Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG/Undertale~with Cheyra

Account verwijderd

schreef:
Papyrus
Wat later kwam ik aan bij de plek waar Sans was. Ik had niks gedaan, aangezien ik te druk bezig was om alles voor te bereiden. ''You know what ''sup'', brother! It's been eight days and you still haven't recalibrated. Your. Puzzles! You just hang around outside your station!'' Zei ik serieus. ''What are you even doing?!?'' Vroeg ik, doelend op dat hij hier maar heel droog niks stond te doen. Ik schudde zuchtend m'n hoofd.
Ik kon aardig zijn, maar als ik een mens wilde vangen, was ik enorm serieus en was ik wat anders dan normaal. Iets wat Sans waarschijnlijk wel had gemerkt. Ik wilde gewoon zo graag eens dat ik een mens ving, zodat ik eindelijk bij de Royal Guard kwam te zitten. Ik deed zo vaak mijn best, maar het leek wel alsof het niet genoeg voor hun was. Undyne was zeg maar de baas ervan. Ze hielp me vaak als het nodig was, maar ze hielp me niet hoe ik in de Royal Guard kon komen. Ik snapte maar niet hoe dat kwam. Ik deed zoveel mijn best en alsnog lukte het me maar niet.
Ik werd uit mijn gedachten geschud zodra ik mijn cape tegen m'n ribbenkast voelde door de wind. Ik keek naar Sans, wachtend op een antwoord van hem. Ik zwoor dat ik hem ooit eens iets zou aandoen als hij weer een stomme grap maakte. Ik kon bijna nooit normaal met hem praten zonder dat hij weer zoiets moest doen. Ikzelf had echt een enorm hekel aan zijn grappen. Ik kon er nooit om lachen. Z'n humor was ook enorm raar. Maar goed. Het was nou eenmaal m'n broer.

Silhouette
Landelijke ster

Silhouette schreef:
Frisk
Uit verbazing luister ik naar het gesprek tussen de 2 skeletten die blijkbaar Sans en Papyrus blijken te heten. Eigenlijk is het op zich nog best vermakelijk. En nog grappiger is dat Papyrus mij niet eens ziet, terwijl dat wel zou moeten, want vanaf zijn punt hoort hij mij te kunnen zien. Eigenlijk is het best vermakelijk om naar hun twee te luisteren. Ik begin lichtjes te grinniken en kijk naar de reactie van Papyrus. Zullen hier nog meer monsters zijn zoals hun? Of zullen er totaal verschillende zijn? En als ze verschillend zijn, hoe zien ze er dan uit en wat is hun karakter dan? Zijn ze grappig of serieus, lief of gemeen, behulpzaam of misschien wat anders?

Sans
Als hij mij vraagt wat ik aan het doen ben, staar ik naar de lamp met mijn handen in de zakken. "Staring at this lamp, it's really cool" Ik kijk weer naar Papyrus. "Do you wanna look?" Ik zet een brede grijns op mijn gezicht. Nog steeds vind ik het geweldig om hem soms te plagen. Zijn reacties zijn altijd zo geniaal dat het nog leuker wordt en dat ik er meer plezier in krijg. Soms moet ik dan wel oppassen wat ik zeg, want ik moet weer niet te ver gaan.
Ik mag voor hem hopen dat hij klaar is met zijn puzzels, zodat de human niet hoeft te wachten. Daarbij mag ik ook voor hem hopen dat het niet voor niets is geweest en dat de human de puzzels gewoon uitprobeert.
Ook mag ik hopen voor hem dat het dit keer wel lukt en dat hij eindelijk lid mag worden van de Royal Guard. Alleen is dat een droom voor hem die nooit zal uitkomen. Hij probeert het nu al zo lang, maar telkens raakt hij bevriend met de Humans, in plaats van ze te vangen en naar Undyne te brengen. Maar nog steeds gelooft hij erin dat hij er een kan vangen, dat het hem deze keer wel lukt en dat hij lid gaat worden van de Royal Guard. Maar dat is niet meer zo. Undyne geeft hem namelijk niet voor niets kooklessen. Al werken die kooklessen behoorlijk goed? Niet dat zijn spaghetti lekker is, maar het is wel beter dan voorheen. Voorheen was het namelijk nog veel erger. Dus het gaat al de goede kant op. Hij wordt in ieder geval wel beter.

Account verwijderd

schreef:
Papyrus
Zijn domme antwoord zorgde er ook niet echt voor dat ik niet bozer werd. ''No! I don't have time for that! What if a human comes through here? I want to be ready! I will be the one! I must be the one! I will capture a human!'' Zei ik terwijl ik nogal boos op de grond stampte als een klein kind met mijn handen als vuisten. Ik stond toen in een trotse positie. Daarmee bedoelde ik dat een hand bij m'n zij zat, of bij m'n heupbeen als je dat liever had en de andere hand zat bij m'n borstbeen. ''Then, I, the great Papyrus will get all the things I utterly deserve! Respect... Recognition... I will finally be able to join the Royal Guard! People will ask, to, be my, ''friend''? I will bathe in shower of kisses every morning.'' Ging ik verder.
Ik kon wel door blijven gaan van waarom ik dit zo graag wilde. Ik wilde Undyne trots maken. Ik wilde zo graag mijn best doen voor de Royal Guard, dat ik soms nogal egoïstisch kon zijn. Ik keek naar Sans, die kennelijk nog steeds niet serieus hierover was. Wat moest ik toch ooit met een broer zoals hem? Het leek wel alsof hij me nooit serieus nam, waar ik me soms enorm aan kon irriteren.

Alphys
Uiteindelijk deden de camera's het. Ik had eerst een hele gedoe met dat ze niet werkten. Ik was enorm blij toen ze weer hun werk deden. Ik tikte wat knoppen in en zag het mens, die vreemd genoeg achter een soort van lamp stond. Ook zag ik de twee broers die skeletten waren. Zowat iedereen kende ze wel.
Ik hoopte maar dat Undyne of Mettaton niet eraan kwamen, want anders zou het al helemaal slecht aflopen. Undyne was druk aan het trainen, omdat ze haar voor wilde bereiden. Mettaton was weer eens ergens en ik had werkelijk geen idee waar. Ik kon hem wel opzoeken, maar het zou vast wel goed aflopen. Ik hoopte maar zo erg dat dit goed afliep. Ik zette het op een groot beeld, zodat ik het goed kon zien. Ik pakte een stoel erbij en wat popcorn en ging zo rustig kijken naar wat het mens deed. Natuurlijk was ik enorm benieuwd en zenuwachtig.

Silhouette
Landelijke ster

Silhouette schreef:
Sans
Ik kijk naar hoe hij op de grond stampt en naar zijn trotse positie, wat hij wel vaker doet. Sterker, hij doet het heel vaak. Niet dat het mij irriteert of zo. Het is namelijk een van de dingen die Papyrus, Papyrus maakt. Zijn gestamp, zijn trotse positie en natuurlijk zijn passie voor puzzels en spaghetti. Zo zijn er nog veel meer dingen die Papyrus, Papyrus maakt, maar dit zijn de belangrijkste dingen die hem nou echt Papyrus maken.
"Maybe this lamp will help you" zeg ik heel droog als antwoord en ik een kleine grijns op. Het is altijd geniaal om zijn reactie te zien en meestal zijn zijn reacties voorspelbaar ook. Je kan bijvoorbeeld al weten of hij op de grond gaat stampen of dat hij zijn trotse positie doet. Op sommige momenten zou je het dan ook weer totaal niet verwachten.
Vanuit mijn ooghoeken staar ik naar de lamp en zie ik dat de human er nog steeds achter staat en blijkbaar genietend ook nog. Het staat te grinniken met een brede glimlach.

Undyne
Ik ben net klaar met het voorbereiden van Papyrus zijn kookles dat later deze dag plaats zal vinden.
Ik zucht zachtjes. Ik vind het zeer jammer voor Papyrus dat hij niet lid kan worden voor de Royal Guard, maar het is niet anders. Hij is gewoon veel te lief! Als ik hem op pad stuur, wordt hij waarschijnlijk gescheurd in talloze kleine snippers, maar omdat hij toch ook nog een ander doel in zijn leven moet hebben, besloot ik om hem kooklessen te geven. En hij verbetert steeds! Hij is al veel beter dan voorheen! Ik kan me nog zijn eerste kookles herinneren toen hij bijna mijn huis in de fik stak, - wat gelukkig nog wel goed was gekomen.- en nu is hij veel beter geworden!
Al hoop ik dat hij ooit op een dag zich kan aansluiten bij de Royal Guard. Alleen is die kans zeer klein en gebeurt dat dus waarschijnlijk nooit.

Account verwijderd

schreef:
Papyrus
Uit woede stampte ik weer op de grond met mijn handen die ik ook weer tot een bal had gemaakt. ''Sans! You are not helping! You lazybones!'' Zei ik. Ik zuchtte diep. Wat moest ik toch ooit met iemand zoals hem? ''All you do is sit and boondoggle! You get lazier and lazier every day!'' Vulde ik nog aan.
Ik kon er soms enorm slecht tegen als hij niet serieus was. Ik deed zo erg mijn best en dan alsnog moest ik met hem werken. Niet dat ik het erg vond, aangezien hij m'n broer was, maar soms verwachtte ik toch wel wat meer. Ergens ook weer niet, omdat hij soms niets deed. Hij kon z'n eigen huisdier niet eens voeren. Met huisdier bedoelde ik dus zijn steen. Hij kon dat ding ook niet eens voeren. Ik was altijd degene die zowat alles moest doen. Z'n steen voeren, zorgen dat er genoeg eten is, zorgen dat alles goed met hem ging en meer. Soms leek het net alsof ik hier de volwassene was en dat Sans gewoon het kleine kind was. Ik vond het soms al een enorme wonder als hij überhaupt wist hoe hij z'n vest aan en uit moest doen.
Hoe erg ik het ook haatte, Sans was en bleef mijn broer. We hadden vroeger samen veel nare tijden samen en in die tijd was hij er voor me. Ik kon me nog goed wat dingen herinneren. Dingen die m'n hart elke keer gewoon weer braken. De slechte beelden die ik weer had, alle vreselijke dingen, de pijn en meer. Sans was er voor me en dat was het enige wat ik wilde. Ik wilde hem bij m'n zij hebben, wat er ook ging gebeuren. Mijn eigen broer...

Silhouette
Landelijke ster

Silhouette schreef:
Sans
Als hij weer begint te stampen op de grond begin ik breed te glimlachen. Opeens moet ik denken aan een geniale grap, althans grap, eerder een woordspeling, maar geniaal is hij wel.
"Hey take it easy" Begin ik rustig. I've gotten a ton of work to do today! Ik adem in om me voor te berijden voor mijn grap. "A skele-ton" Ik knipoog en draai een kwartslag, waarna ik mijn gezicht weer op Papyrus richt. Ik geniet hier echt van. Grappen zijn een van de weinige dingen die mij nog vrolijk houden. Het is dan ook iets wat ik al sinds jongs af aan doe en nu dus, zoals je ziet, nog steeds doet. Het is dus ook een ding dat mij, mij maakt. Net zoals Papyrus zijn spaghetti heeft, zijn gestamp en zijn trotse pose, heb ik mijn grappen. Natuurlijk zijn er meer dingen, zoals onder andere het vele slapen waar Papyrus het net over had, maar er zijn redenen waarom ik zo veel slaap. Zoals mijn nachtmerries, maar dat is maar een rede. Er zijn er nog meer.
Ik kijk vanuit mijn ooghoeken weer naar de Human. Blijkbaar is mijn grap goed gelukt en staat het te lachen. Jammer genoeg dat Papyrus niet zo is en val mijn grappen geniet, zoals de vrouw achter de paarse deur. Dat zou alles zo veel beter maken. Al zal hij nooit van mijn grappen genieten. Mijn grappen maken hem eerder boos dan blij.
Heeft de human eigenlijk wel een naam? En zo ja, hoe heet het dan? En hoe oud is de human? Is het acht jaar, tien jaar of misschien toch wel ouder? Of jonger, dan kan ook.

Account verwijderd

schreef:
Papyrus
Ik kon echt nooit om zijn domme en stomme grappen lachen. ''Sans!'' Riep ik zuchtend. Ik gaf hem even een waarschuwende blik. Ik kon echt totaal niet tegen z'n grapjes en elke dag was ik er wel klaar mee. Ze waren gewoon nooit grappig en vaak snapte ik ze niet eens. Gelukkig maar, want anders zou ik nog meer op hem lijken. Niet dat ik dat erg vond, maar ik was niet iemand die zo dol was op zulke grappen of zulke woordgrappen. Ze waren gewoon vreselijk om aan te horen.

Flowey
Grijnzend keek ik toe. Het stomme mens, die hetzelfde deed zoals alle andere sukkels die hier kwamen. Alsof het ging helpen. Niemand zou hier ooit levend uitkomen en al helemaal niet zo'n stom mens zoals dit. Ik zou het sowieso wel in de gaten houden. Dat was om te kijken of die ook al zo stom was en of die ook heel de tijd dezelfde fouten zou maken.
De harde klap die ik had gekregen, deed wel wat met me. Alles ging voor nu nog goed. Nooit had ik gedacht dat iemand zoals zij me zoiets zou aandoen. Ik wist precies wie ze was, maar kennelijk herkende ze me niet meer, wat ik best wel goed kon begrijpen. Ik had namelijk een heel ander uiterlijk, dus tja...
Ik had me ergens goed verstopt. Ik vertrouwde die skelet genaamd Sans namelijk niet helemaal. Er was iets aan hem wat me geen fijn of goed gevoel gaf. Ik wist een aantal dingen over hem, alleen de meeste dingen waren een enorme mysterie voor me en ik kon het maar niet uitvinden. Ik zou het waarschijnlijk nooit kunnen begrijpen. Hij was veel te ingewikkeld vergeleken met de rest hier.

Silhouette
Landelijke ster

Silhouette schreef:
Sans
"Come on, you're smiling!" zeg ik zodra ik een grijns op zijn gezicht zie. Hierdoor denk ik soms dat hij mijn grappen toch wel ergens grappig vindt, al denk ik dat dat niet zo is, omdat hij het niet toegeeft en soms ook werkelijk boos wordt om mijn grappen.
Toch blijf ik mij afvragen of Papyrus de Human zou zien, en als hij het ziet, hoe hij zal reageren, maar waarschijnlijk zal hij de Human niet zien en zal hij er dus ook niets van zeggen.

Toriel
Het was zeer zwaar om te Human te laten gaan. Eerst wilde ik het nog achterna gaan en het tegen houden, maar dat heb ik niet gedaan. Ik moet vertrouwen hebben in de Human. Als het werkelijk wilt gaan, moet ik de Humans keuze accepteren en het toelaten. Ik moet er vertrouwen in hebben dat het goed komt. Vooral omdat ik nu een belofte heb gedaan met iemand, waardoor het makkelijker wordt. De Human zal langs Asgore gaan en zal weer terug gaan naar waar het vandaan komt.
Ik sta al een tijdje bij de gele bloemen, buttercups. Dit zal waarschijnlijk de plek zijn waar de Human is gevallen, net zoals waar alle andere Humans zijn gevallen. Toch vraag ik mij af waarom het alleen deze plek is en niet een andere plek, waarom valt elke Human hier? Zit er een speciale rede achter of niet?
Het moet wel. Het kan niet zo zijn dat elke Human precies hier op deze plek valt en nergens anders.

Account verwijderd

schreef:
Papyrus
''I am and I hate it!'' Zei ik. ''Sigh...'' ''Why does someone as great as me have to do so much just to get some recognition...'' Mompelde ik in mezelf. Het was niet eerlijk. Ik deed zo vaak enorm m'n best, zodat mensen me eindelijk zouden zien, maar alsnog gebeurde er niks. Het gaf me geen fijn gevoel en ik werd er ergens best wel gek van.
Ik keek even naar Sans. Hij deed nu nogal vaag. Ik had geen zin om het te vragen, want ik had voor nu nog maar één doel. Die ene doel was om eindelijk een mens te vangen, om het naar Undyne te brengen en dan zou ze trots op me zijn. Hopelijk zou ik dan ook gelijk in de Royal Guard zitten. Mijn dagelijkse gedachten waren echt het vangen van een mens, de Royal Guard, puzzels en natuurlijk mijn beroemde spaghetti, waar ik enorm trots op was. Ik vond dat het heerlijk smaakte en ik was er enorm trots op. Als het kon, zou ik heel de dag spaghetti eten. Zelfs in de koelkast in het huis van mij en Sans had ik enorm veel spaghetti opgeslagen. Mensen zouden haast zeggen dat ik een probleem had, maar dat had ik niet. Ik moest eerlijk toegeven dat het soms best wel lastig kon zijn om puzzels op te lossen en om spaghetti te maken op ongeveer hetzelfde moment. Ik wilde altijd puzzels doen, maar ik wilde ook m'n spaghetti niet laten aanbranden. Dat zou gewoon weliswaar mijn hart breken. Niet dat ik echt een hart had... Het was een soort van hart en een ziel in één of zo. Geen idee. Het was zo vaag en ik lette nooit op, dus ik zou geen idee hebben hoe ik het moest vertellen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld