Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | De Arena

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was een avond die ze allemaal nodig hadden gehad.
Een moment om afscheid te nemen en Flynn te kunnen herdenken. Niet als de mutant die vandaag in de Arena was overleden, zoals velen hem zouden herdenken. Ze hadden hem herdacht als de grappige jongen die hij was geweest. Iemand met wie ze hadden kunnen lachen en om dat in ere te houden, had er ook veel gelach geklonken op deze avond. Zelfs Scarlett had meegedaan in de grapjes en de verhalen. De enige die zich stil had gehouden, was Loué geweest. Iets wat Mace kon begrijpen. Iedereen rouwde op zijn eigen manier en Loué had dit alles op een andere manier meegemaakt. Als Flynn had gewonnen, hadden ze op haar kamer gezeten. Dat moest vast een raar idee voor haar zijn geweest.
De avond was voorbij gevlogen en zonder dat Mace het door had gehad, waren hij en Scarlett de laatsten geweest die zich nog in de kamer van Flynn bevonden. De rest was allemaal vertrokken. Toch had Mace nog geen zin om ook op te staan van de vloer. Scarlett leek er ook zo over te denken, want ze zette het gesprek weer voort, moeiteloos. Dat waardeerde hij.
‘Het was… Het beste wat we konden doen,’ zei Mace bedenkelijk. Hij trok zijn lange benen op en sloeg zijn armen daar omheen. Ze hadden niet meer kunnen doen voor Flynn. In ieder geval niet iets waar ze zomaar mee weg hadden kunnen komen. Mace had veel invloed, maar als ze voor ophef hadden gezorgd, dan hadden ze allemaal problemen gekregen en dat was niet wat hij had gewild. Flynn vast ook niet. Daarom hadden ze het simpel gehouden. Ze hadden gelachen en verhalen verteld en dat was genoeg. Toch wilde Mace nog niet terugkeren naar zijn kamer, waar hij alleen op bed zou liggen. Want dan zouden de gedachten beginnen. Hij vroeg zich af of hij ze op tijd zou kunnen stoppen.
‘We gaan ergens heen. Kom.’ Mace kwam overeind en wachtte tot Scarlett dit ook deed. Ondanks dat de kamergenoot van Flynn vast al een andere plek had gevonden om de nacht door te brengen, vond Mace het tijd om de kamer te verlaten. Ze zouden echter nog niet terug gaan naar hun eigen slaapkamers.
De kamer van Flynn was redelijk achterin de Arena. Tenminste, voor Mace zijn gevoel. Ondanks al zijn kennis wist hij bij lange na niet of de plattegrond van de Arena ook echt representatief was, of dat ze meer voor hen achter hielden. Waarschijnlijk wel.
Wat Mace wel wist, was dat ze in de buurt waren van het trappenhuis. Het was een trappenhuis wat over het algemeen gebruikt werd door de mutanten, maar niet alle verdiepingen. Omdat het ook nog eens vrij achterin de Arena lag, was het niet veel bezocht. Zeker niet rond deze tijd. En omdat de Arena vele verdiepingen had, leek het haast een oneindig trappenhuis te zijn. Hij wist niet precies waarom, maar het leek hem een plek die Scarlett wel zou kunnen waarderen.
‘Waar gaan we naar toe?’ vroeg Scarlett. ‘Als dit jouw manier is om mij mee te krijgen naar je kamer, dan pak je het toch echt verkeerd aan,’ grapte ze.
‘Als ik je op mijn kamer had willen hebben, dan was je daar al geweest,’ kaatste Mace terug. Hij had in ieder geval nooit moeite gehad met het verleiden van de dames. Zeker niet als ze hadden gehoopt iets in ruil te krijgen, maar dat was nooit hoe Mace had gewerkt. Hij had veel van anderen gevraagd, maar dat ging hem net te ver. Al kon hij niet ontkennen dat hij soms gebruik had gemaakt van iemand haar aanbod.
‘Dat denk je alleen maar.’ Het was duidelijk dat de humoristische sfeer nog steeds tussen hen hing, wat maakte dat ze op deze manier met elkaar konden praten. Ondertussen had Mace haar uit de kamer begeleid en was hij richting het trappenhuis gelopen. Hij wist welke bewaker daar nu stond, hij had dit hele gebied immers van te voren bekeken om er zeker van te zijn dat ze er mee weg hadden kunnen komen als ze waren betrapt in de kamer van Flynn, en voor het grootste gedeelte van het trappenhuis zouden ze in ieder geval veilig zijn.
Mace opende de deur naar het trappenhuis en gebaarde naar Scarlett dat zij als eerste naar binnen mocht. Scarlett trok haar wenkbrauwen op, duidelijk verbaasd door de keuze die Mace had gemaakt om haar hier mee naar toe te nemen.
‘Is dit het moment waarop je me de hersens inslaat?’ vroeg ze lachend. Mace schudde enkel zijn hoofd en sloot de deur achter hen.
‘Ik dacht dat je dit misschien een mooie plek zou vinden. Het is één van de meest rustige plekken in de Arena.’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Zijn woorden waren niet direct geruststellend. Hij ontkende haar beschuldiging niet. Als hij erachter was gekomen wat ze had gedaan, kon het maar zo betekenen dat dit het moment was waarop hij wraak nam. Het zou verklaren waarom hij met haar achter was gebleven. Dat klonk een stuk logischer dan het idee dat hij om haar gaf als persoon en misschien meer van haar wilde.
En toch. De klank in zijn stem, de blik in zijn ogen en de kleine glimlach op zijn gezicht. Ze vertrouwde hem. Het leek erop dat hij zijn woorden meende, dat hij haar oprecht een mooie plek wilde laten zien. Een plek die ze wellicht zou waarderen. Ondanks de lichte spanning die ze ervoer, stapte ze door de deuropening. Er hing slechts een zwak tl-licht in de ruimte, maar dat was genoeg om aan te tonen wat de ruimte bood. Scarletts lippen zakten van elkaar, terwijl ze vol ongeloof door de ruimte liep. Ze liep naar de rand van het plateau en nam met haar handen de reling goed vast, waarna ze een blik omhoog wierp. Het was een immens trappenstelsel, eindeloos haast. Tientallen, misschien zelfs honderden trappen reikten omhoog. De blik omlaag was even diep, misschien zelfs dieper. Het was indrukwekkend als je bedacht dat dit complete trappenstelsel onder de grond gelegen was. Hoe diep onder de grond moesten ze wel niet zitten?
‘En? Wat vind je ervan?’
Scarlett draaide zich om naar Mace. Ze kon niet geloven dat ze had getwijfeld aan zijn goedheid. Nog steeds kon hij haar over de reling duwen, maar ze geloofde erin dat als hij dat had gewild, hij dat al wel gedaan had. ‘Dit is echt gestoord. Ik had nooit gedacht dat zoiets bestond.’ Hoe simpel het misschien ook klonk, het droeg iets magisch bij zich.
Mace kwam naast haar staan en leunde daarbij nonchalant met zijn armen op de leuning. ‘De eerste keer dat ik het zag, had ik dezelfde reactie als jij. Weet je wat het pas echt onwerkelijk maakt?’
Nieuwsgierig trok Scarlett haar blik los van de eindeloze diepte, om het gezicht van Mace te bestuderen. ‘Nou?’
‘Dit trappenstelsel verbindt alle verdiepingen van de gevangen mutanten. Honderden verdiepingen vol met mensen zoals wij. Moet je nagaan hoeveel van ons hier opgesloten zitten.’
Dat was inderdaad een onwerkelijk besef. Scarlett wist dat er meer dan alleen deze verdieping was met gevangenen. Vaak genoeg had ze gezichten in de Arena voorbij zien komen die ze hier niet gezien had. Ze had verwacht dat er nog enkele basissen waren zoals deze, maar nooit had ze verwacht dat het er zoveel waren. In de eerste seconden dat ze het gezien had, had ze gedacht dat dit de weg naar buiten was. Dat aan het einde van de trap eindelijk de zon op haar gezicht zou schijnen. Natuurlijk was dat niet het geval. Als dat zo was, had Mace hier niet meer gezeten.
‘Wauw. Ik wist niet dat het er zoveel waren. Heb je ooit geprobeerd om te zien wat er bovenaan is?’
Mace schudde zijn hoofd. ‘Iemand anders die ik ken wel. Hij heeft er een halve dag over gedaan om bovenaan te komen, om vervolgens door de dienstdoende bewaker over de reling gegooid te worden. Op de bodem was niets van hem over.’
Scarlett was wel het een en ander gewend. Dagelijks keek ze naar de arena om te zien hoe mensen op gruwelijke wijze vermoord werden. Toch bezorgde dit idee haar rillingen.
Ze had nooit echt een idee gehad van het aantal gevangen mutanten. Het moesten er wel veel zijn, aangezien er dagelijks mutanten vermoord werden. Het was beangstigend dat er al zoveel mensen opgesloten zaten, maar tegelijkertijd was het een krachtig idee. Ze waren met veel, enorm veel. Als ze hun krachten zouden bundelen, zouden ze strijd kunnen aangaan. En voor dat kleine beetje hoop was ze hem dankbaar. Scarlett legde haar hand op zijn arm en keek Mace aan. ‘Dankjewel dat je me deze plek hebt laten zien.’

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De Arena was zo immens veel groter dan dat Mace in eerste instantie had gedacht. Hij was nog een tiener geweest toen hij dit trappenhuis had gezien. Een deel was nog in constructie geweest, maar het had al zo hoog gereikt dat het hem had laten weten dat hij niet de laatste zou zijn die opgepakt zou worden. Ze zouden door gaan totdat ze iedere mutant hadden gevonden. En dit was slechts in hun buurt. Miljoenen mutanten waren verspreid over de gehele wereld en er waren meerdere Arena’s. Soms voelde het alsof hun Arena de enige was. Alsof dat de wereld was waar ze in leefden, verder niks. Mace wist dat dat niet het geval was, maar soms was alles hier beneden zo benauwend.
Scarlett legde haar hand op zijn arm. Dat deed ze vaker. Een kleine, subtiele aanraking. Om hem te bedanken, om hem ergens van te verzekeren. Of was het meer dan dat? Het was lang geleden dat Mace ook maar had getwijfeld aan de bedoelingen van een vrouw. Over het algemeen was hij vrij zeker geweest van de acties van het vrouwelijke geslacht, maar Scarlett haar handelingen deden hem twijfelen. En dan was er nog de vraag of hij wilde dat het iets betekende.
‘Bedankt dat je er vanavond bij was.’ Het had Mace veel goeds gedaan. Ze was er dan niet echt geweest voor Flynn, aangezien ze hem nauwelijks had gekend, maar ze had zich ij het gezelschap gevoegd omdat Mace dat van haar had gevraagd. Omdat hij haar aanwezigheid prettig vond en in een zekere zin afleidend. Net zoals nu. Met hun gesprekken en de plek waar hij waren, hoefde hij niet te denken aan de ondergeschoven woede die hij voelde voor de Arena en hun rotstreken.
Scarlett gaf een zacht kneepje in zijn arm, terwijl ze in stilte naar de vele trappen onder hen keken. Voorzichtig legde Mace zijn hand op de hare, maar voor even. Het moment was lang genoeg om haar vingers kort aan te raken en te voelen hoe verrassend zacht ze nog waren. Niet zoals zijn handen, die door het vele vechten en gebrek aan verzorging een stuk ruwer en droger aanvoelden.
‘Wil je al terug?’ vroeg Mace aan haar.
‘Terug naar mijn kamer, of naar de buitenwereld?’ vroeg Scarlett opmerkzaam. Mace kon het niet helpen, hij moest om haar opmerking grinniken. Soms kwam ze met een opmerking die hij totaal niet verwachtte. Iets wat hem plezierde.
‘Als ik het tweede had bedoeld, was het een retorische vraag geweest.’ Iedereen wilde hier weg. Geen enkele mutant stond te springen om in de Arena te verblijven. Ja, het gaf ze een dak boven hun hoofd en iedere dag drie maaltijden, maar was het echt beter dan op de vlucht zijn voor de autoriteiten? Als Mace een keuze had gehad, was hij tien jaar geleden gevlucht. Dan was hij zo ver als het kon gerend, weg van iedereen die hem hier in had willen stoppen.
Scarlett lachte om zijn grap. ‘Nee, ik wil nog niet weg hier. Jij?’
‘Ook niet,’ beaamde Mace. Voor nu was het hier veilig en rustgevend. Ze zouden hier nog een uur kunnen staan, zonder dat iemand het écht door zou hebben. Daarnaast vond hij het ook een passende manier om de avond af te sluiten. Al was het ondertussen al diep in de nacht.
Mace voelde hoe Scarlett haar hoofd tegen zijn schouder liet rusten. Hij liet het toe. Het was fijn om haar tegen zich aan te voelen, al leek ze nog haar best te doen om niet met haar volledige gewicht tegen hem aan te leunen. Dat zou teveel zijn, misschien. Ook dat zou Mace niet erg vinden. De waarheid was dat niks wat Scarlett deed, hem ergerde. Zelfs toen ze met Lily rond had gehangen, had hij haar bewonderd voor het verkennen en afwegen van haar keuzes.
Het was een combinatie van rouw en veiligheid, maar het deerde Mace niet wat de precieze reden was van zijn plotselinge verlangen om Scarlett te zoenen. Hij stond dicht bij haar, zij leunde tegen hem aan. Als ze geen fysiek contact wilde, dan had ze in ieder geval niet tegen hem aan gestaan. Hij kon haar nog altijd verkeerd inschatten, maar hij hoopte dat hij dat niet deed.
Mace draaide zijn lichaam een kwartslag. Zijn arm gleed rond Scarlett haar middel, zo verzekerde hij haar dat ze op geen enkel moment zou vallen, mocht de railing te dichtbij komen. Zonder nog verder na te denken over de gevolgen, plaatste hij zijn lippen op de hare.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was een plotselinge, maar niet onprettige wending van de avond. Wat de precieze reden was dat ze haar hoofd tegen zijn schouder had laten leunen, wist ze niet. Het was al een tijd duidelijk dat ze zijn aanwezigheid waardeerde en dat ze zich in een zekere zin veilig voelde bij hem. Iets wat gek was, aangezien ze zich ook benauwd voelde in zijn aanwezigheid, wetende dat ze hem verraadde. Ondanks dat het een gevaar voor haar was, had ze al een tijdje geen informatie doorgegeven. Niet omdat ze het achterhield, maar omdat ze niet op onderzoek was gegaan. Ze vroeg hem geen dingen over zijn verleden of over zijn krachten, want ze wist dat het tegen hem gebruikt kon worden. Scarlett kon best liegen, maar ze wist niet in hoeverre ze informatie kon achterhouden als ze haar ertoe dwongen. Het feit dat ze twee van zijn goede vrienden tegenover elkaar gezet had in de Arena was al erg genoeg.
Nu begreep ze waarom ze tijd aan het rekken was. Niet alleen deze avond, maar ook met het vergaren van informatie. Pas nu zijn lippen de hare raakte, begreep ze haar onderbewuste gevoelens. Dit, deze zoen, dit was wat ze gewild had. Pas nu ze de tinteling op haar lippen voelde, zijn arm stevig om haar middel, besefte ze dat ze al een tijdje verliefd was op de jongen. Ze had het alleen nooit aan haarzelf toegegeven. Er was een hoop onzekerheid, maar dat weerhield haar er niet van om mee te gaan in de aanraking die haar hart op hol liet slaan. Haar vingers gleden langs zijn hals, terwijl haar lippen teder over de zijne voortbewogen. Het was lang geleden dat ze op deze manier was aangeraakt, of er zelfs over had nagedacht. Scarlett hield van fysiek contact en zocht het ook regelmatig op in de buitenwereld. Ondanks dat ze vluchtte voor de overheid, weerhield dat haar er niet van om jongens te ontmoeten. Toch was dit op verschillende manieren heel anders. De jongens die ze hierbuiten gezoend had, waren vaak niet meer dan een vreemdeling. Ze had weinig gevoelens gehad voor de jongens met wie ze intiem was geweest. Natuurlijk waren er uitzonderingen, maar in het algemeen was het enkel voor het genot. Daarnaast was ze vrijer geweest. Hier zaten ze opgesloten, ze hadden hele andere zorgen, wat de lading van de zoen een stuk intenser maakte.
Mace trok haar dichter tegen zich aan en werd vuriger. Het was iets wat ze waardeerde, iets wat haar zelfs opwond, maar tegelijkertijd veroorzaakte het een moment van besef. Het begin van de zoen was experimenteel geweest, afwachtend. Niet onzeker, maar wel controlerend of Scarlett er hetzelfde in stond. Nu ze toegaf aan de zoen, leek het erop dat hij zichzelf meer liet gaan. Scarlett wist niet of hij haar zoende om het fysieke contact of omdat hij haar daadwerkelijk leuk vond, maar in beide gevallen was het oneerlijk van haar. In beide gevallen was het alsof ze hem in het hart stak. Het was een goede jongen, kwetsbaarder dan hij liet zien. Ze kon het niet. Ze wilde dit niet. De zoen wel, de intimiteit met Mace. Maar ze wilde niet langer achter zijn rug om informatie doorspelen. Ze wilde niet langer een spion zijn in een oneerlijk spel die ze nooit konden winnen. Ze was er klaar mee om continu in angst te leven. De angst zou nooit weggaan in de Arena, maar nu moest ze leven met het idee dat ze Mace de dood in kon jagen en dat het anders haar dood kon betekenen.
Met tegenzin staakte ze de zoen, maar ze hield haar gezicht vlakbij de zijne. Ze merkte dat haar ademhaling verzwaard was, net als de zijne. Ergens deed het haar goed dat hij er net zo van leek te genieten als zij, tegelijkertijd voelde ze zich er enkel schuldiger door. ‘Het spijt me,’ fluisterde ze zacht, ‘maar er is iets wat ik moet doen.’ En met die woorden liep ze bij hem weg, zonder hem in zijn ogen aan te durven kijken. Het was tijd dat ze zou rechtzetten waar ze mee bezig was. Het was tijd dat ze haar leven als spion zou opgeven.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Iedere keer als Loué haar twijfels over Scarlett en het verhaal rondom haar straf in twijfel had getrokken, had Mace het weggewuifd. Simpele jaloezie, dat was het in zijn ogen geweest. Een ander was bij hem in de buurt gekomen en ondanks dat hun relatie puur platonisch was, kon Loué het niet hebben dat iemand zoals Scarlett zijn aandacht trok en dat hij soms de voorkeur had gehad voor haar aandacht. Hij had nooit verwacht dat Loué het daadwerkelijk bij het juiste eind zou hebben als het ging om Scarlett. In ieder geval voor een groot deel, want het verhaal dat naar uiten was gebracht, klopte niet met de geregisterde gegevens die Loué had gevonden.
Mace had het met zijn eigen ogen gelezen. De bewaker die Scarlett naar de Arena had gebracht, had geen Tom geheten, maar David. Volgens het verhaal dat Scarlett had verteld, was Tom degene die haar tegen was gekomen en haar in een zekere zin had verraden door haar hier mee naar toe te nemen. Tom, de bewaker in kwestie, was zelfs geschorst voor hetgeen wat volgde. Een affaire, een relatie, hoe het ook te noemen viel. Volgens Scarlett had ze meerdere kersen seks gehad met Tom, ook al had hij haar in de val gelokt. Mace had er niet aan getwijfeld, maar nu hij wist dat de naam van de bewaker niet klopte, twijfelde hij aan alles.
Waarom zouden ze een bewaker schorsen die niets had gedaan? David was er nog altijd. Het klopte niet. Waarom zouden de bewakers de kant van Scarlett willen kiezen in dit verhaal? Wat hadden zij daar bij te winnen? Ze zouden een ander beschermen, maar ten koste van een onschuldige bewaker. Waarom hadden ze Scarlett niet simpelweg gestraft voor haar leugens? Het was onlogisch, maar Mace kon er geen touw aan vast knopen. Loué had gesuggereerd dat er een groter iets gaande was. Dat Scarlett misschien wel de reden was dat zij had moeten vechten.
Mace kon dat niet geloven. Scarlett had hem immers eerlijk verteld wat ze had gehoord. Haar gedrag na hun gedeelde zoen was echter vreemd geweest, maar Mace hoopte vurig dat dit niet de reden zou zijn. Dat er een andere optie bestond. Een verhaal wat hij nog niet kende en dat Scarlett, om wat voor een reden, achter had willen houden. Want als het wel waar zou zijn, dan had hij zich laten bespelen als een idioot.
Hij had Scarlett echter nog niet gesproken sinds hun zoen en “het ding wat ze nog moest doen”. Hij had het geprobeerd, maar ze was onvindbaar geweest. Niet in de kantine, niet op haar kamer. Iedere keer als iemand had genoemd haar te hebben gepost, was Mace op een lege plek aan gekomen. Dat maakte dit alles alleen maar vreemder en het hielp hem niet om het onschuldige beeld van Scarlett te behouden, hoe graag hij dat ook wilde.
Uit wanhoop waande Mace zich door de verschillende gangen. Meerdere keren op de dag controleerde hij het trappenhuis, hopend dat het iets voor Scarlett had betekend en dat ze wellicht daar de rust op zocht. Wederom stond hij tussen de lege trappen. Hij had over de reling gehangen, hij was zelfs een paar trappen naar boven gelopen in de hoop dat ze daar was geweest.
‘Scar?!’ Zijn stem galmde door het trappenhuis, onbeantwoord. Tenminste, totdat hij een deur onder zich dicht hoorde vallen.
Zo snel als hij kon, rende hij de trappen af. Hij had geluk dat niet overal een deur te vinden was. Hij ging voor de deur die hij als eerste tegen kwam en trok die open, alsof hij verwachtte dat Scarlett er achter stond om hem te begroeten. Dat was natuurlijk niet zo, maar hij hoorde wel snelle voetstappen. Iemand rende in ieder geval van hem weg en dat moest haast wel Scarlett zijn.
‘Scar, wacht nou!’ riep hij achter haar aan. Vroeg of laat zou er een moment komen dat hij haar aan zou spreken en dat ze niet van hem weg zou kunnen rennen.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Zijn stem raakte haar hart alsof in duizenden stukjes verscheurd werd. Onbegrip klonk door in zijn stem, misschien zelfs verdriet. De zoen van enkele dagen geleden had alles verpest. Het was een opvlieging geweest, eentje waar ze enorm van had genoten. Hoewel het haar goed deed dat het blijkbaar ook iets voor hem had betekend, maakte het alles een stuk gecompliceerder.
Het liefst was ze nu opnieuw voor de confrontatie gevlucht, maar haar voeten stopten zonder dat ze er grip op had. Met een knoop in haar maag draaide ze zich om, waar ze de verwarde Mace aan zag komen rennen. De moeite die hij voor haar deed was pijnlijk aandoenlijk. Korte opluchting was zichtbaar op zijn gezicht, omdat ze deze keer niet voor hem wegrende. Of het verstandig was en of hij er blij van zou worden, was een compleet ander verhaal.
Met zijn handen onbegripvol naar buiten gebarend, kwam hij iets dichterbij. ‘What the fuck, Scarlett. Wat is er aan de hand?’
Wat moest ze daar nou op antwoorden? Ongemakkelijk sloeg ze haar armen over elkaar, omdat ze zichzelf geen houding wist te geven. Ze wierp haar blik op de grond, zodat ze niet geconfronteerd werd met de emotie op Mace’ gezicht. Ze haalde haar schouders op, alsof het haar niks uitmaakte. Tuurlijk deed het wel iets met haar en als hij haar een beetje kende, dan kon hij dat ook wel van haar gezicht aflezen. Scarlett zuchtte vermoeid. Ze kon niet langer tegen de jongen liegen. Ze had al voor genoeg problemen gezorgd. Hij had recht op de waarheid, hoe pijnlijk die ook was.
‘Ik weet niet waar ik moet beginnen.’ Haar stem was breekbaarder dan ze verwacht had. Nu hij zo tegenover haar stond, besefte ze pas hoe moeilijk ze de situatie vond. Het was niet wat hij van haar gewend was. Normaal gesproken had ze een zekere uitstraling en wist ze de angst te verbergen onder scherpe opmerkingen. Nu was daar weinig van over.
Mace overbrugde de laatste meters tussen hen, maar liet een kleine gepaste afstand. ‘Laten we naar een plek gaan waar we veilig kunnen praten,’ zei hij. Zijn stem klonk zorgzaam en hij keek waakzaam om zich heen.
Het had geen zin, maar hij had gelijk. Haar lot was al bepaald, maar ze moest die van hem niet op het spel zetten. Ze knikte en met lood in haar schoenen liep ze achter hem aan naar het trappenhuis. Eenmaal daar leunde Scarlett op de reling en keek ze omlaag de diepte in. Mace ging naast haar staan. Dichtbij genoeg om zijn steun te uiten, maar voldoende afstand om haar te pijlen. ‘Vertel.’
‘Ik heb tegen je gelogen,’ gooide ze eruit. Ze slikte moeizaam. Dat was waar het begonnen was, dat was waar ze de fout in was gegaan. Ze had het nooit zo ver moeten laten komen. ‘Er zijn een paar bewakers die je hier heel graag weg willen hebben, Mace. Je had gelijk, het gevecht in de arena was geen toeval. Blijkbaar is het niet onopgemerkt gebleven dat ik die bewakers heb gehoord én dat wij erover gesproken hebben. De keer dat ik opgeroepen werd, was niet vanwege mijn zogenaamde affaire met die bewaker. Sterker nog, die werkt hier nog en ze hebben een onschuldige bewaker uit het team gegooid. Het was slechts een dekmantel om...’ Scarlett viel stil. Hoe moest ze de rest uitleggen? Er waren geen woorden die de kern konden verzachten. De band die ze hadden opgebouwd was niet te redden. Niet dat het uitmaakte, want ze zou binnenkort in de Arena gegooid worden tegen een tegenstander die veel sterker zou zijn dan zij. Maar, het idee dat Mace haar haatte maakt dat niet makkelijk. Als hij haar op een of andere manier zou kunnen vergeven, dan zou haar dat een hoop rust geven.
Mace had afstand van haar genomen. Er verscheen wantrouwen op zijn gezicht. Ze had zo lang gewerkt aan het winnen van zijn vertrouwen, dat ze vergeten was hoe afstandelijk het voelde zonder.
‘Mace, het spijt me. Ik weet dat ik het niet kan goed praten, maar ik had geen keus. Niet dat het uitmaakt, ik heb ze duidelijk gemaakt dat ik niet langer meer hun pion ben. Vanavond sta ik in de Arena.’ En als ze hun dreigementen mocht geloven, zou het er niet makkelijker op worden als ze wonderbaarlijk genoeg het gevecht zou winnen. Ze kon het beter direct opgeven, dat zou minder pijnlijk zijn voor iedereen.
Hoewel ze wist dat het niet goed kon zijn, draaide ze zich bij om de reactie van Mace te kunnen zien. En het brak haar hart.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Hoe had hij zó dom kunnen zijn?
Hoe had hij kunnen denken dat hij iemand als Scarlett had kunnen vertrouwen? Iemand die hij nauwelijks had gekend. Sinds haar aanwezigheid was er veel gebeurd in de Arena, specifiek op hem gericht. Hij had nooit verwacht dat zij er wat mee te maken had gehad. Hij had haar zelfs geloofd. Ze had verdomd goed tegen hem gelogen toen hij had gevraagd naar haar zogenaamde vriendje en hetgeen wat zich afspeelde tussen haar en David, of Tom. Op dit moment maakte het Mace niet meer uit welke bewaker nou daadwerkelijk degene was geweest die Scarlett naar binnen had gebracht. Had hij dat maar nooit gedaan.
Was het dan allemaal haar schuld? Was hij één van zijn vrienden kwijt geraakt omdat zij tegen hem had gewerkt? Hij had Loué kunnen verliezen. Misschien had Scarlett haar naam wel genoemd, zodat ze meteen van een obstakel af was geweest. Loué had immers vanaf het begin al geroepen dat Scarlett niet te vertrouwen was geweest. Had hij maar geluisterd, dan had hij zich nooit in deze positie bevonden.
Hij had terecht afstand van haar genomen. Het deed hem pijn. Het duizelde hem zelfs dat ze hem zo goed had weten te bespelen. Ze bracht het alsof ze geen keuze had gehad. Diep van binnen wist hij dat het zo was. Een paar weken terug was ze vast nog niet bereid geweest om in de Arena te belanden voor hem. Nu was ze dat wel. Tenminste, ze had in ieder geval gezegd dat ze niet meer wilde werken voor de bewakers.
‘Ik hoop dat je wint, vanavond,’ zei Mace tegen haar. Hij zag de blik van Scarlett veranderen naar hoopvol. Alsof ze dacht dat hij haar zo gemakkelijk zou vergeven. Dat hij ook maar iets gaf om haar leven.
Hij balde zijn vuisten. Hij gaf wel om haar leven. Al was dat niet de reden dat hij haar een winnend einde toewenste.
‘Mace, ik-‘
‘Nee, je begrijpt het niet. Ik hoop dat je wint, omdat het te gemakkelijk zou zijn als je daar ten onder zou gaan.’ De bewakers zouden van haar af zijn, dat wel. Dat was vermoedelijk ook waarom ze haar in de Arena hadden geplaatst. Om er zeker van te zijn dat niemand hun corrupte gedrag op zou merken. Voor Scarlett zou het echter betekenen dat ze de echte gevolgen van haar acties niet zou ondergaan.
Zou hij haar leven tot een hel kunnen maken? Gemakkelijk. De vraag was of hij die kans zou krijgen. Als ze echt van Scarlett af zouden willen, dan zouden ze een sterk iemand tegenover haar plaatsen. Iemand die van haar zou winnen, geheid.
‘Ik dacht niet dat je zo erg tegen me zou kunnen liegen, Scarlett.’ Of misschien had hij het wel gedacht, maar simpelweg niet verwacht. Hij had haar aangekeken in haar lichte ogen en haar vertrouwd op haar gelogen woorden. Dat maakte dat ze nu in deze verschrikkelijke situatie zouden zitten. Scarlett had een doelwit van zichzelf gemaakt en zou nu nog eerder aan haar einde komen dan hij, waarschijnlijk.
‘Mace, het spijt me echt.’ Ze herhaalde zichzelf, maar wat kon hij met haar spijt? Niks. Het zou niks veranderen aan het feit dat ze hem tegen had gewerkt. Dat door haar één van zijn goede vrienden was overleden. Wie weet wat voor informatie ze nog meer door had gespeeld aan de bewakers.
Mace liep naar haar toe, klaar om haar de waarheid te vertellen. Hij wilde haar de huid vol schelden, haar tegen de reling aan duwen en haar laten ervaren hoe het was om op het randje van de dood te balanceren.
Hij balde zijn hand tot een vuist. Hij besloot haar te laten gaan. Ze zou het die avond al moeten ondergaan. Waarschijnlijk zou dit hun laatste moment samen zijn. Ze verdiende zijn vergiffenis niet. Ze verdiende het om achter gelaten te worden, hier in het trappenhuis. Hij zou zelfs nog de bewakers op haar af kunnen sturen, omdat ze op een plek was waar ze niet hoorde te zijn. Dat zou echter niet veel veranderen aan haar huidige situatie.
‘Weet dat als je vanavond op een miraculeuze wijze wint, je nog niet van me af bent,’ siste Mace naar haar, waarna hij zich omdraaide en het trappenhuis verliet. Hij had behoefte aan stilte om zich heen. Zijn gesloten kamer, waar niemand anders hem zou kunnen vergezellen. Loué zou vast willen weten wat Scarlett haar verklaring was geweest, maar die zou ze vanzelf te horen krijgen. Later.
Het was nu afwachten of hij ooit nog de kans kreeg om een aanvaring tussen Loué en Scarlett zou zien. Of dat zou gebeuren, hing volledig van Scarlett haar kansen in de Arena af.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was een depressieve gedachte, maar op dit moment voelde het alsof er weinig was om voor te vechten. Het zou een moeilijke strijd worden, dat was iets wat de bewakers haar hadden verzekerd. Waarom zou ze er nog moeite voor doen? Waarom zou ze zich niet direct gewonnen geven, zodat haar dood snel en pijnloos zou zijn? Het was een gedachte die ze serieus overwoog terwijl ze in de lift naar boven gevoerd werd.
De harde blik in Mace’ ogen dook continu terug in haar gedachten. Ze had weinig mensen hier die ze had vertrouwd of waar ze zich op haar gemak bij voelde. Mace was de enige geweest bij wie ze haar schild had durven laten zakken, ondanks alle donkere schaduwen die over haar heen gebogen stonden. Hij was de reden dat ze hier nu stond. Ze ging liever zelf de Arena in, dan dat ze met het schuldgevoel moest leven dat hij hier nu in haar schoenen stond. Niet dat het schuldgevoel nu minder was. Ze had het flink verpest en dat was enkel aan haarzelf te wijten.
Ruw werd er aan haar arm getrokken toen de lift tot stilstand kwam en de deuren opengingen. Ze liepen door de grote ruimte dat vol hing met angstaanjagende wapens. Scarlett had amper punten opgebouwd. Met het enige gevecht dat ze gewonnen had, had ze slechts genoeg punten om een klein zakmes te gebruiken. Daarnaast voelde ze weinig vechtlust om er gebruikt van te maken nu.
Ze werd naar de grote deuren begeleidt. De minuten die volgden voelde eindeloos aan. Tientallen gedachten spookten door haar hoofd. Ze stond op het punt van instorten. Ze wilde sterk zijn en zich bewijzen, maar elke keer dat ze een moment van kracht voelde, werd het de grond ingeboord. Ze had niets om voor te vechten. Haar familie zou ze nooit terugzien. Mace zou haar nooit vergeven. En de bewakers zouden haar net zo lang in de arena gooien tot er definitief een einde aan haar gemaakt zou worden. Het voelde als een eindeloos gevecht en dat was iets waar ze op dit moment de energie niet voor kon opbrengen.
Haar familie spookte door haar hoofd. Ze had hen in geen jaren meer gezien. Ze vroeg zich af hoe ze reageerden toen ze erachter kwamen dat ze gefaald had en in de Arena terecht was gekomen. Het moest verschrikkelijk voor ze zijn om alle gevechten aan te zien in volle spanning. Zouden ze nu ook aan de televisie gekluisterd zijn? Vaak werd een halfuur voor een gevecht bekend gemaakt wie moest vechten. De kans bestond dat ze niet eens wisten dat ze nu moest vechten voor haar leven. Maar wat als ze het wel wisten? Wat als ze met z’n vieren op de bank zaten? Die gedachte zorgde ervoor dat ze haar rug rechtte en haar kin iets ophief. Dat. Dat was voor nu de bron van haar kracht. Hoewel ze hen niet kon zien of spreken, was de gedachte genoeg om haar hier doorheen te slaan. Ze moest het op z’n minst proberen.
De deuren openden zich en haar hart bonsde in haar keel. Haar tegenstander stond al in het veld. Het was een man van ongeveer haar leeftijd. Iets ouder waarschijnlijk. Hij had een slank postuur, maar was flink gespierd. Hij had halflang, krullend haar, die hij bovenin vast had gebonden in een knot. In zijn handen rustte een wapen dat ze niet vaak voorbij had zien komen in de Arena: een ijzeren hamer. Het wapen was versierd met een krullend motief, alsof dat het doden meer klasse gaf.
Hoewel Scarlett lood in haar schoenen had, stapte ze zelfverzekerd naar haar plek. Het publiek juichte. Niet zo enthousiast bij enkele publieksfavorieten. Ze had immers nog maar een keer eerder op deze plek gestaan en heel spraakmakend was haar gevecht niet geweest. Ze had het publiek nog geen een keer toegesproken. Waarschijnlijk wist menig mens niet eens wie ze was. De man tegenover haar leek meer in de smaak te vallen, al kon Scarlett hem niet herinneren.
Op het moment dat de gong luidde, balde Scarlett haar handen tot vuisten. Dit was het moment waarop ze haarzelf moest bewijzen. Dit was het moment waarop ze men kon laten zien dat ze niet met zich liet sollen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Voor een lange tijd had Mace zich teruggetrokken in zijn kamer. Het had hem niet geboeid dat Scarlett had moeten vechten. Dat het gevecht ieder moment plaats had kunnen vinden. In eerste instantie had hij er niet eens naar willen kijken. Wat maakte haar leven nog uit? Niks. Zij was zo achteloos met het zijne omgegaan. Ze had hem voorgelogen en bedrogen. Het was haar schuld dat er gewonden waren gevallen. Doden zelfs. Natuurlijk was het niet volledig haar schuld. Dat wist zijn rationele kant ook wel. Hij had dit zelf over zich heen geroepen. Hij was degene die zich niet aan de regels had gehouden, die zijn macht in de Arena had misbruikt. Mensen hadden naar Scarlett gekeken en een kans gezien. Ze hadden een val gezet en hij was er in gelopen, zonder er over na te denken.
Ondanks dat hij alles kon relativeren, was zijn boosheid voor Scarlett niet verdwenen. Hij wenste haar nog altijd de dood toe. Hij had ook niet het idee dat het snel zou veranderen. En als ze het toch zou overleven, dan zou hij bij zijn belofte blijven. Hij zou er alles aan doen om haar het gevoel te geven dat hij in haar nek hijgde. Dat ze nooit een moment rust zou krijgen, omdat hij haar leven tot een hel zou maken.
Loué had meerdere keren aan de andere kant van de deur gestaan. Ze had met hem willen praten, hem laten weten dat de lunch was begonnen. Alsof hij aan eten kon denken op het moment. De laatste keer dat ze voor zijn deur had gestaan, was enkele minuten geleden geweest. Ze had hem verteld dat het gevecht van Scarlett zou gaan beginnen. Ze had zelfs de tegenstander geweten. Een mutant van hun eigen leeftijd. Iemand die kon teleporteren, waardoor hij Scarlett te snel af zou kunnen zijn.
Goed. Dat verdiende ze.
Mace had bij zijn eerste standpunt willen blijven. Hij had niet willen kijken. Toch knaagde er een gevoel aan hem wat hij maar niet van zich af kon schudden. Hij wilde weten wat er zou gebeuren. Wie het zou redden en wie niet. Hij wilde Scarlett zien vechten, als ze dat al zou doen. Misschien had ze haar lot al geaccepteerd en had ze besloten het op te geven. Dan zou het gevecht maar van korte duur zijn.
Met tegenzin, en een kleine ergernis aan zichzelf, had hij zichzelf van het bed af geduwd en was hij naar de kantine gelopen. Daar was het gevecht al begonnen. Zoals altijd was er rumoer. Mace kon zich niet voorstellen dat er anderen waren die voor Scarlett aan het juichen waren. Hij zou het in ieder geval niet doen.
‘Mace.’ Het was Loué die zacht zijn naam uitspraak. Ze was naar hem toegelopen en begeleidde hem naar de tafel waar ze met z’n allen zaten. Aan hun blikken te zien was het duidelijk dat Loué hen had ingelicht. Of ze het hele verhaal had verteld, of enkel dat Scarlett had gelogen en niet langer het recht had om zich bij hen te voegen, wist hij niet. Het maakte hem ook niet meer uit. Het enige wat hij wilde zien, was dat Scarlett zou vechten voor haar leven.
En zou verliezen.
Hij richtte zich op het scherm. Het gevecht was al begonnen. Hij wist niet wat hij precies had verwacht, maar toch verbaasde het hem om Scarlett met een bepaalde vechterslust te zien rennen door de Arena die ze voor haar hadden gemaakt. Aan al het water te zien en het gebrek aan voorwerpen die ze in vlammen zou kunnen zetten, deden ze er alles aan om haar er uit te werken. Haar tegenstander leek in staat te zijn om overal naar toe te teleporteren. Dat maakte dat elke aanval die Scarlett op hem afvuurde, tot nu toe mislukte.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld