Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| ft. Frenchtoast

Frenchtoast
Straatmuzikant

frenchtoast schreef:
De hele kleine glimlach op zijn lippen deed haar goed, ze begon langzaam een beetje vertrouwen te winnen, en dat was heel belangrijk. Ze zou het zich niet kunnen voorstellen hoe hij zich voelde, ze dacht dat hij vast zich vaak alleen zou voelen, onbegrepen vooral. Zijn verleden was indrukwekkend, zijn succes was groots en ze had wel eens vaker gelezen dat mensen met een druk leven zoals hij er onder zouden kunnen lijden, nu was zijn trauma ook weer iets uitgebreider maar toch, het zou haar ook zo kunnen overkomen. Ze keek naar hoe hij de teddybeer vasthield en glimlachte weer, de glimlach verdween weer zodra ze dacht aan of hij misschien ooit beter zou worden, natuurlijk zou hij nooit de oude worden maar de stemmen zou hij kunnen overwinnen, tenminste, dat was wat ze voor hem hoopte, ze wou niet dat iemand zo jong voor de rest van zijn leven opgesloten zou zitten in een plek waar hij niks kon.

Het zachte geluid van een vrolijke giechel verbaasde haar, ze keek hem aan en glimlachte toen ze zag dat hij al richting haar keek. Ze zag de waardering dat de douche dag voor vandaag was afgelast, ze kon het wel begrijpen, hij zou niet te hard gedwongen moeten worden zoals ze nu deden, zo zouden de stemmen alleen maar harder terug gaan schreeuwen. Ze keek weer even kort naar de deur en toen op de horloge om haar pols, toen zag ze de tijd, ze zouden nu wel aan kunnen lopen. "Kom maar, dan gaan we naar de zaal." Ze doet de deur open en kijkt om naar hem om te zien of hij ook in beweging komt, dan begint ze langzaam haar weg naar de zaal waar ze zouden gaan eten.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De deur werd geopend en Sem grijnsde breed. Met de beer in zijn hand verliet hij zijn kamer om vervolgens de gang op te lopen. De gang die voor Sem zo immens lang en groot leek, maar in werkelijkheid niet zo denderend was. Voor hem was het net een oneindige gang waar soms ineens aan het einde een grote ruimte was waar je kon eten. Er waren zoveel plekken in deze gang waar je afgeleid kon worden. Er zaten vlekken op de muur die je konden afleiden en Sem vond het al interessant genoeg als hij dat zou kunnen ontdekken.
Zodra hij voet zette in de gang, keek hij rond. De glimlach was nog op zijn gezicht geplakt terwijl hij rondkeek om iets te ontdekken wat zijn aandacht nodig had. Je wist immers maar nooit waar een camera verstopt zat die je in de gaten hield. Het kon overal gebeuren! Sem sloop door de gang met de beer in zijn handen en praatte hardop in zichzelf. Hoewel niet kon worden gezegd of hij nu de persoon was die sprak, of één van de vele stemmen in zijn hoofd. Het was altijd erg lastig om dit te concluderen, maar Sem was zelf nauwelijks te horen. Hierdoor was het enigszins makkelijker geworden om te ontrafelen waar de stem vandaan kwam en waar niet.
De jongen liep de gang door en zag ineens op de witte muur een vlek. Geschrokken bleef hij staan en heel voorzichtig liep hij er naartoe om hem te inspecteren. Hij moest zeker weten dat er geen camera verstopt zat in die vlek. Hij was immers wel erg donker en dat kon duiden op de lens van een camera. Dit was natuurlijk niet zo, maar Sem kon soms wel vijf tot tien minuten spenderen aan het inspecteren van een excentrieke vlek. De jongen was daarom ook bij de vlek gehurkt gaan zitten en boog zijn hoofd wat dichterbij. Zijn ogen kneep hij tot spleetjes terwijl hij af en toe zijn hoofd scheef draaide. 'Nee, sukkel!' Sneerde hij zichzelf toe terwijl hij zichzelf kleiner maakte. 'Dit is gewoon een stomme vlek. Dat zie je toch?! Nietsnut.' Sem knikte heel zwakjes en stond toen op om de rest van de gang te inspecteren. Het kostte daarom veel tijd voordat hij een doel had bereikt. Dit ritueel moest hij dagelijks een paar keer doen: telkens als hij de gang door liep ging het namelijk zo. Niemand had er ooit aandacht aan besteed en dus was het lastig om het af te leren. Het was inmiddels een gewoonte geworden en dat was voor Sem extra lastig om af te leren.
Opnieuw stopte hij met lopen en keek hij even om zich heen. Verward en met een diepe frons keek hij rond. Zijn ogen wat helderder dan normaal, maar nog steeds aardig verward. 'Maar we kunnen helemaal geen vrijspraak bepleiten als hij toch duidelijk psychisch niet goed is... Dan is het eerder art. 37 Strafrecht... Opname in psychiatrisch ziekenhuis. Tbs moet toch geen oplossing zijn...' Hij bleef daar maar een tijdje staan en praatte in zichzelf over één of andere strafzaak die hij zou moeten doen. Het leek wel of hij in zijn hoofd een pleidooi aan het schrijven was, maar waarom was altijd onduidelijk bij Sem. Soms leek hij een flashback te hebben naar zijn werk en waar hij gebleven was in bepaalde zaken. Vrij indrukwekkend om uit zijn mond te horen, al dat vakjargon, maar ook raar.

Frenchtoast
Straatmuzikant

frenchtoast schreef:
Taelyn houd de jongen in de gaten als hij achter haar aan loopt, in de hoop dat hij goed meeloopt. Ze merkt dat haar hoop tevergeefs is als hij zich op een vlek richt op de muur, ze draait zich volledig naar hem en kijkt toe, ze geeft hem de tijd om de vlek te inspecteren. Als hij tegen zichzelf boos word zucht ze zacht, ze wacht tot hij dicht bij haar in de buurt is en loopt dan iets verder. "Het is niet erg Sem, als jij die vlek wilt bekijken dan mag dat, maar ik kan je beloven dat het niets anders is." Als ze hem dan hoort praten stopt ze weer en draait ze zich weer om, de discussie met zichzelf was redelijk heftig, over een recht zaak, iets waar zij maar weinig verstand van had. Ze hoort het even aan en loopt dan langzaam op hem af, zijn woorden zijn net een ingewikkelde taal voor haar, maar ondanks dat hij zich dit nog herinnerd moet ze hem toch mee zien te krijgen naar de eetzaal. "Sem?" Zegt ze op een vragende manier, ze kijkt hem an met haar hoofd een beetje naar rechts geknikt. "We zijn nu ergens anders, en we moeten naar de zaal." Ze pakt heel voorzichtig en zachtjes zijn hand en trekt hem bijna rustig verder, ze waren er bijna en als ze eenmaal zaten zou hij mogen praten totdat haar oren eraf zouden vallen. Ze vond het wel interessant om hem te horen praten alsof hij weer advocaat zou zijn, net alsof hij terug gaat in de tijd en opnieuw begint waar hij toen het verkeerde pad op is gelopen. Ze wou wel meer van hem horen, van de echte Sem zijn stem, want ze wist dat als Sem zou praten dat het negen van de tien keer niet hem zelf zou zijn.

--
sorry dat het zo kort is maar ik weet niet echt wat ik wel of niet kon doen haha

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Even bleef hij staan en schudde hij zijn hoofd. Wat dacht hij wel niet? Het moest wel goed zijn! 'Straks sluiten ze hem wel op en dan heb ík het gedaan!' Sprak hij geïrriteerd uit, maar werd al snel uit zijn gedachten getrokken toen iemand zijn hand pakte en hem mee trok. De jongen knipperde verward zijn ogen, maar liep uiteindelijk toch maar mee, omdat hij zo abrupt uit zijn gedachten was gehaald.
Eenmaal in de zaal aangekomen, ging hij zitten en keek hij voor zich uit. De zaal was nagenoeg leeg, waardoor Sem even om zich heen durfde te kijken. De Sem van net was volledig weg en hij was weer helemaal in zichzelf gekeerd. Heel af en toe leek hij een soort flashback te hebben waardoor hij dus weer terug kwam bij vroeger toen hij nog werkte. Als je aan hem zou vragen wat hij miste, zou hij altijd zijn werk zeggen. Het was zijn leven geweest, werkte meer dan 70 uur per week en zo ineens was dat allemaal weg. Het maakte hem ongelukkig om hier over te denken. Zuchtend tikte hij op de tafel met zijn vinger en hij staarde even naar zijn begeleidster. Niet wetend wat hij met haar zou moeten bespreken, maar toch wilde hij wel wat zeggen. Ineens had hij hier behoefte aan, doordat hij zich uit het niets zo rot voelde. Waar zou je over kunnen praten als je niet echt een goed onderwerp kon vinden? Het weer was zo afgezaagd, dat wist hij wel. Daarbij liet het weer hem ook alleen maar aan de buitenlucht denken. De buitenlucht waar hij bijna niet van kon genieten. Hier kon je misschien naar buiten, maar dat was niet hetzelfde als anders. Je zat opgesloten op een binnenpleintje waar je met tig anderen stond.

---

Sorry dat het zo kort is, moet even met mam mee eten halen ineens hahaha.

Frenchtoast
Straatmuzikant

frenchtoast schreef:
Spijt nam even de overmacht toen hij zo verward keek maar al snel raapte ze zichzelf weer bij elkaar en liep ze verder. Terwijl Sem ging zitten ging ze zelf wat te eten halen voor hun allebei, ze kreeg het standaard maaltijdje van de jongeman en pakte voor zichzelf twee tosti's en wat verse jus, het eten was hier tenminste wel gewoon oké. Ze was inmiddels wel wat gewend qua goedkoop eten door haar studentenleven. Ze nam plaats tegenover Sem en schoof het dienblad langzaam naar hem toe met een glimlach op haar gezicht, ze nam snel een slok want ze had behoorlijke dorst. "Probeer je vandaag weer te eten? Je zult je beter voelen, dat beloof ik. Ik doe het zelf ook." Ze neemt een hapje van haar tosti en maakt een grappig gezicht, alleen om dat ene kleine glimlachje weer te zien. Als ze goed naar hem kijkt ziet ze dat er duidelijk iets is, hij zal wel niet vertellen wat maar nu was ze wel nieuwsgierig. "Gaat het een beetje?" Vraagt ze, haar bruine ogen groot en zorgzaam terwijl ze naar hem kijkt, ze vraagt zich af of hij haar überhaupt wel een fijn persoon vind om bij te zijn, maar daarbij denkt ze ook dat ze het wel had gemerkt als hij haar niet zo mogen.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De jongen zat stilletjes aan het tafeltje en zei niets meer. Hij was gewoon zo uit zijn gedachten gehaald, dat hij geen zin had om nog wat te zeggen. Het eten wat voor hem stond, zag er niet zo aantrekkelijk uit als het eerst gedaan had. Niet dat hij normaliter wat zou eten, maar nu leek het allemaal nog viezer dan het altijd al gedaan had. Sem vond het eten niet eens lekker, maar toch kreeg hij altijd dezelfde standaard dingen. Als hij echt zou mogen kiezen, zou hij boterhammen willen met kaas en stroop en een andere met pindakaas en hagelslag. Rare combinaties, maar wel iets waar Sem tegenwoordig van kon genieten. Helaas had hij dit nooit gezegd, en zou hij dat ook niet doen, en had hij nu dus voor zich een boterham met kaas en een boterham met jam. Hij had een kop koffie en een glas water en moest het hier mee doen. Niet erg aantrekkelijk als de persoon voor je een tosti naar binnen zat te werken.
Ietwat onzeker en verdrietig keek hij haar aan, maar hij zei niks. Het enige wat hij deed, was zijn hoofd schudden dat het niet goed met hem ging. Meer dan dat deed hij niet. Wat moest hij namelijk zeggen? Sem wist het niet echt en had daarom besloten zijn mond te houden. Sowieso zou hij vandaag niets meer zeggen. Zijn goede humeur was weg en dat was voor hem een hele afknapper geweest. Nog steeds had hij de teddybeer bij zich. Deze bevond zich nu op de tafel naast zijn dienblad en af en toe keek Sem er wat verloren naar. Het leek af en toe wel alsof Sem een half helder momentje had, maar dat hij het toch niet echt thuis kon brengen en daarbij dus nog half in zijn eigen wereld bleef hangen. Dat resulteerde vaak in momenten als deze, waardoor Sem een totaal ander persoon leek.
Eigenwijs schoof hij het dienblad met eten de andere kant op en bleef hij tegenover het meisje zitten. Het meisje waar hij overigens nog steeds de naam niet van wist en niet meer kon herinneren. Ze had het vast wel gezegd, maar zoals veel dingen was het het ene oor in en het andere oor uit gegaan. Daar kon hij niets aan doen. Als je zo druk bezig was met van alles en nog wat in je hoofd, was het niet zo raar dat je wel eens dingen vergat. Daar kon je hem in ieder geval niet op afkeuren.
De jongen pakte de teddybeer weer vast, klemde hem tegen zijn lichaam aan en begon zichzelf wat heen en weer te wiegen. Hopend dat zijn gedachtegang weer redelijk normaal zou worden vandaag. Er kwam ineens een andere begeleidster aan die een potje met pillen voor Sem neerzette. Hierin zaten allerlei medicijnen die voor hem waren. De meeste waren kalmerend, zoals oxazepam en quetiapine. Deze zouden hem rust moeten brengen en de quetiapine zorgde ervoor dat de wanen en hallucinaties afnamen. Niet dat het voor Sems gevoel werkte, maar hij moest het er maar mee doen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld