Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg met LilyAllen

Account verwijderd

schreef:
Voor even dacht Nicholas dat zijn moeder het zou accepteren en dat ze ook niet boos zou worden. Ze bleef ook nog kalm aan de keukentafel zitten en nam kleine slokjes uit haar glas. Nicholas was op dat moment opgelucht, hij wist heus wel hoe zijn moeder kon reageren als iets niet ging zoals ze dat graag hebben wilde. Het verbaasde hem dus ook enigszins dat ze nu zo rustig was, hij had er een naar voorgevoel over en dat gevoel was juist. Want lang bleef ze niet aan de keukentafel zitten en Nicholas hoorde haar de trap op naar boven lopen. De moed zakte in zijn schoenen, hij vreesde voor Sophia maar hij wist dat hij er niks aan kon doen. Hij liet zijn lichaam op een stoel zakken en leunde met xijn hoofd in zijn handen. Hij wilde niet dat zijn moeder Sophia pijn ging doen, maar hij was bang dat dat wel ging gebeuren. Een lange stilte vulde de eetkamer, hij hoorde stemmen boven maar hij wist niet wat er gezegd werd. Na een poos kon hij het niet meer aan om stil te zitten en niks te doen, dus stond hij op uit zijn stoel en liep hij richting de hal om te horen wat zijn moeder te zeggen had tegen Sophia. Hij liep heel zachtjes zodat ze niet zouden horen dat hij in de hal stond, maar toen hij er net stond hoorde hij nog net zijn moeder snauwen dat ze weg moest en even later kwam Sophia de trap af. Aan haar gezicht te zien wist hij dat het niet goed zat, helemaal niet goed. Hij wilde wat zeggen, hij wilde haar helpen maar hij wist dat het nu niet kon want zijn moeder zou dat horen. Hij zuchtte zachtjes en keek haar naar terwijl Sophia de straat uit liep. Na een poos sloot hij de deur achter zich en leunde even tegen de deur aan. Hij maakte zich zorgen om Sophia, het was oneerlijk want ze had niks fout gedaan. Hij wilde weten wat zijn moeder tegen haar gezegd had, maar hij wist wel wat het ongeveer was geweesr en wilde het liever ook niet horen. Morgen kwam ze terug en dan zou hij wel een moment zoeken om met haar te praten. Vandaag waren ze onderbroken, en er waren nog heel veel dingen die hij wilde vertellen en wilde leren aan Sophia. Hij was nog lang niet klaar geweest met zijn verhaal, nog net begonnen. Het was ook veel om te verwerken, dat begreep hij wel. Wat dat betreft was het beter dat ze nu naar huis kon om goed over alles na te denken...
Na een poos zat hij in de woonkamer in een van de zetels toen zijn moeder weer beneden kwam, ze had zich omgekleed en ze had zich nog meer opgetut dan ze zojuist al was. Nicholas haar vragend aan, hij wist dat ze ergens heen ging als ze er zo uitzag, maar zijn moeder besteedde geen aandacht aan zijn vragende blik. Ze liep naar de wijnkast en zocht een rode wijn uit die ze daarna in een glas schonk en voor zichzelf neerzette. Het viel hem op dat zijn moeder de laatste tijd erg veel alcohol dronk, maar hij wist niet of hij zich daar echt zorgen om moest maken? Zijn moeder was een volwassen vrouw en hij ging er vanuit dat ze verantwoordelijk was voor dat soort dingen. "Je vader en ik gaan vanavond naar een bijeenkomst." Legde ze toen ongevraagd uit. "Ik ga er vanuit dat je vader zo thuis is dus je moet vanavond zelf voor het eten zorgen," ging ze verder. Nicholas dacht na. Als hij alleen thuis was dan had hij de kans om Sophia op te zoeken, maar hij wist niet of dat verstandig was en hij durfde het eigenlijk ook niet. Hij wist ongeveer wel in wat soort buurt ze woonde, en door die mensen daar werd hij gehaat. Het was aan hem te zien dat hij uit de rijkere buurt kwam en de arme mensen wezen hem na en bekeken hem vol afschuw. Hij wist dat, en dat maakte hij liever niet mee. Toch was hij bezorgd om Sophia.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Sophia wilt ontsnappen. Ontsnappen aan alles. Haar leven is in een dag veranderd en kapot gemaakt. Een vriend die ze altijd vertrouwde kan ze nu niet vertrouwen, alles wat ze denkt dat ze was is op zijn kop gezet en haar veiligheid is compleet verdwenen. Het zijn gedachten die door het hoofd van Sophia heen gaan als ze aan het einde van Nicholas' straat staat. Sophia raakt een boom aan die naast het voetpad staat. De boom voelt rustig en kalm, iets wat Sophia helemaal niet kan zijn. Ze voelt continue steken op de plekken waar Nicholas' moeder haar geraakt heeft en het voelt alsof iemand met een steen op Sophia's hoofd heeft geslagen. En het ergste van alles is dat ze weet dat ze iedere dag terug zal moeten komen naar het huis met mensen die haar pijn willen doen, waar ze misschien haar laatste adem zal uitblazen als de familie van Nicholas achter haar identiteit als goede magiër komt.

Met tranen die langs haar wangen naar beneden rollen rent ze zo snel mogelijk uit de rijke buurt weg. Er is maar één plek waar ze heen kan gaan, wat niet haar huis is. Sophia rent naar het uiterste randje van de stad. Het is maar een paar minuten rennen vanaf de straat van Nicholas. In het hek dat de stad omringt zit een groot gat; veel mensen uit de arme buurt gaan erdoorheen om bijvoorbeeld te jagen, maar ook om te ontspannen. Sophia rent een klein stukje verder tot ze bij het meertje is gekomen. Het is een meertje omgeven door stenen met het helderste water dat er te vinden is in de stad. Sophia is blij om te zien dat er niemand is. Ze gaat zitten op een van de grote uitstekende stenen over het water. Ze trapt haar schoenen uit en laat haar voeten over het water glijden. Ze vind het een heerlijk gevoel. Sophia kijkt naar het water, ze kan haar reflectie in het wateroppervlak zien. Het gezicht dat naar Sophia terugstaart is vies, met enorm rode wangen en ogen. Met het aanzicht van deze reflectie beginnen er nog meer tranen over Sophia's wangen te rollen. Ze vallen van haar wangen af het water in.

Maar dan gebeurd er iets raars. Zodra de eerste traan het wateroppervlak raakt, begint deze licht te gloeien. Sophia schrikt er eerst enorm van. "W-w-wat is dit?" mompelt ze onverstaanbaar. Sophia kan haar nieuwsgierigheid niet bedwingen en laat haar voeten het wateroppervlak weer raken. De aanraking geeft Sophia een fijn en warm gevoel. Ze merkt ook dat de plekken waar ze pijn had door het slaan weg trekken. Binnen no-time is de rode striem op de arm van Sophia weg. Sophia geniet nog even van de lekkere warmte die het meer haar geeft.

Maar dan schrikt Sophia weer overeind. De waarheid raakt haar weer. Ze heeft goede magie gebruikt op het meertje. En ze is in de buurt van de rijke buurt, vol met zwarte magiërs. Als ze het meertje vinden en zien dat er goede magie is gebruikt, zullen ze een zoektocht starten om de goede magiër te zoeken en te vermoorden. Sophia spring van de steen af en trekt haar schoenen weer aan. Hopeloos probeert Sophia de magie op te heffen, maar ze weet niet hoe. Ze slaat in het water en zegt allerlei dingen, maar niks helpt. Tijd begint te dringen en Sophia laat het achter. Sophia rent weer naar het hek en gaat er doorheen. Zodra ze met beide voeten binnen het hek staat, wordt de magie op het meertje opgeheven. Sophia zucht blij.

Maar dan ziet ze een auto; en niet zomaar een auto, het is de auto van de familie Donovan. Sophia hoopt dat ze haar niet gezien hebben en rent zo snel mogelijk weg naar huis. Sophia denkt dat Nicholas' ouders haar niet gezien hebben, ze leken redelijk druk te zijn met elkaar.

====

Account verwijderd

schreef:
Na een poos hadden Nicholas het huis verlaten en bleef hijalleen achter in de stilte. Zijn ouders gingen vaak weg zonder hem. Soms gingen ze naar vrienden, of naar een bespreking voor het werk. Maar ook gingen ze wel is naar bijeenkomsten voor slechte magiërs, en dan moest Nicholas natuurlijk mee. De eerste keer was hij nog heel jong, en toen vond hij dat nog best wel spannend. Er waren toen gelukkig meer kinderen zoals hij, die net als hun ouders geboren waren als slechte magiërs. Het eerste wat ze de kinderen leerden was dat geld en macht heel belangrijk waren, en dat als ze goed hun best deden op school een goede baan zullen krijgen in de toekomst. Maar dat was niet het enige. Ze leerden vrij snel om de magie te gebruiken, maar ook de herkomst van magiërs. Ze vertelden verhalen over vroeger, maar wat elke keer duidelijk naar voren kwam was dat goede magiërs hun bestaan in gevaar hadden gebracht en dat er daarom nu geen goede magiërs meer waren. En als ze er wel waren, dan moesten
ze vrezen voor hun leven.

Die haat werd er al op jonge leeftijd ingewreven, enNicholas verbaasde zich erg dat zijn leeftijdsgenoten op de bijeenkomsten alles maar geloofden. Zelf had hij altijd zijn twijfels gehad over die verhalen, en was zelf op onderzoek uitgegaan, thuis. Ze hadden namelijk veel originele boeken thuis waar hij veel informatie in kon vinden. Zo leerde hij dat wat hem verteld werd op de bijeenkomsten gelogen was, of compleet omgedraaid was. Hij had nooit iemand verteld dat hij al die leugens niet meer geloofde. Hij was bang dat ze iets met hem zouden doen als hij zou tegenspreken. Hij wist hoe fel zijn ouders konden reageren, maar er waren anderen nog erger. Nicholas was misschien wel de aardigste slechte magiër die in de stad te vinden was. Zijn moeder had hem daar al regelmatig voor gewaarschuwd, want het werd niet echt geaccepteerd door zijn soortgenoten.

Nicholas ging naar zijn kamer, die weer netjes wasopgeruimd. Hij haalde het zwarte leren boekje uit de la en streek met zijn vingers over het embleem om de voorkant. Het was het embleem van slechte magiërs, met daaronder zijn familienaam. Er stonden spreuken in, maar veel spreken brachten niks goeds en deden alleen slechte daden. Hij bladerde door het boekje heen en las de aantekeningen die hij er hier en daar zelf had bij gekrabbeld. Hij glimlachte kleintjes om zichzelf, grotendeels kon hij er nu niks meer van lezen.
Achterin het boek was open ruimte om zelf aantekeningen neer te zetten, maar ook die pagina’s waren helemaal volgeschreven. De laatste jaren had Nicholas er niet veel aandacht aan besteed, maar spreuken verleerde je nooit. Na een poos stopte hij het boek weer terug in de la en draaide deze op slot.
Daarna ging hij naar beneden, het voelde vreemd om zo alleen te zijn in een heel groot huis. Op deze momenten wenste hij altijd dat hij broertjes of zusjes had, maar die had hij niet. Hij wist dat Sophia twee zusjes en een broertje had, hij vond het leuk om die verhalen te horen. Hij hoopte ze ook ooit te mogen ontmoeten, maar hij wist niet of dat ooit mogelijk was.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Sophia is eindelijk aangekomen bij haar huis. Ze trekt de krakkemikkige deur open en stapt weer op de oude houten vloer. Gelijk voelt ze zich veilig, ze weet dat niemand hier haar kwaad zal doen. Ze legt haar spullen weer neer op het kleine houten tafeltje naast de deur en hangt haar jas op. Zachtjes loopt ze naar de woonkamer, het is namelijk al zeven uur geweest en haar familie ligt waarschijnlijk al op bed.

Als ze de woonkamer binnenstapt ziet ze haar oudere zus Fenna met een geïrriteerd gezicht een aantal papieren lezen. Ze heeft niet door dat Sophia in de kamer staat. Fenna smijt de papieren op tafel en haalt haar handen door haar haar heen. Het lijkt erop alsof ze op het punt staat om in tranen uit te barsten.
Dan heeft ze Sophia door. Snel raapt Fenna de papieren bij elkaar. "Sophia, goed je weer te zien" zegt Fenna, "Waarom ben je zo laat?". "Oh" zegt Sophia terug, "Mevrouw Donovan was boos op me". Fenna lijkt er duidelijk van te schrikken. "Sophia" zegt ze met een sip gezicht. Haar schouders zakken naar beneden. Ze knikt naar de stoel en Sophia gaat erop zitten. Fenna pakt Sophia's eten en zet het voor haar neer. Het lijkt op erwtensoep met stukjes brood erin. Ze begint gulzig te eten, ze heeft enorm veel trek na deze lange dag. "Mevrouw Donovan heeft me geslagen" zegt Sophia zacht en haar grip op de vork wordt sterker. Sophia overweegt om Fenna te vertellen over haar gesprekken met Nicholas, maar besluit niks te zeggen. Fenna pakt de hand van Sophia die ze net op tafel gelegd heeft en knijpt er zachtjes in. "Ik ben trots op je Sophia" zegt ze, "Dat je elke dag voor ons klaarstaat." Ze kijkt even naar de stapel papieren en zucht. "Ik weet zeker dat papa en mama dat ook zouden vinden". Een pijnlijke steek gaat door Sophia's borst heen. Haar ouders... Het enige wat Sophia van ze weet is dat ze toen haar jongste zusje geboren is ze beiden in een ongeluk gestorven zijn. Ze weet niet hoe en wat voor ongeluk, Fenna wilt het haar niet vertellen. Sophia kijkt Fenna in de ogen en de overige tranen die er vanmiddag nog niet uitgekomen zijn rollen nu over haar wangen. Fenna staat op en komt Sophia een knuffel geven. "Het komt wel goed, Sophia" zegt Fenna zachtjes. Maar diep van binnen weet Sophia dat het niet goed komt.

Gelijk na het eten gaat Sophia haar kamer in. Alles staat nog op de vertrouwde plek, hoe ze het vanochtend heeft weggelaten, maar dan toch lijkt het alsof er iets veranderd is. Alsof het niet meer vertrouwd is, net zoals de wereld waar Sophia nu in leeft. Sophia kleed zich snel om en gaat in bed liggen. Ze knipt het lichtje uit en staart naar de oneindige zwarte leegte waar ze zich in bevind. Alle gebeurtenissen van de middag spelen zich opnieuw af in haar hoofd en ze wordt er gek van. Ze beseft zich dat ze voortaan heel voorzichtig moet zijn met wat ze doet of zegt, vooral bij de familie van Nicholas en Nicholas zelf. Eén verkeerd woord en ze is er geweest. Met dat beeld in haar hoofd valt ze in een diepe droomloze slaap.

====

Account verwijderd

schreef:
Nicholas probeerde zichzelf bezigte houden, maar hij verveelde zich al snel. Hij voelde zich alleen in het grote
huis. Soms kwamen er vrienden van zijn ouders op visite, die dan ook weer hun kinderen meenamen. Hij vond dat altijd wel gezellig, hij kon dan zijn gedachte verzetten en hoefde even niet te denken aan alles wat hem dwars zat. Maar nu het zo stil was spookten er allerlei nare gedachten door zijn hoofd. Hij dacht veel aan wat er allemaal gebeurd was en hij maakte zich ook druk om hoe het nu verder moest. Hij was bezorgd om Sophia, en hij wilde haar helpen. Maar het zou wel weer een poos duren voordat ze elkaar zagen zonder zijn ouders erbij. Als zijn ouders thuis waren kon hij natuurlijk niks zeggen, hij wilde niet het risico nemen dat zijn ouders misschien wel een woord zouden opvangen en erachter zouden komen dat Sophia eigenlijk een magiër is, nee dat was te
gevaarlijk…

Nadat Nicholas wat hadgegeten in de keuken en het had opgeruimd ging hij maar naar boven om zich klaar te maken om te slapen. Hij had niet erg veel zin om nog iets te doen, hij was best moe hoewel hij weinig had gedaan vandaag. Hij maakte zich klaar om naar bed te gaan en kroop daarna onder de lakens, die weer netjes op het bed lagen aangezien Sophia vandaag zijn kamer had netjes gemaakt…

Het duurde een poosje voordatAlexander eindelijk in slaap was gevallen, maar hij sliep erg onrustig en hij droomde alleen maar nare dingen… Hij droomde dat hij slecht was, nog slechte dan zijn ouders. En dat hij mensen bewust pijn deed en dat hij geen gevoelens had voor niemand. Hij droomde dingen die hij nooit in het echte leven zou
kunnen doen, hoewel hij wist dat hij van oorsprong altijd een slechte magiër zou blijven en hij het misschien wel in zich had om mensen pijn te doen.
Door de nacht heen schrok hij vaak wakker en viel daarna weer in een rusteloze slaap, waardoor hij de volgende ochtend hartstikke moe was. Hij wreef in zijn ogen en bleef nog een poosje in bed liggen voordat hij opstond, ook al wist hij dat hij zich nu snel moest klaarmaken omdat hij naar school moest vandaag.

Nadat hij zichzelf had opgefrist en schone kleren had aangedaan liep hij de trap af naar beneden. Vandaag moest hij weer naar school, waar hij totaal geen zin in had. Er speelden wel andere dingen door zijn hoofd en hij was erg moe.
Toen hij beneden kwam zag hij dat zijn ouders net weg waren naar hun werk, dus nam hij alleen plaats in de keuken aan de grote tafel. Hij dronk langzaam een glas melk leeg, in de ochtend had hij maar weinig trek. Er was wel een reden waarom hij zo treuzelde, hij hoopte namelijk dat hij Sophia nog zou zien voor hij naar school ging. Ook al was het moment maar kort, hij wilde haar zien en hij wilde weten of het goed met haar ging.

Ik ben lang weg geweest en het stukje is kort, sorry daarvoor!

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Wanneer de zon opkomt is Sophia al wakker. Lang heeft ze niet geslapen, ze was al wakker om ongeveer half 4. Ze heeft veel nagedacht. Niet over het hele gedoe met Nicholas, maar ook over school en de toekomst. Het is de droom van Sophia om basisschoollerares worden. Dat is het al sinds de eerste dag op school. Echter heeft ze haar school nooit kunnen afmaken. Net zoals veel andere kinderen van arme gezinnen waren de schoolkosten te hoog en onbetaalbaar. Ze zit sinds haar veertiende niet meer op school. Ze werkt nu al twee jaar voor de Donovans in de hoop om ooit genoeg geld te verdienen om haar familie te onderhouden. Echter zijn de Donovans niet de meest gulle mensen in de stad, zoals alle andere rijke mensen. Sophia's dromen maakt de familie Donovan niks uit, ze vinden hun huis belangrijker dan Sophia en behandelen Sophia als ongedierte. Echter is dat nog nooit gebeurd met Nicholas. Nicholas heeft altijd naar Sophia's dromen en verhalen geluisterd en support haar. Het breekt haar hart om te weten dat Nicholas een slechte magiër is en dat hij eigenlijk iedereen kwaad hoort te doen zoals zijn ouders doen. Sophia weet wel dat Nicholas een goed hart heeft maar dat wordt overschaduwt door de vondsten in zijn kamer en het feit dat hij niet tegen zijn ouders in durft te gaan. Sophia's kijk op Nicholas is drastisch veranderd en ze weet niet of dit ooit nog terug veranderd kan worden.

Sophia kleed zich stilletjes aan. Zoals altijd doet ze haar witte, inmiddels grijze, jurkje aan. Het is een oude jurk die ze heeft gekregen van Fenna. Echter raakt het borduurwerk bij de hals los en de onderkant begint de rafelen. Het stiksel op de zijkant van de jurk begint ook los te raken. Ze strijkt er even over heen en doet snel haar rode haar in een knot. Zuchtend kijkt ze in de spiegel. Weer een nieuwe dag om uitgebuit de worden.

Ontbijt slaat Sophia over. Ze heeft geen trek en meestal laat Nicholas een sneetje brood voor haar over. Daarnaast heeft haar familie het brood harder nodig dan zijzelf. "Sophia?" klinkt er vanuit de woonkamer als ze net de voordeur open wil doen. "Ja?" vraagt Sophia terwijl ze naar de woonkamer loopt. Ze leunt tegen de deur aan. Fenna loopt naar haar toe en geeft haar een knuffel. Ze is aan het huilen en is heel verdrietig. "Wat is er aan de hand" vraagt Sophia bezorgd. Fenna snikt en laat de knuffel los. Ze aait me over Sophia's arm en kijkt haar aan. Sophia ziet dat er iets heel erg mis is. "Het is Fleur..." zegt ze en er rolt een traan over haar wang. Fleur is de naam van Sophia's zusje van twee. "Wat is er met haar" vraagt ze doordringend. "Ze is ziek" zegt Fenna. Sophia schrikt ervan. Het raakt haar heel erg. "Welke ziekte?" vraagt ze zachtjes. "Weet ik niet.. Maar ze hoest, is warm en ziet er rood uit" zegt Fenna. Ze weet al wat dit betekend. Er is een grote kans dat Fleur het niet overleefd. Ze hebben geen geld voor het ziekenhuis of voor medicijnen. Ze zijn veels te duur. Nu begint ook Sophia te huilen. De tranen rollen over haar wangen. Deze week kan niet nog erger worden. "Ik.. Ik moet gaan" zegt Sophia zachtjes en ze rent de deur uit.

Zo hard heeft Sophia nog nooit gerend. Ze rent naar het huis van de familie Donovan. Niet alleen moet ze daar werken, ze weet dat Nicholas even thuis is. Ook al weet Sophia niet zeker of hij helemaal te vertrouwen is, hij blijkt heel erg om haar te geven. Als ze voor zijn huis staat belt ze aan. Ze kijkt naar de bosjes aan de linkerkant en nieuwe tranen rollen over haar gezicht. Familie is het enige wat Sophia heeft in haar arme leventje. Ze wil Fleur niet kwijtraken. Ze mag Fleur niet kwijtraken.

======

Account verwijderd

schreef:
Nicholas wachte ongeduldig in de woonkamer. Het duurde langer dan normaal voordat Sophia er was en hij begon zich onderhand een beetje zorgen te maken, want Sophia was elke dag op tijd. Daarnaast was het beter als hij op tijd op school kwam, want de laatste dagen hadden de docenten het niet zo met hem. Hij kon nog wel eens in de problemen komen, met zijn 'grote mond' en 'eigenzinnige mening', woorden van zijn mentor.
Zijn hart maakte dan ook een klein sprongetje toen hij de deurbel hoorde. Snel ging hij naar de voordeur en opende hem voor Sophia. Maar toen hij zag dat ze gehuild had wist hij direct dat er iets aan de hand was. ''Sophia...'' Zei hij zachtjes, en hij sloeg zijn armen om haar heen. Nicholas wilde haar troosten en haar helpen, nog voor hij wist wat er aan de hand was.
Hij liet haar na even los en trok haar toen zachtjes mee naar binnen en sloot de deur achter zich. Een diepe zucht rolde over zijn lippen. De laatste dagen was er zo veel gebeurd en ook hijzelf moest er nog aan wennen. Hij wist dat het gevaarlijk was, als zijn ouders erachter kwamen dat Sophia magie had, dan was niet alleen zij, maar ook hij er geweest. Hij had altijd al het gevoel gehad dat zijn ouders hem niet vertrouwden en dat werd elke dag erger.

Nicholas schonk een glas water voor Sophia in en maakte een bordje met wat fruit en een snee brood voor haar klaar. Hij wist best dat ze nog geen ontbijt had gehad. ''Wat is er gebeurd Sophia, laat me je helpen?'' Zei hij toen en hij keek haar indringend aan. Hij wilde haar duidelijk maken dat ze hem kon vertrouwen, maar hij wist dat dat moeilijk was. Zeker na alles wat ze hadden doorstaan en nu ze wist dat hij eigenlijk een slechte magieër was, wat eigenlijk betekende dat hij een slecht persoon was. Maar waarom voel ik dan zoveel, vroeg hij zichzelf af. Dat was niet normaal en daarom durfde hij daar ook met niemand over te praten.

----

Sorry voor kort en slecht stukje. Hopelijk kunnen we het weer oppakken!

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Ze accepteerde de knuffel die Nicholas haar aanbood. Ook al vertrouwde ze hem en zijn familie niet helemaal, ze had op het moment iemand nodig en hij was de eerste waar ze aan kon denken. Sophia's familie is altijd al haar prioriteit geweest, en nu haar kleine zusje ziek was en waarschijnlijk ging sterven voelde ze zich radeloos. Het idee om iemand die haar zo lief is te verliezen is een idee waar ze niet goed mee om kon gaan. Ze liet Nicholas los en veegde haar tranen weg. Ze waren nu wel weer gestopt, maar het akelige gevoel in haar onderbuik bleef. Ze volgde hem ietwat twijfelend naar de keuken.

Toen ze een bord met brood en fruit voor haar neergezet werd knikte ze dankbaar. Veel trek had ze nu niet, dus deed ze er even niks mee. Nicholas ging ook zitten en keek haar indringend aan. Een twijfelend gevoel knaagde aan haar, Nicholas is altijd aardig tegen haar geweest en offert haar ook bijna elke dag ontbijt omdat ze dat zelf nooit kan hebben, maar hij was ook het soort persoon die haar makkelijk kwaad kon doen. Dat had ze inmiddels wel ontdekt door zijn boekje en de toverstok. Ze liet een diepe zucht los en zei; "Het is mijn zusje, ze is ziek..". Ze keek naar de grond, Nicholas wist wel wat dat betekende. Sophia kon zichzelf en haar familie nauwelijks onderhouden met het geld dat ze als enige werkende verdiende en medicijnen die haar beter kunnen maken zijn veel te duur. Strak keek ze naar de grond, hopend dat deze dag een droom was en ze bijna wakker werd.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld