Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg| Be aware there's a monster inside!

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
De dokter moest naar zijn volgende oproep en nam afscheid van Rowan. Toen deze terug Ariels kamer binnen kwam trof hij haar huilend aan. Hij rende bezorgd naar haar toe. "Wat is er? Heb je het nu te warm? Moet ik terug een dokter halen?" Tranen, de laatste tijd had hij er meer dan genoeg gezien. Het was vreemd hoe deze zoute druppels zo'n impact op je leven konden hebben. Hopelijk zouden mensen in zijn omgeving snel terug kunnen glimlachen, of gewoon emotieloos zijn. Ja, emotieloosheid, dat was precies waar Rowan nu nood aan had. Even niks voelen en overschakelen op pure rationaliteit. Niet dat hij op dit moment veel emoties toonde. Darius was altijd diegene die hem aandrong de muur die hij rondom zich bouwde af te breken, maar nu zijn vriend er niet langer was, was die muur hoger dan ooit, stevig versterkt en bewapend voor diegene die een poging deden binnen te dringen.

Misspattinson
Landelijke ster

misspattinson schreef:
Ik lag als een klein balletje op bed met mijn rug naar de deur en staarde naar de grond. Tranen rolde over mijn wangen en ik deed niks om te stoppen, ik was nu toch even alleen. Tot ik iemand de kamer binnen hoorde komen en de vortstappen al snel in mijn richting voelde versneller en ik keek eventjes op en keek snel weg toen ik Rowan voor me zag staan. Ik slikte en probeerde mijn tranen snel/ongezien weg te vegen. Iets was hopeloos was want hij had het allang gezien. Ik haalde diep adem en luister naar zijn tirade van vragen en schud snel mijn hoofd, 'N-nee' snifte ik zachtjes en ik hield de hotpacks dicht tegen me aan en sloot eventjes mijn ogen en ik haal diep adem voor ik ze terug open en kijk dan recht in de zijne. 'Het.. het is goed zo, dankje..' probeer ik zo normaal mogelijk te zeggen

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Als het echt goed zou zijn, zou je niet huilen." Merkte Rowan op dit op het uiteinde van haar bed ging zitten. Toch kon hij haar niet dwingen te zeggen wat er was. Hij hield immers ook zoveel dingen voor zichzelf en daar had Ariel ook nooit over aangedrongen. "Weet je Ariel, ik denk dat ik voor een tijdje wegga. Even naar een plaats waar niemand me kent om mijn gedachten op een rijtje te zetten. Wanneer ik terugkom zal dat zijn met een beslissing, een beslissing over dit alles. Ik denk dat, dat het beste is om in deze situatie te doen. Ik vertrek zodra je je beter voelt. Je kunt ook altijd in het landhuis terecht, mocht je nog wat meer willen rusten. In de tussentijd zal ik bij je vader langsgaan om voor hem te koken, want een leven op afhaalmaaltijden is iets wat ik niemand toewens. Hij mag zelfs tijdelijk bij ons intrekken als je dat wilt."

Misspattinson
Landelijke ster

misspattinson schreef:
Ik haal eventjes mijn schouders op en zucht zachtjes terwikl ik voor mij uitstaar. Ik frons en luister naar wat hij te zeggen heeft, 'ik hoef niet in een huis te zitten waar ik,als je terug komt, toch word uitgestuurd..' ik zucht en keek terug voor me uit. Ik ging erallang van uit dat hij voor zijn verloofde zou kiezen en ik schudde even langzaam afkeurend mijn hoofd en keek toen terug naar hem en slikte eventjes, 'dan heb ik graag dat je nu vertrekt..' mompel ik zachtjes met pijn in mijn hart.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Rowan antwoordde niet, wat kon hij zeggen? Op dit moment wist hij niet voor wie hij zou kiezen of hij wist het wel, maar durfde de waarheid niet onder ogen te komen. "Ik ben je wel wanneer ik terug breng of ik stuur een brief als je dat liever hebt" Stilletjes verliet hij het ziekenhuis en keerde terug naar het landgoed. Daar vertelde hij Ophelia over zijn plan om weg te gaan. Ze was er ook niet bepaald gerust op. Wat als hij weg zou blijven en elders een nieuw leven zou beginnen? Rowan verzekerde haar dat hij terug zou keren. Hij had zijn werk, het landhuis, hij had verantwoordelijkheden hier, een nieuw leven kon hij zich niet permitteren. Nog diezelfde dag maakte hij zijn koffers en vertrok naar de luchthaven. Hij kocht een last-minute ticket, naar de bestemming van het eerstvolgende vliegtuig. Hij keek toe hoe de wereld onder hem kleiner en kleiner werd. De volgende ochtend kwam hij aan, in een nieuw land, een nieuwe stad, ver weg van al zijn problemen.

Misspattinson
Landelijke ster

misspattinson schreef:
Ariel;
Ik schudde langzaam mijn hoofd toen hij begon over bellen of schrijven maar dit had hij vast niet meer gezien want hij verliet al snel de kamer en vast en zeker ook gelijk het ziekenhuis en het land. Ik voelde tranen in mijn ogen branden en ik schudde ze snel weg en veegde ze ruw weg en haalde diep adem waardoor er niet veel later terug een kreun mijn mond verliet van de pijn. Ik kwam met moeite overeind en keek naar het voeten einde van mijn bed en beet op mijn onderlip. Ik wou naar huis.. gewoon niks meer doen. Waarom zou ik op hem blijven wachten? Ik deed hem toch niks.. met die gedachten in minn hoofd ging ik terug liggen en sloot in mijn ogen. Hij zou toch altijd voor de rijkdom kiezen. Preciee zoals zijn voorouders, degene die de vloek hebben veroorzaakt. Rijdom voor geluk en liefde.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Ts naar twee weken later
_____________________

Argentinië, dat was waar het vliegtuig hem had heen gevoerd. Hij had geen hotel geboekt, geen vervoer, niets. Hij sprak de taal niet eens en moest zich behelpen met gebaren en het maken van tekeningetjes. Door te liften was hij afgezakt naar het platteland, waar hij introk bij een gastvrije familie. Hij hielp hen overdag werken op de landbouwgrond die ze bezaten. In het begin waren ze wel wat afstandelijk geweest, maar Rowan bewees zich als een hardwerkende kerel. s'Avonds maakte hij lange wandelingen door de natuur of trok zich terug in zijn kamer om na te denken. Na twee weken had hij een antwoord klaar. Er werd een groot feest gehouden, ter ere van zijn vertrek en Rowan beloofde hen snel te contacteren en zeker nog eens terug te komen. Met pijn in zijn hart vertrok hij terug naar huis. De familie leefde een eenvoudige levensstijl, zonder luxe, enkel met het nodige en dat was Rowan gaan appreciëren.
Ophelia vloog hem in de armen toen hij weer op het landgoed aankwam. "Dus?" vroeg ze hoopvol. Rowan vertelde haar dat hij eerst Ariel zou bellen, om te vragen of ze langs wou komen, want beide dames verdienden het antwoord tegelijk te horen. Hij nam zijn gsm en stuurde haar een sms. Nu was het enkel nog wachten of ze werkelijk zou komen.

Misspattinson
Landelijke ster

misspattinson schreef:
Ariel,
Na nog een week in het zieke huis te hebben gelegen ben ik nu een week thuis en zo goed als hersteld. Ik heb rowans aanbod om op het landgoed in te trekken niet aangenomen ej ben thuis bij mijn vader gebleven, mijn vsder heeft voor me gezorgd dusja.. het eten wat ik de 1ste paar dagen kreg waren voor broodjes met pindakaas of tosti's. Maar hij deed zij best. Nu gata alles weer goed en ben net bezig met een lasagna ej zet deze net in de oven. De gehele situatie had ik me naast me neergelegd net als de brief die rowan naar me toe had gestuurd. Ongeopend ligt hij nu nog in de lade van mijn bureau van mijn kamer. Ik had mij eroverheen gezet en was weer gaan leven inplaats van dat mijn gedachten steeds bij hem, de vloek en al het andere waren. Ik liep naar de woonkamer en keek op mijn mobiel hoelaat het was en zag dat ik een sms had van een apart nummer en ik frons en lees het even snel door en schud even met mijn hoofd.. wat moest ik hier nou mee? Ik beet even op mijn lip en staarde even voor mij uit en maakte de beslissing om te gaan, om deze gehele situatie af te sluiten. Ik liep naar de gang waar ik mijn jas/schoenen uitzet en zucht. Gelukkig had ik de oven nog niet aangezet en met die gedachten loop ik naar buiten waar ik mijn fiets pak en richting het landgoed fiets. Eenmaal daar aangekomen loop ik nadat ik mijn fiets op slot heb gezet toch eerst naar het graf van Darius en zucht diep. 'Sorry dat ik niet langs ben geweest..' mompel ik eventjes en ik kijk om me heen em draai me om naar de vila en kreun even gefrustreerd. Ik loop naar de deur en bel dan maar aan, ik sla mijn armen over elkaar en kijk emotieloos naar de deur..

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Opluchting, dat was wat Rowan voelde toen hij de deurbel hoorde. "Ariel je bent gekomen." zei hij opgewekt en kuste haar op de wang als begroeting. "Kom binnen, ga zitten, moet je iets drinken? Wel misschien kunnen we dat beter doen na het grote nieuws." Hij begeleidde haar naar de woonkamer waar Ophelia al had plaats genomen.
"Ok, eerst en vooral wil ik nogmaals mijn excuses aanbieden omdat het zo lang duurde voordat ik eindelijk een keuze kon maken. Ophelia, ik ken je al jaren en mijn ouders zouden geen betere huwelijkspartner voor me hebben kunnen vinden dan jij. Je bent trouw, zorgzaam en je hebt een hart van goud. Ariel, wij kennen elkaar nog niet zo lang en hoewel we onze geschillen hebben gehad, is dat niets in vergelijking met de steun en vriendschap die je me hebt gegeven. Jullie zijn allebei fantastisch meisjes en ik hoop dat jullie op een dag de ware vinden, want het ding is. Ik val niet op vrouwen. Als er iemand is geweest waar ik ooit verliefd op was, dan was het Darius. Ik weet dat dit als een schok kan komen, maar ik hoop dat jullie er begrip voor kunnen opbrengen en me niet gaan zien als iemand anders, want ik ben nog altijd gewoon de Rowan die ik altijd ben geweest."

Misspattinson
Landelijke ster

misspattinson schreef:
ik keek op als ik de deur zie open gaan en geef hem een afwezige glimlach en laat hem de kus op mijn wang drukken maar reageer hier verder niet op. ik zucht diep en loop naar binnen toe en ga naast Opheilia zitten en geef haar even een klein glimlachje, ja ze zat toch in hetzelfde schuitje als ik. ik kijk de kamer even rond en bijt op mn onderlip en richt mijn blik terug op Rowan, "so, let do this.." zei ik zachtjes en knik naar hem dat hij mag beginnne, nja vooral opschieten. ik luister naar zijn verhaal en schud grinnikend/ in shock mijn hoofd. "Ja dat kan natuurlijk ook nog." mompel ik zachtjes en ik kijk naar Opheilia die met tranen in haar ogen zit en ik sta langzaam op en sla mijn armen terug beschermend om me heen en kijk hem strak aan. "Ha, de rowan die je altijd bent geweest, de emotieloze keiharde zak." ik kijk hem kwaad aan en schud afkeurend mijn hoofd en wil snel de kamer maar uit lopen maar doe dit niet. ik zucht, "Nja het verklaard een hoop.." ik zucht en kijk hem aan, "nouja, ik ben blij dat het dan maar zo moet lopen.." ik kijk even op mijn telefoon en zie dat ik ben gebeld door erik. de jongen die ik in het ziekenhuis had ontmoet nadat Rowan was vertrokken. ik slikte, "ik ben blij dat je niet voor me heb gekozen zeg maar.. because i moved on.. sorry.." ik haal even een hand door mn haar. "het gaat je goed," ik loop de vila uit zonder hem ook nog maar 1 blik te gunnen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld