Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

{ORPG} "Be Brave" [B+M]

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Phyre en Lindell

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Een jaar geleden had Phyre precies op dezelfde plek gestaan als dat ze nu had gestaan. Het verschil was echter dat ze een jaar geleden nerveus was geweest, misschien zelfs wel bang voor wat ze vanaf dat moment door had moeten maken. Ongeveer een jaar geleden was ze overgestapt van Erudite naar Dauntless. Iets wat een grote stap was geweest en toen ze tussen alle anderen in de grote trainingszaal had gestaan, had ze ook niet meer geweten wat ze daar precies had gedaan, als smal en dun meisje. Ze had echter een hoop mensen weten te verbazen met haar vechttechnieken en haar conditie. Toch hadden velen haar wel behandeld als het meisje uit Erudite. Dat was de reden dat ze, na haar Inwijding, haar haren al in vele kleuren had geverfd. Een paar dagen geleden had ze gekozen voor een mintgroene kleur, die langzaam overging in een blauw kleur.
Phyre keek om haar heen en haar lichte ogen bleven hangen op de ingang. Over een paar minuten zou de nieuwe groep met aspiranten naar binnen komen en ze moest toegeven dat ze enigszins nerveus was. Dit zou de eerste keer zijn dat ze een groep zou mogen trainen. Het zou de groep zijn met degene die van facties waren gewisseld en gelukkig zou ze de groep niet alleen trainen, maar samen met één van de anderen. Een jongen wie oorspronkelijk al uit Dauntless kwam. Van wat Phyre had begrepen, had hij de voorgaande jaren de Dauntless-geborenen getraind en was hij, net als haar, behoorlijk vroeg al een trainer geworden. Ze kon zelf eigenlijk ook niet geloven dat ze die baan te pakken had gekregen. Ze wist dat ze het redelijk goed had gedaan tijdens de Inwijding en dat ze haarzelf ook goed had bewezen, maar nu moest ze opeens een hele andere groep trainen. Dat was toch wel iets anders.
Ze was gisteren niet mee gegaan naar de ceremonie, maar had de aspiranten opgewacht bij de ingang naar Dauntless. Met andere woorden, ze had moeten wachten tot er uiteindelijk iemand naar beneden was gesprongen. Ze had zich nog goed kunnen herinneren hoe het was gegaan toen zij daar had gestaan. Ze was niet als één van de eersten gegaan, maar ook niet als één van de laatsten. Ze had eerst willen weten hoe het was gegaan bij de anderen, maar ze had ook niet af willen wachten totdat ze de laatste was geweest die had moeten springen. Toen ze eenmaal had gesprongen, had het haar een heerlijk, vrij gevoel gegeven. Iets wat ze nog nooit had gevoeld in haar hele leven. Toen ze eenmaal beneden was geweest, had ze het eigenlijk nog wel een keer willen doen.
Phyre begon rond te lopen en zwaaide met haar armen, om haar spieren iets los te maken. Niet dat ze vandaag al veel zouden doen. Ze zouden beginnen met een paar oefeningen en vervolgens zouden ze beginnen met de basistechnieken voor het vechten. Ook zou ze een uitleg geven over het klassement, dat sinds een paar jaar in Dauntless gebruikt werd. Waar eerder iedereen die overstapte naar Dauntless nog binnen kwam, kwamen nu alleen de beste tien binnen. Dat was een initiatief geweest van hun nieuwe leider, Eric. Phyre zag wel iets in de nieuwe regel. Dauntless was de factie die mensen opleidde tot beveiligers, politie. Daar kon je geen mietjes tussen hebben zitten.

Lindell kon nog steeds niet geloven dat hij dit had gedaan. Dat hij van de meest vredelievende factie ooit naar Dauntless was gegaan, zonder er eigenlijk goed over na te denken. Het was niet dat hij er niet over na had gedacht, maar hij moest toegeven dat hij dit alles niet goed door had gedacht. Hij had van tevoren wel bedacht dat hij naar Dauntless had willen gaan, ondanks het systeem dat ze momenteel hadden en er de kans was dat hij het niet eens zou halen. Lindell had echter het gevoel gehad dat hij een kans maakte, al was de moed hem wel in zijn schoenen gezakt toen hij de vorige dag de rest van de aspiranten had gezien. Dat had er vrijwel voor gezorgd dat hij niet echt had kunnen slapen, ondanks dat de vorige dag behoorlijk vol had gezeten met vermoeiende acties en een groot feest.
Nadat Lindell had gekozen voor Dauntless, waren ze met de trein naar het gedeelte van Dauntless gereisd. Zijn gezicht was, waarschijnlijk, wit weggetrokken toen hij te horen had gekregen dat hij uit een rijdende trein had moeten springen. Hij had het wel gedaan en het was allemaal goed gegaan, maar hij was er wel door geschrokken. Al was de sprong uit de trein nog niks geweest bij de sprong in het diepe die hij had moeten wagen, letterlijk. Toen één van de Dauntless leiders, of één van zijn trainers, hem had verteld dat ze naar beneden hadden moeten springen om Dauntless binnen te komen, had hij getwijfeld of hij het wel had moeten doen. Uiteindelijk was hij op de rand geklommen en was hij gesprongen. Met zijn ogen dicht en een hoop geschreeuw, dat wel. Hij was echter veilig in het net beland en een meisje met geverfd haar had hem verwelkomd.
Daarna waren ze vrijwel meteen naar de ruimte gegaan waar hij nu nog steeds lag, de slaaphal. Ze hadden hun oude kleding, wat voor hem een wijde broek en een rood shirt was geweest, om kunnen wisselen voor kleding uit Dauntless. Vervolgens waren ze meegenomen naar de kantine, waar ze waren verwelkomd door de gehele factie. Iedereen was druk en vrolijk geweest en Lindell had vooral stil om zich heen gekeken om alles in zich op te nemen. Hij had zich vergaapt aan de drukte en de zwarte massa, maar ook aan het vele eten dat er was geweest. Vlees was iets wat hij niet veel had gegeten in Amity, maar hier was het vrijwel het enige geweest wat mensen naar binnen hadden gewerkt. Een Erudite had hem verteld dat in vlees veel ijzers en vitaminen zaten, die de mensen uit Dauntless blijkbaar nodig hadden.
Hij draaide zich op zijn rug en staarde omhoog naar het plafond, voor zover er nog iets te zien was. Hij was gewend om buiten te leven en een groot deel van Dauntless was onder de grond. Dat zou nog een hele aanpassing zijn. Al was het voor hem al alles behalve makkelijk om hier rond te lopen. Iemand uit Amity hoorde niet in Dauntless, dat wist hij. Het was ook niet gebruikelijk om vanuit Amity over te stappen naar Dauntless, maar hij had het wel gedaan. Iets waar hij toch echt aan zou moeten geloven, want zijn inwijding begon vandaag. Hij wist niet wat hij er van moest verwachten, maar hij had het idee dat hij er ieder moment achter zou komen.

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Florine, noemt zichzelf in Dauntless Flo. Komt uit Candor.
{option}

Noah, Dauntless born (twijfelde wel over andere factie), hij is Divergent.
Wordt in Dauntless al jaren J genoemd, reden komt nog.
Hij heeft andere tattoos dan op deze foto, zwart uiteraard, op zijn rug en rechter schouder en bijna niemand kent ze.

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Flo zat op haar bed, ondanks dat ze zenuwachtig was liet ze daar niks van merken. Ze had natuurlijk met niemand gepraat over haar overstap maar ze had zelf van te voren al geweten dat ze absoluut niet mocht laten zien dat ze zwak, zenuwachtig of bang was. Dauntless waren mensen die stevig in hun schoenen stonden, en daar soms zelfs bovenuit stegen omdat ze iets doms gingen doen dat totaal roekeloos was. Wat haar nu te wachten stond wist ze niet, maar ze had gister vastgesteld dat ze nergens meer van versteld moest staan. Nadat ze uit een trein hadden moeten springen werd hen gevraagd om in een enorm gat te springen, meters naar beneden, zonder te zien waar ze uit zouden komen. Niemand had gereageerd en na een korte stilte was Flo naar voren gelopen en had ze zich gewoon laten vallen. Ze was uiteindelijk in een net gevallen, en beneden aangekomen werd ze er door een meisje uit geholpen. 'Eerste Springer' was er geroepen, en toen naar haar naam gevraagd werd had ze geantwoord met Flo. Dat was nu haar naam, en die paste bij hoe ze zich voelde. Of in elk geval bij hoe ze zich wilde gaan voelen in haar tijd hier.
Vandaag zouden ze beginnen met hun training, er was nog niet veel over gezegd maar het zou waarschijnlijk erg zwaar worden. Anders kon je nooit zo worden als alle andere mensen van Dauntless die ze ooit in Candor had gezien. Glimpen die ze had opgevangen van mensen die er beheerst en sterk uitzagen, anders dan de roekeloze jongeren die altijd rende en schreeuwde. Zuchtend bond Flo haar haren bij elkaar met een zwart leren koortje, haar haar was lang geworden, langer dan eigenlijk toegestaan in Candor, maar het kon haar niet zo veel schelen. Ze stond op van haar bed en zag een jongen haar geringschattend bekijken, hij had witblond haar en kwam waarschijnlijk uit Erudite gezien aan z'n uitdrukking. 'Wat moet je?'beet ze hem toe, terwijl ze haar zware schoenen aan trok. De jongen stelde haar een vraag maar ze negeerde hem en liep de kamer uit, richting de plek waar ze allemaal bijeen zouden moeten komen.

Noah stond met zijn rug tegen de muur geleund in de trainingzaal. Hij had zijn armen over elkaar geslagen en staarde naar het plafond terwijl hij naar alle geluiden om hem heen luisterde. De aspiranten zouden er zo aan komen, en de training zou beginnen. Hij kauwde op zijn lip terwijl hij om zich heen keek om te zien of Phyre al aanwezig was, maar ze was de ruimte nog niet binnen gekomen. Waarschijnlijk zou ze de aspiranten uit de andere facties gaan halen. Dit was haar eerste jaar als trainer en Noah was benieuwd hoe ze het zou gaan doen, al had hij prima vertrouwen in haar. Als ze deze baan had gekregen dan zou ze het wel kunnen. Dauntless deed niet aan bijna, of aan een beetje. Alleen aan volle 200%.
Hij trommelde met zijn vingers tegen de muur terwijl hij strak voor zich uit bleef kijken. Zijn gedachtes zaten bij de ontbijtzaal van vanmorgen, al zijn vrienden en andere factieleden gespreid over de hele ruimte. Zijn ogen waren over de tafel gegleden waar hij vroeger had gezeten met zijn ouders en onwillekeurig waren zijn gedachtes terug gegaan naar 6 jaar geleden toen hij aan zn inwijding hier was begonnen. Omdat hij uit Dauntless kwam was het een minder grote uitdaging geweest, al had de laatste test wel wat problemen gebracht. Godzijdank was zijn moeder er toen nog geweest om hem er doorheen te slepen, een gedeelte van de tijd dan.
'Verdomme waar blijven ze..' mompelde Noah zachtjes terwijl zijn blik snel naar de klok en weer terug naar het plafond gleed. 2 minuten te laat, daar zou hij Phyre en de aspiranten eens op aanspreken. De aspiranten uit Dauntless waren waarschijnlijk een half uur geleden al begonnen met hun training.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Phyre begon aan haar toch naar de slaapkamer van de aspiranten. Over het algemeen hadden de meisjes gezeurd dat ze zich niet hadden willen omkleden in het bijzijn van de jongens. Iets waar zij vorig jaar niet heel veel moeite mee had gehad. Ze was daar voor haarzelf geweest en niet voor anderen, dus ze had zonder pardon haar shirt en hemd over haar hoofd getrokken en ze had de starende ogen van de jongens genegeerd. Daarnaast was het alleen maar handig geweest, want er hadden twee preutse Abnagtion jochies tussen gezeten die ze met gemak had kunnen verslaan tijdens het vechten, wellicht omdat haar bovenlichaam het eerste bovenlichaam was geweest dat ze ooit hadden gezien. Iets wat ze toen in haar voordeel had gebruikt.
Een paar voetstappen klonken door de kille gangen en Phyre trok haar wenkbrauwen op toen ze een meisje zag verschijnen. Door het smalle, bleke gezicht van het meisje herkende Phyre haar al snel als degene die als eerste was gesprongen. Flo. Het toonde lef om als eerste naar beneden te springen, maar dat betekende niet dat ze rond kon lopen en doen wat ze wilde. Waarschijnlijk wist het meisje niet eens welke kant ze op liep. Phyre pakte haar daarom ook stevig bij de arm, wat er voor zorgde dat het meisje wel moest stoppen met lopen.
‘Eerste springer, kijk eens aan,’ zei Phyre en ze keek het meisje kil aan. ‘Motivatie wordt gewaardeerd, roekeloos nadenken echter niet. Je weet niet eens waar je naar toe loopt.’ Zonder nog iets anders te zeggen, trok Phyre het meisje mee terug naar de slaapzaal waar alle aspirant-leden lagen. Meer dan de helft lag nog in hun bed en slechts een enkeling had Phyre en het andere meisje in de gaten.
‘Jullie hebben één minuut om jullie aan te kleden. Daarna gaan we naar de trainingszaal. Ben je niet over één minuut klaar, dan begin je de dag met drie extra rondjes rondom het Dauntless-complex!’ schreeuwde Phyre en dat leek de meesten wel wakker te maken. Ze liet het meisje dat ze aan had getroffen in de gang eindelijk los en ze sloeg haar armen over elkaar.
J. zou het waarschijnlijk alles behalve leuk vinden dat ze te laat waren, want volgens Phyre waren ze dat al wel. Zelf haatte ze het ook om te laat te zijn, maar ze had dan ook niet zo lang moeten blijven treuzelen in één van de zalen waar ze zouden trainen.
Binnen een minuut waren de meeste aspiranten klaar. Phyre draaide zich dan ook om en liep vervolgens richting de zaal waar J. op hen zou wachten. Ze had hier en daar wel met de jongeman gepraat. Dat had ook wel gemoeten, aangezien ze samen de trainingen zouden geven. Ze kreeg echter niet veel hoogte van hem. Ze wist dat hij altijd al in Dauntless had gezeten en dat hij een behoorlijke reputatie had, maar verder kende ze hem niet. Ze had daarom ook geen idee hoe de trainingen zouden verlopen.
Phyre liep met de groep de zaal binnen en zag J. tegen de muur aan staan wachten. Ze besloot niks te zeggen en liep enkel in zijn richting. De rest van de groep bleef een beetje bij elkaar staan, alsof ze niet wisten wat ze precies moesten doen.

Lindell had iemand weg zien lopen uit de slaapzaal. Hij had door het minimale licht niet zo goed kunnen zien wie het precies was geweest, alleen dat het één van de meisjes was geweest. Hij had getwijfeld of hij nog had moeten zeggen dat het waarschijnlijk niet de bedoeling was geweest dat ze zomaar rond zouden lopen. Niet dat hij wel had geweten wat de bedoeling was geweest, maar hij had het meisje niet in de problemen willen laten komen als hij het had kunnen voorkomen. Iets wat misschien te “Amity” van hem was, maar het was niet zo dat hij dat opeens uit kon schakelen.
Het had echter niet lang geduurd voordat het meisje weer terug was gekomen, aan de arm van het meisje dat gister bij het net had gestaan. Iemand met groenblauw, of misschien wel paars, haar vergat je niet zo makkelijk. Nu de lichten aan waren, herkende hij ook het meisje dat naast haar stond, en dus net weg was gelopen. Dat was het meisje dat als eerste naar beneden was gesprongen. Hij gokte dat ze uit Candor kwam, maar hij wist het niet meer zeker.
Het meisje met het geverfde haar meldde dat ze ongeveer een minuut hadden om zich aan te kleden en Lindell wist niet hoe snel hij de dekens van zich af moest gooien en zijn kleding van de vorige dag bij elkaar moest rapen, zodat hij zich aan kon kleden. Het scheelde dat hij er niet veel tijd voor nodig had om zich klaar te maken, want hij stond al als één van de eersten bij de twee meisjes. Er kwamen al snel een paar anderen bij. Lindell wist niet of het echt een minuut was geweest, maar het meisje met de geverfde haren draaide zich al weer om en dat was blijkbaar het startsein om te vertrekken, want iedereen volgde haar. Zo ook hij.
Ze kwamen aan in een grote zaal, eentje die duidelijk bedoeld was voor het trainen. Er lagen matten op de grond en er hingen een paar stootzakken aan de zijkant. Verder was de ruimte lang en breed, de muren waren hoog en ergens aan de bovenkant, haast tegen het plafond aan, waren een paar ramen die wat licht binnen lieten komen. De rest van het licht werd verzorgd door een paar felle lampen. Het was heel anders dan dat Lindell gewend was, aangezien hij zijn hele leven buiten door had gebracht.
Behalve dat er nu een meisje was uit Dauntless, was er ook een jongen. Al vond Lindell het nauwelijks meer een jongen te noemen. Hij was langer dan Lindell en ook breder, gespierder. Hij had een gevaarlijke uitstraling om zich heen. Lindell wilde in ieder geval geen ruzie met hem krijgen en nam zich daarom ook voor om alles te doen wat de jongen zou zeggen, wie het dan ook precies was. Hij wist niet meer of hij hem de vorige dag nog had gezien, maar het was ook een waas van gebeurtenissen achter elkaar geweest. Iets waardoor het niet makkelijk was om mensen te herkennen of te onthouden.
De groep bleef een beetje bij elkaar staan en was vrijwel helemaal stil. Er waren twee mensen uit Erudite die met elkaar fluisterden, waarschijnlijk omdat ze wilden weten wat er zou gebeuren, maar daarnaast zei niemand iets en keken ze allemaal afwachtend naar het tweetal voor hen.

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Flo keek Phyre aan, knikte, en zei verder niks. Uit niks liet ze blijken of ze geschrokken was, of beledigd. Ergens diep van binnen voelde ze een steek van opkomende kwaadheid. Hoezo zij wist niet waar ze heen ging? Ze had gister toch zeker gezien hoe de gangen in elkaar zaten, en daarbij had ze als eens eerder een plattegrond gezien, maar daar zou ze niks over zeggen. Met een allerte houding ging ze naast het meisje staan wachtend op de anderen. De helft moest zich nog aankleden, en ze hadden maar 1 minuut de tijd gekregen. Al snel draaide phyre zich om en liep weg, de gang uit richting het trainingslokaal. Flo, en de anderen, liepen achter haar aan en Flo stak haar handen stevig in haar zakken. Ze liep de ruimte in en bekeek hem, hij was niet erg anders dan ze zich had voorgesteld. Er lagen matten, een aantal stootzakken en doelwitten die kennelijk gebruikt werden om op te schieten, al zaten er ook wat gaten in een aantal, misschien werd er met wapens op geslagen? Flo keek eventjes rond, maar nergens vond ze wapens, dus kennelijk ging het vandaag om brute menselijke kracht. Dat zou nog wel eens een probleem kunnen worden, want ze was klein, maar wel slim, en behendig. Ze zou wel zien hoe ze er uit zou gaan komen, want het had ook geen zin om zich er nu ontzettend zorgen over te maken. Haar blik gleed over de andere aspiranten waarvan een aantal nogal versuft en angstig om zich heen keken. Verderop stond een jonge man tegen de muur geleund. Hij had een dreigende uitstraling en keek alsof hij precies weet wie hij was en wat hij kwam doen. Toen de jongen naar hen toe liep zag ze dat hij een uitstekende beheersing had over de spieren in zijn lichaam. Elke beweging leek over nagedacht en soepel te verlopen, alsof hij in werkelijkheid uren de tijd had om zich te bekommeren over die ene beweging. Flo bedacht zich dat hij waarschijnlijk niet iemand was die je als vijand wilde hebben. Misschien dat hij daarom hun trainer was. Ze luisterde aandachtig naar zijn verhaal en verzette ondertussen haar voeten zodat haar lichaamsgewicht op beide benen rustte. Ze had de slechte gewoonte om op een been te gaan hangen en de ander op slot te zetten, niet erg bevordelijk voor een Dauntless leven.

Noah keek met kille blik in zijn donkere ogen naar de mensen die binnen waren gekomen. Hij draaide zich langzaam van de muur weg en zette rustig stappen in de richting van de aspiranten. Een aantal van hen deden onwillekeurig een stapje naar achter. Hij liet zijn blik even naar Phyre glijden en keek haar in de ogen, met deze blik zou hij haar duidelijk maken dat hij haar later nog wel zou spreken over het feit dat ze te laat was. Ze zou in elk geval wel op haar kop krijgen, en als hij het niet zou doen dan zou Eric er van horen, en zijn straffen vond Noah eigenlijk al te ver gaan. Hij zou het dus zelf oplossen, maar hij zou haar niet zo maar laten lopen. 'Zo.' zei hij met zware stem. 'Het kan me niet schelen aan wie van jullie het licht, maar als jullie nog één keer te laat komen, al is het maar een iemand van jullie, dan zullen jullie dat moeten bekopen met 2 uur langer doorwerken en extra oefeneningen.' hij duldde duidelijk geen tegenspraak. 'Goed. Ik ben J. Vandaag begint jullie training, jullie inwijding.'hij draaide zich schuin om en wees naar een electronisch scherm dat naar beneden kwam zakken aan de overkant van de kamer. Alle namen van de aspiranten stonden in een kolom geschreven aan de linkerkant, de andere kolommen daarnaast waren leeg. 'In deze tabel zullen we jullie scores bij houden.' hij wuifde met zijn hand naar de rechterkant waar een nog niet ingevuld rijtje van de nummers 1 tot en met 10 stonden. '' Er zijn drie fases van inwijding. De eerste fase zal voornamelijk gaan over fysieke kracht en technieken. Deze fase begint vandaag. Over de andere fases krijgen jullie niks te horen tot op de dag dat het begint. Er naar vragen is verboden. ' Hij keek om naar de aspiranten en trok een wenkbrauw op, een van de meisjes had een geluidje gemaakt. Hij ging er verder niet op in en praatte verder. 'Jullie zullen beoordeeld worden, en jullie namen zullen ingevuld worden in de ranglijst. Iedereen die onder de 10 eindigt aan het einde van fase 1 wordt gedwongen Dauntless te verlaten. Je bent dan factieloos.' hij wilde er verder geen woorden aan vuil maken en liep richting de mat in het midden. 'Hier zullen meerdere gevechten tussen jullie worden gehouden om de scores te bepalen. Maar ook onderling gedrag, en taken die jullie in je eentje moeten uitvoeren om bijvoorbeeld moed te tonen worden beoordeeld. De aspiranten uit Dauntless zijn al een uur geleden begonnen met trainen, en beter voorbereid dan jullie. Ook zij worden in een ranglijst opgesteld, en uiteindelijk zullen er in totaal niet meer dan 10 van jullie een baan bij ons krijgen.' Hij wenkte naar Phyre met zijn hoofd, door een mini beweging te maken. Zij zou de eerste vechtmaneuvres voordoen, zoals een goede slag maken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De blik van J. had genoeg gezegd. Hij zou haar nog wel toespreken op haar gedrag, ondanks dat ze maar een paar minuten te laat was geweest. Het hoorde niet en daar was Phyre zich ook bewust van. Ze was al blij dat hij het niet voor de groep deed. Waarschijnlijk zou dat iets veranderen in de dynamiek tussen de groep en de twee trainers. Als ze zouden zien dat J. haar uit zou foeteren alsof ze net bij de aspiranten hoorde, zouden ze anders tegen haar aan kijken en dat was iets niet wilde. Daarnaast zou de aankomende preek ook terecht zijn, dus Phyre had er niet heel erg veel problemen mee.
Ze vouwde haar armen achter haar rug en luisterde naar het verhaal van J. Ze kon zich nog goed herinneren hoe zij hier had gestaan. Ze was, als Erudite, nieuwsgierig geweest naar de andere fases en ze had meteen aan miljoenen opties gedacht. Ze gokte dat het bij de paar Erudite-aspiranten nu ook zo ging. De Candors vroegen zich waarschijnlijk af waarom ze geen toegang hadden tot die informatie en degenen uit Amity en Abnegation hielden zich stil. Phyre wist uit haar hoofd niet eens meer welke aspirant uit welke factie kwam. Alleen de twee Erudites. waarvan één een jongen witblond haar had, herkende ze van haar dagen in Erudite.
Ze knikte naar J., wie haar had gewenkt en liep naar voren. Ze zwaaide met haar armen en klapte vervolgens in haar handen. ‘Oké, mijn naam is Phyre en ik zal samen met J. deze trainingen geven. Let op, anders mis je iets en ik laat alles maar één keer zien.’ Ze had geen zin om een bepaalde beweging een paar keer opnieuw uit te leggen. Uiteindelijk zou een Dauntless de beheersing over zijn of haar lichaam moeten hebben en als er hier iemand was die niet eens fatsoenlijk kon stoten, dan hoorde diegene hier niet thuis.
‘Je naam is Phyre?’ vroeg de witblonde Erudite en Phyre trok haar wenkbrauwen op. ‘Als in vuur? En J? Dat zijn niet eens namen.’
Phyre rolde met haar ogen. Ze had nooit gedacht dat ze zich zou kunnen irriteren aan iemand uit Erudite, maar de jongen had het binnen een paar seconden voor elkaar gekregen. Zelf kon ze zich niet indenken dat ze zelf zo vervelend was geweest. Waarschijnlijk niet, anders had haar trainer al vanaf het begin een hekel aan haar gehad.
Ze liep op de jongen af en keek hem voor een paar seconden doordringend aan in de ogen. Met een schijnbeweging deed ze alsof ze weg wilde lopen, maar in plaats daarvan zette ze een stap naar voren en stootte ze haar vuist met een flinke kracht naar voren. Haar knokkels eindigden net voor de neus van de jongen, wie uit schrik een stap naar achteren had gezet.
‘Als je klaar bent met je hersentjes te breken over onze namen, mag je deze slag na doen,’ siste Phyre. Ze zette een paar stappen achteruit en spreidde haar armen. ‘Oké, iedereen in één lijn. Verspreid je lichaamsgewicht over beide benen en zet je niet-dominante been voor. Armen omhoog en je vuisten voor je gezicht.’

Lindell vond het veel om in zich op te nemen. Het was anders dan dat hij gewend was. Al moest hij toegeven dat Dauntless ook wel het tegenovergestelde van Amity was. Hier was geweld iets wat haast vanzelfsprekend was. Mensen vochten voor de lol, mensen oefenden met geweren alsof het geen wapens waren maar speeltjes, dat soort dingen deden ze in Amity niet. Man, daar werd niet eens over geweld gesproken. Lindell had er altijd wel iets op tegen gehad dat er nooit over geweld gepraat was. Zijn factie had het laten lijken alsof het iets slechts was, maar soms was geweld nodig? Op sommige momenten hoorde je je te kunnen verdedigen tegenover een ander, en als geweld daarbij zou kunnen helpen, was het alleen maar goed?
Het verhaal van J, wat hij trouwens een aparte naam vond, had hem enigszins bang gemaakt, maar hij had het al wel geweten. Alleen de tien besten zouden doorgaan. Iets waar hij bij zou moeten horen, want hij wilde absoluut niet factieloos worden. Alleen al het idee dat hij daar zou moeten zitten en hij zijn oude factieleden misschien tegen zou komen was verschrikkelijk. Dus wat er ook zou gebeuren, hij zou zijn best moeten doen om dit te overleven en door de trainingen heen te komen.
Phyre kwam naar voren en deed haar uitleg, al snapte hij niet helemaal wat de bedoeling was. Misschien ook wel omdat ze onderbroken werd door één van de aspiranten. Waarschijnlijk een Erudite, aan zijn bijdehante opmerkingen te horen. In Dauntless hadden ze nou eenmaal andere namen dan in andere facties? Waarschijnlijk had de jongen met het witblonde haar een hele standaardnaam, zoals Phill of Oliver. Iets in die richting in ieder geval.
Lindell moest zachtjes grinniken om het gezicht van de jongen, wie duidelijk was geschrokken van de vuist van Phyre. Het was wel duidelijk dat allebei hun trainers zich niet op hun kop zouden laten zitten door wat er dan ook zou worden gezegd.
Phyre gaf hen de opdracht om allemaal in een rij te staan en vervolgens hun niet-dominante been voor te zetten, wat bij hem zijn rechterbeen was. Hij bracht zijn armen omhoog en hield zijn vuisten dicht bij zijn gezicht, zoals Phyre dat had gezegd. Hij keek vanuit zijn ooghoeken naar de rest van de groep, die zo goed als hetzelfde had gedaan. Phyre liep ondertussen langs de lijn met aspiranten en verbeterde hier en daar een paar houdingen, of gaf een aanwijzing. Al moest hij toegeven dat “Je wordt geraakt als je je handen niet beter voor je houdt,” niet de meest aardige aanwijzing was. Wel een hele waardevolle.
‘Ik wil dat jullie drie stoten achter elkaar laten zien. Je stoot recht voor je uit en na elke stoot houdt je je handen weer voor je gezicht,’ vertelde Phyre, waarna ze het volgens voordeed. Het was ongelooflijk hoe snel en makkelijk ze de drie stoten uitvoerde en toch haar gezicht leek te beschermen. ‘J. en ik lopen langs dat jullie wel een paar keer tot drie kunnen tellen,’ zei Phyre, wat waarschijnlijk betekende dat ze niet mee zou tellen. Toen het meisje het startsein gaf, probeerde Lindell de stoten zo goed mogelijk uit te voeren.

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Noah knikte naar Phyre, ze had sowieso begrepen wat hij wilde zeggen en wist dat ze elkaar later zouden spreken. Nu richtte hij zich op de aspiranten die van haar te horen kregen hoe vandaag in elkaar zou zitten, en welke slagen en stoten ze zouden leren. Hij keek met samengeknepen ogen naar de jongen die haar onderbroken had, Phyre had hem meteen duidelijk uitgelegd hoe dat hier in zijn werk ging, en de jongen was geschrokken geweest. Toch was er iets aan hem waardoor Noah besloot hem voortaan in de gaten te houden.
Hij liep achter de rij aspiranten langs, zonder iets te zeggen maar door ze eerst aandachtig te bestuderen. De meeste aspiranten werden zenuwachtig van zijn aanwezigheid, maar dat was iets waar hij intussen wel aan gewend was geraakt. Toen hij de hele rij gehad had liep hij langzaam terug en bleef bij een aantal staan. 'Zorg dat je gewicht eerst goed verdeeld is over beide benen, zodra je stevig staat kan je je gewicht meer naar het voorste been bewegen als je aanvalt. Let op dat je altijd weer terug naar achter zult moeten leunen om iets te ontwijken, en dan mag je niet omvallen.' zei hij tegen een jongen die volgens hem uit Amity kwam. Hij was de naam van de jongen alweer vergeten, maar hij leek in elk geval zijn best te doen. 'Je handen voor je gezicht is een goed idee, maar blokkeer je eigen gezicht niet, en wees allert op de bewegingen van een ander, ook de bewegingen die niet op ooghoogte gebeuren.' daarna liep hij weer verder. Hij hield zijn handen achter zijn rug gesloten, en leek bijna op een soort commandant die zijn troepen inspecteerde, maar eigenlijk zat daar niet veel verschil in. Vroeger bij geschiedenis had hij een hoop geleerd over het leger van de eeuwen terug, de oorlogen die waren gevoerd en de wapens die uiteindelijk ontwikkeld waren. Hij vond het interessant, maar had eigenlijk niet veel op met de wapens en de lafheid die daarmee samen kwamen. Bepaalde agressiviteit was ook lafheid, en hij streefde meer naar kracht en oplettendheid. Iets wat hij de aspiranten ook hoopte bij te brengen. De witblonde jongen had een felle uitdrukking op zijn gezicht en Noah zag dat hij kennelijk al wel vaker gevochten had, iets wat hem zeker een voorsprong zou kunnen geven. Bij deze fase dan tenminste.
Zijn blik gleed naar Phyre, dat naast het meisje, de eerste springer, stond en uitleg gaf. Hij keek naar de houding van het meisje, en de houding van Phyre, waar al een immens groot verschil in zat, al was het maar in een soort basis houding. Hij liep weer langs de rij en ging tegenover een jongen staan die het niet echt goed deed, maar ook niet zijn uiterste best leek te doen. 'Hier in Dauntless accepteren we alleen mensen die zich voor meer dan 200% inzetten. Zit je daar onder, ongeacht omstandigheden, dan zal je snel leren wat voor tegenslag dat biedt.'

Flo keek naar J en Phyre die hen uitleg gaven, en haar wenkbrauwen schoten omhoog toen het rangsysteem werd uitgelegd. Het idee dat ze zomaar uit de factie gekikt konden worden bracht haar wel angst aan. In Candor ging dat niet zo, en voor zover ze wist in de andere facties ook niet. Natuurlijk ging Dauntless niet voor mensen die te zwak of laf waren, maar ze ging er van uit dat die dan een andere baan kregen, en dat je in je tijd hier nog tijd had om te ontwikkelen. Ze zouden toch niet verwachten dat ze enorme vechtersbazen werden in een korte periode van 3 maanden? Het zou hoe dan ook een lastige tijd worden, en niet iedereen leek daar op voorbereid te zijn. Aandachtig keek ze naar Phyre en de bewegingen die ze voor deed, een klein glimlachje speelde rond haar mond toen de jongen werd uitgekafferd en bijna een klap kreeg. De aanpak van de trainers waren in elk geval duidelijk. Ze probeerde de houding van Phyre over te nemen en haar gewicht te verdelen over haar benen terwijl ze haar armen strekte. Eerst de lichaamshouding onder de knie krijgen, en dan de slag. Alles tegelijk ging toch niet helpen. Sommige mensen leken snel te slaan maar stonden verschrikkelijk onstabiel, iets wat later zeker in je nadeel zou kunnen werken.
Bijtend op haar lip veegde ze een losse pluk haar bij haar ogen weg en ging ze door met trainen. Ze hoorde ondertussen de woorden van J en Phyre en liet ze op haar inwerken terwijl ze de slag meerdere malen probeerde. Straks moesten ze het op elkaar gaan oefenen, en ze probeerde zich nu al mentaal voor te bereiden op dat feit. Ze dacht aan haar oude factie en hoe ontzettend gebonden en onveilig ze daar had gevoeld. Mensen hier waren bruut, gemeen en sterk, maar wel rechtoe rechtaan. In Candor ook, maar dat ging op zo'n nare manier dat Flo er misselijk van werd, bovendien wist ze zeker dat een groot percentage alsnog loog, behalve dan als ze het serum toegediend kregen. Maar dat was niet vaak voor gekomen in de 16 jaar dat ze er nu geleefd had. Terechtstellingen maakte zij natuurlijk niet vaak mee.
Ze ergerde zich kapot aan de manier waarop ze behandeld werd door haar ouders, leraren en andere volwassenen. Niks was veilig en je hele indentiteit lag op straat, maar toch op zo'n manier dat het niet veilig voelde. Niet als bijvoorbeeld in Amity of Abnegation, voor zover zij begrepen had. Nee, overplaatsen naar Dauntless was een goede beslissing geweest, maar ze moest nu alles op alles zetten om daar te mogen blijven.
Gedreven sloeg ze in de lucht voor zich, proberend om de slag zo goed mogelijk te kopieren.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het inspecteren van de aspiranten was aan de ene kant aan leuk werkje, maar aan de andere kant was het saai, vond Phyre. Ze had niet het idee dat ze zelf iets zou kunnen doen, niet iets anders dan observeren en hier en daar een paar aanwijzingen geven. Al was dat hetgeen wat ze de komende twee weken zou gaan doen, dat had ze geweten toen ze de baan had geaccepteerd. Ze vond het ook alles behalve erg om iemand te moeten vertellen wat hij of zij moest doen, maar ergens mistte ze het vechten. Het bezig zijn.
Naast dat ze één van de nieuwe trainsters was geworden, werkte ze ook als zuster op de ziekenboeg. Het was niet echt een taak die bij Dauntless hoorde, aangezien in de stad de meeste zusters uit Amity of Abnegation kwamen. In ieder geval de verplegers. De dokters kwamen dan weer uit Erudite. Er moest hier iemand zijn die de roekeloze mensen uit Dauntless kon verzorgen en daarom had ze voor die baan gekozen, aangezien er haar ook wel andere banen aan waren geboden. Ze had het in zich gehad om in de stad te werken als politie, maar dat was niet iets wat ze had gewild. Ze had niet heel erg veel zin om vechtende factielozen uit elkaar te houden. Dat mochten anderen doen.
Phyre liep langs de lijn met stotende aspiranten en ze bleef bij het meisje staan dat als eerste was gespringen. Bedachtzaam keek ze naar hoe ze de drie stoten uitvoerde en hoe haar houding tijdens de drie stoten was. De stoten kwamen met veel kracht naar voren en Phyre kon zien in haar ogen dat ze alle kracht uit haar lichaam probeerde te persen, maar alleen kracht was niet genoeg. Als haar houding niet goed was, en dat was het niet, zou ze met gemak omver kunnen worden geduwd tijdens een gevecht en dat zou betekenen dat ze zou verliezen.
‘Je staat op je tenen als je slaat,’ merkte Phyre op. ‘Daardoor sta je niet stabiel als je slaat en kan iemand je met gemak omver duwen. Zelfs een factieloze. Probeer je beide voeten op de grond te houden en beweeg met je lichaam mee als je stoot, anders staat het binnen een paar seconden op slot.’ Ze draaide het lichaam van het meisje iets bij en liep vervolgens verder. Ze kende het meisje misschien nog maar minder dan een dag en ze had nog niet veel van haar gezien, maar door wat er vanochtend was gebeurd, had ze niet een hele goede indruk gekregen van Flo. Het leek haast alsof ze had gedacht dat ze alles wel had kunnen maken, misschien wel omdat ze als eerste was gesprongen. Zoiets zei niet. Phyre was zelf niet als eerste gesprongen en uiteindelijk stond zij hier en de jongen die dat in haar jaar had gedaan, stond hier niet.
Phyre maakte het rijtje af en hielp hier en daar nog wat mensen met hun houding of de manier waarop ze stootten. Toen ze eenmaal het rijtje af was gelopen, liep ze terug naar haar oorspronkelijke plek en keek ze van een afstandje toe hoe iedereen te werk ging.

Toen J. zijn kant op was gekomen en hem advies had gegeven, had Lindell geprobeerd om het zo goed mogelijk in zich op te nemen, al had hij zich behoorlijk geïntimideerd gevoeld doordat hij opeens naast hem had gestaan. Hij had vanaf een afstandje al groter en sterker geleken, maar toen hij eenmaal naast J. had gestaan, wist Lindell zeker dat het nog een hele tijd zou duren voordat hij er zo uit zou komen te zien. Laat staan dat hij mensen nerveus zou maken met alleen zijn blik. Iets wat J. wel voor elkaar had gekregen in de paar seconden dat hij hem had verteld dat hij zijn eigen zicht niet moest blokkeren en dat hij iets aan zijn houding had moeten doen. Het was echter wel goed advies geweest en hij probeerde er iets mee te doen, maar hij wist eigenlijk niet goed of hij dat ook echt deed. Dit was immers de eerste keer dat hij zoiets deed.
Ondertussen had Lindell wel door dat de twee trainers hier niet zonder reden stonden. Waarschijnlijk had iemand hen uitgekozen en hij wist ook precies waarom. Bij J. was het misschien vanzelfsprekend. Hij zag er wat dreigend uit en hij werd daardoor ook meteen serieus genomen. Als Phyre naast hem stond, was ze een stuk kleiner en smaller, maar het was duidelijk dat ze met haar houding iedereen onder de duim kreeg en ze stond hier natuurlijk ook niet voor niks. Hij wist niet of ze altijd al in Dauntless had gezeten, maar als het niet zo was, was het in ieder geval niet aan haar te zien.
Na een tijdje merkte hij dat het toch wat lastiger werd om door te blijven stoten. Hij wist ook niet goed hoe lang hij dit vol zou moeten houden, maar hij was blij toen Phyre meldde dat ze mochten stoppen met stoten en dat ze verder zouden gaan met iets anders. Lindell bewoog met zijn armen heen en weer en liet ze vervolgens naast zich hangen, wat behoorlijk vreemd voelde nu hij ze een tijdje had gebruikt. Hij had ze vaak wel gebruikt om manden met fruit en ander eten te dragen, maar dragen was toch iets anders dan stoten.
Het bleef vreemd om na te denken over zijn factie, al was het niet eens meer zijn factie. Het was zijn voormalige factie en hij wist dat hij er ook zo over moest denken, maar er was een hoop wat hij achter had gelaten? Maar liefst zestien jaar en een paar maanden! Hij had zijn ouders achtergelaten, zijn twee jongere zusjes. Hij had zelfs een paar vrienden gedag moeten zeggen. Het was al die tijd zijn thuis geweest en nu was het dat opeens niet meer. Dauntless was nog niet eens zijn thuis en hij was ook helemaal niet zeker of het dat wel zou worden. Dat bleef een onzeker iets, maar hij wilde zich niet laten afleiden door die onzekerheid.
‘Nu de meeste van jullie dit onder de knie hebben, gaan we oefenen met het blokkeren van de stoten,’ zei Phyre en ze wenkte J., wat waarschijnlijk betekende dat ze het samen voor zouden doen.

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Noah had nog even naar de jongen staan kijken die hij advies had gegeven, en hij leek er snel aan te willen werken zijn advies op te volgen. Toch zag hij dat de jongen na een tijd moe werd, zijn armen werden slapper, gingen hangen, en de energie verdween wat meer. Hij zag ook dat de jongen langzaam wegzonk in zijn gedachtes. Toen Phyre zei dat ze mochten stoppen zakte zijn armen loom langs zijn lichaam, moe van het continu aanspannen van de spieren. De rest van de aspiranten stond er ook zo bij, en hij kon zich nog wel herinneren dat het de vorige jaren ook zo was gegaan. In zijn jaar was het wat anders geweest, want dit gedeelte had hij met de aspiranten uit Dauntless meegemaakt, en die waren al wat fitter en beter met vechten, toch moest een deel het ook al vanaf het begin leren. Zijn gedachtes dwaalde nu zelf ook even af naar zijn inwijding en hoe die verlopen was. Hij had het meer als noodzaak gezien om te vechten, terwijl anderen om hem heen er duidelijk plezier uit haalde. De meeste jaren liep het zo, en na 3 jaar trainen was hij overgestapt naar het trainen van de aspiranten die uit de andere facties kwamen. Dat deed hij nu al ongeveer 3 jaar, en zijn nieuwe partner was Phyre geworden, omdat ze het vorig jaar als een van de beste had gedaan van de groep. En ze had duidelijk voorkeur voor het trainen, Noah had eigenlijk nooit gevraagd waar deze vandaan kwam. Maarja hij praatte ook niet zo veel met haar, met niemand eigenlijk. Hij was iemand die zich liever gesloten hield, toen zijn ouders overleden had hij ook niet meer de behoefte gehad om met veel mensen te praten. Hij liep langzaam naar Phyre toe toen ze de rest uitlegde wat de volgende stap was. Ze namen beide plaats in het midden van de ruimte terwijl de rest er omheen ging staan. De verdeling was van te voren al afgesproken, en Noah zou haar aanvallen, langzamer dan normaal, zodat zij genoeg tijd had om voor te doen hoe ze hem ging blokkeren. Hij keek Phyre rustig aan en deed alsof hij haar ging aanvallen met een stoot richting haar ribben, maar hij voelde hoe Phyre zijn pols vastpakte en wegdraaide. Ze deden daarna nog een aantal andere bewegingen voor en gingen toen weer los van elkaar staan. Hij pakte een soort mini tablet waarmee hij de lijsten kon invullen voor het oefenen. Hij had iedereen gister gescant, en nu in de gaten gehouden dus hij kon snel paartjes maken doormiddel van foto's bij elkaar te voegen. Toen de paren waren verdeeld en de mensen klaar gingen staan op de plekken bij de matten, gaf hij het sein en iedereen begon weer met oefenen. Na dit blok zouden ze een uur lunch pauze hebben en daarna verder gaan met het schieten op een doel. Vanavond waren ze klaar en de aspiranten zouden dan allemaal naar bijvoorbeeld een kledingstudio of een tattoostudio gaan met de punten die ze hier maandelijks kregen. En hij? Wat ging hij doen...

Flo probeerde verder te oefenen, maar doordat ze meerdere dingen tegelijk probeerde ging het nog niet zo heel goed. Ze zag Phyre op zich af komen, en inderdaad, daar kwamen de opmerkingen al. Flo luisterde aandacht en knikte toen, ze had totaal geen zin om moeilijk te doen omdat ze een opmerking had gekregen. Phyre had het kennelijk de moeite waard gevonden om haar te corrigeren en dat moest ze enkel als compliment opvatten. Hierdoor kon ze vooruit komen en als ze te koppig was om naar de trainers te luisteren dan kwam ze niet veel verder.
Ze had wel het gevoel alsof phyre haar niet mocht, misschien omdat ze vanochtend de kamer uit was gegaan zonder toestemming. Maarja niemand had hen gezegd dat dat niet mocht, dus wat was het probleem? Tot nu toe had ze verder niks verkeerd gedaan, dus die houding zou vast wel bijtrekken. Ze probeerde er nu op te letten niet op haar tenen te gaan staan, en inderdaad voelde ze zich nu steviger in de grond staan, ze werd alleen wel wat langzamer omdat ze continu wilde checken of ze nog wel goed stond. Dit ging waarschijnlijk nog een hele hoop tijd in beslag nemen, zeker als ze zag hoe die J er uit zag, ontzettend gespierd en sterk. Dat ging nog jaren duren voor ze op zijn niveau zat, en waarschijnlijk hetzelfde voor Phyre, zij waren trainers dus waren ze allemaal veel beter op alle fronten, zeker vergeleken met aspiranten uit andere facties. Toch was het Flo's doel om over een tijd ook zo goed te zijn en volledig in Dauntless thuis te horen.
Nadat ze nog wat had geoefend hoorde ze Phyre noemen dat ze klaar waren met oefenen van de stoten, en dat ze nu zouden werken aan blokkeren. J liep naar Phyre toe en samen deden ze wat dingen voor. Waarschijnlijk was J de gene die aanviel, zodat Phyre het kon blokkeren, en ze deden wat langzamer dan normaal. Als de rollen omgedraaid waren was J waarschijnlijk automatisch sterker geweest, al was het maar wegens zijn lichaamsgewicht en bouw.
Toen ze klaar waren met voordoen mochten ze de bewegingen zelf een aantal keer proberen, maar al snel zag ze dat J iets invoerde op een technisch apparaat, en er verschenen namen op het electronische bord, er waren paren gemaakt. Flo keek naar de namen en zag naast haar naam 'Lindell' staan. Ze keek zoekend om zich heen naar wie dat was, anderen liepen al naar elkaar toe en er bleven nog maar een paar mensen over die kennelijk ook niet wisten hoe de rest heette. Ze keek naar een jongen die volgens haar uit Amity kwam, was dat Lindell? Ze liep naar hem toe en glimlachte een beetje. 'Volgens mij moeten wij oefenen.' zei ze. Ondanks dat ze al een tijd hadden geoefend, en niet hadden ontbeten besefte ze nu, was ze nog vol energie. Ze was wel benieuwd hoe het nu zou gaan, jongens waren per definitie vaak sterker omdat ze groter waren, gelukkig zouden ze nu nog niet echt vechten maar juist oefenen met het ontwijken en blokkeren van een aanval. Ze liep naar een mat en wachtte daar op de jongen. Phyre en J liepen ondertussen weer rond om te bekijken hoe het ging.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De groep had zich in tweetallen verdeeld, waardoor Phyre een goed overzicht had op de aspiranten. Er kwam al snel een verschil tussen de mensen die het vol konden houden en wie niet, maar ze moest toegeven dat ze ook niet had verwacht dat ze niet bekaf zouden zijn na een tijdje te hebben geoefend. Zelf had ze ook niet de beste conditie gehad uit de gehele groep, maar ze was vanaf het begin bereid geweest om daar aan te werken en daarom had ze vaak in de avond nog een paar rondjes gerend, zodat haar uithoudingsvermogen in ieder geval iets beter was geworden. Het had haar wel geholpen, want ze was niet voor niet als één van de hoogste geëindigd vorig jaar.
Phyre liep hier en daar rond om een paar duo’s te bekijken en bleef zo nu en dan een paar seconden staan. Het was toch interessant om te zien hoe sommigen al uit henzelf uitwisselden en soms advies gaven, terwijl anderen een beetje twijfelend haar kant op keken als ze naast hen stond. Het was niet zo dat ze totaal niet iets zou zeggen, maar ze vond het wel belangrijk dat de aspiranten zeker waren van wat ze deden. Als je die zekerheid al niet in je had, hoe zou je dan ooit tegenover een ander kunnen staan en diegene verslaan? Phyre vond dat ze nog geluk hadden dat ze niet tegen de Dauntless-aspiranten zouden moeten. Iets waar ze zelf ook blij mee was geweest toen zij hier had moeten staan. Al had ze aardig wat klappen gekregen toen ze tegen een paar anderen uit de groep had moeten vechten.
Phyre keek op haar horloge, die aangaf dat ze al een behoorlijke tijd bezig waren geweest. De tijd was snel gegaan, terwijl ze eigenlijk alleen maar de jongeren had bekeken en zo nu en dan kort met J. had overlegd. Het was ook echt kort geweest. Hij had niet heel erg veel gezegd, niet meer dan nodig was geweest in ieder geval.
‘Oké, jongens. Jullie hebben één uur pauze! Over een uur wil ik jullie hier allemaal weer zien en dan vertel ik wat we gaan doen!’ riep Phyre. De meesten leken blij te zijn met het bericht dat ze zouden kunnen pauzeren, waarschijnlijk omdat ze nog niks hadden gegeten. Iets waar ze dan nu even de tijd voor zouden krijgen. Als ze over een uur maar weer terug zouden zijn voor de volgende oefening.
Toen iedereen uit de groep uit de zaal was verdwenen, richtte Phyre zich op J. Ze was zich er al lang van bewust dat J. zich wat afzijdig hield, hij was haast de mysterie zelve. Ze had hem zo nu en dan wel gezien in het jaar dat ze hier was geweest en ze hadden zo nu en dan wel gepraat, maar veel was het niet geweest. En ergens wilde Phyre haar eerste, echte, gesprek met J. niet beginnen op een verkeerde manier, dus besloot ze om zichzelf al te verontschuldigen voor het feit dat ze te laat was geweest.
‘Sorry voor net. Ik weet dat ik te laat was en het zal niet meer gebeuren,’ zei ze tegen de jongen. Ze gokte dat het goed was zo. Dat hij niet zou vragen naar waarom ze te laat zou zijn, want dat was simpelweg iets wat een Dauntless niet hoefde te weten.

Het trainen was wel oké gegaan, volgens Lindell. Hij had de hele tijd met het meisje mogen trainen wie als eerste was gesprongen en naar zijn idee waren ze wel een goed duo geweest. Niet dat ze meteen het beste duo uit de hele groep waren geweest, maar het had niet raar of vreemd gevoeld om tegenover het meisje te staan. Iets wat hij eigenlijk wel had verwacht toen ze zijn kant op was gekomen. Niet dat het voor hem vreemd was om voor een meisje te staan, want hij had heus wel eens een vriendinnetje gehad in Amity, maar dit was anders? Hij wist niet of Flo, want zo heette ze, voor de rest van de tijd zijn gevechtspartner zou blijven, maar hij wist wel dat er op een gegeven moment meer fysieke aanrakingen bij zouden komen kijken. Het bleef vast niet bij alleen slaan en dan was het toch vreemd als hij dat bij een meisje zou moeten doen.
Lindell en Flo wisselden zo nu en dan af om te oefenen met het blokken van de stoten en ondanks dat Lindell aan zijn lichaam merkte dat hij wel wat extra energie kon gebruiken, had hij er geen erg in en werd het zelfs wel leuk, maar misschien kwam dat ook wel omdat hij merkte dat Flo er echt voor ging. Iets waardoor hij ook wel beter zijn best moest doen, anders zou hij straks echt een vuist in zijn gezicht krijgen en dat was niet iets wat hij wilde.
Hij moest toegeven dat hij aardig nerveus werd van Phyre en J, die hen zo nu en dan kwamen bekijken. Zij waren toch degenen die hem zouden moeten beoordelen. Daar was het vandaag waarschijnlijk te vroeg voor, maar hij kon zich wel voorstellen dat ze nu al keken naar wat zijn beginpunt was en hoe hij zich verder zou ontwikkelen tijdens de Inwijding. Dat betekende dat hij het nu wel goed zou moeten doen, ondanks dat dit pas het begin was.
Toen Phyre eindelijk meldde dat ze even pauze mochten houden, was Lindell toch enigszins opgelucht dat ze voor een uurtje zouden mogen stoppen. Dat zou hem in ieder geval de tijd geven om wat te eten, want daar had hij wel echt behoefte aan.
Hij haalde een hand door zijn donkere haren, die iets waren gaan krullen aan de voorkant, en keek vervolgens naar het meisje voor zich. Een paar plukken van haar haren waren uit de staart gezakt. Hij moest toegeven dat Flo geen lelijk meisje was om te zien, maar hij wist niet of je er hier iets aan had om mooi, of knap, te zijn. Phyre was ook niet lelijk, zelfs niet met het gekleurde haar wat hij juist altijd apart had gevonden als hij mensen van Dauntless rond had zien lopen, maar het stond haar wel. Het paste zelfs een beetje bij haar.
‘Heb je zin om samen iets te eten?’ vroeg Lindell aan Flo, terwijl ze al samen met de rest van de groep de zaal uitliepen. Hij had wel behoefte aan wat gezelschap. Waarschijnlijk omdat hij gewend was om altijd in gezelschap te zijn. In Amity was het eigenlijk normaal om samen te eten. Er werd zelfs tegelijkertijd gegeten met de hele factie. Iets wat hier dus al anders was, want er waren vast al wel mensen geweest die hen voor waren gegaan met het eten.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld