Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Old New World

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Aangezien Rozalya had aangegeven dat ze buiten op haar moesten wachten stond Jordan even later met zijn handen in zijn zakken buiten, samen met enkele andere jongens die ook mee zouden gaan jagen. Het was vroeg, nog een beetje mistig zelfs. Het bos aan de overkant van de weg zag er daardoor spookachtig uit, en de frisse lucht zorgde voor een rilling die over zijn rug liep.
Hij gaapte zachtjes, het was nog vroeg en door de korte uren die hij geslapen had voelde hij zich enigszins vermoeid. Hoewel hij steeds meer begon te wennen aan de korte nachten en de vroege ochtenden, was het elke ochtend weer een uitdaging om uit bed te stappen en de dag met volle energie te beginnen. Dat hadden ze zeker wel nodig als ze gingen jagen. Gelukkig was hij niet alleen. Alleen zou hij het niet kunnen doen, met een groep stond je altijd sterker.
Een kleine glimlach ontstond op zijn gezicht eenmaal Rozalya ook naar buiten kwam. Nu waren ze bijna compleet, en konden ze zo vertrekken om te jagen. Jordan haalde zijn schouders op, eenmaal ze aangaf dat ze geen geschikte wapens had om te jagen. 'Dat maakt niet uit,' zei hij simpelweg. Ze waren meestal met z'n zessen, omdat er simpelweg niet zoveel geschikte wapens waren. Zijn groep had in ieder geval drie bogen gekregen met een aantal pijlen. Niet iedereen was even goed in het gebruiken van een pijl en boog, maar ze vulden elkaar aan met andere vaardigheden die goed van pas kwamen bij het jagen.
'Dit zijn Eric en Marcus trouwens,' stelde hij de twee jongens van zijn groep voor, aangezien hij niet zeker wist of ze al echt kennis met elkaar hadden gemaakt. 'En Janick, natuurlijk.' Vervolgde hij, aangezien Janick een van de jongens was die gister met hun groep mee was gegaan om het huis te verkennen. 'En dit is Rozalya. Ze wil ook graag leren jagen.' Aangezien niet iedereen van hun verleden wist en Jordan dat graag zo wilde houden, besloot hij het er gewoon op te houden dat Rozalya mee wilde om te leren jagen. Het leek in ieder geval niet veel argwaan te wekken bij zijn vrienden die simpelweg knikten en Rozalya begroetten.
Hij knikte op haar volgende vraag, en opende zijn mond om wat te zeggen, toen Alesso plotseling luidruchtig door de deuropening kwam. 'Zijn jullie er klaar voor, guys? Laten we gaan!' Aangezien niemand er echt vanuit was gegaan dat Alesso mee zou gaan kreeg hij enkele vreemde blikken toegeworpen waar hij zich niks van aan leek te trekken. 'Ja, we gaan...' Bracht Jordan uit, aangezien niemand anders echt leek te reageren.
Met een groep van zes liepen ze richting de bosrand terwijl Eric en Marcus die voor hem liepen al tweetallen begonnen te vormen. 'Ik kan wel een tweetal vormen met Rozalya, dan kan ze het boogschieten in ieder geval van de beste leren!' Natuurlijk was Alesso die zich ermee begon te bemoeien en daarbij ook de kans zag om flink over zichzelf op te scheppen. Het was waar dat hij een van de beste boogschieters was, maar alleen de manier waarop hij het al zei zorgde ervoor dat Jordan hem geïrriteerd aankeek. 'Ik heb al besloten om een team te zijn met haar.' Zei Jordan gauw, voordat Alesso er nog iets anders tegenin kon brengen. Hij keek hen beide even aan en besloot het tenslotte te accepteren, tot opluchting van Jordan. Hij begon inmiddels het gevoel te krijgen dat Alesso opzettelijk tussen hun probeerde te stoken en het zat hem dwars. Hun relatie was kwetsbaar en op welke manier Jordan ook probeerde om meer toenadering naar Rozalya te zoeken leek er elke keer wel iets te gebeuren wat hun ervan weerhield.
Enkele minuten later waren ze wat dieper het bos in gelopen en begon de mistige lucht wat op te klaren. Ze kozen een grote boom uit als afspreekpunt en knupten een lint om een van de takken als herkenningspunt. Drie kwartier, spraken ze af, waarna Jordan de timer van zijn horloge aanzette. De drie teams hadden ieder een eigen richting, en zo liepen Rozalya en Jordan even later samen in een andere richting, alleen.
'Hoe gaat het verder met je?' Vroeg Jordan nadat ze uit gehoor waren van de anderen, en om een gesprek aan te knopen. Ze hadden het de dag ervoor vooral over de nodige onderwerpen gehad. Hoe ze hier gekomen was, hoe de groepen waren, en wat er in tussentijd in de stad was gebeurd. Hij had wel aan haar gedacht, in de tijd dat ze van elkaar gescheiden waren. Meerdere keren. Soms vroeg hij zich af of hij een fout had gemaakt om een einde te maken aan hun relatie eenmaal hij wist dat hij naar buiten werd gestuurd. Daarvoor waren ze bijna onafscheidelijk geweest. Zoiets had hij nooit voor iemand anders gevoeld. Nu ze hier buiten weer samen waren bracht dat verschillende gevoelens met zich mee, al wist hij dat het nooit meer kon worden zoals het was. Daarvoor was er al te veel gebeurd. Hij had maar al te goed het besef dat er ieder moment iets kon gebeuren wat hun levens voorgoed zouden veranderen, vooral hier buiten waren de gevaren groot. Als ze besloten om weer een relatie aan te gaan, zou hij altijd met de angst leven dat haar iets zou overkomen. Dat deed hij sowieso. Maar als hij het zijn hart toeliet om evenveel van haar te houden als dat hij ooit deed, dan zou het hem breken wanneer haar iets zou overkomen.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Rozalya
Deze ochtend voelde anders dan de voorgaande ochtenden buiten de muren, anders dan de ochtenden die ze door had gebracht vanaf het moment dat Jordan afscheid had genomen. Altijd had er een bedrukte sluier overheen gehangen. Op de achtergrond had continu het idee gehangen van de onzekere toekomst van de stad en ondanks dat de toekomst buiten de muren voor hen misschien nog wel onzekerder was, hing hier meer rust. Het voelde vrijer hier, zonder de zorgen van de stad om haar heen, en met de stilte van de ochtend die haast tastbaar in de lucht hing, was het niet moeilijk om zich voor even in te beelden dat ze gewoon in een normale wereld leefden.
Jordan zei dat het niet uitmaakte dat ze geen goede wapens had voor het jagen en ergens had ze dat al verwacht. Het jagen was een ideaal excuus voor hen om zich hopelijk met zijn tweeën af te kunnen zonderen van de groep, in ieder geval voor eventjes. Er waren zoveel dingen waar ze het nog met hem over wilde hebben, maar tegelijkertijd voelde het alsof er iets was veranderd tussen hen in die paar weekjes dat ze elkaar niet gezien hadden. Ze kon het gevoel niet goed plaatsen, maar fijn was het in ieder geval niet.
Rozalya gaf de jongens die Jordan haar voorstelde kort een hand. Marcus en Janick had ze gister al gezien, ze waren beiden mee gegaan om een slaapplek te vinden en het huis te verkennen. Eric herkende ze als degene die gister had geprobeerd Drew en een paar anderen aan te spreken op hun gedrag, op het feit dat ze geen klap uit hadden gevoerd terwijl de rest druk bezig was geweest met het bereiden van eten en het in orde maken van een slaapplek. Geen van drieën kende ze van binnen de stadsmuren, maar zo op het eerste oog zagen ze er betrouwbaar uit. Er was dan ook vast een reden dat Jordan met hen op jacht ging en niet met de anderen uit zijn groep.
De kleine glimlach die om haar lippen was verschenen zwakte iets af zodra een welbekende, luide stem achter haar klonk. Rozalya draaide zich een kwartslag om en wierp een blik over haar schouder. Alesso maakte met grote, zelfverzekerde passen en met een zelfingenomen grijns op zijn gezicht zijn weg over het tuinpad vanaf de voordeur naar hen toe. Afgaand op de reacties van de anderen - of eerder het gebrek daaraan - had geen van de andere jongens verwacht dat Alesso eveneens mee zou gaan op de jacht.
Rozalya had gehoopt dat Alesso geen moeilijkheden zou veroorzaken, maar die hoop sneuvelde al snel toen hij voorstelde om met haar een tweetal te vormen. Gelukkig kapte Jordan dat idee af voor iemand ermee in had kunnen stemmen. Ze was niet van plan om de hele ochtend in Alesso’s aanwezigheid door te brengen. Ze was de manier waarop hij gisteravond tijdens het eten naar haar had zitten staren nog niet vergeten. De wroeging die in zijn ogen had gelegen, beangstigde haar.
Pas toen zij en Jordan enkele tientallen meters van de andere tweetallen verwijderd waren, ebde de spanning weg uit haar lichaam. Rozalya tilde haar hoofd op en wierp een blik op de lucht, terwijl ze de frisse geur van het bos een keer diep inademde alvorens ietwat bedenkelijk naar de bomen voor hen te kijken.
‘Ik leef nog’, antwoordde ze met een flauw lachje, dat al snel weer wegstierf. Ze had Jordan graag gezegd dat het goed met haar ging, maar dat was een te groot woord. Ze voelde zich verward en leeg, maar tegelijkertijd was ze blij dat ze hem had gevonden en af en toe had ze een sprankje hoop dat ze dit samen tot een goed einde konden brengen. Die hoop kon verraderlijk zijn, het kon tot teleurstellingen leiden, maar tegelijkertijd was hoop het enige dat ze nog hadden in deze wereld. Zonder hoop was alles uitzichtloos.
‘Ik ben blij dat we jullie groep hebben kunnen vinden.’ Ze keek even opzij naar Jordan en schonk hem een kleine glimlach. ‘Maar ik vraag me af of het wel gaat werken, zo’n grote groep. Al helemaal met de criminelen die ertussen zitten, zoals Drew. Hij is opstandig en opvliegend, maar er is nog iets aan hem…’ Rozalya schokte kort met haar schouders. ‘Ik vertrouw hem niet helemaal. Niet dat ik de anderen uit mijn groep wel vertrouw, maar bij Drew… Soms lijkt het alsof hij een eigen agenda heeft.’
Jordan was de eerste tegen wie ze dit gevoel uitsprak. Vanaf het moment vlak voor vertrek dat ze Drew een onderonsje had zien hebben met één van de hoogste leiders van de stad, had dat knagende gevoel van wantrouwen op de achtergrond geleefd. Vlak voor zij en de anderen door de poort van de stad de buitenwereld in waren gelopen, had ze Drew oogcontact zien hebben met de man, waarop hij een heel kort, haast onzichtbaar knikje gegeven had. Soms twijfelde ze zelfs of ze het goed gezien had.
‘Maar ik maak me meer zorgen om hoe het met jou gaat.’ Rozalya keek hem even onderzoekend aan. ‘Toen bekend werd dat het contact met jouw team weg was… Ik dacht dat jullie het niet hadden gered.’

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Samen met Rozalya liep Jordan verder en verder het bos in. Het was nog vroeg, frisjes, en een koude rilling liep over zijn rug. Zelfs als de zon zou gaan schijnen zou dat weinig verschil maken, want er kwamen maar weinig zonnestralen door de bomen heen. Toch kon hem dat niet schelen. Hij hield van de stilte en de rust. Iets wat ongekend was binnen de vertrouwde stadsmuren. Ondanks dat ze hier ieder moment konden worden aangevallen. Zolang hij hier kon zijn, zou hij met volle teugen van genieten.
Zijn blik was op Rozalya gericht zodra ze antwoord gaf op de vraag hoe het met haar ging, maar de kleine glimlach op haar gezicht betrok al snel. Zodra ze verder praatte verdween ook de glimlach van Jordan zijn gezicht. Het was eigenlijk iets waar hij het niet over wilde hebben, de criminelen binnen de groep, en hij vond het lastig in te schatten voor hoeveel problemen dat zou gaan zorgen. Normaal gesproken was hij iemand die mensen een de tweede kans gaf, hij probeerde vaak van het goede van de mens uit te gaan, maar als het om overleven ging was dat lastig. Vooral als mensen een eigen agenda trokken. Zoals ze zegt over Drew.
Direct betrok hij zijn gezicht en keek hij haar even zorgelijk aan. 'Op wat voor manier?' Vroeg hij op rustige toon, al was aan zijn stem te horen dat hij niet blij was om dat te horen. Zoals het nu klonk was Drew zo iemand die zichzelf voor anderen plaatste en alleen dingen deed uit eigenbelang, en dat beviel Jordan niet. Als hij vocht, dan vocht hij voor de groep. Het zat hem dwars dat er nu mensen bij de groep zaten die het niet voor anderen zouden opnemen als het erop aankwam. Het vergrootte ook het wantrouwen bij de andere criminelen van haar groep.
Zijn gespannen houding zakte iets weg toen Rozalya het onderwerp op iets anders bracht, en als automatisch sloeg hij zijn hand om de hare toen ze haar zorgen om hem uitsprak. Het was zo'n snelle handeling dat hij het zelf pas laat door had.
'Met mij gaat het prima...' Zei hij, en hij gaf een zacht kneepje in haar hand voor hij haar weer losliet. Hoe erg hij haar ook miste, hij wilde niet dat de situatie tussen hen ongemakkelijk werd. Hij wist niet hoe Rozalya zich over hun voelde, dus het was beter als hij zijn gepaste afstand hield. Hij wist zelf niet eens zo goed hij zich erover voelde.
Om de ongemakkelijke stilte te verbreken die hij zelf had veroorzaakt, schraapte hij zijn keel en glimlachte even zwakjes. 'Ik leef nog.' Herhaalde hij haar woorden, al was het wellicht de beste omschrijving die hij kon geven. 'Er is gewoon veel gebeurd in zo'n korte tijd... Ik had nooit gedacht dat het zo... Heftig zou zijn? En je went er gewoon niet aan. Elke dag begint alle ellende weer opnieuw.'
Hoewel Jordan normaal gesproken niet echt een prater was, vond hij het enigszins fijn om zijn gevoelens kwijt te kunnen. De jongens uit zijn groep waren zeker goede vrienden van hem, en hoewel ze het regelmatig hadden over de gebeurtenissen was hij nooit degene die het moment gebruikte om zijn gevoelens te uiten. Dat hield hij voor zichzelf. Zoals hij altijd gedaan had. Behalve bij Rozalya. Zij was wellicht de enige bij wie hij zijn hart kon luchten zonder moeite, alsof het bijna vanzelf ging.
Verward gleed zijn hand door zijn haar en glimlachte hij zwakjes. 'Hoe dan ook, we zijn nu samen... En ik had hetzelfde voor jou gedaan.' Hij bleef even stilstaan en glimlachte kort naar Rozalya, voordat hij het moment gebruikte om scherp om zich heen te kijken. Door het gesprek was hij voor even vergeten dat het doel van deze wandeling was om ook te jagen en tot nu toe hadden ze nog niks. Hij nam zijn boog in de andere hand en omdat hij niet met lege handen wilde terugkomen probeerde hij nu ook daadwerkelijk op zoek te gaan naar sporen van wilde dieren.
'We zullen zien hoe het gaat in de groep, en hoe Drew zich gedraagt...' Voegde hij desondanks toe aan het voorgaande gesprek. 'Ik laat hem jou of de anderen sowieso geen pijn doen, maar dan heeft hij ook snel genoeg de rest van de groep tegen zich.' Hij had sowieso al aangegeven dat hij het er met de rest van zijn groep over zou hebben, over wat Rozalya hem al eerder had verteld over haar groep. En nu zijn vrienden er ook vanaf wisten, konden ze samen erop letten. Zolang hij maar uit de buurt bleef van Rozalya, of de anderen, dat was voor Jordan het belangrijkste.
Zodra hij zijn aandacht weer op de omgeving gericht had begon hij op te merken dat hij in de verte stemmen hoorde. Hij fronste zijn wenkbrauwen; het klopte niet. Alle tweetallen waren een andere richting uitgegaan, maar hij kon zich ook niet voorstellen dat het anderen zouden zijn. Instinctief greep hij zijn pistool uit zijn holster en zette hij een paar passen in de richting waarvan hij de stemmen hoorde. Hij wierp een blik op Rozalya, om te zien of zij het ook hoorde. Zo te horen waren ze nog ver uit elkaar, maar dat betekende niet dat ze geen gevaar waren. 'Hoor je dat?' Vroeg hij zacht aan Rozalya ter bevestiging, al was hij vrij zeker dat hij hoorde wat hij hoorde.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld