Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO | You've captured my love

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Hoe zeer Naylene haar best probeerde te doen om te wennen aan de nieuwe situatie, was het nog niet iets wat haar lukte.
Iedere ochtend werd ze wakker in het voor haar ongebruikelijke huis, in een bed dat niet van haarzelf was en zonder de geluiden van de stad.
Hoewel ze dankbaar was dat Linn haar in huis had genomen, had ze er ook moeite mee. In de ochtenden waarop haar hoofd overliep van gedachten, wilde ze het liefde haar werk erbij pakken. Om daar vervolgens alle focus en aandacht naar te verleggen. Het was juist de bedoeling dat ze niet op die manier handelde. Die omslag was nogal moeilijk. Zeker nu de vermoeidheid alleen nog maar meer en meer toe leek te nemen.
Gelukkig probeerde Linn veel momenten als dit te creëren. Tijd die ze samen doorbrachten bij het zwembad. Vaak ook in het zwembad. Samen met de hondjes. Een fijne activiteit om bij te komen als ze daarvoor iets kleins hadden ondernomen. Want helaas was een tripje naar de supermarkt vaak al te veel gevraagd.
Naylene kwam met moeite iets overeind op het luchtbed waar ze op was gaan liggen. Ze moest haar best doen om het kleine luchtbed waar ze haar voeten achter had geklemd niet weg te laten glijden. Anders zou Duke, die er op lag, ergens afdrijven. En hoewel haar eigen honden dat geweldig leken te vinden - ze waren immers nog steeds met hun eigen luchtbed aan het spelen – vond Duke het maar niets. Normaal gesproken was het Cal die Duke dicht bij zich hield, nu hij weg was, moest Naylene wel voor hem invallen omdat Linn haar benen daar niet lang genoeg voor waren.
“Geen probleem wordt magisch binnen een paar minuten opgelost.” Vertelde Naylene
“Maar het blijft wel bestaan als er niet over wordt gesproken.” Naylene merkte dat Linn er mee zat dat ze op het moment geen werk om handen had. Ze had dan wel genoeg te doen. Toch was dat anders dan een carrière hebben. Iets helemaal opbouwen.
“Weet je het zeker?” Vroeg Linn nogmaals.
Naylene knikte. “Natuurlijk. Ik wil hier met je over praten.”
Linn ging met haar vingers door het water. Naylene kon haar ogen niet zien, omdat ze verscholen zaten onder een zonnebril, maar ze wist zeker dat ze de gebruikelijke sprankeling miste. Voordat ze was gestopt als influencer was dat niet beter geweest. Het had haar niet meer gelukkig gemaakt.
“Soms vraag ik me af of ik wel had moeten stoppen.” Fluisterde Linn, ze klonk behoorlijk kwetsbaar.
“Ik weet niet of ik het echt mis. Maar ik mis het wel om iets te doen. Ergens naar toe te werken en dan uiteindelijk het product te zien. Het met andere mensen te delen en hun reacties horen.” Haar leven had daar ook om gedraaid. Het was niet dat ze een leegde voelde nu het weg was.
“Ik denk dat het heel normaal is. Zelfs het missen. Je hebt het zo lang gedaan.” Het was zo’n groot onderdeel geweest van Linn haar leven. Ze had er zoveel andere dingen van kunnen doen. En had het had haar ook veel gebracht. Dit mooie huis had ze waarschijnlijk anders niet kunnen betalen. Maar het belangrijkste was dat ze niet meer gelukkig was geweest.
“Maar uiteindelijk gaat het er om wat je gelukkig maakt en dat deed het duidelijk niet meer.” Linn had het niet meer fijn gevonden, het had als een verplichting gevoeld. Iets wat haar creativiteit in de weg had gezeten. Daardoor had ze alleen nog maar meer druk gevoeld. En toen ze vorig jaar de retreat waren geweest, waren daar dingen gezegd die zo confronterend waren geweest dat ze het niet meer had getrokken.
Linn schudde haar hoofd. “Nee inderdaad, maar het is fucking moeilijk om te bedenken wat me dan wel gelukkig maakt. Want niets doen is het zeker niet.”
Naylene moest lachen, gewoon omdat ze het zo herkenbaar vond. Ze haatte het om niets te doen. Ze wilde iets om handen hebben. Daarom was deze tijd voor haar ook echt vreselijk. Het ging hier echter niet om haar maar om Linn.
“Maar het juiste vinden kan tijd kosten.” Naylene kon wel dingen gaan opperen, maar Linn moest het uiteindelijk zelf uitvinden. Zij moest vinden waar ze gelukkig van werd.
“Wellicht kun je wat nieuwe dingen uitproberen? Niet eens wat betreft werk, maar misschien nieuwe hobby’s. Interesses die je al een hele tijd hebt gehad maar nooit uit hebt gediept?” Linn was creatief, dus Naylene zag het niet voor haar dat ze ineens in een kantoor ging werken om de telefoon aan te nemen. Ze moest iets doen. Zelf dingen maken.
“En misschien kun je altijd aan Ash vragen of hij hulp nodig heeft?” Naylene haalde haar schouders op.
Ashton was behoorlijk druk met het opzetten van het bedrijf dat kaarsen produceerde. Ondanks dat hij veel zelf wilde doen, moest hij op een gegeven moment ook wel toegeven dat het niet bij alles lukte. Hij had al wel advies ingewonnen bij mensen die er verstand van hadden. Naylene zag niet in waarom hij Linn daarin niet zou kunnen betrekken. Ze had misschien iemand gehad die veel voor haar regelde, maar toch had ze het liefst zelf de klanten aan de telefoon gehad. Gewoon voor meer persoonlijk contact.
“Denk je dat het een goed idee is. Ash en ik samen ergens aan werken?” Vroeg Linn, oprecht geïnteresseerd. Wellicht dat Naylene haar idee haar toch had geprikkeld.
Naylene haalde haar schouders wederom op. “Ik zie niet waarom het niet goed zou kunnen gaan.”
In het begin hadden Linn en Ashton elkaar minder goed gelegen. Ondertussen waren ze wel naar elkaar opgewarmd. Daarbij waren ze allebei volwassen en zouden ze een samenwerking vast wel aan kunnen. Het was enkel de vraag of Ashton ook daadwerkelijk de hulp van Linn wilde helpen.
“Ik zeg niet dat dat het is hoor. Maar als je iets om armen zou willen hebben, zou dat kunnen. En ik denk best dat je het aan Ash voor kan stellen. Voorzichtig. Want het blijft wel zijn ding natuurlijk.” Dat maakte het wel een beetje tricky. Het was Ashton zijn bedrijfje. Het was niet zo dat hij het idee moest kijken dat hij iets niet goed deed en dat Linn het over wilde nemen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Samenwerken met Ashton was niet iets waar Linn zelfstandig op was gekomen. Ze vond het bewonderenswaardig wat hij probeerde te doen met zijn eigen bedrijf, zeker voor de tijd waar ze nu in leefden, en ze moest toegeven dat ze ook was gaan zien wat Calum en Naylene zo bijzonder aan hem vonden. En misschien zouden ze op creatief gebied wel meer een gedeelde visie hebben. Ze zouden er immers allebei voor de volle honderd procent voor gaan.
‘Ik kan het wel eens aan Ash voorstellen,’ besloot Linn. ‘Ik vond productfotografie wel altijd erg leuk.’ Voor haar gesponsorde content had ze vaak zelf op de foto moeten staan, maar ook toen had ze vaak na moeten denken over hoe ze een product het beste naar voren kon laten komen.
‘Of het beheer van de social media.’ Door al haar ervaring wist ze heel goed hoe snel iemand op trends in moest spelen. En als je als een bedrijf een band op wilde bouwen met je klanten, dan was het belangrijk om aanwezig te zijn op het internet. Zeker nu de meeste mensen nog thuis zaten en niets anders deden dan hun tijd online door te brengen. Ze wilde niks overnemen van Ashton, maar ze zou hem in ieder geval een paar goede tips kunnen geven.
‘Kijk, nu komen we ergens,’ zei Naylene. Ze kwam iets overeind op haar luchtbed, voorzichtig genoeg dat ze Duke niet liet schrikken. ‘Zou je daar niet meer over willen leren?’
Linn haalde haar schouders op. Ze vouwde haar armen onder haar hoofd en staarde door haar zonnebril naar de blauwe lucht. Ze had er nooit over nagedacht, met name omdat het allemaal nog in dezelfde hoek had gezeten als waar ze vandaan was gekomen. En ze had juist een bewuste keuze gemaakt om te stoppen met social media. Dat nam echter niet weg dat ze het heel leuk had gevonden om foto’s en video’s te maken. Dat was vaak ook waar ze het meeste plezier uit had gehaald.
‘Vroeger, toen ik net begon, bewerkte ik mijn eigen video’s. Dat vond ik leuk om te doen, maar daar had ik al snel geen tijd meer voor. En ik vond het ook erg leuk om zelf foto’s te maken, maar daar zat niet veel variatie in.’ Het waren vaak foto’s van haarzelf geweest, of van de producten die ze had gepromoot. Natuurlijk maakte ze zelf ook wel foto’s van andere dingen, maar daar was ze nooit erg bewust mee bezig geweest. Ze had enkel een foto gemaakt omdat ze iets mooi had gevonden. Dan had ze nergens op gelet.
‘Misschien is dat het dan wel waard om te onderzoeken?’ stelde Naylene voor. ‘Er zijn vast honderden cursussen waar je je voor op kan geven. En dat is vast ontzettend laagdrempelig.’
Linn herhaalde de woorden van Naylene in haar hoofd. Ze wist dat ze gelijk had. Dit was Los Angeles. De stad was gevuld met creatieve mensen en die creativiteit kwam op elke denkbare manier naar voren. Dus er zouden vast genoeg fotografen zijn die hun geld verdienden door cursussen aan anderen te geven. Ze probeerde zich voor te stellen hoe dat er dan uit zou zien. Iedere week een les, met misschien een opdracht. Het zou haar in ieder geval iets te doen geven, naast het idee om samen te werken met Ashton dan.
‘Het hoeft natuurlijk niet,’ zei Naylene, als reactie op de stilte. ‘Het is maar een idee.’
Linn glimlachte en schoof haar zonnebril omhoog. ‘Nee, het is een goed idee. Ik probeerde me gewoon te bedenken of het iets voor me zou zijn.’
Naylene knikte. Ze vroeg niet door of ze het al wist, wat Linn waardeerde. Naylene wist waarschijnlijk ook dat het wat meer tijd nodig had om aan een idee te wennen.
‘Nay?’ Linn draaide zich iets meer op haar zij. ‘Wat zou jij doen? Als je alles zou mogen doen, wat zou dan hetgeen zijn waar je het meest blij van zou worden?’
Dit keer was het Naylene die antwoordde met stilte. Linn wist dat het een gevaarlijke vraag was. Ze gokte dat Naylene haar gedachten als eerste naar haar werk zouden gaan, maar dat zou geen oprecht antwoord zijn. Want net zoals dat Linn niet meer gelukkig was geworden van haar werk, was Naylene dat ook niet meer met dat van haar. Tenminste, werk was slechts een manier om te vluchten geweest. En dat hoorde het niet te zijn.
‘Als alles zou kunnen…’ Naylene haalde diep adem. ‘Als ik het weer zou kunnen, dan zou ik meer willen reizen. Zoals de keren dat we naar Europa zijn gegaan, of Zuid-Korea, Australië. Dat zou ik meer willen doen. Weg van alles.’
Linn knikte. Haar herinneringen aan het reizen met Calum, Naylene en de band waren vaak de beste herinneringen die ze had.
‘En Ash,’ fluisterde Naylene er achteraan.
‘Ashton?’ Linn veerde iets overeind. Ashton was er in de laatste weken constant voor Naylene geweest. Op sommige momenten leek hij zelfs beter te weten wat hij moest doen. Soms zat hij enkel met haar op bed, op andere momenten praatte hij terwijl zij luisterde. Wat hij ook deed, Naylene leek altijd meer opgewekt als hij langs was gekomen.
Linn probeerde haar luchtbed iets meer naar Naylene te bewegen, zodat ze haar hand vast kon nemen. Ze wilde dolgraag verder praten over Ashton, maar het leek alsof Naylene al een behoorlijke stap had genomen door het hardop uit te spreken. Dat wilde ze niet verpesten met al haar vragen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Nieuwe muziek maken was altijd een intens proces geweest. Calum kon zich nog goed herinneren dat hij de eerste keer niet had geweten wat hem was overkomen. Van de momenten waarop hij op zijn kamer liedjes had geschreven, tot aan grote namen die hen ineens meehielpen in het proces.
Met het album had het geleken alsof het proces intenser was geworden. Met name het tweede en het derde album. Daar had zoveel druk achter gestaan. In een korte periode hadden ze nummers uit moeten brengen, want anders zou hun naam weer in vergetelheid raken. Dat was immers wat hen wijs was gemaakt.
Gelukkig leken ze nu te begrijpen dat nummers maken niet altijd ging om de prestatie zelf. De weg er naar toe was veel belangrijker. Eindelijk kon Calum daar ook weer van genieten nu ze met z’n vieren het hele album in elkaar zouden draaien. Het had iets bijzonders dat Michael alles zou produceren, het gaf hen nog meer vrijheid.
Met z’n vieren weg zijn voelde dan ook echt goed. Ze hadden dit alleen echt willen doen als ieder van hen er klaar voor was geweest. Tot nu toe gaf het mooie nummers op, ze waren zeker nog niet perfect. Toch was Calum er trots op. Hij had er vertrouwen in komen dat ze in de loop van de weken een product zouden ze hebben waar ze ook echt mee verder konden.
Bijna vanzelfsprekend had Calum in de tijd dat hij van huis weg was geweest aan Linn gedacht. Tijdens het schrijven van nummers had hij gereflecteerd op hun relatie. Het begin daarvan had hij zo goed mogelijk proberen te beschrijven in één van de nummers waar ze al een heel eind mee waren. Ergens kon hij niet wachten het met Linn te delen. Aan de andere kant wilde hij het perfect hebben voordat ze het zou horen.
Niet enkel Calum putte uit relaties. Dat deed ieder van hen. Luke had nog veel onverwerkte gevoelens die er door middel van muziek uit leken te komen. Bij Michael en Ashton was het niets minder. Ieder gebruikte dit waarvoor het echt diende.
Gelukkig konden ze dan ook af en toe rust nemen. Zoals Calum en Ashton nu hadden gedaan. Michael en Luke hadden iets uit willen proberen op de gitaren. En hoewel Ashton als Calum zelf genoeg wist over gitaarwerk, hadden ze beiden door gehad dat ze dit aan de andere twee over moeten laten.
De zon zakte langzaam naar de horizon en zorgde voor een prachtig kleurenspel in de lucht. De gloed viel nog over het terrasje dat aan het zijkant van het huisje zat. Calum keek naar de omgeving. Niet een waar je in de avond makkelijk rond kon lopen. Het was zo verlaten dat het soms leek alsof ze de enige vier op de wereld waren.
Niets was minder waar. Deze middag had Calum nog een heel gesprek met Linn gehad. Dan wel over appjes. Toch vond Calum het fijn om even van haar te horen. Soms maakte hij zich wel zorgen of ze niet te veel op haar hals haalde nu Naylene bij haar in huis woonde. Het was lief van haar en ook zeker hetgeen wat Naylene nodig had. Toch was de situatie ook vrij heftig.
“Ik heb vanmiddag met Linn gesproken.” Geen informatie die Ashton zou verbazen. Het onderwerp waarschijnlijk wel. Ondanks dat Calum zelf ook nog niet wist wat Naylene precies had gezegd, had hij wel kunnen raden om wie het was gegaan.
Ashton veerde toch iets op. Niet om de naam van Linn, maar omdat hij wist dat Naylene zich daar bevond. Calum kon aan hem zien dat hij zich net zo’n zorgen om haar maken als hij dat zelf deed. Voor hem zou het net zo machteloos vinden. Toch leek hij precies te weten waar Naylene behoefte aan had. Hoe vaak hij de twee wel niet samen had gezien de laatste tijd. Naylene haar gezicht had net altijd iets meer relaxed gestaan op het moment dat hij er was. Ze had makkelijk tegen hem in slaap kunnen vallen op de bank. Het waren de kleine dingetjes, maar Calum wist zeker dat ze vrienden weer bij elkaar zouden komen. Ze hoorden samen.
“Hoe gaat het daar?” Ashton legde zijn eigen telefoon aan de kant, zijn volle aandacht nu op Calum gericht.
“Linn zei dat ze een goede dag hebben gehad. Naylene is zelfs een stukje mee gegaan met de honden wandelen, ze hebben samen lunch gemaakt en daarna hebben ze een hele tijd gepraat in het zwembad.” Calum was lichtelijk jaloers geweest dat hij niet in het zwembad had kunnen liggen. Daar vond hij vaak echt rust.
“Dat is fijn.” Knikte Ashton. Hij wilde zijn telefoon er duidelijk weer bij pakken. Dat terwijl Calum nog niet klaar was.
“Linn zei iets, zonder echt iets te zeggen.” Dat wakkerde Ashton zijn nieuwsgierigheid weer aan.
Calum liet zichzelf iets verder in de stoel zakken en pakte de joint van de asbak, om er een hijs van te nemen.
“Ze vertelde me dat Naylene iets had gezegd, maar dat ze niet kon zeggen wat precies. Ze was er echter enthousiast genoeg over.” Dat had Calum uit de appjes wel uit kunnen maken.
“Dit is echt totaal niet logisch, Cal. Waar heeft ze dan over gesproken?”
“Over jou natuurlijk!” Het was zo logisch! Linn had het belangrijk genoeg gevonden dat ze het met hem had willen delen. Andere persoonlijke dingen van Naylene lieten ze hun vriendin zelf bepalen aan wie ze het vertelde en wanneer precies.
Ashton fronste, bedenkelijk ging hij met zijn vingers door zijn haar.
“Dit is echt niet het moment om daar over na te denken.” Mompelde Ashton. “Voor haar niet. Er gaat al zoveel om in haar hoofd. Ik wil niet dat ze zich daar ook nog zorgen om gaat maken.”
“Maar dat is! Ze maakt zich waarschijnlijk geen zorgen. Ze heeft vast alleen maar door hoe prettig ze het vindt om bij jou in de buurt te zijn. Er is iets als jij er bent. Ze is rustiger, ze laat meer voor zich zorgen. Jij bent haar persoon.”
Dat wist Calum zeker. Linn was zijn persoon. Ze hoorden bij elkaar te zijn. Iets wat hij niet meteen door had gehad. Maar hij had op een gegeven moment wel geweten dat hij haar in zijn leven wilde. Als vrienden. Niet veel later had hij ook gezien dat ze wel degelijk de persoon was wie hij met zijn hart toe kon vertrouwen. Ze maakte hem een beter persoon, maar accepteerde ook de mindere kanten van hem. Ze deed nog steeds haar best om hem te leren kennen en van ieder kant hield ze. Calum voelde zich bijzonder bij haar in de buurt.
Dat gunde hij zijn vrienden ook. Want hij wist dat het er zat. Nog meer dan ze zelf wisten of ooit hadden ervaren.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Voor Ashton bestond er tijdens deze tripjes niet veel anders dan de muziek. Zelfs als hij niet in de studio was om iets op te nemen en geen instrument in zijn handen had om wat uit te proberen, bestonden zijn gedachten uit melodieën, ritmes en songteksten. Er was altijd wel een nummer dat nog niet af was. Een drumritme dat nog net niet perfect klonk, een woord dat net niet klopte in het refrein. Ashton zou eraan kunnen blijven sleutelen, ook als zijn vrienden aan zou geven dat het in hun oren perfect klonk.
Normaal waren dit dan de momenten waarop hij zijn hoofd wat rust kon gunnen. Samen met Calum, in de frisse zomerlucht en een joint om de druk er wat van af te halen. Het was een perfect rustmomentje. Tenminste, als Calum niet had gesuggereerd dat Naylene het over hem had gehad met Linn. In zijn ogen was dat helemaal geen waardevol onderwerp op het moment. Naylene moest zich focussen op haar herstel, hoe dat er dan ook uitzag. Ze hoefde zich geen zorgen te maken over wat er tussen hen was gebeurd, of hoe het nu tussen hen was. Dat was niet aan de orde.
‘Je weet niet of ze dat echt denkt.’ Wat Calum zei klonk geweldig. Het waren woorden waarvan hij hoopte dat ze waar waren, maar hij durfde er niet op te hopen. Naylene zou altijd een plek in zijn hart hebben. Hij was er zeker van dat als ze ooit aan zou geven dat ze weer ruimte in haar leven zou hebben voor hem, zijn hart nog steeds een sprongetje zou maken. Maar hij wist ook dat hij niet voor altijd op haar kon blijven wachten.
Het waren de gevoelens en gedachten die hij zelf in het aankomende album had gestopt. Het was een manier om te helen, maar het was ook confronterend. Want de woorden die op papier stonden waren een blijvende herinnering aan de relatie die uit was gegaan, hoe graag Ashton het ook anders had gezien.
‘Ik kies ervoor om te geloven van wel,’ zei Calum, waarna hij een hijs nam van de joint. ‘Naylene houdt nog steeds van je. En jij van haar.’
Ashton zuchtte. Hij kon niet spreken voor Naylene. Hij had geen idee of ze nog steeds gevoelens voor hem had. En als ze die al wel had, dan wilde dat nog niet zeggen dat ze er ook iets mee zou doen. Dat was immers aan haar. Hij kon enkel instaan voor zijn eigen gevoel. En daarin had Calum gelijk. Hij hield inderdaad van Naylene. Daar zou hij ook niet zomaar mee ophouden, ook al zou dat beter voor hem zijn.
Ashton nam zijn eigen joint tussen zijn vingers. ‘Natuurlijk doe ik dat,’ fluisterde hij.
Hoe kon hij dat ook niet doen? Naylene had hem vanaf het eerste moment geïntrigeerd. Ze was slim, eigenwijs. Ze was niet bang om hem terecht te wijzen als het nodig was. Ze was een van de weinige personen van wie hij daadwerkelijk iets aannam. Hij had altijd naar haar opgekeken. Dat deed hij nog steeds.
Er waren meer dan genoeg dagen voorbij gegaan dat hij wenste dat hij het geluk had wat Calum nu had gevonden. Hij had hem nooit zo comfortabel over de liefde horen praten. Ashton wilde dat gevoel ook, met Naylene. Hij wilde weer naast haar wakker worden, wat koffie naar achteren werken en vervolgens samen met haar bestaan in dezelfde ruimte. Aan het begin van de pandemie was alles zo vanzelfsprekend geweest tussen hen. Ashton wist dat hij niet terug kon in de tijd, en dat hij dat ook niet moest willen, maar hij verlangde wel terug naar het gevoel van toen. Alles was zo simpel geweest.
‘Misschien moet je dat aan haar duidelijk maken,’ stelde Calum voor.
Ashton glimlachte flauw. Hij wilde Calum er niet aan herinneren hoe in paniek hij was geweest over zijn eigen gevoelens, en hoe bang hij was geweest voor Linn haar reactie. Het was mooi om te zien dat het nu zo anders was, maar tegelijkertijd gaf het ook een scheef beeld. Het was namelijk alles behalve gemakkelijk om zijn gevoelens met Naylene te delen, ook al leek het zo simpel.
‘Ik weet niet of dat voldoende gaat zijn, buddy,’ bekende Ashton. Gevoelens moesten van twee kanten komen. En dat niet alleen. Beide partijen moesten er voldoende ruimte voor hebben en er energie in willen steken. Op dit moment was het zo dat Naylene dat niet had. Ze moest aan haarzelf denken. Niet aan hem. Hij zou zichzelf egoistisch vinden als hij zijn gevoelens nu met haar zou delen. Dan zou hij enkel aan zichzelf denken, in plaats van waar haar behoeften lagen.
‘Natuurlijk wel!’ Calum drukte zijn opgerookte joint uit in de asbak. ‘Dat soort dingen moet je niet zeggen. Je kan niet opgeven. Niet als ze zo dichtbij de realisatie is dat ze je nodig heeft.’
Ashton lachte, omdat hij niet anders kon. Als de Calum van een paar jaar geleden zichzelf zou horen praten, zou hij het niet geloven. ‘Ik ben blij dat de liefde nu zo goed is voor je, Cal. Dat ben ik echt.’
‘Liefde is inderdaad goed,’ stemde Calum in. ‘En juist daarom moet je niet opgeven.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De verhalen die overal en nergens klonken over de liefde waren voor Calum als sprookjes geweest. In zijn eerdere relaties had hij alleen maar ervaren hoeveel pijn het achter kon laten. Jaren lang had hij gezworen er nooit meer aan te beginnen. Linn had zijn gedachten daar totaal in veranderd. Met Linn had hij ervaren dat liefde ook mooi kon zijn. Hoe kwetsbaar het soms ook was.
Liefde was nu daadwerkelijk goed voor hem. Calum kon er zoveel mogelijk van genieten. Linn gaf hem een plaats om zichzelf te zijn. Ze accepteerde als hij zijn ruimte nodig had, maar ze was altijd in de buurt om er daadwerkelijk voor hem te zijn. Dat wilde hij de rest van zijn leven.
“Ik heb het haar verteld.” Voor Calum klonk het zo logisch. Hij wist precies waar hij het over had. Linn wist dat hij met haar wilde trouwen. Ooit zou die dag komen. Die zekerheid, dat ze elkaar hadden, vulde Calum alleen nog maar meer met verzekerdheid in hun relatie.
“Wat heb je haar verteld?” Vroeg Ashton verward. “Praten we nu over Linn, of over Naylene?”
“Linn!” Natuurlijk had hij het over Linn. Het was immers gegaan dat de liefde voor hem nu goed was. Calum schudde dan ook even met zijn hoofd.
Logisch.
“Ik heb haar verteld dat ik met haar wil trouwen”
Calum zijn hart vulde zicht met trots. Linn had hem laten weten hoe bijzonder ze het had gevonden dat hij zijn gevoelens op die manier had kunnen uiten. Een paar jaar geleden was het immers niet aan de orde geweest dat Calum ook maar iets had verteld over zijn gevoelens.
“Je hebt Linn ten huwelijk gevraagd?!”
Calum begon met zijn hoofd te schudden, maar daar leek Ashton geen aandacht voor te hebben. “Je hebt een aanzoek gedaan en je hebt me niet verteld dat je het van plan was?”
Er was pijn in de stem van Ashton te horen. Iets wat totaal niet nodig was. Ashton was de eerste die zou weten dat er daadwerkelijk een aanzoek aan zat te komen.
“En we zijn hier nu hoe lang? Al meer dan tien dagen en je verteld mij dit nu pas?” Ashton voelde zich duidelijk aan de kant geschoven als vriend, door het idee dat Calum dit nieuws niet met hem had gedeeld.
“Komt dit omdat ik dacht dat Linn zwanger was. Je kunt me niet kwalijk nemen dat ik dat dacht Cal. Ik weet dat het een dick move was, maar op dat moment wist ik helemaal nog niet hoe diep je kijk op de liefde was.” Ondertussen klonk Ashton zijn stem wanhopig, was hij helemaal naar voren geschoven op zijn stoel.
“Ash!” Bracht Calum duidelijk uit, anders kwam hij er niet meer tussen. “Ik heb haar niet ten huwelijk gevraagd.”
Natuurlijk had hij dat nog niet. Zoals Linn hem al aan ha gegeven, zouden haar vaders nooit genoegen nemen met een aanzoek in de keuken. Dat was ook niet wat Linn verdiende. Als hij haar ten huwelijk zou vragen, dan zou hij het goed doen. Op de manier die ze zelf het fijnste vond. Een romantisch gebaar. Niet te groot, in publiek, maar wel iets wat haar hart zou raken.
“Niet?!”
Calum schudde zijn hoofd. “Ik heb haar enkel verteld dát ik met haar wil trouwen. Ooit.”
Ashton liet zichzelf weer in de stoel terugvallen en haalde opgelucht adem.
“Denk je echt dat ik je het niet zou vertellen als ik dat soort shit van plan ben?”
“Life changing shit.” Beaamde Ashton.
Calum ging met zijn handen door het matje dat onder zijn buckethat uit kwam. Als hij er zo over nadacht zou er een hele boel veranderen als hij daadwerkelijk met Linn zou gaan trouwen. Samenwonen was iets wat daar bij hoorde.
Tegenwoordig bevond hij zich al vaak genoeg bij Linn. Het was prettig om daar tijd door te brengen. Daarbij kwam het in coronatijd handig uit. Zeker als er weer eens maatregelen werden aangepast.
“Hoe reageerde ze?”
“Verbaasd. Maar de manier waarop haar ogen oplichtten. Het was het beste wat ik ooit heb gezien.” Calum kon niet eens beschrijven hoe Linn haar gezicht er op dat moment uit had gezien. Het besef dat ze voor de rest van hun leven konden genieten van elkaar.
“En goede seks.” Calum haalde zijn schouders op hele. Niet dat ze daar ooit wat over te klagen hadden.
“Mijn punt is…” Calum raakte afgeleid en haalde zijn buckethat van zijn hoofd had, draaide die wat om en zette hem weer op.
“Het is dat je eerlijk moet zijn tegen Naylene.” Besloot hij. Dat vond Calum wel een goed advies. Natuurlijk had Naylene van alles aan haar hoofd. Maar misschien dat het feit dat Ashton niet weg zou gaan, haar juist wilde, er voor zou zorgen dat ze zich meer over durfde te geven aan het herstelproces.
Het feit was dat geen van hen precies wist wat ze nu voor Naylene konden doen. Zelfs Naylene zelf wist niet goed te benoemen waar ze behoefte aan had .Dokters hadden haar het een en ander verteld en daar gingen ze nu maar van uit.
“Ik denk niet dat het gaat helpen, Cal.”
Calum haalde nogmaals zijn schouders op. “Je moet geloven wat je wil. Maar ik weet één ding en ik zie gewoon dat Naylene zich meer over durft te geven als jij bij haar in de buurt bent. Die gevoelens zitten er nog.”
Ashton bleef stil.
“Ik ben er zelfs zo zeker van dat ik op dit moment met je naar haar toe zou rijden.”
“Laten we dat maar niet doen, buddy.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De trip naar Joshua Tree Park was verhelderend geweest. Het album kwam steeds meer bij elkaar. Dat niet alleen, het had ook voor een periode van reflectie gezorgd. Voor Ashton, maar ook voor de band. In december zouden ze tien jaar bestaan. Dat was een grote mijlpaal. Eentje waarvan ze soms niet zeker hadden geweten of ze hem zouden halen. Juist om die reden, en om te vieren dat ze het wél hadden behaald, hadden ze een hoop in gang gezet. Ze hadden een studio gehuurd waar ze een podcast hadden opgenomen, waarin ze elke aflevering terug hadde gekeken op een jaar van de band. Het had er voor gezorgd dat Ashton een hoop momenten op een rij had gezet en na had gedacht over de afgelopen tien jaar. Over de personen die in zijn leven waren gekomen.
Ondanks dat zijn schema drukker werd, nam hij de tijd voor Naylene. Iets wat hij altijd zou doen. Ze woonde nog steeds bij Linn, al moest hij het ondertussen misschien het huis van Linn en Calum noemen. Ze waren vandaag zelfs bezig om bij Calum wat meer spullen in te pakken. Ashton wist niet of dat al officieel betekende dat Calum zou gaan verhuizen, maar op dit moment was hij vooral blij dat hij de rust had met Naylene.
Ze hadden zich teruggetrokken op de kleurrijke bank, samen met de honden. Onderweg had Ashton koffie voor hen gehaald en een papieren zak gevuld met lekkers. Hij kon niet zonder eten aan komen bij Naylene. Zeker omdat ze zo nu en dan Linn probeerde te leren koken. Daar kon niet altijd iets lekkers uit komen.
Ashton overhandigde haar de beker met koffie. ‘Een dubbele espresso.’
‘Thank god.’ Naylene bracht de koffie naar haar gezicht en tilde de deksel iets op, zodat ze de geur in zich op kon nemen. ‘Ik woon samen met de koffie-politie.’
Ashton lachte. Linn had wel vaker haar zorgen geuit over de hoeveelheid koffie die hij en Naylene naar binnen werkten. Zeker aan het begin van de coronaperiode, toen ze allebei nog veel thuis aan het werk waren.
Naylene drukte de deksel weer op de beker en nam een flinke slok. De hitte leek haar niks uit te maken. ‘Hoefde je vandaag niks op te nemen?’
Ashton schudde zijn hoofd. Naast de podcast waren ze ook bezig met het opnemen van een show die zou worden uitgezonden in december. Daarvoor hadden ze een hoop verschillende dingen bedacht, waaronder optredens, sketches en tussenstukjes. Het moest perfect worden, dus het vergde veel tijd. Soms konden ze uren bezig zijn met het opnemen van een nummer, omdat het niet lekker liep of iemand niet tevreden was. Vandaag stond er, gelukkig, niks op de planning. Hij had de hele middag vrij voor Naylene.
‘Nee, vandaag niet. Gelukkig. Het is soms erg veel om over na te denken.’ Tijdens hun gesprekken over de band was het soms moeilijk om niet aan Naylene te denken. Ze hadden dan wel besproken dat geen van hen romantische relaties zou opbrengen in relatie tot de band, en dat het niet uitgezonden zou worden, maar het was onmogelijk om dat onderwerp uit te bannen. Zodra ze in het jaar 2018 waren beland met hun podcast, was er een hoop ter sprake gekomen. Vanaf dat moment was Naylene in zijn leven gekomen, en Linn in dat van Calum. En ze hadden veel meegemaakt met de band.
‘Dat snap ik wel,’ zei Naylene. Ze aaide Watts, die naast haar op de bank lag. ‘Er is een hoop gebeurd.’
Ashton knikte. ‘Tussen de opnames raakten Cal en ik aan de praat. Over de band, de mensen die er invloed op hebben gehad. De mensen die we ontmoeten, beïnvloeden de muziek op een bepaalde manier, weet je? En het zette me aan het denken hoe anders de band er uit had kunnen zien. Wat als Andy jou niet mee had genomen naar Zweden? Wat als Linn niet mee was gegaan met Crystal? Hoe anders hadden we dan geklonken? Hoe anders waren we geweest als band, als personen?’
Hij keek op van zijn kofifebeker naar Naylene. Misschien had hij teveel in één keer gezegd. Soms kreeg ze niet alles mee, kwamen de woorden niet helemaal binnen. Daar probeerde hij rekening mee te houden, maar soms was het moeilijk om zijn gedachtegang te stoppen. Daar was Naylene altijd beter in geweest.
‘Cal en Linn hadden elkaar wel gevonden.’ Naylene klonk erg zeker van haar zaak. ‘Als dat toen niet was gebeurd, dan later vast wel. Ze horen bij elkaar. Vroeg of laat was ze ergens opgedoken. En hij zou net zo hard voor haar vallen.’
Ashton glimlachte. Hij gunde zijn beste vriend de liefde, zeker met Linn. Al was het niet waar hij op had gedoeld.
‘En wij?’ vroeg hij voorzichtig. ‘Als je niet mee was gegaan met Andy naar Europa dat voorjaar, hadden wij elkaar dan alsnog op een later moment ontmoet?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Nostalgie was iets wat ieder mens van tijd tot tijd voelde. Een geromantiseerde herinnering aan gebeurtenissen van het verleden. Soms zo sterk dat men er naar verlangde het opnieuw mee te kunnen. Weer voor het eerst te kunnen ervaren. De waarheid was dat het gevoel op dat moment waarschijnlijk niet eens zo bijzonder was geweest. Ondergeschoven misschien wel.
Er waren momenten waarop Naylene verlangde om weer terug te zijn op het moment waar ze Ashton net leerde kennen. Hoewel haar hart op dat moment niet open had gestaan voor de toenadering die hij had gezocht, was haar ook snel duidelijk geworden wat voor interessante man er voor haar had gestaan.
Van die man had ze in de loop van de jaren zoveel meer mogen leren kennen. De goede en de mindere goede kanten van Ashton had ze met liefde omarmd. Langzaam was de angst om al haar eigen kanten met hem te delen, afgenomen. Ze had hem delen van haarzelf kunnen laten zien die ze nog niet eerder met anderen had durven te delen. Toch was het niet genoeg geweest, dat besefte Naylene zich nu ook maar al te goed.
Nu was ze één van de mensen die zo kon verlangde naar een tijd die ze destijds niet bijzonder had geacht.
De grip op gedachten waren de laatste tijd moeilijk te vatten. Laat staan dat Naylene ze op een logische manier over kon brengen. Daarom liet ze een stilte vallen. Ze nam nog een slok van haar koffie en trok haar benen op de bank.
“Sommige mensen zijn bestemd om elkaar te ontmoeten.” Sprak Naylene voorzichtig. Ze geloofde haar eigen woorden. Toch had ze niets om het te bewijzen. Wellicht was het een geloof waar andere mensen over spraken. Zelf dacht ze het een lot was. Er waren mensen die perfect aan wisten te voelen. Die het leven van de andere zo veranderde. De mensen hoorden er gewoon te zijn.
Naylene legde haar arm op de leuning van de bank, ze volgende haar eigen bewegingen, die haar blik uiteindelijk brachten naar Ashton die aan de andere kant van de bank zat. Wachtend totdat ze verder zou gaan met haar woorden.
“Ik ben er zeker van dat we elkaar op de een of andere manier hadden leren kennen.” Nog steeds sprak Naylene net zo zeker van haar zaak als ze dat had gedaan toen ze over Calum en Linn had gesproken. In deze woorden gingen echter ook pijn verscholen.
“Je hebt mijn leven in zoveel opzichten veranderd.” Ashton had haar dingen laten zien, waar ze nog nooit over na had gedacht. Hij had haar uitgedaagd. Grenzen laten opzoeken. Hij was er overheen gegaan, maar had zich weer terug getrokken. Soms was het een wervelwind geweest. Gevoelens die elkaar heen waren gelopen.
“Andersom ook.” Fluisterde Ashton terug. Zijn hand vond de hare op de bank leuning. Hij vingers raakte elkaar net.
Naylene knikte. Ze was er bewust van hoe Ashton was veranderd in de afgelopen jaren. Dat ze het afgelopen jaar niet toe had kunnen kijken wat voor groei hij door had gemaakt, deed haar pijn. Toch was ze er ook bewust van dat er maar één iemand was die daar blaam voor trof.
“We hebben elkaars leven verrijkt.” Dat deden ze nog steeds. Naylene vond het prettig om in de aanwezigheid van Ashton te zijn, juist nu ze zich op haar slechts en kwetsbaarst voelde.
Ashton leek zonder moeite te hoeven doen, te weten waar ze behoefte aan had. Hij vroeg haar nooit hoe ze zich voelde. Heel te begrijpen als ze te moe was om te praten, wat hij vaak als kans aangreep om zelf de verhalen te vertellen. En het belangrijkste was dat hij er voor zorgde dat ze zich honderd procent op haar gemak voelde, nu ze zelf werd overladen door onzekerheid.
“En ik weet zeker dat we dat zullen blijven doen.” Fluisterde Naylene. Ze hoopte dat Ashton wist hoe dankbaar ze was dat hij op dit soort momenten er voor koos om bij haar te zijn, in plaats van dat hij zijn eigen dingen deed. Ze kon indenken dat hij ook behoefte had om tot rust te komen. Wellicht was dat de tijd met haar wel: een moment van rust.
Toch kon ze zich ook indenken dat het gepaard ging met verdriet, pijn, onbegrip. Naylene wist waarom ze hier beiden op de bank zaten als vrienden. Ashton wist nog steeds niet wat precies tussen hen beiden was gebeurd wat er voor gezorgd dat er een einde was gekomen aan hun relatie. Een dezer dagen hoopte ze Ashton die uitleg te kunnen geven. Vandaag voelde Naylene zich er niet dapper genoeg voor.
“Soms denk ik er wel eens over. Hoe het zou zijn geweest als we elkaar op een ander moment hadden leren kennen.” Eerder, voordat haar hart dicht was geklapt. Later, nadat haar hart zo goed als was geheeld.
“Maar zo is het leven niet…” Naylene haar stem brak. Het besef dat het leven niet was zoals zij het in wilde richten was soms moeilijk te bevatten. Ze moest leven met de ups en downs die voor haar uit waren gekozen.
“Je kunt niet kiezen wanneer je wat wil. Niet als het gaat om dit soort dingen in ieder geval. Het leven geeft je soms de juiste personen, op de verkeerde plek of het verkeerde moment.” Naylene wist ondertussen niet eens meer of haar woorden nog logisch waren. Niets klonk meer logisch.
Er welde zich tranen in haar ogen op. Uit frustratie, pijn, verdriet omdat ze wilde dat het leven anders was. Dat ze hier op een hele andere manier met Ashton had kunnen zitten. Samen op bezoek bij hun beste vrienden.
“Nay..” Ashton was duidelijk bezorgd om haar. “Het was niet mijn bedoeling om te diep te gaan. We hoeven hier niet verder over te spreken.”
Naylene schudde enkel met haar hoofd. Ze wilde er over praten. Het waren ook de dingen die ze besprak in haar therapie. Hetgeen wat haar op het hart lag, maar waarvan ze het moeilijk vond om met anderen te delen. Bij Ashton durfde ze het.
“Ik weet dat er veel tussen ons is gebeurd.” Naylene bewoog haar vingers iets, zodat ze tussen die van Ashton lagen. “En wil dat je weet dat ik mijn best doe om je te vertellen waarom alles is gebeurd. Er komt een dag dat ik je het kan vertellen.”
Ashton verstrengelde zijn vingers tussen die van Naylene, waarop ze zachtjes een kneepje gaf in zijn hand.
“Ik wil gewoon dat je voor nu weet dat het niet kwam omdat ik niet van hield. Want dat deed ik.” Naylene haalde diep adem en kneep haar ogen even dicht, waardoor een paar tranen over haar wangen heen gleden. “Dat doe ik. Ik ben nooit gestopt met van je te houden.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het afgelopen jaar waren er honderden redenen door Ashton zijn hoofd heen gegaan om de acties van Naylene te verklaren. Maar degene die hij het ergst had gevonden, en degene waar hij het meest aan had gedacht, was dat Naylene simpelweg niet meer van had gehouden. Dat wat hij had gedaan er voor had gezorgd dat ze in had gezien dat hij niet langer de persoon was geweest waarmee ze haar leven had willen delen. Hij had gedacht dat ze genoeg had gehad van zijn rusteloosheid, dat hij soms te impulsief kon reageren en hij soms onbewust over haar grenzen heen ging.
Nu Naylene hem vertelde dat dat niet het geval was, dat hun relatie niet stuk was gelopen omdat haar liefde voor hem was verdwenen, wist hij niet goed hoe hij moest reageren. Hij wist nog steeds niet wat de werkelijke reden was. Het stelde hem enigszins gerust dat haar gevoelens voor hem er toen nog waren geweest. En dat ze er, blijkbaar, nog steeds waren.
‘Ik…’ Ashton kwam niet verder in zijn zin. Er waren maar weinig momenten waarop hij niet wist wat hij moest zeggen. Naylene had hem wel vaker tot stilte kunnen manen, maar nooit op deze manier. Wat moest hij ook zeggen? Dat hij van haar hield? Dat wist ze. Dat moest ze weten. Anders zou hij hier niet zitten, in de hoop dat hij ook maar iets voor haar kon betekenen en haar de rust kon bieden die ze zo nodig had.
Naylene hield nog steeds zijn hand vast. Haar lichte ogen waren gevuld met tranen. Het zicht van de persoon van wie hij hield, die zo breekbaar tegenover hem zat, brak zijn hart. Er vormde een brok in zijn keel, vol met woorden die hij niet kon uitspreken.
‘God, Nay.’ Hij sloeg zijn armen om haar heen en trok haar zo dicht mogelijk tegen zich aan. Naylene maakte zich zo klein mogelijk in zijn armen. Hij drukte een kus in haar haren en sloot voor even zijn ogen om zijn eigen tranen tegen te houden.
Naylene had hem zojuist iets verteld waar hij maanden naar had verlangd, maar het enige waar hij aan kon denken was hoe moeilijk het voor haar moest zijn geweest om dit met hem te delen. Ze wist hoe hij dit zou kunnen opvatten, wat het voor hem zou kunnen betekenen. Zelfs nu gingen zijn gedachten naar die plek. Want als hij van haar hield, en zij van hem, wat was dan de reden dat ze nu niet samen waren? Waarom namen ze deze tijd niet als een kans om samen aan hun relatie te werken? Die vragen en nog zoveel anderen gingen door hem heen, maar hij kon ze niet aan haar stellen. Dat zou egoïstisch zijn, en dat was juist wat hij niet wilde zijn. Niet bij haar.
Hij had juist tegen Calum gezegd dat het tijd was voor Naylene om aan haarzelf te denken. Ze hoefde zich niet te verontschuldigen, ze hoefde niet na te denken over wat haar woorden of acties met hem deden. Het enige waar zij zich op moest focussen, was haarzelf.
Maakte dit het moeilijker om door te gaan met zijn leven? Waarschijnlijk wel. Hij had langzaam geprobeerd vrede te sluiten met het feit dat hun relatie voorbij was. Hij had zijn best gedaan om in ieder geval contact te leggen met anderen, maar Naylene had altijd in zijn achterhoofd gezeten. En dat ze nu deelde dat ze nog altijd van hem hield, zorgde ervoor dat ze daar ook zou blijven. Maar hij kon het haar niet kwalijk nemen.
Hij zuchtte, omdat zijn energie en gedachten er toch op een bepaalde manier uit moesten. ‘Ik houd ook van jou. Dat zal nooit veranderen.’
Naylene verstevigde haar grip om zijn middel, waar ze een arm had gelegd. Ashton zakte iets onderuit, zodat ze allebei iets comfortabeler lagen op de bank. Hij wist dat Naylene erg laag in haar energie zat. Zoiets delen, dat was waarschijnlijk iets wat ontzettend zwaar aanvoelde. Hij nam het haar niet kwalijk dat ze niet meer verbaal op hem reageerde. De manier waarop ze tegen hem aan lag zei hem immers al genoeg.
Ze bleven een lange tijd zo liggen. Na een half uur vertraagde de ademhaling van Naylene, wat betekende dat ze in slaap was gevallen. Ook Ashton sloot voor even zijn ogen, al was hij niet in slaap. Daarvoor gingen zijn gedachten teveel alle kanten op. Het belangrijkste was echter dat Naylene aan haar rust toekwam. Als ze dat kreeg door tegen hem aan te slapen op de bank, dan was dat hetgeen wat hij voor haar wilde doen.
Pas toen hij de voordeur open hoorde gaan en de stemmen van Calum en Linn in de gang hoorde, opende hij zijn ogen weer. Het was Linn die als eerste de kamer in liep met een grote doos in haar armen, waarschijnlijk gevuld met spullen van Calum. Calum zelf volgde al snel, maar allebei bleven ze staan in de deuropening.
Ashton drukte zijn vinger tegen zijn lippen om aan te geven dat ze stil moesten zijn. Hij wilde niet dat ze Naylene wakker zouden maken.
Linn knikte meteen en gebaarde naar Calum dat hij haar moest volgen, maar Calum deed dat niet meteen. Hij bleef wat langer staan, starend naar zijn vrienden. Hij leek zijn best te moeten doen om een glimlach te onderdrukken.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Tien jaar als een band. Hoe vaker het werd gezegd, hoe minder Calum het begon te geloven. De jaren waren voorbij gevlogen. Op sommige momenten had geen van hen er grip op gehad. Het had hen geweldige momenten opgeleverd, maar ook naar dieptes gebracht waar geen van hen op voorbereid was geweest.
De laatste maanden hadden in het teken gestaan van vooruitkijken en tegelijkertijd terugblikken. Op sommige momenten was dat lastig te combineren. Een nieuw album maken, terwijl dit soort ideeën ook op tafel lagen. Het bracht Calum terug naar momenten waarop de wereld er heel erg anders uit had gezien.
Het was een lange weg geweest, maar bij iedere tussenstop had hij iets geleerd. Soms waren die lessen hard geweest. Maar ondertussen wist hij ook dat hij de juiste weg had gekozen. Hij had zijn beste vrienden er aan te danken. Een gezonde manier om zijn gedachten weg te krijgen in teksten. Als hij niet in de band had gezeten had hij bepaalde mensen niet leren kennen. Had hij Linn niet in zijn leven gehad.
Het maakte het alleen nog maar bijzondere dat ze er vandaag bij was. Het grootste gedeelte van de video hadden ze al opgenomen. De sketches die tussen de nummers door werden gespeeld, stonden op camera. Een paar optredens die ze op andere locaties hadden moeten doen en waarvoor ze zich telkens om hadden moeten kleden. Vandaag waren ze in de grote studie waar ze wat nummers zouden spelen en de boel nog aan elkaar moesten praten.
Er was genoeg ruimte om veilig wat mensen uit te nodigen. Gelukkig liet de wereld dat ook weer iets meer toe. Calum was al blij geweest dat Linn in had gestemd om er vandaag te zijn, om hen aan te moedigen. Dat ze Naylene mee had weten te krijgen was echter wel een verrassing geweest, gezien haar omstandigheden. Waarschijnlijk had ze vandaag een wat betere dag.
Zojuist hadden ze op de banken wat dingen opgenomen. Gesprekken over de naam van de band, iets wat ieder interview weer terug leek te komen en waar ze ondertussen maar gewoon een spelletje van hadden gemaakt.
Na het gesprek hadden ze Youngblood gespeeld. Natuurlijk hadden ze het nummer een paar keer gedaan. Net zoals de gesprekken. Als Calum de afgelopen weken iets had geleerd over een productie was dat het door kon blijven gaan totdat het goed genoeg was. Het was net als het album. Natuurlijk was hij gewend in hun eigen clips te spelen. Dit was toch weer iets heel anders.
Voor nu hadden ze even pauze, voordat ze weer wat gesprekken op de bank op zouden nemen. Dan zouden ze nog wat nummers spelen. Er hingen zelfs wat nieuwe kleding klaar. Calum was blij met de keuzes die hij had gemaakt. De rokjes die hij de laatste tijd wat vaker aan hadden, vond hij niet alleen goed staan, maar ze zaten ook nog eens heel erg goed.
Michael liep naar Crystal en ook Luke was al snel bij Sierra te vinden. Samen met Ashton liep Calum dan ook naar Linn en Naylene, die een wat rustige plaatsje in de studio hadden gevonden op een wat lagere bank.
Linn vloog hem al bijna in de armen, waardoor Calum haar lachend opving. Ze had zelf de keuze mogen maken of ze er hier vandaag had willen zijn. Dat ze er was, vond hij alleen maar prettig. Ergens hoorde ze er ook gewoon. Het ging over hun laatste tien jaar en als Calum daar aan terug dacht, was Linn zeker een van de beste dingen die hem was overkomen.
“Het is veel te lang geleden dat ik jullie op heb zien treden.” In Linn haar woorden was hetgeen te horen wat Calum ook al een hele tijd had gevoeld. Ondanks dat de tours soms zwaar waren geweest, begon hij ze nu zeker te missen. Zeker ook de momenten die hij dan met Linn had kunnen delen. De rustige ontbijtjes in verschillende landen, voordat de chaos was begonnen. Een traditie die ze al waren begonnen toen ze enkel nog vrienden waren geweest.
“Het is ook veel te lang geleden. Ik vind het echt heel erg fijn dat jullie er allebei zijn.” Calum keek naar Naylene, haar vriendschap was ook zeker iets bijzonders wat hij de afgelopen jaren erbij had gekregen. Daar was hij dankbaar voor.
Calum pakte Linn los en liep naar de bank waar Naylene nog op zat, met Ashton die op de leuning was gaan zitten. Wat er tussen die twee was gebeurd wist Calum niet precies, maar sinds hij en Linn thuis waren gekomen en die twee slapend op de bank hadden gevonden, was er iets anders tussen hen. Alsof er meer rust was. Het besef dat ze echt bij elkaar hoorden en dat ze daar voor moesten gaan kiezen. Voor Calum was het enkel hopen dat ze dat ook daadwerkelijk zelf dachten.
Calum ging zitten op de bank en wilde Linn naast hem neer trekken. Ze hield hem echter tegen.
“We moeten even praten.” Bracht ze lachend uit. Woorden die hem normaal angst in zouden boezemen, maar door haar lach wist Calum ook dat Lin het niet serieus bedoelde.
“Je moet echt voorzichtig zijn met die rok. Je was net al bijna mensen aan het flashen Cal!” Linn drukte met haar hand tegen zijn knieën aan, zodat ze tegen elkaar aanvielen en ging vervolgens op zijn schoot zitten.
“Niet dat ik het erg vind. Maar het is niet iets wat de hele wereld hoeft te zien, niet nog een keer.” De lach op Linn haar gezicht, zorgde er al voor dat Calum zelf ook moest lachen.
“Volgens mij ging het wel goed.” Anders had iemand er ook wel iets van gezegd toch.
“Het ging nóg wel goed.” Bracht Linn lachend uit. “Ik stond op het punt om op te staan om naar je toe te lopen. Als je een rok aan hebt, moet je als een dame zitten. Beentjes netjes bij elkaar.”
Calum schudde lachend met zijn hoofd om die uitleg. Vervolgens gaf hij Linn een kus.
“Laten we dan met elkaar afspreken dat het weer bijna gebeurd, jij alles stil mag komen leggen om me te redden.”
“Oh hell no, je bent nu gewaarschuwd. Je moet jezelf maar redden!”
“Attent van je.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Eindelijk zag Linn weer hetgeen wat Calum zoveel plezier bracht. Natuurlijk had hij muziek gemaakt in het afgelopen jaar, maar dat was anders dan optreden of een show in elkaar zetten. Dat ze vandaag toe mocht kijken hoe ze de verschillende nummers speelden en opnamen, vond ze bijzonder. Het was immers iets eenmaligs: een tienjarig jubileum. Dat ze daar onderdeel van mocht uitmaken, was iets wat ze koesterde. En dat ze Naylene had overtuigd om mee te gaan, was misschien nog wel meer bijzonder.
Naylene leek zich op haar gemak te voelen, ondanks dat er heel veel gebeurde. Haar focus lag vooral op Ashton, en andersom ook. Linn had het idee dat er iets was veranderd sinds de middag dat ze de twee op de bank aan had getroffen. Naylene had er niet in veel details over gesproken. Ze had enkel benoemd dat zij en Ashton een goed gesprek hadden gehad en dat ze op een gegeven moment in slaap was gevallen tegen hem aan.
Nu leek diezelfde veiligheid en rust ook rondom hen te liggen. Ondanks dat ze niet direct naast elkaar zaten of elkaar aanraakten, leek het alsof er een onzichtbare lijn tussen hen was getrokken. Ashton hield haar in de gaten en andersom. Tussen de opnames door keek hij vaak genoeg haar kant op, of kwam hij even bij haar zitten. En Naylene leek voornamelijk op hem te letten.
Het startsein om te filmen was weer gegeven. Ashton en Calum waren vertrokken naar de set, wat Linn de kans gaf om naast Naylene op de bank te schuiven.
‘Ik ben blij dat je mee bent gegaan. Het is echt bijzonder om hier te zijn.’ Linn was erg benieuwd naar het eindresultaat. Ze had geen idee hoe de show zou worden gemonteerd, maar ze was er van overtuigd dat het geweldig zou worden. Iedereen leek er met veel passie aan te werken.
‘Ik ook, beaamde Naylene.’ Haar ogen volgden Ashton, die al weer plaats had genomen achter de drum. Daarna gleed haar blik naar Calum. ‘Je bent vast trots.’
Linn volgde haar blik naar Calum en knikte. Ze was ontzettend trots, om meerdere redenen. Hij was ontzettend gegroeid, op veel vlakken. Toch was hij op veel punten ook hetzelfde gebleven. Bijvoorbeeld dat hij meestal aanschoof aan het ontbijt met een kop koffie, terwijl zij uitgebreid een bak yoghurt met fruit naar binnen werkte. Zijn groei was geleidelijk gegaan, maar nu ze er bij stil stond, vond ze het des te knapper.
‘Hij doet het zo goed. Niet alleen dit. Maar ik had twee jaar geleden nooit gedacht dat hij degene zou zijn die aan zou geven dat hij samen wil wonen, of zelfs trouwen.’ Zelfs voor hun relatie had ze die dingen niet gedacht. Calum was altijd pessimistisch geweest over de liefde, had er anders naar gekeken. En in hun relatie hadden daar ook de uitdagingen gezeten. Haar verwachtingen en behoeften waren anders geweest dan die van hem. En misschien waren ze dat soms nog steeds, maar hij leek nu zo comfortabel bij het idee van hun relatie.
‘Het komt door jou, dat weet je wel, toch?’ vroeg Naylene aan haar. ‘Jij hebt hem laten zien hoe liefde ook kan zijn.’
‘Awh, Nay. Gaan we sappy doen?’ vroeg Linn lachend. Ze sloeg een arm om haar vriendin heen. ‘Dankjewel,’ fluisterde ze vervolgens, want het was wel een ontzettend mooi compliment. Ze wilde geen credits nemen voor Calum zijn ontwikkeling. Er was immers veel wat hij zelf had gedaan. Maar het was wel bijzonder dat Naylene, en misschien Calum, het ook zo zag.
‘Jij bent vast ook trots,’ zei ze tegen Naylene. Ze knikte naar Ashton, om aan te geven waar ze op doelde. Ondanks dat zij en Ashton geen relatie meer hadden, leken ze wel op een goede plek te zijn. En relatie of niet, Naylene had veel tijd met Ashton doorgebracht. Om te zien waar hij nu was, hoe hij in het leven stond, dat moest ook wel iets met haar doen.
Ondertussen werd de hele filmset al gevuld met muziek. Daardoor werd hun aandacht meer getrokken naar de band. Het was bijna onmogelijk om niet te kijken, maar Linn was niet van plan om Naylen er gemakkelijk mee weg te laten komen.
‘Nay?’
‘Natuurlijk ben ik trots,’ gaf ze aan, haar ogen op Ashton gericht.
‘Hij is vast ook trots op jou.’ Linn wist zeker dat het zo was. Ashton gaf zo ontzettend veel om Naylene. Dat liet hij zien in alles wat hij deed. Vooral op de momenten dat hij bij haar thuis kwam om bij haar te kunnen zijn. En Ashton kende haar misschien nog wel beter dan zij dat deed. Hij wist wat er in haar hoofd om kon gaan, hoe moeilijk het allemaal was geweest. Dus het kon niet anders dat ook hij trots was op waar ze nu stond in haar leven.
Ze keken in stilte naar een aantal opnames van hetzelfde nummer. Daarna verdween de band om zich om te kleden. Het duurde niet lang voordat Calum en Ashton verschenen in hun laatste outfit. Calum had een strak, roze t-shirt aan en een geblokt rokje. Deze was nog korter dan de vorige.
Hij ging voor Linn staan en gebaarde naar de geblokte stof. ‘Is dit beter?’
Linn lachte en gebaarde dat hij een rondje moest draaien. ‘Hij staat je erg goed, Cal.’
Calum draaide een rondje en plofte daarna met een grijns naast haar neer. Zijn benen hield hij uit elkaar, zoals hij eerder die middag ook had gedaan.
‘Oh my god, Cal!’ Lachend legde Linn haar handen weer op zijn knieën, zodat ze zijn benen bij elkaar kon drukken. Vervolgens klom ze op zijn schoot, zodat hij zijn benen bij elkaar moest houden. ‘Is dit wat je wilde?’
Calum sloeg zijn armen om haar middel heen. ‘Het is in ieder geval niet vervelend.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Na de drukke dag op set, was de band voor zover klaar met het opnemen van de show die hun tienjarig bestaan vierde. De komende weken zouden de beelden worden bewerkt voordat ze met de wereld werden gedeeld.
Hoewel iedereen onder strikte voorwaarden op de set hadden kunnen zijn, iedereen had zich moeten testen, was het niet mogelijk om in een grote groep te vieren wat ze neer hadden gezet. Voor Calum had het echter ook niet goed gevoeld om de dag af te sluiten zonder daadwerkelijk bij hen prestatie stil te staan. Om die reden had hij niet meteen naar huis gewild, hoewel hij daar ook zou zijn met de mensen wie voor hem het belangrijkst waren.
Samen met Linn, Ashton en Naylene had Calum de studio’s verlaten. Waar Naylene met Ashton mee was gereden om de honden op te halen, had Calum het samen met Linn op zich genomen om wat eten te halen. Voordat het viertal elkaar weer hadden ontmoet op het strand.
Het strand was altijd een bijzondere plaats. In de laatste jaren was het een plek waar veel mensen kwamen om uit te waaien. Het was één van de plaatsten die in de periode waar ze nu in zat, vrij toegankelijk was geweest. Net zoals de paden rondom Los Angeles waar men kon hiken.
Voor Calum was het strand altijd al een prettig plaats geweest. Toen hij net in Los Angeles had gewoond had het hem terug gebracht naar Sydney. Nog steeds kreeg hij dat gevoel als hij met zijn voeten over het zand liep. Ook bracht hij het hem terug naar de momenten die hij er samen met Linn had gedeeld, zoals de keer dat hij haar Wildflower had laten horen. Of de keren dat ze samen met haar vaders over het strand hadden gelopen.
Calum en Linn hadden op een paar dekens, die nog in de auto hadden gelegen, plaats genomen. Er liepen dan wel mensen voorbij, maar iedereen was bezig met hun eigen ding. Dat vond Calum nog wel het meest prettige aan het strand.
Ondertussen had Calum zijn rokje gewisseld voor een makkelijk zittende broek, waardoor hij Linn tussen zijn benen had kunnen nemen en zijn armen goed om haar heen had kunnen slaan. De afgelopen tijd hadden ze niet heel veel tijd samen gehad. Vooral omdat Calum veel weg was geweest. Hij was wel van plan om dat nu in te halen.
“Zoals het er nu uit ziet, kan de tour volgend jaar hopelijk doorgaan.” Er werd veel over gesproken. Iedere week leken er weer andere berichten te zijn. De laatste leken de positieve kant op te gaan. Toch was het ook moeilijk om je op iets te verheugen wat ondertussen al meerdere keren uit was gesteld.
“Ik hoop echt voor jullie dat het kan.” Gelukkig kon Calum met gemak hier over praten met Linn. Ze wist hoeveel hij het optreden miste. Het was anders dan de muziek maken in de woonkamer of zelfs een nieuw album maken.
Ergens voelde het gek om bezig te zijn met een nieuw album, terwijl het vorige nog niet eens de aandacht had gekregen die het verdiende. Een nieuwe show opzetten zou dan ook wel eens lastig kunnen worden. Zeker omdat het zo anders zou worden dan ze hadden verwacht.
“Ik zou het fijn vinden als je weer een deel mee kan, misschien wel Europa?” Stelde Calum voor. Ondertussen voelde het een beetje als een traditie. Linn was bij de vorige twee tours ook meegegaan naar een paar concerten. Europa zorgde daarvoor voor goede herinneringen. Zelfs in de tijd dat ze enkel vrienden waren geweest.
Linn keek en ze glimlachte. Vervolgens liet ze haar hoofd tegen zijn bovenarm aan leunen, waardoor Calum een kus op haar haar gaf.
“Ik zou heel erg graag mee willen. We moeten even kijken hoe het gaat met Nay.” Calum wikkelde zijn armen iets beter om Linn heen. Hoe ze de laatste voor haar beste vriendin had gezorgd vond hij echt bewonderingswaardig. In alles had ze zo goed mogelijk haar best proberen te doen. Ze had zelfs haar woning voor haar opgesteld en deed iedere dag haar best om zoveel mogelijk rekening met haar te houden.
Calum knikte. “Natuurlijk. We kijken gewoon hoe het gaat, misschien is het voor Nay zelfs ook wel goed om even weg te zijn van alles.”
Natuurlijk had Calum, Linn het liefst bij zich. Toch zou hij het ook begrijpen als het in Europa nog niet ging. Dat stond immers voor vroeg het volgende jaar. Als het niet ging, dan zouden ze wel iets anders kunnen regelen. Toch vond hij het idee dat Naylene ook bij hen in de buurt was. Zeker omdat ze nu Ashton zo leek nodig te hebben.
“Misschien kunnen we het binnenkort bespreken.” Gaf Linn aan.
“Het heeft geen haast.” Als ze het maar een paar weken van te voren wisten, aangezien ze iemand ook de extra kamers zouden moeten laten boeken en zeker de vluchten. Maar het was niet de bedoeling om mensen onder druk te zetten. Zeker Naylene niet.
Linn hief haar hoofd op en draaide zich nog iets mee, zodat ze haar vingers om Calum zijn gezicht heen kon leggen en hem voor even kon zoenen.
Calum gaf zich volledig over in de zoen. Het bekende geblaf wat achter hem te horen was, viel hem niet eens op.
Pas op het moment dat er een hond boven hen sprong, was het alsof Calum weer terug werd getrokken naar de wereld. Freckles stond vrolijk voor hen te blaffen.
“Freckles, dude, je bent wel een cockblocker.” Calum haalde de hond al wel aan, zodat hij niet meteen weg zou rennen.
Toen Calum over zijn schouder keek zag hij Ashton en Naylene aan komen lopen met Duke en Watts naast zich.
“Ik denk dat Nay wel mee zou gaan, kijk naar ze. Ze heeft Ash nodig.” Als hij op tour zou gaan zou dat ineens wegvallen. “Samen met jou. Ze heeft gewoon een combi nodig.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Een dag als deze gaf alleen maar aan dat zowel Calum als Ashton op de juiste plek in hun leven waren. Ze hoorden muzikanten te zijn. Ze hoorden hun muziek te delen met de wereld. Juist daarom hoopte Linn vurig dat in 2022 de tour wel door zou kunnen gaan. Het had al te lang geduurd. Hun vorig album had nog niet eens de kans gehad om gespeeld te worden, en ondertussen waren ze al bijna klaar met het vijfde album. De tour moest doorgaan. En als dat zo was, dan zou ze ontzettend graag mee gaan.
Linn volgde Calum zijn blik naar Naylene. Naast Ashton oogde ze een stuk rustiger. Ze liep op een andere manier, alsof er voor even geen druk op haar schouders lag. Misschien had Calum gelijk en had ze inderdaad een combinatie nodig. Maar als Naylene het niet zou zien zitten om mee te reizen naar Europa, dan was de keuze voor Linn gemaakt. Ze zou zijn waar ze het meest nodig was, en dat was bij Naylene.
‘De keuze is aan Nay. En ook als ze eerst ja zegt, moeten we er rekening mee houden dat het nog kan veranderen in een nee. Maar als we het op tijd vragen, dan heeft ze wel de ruimte om er over na te denken.’ Ze gunde het Naylene om mee te gaan, ook omdat ze wist hoe erg ze genoten had van de andere reizen. Ze hadden er veel over gesproken. Misschien zou een reis haar ook wel goed doen, maar dat was en keuze die alleen zij kon maken.
Ashton floot en Freckles maakte zich los van Calum, waarna hij enthousiast naar hem toe rende. Hij rende en rondje om Ashton en Naylene en dook vervolgens op Watts. Het was duidelijk dat Freckles erg blij was om op het strand te zijn.
Naylene en Ashton kwamen aan bij de dekens die zij en Calum uit hadden gespreid op het zand. Ashton gooide een tas en zijn schoenen op de grond. ‘We gaan nog even met de honden naar het water. Daarna komen we eten.’
‘Spreek voor jezelf.’ Naylene bukte en pakte één van de doosjes met frietjes die ze hadden gehaald. Ze maakte het doosje open en haalde er een paar frietjes uit, die ze in haar mond stopte. ‘Deze gaan mee.’
Ashton lachte en nam het bakje van haar over, waarna ze samen met de honden richting de zee liepen. Zelfs Duke trippelde nog achter ze aan, in plaats van zich te nestelen op de comfortabele dekentjes.
Linn boog zich ook over het eten en pakte het bakje met uienringen. Terwijl ze er van at, hield ze Ashton en Naylene in de gaten. Ze snapte wat Calum zag, en ze wist wat Naylene had gezegd over Ashton. Wie weet zouden ze ooit weer hun weg naar elkaar terug vinden. Dat was wat ze haar beste vriendin gunde. Tegelijkertijd wist ze ook dat er een kans bestond dat het niet zou gebeuren. En in dat geval had ze het gevoel dat ze Calum daarin moest beschermen.
Ze wilde niet dat hij het zwaar zou opvatten als Naylene en Ashton nooit meer samen zouden komen. Maar voor nu kon ze ook niet ontkennen dat het aandoenlijk was hoe hij naar zijn twee vrienden keek. Want wat er nog meer naar voren kwam dan de hoop die hij voor ze had, was hoe dol hij nu op de liefde leek te zijn.
Haar blik was ondertussen verschoven naar Calum, die door had dat ze naar hem keek. Hij sloeg zijn arm om haar schouders heen. ‘Wat?’
‘Wat wat?’ vroeg Linn lachend. Ze pakte een uienring, dipte hem in saus en hield hem voor zijn gezicht. Calum nam de uienring aan, wat resulteerde in saus rond zijn lippen. Lachend veegde Linn het weg, waarna ze zich weer tegen hem aan liet zakken.
‘Ik hoop dat dit ook op tour kan.’ Het was een heel ander leven, dat wist zij ook. Er waren minder momenten om samen te zijn, er moest veel gebeuren. Dagen waarop shows waren gepland, waren vaak ook vol met allerlei verplichtingen. Toch hoopte ze dat, als ze mee zou gaan naar Europa, ze tijd zouden kunnen maken voor dit soort dingen. Dat ze samen met Calum ergens zou kunnen zitten, terwijl Ashton en Naylene ergens wandelden. Misschien wel met de honden.
Calum legde zijn armen weer beter om haar heen. ‘Daar maken we tijd voor. We hebben de tour heel anders ingericht nu.’
Linn knikte. Ze had de tourdata gezien en in de meeste gevallen leek er voldoende tijd tussen de optredens gezeten. Iets wat vast een gevolg was van de afgelopen jaren. Iedereen leek iets te hebben geleerd in de tijd die ze thuis hadden doorgebracht.
Vanaf de kustlijn klonk gelach. Freckles was het water in gerend en Ashton was hem gevolgd. Hij stond zijn knieën in het water en had niet eens de moeite gedaan om zijn broek op te stropen. Naylene stond tot haar enkels in de zee, waar Duke en Watts met elkaar speelden.
Calum zijn griep verstevigde, wat Linn aangaf dat hij waarschijnlijk ook naar zijn beste vrienden keek. ‘Het komt wel goed met ze, toch?’
Linn legde haar hand op die van hem en streek er met haar duim overheen. ‘Ik denk da het al goed met ze gaat, Cal. Het is duidelijk dat ze elkaar niet in de steek laten.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De feestdagen waren nooit Naylene haar favoriete tijd van het jaar geweest. Vroeger al hadden er zoveel verwachtingen aan gehangen. Alles had perfect moeten zijn. Zo perfect dat het haar de neusgaten uit was gekomen. Later had ze al snel gemerkt dat de meeste mensen van haar leeftijd dezelfde standaarden aan dagen als deze hadden gehangen. Vanaf de decoratie tot aan de cadeautjes. Van de kleding tot aan het eten. Alles moest in detail worden geregeld. Soms kwamen er hele schema’s bij kijken.
Normaal was het voor Naylene de perfecte tijd om wat achterstallig werk weg te werken. Iets waar ze zich dit jaar niet toe had kunnen wenden. Het waren de dagen zoals deze dat ze het lastig vond dat haar werk er niet was en er voorlopig ook niet zou zijn.
Gelukkig had ze een goed gesprek met Linn en Calum gehad over de feestdagen en de angst die ze er bij had gevoeld. Zowel Linn als Calum hadden gesproken over de feestdagen bij familie. Niet zomaar familie, de vaders van Linn. Ze hadden nu al wel vaker de feestdagen met z’n vieren gevierd en waren er zeker van geweest dat Brent en Byron het niet erg hadden gevonden dat ook Naylene een deel uit zou maken van de kleine familie.
Waar ze bang was geweest dat het juist meer verwachtingen had geschept, was ze ondertussen gerustgesteld dat Brent en Byron niets leken op haar ouders. Natuurlijk deden ze dat niet. Maar de twee mannen hadden haar wel de personen geleken die er van hielden helemaal uit te pakken met feestdagen als deze. Wellicht waren dat enkel vooroordelen geweest.
De woning en de kamers die normaal dienden als B&B waren dan wel aangekleed in kerstsferen, Naylene had nog niets gehoord over hoe de dagen er uit kwamen te zien. Iedere dag stond hen vrij om te doen wat ze maar wilden.
Het was vandaag de dag voor kerst. De kerstboom in de woonkamer was nog niet opgetuigd en dat had ook niet hoeven te gebeuren, als ze daar geen behoefte aan hadden gehad. Natuurlijk had Linn het leuk gevonden om het alsnog te doen.
Even had Naylene geholpen met de kerstboom. Ze had echter ook snel aangevoeld dat het niet hetgeen was wat ze had moeten doen. Daarom had ze voor een tijdje terug getrokken op de kamer. Daar had ze een tijdje met Watts op bed gelegen, terwijl ze met Ashton had gebeld. Ergens halverwege het gesprek was ze in slaap gevallen.
Op het moment dat ze wakker was geworden had Naylene op haar telefoon gezien dat het gesprek nog steeds had gelopen. Vanaf de andere kant had zachte gitaarmuziek gehoord, wat ze haast niet had durven te onderbreken.
Toch had ze na enkele minuten aangegeven hoe dankbaar ze Ashton was voor het feit dat hij haar, zelfs nu hij niet in dezelfde stad was, haar kon helpen met slapen.
Na een kort afscheid had Naylene zich wat opgefrist. Daarna had ze het cadeautje dat ze voor Linn had gehaald uit haar koffer gezocht.
Hoewel er morgen wel wat cadeautjes onder de boom zouden liggen, was dit niet hetgeen wat morgen pas uitgepakt moest worden.
De laatste tijd hadden Naylene en Linn veel gepraat over hun toekomst. Voor Naylene was het vaak kijken naar de dag die zou komen. Terwijl Linn zelf bezig was met de jaren die zouden volgen. Nu ze was gestopt met social media wilde ze iets vinden waar ze zich honderd procent zeker bij voelde. Naylene snapte het maar al te goed. Het was eng om iets nieuws te beginnen. Nog enger als hetgeen misschien niet was wat je er van verwachten.
Toch leek Linn de laatste tijd een idee te hebben van de richting die ze op wilde gaan. Het had alsnog iets te maken met hetgeen wat ze zo graag had gedaan. Het maken van iets. Foto’s. Maar niet van haarzelf, maar van anderen.
Natuurlijk had Linn ervaring in het maken van foto’s. Tot nu toe had ze dat gedaan met haar telefoon, of de camera die ze voor haar werk ook had gebruikt. Naylene wist echter ook dat als ze echt verder wilde met foto’s maken, dat ze dan iets nodig had om daar mee te beginnen. Een échte camera.
Daarom had ze ook niet getwijfeld over een cadeau voor Linn. Voor Naylene was het geen kerstcadeau. Het was een bedankje voor hetgeen wat haar beste vriendin de afgelopen maanden voor haar had gedaan. Wat ze nog voor haar zou doen in de toekomst. De aanwezigheid van Linn was hetgeen wat Naylene goed deed. Haar hulp in alles. Het feit dat ze haar in huis had genomen. Dat was niet iets waar Naylene licht over dacht en daar verdiende Linn iets voor.
Naylene vond Linn bij de kerstboom, die ondertussen was versierd. Ze zat er in een kleermakerszit voor. Terwijl vanuit de keuken Calum te horen was die met Brent en Byron aan het praten was.
“Hey Linn.” Naylene kwam naast haar vriendin zitten en zette haar cadeautje achter haar neer.
“Hey, heb je goed geslapen?”
Naylene knikte op haar vraag.
“Zijn ze weer over koffie aan het praten?” Vroeg Naylene lachend, terwijl ze naar de keuken knikte.
“De kans daarop is heel erg groot ja. Volgens mij is Brent bezig met wat lekkers klaar maken. Ze wilden straks wat spelletjes spelen.”
“Oh spelletjes?” Dat was iets wat Naylene wel goed klonk. “Wat spelen jullie normaal?”
“Verschillende dingen. Byron is echt gek op bordspellen, dus iedere keer lijkt hij weer iets nieuws te hebben.”
“Het lijkt me leuk.” Naylene was fanatiek in dat soort dingen en ze wist niet in hoe verre dat er uit zou komen nu, maar ze wilde het wel proberen.
Naylene schoof wat dichter naar Linn toe.
“Gaat alles goed?” Vroeg ze voorzichtig. Er was een reden dat Linn hier was blijven zitten. De rest had haar hier juist gelaten. Misschien had ze de rest even nodig gehad. Naylene wilde die niet verpesten.
Gelukkig knikte Linn. “Het doet me denken aan vroeger. Kerst was altijd mijn favoriete feestdag. De mooie lichtjes, de hele sfeer. Het was bijzonder. Ik vond het altijd zo prettig, zelfs als alles er om heen niet zo was.”
Naylene sloeg haar arm om Linn heen, wetend dat ze niet de beste jeugd had gehad. Welk wat haar vaders betrof, maar niet op school. Dan brachten dit soort dagen haar natuurlijk het besef hoe het vroeger was.
“Het is niet zo dat het me echt nog wat doet hoor. Maar het brengt me gewoon terug. Ik vind het juist ergens fijn om hier even te zitten, net zoals toen. Ik droomde altijd over de cadeautjes die ik zou krijgen, zoals ieder kind deed.” Naylene knikte, ze begreep maar al te goed dat het gewoon een nostalgisch gevoel gaf.
“En het maakte me gewoon echt gelukkig om me te bedenken welke mensen ik nu in mijn leven heb.” Naylene kneep zachtjes in de bovenarm van Linn, waar haar hand nog lag.
“Om zo’n vriendin als jou te hebben, dat was hetgeen wat ik toen altijd heb gewenst.” Naylene kreeg bijna tranen in haar ogen, omdat ze niet wist wat ze met de woorden moest. Ze deden haar zoveel. Zeker nu ze zich nu zeker niet een hele goede vriendin vond. Linn deed zoveel voor haar, dat terwijl zij er altijd voor haar was.
“En stiekem droomde ik altijd over een prins die verliefd op mij zou worden, met wie ik heel gelukkig kon zijn. In plaats daarvan heb ik een bassist gekregen, die verslaafd is aan koffie.”
“Veel beter dan een prins.”
“Véél beter dan een prins.” Beaamde Linn.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld