Forum

Mijn ogen gleden over de verschillende schermen die een stad weergaven. Ik bevond me in de controlekamer van een organisatie waar mijn ouders al jaren voor hadden gewerkt. Jarenlang hadden zij zich ingezet voor de doeleinden, namelijk om de ultieme kernwapens te ontwerpen en dan ook te fabriceren. Iets wat noodzakelijk was geweest, sinds de wereld in een kernwapenoorlog was beland, een aantal maanden geleden. Jammer genoeg waren er altijd mensen die ergens tegen moesten zijn, hun eigen belangen boven die van de wereld stelden, waardoor mijn ouders hun leven hadden op moeten offeren om hun eigen werk te beschermen.  Omdat ik hun enige zoon was én veel verstand had van waar ze mee bezig waren geweest, hadden ze mij aangenomen en mocht ik me nu bezighouden met het nieuwste project: een raket die één hele vlakte ter grote van twee steden weg zou kunnen vagen, maar geruisloos. Er zou geen grote ontploffing zijn. Daardoor zou een aanval genadeloos zijn, zou niemand het door hebben. Het was een wapen waar al een hoop landen interesse in hadden getoond.

De stad op de schermen was een spookstad, eentje die al leeg stond sinds het begin van de oorlog. Mensen waren gevlucht, geëvacueerd. Doordat de stad leegstond, was het een perfecte plek om het nieuwe wapen uit te testen. Er zouden geen mensen in de buurt zijn en we zouden kunnen zien wat het zou doen. We konden de wapens niet zomaar op de markt brengen, ze doorverkopen. Als ze niet goed waren getest en niet dienden waarvoor ze nodig waren, dan zou niemand er veel goeds aan hebben.

Ik had de poot van mijn bril tussen mijn lippen geklemd en ik keek bedenkelijk naar de verschillende schermen. Het was een spookstad en volgens onze gegevens was er in maanden al niet meer geweest, maar we wilden er ook zeker van zijn dat er echt niemand in de buurt was. Dat we niemand zouden raken met het wapen dat we er op af zouden sturen, want dat was niet de bedoeling.

‘Elix?’ Een oudere vrouw kwam op me afgelopen. Ik haalde snel de bril uit mijn mond en schoof hem weer op mijn hoofd. ‘Ja?’

‘Zijn er nog mensen in de stad?’ Ze knikte naar de schermen en mijn blauwe ogen gleden er weer heen, waarna ik mijn hoofd schudde. ‘Voor zover ik gezien heb niet nee, mevrouw.’

‘Weet je het zeker?’ Haar vraag had een scherpe toon.

‘Ja, ik weet het zeker,’ zei ik en ik wees naar de schermen. ‘Ik heb nergens een teken van leven gezien. Er is niemand.’

‘Goed. Dan geef ik door dat de raket klaar kan worden gemaakt voor de lancering en dat de test uit kunnen voeren,’ Ze gaf me nog een knikje, waarna ze wegliep. Zelf draaide ik me weer naar de schermen. Dit was de eerste test die ik mee zou maken en ik was benieuwd naar hoe het zou gaan. Mijn ouders hadden er wel over verteld, maar het met eigen ogen zien zou toch een heel ander gevoel geven.

Ik geloofde dat degene met de sterkste kernwapens zouden winnen. Dat de landen die de beste, snelste en meest efficiënte wapens, uiteindelijk uit de oorlog zouden komen als overwinnaars, overlevers. Er waren mensen die het er niet mee eens waren, die dachten dat de kernwapens het einde van de wereld zouden worden. Onze organisatie zorgde er voor dat als je niet met ons was, je niet tegen ons kon zijn. We hadden niks aan de mensen die in protest gingen. Als we ze uit de weg ruimden, dan was dat weer één zorg minder. De wereld had al genoeg aan haar hoofd, er hoefden nog niet een hoop sukkels rond te lopen op de aarde.

Ik was nooit mee geweest op een patrouille door een stad, maar ik wist wel hoe het ging. Ik had het gezien, wederom om de schermen. Ik had gezien hoe grote wagens door de stad bulderden, mensen controleerden. Vaak werd er maar één simpele vraag gesteeld. De meeste mensen waren zo slim om te antwoorden dat ze voor de kernwapens waren, maar dat betekende niet dat we ze altijd geloofden. De mensen waar we aan twijfelden, namen we hier mee naar toe en hier werden hun motieven getest. Wat hadden veel technologie, veel apparatuur waarmee we dingen konden bereiken die een paar jaar geleden niet mogelijk waren geweest. Zo hadden we betrouwbare leugendectoren, konden we zelfs in iemand zijn of haar hersenen kijken als het nodig was. Als we er achter kwamen dat we hier iemand hadden die tegen ons was, dan werden er straffen uitgedeeld. Zware straffen. Straffen waardoor de indringers zouden willen dat ze dood waren geweest voordat ze hier waren gekomen.

Plotseling vingen mijn ogen verandering op het scherm. Het scherm waarop de lanceringsruimte te zien was, was leeg. De raket was vertrokken. Ik keek naar de andere schermen en al snel zag ik de raket verschijnen. De raket ging met zoveel snelheid dat het maar enkele seconden duurde om kleine afstanden te bereiken. De spookstad lag op ongeveer vijftig kilometer afstand, wat betekende dat hij er zo zou moeten zijn.

Ik zag iets vanuit  mijn ooghoeken bewegen en mijn ogen werden groter toen ik een meisje in beeld zag komen. Klein, tenger, maar ze was er wel!

‘Stop, stop! Er is iemand in de stad!’ riep ik en ik rende naar de anderen die in de kamer zaten. ‘Stop de raket, er is iemand!’ Al was het al te laat. De raket had zijn doelwit gevonden en was terecht gekomen in één van de straten. Giftige, groene rook dwelde op uit het mechanisme  en bedekte verschillende schermen, waardoor niets meer te zien was.

‘Wat is er gebeurd? Hoe is ze daar gekomen?’ riep één van de observators. Ik slikte en stak mijn handen op. Ik wist het zelf ook niet! Het ene moment was de stad leeg geweest, zoals ik ook had gemeld, het volgende moment had ik opeens iemand rond zien lopen en nu was het te laat!

‘Elix zei dat de kust veilig was!’

‘Dat was het ook!’ riep ik snel en ik gebaarde naar de schermen. ‘Ik zag niets, er was niemand! Ze kwam opeens uit het niets in beeld! Ik weet niet hoe ze daar is gekomen, wat er is gebeurd, maar ze is daar nu wel!’ Dat betekende dat ze het waarschijnlijk niet zou overleven. De kernwapens waren dodelijk, konden steden binnen minuten uitroeien. Dat was juist de reden waarom ze zo gewild waren. Waarom welk land ze in hun arsenaal wilde hebben nu de oorlog echt uitgebroken was, landen elkaar aanvielen. Elk groot land had al een verzameling van de kernwapens, maar ook de kleine wapens deden mee. Dit specifieke kernwapen was echter op aanvraag gemaakt voor Rusland.

Een vrouw, dezelfde vrouw die eerst bij mij was gekomen, liep naar de schermen en keek naar het meisje, dat proestend en kuchend op de grond terecht was gekomen. Haar kleine lichaam was omhuld met groene rook . Ik wist zeker dat ze het niet meer zou halen.

‘Er is niets meer wat we kunnen doen, behalve haar daar weg te halen. Het is onmogelijk dat ze het gaat overleven, maar we kunnen haar lichaam daar niet laten liggen.’ Niet omdat het beter zou zijn voor het meisje, maar omdat het de aandacht zou kunnen trekken van eventuele dieren, of zelfs mensen. Dan zou de spookstad weer vol raken, wat betekende dat ze een waardevolle testplek zouden moeten opgeven.

Ik knikte en liep naar de intercom. Mijn vinger drukte de rode knop in en ik boog me naar de microfoon. ‘Stuur één vrachtwagen naar de spookstad en zoek naar een klein meisje. Ze heeft witte haren en ze ligt op de hoek van Charles street en Second street,’ meldde ik.

Ik zuchtte en keek naar het scherm, waar het meisje nu roerloos op de grond lag. Het was onmogelijk dat ze nog niet dood was. Het kon niet anders. De giftige rook zou een einde aan haar maken, want dat was immers de bedoeling. Het moest hele steden wegvegen en ondanks dat het ook handig was om het op mensen te testen, was dat vandaag niet de bedoeling geweest.

In totaal had het twee uur geduurd voordat ik bericht had gekregen dat het meisje was gevonden. Ze hadden de straten af moeten zoeken en ondanks dat ik haar exacte locatie had gegeven, hadden ze meteen de hele stad gecontroleerd, voor het geval ik nog meer over het hoofd had gezien. Dat had ik niet! Ik was er zeker van geweest dat ik niets had gezien, dat er geen enkel mens meer was geweest. In de twee uur dat ik daar had gezeten, had ik een preek gekregen over mijn onvoorzichtigheid. Over dat ik, als zoon van mijn ouders, beter zou moeten zijn. Uiteindelijk hadden ze me laten gaan en toen ik net buiten de kamer was geweest, had ik gehoord dat het meisje was gevonden. Er was echter iets vreemds. Ze was niet dood. De apparatuur in de wagen had een hartslag gehoord, een sterke hartslag. Alsof ze sliep, maar dat was onmogelijk! Niemand hoorde een kernwapen zoals deze te overleven.

De meeste observators en professors hadden zich verplaatst naar een vergaderzaal. Nu iedereen wist dat dit meisje, wie het ook was, nog leefde, vormde ze een probleem. Zeker als ze wakker zou worden. Dus zou er moeten worden besloten wat er met haar zou gebeuren.

‘Ik zeg dat we haar alsnog doden,’ sprak een man.

‘Ben je gek? Ze is de eerste die het heeft overleefd! We moeten weten hoe dat komt, waarom het wapen niet schadelijk is, zoals het hoort te zijn,’ sprak een vrouw hem tegen. Zelf bemoeide ik me er niet mee. Ze zouden toch niet naar me luisteren. Ik was het echter wel eens met de vrouw. Ze had het overleefd. Daar was een reden voor. Daarbij, wie weet wat voor effecten het kernapen dan wél had op haar, nu ze niet dood was. Het was de moeite waard om er achter te komen, toch?

Mijn vingers speelden met mijn bril. Ik liet hem ronddraaien tussen mijn handen, terwijl ik mijn oren gespitst hield en de rest van het gesprek volgde.

‘Ik stel voor dat we haar opsluiten in een beveiligde cel, eentje waar we haar kunnen observeren. We kunnen verschillende tests op haar uitvoeren, misschien wel kijken naar haar genen en of daar iets in zit waardoor ze het heeft overleefd, of dat het ligt aan ons wapen.’

‘Maar wie gaat er op haar letten dan? We hebben geen tijd om een kind in de gaten te houden! We zouden het wapen moeten veranderen. Rusland wil het wapen snel, heel snel en nu hebben we niets.’ Dat was de eerste man, die al had geopperd om haar gewoon dood te maken.

‘Wie kan er beter letten op een kind, dan een kind?’ stelde een vrouw voor en plotseling voelde ik alle ogen op mij gericht.