Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
schreef:
het erge is dat ik exact snap wat ik bedoel en jullie er waarschijnlijk geen kut van snappen
Ik lig met mijn hoofd op je borst, je streelt mijn gezicht met je duim, die wel
driemaal groter is dan die van mij, en ik voel me voor een fractie van een
seconde gelukkig. Alleen jij kan mijn gedachten, ook al is het maar voor even,
weghalen bij de komende operatie – en dan voornamelijk, de risico’s die het met
zich meebrengt. Mijn hart is van jou.
Alsof ik met mijn linkerbeen in de kleurloze middelmaat leefde, maar metmijn rechterbeen te vinden was op de eerste rij in het theater, genietend van
een stuk geschreven door Shakespeare, dat al vaker was vertoond dan de dagen
dat ik had geleefd. De meeste dagen vlogen weg, alsof ze nooit bestonden. Ik
probeerde de dagen en de meebrengende herinneringen nog te grijpen, vast te
pakken met mijn handen, maar ze waren al weggevlogen.
‘Wie is iemand?’
Ik herinner me de geur van kattenpis en kattenharen op de bank, ik herinnerme de smaak van chocola en ik herinner me niemand, maar wel iets, van iemand
weet ik vrijwel niets, en die ene komt me vaak bezoeken, maar ik herinner ik
niet.
‘Wie is iemand?’
Ik herinner me dat ik gisteren opgenomen werd, maar morgen herinner ik meniet. Niemand was er gisteren ook, iemand was daarentegen nergens te bekennen.
‘Wie is iemand?’
Nog flarden herinner ik me van de dagen dat ik leefde: want leven doe ik nuniet meer. Mijn persoonlijk is gebroken, mijn identiteit ging op vakantie, maar
verdwaalde in regen en vrieswind in het luchtigste blauw. Mijn iemand is
niemand meer, want ik weet niet meer wie iemand is, maar ik herinner me de
teksten van Shakespeare, de cocktails bij het terras, maar het glas ben ik
vergeten. Ik herinner me te zijn, maar niet om niet te zijn.
‘Wie is iemand?’
Het contrast tussen zijn en niet te zijn is onverteerbaar groot. Het is alseen grote puzzel met ontbrekende stukken, gestolen door het levenslot.
‘Wie is iemand?’
Ik herinner me de verhaaltjes die mijn iemand aan me voorlas, ik herinnerme hoe iemand net de snelheidslimiet overtrad, wat me een infinitief gevoel
gaf. Ik herinner me de koffiegeur, als ik troost zocht met mijn hoofd op zijn
blouse. Ik herinner me de vrieskou, de sneeuwvlokken op de ramen en de warme
chocolademelk met slagroom en uiteraard de geur van thuis. Ik dacht altijd dat
je iemand niet kon missen als je niet wist wie diegene was, maar het leven
heeft me het tegendeel bewezen. Ik mis iemand meer dan ieder ander, ik zou al
mijn herinneringen die ik nog heb inruilen voor herinneringen over iemand.
‘Wie is iemand?’
Iemand werd zo acuut van me afgenomen, zonder enkel vaarwel. Ik herinner mede laatste aanraking niet, ik herinner me de laatste gezichtsuitdrukking niet.
Iets weten is nog erger dan niets weten, want ik weet niet genoeg, niet genoeg
om te hoop te geven om iemand ooit weer in mijn armen te sluiten, niet genoeg
om te dromen over terugkomende herinneringen of over de toekomst. Zonder iemand
ben ik de tijd verloren, de seconde ervaar ik als jaren en de herinneringen die
ik nog heb, haat en koester ik tegelijk. Wie is iemand?
het erge is dat ik exact snap wat ik bedoel en jullie er waarschijnlijk geen kut van snappen
Ik lig met mijn hoofd op je borst, je streelt mijn gezicht met je duim, die wel
driemaal groter is dan die van mij, en ik voel me voor een fractie van een
seconde gelukkig. Alleen jij kan mijn gedachten, ook al is het maar voor even,
weghalen bij de komende operatie – en dan voornamelijk, de risico’s die het met
zich meebrengt. Mijn hart is van jou.
Alsof ik met mijn linkerbeen in de kleurloze middelmaat leefde, maar metmijn rechterbeen te vinden was op de eerste rij in het theater, genietend van
een stuk geschreven door Shakespeare, dat al vaker was vertoond dan de dagen
dat ik had geleefd. De meeste dagen vlogen weg, alsof ze nooit bestonden. Ik
probeerde de dagen en de meebrengende herinneringen nog te grijpen, vast te
pakken met mijn handen, maar ze waren al weggevlogen.
‘Wie is iemand?’
Ik herinner me de geur van kattenpis en kattenharen op de bank, ik herinnerme de smaak van chocola en ik herinner me niemand, maar wel iets, van iemand
weet ik vrijwel niets, en die ene komt me vaak bezoeken, maar ik herinner ik
niet.
‘Wie is iemand?’
Ik herinner me dat ik gisteren opgenomen werd, maar morgen herinner ik meniet. Niemand was er gisteren ook, iemand was daarentegen nergens te bekennen.
‘Wie is iemand?’
Nog flarden herinner ik me van de dagen dat ik leefde: want leven doe ik nuniet meer. Mijn persoonlijk is gebroken, mijn identiteit ging op vakantie, maar
verdwaalde in regen en vrieswind in het luchtigste blauw. Mijn iemand is
niemand meer, want ik weet niet meer wie iemand is, maar ik herinner me de
teksten van Shakespeare, de cocktails bij het terras, maar het glas ben ik
vergeten. Ik herinner me te zijn, maar niet om niet te zijn.
‘Wie is iemand?’
Het contrast tussen zijn en niet te zijn is onverteerbaar groot. Het is alseen grote puzzel met ontbrekende stukken, gestolen door het levenslot.
‘Wie is iemand?’
Ik herinner me de verhaaltjes die mijn iemand aan me voorlas, ik herinnerme hoe iemand net de snelheidslimiet overtrad, wat me een infinitief gevoel
gaf. Ik herinner me de koffiegeur, als ik troost zocht met mijn hoofd op zijn
blouse. Ik herinner me de vrieskou, de sneeuwvlokken op de ramen en de warme
chocolademelk met slagroom en uiteraard de geur van thuis. Ik dacht altijd dat
je iemand niet kon missen als je niet wist wie diegene was, maar het leven
heeft me het tegendeel bewezen. Ik mis iemand meer dan ieder ander, ik zou al
mijn herinneringen die ik nog heb inruilen voor herinneringen over iemand.
‘Wie is iemand?’
Iemand werd zo acuut van me afgenomen, zonder enkel vaarwel. Ik herinner mede laatste aanraking niet, ik herinner me de laatste gezichtsuitdrukking niet.
Iets weten is nog erger dan niets weten, want ik weet niet genoeg, niet genoeg
om te hoop te geven om iemand ooit weer in mijn armen te sluiten, niet genoeg
om te dromen over terugkomende herinneringen of over de toekomst. Zonder iemand
ben ik de tijd verloren, de seconde ervaar ik als jaren en de herinneringen die
ik nog heb, haat en koester ik tegelijk. Wie is iemand?
18
