Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg ft. Demish

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was echt moeilijk om deze beslissing te nemen. Ik had het verhaal van Zeff nu misschien geaccepteerd en ik begon me langzaam te beseffen dat er echt iets met me aan de hand was. Iets wat ze in deze wereld eerder zouden ervaren als iets slechts dan als iets goeds, maar ik kon toch niet zomaar beslissen dat ik hier weg zou gaan en naar één of andere school zou verhuizen. Ik voelde me nu al niet op mijn gemak als ik me bedacht dat ik zou rondlopen tussen andere sprookjesfiguren, zoals Zeff ze had genoemd. Ik wist zelf niet eens wat ik was, of wat hij was. Ondanks dat ik dat aan hem had gevraagd, had hij geen antwoord gegeven. Er was echter iets aan hem veranderd waardoor ik hem nu geloofde, maar mijn goedgelovigheid maakte het voor mezelf niet makkelijker. Ik wist ook niet wat ik precies aan Zeff zou vertellen. Op dit moment was hij de enige met wie ik zou kunnen bespreken dat mijn ouders me inderdaad hadden geadopteerd, ondanks dat hij dat al lang had geweten. Hij had het me immers al verteld. Ik had het alleen niet willen horen.
Een zwakke glimlach verscheen op mijn gezicht toen ik Zeff aan zag komen lopen. Voor mijn gevoel was dit de zoveelste keer dat hij binnen twee dagen aan me had gevraagd hoe het met me ging. Het eigenlijk een hele fijne vraag om mijn kant op te krijgen. Ik wist alleen niet hoe ik hem moest beantwoorden. ‘Ik denk dat het wel gaat?’ Ik voelde me niet heel erg goed, maar wie zou zich wel goed voelen als hij of zij er achter zou komen dat ze geadopteerd waren? Daarnaast had ik ook niet heel goed geslapen en voelde ik me enigszins vermoeid, maar ik had mijn werk niet af willen zeggen. Ik was namelijk liever hier dan thuis.
‘Wandelen klinkt goed. Als ik maar binnen een half uur terug ben,’ maar dat wist Zeff vast ook. Als hij me echt in de gaten had gehouden, dan wist hij ook vast dat mijn pauzes maar uit dertig minuten bestonden en dat ik weer op tijd terug zou moeten zijn. Normaal bracht ik mijn pauzes gewoon binnen door, met een kopje koffie en een boek, maar dit was toch heel wat anders. Plotseling herinnerde ik de zak in mijn handen en ik vouwde hem open, waardoor de heerlijke geur van versgebakken croissantjes naar boven kwam. Ik haalde er één croissantje uit en stak hem vervolgens uit naar Zeff. ‘In ruil voor de energiereep,’ grapte ik, al was het nu eigenlijk wel het slechte moment om een grapje te maken.
Ik begon langzaam te lopen en nam een hapje van mijn croissantje. Ik likte het overgebleven bladerdeeg van mijn lippen en keek vanuit mijn ooghoeken naar Zeff. Waarschijnlijk zat hij op een antwoord te wachten. Ondanks dat hij had gezegd dat hij me vrij zou laten in mijn keuze, had ik wel een idee van wat hij graag wilde horen. ‘Je had gelijk over mijn ouders,’ zei ik zacht, al had hij dat natuurlijk al lang geweten. Zeff wist meer over mijn leven dan dat ik wist. Iets wat best beangstigend was, maar misschien was het voor nu wel een goed iets. ‘Ik heb gisteravond aan hen gevraagd of ze me hadden geadopteerd en ze hebben het toegegeven. Ook beweerden ze dat ze het ooit aan me wilden vertellen, dat ze het eigenlijk al hadden moeten vertellen, maar dat ze bang waren.’ Ergens frustreerde me dat heel erg. Ik had het als eerste van Zeff moeten horen. Ik had het misschien niet meteen geloofd, maar hij was wel degene die het me had verteld, in plaats van degenen die het me hadden moeten vertellen. ‘En ik ben vanochtend weg gegaan zonder er verder over te praten.’

Ro2002
Wereldberoemd

ro2002 schreef:
Ik knikte begrijpend toen haar antwoord meer als een vraag klonk. Ik knikte nogmaals toen ze zei dat ze over een halfuur terug moest zijn, dat wist ik natuurlijk al, maar het leek me niet echt nodig om haar daarop te wijzen. Het kwam behoorlijk stalkerig over. Ik bleef naar Rain kijken, niet zeker of ik iets moest zeggen of haar even moest laten nadenken. Ik glimlachte toen ze me een croissant gaf. "Dankjewel," zei ik. Ik had altijd wel plaats voor nog wat meer eten ook al was mijn ontbijt veel meer dan normaal geweest. Ik liep met Rain mee. Ik liep niet meer achter haar en ik merkte dat ik dat verschil wel fijn vond. Ik had er geen last van gehad om steeds maar achter haar te lopen, maar dit was toch fijner. Het voelde alsof we op dezelfde golflengte zaten in plaats van het wanhopige dat er eerst vanaf straalde.

Ik bleef naar Rain kijken, niet te opvallend natuurlijk, en wachtte tot ze de stilte verbrak. Als ze wilde praten zou ze dat wel doen, hield ik mezelf voor. Ik was waarschijnlijk de enige waar ze echt bij terecht kon. Ze kon moeilijk het hele verhaal aan Yael vertellen, want die zou haar voor gek verklaren, net zoals haar ouders waarschijnlijk zouden doen. Of anders zouden ze mij voor gek en gevaarlijk verklaren en kreeg ik alle schuld hiervan. Eigenlijk was het wel grotendeels mijn schuld, bedacht ik me. Als ik er niet was geweest had Rain misschien een normaal leven gehad. Tenzij dat de anderen naar haar op zoek waren gegaan en haar hadden vermoord natuurlijk. Dit was beter, ik nam het haar niet kwalijk als ze mij de schuld hiervan wilde geven, zolang ze maar enigszins veilig was en ik anderen kon helpen, was het voor mij goed.

Ik richtte mijn gedachten weer op Rain toen ze begon te praten. Ik knikte even kort toen ze dat zei. "Ik mag dan wel niet goed begrijpen waarom mensen dat hier doen, maar ik ben er zeker van dat ze je wel graag zien, Rain. Ze wilden je gewoon niet kwetsen en door langer te wachten werd het waarschijnlijk veel moeilijker. Als het een troost kan zijn, veel kinderen zoals jij die in de mensenwereld terecht komen, kunnen niet in een familie blijven omdat er steeds rare dingen gebeuren. Ze verhuizen steeds naar een ander gezin of zitten in een weeshuis totdat wij ze vinden. Jij hebt een familie kunnen vinden. Ik snap dat dit je kwetst, maar wees niet te boos op hen, ze hebben de beste bedoelingen voor je," zei ik lief tegen haar. Ik twijfelde even maar gaf toen een vriendelijk kneepje in haar schouder. Ik gaf haar een kleine glimlach. "Ze gedragen zich als je ouders en als jij ze als je ouders ziet, dan zijn ze dat ook. Misschien weet je dan wel niet wie je echte ouders zijn, je hebt er nieuwe gevonden," ging ik vriendelijk verder. Ik nam een hap van mijn croissant als einde van mijn speech. Ik was niet echt goed in speeches, maar ik wilde wel dat Rain wist dat ik het erg voor haar vond en dat ik er begrip voor kon opbrengen. "Ga je nog met hen praten of laat je het onderwerp zo," vroeg ik nieuwsgierig. Ik kon moeilijk inschatten wat Rain haar volgende stap zou zijn en ik tastte momenteel helemaal in het duister over wat haar plannen nu waren. Ik wilde het niet rechtstreeks vragen, want dat zou waarschijnlijk of haar familiegedoe me niets kon schelen, maar ik was wel nieuwsgierig.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ik gokte dat ik hier beter af was geweest dan in de wereld van Zeff. Als mijn ouders me daar niet eens hadden willen hebben, al was dat maar één van de vele mogelijkheden, dan had ik beter in een gezin kunnen belanden waar ik meer dan gewild was geweest. Ik was misschien ook niet woedend op mijn ouders, maar het voelde wel anders nu ik het wist. Ik wist nu dat elke verjaardag die ik had gehad, elke verjaardagstaart die ik had gekregen, toch een deel uit had gemaakt van een klein geheim wat ik nu haast als een leugen begon te zien. Natuurlijk waren deze twee mensen belangrijk voor me. Ze waren er altijd voor me geweest. Ze hadden me vroeger getroost als ik van de schommel was gevallen, ze hadden me gerust gesteld als ik eens een slecht cijfer had gehaald voor een proefwerk. Ze hadden op zoveel verschillende manieren laten zien dat zij mijn ouders waren geweest, ondanks dat ik niet hun biologische dochter was. Dat maakte het allemaal alleen maar ingewikkelder.
Ik keek opzij en luisterde bedachtzaam naar de woorden van Zeff. Blijkbaar waren er meer kinderen die in deze wereld waren beland, al voelde het onwerkelijk om te denken dat er een andere wereld was. Er waren meer kinderen zoals ik, maar zij hadden niet het geluk gehad om één gezin te vinden waar ze hadden kunnen blijven. Ik wel, en ik wist zelf ook echt wel dat ik het goed had getroffen met mijn ouders. Zeff kwam behoorlijk troostend over, alsof niet alleen mijn ouders, maar ook hij het beste met me voor had. Misschien had hij dat ook wel, want hij had me constant in de gaten gehouden. Ook omdat er blijkbaar anderen wie me liever niet op die school wilden hebben, al had ik daar nog nooit wat van gemerkt. ‘Dankjewel, Zeff. Ik had niet verwacht dat je zo… Troostend kon zijn.’ Zo was hij nooit op me over gekomen. Daarnaast was zijn grote, brede bouw ook niet iets wat meteen aan je liet weten dat hij dat in zich had. De meeste mensen zouden hem eerder ontwijken. ‘Het is gewoon vreemd om nu te weten dat er niet iets biologisch is wat ons verbindt. Ik weet dat ze al die jaren voor me hebben gezorgd en natuurlijk hebben ze het beste met me voor, maar het is anders nu.’
Ik peuterde een beetje aan mijn croissant, waardoor er meer van het broodje af viel dan dat er uiteindelijk in mijn mond belandde, maar dat kwam ook omdat ik de vraag van Zeff best moeilijk vond. Ik wist niet zo goed wat ik nu ging doen. Waarschijnlijk zou ik er niet onderuit komen om het alsnog met mijn ouders te bespreken. Ik was degene die er naar had gevraagd, maar ik was ook degene die het gesprek abrupt had gestopt door er van weg te lopen en vanochtend had ik het ontweken. Dus ik wist niet of ik wel over het onderwerp wilde praten, maar ik gokte dat ik geen keuze had. ‘Ik denk dat zij het er nog wel graag over willen hebben, maar ik weet niet of ik dat wel kan. Dan moet ik misschien ook wel praten over de rest en ik denk niet dat ze me ooit gaan geloven.’
Daarnaast was het nog de vraag wat we zouden gaan doen, als ik al naar de school zou gaan. ‘Ik denk trouwens niet dat iemand het zou geloven als we zouden zeggen dat jij mijn familie was. We lijken nog minder op elkaar dan ik en mijn ouders.’

Ro2002
Wereldberoemd

ro2002 schreef:
Rain was duidelijk nog steeds compleet in de war. Haar antwoorden kwamen na een lange stilte pas, maar ik verbrak ze niet. Ik liet haar denken over de hele zaak zonder iets verder op te dringen. Ik haalde mijn schouders met een glimlach op toen ze zei dat ik troostend overkwam. "Dat was de bedoeling, ik ben niet enkel één bonk spieren, ik ben eigenlijk best wel een sociaal wezen hoor, alleen niet met mensen, dat brengt gewoon problemen op en ik ben echt slecht in liegen dus ik zou me waarschijnlijk verspreken als ik weer eens ene boze bui heb," zei ik half grappend. Het was waar, ik was tegen Rain ook altijd eerlijk gewest. Misschien soms op een botte en niet echt empathische manier, maar ze wilde nog steeds met me praten dus ze had geen hekel aan me. Iets wat je misschien wel als een klein wonder kon beschouwen. Ik propte het laatste beetje croissant naar binnen, terwijl ik over haar woorden nadacht.

"Goh, misschien niet biologisch, maar jullie hebben herinneringen samen, jullie zijn een hechte groep. Je zou zelfs kunnen zeggen dat dit misschien het beste was. Ik zie mijn jeugd niet als iets dramatisch, maar ik ben wel opgegroeid met een beginnende oorlog die ieder moment kon losbarsten. Ze proberen ons wel zo normaal mogelijk les te geven, maar we hebben ook lessen zelfverdediging en tactiek, dingen die vroeger nooit bestonden op school. Het ligt er natuurlijk aan tot welke groep je behoort. Ik heb gewoon krachten die handig zijn om aan te vallen, jij zou eerder bij de verdediging horen, denk ik," zei ik terwijl k haar inschattend aankeek, "je bent behoorlijk klein om in de frontlinie te staan en begrijp me niet verkeerd, maar met jouw zintuigen, merk je de vijand pas op als hij je op je schouder tikt". Ik grijnsde even naar haar, "dus je ouders hebben je niet alleen opgevoed als hun eigen dochter, maar hebben je ook behoud voor iets waar ze zelf niet eens besef van hebben," praatte ik verdergaand op ons onderwerp. Ze begon met haar croissant te prutsen.

"Praat met ze als je er klaar voor bent, misschien weten zij iets meer over je ouders. Als we een naam zouden hebben, kunnen we opzoeken wat voor soort ze waren en wat er met hen gebeurd is Rain. Dat maakt het niet enkel gemakkelijker voor ons om te weten hoe we je krachten kunnen laten ontwikkelen en beheersen, maar misschien ben jij minder in de war als je weet waar je vandaan komt," zei ik lief, "ik denk trouwens dat je van een heks afstamt of een fee. Je bent een beetje groot om van een elf te komen, maar dat zien we dan nog wel. We zullen er eerst voor zorgen dat je je wat beter over de hele situatie voelt. Ik neem vanavond contact op met mijn school en vertel hen wel dat we nog wat tijd nodig hebben". Ik beet even op mijn lip toen ze zei dat we niet echt familie konden zijn. Ik dacht even na. "Misschien heb je wel gelijk, maar als dat het plan is dat je wilt volgen, ben ik wel bereid om wat toverdrankjes te nemen die mijn lichaam veranderen, ook al maken ze me echt ziek en kan ik mijn krachten dan niet meer gebruiken. Ze hebben vast nog wel iets liggen op school," antwoordde ik. Het was fijn om nu vrijuit over school te kunnen praten, Rain nam niet alles meer cynisch op en ik moest er dus niet meer de hele tijd op letten wat ik eruit flapte. Ik wierp een blik op mijn horloge, heel lang hadden we niet meer dus we begonnen langzaam weer naar Rain haar werk te wandelen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Mijn ouders hadden me misschien wel behoed voor iets, maar het klonk allemaal als zoveel. Andere wezens, misschien wel monsters, die me iets aan hadden willen doen. Meerdere kinderen zoals ikzelf die niet het geluk hadden gehad om bij een liefhebbende familie terecht te komen. Dan was er ook nog eens een oorlog die er was geweest of misschien wel op het punt stond om uit te breken. Ik wist dat Zeff het enkel voor me probeerde op te helderen, maar ik wist gewoon niet hoe dit alles me beter over dit na zou kunnen laten denken. In mijn ogen werd het alleen maar moeilijker, omdat ik steeds meer had om over na te denken. Omdat het nu niet alleen om mezelf ging, maar om zoveel meer mensen.
‘Zeff…’ Ik probeerde hem te stoppen toen hij over de aanval en de verdediging begon, maar hij leek te enthousiast te zijn om door te hebben dat ik hier nog niet klaar voor was. Ik wilde niet weten wat mijn plaats zou zijn in dit gevecht. Ik wist nog niet eens of het een gevecht was waar ik aan deel wilde nemen en Zeff had het er al over om mij in de verdediging te plaatsen! Alsof ik iemand zou kunnen verdedigen! Ik wist misschien nu hoe ik iemand van me af moest duwen, maar die iemand was Yael geweest en op dat moment had ik geweten dat ze me had willen tackelen. Ik zou zoiets nooit kunnen op het moment dat het echt nodig zou zijn!
‘Zeff,’ herhaalde ik, toen hij gewoon verder ging over mijn ouders en waar ik vandaan kwam. Ik was me er nog maar een paar uur van bewust dat ik geadopteerd was. Ik had nog niet eens nagedacht over wie mijn ouders precies waren, laat staan wat voor soort ze waren. Het was allemaal zoveel om te bevatten en Zeff praatte het over alsof het er niet toedeed. Het was misschien niet zijn leven en misschien dat hij er daardoor zo luchtig over kon praten, maar dat kon ik niet.
‘Ja, we hebben inderdaad meer tijd nodig! Veel meer tijd!’ riep ik wat paniekerig uit en ik stopte met lopen. ‘Ik weet dat je probeert te helpen, maar dit gaat allemaal heel snel. Ik weet pas net dat ik hier niet hoor, dat er een andere plek is waar ik naar toe kan gaan. Ik heb vannacht uitgevonden dat mijn ouders mijn ouders niet zijn. Dit gaat me allemaal veel te snel!’ Het was niet mijn bedoeling om boos op hem te worden en ergens was ik dat ook helemaal niet, maar het frustreerde me dat hij er zo enthousiast over praatte. Alsof het iets was waar ik blij mee moest zijn, maar hoe kon iemand hier blij mee zijn?
‘En ik weet nog niet of ik dat plan aan wil houden. Ik weet nog niet eens of ik wel met je mee wil naar die school. Dit is niet iets wat je zomaar tijdens een half uurtje pauze kan besluiten. Waarschijnlijk zouden de meeste mensen een paar weken doen over een beslissing zoals deze. Misschien dat ik geen mens ben, maar ik ben wel opgevoed om te denken als een mens en dit gaat me echt veel te snel,’ maakte ik hem duidelijk.
Ik haalde diep adem om mezelf een beetje te kalmeren. ‘Ik wil gewoon… Dit is moeilijk, oké?’ zei ik wat zachter en ik keek hem schuldig aan. Het was echt niet mijn bedoeling geweest om zo tegen hem uit te vallen, maar het ging allemaal zo snel. Zeff zat al met zijn hoofd in de school terwijl ik nog niet eens wist wat ik moest doen. ‘Geef me tot de laatste dag dat je hier bent. Ik moet hier goed over nadenken.’

Ro2002
Wereldberoemd

ro2002 schreef:
Ik draaide me verbaasd om toen Rain ineens begon te roepen. Dat was niet de bedoeling geweest. Ik had hardop staan brainstormen, ik wilde haar niet nog meer van streek maken. Ze leek deze keer tenminste niet boos en ze bleef staan, dus dat was wel een pluspunt. Ergens vertrouwde me ze toch genoeg om met me te blijven praten, zelfs als ik maar bleef doorratelen over dingen waar ze nog niet klaar voor was. Ik gaf mezelf een mentale opdonder en beloofde mezelf dat ik meer zou luisteren in plaats van praten. Rain zou het me wel vragen als ze er klaar voor was.

"Sorry Rain, het was niet mijn bedoeling om je van streek te maken. Ik werd er nogal in meegesleurd, ik mis thuis gewoon, ik zal er beter op proberen te letten," beloofde ik, "neem je tijd maar, ik ga je niet meer pushen, als je iets wilt weten, vraag je het maar en in de tussentijd blijf ik wel in de buurt. Zolang ik niet dringend nodig ben op school, blijf ik hier. Het is mijn schuld dat je hele leven nu aan het wankelen is gebracht, dus blijf ik om je te steunen. Ik bewonder je doorzettingsvermogen Rain, ik was waarschijnlijk kwaad geworden en had idiote dingen gedaan om mijn woede wat te kalmeren". Ik haalde even diep adem en gaf haar toen een glimlach. "Zie, ik kan normaal zijn, zonder aan mijn opdracht te denken. Ik ga proberen een vriend voor je te zijn". Ik bleef naar haar kijken, we stonden nog steeds stil, maar ik had geen haast. "Ik snap dat dit wat snel gaat en ik probeer het echt van jouw standpunt te zien, maar dat gaat me niet al te goed af, vrees ik. Je moet het me gewoon zeggen wanneer ik te snel ga. Ik ben orders gewend of ik geef ze. Veel keuzes heb ik nog niet moeten maken, mijn toekomst is een recht pad, dus ik vind het soms moeilijk om te begrijpen hoe jij je misschien voelt," gaf ik wrang toe. Het klonk alsof ik simpel van geest was en dat anderen mensen mijn toekomst bepaalden, zo zag ik het zelf niet en ik wilde ook niet dat Rain dat van me zou denken.

Ik knikte nog een keer toen ze zei dat het moeilijk was. "Maak je maar geen zorgen Rain, ik kan wel tegen een stootje. Trouwens voor zo'n klein meisje, ben je behoorlijk indrukwekkend als je boos wordt," zei ik lachend in een poging om de stemming wat luchtiger te maken. "Ik blijf wel in de buurt, als een hond die zijn baasje volgt," zei ik, lachend om mijn eigen grap. Rain keek me even raar aan. "Dat leg ik later nog wel eens uit," zei ik tegen haar, "nu moeten we zien dat jij op tijd terug bent op je werk, kom op". We begonnen weer richting Rain haar werk te lopen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Dankjewel,’ zei ik opgelucht. Eigenlijk was dat alles wat ik op zo’n moment wilde horen. Dat Zeff begreep dat er iets was wat hij fout had gedaan en dat hij zich daarvoor verontschuldigde. Misschien was het nog niet zozeer dat hij het fout had gedaan. Hij was enthousiast over zijn school en alles wat daar mee te maken had. Iets wat niet specifiek iets slechts was. Het was gewoon moeilijk om er over na te denken en me in te beelden dat ik ook in die wereld hoorde, dat ik daar bij kon horen als ik dat zou willen. Het was echter zoveel en ik wist nog helemaal niet hoe ik dit moest aanpakken. Wat voor excuus ik zou bedenken als ik al mee zou gaan, hoe ik het in godsnaam aan mijn ouders uit moest leggen. Het was allemaal heel erg moeilijk en ik kon er nu echter niet helder over nadenken, al had ik misschien wel gedacht dat ik het had gekund.
‘Blijkbaar kan ik ook lampen laten knappen, dus ik zou maar oppassen als ik jou was,’ mompelde ik, al was er wel een lichte glimlach op mijn gezicht te zien. Ik snapte niet wat hij precies bedoelde met zijn opmerking over een hond en zijn baasje, en al helemaal niet waarom het precies zo grappig was, maar blijkbaar zou hij me dat nog wel een keer uitleggen. Ik wist niet wat ik er precies van moest verwachten. Misschien wilde ik het ook wel helemaal niet weten. Ik vond het al fijn dat Zeff nu begreep dat hij niet als een enthousiaste puppy om me heen moest springen met zijn verhalen over school en hoe goed het daar allemaal was. Ik moest hier rustig over na kunnen denken en dat ging niet op die manier.
Ik knikte toen hij zei dat we weer terug moesten naar mijn werk en volgde hem langzaam. Ik vouwde mijn armen achter mijn lichaam en hield mijn blik op de grond gericht. Zeff bedoelde het allemaal goed, dat wist ik ook wel. Dit was hem opgedragen en hij deed enkel zijn werk, wat hij ook goed uit wilde voeren. Iets wat ik hem eigenlijk niet kwalijk mocht nemen, maar blijkbaar ging het er in zijn wereld anders aan toe dan in de mijne en dat maakte dit allemaal moeilijker te bevatten. Iets wat hij nu leek te begrijpen.
Ik stopte voor het café en keek zuchtend naar binnen. Het voelde haast niet goed om nu naar binnen te lopen en verder te gaan met werk. Ik kon dit echter niet afzeggen. Ze hadden me nodig en ik had het geld ook nodig, ondanks dat ik niet eens wist of ik hier nog wel een tijdje zou blijven of dat ik Zeff uiteindelijk zijn zin zou geven en met hem mee zou gaan. ‘Bedankt voor het gesprek.’ Ondanks alles had hij me wel wat nieuwe informatie gegeven, die ik eventueel mee zou kunnen nemen in de beslissing. ‘Ik ga thuis denk ik met mijn ouders praten,’ liet ik hem weten en ik schonk hem nog een voorzichtige glimlach, waarna ik me omdraaide en weer naar binnen ging.

Ro2002
Wereldberoemd

ro2002 schreef:
"Over lampen laten knappen, maak ik me niet enorm veel zorgen. Een glassneetje is niet zo erg, ik hoop alleen dat je kracht niet is om dingen te laten ontploffen, want ik ben redelijk gesteld aan mijn hoofd," zei ik met een serieus gezicht. Ik keek haar aan en glimlachte even. We liepen samen weer naar haar werk. Rain was duidelijk in gedachten verzonken dus hield ik me stilletjes wat op de achtergrond. Hoe zou het zijn om geesten, vampiers en weerwolven mythes te vinden? Of te denken dat elfjes, feeën, heksen en tovenaars enkel in sprookjes bestonden? Ik vond het allemaal heel raar, omdat het voor mij de normaalste zaak van de wereld was dat we bestonden. Misschien moesten we inderdaad nog eens proberen om met mensen in contact te komen zoals we eeuwen geleden al hadden geprobeerd. Mensen waren nu immers meer ontwikkeld, maar zouden ze hun vooroordelen aan de kant kunnen zetten over dat we zogenaamd gevaarlijk waren? Of zouden ze op ons beginnen te experimenteren om zo te weten waar onze krachten vandaan kwamen in de hoop het te kunnen uitroeien of voor hun eigen gewin te gebruiken?

Er ging een rilling door me heen toen ik me voorstelde hoe ik vastgebonden op een labtafel zou liggen terwijl één of andere gestoorde wetenschapper zijn scherpste scalpel aan het uitzoeken was. Ik zette die gedachte snel uit mijn hoofd en keek naar Rain. Ze leek uit haar doen, maar dat was geen verrassing natuurlijk. We kwamen bij haar werk aan en Rain zuchtte even. De pauze tussen het werk was misschien niet het ideale moment geweest om haar allemaal nieuwe informatie te geven, maar dat kon ik nu niet meer veranderen natuurlijk.

"Geen punt, ik blijf in de buurt als je wil praten, laat je het maar weten," zei ik vriendelijk, "succes met je ouders, ik zal niet luisteren als je dat niet wilt, maar ik kom waarschijnlijk wel ergens in de nacht kijken of je in orde bent, je zult er geen last van hebben" beloofde ik Rain. Ik gaf haar een vriendelijke glimlach terug en keek haar na toen ze naar binnen wandelde. Ik bleef nog even staan en besloot toen om terug naar de bed & breakfast te gaan om daar wat te slapen. Ik had het grootste deel van de nacht in het bos gespendeerd en had dus weinig kunnen slapen, enkel onder Rain haar boom tegen de ochtend aan en dat was maar heel even geweest. Langzaam slenterde ik weg, denkend aan hoe ik mezelf meer tact kon aanleren.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Toen ik thuis kwam van werk, zaten mijn ouders beide al op de bank te wachten. Aan de grote theepot, drie mokken vol met thee en het bord met zelfgebakken koekjes te zien, wilden ze praten. Ik had eigenlijk ook niet echt anders kunnen verwachten. Ik was degene die zomaar met een vraag was gekomen en vervolgens was ik ook degene geweest die weg was gelopen. Na het gesprek met Zeff en de rest van mijn werkdag zat mijn hoofd echter zo vol dat ik niet wist of ik dit er nog wel bij zou kunnen hebben. Ik kon echter niet heel veel anders toen mijn moeder uitnodigend op de plek tussen haar en mijn vader klopte. Zuchtend zette ik mijn tas op de grond en ging ik tussen hen twee inzitten.
‘Heb je een goede dag op het werk gehad?’ vroeg mijn vader, zo tactisch als altijd. In plaats van er meteen over te beginnen, vroeg hij naar mijn werk. Iets wat prima was geweest. Koffie en thee bereiden was niet verschrikkelijk moeilijk en er kwamen nauwelijks lastige klanten. Het gesprek met Zeff was nog het meest lastige van de dag geweest, op dit gesprek na. Daarom haalde ik enkel mijn schouders op. ‘Het ging wel. Niets bijzonders.’
‘Rain, we moeten hier wel over praten,’ begon mijn moeder, terwijl ze me een kop thee aanbood. Ik knikte, ondanks dat ik niet zo goed wist wat ik precies moest vertellen. Ik kon niets over Zeff en zijn verhaal zeggen. Ze zouden me vast vreemd aan kijken, iets wat ik waarschijnlijk ook zou doen in hun plek. Ze hadden vast geen idee wie Zeff was, of waar ik misschien vandaan kwam. Het enige wat zij hadden gewild was een kindje en ergens kon ik ze dat niet kwalijk nemen, dat niet. Het achterhouden van dit alles was echter een ander verhaal.
‘We vragen ons af hoe je er bij bent gekomen, waar die vraag precies vandaan kwam,’ zei mijn vader. Ik klemde mijn vingers iets beter rond de warme kop met thee en ik staarde bedenkelijk voor me uit. Ik wist niet eens wat ik nu moest zeggen. Ik moest met één of ander verhaal komen wat voor hen logisch zou klinken, maar heel erg makkelijk was dat niet. ‘Het was iets wat ter spraken kwam tijdens biologie? Toen begon ik een beetje na te denken over alles en ik realiseerde me dat we in bepaalde dingen zo weinig op elkaar lijken,’ verzon ik. Ik hoopte dat ze het zouden geloven, maar dit bleven wel de mensen bij wie ik al die jaren had gewoond. Ze zouden vast kunnen zien of ik loog of niet. ‘Ik snap gewoon niet dat jullie het zo lang geheim hebben gehouden. Ik snap dat toen ik jonger was het misschien nog niet verteld kon worden, maar nu zou ik het hebben begrepen?’ Het ging mij er vooral om dat Zeff degene was die het me had verteld, terwijl ik hem niet eens goed kende. Ik kende deze twee mensen al mijn hele leven en ze hadden het me nog nooit verteld.
‘Het spijt ons echt dat we het nog niet hadden verteld. We wilden het uiteindelijk echt aan je vertellen, Rain. We hadden gewoon meer tijd nodig dan we dachten.’

Ro2002
Wereldberoemd

ro2002 schreef:
Ik rekte me uit op bed. Ik was weer helemaal fris. Ik had behoorlijk lang geslapen want de zon begon alweer onder te gaan. Ik moest nog eens bij Rain gaan kijken, besloot ik. Misschien wilde ze wel met me praten. Ik had haar immers beloofd om ergens 's nachts nog langs te komen en ze had waarschijnlijk al met haar ouders gesproken dus kon ik weer in de buurt van haar huis komen. Ik kwam soepel uit bed en pakte mijn tas. Ik propte er wat eten in. Nu ik had geslapen kon ik waarschijnlijk de nacht wel doorkomen zonder nog te moeten rusten. Eenmaal klaar ging ik naar buiten.

Het was al behoorlijk donker aan het worden toen ik buiten rondliep, maar dat was voor mijn ogen geen probleem. Toch voelde ik me raar, alsof er iets niet klopte. Mijn instinct liet me sneller lopen. Het was donker genoeg om op volle snelheid te rennen zonder dat iemand me zou zien. Ik sloeg de hoek om en toen sloeg de geur in mijn gezicht. Shit, een lijk, dacht ik in mezelf. Ik liep nu op volle snelheid naar Rain haar huis. Aangekomen begon ik rond het huis te sluipen. Binnen was alles stil, maar de geur was hier enorm sterk. Ik moest Rain in veiligheid brengen. Ik klom in de boom zonder er bij stil te staan dat de boom veel te hard kraakte. Rain was veel belangrijker dan mijn hoogtevrees.

Ik klopte hard op het raam. Binnen was het donker, dus Rain sliep waarschijnlijk of probeerde dat tenminste. Rain zou er misschien wel enorm van schrikken, maar dat deed er nu even niet toe. Ik was veel te ongeduldig om te wachten tot ze het raam voor me zou opendoen, dus liet ik mijn nagels een stuk groeien om het slot open te krijgen. Ik trok het raam open en sprong soepel naar binnen. "Rain, blijven liggen," zei ik waarschuwend. Ik keek rond, maar zag niets. De geur was hier niet zo intens, dus ze waren hier nog niet geweest. "Ik ruik een lijk," legde ik vaag uit, "maar ik heb niets gezien. Waarschijnlijk een mummie, god, ik haat die creeps". Ik legde mijn aandacht voor de eerste keer echt op Rain. "Alles in orde," vroeg ik wat rustiger omdat ik haar niet in paniek wilde brengen. "Ik zou graag even je ouders willen checken, maar ik wil je niet hier laten, dus ga je even met me mee?" vroeg ik. Ik wilde een discussie vermijden door haar orders te geven, maar ik zou haar niet alleen laten zonder dat ik die rotmummie gevonden had.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Uiteindelijk hadden ik en mijn ouders een heel goed gesprek gehad. Het had misschien even geduurd voordat we elkaar hadden begrepen, maar we hadden alle drie uit kunnen leggen hoe we ons er over hadden gevoeld en wat het met ons had gedaan nu het nieuws er uit was. Ik had wel eerlijk verteld dat ik het moeilijk vond om te snappen waarom ze het zo lang achter hadden gehouden, maar dat het niks veranderde aan hoe ik hen zag. Ze bleven de mensen die al die jaren voor me hadden gezorgd en daarvoor hield ik ook heel erg veel van ze. Zoiets zou nooit veranderen. Zij hadden gezegd dat ze me als hun eigen dochter hadden gezien en dat had er voor gezorgd dat ons gesprek was geëindigd in een dikke knuffel. Jammer genoeg had het gesprek me niet zo erg geholpen dat ik nu wist wat ik moest doen, maar ik was wel blij dat we het gesprek hadden gehad.
Ik was vroeg naar bed gegaan om een beetje bij te komen van alles, maar mijn rust werd verstoord door een luide bonk, alsof iemand naast me op de vloer was gesprongen. Geschrokken kwam ik overeind en knikte ik mijn nachtlampje aan. Zeff stond midden in mijn kamer en ik wilde hem in eerste instantie vragen wat hij in godsnaam aan het doen was, maar hij vertelde me dat ik moest blijven liggen. Ik wist niet waarom, maar het leek me verstandig om dat ook echt te doen.
‘Je ruikt een lijk?’ herhaalde ik verbaasd. Ik durfde niet eens te ruiken, maar ik wist zeker dat als er hier een lijk was geweest, ik het zelf ook wel had geroken! ‘Wacht, mummies zijn echt?’ Ik snapte er nu echt helemaal niets meer van. Beweerde Zeff nou echt dat er een mummie in mijn huis rondliep? Zoiets kon toch helemaal niet? Aan de andere kant: er waren wel meer dingen die eigenlijk niet konden en toch waren gebeurd.
Ik knikte voorzichtig toen hij vroeg of alles goed ging. In principe wel. Fysiek was er niets aan de hand, maar mentaal bleef ik me afvragen of er echt een mummie door dit huis liep. Zeff hoefde me eigenlijk niet eens te vragen of ik wel mee ging naar mijn ouders. Ik kroop al uit mijn bed en keek zoekend om me heen naar iets waar ik een mummie mee zou kunnen verslaan, als hij er al was. Ik had hier echter niet heel erg veel staan, dus dat betekende dat ik Zeff maar moest volgen. Ik zuchtte en gebaarde naar de deur, aangezien hij wel voor moest gaan.

Ro2002
Wereldberoemd

ro2002 schreef:
Ik wierp haar een blik toe. Wilde ze nu op dit moment echt discussiëren over het feit dat mummies echt bestonden? "Ja mummies zijn echt, waar denk je dat die verhalen vandaan komen? Ze zijn meestal gemeen en hebberig en meesters in zich verbergen, op zich niet geweldig sterk, dus ze wie hem ook gestuurd heeft, ze weten niet dat ik hier ben, dat is duidelijk," zei ik tegen Rain, "maar we moeten hem toch zien te vinden".

Ik was blij dat Rain zich goed voelde en geen paniekaanval of iets in die aard aan het krijgen was, want dan had ik niet goed geweten wat te doen. Ik moest die mummie vinden, zoveel was duidelijk, maar ik liet Rain liever even bij haar ouders en ging in mijn eentje op zoek, dan haar mee te nemen omdat ze niet alleen durfde te zijn. Ik deed de deur voor ons open en volgde de menselijke geur om zo bij de kamer van Rain haar ouders uit te komen. Ik hoopte dat ze nog zouden slapen, want dat zou dit allemaal toch iets gemakkelijker maken in plaats van eerst uit te leggen wat ik hier precies deed in het midden van de nacht en waarom er nu precies een mummie rond hun huis sloop. Ikonderdrukte een kleine glimlach bij de gedachte aan hoe dat gesprek zou verlopen. Binnen in de kamer was alles stil, dus ik nam aan dat ze nog sliepen. Eindelijk iets dat wel volgens plan ging. Tegenwoordig leek alsof honderd keer moeilijker te gaan dan eigenlijk zou moeten, maar dat had ik kunnen zien aankomen natuurlijk.

Ik draaide me naar Rain. "Oké, ik ga die mummie zoeken, jij blijft hier, bij je ouders, als je iets hoort of ziet, roep je me meteen, maakt niet uit dat je ouders dan wakker worden, dat lossen we later dan wel op. Vuur is het effectiefste om hem te verwonden, die windels zijn licht ontvlambaar. Slaan helpt niet, hij is dood, dus voelt geen pijn," zei ik fluisterend. Ik merkte dat ik in mijn oude gewoonte viel om instructies en bevelen te geven in plaats van Rains mening te vragen, maar Rain zou waarschijnlijk nu niet met me in discussie gaan. "Als je geen aansteker hebt, laat je een lamp ontploffen, daar komen ook vonkjes vanaf". Ik gaf haar een klein kneepje in haar schouder en deed toen de slaapkamerdeur open. De ouders sliepen nog vast en ik sloop naar binnen met Rain achter me. Ik keek de kamer vlug na, maar mijn neus vertelde me dat de geur hier sowieso minder sterk was dan in Rain haar kamer. Waar het stomme ding zich ook bevond, het was niet aan deze kant van het huis. Ik keek naar Rain en knikte om aan te geven dat de kust hier veilig was. Ik liep naar weer naar de deur en keek in de deuropening nog even naar Rain. Dit was de eerste keer dat ik haar even alleen zou laten in een gevaarlijke situatie, maar dat kon nu even niet anders. "Oké," fluisterde ik vragend om zeker te zijn dat ik haar even alleen kon laten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Van vereerde, dode farao’s?’ mompelde ik. Natuurlijk wist ik wel dat een farao belangrijk genoeg was om te worden begraven tussen al zijn goud en schatten, en dat de Egyptenaren het idee hadden dat door iemand in te zwachtelen, hij of zij voor altijd in de staat zou blijven waarin hij of zij dood was gegaan, maar ik had nooit geloofd dat mummies ook echt op konden staan uit de dood en hier rond zouden kunnen lopen. Ik snapte niet eens hoe een mummie hier kon komen, of waarom! Zeff leek het normaal te vinden, al was hij duidelijk wel bezorgd geweest om wat er kon gebeuren. Ze waren niet sterk volgens Zeff, maar blijkbaar was een mummie wel iets waar je je zorgen om hoorde te maken.
Ik volgde Zeff in stilte naar mijn ouders, terwijl ik om me heen keek. Ik had echt niet het idee dat er hier iemand was die er niet hoorde te zijn. In mijn ogen was dit gewoon mijn huis en was alles zoals het hoorde te zijn. Er voelde niets anders, maar Zeff was hier niet zonder reden. Ik moest hem maar vertrouwen, ondanks dat ik niet wist wat er aan de hand was.
Ik probeerde Zeff zijn woorden zo goed mogelijk te volgen. Een mummie was niet sterk en met vuur zou ik hem kunnen verslaan. Ik wist niet precies hoe ik aan vuur moest komen, of aan een aansteker, maar ik zou toch echt iets moeten, als hij er al zou zijn. Zeff zou hem gaan zoeken, dus dat betekende eigenlijk dat er hier niks in de buurt was? Als hij hier zou zijn, dan zou hij vast al actie hebben ondernomen. Dus ik hoopte dat ik niets zou hoeven te doen en dat Zeff degene zou zijn die de mummie zou vinden.
‘Ja, ga maar. Ik denk dat het wel goed komt,’ zei ik zachtjes. Ik keek naar mijn ouders, wie aan het slapen waren. Ik zuchtte en liep zelf de kamer weer uit, waarna ik de deur achter me dicht deed en er tegen aan leunde. Ik keek Zeff na, terwijl hij op verkenning ging. Ik wist niet hoe lang het zou duren en of er echt wel een mummie was, maar op dit moment kon ik niet heel veel anders dan hier blijven staan en wachten totdat ik zou weten of alles goed zou zijn.
Ik keek naar mijn hand en liet mijn vingers voorzichtig langs elkaar glijden. Zeff had dan wel gezegd dat ik een lamp zou moeten laten knappen als er een mummie zou komen, maar ik wist niet eens hoe ik dat moest doen. Misschien dat het ook wel niet nodig zou zijn, maar het was toch een beetje vreemd.
Ik hoorde wat gestommel van de zolder komen en keek geschrokken op naar de trap. Langzaam maar zeker zag ik hoe er iemand gewikkeld in verband naar beneden kwam. Ik wilde Zeff roepen, maar zijn naam bleef in mijn keel hangen. Ik durfde niet te bewegen, misschien dat de mummie me dan niet eens door zou hebben.
‘Hij had je niet alleen moeten laten…’ De woorden kwamen er langzaam en slissend uit, maar ik verstond ze nog net. Ik slikte en keek zoekend om me heen naar een uitweg, maar ik kon geen kant op. Alleen de kamer van mijn ouders was een optie, maar dat zou ik nooit doen.

Ro2002
Wereldberoemd

ro2002 schreef:
Ik was blij dat Rain niet met me in discussie ging. Zo ging alles veel sneller. Ook bedolf ze me niet onder miljoenen vragen. Ze was slim genoeg om te weten dat we daar nu geen tijd voor hadden. Ik knikte nog even toen ze zei dat het wel goed ging komen. Ik draaide me om en ging de benedenverdieping onderzoeken omdat ik hem op deze verdieping niet had gezien. Ik sloop stilletjes de trap af. De geur was hier ongeveer even erg als in Rain haar kamer dus de mummie was sowieso hier ook geweest.

Ik ging de eerste deur binnen die ik tegenkwam en dat bleek de keuken te zijn. Ik had dan misschien wel dagen naast Rain haar huis de wacht gehouden, dat betekende niet dat ik wist hou haar huis er van binnen uit zag. Ik wist waar haar kamer was en hoe die was ingericht en ik wist de woonkamer zijn omdat die net naast de boom was, maar voor de rest was dit huis voor mij ook onbekend. Ik keek de keuken rond en zag niets verdacht. Ik wilde me omdraaien toen ik bedacht dat hier misschien wel een aansteker kon liggen. Ik kon de mummie natuurlijk altijd verscheuren, maar als Rain haar ouders wakker zouden worden en me op die manier zouden zien, zouden zij me waarschijnlijk ook niet vertrouwen en Rain bij me vandaan willen houden voor haar eigen veiligheid. Ik vroeg me ook af hoe Rain dan op me zou reageren, had ze eigenlijk wel een idee over wat ik was of had ze daar totaal nog niet bij stil gestaan.

Ik begon naar de aansteker te zoeken door zo stil mogelijk lades open te trekken. Zelfs als ik de mummie verscheurde moest ik de resten nog steeds in brand zetten. Mummies hadden de vervelende gewoonte om zichzelf terug in elkaar te wikkelen als je dat niet deed. Een fout die een paar mensen ooit hadden gemaakt nadat ze een piramide waren binnen gedrongen. Mensen waren soms idioten, de mensen die waren betrokken geweest waren niet lang daarna allemaal op mysterieuze wijze gestorven en natuurlijk hadden de mensen er niets van geleerd en noemden ze het een mythe en deden verder waarmee ze bezig waren zonder er lang bij stil te staan. Wie valt er Toetanchamon dan ook bij zijn eigen graf lastig. Mummies zijn gekend voor hun wraakacties en hebberigheid. Soms was het moeilijk om mensen te beschermen, zeker omdat ze allemaal een dood wens leken te hebben.

Ik vond de aansteker en ging verder op onderzoek uit. De geur werd nergens intenser en dat baarde me zorgen, waar zat dat stomme ding? Ik kwam uit bij een kleine wc-ruimte waaruit ik luchtverfrisser haalde. Zo kan ik een steekvlam maken zodra ik de mummie zag en moest ik hem niet eerst tegen de grond worstelen om hem daarna met een klein vlammetje in brand te proberen zetten. Die windels mochten dan wel licht ontvlambaar zijn, dat betekende niet dat de mummie niet alles zou proberen om het vuur te stoppen.

Ik bleef twijfelend staan, waar moest ik nog verder zoeken. De geur hing doorheen heel het huis en ik had hem nergens gezien. Ik spitste mijn oren, maar hoorde niets. Misschien moest ik toch naar buiten gaan en daar verder zoeken? De mummie was niet zomaar verdwenen en ik kon Rain nog steeds vaag ruiken in huis, dus ze was hier ook nog steeds. Ik besloot naar boven te gaan om te kijken hoe het met Rain ging, vooraleer ik naar buiten zou gaan. Ik sloop stilletjes weer naar de trap nog steeds rond me heen kijkend. Toen nam de geur toe, het was niet die van de mummie want die was overal, maar die van Rain en de enige reden dat Rain haar geur zo plots kon toenemen was zweet, angstzweet.

Ik ging zo snel als ik kon naar boven zonder geluid te maken. Ik wilde het voordeel hebben van een verrassingsaanval. De mummie liep waggelend op Rain af, zijn handen al naar haar uitgestoken. Als hij haar zou aanraken kon het zijn dat ze in een soort verdoving geraakte. Mummies moesten het dan niet hebben van hun kracht, ze hadden wel trucjes achter de hand om je te overmeesteren. Ik sloop achter de mummie aan en Rain wierp me een snelle blik toe. Ik gebaarde dat ze stil moest blijven. De mummie was veel te geconcentreerd op Rain om mij op te merken. Nadeel van hebberigheid is dat je al snel je omgeving vergeet. Ik liet mijn nagels groeien en haakte die achter een strook stof. De mummie merkte dat natuurlijk, maar voor hij kon reageren had ik hem al met een krachtige ruk naar achteren getrokken, weg van Rain. Hij strompelde achteruit en viel achter me. Ik draaide me razendsnel om en hield de aansteker omhoog met een klein vlammetje. Een grijns verscheen op mijn gezicht toen de mummie recht strompelde en me razend aankeek. Dat was voor mij het moment om de luchtverfrisser ook te gebruiken. Ik drukte de bus stevig in en zodra de luchtverfrisser in aanraking kwam met het vlammetje, ontstond er een steekvlam. De mummie maakte een verstikt geluid en ging toen helemaal op in de vlammen. Dat redde hij nooit, ik draaide me om naar Rain. "Jij haalt water, ik probeer ervoor te zorgen dat hij niets in brand zet," zei ik streng tegen Rain. Ik draaide me weer naar de mummie die nog steeds stond te spartelen. Het had niet veel gescheeld, maar ik had Rain toch kunnen redden, stiekem was ik behoorlijk trots op mezelf. Dit had ik helemaal in mijn eentje gedaan.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ik staarde wanhopig naar mijn handen. Zeff had gezegd dat ik vonken had moeten maken, een lamp had moeten laten knappen. Iets in die richting om er voor te zorgen dat de mummie niet bij me in de buurt zou kunnen komen, maar ik wist niet eens hoe ik dat moest doen. De paniek was toegeslagen, waardoor ik niet eens meer wist hoe ik moest schreeuwen, zodat Zeff deze kant op zou kunnen komen. Het enige wat ik kon doen, was toekijken hoe de mummie strompelend dichterbij kwam. De enige kans die ik had, was wegrennen voordat hij bij me zou zijn. Hij was niet snel, dus dat betekende dat zijn reactievermogen ook een stuk slechter zou zijn. Dat was in ieder geval wat ik inschatte, maar wie weet zou hij zich wel snel om kunnen draaien en alsnog achter me aan komen.
Een gevoel van opluchting trok door mijn lichaam toen ik zag dat Zeff naar boven was gekomen. Hij gebaarde dat ik stil moest zijn, niet dat ik iets anders kon doen op dit moment. Vol verbazing staarde ik naar de klauwen die Zeff opeens tevoorschijn had getoverd en ik onderdrukte een gil door mijn hand voor mijn mond te slaan. Zeff had klauwen! Klauwen die hij op dit moment goed had gebruikt, maar ik had niet zoiets verwacht! Ik ging zo snel mogelijk uit de weg van de mummie. Zeff leek hem onder controle te hebben.
‘Zeff!’ siste ik toen ik zag dat hij een aansteker en de luchtverfrisser vast had. Ik wist maar al te goed wat dat deed. Hij kon niet zomaar die mummie in brand steken zonder dat er nog meer vlam zou vatten. Mijn ouders zouden vroeg of laat ook het vuur ruiken. Het was een wonder dat ze nu nog niet wakker waren geworden! Zeff deed echter niks uit op mijn woorden, want er was een grote steekvlam ontstaan. Eentje die de mummie volledig had geraakt en daardoor vlogen de vlammen nu over het droge verband.
Ik knikte, wetend dat water het enige was wat hier tegen zou kunnen helpen. Daarom rende ik zo snel mogelijk naar beneden en vulde ik een emmer met water. Zodra de emmer gevuld was, pakte ik nog een tweede emmer. Ik rende terug naar boven en gooide ik het water richting de vlammen. Iets wat natuurlijk niet genoeg was, dus rende ik door naar de badkamer. Ik vulde één van de emmers zo snel mogelijk en gaf die vervolgens aan Zeff, waarna ik verder ging met de volgende emmer. Zo ging het een tijdje door, totdat er nauwelijks nog iets over was van de mummie en de vlammen.
Ik voelde mijn hart in mijn keel kloppen en ik keek ademloos naar Zeff. Ondanks dat ik zijn verhaal steeds meer was gaan geloven, was er een deel in mij geweest dat er aan had getwijfeld. Ik had zojuist oog in oog met een mummie gestaan en Zeff had klauwen gehad in plaats van nagels. Ik hoorde gerommel uit mijn ouders hun kamer komen en ik slikte.
‘Zeff, ze mogen dit niet te weten komen. Niets van dit alles,’ fluisterde ik in paniek. Ik wist niet eens hoe ik de verbrandde geur moest uitleggen, of de schroeivlekken op het tapijt, samen met het water. Laat staan dat er een mummie in dit huis was geweest.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld