Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Murderers

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Ook de blik van de onbekende man voelde ze op haar lichaam branden, een feit dat ze alles behalve ernstig vond. Het krijgen van aandacht was sowieso iets dat haar amuseerde. De ogen van een knappe jongeman was echter nog prettiger. Het verbaasde haar hoe het mogelijk was, maar zijn ogen die redelijk goedkeurend over haar lichaam gleden maakte dat ze zich nog zelfverzekerder voelde dan ze al deed. Alexis was over het algemeen zeer tevreden over hoe ze eruit zag. Ze bezat een slank lichaam met rondingen op de juiste plaatsen en een goed uitziend gezicht, of ze nou make-up droeg of niet. Eerder was het compleet anders geweest, maar het was iets dat elke vrouw wel had, iets waar ze zich gewoonweg had moeten overzetten. Ook over haar persoonlijkheid was ze tevreden. Alexis was een moordende, manipulerende en zeer uitdagende vrouw. Het klonk bijna film waardig.
Na enkele seconden legde ze de fles weer neer naast haar op de bar, wetend dat het spel zich zo meteen weer zou hervatten. Lang liet de jongeman haar niet wachten. In een fractie van een seconden waren zijn lippen tegen haar huid, vochtig van de alcohol, te vinden. Zijn tong kon ze vanaf haar onderbuik, langs haar navel en tussen haar borstel voelen glijden. Een lichte grijns sierde op haar lippen, een gevolg van het enthousiasme van de omgeving gecombineerd met zijn aanrakingen. Hij had het spel vaker gespeeld, de handelingen die hij uitvoerde konden amper mogelijk gemaakt worden door een beginneling. Zijn lippen werden voelbaar in haar nek, vervolgd door zijn stem die luidde dichtbij haar oor. Zijn naam werd eindelijk aan haar openbaar gemaakt.
"Jij bent echt raar. Ik moet eerst bodyshots met je doen voor ik je naam mag weten," grinnikte Alexis. Normaliter was een naam niet echt een ding. Mensen zeiden het gewoonweg om hun voor te stellen. Aaron daarentegen had blijkbaar een zeer andere kennismaking nodig. Haar lichaam hief ze weer van de houten bar af waarna ze vervolgens haar T-shirt weer aandeed, hoe teleurstellend de mannelijke klanten van de kroeg het ook mochten vinden.

Account verwijderd

schreef:
De meesten vrouwen werden gewilliger na de bodyshots. Niet alleen omdat ze dat wat zich onder zijn shirt bevond wel interessant vonden, maar ook door het feit dat de aanrakingen een bepaald gevoel van opwinding opriepen, zeker als het om vrouwen ging die normaal gesproken niet meededen. Maakte het hem iets uit als vrouwen regelmatig meededen? Nee, helemaal niet. Hij veroordeelde vrouwen niet op basis van hun verleden. Het zou hypocriet zijn, want zijn verleden was net zo min om over naar huis te schrijven. Het maakte hem niet uit wat iemand in het dagelijks leven deed of hoeveel bedpartners zij in de nachten al gevonden hadden. Het was simpelweg niet interessant.
De vrouwelijke klanten waren teleurgesteld geweest, maar de mannelijke klanten overtroffen hen daar zeer zeker van. Natuurlijk, het waren mannen. Er zaten grote verschillen tussen mannen en vrouwen in deze maatschappij. Gelijkheid zou er nooit zijn. Mannen en vrouwen waren simpelweg anders en bezaten andere kwaliteiten.
'Wil je daarmee zeggen dat je liever gehad had dat ik je hand schudde?' vroeg hij met een geamuseerde blik op zijn gezicht. Hij kon zich er weinig bij voorstellen. Alexis leek hem niet de vrouw die haar mening niet uitte. Als ze het niet leuk gevonden had, had hij dat zeker gehoord. Hij had echter zo'n vermoeden dat dat niet het geval geweest was, ze had het wel degelijk leuk gevonden.
'Kan ik nog een whisky en een wodka krijgen?' vroeg hij aan de barman voor de volgende op de bar klom. Hij nam de twee glazen aan en liep terug naar de plek waar hij voorheen gezeten had. Nu iedereen bij de bar stond te joelen, was het een stuk rustiger geworden in de rest van de kroeg. Hij nam een kleine slok van zijn wodka en bekeek de mensen bij de bar.
'Wat maakt dat je naar een kroeg als deze gaat?' De reden had hij nog niet kunnen achterhalen. Alexis was uitdagend, maar was ze slecht te noemen? De meeste vrouwen hier waren agressief of hadden psychische problemen, een enkeling zou zelfs een crimineel zijn. In haar had hij dat nog niet gevonden. Ze was of goed in het verbergen van haar werkelijke zelf, of ze had daadwerkelijk de verkeerde kroeg uitgekozen en was zich daarvan niet bewust. Hij wist nog niet waar hij op gokte.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Nee, dat heb ik niet gezegd. Het feit dat ik het raar vind, wil niet zeggen dat ik het anders had gewild. Raar is niet meteen negatief," vertelde ze. Alexis was niet dat type vrouw dat bang was om haar mening te uitten. Wanneer ze iets minder leuk vond, durfde ze het gerust te vertellen, maar ook wanneer ze iets wel leuk vond liet ze het zonder schaamte horen. Met spelletjes als bodyshots kon je bij Alexis amper wat verkeerd doen, hoewel het spel leuker was met een getalenteerd iemand, het maakte het allemaal gewoonweg af en stiekem had ze gehoopt dat hij er goed in was. Het was een zeer originele manier van kennismaken, dat zeker, al meteen werden hun lichamen in het spel gegooid. Het was iets dat Alexis wel vaker deed, alhoewel ze er ditmaal iets meer plezier had uitgehaald dan anders.
Alexis zette enkele passen opzij zodat de mensen die wilde, het spel konden verderzetten zonder ze in de weg stond. Niet dat Alexis zomaar voor mensen aan de kant ging. Ze kreeg liever gewoon geen alcohol op haar lichaam door anderen. Aaron had elke druppel weggehaald, maar de druppels die vanaf nu haar lichaam zouden bereiken, zouden blijven plakken totdat ze later die nacht of ochtend zou gaan douchen.
Toen Aaron terugkeerde naar de bank waar ze eerder zaten, achtervolgde ze hem. Ze wist dat hij haar aanwezigheid alles behalve vervelend vond. Het was iets dat ze kon merken aan de manier waarop hij zich gedroeg. Hij had nogal een uitdagend karakter, tenminste, tot zover ze het had kunnen opmerken, maar het stond haar zeker aan. Net zoals voorheen, ging ze naast hem zitten. Haar gezicht naar hem toe gedraaid toen zijn stem hoorbaar werd. Het was geen vraag waar ze een lange tijd voor nodig had om een antwoord te bedenken.
"Ik weet het eigenlijk niet. Gewoon voor de verandering denk ik. Bijna elke avond naar dezelfde kroegen gaan is niet echt interessant als je het mij vraagt," antwoordde ze. Alexis was een jongedame die verandering nodig had in haar leven. Als het niet ging over mannen, ging het wel over kroegen of een andere leefomgeving. Net zoals ze er nog nooit eerder in geslaagd was een serieuze relatie te hebben, had ze af en toe nodig aan een andere kroeg. Meestal verdreef ze haar tijd in de meer populaire kroegen, maar ook die verveelden haar na een tijd. Hoe dan ook, kon ze precies dezelfde vraag aan hem stellen. "En waarom ga jij naar een kroeg als deze?"

Account verwijderd

schreef:
Hij had ook niet verwacht dat ze het anders gewild was. Ze waren elkaar op dit moment slechts wat aan het uittesten, kijkende hoe ver ze konden gaan tot een van hen een halt aan hun acties zou toeroepen. Hij verwachtte echter niet dat hij degene was die dat zou doen, want weinig was hem te gek. Alexis was een mooie vrouw, veel moeite zou hij niet hebben met wat ze dan ook wilde. Met een geamuseerde glimlach rond zijn lippen schudde hij zijn hoofd, de bodyshots waren een goed begin geweest. Raar en vaag, dat waren de woorden die zij ervoor gebruikt had, maar op hetzelfde moment straalde ze uit dat ze het leuk vond.
Alexis volgde hem weer terug naar de bank, waar ze opnieuw naast hem plaatsnam. Het was geen verrassing. Zij verveelde hem niet en andersom leek dat ook niet het geval. Misschien later op de avond, maar voor nu vond hij de vrouw naast hem wel interessant.
Kort dacht hij na over het antwoord dat ze hem gaf. Ze vond naar dezelfde kroegen gaan niet echt interessant, ze wilde graag wat verandering. Het klonk als een logisch antwoord, het soort antwoord dat hij ook gegeven zou hebben als iemand het aan hem gevraagd had. Het zou de waarheid zijn, alhoewel dat slechts een deel van de gehele waarheid zou zijn. Iets achter houden was iets anders dan liegen als je het aan hem vroeg.
'Zij die standaard in de populaire kroegen te vinden zijn, vind ik vaak niet interessant genoeg.' Het waren studenten of jonge mensen die pas net aan het werk waren. Zij hadden een redelijk stabiel leven met redelijk veel zekerheid, dat intrigeerde hem niet. Alle studenten en alle werkenden leken op elkaar, ze wilden en deden eigenlijk allemaal hetzelfde. Zij waren allemaal individuen, maar de kern was hetzelfde. In kroegen als deze was dat anders, de mensen die hier kwamen, bestempelde hij vaker als complex. Achter hen zat een verhaal, een verhaal dat hem zo nu en dan wel boeide. Erg nieuwsgierig was hij niet, maar zo nu en dan kwam er iemand langs naar wie hij wel nieuwsgierig was. Die nieuwsgierigheid duurde nooit lang. Op het moment dat zijn nieuwsgierigheid bevredigd was, ging hij weer. Langer dan drie dagen het had net nog nooit geduurd. Vervelend vond hij dat niet, hij hechtte zich niet graag aan anderen. Mensen aan wie je je hechtte, hadden simpelweg te veel invloed op je leven. Hij wilde de enige zijn die invloed had op zijn leven.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Ook al had Alexis zichzelf voorgenomen niet te lang in de kroeg te blijven hangen, zou ze misschien haar eigen afspraak niet nakomen. Ze wachtte het af. Misschien vond ze hem na een tijdje toch een stuk minder interessant of andersom? Het was iets zeer onvoorspelbaar sinds Alexis' meningen over individuen nogal snel veranderde. Ze kon er verder weinig aan doen, het was wie ze was. Het was haar persoonlijkheid waar ze eigenlijk niks aan wilde veranderen.
"Dus de mensen in deze kroeg vind je wel interessant genoeg? Bijna iedereen is te dronken om een normaal gesprek te voeren," vertelde Alexis. Ze begreep zijn punt. Deze kroeg stond bekend om de probleem gevallen. Velen bezaten een ernstige agressiviteit of waren door de jaren heen verzeild geraakt met psychische problemen in tegenstelling tot de populaire kroegen. Elkander was er hetzelfde. Ze leidden hetzelfde leventje. Het waren stuk voor stuk doodnormale studenten of werkenden, niets speciaals dus. Problemen waren net de dingen die Alexis aantrokken. Het maakte het leven ietwat spannender. Ze kon zich nogal snel vervelen door haar onsterfelijkheid. Dat was dan wel weer een nadeel van het vampier zijn. Alexis was haar leven alles behalve beu, maar af en toe werd alles een beetje saai. Ze zocht naar uitdagingen hoewel die nogal moeilijk te vinden waren in het heden.
Haar blik viel op twee mannen, vechtend aan één van de tafeltjes. Verscheidene glazen vielen er op de grond met als gevolg dat er talloze glasscherven over de grond verspreid lagen. Nervositeit trad op toen de geur van bloed haar neusgaten binnendrong. Haar aandacht had ze voor enkele tellen op Aaron gevestigd die overduidelijk zijn aandacht niet meer op haar gericht had. Het was de perfecte kans om weg te glippen voor zij degene was die 'domme' dingen deed. Snel stond ze op waarna ze in één stuk doorwandelde naar de deur die ze vervolgens met een klap achter haar dicht liet vallen. Zonder één enkele keer achterom te kijken, wandelde ze stug door. Ze vond het jammer hoe haar avond met Aaron afgelopen was, maar misschien kwam ze hem ooit wel een keer tegen?

Account verwijderd

schreef:
Bijna iedereen in de kroeg was inderdaad te dronken om een normaal gesprek te voeren, maar hij vroeg zich af in hoeverre dat betekende dat ze niet meer interessant waren. Hun gedragingen werden versterkt door de alcohol, het spraakvermogen ging slechts achteruit.
'Spraak is niet het enige wat ik interessant aan anderen vind.' Het was hun manier van doen die hem intrigeerde, amuseerde en interesseerde. Het ging niet alleen om spraak, het ging ook om het lichaam. Alexis was ook interessant geweest als zij niet tegen hem gesproken had. Ze had een andere manier van doen dan de andere vrouwen in de kroeg. Hij had nog niet uitgevonden wat haar anders maakte en hoe dat kon, maar hij veronderstelde dat die tijd nog wel zou komen.
Zijn blik werd getrokken toen hij rechts van hen wat kabaal hoorde. Hij hield zijn hoofd iets schuin terwijl hij de twee vechtende mannen bekeek. Ze waren hem nog niet eerder opgevallen, maar hun amateuristische manier van vechten hield zijn aandacht voor kort vast. Hij had zo gevochten toen hij een jaar of tien oud was, met zijn vuisten in het wilde weg slaande. Het had hem enkele jaren gekost voor hij begrepen had dat het niet allemaal om brute kracht draaide, hoewel hij ook over een flinke dosis brute kracht beschikte. Kracht was slechts een onderdeel van wat hij deed. Kracht was te missen, maar daar had hij uiteindelijk niet voor gekozen.
Het gevecht eindigde bijna net zo snel als het begonnen was. Een van de twee mannen was flink gaan bloeden, de andere man had een fles kapot geslagen tegen zijn arm en glas was blijven steken. De barman had hen uit elkaar getrokken en ze beiden naar buiten gegooid.
Echter, toen zijn aandacht niet meer getrokken werd door het gevecht, besefte hij zich dat hij zijn aandacht ook niet langer op Alexis kon vestigen. De vrouw die enkele minuten geleden nog naast hem gezeten had, was verdwenen. Kort keek hij om zich heen, maar hij kwam niet overeind en deed geen moeite om naar de vrouw op zoek te gaan. Als Alexis niet langer naar zijn aanwezigheid verlangde, had hij daar vrede mee. Spijtig, maar langer dan vijf minuten zou hij er niet mee zitten. De andere vrouwen in de kroeg waren niet half zo interessant als zij geweest was, maar hij hoefde niet elke avond met iemand in bed te eindigen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Hoe kort het ook geleden was dat Alexis nog één van haar bloedzakken uit geheime koelkast in de kelder had genuttigd, was ze ditmaal opzoek naar een levend slachtoffer. Geen bloed viel te vergelijken met het bloed dat rechtstreeks uit de ader kwam. In haar menselijke jaren zou ze het walgelijk gevonden hebben, maar nu had ze niets liever dan de warme, roodkleurige vloeistof, hoewel alcohol dicht in de buurt kwam. Desondanks ze van de smaak van alcohol zeer erg waardeerde, was het niet de enige reden achter het feit dat ze bijna de hele dag aan de alcohol zat. Het was namelijk een afleiding voor haar bloeddorst. Het maakte dat ze zich meer op het gevoel van de brandende alcohol ging letten dan haar honger naar bloed, maar ze kon moeilijk continu aan de alcohol zitten. Dat was gewoonweg te extreem, alhoewel ze er weinig mee in zou zitten sinds ze amper dronken raakte. Toch was de drang naar bloed af en toe te groot om te kunnen wegdrinken. Op sommige moment moest ze gewoonweg moorden en dat was wat haar tot een vampier maakte. Het was haar instinct. Ze zou liegen wanneer ze zei dat ze het ernstig vond. Het maakte haar krachtiger en onsterfelijk.
Het was niet dat Alexis ontzettend veel honger had. Sterker nog, ze had geen honger. Ze had eerder zin in de smaak van bloed, voornamelijk recht uit de ader. Ze zou gerust tot de volgende dag kunnen wachten om zichzelf weer te voeden met één van haar bloedzakken, gestolen uit het ziekenhuis. Zonder haast wandelde ze verder door de straten van de stad. Alexis had alle tijd van de wereld. Met niets of niemand moest ze rekening houden sinds ze geen familie meer had. Die waren namelijk een lange tijd geleden overleden. Het was alweer enkele dagen geleden sinds ze voor het laatst gezelschap had, namelijk die van Aaron. De jongeman waarmee ze liever nog uren had doorgepraat, maar ze kon niets anders dan de kroeg uitvluchten. Lichtelijk verbaasd nam ze zijn gedaante, enkele tientallen meters voor haar, waar. Het was onverwachts de jongeman hier en nu tegen te komen. Zonder aarzeling wandelde ze naar hem toe.
"Hey Aaron, wat toevallig dat ik je hier tegen kom," zei Alexis eenmaal ze bij hem stond. Het feit dat ze hem zomaar had achtergelaten in de kroeg haalde ze niet aan sinds ze het nogal onbelangrijk vond.

Account verwijderd

schreef:
Langzaam blies hij de rook uit zijn longen. Roken was al een jarenlange verslaving, maar nog nooit was het in hem opgekomen om te stoppen. Het roken zorgde voor een bepaalde rust in zijn lichaam. Hoewel menig man zou zeggen dat het de verslaving was die voor de onrust zorgde, was zijn verslaving nog wel het minste van zijn zorgen. Zijn manier van leven was wat voor de onrust zorgde. Wat hij deed was naar zijn mening goed, maar ook hij maakte fouten. Ook hij had dingen gedaan die hij niet had mogen doen en ook hij had zo nu en dan een bepaald gevoel van schuld en schaamte. Er waren drie dingen die hem dat deden vergeten. Sigaretten, alcohol en vrouwen. Toevallig had hij nog nooit een tekort gehad aan een van die drie dingen.
'Heb je een vuurtje voor me?' Zijn blik gleed naar de jonge vrouw wiens stem in zijn oren geklonken had. Ze kon niet ouder zijn dan achttien, enigszins ongemakkelijk keek ze naar hem. Hij glimlachte, ze had zelfvertrouwen getoond door het aan hem te vragen, maar nu ze eenmaal bij hem stond, sloeg een bepaalde mate van onzekerheid toe. Hij pakte een aansteker uit zijn broekzak en stak het stuk plastic uit naar de vrouw. Ze glimlachte naar hem en stak haar sigaret aan, waarna ze de aansteker weer naar hem uitstak en hij die weer aannam. Ze leek nog even te blijven staan, onzeker over wat te zeggen, maar toen hij niets zei, draaide zij zich om en liep ze terug naar haar vriendinnen.
'Alexis,' zei hij, zonder haar gezien te hebben. Hij blies de rook opnieuw uit zijn longen en draaide zich toen pas naar haar toe, waarna hij even glimlachte.
'Geen idee, is het toevallig?' Het zou niet de eerste keer zijn dat hem vrouw hem zogenaamd toevallig tegenkwam. Vrouwen waren zorgzame wezens, zodra ze dachten dat iemand hulp nodig had, wilden ze dat geven. Meerdere vrouwen hadden gedacht hem te kunnen helpen, hem te kunnen veranderen. Het werd pas ongemakkelijk als ze bleven volhouden. Ze waren leuk geweest voor een nacht, maar het was niet de bedoeling dat het meer werd dan dat. Ze moesten opzoek naar een man die hen wel iets kon bieden. Stabiliteit, liefde. Het waren dingen die hij simpelweg nooit kon bieden.
'Rook je?' vroeg hij, terwijl een sigaret naar haar uitstak. Ze had hem verrast met haar plotselinge vertrek de afgelopen keer, het zou hem niet verbazen als ze hem nog eens zou verrassen door niet te roken. Het leek hem wel iets voor de vrouw tegenover hem. De meeste gebroken zielen rookten, was het niet? Iedere gebroken ziel zocht naar iets om de pijn te vergeten. Hij wist goed wat hij deed om de pijn te vergeten.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Ik vind het toevallig. Ik had namelijk verwacht je weer ergens in één of andere kroeg tegen te komen, niet op je gemakje buiten," was Alexis' antwoord. Ondanks ze hem eerder had verwacht tegen te komen in een kroeg, was het al wonderbaarlijk genoeg dat Alexis zich buiten bevond. Het feit dat ze eigenlijk opzoek was naar een slachtoffer was allang uit haar hoofd verdwenen. Aaron had haar zodanig afgeleid dat ze simpelweg bij hem bleef staan. Het was een zeer vreemde situatie voor Alexis sinds nog nooit eerder iemand haar op die manier had kunnen afleiden. Het was zijn gedrag dat haar aanstond, de durf die in hem zat om vreemde jongedames uit te dagen. Volgens haar was het een zeer goede eigenschap.
"Ja, af en toe," antwoordde Alexis en nam de sigaret van hem aan. Ze was het type dat enkel en alleen rookte voor de gezelligheid. Elke dag naar sigaretten verlangen deed ze echter niet, ze bezat er geen enkele verslaving voor. Het was slechts een beetje rook die je inademde en vervolgens weer uitademde, alles behalve geweldig dus. Hoe dan ook, kon het desondanks de stank voor gezelligheid zorgen en daar deed ze het voor. Daarnevens sloeg ze nooit wat af van mensen, zeker niet als het ging om alcohol of sigaretten. Bovendien kreeg ze meteen een reden om een verdere conversatie te houden met Aaron. Zich verontschuldigen om haar nogal vreemde vertrek vertikte ze. Afgezien zijn naam en het feit dat hij zeer goed was in bodyshots, wist Alexis niks over hem en dat was andersom precies hetzelfde. Geen reden om haar excuses aan te bieden dus.
"Heb je een vuurtje bij je dat ik kan lenen?" vroeg Alexis. Natuurlijk had hij er één in bezit sinds hij zelf rookte, al was het onzeker of hij het zou uitlenen. Zijzelf had er geen enkel opzak sinds ze ook nooit sigaretten buiten huis meenam. Thuis had ze er wel wat, al had ze amper de behoefte om ze ergens mee naar toe te sleuren. Het allerliefst had ze gewoonweg niets op zag. Alexis was niet het type om met dure handtassen rond te lopen vol spullen. Bovendien had ze het geeneens nodig sinds ze zich enkel en alleen buiten bevond om te jagen en te drinken.

Account verwijderd

schreef:
'Klinkt aannemelijk.' Hoewel ze roken tegenwoordig verboden hadden in de kroeg, werd dat verbod over het algemeen niet gehandhaafd in de kroegen waar hij kwam. Dat betekende echter niet dat hij het verbod niet handhaafde. Zelden rookte hij binnen, het was voor hem juist altijd een goed excuus geweest om de buitenlucht op te zoeken. Buiten werd hij niet omringd door muren en mensen, hoefde hij niet na te denken over hoe hij zich het best kon positioneren.
'Een gezelschapsroker dus?' vroeg hij. Een verslaving kon je het niet noemen als je slechts af en toe rookte. Zijn verslaving had hem echter nooit in de weg gezeten. Zijn verslaving bracht hem verlichting in zijn stressvolle leven. Anderen bracht het juist stress, maar hij had daar nooit last van gehad.
Hij knikte toen Alexis hem vroeg om een vuurtje. Het was niet meer dan logisch dat hij die ook voor haar had. Hij viste de aansteker uit zijn broekzak en liet deze in haar hand glijden, waarna hij een korte blik op zijn omgeving wierp. Het was rustig in de straat, misschien zelfs iets te rustig. Hij geloofde echter niet in te rustig, voor hem was het nog nooit te rustig geweest. Zijn blik gleed naar een vrouw die enigszins schichtig om haar heen keek voor ze haar appartement binnenliep. In een wijk als deze was het niet vreemd om over je schouder te kijken voor je de deur van je huis openmaakte. Over dergelijke gevaren had hij zich nog nooit druk gemaakt.
'Houd ik je op van je plannen?' Alexis leek hem een vrouw met een plan, altijd onderweg en altijd druk. Je zou van hem het tegenovergestelde kunnen zeggen. Hij had weinig verplichtingen. Alleen als hij een zaak aannam, was hij druk. Hij was echter goed in zijn werk, de klus was meestal zo geklaard. Hoogstens twee weken was hij bezig met een zaak, maar meestal korter. De meeste zaken waren weinig interessant. Zijn blik gleed naar Alexis, zij was wel een interessante zaak. Hoewel ze een geheel andere zaak was dan zijn gewoonlijke zaken. Ze was sowieso anders dan hij gewend was. Hij kon zich niet herinneren dat een vrouw hem ooit alleen had laten zitten, ze stonden meestal te springen om hem mee naar huis te nemen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Hm.. Ja, zoiets," beantwoordde Alexis zijn vraag. Hoe gek het ook klonk, sigaretten maakten een situatie altijd een stuk minder ongemakkelijk. Niet dat ze het ongemakkelijk vond met Aaron. Sterker nog, zijn karakter interesseerde haar. Hij viel nogal moeilijk in te schatten, net zoals zijn opmerkingen. De woorden die de jongeman uitsprak waren nooit voorspelbaar of cliché en aangezien de andere mannen waarmee ze ooit sprak, meestal wel dat karakter hadden, vond ze hem gewoonweg interessant. Alexis wilde meer over hem weten, iets dat zelden gebeurde. Hoe dan ook, wist Alexis dat het even zou duren voordat ze persoonlijke informatie over hem kreeg. Ze had gemerkt dat hij nogal gesteld was op zijn privacy en dat hij persoonlijke zaken liever voor zichzelf hield. Het was niets ernstigs, het maakte hem mysterieus op een aantrekkelijke manier. Het was nieuw voor haar sinds ze nog nooit eerder echt interesse toonde in een jongeman. Niet dat ze echt liet zien dat ze hem interessant vond, ze was eerder het subtiele type.
"Dankje," bracht ze uit terwijl ze de aansteker aannam. Voor kort drukte ze op de drukknop waardoor er vuur ontstond waarna ze het kleine vlammetje tegen de voorkant van de sigaret hield om het aan te steken. Een hele vlaag rook drong haar longen binnen terwijl ze een teug nam, vervolgd door een rookwolk die haar mond verliet nadat ze de rook weer uitademde, net zoals het hoorde. De aansteker stak ze vervolgens weer naar hem uit.
"Een beetje, maar als ik het erg zou vinden, zou ik je niet zelf aanspreken. Mijn plannen waren toch niet zo belangrijk," antwoordde ze. Haar woorden waren pure waarheid. Hij belemmerde inderdaad haar plannen, maar ze vond het allesbehalve erg. Zij was degene die hem aansprak, simpelweg omdat ze het niet laten kon. Daarnevens kon haar plan wachten. Ze zou opzoek gaan naar een nieuw slachtoffer, maar het kon wachten. Er liepen genoeg individuen rond die konden dienen als maaltijd, hoewel ze tegenwoordig moest opletten. Het zou opvallen wanneer er steeds meer en meer mensen stierven, al was ze ervan op de hoogte dat niet elke moord haar schuld was.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld