laten werken. Niet iedereen leek dat door te hebben, maar het was wel degelijk zo.
'Goed, al helemaal voor een dag als vandaag. Ik denk dat dat nog wel zal veranderen als iedereen straks bij elkaar is, iedereen versterkt elkaars emoties.' zei hij, waarna een zucht over zijn lippen gleed. Hij kon zich vorig jaar nog herinneren, een feest was het zeker niet geweest. Op dagen als vandaag stond hij altijd klaar om actie te ondernemen, het zou niet de eerste keer zijn dat emoties voor problemen zorgden.
'Begrijp ik.' zei hij nadat ze zei dat ze geen honger had, hij had ook niet kunnen eten zoals hij normaal deed. Het zou hem niets verbazen als de meesten geen hap door hun keel kregen, dat was emoties met je deden. Het zou echter niet lang meer duren voor mensen begonnen te vergeten, voor deze dag hen niet zo veel meer deed. Na een aantal jaar was je er gewoon overheen, was het scherpe randje van de pijn verdwenen. Je wist wat er gebeurd was, maar je leven ging verder. Misschien voelde je je die dag niet geweldig, maar heftige pijn was het ook niet meer. Sterker nog, het verbaasde hem dat dat nog niet gebeurd was. Het was twee jaar geleden, maar de dood was nog niet vergeten. Het getuigde van een ontzettend sterke band die verbroken was, anders had niemand er meer mee gezeten.
Zijn telefoon ging en vlug griste hij de telefoon uit zijn broekzak, dat had hij ondertussen wel geleerd. Het zou Levi kunnen zijn en Levi hield niet van late reacties, dat hadden diverse schoonmaakdiensten al wel bewezen. Tegenwoordig liet hij zijn telefoon dan ook heel goed bij zich, hij had een grondige hekel aan schoonmaakdienst. Snel las hij het berichtje, een vergadering. Of dit nu zo'n goed moment was voor een vergadering betwijfelde hij, maar hij besloot er niets over te zeggen. Je kon veel over hem zeggen, maar hij was geen dwaas. Levi zou het niet op prijs stellen als hij zou twijfelen aan deze vergadering.
'Levi wilt nu een vergadering, schoonmaakdienst als we te laat komen.' zei hij tegen Jocelyn, waarna hij opstond.

Account verwijderd

schreef:

Derek – Canidae

Met een geïrriteerde grom draaide hij weer om waarna hij een paar afgetrapte sneakers aantrok, normaal had hij wel betere schoenen aangedaan maar hij had niet de behoefte om weer naar boven te gaan om daar een paar fatsoenlijke schoenen aan te doen. Hij griste naar zijn leren handschoenen waarna hij deze over zijn lange vingers trok en deze dichtdeed met het kleine drukknoopje op de bovenzijde. Voor al weer de tweede keer sloeg hij de deur achter zich dicht, dit keer gelukkig dan wel klaar om te gaan. Zijn motor stond voor zijn raam, een echte voortuin had hij niet en hij had al helemaal geen tuin achter het huis en moest toch ergens zijn motor kwijt. Hij hield ontzettend veel van het rijden maar vooral van de snelheid waardoor de wind zijn haren in één of ander raar kapsel maakte, maar dat boeide hem absoluut niet. Waarom zou hij überhaupt, het was niet alsof hij voor iemand er goed uit moest zien. Een grinnik verliet zijn lippen, zijn gedachten gingen ook werkelijk alle kanten op. Hij gooide zijn been over de motor en stak zijn sleutel in het slot waarna hij de motor met luid geronk aandeed. Een zwakke grijns verscheen op zijn lippen.

Soms leek het wel alsof motors zijn enige passie nog was. Verder vond hij zichzelf maar een monster, het was niet normaal om van iemands pijn te genieten. Nu genoot hij er natuurlijk niet van als mensen waarom hij gaf pijn hadden maar hij deed wel mensen vaak zat met opzet pijn. Dit kwam vrijwel altijd uit woede maar toch, hij was een monster.

Met een snelheid die toch zeker wel te snel was voor in de normale straten verliet hij zijn huis, op weg naar de schuilplaats. Zijn blik was op de weg gefocust en hij genoot van dit moment. Hij moest wel van de simpelere dingen genieten, hij had niet veel in het leven waar hij van kon genieten. Naarmate hij op de grotere wegen kwam ging hij ook steeds sneller. Bang was hij niet om te vallen of in een ander ongeluk te komen.

Voordat hij het eigenlijk wou kwam hij aan trok hij de sleutels uit zijn motor. Even twijfelde hij. Er zou een ander sfeer als normaal hangen en hij wist wel zeker dat iedereen het er nog moeilijk mee had al zouden ze dat niet allemaal toegeven. Maar hij kon nu niet weggaan, ze waren een team en ook op dagen zoals deze, juist op dagen zoals deze moesten ze er voor elkaar zijn. Hij stapte naar binnen, zware voetstappen op het hout en hij vroeg zich af waar iedereen was. Of er überhaupt wel iemand was.

Account verwijderd

schreef:
Het verbaasde Shay dat voordat ze haar vraag kon herhalen, Shiloh haar de deur al wees. Ze had hem al vanaf het begin een aparte jongen gevonden en dit bewees maar eens waarom ze hem apart had gevonden. Het leek alsof hij er totaal niet bij was met zijn gedachten. Veel over zijn gaven wist Shay ook niet. Maar ze wist wel dat hij er af en toe last van had. En Shay had voor heel even gedacht dat ze hem misschien wel even kon helpen of steun kon gaan bieden. Maar blijkbaar had hij dat niet nodig. Maar ze probeerde het nogmaals. "Nee, vertel me eerst wat er aan de hand is." En alweer bleef hij herhalen dat ze weg moest, en misschien moest ze ook maar eens weg voordat het uit de hand zou gaan lopen want hij was duidelijk behoorlijk dronken. "Waarom? Je bent duidelijk dronken dus waarom laat je mij jou niet gewoon helpen?" vroeg ze met een duidelijke frons op haar voorhoofd. Het zou zo veel simpeler geweest zijn als hij nu zou gaan huilen en daardoor automatisch zou gaan vertellen wat hem dwars zat. Maar in plaats van Shays gedachten op te gaan volgen duwde hij haar de kamer uit. En het verbaasde Shay dat hij zoveel kracht in zich bevatte terwijl hij dronken was. Was hij dan niet dronken? Aangezien hij haar uit zij kamer had geduwd, boeide het haar niet meer. "Dan niet." riep ze, duidelijk hoorbaar voor hem. En nogmaals raapte ze de handdoek van de grond op en dit keer liep ze rechtstreeks naar de douche, zonder zich te concentreren op de geluiden die vanuit de andere kamers kwamen.

Na een frisse douche genomen te hebben liep Shay meteen door naar haar kamer met een badjas om haar lichaam gebonden. Aangekomen daar trok ze haar kleren aan, dat een grijze simpele shirtje bevatte en een zwarte broek. Haar haren droogde ze met een föhn waarna ze het los liet hangen aangezien ze momenteel vrijwel geen zin had in een knotje of een staart. Een klein beetje make-up was genoeg aangezien ze Aristée het liefst niet wou laten wachten. Shay kwam onderweg naar Aristées kamer Derek tegen. "Hé, heb je Aristée toevallig gezien?" vroeg Shay uiteindelijk zodat het haar minder moeite zou gaan kosten om haar te vinden.

Elexis
Internationale ster

Elexis schreef:
Oliver had waarschijnlijk wel gelijk dat als iedereen bij elkaar zou komen, de emoties sterker zouden worden. Het idee gaf Jocelyn niet zo'n fijn gevoel, maar met de hoeveelheid pillen die ze nam zou ze eigenlijk niet echt bang moeten zijn. Ze zou het nog steeds lastig hebben, maar veel emoties zouden op z'n minst onder controle zijn. Niks om zich zorgen om te maken dus...
Een zucht ontsnapte uit Jocelyn's lippen toen Oliver niet verder op het onderwerp eten in ging. De zucht was eerder opgelucht en ze hoopte dat hij dat niet echt had opgemerkt. Jocelyn ging heus wel eten, maar nu voelde ze zich gewoon niet in staat hiertoe.
Samen met Olivers telefoon ging ook die van Jocelyn af. Aangezien de timing exact hetzelfde was, ging Jocelyn er van uit dat dit een bericht was voor alle leden van Felidae. Dit wilde dus ook zeggen dat het waarschijnlijk belangrijk was of je anders een flinke schoonmaakbeurt kon verwachten. Juist toen ze wou kijken zei Oliver dat er vergadering gepland stond. Ongelukkige timing, maar aangezien niemand een schoonmaakbeurt wou ontvangen van Levi moesten ze wel gaan. Levi zou hun het anders niet makkelijk maken want één klein spatje vuil en je kon opnieuw beginnen. Zuchtend knikte Jocelyn en ook zij stond op. "Waarom nu? Het is nog zo vroeg en we weten niet eens of iedereen hier al is." Morde ze stilletjes. Met iedereen bedoelde ze vooral Matthew. Camille verbleef net zoals Jocelyn hier dus waarschijnlijk zou ze hier wel zijn. Eigenlijk maakte het niet zoveel uit of Matthew hier was of aan de andere kant van het land, in een fractie van een seconde zou hij hier wel aankomen. Zonder er nog verder bij stil te staan ging ze naar de vergaderzaal. "Heeft hij verder nog iets gezegd in het bericht?" Vroeg ze onderweg aan Oliver. Zelf had ze het bericht nog niet bekeken dus ze wist niet of Levi had gezegd waarover de vergadering zou gaan. Eigenlijk was ze best benieuwd waarom hij nu wou vergaderen.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Matthew besloot na een tijdje getraind te hebben maar naar de hoofdruimte te gaan, hij wilde immers niet te laat komen bij de vergadering. Niet dat het hem veel boeide, maar veel zin had hij niet in de schoonmaakdienst. Levi was best wel strict, soms mocht hij best wel wat meer relax doen. Matthew begroet Levi kort en gaat dan alvast op zijn plek zitten. Soms haalde hij wel eens een geintje uit door net 1 seconden van te voren aan te komen, hij is immers zo snel, dat hij 10 seconden voor de afgesproken tijd nog weg zo kunnen gaan van de plek waar hij op dat moment was. Matthew hield er niet van om op 1 plek te blijven, waarom weet hij niet, hij voelt zich gewoon opgesloten als hij op 1 plek blijft. "Zo Levi, wat ben je vandaag van plan" vroeg hij. Niet dat dat hem veel boeide, maar hij moest toch iets zeggen anders lijkt hij zo chagrijnig, dat is al hoe hij meestal overkomt. Ook komt hij meestal een beetje bazig over. Maar diep van binnen is hij lichtelijk depressief, hij heeft al zijn familie om zich heen langzaam dood zien gaan. Allemaal op andere manieren. Nu is hij dus alleen en zit hij bij de maffia.

Account verwijderd

schreef:
Klaarblijkelijk was hij niet de enige die zo zijn vraagtekens had bij de plotselinge vergadering van Levi, daar was hij blij om. Soms had hij het gevoel dat hij de enige was die soms vraagtekens had bij dingen. Levi was een goede jongen en een prima leider, maar iedereen maakte fouten. Hij was daarom blij dat hij de leider niet was, het was waarschijnlijk niets voor hem. Hoewel hij om moord niets gaf, zou hij een van de andere leden nooit iets aan kunnen doen. Als hij eenmaal om iemand gaf, kon niets dat meer veranderen. Hij had nooit kunnen doen wat Levi wel had gedaan, daar was hij mentaal gezien gewoon niet sterk genoeg voor.
'Geen idee, misschien wilt hij wel gewoon iedereen bij elkaar hebben. Of misschien wilt hij gewoon doen alsof er niets aan de hand is.' zei hij terwijl hij zijn schouders ophief. Uiteindelijk bleef het een gebeurtenis die iedereen liever zou vergeten, vandaag zou zo veel makkelijker zijn als iedereen het vergat.
Kort schudde hij zijn hoofd, Levi had niets anders gezegd. Het was voor hem dan ook helemaal niet duidelijk waar Levi over wilde vergaderen, hij ging er niet vanuit dat de man juist vandaag een tactiek wilde gaan bespreken voor een missie. De meeste vergaderingen gingen over missies, maar vandaag was geen dag om daarover te spreken. Lang had hij ook niet om erover na te denken, al snel kwamen ze aan bij de vergaderzaal. Hij nam plaats en haalde een hand door zijn haar, hij was benieuwd naar wat er nu zou gaan gebeuren. Je kon veel van maffiabendes zeggen, maar je kon niet zeggen dat het een saai bestaan was. Het was een bestaan vol spanning, een bestaan dat de meeste mensen te veel zou worden. Nu scheelde het dat geen van hen een normaal mens was, geen van hen was ook maar een beetje normaal te noemen.
In de vergaderzaal was vaak niets meer te vinden dan een tafel en een stel stoelen, soms nam iemand iets mee, maar heel bijzonder was het niet. Ooit had er een bord gehangen, maar dat was een keer gesneuveld. Enkele keren stonden er ook borden met papier, ook dit zag hij vandaag niet staan. Ze zouden het niet over tactieken gaan hebben, dat was in elk geval zeker. Daar kwam papier bij te pas en op dit moment was de vergaderzaal helemaal kaal.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Camille was blij dat ze Levi een beetje had kunnen opbeuren, dat haar woorden het juiste effect hadden gehad. Toch dwaalden haar gedachten ook af naar Lilic en Sam. Vaak vergat ze dat iedereen van hun team sterfelijk was, ondanks hun gaven. Ze zouden ouder worden en wat zou er dan gebeuren. Op een dag zouden ze te oud zijn om te vechten en missies te volbrengen, als de dood hen niet eerder met zich meenam. Hun beroep bracht talrijke risico's met zich mee. Lilics dood was een daad van rechtvaardigheid geweest, dat maakte het draaglijker. Maar wat wanneer een van de andere teamleden zou sterven? De dood van haar moeder tekende zich nog altijd op haar af. Daarna had ze niet veel meer gehad om te verliezen, maar nu had ze de bende die ze beschouwde als familie.
Toen Levi haar bedankte glimlachte ze naar hem. Het was geen overtuigende glimlach, in haar ogen stond verdriet door de gedachten van net, maar ze wou er liever niet over praten. Nu toch nog niet.
Ze nam plaats aan de vergadertafel. Het leek haar wel een goed idee om even te beraadslagen. Zodat iedereen op eenzelfde lijn stond over wat er vandaag gedaan zou worden zeker in verband met de gebeurtenissen van twee jaar geleden.
Een voor een kwamen de leden de vergaderzaal binnengestroomd. Camille begroette hen met een kort knikje. Zo te zien was iedereen op tijd, dat gebeurde ook niet elke dag.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld