Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
schreef:
Er verscheen een glimlach op zijn gezicht toen Julian haar antwoord hoorde. Hij vond het fijn om te horen dat ze hem ook graag had willen spreken deze dag, maar tegelijk keek hij haar ook een beetje achterdochtig aan, al liet hij dat niet merken. Want wellicht had ze die opmerking alleen gemaakt uit fatsoenlijkheid, en durfde ze er niet onderuit te komen. Dat was namelijk meestal het geval als Julian met mensen sprak.
Maar toch zei iets in hem dat dat onzin was, daar leek Abigail niet het persoon voor en elk woord dat ze sprak klonk oprecht.
En bovendien, nu ze hier samen stonden en Abigail ook open stond voor een gesprek kreeg hij ook plots heel veel vragen die hij haar wilde stellen, vragen over haar familie en over haarzelf, en hoe ze het vond dat ze was uitgehuwelijkt aan de kroonprins van het rijk. Hij vroeg zich af wat ze er écht van vond, wat ze in haar hart voelde of ging voelen voor Eric. Maar hij twijfelde of ze zulke vragen wilde beantwoorden. Het waren redelijk persoonlijke vragen en het was vast zo dat Abigail beleefd wilde blijven en wellicht niet eerlijk antwoord durfde te geven op de vragen.
Julian had vaak het idee dat mensen tegen hem praatten en hem vragen stelden zonder oprechte interesse. Niemand was echt geïnteresseerd in zijn mening of iets waar hij goed in was. Dat was het lot, als bastard son, maar tegelijk kwam dat erg overeen met de koninklijke familie. Belangstelling tonen, altijd fatsoenlijk blijven, je eigen mening was niet belangrijk. Wat dat betreft was Julian blij dat hij niet 'echt' tot zijn familie behoorde, het viel hem soms zwaar om een andere persoonlijkheid aan te nemen zoals hij andere mensen zag doen. Hij bleef liever zichzelf en zei altijd direct en oprecht wat hij ergens van vond, ongeacht wat een ander daarover dacht. Het beeld dat andere mensen van hem hadden kon toch al niet ergen.
''Fijn om te horen, my lady'' antwoordde hij toen na een poosje stilte, en hij gaf haar bijna ongemerkt een knipoog, speels en zonder bedoelingen. Ook dat waren eigenlijk geen manieren voor iemand van hoog aanzien, maar van die manieren trok hij zich sowieso al niet erg veel van aan. Bovendien bedoelde hij er niks mee en hij voelde zich op zijn gemakt. Abigail zou hem er vast niet om beoordelen.
Toen bedacht hij zich dat ze hier was gekomen om alles te verwerken van haar reis en haar aankomst, en daarom zou hij maar geen vragen stellen over hoe ze het hier vond of hoe ze tegen haar huwelijk aankeek, vragen die ze nog wel tientallen keren ging krijgen van tientallen verschillende mensen morgen op het feest ter ere van haarzelf. Nee, daar wilde ze het ook vast even niet over hebben. ''En, zijn zulke tuinen en prachtige plekken ook te vinden waar u vandaan komt?'' vroeg hij daarom toen, en hij bekeek het uitzicht dat ze hadden vanwaar ze toen stonden. Hij zette kleine stappen in de richting om een wandeling door de tuin te maken en genoot van het lichte briesje dat zijn haar in de war bracht. Hij genoot in de avond het meest van de rust die hier te vinden was. Het paleis stond op een prachtige plek en de natuur had veel te bieden. Julian had ver gereisd, vaak in opdracht van het koningspaar en had daarom al vele plekken geizen. En ondanks dat hij niet veel waarde hechtte aan zijn thuis zelf, vond hij het altijd fijn om hier terug te komen en ging er bijna dagelijks op uit om oude plekjes te koesteren en nieuwe plekken te ontdekken, meestal te paard.
Hij wist niet waar Abigail vandaan kwam. Misschien was het hem nooit verteld, die kans achtte hij groot aangezien hem vaak dingen niet werden verteld. Maar misschien was het hem wel verteld en vond hij het niet belangrijk genoeg om te onthouden.
Julian had er wel eens over nagedacht hoe het zou zijn als hij in Eric zijn schoenen stond. Hij kon zich dat leven niet voorstellen en hij had het ook niet gewild. Hij was ook allang blij dat hij niet werd uitgehuwelijkt, hoewel het hem er wel aan herinderde dat hij zich ook aan 'regels' moest houden voordat hij ooit zou trouwen, als hij dat uberhaupt al wilde. Hij had in het verleden wel eens vriendinnetjes gehad, maar was nooit iemand tegen gekomen waarmee hij de rest van zijn leven zou willen spenderen. Hij was ervan overtuigd dat hij ooit de ware zou vinden, dat hij met haar zou trouwen en haar altijd gelukkig zou maken. Wat dat betreft was Julian een romantisch type. Maar ondanks dat niemand hem dwong om te trouwen, wist hij dat het nooit goegekeurd zou worden als hij verliefd zou worden op iemand van een lage welstandsklasse. Dat was nu iets waar hij zich niet druk om kon maken, en als die tijd kwam dan zocht hij dan wel voor een oplossing.
@BeauRathbone
Er verscheen een glimlach op zijn gezicht toen Julian haar antwoord hoorde. Hij vond het fijn om te horen dat ze hem ook graag had willen spreken deze dag, maar tegelijk keek hij haar ook een beetje achterdochtig aan, al liet hij dat niet merken. Want wellicht had ze die opmerking alleen gemaakt uit fatsoenlijkheid, en durfde ze er niet onderuit te komen. Dat was namelijk meestal het geval als Julian met mensen sprak.
Maar toch zei iets in hem dat dat onzin was, daar leek Abigail niet het persoon voor en elk woord dat ze sprak klonk oprecht.
En bovendien, nu ze hier samen stonden en Abigail ook open stond voor een gesprek kreeg hij ook plots heel veel vragen die hij haar wilde stellen, vragen over haar familie en over haarzelf, en hoe ze het vond dat ze was uitgehuwelijkt aan de kroonprins van het rijk. Hij vroeg zich af wat ze er écht van vond, wat ze in haar hart voelde of ging voelen voor Eric. Maar hij twijfelde of ze zulke vragen wilde beantwoorden. Het waren redelijk persoonlijke vragen en het was vast zo dat Abigail beleefd wilde blijven en wellicht niet eerlijk antwoord durfde te geven op de vragen.
Julian had vaak het idee dat mensen tegen hem praatten en hem vragen stelden zonder oprechte interesse. Niemand was echt geïnteresseerd in zijn mening of iets waar hij goed in was. Dat was het lot, als bastard son, maar tegelijk kwam dat erg overeen met de koninklijke familie. Belangstelling tonen, altijd fatsoenlijk blijven, je eigen mening was niet belangrijk. Wat dat betreft was Julian blij dat hij niet 'echt' tot zijn familie behoorde, het viel hem soms zwaar om een andere persoonlijkheid aan te nemen zoals hij andere mensen zag doen. Hij bleef liever zichzelf en zei altijd direct en oprecht wat hij ergens van vond, ongeacht wat een ander daarover dacht. Het beeld dat andere mensen van hem hadden kon toch al niet ergen.
''Fijn om te horen, my lady'' antwoordde hij toen na een poosje stilte, en hij gaf haar bijna ongemerkt een knipoog, speels en zonder bedoelingen. Ook dat waren eigenlijk geen manieren voor iemand van hoog aanzien, maar van die manieren trok hij zich sowieso al niet erg veel van aan. Bovendien bedoelde hij er niks mee en hij voelde zich op zijn gemakt. Abigail zou hem er vast niet om beoordelen.
Toen bedacht hij zich dat ze hier was gekomen om alles te verwerken van haar reis en haar aankomst, en daarom zou hij maar geen vragen stellen over hoe ze het hier vond of hoe ze tegen haar huwelijk aankeek, vragen die ze nog wel tientallen keren ging krijgen van tientallen verschillende mensen morgen op het feest ter ere van haarzelf. Nee, daar wilde ze het ook vast even niet over hebben. ''En, zijn zulke tuinen en prachtige plekken ook te vinden waar u vandaan komt?'' vroeg hij daarom toen, en hij bekeek het uitzicht dat ze hadden vanwaar ze toen stonden. Hij zette kleine stappen in de richting om een wandeling door de tuin te maken en genoot van het lichte briesje dat zijn haar in de war bracht. Hij genoot in de avond het meest van de rust die hier te vinden was. Het paleis stond op een prachtige plek en de natuur had veel te bieden. Julian had ver gereisd, vaak in opdracht van het koningspaar en had daarom al vele plekken geizen. En ondanks dat hij niet veel waarde hechtte aan zijn thuis zelf, vond hij het altijd fijn om hier terug te komen en ging er bijna dagelijks op uit om oude plekjes te koesteren en nieuwe plekken te ontdekken, meestal te paard.
Hij wist niet waar Abigail vandaan kwam. Misschien was het hem nooit verteld, die kans achtte hij groot aangezien hem vaak dingen niet werden verteld. Maar misschien was het hem wel verteld en vond hij het niet belangrijk genoeg om te onthouden.
Julian had er wel eens over nagedacht hoe het zou zijn als hij in Eric zijn schoenen stond. Hij kon zich dat leven niet voorstellen en hij had het ook niet gewild. Hij was ook allang blij dat hij niet werd uitgehuwelijkt, hoewel het hem er wel aan herinderde dat hij zich ook aan 'regels' moest houden voordat hij ooit zou trouwen, als hij dat uberhaupt al wilde. Hij had in het verleden wel eens vriendinnetjes gehad, maar was nooit iemand tegen gekomen waarmee hij de rest van zijn leven zou willen spenderen. Hij was ervan overtuigd dat hij ooit de ware zou vinden, dat hij met haar zou trouwen en haar altijd gelukkig zou maken. Wat dat betreft was Julian een romantisch type. Maar ondanks dat niemand hem dwong om te trouwen, wist hij dat het nooit goegekeurd zou worden als hij verliefd zou worden op iemand van een lage welstandsklasse. Dat was nu iets waar hij zich niet druk om kon maken, en als die tijd kwam dan zocht hij dan wel voor een oplossing.
@BeauRathbone
