Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Loving and fighting. Accusing, uniting.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nu Kayra zijn geheim wist, was het anders. Vreemd genoeg leek ze hem beter te begrijpen, ondanks dat ze niks wist van de situatie waarin hij zich bevond en het onmogelijk écht kon begrijpen. Ze behandelde hem echter niet anders. Hij was nog steeds Nathan, zij nog steeds Kayra. Ze deinsde er niet voor terug om hem een kus te geven. Ergens leek ze zijn gedrag soms zelfs beter te begrijpen. Ze snapte dat hij na een paar dagen niet meer kon teren op het bloed dat hij had gedronken en ze liet hem gaan, wetende wat hij ging doen. En ze veroordeelde hem er niet om.
Ondanks dat Nathan in eerste instantie wat afstand had opgezocht, was hem dat niet gelukt. Kayra had in alles duidelijk gemaakt dat ze om hem gaf, dat het er niet toe deed, omdat ze wist wie hij was en hoe hij over dit alles dacht. Ze was niet bang, was ze was niet boos. Ze ging door met hun leven samen alsof Nathan het nooit had verteld en ergens was hij daardoor alleen maar opgelucht. Hij voelde zich comfortabeler, hij hoefde geen geheimen meer voor haar te bewaren, al praatte hij er nog steeds niet graag over. Er waren echter ook nog een aantal zaken die hij niet aan haar had verteld.
Kayra wist niet van de groep van Dane, ze wist niet dat Nathan, Luke had gezien op de dag van het ongeluk. De dag waarop hij haar had verteld wat hij was en waar hij huilend in haar armen had gezeten, omdat de emoties hem teveel waren geweest. Ook had Kayra er geen weet van dat ze eigenlijk al eerder had geweten dat hij een vampier was geweest, maar dat hij die herinneringen van haar af had genomen. Hij had het zich voorgenomen om het ooit nog aan haar te vertellen, maar ooit leek steeds verder van hem af te komen staan.
Er was geen dreiging meer geweest van andere vampieren. Na het ongeluk met de koets, ondanks dat niemand dat op een vampier had afgeschoven, en het nieuws van de herberg, had Nathan niks meer opgevangen in het dorp. Dat had Kayra en Nathan toegestaan om gerust door te gaan met hun leven, wat had ingehouden dat Nathan meerdere keren per week op de markt had gestaan en Kayra zo nu en dan had gejaagd. Ondertussen was hij nog steeds bezig met de lessen die hij aan Kayra gaf. Nathan vond het geweldig om te zien hoe ze er steeds meer van leek te begrijpen en letters op papier kreeg. Al vond hij het stiekem nog leuker om haar te horen oefenen met lezen, omdat ze de woorden soms wat hakkelend hardop uitsprak.
Vandaag was een rustige dag geweest. Nathan had zich, voor de verandering, niet in de ochtend klaar gemaakt om naar de markt te gaan, maar had zijn dag met Kayra doorgebracht. Wel hadden ze samen door het dorp gelopen en hadden ze uiteindelijk op de markt wat te eten gehaald, maar daarna waren ze door gegaan naar een rustige plek buiten het dorp. Daar hadden ze uitgekeken over het landschap, terwijl ze zo nu en dan bezig waren met het schrijven. Nathan had Kayra verschillende letters en woorden geleerd, waarna hij voor had gedaan hoe ze de letters aan elkaar had kunnen verbinden.
Nu was het wel voorgekomen dat ze vaker met elkaar bezig waren geweest dan met het schrijven. Er waren heel wat zoenen gevallen en geen van hen had op dat moment weg getrokken. Nathan had redelijk recent zich tegoed gedaan aan het bloed van een koopman, waardoor hij de drang om Kayra te bijten kon onderdrukken.
Toen de twee hadden gemerkt dat het langzaam was begonnen te schemeren, waren ze terug gelopen naar hun huisje. Ondertussen was de nacht gevallen en had Nathan een paar kaarsen aangestoken, waarna ze zich beiden klaar hadden gemaakt voor bed. Waar Nathan na het omwisselen van zijn kleding al klaar was geweest, was Kayra nog bezig geweest met haar donkere haren te bevrijden van de vlecht die ze die ochtend gemaakt had.
Met een glimlach op zijn gezicht had hij toegekeken hoe haar tengere vingers de donkere lokken hadden bevrijd, terwijl het licht van de verschillende kaarsen haar gezicht hadden doen oplichten. Haar bruine ogen hadden geglommen en ze leek oprecht blij te zijn met de dag die ze vandaag samen hadden gehad.
Kayra had zich omgedraaid en had geglimlacht naar Nathan, waarna ze naar hem toe was gelopen. Omdat hij al op het bed had gezeten, had ze zonder moeite op zijn schoot plaats kunnen nemen, waarna ze hem een kus had gegeven.
‘Bedankt voor vandaag. Ik had het echt ontzettend naar mijn zin.’
‘Ik ook,’ sprak Nathan zacht, bang dat hun geluk plotseling zou verdwijnen. Hij legde zijn handen op Kayra haar rug, waar hij net bij de punten van haar haren kon. Hij boog zich naar voren en plaatste zijn lippen, voor de zoveelste keer die dag, op de hare. Elke keer als hij Kayra zoende, wilde hij meer. Hoe verder de zoen ook kwam, hoe gieriger hij werd. Er waren momenten geweest waarop hij zo graag haar aanraking had gewild, en haar ook had aan willen raken, dat hij zichzelf niet tegen had kunnen houden. Uiteindelijk had hij dat, tot nu toe, altijd al gedaan, maar vandaag voelde alles goed. Alsof er niets fout kon gaan.
Terwijl hun nette zoen zich begon te ontwikkeling met meer passie, drukte Nathan hun lichamen dichter tegen elkaar. De kriebels in zijn buik verspreidden zich door zijn hele lichaam en toen Nathan de zachte vingers van Kayra langs zijn kaaklijn voelde, kreeg hij het meteen een stuk warmer.
Zijn lippen gleden van de hare, enkel om zich te plaatsen in haar hals. Daar, waar haar huid nog warm was van haar haren. Of kwam het door zijn aanrakingen? Zijn lippen baanden zich een weg over haar huid, terwijl zijn vingers omhoog gleden langs haar arm, zodat hij haar nachthemd iets van haar schouder kon duwen. Elk stukje blote huid leek van belang te zijn en hij wilde alles van haar voelen.
Kayra liet, terwijl ze haar hals iets had gebogen, haar handen over het torso van Nathan glijden en uiteindelijk verdwenen haar handen zelfs onder de stof. Haar vingers lieten een spoor achter op zijn lichaam en plotseling voelde Nathan de drang om niet alleen de stof rond Kayra haar lichaam aan de kant te duwen, maar ook om zichzelf van de kleding te ontdoen.
Dit zou een moment zijn om zich terug te trekken, om het te stoppen. Hij wilde dat echter niet doen. Hij wilde door, hij wilde weten hoe het zou voelen om naakt tegen Kayra aan te liggen. Hoe het zou voelen om haar zo dichtbij te hebben, dichterbij dan dat hij ooit bij iemand was geweest. Hij hoopte dat zij dat ook wilde. Aan haar hartslag te horen was ze net zo opgewonden als hij. Het geklop van haar hart leek hem op dit moment niet af te leiden, maar juist nog meer motivatie te geven om door te gaan.
Nathan nam het initiatief om op het bed te liggen, waardoor Kayra boven hem hing. Haar haren kriebelden in zijn hals, terwijl haar handen aan beide kanten van zijn hoofd in het bed drukten. Ze keken elkaar aan. Nathan kon de twinkeling in haar ogen zien, er was haast een ondeugende blik in te zien. Haar wangen waren lichtjes rood geworden, maar het deerde hem niet. Niet zolang het goed voelde.
‘Als je een moment zoekt om te stoppen, is dit het,’ zei Kayra zacht. De woorden leken er haast met tegenzin uit te komen.
Nathan schudde zijn hoofd, waarna hij haar een kus gaf. ‘Ik wil niet stoppen.’
‘Ik ook niet,’ gaf Kayra toe, waarna zij degene was die zich voorover boog om hem te zoenen. Haar lippen leken zelf ook meer te verlangen naar hem, want ze voelden niet meer zacht en rustig aan. Kayra leek alles te geven in haar zoen en Nathan ging daar in mee, terwijl hij zijn eigen handen niet meer tegen konden houden. Langzaam duwden ze de stof van Kayra haar nachthemd aan de kant, zodat ze vrij spel hadden op haar huid.
Dit keer was het Kayra die haar lippen in zijn hals zette en Nathan liet er zonde schaamte een kreun uit. Hij had nooit gedacht dat het zo goed zou voelen om haar lippen daar te voelen, laat staan ergens anders op zijn lichaam.
Zijn vinger begroeven zich in de zachte huid van haar billen. Ondertussen had Kayra zijn huid met rust gelaten, maar alleen om zijn nachtshirt over zijn hoofd te trekken en deze naast het bed te laten vallen. Heel even gleden haar vingers over zijn borstkas, maar al snel pakte ze op waar haar lippen waren gebleven.
Nathan liet zijn vingers haar lichaam ontdekken en sloot genietend zijn ogen, terwijl Kayra haar lippen steeds lager zakten. Ze waren begonnen bij zijn sleutelbeen, maar ondertussen was ze al bij zijn buik aangekomen, waardoor hij haar enkel nog maar verder naar beneden wilde hebben. Hij duwde zijn heupen dan ook omhoog, waardoor er een prettige frictie ontstond tussen hun twee lichamen.
Alle overige kledingstukken verdwenen van hun lichaam, waardoor Nathan haar voor de tweede keer kon bekijken in het zachte licht van de kaarsen. Ze was prachtig, op haar eigen manier. Nu ze boven hem hing, kon hij de littekens op haar rug niet zien, maar hij wist dat ze daar zaten. Hij had ze immers gevoeld, maar het had hem niet gestoord.
Nathan kwam iets overeind. Hij en Kayra lagen tegenover elkaar, waardoor Nathan haar iets bij moest draaien. Hij kon merken aan Kayra dat ze het niet prettig vond, dat het iets was wat ze niet graag aan anderen liet zien. Nathan liet enkel liefdevol zijn hand over haar gehavende huid glijden, wat aangaf dat het hem niets uitmaakte. Kayra was Kayra, wat er ook met haar was gebeurd. In zijn ogen was ze prachtig.
‘Je bent zo mooi,’ sprak hij zijn gedachten uit.
Ondanks het zachte licht van de kaarsen, zag hij dat ze moest blozen om zijn woorden.
Nathan glimlachte en gaf haar een kus. ‘Als je het me toestaat, wil ik je laten zien hoe mooi ik je vind.’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was de eerste keer dat hij pas echt kon zien hoe gehavend ze was. Meerdere oneffenheden vervormden haar huid. Onderhand waren de wonden op haar rug redelijk genezen, maar de littekens zouden blijven. Ze schaamde zich ervoor. Niet alleen om het uiterlijk, maar ook om het verhaal dat erachter schuilging. Ze had het Nathan nog nooit verteld. Ze had hem überhaupt nog niks verteld over haar gevangenschap. Hij wist ervan, maar de details had ze voor hem achtergehouden. Hoe kon hij het mooi noemen? Dat was iets wat ze nooit zou begrijpen. Er waren genoeg dingen waar Kayra zich onzeker over voelde en ze vroeg zich af hoe Nathan die dingen zo anders kon zien dan zij. Nathan’s lichaam daarentegen leek geen oneffenheid te bevatten. Zijn lichaam was perfect en proporties, spieren die precies genoeg ontwikkeld waren en dan had ze het nog niet eens over de dingen die hem zo eigen maakte. De speelse krullen waar ze met liefde mee speelde. Krullen waarvan ze haarzelf moest bedwingen er niet doorheen te woelen, elke keer wanneer ze hem zag. De kuiltjes in zijn wangen wanneer zijn charismatische glimlach verscheen. Zijn donkere ogen die haar zoveel konden vertellen met een simpele blik. Hij leek geen imperfectie te bevatten, wat in grote tegenstelling was tot haar.
Verschillende gevoelens golfden door haar buik. Verliefdheid, spanning en lust. Ze wilde hem zo graag, eigenlijk al vanaf het moment dat hij in de deurpost verscheen van de herberg. Ze wilde zijn naakte lichaam tegen haar aan voelen, zijn warmte kunnen omarmen, terwijl ze de liefde passievol bedreven. Anderzijds was er die hardnekkige onzekerheid, een gevoel dat ze niet van zich af kon schudden, ondanks de lieve woorden van Nathan. Die onzekerheid zorgde op zijn beurt ook voor de nodige zenuwen. Het was haar eerste keer en voor zover ze wist, was het ook voor Nathan zijn eerste keer. Ze had geen idee wat ze ervan moest verwachten, noch wat ze moest doen om hem te bevredigen.
Aarzelend knikte ze. Er was een duidelijke blos op haar wangen zichtbaar en ze hoopte maar dat Nathan het niet opmerkte. Voorzichtig boog Nathan zich naar haar toe, raakten zijn lippen de hare. Teder en liefkozend. Zijn hand streelde langs haar zij, wat de gevoelens in haar buik enkel versterkten. Zachtjes liet Kayra zich naar achteren zakken, zonder haar lippen van de zijne te verwijderen. Haar hand streek door zijn dikke bos haar, waarna haar hand in zijn nek bleef liggen. Zijn handen verkenden haar lichaam, raakten haar blote huid aan op plekken die hij nog nooit aangeraakt had.
Na een paar seconden was het Kayra die de kus beëindigde. Nog een laatste controle. Nog eenmaal wilde ze weten of hij er klaar voor was. Ze vertrouwde hem, wilde niets liever dan opgaan in hun gevoelens, maar ze wilde zeker weten dat hij er ook achter zou staan. Ze wilde hem de ruimte geven die hij nodig had, ze wilde dat hij wist dat ze het hem niet kwalijk zou nemen. ‘Weet je het zeker?’ vroeg ze fluisterend.
Er verscheen een glimlach op zijn gezicht waar ze van hield. Een vertederende blik, eentje vol genegenheid. Hij knikte, kuste haar lippen voor een korte seconde. ‘Jij ook?’
Haar grote pupillen spraken haar verlangen al uit, maar ze versterkte haar antwoord met een gehaast knikje en een nieuwe zoen. Nathan’s handen reikten naar haar bovenbenen en duwden deze voorzichtig omhoog en iets uit elkaar. Haar ademhaling stokte, waarmee ze de zoen staakte. Langzaam en behoedzaam ging hij bij haar naar binnen. Opnieuw een handeling die verschillende gevoelens bij haar teweegbracht. Het was branderig en prettig tegelijkertijd. Ondanks dat het niet geheel pijnloos was, haalde ze genot uit het idee dat hij zijn lichaam met haar deelde. Dat hij zichzelf genoeg vertrouwde om zich voor even te laten gaan.
Nauwlettend hield hij haar in de gaten, terwijl hij zichzelf nog steeds langzaam bij haar naar binnen bracht. Een kreun verliet haar lippen, waardoor bezorgdheid op zijn gezicht verscheen. ‘Gaat het?’
Kayra legde een arm om zijn nek, waarbij haar vingertoppen rustten in zijn krullen. Ze knikte gehaast en glimlachte kort. Ietwat opgelucht door haar reactie, ging hij verder, deze keer de andere kant op. Niet ver genoeg om uit haar te gaan, maar genoeg om hevige sensaties teweeg te brengen. Hij bewoog zijn heupen op en neer, bepaalde met uiterste zorgzaamheid het tempo en hield het gezicht van Kayra nauwlettend in de gaten. De tintelingen zorgden ervoor dat hij af en toe een kreun slaakte, net als Kayra. Het branderige gevoel hield aan, maar met elke beweging voelde zijn handelingen aangenamer. Nathan hield zijn gezicht vlak bij het hare, waardoor ze elkaars hijgende ademhalingen langs hun gezicht konden voelen gaan. Hun blikken ontmoette elkaar, waardoor vlinders in haar buig opstegen. Met een blik die haast vroeg om goedkeuring, bracht hij zijn hand voorzichtig omhoog naar een van haar borsten. Kort kuste ze zijn lippen, als teken van goedkeuring. Hij versnelde het tempo en begon met zijn hand haar borst te strelen en te kneden. Haar ademhaling werd sneller, werd meer gevuld door kreunen en hevige gevoelssensaties nestelden zich in haar lichaam. Ook Nathan leek het moment steeds prettiger te vinden. Steeds meer begonnen ze naar een punt toe te werken waarbij ze het hoogtepunten bereikten. Kayra plaatste haar handen op zijn rug en trok hem dicht tegen zich aan, waarbij ze haar rug holde. Plotseling begroef een euforisch gevoel zich in haar lichaam. Een hevige tinteling trok door heel haar lichaam. Ook Nathan leek het hoogtepunt bereikt te hebben. Zacht hijgde hij, terwijl hij een hand op haar wang legde en deze met zijn duim streelde, waarbij hij langzaam uit haar kwam. De glimlach op zijn gezicht liet haar bijna direct naar meer verlangen. Er zat zoveel liefde in, dat ze hoopte dat haar blik hem hetzelfde vertelde. Geen teken wees erop dat Nathan afgeleid was door haar bloed, door zijn verlangen. Zijn ogen waren hetzelfde, net zoals zijn hoektanden.
Kayra gaf hem de kans niet wat te zeggen. Ze had de woorden uitgesproken voor ze er erg in had, maar meende het met heel haar hart. Ze wist niet hoe hun toekomst eruit zou zien, maar ze wilde zo lang mogelijk bij hem blijven als mogelijk. De woorden die ze zacht, maar met volle overtuiging uitsprak, waren een liefdesverklaring: ‘ik hou van je.’

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De ochtend erna was rustig. Vanaf het moment dat Nathan zijn ogen had geopend, had Kayra nog geslapen. Haar hoofd had op zijn borstkas gelegen, met haar donkere haren uitgespreid als een waaier over zijn huid. Haar zachte, naakte lichaam had nog tegen dat van hem aangelegen en hun benen waren verstrengeld geweest met elkaar.
Hij had een tijdje toegekeken hoe ze had geslapen. Zo rustig, met een tevreden glimlach op haar gezicht. Haar borstkas had zachtjes op en neer geveerd bij elke ademhaling die ze had genomen. Het was haast wonderbaarlijk om te bedenken hoe ze er vannacht bij hadden gelegen, terwijl Kayra nu zo rustig in zijn armen had geslapen. Toch had hij de nacht vaak genoeg in zijn eigen hoofd herhaald.
Elke keer als hij dat had gedaan, had een gevoel van warmte hem overspoeld. De manier waarop zij hem aan had geraakt, en hij haar. Alles was nieuw geweest, anders. Nathan had verscheidenen keren een kus gekregen van Charlotte, maar hij had nooit naar meer verlangd. Bij Kayra had hij naar alles verlangd. Elke aanraking was er één te weinig geweest, voor elke zoen die ze hem had gegeven, had hij er nog honderden bij willen krijgen. Kayra had het verlangen in hem los gemaakt. Een verlangen dat zo diep was dat hij nooit had gedacht dat hij het had kunnen voelen.
Met alle gevoelens kwam ook zijn trots naar boven. Trots dat hij zichzelf niet weg had getrokken, of dat hij gestopt was. Trots dat hij zichzelf had toegegeven aan Kayra haar liefde en dat hij haar ook lief had kunnen hebben, in plaats van toe te geven aan al de gevoelens die hij al eerder had gevoeld voor haar. Het verlangen naar Kayra haar lichaam en aanrakingen was groter geweest dan zijn verlangen naar het bloed en nu hij wist dat hij het één keer vol had kunnen houden, was hij er van overtuigd dat hij het nog vaker zou kunnen.
Dan waren er nog de woorden die ze, nadat ze beide bij waren gekomen van hun hoogtepunt, uit had gesproken. Ze hield van hem. Ondanks alles wat er met hem was gebeurd, alles wat hij wel was en zij niet, hield ze van hem. Het maakte haar niets uit dat hij geen mens meer was, dat hij zijn geheim voor haar verborgen had gehouden. Ze geloofde nog altijd dat hij dezelfde Nathan was die haar, toevallig, tegen was gekomen buiten hun oude dorp.
Hij hield ook van haar. Iets wat hij ook uit had gesproken. Hij had altijd al van Kayra gehouden, zelfs toen hij het niet had geweten. Hij had zijn eerdere verloofde altijd met Kayra vergeleken. Kayra had alles anders gedaan, beter. Kayra was altijd al het meisje voor hem geweest en nu eindelijk alle geheimen uit de weg waren, kon hij dat ook volledig aan haar tonen. Hij zou Kayra niet meer kwijt willen, absoluut niet. Zij was het enige wat zijn leven op dit moment vorm gaf, hem het gevoel gaf dat hij nog een echt leven had.
Het grappige was dat zijn kleine zusje dit al had voorspeld. Leah had het al geweten toen hij samen met Kayra op haar bed had gezeten. Hij en Kayra waren voor elkaar gemaakt. Nu had zijn zusje het over trouwen gehad en Nathan wist niet of dat er ooit van zou komen, maar ze had wel degelijk gelijk gehad over de relatie die hij en Kayra zouden krijgen. Hij hoopte dat Leah, waar ze ook was, trots zou zijn op haar eigen voorspelling. Ze had het immers bij het juiste einde gehad en stiekem was Nathan daar ook wel blij om. Leah had Charlotte ook altijd gemogen, maar haar voorkeur was voor hem altijd duidelijk geweest. Net zo duidelijk als zijn eigen.
Hij voelde Kayra haar lichaam iets bewegen. Het waren waarschijnlijk slechts millimeters, maar ze had bewogen. Niet veel later gingen haar grote, bruine ogen dan ook open. Ze moest een paar keer knipperen tegen het felle zonlicht, dat door de kieren van hun huis naar binnen kwam, maar uiteindelijk keek ze op naar Nathan met een grote glimlach op haar gezicht. Haar hand reikte zich uit naar zijn wang, zodat ze daar zachtjes over heen kon gaan met haar vingers.
‘Goedemorgen.’ Haar stem klonk nog zacht en kwetsbaar, maar haar begroeting was liefdevol.
Nathan glimlachte en boog zich iets voorover, zodat hij een kus in haar haren kon drukken. ‘Goedemorgen,’ antwoordde hij haar terug. Hij zakte vervolgens iets onderuit, zodat ze samen in het bed zouden kunnen blijven liggen. Met zijn vrije hand duwde hij wat krullen uit zijn gezicht, waarna hij zijn arm vervolgens weer liet rusten rond haar lichaam. ‘Heb je lekker geslapen?’
Kayra grinnikte zachtjes. Heel even voelde hij hoe haar lippen zijn borstkas kusten. ‘Na zo’n nacht zou het moeilijk zijn om niet goed te kunnen slapen.’
Nathan glimlachte. Hij wist dat het voor hem fijn was geweest, maar om nogmaals te horen dat ook Kayra er van had genoten, was alle bevestiging die hij nodig had.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Ergens was er altijd in stem in haar hoofd geweest die had verteld dat dit was wat ze wilde. Ondanks dat ze niet had geweten dat ze op een lustige manier naar hem verlangde, had ze al die tijd naar zijn aanwezigheid verlangd. Ze had al haar dagen met hem willen doorbrengen en nu kon ze dat verlangen waarmaken. Niet alleen had ze hem weten te overtuigen om hun relatie aan te gaan, ook hadden ze gister voor het eerst de liefde bedreven. Geen enkel moment had ze het idee gekregen dat hij het er moeilijk mee had, dat hij de verleiding moest weerstaan om zijn tanden in haar lichaam te zetten. Toch was het de vraag of dat ook zo was. Nathan bleek aardig vaardig in het verbergen van zijn gevoelens. Soms kwam het er met een klap uit, maar dat was na dagen van opgekropte gevoelens.
‘En jij?’ vroeg Kayra. Zacht streelde zijn vingers over haar blote huid, waardoor ze genietend haar ogen sloot.
‘Beter kon haast niet.’
Zijn woorden tekende een glimlach op haar gezicht. Een glimlach die bleef bestaan – misschien zelfs groeide – zodra hij haar kuste. Stralend opende ze haar ogen. Ze wist dat hun toekomst onbekend was. Zij zou ouder worden, waar hij altijd de onweerstaanbare jongvolwassene bleef. Hun paden zouden scheiden, tenzij zij zou besluiten hetzelfde lot te omarmen. Een keuze die nu pas in haar omhoog kwam. Een keuze die Nathan niet eens zou overwegen. De optie was er, maar ze vroeg zich af of het een uitkomst zou zijn. Voor nu was het een zorg voor later. Het liefst genoot ze zo lang mogelijk van zijn aanwezigheid en de liefde die hij met haar deelde, voor zover zijn dorst dat zou toelaten. Haar twinkelende ogen maakten plaats voor een zorglijke blik.
‘Nathan,’ fluisterde ze zachtjes. Een vragende blik verscheen. ‘Was er een moment dat je dorst had?’ Twijfelend kwamen de woorden van haar lippen, bang dat ze twijfels in zijn schoenen zou drukken. Het tegendeel was waar. Ze vertrouwde hem, maar wilde weten in hoeverre hij zichzelf vertrouwde.
Zijn hand streelde haar wang, schoof een pluk haar achter haar oor. ‘Er is geen moment dat ik geen honger heb.’
Ondanks dat Kayra genoeg in honger had geleefd, was dat niet iets wat ze zich kon voorstellen. Nathans dorst leek zo dominant, dat het zelfs aanwezig was nadat hij zichzelf beloond had met wat bloed. Daar waar zij er dan tegenaan gekund had en er voor korte tijd geen last van had gehad, verplaatste Nathan zijn dorst enkel naar de achtergrond. Toch beangstigde het haar niet. Sterker nog, ze was juist trots op hem. Zacht, teder en lang kuste ze hem. ‘En was er een moment dat je twijfelde?’
Een blik van voldoening verscheen op zijn gezicht. Langzaam begonnen haar woorden tot hem door te dringen. Langzaam begon zijn vertrouwen te groeien. ‘Ik was bang, ja,’ fluisterde hij, ‘maar tegelijkertijd wist ik het te onderdrukken. Ik heb geen enkel moment mijn dorst de leiding gegeven.’
Haar trots werd duidelijk zichtbaar. Ze duwde zichzelf omhoog en legde een hand naast Nathans hoofd, waardoor ze half boven hem hing. ‘Zie je wel?’ fluisterde ze. Ze wilde haar trots uiten door de woorden letterlijk uit te spreken, maar de bleef iets waar ze slecht in was: het onder woorden brengen van haar gedachten. In plaats daarvan zoende ze hem. Een tedere liefdesverklaring, waarbij hun lippen zacht van elkaar weken en hun tongen de kans boden elkaar beter te leren kennen. Nathans arm gleed rond haar middel en verlangend trok hij haar tegen zich aan.
Na hun zoen, ging Kayra weer naast hem liggen. Deze keer met haar rug tegen zijn torso. Zacht volgden zijn vingers de lijnen van haar littekens. Ineens voelde ze zich enorm kwetsbaar. Een handeling, een verkeerde woordkeuze, zou haar kunnen breken. ‘Doet het nog pijn?’
Kayra, die star voor zich uitkeek, schudde haar hoofd. ‘Het is wat gevoeliger, maar doet geen pijn.’ Het bleef kort stil, waarna ze zacht zijn lippen op haar schouderblad voelde. Kippenvel weidde zich uit over haar rug en onbewust raakte ze ontroerd van zijn handeling. Het betekende meer voor haar dan hij zou beseffen.
‘Waarom?’ Zijn stem klonk aarzelend, wetende dat het een gevoelig onderwerp was. Echter, hij verdiende het de waarheid te weten. Ze sloot haar ogen, ging terug naar de vochtige kerker. Ze zag haarzelf op de grond zitten. Graatmager, bevuild met een mengeling van bloed en stof.
‘Ik had iets doms gedaan,’ fluisterde ze, haast bang dat hij haar woorden zou horen – al wist ze dat er geen ontkomen aan was met zijn versterkte gehoor. ‘Ik wilde een bewaker naar binnen lokken, in de hoop zijn sleutels af te nemen. Er waren zoveel mogelijke opties die ik had kunnen gebruiken, maar ik koos voor de meest vergezochte optie.’
Liefdevol sloeg Nathan zijn arm om haar heen en trok hij haar tegen zich aan, waarna hij haar hals kuste. ‘Je hoeft het niet te vertellen.’
‘Weet ik,’ antwoordde ze. ‘Maar ik wil dat je het weet.’
Nathan begroef zijn gezicht in haar haren en zweeg. Een zwijgende nieuwsgierigheid.
‘Ik deed alsof ik een heks was.’
Haar bekentenis liet hem zijn hoofd optillen. De bezorgdheid was duidelijk van zijn blik af te lezen. ‘Waarom zou je dat doen?’
Kayra keek nog altijd strak voor zich uit, zorgde ervoor dat haar gevoelens niet aan de oppervlakte zouden komen. ‘Ik werd gek daar.’ Er was niets wat ze er had kunnen doen. De kou had haar opgeslurpt, de honger brak haar nog meer dan het altijd al gedaan had en elke keer wanneer er een bewaker kwam, voelde ze zich gegeneerd. Maar die woorden bespaarde ze hem. ‘Ik had er alles voor over om uit te breken en ik had bedacht dat als ik zou doen alsof, ik de man misschien kon bespelen.’
‘Maar dat mislukte.’
‘Deels,’ gaf Kayra toe. ‘Het lukte om de sleutels te bemachtigen, maar ik had niet genoeg tijd mezelf te bevrijden. Natuurlijk was dat iets wat bestraft moest worden.’
Spijt. Medeleven en bezorgdheid die voortkwamen uit spijt. Misschien had ze het beter voor zich kunnen houden. ‘Oh Kayra, het spijt…’
‘Niet doen,’ onderbrak ze hem. Ze draaide zich op haar rug, zodat ze hem aan kon kijken. ‘Dit is mijn fout. Ik had andere keuzes kunnen nemen. Daar had niemand iets aan kunnen veranderen.’
‘Maar ik had je kunnen bevrijden.’ Het was duidelijk dat hij het zichzelf verweet.
‘Niet waar. Je had het niet kunnen weten.’
Hij leek haar niet te geloven, iets wat ze haarzelf kwalijk nam. Ze had het hem niet moeten vertellen, dan had ze hem zijn onterechte schuldgevoelens bespaard. Maar ondanks dat hij het idee niet naast zich neer leek te kunnen leggen, bedacht hij zich iets anders. ‘Maar, hoe ben je dan ontsnapt?’
Dat was een herinnering waarvan ze zich maar vlagen kon herinneren. ‘Iemand heeft me bevrijd.’

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Hun leventje begon steeds meer de vorm aan te nemen van ieder stel dat Nathan ooit had gekend. Ze leefden samen, kookten samen, deelden alles wat er te delen viel. Kayra jaagde en Nathan verkocht het op de markt, als de koopman die hij ooit was geweest. Op sommige momenten vergat hij wat hij was. Kayra haalde de échte Nathan in hem naar boven. De vrolijke, behulpzame jongen die altijd het beste voor had met de mensen om hem heen. Er waren momenten waarop zijn bloedlust niet eens aanwezig was, bijvoorbeeld als Kayra naar hem lachte. Echt weg zou de bloedlust nooit zijn, maar Nathan kon het dusdanig negeren en daarin hielp Kayra hem ontzettend.
Ze hadden elkaar lief, misschien wel meer dan dat voormogelijk was. Ze gaven elkaar een knuffel of een kus, als ze gingen slapen, dan lagen ze dicht tegen elkaar aan, hun ledematen verstrengeld voor zover hun lichamen dat toelieten. Ze bedreven de liefde, soms zacht en lieflijk. Andere keren kwam de dierlijke kant van Nathan naar boven en liet hij zich meevoeren door al zijn instincten, maar nog geen een keer had hij Kayra pijn gedaan. Soms hunkerde hij naar haar bloed, maar hij had zichzelf tot nu toe altijd onder controle kunnen houden.
Omdat ze het beide druk hadden met hun werk, kwam er ook veel geld in het laatje. Ze probeerden zoveel mogelijk te sparen, zodat ze uiteindelijk naar een grote stad zouden kunnen verhuizen. Ook probeerden ze in hun vrije tijd zoveel mogelijk samen te doen. Het was aan aantal maanden geleden dat hij Kayra had leren lezen en schrijven en ze was er ondertussen al heel goed in geworden. Zo liet ze hem zo nu en dan eens een briefje achter, als ze ging jagen en hij in een leeg huis thuis kwam.
Vandaag was een vrije dag, wat betekende dat Nathan en Kayra hun tijd samen doorbrachten op hun favoriete plekje: de open plek bij een beekje, met wat lekker vers brood en fruit van de markt. Het voelde als de ideale situatie. Ze zaten samen naast de beek, met hun voeten in het koude water. Er was al weken geen dreiging meer geweest, zelfs niet van andere vampieren in de buurt. Eerst had het nog geleken alsof Dane hem achterna had gezeten, maar Nathan wilde graag geloven dat de oudere vampier geen aandacht meer aan hem had willen besteden.
‘Dit is echt heel lekker!’ De enthousiaste stem van Nathan klonk door het bos. Hij had zojuist een stuk van het brood afgescheurd en het belegd met een paar frisse aardbeien, die nu in het seizoen waren. Hij had vervolgens ook een stukje klaargemaakt voor Kayra en hield deze nu voor haar mond, zodat ze kon proeven.
Hij keek toe hoe haar tanden zich in het vruchtvlees van de aardbei zetten en vervolgens in het brood. Het roze sap van de aardbeien, drupte al op haar kin en lachend hield Nathan zijn vrije hand eronder, zodat hij het op kon vangen.
‘Het is inderdaad heel lekker,’ zei Kayra, toen ze eenmaal haar mond leeg had. Vervolgens ging ze met haar tong langs haar lippen, om er zeker van te zijn dat al het sap verdwenen was. Nathan grijnsde en boog zich voorover naar zijn vriendin, zodat hij haar een zoen kon geven.
‘Kijk nou eens, wat een zoetsappig plaatje.’ Bij het horen van zijn stem had Nathan Kayra meteen overeind getrokken en was hij voor haar gaan staan. Gealarmeerd keken zijn bruine ogen naar de man tegenover hem. Hij was niet alleen. Sterker nog, Nathan kende ieder gezicht dat tegenover hem was verschenen.
‘Dane,’ zei Nathan, terwijl hij voor Kayra bleef staan. Hij had enkele minuten geleden nog gedacht dat hij nooit meer iets van Daneyon zou horen, maar nu stond hij tegenover hem, met zijn gehele groep.
‘Ik weet wat je denkt. Je had gehoopt dat we elkaar nooit meer zouden treffen,’ zei Dane, die een stap naar Nathan toe had genomen. ‘Maar dat is niet hoe het werkt. Weet je, Nathan? Als iemand jou opneemt in een groep, zorgt voor te eten en te drinken en jou alles biedt wat een vampier nodig heeft, dan is het niet heel beleefd om weg te gaan. Zeker niet als je ook nog iets meeneemt dat niet van jou is.’
Nathan slikte. Hij besefte zich dat hij zich niet als een voorbeeldig groepslid had gedragen, maar dat had geen van hen. Dane had hem verteld dat Kayra dood was geweest, hij had Nathan gepusht tot het uitzetten van zijn emoties en had hem gedwongen zich over te geven aan alle slechte gedachten die hij had gehad. Hij had weg gewild uit de giftige omgeving en met zijn vertrekt had hij inderdaad iets meegenomen wat niet van hem was: de ring die hem tegen het daglicht beschermde.
‘En nu vind ik je hier, met haar.’ Dane grijnsde en stak zijn hand uit naar het gezicht van Kayra, maar Nathan duwde hem meteen aan de kant.
‘Ik weet niet wat je van me wilt, Daneyon, maar je mag het hebben. Van haar blijf je af.’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De dag was zo mooi begonnen. Het was een van hun vrije dagen geweest en de vlinders in haar buik waren rijkelijk opgestegen toen ze daar bij het beekje picknickten. Het beekje, de open plek, hadden haar doen denken aan haar vroegere woonplaats. Een plek waar ze veel had meegemaakt, maar waar ze ook een hoop goede herinneringen aan over had. Het maakte dat deze huidige plek haar favoriete plek was geworden. Een mening die Nathan met haar leek te delen.
Helaas werd er roet in het eten gegooid. Een klein groepje stond voor hen. Een groepje Vampiers wel te verstaan. Een van hen herkende ze als geen ander en bezorgde een knoop in haar maag. De persoon in kwestie had haar nieuwe nachtmerries bezorgd, veroorzaakte nieuwe schuldgevoelens. Ze had gedacht dat ze hem van het leven beroofd had, in een verdediging nadat hij zijn tanden in haar huid had gezet. Nu stond hij springlevend bij het groepje, terwijl hij haar met een kwade blik aankeek. Hij was het vast niet vergeten.
Een rilling gleed over haar rug toen de leider van de groep, Dane, een hand naar haar uitstak. Een handeling die Nathan ruw uit de weg duwde. Kayra voelde zich ineens heel kaal en zwak. Zelfs haar boog lag thuis, want ze had verwacht dat het veilig zou zijn. Het enige dat ze bij zich droeg, was haar dolk. Maar, in hoeverre zou haar dat helpen tegenover een groep Vampiers? Als ze Nathan mocht geloven, heelden hun wonden binnen enkele seconden. De enige zwakte die ze van hun wist, was de zon. Maar daartegen waren ze beschermd door hun daglichtringen. Ze zou geen schijn van kans hebben en dat idee verachte ze.
Een geamuseerde, duistere grijns verscheen op het gezicht van de leider. ‘Nathan toch… Denk je nu echt dat jíj in de positie bent om mij te commanderen?’
De houding van Nathan verbaasde haar. Hij bleef beschermend voor haar staan, leek geen spijt te hebben van zijn woorden en leek haast onverschrokken. Het was schijn, dat wist ze heus wel. Natuurlijk zou hij bang zijn. Dat kon niet anders. Ze waren met meer en ze waren sterk. Daarbij, zij was enorm zwak en kwetsbaar. Ze haatte dat gevoel.
‘Dane. Wat wil je van ons?’
De blonde jongeman rolde met zijn ogen. ‘Wraak. Maar, als ik je dood had willen hebben, zou je nu al op de grond liggen.’ Met een speelse twinkeling in zijn ogen liep de Vampier op haar af. Nathan, die hem daarvan had willen weerhouden, werd tegen gehouden door twee van de andere Vampiers. Hij werd bij zijn bovenarmen vastgepakt en met al zijn kracht, probeerde hij uit hun greep te komen. Voor even verscheen er een duistere blik in zijn ogen. De aderen onder zijn ogen zwollen op. Zijn dierlijke instincten kwamen omhoog, maar het mocht niet baten. De twee waren te sterk voor hem. In de tussentijd was Dane dichterbij gekomen, was hij achter haar gaan staan, terwijl Kayra verstard aan de grond genageld stond. Ze wilde iets doen, maar wat kon ze doen? Ze bracht Nathan en haarzelf enkel in gevaar als ze met haar dolk in de rondte zou zwaaien. Daneyon streek met zijn hand de haren uit haar nek, wat een rilling over haar lichaam liet glijden. ‘Maar… daar waar we jou nodig hebben, hebben we jouw lieftallige vriendinnetje niet nodig.’
Dat wekte een lichte paniek in haar op. Wilde hij…? Wilde hij haar vermoorden? Ze wilde niet dood. Nog niet. Al helemaal niet in het bijzijn van Nathan. Het zou hem breken. Ze moest iets doen, maar wat kon ze doen? Ze was zwaar in het nadeel. Niet alleen was ze in de minderheid, ook was ze minder snel en sterk én was ze nog eens een stuk kwetsbaarder. De enige manier waarop ze kon overleven, was door hem te ontdoen van zijn daglichtring. Dat bracht haar op een idee, maar of het een goed idee was, was een ander verhaal.
Een nieuwe rilling trok over haar rug. Ze kon zijn ademhaling voelen op haar blote huid. Een onaangename gewaarwording. Ze moest iets doen. In een snelle beweging wilde Kayra naar haar dolk rijken, die ze met een riempje vast had gemaakt aan haar been. Maar, haar snelle beweging was verre van snel genoeg. Met een ruk trok Dane aan haar haren, nam hij haar twee handen achter haar rug en behield hij zijn mond op een kleine afstand van haar nek.
Hij lachte. ‘Schattig,’ zei hij. ‘Dacht je nu echt dat je een kans maakte tegenover een Vampier?’ Zijn stem was kil en zacht. Kayra’s lichaam stond stijf van de adrenaline die gemengd was met angst. Ze wilde haarzelf losrukken, maar hij had gelijk: ze had geen schijn van kans. Haar blik viel op Nathan, die nog altijd probeerde om los te komen. De paniek lag in zijn ogen. Zou dit het zijn? Zou hun verhaal hier stoppen? Was dit waar ze voor gevochten hadden?

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Hij mocht Kayra niet hebben. Dane mocht haar niet gebruiken voor de vreemde spelletjes die hij soms kon bedenken. Als hij wraak wilde op Nathan, dan mocht hij die nemen. Nathan zou elke slag en stoot op zich nemen als de man die Kayra hem had gemaakt, maar geen haar op haar hoofd zou mogen worden gekrenkt. Zij stond hierbuiten. Haar relatie met hem was niet iets waar hij om wilde vechten, simpelweg omdat het voor hem geen inzet was. Daarvoor was Kayra hem teveel waard. Dane had echter de inzet al voor hem bepaald, zonder dat Nathan er over na kon denken. Hij werd vastgehouden in de greep van twee vampiers die veel sterker waren dan hem. Kayra stond bij Dane en ondanks haar slimme poging, zou ze hem nooit te snel af kunnen zijn.
Toch kon hij niet stoppen met zijn armen te bewegen, zijn hakken in het zand zetten. Hij zou niet machteloos toekijken terwijl Dane zich klaarmaakte om Kayra aan te vallen. Hij zou het zichzelf nooit vergeven als hij niet eens had geprobeerd om zich los te maken uit de sterke greep van de twee vampiers. Hij moest Kayra redden, wetende dat ze dat op dit moment zelf niet kon.
‘Je vriendje laat wel lang op zich wachten,’ merkte Dane grijnzend op. Hij stond nog altijd achter Kayra, zijn lippen dicht bij haar hals. Het enige wat hij hoefde te doen was zijn mond te openen en hij zou haar kunnen bijten. Hij zou zich tegoed kunnen doen aan Kayra en Nathan zou gedwongen toe moeten kijken hoe zijn vriendin voor zijn ogen te overlijden zou vallen. Hij had nog niet eens over de rest van Dane zijn woorden nagedacht, dat ze hem nodig hadden. Het enige wat tot hem door was gedrongen, was dat ze Kayra niet nodig hadden en de betekenis daarvan.
Opnieuw probeerde Nathan zich los te trekken, een schreeuw kwam uit zijn mond. Al zijn kracht gooide hij in zijn bewegingen, maar het leek niet te baten. De vampieren hadden hem nog altijd vast. In dat moment bedacht hij iets. Het was een vreselijk idee, dom misschien wel. Hij zou echter iets moeten proberen om los te komen, anders zou hij Kayra nooit kunnen helpen. Als hij haar nou zijn bloed had gegeven… Nee, dat was ook geen optie. Hij gunde Kayra absoluut niet het leven wat hij nu moest leiden.
Nathan legde zijn hand rond de pols van één zijn belagers en draaide hem snel om, met alle kracht die hij had. Het geschreeuw en gekraak van zijn botten drong tot hem door. Vliegensvlug trok hij de ring die één van de vampiers om had van zijn vingers en stapte hij zelf naar achteren. De vampier zijn huid leek te verschroeien waar Nathan bij was, maar ook was de vampier slim genoeg om weg te rennen naar een plek waar er schaduw was, zodat er niks meer kon gebeuren.
‘Wil je hem? Zoek hem dan maar!’ Nathan gooide de ring zo ver mogelijk weg. Hij lette niet eens op in welke richting hij het sieraad gooide. De andere vampier leek zijn vriend te willen helpen, want hij rende al achter de ring aan. Veel tijd zou Nathan dus niet hebben.
‘Nathan!’ gilde Kayra en Nathan draaide zich meteen op bij het horen van haar wanhopige stem. Dane had haar net al vastgenomen, maar nu lagen zijn armen rond haar lichaam. Zijn ogen waren haast zwart gekleurd en de aderen er onder waren duidelijk aanwezig. Zijn hoektanden glommen gevaarlijk in het licht van de zon en ze schraapten al langs de hals van Kayra. ‘Als ik jou was, zou ik niet zo onvoorzichtig zijn, Nathan,’ sprak Dane. ‘Zeker niet als jouw vriendin zo dichtbij iemand staat die haar prachtige hals binnen een paar seconden open kan rijten.’
Nathan slikte, niet wetend wat zijn volgende handeling zou zijn. Hij wilde Kayra bevrijden uit de greep van Dane, maar hij wist niet wat hij op dit moment kon doen om dat te bereiken. Als hij nu op Kayra en Dane af zou stormen, zou Dane hem er zeker voor straffen.
‘Het is niet haar die jij wil, Dane. Je wil wraak op mij. Dus ik vraag het je nog één keer: wat wil je van míj?’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Angst. Er waren twee dingen waar Kayra doodsbang voor was. De eerste angst was hetgeen wat nu akelig dichtbij leek te komen. De tand die langs haar huid schraapte, zijn sterke greep om haar lichaam waar geen ontkomen aan was. De woorden die hij had uitgesproken en haar angst vergrootte. Ze was bang voor de dood. Ze was bang om in het niets te vallen, om te vechten voor een leven dat maar zo kort zo ontzettend fijn was geweest. Jarenlang had ze gevochten om haar grootste angst te voorkomen. Dat mocht niet nu al voor niets zijn geweest. Haar tweede angst leek misschien nog wel erger dan de eerste: ze was bang Nathan te verliezen. Hij was degene die haar leven inhoud had gegeven. Hij had de afgelopen weken het leven weer fijn gemaakt. Hij had ervoor gezorgd dat ze vertrouwen had gekregen in de mens, daar waar ze zich voor die tijd compleet afgesloten had. Ze wilde niet dat dat zou eindigen. Zonder hem was het leven op aarde misschien nog wel erger dan de dood.
Ondanks de angst die ze voelde, stond haar blik strak en kil. In haar ogen was de angst misschien leesbaar, maar haar gezicht zou weinig verraden. Ze had lang genoeg geleerd dat het tonen van emoties een gevaar was. Ze had geen schijn van kans, maar ze gunde het de Vampiers niet om die wanhoop bij haar te zien.
‘Dat kan ik je helaas niet vertellen,’ zei Dane. Hoewel ze zijn gezicht niet kon zien, kon ze de grijns op zijn gezicht haast horen. Elk moment maakte Kayra zich er klaar voor om zijn tanden in haar huid te voelen gaan. Bij elke kleine beweging die hij maakte, bereidde ze haarzelf voor op de pijn. Maar, hij wachtte wel erg lang. Het zou hem minder dan een seconde kosten om het te doen, om Nathan gek te maken. En, Nathan had de man al genoeg uitgedaagd om het te doen laten gebeuren. Waarom deed hij het dan niet? Was het een gebluf? Kayra kon zich niet voorstellen dat ze ook maar enige waarde zou hebben voor deze Vampiers, maar waarom hadden ze haar nek dan nog niet omgedraaid, haar hart uit haar ribbenkas getrokken of haar slagaders doorgesneden met zijn tanden?
‘Laat ons gaan, Dane. Als je wilt dat we vertrekken, dan we vertrekken we.’ Nathan wilde een stap dichterbij zetten, maar dat had hij beter niet kunnen doen. De arm van de Vampier achter haar werd steviger, begon zelfs pijn te doen. Ze kon de warmte van zijn mond boven haar huid voelen, wat haar nekharen overeind deden staan.
Alert kwam Nathan tot stilstand. Hij leek in tweestrijd. Aan de ene kant leek hij de Vampier aan te willen vallen, maar aan de andere kant wist hij dat dat voor problemen zou zorgen. Daarbij waren de andere Vampiers ook weer beschikbaar. De ring was schijnbaar weer gevonden, want degene die in de schaduw verscholen stond, genoot nu weer van het zonlicht.
‘Nog een zo’n actie en je bent haar echt kwijt,’ waarschuwde Dane de jonge Vampier tegenover hen.
Kayra schudde met een kort knikje haar hoofd, als teken dat Nathan zichzelf in moest houden. De vele waarschuwingen, het eindeloos uitstellen, er was iets wat de Vampier tegenhield om haar te doden. Wat het was, wist ze niet en ze wilde haar leven er liever niet op gokken. Het zou beter zijn als ze zich gedeisd zouden houden, want Nathan zou deze groep Vampiers nooit in zijn eentje aankunnen. Ze zouden de groep Vampiers hun zin moeten geven, wat dat ook zou mogen zijn.
‘Zie dit als een waarschuwing, Nathan. Wij zijn sterker dan jij. Je hebt geen schijn van kans en je zult boeten voor…’
‘Genoeg.’
De plotselinge stem werd gevolgd door een doffe klap. De Vampier die zopas nog gevlucht was voor de zon, lag nu levenloos op de grond. Zijn huid kleurde grijs en zijn aderen zwollen op, terwijl een grote wond in zijn rug hen tegemoet lachte. Een man stond achter hem, met in zijn hand een rood, door bloed doordrenkt object. Was dat… was dat zijn hart? Alsof het niets was, gooide de man het orgaan weg. Echter was dat niet wat haar aandacht trok. Ze kende hem. Hoewel ze hem slechts in een flits gezien had, zou ze zijn gezicht niet snel vergeten. De blonde haren, de ietwat kille blik. Hij was de persoon die haar gered had. Hij had haar helpen ontsnappen.
‘Ik ben je spelletjes een beetje beu, Daneyon.’
De Vampier had haar nog steeds vast, maar de nieuwkomer leek wel degelijk indruk te maken op hem. ‘Mijn spelletjes? Jij bent degene die hem zo nodig moest veranderen.’
Wacht, wat? Direct keek Kayra naar Nathan. Zijn blik vertelde genoeg. Er lag zowel verdriet als verraad en woede in zijn ogen. Was dit de Vampier die hem had veranderd? De Vampier die zijn leven overhoopgegooid had?
Binnen een seconde stond de blonde Vampier ineens achter de jongeman waarvan Kayra gedacht had dat ze hem had vermoord. Zijn ogen waren groot en hij maakte verstikte geluiden, terwijl bloed over zijn lippen gleden. De blonde man had zijn hand in zijn rug gestoken en keek Daneyon met een strak gezicht aan. ‘Laat haar los.’
Met tegenzin deed hij wat er van hem gevraagd werd. Hij haalde zijn gezicht bij haar hals vandaan en verzwakte de greep om haar middel voldoende om eruit los te breken. Zonder aarzeling rende ze op Nathan af, zo ver mogelijk bij Daneyon vandaan. Beschermend sloeg hij een arm om haar heen, maar hij vertrouwde de situatie nog niet voldoende om al haar aandacht op haar te richten. Hij had gelijk ook.
‘Goed zo. En ga, nu.’
Met tegenzin deed hij wat er van hem gevraagd werd, al zorgde dat er niet voor dat zijn bondgenoot gespaard werd. Met een ruk werd zijn hart uit zijn lichaam getrokken, waarna hij het zonder enig teken van emotie op de grond liet vallen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Luke. Alsof de situatie niet erger kon werden, kwam de vampier die hem had veranderd, de man die hem en zijn gehele gezin had bedrogen, er ook nog eens bij kijken. Het was duidelijk dat Luke een grote invloed had op Daneyon, want hij had Kayra los gelaten, enkel en alleen omdat Luke dit van hem had gevraagd. Kayra stond ondertussen alweer bij Nathan en ondanks dat hij haar wilde beschermen, vertrouwde hij de situatie niet. Dane en Luke? Dat kon niet veel goeds betekenen. Toen het onsmakelijke geluid weerklonk van een hart dat eruit werd getrokken, trok Nathan zijn vriendin nog dichter tegen zich aan. Dane was verdwenen, Luke stond midden in het veld met maar liefs twee vampiers wiens leven nu was beëindigd.
‘Luke.’ Nathan slikte. Dit was de vampier die hem had veranderd. Degene door wiens Nathan zijn leven zo verschrikkelijk overhoop had gelegen in een zeer korte tijd. Hoe lang was het nu geleden? Misschien net een jaar? Hij kon het zich nauwelijks meer herinneren. Sindsdien was er zoveel gebeurd. Hij had gedacht dat Kayra was overleden, dat hij voor altijd alleen zou zijn geweest. De groep van Dane had hem ontvangen, maar dat was nauwelijks een voordeel te noemen. Zijn gevoelens hadden aan en uit gestaan, iets wat Kayra nog niet eens had geweten. Wat ze ook niet wist, was dat hij haar een keer had ontmoet in de bossen en haar had gedwongen om verder te gaan met haar leven, hem enkel te herinneren als de vriend die hij was. Hij was de reden geweest dat ze het geluk op had gezocht met Elliot, net zo erg als dat hij de reden was dat die relatie ten einde was gekomen. Nu het geluk eindelijk aan zijn zijde was geweest, waren twee geesten van zijn verleden opgedronken.
‘Voor iemand die net het leven van deze lieftallige jongedame heeft gered, meerdere keren zelfs, zou ik toch een gepastere begroeting kiezen als ik jou was, Nathaniel,’ sprak Luke. Nathan trok zijn wenkbrauwen op. Meerdere keren? Nathan kon zich niet herinneren dat hij ooit een verhaal had gehoord over Luke, of dat Kayra door iemand zoals hem was gered.
‘Oh, ik zie het al. Ach, hoe kon Kayra ook weten wie ik was? Ik heb enkel haar cel voor haar geopend en er voor gezorgd dat ze zonder vervelende bewakers kon vluchten. We hebben elkaar nooit lang genoeg gezien om écht kennis te maken. Ik neem je niks kwalijk, Kayra.’ Luke kwam op hen af lopen, zijn hand nog altijd onder het bloed van het hart dat hij er zojuist uit had getrokken.
Nathan had moeite om te volgen wat Luke hem precies vertelde, of waarom hij hier aanwezig was. Volgde hij hen soms? Hij was al eerder in aanraking gekomen met Nathan, door voor dokter te spelen en de laatste paar dagen van zijn zusje vele malen erger te maken dan dat ze al waren geweest en nu had hij ook al eens eerder contact gezocht met Kayra. Kort, maar dat het contact er was geweest, zorgde er voordat Nathan zijn zorgen alleen nog maar groter werden.
‘Nathan, ken jij hem?’ vroeg Kayra aan Nathan.
‘Oh, heb je nooit verteld welke vampier jou heeft veranderd?’ vroeg Luke met een grijns. Nathan schudde zijn hoofd. Luke deed alsof het een eer was om een vampier te zijn, alsof er veel meer voordelen dan nadelen aan zaten. Zo zag Nathan het niet. Zeker niet omdat hij al die tijd voor de gek was gehouden door Luke. Hij had gedacht dat de man een dokter was geweest, iemand die zijn zusje had kunnen helpen. Al die tijd was het een leugen geweest, wellicht alleen om Nathan te veranderen in een vampier.
‘Waarom ben je hier, Luke?’ Nathan wilde er op dit moment niet dieper op in gaan. Als Kayra wilde weten wat er tussen hem en Luke speelde, dan zou hij dat uitleggen als ze weer alleen zouden zijn. Op dit moment wilde hij dat Luke zou verdwijnen en dat hij hen voorgoed met rust zou laten.
‘Het was overduidelijk dat jullie in de problemen zaten. Wel, ze zouden jullie niet echt iets ergs aan doen. Jij heelt immers toch wel en Kayra… Het zou erg onwetend van hen zijn om haar zodanig pijn te doen dat ze niet meer zou leven,’ zei Luke, die vervolgens zijn hand voor zijn mond sloeg. ‘Of nee, zeg ik nu teveel?’
‘Wat bedoel je, Luke?’ vroeg Nathan aan de oudere vampier. Het klonk haast alsof Kayra zou moeten blijven leven. Het zou onwetend, dom, zijn als ze haar iets aan zouden doen. Maar waarom?
‘Ik ben bang dat ik niet meer kan zeggen.’ En met die woorden was ook Luke verdwenen.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Een vloedgolf aan vragen stroomde door haar hoofd. Vragen die op waren gedoken vanaf het moment dat de Vampier, die schijnbaar Luke heette, arriveerde. Daar kwamen des te meer vragen bij zodra hij subtiele hints deelde met hen, zonder hen te veel te vertellen. Het was precies voldoende om hen nieuwsgierig te maken, maar onvoldoende om een duidelijk antwoord te vinden. Ondanks dat er tientallen dingen door haar hoofd spookten, was er maar een ding waar ze haar aandacht op probeerde te focussen: Nathan. Als ze het goed begrepen had, was dit de Vampier die zijn leven drastisch veranderd had. De Vampier die Nathan veranderd had in een levende dood. Het moest voor hem niet makkelijk zijn om geconfronteerd te worden met de persoon die je hele leven omvergooide op het moment dat je in de put raakte om het verlies van een dierbare. Kayra kon zich amper voorstellen hoe hij zich moest voelen. Voorzichtig pakte ze zijn handen vast, waarna ze er zacht en hopelijk bemoedigend in kneep. Nathan keek haar niet aan, staarde naar het lijk dat achter haar lag met een gapend gat in zijn borst en grijsgekleurd alsof het al dagen dood was.
‘Nathan… Hij is weg, het is oké.’
Nathan schudde zijn hoofd. Het leek erop dat hij een puzzel in elkaar probeerde te leggen zonder alle puzzelstukjes. ‘Hij heeft jou…? En waarom…?’
Hij maakte zijn zinnen niet af, maar ze wist wat hij wilde vragen. Waarom zouden ze haar niet willen doden? Waarom zou het onwetend van hen zijn? Het was dus toch bluf waar de andere Vampier, Daneyon, mee gedreigd had. Maar, waarom? Kayra legde een hand op Nathans wang en draaide zijn gezicht iets bij, zodat hij zijn blik van het lijk af zou wenden. Enkele keren knipperde hij, alsof hij uit een dagdroom ontwaakte. ‘Gaat het?’ vroeg Kayra zacht. Er moesten verschillende gevoelens door hem heen zijn gegaan zonet. Gevoelens die versterkt werden vanwege zijn Vampiergen. Het was haast absurd hoe Kayra de situatie steeds beter leek te begrijpen, hoe onwerkelijk het ook leek. Het was vreemd om bewust te zijn van zijn gaven, die op sommige momenten voor Nathan meer leken op een vloek.
Nathan legde zijn hand op de hare, pakte het vast en schudde lichtjes zijn hoofd.
Het deed pijn hem zo te zien. Net zo pijnlijk als toen hij in haar aanwezigheid had gehuild. Het deed pijn omdat ze wist hoezeer het hem brak, hoe bruut deze wereld was en wat voor schade het had achtergelaten bij Nathan. Zijn leven was uit elkaar gevallen en zelfs dat leek niet voldoende. Het was pijnlijk omdat ze soms niet wist hoe ze die pijn ooit bij hem weg zou kunnen nemen. Ze kon de pijn verlichten, maar ze zou het gat in zijn lichaam nooit volledig kunnen helen. Daarbij zouden ze niet voor altijd bij elkaar kunnen zijn. Ooit zouden hun wegen scheiden en het was de vraag hoe de twee het daar vanaf zouden brengen.
Kayra legde haar hoofd op zijn torso en sloot haar armen rond zijn middel, een voorbeeld dat Nathan volgde. Hij huilde niet, maar ze kon aan hem merken dat er niet veel voor nodig was om hem op dit moment te breken. Een opmerking zou de tranen op kunnen wekken. Een handeling en hij zou in duizenden stukjes uiteenvallen.
Ze had geen idee hoe lang ze daar zo stonden. Het kon slechts een minuut geduurd hebben. Een korte tijd waarin de stilte hen hielp na te denken. Evengoed kon het een tiental minuten zijn. Een stilte die de rust terugbracht in het lichaam van Nathan. Een stilte die uiteindelijk door Nathan doorbroken werd. Hij liet haar iets los, zodat hij haar kon aankijken. ‘Ze zijn iets van plan, ik weet het zeker.’
De vraag was alleen wat. Schijnbaar hadden ze Nathan ergens voor nodig en schijnbaar wilden ze haar ook niet dood hebben, of was dat wat ze wilden dat ze dachten? Het kon een list zijn. Het kon zijn dat ze wilden dat Nathan en Kayra roekeloos zouden worden, omdat geen van beide hoefden te vrezen dat ze gedood zouden worden. Daarmee zouden ze van zichzelf een makkelijk doelwit maken. Maar, wat als het wel echt was? Wat als ze zowel Nathan als haar ergens voor nodig hadden? Maar, waarvoor? Het idee stond haar niet aan en schijnbaar Nathan ook niet.
‘Misschien moeten we hier weg,’ zei ze aarzelend. ‘Ik vind het fijn hier, maar misschien is het beter als we vertrekken.’
Nathan schudde twijfelend zijn hoofd. ‘Dat zal niets uitmaken. Ze vinden ons hoe dan ook.’
Kayra legde haar hand in zijn nek. ‘Is er iets dat we kunnen doen?’
Nathan boog iets naar voren, leunde met zijn voorhoofd tegen de hare, terwijl hij een pluk haren uit haar gezicht streek. ‘Ik weet het niet.’
Een maar al te bekend gevoel dat ze haatte kwam omhoog: kwetsbaarheid.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Stilletjes hadden ze hun spullen gepakt. Ondanks dat Nathan een optimistisch persoon was, vaak ook optimistischer dan Kayra, zou hij geen draai meer kunnen geven aan hun rustige middag. Hoe graag hij dat ook wilde. Hij haatte het dat ze zo kwetsbaar waren geweest voor Dane én voor Luke. Ze zouden hen altijd weten te vinden, waar ze ook naar toe zouden gaan. Het erge was nog dat het hem niet uitmaakte dat hij te vinden was. Het was erger dat ze ook bij Kayra konden. Dat ze, na alles wat Kayra mee had gemaakt, haar zo gemakkelijk konden grijpen en hij haar niet kon beschermen. Hij was niet sterk genoeg. Hij zou ook nooit sterk genoeg worden, want zowel Dane als Luke zouden jaren op hem voorlopen. Er was geen enkele mogelijkheid dat hij ooit gelijk aan hun zou staan, wat hij ook zou doen.
Ook beangstigde het hem dat er blijkbaar iets aan de hand was waar hij en Kayra zich niet bewust van waren. Nathan had niet geweten hoe dichtbij Luke al bij haar was geweest, maar waarom dan? Wat maakte hem en Kayra zo bijzonder? Nathan had altijd gedacht dat hij uit pure verveling was veranderd. Dat Luke iets nieuws had willen doen in zijn leven en er daarom voor had gekozen om dat van Nathan te beëindigen. Al had hij dat niet gedaan zonder een beetje extra vermaak, met name door een dokter te spelen en op die manier Nathan zijn vertrouwen te winnen en hem hoop te geven. Hij had altijd gedacht dat Luke erger was in zijn spelletjes, maar na vanmiddag wist hij dat niet meer zo zeker.
En dan waren er nog de woorden van Luke die door zijn hoofd bleven spoken. Ze zouden Kayra niet doden, want dat was dom. Dat klonk haast alsof Kayra met een reden levend werd gehouden, maar wat kon die reden in godsnaam zijn? Natuurlijk was hij blij dat haar leven enigszins veilig was, maar er moest iets achter zitten. En in dit geval was het zeker geen goed iets.
Ondanks dat hij had gemerkt dat Kayra vol met vragen had gezeten, had ze haar mond gehouden tijdens hun tocht terug naar hun kleine huisje. Hij had aan haar lichaamstaal gemerkt dat ze soms even had getwijfeld, dat ze hem iets had willen vragen. Ze had het echter niet gedaan. Nathan had op zijn beurt ook vragen voor haar. Over Luke, waarom hij bij Kayra was geweest. Hij betwijfelde echter of Kayra de antwoorden had waar hij naar zocht.
Eenmaal thuis had Kayra het eten opgeruimd. Nathan was op het bed gaan zitten, zijn hoofd nog vol met de gebeurtenissen van die middag. Er was zoveel wat door zijn hoofd spookte, zoveel waar hij geen antwoord op had. Hij wist niet wat ze nu moesten. Weg vluchten had geen zin, want Dane zou hem toch vinden. Hij was altijd dichterbij geweest dan dat Nathan in eerste instantie had gedacht en het was duidelijk dat Dane nog niet van plan was om hem met rust te laten.
‘Het spijt me, Kayra,’ sprak Nathan zacht. Hij durfde niet naar haar op te kijken, maar dat hoefde ook niet om te weten dat ze naar hem toe was gelopen. Met zijn gehoor was zoiets als dat niet moeilijk te achterhalen.
‘Waarvoor?’ vroeg Kayra. Ze legde haar handen rond zijn gezicht en tilde het omhoog, waardoor hij toch in haar donkere ogen keek.
‘Door mij heb je nu dit leven? Als ik je met rust had gelaten, had je wellicht nog een goed leven gehad in de herberg. Dan hadden vampieren zoals Dane en Luke je met rust gelaten. Maar het spijt me nog het meest dat ik je vanmiddag niet kon beschermen. Dane had je vast en ik kon niks tegen hem beginnen. Echt helemaal niks. Het is dat hij je niet écht iets aan wilde doen, maar op dat moment wist ik dat niet. Ik was zo bang dat hij je zou bijten, of je nek om zou draaien en ik had er dan niks aan kunnen doen…’ Hij had zich nog nooit zo machteloos gevoeld, maar hij wist dat hij die woorden niet hoefde te vertellen. Kayra zou dat wel begrijpen.
‘Oh, Nathan.’ Hij voelde de zachte vingers van Kayra over zijn wangen glijden. Vervolgens boog ze zich naar voren, zodat ze een zachte kus op zijn voorhoofd kon drukken. ‘Je was vanmiddag ontzettend dapper. Ik heb je zien vechten voor me, ondanks dat je wist dat je hen niet aan zou kunnen. Je hebt het geprobeerd.’
‘Maar het was Luke die je redde,’ merkte Nathan op. Dat had hij moeten zijn. Kayra was zijn vriendin. Het was zijn taak om haar te beschermen tegen onheil en pijn. ‘Al heeft hij dat blijkbaar al vaker gedaan.’ Hij nam het Kayra niet kwalijk. Zij had ook niet kunnen weten dat het Luke was geweest, maar het zat Nathan niet lekker. Waarom zou Luke dat hebben gedaan? Had hij de dankbaarheid van Nathan en Kayra nodig voor iets? Nu leek het namelijk alsof ze bij hem in het krijt stonden. Iets wat Nathan niet echt zinde.
Kayra zuchtte en nam plaats op zijn schoot. Nathan legde op zijn beurt zijn armen rond haar lichaam en keek naar haar, wachtend tot ze iets zou zeggen. Hij zag aan haar dat ze zocht naar de woorden, maar niets leek goed te zijn. Anders had ze al gesproken.
‘Luke deed dat voor zijn eigen redenen. Ik weet dat jij me altijd zou beschermen, omdat je het belangrijk vindt dat ik veilig ben.’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De dagen die volgden waren anders. Daar waar hun relatie een stijgende lijn had gevolgd in de dagen voor de picknick, leek diezelfde lijn nu een daling te maken. Niet alleen hun relatie, maar ook Nathan’s gemoedtoestand. Haar overtuigende woorden hadden niet mogen baten. Hij verweet zichzelf voor de gevaren die ze liepen, al had Nathan geen van die keuzes in zijn eigen handen gehad. Hij gaf zichzelf de schuld voor het feit dat ze elk moment aangevallen konden worden. Hij wilde liever niet dat ze alleen de straat op zou gaan, al helemaal niet dat ze alleen zou jagen. Hij wist dat ze voor zichzelf kon zorgen, maar hij wist ook dat ze een Vampier niet aan zou kunnen en daarover kon ze niet met hem in discussie. Ze accepteerde het feit dat hij liever had dat ze in veiligheid in het huis zou blijven en dus wachtte ze elke dag braaf tot hij terugkwam. Ze vermaakte haarzelf door haar lees- en schrijfvaardigheden te oefenen. Een prima bezigheid, maar ze merkte dat ze het jagen miste. Nathan merkte het ook en dat leek hem pijn te doen. Hij dacht dat hij haar ongelukkig maakte. Dat hij degene was die haar in gevaar bracht. De waarheid was dat hij het enige lichtpuntje was in haar leven, dat ze nu ondanks alle omstandigheden met een glimlach op haar gezicht wakker werd.
Doordat ze veel alleen was, had ze voldoende tijd om na te denken. Ze probeerde oplossingen te bedenken, maar wist te weinig van de mythische wezens af om het te kunnen begrijpen. Er was een oplossing die steeds omhoogkwam, een oplossing die eigenlijk geen mogelijke optie was. Tenminste, ze wist dat Nathan daar zo over zou denken. Ze begreep dat standpunt, maar was er zelf lang niet zo negatief over. Zij, als Vampier. Het zou lang niet alle problemen oplossen, eigenlijk niks, maar het zou haar wel sterker maken. Daarbij zouden ze dan een toekomst hebben. Een toekomst die ze nu niet hadden, een toekomst die nu slechts voor enkele jaren zou bestaan. Ze zouden uit elkaar groeien, want zei zou ouder worden. Daarbij zou Nathan continu in de angst moeten leven dat hij haar zou bijten. Nog nooit had hij het gedaan en ze vertrouwde hem erop dat dat ook niet zou gebeuren. Hij was sterk. Sterker dan hij zelf zou inschatten. Het zou kunnen werken, maar ze wist dat Nathan het nooit zou accepteren. Hij haatte zijn eigen leven te veel om de positieve kanten ervan te kunnen zien. Soms deed dat pijn. Ze wist hoe ongelukkig hij was door de transformatie en zelfs zij kon hem dat gevoel niet ontnemen.
Toch voelde ze op een dag de behoefte het idee voor te stellen.
Nathan kwam terug van de markt, met een redelijk gevuld zakje. De zaken liepen goed, ondanks dat ze wat inkomsten misten van de jacht. Nathan leek behoorlijk wat verkooptrucs geleerd te hebben van zijn vader, die nu goed van pas kwamen. Er lag een glimlach op zijn gezicht toen hij binnenkwam. De glimlach die hij elke dag opnieuw liet zien als hij binnenkwam. Een vorm van genegenheid die haar liet zien dat zij ook zijn dag goed kon maken. Als vanzelf glimlachte zij ook.
‘Een goede dag?’ vroeg Kayra, die het oefenboek op haar schoot dichtklapte.
Nathan liet het zakje op de tafel vallen en liep naar het bed toe waar Kayra op zat. Hij ging naast haar zitten en kuste haar wang. ‘Ik denk dat we een nieuw record hebben.’
Dat was een behoorlijke prestatie. Ze was blij dat het allemaal zo goed liep en ze een klein spaarpotje op konden bouwen, maar tegelijkertijd voelde Kayra zich vrij nutteloos. Ze had gedacht dat haar jacht een verschil had gemaakt, maar blijkbaar was dat onnodig geweest. Het was fijn dat ze zo rond konden komen, ook al betekende dat dat de eerdere acties van Kayra vrij overbodig waren geweest.
‘Hoe gaat het met de leesoefeningen?’
Nathan schopte zijn schoenen uit en nam naast haar plaats op het bed. Hij zat niet dichtbij, noch zat hij ver weg. Het was een gepaste afstand. Niet omdat hij het niet fijn vond om naast haar te zitten, maar omdat hij zichzelf nog steeds niet volledig vertrouwde. Ze kon het aan hem merken wanneer hij dorst had, dan nam hij net een klein beetje meer afstand.
‘Redelijk. Ik ben sloom en sommige klanken vind ik nog steeds vreemd, maar ik begrijp steeds beter wat er staat.’
‘Mooi, ik ben blij dat het zo goed gaat.’
‘Is al die extra tijd toch nog ergens goed voor.’ Nathans gezicht vertrok direct. Dat was niet wat ze bedoelde. Het was een grapje, maar ze wisten beiden dat er een kern van waarheid in zat. Kayra legde het boek aan de kant en kroop iets dichter naar Nathan toe. Ze merkte hoe zijn lichaam iets verstarde. Was de afstand te klein? Verlangde hij naar haar bloed?
‘Nath…’ begon ze zachtjes, terwijl ze zijn hand vastpakte.
De jongen vermeed haar blik, leunde zelfs iets bij haar weg.
‘Het spijt me, dat had ik niet mogen zeggen. Ik vind het helemaal niet erg om hier alleen te zitten.’ Het was soms eenzaam, maar dat was ze gewend. Daarbij maakte het moment dat Nathan thuiskwam dat alles weer goed. ‘Maar… er is misschien een oplossing.’

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Een oplossing. Heel even drong er een kleine zonnestraal van hoop bij Nathan naar binnen, maar toen hij de blik van Kayra zag, was de straal meteen verdwenen. Dat was geen oplossing. Dat was een noodlot, een ongeluk. Iets wat hij niemand anders toe zou wensen, zeker haar niet.
‘Nee,’ sprak hij resoluut, waarna hij zijn hand uit de hare trok. ‘Hoe kun je dat nou als oplossing zien, Kayra?’
‘Maar het is een oplossing, Nath!’ hield Kayra vol. Haar stem klonk nog vol met hoop. Hoop dat hij haar uit zou laten praten, dat haar woorden hem zouden kunnen overtuigen. Nathan draaide zich van haar weg. Hij wilde het niet horen. Hij wist dat het fout was om haar geen kans te geven om het aan hem uit te leggen, maar hij wist ook welke argumenten ze naar voren zou brengen. Die argumenten zouden op zijn gevoel inspelen, hem naar een gelukkige plek duwen. Een plek vol met “wat als” en “zo zou het kunnen zijn”. Het was een plek die hij in zijn gedachten wel eens had bezocht, maar keer op keer was hij terug beland in de verschrikkelijke realiteit.
‘Nathan, alsjeblieft.’ Kayra legde haar hand op zijn schouder, draaide hem op. Hij bleef haar blik ontwijken. Als hij eenmaal in de bruine ogen van Kayra zou staren, wist hij dat hij zou blijven hangen. Dan zou ze beginnen met praten en dan zou Nathan gedwongen zijn om te blijven luisteren. ‘Het is één van de weinige opties die we hebben, die ons echt kan helpen. We kunnen het hier toch over hebben?’
‘Er valt niks te bespreken,’ hield Nathan vol. ‘Is dat wat je wil, Kayra? Leven zoals… Zoals mij?’ Met zijn handen gebaarde hij naar zijn eigen lichaam. Ja, hij was misschien sterker dan een mens. Hij was sneller, zijn zintuigen waren scherper. Dat woog echter niet op tegen al het andere. Tegen het moeten drinken van bloed om te overleven, het constant in verleiding zijn door alle mensen om hem heen. Het drinken van dierenbloed was een alternatief, maar het vulde niet. Er was altijd een honger op de achtergrond. Nathan probeerde het vaak van zich af te duwen, zijn gedachten ergens anders te plaatsen. Vaak lukte dat, maar het was geen leven. Het was overleven. Dat had Kayra zelf al veel te lang moeten doen, hij zou dat niet willen verlengen met de eeuwigheid.
‘Ik wil mét jou leven,’ zei Kayra duidelijk. Ze had een doel voor ogen. Ondanks dat ze niet het stel waren dat vaak discussieerden, wist Nathan dat Kayra dit niet zomaar op zou geven. Ze had er zelf al over nagedacht. Ze was naar die plek gegaan waar ze beide een vampier waren, waar Nathan niet meer in angst zou leven dat hij haar pijn zou doen en waar ze haarzelf beter zou kunnen beschermen dan nu het geval was. ‘Het is een kans op een toekomst samen, Nath. We weten allebei dat ik ouder wordt en jij niet. Als we bij elkaar willen blijven, dan is dit de enige mogelijkheid.’
Kayra haar gezicht betrok. ‘Of… Is dat niet wat je wil?’
Nathan schudde zijn hoofd. Natuurlijk wilde hij wel een toekomst met haar. Hij hield van Kayra, met al zijn hart. De liefde die hij met haar deelde, was speciaal. Een jaar geleden had hij een toekomst met een ander gehad, eentje die zijn vader voor hem had gepland. Gebruikelijk, en Nathan zou het hebben geaccepteerd als hij geen vampier was geworden. Het zou echter nooit zo zijn geweest als tussen hem en Kayra. Dat was iets waar hij zelfs toen al aan had gedacht. Hun toekomst, die van hem en Kayra.
‘Natuurlijk wil ik wel een toekomst met jou,’ zei Nathan. Ondanks alles wilde hij niet dat Kayra dacht dat dat de reden was dat hij dit niet wilde. Het klonk ideaal om Kayra zo lang mogelijk bij zich te houden, maar het zou zoveel veranderen.
‘Ik gun het niemand om te leven zoals ik dat doe, zeker jou niet. Ik zou zoveel van je afnemen, Kayra. Je zou nooit ergens lang kunnen verblijven, je zou geen kinderen kunnen krijgen,’ Dat zou nu ook niet kunnen, niet van hem althans, ‘en er zal altijd een gevoel in de weg zitten. Je ziet dagelijks hoe ik me voel, hoe het is om mij te zijn. Om vast te zitten in dit alles. Ik kan me niet voorstellen dat je zoiets voor jezelf zou willen.’ Hij wilde het in ieder geval niet voor haar.
‘Maar er zouden ook delen wegvallen, als ik wel een vampier zou zijn,’ hield Kayra vol. Het was de eerste keer dat hij het haar hardop had horen zeggen. De gehele tijd had hij al geweten waar ze op had gedoeld, maar nu had hij het woord uit haar mond horen komen. Het zinde hem niet, totaal niet. Hij hield zijn lippen stevig op elkaar, maar aan zijn gefronste wenkbrauwen was te zien dat Kayra zich op het randje bevond van een gevaarlijke klif.
‘Als je me zou veranderen, dan zou je niet meer bang hoeven zijn om me pijn te doen. Dan zou ik mezelf kunnen beschermen en hoef ik hier niet meer alleen te zitten. Dan zouden we samen door de moeilijke tijden heen kunnen.’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld