(O)rpg We are not ordinary people. - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

(O)rpg We are not ordinary people.

IAmUpToNoGood
Karaoke-ster

IAmUpToNoGood schreef:
Voor ik het wist waren we in een auto, wacht wat. Ik voelde de misselijkheid weer opkomen, nee niet weer. Toen ik tussen in zat legde ik mijn hand op mijn buik en mond. Ik sluit mijn ogen en laat mijn hand warm worden met mijn krachten zodat de buikpijn weg zakt. Wat totaal niet helpt. Waarom deed hij dit, ik moest net ook al overgeven. "Ik wil terug 1 ik ken jou niet, 2 ik ben weer misselijk, 3 LAAT ME ER UIT NU!!" Zeg ik na dat ik mijn hand van mijn mond heb gehaald. Mijn vlecht was nu helemaal verpest. De man achter het stuur zet de auto aan de kant. Ik klim over de jonge heen die ik niet ken, wat best moeite kost. Als ik er eindelijk uit ben kijk ik boos naar de auto. Hij moest nu echt van me afblijven. Ik kijk om me heen, we waren ergens in een dorpje. Ik zag een Cafee en loop daar rustig heen. Waar waren we, hij had net zo goed terug kunnen gaan. Ik stop met lopen als ik 2 mannen zie, zoekend om zich heen. Ze leken veel op de mannen van daar net maar dan net iets anders. Ik wilde terug naar huis, niet naar die gekke vrouw. Ik viel ook wel op, ik was het enige meisje met dit haar.

Esther
YouTube-ster

esther schreef:
Eigenlijk vind ik het best jammer. Dat Katharina zo reageert. Ik weet het niet. Zou het echt zo erg misselijk makend zijn? En de auto. Die rijd wel erg snel. Eigenlijk wil ik achter haar aan lopen. Maar ik weet niet of ik dat nou eigenlijk nog wel wil. Ze wil mij niet meer kennen. Niks meer met mij te maken hebben.
Als ze echt weg zou willen gaan dan zou ze eventueel toch ook gewoon kunnen zeggen tegen mij dat ze dan weer terug naar huis toe zou willen? Onee, dat werkte ook niet, ik voel er niks van. Maar anderen schijnen wel wat van de teleportatie te voelen. Dat is best een soort gek.. Ik zucht even zacht en stap dan ook de auto uit. Even mijn benen strekken.
Katharina is naar een cafee gelopen. Ik zie haar haren nog op en weer bewegen. Ik twijfel nog heel even maar ga dan zeker weten niet achter haar aan. Sowieso niet. Heel even glimlach ik en dan leun ik tegen de auto aan. Zal ik thuis gaan kijken? Wat mijn ouders er precies van vinden? Zouden ze het snappen? Zouden ze me missen? Ik weet het beide niet. Misschien zijn ze me al weer vergeten. Of heeft die man die in je hersenen kan zitten het ze laten vergeten. Misschien weten mijn ouders al wel niet meer wie ik nou eigenijk ben. Dat ik nu niemand meer ben. Ik wil het ook helemaal niet weten.
Langzaam schud ik mijn hoofd heen en weer en zet ik me weer af tegen de auto zodat ik op mijn eigen benen sta.

IAmUpToNoGood
Karaoke-ster

IAmUpToNoGood schreef:
Mijn hart ging tekeer toen de mannen naar mij keken. Zonder natedeken rende ik zo hard ik kon naar Adrian. "REN ZE ZIJN HIER!" Gil ik. Ik ren zo hard ik kan naar hem toe en grijp dan zijn hand zodat ie mee rent. Ik slik en ren door en trek aan de arm van Nathan. Ik wilde echt niet nog een zijn truckje uit halen. Ik was nog steeds misselijk. Ik kijk naar achter en zie de mannen achter ons na rennen. Ik kijk naar hun voeten en zorg er voor dat er een ijsbaan komt. Een van de mannen glijd uit maar de ander rent er soepel over heen. Ik begon harder te ademen, dit was zwaar vermoeiend. Ik ontwijk de mensen die door het dorpje heen liepen. Ik kijk naar een prullenbak vlak bij de man en laat hem gemakkelijk ontploffen. De man vloog naar achter. Ik stopte even met rennen om op adem tekomen en zie dan nog twee mannen, zelfde kleding. "Ze zijn over al. WE MOETEN WEG."

Esther
YouTube-ster

esther schreef:
Dan word ik ineens meegetrokken. Mijn benen beginnen automatisch mee te rennen. Ik snap er niks meer van... "Wie zijn er?" vraag ik dan verward. Mijn benen onder mij blijven rennen en stoppen ook niet. Damn, ik wist niet eens dat ik zo'n goede conditie had! Maar wat Katharina nou van plan was.. Ik heb geen idee met wat ze bedoelt met die mensen die hier overal zijn. Waar heeft ze het over? Nog steeds ren ik achter haar aan, kijk achter me en dan naar haar. Wat voor mensen zouden dit zijn? Zou zij het wel weten? Dat ze daarom zo hard voor ze weg rent.
Volgens mij ben ik echt nog nooit zo hard voor iets weggerend. Tenminste, ik kan het me niet herinneren. Die mensen die leken mij eigenlijk ook niet zo heel kwaadaardig. Eigenlijk zou ik ons willen teleporteren, maar ik weet dat Katharina daar niet zo blij mee is. Dus denk dat ik het ook maar niet doe ook. Het rennen gaat mij nog prima af.

IAmUpToNoGood
Karaoke-ster

IAmUpToNoGood schreef:
We moesten hier weg. Ik wilde niet naar die school, voor ik wist waarom me ouders me nooit iets hadden vertelt. Ik loop een steegje in en trek hem mee. Ik duw hem zacht tegen de muur aan en ga dan dicht naast hem staan. Zo konden ze ons niet zien. Ik slik even en haal diep adem, hoe konden mijn ouders weten wat ik was, waarom hebben ze mij nou nooit iets vertelt. En dan nu opeens moet ik naar een of andere school. Waar ik niets van weet, en mijn ouders me gewoon naar toe steuren. Ik zucht even en voel tranen op komen. Ik voelde me voorgelogen, bedrogen en nu pas kwam die klap bij me aan.

Esther
YouTube-ster

esther schreef:
Wanneer we in het steegje zijn voel ik mijn hart door mijn hele lijf bonken. De groep mensen rent langs ons heen en dan staan we daar dus. In de stilte. De schaduw van het steegje. "En nu?" vraag ik dan aan haar. Het is niet mijn idee geweest om te vluchten. Ik vond alles wel prima, wilde wel weten hoe het met mijn ouders gaat. Maar dat is meer voor mij alleen. Of dat er nu iets met ze gebeurd.. Nee toch? Dat kunnen ze toch niet maken? Zou er echt niks aan de hand zijn verder? Wat als we wel naar die school gegaan zouden zijn? Zouden we dan nog meer over de krachten leren? Ik wist niet eens dat ik met iemand kon rijzen! Dat weet ik nu wel. Alleen was die gene er niet blij mee. Oke, we gingen ook best ver en dan weer terug. Ik zou er ook een beetje misselijk van zijn geworden, ben ik bang voor.

IAmUpToNoGood
Karaoke-ster

IAmUpToNoGood schreef:
Mijn hart ging tekeer, we konden of mee terug gaan of we gebruiken zijn krachten weer. Misschien was het maar beter ook als we met die mannen mee gingen. Ze hebben ons hard nodig anders liepen ze ons echt niet achterna. Ik kijk naar hem en slik. "We gaan maar gewoon mee terug, vluchten heeft toch geen zin, en ze hebben ons erg hard nodig denk ik. Anders hadden ze ons allang op gegeven." Ik leun weg van het muurtje en pak zijn hand even. "Bedankt trouwens.. Maar ik ben nog steeds misselijk!" Ik lach even en kijk van hem weg. Hij was best leuk, ik was hier de bitch. "Goed.. kom!" Ik loop het steegje uit en meteen staan er twee mannen. Ik steek me handen om hoog als teken dat ik ze niks zou aan doen.

Esther
YouTube-ster

esther schreef:
Ik geef haar gelijk. We worden sowieso toch weer gevonden. Misschien morgen, misschien over een paar weken! Dat weten we niet.. Ik zucht zacht en loop dan achter haar aan het steegje uit. Daar staan inderdaad twee mannen. Ik steek ook mijn handen de lucht in en loop met ze mee naar de auto. Opnieuw stap ik achterin en ik word even bekeken. "Toch maar wel?" Wordt er gevraagd. Ik zie geen nut om te antwoorden dus ik maak de gordel vast en wacht tot ze gaan rijden. Als de auto gaat rijden sluit ik mijn ogen en open ik ze weer als de motor stopt.

IAmUpToNoGood
Karaoke-ster

IAmUpToNoGood schreef:
zuchtend stap ik in de auto en negeer de vrouw volkomen. Ik kijk naar buiten en zie de bomen voorblij flitsen. Ik kon hun allemaal in een keer uitschakelen maar ik wilde niet heel mijn leven vluchten. Als de auto stopt zie ik dat we bij mijn huis zijn. "Je ouders willen je nog even spreken!" De vrouw stapt uit net als ik. Ik kijk naar mijn ouders die voor de deur staan, mijn moeder in tranen en mijn vader keek stug uit zijn ogen. Dat deed ie altijd als ie niet wilde huilen. "Sorry dat we niks verteld hebben lieverd.. Het was voor je eigen veiligheid, mensen mogen het niet weten en er zijn ook mensen die jullie dood willen hebben. Jullie worden helden en jij al helemaal schatje." Mijn moeder veegt haar tranen weg en geeft me een kus. Mijn vader grijpt me stevig vast "Laat je niet gek maken, snow je overwind dit wel." Ik voelde tranen vallen toen hij Snow zij dat was zijn bijnaam voor mij. "Ik zie jullie snel.." Ik wist niet hoelang we op die school moesten blijven maar ik hoopte niet lang.

Esther
YouTube-ster

esther schreef:
Oke, de auto stopt. Katharina mag eruit en dan gaat ze samen met een van de mensen in deze auto de auto uit. De mensen houden een gepaste afstand op Katharina en gaat dan met de mensen praten. Ik teleporteer naar haar toe en ga achter haar staan. Luister mee naar het gesprek terwijl ik zo snel heen en weer teleporteer dat niemand mij meer ziet. Ik luister naar wat ze zeggen, het is best een mooi afscheid waaraan je hoort dat haar ouders ook echt van haar gehouden hebben. Ik glimlach en ga dan weer terug de auto in. Daar wordt ik heel even bevreemd aangekeken. "Waar was jij?" word er dan gevraagd. Ik haal mijn schouders op en blijf glimlachen. Snow, best een mooie bijnaam.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld