Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOS'o| Don't tell me the moon is shining;

Account verwijderd

schreef:
*Don't tell me the moon is shining; show me the glint of light on broken glass.

Rosie Wilson en Michael Gordon Clifford

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Laurell Rhine en Calum Thomas Hood

Haar voeten liepen over de welkbekende straten van Sydney. Zoals altijd, was Laurell netjes onderweg naar school. Met netjes bedoelde ze zelf: haar uniform zoals de school dat van haar vroeg, haar blonde haren uit haar gezicht om te zorgen dat de hitte haar zo min mogelijk deed en al haar huiswerk gemaakt en bij haar in haar rugzak. Ze was meestal één van de weinigen die haar huiswerk ook echt af had, maar ze had er zelf geen erg in. Zij wist dat als ze deze jaren door wilde komen, ze netjes haar werk zou moeten doen en er voor zou moeten zorgen dat ze uiteindelijk toe zou kunnen worden gelaten op een universiteit. Het liefst nog eentje naar haar keuze. Gelukkig had ze een paar mensen die deze tijd een stuk leuker maakten. Eén van hen, en vrijwel de belangrijkste, was Michael.
Ondanks dat hij niet bij iedereen goed viel, zeker niet bij haar klas of de leraren, had ze hem altijd al een aardige jongen gevonden. Eentje die misschien soms iets teveel in zijn eigen wereldje zat en meer bezig was met andere dingen dan met school. Het waren echter wel dingen die in zijn ogen belangrijk waren en Laurell vond dat een belangrijk, en ergens ook een mooi, iets. Hij wist gewoon wat hij wilde. Dat was toevallig iets wat anderen niet wilden. Michael deed gewoon wat hij wilde en dat was iets wat ze bewonderde aan haar vriendje, want dat was namelijk wel wat hij was. Háár vriendje. Ondanks dat ze al een paar maanden bij elkaar waren, klonk het nog steeds onwerkelijk. Ze was echter dolblij met iemand zoals Michael aan haar arm en het idee dat ze hem vrijwel elke dag kon zien, liet haar zelfs met een glimlach op haar gezicht naar school gaan.
Toen ze eenmaal op school aan was gekomen, liep ze meteen door naar het kluisje van Michael. Dat was meestal de plek waar ze afspraken. Soms hadden ze nog een paar minuten voor henzelf, voordat de vrienden van Michael er ook bij kwamen staan. Iets wat ze nooit erg vond. Elk moment met Michael was in haar ogen geweldig en dat betekende dat het ook al leuk was als hij nonchalant met zijn arm rond haar schouders tegen zijn vrienden stond te praten. Ze kende zijn vrienden van school en sinds zij en Michael iets hadden, gingen ze wel iets meer met elkaar om. Iets wat wel belangrijk was, want Laurell wist hoe belangrijk zijn vrienden voor hem waren. Hij zat zelfs in een band met Calum en Luke, plus nog een jongen die niet bij hen op school zat. Michael was behoorlijk serieus over zijn band, dat wist ze.
Ze zag Michael al bij zijn kluisje staan, waarschijnlijk opzoek naar iets in die grote chaos wat hij een kluisje noemde. Ze rende naar hem toe en legde haar handen voor zijn ogen. ‘Raad eens wie?’ vroeg ze glimlachend, al had ze het natuurlijk al verpest door tegen hem te praten. Ze ging dan ook op haar tenen staan, zodat ze hem een kus op zijn wang kon geven.

Als er iets was waar Calum op dit moment geen zin in had, was het wel om naar school te gaan. Het was de eerste dag naar het weekend en dat was al niet iets om naar uit te kijken, maar hij had het gevoel dat zijn hele leven op zijn kop stond en dan niet op de goede manier. Van het weekend had hij zijn ouders verteld dat hij niet door wilde gaan met voetballen, ondanks dat hij er wel plezier in had gehad. Het was echter niet hetzelfde als muziek maken met zijn vrienden. Als hij dat deed, voelde hij zich meer op zijn gemak, had hij het idee dat hij iets had gevonden wat hij écht wilde doen. Voetballen was echter de logische optie voor hem. Hij was er goed in, zo goed dat hij zelfs een professionele voetballer kon worden. Het was echter niet iets wat hij wilde. Het zou hem en zijn familie goed uitkomen, dat wel. Door het voetballen zou hij een beurs kunnen krijgen, wat betekende dat zijn ouders niet zouden hoeven betalen voor een vervolgopleiding. Dat was waarschijnlijk ook een reden waarom ze alles behalve blij waren geweest toen hij had verteld dat hij zich volledig wilde richtten op de band waar hij samen met Michael, Luke en Ashton in zat. Tot overmaat van ramp had zijn vriendin precies hetzelfde gereageerd als zijn ouders. Ze hadden er ruzie om gekregen en ze had het zelfs uitgemaakt. Dat was eigenlijk de echte reden dat hij geen zin had om naar school te gaan.
Toch had hij zijn best gedaan om zijn uniform bij elkaar te rapen, zichzelf klaar te maken en naar Rosie, of Rose zoals hij haar wel eens noemde, te lopen. Rosie was zijn beste vriendin en ze had hem zo ongeveer gedwongen om samen naar school te lopen. Ze was vrijwel de enige die wist dat het uit was tussen Calum en zijn vriendin. Hij had het de jongens nog niet eens verteld, maar hij vond ook niet dat het heel belangrijk was. Als hij zou vertellen dat ze ruzie hadden gehad om zijn beslissing over de band, zouden ze… Hij wist eigenlijk niet precies wat ze er van zouden vinden. Hij wilde in ieder geval nog niet dat de rest het zou weten. Voor nu was Rosie genoeg en eigenlijk was ze in zijn ogen ook de enige die het verdiende om te weten.
Calum kwam aan bij het huis van zijn beste vriendin en hij belde aan, zodat Rosie door had dat hij er was. Ze hadden nog wel even om naar school te lopen. De les zou beginnen over twintig minuten en meestal redden ze het wel in die tijd, al waren er ook wel ochtenden geweest waarop ze net te laat binnen waren gekomen. Of ochtenden waarop ze toch al hadden geweten dat ze te laat zouden komen. Op die ochtenden besloten ze meestal om het eerste uur, of zelfs de eerste twee, te laten voor wat het was en samen ergens uitgebreid te gaan ontbijten, ondanks dat ze dat thuis waarschijnlijk ook al hadden gedaan. Op dit moment zou hij zo’n ontbijtje goed kunnen gebruiken.

Account verwijderd

schreef:
Een beetje make-up, meer had ze niet op haar gezicht gedaan. Rosie hield er sowieso niet van om een hele laag make-up op te doen, alsof ze een poging deed haar gezicht te plamuren. Zo zag ze weleens meisjes op school rondlopen. Ze snapte niet eens dat ze er tijd voor hadden aangezien zijzelf zich elke ochtend moest haasten. Ook nu weer. Het was dan ook niet heel slim om zich te over slapen, al was ze er ijzersterk van overtuigd dat ze haar wekker wel had opgezet. Deze was echter niet afgegaan, wat ervoor zorgde dat ze nu in een tijdspanne stond. In een recordtempo deed ze haar schooluniform aan. School. Daar had ze nu overigens echt geen zin in. Er was dan ook niets aan school waar ze naar kon uitkijken, zodat de lessen minder moeizaam zouden verlopen. Natuurlijk zag ze haar beste vriend Calum wel weer, maar die kon ze ook buiten school zien. Misschien konden ze hun eerste uur skippen en iets anders gaan doen, zoals ontbijten bijvoorbeeld, dat had ze immers nog niet gedaan. Ze had zo het gevoel dat ook Calum geen zin zou hebben in school, de arme jongen had al genoeg andere dingen aan zijn hoofd. Hij had haar dit weekend nog verteld dat hij ging stoppen met voetbal, iets wat Rosie om eerlijk te zijn niet had zien aankomen. Hij was namelijk een geweldige voetballer, en kon het ook echt maken. Maar natuurlijk moest hij niet iets doen waar hij geen voldoening meer leek mee te hebben. Dit snapte ze, als één van de mindere. Zijn ouders waren het er niet mee eens en zijn vriendin had het uitgemaakt. Oké, Rosie had haar nooit echt gemogen maar toch, het was best zielig voor Cal. Ze was net bezig om in de chaos van haar kamer haar cursus wiskunde te zoeken toen ze werd opgeschrikt door de deurbel. Met twee treden tegelijk liep ze naar beneden om vervolgens de voordeur bruut open te zwaaien. "Goedemorgen!" bracht ze haast ademloos uit en keek haar beste vriend even aan, waarna ze hem naar binnen trok. "Alles goed? Lekker geslapen? Niet wakker geworden door die hitte? Heb je al ontbeten?" Terwijl ze hem met vragen bestookte had ze hem alweer mee naar boven getrokken om de zoektocht naar haar cursus wiskunde voort te kunnen zetten. Deze gaf ze na vijf minuten maar terug op, waarna ze met een diepe zucht een blik op de klok wierp. "Volgens mij gaan we te laat komen," stelde ze vast en keek Calum aan. "Zin in een ontbijtje dan?" Haar maag rommelde als een gek en als ze niet snel wat at, dan had ze sowieso de dag niet door kunnen komen. En met de hitte hier was de kans dat ze dan niet zou flauwvallen redelijk onwaarschijnlijk. Terwijl ze op antwoord wachtte trok Rosie alvast haar afgetrapte sneakers aan en haalde vervolgens een hand door haar warrige bruine haar heen, waarna ze het in een al even warrige knot stak. Zo was haar nek tenminste niet binnen de kortste keren oververhit door de brandende zo'n die er voortdurend op scheen.

De school was op dit moment bijna verlaten. Er waren een paar leerkrachten die hun lessen nog wouden voorbereiden en enkele leerlingen. Michael was één van die leerlingen, al had hij een andere reden om hier te zijn. De meesten waren immers alleen zo vroeg op school omdat ze straf hadden of omdat het de zogenaamde nerds waren die altijd op tijd waren. Hijzelf was geen van die twee, al was hij altijd vroeg op school te zien. Dit deed hij zodat hij voor de lessen nog even de tijd had om Laurell te zien, voordat de dagelijkse sleur weer begon. Zij was immers de persoon die heel zijn dag goed maakte. Inderdaad, heel cliché, maar het was alles behalve gelogen. Ze was gewoon de perfectie zelve; lief, grappig, mooi, schattig, slim en ga zo maar door. Hij zou een heel opstel kunnen schrijven over hoe geweldig ze was -als hij tenminste opstellen zou schrijven. Zij was één van de weinige redenen dat Michael niet gewoon zijn eerste lesuur oversloeg en uitsliep. Het was ergens wel grappig; hij had die typische, kleffe stelletjes altijd al verafschuwd maar nu begon hij zelf zo eentje te worden. Zuchtend zocht Michael in zijn chaotische kluisje naar één van zijn cursussen, die hij nodig zou hebben voor zijn les deze ochtend. Dit was een moeilijke zoektocht aangezien zijn kluisje eruit zag alsof er een bom was ontploft. Allerlei papieren lagen over de bodem verspreid en er lag een hele stapel cursussen die elk ogenblik kon omvallen. Het was zoeken naar een speld in een hooiberg. Echter slaagde hij er keer op keer in om hetgene wat hij zocht te vinden, al was het soms een minuut voor de les begon. Gelukkig was dat deze keer niet het geval want na twee minuten had hij zijn cursus gevonden en trok hij deze onder de stapel uit, waarna hij snel zijn kluisje dicht gooide. Op dat moment voelde Michael een paar zachte handen voor zijn ogen en verscheen er een glimlach op zijn gezicht. Hij had al een groot vermoeden wie deze persoon was en door haar stem te horen werd dit vermoeden bevestigd. Nadat hij Laurell's zachte lippen tegen zijn wang had gevoeld draaide hij zich om en keek haar vrolijk aan. "Goedemorgen, schoonheid," lachte hij vrolijk en draaide haar een keertje rond, waarna hij zijn lippen tegen haar voorhoofd aandrukte. Hiervoor moest hij wel een stukje bukken, aangezien ze een stukje kleiner was dan hij. Hier had hij echter geen enkel probleem mee, het maakte haar alleen maar schattiger. Zijn arm liet hij over haar schouders hangen waarmee hij haar dichter tegen zich aan trok. Want hoe dichter hij haar bij zich had, hoe breder de glimlach op zijn gezicht was. "Leuk weekend gehad?" vroeg hij glimlachend terwijl hij een verloren plukje haar uit haar gezicht streek. Normaal hadden ze nog even de tijd voor hun tweetjes, aangezien Luke en Calum pas later op school aankwamen. Erg vond hij dit niet, zo kon hij tenminste nog eventjes met Laurell praten zonder dat de jongens erbij waren. Zij konden hem immers enorm plagen wanneer hij bijvoorbeeld iets lief tegen Laurell zei, of zelfs maar een kusje op haar wang drukte. Niet dat het hem veel uitmaakte, hij was immers veel te blij met het hebben van iemand als Laurell in zijn leven.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
In sommige opzichten waren zij en Michael heel verschillend. Zeker als het ging om schoolwerk. Laurell wist dat hij het niet zo had op alle regels, het maken van verslagen en het op tijd aanwezig zijn in de les. Zelf probeerde ze zich daar wel allemaal aan te houden en stiekem probeerde ze Michael zo nu en dan een beetje te helpen. Niet door hem te vertellen dat het verstandig zou zijn om eens een keer op tijd op school te komen, want dat zeiden de leraren wel tegen hem, maar door dit soort kleine dingetjes. Het samen afspreken voordat de les begint, maar ook het samen huiswerk maken. Op die manier was het, hopelijk, voor Michael toch een stuk leuker om met school bezig te zijn. Al kwam het wel steeds vaker voor dat hij wilde repeteren met zijn band, zodat ze weer een nieuwe cover op YouTube konden zetten. Iets wat ze dan ook maar liet gebeuren. Ze wist hoe belangrijk de band was voor Michael en ze vond dat ze dat moest accepteren, als zijn vriendin.
Een glimlach verscheen vanzelf op haar gezicht toen ze de vrolijke stem van Michael hoorde. Ze sloeg haar armen stevig om hem heen toen hij haar optilde en ze grinnikte zachtjes toen ze zijn lippen voor een paar seconden op haar voorhoofd voelde. ‘Goedemorgen,’ begroette ze hem terug, waarna ze zichzelf dicht tegen hem aan liet trekken. Ze sloeg haar arm rond zijn middel en legde haar hoofd tegen zijn schouder. Ondanks dat ze op school waren, waren dit soort momentjes in haar ogen perfect. Er was ook niet meer voor nodig om haar vrolijk te maken. Ze had oprecht het idee dat als ze maar naast Michael zou staan, het wel goed zou komen.
‘Gaat wel. Mijn moeder heeft me meegesleurd naar de winkels om inkopen te doen voor mijn zus jaar verjaardag,’ antwoordde Laurell op de vraag van haar vriendje en ze haalde haar schouders op. Haar zus zou achttien jaar worden, wat natuurlijk groots zou moeten worden gevierd. En omdat haar oudere zus niet mocht zien wat er allemaal was gekocht, was zij de dupe geweest. ‘Je komt wel toch? Van het weekend? Anders zit ik tussen al haar vervelende vrienden.’ Haar zus zou een feestje houden in de avond en haar ouders hadden zo ongeveer verplicht dat Laurell er ook bij zou zijn. Ze snapte zelf niet echt waarom, aangezien er alleen maar gedronken zou worden. Ze hoopte echter dat als Michael zou komen, zoals hij had beloofd, ze het in ieder geval iets leuker zou hebben.
In de verte zag ze een blonde jongen aan komen lopen, met zijn haren opzij en iets omhoog gewerkt. ‘Calum komt pas later! Hij gaat ontbijten met Rosie,’ deelde Luke mee, zonder Michael of Laurell echt te begroeten. Waarschijnlijk omdat het ondertussen zo normaal was dat ze hier stonden.
‘Hey Luke,’ begroette ze de jongen daarom maar ook, wie haar snel een knikje en glimlach toewierp. Daarna richtte hij zich weer op Michael. ‘Vanmiddag hebben we bij Ashton afgesproken, na school. Gaan we eerst naar huis om alles op te halen?’
Laurell grinnikte en luisterde aandachtig naar het gesprek tussen de twee. Ze vond het heerlijk om te horen hoe serieus ze over hun band konden praten, maar ze moest ook wel toegeven dat het belangrijk was om serieus te zijn. In haar ogen hadden ze namelijk best wat kijkers op YouTube. Misschien wel echte fans.

Op dit moment zou Calum er alles voor over hebben om gewoon niet naar school te gaan. Hij had er op dit moment echt geen zin in en stiekem hoopte hij dat Rosie er ook zo over dacht. Want als ze hetzelfde dacht als hij, dan zouden ze waarschijnlijk eerst wat gaan eten en hij gokte dat hij zich daarna al een stuk beter zou voelen. Rosie kon hem altijd opvrolijken, zelfs als hij er eigenlijk geen zin in had. Hij hoopte dat ze haar magische krachten vandaag ook weer zou gebruiken, waardoor hij straks in ieder geval met een beetje minder tegenzin naar school zou gaan. Na school zou hij eigenlijk met zijn band moeten oefenen, maar zijn ouders hadden gezegd dat ze dat niet wilden hebben. Niet dat hij er op dit moment naar zou luisteren. Als er iets was wat op dit moment nog een beetje normaal aanvoelde, was het wel muziek maken. Jammer genoeg zou hij dan wel eerst zijn bas op moeten halen bij hem thuis, want die was hij nu vergeten.
Rosie opende de deur, met al haar chaos en enthousiasme, zoals hij van haar was gewend. Hij kreeg nauwelijks tijd om haar te begroeten, want er kwam al een waterval aan woorden uit haar mond en vervolgens werd hij meegetrokken naar boven, omdat ze waarschijnlijk nog iets moest vinden voordat ze naar school zouden gaan. ‘Is het je ooit opgevallen dat je een hoop vragen stelt in de ochtend?’ vroeg hij haar, terwijl hij toekeek hoe het meisje een boek probeerde te vinden in haar kamer. Calum snapte zelf niet hoe ze zo kon leven, want er lag een hoop kleding op de grond en zelfs wat dingen op haar bureau. Rosie noemde het echter “georganiseerde chaos” omdat ze altijd beweerde dat ze alles kon vinden. Nou, niet dus.
Calum wierp een blik op de klok, die aangaf dat het al kwart over acht was. Dat zouden ze inderdaad niet meer gaan redden. Hij voelde zich dan ook heel erg opgelucht toen Rosie voorstelde om ergens wat te gaan eten. Waarschijnlijk had zij nog niet gegeten en ook hij had het niet op kunnen brengen om aan tafel te gaan zitten bij zijn ouders. Hij had enkel wat eten in zijn rugzak gestopt en was er vandoor gegaan. Ze konden toch ook niet van hem verwachten dat hij normaal tegenover hen zou doen, terwijl zij hem van het weekend duidelijk hadden gemaakt dat ze niet achter zijn beslissing hadden gestaan. Dat terwijl hij er toch een hele tijd over na had gedacht. Het was niet iets wat hij zomaar had bepaald. Hij voelde zich beter als hij muziek maakte, alsof de hele wereld opeens klopte. Dat gevoel had hij niet bij het voetballen. Hij had het ooit wel gehad, maar sinds hij bezig was met muziek, was dat veranderd.
‘Een ontbijtje klink goed. Ik heb eigenlijk toch geen zin in school.’ Calum haalde zijn schouders op en liep samen met zijn beste vriendin naar beneden. Hij keek even naar de warrige knot in haar haren en glimlachte. Zelfs haar haren waren wat warrig, maar dat was typisch hoe Rosie was in zijn ogen.
Hij stapte samen met haar het huis uit en stak zijn handen in de zakken van zijn broek. ‘Waar wil je wat eten?’ Ze hadden één vast plekje waar ze meestal gingen eten, maar op sommige dagen gingen ze ook opzoek naar een nieuw tentje.

Account verwijderd

schreef:
Rosie liet haar blik nog eens door haar kamer heen glijden, in de hoop ergens toch haar wiskunde boek te ontwaren. Aan de deurklink hing er een bikinitopje, dat nog half nat was door de vochtige lucht die al een hele week in haar kamer leek te hangen, verder lagen er nog heel wat kleren die de kast niet hadden gehaald, boeken die ze vergat te lezen en nog een paar andere random spullen waarvan ze het bestaan al was vergeten. Ze kreeg vaak genoeg van haar moeder klachten dag ze haar kamer moest opruimen, al zag ze het probleem er niet van. Zij moest er toch niet in leven? Rosie had lang genoeg gewerkt aan haar kamer; de pastel paarse verf die ze allemaal zelf op de muren had geverfd, allerlei posters die ondertussen al een beetje schuin hingen. Ze had het allemaal zelf gedaan, dus ze mocht toch zelf in haar georganiseerde chaos leven. Het had iets gezellig.
Een wiskunde boek was er echter niet te zien, al was dat niet haar grootste probleem. Zo had ze nog een extra reden om de wiskundeles over te slaan vandaag. Haar blik richtte ze weer op Calum, die wat zei. Ze grinnikte even en haalde haar schouders op. 'Ik mag toch wel weten hoe het met mijn beste vriend gaat? Zeker nu je er zo triest uitziet.' Haar laatste woorden waren serieus geweest, terwijl haar blik over zijn gezicht was gegaan. Het was niet overdreven duidelijk te zien aan hem, maar ze kende hem al lang genoeg. Calum zat er duidelijk wel wat mee in, al wist ze dat hij zeker was geweest van zijn keuze. Dat was het belangrijkste, toch? Zolang hij er zelf maar in bleef geloven, dan zou zij hem ook wel blijven steunen. Wie weet maakten hij, Michael, Luke en Ashton het nog wel, dat zou meer dan cool zijn. En als dat niet gebeurde, nou ja, misschien kon hij dan toch weer gaan voetballen. Hij was er immers goed genoeg voor, dat wist ze vrijwel zeker. Ergens was Rosie wel blij dat ze zelf nog niet zoveel bezig was met haar toekomst, want het leek enkel problemen op te leveren. Wanneer de tijd rijp was zag ze wel wat ze ging doen, misschien iets in een kunstrichting of dergelijke. Ze was namelijk niet de persoon om een wiskundige richting te gaan studeren. In haar leven was het niet allemaal logica en getalletjes, ze hield meer van iets vrijer.
Geduldig wachtte Rosie tot Calum buiten was, om vervolgens de deur te sluiten en de huissleutel in haar broekzak te laten glijden. Toen ze Calum hoorde vragen waar ze wou eten herinnerde ze zich iets. 'Er is zaterdag een nieuw restaurant, eetcafé achtig ding geopend. Het zag er wel een gezellig tentje uit vond ik, misschien hebben ze daar lekker eten?' stelde ze glimlachend voor aan de jongen naast haar. Het had haar een heel gezellig tentje geleken, zo eentje waar niet overdreven veel volk kwam en waar je gezellig kon praten met lekker eten erbij. Op dit moment had Rosie daar echt behoefte aan, zowel aan het eten als aan het praten.
Ze begon alvast in de richting van het centrum te lopen, waar eigenlijk zowat alle tentjes te vinden waren. Ver was het niet lopen, aangezien ze maar aan de rand van het centrum woonde. Te voet zou het hooguit vijf minuten duren voordat ze er waren, wat vergeleken met de tijd dat ze naar school liepen echt niks was.

Laurell was niet het enige mooie in zijn leven. Michael zat sinds kort samen met zijn goede vrienden Calum, Luke en Ashton in een band. Muziek was altijd al iets leuk geweest, maar de afgelopen jaren was hij zich er verder in gaan verdiepen. Zo leerde hij gitaar spelen en zong hij af en toe, al vond hij zichzelf echt niet geweldig. Echter voelde het wel goed aan om muziek te kunnen maken. Hij kende ondertussen al heel wat liedjes vanbuiten die hij dan ook vaak genoeg op zijn gitaar naspeelde. Het ging hem goed af en soms probeerde hij dan ook om zelf een melodie te verzinnen. Maar het leukste van al vond hij om samen met zijn vrienden te repeteren, want in groep leek alles beter te klinken vond hij. Luke en hij waren de gitaristen, Calum de bassist en natuurlijk hadden ze ook een drummer, Ashton. En ook op YouTube ging het best goed voor hen. Voor een simpel garagebandje hadden ze best veel kijkers. Dit stimuleerde hen nog meer om filmpjes op YouTube te blijven zetten en verder te repeteren, wat hun ouders er ook van zeiden. Michael's ouders hadden hier eigenlijk totaal geen probleem mee; als enig kind lieten ze hem best vrij en zelf hielden ze al bijna evenveel van muziek als hij deed.
Het was voor Michael al zalig om gewoon zijn arm om haar schouders te hebben liggen, terwijl haar arm ook rond hem heen lag. Even maakte het hem niet veel uit dat hij zometeen een hele reeks saaie lessen had, dit moment was veel te leuk om daar nog aan te denken. Hij luisterde naar de stem van Laurell, die voor hem als muziek in de oren klonk en knikte. Ze had hem al eens verteld dat haar zus bijna jarig was, wist hij, en achttien was toch wel een mooie leeftijd voor een groot feest. 'Natuurlijk kom ik, ik kan jou toch niet alleen laten? En daarbij kan het nog wel leuk worden. ' Michael haalde even zijn schouders op en keek haar aan. Hij zou de meeste personen daar waarschijnlijk niet eens kennen, maar zolang zijn vriendin erbij was zou hij het naar zijn zin hebben. Ze konden dansen, al was Michael daar verschrikkelijk slecht in, en samen lachen. Ja, zo kon het zeker nog leuk worden.
Michael werd opgeschrikt uit zijn gedachtes toen hij een blonde jongen zag aankomen, en grijnsde breed. Het was typisch voor Luke om meteen met de deur in huis te vallen, zonder begroeting of dergelijke. Hij knikte kort toen hij wat over Calum zei, maar besteedde er verder geen aandacht meer aan, het gebeurde immers wel vaker. Waar Michael wel wat op zei, was de vraag of hij na school mee hun instrument ging ophalen om vervolgens bij Ashton te repeteren. 'Tuurlijk, zonder gitaar ben ik niks,' antwoordde Michael al gauw terug en keek de jongen tegenover hem aan, waarbij zelfs hij iets naar omhoog moest kijken.
'We kunnen dan ook nog verder schrijven aan het lied, alleen nog een refrein en dan is het af!' Het was grappig om te zien hoe opgewonden Luke was bij de gedachte aan hun nieuwe lied, maar om eerlijk te zijn was ook Michael er heel trots op. Het was namelijk niet niets om een lied te verzinnen met melodie en al, ook al leek dit vaak wel zo te zijn. Er kwam heel wat werk bij te pas.
Zijn blik gleed weer naar Laurell, die rustig had staan luisteren naar hen. 'Welke les hebben we eigenlijk?' vroeg hij glimlachend aan haar en haalde een hand door zijn haar heen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Laurell merkte wel aan Michael dat hij de band echt serieus nam. Misschien nog wel het meest serieus van de vier jongens. Niet dat de andere jongens er met de pet naar gooiden, maar ze merkte wel aan hem dat hij er echt mee bezig was. Michael zelfs degene die een drummer had geregeld! Eentje die ze echt nodig hadden gehad volgens hem. Laurell had de drummer wel een paar keer gezien en volgens haar was het een prima jongen. De rest was er ook enthousiast over. Ze leken het allemaal goed met elkaar te kunnen vinden en qua het spelen van de muziek leek het volgens Michael ook goed te gaan. Laurell had ze wel een paar keer samen zien spelen en ze moest toegeven dat het alleen maar beter was gaan klinken sinds Ashton er bij was gekomen om te drummen. Al vond ze ook dat Michael goed klonk, als hij al zong. Hij was er zelf niet tevreden over, maar zij snapte eigenlijk niet waarom. Ze vond het heerlijk om zijn stem te horen en ze vroeg hem dan ook vaak genoeg om voor haar te zingen, als ze samen op zijn kamer zaten. Jammer genoeg deed hij dat niet heel vaak.
‘Je mag de rest ook wel mee vragen? Ik denk niet dat mijn zus dat heel erg vind,’ zei ze en ze haalde haar schouders op. Als Michael zijn vrienden mee wilde nemen naar het feest, zou dat van haar mogen en haar zus had er vast ook niet veel erg in. Zolang ze haar maar niet zouden irriteren, maar het was nou niet zo dat Laurell haar zus heel erg irriteerde. In haar ogen hadden ze zelfs een hele goede band, maar misschien dat haar zus zich anders zou gedragen als al haar vrienden en klasgenoten er zouden zijn.
‘Oh, hebben jullie een liedje geschreven?’ vroeg Laurell nieuwsgierig. Ze had wel meegekregen dat de jongens er mee bezig waren geweest om zelf muziek te bedenken en te schrijven, maar Michael had haar niet echt iets willen laten lezen, of laten horen. Ze was echter wel benieuwd naar wat ze op papier hadden gezet. Ze had al wel een ander liedje van hen gehoord, eentje die in haar ogen echt heel goed had geklonken. Zelf zou ze het echt niet kunnen. Ze kreeg nog niet eens geluid uit een gitaar. Daarom keek ze ook altijd vol bewondering naar Michael als hij speelde. Ze vond het echt knap wat hij kon. Dat vond ze natuurlijk ook van de andere jongens, maar nog het meeste van haar vriendje.
‘Het is nog niet af, vanmiddag hopelijk wel,’ zei Luke, wie er duidelijk heel enthousiast over was. Iets wat Laurell alleen maar nieuwsgieriger maakte.
Ze keek op naar Michael, wie haar vroeg wat voor les ze hadden. ‘Wiskunde? Ik ben het weekend bezig geweest met het huiswerk en het was echt veel. Ik had het bijna niet af,’ verzuchtte ze. Ze had immers met haar moeder mee gemoeten om boodschappen te doen, waardoor ze nauwelijks tijd had gehad voor haar wiskunde. Het was ook niet echt haar sterkste vak, dus het kostte haar best wat tijd om het allemaal te maken. 'Zullen we maar richting het lokaal gaan?'

Rosie kende hem al lang genoeg om te weten dat hij er inderdaad mee zat, maar Calum vond het zelf nog niet zo gek dat hij er mee zat. Hij had een hele grote beslissing genomen en nu bleek het dat vrijwel niemand er achter stond. Zijn vrienden misschien wel, maar dat was logisch. Die waren alleen maar blij dat hij voor de band had gekozen en al zijn aandacht aan hen wilde geven, maar zijn ouders waren er alles behalve blij mee geweest en ook zijn vriendin, of nu zijn ex, had het niks gevonden. Daardoor voelde het toch als een verkeerde keuze. Als hij voor voetbal had gekozen, dan waren zijn ouders niet boos of teleurgesteld geweest en dan had hij waarschijnlijk ook nog een vriendin gehad. Dan was hij er zelf echter niet blij mee geweest en in hoeverre zou dat het dan waard zijn? Hij zou er waarschijnlijk nooit achter komen.
‘Het gaat prima. Ik kom er wel weer overheen.’ Calum haalde zijn schouders op. Het ging misschien niet écht prima, maar hij had geen idee hoe het dan wel ging. Woorden aan gevoelens koppelen was niet iets waar hij goed in was. Hij was er in ieder geval niet goed in om het verbaal uit te drukken. Hij zou het kunnen proberen, zeker bij zijn beste vriendin, maar op dit moment wilde hij er niet eens over nadenken. Hij had het gevoel dat hij dat het hele weekend al had gedaan en hij was er nu wel klaar mee. Hij wilde nu gewoon gezellig met zijn beste vriendin iets eten, deze dag doorkomen en in de middag repeteren met zijn vrienden.
Calum keek opzij naar Rosie en luisterde naar haar verhaal over het nieuwe restaurant-eetcafé-ding, zoals Rosie het had genoemd. Calum vond vrijwel alles goed. Als hij er maar kon eten. Het liefst nog zo goedkoop mogelijk, aangezien hij nou niet de meest gevulde portemonnee ooit had. ‘Ik wil het allemaal goed, Rose.’
Rosie wist ook altijd dat soort dingen. Calum had geen idee welke winkels er nieuw waren in het centrum of waar ze lekker zouden kunnen eten. Hij lette daar gewoon nooit op. Zij wel, maar dat was ook precies hoe ze was. Iets wat op dit soort momenten alleen maar handig was, want daardoor zouden ze waarschijnlijk een lekker ontbijtje krijgen. Tot nu toe was geen enkel restaurant waar ze hem mee naar toe had genomen slecht geweest. De enige keer dat ze een heel smerig ontbijt hadden gehad, was toen Calum iets uit had gezocht. Sindsdien liet hij het meestal aan haar oven.
‘Hoe is het met jou dan?’ vroeg Calum plotseling, toen hij zich realiseerde dat hij dat nog helemaal niet aan haar had gevraagd. Hij gokte dat het wel goed met haar ging, want zoals altijd was ze haar vrolijke, drukke en iets chaotische zelf. Hij was eigenlijk niet anders van haar gewend. Rosie was eigenlijk altijd wel vrolijk en hij kon zich ook niet heel goed voorstellen hoe ze zou zijn als ze boos zou zijn. Misschien zou ze echt verschrikkelijk zijn als ze woedend zou zijn. Calum wilde dat liever niet meemaken.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld