Forum

In stilte zat het meisje in de koets, met haar bruingroene ogen gericht op de grond. Het voortuig hobbelde zachtjes over de zandweg, waar ze al zeker een paar uur over reden. Ze had landschappen zien veranderen. Bomen waren veranderd naar struiken, gras naar rivieren en er waren zelfs rotsen en bergen voorbij gekomen. Het was een lange reis en het begon ook echt een tol te eisen bij Jillayne, maar ze deed haar best om de gapen te onderdrukken en niet toe te geven aan het rustgevende gehobbel van het voertuig. Vooral niet nu ze in de verte al de muren van een kasteel kon onderscheiden. Dat betekende dat ze er al bijna zouden zijn. Niet dat dat betekende dat ze rust zou krijgen. Sterker nog, het zou allemaal pas beginnen als ze bij het kasteel aan zouden komen.

Links van haar zat een roodharig meisje. Eentje die een compleet ander leven had dan zijzelf, en toch maakten ze deel uit van elkaars leven. Naast Jillayne zat Arriana, degene voor wie ze werkte. Op haar vijftiende was ze al begonnen met werken voor de familie van adel, wat nu al zes jaar lang was. Ze was begonnen als een gewoon dienstmeisje. Het soort dat het zilver moest poetsen, de gangen moest schrobben en de was moest doen. Langzaam maar zeker had ze zichzelf omhoog kunnen werken tot de bediende van de prinses, waardoor ze nooit meer van haar zijde week. Tenminste, zo goed als. Dat was ook de reden dat ze samen in een koets zaten en de ouders van Arriana in de koets voor hen reden.

De lange reis was niet voor niets. Weken geleden had de vader van Arriana een brief ontvangen van de familie die momenteel over het land regeerde, met een voorstel om hun eerstgeboren, en enige, zoon uit te huwelijken aan hun dochter. Jillayne had niet veel meegekregen van wat het allemaal in had gehouden, maar ze wist wel dat het verenigen van de twee families voor een groot voordeel zou zorgen, zeker voor de familie van Arriana.

‘Ik denk dat we er bijna zijn,’ meldde ze zacht en ze schraapte haar keel. Dit zou de eerste keer zijn dat Arriana en de prins elkaar zouden zien. Zij, en Jillayne, hadden enkel verhalen gehoord over de jongeman. Over de daden die hij had verricht, maar ook over wat er was gebeurd met zijn vader. Jillayne had medelijden met de jongeman, omdat ze wist hoe het was om een ouder te verliezen. Of in haar geval, beide ouders. Ze was er ondertussen aan gewend, maar dat maakte het voor haar niet veel makkelijker.

De koets kwam eindelijk tot stilstand en Jillayne keek uit het raam, om te zien waar ze waren. Ze stonden op het binnenhof, dat als een soort vierkant om hen heen was gevormd. In het midden stond een grote fontein, waar het water zachtjes van kletterde. Vanuit hier zag ze net de andere koets, waar de ouders van Arriana al uit waren gestapt. Met een lichtte glimlach richtte ze zich op het meisje naast haar en ze knikte naar de deur. Het was tijd om uit te stappen.

Nerveus. Dat was het woord wat de hele ochtend al door het hoofd van Achlys spookte. Hij was het eens geweest met het idee, dat zijn raadsheer had geopperd, maar op dit moment was hij daar niet meer zo zeker van. Wat zou er gebeuren als hij met iemand zou trouwen, iemand uit één van de drie machtige families in het land. Hij was dan wel de prins, of eigenlijk al de nieuwe koning, maar twee families samen te brengen, klonk opeens een stuk moeilijker en uitdagender dan dat het was, ondanks dat de raadsheer hem precies uit had gelegd waarom dit moest gebeuren, waarom het eigenlijk van belang was dit huwelijk zou gaan gebeuren. Hij wist het echter niet meer. Wat als hij Arriana niet leuk zou vinden, wat als ze elkaar totaal niet zouden liggen? Zelfs dan zouden ze nog met elkaar moeten trouwen.

Ongeveer twee maanden geleden was zijn vader overleden, wat betekende dat het land zonder koning was komen te zitten. Hij, als enige opvolger van de troon, had de taak gekregen om zijn vader op te volgen. Het enige probleem was dat hij daar nog niet op had gerekend en daarom had hij, met zijn zesentwintig jaar, nog lang niet de ervaring en wijsheid die zijn vader had gehad. De raadsheer probeerde hem zo goed mogelijk te adviseren en te helpen en het huwelijk was één van zijn ideeën geweest. Een koning met een koningin kreeg immers meer aanzien én het was ook nog eens goed voor het land waar ze in leefden. Het samenbrengen van zijn familie en die van Arriana, zou er voor zorgen dat de twee families nog machtiger zouden worden en samen, in vrede, zouden kunnen regeren.

Hij bevond zich in de bibliotheek, samen met Aidan. Voor zover hij wist, was de jongen er altijd al geweest, al vanaf dat ze klein waren geweest. Ze waren vrienden, broers in zijn ogen. Aidan was echter niet zijn broer als het ging om bloed en daarom kwam hij ook niet in aanraking voor de troon. Hij werd wel opgeleid voor de taak van de raadsheer, wat Achlys waardeerde. Dat betekende dat hij iemand naast zich zou hebben wie hem zou begrijpen, wie wist hoe hij dacht en waarom hij op een bepaalde manier handelde.

‘Ik kan niet geloven dat dit echt gaat gebeuren,’ verzuchtte hij, terwijl hij heen en weer liep. ‘Wat als we elkaar echt niet liggen? Ik weet niet eens hoe ze er uit ziet, wat ze leuk vindt. Ik weet helemaal niets.’ Hij had zijn best gedaan om het allemaal zo goed mogelijk te regelen voor vandaag. Na de aankomst zouden Arriana, haar ouders en het personeel dat ze mee hadden genomen, tijd hebben om op te frissen. Vervolgens zou er een groot diner zijn en in de avond zou hij tijd met Arriana door kunnen brengen. Daar was hij waarschijnlijk nog het meest nerveus voor.

Eén van zijn bedienden liep de bibliotheek binnen en kuchte, zodat hij de aandacht trok van de twee jongens. ‘Arriana en haar familie zijn aangekomen, meneer. Ze zullen naar de welkomsthal worden begeleid.’

 Achlys knikte en bedankte de man voor de mededeling. Zijn ogen vonden die van Aidan en hij haalde diep adem. ‘Op hoog van zegen.’

Het zou een sprookjeshuwelijk moeten worden, wist Jillayne. Ondanks dat de twee elkaar nog niet hadden gezien, stond het huwelijk al vast en van wat ze had gehoord in de gangen van hun eigen paleis, was dat de meeste voorbereidingen al waren getroffen. Een jurk, de plek, een groot feest. Het was allemaal al gepland en het zou alleen nog uit moeten worden gevoerd. Stiekem was Jillayne jaloers op het idee. Niet dat ze met iemand wilde trouwen die ze niet kende, en hij hoefde ook echt geen prins te zijn, maar het trouwen leuk haar wel heel erg mooi. Ze leefde al jaren in de voetsporen van de prinses, deed alles om haar en haar familie te dienen. Ondanks dat ze nooit had geklaagd over haar baantje, vroeg ze zich vaak af hoe het zou zijn als zij voor één dag een prinses zou mogen zijn. Als ze prachtige jurken aan zou mogen, mee mocht gaan naar feesten en diners, misschien wel dansen met een leuke man. Het waren allemaal dromen, die niet zo snel uit zouden komen. Daar was ze zich volledig van bewust, maar een droom was een droom omdat het niet iets te onwerkelijk was, toch?

Er bestond een grote kans dat dit ook haar thuis zou worden, als ze bij de prinses zou blijven. Ze hoopte dat dit wel het geval was, aangezien zij en Arriana een speciale band hadden samen. Ze was nu al zes jaar lang bij het meisje en ondanks dat ze niets meer was dan een bediende, voelde ze zich niet zo. De prinses voelde zich bij haar op haar gemak, ze konden het over dingen hebben die de prinses niet eens zou mogen bespreken als haar ouders in de buurt waren. Die band mocht niet verloren gaan, maar ze zou ook kunnen begrijpen dat prins Achlys zijn eigen personeel had en daar zijn voorkeur had liggen. Dat zou niet zo vreemd zijn, aangezien ze al vaak genoeg mee had gemaakt dat één van de personeelsleden ontrouw was geweest aan de koning en koningin. Als zij de prins was, zou ze ook niet zo snel mensen in haar kasteel laten, wie ze nauwelijks zou kennen. Zij was immers ook niet zomaar het kasteel van de koning en koningin binnen gekomen. Ze hadden dan wel hulp nodig gehad, maar ze hadden echt niet ieder meisje naar binnen gelaten die aan had geklopt. Sterker nog, ze had vaak moeten bewijzen dat ze dit werk oprecht deed en geen spionne was, want ook dat was iets wat kon gebeuren en dat hield iedereen goed in zijn, of haar, achterhoofd.

Ze volgde de prinses uit de koets en ze keek nieuwsgierig om haar heen. Ze was het kasteel gewend waar ze werkte, maar ook dit kasteel was werkelijk prachtig. Dit was alleen nog maar het binnenhof, wat natuurlijk ook bedoeld was om die indruk te wekken, maar dat maakte haar op dit moment niets uit. Als dit er al zo mooi uit zag, dan zag het kasteel er van binnen vast nog veel mooier uit. Ze werd echter al snel uit haar verwondering getrokken, door de koetsier die haar naam riep en ze haastte zich dan ook naar de achterkant van de koets, waar ze de bagage van de prinses aannam.

‘Welkom, welkom,’ zei een mannelijke stem en Jillayne keek over haar schouder. Ze zag een wat oudere man op het gezelschap aflopen en hij maakte een sierlijke buiging. ‘Prins Achlyn zal jullie verwelkomen over enkele minuten. Alstublieft, kom binnen.’ De man glimlachte en gebaarde met zijn armen naar de imposante ingang. ‘Mijn naam is trouwens Carswell, ik ben de raadsheer.’ Nadat de man zich voor had gesteld, wachtte hij beleefd tot de koning en koningin naar binnen waren gelopen, met daarachter de prinses. Als laatste volgde Jillayne en de rest van het personeel. Ze kwamen tot stilstand in de grote hal, waar ze waarschijnlijk de prins zouden zien. Haar ogen zochten de prinses en ze glimlachte bemoedigend. Ze wist dat Arriane zou hopen dat niet alleen het huwelijk, maar ook dit een sprookje zou worden. Dat zij en de prins meteen verliefd op elkaar zouden worden en dat ze een geweldig leven tegemoet zou gaan. Iets wat Jillayne ook hoopte voor haar, want ze gunde de prinses een goede man, eentje die voor haar zou zorgen. 

Het was nog een hele troost dat Aidan er bij zou blijven, dat hij hem zou steunen voor de komende paar uur. Ze hadden het al vaak over deze dag gehad, natuurlijk ook over de prinses. Ze werd aangeprezen als een mooi meisje, met een blanke, leliewitte huid en rode haren. Blauwe ogen die je deden denken aan zeeën en rivieren. Op papier had het allemaal mooi geklonken, maar Achlys wist ook niet in hoeverre hij de brief van de koning had kunnen vertrouwen. Hij had het meisje nog nooit gezien, hij had geen idee hoe ze eruit zag en ondanks dat er een beschrijving was gegeven, wist hij het nog steeds niet. Wie zei dat haar rode haren geen wilde bos krullen was, die alle kanten op stonden? Of dat haar blanke huid was bedolven onder de mee-eters? Haar vader en moeder hadden haar natuurlijk aan willen prijzen, haar aantrekkelijk willen maken voor hem, maar hij wist niet hoever ze er mee waren gegaan. Wie weet hadden ze de woorden wel mooier laten klinken dan dat ze echt waren, al hoopte hij er natuurlijk niet op. Hij hoopte oprecht dat het een mooi, vriendelijk meisje zou zijn, waar hij misschien wel verliefd op zou kunnen worden. Iemand waarmee hij een fijn leven tegemoet zou gaan, want dat was wel wat hij wilde. Hij wilde geen arrogante snol, die zich beter zou voelen dan dat hij was. Op dit moment zou hij dat ook helemaal niet kunnen gebruiken.

De jonge prins keek met opgetrokken wenkbrauwen naar zijn vriend, wie ondanks de grap bemoedigend naar hem lachte. Hij wilde antwoorden dat er meer schuilde achter iemand en dat het uiterlijk niet alles was, maar hij hoopte ook dat het meisje oprecht mooi was en dat hij niet tegenover iemand zou staan die vreselijk uit haar mond stonk en er onverzorgd uitzag. Daar zou hij dan de rest van zijn leven mee moeten doorbrengen. Dat was vooral hetgeen waarom hij zo nerveus was. Dat hij de rest van zijn leven met iemand door zou moeten brengen, iemand wie hij vanavond al ten huwelijk zou moeten vragen, al stond het huwelijk al zo goed als vast. Hij kende haar niet, hij wist niet hoe ze in elkaar zat en toch moesten ze trouwen. Hij wist dat hij het deed voor het land, voor zijn vader. Aan dat idee probeerde hij zich ook vast te houden, terwijl hij samen met Aidan naar de hal liep.

In de hal stond Carnswell, zijn raadsheer, al klaar, met niet veel verderop het gezelschap van de koning en de koningin, met uiteraard de roodharige prinses. Achlys wilde het niet laten lijken alsof hij haar meteen bekeek, want dat was uiterst onbeleefd, maar terwijl hij naar de familie toeliep, kreeg hij een steeds beter zich op het meisje en hij gaf, met wat opluchting, toe dat ze er inderdaad prachtig uitzag. Door de groene jurk kwamen haar lichaam en huid perfect naar voren, samen met haar rode haren. Al waren die hem sowieso al opgevallen toen hij de hal binnen was gelopen. De kleur knalde iedereen in de hal waarschijnlijk tegemoet.

Achlys kwam tot stilstand voor de familie, plaatste één hand voor zijn middel en legde de ander op zijn rug, waarna hij een buiging voor hen maakte. ‘Koning, koningin,’ sprak hij en hij keek naar de twee op. Vervolgens gleden zijn ogen naar het roodharige meisje en maakte hij opnieuw een buiging. ‘Prinses, welkom. Ik hoop dat jullie een prettige reis hebben gehad en dat jullie het naar jullie zin zullen hebben tijdens dit verblijf.’ Hij glimlachte zo vriendelijk mogelijk.

‘Als jullie willen, is er nu tijd om bij te komen van de lange reis,’ meldde zijn raadsheer, wie naar voren was gestapt. ‘Onze lakeien zullen jullie begeleiden naar jullie verblijven. Eenmaal daar zullen wij jullie de rust gunnen. Rond klokslag zes uur zal het diner beginnen. Tot die tijd kunnen jullie uitrusten. Als jullie iets nodig hebben, er hangen bellen in de kamers. Eén trek aan het touwtje is voldoende om ons te laten weten wat er aan de hand is en dan zal er zo snel mogelijk iemand komen.’

 Achlys knikte instemmend en hij keek naar de prinses. ‘Ik hoop jullie om zes uur bij het diner te zien.’

Als Jillayne hier echt zou komen te wonen, zou ze hier zichzelf wegwijs moeten maken en snel ook, zeker als de prinses iets wilde hebben. Al had de prins hier ook bedienden, maar in haar ogen was het nog altijd haar taak om Arriane te bedienen en haar te helpen. Ze hadden best vaak diepe gesprekken gehad, ook over het huwelijk. Iets wat niet eens toe was gestaan. Toen ze was begonnen met haar werk, hadden ze haar heel duidelijk gemaakt dat ze de prinses, of wie dan ook, niet aan had mogen spreken. Nu waren de twee meisjes echter zo vaak alleen dat het er van was gekomen zonder dat ze het echt door had gehad. Daardoor beschouwde ze de prinses wel als een vriendin, hoe vreemd het misschien ook klonk dat iemand zoals zij, een simpel meisje, bevriend kon zijn met iemand die zoveel aanzien en allure had. Niet dat ze de prinses nog zo zag, niet echt tenminste. Ze kende de nette kant van het meisje, zoals ze zich nu gedroeg voor de prins en zijn raadsheer, maar ze kende ook de vrolijke kant, als ze bijvoorbeeld samen door de tuin hadden gewandeld, iets waarvan ze wist dat Arriane er dol op was en zij moest er bij blijven, om de parasol hoog te houden. De bleke huid van de prinses mocht immers niet verbranden. Dat zou zonde zijn. De bleke huid straalde juist iets uit, het straalde uit dat je genoeg geld had om er voor te zorgen dat de zon je niets deed.

Haar ogen gleden nogmaals rond de hal en ze probeerde het allemaal in zich op te nemen, net zoals de twee jongens die hen waren komen vergezellen. Al snel werd duidelijk wie de prins was, maar juist daardoor vroeg ze zich af wie de jongen was die naast hem stond. Misschien een jongere broer, maar voor zover zij had geweten, was Achlys de enige zoon geweest, waardoor hij de troon wel had moeten bestijgen. Daarbij leken de jongens ook totaal niet op elkaar, waardoor die logica haast niet kon kloppen en daarom schudde ze, bijna onzichtbaar, haar hoofd. Wie de andere, knappe, jongeman ook was, ze zou het vanzelf leren. Net zoals dat ze een hoop had geleerd in de tijd dat ze voor de prinses en haar familie had gewerkt. Ze zou vanzelf de namen leren, net zoals de gebruiken die de prins hier hanteerde.

Plotseling voelde ze twee ogen op haar rusten en ze zag de dat de tweede jongen haar kant op keek. Snel keek ze weg en zocht ze naar de prinses, wie nog steeds de zaal leek te bewonderen. Ze haastte zich naar het meisje om nog verdere blikken van de jongeman te ontwijken. Ze had geen idee waarom hij naar had gekeken, wat haar boeiend genoeg maakte om ook maar even aandacht aan haar te besteden. Ze was het niet gewend, zeker niet als de prinses in de buurt was. Dan ging automatisch alle aandacht naar haar en daar was Jillayne wel tevreden mee.

‘Prinses?’ het meisje glimlachte en knikte naar één van de mannelijke bediendes van de prins, die al klaar stond om hen naar het verblijf van de prinses te brengen. Samen met Arriane volgde ze de bediende trappen op en de gangen in. Alles was imposant. De planten die er stonden, de schilderijen die aan de wanden hingen, de kleden op de vloer. Ze probeerde alles in zich op te nemen, totdat ze stil stonden voor één van de deuren, vermoedelijk waar de prinses zou verblijven.

‘De prins heeft deze kamer nog speciaal voor u laten renoveren, prinses. Tevens heeft het een uitzicht op de tuin, omdat hij vermoedde dat u wel zou willen genieten van de bloemen en de bomen die er staan. De kamer heeft twee delen. Een slaapgedeelte en een badkamer, ’ vertelde de bediende, waarna zijn blik op Jillayne viel. ‘Uw kamer is aan het einde van de gang, de laatste deur aan de rechterkant.’

Jillayne knikte en bedankte de man zachtjes, wie daarna de deur voor haar en de prinses opende. Jillayne liep naar binnen en legde de tassen die ze bij zich had, op de grote bank die er stond. ‘Wil je dat ik begin met uitpakken?’ vroeg ze aan Arriane. Nu de bediende weer weg was, hoefde de hele formaliteit ook niet meer. 

De prinses leek het hier mooi te vinden, iets wat Achlys liet glimlachen. Hij was blij dat ze het hier mooi vond, omdat dit haar thuis zou worden voor de komende jaren. Hij wilde wel dat ze zich thuis zou voelen en dat was ook de reden dat hij de kamer opnieuw had laten renoveren. Hij had geprobeerd om de mooiste stoffen te verwerken in de kamer en hij had geweten dat het meisje hield van planten, bloemen en dat soort dingen, dus hij had ook geprobeerd om een paar bossen bloemen in de kamer terug te laten komen. Hij wilde niet dat ze het idee had dat ze hier te gast was. Dit zou ook haar huis worden, hun huis. Dus ze moest hier ook rond kunnen lopen, met het idee dat ze hier echt zou kunnen wonen. Daarom had haar verblijf ook een uitzicht op de tuinen. Hij wilde haar vanavond daar mee naartoe nemen, tevens omdat ook hij het de mooiste plek van het kasteel vond. Al was er één plekje waar hij nog meer van kon genieten en dat was de torenkamer. Het was een plek waar hij vroeger vaak met Aidan was gekomen, als ze samen hadden gespeeld. Nu kwam hij er voornamelijk om uit te kijken over het land en na te denken over bepaalde dingen. Iets wat hij de laatste tijd vaak had moeten doen en het was zelfs een keer voorgekomen dat Cornswell hem daar vandaan had moeten plukken, omdat hij er te lang had gezeten.

Zelf maakte hij ook nog een buiging richting de prinses, wie daarna vertrok met zijn personeel en dat van haar, het jonge meisje dat waarschijnlijk haar bediende was. Met een lichte glimlach op zijn gezicht keek hij haar na. Stiekem was hij nieuwsgierig naar hoe ze vanavond aan het diner zou verschijnen. Of haar rode haren op zouden worden gestoken, en welke jurk ze zou dragen. Ze bleef een prachtige verschijning, daar hadden haar ouders niet over gelogen. Hij hoopte dat hij haar niet teleurstelde. Dat ze niet had verwacht dat hij er heel anders uit had gezien. Hij wist van zichzelf ook wel dat hij niet de meest lelijke man was die er rondliep, maar wie weet had de prinses wel meer van hem verwacht.  Hij had eigenlijk geen idee van hoe Cornswell hem had beschreven in de brieven naar de koning.

‘U heeft een prachtige dochter,’ mekte hij op tegen de koning en koningin. ‘Ik ben vereerd dat ik met haar mag trouwen.’ In zekere zin was hij dat ook wel, maar het bleef een vreemd iets. Hij had niet het gevoel dat hij verliefd op haar was, of dat hij dat kon worden. Ze was een mooi meisje en ze had een prachtige stem om naar te luisteren, maar ze had niet meteen iets met hem gedaan. Het was niet alsof ze als enigen in de kamer waren geweest en hij zich had gerealiseerd hoe geweldig de prinses was. Misschien dat het nog zou komen, daar kon hij nu ook niets over zeggen.

‘Ik ga er vanuit dat je haar goed zult behandelen,’ begon de koning, wie voor Achlys was komen staan. ‘En uiteraard dat dit een goed huwelijk wordt. Het is een uitstekend idee om onze families te verenigen.’

‘Dat was het idee van Cornswell,’ bekende Achlys eerlijk en hij gebaarde naar de oudere man. Hij was al de raadsheer geweest van zijn vader en daarom had de prins er alle vertrouwen in dat hij ook nu het goede advies had gegeven, door te komen met het idee om met de prinses te trouwen.  Tot nu toe had hij er vertrouwen in dat het ook echt een goed idee was.

‘Uiteraard.’ De koning knikte. ‘Als u me nu excuseert, dan zullen mijn vrouw en ik ons klaarmaken voor het diner. Tot vanavond.’

 Achlys knikte en wenste de twee voor nu een fijn verblijf en hij hoopte dat ze even uit zouden kunnen rusten voordat het diner zou plaatsvinden. De twee verdwenen met hun eigen bediendes richting hun verblijven, wat er voor zorgde dat Achlys achterbleef met Aidan en Cornswell. De jongeman draaide zich om en keek naar de twee. ‘Je hebt geen woord teveel gezegd, Cornswell. Ze is prachtig.’ Al was dat ook het enige wat hij nu over haar te zeggen had. 

Dit was nog lang niet alles wat de prinses mee had genomen. Enkel wat zij had kunnen dragen. Er waren nog veel meer koffers met jurken en sierraden en er zouden er nog veel meer komen, als ze hier eenmaal zou gaan wonen. Zelf had Jillayne niet veel meer dan een bescheiden koffer meegenomen, waarvan ze hoopte dat die op haar kamer zou worden gezet. Ze had de kleding waar ze in werkte en nog een paar andere gewaden, maar meer ook niet en eigenlijk had ze ook niet meer nodig. Al droomde ze er stiekem wel van om zoveel jurken te hebben als de prinses. Ze had er heel erg vaak naar gekeken, wat ook haast niet anders kon als ze Arriana moest helpen met het aankleden, aangezien de jurken ook echt een hel waren om aan te trekken, maar stiekem hoopte ze er op dat ze ooit ook een prachtige jurk aan zou mogen. Niet dat het ooit zou gebeuren, maar dat was een deel van haar wanhopige, niet te verwezenlijken droom. Ze wist dat het nooit zou gebeuren, maar als ze alleen was met al die jurken, dan werd ze er stiekem heel hebberig van. Ze zou er nooit zomaar een aan trekken, dan zou ze waarschijnlijk ontslagen was, en ze wilde ook niet overkomen als een jaloers en hebberig meisje, zeker niet bij haar vriendin.

Jillayne begon aan de eerste koffer en haalde de spullen eruit, die ze vervolgens opborg. Het was iets wat ze gewend was om te doen en ze wist dat Arriana waarschijnlijk mee zou helpen. Ze was misschien een prinses en ze zou altijd de beleefde, net opgeleide prinses blijven, maar dat betekende niet dat Jillayne niet met haar om kon gaan als ieder ander persoon. Op dit moment merkte ze ook dat de hele statige houding van Arriana weg was gevallen, wat betekende dat ze ieder moment te horen zou krijgen wat ze nou echt van dit alles dacht, maar vooral van de prins. Stiekem was ze daar nieuwsgierig naar. De jongeman had er niet verkeerd uitgezien en het was haar duidelijk geworden dat hij ook echt zijn best had gedaan om het Arriana naar haar zin te maken, maar ze had ook aan haar vriend kunnen zien dat het haar niet echt imponeerde, maar juist eerder een beetje kwetste. Ondertussen kende ze haar wel zo goed dat ze ongeveer in kon schatten wat ze dacht. Er waren zes jaar voorbij gegaan en ondanks dat het meisje een hele goede actrice was, wist ze precies wanneer er iets aan de hand was.

‘Prins Achlys lijkt een aardige jongeman?’ zei ze met een lichte glimlach en ze draaide zich om naar de prinses, die op haar bed zat. ‘En zeer aantrekkelijk, als ik het mag zeggen.’ Al moest ze toegeven dat ook de andere jongen er niet verkeerd uit had gezien. Ze had niet verwacht dat hij naar haar had gekeken en ze wist ook niet wat ze er van moest denken. Het was niet iets wat gebruikelijk was geweest en daarom had ze zich ook geen houding kunnen geven toen het was gebeurd en had ze zich maar snel gehaast naar Arriana.

‘Wil je een jurk uitkiezen voor vanavond?’ vroeg ze, in de hoop dat ze het meisje er iets mee op kon vrolijken. Zelf liep Jillayne naar één van de vasen met bloemen en zo voorzichtig mogelijk plukte ze een paar bloemen van de stengel. Ze liep naar het bed en nam plaats naar de prinses. ‘Misschien kunnen we de bloemen verwerken in je haar?’ stelde ze voor en ze hield de bloemen bij het gezicht van de prinses. ‘Dat ziet er vast mooi uit.’ Al zag de prinses er altijd mooi uit. Ze had een bijzonder uiterlijk, met haar blauwe ogen en haar rode haren. Zelf vond Jillayne dat ze een vrij standaard uiterlijk had. Bruingroene, nietszeggende ogen en lichtbruine haren. Niet echt iets speciaals.

Achlys knikte langzaam. Het was inderdaad geen slechte partij voor hem en hij wist waarvoor hij dit deed. De andere familie in het land, ook een zeer rijke, wist wat er was gebeurd als alleenstaande koning was hij een stuk kwetsbaarder. Hij was nog onervaren, wist niet hoe hij moest regeren voor een land. Hij had versterking nodig en hij wist dat hij die konden vinden bij Arriana en haar familie. Het huwelijk was nooit uit liefde ontstaan, maar hij hoopte wel dat het uiteindelijk zou gebeuren. Jammer genoeg sprak het meisje hem nog niet op die manier aan, hoe graag hij dat ook wilde. Zeker toen Cornswell nog eens goed benadrukte dat dit belangrijk was en dat hij verwachtte van de jongen prins dat hij zijn best zou doen om het meisje haar het hof te maken, om haar te laten zien dat hij haar hier graag had. Iets wat hij uiteraard ook zou doen, want dat was op dit moment zijn taak. Hij zou zich niet als een verschrikkelijk iemand moeten gedragen tegenover haar, waardoor ze misschien van gedachten zou kunnen veranderen. Hij wist niet of dat iets uit zou maken voor de hele regeling. Misschien wilden haar ouders wel dat ze alsnog met hem zou trouwen, maar ze zouden wel voor de rest van hun leven samen moeten blijven en dat wilde hij liever niet doen in een eeuwige, pijnlijke stilte. ‘Ik zal uiteraard mijn best doen om haar het hof te maken, Cornswell. Ik zou me gedragen.’ Iets wat niet moeilijk moest zijn, na alle regels en etiketten die hij had geleerd.

Hij excuseerde de oudere man en keek hem na. Het was eigenlijk alles wat hij nog van zijn vader over had, naast de ongelooflijk zware taak die hij nu had gekregen. Hij vroeg zich af of zijn vader had gedacht dat hij dit aan kon, op één van zijn laatste momenten. Zou hij aan zijn zoon hebben gedacht, had hij er vertrouwen in gehad dat hij het land in goede handen achter zou laten? Het waren vragen waar hij nooit meer een antwoord op zou kunnen krijgen. Hij had alleen de woorden die Cornswell hem toesprak en dat was dat zijn vader “vast” vertrouwen in hem had, maar juist dat woord zat hem niet lekker. Hij zou het nooit zeker weten. Hij zou nooit meer met zijn vader kunnen praten, hem om advies kunnen vragen. Daarvoor had hij natuurlijk ook een raadsheer, maar dat betekende niet dat het hem makkelijker werd gemaakt. Hij vond het nog steeds verschrikkelijk, maar op dit moment moest hij zich meer zorgen maken om de prinses die nu in zijn paleis leegde en met wie hij zou moeten trouwen.

Hij zag de blik van zijn beste vriend, waarvan hij meteen wist wat het betekende. Hij wilde weten hoe hij over de hele situatie dacht, wat hij van de prinses vond en wat er kon gebeuren. Hij kende de jongen ondertussen goed genoeg om te weten wat die blik betekende. Hij had het jaren geleden al uitgevogeld, maar dat ging ook niet anders, omdat Aidan altijd in de buurt was geweest. Hij was misschien niet zijn echte broer. Sterker nog, hij was de zoon van de derde familie, maar dat was juist de reden dat ze hem hierheen hadden gehaald. Achlys was toen nog te jong geweest om zich er iets van te kunnen herinneren. In zijn ogen had altijd als een broer gehad en dat idee was ook nooit veranderd, ondanks de informatie dat het niet zijn biologische broer was.

‘Ze ziet er inderdaad mooi uit?’ zei hij wat weifelend, niet goed wetend wat hij nu precies moest zeggen. ‘Maar ze trekt me niet aan? Ik had ook geen idee wat ik had moeten verwachten. Ze valt niet tegen, absoluut niet, maar ik weet niet of ik haar ooit als meer kan zien dan een verplicht iets?’ Als hij het zo zei, klonk het wel heel gemeen. 

Jillayne trok een bedenkelijk gezicht. Ze vond het zelf niet vreemd dat het de prinses niet veel deed. Het was ook allemaal een rare situatie. Ze had opeens met iemand moeten trouwen. Iemand die ze niet eens had gekend. Misschien dat de twee elkaar ooit een feest hadden ontmoet, in een ver verleden, maar meer dan dat zou er vast nooit zijn geweest en daarom was het nu behoorlijk vreemd dat de twee zouden moeten trouwen. Het ging puur om de politiek en niet uit liefde. Iets waar het juist om hoorde te gaan bij een huwelijk, vond Jillayne. Niet dat ze er zelf heel erg verstand van had. Sterker nog, ze was nooit op een huwelijksfeest geweest, maar ze wist wel dat het ging om en verbintenis tussen twee mensen. Dat die twee mensen voor de rest van hun leven bij elkaar zouden blijven en dat er wel degelijk gevoelens moesten spelen, om dat uit te kunnen houden. Bij elkaar blijven was een uitdaging en als ze keek naar de paar getrouwde mensen die ze kende, zag ze ook dat het niet makkelijk was om als een getrouwd stel samen te wonen. ‘Nee, het is niet vreemd. Sterker nog, ik begrijp het heel erg goed. Je hebt geen weet van wie hij precies is en daar moet je straks de rest van je leven mee doorbrengen…’ stelde ze haar vriendin gerust. Tenminste, ze hoopte dat ze dat deed en dat ze het nu niet erger maakte.

Ze knikte toen Arrianna zich richtte op de jurk en ze liep al terug naar de koffers waar een paar jurken in zaten. Ze maakte de grote koffer open, maar stopte midden in haar handeling toen ze de woorden van haar vriend hoorde. De koffer klapte weer dicht en met grote ogen staarde ze naar de prinses. ‘I-ik mag mee?’ vroeg ze verbaasd. Mocht ze echt een jurk uitkiezen en met de prinses mee naar het feest? Hoefde ze niet de hele avond in haar kamer te blijven? Dat was wel wat Arriana net had gezegd en aan de ondeugende glans in haar ogen, leek ze het ook echt te menen. ‘Ik zou heel erg graag mee willen!’ Ze probeerde haar blijheid een beetje te bedwingen, maar alleen het idee al dat ook zij in een prachtige jurk de dansvloer op zou mogen, was iets wat haar zo vrolijk maakte dat ze wel op haar vriend af kon lopen om haar te knuffelen.

‘Denk je echt dat ze dat toelaten?’ vroeg ze, doelend op de ouders van Arriana. Normaal gesproken mocht ze nooit mee naar een feest en als ze al mee was, dan stond ze vaak in een hoekje toe te kijken hoe het er allemaal aan toe ging en wat er gebeurde. Nooit had ze écht meegenomen, maar daar zou vanavond blijkbaar verandering in komen. De reden die Arriana opperde, klonk heel erg logisch. Er was sowieso weinig wat ze een prinses konden weigeren, zeker nu ze een grote stap nam voor haar familie en het land waar ze in woonden.

‘Het lijkt me echt geweldig om een feest mee te maken,’ verzuchtte ze met een dromerige glimlach. Opnieuw opende ze de koffer en ze haalde de verschillende jurken van de prinses er uit. Dit was nog lang niet alles wat ze in haar bezit had, maar het waren wel de meest mooie jurken en natuurlijk hadden ze er ook op gelet dat ze een paar jurken mee zouden nemen voor het feest, zodat Arriana daar nog de keuze in had. Ze streek zachtjes met haar vingers langs de verschillende stoffen en ze keek glimlachend om naar haar vriendin. ‘Welke wil jij?’ Ondanks dat ze haar net aan had geboden om mee te gaan en ook een jurk ui te kiezen, wilde ze Arriana wel als eerste laten kiezen. Het waren immers haar jurken en ze wilde er niet één uitkiezen die de prinses toevallig aan wilde.

Achlys volgde zijn vriend en dacht ondertussen na over zijn woorden. Misschien had hij gelijk. Misschien zouden ze vanzelf wel vrienden kunnen worden. Iets wat hij nog wel verwachtte, of waar hij in ieder geval op hoopte. Stel dat ze elkaar helemaal niet zouden liggen. Dat zou er voor zorgen dat ze hele ongemakkelijke stiltes zouden krijgen en zo zou hij dan altijd moeten leven. Misschien hadden ze wel een paar dingen gemeen en zouden ze daar over kunnen praten. Het was vast een kwestie van tijd tot ze iets zouden vinden wat ze allebei leuk, of interessant vonden. Vrienden was in ieder geval altijd beter dan een verplichting, zoals Aidan al had gezegd, en hij hoopte dat ze ook echt vrienden zouden kunnen worden. Als het meer zou zijn dan alleen dat, dan zou dat natuurlijk heel mooi zijn, maar misschien zouden ze eerst moeten beginnen met vrienden. Dat zou voor hem al genoeg zijn, maar wie weet dat ze in de toekomst nog meer naar elkaar toe zouden kunnen groeien, op een manier waar hij nu nog niet aan wilde denken. Hij zag zichzelf nog niet zo snel intiem worden met het meisje, maar elke relatie had ruimte nodig om te groeien.

‘Wie weet wat de avond brengt.’ Achlys haalde zijn schouders op en stopte met lopen voor het schilderij van zijn ouders, waar een zwarte, doorschijnende doek over was geplaatst, nu ook de koning was overleden. ‘Daarbij, mijn ouders waren ook aan elkaar uitgehuwelijkt en uiteindelijk zijn ook zij verliefd op elkaar geworden,’ sprak hij zacht. Zijn vader had het verhaal hem vaak genoeg verteld. Over hoe hij zijn moeder voor de eerste keer had gezien en hoe hij verliefd op haar was geworden. Dat was vrij snel gegaan, liefde op het eerste gezicht zelfs. Dat had zijn vader hem tenminste altijd verteld. Hij wist niet of het ook echt zo was en of dat fenomeen wel echt bestond. Wie weet hadden mensen wel iets nodig om in te geloven, verlangden ze naar iets waarvan ze hoopten dat het zou gebeuren. Hij wist het niet, maar wel wist hij dat mensen naar elkaar konden groeien en daar was hij het bewijs van. Anders was hij hier vast nooit geweest. Al kon de raadsheer behoorlijk overtuigend zijn en wie weet had zijn vader wel een troonopvolger gewild. Dat wist hij niet precies, maar hij geloofde liever dat zijn ouders toen al gevoelens voor elkaar hadden gehad.

‘Misschien heeft de avond ook nog iets leuks voor jou in petto,’ zei Achlys met een lichte glimlach en hij gaf zijn vriend een klein duwtje tegen de schouder. Aidan had niemand op het oog en meestal bemoeide Achlys zich ook niet met het liefdesleven van de jongen, of waar het dan op moest lijken, maar er zouden vanavond een hoop mensen komen voor het diner en het feest dat erna zou volgen, dus ook een hoop jongedames en wie weet dat zijn vriend dan eindelijk iemand zou vinden waar hij voor zou kunnen vallen. Misschien was dat ook wel teveel gevraagd. Hij kon immers niet verwachten dat de jongen daar klaar voor was, zeker niet als hij zelf nog niet eens klaar was voor de grote stap die hij nu verplicht werd te nemen. ‘Als je je maar gaat gedragen als een echte heer voor mijn gasten.’ Niet dat Aidan dat nooit deed, sterker nog, hij wist precies hoe hij zich moest gedragen op dit soort feesten. Soms zelfs beter dan Achlys en nu al helemaal, nu hij meer was dan een prins én Arriana moest vergezellen. Het was immers hun feest. Dat betekende dat ze sowieso het bal zouden moeten openen met hun eerste dans, wat ook echt hun eerste dans zou zijn. Hij had geen idee hoe het meisje bewoog, maar hij zou het dan allemaal vanzelf moeten laten gaan. Een andere oplossing was er niet. 

Die avond kan Jillayne nauwelijks geloven dat het plan echt had gewerkt. Dat Arriana haar ouders zo ver had kunnen krijgen dat ze mee had gemogen naar het feest, maar ook dat ze nu gehuld was in een prachtige, lichtgroene stof. De jurk was een stuk simpeler dan die van de prinses zelf, maar hij was nog steeds prachtig en ze voelde zich zelf toch ook wel een beetje een prinses, toen ze in de spiegel had gekeken. De rok liep in verschillende lagen naar beneden en haar schouders waren bloot, doordat de jurk omhoog werd gehouden door haar armen. Ze had haar bruine haren snel door geborsteld, nadat ze het uit de gebruikelijke knot had gehaald. Nu vielen haar lichtbruine haren in golven over haar schouders en rug en was ze er klaar voor om de grote zaal binnen te lopen, samen met de prinses, wie er overigens ook prachtig uitzag, als ze het zelf mocht zeggen. Zoals beloofd had ze de bloemen in de rode, opgestoken haren van haar vriendin gewerkt en de jurk paste haar perfect. Ondanks dat het meisje niet specifiek haar best had gedaan voor de prins, vond ze wel dat Arriana er echt mooi uitzag, mooier dan dat ze er tot nu toe uit had gezien op feesten, vond Jillayne.

‘Ik hoop dat het een leuke avond gaat woorden,’ sprak Jillayne met een glimlach en ze keek opzij naar haar vriendin, terwijl ze naar de grote balzaal liepen. Ze wist dat Arriana een groot deel van de avond bij de prins zou zijn en ondanks dat ze haar ouders had beloofd om dichtbij de prinses te blijven, zou ze de twee ook hun privacy moeten gunnen, zodat ze elkaar zouden kunnen leren kennen. Dat zou er voor zorgen dat ze in haar eentje in de grote zaal zou staan. Ze wist niet wat ze zou doen. Waarschijnlijk rondlopen, misschien iets proeven van de hapjes, maar meer dan dat zou ze niet doen. Ze kon niet zomaar iemand aanspreken, zeker niet omdat ze hier helemaal niemand kende. In haar eentje dansen was nou ook niet het beste idee, dus uiteindelijk zou ze alsnog een rustige avond hebben, maar dat betekende niet dat ze niet zou genieten van de kans die Arriana haar had gegeven, want ze was haar vriendin er heel erg dankbaar voor. Alleen al het aantrekken van de jurk had als een soort wonder gevoeld en ze kon nog steeds niet geloven dat ze nu in diezelfde jurk op weg was naar een groot feest.

Ze kwamen aan in de grote zaal en Jillayne kwam tot stilstand. Met grote ogen keek ze naar de mooie versiersels die aan de wanden hingen, het orkest dat speelde en het grote aantal mensen dat al aan het dansen was op de dansvloer. Ze had de dansen wel eens gezien, maar ze wist dat ze het nooit na zou kunnen doen. Dansen vergde een bepaalde techniek en ze wist hoeveel lessen haar vriendin had gehad om het allemaal onder de knie te krijgen, dus zij zou het nooit kunnen. Niet dat ze verwachtte dat iemand haar ten dans zou vragen. Ze bleef enkel de bediende van de prinses. Geen van de jongemannen die hier te gast waren, zouden naar haar omkijken en als ze dat wel zouden doen, dan zouden ze niet veel aan haar hebben als het ging om geld en politieke redenen. Ze was niet een invloedrijk iemand, of lid van een rijke familie.

‘Het ziet er echt prachtig uit,’ fluisterde ze stilletjes. De prins en zijn personeel hadden zich duidelijk overtroffen. Het zag er allemaal tot in de puntjes verzorgd uit, wat natuurlijk ook wel moest voor een groot feest zoals wat er nu voor haar ogen afspeelde. Een eindje verderop zag ze de prins en zijn raadsheer staan, samen met de jongen die er vanmiddag ook bij was geweest. Ze legde haar hand voorzichtig op de rug van Arriane en knikte naar het drietal. ‘Ik denk dat je hem moet begroeten.’

Het diner was iets wat ongemakkelijk geweest. Natuurlijk had Achlys zijn best gedaan om een gesprek te beginnen met het meisje, maar het was lastig geweest waar iedereen bij was geweest en ze had ook nog eens aan de andere kant van de tafel gezeten. Daarom hoopte hij dat hij vanavond, tijdens het echte feest, meer tijd met haar door kon brengen en met haar kon praten, zodat ze elkaar nog enigszins konden leren kennen voordat hij door zijn knieën zou gaan en haar om haar hand zou vragen. Hij zou in ieder geval een paar dingen van haar willen weten. Hij wilde weten wat zij hier zelf van vond, maar ook wat de dingen waren waar ze echt van kon genieten, of waar ze misschien wel een hekel aan had. De enige manier waarop hij daar achter zou kunnen komen, was door met haar te praten. Iets wat hij ook wel van plan was. Na de eerste dans zou hij haar meenemen naar de tuinen, waar het een stuk rustiger zou zijn. Dan zouden ze een momentje kunnen nemen om samen te praten en elkaar wat beter te leren kennen, voordat hij haar uiteindelijk de ring aan zou bieden. Het was de ring van zijn moeder, die zijn vader weer van zijn moeder had gekregen en zo zat de ring al jaren in zijn familie.

Hij stond al een tijdje met Aidan en Cornswell in de zaal, waar hij een hoop gasten al had begroet. De meesten hadden hem nieuwsgierig gevraagd naar de prinses en waar ze op dit moment was. Achlys had hen enkel verteld dat ze snel zou komen en dat ze dan het bal officieel zouden openen. Er waren al gasten aan het dansen en Achlys vond het leuk om te zien hoe iedereen zo vrolijk en zorgeloos op de dansvloer kon staan. Ondertussen hield hij zijn ogen strak gericht op de ingang van de zaal, hopend dat Arriana snel zou komen. Hij zag haar al verschijnen, met haar bediende aan haar zijde. Hij had zich laten informeren dat ook zij het feest bij zou wonen, als wens van de prinses en dat was iets wat hij niet af had mogen slaan. Dat had hij ook niet gedaan, maar Cornswell had hem nog duidelijk laten weten dat hij elke wens van het meisje zou moeten respecteren, als hij wilde dat het goed zou komen met dit huwelijk. Daarnaast begreep hij ook wel dat de prinses iemand in de buurt wilde hebben die ze goed kende, wie ze vertrouwde. Hij vroeg zich alleen wel af of ze haar bediende ook mee zou nemen als ze bijvoorbeeld naar de tuinen zouden gaan. Want hij had eigenlijk gehoopt op een momentje alleen met haar.

 ‘Kom op, ga naar haar toe,’ spoorde Cornswell hem aan en Achlys knikte snel. Hij streek met zijn handen over het jasje dat hij aan had en liep vervolgens naar het gezelschap van de twee dames, wie er beide oogverblindend uitzagen. Hij had de bediende van het meisje nauwelijks opgemerkt in de middag, een bediende hoorde eigenlijk ook niet op te vallen, maar dat deed ze nu wel en hij moest toegeven dat ze er prachtig uit zag, ondanks dat ze naast de prinses stond, wie er ook geweldig uitzag in de lichtblauwe jurk en met de bloemen in haar rode haren. Hij maakte een kleine buiging voor de twee en glimlachte vriendelijk naar Arriana. ‘Goedenavond. Jullie zien er beide beeldschoon uit,’ complimenteerde hij de twee. Vervolgens stak hij zijn hand uit naar Arriana. ‘Mag ik deze dans? Het is de bedoeling dat we samen het bal openen,’ legde hij uit. Hij wist niet of iemand haar dat had verteld. Hij gokte van wel. Cornswell ging over die zaken en als er iemand was die dit soort dingen goed kon regelen, dan was het zijn raadsheer wel.

Jilayne was de feesten van de koningin en koning gewend, maar ze moest toegeven dat dit feest nog imposanter en mooier was. Misschien kwam het ook omdat ze nooit écht een feest mee had gemaakt, maar wel genoeg voorbereidingen. Ze had vaak geïnformeerd bij de prinses hoe het feest precies was geweest en wat er was gebeurd. Nu zou ze het zelf een keer mee kunnen maken en dat maakte al een hoop goed, zelfs als ze alleen maar zou toekijken hoe het feest voor haar afspeelde. Dat ze hier in een jurk stond, met haar haren los en een beetje opgemaakt, vond ze al heel wat. Nog steeds was het ongelooflijk dat ze zo rond mocht lopen, maar ze was blij dat Arriana haar ouders zo ver had gekregen, ondanks dat ze lang niet de hele avond bij de prinses in de buurt zou kunnen blijven, zeker niet als de prins haar alleen zou willen spreken. Dan was het vast niet de bedoeling dat ze mee zou gaan. Iets waar Arriana, volgens Jillayne, wel op hoopte. Het leek haar zelf ook heel erg eng om bij iemand in de buurt te zijn die je niet eens kende, zeker als je wist dat je met diegene zou moeten trouwen.

Zelf ging ze ook door haar knieën toen de prins, samen met zijn raadsheer en de andere jongen, voor hen stond. Beiden zagen ze er koninklijk uit, al zag ze wel meteen dat de prins zijn kleding nog een stuk luxer was, wat haast moest betekenen dat de tweede jongen minder belangrijk was, maar dat kon nog net zo goed betekenen dat hij een jongere prins was. Zo was hij haar echter niet aangekondigd, dus ze had geen weet van wie de jongen precies was. Ondanks dat zijn kleding er wat minder uitzag dan dat van de prins, zag hij er nog steeds heel erg knap uit en daarom keurden haar bleke wangen ook rood toen hij haar verwelkomde. Ze was niet gewend dat iemand zo tegen haar sprak, omdat niemand tegen haar hoorde te spreken. Ze was enkel een bediende en niet meer dan dat. Ze wist niet of de jongeman het wist dat ze enkel een bediende was. Over het algemeen besteedden mensen geen aandacht aan haar en daarom had het best gekund dat hij haar vanmiddag niet eens had gezien, waardoor de jongeman nu niet wist wie ze precies was.

‘Dankuwel,’ fluisterde ze zacht en ze knikte de jongeman toe. Ze had geen idee of ze nu verder een gesprek moest aanknopen, of dat ze hem enkel had moeten bedanken en vervolgens weer weg zou moeten gaan, maar de prinses was ondertussen vetrokken met de prins en stond al klaar op de dansvloer, dus ze kon nu ook niet naar haar vriendin om dit moment te ontvluchten. Ze had geen idee hoe ze zich op een feest moest gedragen en nu ze voor iemand stond, sloeg de paniek wel een klein beetje toe. Ze had veel beter wat dingen aan Arriana kunnen vragen, want zij was hier de expert in.

‘De zaal ziet er echt prachtig uit,’ merkte ze op en ze wendde haar gezicht snel af, wat nu kon omdat ze over de zaal praatte en de versieringen die er hingen. Ze meende het wel. De zaal was werkelijk waar prachtig aangekleed, net zoals het verblijf van de prinses. De prins had duidelijk een gevoel voor dit soort dingen, tenzij hij het niet zelf uit had gekozen. Ze wist niet hoe dat precies in zijn werk ging in dit paleis. Daar zou ze vanzelf wel achter komen, hoopte ze. Haar blik gleed naar de prins en prinses en ze knikte in hun richting. ‘Zij trouwens ook.’ Ondanks dat ze wist hoe haar vriendin hier over dacht, vond ze wel dat de twee een mooi koppel vormden samen.

Ieder ander in de zaal zou waarschijnlijk met een jaloerse blik naar prins Achlys kijken, omdat hij een prachtige prinses aan zijn zijde had, met wie hij ieder moment zou kunnen dansen. Misschien dat ze wel dachten hoe blij en gelukkig hij wel niet zou moeten zijn, dat hij met iemand zoals zij zou trouwen, maar hij wist niet of hij dat ook echt was. Natuurlijk verbaasde ze hem wederom met haar schoonheid en daar zou het ook echt niet aan liggen, maar aan alleen de schoonheid zou hij weinig hebben in de rest van zijn leven. Schoonheid was uiteindelijk hetgeen wat zou vervagen. Het innerlijk zou nooit echt kunnen veranderen en daarom vond hij dat ook één van de belangrijkere dingen. Hij was nieuwsgierig naar het meisje dat nu tegenover hem stond en een lichte buiging voor hem maakte. Ze leek beleefd, wat ze hoorde te zijn. Ze kende de gebruikelijke regels en ze gedroeg zich voorbeeldig, zoals een prinses dat zou moeten doen, maar hij wilde weten wat er achter die hele poppenkast van regels en etiketten zat en hij hoopte dat hij daar vanavond achter zou kunnen komen, nadat ze hadden gedanst.

Ook hij maakte een nette buiging voor het meisje en hij zette vervolgens een stap naar haar toe. Hij nam één van haar handen vast en plaatste zijn andere hand rond haar middel. Hij had vroeger al lessen gehad in het dansen. Zijn moeder was vaak degene geweest die met hem mee was gekomen en met hem had gedanst, zodat hij het had kunnen leren. Ze had vaak moeten lachen om zijn belachelijke houding, want hij had er een hekel aan gehad om zo rechtop te moeten staan en met haar te moeten dansen. Aidan had het misschien ook gemoeten, maar daar hadden ze veel minder streng op gelet dan bij Achlys. Hij had een paar keer per week op de dansvloer moeten staan, moeten oefenen op het dansen met zijn moeder. Iets wat haast onmogelijk was geweest toen hij nog kleiner was geweest dan zijzelf. Later was het beter gegaan en ondertussen was hij een natuurtalent in het dansen. Hij wist precies wanneer hij moest beginnen en hoe hij iemand moest leiden. Arriana was niet het eerste meisje met wie hij ooit had moeten dansen. In zijn zesentwintig jaar als prins zijnde had hij al veel verschillende feesten meegemaakt en had hij ook vaak genoeg met meisjes moeten dansen.

De muziek werd opnieuw ingezet en langzaam begon Achlys te dansen. Zijn ogen vonden de blauwe ogen van de prinses en hij glimlachte vriendelijk. Ze was oprecht een mooi meisje, maar dat was wel het enige wat hem tot nu toe op was gevallen. Hij wist dat ze hem een compliment had gegeven in de middag, maar meer dan dat was er niet en hij wist ook niet of er meer zou zijn. Niet dat hij haar al bestempeld had als iemand zonder inhoud, want die was er vast wel. Hij zou er alleen nog achter moeten komen. Dat was nu echter een beetje ongemakkelijk, nu iedereen naar hen keek. Zij waren de aankomende koning en koningin van dit land en dit was de eerste avond waarop ze samen zouden worden gezien. De eerste avond waarin ze zich bekend maakten als een paar. Na de dans zouden mensen op hun af kunnen komen en hen kunnen feliciteren met het aankomende huwelijk. Dat hadden ze net ook gedaan, maar nu was de prinses er ook bij.

 ‘Wat vind je van de kamer?’ vroeg hij nieuwsgierig, maar wel zacht genoeg. De mensen om hen heen hoefden het immers niet te horen. Daarbij wilde hij wel weten wat ze er van had gevonden en of ze tevreden was met waar ze zou mogen verblijven voor de komende paar dagen. ‘Is alles naar wens? Als dat niet het geval is, dan kan ik dat zo laten aanpassen.’