Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
Paran0id schreef:
Mason:
Ik open mijn ogen en zucht diep. En ineens was de nacht dan weer voorbij. De afgelopen weken zijn erg zwaar geweest. Hele dagen hebben we met Alys en Leyla zitten trainen. Blake was aan Alys toegewezen, ik aan Leyla. Zij had behoorlijk wat vooruitgang geboekt, had ik gemerkt. Ze kreeg wat meer kracht in haar armen en werd wat minder bang om stoten uit te delen. Ook begon ik te zien dat ze zich wel wat meer bij mij en Blake op haar gemak begon te voelen, iets waar ik blij van werd. Zij en Alys hebben aardig wat meegemaakt en ik moet er niet aan denken om het nog erger voor ze te maken. Ik kijk naar Blake die ondertussen ook al wakker is geworden. De klik van de celdeur klinkt weer door de kamer. En nu was het weer eens zover. De baas wil ons weer spreken, nadat hij ons een hele tijd zowat genegeerd heeft. Niet dat ik er verder problemen mee had gehad. Ik bleef het liefst zo ver mogelijk bij die man uit de buurt. Hij was tot alles in staat, dat hadden we wel gemerkt toen we de twee meiden hierheen hadden gebracht. Ik heb het hem nog steeds niet vergeven, en dat zal ik ook niet snel doen. Stiekem ben ik wel nieuwschierig waar dit over zal gaan. We hebben niets verkeerds gedaan - nouja, voor zover ik weet dan - dus daar kan het niet aan liggen. Zouden we dan toch een nieuwe opdracht krijgen? Ik ga overeind zitten en ga even snel met mijn hand door mijn haar dat helemaal in de war zit. "Het is weer zover" mompel ik, een beetje geïrriteerd. Blake lijkt er al net zo weinig zin in te hebben als ik. Ik sta op van het bed en doe snel mijn schoenen aan, die ik gisteravond onder het bed heb geschoven. We moeten wel een beetje opschieten, de baas werd er niet al te vrolijk van als we te laat kwamen.
Alys:
Ik kreun zachtjes en wrijf in mijn ogen. Moest dit nou? Ik was na de trainingen van de afgelopen weken echt kapot. Natuurlijk vond ik het wel leuk om te doen, een kans om wat klappen uit te delen. Maar voor de rest was het toch wel echt behoorlijk saai geworden hier. De mensen deden nog steeds weinig moeite richting onze kant, iets waar ik me niet echt wat van aan trok. Als zij vonden dat ze zo moesten doen dan kon ik dat ook. Bovendien was ik hier niet gekomen om nieuwe vrienden te maken. Leyla is de enige met wie ik het echt goed kan vinden hier. Blake en Mason zijn wel oké. Ondanks alles wat ze voor ons gedaan hebben vertrouw ik ze nog steeds voor geen meter. Dat is ook niet vreemd, zij zijn degene geweest die ons in deze hel gebracht hebben. Zonder hen zaten we nog prima met ons tweeën ergens in een klein hutje in het bos. Dat was in elk geval heel wat leuker geweest als in deze gevangenis. Het eten alleen was al erg. Dan heb ik het nog niet eens over deze zogenaamde 'luxe' cellen. Nou, er was niets luxe aan. Het enige wat ik eraan overhield was claustrofobie en irritatie. Die deuren die zomaar dicht gingen en urenlang op slot bleven waren nou niet echt bepaald iets waar ik dankbaar voor was. We werden hier gewoon opgesloten, en er werd voor ons bepaald wanneer we wel en niet weg mochten. Dat vond ik dus echt nergens op slaan, en de volgende keer dat ik die man tegenkom zal ik er ook wat van zeggen ook. Blijkbaar waren mijn gebeden verhoord, want niet veel later lichtte het schermpje weer op en klikte de deur open. Ik gaap klein en kijk naar Leyla. "Great." mompel ik, en ik schop de dekens van me af. Nog steeds kon ik het niet waarderen dat we hier behandeld werden als slaafjes. Ik begon er ondertussen behoorlijk chagrijnig van te worden. Ik was nou eenmaal een beetje opvliegerig aangelegd, dus ik kan er verder niets aan doen. Gelukkig waren mijn verwondingen wel weer goed genezen. Het enige wat ik aan de aanval over heb gehouden waren wat littekens op mijn wang en een grote op mijn been. Voor de rest was alles zo'n beetje weg, iets waar ik erg blij mee was. Ik heb al lang genoeg met al die pleisters en blauwe plekken rond moeten lopen. Ik sta op van het bed en stap snel in mijn afgetrapte all stars. Dat mijn haar nergens naar zat boeide me op dit moment echt niets. Ik ben hier niet voor de uiterlijke vertoning. Ze moeten het maar gewoon accepteren.
Mason:
Ik open mijn ogen en zucht diep. En ineens was de nacht dan weer voorbij. De afgelopen weken zijn erg zwaar geweest. Hele dagen hebben we met Alys en Leyla zitten trainen. Blake was aan Alys toegewezen, ik aan Leyla. Zij had behoorlijk wat vooruitgang geboekt, had ik gemerkt. Ze kreeg wat meer kracht in haar armen en werd wat minder bang om stoten uit te delen. Ook begon ik te zien dat ze zich wel wat meer bij mij en Blake op haar gemak begon te voelen, iets waar ik blij van werd. Zij en Alys hebben aardig wat meegemaakt en ik moet er niet aan denken om het nog erger voor ze te maken. Ik kijk naar Blake die ondertussen ook al wakker is geworden. De klik van de celdeur klinkt weer door de kamer. En nu was het weer eens zover. De baas wil ons weer spreken, nadat hij ons een hele tijd zowat genegeerd heeft. Niet dat ik er verder problemen mee had gehad. Ik bleef het liefst zo ver mogelijk bij die man uit de buurt. Hij was tot alles in staat, dat hadden we wel gemerkt toen we de twee meiden hierheen hadden gebracht. Ik heb het hem nog steeds niet vergeven, en dat zal ik ook niet snel doen. Stiekem ben ik wel nieuwschierig waar dit over zal gaan. We hebben niets verkeerds gedaan - nouja, voor zover ik weet dan - dus daar kan het niet aan liggen. Zouden we dan toch een nieuwe opdracht krijgen? Ik ga overeind zitten en ga even snel met mijn hand door mijn haar dat helemaal in de war zit. "Het is weer zover" mompel ik, een beetje geïrriteerd. Blake lijkt er al net zo weinig zin in te hebben als ik. Ik sta op van het bed en doe snel mijn schoenen aan, die ik gisteravond onder het bed heb geschoven. We moeten wel een beetje opschieten, de baas werd er niet al te vrolijk van als we te laat kwamen.
Alys:
Ik kreun zachtjes en wrijf in mijn ogen. Moest dit nou? Ik was na de trainingen van de afgelopen weken echt kapot. Natuurlijk vond ik het wel leuk om te doen, een kans om wat klappen uit te delen. Maar voor de rest was het toch wel echt behoorlijk saai geworden hier. De mensen deden nog steeds weinig moeite richting onze kant, iets waar ik me niet echt wat van aan trok. Als zij vonden dat ze zo moesten doen dan kon ik dat ook. Bovendien was ik hier niet gekomen om nieuwe vrienden te maken. Leyla is de enige met wie ik het echt goed kan vinden hier. Blake en Mason zijn wel oké. Ondanks alles wat ze voor ons gedaan hebben vertrouw ik ze nog steeds voor geen meter. Dat is ook niet vreemd, zij zijn degene geweest die ons in deze hel gebracht hebben. Zonder hen zaten we nog prima met ons tweeën ergens in een klein hutje in het bos. Dat was in elk geval heel wat leuker geweest als in deze gevangenis. Het eten alleen was al erg. Dan heb ik het nog niet eens over deze zogenaamde 'luxe' cellen. Nou, er was niets luxe aan. Het enige wat ik eraan overhield was claustrofobie en irritatie. Die deuren die zomaar dicht gingen en urenlang op slot bleven waren nou niet echt bepaald iets waar ik dankbaar voor was. We werden hier gewoon opgesloten, en er werd voor ons bepaald wanneer we wel en niet weg mochten. Dat vond ik dus echt nergens op slaan, en de volgende keer dat ik die man tegenkom zal ik er ook wat van zeggen ook. Blijkbaar waren mijn gebeden verhoord, want niet veel later lichtte het schermpje weer op en klikte de deur open. Ik gaap klein en kijk naar Leyla. "Great." mompel ik, en ik schop de dekens van me af. Nog steeds kon ik het niet waarderen dat we hier behandeld werden als slaafjes. Ik begon er ondertussen behoorlijk chagrijnig van te worden. Ik was nou eenmaal een beetje opvliegerig aangelegd, dus ik kan er verder niets aan doen. Gelukkig waren mijn verwondingen wel weer goed genezen. Het enige wat ik aan de aanval over heb gehouden waren wat littekens op mijn wang en een grote op mijn been. Voor de rest was alles zo'n beetje weg, iets waar ik erg blij mee was. Ik heb al lang genoeg met al die pleisters en blauwe plekken rond moeten lopen. Ik sta op van het bed en stap snel in mijn afgetrapte all stars. Dat mijn haar nergens naar zat boeide me op dit moment echt niets. Ik ben hier niet voor de uiterlijke vertoning. Ze moeten het maar gewoon accepteren.
19