Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Heart of the matter

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:

Gideon Waterloo ~ 18

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Ik: Kathrine Ashmore || In mensen jaren 18|| vampier
(Oh, en Kathrine wordt op z'n Engels uitgesproken)

Mijn stukje komt hieronder.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Kathrine.

Ik loop door de stad heen, opzoek naar iemand die ik kan bijten. Ik heb zo'n honger en ik moet mezelf ook gewoon voeden, net als de mensen, alleen doe ik dat met bloed. Ik eet ook gewoon voedsel, daar niet van. Maar zonder bloed kan ik als vampier niet overleven en dan droog ik uit. Ondanks ik al een aantal eeuwen leef wil het niet zeggen dat ik dood wel. Integendeel, ik wil het liefst zo lang mogelijk blijven leven en een vampier is onsterfelijk. Natuurlijk als iemand mijn hart doorboort met een houten staak ben ik er ook geweest, of als iemand me in brand steekt. Maar dat gebeurd niet zo snel aangezien de mensen niet echt van het bestaan van vampieren afweten en als ze er van zouden afweten, kan ik ze nog altijd dwingen om het te vergeten, als ze natuurlijk geen verbena in hun systeem hebben. Verbena is een soort drugs achtig iets voor vampiers. We worden er erg zwak van. En als er nu iemand is die verbena in of bij zich heeft, kunnen we die persoon niet bijten of iets dwingen. Dat was de reden dat ik naar deze stad ben gevlucht, de mensen uit mijn vorige stad zijn erachter gekomen dat ik een vampier ben en ze begonnen dus met verbena te drinken en in de leidingen te doen zodat ze extra beschermt zouden zijn. Ik had twee opties, ofwel iedereens bloed uit hun lichaam halen tot dat de verbena uit hun lichaam is ofwel vluchten. Ik koos dus voor de tweede optie, vluchten. Dat gaat het snelste en ze weten niet waar ik heen ben. Ze denken vast dat ik dood ben of zo, en dat werkt natuurlijk in mijn voordeel, dan komen ze ook niet meer achter me aan en ben ik veilig. De mensen hier daarin tegen zijn minder veilig. Elke dag moet ik minstens één keer bloed kunnen drinken en ik als vampier kan nu eenmaal niet stoppen waardoor die persoon 'per ongeluk' dood is. Daarna begraaf ik diegene in het bos of op een andere plaats zodat mijn sporen uitgewist zijn. Zo makkelijk is het. Nu ben ik opnieuw opzoek naar een slachtoffer aangezien ik heel veel honger heb. Ik zoek iemand die niet in de drukte staat. Na een tijdje merkt een jongen me op. Snel, loop ik naar hem toe, niemand heeft gezien dat ik mijn vampier snelheid gebruikt heb aangezien ik dan zo snel ben dat ik bijna onzichtbaar ben. Ik sta achter de jongen en trek hem dan mee naar achteren, een straat in waar niemand is.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Het was al donker buiten. Sinds de moorden die ongeveer twee weken geleden begonnen waren durfden weinigen nog na zonsondergang de deur uit te komen. Het eerste lichaam was ongeveer een week geleden gevonden door een groepje wandelaars. De politie vermoedde dat de dader een of ander wild dier was, een wolf of een beer. Al was het niet de gewoonte van deze dieren om hun prooien te begraven. Later was er nog een tweede lichaam gevonden op een totaal andere plaats. Iedereen was het spoor bijster van deze onbekende moordenaar en mensen werden aangeraden s'nachts hun huis niet meer te verlaten. Bij hun thuis was het ook een vaak besproken onderwerp. Maar Gideon was een jongen die geen gevaar kende, of het juist leuk vond het op te zoeken. Daarbij Pebble, zijn hond snakte ernaar uitgelaten te worden. Het arme dier keek constant naar de deur. Gideon had hem ooit uit het asiel gehaald waar hij af en toe vrijwilligerswerk deed. Zijn ouders wisten van niets en geboden hem dan ook meteen de puppy terug te brengen. Maar de kracht van twee schattige blikken kan zeer overtuigend werken en zolang Gideon hem verzorgt, eten geeft en er mee gaat wandelen mocht hij blijven. Al snel raakte ook de rest van zijn familie aan het diertje gewend.
Hoewel zijn ouders het verboden hadden sloop Gideon via het raam het huis uit. Ze waren vaste slapers en hij had het al wel eerder gedaan zonder betrapt te worden. Pebble stak in zijn rugzak en kwispelde vrolijk toen ze de grond bereikten. "Zin in een wandeling jongen." Het hondje blafte opgewekt.
Er waren wel meerdere mensen die s'nachts nog altijd buiten kwamen. Het nachtleven in hun dorp was eigenlijk best nog wel actief, gezien het gehucht waar ze woonden. Gideon liet Pebble gewoon los lopen. De hond bleef toch altijd in zijn buurt. Ze waren op weg naar het park, op dit uur was dat zo goed als verlaten of enkele zwervers en junkies na. Met zijn handen in zijn zakken en vrolijk fluitend liep Gideon door de nacht. Hij keek even naar de overkant van de straat. Er stond een meisje. Hij had haar hier nog nooit eerder gezien. Veel toeristen kwamen er niet naar hun dorpje. Vriendelijk stak hij zijn hand op als begroeting wanneer hij plots door een onmenselijk kracht een steeg wordt ingetrokken. Pebble volgde zijn geur en begon te blaffen en grommen naar het meisje. "Pebble rustig maar jongen. Ik ben er zeker van dat wie deze vrouw ook is ze zal ons geen kwaad doen." zei Gideon om zijn huisdier gerust te stellen. Toch was het duidelijk dat deze vrouw slechte bedoelingen had. Het was duidelijk leesbaar in haar ogen. Maar Gideon ging altijd van het beste uit. Hij probeerde altijd het beste te zien in mensen. Vaak was dat hem slecht bevallen en hadden mensen hem daarom misbruikt. Toch was het een kwaliteit die hij nog altijd hoog in het vaandel droeg. "Mag ik je alsjeblieft vragen me los te laten." Zijn stem was één en al kalmte. Het was belangrijk dat hij op dit moment koelbloedig bleef.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Kathrine.

Ik lach even sarcastisch als hij vraagt of ik hem los wil laten. Alleen kijkt hij niet zo bang. Maar oké, ik kan hem maar beter dwingen om niet te schreeuwen voor de zekerheid. Ondanks dat hier alleen maar een paar mensen rondlopen wil ik wel zeker zijn dat niemand dit hoort of ziet. Dat is wel het handige aan vampier zijn. Je kan gewoon iemand dwingen om wat te doen. Ik ben nu ook gewoon gratis ingetrokken in een huis. Ik heb de makelaar gewoon gedwongen om me het huis gratis te geven en nu woon ik er. Maar het leven van een vampier is niet zo makkelijk als het lijkt hoor. Het heeft natuurlijk heel wat voordelen, maar nadelen zijn er ook heel veel. Bijvoorbeeld, als er iemand achterkomt dat ik een vampier ben, moet ik vluchten.. Of nog een nadeel, schuldgevoel. Ik had er op het begin erg vaak last van gehad aangezien je als vampier sowieso wel mensen vermoord. Soms is er geen andere keus, en op het begin kon ik het moeilijk aan eigenlijk. Ja wat wil je, een meisje van net achttien jaar oud die opeens mensen vermoord om zelf te kunnen overleven? Maar na al die eeuwen dat ik al een vampier ben, ben ik het al wel gewend geraakt om mensen te vermoorden als het nodig. Ik kijk met doordringende ogen in de ogen van de jongen, 'Beweeg niet, maak geen geluid, schreeuw niet, dit doet maar eventjes pijn', zeg ik dan waarna ik mijn pupillen een soort van kleiner maak. Zo, nu is hij gedwongen en hoort zeker niemand wat er hier gebeurd. Daarna laat ik tanden zichtbaar worden, ik ga met mijn mond wat dichterbij zijn nek en hoor zijn bloed al stromen. Maar dan gebeurd er iets wat ik nog nooit mee heb gemaakt. Het lijkt wel of iets in me me tegenhoudt om hem te bijten, hoe komt dit. Ik verberg mijn vampier tanden dan en haal mijn mond bij zijn nek weg. Ik kijk hem net zoals daarnet doordringbaar in zijn ogen aan om hem te dwingen. 'Ga hier snel weg en vergeet wat er hier gebeurd is. Vergeet dat je me ooit gezien hebt', zeg ik dan.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Gideon was niet van plan te gaan schreeuwen, maar wou op zijn minst proberen op haar in te praten. Het opwekken van medeleven of schuldgevoel vond hij veel effectiever dan het halen van hulp. De crimineel of moordenaar in kwestie zou dan op de vlucht slaan maar gewoon op zoek gaan naar een nieuw slachtoffer. Hij wou bereiken dat hij of zij zou stoppen met zijn of haar illegale activiteiten. Een haast onbereikbaar ideaal, maar Gideon stelde zo vaak veel te hoge doelen voor zichzelf. Het probleem was dat het moment dat ze opnieuw oogcontact maakte en ze hem gebood niet te bewegen en geen geluid te maken hij dit ook werkelijk deed. Zelfs in zijn gedachten leek het hem een goed idee haar bevelen op te volgen. Enkel zijn allerdiepste instincten wouden zich verzetten, maar het haalde niets uit. Hij ziet zijn tanden en kon het haast niet geloven. Tot voorheen waren vampiers enkel wezens geweest die voorkwamen in verhalen en legenden. Hij had nooit één seconde gedacht dat ze ook werkelijk konden bestaan. Als het waar was wat hij over deze wezens van de nacht had gelezen dan zou hij haar volgende maaltijd worden. Haar tanden kwamen dichter bij zijn hals, nog altijd was hij niet in staat te bewegen. Ze voelde haar ademhaling tegen zijn hals maar niet hoe haar tanden hem doorboorde. Hij keek haar verward aan toen bleek dat ze zijn bloed niet ging drinken. Veel tijd was er niet want niet veel later keek ze hem weer doordringend aan. Het enige wat hij zich daarna nog herinnerde was dat hij weer op de straat stond. Pebble liep naast hem. Hij was moe en wou zo snel mogelijk naar huis gaan.
Eenmaal thuis klom hij weer door het raam naar binnen en ging slapen. Hij voelde alsof er iets enorm belangrijk was dat hij vergat, maar hij kon niet plaatsen wat het was.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Kathrine.

Nog steeds een beetje verbaasd van wat er net gebeurde ren ik naar huis toe. Nog nooit heb ik zoiets voorgehad. Normaal gezien kan ik iemand bijten zonder moeite en zonder schuldgevoel of wat dan ook, maar nu, nu lukte het me gewoon niet ondanks zijn bloed echt verrukkelijk rook. Misschien was het wel de onschuldige blik die hij in zijn ogen had? Bang zag hij er niet uit, helemaal niet zelfs. Hij zag er wel een heel klein beetje geschrokken uit toen mijn tanden zichtbaar werden wat natuurlijk te begrijpen is. Als je nog nooit een vampier in het echt gezien hebt in het echt is het redelijk eng. De meeste mensen denken dat vampieren alleen voorkomen in films en verhalen maar dat is dus niet zo. Ze bestaan echt. Ooit vind ik het best leuk dat ik een vampier ben aangezien ik voor eeuwig leef, als er niemand is die een houten staak door mijn hart steekt, me levend verbrand of me onthoofd. Maar dat is nog nooit gebeurd dus ik heb best wel geluk gehad in de afgelopen eeuwen. Er is wel al iemand geweest die me probeerde te vermoorden maar diegene is gefaald en ik was eerder met die persoon te vermoorden. Tja, op zulke momenten moet ik gewoon even aan mezelf denken. Eenmaal dat ik thuis ben, loop ik naar mijn slaapkamer toe waar ik mijn pyjama aan doe. Ik kruip mijn bed in. De meeste denken dat vampiers niet slapen en eten, maar dat doen ze wel. Alleen maken veel verschillende films dingen wijs aan de mensen over vampiers die niet waar zijn. Daarom hebben mensen vaak een heel ander beeld over ons maar weinig mensen hebben echt bewijs van wat vampiers werkelijk doen. Het enige dat ze vaak weten is dat we bloed drinken en dat we erg snel en sterk zijn, wat ook wel klopt, maar er zijn enorm veel dingen die ze niet weten over ons.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
De volgende ochtend werd Gideon gewekt door een nachtmerrie. Geschrokken keek hij zijn kamer rond. Zijn wekker zou over vijf minuten afgaan dus veel zin had het niet meer terug te gaan slapen. Terwijl hij zich douchte en aankleedde probeerde hij te herinneren waarover de droom ging maar het was tevergeefs. "Goeiemorgen Gideon, lekker geslapen?" vroeg zijn moeder die appelsiensap aan het persen was. "Hemeltjelief wat zie je bleek, het lijkt wel alsof je een geest gezien hebt of ben je ziek?" Ze liet haar werk vallen en rende naar hem toe om haar hand op zijn voorhoofd te leggen.
"Maak je geen zorgen gewoon een nachtmerrie." legde hij uit terwijl hij Pebble eten gaf.
"Wel ik weet iets waar je snel van zult opknappen, een heerlijk ontbijt." zei ze opgewekt en zette een overvol bord voor zijn neus. Ze had inderdaad na zijn maagje rond te hebben gegeten voelde hij zich al veel beter. Ondertussen waren ook zijn broertje en zusje wakker geworden en naar beneden gestormd om te ontbijten.
"Komaan jongens prop die boterhammen in jullie mond want straks zijn we nog te laat op school." spoorde Gideon hen aan terwijl hij zijn rugzak om zijn schouder gooide. Hij bracht zijn broertje en zusje ook altijd naar school aangezien het middelbaar er vlakbij was. Ze huppelden achter hem aan en sprongen in de auto. "Sneller, sneller" riepen ze terwijl Gideon kort wat extra gas gaf op een meer verlaten weg. "Tot vanavond en veel plezier." zei hij terwijl ze door de schoolpoort liepen en naar hem zwaaiden. Gideon moest zich nu wel haasten om op tijd te komen. Hij reed naar zijn school en rende naar binnen net op het moment dat de bel ging.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Kathrine.
'S Ochtends word ik vanzelf wakker, zonder wekker of wat danook. Een vampier slaapt niet echt, we zitten meer in een soort van trance
waardoor onze energie wordt opgeladen. Ik stap mijn bed uit en doe dan mijn
kleren aan die ik gisteravond alvast had klaargelegd. Vandaag ga ik dus naar
school, gewoon zodat ik niet op zou vallen en misschien kan ik wel wat
slachtoffers, ik moet er natuurlijk wel voor zorgen dat het niet te hard opvalt dat ik een vampier ben maar daar heb ik zo mijn manieren voor. Ik kan het gemakkelijk verbergen. De lijken kan ik ook gemakkelijk verbergen. Oké, er zijn al wel wat lijken gevonden maar niemand weet dat die van mij zijn natuurlijk. Misschien denken ze wel dat die mensen aangevallen zijn door een dier en dat ze daardoor dood zijn maar ja, een dier gaat een lichaam natuurlijk niet begraven. Maar ze zullen vast niet weten dat ik de moordenaar van al die mensen ben. Als ik eenmaal klaar ben, is het tijd om naar school te gaan. Als ik op school ben, loop ik naar de balie bij het secretariaat waar ik me moet melden, daarna brengen ze me naar het lokaal waar ik dus nu dit uur les zal hebben.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Toen hij naar binnen rende was de leerkracht net aangekomen. "Excuseer mevrouw. Ik moest gewoon nog..." zei hij hijgend van het rennen. "Laat maar Gideon. Je bent net op tijd maar gelieve de volgende keer toch iets vroeger te komen." Gideon knikte en keek rond in het lokaal op zoek naar een plaats om te zitten. Er was er nog maar eentje over naast een onbekend meisje. "Hey ben jij nieuw hier? Het klinkt vreemd maar het voelt echt alsof ik je ooit al eens ergens gezien heb?" fluisterde hij terwijl hij naast haar plaatsnam en zijn boeken uit zijn tas haalde.
"Zoals je misschien al gehoord hebt ben ik Gideon, wat is jou naam?"
Net op dat moment zei de leerkracht: "Zoals jullie misschien al gemerkt hebben is er een nieuwe leerling. Waarom sta je niet even recht en stel je jezelf voor?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Katherine.

Iedereen zit al in het lokaal, bijna iedereen dan, en de leerkracht is het lokaal ook al binnengekomen en heeft de deur al dicht gedaan. Ik kijk even op, net als iedereen, als de deur opnieuw opengaat. Er komt een jongen binnen die ik me maar al te goed kan herinneren van gisteren avond. Ik wou hem bijten maar op de één of andere vage manier lukte me dat niet. Ik weet nog steeds niet precies hoe het kwam want normaal heb ik nooit problemen om iemand te bijten, ik vind het meestal zelfs heel leuk om die angst in iemands ogen te zien en het bloed te horen stromen van mijn slachtoffers. Maar het is ook wel heel toevallig dat ik bij hem in de klas terecht kom hoor, dat was het laatste dat ik verwachtte toen ik hier de school binnen wandelde. Ik merk dat hij ook nog eens naast me komt zitten, hij had ook geen andere keuze aangezien de rest van de tafels allemaal volzet waren. Ik hoor dan dat hij tegen me begint te praten, hij herkent me wat eigenlijk niet zo'n heel goed teken is. Hopelijk herinnerd hij niet meer van me dan dat hij herkend van ergens. 'Mh.. Het kan zijn dat je me in de stad hebt gezien aangezien ik daar redelijk vaak ben', antwoord ik dan maar. Ik zucht even als de leerkracht vraagt om recht te staan en mezelf voor te stellen. Dit vind ik altijd zo hatelijk. Ik sta dan maar op. 'Wel, ik ben Katherine en voor de rest heb ik niet echt iets speciaal over mezelf te vertellen', zeg ik waarna ik weer ga zitten. Mij boeit het niets wat de andere van me vinden dus ja. Ik heb ook geen zin om van alles over mezelf te vertellen wat ik toch zou moeten liegen omdat ik eigenlijk bijna niets over mezelf kan vertellen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld