Forum

Cameron Brennan en Lotus Clark

Jouw oude:

dat had Eric ook gezien. We hadden het er wel eens over gehad en hij had ook wel duidelijk gemaakt wat hij had gedacht. Dat had hij me zelfs verteld, maar volgens mij was het echt zo geweest dat Amar zelf naar beneden was gesprongen voordat iemand er iets aan had kunnen doen. Iets wat ergens best wel vreemd was, maar als hij geen leven meer had willen hebben, dan was het zijn eigen keuze geweest. Uiteindelijk was het best dapper om te springen, maar volgens mij was het van Amar vooral lafheid geweest. Hij had door gehad dat er een einde aan zijn leven zat te komen en hij wilde de eer bij zichzelf laten. Dat was misschien ook wel weer een mooi iets. Wat het ook was, het was al lang geleden gebeurd en ik ging me daar echt geen zorgen meer over maken? Amar was nooit echt mijn beste vriend geweest. Mijn vader was met hem omgegaan, maar ik had hem ergens gewoon vervelend gevonden. Hij had zich ook echt vervelend gedragen! Eric had precies hetzelfde gevonden, dus we hadden hem wel een beetje uitgetest op sommige momenten. Dat moest gewoon? Dat deden we bij iedereen en ik vond het gewoon grappig om te doen. Ik haalde mijn schouders op. "Ik houd mijn mond wel." Het leek niet alsof ze me echt geloofde, maar dat hoefde ook niet. Als ze me niet wilden geloven konden ze ook gewoon weggaan? Van mij mocht dat best, scheelde mij ook weer tijd. Dit was iets waarvoor ik me ook moest opofferen! Het koste mij tijd, ik zou hangen als ze er achter kwamen. Ik was echter niet bang voor die mensen, zelfs niet voor Eric. Ik kon hem juist best wel makkelijk ompraten als ik dat wilde. Niet dat het hiermee ging lukken. Hij had echt een hekel aan Cameron. "Als je het niet aanstaat, mag je het ook alleen doen?" Dat lukte hem niet! Hij wist niet eens hoe hij zich normaal moest gedragen als hij op werd geslokt door drijfzand. Zo moeilijk was dat toch niet? Alles behalve naar beneden, echt alles! Desnoods als een gek proberen los te komen, ondanks dat het daarvan nog erger zou worden. Het was beter dan je gewoon naar beneden laten zakken alsof het echt helemaal niets was. "Die heb je inderdaad niet." Die had hij gewoon echt niet! Hij mocht het van mij zelf proberen, maar dat ging hem gewoon niet lukken. Niemand kon dat in zijn eentje, niet als je er helemaal niets van snapte. Zij wisten niet eens hoe we normaal met een angst om gingen. "Ik weet dat jullie wakker zijn tijdens jullie angsten. Ik wil met jullie door al jullie angsten gaan en dan bespreken hoe iemand uit Dauntless zich zou gedragen." Dat ging makkelijk met het angstenlandschap. Daarin hoefde ook helemaal niets op te worden genomen. "Het moet ergens ’s nachts. Zonder dat mensen het door heeft. Van mij part elke dag een en dat we gewoon een paar dagen afwisselen, totdat de laatste test er is." Dat leek me het beste? Ik wist niet hoe ik het anders moest doen. Ergens wilde ik ze wel laten zien hoe het moest, maar ik wist niet of ik ze wel vertrouwden met angsten. Voor Cameron was het misschien handig omdat hij ook zag hoe de angst met drijfzand moest worden behandeld. Ik was daar immers ook bang voor! Ik wist alleen niet of ik er klaar voor was om iemand anders mijn angsten te laten zien? Dat was wel eng?

Cameron.

Ik wilde liever niet bij Lotus in de buurt zijn, maar ik had nu niet echt meer een keuze. Zij was degene die nu wist dat ik niet één factie als uitslag gekregen en ik moest haar er maar mee vertrouwen. Ik wist niet of ik dat deed! Ze had net nog gezegd dat ze het niet zou doen, omdat mensen er anders achter zouden komen dat zij het ook wist en blijkbaar mocht dat ook al niet! Dus nu waren niet alleen Uriah en ik in gevaar, maar Lotus ook, als iemand er achter zou komen. Het was gewoon een fucked up situatie en ik wist echt niet wat ik er op dit moment aan moest doen! Misschien moest ik het Lotus wel op laten lossen, omdat ze zei dat ze wist wat ze moest doen en ons wilde helpen, maar het was lastig om iemand te vertrouwen die me bijna in de Chasm had geduwd?! Ze had het dan wel gedaan om me te helpen, maar dat was nog steeds een rot manier om me te helpen! Het had dan wel geholpen, maar nu was ik er echt bang voor en ik vond het ook niks om er met andere mensen te lopen. In mijn ogen werd alles dan opeens een stuk kleiner en smaller en kon ik nauwelijks over de paden lopen. Ik luisterde naar Lotus, ze vertelde over hoe ze ons wilde helpen. Blijkbaar waren wij “wakker” tijdens de simulaties. Dat betekende dus dat anderen dat niet waren? Die leken dan echt te denken dat ze in hun simulatie zaten? Dat leek me echt vreselijk! Ik was ook bang, maar ik wist op een gegeven moment dat het nep was, waardoor een groot deel van de angst weg ging. Iets wat niet echt was, kon me ook niet raken. ‘Dus jij gaat met ons mee de angsten in?’ vroeg ik. Om de één of andere manier klonk dat erger dan dat ze er naar onze angsten keek. Op die manier zat ze ook al in ons hoofd, maar als ze echt naast me zou staan terwijl ik op de brug zou staan bij de Chasm, dan wist ik niet hoe het dan zou gaan! Waarschijnlijk zou ik alleen maar banger worden, omdat zij degene was die me had geduwd! Al zou ze dat niet doen als ze me echt wilde helpen, toch? ‘Ze heeft toch al angsten gezien? Zo veel verschil is het vast niet,’ zei Uriah. Ik wist niet of hij me gerust wilde stellen of niet, maar ik wist dat hij gelijk had. Ze had al dingen gezien en als we in een normale situatie zouden zitten, dan zou ze de andere angsten ook gewoon zien. Alleen dan vanuit de kamer en dan zou ze er niet letterlijk in zitten! ‘Wanner wil je beginnen?’ vroeg ik aan Lotus. Wilde ze vandaag nog beginnen, of juist morgen? Ik had geen idee wanneer ze het wilde doen, maar ze wilde het wel elke dag doen, tot aan de test. Ik hoopte dat het dan wel zou lukken. Ik wist nu nog niet precies wat ik verkeerd deed. Blijkbaar gedroeg ik me niet als een Dauntless, maar als wat gedroeg ik me dan? Misschien wel als een Divergent, want blijkbaar was het iets wat alleen Divergents konden, zich bewust zijn van een simulatie. Ik wist dat het nep was, dus daarom kon ik mezelf laten vallen. Omdat ik wist dat ik niet gespiesd zou worden door stenen, of dat ik opgeslokt zou worden door het zand. Ik zou gewoon weer wakker worden, dus misschien was dat het wel. Misschien moest ik niet meer zo denken, maar het zien als een echte angst. Ik had echt geen idee!

Lotus.
Ik verklaarde mezelf voor gek. Dit moest ik niet doen en dat wist ik zelf ook maar al te goed. Het was gevaarlijk! Heel erg zelfs! Het kon de dood van die twee worden, maar ook dat van mij. Daarbij kon het er makkelijk voor zorgen dat mijn vader uit zijn functie werd gezet, omdat ze dachten dat hij er ook wat mee te maken had. Het klonk allemaal ver gezocht, maar het was wel echt zo. Er waren mensen die er alles deden om ons van de plaats af te stoten. Natuurlijk was er genoeg jaloezie binnen Dauntless, maar dat zorgde juist voor dat soort dingen. Als iemand ook één misstap beging, dan kon dat al duur komen te staan. Divergents helpen was nou niet iets wat bovenaan aan het lijstje met dingen stond wat we mochten doen. Ik wist nog niet helemaal zeker hoe ik het voor elkaar kreeg om alle apparatuur iedere avond te gebruiken, maar het leek me wel goed komen. Ik mocht er bij in de buurt zijn, het was immers mijn baan op het moment. Ik moest er voor zorgen dat alles werkte. Ik was dan wel niet iemand die alles wist van techniek, maar dat ging nog wel aardig. Het enige wat ik over Divergents wist, was dat ze echt wakker waren tijdens die angsten. Iedereen was wakker in de angstenlandschappen, dus dat ging niet opvallen. Toch moesten mensen dan wel een manier vinden om alles goed door te lopen. Op de Dauntless manier en niet de manier die deze twee hadden gedaan. Ergens vond ik het best wel bijzonder om te zien? Ik kon er niet bij wat er precies voor zorgde, maar het was vast iets in hun hoofd wat anders was? Ik knikte "Daar komt het wel op neer. Ik kan je dan vertellen hoe je dingen aan moet pakken. Dan kun je de volgende dag tijdens de angsten zelf laten zien dat je wat heb geleerd. Die dingen worden gelogd, dus het mag niet te vaak voorkomen dat jullie rare dingen doen." Dat ging gewoon opvallen. Ik kon er niet voor blijven zorgen dat hun documenten ‘toevallig’ verdwenen. Eén keer kon dat, omdat ik het kon gooien op de onhandigheid die ik had met computers, maar twee of drie keer ging echt opvallen. "Vanavond. Jullie mogen zelf uitmaken wie van jullie vanavond meegaat. De andere gaat morgen." Het kon gewoon niet om ze allebei op één avond te hebben. Dat ging opvallen, dat wist ik zeker. "We hebben een paar dagen, dus we kunnen alle tijd die we hebben beter gebruiken, want anders gaat het gewoon niet lukken." Het moest gewoon lukken. Ik wist niet waarom het me zoveel deed. Bij andere mensen had ik het misschien niet gedaan, maar deze twee deden me gewoon echt iets. "Zolang jullie goed genoeg je best doen, is er helemaal niets aan de hand." Ze moesten er wel echt rekening mee houden dat ze echt iets gingen doen. Ik kon ze wel helpen, maar uiteindelijk moesten ze het zelf doen, zonder dat het leek dat ze er te veel over nadachten. Het was ingewikkeld. Misschien moest ik ze meenemen in mijn angsten. Dat vond ik echter helemaal niets. Het hele idee dat ze zouden zien waar ik precies bang voor was. Daarom deed Lauren ook dit jaar gewoon weer de eerste angstenlandschappen. Ik, Eric en Four wilden dat alle drie niet hebben. Dat was toch ook niet gek? Het was iets persoonlijks. Ik snapte ook wel dat ik de angsten van Cameron en Uriah nu ook leerde kennen, maar voor mij was het gewoon een raar idee dat ze de mijne kregen te weten. 

Cameron.

 Ik had niet gedacht dat Lotus me echt zou helpen. We waren nou niet echt vrienden. Ik wist eigenlijk niet zo goed wat we dan nog wel waren, want de laatste paar dagen was het nou niet heel erg goed tussen ons gegaan. Dat was voornamelijk door mij gekomen en misschien had ik wel meer aangenomen dan dat er eigenlijk was geweest. Ik had niet direct aangenomen dat wee en relatie zouden hebben, maar ergens had ik er wel op gehoopt. Dat wist ik nu zelf ook wel. Dat was niet eerlijk geweest tegenover Lotus, maar ik vond het nog steeds niks dat ze nu met Eric was, of gewoon met Eric zoende wanneer ze maar wilde. Misschien vond ze Eric wel interessant omdat hij meer macht had. Die macht zou ik ook nooit krijgen, want ik zou nooit zo hoog eindigen. Ergens leek het me ook alleen maar eng om een hele factie aan te sturen. Dat was nou niet iets wat ik heel erg graag wilde, mocht ik hier doorheen komen. Ik wist niet wat voor baan ik dan wel wilde, maar daar kwam ik vanzelf wel achter, toch? Het lag ook een beetje aan hoe ik uiteindelijk naar voren kwam aan het eind van de inwijding. Als ik een hoge score had, zou ik meer keuze hebben in wat voor baan ik kon krijgen, maar ik wilde sowieso niet voor het leiderschap gaan. Wat dan wel? Daar had ik nog geen weet van, maar daar kwam ik dan vanzelf achter. Ik keek naar Lotus en knikte. Ze wilde ons leren om normaal te reageren, of te reageren zoals een Dauntless dat zou doen. Dat leek me voor Uriah makkelijker dan voor mij, omdat hij hier al heel zijn leven was, maar daar kon ik me natuurlijk in vergissen. Ik keek opzij naar Uriah, aangezien we allebei geholpen moesten worden en in eerste instantie zou ik hem die plek geven. Dat was iets wat ik altijd had moeten doen. Mensen voor moeten laten gaan, wachten tot zij een keuze hadden gemaakt. ‘Wees eens wat minder een Stiff en ga gewoon vanavond, Cam. Ik ga morgen wel,’ zei Uriah grijnzend en hij gaf me plagend duwtje. ‘Daarbij heb je dan weer wat extra kans met Lotus,’ fluisterde hij er nog achteraan, op een manier zodat Lotus het niet kon horen. Dat hoopte ik dan toch. Ik hoopte ook dat mijn wangen niet rood zouden worden, anders had ze het alsnog wel. ‘Dan ga ik vanavond.’ Het enige verschil was dan dat ik morgen tijdens mijn angst zou weten wat ik zou moeten doen, of hoe ik zou moeten denken om het te laten lijken alsof er niets aan de hand was. ‘En ik morgen. En dan ga ik nu aan Marlene uitleggen dat dit geen trio was, dan laat ik de letterlijke uitleg aan jou over, Lotus.’ Uriah grinnikte en wiebelde weer met zijn wenkbrauwen. Ik zuchtte en schudde mijn hoofd. Ik wilde het echt niet weten. Uriah bedankte Lotus nog voor de hulp en vertrok vervolgens via de lift weer. Ik keek om me heen en stak mijn handen in mijn zak. ‘Dus je wilde niet praten?’ Als ze niet wilde praten, dan hoefde ik hier ook niet meer te staan, toch? Dan kon ik net zo goed weer naar de Pit gaan. Mijn straf in de keuken was over, dus daar hoefde ik ook niet meer heen. Ergens vond ik het jammer, want het was daar nog best gezellig geweest en soms had ik al wat van het eten mogen pakken, waardoor mijn eten in ieder geval vers en warm was geweest.

Lotus.
Het boeide me echt weinig wie als eerste zou gaan. Voor mij werd het toch ieder nacht nu laat. Ik kon wel zonder veel slaap. Soms werd ik ook ineens door mijn vader wakker gemaakt en moest er ineens alles gebeuren. Dat was vaak omdat er dan iets aan de hand was met de factielozen, die zich weer een keer niet in konden houden. Uiteindelijk deed ik wel gewoon wat mijn vader van me vroeg en als ik op moest staan, deed ik dat ook gewoon. Het was niet erg om maar een paar uur slaap te hebben per nacht. Ik moest de komende nachten alleen een smoes zien te verzinnen, voor als iemand er achter kwam. Nou kon ik er altijd op gooien dat we gewoon seks hadden gewild. Iedereen geloofde dat bij mij en ze moesten maar aannemen dat Cameron en Uriah dat ook gewoon wilden. Dan was alles goed. Als er echt iemand aan kwam lopen, dan zou ik Cameron of Uriah wel gewoon zoenen, dat viel niet op. Cameron was duidelijk vanavond wel aan de beurt. Iets wat ergens ook wel weer handig was. Ik wist van hem in ieder geval al één angst waarbij ik echt kon aangeven wat hij moest doen. Misschien moest ik hem meenemen in mijn angsten, zodat hij in ieder geval hetgeen van het drijfzand kon zien. Ik moest hem dan echter ook de rest laten zien en ik wist niet of ik daar wel aan toe was. Het was ergens eerlijk, omdat ik zijn angsten ook wist, maar dan moest ik iedereen hier in Dauntless van wie ik de angsten kon zien, ook mijn angsten laten meemaken en dat ging hem echt niet worden. Peter die zijn vervelende bek dan weer open trok of andere mensen die achter mijn rug om praatte. "Succes!" zei ik lachend tegen Uriah. Ik wilde er eigenlijk wel bij zijn. Ik had geen idee of Marlene hem wel zou geloven. Het zou vast heel erg grappig zijn als hij het in ieder geval uit probeerde te leggen wat hij hier deed, zonder dat hij echt iets kon vertellen. Ze wisten echt niet dat hij Divergent waren. Dat kon gewoon niet. Ik haalde mijn schouders op "Voor mij klonk dat wat we net hadden ook echt als een gesprek hoor." We hadden gepraat. Alleen niet over de dingen die hij dacht dat we over gingen praten. Ik wist niet echt wat ik precies wat ik moest zeggen. Ik kon me wel verontschuldigen, maar waarvoor precies? Ik had nergens echt spijt van. "Ik wil best nog even met je praten hoor. Nu je hier toch bent." Ik stond op van het tafeltje en plofte in de hoek van de bank, zodat ik me makkelijk onderuit kon laten zakken. Ik vond het heerlijk om hier ’s avonds te komen. Ik had een goed appartement. Het was lang niet zo groot als die van Eric of waar ik op was gegroeid. Maar daar had ook een heel gezin moet wonen en Eric was een leider. "We hadden het leuk samen toch?" Ik vond dat we het leuk hadden gehad met z’n tweeën. Het was gewoon gezellig geweest toen we hier samen die cake hadden gegeten of toen we in het donker hadden staan zoenen. "Je bent alleen wat jaloers?" Daar leek het echt op. Dat mocht best, maar ik vond het gewoon vervelend. Ik was geen bezit. Ik mocht doen wat ik wilde doen. Ik wilde gewoon mezelf zijn. En het leuk hebben met Cameron? Dat kon gewoon. Ik had hem toch wel iets meer uit zijn schulp laten kruipen. 

Cameron.

 Ergens was het fijner dat ik nu iemand had met wie ik kon praten. Uriah begreep me? Misschien niet helemaal, omdat hij in Dauntless was gebleven, maar ergens leek me dat alleen nog maar erger? Op een plek zijn waar iedereen je kende, al vanaf dat je geboren was. Hij was hier zijn hele leven geweest en hij kende sommige mensen al vanaf dat hij klein was. Dan was het alleen maar moeilijker om de schijn op te houden, om te doen alsof je net als ieder ander was. Ik kende nauwelijks iemand hier, waardoor het niet snel op zou vallen als ik me opeens anders zou gedragen, want niemand wist hoe ik precies was, wat er in mijn hoofd ging. Bij Uriah was dat wel zo, al was hij meestal zo luchtig en grappig dat het eigenlijk niemand opviel. Hij kon alles in een grapje laten veranderen, waardoor het dan opeens niet meer vreemd was. We konden nu in ieder geval met elkaar praten, als één van ons er behoefte aan had. Ik zou nu niet zo goed weten wat ik tegen hem zou moeten zeggen, naast het feit dat ik zijn geheim zou bewaren. Ik wist wel zeker dat Marlene en Lynn het ook niet wisten. Zeke duidelijk wel, maar Zeke en Uriah hadden ook een speciale band. Ik wist dat hun vader op een vroege leeftijd al was overleden en omdat Zeke de oudere broer was geweest, was hij volgens mij toch een soort vaderfiguur voor Uriah. Dat zorgde voor een hele andere band! ‘Je weet wat ik bedoel.’ Ze wist heel erg goed dat ik het niet had over dat gesprek! Het was dan wel een gesprek, maar het was niet gesprek waarvan ik had gedacht dat we het zouden voeren. Gelukkig wilde ze nu wel praten, dan was het er uit en misschien was dat ook wel beter? Ik praatte normaal nooit echt over dingen, dat hoorde gewoon niet in Abnegation. Praten over je eigen gevoelens was egoïstisch, omdat je je eigen gevoelens dan voor die van een ander stelde, maar soms was niet praten echt verschrikkelijk. Ik trok mijn benen iets op toen Lotus op de bank kwam liggen en ik probeerde het te negeren dat haar shirtje een stuk omhoog was gekropen en zo haar blote huid liet zien. We waren dan misschien geen vrienden, of wat dan ook, en ergens vond ik het nog steeds niks dat ze zomaar met Eric had gezoend, maar zo nu en dan was het heel lastig om niet naar haar te kijken te zien hoe mooi ze eigenlijk was? Ik haatte het als ik zo dacht, want dan was het veel moeilijker om nog rationeel te denken over de dingen die ze had gedaan en had gezegd. ‘We hadden het inderdaad leuk.’ Het was gezellig geweest, we hadden over heel wat dingen gepraat en we hadden gelachen. Ik had het gevoel gehad dat ik een vriendin had gehad, een gewone vriendin, maar toen waren de zoenen gekomen en waren er gevoelens bij komen kijken, wat het lastig had gemaakt. ‘Ik ben niet jaloers!’ Misschien een beetje, maar dat wilde ik liever niet toegeven? Al helemaal niet aan haar. ‘Ik snap gewoon niet wat je met Eric moet. Er zijn genoeg andere jongens.’ Eric behandelde haar niet eens goed! Volgens mij deed ze het echt alleen maar zodat ze samen met hem naar bed kon en misschien had ze hier en daar wat meer invloed omdat hij een leider was. Wie weet kickte ze wel gewoon op macht. Dan maakte ik nooit een kans, want veel macht zou ik hier nooit hebben. Niet dat ik het leuk zou vinden als ze met een ander had gezoend, maar dat het Eric was geweest, was ergens toch alleen maar erger.

Lotus.
Praten was nou niet één van mijn favoriete bezigheden. Het hoorde meer bij de mensen uit Erudite en Candor. Die wilden de hele dag praten over dingen. Als je hier iets op wilde lossen, dan deed je dat door daden. Ik snapte wel dat Cameron even wilde praten, maar ik snapte de logica die om was gegaan in zijn hoofd gewoon niet. Wat was er nou zo erg aan zoenen met elkaar en vervolgens met iemand anders zoenen of seks hebben. Ik vond dat niet erg? Zeker niet als je geen relatie had. Ik snapte wel wat een relatie in hield, maar daar deed ik gewoon niet aan? Ik vond het niet erg op deze manier. Ik was er nog niet eens aan toe om echt een relatie te hebben, dat kwam later allemaal wel. Leek me. Ik wist het ook niet. Voor hetzelfde geld dacht ik er morgen heel anders over. Ik vond het in ieder geval wel jammer dat Cameron de laatste paar dagen niet meer langs was gekomen, want uiteindelijk hadden we toch wel dingen gedaan die ik zelf heel erg leuk had gevonden. Eric had geroepen dat ik alleen maar bij Cameron in de buurt was, omdat hij op Jamy leek. Dat was niet waar! Dat kon toch haast niet waar zijn? Ik wist dat ze een beetje op elkaar leken. Ze hadden dezelfde kleur haar en ogen, maar dat was ook alles. Het was niet zo dat ik aan Jamy dacht, als ik naar Cameron keek. Daarbij had ik hem ook echt niet gezoend, als hij me aan mijn broer had doen denken! Dat was gewoon een vies idee! "Daarom is het ook leuk dat je hier nog even blijft." Dan konden we het toch weer leuk hebben? Misschien voelde hij zich nu wel verplicht om te blijven, omdat ik zijn geheimpje wist. Ergens vond ik dat best wel grappig. Ik kon hem natuurlijk krijgen waar ik hem maar wilde hebben, maar ik wist dat ik hem niet eens hoefde te chanteren, volgens mij zou hij heel erg makkelijk toegeven aan dingen. "Daar lijkt het anders wel op." constateerde ik. Hij was best wel jaloers? Ik vond het er in ieder geval op lijken. Hij had het helemaal niets gevonden dat ik met Eric had gezoen en daardoor had hij wel iets van zich laten horen. Ik had het juist wel leuk gevonden dat hij eindelijk zijn mond een keer open had durven te trekken. Al was het ook wel weer vervelend geweest. Hij was juist een van de weinigen geweest die niet de hele tijd vragen op ons af had gevuurd en niet alles in twijfel had getrokken. Ik haalde mijn schouders op, wat moest ik met Eric? "Eric en ik zaten bij elkaar tijdens de inwijding." We waren gewoon behoorlijk veel met elkaar om gegaan. "Het was meer zo dat we er ons levensdoel van hadden gemaakt om elkaar zoveel mogelijk te irriteren." Iets wat ik nog steeds wel heel erg grappig vond. "Hij heeft nou eenmaal hoe mijn lichaam in elkaar zit en hoe hij me uit de tent moet lokken." Cameron wilde vast helemaal niets over seks horen, maar daar zat het wel een beetje in. "Daarbij weten we gewoon veel dingen van elkaar." Ik snapte niet eens waarom ik hem aan het uitleggen was, waarom ik zo vaak bij Eric was. Op het moment voelde het meer alsof ik mezelf moest overtuigen! Dat hoorde toch ook niet? Maar Eric was echt niet zo slecht als mensen van hem dachten. Hij had een eigen gedachtegang en hij had wel goede gedaan voor de facties. Ik kon er verder weinig aan doen dat mensen bang voor hem waren. 

Cameron.

‘Je weet niet of ik blijf.’ Ik haalde mijn schouders op en sloeg mijn armen rond mijn benen. Ik moest de laatste test halen en op dit moment wist ik niet eens wat ik moest doen om hem te halen! Daarbij wist Lotus nu ook nog eens mijn geheim. Ik vertrouwde haar er wel in, maar om de één of andere reden was ik nu wel bang dat het uit zou komen. Dat iemand anders het misschien zou horen, waardoor ze het alsnog te weten zouden komen en dan zou ik ook in de Chasm belanden. Dat wilde ik niet! Ik was daar nog lang niet klaar voor en ik was doodsbang voor die hele rivier! Ik kwam er gewoon liever niet in de buurt, aangezien ik niet echt de beste herinneringen aan had. Ondanks dat Lotus me daar voor het eerst een zoen had gegeven, al was ik veel te bang geweest om me er ook maar een beetje op te focussen. Ik haalde opnieuw mijn schouders op. Misschien was ik ook wel jaloers, maar wat dan nog?! Ik was niks gewend als het ging om zoenen, of relaties, ik wist niet hoe dat allemaal in elkaar zat! Ik had geen idee! Ik wist echt niet welke kant je op ging als je met iemand had gezoend, of wat er gebeurde als je klaar was met iemand. In Abnegation werd daar gewoon niet over gesproken en ik had er ook nooit wat over geleerd! In mijn oude factie was het gewoon zo geweest dat als je verliefd was geweest, je dat voor jezelf had moeten houden. Je mocht anderen er niet mee lastig vallen, dus het enige wat je mocht doen, was elkaars hand vasthouden en zelfs dat was iets wat nog redelijk erg was! In Dauntless was het allemaal anders en ik kende de regels niet. Misschien was het hier wel heel normaal om met meerdere mensen te zoenen, maar dan had het toch nog niet Eric hoeven zijn? Ik had gewoon een hekel aan hem, eigenlijk alleen maar omdat hij duidelijk een hekel had aan mij. Ik snapte niet wat ik hem ooit had misdaan! Misschien vond hij me gewoon niet aardig, al klonk dat niet echt iets wat Eric dacht als hij iemand zag. ‘Ik had gewoon niet verwacht dat je naar Eric zou gaan.’ Niet na alles wat ze had gezegd, wat ze had gedaan. Ik had gedacht dat het allemaal iets had betekend en ik snapte niet hoe je dat soort dingen tegen iemand kon zeggen en vervolgens weer met een ander kon zoenen! Ik trok mijn knieën nog iets meer naar me toe en legde mijn kin er op, terwijl ik naar Lotus luisterde. Blijkbaar waren zij en Eric hier samen geweest tijdens de Inwijding en hadden ze elkaar niet gemogen, of juist wel. Dat snapte ik nooit echt met die twee. Ze wisten dingen van elkaar, over elkaar. Ze hadden informatie bemachtigd die anderen dus niet wisten. ‘Maar je weet ook dingen van mij, en ik van jou.’ We hadden het gehad over haar familie! Volgens mij was dat niet echt iets wat ze aan iedereen vertelde. Niet dat ik mezelf nu probeerde te vergelijken met Eric, want dat zou ik toch niet gaan winnen. Niet als ik keek naar wat Lotus voor een band met hem had. Onze band bestond nog nauwelijks en hij had nu al wat deuken. ‘Ik denk gewoon dat ik Eric niet zie zitten. Zeker niet nu ik weet dat hij me in de Chasm kan gooien. Hoe kan je nou met iemand samen zijn als je dat weet?’ Het was vast niet het enige wat hij had gedaan! Het was Erid! Die deed genoeg dingen en ik wist zeker dat het niet allemaal even legaal was, of wat het woord er dan ook voor was. 

Lotus.
Het was meer dan logisch dat Cameron bleef. Hij was sowieso het beste, misschien nog wel beter dan Uriah, dus daardoor zou hij alleen maar naar boven gaan. "Als je zo door blijft gaan en je gebruikt mijn tips, dan blijf je hier sowieso. Je bent snel, veel sneller dan de rest." Dat was alleen maar goed, dan kon hij er nog wel wat langer over doen als hij nadacht. Ik wist zeker dat hij niet te veel ging rekken door na te denken. Hij was best wel slim, dus hij kreeg het wel voor elkaar om hier te blijven, dat wist ik zeker. Als ik hem hier niet wilde houden, dan zou ik hem niet eens helpen, maar ik wilde gewoon dat hij hier bleef! Hij hoorde wel bij Dauntless. Ondanks dat zijn test misschien ook andere dingen aan had gegeven. Ik snapte niet echt hoe je Dauntless, Abnegation en Amity tegelijk kon krijgen. In Amity waren ze volgens mij behoorlijk tegen alles wat we hier allemaal deden. Dat was ook waarom ik totaal niet snapte waarom Jamy daar naar toe was gegaan. Echt niet! Dat was toch raar? Het was een compleet tegenovergesteld leven. Het kon dat hij daar bewust voor had gekozen. Van mij mocht hij, hij was daar nu toch al en ik kon er heel erg weinig aan doen. Ik was nog steeds boos en dat mocht hij ook best wel weten. Hij was een vreselijke idioot, een verrader! Hij had ons gewoon de rug toegekeerd, alsof het helemaal niets was. Dat was het wel! Het was behoorlijk wat! Ik haalde mijn schouders op. Iedereen deed echt alsof Eric de slechtste was van de mensen die ze ooit hadden gezien. Hij viel echt wel mee. Ik had helemaal niets om bang over te zijn. Ik wist dingen van hem, die andere mensen niet wisten en ik kon hem daar zo mee raken als ik dat zou willen. Niet dat ik hem echt graag pijn wilde doen. Hij mij ook niet, dat wist ik en daarom ging het juist zo goed tussen ons. Andere mensen vonden dat raar, maar misschien waren ze ook wel bang voor mij? Daar zaten er ook genoeg van tussen. Volgens mij was Cameron toch ook wel een tijdje bang van me geweest, helemaal omdat hij nu een angst had voor de Chasm, dat kon alleen maar door mij zijn gekomen. Ergens was dat wel weer grappig. "Dat is waar, we weten ook dingen over elkaar. Ik denk dat ik ongeveer je grootste geheim heb ontdekt." Dat was het ook wel. Het was sowieso zijn grootste geheim. Hij moest het stil houden, want anders zouden er wel mensen zijn die hem echt wilden vermoorden. "Eric en ik zijn niet samen." Maakte ik nog maar even duidelijk. "En wat Uriah vertelde klopt niet helemaal. Eric had inderdaad door dat er iets met Amar aan de hand was en volgens mij is hij daar ook mee naar Max gegaan, maar voordat ze er iets aan konden doen, is Amar zelf gesprongen. Hij heeft zichzelf gek laten maken." Volgens mij was dat het vooral. Hij had gewoon zelf spoken gezien –al waren het niet echt spoken geweest– maar daardoor was hij wel zelf gesprongen. "Je moet jezelf niet gek laten maken Cam. Daarom ga ik je helpen. Ik wil niet dat je daar naar beneden springt omdat je denkt dat dat de beste oplossing is. Want dat is het niet." Waarschijnlijk gingen die gedachten nog niet door zijn hoofd heen, maar die kwamen misschien ooit wel, als ik hem niet hiel. En natuurlijk zou Eric hem willen vermoorden, maar daar gaf ik hem echt niet de kans voor. "Ik ga je beschermen." zei ik zo zacht mogelijk. Het klonk stom, maar het was wel zo.

Cameron.

Nu deed ze het weer! Mij verzekeren dat ik bleef, me een compliment geven. Het ging dan wel over iets doms zoals die simulaties, maar alsnog voelde het ergens als veel meer dan dat. Ze zei dat ik het makkelijk kon halen. We hoefden niet meer te vechten, dit was het enige wat we nog moesten doen. Dit was iets waar ik goed in was, misschien ook wel omdat ik Divergent was. Ik wist dat het niet echt was en zodra je wist dat het niet echt was, kon je er ook niet echt bang voor zijn. Ik deed het alleen verkeerd, maar Lotus zou me helpen. Ze zou me tips geven, al wist ik niet precies wat dat inhield. ‘Tenzij iemand anders het door heeft, dan ga ik alsnog weg.’ Om de één of andere reden leek het gewoon dat mijn geheim opeens in een veel groter gevaar was, alleen maar omdat Uriah en Lotus het nu wist. Ik vertrouwden ze er wel mee, Uriah sowieso. Hij was zelf ook Divergent,  dus hij kon dat geheim bewaren. Lotus wilde zichzelf ook beschermen, dus het leek me niet dat ze het door zouden vertellen. Toch leek het alsof het nu veel sneller naar buiten zou komen, waardoor het allemaal nog heel anders zou kunnen lopen. ‘Zo ongeveer.’ Het was een heel groot geheim, daar had ze gelijk in. Het was iets wat ik voor iedereen achter had moeten houden en ik snapte niet dat mensen zeiden dat het fijn voelde om een geheim te delen, want in mijn ogen was het alleen maar erger! Hoe meer mensen je een geheim vertelde, hoe meer mensen er waren die het zouden kunnen doorvertellen, die één klein steekje zouden kunnen laten vallen en dan zou alles mis gaan. Ik wist dat ik niet zo moest denken, dat was niet goed. Ik moest Lotus en Uriah vertrouwen en vooral niet anders gaan doen dan hoe ik altijd had gedaan. Niemand had het tot nu toe door gehad, toch? Lotus was de enige geweest, omdat zij degene was die de simulatie had gezien. Daardoor had ze het door gehad, maar anderen niet! Dus ik moest gewoon blijven doen wat ik had gedaan en dan zou het vanzelf wel goed komen? Dat was in ieder geval hetgeen waar ik me op moest blijven richten. ‘Maar wel een soort van.’ Zij en Eric waren wel samen? Tenminste, ze deden het met elkaar en volgens mij was dat niet het enige wat ze deden! Ze wilden alleen ook de vrijheid hebben om met anderen iets te doen en dat konden ze ook, maar daar wilde ik niet meer een deel van uit maken. Ik luisterde naar het verhaal over Amar. Hij was dus zelf gesprongen? Maar Eric was alsnog naar Max gegaan, dus hij had alsnog iets door gehad en hij was wel naar de leider gegaan om er over te praten. Zijn bedoeling was vast niet geweest dat Amar een preek zou krijgen, daarvoor was hij vast niet naar Max gegaan! Ik schudde mijn hoofd, al wist ik nog niet zo zeker of ik mezelf niet gek zou gaan maken. Op sommige momenten had ik het gevoel dat ik dat al had gedaan. Ik glimlachte om de woorden van Lotus en ging anders zitten, zodat ik haar overeind kon trekken en mijn armen om haar heen kon slaan. Anders zou ik zo ongeveer op haar liggen en dat hoefde ik nou ook weer niet. ‘Dankjewel, Lotus.’ Ze ging me beschermen! Dat waren toch wel woorden waardoor ik niet meer boos op haar kon blijven. Ik was het er misschien niet mee eens, met haar en Eric, maar daar had ik niets over te zeggen, dat had ze me nu wel duidelijk gemaakt. ‘Je bent wel een softie, weet je dat?’ zei ik grijnzend. Dat was ze wel een beetje! ‘Misschien is dat wel jouw grootste geheim.’

Lotus.
De kans dat Cameron doorging, was heel erg groot. Hij was heel erg snel in zijn angsten en als hij iets beter zijn best deed om te laten zien dat hij normaal op angsten reageerde, of in ieder geval deed alsof, dan kwam het helemaal goed. Ik wist zeker dat hij in Dauntless zou blijven. Als het zo door ging, dan steeg hij alleen nog maar verder door. Er was geen kans dat hij eerste zou worden, want Peter was ook behoorlijk goed in de angsten. Daarbij had je Uriah ook nog, die heel erg goed geweest schijnt te zijn geweest in het vechten, iets wat me niet verbaasde, hij had vast vaak genoeg met Zeke geoefend. Het betekende echter wel dat wanneer hij zijn angsten onder controle had, hij waarschijnlijk als eerste zou gaan eindigen. Ik hoopte dat ik hem bij het leger zou krijgen, want daar paste hij gewoon goed. Volgens mij was het leiderschap niet echt wat voor hem en ze zochten ook niet echt iemand nieuw. Het ging goed op deze manier, van wat ik wist tenminste. Natuurlijk kwam Eric wel eens klagen over sommige dingen, maar dat vond ik juist leuk. Dan kon ik ook zien dat het daar niet allemaal perfect ging. Dan hoefde ik me al geen zorgen meer te maken over het feit dat het bij ons ook wel eens stroef ging. Ondanks dat ik samen met mijn vader werkte, was er nog wel eens onenigheid. Niet alleen tussen ons, maar er waren altijd mensen die iets te zeuren hadden. Niet dat ze ook maar iets te zeggen hadden, want dat hadden ze echt niet! Wij waren de bazen en zo ging het ook blijven. "Niemand heeft het door Cam. Daar gaan we samen voor zorgen. Als je een beetje goed luistert dan komt het goed." Van wat ik mee had gekregen kon die jongen ook heel erg eigenwijs zijn. Dat ging niet helpen als ik hem alles wilde laten zien. "Zelfs niet een soort van." Eric en ik waren niet samen! Ondanks dat ik dit soort opmerkingen de afgelopen twee jaar al vaak genoeg had gehoord, probeerde ik me er nog altijd tegen te verweren. We waren niet samen en dat zouden we ook niet zomaar komen. Ik kon het me niet eens voorstellen, een relatie met Eric. Dat ging gewoon niet goedkomen. We waren niet de typisch die samen knuffelend op de bank lagen. Het was vooral zoenen en seks en alles wat daar tussen viel. Ik zag ons echt niet hand-in-hand lopen! Ik liet me maar door Cameron overeind trekken, ondanks dat ik hem ook zo onderuit had kunnen trekken als ik wilde. Ik bleef sterker dan hem en volgens mij ging dat ook niet zo snel veranderen. Ik vond het wel leuk dat we vaker samen hadden geoefend. In het begin had hij helemaal niets gedurfd, hij had me niet eens vast durven te menen en nu trok hij zich toch makkelijk tegen me aan. Iets wat ik toch ook wel leuk vond. Hij was meer van het knuffelen, maar dat was iets wat ik niet erg vond. "Ik ben geen softie." Mompelde ik. Al had ik ook wel door dat ik bij hem in de buurt gewoon softer was. Ik wilde hem echt beschermen en ik wist niet precies waarom dat was. Misschien toch omdat hij me aan Jamy deed denken? Ik wist het echt niet! Het kon ook best wel omdat Cameron gewoon leuk was! Het was leuk met hem, we hadden hier vaker op de bank gezeten en we hadden heel erg gelachen. Ik sloeg mijn armen ook om Cameron heen. 

Cameron.

‘Ik hoop dat ook echt niemand het door gaat hebben.’ Ze zei wel dat niemand het door had en dat het ook niet zou gebeuren, als we goed zouden oefenen. Iets wat ik ook wel zou moeten doen. Zij was degene die echt Dauntless was, die wist hoe ze met dingen om moest gaan. Dan kon ik maar beter naar haar luisteren, toch? Want het was duidelijk dat ik de dingen niet op een Dauntless manier deed en het dus anders aan moest pakken, maar daarvoor had ik haar wel nodig! Ze zou me vanavond al gaan helpen, en ergens was dat toch wel heel erg lief. Ik haalde mijn schouders op toen ze herhaalde dat er niks was tussen haar en Eric. Het was toch duidelijk dat er iets wat tussen Lotus en Eric? Volgens mij had iedereen dat wel door? Zei zelf misschien van niet, maar hij was altijd wel degene bij wie ze terug kwam, en andersom? Ik had Eric sowieso nooit echt met een ander gezien, maar dat zei natuurlijk niets. Lotus wel, en ik had net nog gehoord dat ze het blijkbaar leuk had gehad met Zeke, maar dat was waarschijnlijk al gebeurd voordat ik hier was geweest, dus daar wist ik niks van en daar wilde ik ook helemaal niks van weten! Toch was Eric degene die Lotus meerdere keren kreeg, degene die uiteindelijk haar mee mocht nemen in de avond. Ik had haar nooit twee keer bij eenzelfde persoon gezien, maar bij Eric was dat wel zo, dus ik kon me haast niet voorstellen dat ze helemaal niks hadden? Ze ontkende het nu weer, maar er was toch wel iets? Misschien een heel klein beetje. Ze wilde het alleen niet toegeven, maar dan moest ik het maar accepteren? Dat leek me dan maar, want het was duidelijk dat ze er niets anders over zou zeggen. ‘Oké dan, als jij het zegt.’ Het leek me gewoon dat er wel iets tussen die twee was, maar Lotus vond duidelijk van niet. Ik wilde het misschien niet geloven, maar op dit moment kon ik niet heel erg veel anders dan het maar gewoon van haar aannemen. Ze wilde zelf duidelijk laten zien dat er niets aan de hand was. Waarom ze dat wilde, was me een raadsel, maar wie weet kwam ik daar ooit nog achter. Of niet. Met Lotus wist je het eigenlijk nooit. ‘Dat ben je wel, maar dat is oké. Ik zal het aan niemand door vertellen,’ zei ik grijnzend. Ze was echt wel een softie! Dat ze Uriah nog hielp, kon ik wel begrijpen. Hij was het broertje van Zeke en volgens mij hadden zij en Zeke ook samen in de Inwijding gezeten. Ze waren vast vrienden en Zeke zou er echt wel iets aan doen als het haar schuld was dat Uriah zou worden betrapt. Dus daar had ze nog een reden voor. Ik wist echter niet waarom ze mij nog wilde helpen, maar ze wilde het wel en dat waardeerde ik echt! Ik glimlachte toen ik haar armen rond mijn lichaam voelde en verstevigde mijn greep iets. ‘Dus alles is nu weer goed? Of in ieder geval oké? Je gaat geen messen meer naar me gooien?’ Ze had me sowieso expres geraakt die dag, dat wist ik zeker. Ze had gewoon gedaan wat Eric van haar had gevraagd en volgens mij had ze het niet eens erg gevonden. Aan de andere kant, het was maar mijn arm geweest. Het had mijn buik kunnen zijn, of iets anders. Iets waardoor ik niet eens had kunnen vechten, dus misschien was het ook maar beter geweest dat ze alleen maar mijn arm had geraakt. Het was alsnog niet fijn geweest en het had pijn gedaan, maar het was Lotus haar manier geweest om het niet erger te maken dan dat het al was gewest.

Lotus.
Vanaf het begin had ik moeten ontkennen dat ik Eric en ik een relatie hadden. Ik wilde er niet eens denken dat we een relatie hadden, dat ging gewoon niet lukken? We waren beiden niet van de vaste dingen. Het ging niet lukken om samen. Relaties waren niet voor ons beiden, het was zo vast. Om nou een relatie te hebben, ging me niet lukken. Op een gegeven moment zou één van ons dat zo jaloers raken op de andere, dat het helemaal niet meer ging. Ik kon er niets aan doen dat ik nog steeds leuke dingen wilde doen met ander mensen? In een relatie hoorde dat niet en dat wist ik ook maar al te goed. Ooit kwam er wel een moment waarop ik klaar was voor een relatie, maar dan moest ik wel echt iemand hebben bij wie ik wilde zijn. "Ik zeg het." mompelde ik. Daarmee was de discussie in mijn ogen ook gewoon afgelopen. Ik wilde er niet langer over hebben. Het was niet fijn om iedere keer weer te roepen dat ik geen relatie met hem had. Eric was echt een aardige gast, echt waar. Mensen snapten dat niet, maar ik wist dat hij het beste met mij voor had. Hij deed zijn best om er voor te zorgen dat ik me op mijn gemak voelde en dat ik bij iemand terecht kon met dingen. Al was hij vervolgens wel diegene die me dodelijk irriteerde met diezelfde dingen. Ik haalde mijn schouders op, misschien was ik wel een beetje een softie. Als het om hem ging in ieder geval wel. "Dan is het goed." Mompelde ik. Hij vertelde het aan niemand, niet dat iemand hem ooit zou geloven. Mensen kenden me nu ook wel een beetje als een meisje dat toch wel voor wat angst kon zorgen. Ik wilde niet dat Cameron bang voor me was? Ik vond het heel erg vervelend als hij bang voor me zou zijn. "Alles is goed." Voor mij was het niet verkeerd geweest! Ik was niet boos op hem geweest, hij wel op mij. Ik had hem alleen een beetje raar gevonden. Jaloers misschien wel echt. Ik vond het wel jammer dat het zo was gelopen, want we hadden het juist heel erg leuk gehad. "Als je het niet verdiend, niet nee." Zei ik lachend. Tenzij hij zich de hele tijd zijn mond open trok. Ik liet mezelf weer naar beneden vallen in de bank en trok hem gewoon met me mee. Ik drukte een kus in zijn hals, want ik vond dat het gewoon weer mocht. Het was nooit verboden geweest. "Je hebt wel een beetje gelijk. Ik ben stiekem een softie." Mompelde ik. Als ik mezelf zo zag liggen, was dat heel erg duidelijk. "Ik hoop dat ik je kan helpen." zei ik zachtjes. "We gaan vannacht in ieder geval goed ons best doen." Hij mocht hier van mij best blijven slapen of tot die tijd hier rond blijven hangen. Het duurde lang voordat het echt midden in de nacht was, helemaal als je niets te doen had. Ik wist niet of het op zou gaan vallen als hij niet in de slaapzaal was, al was het volgens mij niet zo dat hij heel veel vrienden had. Ik haalde diep adem , ik wist echt niet wat ik vannacht zou doen. Misschien dat ik hem eerst meenam in mijn angsten. Ik wist dat ik Cameron daar in kon vertrouwen. Hij kon zien hoe de angst voor drijfzand was voor mij en hoe hij daar mee om ging. 

TS naar de avond (:

~

Cameron.

Nerveus wachtte ik voor de kamer waar Lotus en ik af hadden gesproken. Het was een andere ruimte dan waar we normaal de angsten deden. Deze zat hoger in Dauntless en om me heen waren een hoop wanden waar op getekend was, leek het haast wel, maar het was niet met een potlood of stift gemaakt. Het leek op verf, maar dan weer niet met een kwast. Het zag er wel heel vrolijk uit, al die kleurtjes. Er stonden een hoop namen tussen, waarschijnlijk van stelletjes die hier waren geweest. Ik had geen idee wat dit voor plek was en waarom Lotus hier af had willen spreken. Misschien wel omdat er camera’s waren in de kamer waar we hadden gezeten vanochtend. Die had ik in ieder geval wel opgemerkt. Wie weet betekende dat wel dat mensen ons door zouden kunnen hebben, want het was vast verboden om een aspirant te helpen tijdens de inwijding. Ze hielp immers niet iedereen, dus als mensen er achter zouden komen, dan zouden ze denken dat ze me voortrok. Misschien deed ze dat ook wel een beetje, want ze wilde me niet aan mijn lot over laten. Iets wat alleen maar aardig van haar was? Stiekem was ze echt een softie, want in mijn ogen was ik niet zo speciaal voor haar. Ik had geen oudere broer die ze goede kende, waardoor ze haast niet anders kon dan me beschermen. Misschien wilde ze me hier toch graag houden, ondanks alles. Ik wist momenteel niet meer zo goed wat ik nou wel of niet van haar moest geloven, maar ik wist wel dat ik haar moest vertrouwen. Ze wist mijn geheim, ze was er achter gekomen dat ik Divergent was, wat betekende dat ze het wist. Het was een gevaarlijk geheim, voor zover ik wist. Als mensen er achter kwamen, dan zouden ze me hier weg willen hebben, omdat ik gevaarlijk was! Ik zag nog steeds niet in hoe ik gevaarlijk kon zijn? Ik was misschien goed geweest met een geweer, en het werd steeds beter, maar ik wist niet of ik ooit iemand aan zou kunnen vallen, of ik iemand neer zou kunnen schieten als dat zou moeten. We hadden geoefend op poppen, met de vlaggenroof was het anders geweest. Die wonden waren niet tijdelijk geweest, waardoor het ook anders had gevoeld. Toch wist ik dat als ik het ooit zou moeten doen, ik waarschijnlijk geen keuze had. Niet dat ik ooit in zo’n soort situatie terecht wilde komen, maar ik zat in Dauntless. Dan was het nogal logisch dat ik een geweer in mijn hand zou krijgen en ergens zou belanden waar ik het misschien wel moest gebruiken. Ik leunde met mijn rug tegen de muur aan en stopte mijn handen in mijn zakken. Het was al behoorlijk laat, maar niemand mocht door hebben dat we dit deden. Het was al behoorlijk lastig geweest om de slaapzaal uit te komen zonder dat iemand het door had. Er waren immers nog mensen geweest die wakker waren geweest en ik had niet echt zin gehad om uit te leggen waar ik heen ging. Natuurlijk was Peter nog wakker geweest en had hij willen weten waar ik heen was gegaan. Hij had me ook echt niet laten gaan voordat ik iets  had gezegd, dus toen had ik maar geroepen dat ik naar Uriah en de rest ging, dat had hij in ieder geval geloofd en daar was ik nu in ieder geval van af. Hij was niet achter me aan gekomen, ergens zag ik hem daar nog wel voor aan. Hij had sowieso de pik op me nu ik omhoog ging in de lijst en hij naar beneden. Iets wat ik ergens alleen maar grappig vond, want dat betekende maar weer dat een grote mond ook niet alles was.

Lotus.
Ik had de rest van de dag gebruikt om na te denken over hoe ik precies wilde laten zien wat Cameron zou moeten doen. Ik kon met hem mee in zijn angsten en hem aanwijzingen geven, maar ik kon er ook voor kiezen om hem eerst mee te nemen in mijn angsten. Bij Uriah wilde ik dat laatste sowieso niet doen. Ik wist niet precies waarom, maar ik vertrouwde Cameron iets meer. Ik wist zijn echte naam, ik wist van alles over zijn familie en ik wist dat hij Divergent was. Natuurlijk wist ik diezelfde dingen van Uriah. Cameron had er echter zelf open over gepraat. Hij wist van Jamy en hoe ik me daar bij voelde. Hij had me op willen vrolijken toen we uit Amity waren gekomen. Het waren gewoon allemaal dingen waardoor ik Cameron meer vertrouwde dan Uriah. Ik wist dat ik hem kon vertrouwen met mijn angsten en op die manier kon ik beter laten zien wat er allemaal was en hoe hij daar mee om moest gaan. Natuurlijk had ik er een paar rare angsten tussen zitten, dingen die heel erg veel mensen niet zouden gaan begrijpen, maar Cameron oordeelde in mijn ogen niet zo snel. Hij was iemand die hier onder werd gewaardeerd omdat hij uit Abnegation kwam. Hij was een Stiff volgens anderen, in mijn ogen was hij dat al lang niet meer. Ondanks dat, hield hij nog steeds rekening met andere mensen, dus hij zou me echt niet zomaar uit gaan lachen. Ik had het voor elkaar gekregen om wat extra dingen mee te nemen, waaronder spuiten. Daarmee liep ik de trappen op. Ik wilde niet opvallen, daarom was ik niet met de lift gegaan. Een paar trappen waren niet zo erg, het was juist wel goed voor je lichaam. Ik opende de deur en keek even rond op de gang, om zeker te weten dat er niemand was. Ik zag alleen een schim verderop. Het kon niet anders dan dat het Cameron was. Ik liep voorzichtig naar hem toe, voor het geval dat hij iemand anders was. Dan was ik er gewoon bij en dat wilde ik niet. Gelukkig was het echt Cameron. "Hee." Ik keek nog eens goed om me heen en duwde de deur voorzichtig open. Het had wel iets spannends. Het mocht allemaal niet, maar dat maakte het juist wel leuk. Ik wilde Cameron helpen, maar ik wilde echt niet gepakt worden. Daarom moest het allemaal een beetje voorzichtiger. "Oké we kunnen naar binnen." Ik liep al naar binnen en trok het jasje dat ik aan had uit, zodat ik uit de binnen zakken de spuiten kon halen. "Ik heb besloten dat we niet in jouw angsten gaan, maar in de mijne. Dan hoef je niet zo zeer bezig te zijn met de angst zelf, maar meer met de oplossing." Het drijfzand werd dan alleen iets anders, maar dat kon hij vast wel aan. Het was niet zo dat hij ook bang was voor Jamy of één van de andere angsten die ik had, dat kon ik me gewoon niet voorstellen. "Ik wil dat jij de oplossingen bedenkt. In dit angstenlandschap, is iedereen wakker, dus we kunnen hier makkelijk door heen gaan en ondertussen bewust met elkaar praten." In een gewone angst had ik namelijk echt niet door gehad of Cameron echt was of gewoon bij de angst hoorde. Dan was het gewoon anders geweest. Dit kon makkelijk! Ik wist niet wat ik morgen met Uriah zou gaan doen, maar dat was weer iets voor morgen. Ik wilde hier nu eens goed doorheen komen en het leek me dat Cameron het op deze manier het beste zou leren? Ik was ook geen leraar of wat dan ook en ik moest ook gewoon wat proberen. Misschien dat ik alles alsnog om moest gooien. 

Cameron.

Eigenlijk wist Lotus al veel te veel van me. De meesten hier noemden me gewoon Cam, omdat dat de naam was geweest die ik door had gegeven toen ik was gesprongen. Het was makkelijker geweest, het klonk korter en daardoor was het volgens mij ook wat meer Dauntless. Het klonk nou niet behoorlijk angstaanjagend. Aan de andere kant, Lotus klonk ook niet echt heel eng. Ze kon echter behoorlijk eng zijn! Ze was heel erg sterk, nog altijd sterker dan dat ik was, maar dat was ook niet zo gek. Ik was hier pas een paar weken, zij al haar hele leven. Ze wist precies hoe ze om moest gaan met dingen en ze had al zoveel getraind in haar leven dat het ook nog wel even zou duren voordat ik haar in zou halen. Mijn naam was echter niet het enige wat ze wist. Ze had zelfs mijn ouders ontmoet! Dat had ik ook gewild, ik wist eigenlijk niet eens meer waarom. Het had me gewoon een goed idee geleken toen, maar nu wist ik het eigenlijk niet meer zo zeker. Misschien had ik wel te veel weggegeven. Aan de andere kant, ze wist ook dat ik Divergent was. Heel veel geheimen waren er niet meer voor haar. Ik keek op toen ik voetstappen hoorden van iemand, maar gelukkig was het Lotus. Ze nam dit duidelijk serieus, anders was ze wel met de lift gegaan, maar dat trok natuurlijk de aandacht. ‘Hé,’ begroette ik haar zacht en ik volgde haar de kamer in. Hier was het eigenlijk nog meer hetzelfde. Weer meer verf op de muur, maar het was hier lichter, door al het glas boven ons. Ik keek nog eens goed om me heen en naam de ruimte in me op. Het was toch vreemd dat we hier door mijn angst zouden gaan? Al vond ik het sowieso vreemd dat ik het ene moment in een kamer kon zijn en het volgende moment niet. ‘Je wilt door jouw angsten gaan?’ vroeg ik verbaasd. Dat was nou niet iets wat ik had verwacht! Het klonk wel logisch. Als ik in haar angsten zou zitten, dan zou ik niet zo snel bang zijn en sneller met een oplossing kunnen komen, maar volgens mij wilde Lotus helemaal niemand in haar angsten hebben? Ik wist dat we ooit een keer door een ansgtenlandschap moesten gaan van een begeleider, maar Lotus wilde dat niet, net zoals Eric en voor. Dus dat Lotus het nu wel wilde doen, was ergens best speciaal, toch? Ik had het in ieder geval niet verwacht. Ik knikte. Iedereen was dus wakker, dus Lotus wist ook dat het niet echt was. ‘Maar als dit niet echt is, en iedereen weet het, waarom moet ik dan nog oefenen? Zijn mijn reacties op de angsten dan echt zo vreemd?’ Iedereen wist het toch? Als iedereen zich bewust was van dat het niet echt was, dan leek het in mijn ogen een stuk makkelijker om gewoon ergens in te springen, omdat je wist dat er toch niks zou gebeuren! Of het was niet iets wat een Dauntless hoorde te doen. Dauntless-leden waren dapper, deinsden nergens voor terug. Als ze zouden moeten vechten, dan zouden ze dat doen. Als ze op een hoge brug zouden staan, dan zouden ze er overheen moeten, Een Dauntless gaf niet op, dat had Eric al heel erg vaak geroepen. Vooral tijdens het vechten. Toen hadden we niet op mogen geven, we hadden maar door moeten gaan, ondanks dat het pijn had gedaan. Misschien moest ik die woorden in mijn achterhoofd proberen te houden tijdens de angsten, in de hoop dat het iets zou helpen. ‘Maar het klinkt als een goed idee.’ Het was wel een goed idee, dus ik kon er maar beter mee akkoord gaan, toch? Hoe eerder we zouden kunnen beginnen, hoe beter. 

Lotus.
Ik kon nu niet meer terug. Ik had gezegd dat ik zou gaan helpen en daar was ik nu ook al deels mee bezig. Het geheim moest ik voor me houden, niemand mocht het weten. Ze konden niet dood gaan. Ik moest ze beschermen, die taak lag nu deels op mijn schouders. Zelf hadden ze er natuurlijk ook een aandeel in. Ze moesten hun mond dichthouden. Ze hadden elkaar nu om mee te praten, als ze dat echt zo graag wilden. Daardoor begrepen ze elkaar toch ook weer een klein beetje beter. Volgens mij waren ze allebei anders. Cameron had immers drie facties en Uriah maar twee. Ik wist ook niet hoe dat kon, maar het bleek dat er verschillende soorten Divergents waren. Mensen uit Erudite zouden dat vast heel erg interessant vinden, maar voor mij was dat niet echt heel boeiend. Wat maakte het me ook uit? Twee of drie facties. Desnoods had hij ze alle vijf. Ik knikte, hij was ook verbaasd dat ik door mijn angsten heen wilde en daar was ik zelf ook nog wel een beetje verbaasd over. Het was beter, dat had ik mezelf al een paar keer gezegd en ik vertrouwde hem. Zo goed als in ieder geval. Hij wist al genoeg over me en hoe ik me bij dingen voelde. Ik knikte "Ja, ze kloppen gewoon niet, dus daar moeten we iets aan doen. Zelfs in het angstenlandschap zal ik niet van de brug afspringen." Dat was gewoon eng! Ik was niet bang voor hoogtes, maar ik kon wel inzien dat het behoorlijk eng was. Gewoon het idee dat je naar beneden kon vallen. Dat was toch ook eng, als je ineens je nek kon breken! Dat was echt vreselijk. "Oké. Dan doen we het zo. Ik doe niets, jij denkt na over hoe het zou moeten en daarna voeren we het op die manier uit, om te kijken hoe dat gaat. Laat me alsjeblieft niet te lang wachten." Sommige angsten wilde ik ook liever niet in zitten. Toch moest het nu wel weer en Cameron moest toch wel weten dat ik er niet heel erg veel zin in had. Dat had ik ook echt niet! Ik vond het helemaal niets, maar het was gewoon het beste! Ik zette de machine zo klaar, dat we beiden in het angstenlandschap konden. "Oké. Kom hier." Ik pakte de spuit en zette zelf een stap naar hem toe. Ik legde mijn hand onder zijn kin, zodat ik zijn gezicht een beetje kon bewegen en ik met mijn andere hand hem de spuit kon geven. Ik pakte de andere voor mezelf en stak die in mijn hals. Het was geen geweldig gevoel, maar ik vond het fijner als ik het zelf deed dan dat iemand anders het deed. Ik was er niet bang voor, maar je wist nooit precies of diegene het wel goed deed of dat hij misschien helemaal verkeerd had geprikt. Ik wachtte totdat de ruimte om ons heen verdween. Wat snel gebeurde. Het was al snel helemaal zwart. Niet veel later werd ik wakker op de plek waar ik altijd als eerste wakker werd. Mijn oude slaapkamer bij mijn ouders in het appartement. Ik drukte mezelf omhoog, iets wat niet ging. Natuurlijk niet, want mijn benen hielpen niet mee! Ik keek om me heen, op zoek naar Cameron. Hij moest hier ergens zijn. Het waren mijn angsten, dus ik had eigenlijk geen idee of hij op het moment ook niets kon voelen in zijn benen of niet. Ik was één keer mee gegaan in iemand anders angst en dat was bij Amar en dat was een angst geweest voor publiekelijk spreken, dus er hadden gewoon veel mensen om ons heen gestaan. Ik wist echt niet of Cameron ook niets kon voelen of niet. "Kun je lopen?" vroeg ik zachtjes.