Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Empire Of The Lost

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"They always do, but believe me, they're just being their rude selves. It isn't you." Het gesnik dat zich vergrootte met elk moment dat hij meemaakte, hoorde hij met ietwat medelijden aan. De verdrietige uitdrukking op haar gezicht sprak erbij met niet veel beters om over te brengen. Het nam hem zijn zwijgen terug, althans, voor hoelang het mocht duren tot hij zijn denken weer op Kayley kon focussen. Met een kleine zucht beet hij op het binnengedeelte van zijn wang. "You're just.. I don't know, scared, I guess. That isn't a sin or something to be ashamed of," vertelde hij met zacht gemompel. "Everyone has those moments. It's tough to live right now, that's for sure." Een hard geluidsniveau kon amper bereikt worden aangezien zijn wang al lichtjes plat werd gedrukt door Hayley's rechterzijde van haar voorhoofd, doch deed hij geen moeite zijn mond volledig dicht te houden. De aanmoediging om haar weer beter te laten voelen was gewoonweg nodig, of ze het nou van hem achtte of hij het enkel aan zichzelf beval zodat hij geen tranen meer aan hoefde te zien langs haar prachtige gezicht. "You don't have to ask." Hoe hij dan eerder een zekere afstand van anderen nam om geen contact aan te hoeven gaan, laat staan aanrakingen die zijn hand nu veroorzaakte langs haar schouders gepaard met zijn arm die er lag te rusten, had Kian zich eroverheen gezet. Alsof ze elkaar al jaren kenden, probeerde hij een kalmte over te brengen op het meisje naast hem. Het was ver te zoeken in de kamer, echter, dat bleek wel. Hijzelf kon als een onhandig geval beschouwd worden als het aankwam op troosten. Hij had het nooit geleerd, tevens zijn ouders - merendeel gesproken over zijn vader - er nooit aan deden. Van hem werd gedacht dat hij het allemaal zelf afhandelde en geen traan over zijn wang liet rollen, precies een van de redenen waarom hij wellicht wat stug over kon komen, al dan hij het niet zo bedoelde.
De gelopen tranen liet Kian de vrije loop gaan. Het vocht deerde hem, liet hem enkel meer dubben over hoe hij ermee om moest gaan maar toch besloot hij dat het het beste was om haar uit te laten huilen. Haar tranen wegvegen zou er meer opleveren, daarbij bezat hij het recht niet om haar te dwingen op te houden zodat hij zich weer een beetje op zijn gemak kon voelen. Traag wreef zijn duim wat langs haar bovenarm, de plaats waar zijn hand op rustte nadat hij haar een paar minuten geleden in zijn armen had genomen. "Hopeless, is something they want you to feel. Yet, if you were actually hopeless, you wouldn't have been here in the first place. As a human being, Hayley."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"But I don't understand. Don't they have better things to do then acting so disrespectful?" vroeg Hayley onbegrijpend. Dat iedereen poeslief was, viel compleet buiten haar verwachtingen, al was het inhouden van hun verscheidene verwijten niet te veel gevraagd, toch? Het viel gewoonweg moeilijk te geloven, doodwensen sprak iemand niet zomaar uit. De woorden die ze naar haar toegegooid kreeg beangstigde haar. Meenden ze daadwerkelijk wat ze zeiden? Vertrouwen deed ze er zeer weinig, slechts Kian begon ze ietwat te accrediteren. Zelfs over Arabella wist Hayley geen mening te bedenken sinds ze merkte dat Nash, de jongeman die nog het meest bedreigend was, haar vriend was. Zij had haar naar het kamp gebracht, maar was ze daadwerkelijk hoe ze dacht dat Arabella was? Of was ze precies hetzelfde als Nash? De gecompliceerde bedoening verwarde haar, maakte dat ze nergens meer vertrouwen in had en daar hoorde ook haarzelf bij.
“It is something for which I should be ashamed of. I'm crying like a child." Desondanks Kian overduidelijk uitsprak dat hij het doodnormaal vond, was haar mening anders. Ze mocht zich verdrietig voelen, dat was gewoonweg onvermijdbaar. Haar tranen daarentegen moest ze leren inhouden. Het was een teken van zwakte, liet haar machteloos overkomen en ook al was dat ook hoe ze zich voelde, wilde ze het voor haarzelf houden. Haar eigen gehuil maakte de onzekerheid alsmaar groter. Misschien meende de jongen zijn woorden geeneens en sprak hij het enkel uit om aardig over te komen? Misschien durfde hij niks anders en was het een poging om haar beter te laten voelen? Hoeveel moeite Hayley ook deed, de tranen bleven lopen. Haar wangen waren vochtig en voelden plakkerig aan. Toch, bleef ze haar best doen het te stoppen. Wat had het voor zin? Ze zou zich nooit kunnen bewijzen als ze simpelweg zat te huilen en jammeren over alles wat ze had meegemaakt de afgelopen periode. Nee, ze moest juist het tegendeel bewijzen. Wellicht was Kian's hulp aannemen een goed idee. Ze kon het altijd proberen, toch?
Het masker dat in stukken gebroken was, probeerde Hayley weer te maken. Naarmate de minuten verstreken werden de denkbeeldige stukjes weer aan elkaar gelijmd, stuk voor stuk. Totdat de tranen eindelijk stopte. Voor een glimlach, die sowieso fake zou zijn, was het echter nog te vroeg. “I don't know what's wrong with me. I'm just tired I guess and I'm mostly very emotional when I'm tired.”
Ze was hem dankbaar. Zeer dankbaar zelfs. Ondanks ze had opgemerkt hoe vreemd hij het troosten van iemand vond, sloeg hij erin, voor de tweede keer. “Why are you even so kind to me?"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"It's what they do. They scare you, it's a test to them. Some sort of game, to see if you're worth fighting for."
Het voortgezette ritueel had iedereen moeten doorstaan. Het was nou eenmaal de gang van zaken, hoe zij vonden dat het moest lopen zodat ze een goede crew van overlevers samen konden stellen. Elk had een groot deel weg van de bendes uit het verleden. Kille maskers speelden een rol van onschatbare waarde, hetzelfde voor hun gedrag en de afstandelijkheid waarmee ze elkander aanpakten. De ijskoude 'attitude' had bijna elk in bezit, tevens hijzelf het ook had om te moeten overleven. Het waren de tijden waarin ze gewoonweg verplicht waren om zo te doen. Zo konden ze overleven, tenslotte konden gevoelens leiden tot een zaak waar geen van allen op zat te wachten; de duistere tijden en uiteindelijk een gruwelijke dood om te sterven, lag dan voor de boeg.
Een nieuwe zucht slaakte hij. Zachtjes en wel, haast onhoorbaar voor zich uit. Het frustreerde hem geenszins hoe Hayley haar emoties uitte. Vreemd genoeg vond hij het wel prima hoe het was, gaf hij geen weerstand over haar manier van handelen van 'slechte' gebeurtenissen. Het was zichzelf waar hij mee inzat. Hij vroeg zich af wat er mis met hem was, waarom hij niet zozeer om kon gaan met gevoelens als zij dat leek te kunnen. Het zat hem dwars, wetende dat hij alles wegschermde en doorging alsof er nooit iets plaats had gevonden, simpelweg omdat hij niet wist hoe hij het anders moest doen. Zijn grip op haar schouder verzwakte geleidelijk aan. Hij trok zich terug, besluitend dat het genoeg was geweest, volgend door het halen van een hand door zijn haar - een onafgeleerde gewoonte in zijn radeloze buien -. "Because, sometimes, that's what people really need," gaf hij al murmelend weer. "Someone who'll listen to them. Besides.. I can't stand crying, nor knowing someone hides in my room while everyone else goes on with what they're doing."
Hoe hij er anders mee om moest gaan, kon hem amper meer baten. Meer dan zijn best doen kon hij immers niet. Hoe fijn het ook had gevoeld om een levend wezen naast zich te hebben, haar warmte te kunnen voelen tegen zijn huid, had het geen zin meer. Hij behoedde zich voor al het gevaar en wel door afstand te nemen. Naar wat zijn vader hem had geleerd, was het het beste wapen om te gebruiken. Zich afsluiten voor de werkelijke schade aangericht kon worden. Des te meer mensen van hem wisten of hem leerden te kennen, des te zwakker hij zou zijn. Bedenkelijk trok zijn gelaat bij met een gevolgde stilte.

"There are two things you can do, actually.." Zijn beide handen bewoog Kian naar zijn hoofd, het laten rusten langs zijn huid om zo voor even afgemat zijn ogen te kunnen sluiten. "Either, you're gonna outrun everyone and you're gonna sit here all night, or you kill 'em with kindness and show your face at the campfire. You're choice, bandit."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Well... It's a very stupid game," was het eerste dat Hayley wist uit te brengen. Natuurlijk was ze het niet waard om voor te vechten, ze was een nietsnut. Hayley kon niks anders dan hun gelijk geven over de uitgesproken woorden, hoe naar ze ook overkwamen. Of ze zich daardoor liet ontmoedigen was een ander verhaal. Als hun een spel met haar speelden, kon zij evengoed hetzelfde doen. In dat geval had ze nog twee opties over; het spel meespelen of haar eigen spelregels bedenken. Meespeelde stond synoniem voor haarzelf overgeven, zich mismoedig laten uitschelden voor nutteloos en vluchten. Desondanks dat het allermakkelijkst leek, klonk haar andere optie ietwat interessanter. Ze wilde niets liever dan elkander die haar nodeloos had genoemd, vol verbijstering achterlaten, laten zien dat ze toch bruikbaar was in deze gevaarlijke periode.
"Thank you," zei Hayley. Voor de tweede keer had hij haar zonder moeite kalm gekregen. Kian had de nutteloosheid die ze voelde gedeeltelijk weggedreven wat maakte dat haar vrolijkheid en optimisme iet of wat was teruggekeerd. Ze was het een bedankje verschuldigd, het was nochtans het minste dat Hayley kon doen. Haar laten slapen in zijn kamer was al een daad die weinigen zouden verrichten, liet staan de moeite doen om haar op te vrolijken. Kian had gelijk, ze had oprecht iemand nodig gehad die naar haar wilde luisteren en blijkbaar was hij de enige die in staat was de rol van een luisteraar op zich te nemen, de enige jongeman in het kamp die wist wat respect inhield.
"Bandit? Original nickname," vertelde ze en desondanks haar verdriet van zonet, werd een licht gegrinnik hoorbaar tijdens dat ze haar woorden uitsprak. Nog nooit eerder had iemand haar die naam gegeven, of überhaupt een bijnaam gegeven. De enige individuen waarbij ze het kon herinneren, waren haar ouders, een vrij logisch iets en Finn, één van haar overleden goede vrienden die haar altijd aansprak met de naam 'Hayls".
"I go for the second option," bracht ze uit. Wanneer ze zich opsloot, kregen ze wat ze wilden. Als ze meeging naar buiten, doende alsof het haar niks kon schelen, kon zijzelf er misschien nog wat plezier uithalen. Aan haarzelf opsluiten in zijn kamer had ze niks, dat zou de situatie verergeren en het teken geven dat waarmee iedereen ook bezig was, hen lukte.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I know it's stupid, but you just gotta deal with it. Prove to 'em you deserve to stay here." Ze wist dat hij niet veel anders kon vertellen over zijn 'vrienden' dan hoe ze waren. Hij kon zich bedenken zonder enige moeite hoe ze in elkaar zaten, hoe zijn beginperiode hier was geweest nog geen jaar geleden. De geschiedenis herhaalde zich en zij stond daar machteloos buiten. Enkel haar eigen wilskracht en een beetje koppigheid kon verandering brengen in hoe ze zich voelde, in hoe ze zich gedroeg tegenover de rest. Meer dan dat kon zij niet doen, hetzelfde dat ook voor Kian gold.De lakens onder hem sloeg hij ietwat weg. Zachtjes weggestreken langs zijn eigen lijf om het net over de rand te laten vallen. Zijn gedachten leken hem wederom af te willen leiden, maar deze keer gaf hij er niet aan toe en bleef hij bij de realiteit, al dan het van hem vergde zijn blik voor de zoveelste keer op het meisje naast hem te moeten laten vallen. "There's nothing to worry 'bout. I'll teach you how to use some weapons after the campfire," zei hij haar gewillig. "I'll go on all night if I have to." Hoe ze dan ook geen idee had van zijn verleden of ervaringen, klonk het overtuigend genoeg om te bewijzen dat Kian geen nieuweling was. Hij had daarvoor te veel zelfvertrouwen. Te veel standvastigheid, dat zich weergaf in zijn groene ogen met een glimp dat fel verraadde dat hij het meende. "You're gonna be fine." Stilgevallen drukte hij zichzelf uiteindelijk overeind. Het geduld om te wachten was aan hem ontgaan, zelfs al had hij graag die hele avond in zijn eigen kamer gezeten om de rest buiten te sluiten. Zijn plannen om alleen te zijn en zich over te geven aan de laatste paar sigaretten in de bureaulade waren immers allang vergooid nu zijn kamergenoot er was, laat staan nu ze een kampvuur hadden. Een grinnik daartegen kwam wel naar voren. Hij hield van het geven van bijnamen, het was een gewoonte waarbij hij het niet kon laten. De naam paste wel degelijk bij Hayley.
Opstaand van het bed, zette hij een paar stappen naar voren. "Glad you feel that way." Eerst nog gedacht om naar buiten te lopen, hield hij zichzelf in toom en bleef hij staan nog geen paar meter van het bed. Hij kon haar hier niet zijn rug toekeren en vooruit lopen, toch? Zou dat niet aangeven dat hij net zo'n beest was als de rest van de bende? Met de twijfels in hem draaide hij zich uiteindelijk weer om, om zijn hand uit manieren uit te steken naar Hayley.

"C'mon, before all the freaks have eaten the entire marshmallow stash."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Hoe hard het ook klonk, wist ze dat hij enkel en alleen de pure waarheid vertelde. Nutteloos genoemd worden was iets dat ze niemand toewenste, maar hun persoonlijkheden waren onveranderbaar. Ze waren zelfzuchtig en laaghartig, maar moest ze zich daardoor laten doen? Die verschrikkelijke grijnzen van hun gezichten halen was hetgeen dat ze wilde en het enige dat haar wens kom waarmaken was door hen te laten zien dat ze alles behalve nutteloos was. Bovendien viel het omgaan met wapens aan te leren, een goed karakter kweken daarentegen was een stuk gecompliceerder. Hayley mocht zich gelukkig prijzen met het feit dat ze beland was bij Kian in plaats van één of ander zelfzuchtig persoon. Hij wist haar zelfs zo ver te brengen dat haar schaamte compleet verdween en zelfs de onzekerheid die ze door slechts die ene gebeurtenis had opgebouwd, verminderde. Hij had veel voor haar gedaan, en dat in amper één dag tijd.
"Well... Good luck with that," bracht ze uit, doelend op het feit dat hij haar zou helpen met de omgang met wapens na het kampvuur. "You're very good with peptalks, by the way, so thank you, really."
Lichtelijk ongemakkelijk beet Hayley op haar onderlip, onwetend wat ze moest doen of zeggen, totdat ze plotseling een hand naar haar toegereikt kreeg. Het was een simpele handeling die een zwakke glimlach op haar gezicht toverde. Zonder twijfel nam ze de hand aan waarna ze in no time overeind stond. Verbazingwekkend genoeg stond ze daadwerkelijk positiever in haar schoenen en klonk een kampvuur met de rest een stuk minder stressvol. Ze liet er geen gras meer over groeien en baande haar weg richting de uitgang van Kian's kamer om vervolgens haar weg verder te zetten naar de deur die als uitgang diende voor het huis. Eenmaal ze zich buiten bevond trok ze de mouwen van haar vest ietwat naar beneden om de koude lucht zo goed mogelijk te blokkeren. Hoe later het werd, des te kouder het werd, maar het het warme kampvuur, dat overigens al in zicht was, zou haar vast en zeker opwarmen. Voor enkele seconden bekeek ze de omgeving achter zich om te kijken waar Kian bleef. Alleen aankomen bij de rest ging namelijk nog een stap te ver.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Really? I honestly thought I sucked at givin' them."

Een kring van mensen bevond zich op een plek waar zij zich nog geen half uur geleden bevonden hadden. Onverplaatst van het punt waarbij ook zij hadden gestaan en zich hadden moeten verdedigen tegenover de bende en de oproerkraaiers van het kamp, onder wie Kian dan voornamelijk Nash en Dale verstond. Allen leken ze in vrede wedergekeerd te zijn. Marshmallows werden geroosterd boven een groot kampvuur, flessen drank werden doorgegeven om elk een slok af te staan aan hun naasten en tevens hun dierbaarste bezit, namelijk de sigaretten, met zijn allen te delen. Met hun komst veranderde het met geen fractie. Voor enkele momenten dacht hij nog aan hun blikken te kunnen ontgaan, wat tot zijn opluchting de avond voor het meisje slechts zou verbeteren. Doch ontkwamen ze er niet aan dat velen omkeken en hun blikken op hen lieten rusten, een hint van vijandelijkheid laten zien richting de nieuwe voor haar mislukte auditie. Hijzelf was het inmiddels gewend en overbrugde het met een glimlach; om Hayley niet te ontmoedigen, gebaarde hij naar haar om hem te volgen naar een van de overgebleven plekken langs het vuur. Een bank met een stuk of 3 lege plekken werd alvast door hem bezet gehouden, indien hij zijn vest wat beter overdeed om de kou af te schermen. In de nacht kon het er lage temperaturen bereiken die zelfs zijn aardig warm aangelegde lichaam niet zonder meer kon verduren.
"Okay, lets get this party started," weergalmde de stem van een van de oudere jongens, Raiden, door het rumoer. Het glaswerk in zijn hand opgeheven om het in de maneschijn te laten glinsteren en zo de aandacht van de anderen te trekken, die nieuwsgierig opkeken naar de spreker. "It's time for truth or dare, isn't it?" Een boel gejuich volgde daarna al snel. De gewoonte waarop Kian reageerde door een lach te laten verschijnen, een licht teken van plezier laten zien bij de gedachte. Typisch.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Well... Then think you were wrong."

Slechts enkele blikken had het gekost vooraleer Hayley zich even moedeloos voelde als voorheen, hoewel ze het ditmaal verborgen hield. De schaamte voor haar eerdere falende actie daarentegen was compleet verdwenen. Ze zijn het niet waard, hield ze in haar achterhoofd om haarzelf moed in te praten. Om de neerslachtigheid cryptisch te houden, deed ze niets anders dan elkander die haar een vijandelijke blik schonk, een blik met geen vreugde, noch somberheid terug geven. Hayley pretendeerde alsof hun meningen er niet toe deden, alsof het haar onmogelijk door de grond liet zakken. Zonder verder nog op de blikken vol haat te letten, volgde ze Kian's gebaar op en volgde ze hem naar één of ander bankje. Een behaaglijk kampvuur met elkander individu dat haar eerder nog had uitgelachen, was het laatste waar ze zin in had, maar Kian had gelijk; het zou de situatie slechts verergeren moest ze zich binnen opsluiten. Eenmaal ze zat duurde het nog geen seconde vooraleer ze uit automatisme haar armen ietwat over elkaar heen sloeg om de koude te breken. Hayley was de buitenlucht gewoon, al was de koudheid elke keer weer iets dat ze het liefst zo min mogelijk tegemoet kwam. Haar ogen liet ze subtiel over te mensen rondom het kampvuur glijden. Verbazingwekkend genoeg leek hun aandacht minder op haar gevestigd te zijn. Het laatste individu waar ze haar ogen op richtte was een blonde jongedame. Heupwiegend kwam ze eraan gewandeld, een tafereel dat vermoedelijk de aandacht van heel wat mannen trok en ook Hayley zou liegen wanneer ze zei dat het meisje niet bloedmooi was. Een glimlach ontstond op haar gezicht toen ze opmerkte dat haar nogal sierlijke loopje daadwerkelijk de aandacht van enkele jongemannen had aangetrokken. Die lach op haar gelaat aanhoudend zette de jongedame zich neer op het bankje, aan de andere kant van Kian.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het plezier wat zich voor een ogenblik had afgespeeld vanwege het vooruitzicht op het spel, vond zijn einde al daverend. Van zijn ontblootte tanden verging alles, een nu vermoeienis achtergelaten bij het aanzien van haar komst. Haar figuur stond uit tegenover alle anderen. Hij kon haar van verre nog herkennen, zonder om te kijken kunnen horen en zien dat ze haar weg naar hen toevond, want wie keek niet? Alle ogen van de jongeren gingen naar haar uit, het meisje dat tot zijn ontstemming weer haar plaats naast hem innam. Net zoals elke andere dag, wist ze Kian zo in de val te zetten dat ze wederom de kans kreeg om in zijn buurt te zijn. De aanwezigheid van Hayley leek haar niet minder te boeien. Ze zag haar als competitie en hierdoor als een uitdaging om te overwinnen.
"I've heard you play the guitar. Why didn't you tell me?" Verleidelijk ontstond een glimlach op haar gelaat, een teken van overdrijven waarbij geen uitstraling van oprechtheid een rol speelde. Hij kon vanuit zijn ooghoeken nog zien dat ze probeerde hem uit te dagen. Alison Grant was en bleef een voorspelbaar persoon, iemand waar Kian nooit veel mee had gehad, zelfs al had ze zo haar goede momenten.
Besluiteloos hief hij zijn schouders op, zich ietwat naar achteren verplaatst zodat hij weer recht kon zitten. "It isn't something important," kwam met wat tegenzinnig gemompel naar buiten. Een opmerking zonder veel inhoud, naar zijn mening, maar toch genoeg woorden om haar een antwoord te gunnen, voor wat het waard was. De verstevigende druk van haar hand tegenover zijn vingertoppen gaf echter aan dat het haar niet geheel zinde; verveeld speelde ze met zijn vingers, zich dichterbij geschoven om zo tegen hem aan te kunnen leunen. "But why? I think it's amazing," sprak ze hem tegen. "You know, it's só romantic if someone plays a song for you." Een hint die Kian noch hoopte niet te kunnen vatten, doch hij dit met gemak wel had; hij wist prima waar ze over sprak. "Hm, too bad we have better things to do now."
Van geluk op ongeluk wist hij te bekennen dat er een pakje sigaretten zijn kant op kwam, indien hij zijn kans schoon zag om zijn uitweg te kunnen vinden van de verwende blondine. Ongeboeid ontdeed hij zijn vingers van de hare. Een sigaret werd opgestoken in volledige zwijgzaamheid en, of ze het kon waarderen of niet, wendde hij zich tot Hayley, de ietwat beledigde blik van Alison genegeerd door beide redenen. Hij wist dat ze het haatte wanneer hij rookte, wellicht was dat wat hem nog meer ertoe aanzette om zich uit te leven en dit wel recht voor haar neus.
"You want one?" bood hij haar met een glimlach aan.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Of het nou verkeerd was of niet, nieuwsgierig volgde Hayley elk woord van hun conversatie. Interessante feiten over Kian werden luidop uitgesproken door de blondine die met slechte flirtpogingen de jongeman voor haar probeerde te winnen. Blikken met haat werden door de jongedame naar Hayley gericht, alsof ze haar vijand was. Wat ze had gedaan om de vijandelijkheid te verdienen was onzeker, maar het boeide haar zeer weinig. Het voor haar nog onbekende meisje mocht doen met Kian wat ze wilde sinds wat ze hadden slechts een vriendschappelijke band was, wat overigens onmogelijk meer kon zijn na die korte tijd. Desondanks de haat en de competitie die ze leek aan te gaan haar vrijwel niks scheelde, bleef ze het gesprek afluisteren. Zo nam ze waar dat Kian's leven interessanter was dan ze in de eerste instantie had gedacht. Het bespelen van een instrument was het laatste wat ze in hem had gezocht, maar was iets dat ze bij elkander individu die erin slaagde het te kunnen, fascineerde. Omdat het anders grofweg onbeleefd werd, besloot Hayley, hoe interessant ze het ook vond, hun gesprek te negeren, al dan niet met succes. Kian's antwoorden verbaasden haar echter. Ze had eerder verwacht dat ook hij in haar charmes zou trappen, al bewees hij het tegendeel. Zachtjes beet ze op de binnenkant van haar lip om haar lach in te houden, ook al bleek zij de enige te zijn die het lollig vond. De verleidende glimlach op het gelaat van de knappe blondine verdween als sneeuw voor de zon.
Hayley's aandacht trok naar Kian die een gesprek met haar begon. "No, I don't smoke, but thanks though." Hoe vreselijk ze het ook vond om aanbiedingen uit vriendelijkheid af te slaan, hield ze liever haar longen ietwat schoon. Roken mocht dan wel stoer lijken en de stress verminderen, maar het zou opvallen dat ze nooit had gerookt en uitdraaien tot één of andere hoestbui, iets dat ze beter vermeed sinds ze al genoeg blunders had gemaakt die avond. De wind veroorzaakte dat er een lok haar voor haar gezicht viel met als gevolg dat ze die achter haar oor streek. Haar oog viel op een jongeman die enkele stukken hout op het vuur gooide om ervoor te zorgen dat het vuur geen kans kreeg om te doven. Gelach kwam van alle kanten uit, vermoedelijk door één of andere opdracht bij het stomme spel waarmee ze bezig waren. Zolang zij niet aan de beurt kwam had ze geen recht tot klagen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De afwijzing nam hij achteloos op, geen tegenwoord of spraak gegeven nu ze hem vertelde dat ze niet rookte. Verwondering kwam ergens wel in hem naar voren toen ze het hardop liet weten. Hij had het altijd al gewaardeerd dat sommigen de kracht hadden om zich van de verslavende middelen af te houden en doch, voor zover hij dan kon weten, hun leven met evenveel plezier doorgingen als met deze 'hulp'. Zelf had Kian het nooit gekund. Het vormde een jarenoude gewoonte die afstamde van zijn tijd met zijn vader, die hij nu tot enkel een geest in de hemel kon beschouwen. Eenvoudigweg bracht het vertrouwde gevoelens met zich mee dat een sigaret en dit uitzonderlijk van al het andere, kon veroorzaken.
Opgetogenheid van zijn lotgenoten nam het terrein over. Met gelach en gegrinnik werden opdrachten uitgevoerd naar aanleiding van het woord van verschillende jongeren, een gebeurtenis waar hij samen met de anderen de avond nog rooskleurig inzagen. Toen het zijn beurt was om een keuze te maken toonde zich dan ook een kleine grijns. Hij nam feilloos nog een teug, liet het vanuit zijn luchtwegen het pad naar de atmosfeer vinden en liet toen zijn impulsiviteit voor zich spreken. "Dare," werd hoorbaar gemaakt, volgend door het rechtten van zijn rug om de uitdager - Jack - aan te kijken. Geen angst vertoonde zich in het zicht van zijn zogenoemde familie. Hij bleef even kil en kalm als hij gewoonlijk ook was, zelfs nu hij het gevaar in de jongen kon zien, die uit het niets het waagde om evenzeer als hem, openlijk te grijnzen. "Kiss the one on your left or else.. well, you know what happens when you refuse."
Voor kort was er een zekere tegenzin zichtbaar geworden. De intenties van de blondine waren al irritant genoeg geweest naar zijn mening, maar hoezeer ze zouden verergeren als hij toe zou geven kon hij zich niet bedenken. Het maakte de verwarring in hem groter met de seconde. Even wierp hij een blik op haar. Zijn eigen bezigheden hielden hem echter compleet van de baan, bleek het. Met het besef van richting kwam het pas in hem op dat hij verkeerd zat. De gekozen zijde werd niet langer bezet door zijn volgster: het meisje met wie hij aan de verwachtingen moest voldoen, had de tegenovergestelde plaats. De onverschrokken manier van beslissen kwam zoals gewoonlijk weer te pas; geen druk werd uitgeoefend nu hij Alison vol verwachting zijn kant op zag kijken, want was het niet zijn linkerzijde en daarbij Hayley, die de aangewezen persoon was voor zijn missie?

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld