Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG The experiments for the war Schrijftopic

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Verbijsterd werden zijn ogen groter bij elk woord dat naar hem teruggesproken werd. Het was al te lang geleden sinds hij wat mee had gekregen van de mensen die er in dezelfde chaos als hem heen waren gebracht, gedwongen om als proefpersoon mee te werken. Vele ontmoette mensen die dezelfde lijdensweg begingen had hij al weken, waarschijnlijk maanden, niet meer gezien. De geruchten over alle sterfgevallen gingen rond, maar hij wist niet wat hij moest geloven. Het ene moment kon het lijken alsof hij steun had aan de rest.. Dan kon hij zich zo alleen voelen dat hij niets anders wilde dan zijn ogen sluiten en hopen dat de volgende dag nooit aan zou breken. Maar naast hem was iemand, nietwaar? Een levend mens die het nog had weten te overleven?
"Ethan. Mijn naam is Ethan.." Het kwam er als gestamel uit, te aarzelend om het zelfverzekerd over te laten komen. Het spreken tegen iemand anders was het beste dat hem in lange tijd overkomen was. Sprakeloos was hij dan ook zeker. "Ben je een nieuwe?" ging hij na een korte stilte verder. Hij kon zich niemand met de naam Anna herinneren.. Of had hij last van geheugenverlies? Ethan had werkelijk geen idee meer wat er aan de hand was. Hoe kon hij zich haar niet voor de geest halen, na al die tijd hier gezeten te hebben?
"Ik kan de dagen niet meer bijhouden," bracht hij zacht uit. Zijn hand kwam op een sloom tempo in aanraking met de muur naast hem, waarop hij zijn hoofd iets verplaatste zodat zijn oor volledig tegen het gesteente kwam te liggen. Het gaf Ethan het gevoel dat hij niet alleen was, wetend dat er iemand was die zijn eenzaamheid voor misschien een paar minuten kon verbreken. Een persoon die zijn pijn kon delen en hem dan eindelijk kon vertellen of bewijzen dat hij geen last had van hallucinaties, zoals hij zichzelf al vaker had geprobeerd te laten geloven.
De koude tintelingen op zijn vingertoppen leidden hem af. Het voelde na alle experimenten, de martelingen naar zijn mening, pijnlijk aan tegen zijn huid. Desondanks bleef hij doodstil zitten op zijn plek, bang dat elke onverwachte beweging of woord het meisje van hem weg zou nemen. De hoop in zich had hij al tijden niet meer gevoeld. Hij bleef er met zijn hand tegen de muur, diep vanbinnen geloofd dat hij het contact kon voelen tussen hemzelf en het vreemde meisje. Ergens in gedachten beeldde hij het zich in. Nutteloos en een wanhopige gedachte, maar dat het hem troost gaf vond hij meer dan genoeg.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Ethan. Ethan was het. Ethan de lawaaimaker. Het was een opluchting. Ze zat hier niet alleen. Er waren mensen die hetzelfde lot deelden als zij. Het kleine geluksmomentje zorgde ervoor dat ze zich beter ging voelen. Ze werd warm, van binnenuit. Een gevoel die ze al tijden niet had gehad. Was het hoop? Opluchting? Blijdschap? "Nee, ik ben niet nieuw, ik zit hier al een tijd. Denk ik tenminste..." Anna kon nog goed herinneren dat ze voor het eerst in haar cel werd gegooid. Naïef was ze geweest, hoopvol en naïef. Elke keer als de deur open ging met eten of dat zij uit haar kamer werd gehaald, dacht ze dat ze weg zou gaan. De eerste maand had ze dat geloofd, maar elke keer werd de hoop de grond in geboord. Geluk bestond hier niet. Haar ouders zouden haar niet hieruit halen. En nu zat ze hier, dichterbij een echt persoon dan ooit, voor haar gevoel. Ethan leek echt. "Dagen zijn moeilijk uit elkaar te houden. Ik tel alleen nog maar het eten, ik zit op de 372 volgens mij," glimlachte ze. Het was niet eens grappig, maar het klonk zo onwerkelijk. Iemand die met haar communiceerde. Iemand die haar niet als een ding zag. Anna wilde dit moment niet kwijtraken. Haar geluk kon niet op.

Of misschien wel. Ze hoorde geen mensen binnenkomen en ze kon ze ook niet zien, omdat ze met de rug naar de deuropening zat. Te laat voelde ze dat er iets mis was en werd ze wel heel makkelijk overmeesterd. Een spuit werd tevoorschijn gehaald en in haar nek geduwd. Ze had dit wel vaker gehad, maar het bleef ongelooflijk veel pijn doen. De pijn kwam uit het niets en ze schreeuwde het uit. Deels van de pijn van de vloeistof, maar ook deels dat ze wist wat er ging gebeuren. Er kwamen weer experimenten vanavond. Verzetten was zinloos, maar ze deed het toch. Slaan, schoppen en krijsen probeerde ze, maar ze was alle kracht verloren om te kunnen slaan of schoppen. Haar benen werkten niet meer mee, haar armen waren gevoelloos en ze werd ook nog in de houdgreep genomen. Tranen welden op in haar ogen en haar stem zwakte af. Niet veel later weigerde haar stem om mee te helpen. Ze was zwak. Er werd een brancard gehaald en ze voelde hoe ze erop werd gelegd. Ze werd vastgegespt en de tafel werd weggereden. Een laatste traan viel op de tafel toen ze haar bewustzijn volledig kwijtraakte.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Wie ben je?"
"Ik ben Nine."
"Wat ben je."
"Ik ben een wetenschapper."
"Wat is je doel?"
"Het menselijk ras verbeteren, door het uitvoeren van experimenten."
"Wat ga je daarvoor doen?"
"Alles wat nodig is om mijn doel te bereiken."
Nine stond in een lege kamer en werd via een speaker aangesproken. De antwoorden op de vragen hoorde hij s'ochtends bij het opstaan, kreeg hij bij elke maaltijd ingelepeld en waren zijn verhaaltje voor het slapengaan. Hij hoefde niet na te denken over de woorden, ze kwamen als vanzelf. Aan de andere kant van een geblindeerd raam zat een groep wetenschappers. Soms zaten ze in de kamer, andere keren niet. Zo leerde Nine dat hoewel hij gelijk was aan hen, ze ook boven hem stonden. Hij mocht zich niet gaan voelen als een experiment, uit angst dat hij sympathiserende gevoelens zou ontwikkelen jegens zijn eigen proefpersonen, maar hij mocht zich ook niet als een gelijke voelen of meer verheven, uit angst dat hij hun bevelen zou gaan negeren en zij eigen visie zou volgen.
Vandaag was een belangrijke dag voor Nine. Zijn eerste echte experiment. Hij had al testen mogen uitvoeren op mensen die samen met hem waren opgegroeid, maar zij hadden sowieso geen tekenen van extra talent vertoond. Onder zijn arm hield hij twee klipborden. Een met de naam 'Micah Josy Fidler' een ander met 'Ethan Nathaniel Waincroft' op genoteerd. Hij gaf enkele bewakers de opdracht hen beide uit hun cellen te halen en hen naar kamer 126 te brengen. Daarbij vermeldde hij uitdrukkelijk dat ze hen eerst moesten vragen vrijwillig mee te gaan en dan pas gebruik te maken van geweld. Hij wachtte hen beide op in een lokaal dat nog het meest op een dokterspraktijk leek. Met zijn rode coltrui en jeansbroek leek hij helemaal niet op een wetenschapper. Toch stelde hij zichzelf aan hen voor als dokter Nine en liet hen beide vastgespen in stoelen. "Micah aangezien jij hier nieuw bent zou ik je graag beter leren kennen. Je dossier is immers nog aardig leeg. Daarom gaan we een test doen, het is meer een spel eigenlijk. Ethan die al een aardig vol dossier heeft wordt zo meteen in een braisen bull opgesloten. Dat is een grote ijzeren stier die door er een vuur onder te stoken heel hoge temperaturen haalt. Zolang jij mijn antwoorden eerlijk beantwoord is er geen probleem. Natuurlijk zullen we je ook aan een leugendetector koppelen. Laten we snel beginnen, Micah wat is je grootste angst?

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Nog steeds gaan mijn gedachten letterlijk alle kanten uit. De ene vraag naar de andere schiet door zijn hoofd. Sommige vragen stuiterden als stuiterballen, meerdere keren door zijn hoofd, terwijl anderen zich rustig hielden bij 1 of twee keer. Waarom was hij hier? Wat ging er met hem gebeuren? Wat was het doel van deze hele ontvoering? Zag hij zijn moeder ooit nog weer? Was dit de schuld van zijn vader? Zou hij ooit zijn persoonlijke bezittingen terug krijgen en kunnen ontsnappen? Waar was hij eigenlijk? Misschien was dat wel een vraag om mee te beginnen. Ontsnappen zou heel gaaf zijn, maar als hij niet wist waar hij was, schoot het niet op. Dan kon je wel ontsnappen, maar wegkomen ging lastig? Je kon wel klakkeloos ergens heen rennen maar dan zou je gegarandeerd verdwalen en was de kans om weer gevonden en gepakt te worden erg groot.
De minuten tikten nog steeds voorbij, toen het rustiger werd in Dylan zijn omgeving. Het geschraap was al gestopt, de stemmen buiten zijn kamer of anders gezegd cel waren gestopt met spreken. De stemmen van de gang. Waarschijnlijk was het al laat in de avond, was hij hier al een hele dag en werd er van hem verwacht dat hij zou slapen. Toch wist Dylan dat hij zelf geen oog dicht kon doen. Hij was net ontvoerd tenslotte, zomaar in een rustige slaap komen zou hij echt niet kunnen. Er gingen teveel gedachten door zijn hoofd heen. Teveel angsten. Alleen de gedachten al aan slapen, kon hij niet aan. Hij werd al gek bij de gedachten dat hij machteloos lag, waardoor de mensen hier in dit gebouw, rondom hem konden doen wat ze wilden. Goed, waarschijnlijk kon Dylan zich niet goed verzetten. Dylan had al gemerkt dat sommige personen hier sterk waren, terwijl anderen een verdovend middeltje gebruikten om hem rustig te houden en te laten mee werken. Of zelfs van de wereld te brengen.
Terwijl de gedachten van het overmand worden en verdoofd met een verdovingsmiddel door zijn hoofd ging, knalde de deur van zijn cel opeens open. Geschrokken keek Dylan op en voor hij het wist werd hij overmeesterd door een jongeman en een vrouw. Ergens kwam de vrouw hem bekend voor. Was dit niet de vrouw die hem op straat overmeesterde? Onderweg naar het huis van zijn vader? Dylan probeerde zich nog te verzetten, zich los te trekken, maar voor hij echt de kans kreeg voelde hij al een vlijmscherpe naald in zijn nek. Een koude, maar toch pijnlijk brandende vloeistof werd in zijn aderen gespoten en meteen voelde hij hoe zijn lichaam zwaar werd. Met moeite probeerde Dylan zijn ogen nog open te houden, maar toen voelde hij dat het serum dat in hem gespoten werd, de overhand nam. Dylan had het gevecht verloren en viel bewusteloos tegen de jongen aan die hem vasthield.
Een totale leegte overspoelde Dylan. Duisternis, overal om hem heen. In de verte voelde hij een beetje koude lucht, alsof hij door iets vooruit gereden werd, maar het was zwak. Zo zwak zelfs dat het leek alsof Dylan droomde. Het zichzelf in beeldde. Het kon niet waar zijn. Zijn gedachten waren vaag, wazig en donzig. Net alsof hij op een gigantische wolk stond. Een wolk van gedachten, een watje uit de verbandtrommel. Zacht, niet duidelijk. Net als het geruis van een tv, wanneer die op de verkeerde frequentie staat.
Toch kwam er langzaam duidelijkheid in Dylan zijn hoofd. Het zand verdween en maakte plaats voor wat duidelijkers. Een heldere, stevige substantie. Een substantie waar zich woorden in konden vormen, al sloegen de meeste woorden in een zin nergens op. Een substantie die pijn kon doorgeven aan zijn hersenen. Wat er precies met hem gebeurde wist Dylan niet. Hoewel zijn gedachten helderder en steviger werden, kon hij er niet heel veel aan vast komen. Af en toe voelde hij een kleine pijn steek, wanneer er weer iets in zijn arm of ander lichaamsdeel of zo werd gedaan, waarschijnlijk een naald. De jongen van in zijn kamer was uit de kamer verdwenen, of hij stond op een plaats die Dylan niet goed kon zien. Dylan was echter ook niet meer in staat om zijn hoofd op te tillen, dus die laatste mogelijkheid was er zeker.
Wat er ook met Dylan gebeurde, het kon voor hem niet snel genoeg voorbij zijn. Erger dan hier liggen en niets kunnen doen, was er op dit ogenblik niet toch? Behalve misschien zijn vader, al stond dat waarschijnlijk op de felbegeerde gedeelde eerste plaats. Helaas wist Dylan op dat ogenblik niet hoeveel hij het mis kon hebben, aangezien er op de deur geklopt werd en er een man binnen kwam. Dylan kon hem nog even zien, maar de stem kwam hem wel een beetje bekend voor. De volwassen man van een paar uur geleden, toen hij voor het eerst in deze hel wakker werd. Angst voelde Dylan door zijn lichaam heen trekken. Een angst die niet te beschrijven viel met woorden. Wat wilde die man van hem? Wat voor soort experimentje? Wat bedoelde hij daar eigenlijk mee? De grom in de stem van de man beviel Dylan niet, maar hij voelde dat de man Dylan optilde. De paar seconden voor Dylan over de schouder van de man belande, kon hij de man duidelijk zien. Die paar seconden konden zijn vermoeden dat hij de man had gezien, duidelijk bevestigen. Dylan probeerde dan ook los te komen van de schouder van de man, maar was nog steeds een soort van verlamd, waarschijnlijk door het middel dat hij eerder in zich gespoten heeft gekregen. Hij was ook nog half bewusteloos. Het ene moment waren zijn gedachten helder, het andere moment wat minder. Zeker nu hij zoveel bewoog op de schouder van de man voelde het aan alsof zijn gedachten heen en weer gemengd werden, tot een troebele brei. De logica die hij eerst nog in zijn brein had, al konden die geen goede zinnen vormen, was nu alweer verdwenen door het halve gestuiter op de schouder van de man, tot hij weer op een tafel belande en vastgebonden werd.
Na een tijdje ging de deur weer open en sprak de man van net, met een vrouw. Ook de stem van deze vrouw kwam hem bekend voor, maar door het gestuiter kon hij nu niet meer logisch nadenken bij wie de stem hoorde. Het meisje dat hem net had overvallen in die celkamer? Diegene die hem hierheen ontvoerde? Die dat goedje in zijn pols spoot toen hij wakker werd? Er waren vele opties. Misschien had ze alle drie wel gedaan, dat wist hij niet. De woorden van de man kwamen ook niet allemaal door. Alleen experiment, tweede wereldoorlog, hersenen uitschakelden, principe, drankjes, toevoegen en lichaamstemperatuur. Waar sloegen deze woorden op? Wat zouden ze van plan zijn met hem?

Tim
Wereldberoemd

Tim schreef:
Clay ~

De liftdeuren schuiven open en met een lichte haast loop ik snel de gangen door. Bij de hoeken is het altijd gevaarlijk, omdat het gebouw in de vorm van een kubus is gemaakt zitten er veel hoeken en met veel bedoel ik echt afgrijselijk veel. Daardoor ben ik bijna drie keer tegen iemand aangelopen. Wanneer ik ze dan voorbij loop en nog een korte verontschuldiging er achteraan mompel voel ik hun ogen in mijn rug branden. Meestal zou ik mij dan niet op mijn gemak voelen, maar niet nu. Nu heb ik wat anders aan mijn hoofd. De telefoon. Als ik het weer zou moeten melden bij de baas, krijg ik waarschijnlijk net zoals de vorige keer een preek over die keer dat ik buiten een keer een handschoen was vergeten. Juist die ene keer dat mijn vader mij meenam naar buiten, moest ik het weer verpesten. “Ze kunnen daarmee je DNA traceren, wat deze hele organisatie in gevaar brengt,” hoor ik hem nog naschreeuwen in mijn hoofd. Hij was altijd al zo paranoïde geweest, daarom durft hij mij nooit meer naar buiten te laten gaan. Door iets stoms, wat gebeurde toen ik zes was.
Ik loop de sportzaal in en het ziet er verlaten uit. Behalve een roodharige lange meid. Ze is druk bezig en ik schat in dat ze wenst niet gestoord te worden. Vervolgens ga ik naar mijn persoonlijke locker en open hem. Jammer genoeg is hij leeg. Ik raak nog meer in paniek en weet nu echt geen plek meer te noemen waar ik hem mogelijk heb achtergelaten. Dan loop ik langs een sporttas die met de rits open op een houten bankje staat. Uit mijn ooghoek zie ik een beeldscherm. Mijn blik gaat er meteen naar uit. Ik zoek naar een krasje in de rechter bovenhoek. Ik vind hem en ik kan mijn geluk niet laten door een klein vreugdes dansje te doen. Met mijn hand in mijn mouw grijp ik het apparaat en stop hem in mijn broekzak. Mijn hart zakt weer terug vanuit mijn keel naar zijn normale plek en ik verlaat de zaal zonder dat het meisje ooit heeft doorgehad dat ik er was geweest.
Mijn kamerdeur vliegt open, ik draai me om en spring naar achter, om mezelf vervolgens te laten vallen op mijn bed. Een tweepersoonsbed. Ik ben een van de weinig wetenschappers die een tweepersoonsbed heeft, maar de rest vind het redelijk onnodig, of die krijgen het niet voor elkaar om er ook zo een te regelen bij Daniel, of mijn vader. Ik ben daarnaast ook een van de weinige die hem nodig heeft, voor het geval ik weer bezoek krijg. Mijn vinger gaat als een sneltrein en sneller dan ik had verwacht had ik mijn inbox al geladen. Van Leila had ik een bericht gehad dat alles goed is gegaan, en ze naar bed is gegaan. Snel start ik een chat met Tyler en ik meld dat ik mijn telefoon weer terug heb. Op dat moment begint hij te typen en waren we nog ruim een een uur bezig met chatten voordat ik in slaap viel met mijn kleren en schoenen nog aan en mijn telefoon in mijn linkerhand.

Peeves
Wereldberoemd

Peeves schreef:
Daniel maakte kort oogcontact met Isabelle voor hij zijn blik liet glijden over de instrumenten die tussen hen in uitgestald lagen. 'Verdoof Dylan geheel, en zorg er verder voor dat hij niet te veel bloed verliest en dat ik de juiste spullen toegereikt krijg.' Zonder te wachten op haar begon Daniel uit te rekenen op welke plek hij het beste de incisie kon maken, en toen hij het punt gemarkeerd had ging hij er met een scheerapparaat doorheen. Plukken blauw haar vielen achteloos op de grond en Daniel schopte deze verstoord weg. Pas toen Dylan helemaal onder zeil was gezakt wilde hij de operatie beginnen; het brein was een gecompliceerde plek en onverwachte bewegingen kon hij nu niet hebben. Een verandering in de verkeerde plek zou kunnen resulteren in drastische wendingen van Dylans gesteldheid, al was het maar een kwestie van millimeters. Toen de jongen eindelijk doodstil lag en alleen traag ademhaalde, begon Daniel de welbekende basistests met de hulp van Isabelle. Vlak voordat hij de allesbetekende incisie maakte, haalde hij nog eens diep adem.
Bloed sijpelde soepel over het gladde mes dat steeds verder in de scalp verdween alsof het boter was. Zijn lichtblauwe handschoen kleurde op een paar plekken donkerrood maar de druppels drongen niet door het latex heen. De gehele operatie bleef Daniel doodstil van de concentratie, op een paar woorden na tegen Isabelle wanneer hij haar de opdracht gaf hem iets toe te reiken of de toestand van Dylan te checken. Na wat zeker een halfuur moest zijn geweest knipte Daniel de hechting los en controleerde of deze goed vast zat. Het zou zeker niet gewenst zijn als Dylan in zijn slaap zou sterven door een losgeschoten hechting. Zorgvuldig depte hij het laatste bloed op en hij zette toen een stap achteruit. Op het aanrecht achter hem dreef een minuscuul roze object in een dikke vloeistof; het overblijfsel van de ingreep en het deel van Dylans brein dat zijn lichaamstemperatuur in toom hield. Het regelde helaas ook zijn drang om te overleven, dus er was een grote kans dat Dylan hierna een stuk minder eetlust zou hebben.
'Ga maar naar bed, je bent klaar hier.' Daniel maakte het bed van Dylan los en gebaarde Isabelle dat ze hem terug naar zijn kamer moest brengen. 'En eh- bedankt voor je hulp,' gromde hij voordat hij snel zijn rug naar haar toe draaide en nog een notitie aan de wetenschappers die voor Dylan zorgden maakte om ze te waarschuwen dat hij minder zou willen gaan eten. Hij stond ze toe geweld te gebruiken om ervoor te zorgen dat hij de benodigde voeding binnen kreeg. Daniel tilde zijn hand op om in zijn ogen te wrijven, bemerkte dat hij zijn handschoenen nog aan had, inclusief bloed van Dylan, en schakelde toen over op zijn onderarm. Het versleten stof van zijn labjas prikte pijnlijk in zijn oogkassen waardoor hij zijn ogen nog stijver dichtkneep en er een rilling over zijn rug liep. Hij gooide zijn handschoenen weg, vouwde het briefje slordig op en bracht het nog snel naar het postvak van de geadresseerde waarna hij eindelijk naar bed vertrok voor de tweede keer die nacht. Hij was niet eens geïnteresseerd meer in de tijd; hij snakte alleen naar nog een paar uur nachtrust voordat hij de volgende ochtend de nieuwe experimenten zou inspecteren. Toen hij in bed lag sloot hij zijn ogen en viel vrijwel gelijk in slaap.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Aurora had gehoord hoe een jongeman de zaal binnenstapte en geluid maakte, maar het kon haar nauwelijks schelen wat hij van plan was. Ze was te gefocust bezig met haar vechtsessie dat ze hem niet meer dan een blik gunde vooraleer ze opnieuw haar frustratie uitte in het slaan tegen een boksbal. Zo gefocust zelfs dat haar zicht niet meer een boksbal was, maar een gebeurtenis, die zich jaren hiervoor had afgespeeld in haar thuisland.

''Um mil?'' vroeg ze uitdagend. ''Acordo.''

Ze verloor haar tegenstander nooit uit het oog. Onoplettendheid zou weleens fataal kunnen aflopen.

Het zweet droop van haar voorhoofd af, viel in druppels neer op haar borst en binnen de kortste keren zat ze onder het vocht. Ze duwde haar kin in de richting van haar borst zodat haar kin in ieder geval beschermd werd van de arm waar ze scheetsgewijs een krachtige vechtslag mee uitdeelde. Haar vuist raakte volop haar slaap en ze zag direct daarna gebeuren hoe haar tegenstander ietwat zwak achteruitdeinsde.
De hele menigte ging in rep en roer. Hoewel haar supporters in de minderheid waren, produceerden zij een geluid dat boven alle andere geluiden kwam. ''Pug! Pug! Pug!'' Een voldane grijns wist te verschijnen op haar gelaat, desalniettemin verdween het als sneeuw voor zon. Ze was zo bezig met het gejuich van haar 'vrienden' dat ze haar concentratie verloor en ze zo voor het eerst geraakt werd in het gezicht. Signalen van pijn stroomden door haar lichaam, maar pure agressie was het enige wat ze durfde te tonen in haar daar opeenvolgende handelingen. Ze ontweek de tegenstanders intense bewegingen geraffineerd, terwijl ze haar meerdere malen in het gezicht sloeg en tegen haar dijbenen aanschopte. Binnen een paar tientallen seconde, aanvoelend als minuten, wist ze Adoria zodanig te pijnigen dat ze zich het slachtoffer maakte van haar vulgaire stoten. ''Ganso.'' Grof spuugde ze het bloed in haar mond op de grond. ''Nunca subestime uma ruiva.''

--

Um mil » 1000
Acordo » Akkoord
Ganso » Stomme idioot
Nunca subestime uma ruiva » Onderschat nooit een roodharige

Pug is haar bijnaam, afkomstig van het woord 'Pugilista' wat in het Nederlands betekent 'Vechtjas'. Je spreekt het uit als 'poes' dus niet als 'puk' of iets in die richting.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Isabelle zag vanuit haar ooghoek dat Daniel naar haar keek, en voelde tot haar grote verbazing een korte rilling over haar rug lopen. Het voelde vreemd dat hij opeens oogcontact met haar zocht, ook al was het voor maar een seconde. Hij had haar altijd al wat ontlopen en alleen maar aangesproken als het hem uitkwam, voor de rest was ze gewoon als een soort vreemdeling voor hem. Gauw schudde Izzy die gedachte van zich af en luisterde ze naar hetgeen wat hij te vertellen had. Ze knikte kort en verdoofde Dylan gelijk. Izzy voelde de zenuwen nu wel een beetje opkomen, maar wist ze nog wel goed te onderdrukken. Ze had nog nooit zo'n experiment gezien, echt nog nooit. Het was dan ook vrij bijzonder dat zij hierbij betrokken was, althans, dat vond zijzelf dan.
Tijdens het experiment was er een ijselijke stilte in de ruimte. Af en toe hoorde ze Daniel om een gereedschap vragen, maar voor de rest was hij doodstil bezig. Zijzelf sprak echter ook niet zo heel veel, puur omdat ze te gefocust was op de handelingen die voor haar neus werden verricht. Het was schitterend om te zien hoe Daniel zo met Dylans brein bezig was, puur omdat zij het nooit zou kunnen. Dat was dan ook één van de redenen waarom zij meer in het lab zat: ze was bang dat ze wat fout zou doen. De gedachtes leidde haar ietwat af, maar ze zette het maar gauw weer van zich af. Niet zo aan denken joh, dacht ze bij zichzelf. Opletten, en niks anders doen.
Na ongeveer een half uur was het klaar. Daniel depte gauw nog wat bloed weg bij het hoofd van Dylan en zei toen dat Izzy klaar was. Ietwat opgelucht dat er niks fout was gegaan nam ze het bed van Dylan over en liep ze naar de deur. Kort draaide ze zich nog om toen Daniel haar bedankte voor haar hulp. Izzy fronste haar wenkbrauwen en schudde maar gauw haar hoofd. 'Je hebt het goed gedaan, Daniel,' zei ze nog voordat ze kamer verliet met Dylans bed.
Toen ze weer in Dylans kamer stond zuchtte ze diep. Isabelle kon nog steeds niet geloven wat er net allemaal gebeurde. Het is zo bizar om te denken dat iemand in het brein van zo'n jongen kan komen en er van alles mee kan doen. Kort keek ze naar Dylan, maar algauw sloeg ze haar ogen weer neer. 'Dag Dylan,' zei Izzy nog voordat ze kamer uitliep en de deur weer op slot deed met de chip in haar pols.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Haar blik veranderdevan starend naar geschrokken toen de deur van haar cel met een ruk open werd getrokken. Een man met een neutraal gelaat wandelde de kamer binnen, alsof hij geen gevoelens tot zijn bezit had. "W-wie ben je en wat doe je hier?" bracht Micah met een ontzettend angstige stem uit tegen de onbekende man. Geen antwoord werd eraan vuil gemaakt. In plaats daarvan, werd ze met haar arm van het bed afgesleurd en trok hij haar hardhandig de cel uit. Geen enkel verzet kon ze tonen sinds zijzelf een stuk minder krachtig was en haar tengere, kleine en vooral lichte lichaam zeer makkelijk mee te sleuren viel. Meteen kwam ze de koude lucht die rondhing in de hal tegemoet, het was er nog kouder dan de bijna lege kamer waar ze de afgelopen paar uur voor haar uit had zitten staren. "Waar gaan we heen?" Zonder enige waarschuwing werd ze als een levenloos voorwerpt uit de kamer getrokken, maar de verklaring die haar verschuldigd was kreeg ze echter niet. “Waar gaan we heen?” stelde ze haar vraag nogmaals, hoewel ze ook ditmaal een stap dichter bij de reden kwam.
In een mum van tijd stonden ze voor de kamer met 126 als nummer en desondanks de man stopte met wandelen, versterkte hij zijn greep rondom haar beide armen, bijna blauw geworden door zijn kracht. Een jongeman gekleed in een roodgekleurde coltrui en een jeansbroek, trok haar aandacht nadat ze haar weg, al dan niet vrijwillig, door de kamerdeur had gebaand. De bekommering viel overduidelijk van haar gezicht te lezen terwijl ze haar ogen door de gehele kamer liet glijden, onwetend war haar te wachten stond. In een handomdraai zat ze op één van de twee stoelen, stevig vastgegespt zodat ontsnappen onmogelijk was.
Geen blik durfde ze de jongeman te schenken, vertrouwensgevoelens waren ver te zoeken. Slechts de wantrouwigheid gecombineerd met beklemming gierde door haar lichaam, met als gevolg dat het tempo van haar hartslag veranderde naar een uitermate snelle tijdsmaat. Enkele woorden van de jongen, die zichzelf eerder had voorgesteld als ‘dokter Nine’, drongen haar gehoorgang binnen, alhoewel ze belangen na niet alles had gehoord. Voor een kort aantal tellen draaide ze haar hoofd naar de jongen op de stoel naast haar toe, maar al snel keek ze weer simpelweg voor haar. Het duurde een tijdje vooraleer Micah besloot haar mond te openen en enkele woorden uit te spreken. “I-ik weet het niet…” bracht ze met een trillende stem vol angst uit. Niets kon ze bedenken, geen waarheid of leugens, helemaal niks. Micah bezat verscheidene angsten. Het waren er zodanig veel dat ze geeneens wist welke angst het juiste antwoord bleek te zijn. De druk die met de vraag verbonden was, maakte het alles behalve makkelijker om het goede antwoord te bedenken. Daarnevens kon haar beantwoording tegen haar gebruikt worden, wat vermoedelijk de aanleiding was naar zijn vraag. Haar allergrootste angst in geuren en kleuren uitleggen kon veel negativiteit veroorzaken, maar het verzwijgen van de waarheid evenzeer evenzeer.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Inmiddels was er een hele tijd aan hem voorbijgegaan. Althans, voor zijn gevoel in elk geval. Het gesprek dat hij en een meisje door hadden gezet, was sneller dan hij gehoopt had, gestrand. Hij mistte de klanken die de stilte deden verbreken in zijn cel. De manier waarop ze tegen hem sprak alsof hij meer was dan enkel een proefpersoon, en boven alles het contact dat hij zo gemist had. Ethan vond haar interessant, zodanig dat hij meer van haar wilde weten dan enkel haar naam. Anna liet immers de aanwezigheid van anderen blijken aan hem. Het bijzijn van andere overlevenden in dezelfde hel als waar hij in terecht was gekomen. De onbekende liet hem enigszins geloven in een uitweg, maar die hoop werd al gauw terug de grond in geboord. Zware voetstappen in de gangen en het luide gebons op de deur, zorgde ervoor dat Ethan in alle haast terugkeerde in vechtmodus.
Zijn handen plaatste hij vastberaden op een vijftal centimeters voor zijn gezicht. Niets dat hij kon verliezen, kon maken dat hij zich terugtrok en zichzelf vrijwillig mee zou laten slepen. De schroef kon zijn enige voordeel zijn in de zoektocht naar een uitweg, maar deze had hij allang verhuld in de stof van de harde matras. Enkel zijn waardigheid en eventueel zijn recht op een goede behandeling kon hij op deze wijze op het spel zetten. Desondanks deed hij bij binnenkomst van de bewakers niet anders dan zich schrap zetten en impulsief een aanval op de bewapende mannen voortzetten. De vier gedaantes in de deuropening gaven hem geen angst. Al helemaal niet met het trekken van de tasers uit hun uitrusting, maar zijn pogingen hadden wederom geen goede uitkomst. Op de rake uithaal naar een van de bemanningsleden na, gericht op de kaak en neus van de onbekende, had hij geen kans om ze te laten boeten ofwel zijn haat kenbaar te maken. De stroomschok in zijn nek stak er een stokje voor, waarbij hij niet anders kon dan zich mee te laten slepen uit de leegte, die Ethan zijn verblijfplaats moest noemen.

"Jullie kunnen dit niet maken!"
Woedend moest hij zich laten meeslepen door de gangen van het gebouw. Zijn voeten die hem doorgaans ergens brachten waar hij maar wilde, lieten hem onderwijl in de steek. Piepend en glijdend bleven zijn schoenzolen in aanraking komen met de keiharde vloer. Zijn benen hingen slap onder zijn bovenlijf. Geen kracht kon hij erop uitoefenen, net als zijn armen die haast fijngeknepen werden door de guardians. Twee handen omklemden hem volledig en doende alsof hij een klein kind was werd hij meegevoerd. Zijn gevloek bleef hoorbaar door de ruimte gaan, maar anders dan woorden uitspreken, kon hij niets. De bevelen in zijn hersenen om te vechten tegen de bewakers kwamen amper over. Het scheen al een wonder opzich te zijn dat hij zijn oogleden omhoog kon houden na de injectie, laat staan zijn lippen kon bewegen. Naar hoe hij het zag was hij gewend geraakt aan de dosis verdoving na er elke keer aan blootgesteld te zijn geweest.
Suf aanschouwde hij een van de laboratoria bij binnenkomst. Zijn ogen kon hij intussen amper meer openhouden van het verdovingsmiddel, en tevens bracht hij niets meer naar buiten dan zijn laatste beetje commentaar. "Laat me los, verdomme," siste hij traagzaam. Proberende om zijn zicht goed te houden, knipperde hij enkele keren met zijn ogen. De omgeving vormde een grote blur rondom hem. Meer dan schimmen, een paar meubelstukken en een gigantisch beest viel er alles als een waas om hemzelf heen. Kleuren gaven hem de enige aanwijzingen die hij kon vinden, en hieruit bleek dat er meerdere aanwezigen waren. Een uitweg van deze chaos kon hij echter nergens bespotten. Geen route die hem weg kon leiden van al het andere. Sterker nog; hij zat volledig opgesloten net als enkele minuten geleden in zijn kamer. Radeloos deed hij voor de zoveelste keer een poging de greep op hem te verbreken.

"Klootzak."

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Ethan dat is niet de manier waarop je mensen aanspreekt die je proberen te helpen. Ik weet dat het soms moeilijk lijkt, maar echt we hebben alleen het beste met jullie voor." legde Nine op zo'n typisch onderwijzerstoontje uit en gaf ondertussen het bevel de jongen in het marteltuig te steken. Er was hem altijd aangeleerd dat het beter maken van deze proefpersonen voor hun eigen goed was. Ze zouden sterker worden dan gewone mensen, beter in staat om zichzelf en anderen te beschermen. Natuurlijk gebeurde zoiets niet zomaar. Er zouden dingen voor moeten worden opgeofferd, maar in het einde was het, het waard.
De jongen werd in de ijzeren stier gestoken. Het luik werd stevig dichtgeschroefd. Het was een interessant apparaat. De holle buik deed dienst als een klankkast, waardoor zijn geschreeuw als het brullen van een beest of het loeien van een stier zou klinken. De rook zou langs de neusgaten van het dier naar buiten komen, net alsof het werkelijk leefde en zich voedde op de pijn van een ander.
"Micah je lijkt me een slimme meid. Hopelijk ben je, je er wel van bewust dat 'ik weet het niet' niet het correcte antwoord is. Dit is natuurlijk je eerste keer, dus ik geef je nog een laatste kans voor het vuur aan gaat. Wat is je grootste angst?" Weer bleef een antwoord uit. Nine knikte naar de bewakers. "Hoe langer jij je mond gaat houden, hoe erger dit wordt voor Ethan. Wil je hem dan echt zoveel pijn laten leiden? Het is niet zo moeilijk hoor. Je moet gewoon juist antwoorden op mijn vraag." Om eerlijk te zijn was dit niet wat Nine had gepland. In zijn hoofd had ze al van de eerste keer een antwoord gegeven. Was hij niet imposant genoeg overgekomen? Was ze misschien toch achterlijker dan hij had verwacht? Hij gaf opnieuw en opnieuw het bevel om het vuur hoger te doen oplaaien. De bewakers keken hem twijfelachtig aan. Als hij zo doorging zou Ethan sterven. Toen hij voor de vijfde keer het bevel wou geven knalde de deur open. Een nieuwe groep bewakers zorgden er niet alleen voor dat het vuur meteen werd gedoofd en Ethan terug de kamer in werd gezet. Ze richtten zich ook op Nine en bonden zijn polsen vast op zijn rug. "Wat heeft dit te betekenen!" riep de jongen uit.
"Sorry dokter, bevelen van hogerop. Laat ons zeggen dat u net wat te ver bent gegaan. Morgen zal u een gesprek hebben met de andere professoren over hoe u hoe experimenten verder moet aanpakken. Deze twee worden terug naar hun kamers gebracht."
Nine was razend. Hoe durfde ze zijn experiment te verstoren. Het was hem bijna gelukt. Micah had op het punt gestaan hem te vertellen wat hij wilde en toen moesten ze alles zo nodig verpesten. Zijn ademhaling was onregelmatig. Hij probeerde zichzelf te kalmeren, want als hij niet deed wat hem werd opgedragen zou ook hij getasered of verdoofd worden. Voor Micah de kamer uit werd gebracht richtte hij zijn blik op de hare. "Nu heb je tijd genoeg om over je antwoord na te denken. Hopelijk weet je de volgende keer wel juist te antwoorden, want blijkbaar is de tweede keer in de stier, des te pijnlijker." De bewakers namen hem mee naar zijn kamer. Eigenlijk was het een cel. De deur ging dan ook op slot tot morgen ochtend. Het enige verschil was de naam en het interieur wat net iets huiselijker was.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Dylan was niet bepaald blij dat hij hier op deze tafel lag, terwijl hij zich niet kon bewegen en die man vlak boven hem stond. Hij had totaal geen idee wat er met hem kon gebeuren. Hij zou misbruikt kunnen worden op seksueel gebied en zich niet kunnen verzetten, maar tegelijkertijd konden er ook andere dingen gebeuren. Hij wist niet waar hij in verzeild is geraakt. Hij wist niet wat er om hem heen gebeurde en wie deze man en vrouw om hem heen precies waren. Nog steeds verwachte hij elk moment zijn vader, die tevoorschijn zou springen, maar die bleef weg.
De woorden, verdoof Dylan geheel, en zorg ervoor dat hij niet teveel bloed verliest, bezorgden Dylan de kriebels. Waar zij hij bloed door verliezen? Wat waren ze hier met hem van plan?
Vanuit zijn ooghoek zag hij hoe de volwassen man zijn haar begon af te scheren. Zijn zwarte lokken met felblauwe puntjes, waar hij altijd trots op was geweest, vielen achteloos op de grond en werden weggeschopt. Zijn vader was altijd tegen deze haarkleur geweest. Een jongen hoorde zijn haren niet te verven, volgens hem. Dat was voor vrouwen bestemd. Daarom deed Dylan het ook. Om zijn vader dwars te zitten. Te laten merken dat hij zelf wel zou beslissen wat hij zou doen. Zijn haren waren van zichzelf donker bruin, maar zwart leek hem ook mooi. Zeker met die blauwe puntjes die fel afstaken tegen het zwart.
Langzaam voelde hij zich wegzakken door de verdoving van de vrouw. Voor zijn ogen verschenen zwarte vlekken, al probeerde hij helder te kijken. Hij moest gewoon helder blijven kijken, een andere keuze had hij niet. Hij wilde niet wegvallen. Hoewel hij al overgeleverd was aan deze man en vrouw, wilde hij niet nog meer overgeleverd aan hen zijn. Hij moest en zou zich verzetten, koste wat het kost.
Zijn gedachten, die ondanks zijn verlamming net nog helder waren, begonnen weer wazige troep te worden. Net als toen hij de kamer of anders gezegd cel waarin hij net zat opgesloten, uit werd gehaald. De zwarte vlekken voor zijn ogen, begonnen het kleur en de scherpe beelden op te slokken. Het gene dat hij nog kon zien, was niet meer helder en scherp. Sterker nog, het was zeer vaag aan het worden. Milan kon het eigenlijk niet meer zien. Het enige wat hij nog zag waren vreemde, vage vegen. Vegen die als een draaikolk van kleur voor zijn ogen waren. Hij zag de kleuren een beetje vaag, alsof er een mist voor zijn ogen zat. Maar ondanks de kleuren, zag hij verder niets. Hij kon onderscheiden dat er iemand boven hem hing, waarvan hij vermoede dat het de man was, die nog meer haar aan het afscheren was, maar het kon ook zo de vrouw zijn.
Ook de geluiden om Dylan heen begonnen te vervagen. Zachter te worden. Hij wist dat de man en vrouw nu waarschijnlijk met elkaar zouden spreken, hoewel zijn gedachten een rommeltje waren, had hij dat vermoeden wel. Toch kon hij hen niet goed verstaan. Het was alsof de man en de vrouw zo'n vijftig meter bij hem vandaan waren en spraken. Steeds verder en verder gingen ze bij hem weg staan, leek het wel, ondanks dat de vlekken nog steeds voor zijn ogen waren. Toen kon Milan zijn ogen niet meer open houden. De zwarte vlekken, overspoelden de gekleurde vlekken. Slokten ze op en verdronken het in hun duisternis. Dylan zijn ogen vielen dicht en langzaam zakte hij ook in een diepe, diepe…. Ja wat was het eigenlijk? Dylan zou het zich niet kunnen herinneren, als hij later wakker zou worden. Een diepe niets zou je het misschien kunnen noemen?
De minuten tikten voorbij, al had Dylan geen idee wat er met hem gebeurde. Hij kon niet nadenken, hij kon niet horen en niet zien. Het was alsof hij in een geluidsdichte, zwarte kamer opgesloten zat. Zijn lichaam kon hij niet voelen, wat er met hem gebeurde? Hij had geen idee. Het lukte hem ook niet erover na te denken.
Hoeveel tijd er voorbij ging, dat wist Dylan niet. Maar uiteindelijk lukte het hem zijn ogen te openen. Meteen overspoelde een onbeschrijfelijke pijn hem. Een pijn, afkomstig van zijn hoofd, zijn brein. Alsof er in zijn hoofd gesneden was, er iets uit zijn brein gehaald werd, en hij vervolgens dichtgenaaid werd. Ook een gevoel van kou overheerste hem. Alsof zijn lichaam zijn temperatuur niet meer kon regelen en het gewoon ijskoud was in de kamer waar hij zich in bevond, wat hem ook niets zou verbazen. Zijn blik was door de pijn nog steeds een beetje vaag, terwijl een kreun zijn lippen verliet. Wat er gebeurd was? Hij wist het niet. Hij kon zich niets herinneren van toen hij door de oudere man werd meegenomen. Misschien dat die herinneringen terug zouden komen, als de pijn was verdwenen. Misschien ook niet.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
RIP cute orpg

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
gonna miss u all

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld