Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ The Purge

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Orpg ft. Lespoir

We try to cleanse our soul by participating in the Purge. But it doesn't feel right. Not when I have to put you in such danger. This could get us both killed. They won't hesitate, that's for sure. There's no way out of this. The only thing that's left to do, is try our best to stay alive. To survive the night that we fear the most.
Tonight, the Purge will begin. And we don't have another choice but to fight for our lives.

Inspired by The Purge Anarchy

Ik:
Naam: Adrian Ozera
Leeftijd: 18 jaar
Uiterlijk:

Jij: meisje + begin c:

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Ik:
Naam: Clarissa Fray (Wordt meestal Clary genoemd)
Leeftijd: 17 jaar.
Uiterlijk:

{option}

Mijn stukje komt in het bericht hieronder.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary.

Snel check ik of alle deuren van het huis op slot zijn. Binnen een uurtje begint the purge en ik moet toegeven dat ik best bang ben. Ik kom niet uit een heel rijk gezin waardoor het huis waar ik samen met mijn ouders woon, niet erg goed beveiligd is. Ze kunnen hier zo binnen geraken als ze moeite doen maar toch moeten we onszelf zo goed mogelijk proberen te beschermen. Mijn ouders zijn bezig met de rolluiken te sluiten. Misschien dat er zelfs niemand naar ons toekomt omdat ze denken dat er niemand is. Al betwijfel ik me dat toch. We zijn niet echt heel arm maar we zijn ook niet rijk dus daarom is er een grote kans dat ze hier binnenvallen. Je geraakt hier zo binnen dus waarom zouden ze het niet doen? De huizen van rijke mensen zijn veel beter beveiligd waardoor je daar bijna niet binnen geraakt. Daar hebben ze bijvoorbeeld ramen met dubbele beglazing en dat kan je niet gemakkelijk inslaan. Hier hebben we gewoon enkele beglazing waardoor als je nog maar 1 steentje tegen het raam gooit, het raam al gebroken is. Daarom ben ik ook blij dat we nog rolluiken hebben. Dat geeft ons toch nog extra bescherming. Ik probeer niet te veel aan mijn ouders te laten zien dat ik enorm bang ben, daardoor worden hun ook veel banger dan dat ze zijn. Ze zijn niet bang om zelf vermoord te worden of zo maar ze zijn bang dat er wat met mij gaat gebeuren. Ik kan mezelf heus wel wat beschermen maar natuurlijk niet goed aangezien ik niets heb om me te verdedigen. Mijn ouders vertellen me wel de hele tijd dat alles goed gaat komen maar dat geloof ik niet. Ik kan niet geloven dat het goed gaat komen. Dat kan niet met zekerheid gezegd worden. Er is een kans dat het wel gewoon goed gaat komen allemaal maar er is een nog grotere kans dat het allemaal heel erg fout gaat lopen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Adrian;

"Adrian!" Galmt de woedende stem van mijn vader door de gangen van het paleis. Hii was niet in een goede bui, dat viel al snel te merken. Een diepe zucht verlaat mijn lippen. Ik had voor de zoveelste keer weer eens ruzie met mijn ouders gehad. Dat kwam de laatste tijd wel vaker voor aangezien ze nou niet echt bepaald aan iemand anders dachten dan aan zichzelf. Zij waren toch alleen maar bezig met de royals tevreden houden en de 'perfecte' familie spelen. Nou één ding was zeker, deze familie was verre van perfect. Enkel het feit dat ik voortdurend in de gaten word gehouden door guardians weerhoud me ervan om hier zo ver mogelijk vandaan te komen. Ik had gewoon meteen weg moeten gaan zodra mijn ouders het koningshuis verlaten hadden en ergens anders mijn leven opnieuw op moeten bouwen. Dan was deze ellende me tenminste bespaard geweest. Misschien was ik dan zelfs wel gelukkig geworden. Nee, hier voelde ik me helemaal niet thuis em dat heb ik ook nooit gedaan. Altijd staat er een enorme druk op mijn schouders, ondanks dat ik de jongste zoon ben en dus waarschijnlijk niet de troonopvolger word. Er word vanalles van me verwacht. Dingen die ik vaak niet eens kan waar maken. Het leven hier was zeker geen pretje. Als ik mijn leven kon omruilen met iemand anders dan had ik dat zonder te aarzelen meteen gedaan. Geld maakte niet gelukkig, daar was ik van kleins af aan al wel achter gekomen. "Adrian doe de deur open. Nu!" Mijn vaders stem lijkt met de minuut harder te worden. Ik wil hem niet binnenlaten maar ik weet dat ik toch niets tegen hem kan inbrengen. Ik ken hem goed genoeg om te weten dat hij zelfs door de deur heen zou breken als dat nodig was. Met tegenzin loop ik naar de deur en haal die langzaam van het slot. Ik heb zo'n gevoel dat ik hier later spijt van ga krijgen. Ik stap wat achteruit, afwachtend totdat de deur open zou vliegen. Mijn vader was een behoorlijke driftkikker en had zo zijn woedeaanvallen. Die gingen gelukkig meestal vanzelf wel een keer over maar dat haalde de diep gekoesterde haat binnen in me niet weg. Die man zag ik niet aan voor mijn vader. Voor mij was hij enkel een vreemdeling hier, iemand die ik nergens van kende en dat ook niet wilde. Zijn excuses betekent niets meer voor mij. Daar had hij dan maar eerder aan moeten denken voor zijn stomme acties. Lang hoefde ik niet te wachten. Binnen een paar seconden nadat het slot open klikte stond hij al in de deuropening. Ik kijk hem met een felle blik aan en zwijg. Hij lijkt door te hebben dat ik niet in de stemming ben voor een gesprek als deze en neemt het voortouw. "Over een uur begint de zuivering" Begint hij met dezelfde woedende blik in zijn ogen. Het liet een koude rilling over mijn rug lopen, ookal liet ik dat verder niet merken. "No shit" mompel ik waarna ik mijn blik even afwendde. Alsof ik daar nog niet achter was. Het was niet te missen met al die uitzendingen op de tv waarop ze aftellen en de regels uitleggen. Er leek geen ontkomen aan. Het was net een eindeloze horrorfilm. Hij kijkt me met een waarschuwende blik aan en gaat dan weer verder. "Kleed je netjes aan, over iets minder dan een uur arriveren alle gasten" Ik rol met mijn ogen van irritatie. Had hij dan nog steeds niet door dat ik niets met deze familie te maken wilde hebben? Ik kijk hem na terwijl hij mijn kamer uitloopt en pak dan snel wat kleren uit mijn kast. Ik wilde helemaal niet naar de koninklijke 'Purge' of hoe ze het ook noemden hier. Het was gewoon een stomme wet die het legaal maakte voor mensen om één dag in het jaar andere mensen te mogen vermoorden. Vreselijk vind ik het, echt onmenselijk. Maar wie ben ik om er iets tegen te beginnen? Ik heb het vaak genoeg geprobeerd om mijn ouders over te halen om hiermee te stoppen. Ze leken maar niet te willen luisteren en ik kreeg er enkel ruzie en straf voor terug. Ze vertrouwden me zelfs zo weinig meer dat ik 24/7 een guardian bij mijn zijde moest hebben. Nou fijne familie heb je dan zeg. Ze gaven alleen maar om zichzelf en hun reputatie. Zagen ze dan niet dat wat ze deden echt verkeerd was? Monsters waren het geworden, allemaal monsters. En het ergste is nog dat er niets is wat ik ertegen kan doen. Ik haal gefrustreerd een hand door mijn warrige haar, dat weer eens alle kanten op zat. Ik ben blij als ik de zuivering weer heb weten te overleven. Één ding weet ik zeker: ik ga niet meedragen aan de jaarlijkse Purge. Nooit van mijn leven zal ik daar aan toegeven. Over mijn lijk dat ik daar iets mee te maken wil hebben.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary.

Ik begrijp eigenlijk niet eens waarom iemand die jaarlijkse Purge heeft bedacht en heeft ingezet. Het is een moment dat mensen elkaar mogen vermoorden zonder er gestraft voor te worden. Ik zie het nut er niet voor in, het enige wat er veranderd is dat er veel onschuldige mensen vermoord worden. Dat de mensen hier zelfs aan mee willen werken begrijp ik niet. Ik zou het niet over mijn hart kunnen krijgen om een onschuldig persoon te vermoorden. 'Het komt wel goed allemaal,' hoor ik mijn vader tegen me zeggen om me gerust te stellen. Ik zucht even zachtjes gefrustreerd. 'Zie je het dan niet in? Het komt niet goed? We gaan allemaal dood,' zeg ik dan. Ze hoeven niet te zeggen dat het goed komt want dat is ook niet zo. Ook al ga ik niet dood maar mijn ouders wel. Dan zou mijn wereld alsnog instorten. Ik heb een best goede band met mijn ouders en ik zou echt niet weten wat ik moest doen als ze hen zouden vermoorden. Natuurlijk moet ik in de eerste plaats aan mezelf denken, dat zeggen mijn ouders de hele tijd tegen me maar zo ben ik niet. Natuurlijk is dit iets heel anders maar toch, ik hoop gewoon dat ze ons niets doen. Het enige dat ik kan doen is hopen maar hoop is natuurlijk niet genoeg. Ik kan wel hopen dat er niets met ons zal gebeuren zodat de angst minder wordt maar ik kan niets met zekerheid zeggen. Ik ben er bijna zeker van dat er ook bij ons wat zal gebeuren. Ik richt mijn blik nog even op de klok. Nog een half uur. Een half uur voor de hel losbreekt. Het liefst zou ik willen dat ik de tijd even kon stoppen en dat ik er misschien zelfs iets aan zou kunnen doen zodat het allemaal niet zou gebeuren maar wie ben ik om het te stoppen? Als ik het kon, deed ik het graag maar ik ben maar een gewoon meisje dat niets te zeggen heeft. Naar de rijkere mensen luisteren ze vaak nog een beetje maar die hebben ook niet altijd wat te zeggen en de meeste van de rijke mensen doen ook gewoon mee omdat ze het geld hebben om wapens te kopen. Ik weet niet waarom ze iemand zouden willen vermoorden. Misschien om te weten hoe het is? Dan nog, hoe kan je iemands leven ontnemen? Dit doen ze allemaal om de misdaadcijfers naar beneden te krijgen. Dat kan toch ook op een heel andere manier? Als iedereen gewoon normaal zou doen en niemand zouden vermoorden of geen banken zouden overvallen, zou dit allemaal niet nodig zijn. Er zijn dan ook nog mensen die er plezier in hebben om iemand onschuldig te vermoorden. Waarom vermoorden de mensen die er wel mee met willen doen elkaar niet gewoon en laten ze de onschuldige mensen niet gewoon met rust? Dat zou al een heel verschil uitmaken. Zelfs kinderen worden vermoord. Dat is toch niet meer normaal? Het idee alleen al dat er zo opnieuw mensen doodgaan waaronder misschien ik of mijn ouders, vind ik echt verschrikkelijk. Hoe later het wordt, hoe banger ik word. Dat is natuurlijk ook normaal. Mijn ouders zien er ook erg bang uit, ze willen het niet aan me laten zien maar ik ken mijn ouders goed genoeg om te weten wanneer ze bang zijn of niet en in dit geval zien ze er echt enorm bang uit. Ik blijf maar hopen dat ze denken dat dit een gewoon leegstaand huis is waar niemand woont maar ik denk dat ze gewoon overal gaan binnen vallen. Dit is gewoon zo verschrikkelijk allemaal, ik begrijp totaal niet waarom ze dit allemaal organiseren. Ik vind dit allemaal gewoon nutteloos.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Adrian;

Ik grijp een witte blouse uit de onderste lade mijn kast. Het boeit me echt niets wat de andere royals ervan gaan denken. Ik ben niet van plan om het ook maar te laten lijken dat ik hierachter sta. Ik ga niet meedoen en dat zal ik ook nooit gaan doen. Ik heb er sowiezo niets van gesnapt waarom de regering deze dag in heeft gevoerd. Ja, de misdaadcijfers gaan wel omlaag. Maar wat dan met de onschuldigen die van hun leven beroofd worden? En waarvoor? Voor de plezier van de andere mensen? Dit sloeg echt helemaal nergens op. Ik trek de blouse langzaam aan en knoop deze één voor één dicht. Mijn vader kon echt oprotten als hij dacht dat ik hiermee in zou gaan. Hetzelfde geld voor mijn broer Jake, die - in tegenstelling tot mij - wel elk jaar meedeed aan de zuivering. Hij werd precies hetzelfde als onze vader en hij heeft het niet eens door. Ik heb geprobeerd tot hem door te dringen maar niets lijkt te werken. Nu moet hij het ook maar zelf weten. Hij zal waarschijnlijk wel weer meegaan samen met zijn vrienden om mensen te ontvoeren. De royals maakten altijd grote plannen om bepaalde gebouwen binnen te vallen. Vaak waren het gebouwen waar arme mensen wonen, waar zij veel voordeel aan hebben. Die hebben geen goede beveiliging en het zal dus ook veel makkelijker zijn om ze te kidnappen. Bovendien gaven de meeste mensen zich gauw over zodra de gewapende groep mensen voor ze stond. Sommige mensen vermoorden ze al meteen bij binnenkomst. Dat zijn de zieke of oude mensen aan wie ze niets zullen hebben. Het was erg wreed wat ze deden. Iets wat zij blijkbaar nog niet inzagen. Ze letten enkel op welke mensen geschikt zijn voor de arena. En ze krijgen er toch voor betaald, dus waarom zouden ze niet? Het is niet dat ze gestraft zullen worden, het is voor de komende 12 uur legaal. Die sukkels dachten ook alleen maar aan zichzelf. Ik zucht diep en kijk nog één keer de kamer rond, waarna ik mijn kamer uit loop.
Te zoeken naar waar Troy was hoefde ik niet, zoals ik al had verwacht. Meteen nadat ik de deur uit was gelopen kwam hij al naast me lopen. Ik rol met mijn ogen. Moest dit nou? "Ik kan best wel voor mezelf zorgen weet je" bijt ik hem toe. Het was niet dat ik het gevaar hier vormde. Dit gebouw is zo streng beveiligt dat zelfs een leger mensen geen kans maakt om hier binnen te kunnen komen. Meerdere guardianlegers bewaakten dit gebouw dag en nacht. Blijkbaar waren mijn ouders daar dan wel paranoïde voor. Maar het feit dat onschuldigen zouden sterven vanavond deed ze niets. Wat is er mis met de mensheid? Troy moet een beetje grijnzen door mijn opmerking. "Daar twijfel ik niet over" Hij was zo erg nog niet maar ik irriteerde me mateloos aan hem. Overal waar ik heen ging, moest die gast ook weer mee. Als een gevangene voelde ik me hier, en dit hielp daar niet echt bij. Met een snelle pas lopen we verder door de gangen van het paleis. Mijn ouders zullen vast al wel in de grote hal bij de arena zijn, wachtende op de gasten die elk moment konden arriveren. Jake kennende zal al wel vertrokken zijn met de groep om zijn bijdrage te leveren. Hij was hier erg serieus over en keek er elk jaar naar uit, iets wat ik me echt niet kan voorstellen. Hij was het lievelingetje van mijn vader geworden. Jake had alles in zich waar mijn vader naar verlangde: loyaal, moedig en eerlijk. Een geboren leider dus. Ik was enkel degene die de familie-eer schade toe bracht door mijn koppigheid. Het buitenbeentje, de jongen die niets goed kon doen. Wat een geweldige familie heb ik toch..
We naderen de grote ingang van de hal, die ondertussen zo te zien al behoorlijk vol begon te stromen. Van allerlei bloedlijnen waren er wat mensen aanwezig. Allemaal zagen ze er op hun best uit. De dames hadden grote baljurken aan met hun haar overdreven gekruld of opgestoken. Het moest en zou perfect zitten. Ik vond het er echt niet uitzien, het waren net barbie poppen. De mannen waren allemaal gekleed in een smoking of een ander net pak. Het was net een soort gala leek het wel. Het was één en al uiterlijke vertoning hier. Vergeleken daarmee viel ik in het niet met mijn witte blouse en spijkerbroek. Ik zie mijn vader bij de ingang staan, met een afkeurende blik naar mij toe gericht. Die man was ook nooit tevreden. Alles wat ik deed was niet goed genoeg. Ik geef hem een spottende grijns om hem te treiteren en laat mijn blik dan door de rest van de hal glijden. Een aantal jongeren van mijn leeftijd waren ook meegekomen. Ik herken er een paar van. De rest zal dan wel nieuw hier zijn, dat kan niet anders. Maar ik ben hier niet om sociaal te doen en vrienden te zoeken. Het enige waar ik me druk over maak is hoe ik in hemelsnaam deze avond door ga komen. Ik glimlach naar een paar mensen die langs me heen lopen en me begroeten. Ik kende er weinig van maar ik heb wel zo mijn manieren. Die glimlach verdwijnt echter al snel weer van mijn gezicht zodra ik twee jongens op me af zie lopen. Wat moesten die twee verwende idioten dan weer hier? Ik vloek binnendsmonds en loop wat meer naar achter in de poging om op te gaan in de menigte. Troy leek ze ook opgemerkt te hebben en duwt me terug naar voren. "Wat doe je" snauw ik boos. Die kerel kon ook nooit normaal doen. Hij antwoord er niet op en duwt me nog wat meer naar voren. Het is dat alle royals hier waren en ik het niet kon maken, anders had ik hem echt wat aangedaan. De jongens hebben me al gespot en komen op me aflopen met een grote grijns. Wat ik er wel niet voor zou doen om die van hun gezicht te slaan.. Ik grom boos en keer me nog één laatste keer tot Troy. "Ik krijg jou nog wel" Ik kijk hem met een dodelijke blik aan en draai me dan weg van hem. Mijn armen sla ik over elkaar heen. Deze dag werd steeds maar beter en beter.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary.

Door het kleine beetje dat ik kan zien tussen de gordijnen kan ik zien dat er al wat mensen over straat lopen. Oh nee... Ik voel mijn hart tot in mijn keel kloppen. Ik weet niet wat ik moet doen als ze hier zo binnen vallen, ik weet het echt niet. Ik weet zelfs geeneens of ik wel iets heb waarmee ik mezelf zou kunnen verdedigen. Ik weet dat mijn vader ergens in huis een geweer heeft liggen al heb ik geen idee waar hij het verborgen heeft. Dat heeft hij me nooit willen vertellen. Al zou het nu wel handig geweest zijn als ik zou weten waar hij het verstopt heeft. Dan hebben we tenminste iets waarmee we onszelf kunnen beschermen. Mijn vader vond het altijd te gevaarlijk als ik zou weten waar dat geweer van hem ligt, niet dat ik er iets mee zou doen of zo. Er is nu geen tijd om het nog te gaan zoeken. Ik heb de afgelopen dagen vaker gezocht naar dat geweer maar het is nergens te vinden en mijn vader wilde er niets over zeggen. Hij vond dat als we het nodig zouden hebben, hij het moest gaan halen. Ik zou mezelf alleen maar in gevaar brengen als ik een geweer in mijn handen kreeg wat echt onzin is. Ik moet toegeven dat ik af en toe een beetje onhandig kan zijn maar het is niet dat ik me perongeluk zou verwonden met een geweer. Zo onhandig ben ik ook weer niet. Ik vind het een beetje dom van mijn vader dat hij het me niet wil vertellen, zeker op zo'n belangrijk en gevaarlijk moment als nu. Voor de rest heb ik niet echt iets waarmee ik me zou kunnen verdedigen. Oké, in de keuken liggen wat messen in de bestek lade maar daar heb ik ook niet veel aan. Iemand met een geweer kan sneller in me schieten dan ik met een mes gestoken kan hebben natuurlijk. Ik schrik even als ik iemand binnen zie komen met een geweer. Net voor hij mijn vader dood wil schieten, schiet iemand anders de man die binnenviel neer. 'Verstop je Clary, snel!' zegt mijn vader waardoor ik naar boven toe loop. Ik draai mijn deur op slot. Ik doorzoek heel mijn kamer naar iets waardoor ik mezelf zou kunnen beschermen. Ik hoop maar dat mijn ouders zichzelf ook verstopt hebben of dat mijn vader op zijn minst zijn geweer heeft genomen. Ik zucht even gefrustreerd als ik niets kan vinden in mijn kamer. Dit heb ik weer. Nu heb ik helemaal niets om mezelf iet of wat te kunnen beschermen. Ik kijk geschrokken op als ik vanaf de woonkamer waar ik daarnet stond met mijn ouders, twee schotgeluiden hoor. Dat zouden toch niet mijn ouders zijn? Ik voel een druk in mijn ogen doordat ik mijn tranen in probeer te houden. Ik deins een stukje achteruit als ik gebonk op mijn kamer deur hoor. Doordat de deur op slot is, geraken ze niet binnen. Dat dacht ik toch, iemand schiet met zijn geweer op mijn slot waardoor het slot stuk springt en de deur open gaat. Ik kijk even kort om me heen, er is geen uitweg meer voor me. Ik word vastgepakt maar ik probeer mezelf los te krijgen. 'Laat me los!' zeg ik terwijl ik me los probeer te wringen wat na veel moeite toch lukt. Ik probeer weg te rennen tot ik voel dat ik vastgenomen word bij mijn haren wat best veel pijn doet. Ik word de trap afgesleurd waarna we aankomen in de woonkamer. Ik zie mijn ouders liggen, allebei met een schotwonde in hun hoofd. Ik voel de tranen over mijn wangen rollen. Hoe kunnen deze mensen zo wreed zijn om mijn ouders te vermoorden? Mijn ouders hebben nooit een vlieg kwaad gedaan en toch worden hun levens ontnomen. Mijn haren worden losgelaten maar al snel wordt ik wel gewoon weer vastgepakt zodat ik niet meer weg zou kunnen lopen. Ik word naar buiten gesleurd waar een busje staat. Ik word zowat in het busje gegooid en zie dat het vol zit met nog andere mensen die er bang uitzien. Sommige ken ik wel, die heb ik al eens gezien toen ik over straat wandelde of zo maar andere kende ik dan weer niet. Ik weet echt niet wat ik nu moet doen, ik ben zo verschrikkelijk bang. Ik voel me echt machteloos. Ik kan gewoon helemaal niets doen.. Mijn ouders zijn dan ook nog eens vermoord. Mijn ergste nachtmerrie is werkelijkheid geworden. Mijn ouders vertelde me wel dat ze liever hadden dat hun dood zouden gaan dan mij maar dan nog, ik was zo hecht met ze doordat ik ook enig kind ben thuis en nu zijn ze er gewoon niet meer. Het enige wat er nog over bleef waren hun bloedende lijken die ik ook liever niet zo had zien liggen. Natuurlijk zouden mijn ouders ooit dood gaan maar ik had verwacht dat ze zouden sterven door ouderdom en al zeker niet door zo'n verschrikkelijke en wrede manier.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Adrian;

Een beetje chagrijnig kijk ik voor me uit, wachtende op Tyler en Blake McCain aka de twee meest verwende kinderen die ik ooit heb ontmoet. Ze wisten alles voor elkaar te krijgen bij hun vader - Scott McCain - die erg hoog in de lijst van de royals stond. Ze kregen alles wat ze wilden en hadden een arrogantie level die ik nog nooit meegemaakt had. Ik kon ze wel afschieten en als blikken konden doden waren ze hier allang niet meer geweest. Ze lopen op me af en komen vlak voor me tot stilstand. "Zo zo, meneertje Ozera is ook eens een keer aanwezig" zegt Tyler met een grijns op zijn gezicht. "Nooit gedacht om jou hier te zien" Ik bal mijn vuisten in de poging om me in te houden. Dit liet ik natuurlijk niet merken, zo gemakkelijk ga ik het ze niet maken. "Heeft pappie dit voor je geregeld?" zeg ik spottend. Ja, ik heb de katana's op hun rug allang opgemerkt. Ze gingen meestrijden in de arena dit keer, iets wat ze vorig jaar verboden werd. Ik herinner me die uitbarsting nog erg goed. Ik had de ruzie tussen hen en hun vader wel meegekregen, hier zo midden in deze hal. Die viel ook niet te missen aangezien er enorm veel kabaal werd gemaakt. Het was voor het eerst - nouja dat ik er getuige van was dan - dat ze hun zin niet kregen. Ik ging stuk van het lachen, alleen al door de blikken op hun gezicht.
Ik zie Tyler een beetje rood worden, wat me nog meer van dit moment liet genieten. Autch, dat was zijn zwakke plek. Dit had ik niet vaak meegemaakt. Het blijft voor een paar seconden stil. Misschien dat ze het dan toch een keer op zullen geven en zich er gewoon bij neer leggen dat ze me toch niets kunnen maken. Mijn reputatie kon toch al niet meer stuk, mijn vader had ook al een hekel aan me en ik was niet echt bepaald populair onder de mensen. Veel schade om aan te richten was er niet meer. Blake neemt zijn rol echter over en stapt wat meer naar voren. Waar dat vandaan kwam, ik heb echt geen idee. Die jongen kon ook vreselijk irritant zijn maar hij hield zich vaak wat meer op de achtergrond. "Onze vader is tenminste bereid om zoiets voor ons te regelen. Dat kan ik niet van de jouwe zeggen Ozera" Mijn bloed begint te koken van woede. Hoe durfde hij ook maar zo'n opmerking te maken? Ik ga vlak voor hem staan en kijk op hem neer. Hij was een halve kop kleiner dan mij dus dat was dan wel een voordeel. "Als ik jou was zou ik maar gauw teruggaan naar die rijke pappie van je, voor je jezelf nog voor schud zet" zeg ik dreigend. Hij wist maar al te goed dat hij geen gevecht met me aan wilde. Ik zou hem zonder twijfel verslaan. Hij was erg mager gebouwd vergeleken met mij. Het zal me niets verbazen als hij nog amper een klap uit kan delen. Ik praatte niet al te hard, ondanks dat ik me daar geen zorgen over hoefde te maken gezien het feit dat deze hele hal vol stond met mensen. Ik moest niet hebben dat mijn vader hier lucht van zou krijgen. Ik heb het al flink verpest bij hem dus dit kan ik er al helemaal niet meer bij hebben. "Ik krijg jou nog wel" zegt Blake, waarna hij zich omdraait en samen met Tyler wegloopt. Ik kijk ze hoofdschuddend na. Wat een stelletje arrogante kakkers waren het ook. Zij waren niets geweest als hun vader toevallig niet zo'n hoge positie gehad zou hebben. Dit hebben ze allemaal aan hem te danken.
Ik zucht onhoorbaar en loop verder de hal in. Ik moet me flink tussen de mensen door wringen om aan de andere kant te komen. De hal was al bijna helemaal vol waardoor er niet veel ruimte meer was om te lopen. Ook begon het er aardig benauwd te worden door de drukte. "Mag ik er even langs" Ik moet haast schreeuwen om me hoorbaar te maken. Veel mensen kijken me fronsend aan, maar gelukkig gaat niemand in discussie en stappen ze gewoon aan de kant. Dat scheelt me dan ook weer wat gedoe. Na een paar minuten kwijt te zijn aan mezelf er weg te kunnen krijgen bereik ik eindelijk de andere kant van de hal. Daar was het nog steeds druk, wat wel te verwachten viel met een groot evenement als deze. Blijkbaar trekt een gruwelijke spelen als deze wel veel aandacht. Ik ga tegen de muur aan staan en sluit voor kort mijn ogen. Wat wilde ik graag dat deze avond snel voorbij was.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary.

Zou ik niet gewoon vragen waar ik heen ga? Ik bedoel, ik weet zelfs geeneens waar we heen rijden en volgens mij weet niemand het. Volgens mij is er ook niet echt iemand die het durft te vragen. Ik durf het eigenlijk ook niet hoor maar wie moet het anders doen? De mannen hier in het busje die ons dus ontvoerd hebben, zien er best angstaanjagend uit met hun geweren maar toch kan ik het maar beter vragen. 'Waar gaan we heen?' vraag ik dan. Ik krijg er geen antwoord op waardoor ik eventjes diep zucht. 'Hallo, ik vroeg jullie wat. Waar gaan we heen?' vraag ik dan opnieuw. 'Hou je kop,' hoor ik dan de bestuurder zeggen. Die is ook lekker vriendelijk zeg, dus niet. Waarom doen ze dit zelfs? Ik heb hen toch niets misdaan? Vinden ze dit leuk of zo. 'Kan iemand me op zen minst vertellen wat er gaat gebeuren?' vraag ik dan. 'Ik zei hou je kop!' zegt de bestuurder dan weer terwijl hij zijn stem een beetje verheft. Ik begrijp er helemaal niets van. Honderden vragen zwerven rond in mijn hoofd. 'Gaan ze me vermoorden?'- 'Waar ga ik heen?'-'Wat gaat er gebeuren?', zulke vragen blijven maar rondspoken in mijn hoofd en ik krijg er maar geen antwoord op. Het is best frustrerend dat ik geen antwoorden krijg. Ik ben meestal wel nieuwsgierig maar dat heeft hier zelfs niet eens iets mee te maken. Ik heb het recht om antwoorden te krijgen op mijn vragen aangezien dit een kwestie van leven en dood is. Ik heb het recht om te weten wat dat er met me gaat gebeuren maar daar denken die wrede mensen die me ontvoerd hebben helemaal anders over. Ik kan het zelfs geeneens mensen noemen, ik noem het eerder monsters want dat zijn het ook. Ik begrijp niet dat ze dit over hun hart kunnen krijgen, ook al mag dit allemaal vandaag ongestraft. Dit alles duurt dan ook nog eens twaalf uur, als ik niet eerder wordt vermoord tenminste. Misschien haal ik die twaalf uur niet eens. Dat kan allemaal, alles kan. Er is een kans dat ik hier levend uitkom maar ook een kans dat ik gewoon doodga, net zoals mijn ouders die waarschijnlijk nog steeds leeg liggen te bloeden in de woonkamer. Ik wil er zelfs niet aan denken. Ik kan niets met zekerheid zeggen aangezien Ik kijk even kort naar de andere mensen die in het busje zitten en beven van de angst. Misschien weet één van hen wel iets meer? Ach, ik kan het maar beter niet vragen. Zo doen die mannen die me ontvoerd hebben me nog wat. Wat ik me wel afvraag is, of dat er een manier is waardoor ik zou kunnen ontsnappen. Ik kijk even naar de deurklink van het busje, misschien kan ik gewoon de deur openen en eruit springen. Ook al is er zelfs bewaking rond het busje. ik kan het gewoon proberen, toch? Ik trek even aan de deurklink maar ik merk dat hij op slot zit. Dat had ik kunnen weten, hoe kon ik ook zo dom zijn om te denken dat ik die deur open zou krijgen? Dat was een domme zet van me maar ik zou het anders ook niet weten hoe ik zou kunnen ontsnappen. Af en toe merk ik de priemende ogen van de bestuurder op in de achteruit kijk spiegel. Volgens mij heeft hij al wel door dat ik niet te bang ben om een poging te wagen om te ontsnappen. Natuurlijk ben ik bang maar ik wil ontsnappen, ik wil hier levend uit geraken. Ook al zal mijn leven helemaal anders worden zonder mijn ouders, helemaal alleen. Dat ik verder zou moeten leven zonder mijn ouders vind ik al verschrikkelijk klinken maar ik mag er nu niet te veel aan denken. Het gene waaraan ik nu vooral moet denken is deze twaalf uur weten te overleven al vrees ik ervoor. Ik weet ook echt niet wat me te wachten staat wat echt vervelend is. Het heeft ook geen nut meer om vragen te stellen aangezien ik toch geen antwoorden krijg.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Adrian;

Ik kijk nog een keer rond de zaal. Het was niet dat ik iets beters had om te doen. De meeste mensen hier kende ik vaag, vaak alleen maar de namen die ik bij hun uiterlijk kan linken. Sommigen waren vrienden van mijn ouders. Nouja, vrienden kon je ze eigenlijk nou ook weer niet noemen. Eerder bondsgenoten, die eens in de tijd een keer afspraken om iets samen te gaan doen. Dat gezamelijke 'uitje' hield vaak belangrijke beslissingen maken en je volzuipen met alcohol in. Vriendjespolitiek vond ik een meer passende naam hiervoor. Het draaide hier allemaal om de contacten die je met de andere royals had. Had je goede banden met de belangrijke royals dan was je erg belangrijk en had je dus ook veel invloed. Met enkel één vriend die bij een royal bloedlijn hoorde kwam je hier zeker niet ver.
Troy verschijnt naast me en het kleine beetje goede humeur dat ik net had verdween weer. Kon hij me dan ook nooit voor een moment alleen laten? "Ik heb geen babysitter geboekt voor zover ik het me kan herinneren" mompel ik droog en ik kijk de andere kant op. Hij moest me gewoon echt een keer met rust laten. Ik was geen klein kind meer dat overal in de gaten gehouden moest worden. Natuurlijk had ik wel eens mijn acties gehad die niet al te goed vielen bij mijn vader. Zo had ik vorige zomer toch weten te ontsnappen voor de 18e verjaardag van mijn beste vriend Luke. Hij had me uitgenodigd en ik had hem beloofd om te komen aangezien ik hem al zo weinig mocht zien van mijn ouders. Ik kreeg echter geen toestemming om te gaan en werd opgesloten op mijn kamer. Wisten zij veel dat ze het raam nog open hadden laten staan en me zo een prima kans hadden gegeven om daar weg te komen. Ik aarzelde geen moment en had die kans dan ook met beide handen aangegrepen. Ik zag de gevolgen toen niet in en dacht dat ik toch niet betrapt zou worden. Tegen de tijd dat ik terug in mijn kamer was sliepen mijn ouders allang. Waar ik alleen geen rekening mee had gehouden was dat mijn ouders een paar weken voor deze actie een nieuw camera systeem aan hadden geschaft en ze zo alles op monitoren in de gaten konden houden. Een guardian bediende die en had het ook meteen doorgehad dat ik weg was gegaan. Mijn vader was woedend geweest en vertrouwde me toen al helemaal niet meer. Sindsdien heb ik een babysitter gekregen, die me nu toch wel echt behoorlijk begon te irriteren.
Troy pakt me bij mijn arm en kijkt me met een serieuze blik aan. "Waar ging dat toenet over?" Dacht hij nou echt dat ik hem dat ging vertellen? Hij was zelf degene die me naar hen toe had geduwd. Zonder hem was ik van die twee afgekomen zonder ook maar een woord met ze te hebben moeten wisselen. "Dat gaat je niets aan" antwoord ik chagrijnig terug. Hij ging die informatie niet van me krijgen. Daar had hij maar over na moeten denken voordat hij weer eens zo idioot deed. Hij grijpt me nog wat steviger vast en ik zie zijn blik veranderen. "Ik vraag het je nog één laatste keer. Wat was er aan de hand?" Dit keer klonk het nog dreigender en het liet me niet twijfelen over of hij wel het echt meende. Ik kende hem niet goed maar ik wist genoeg om te weten dat hij over dit soort dingen niet liegt. Hij was enkel geïntresseerd in de waarheid en niets anders.
Ik zucht diep en pak zijn pols vast, om zijn hand van mijn arm af te halen. Die begon nu behoorlijk pijn te doen door de kracht die hij erop zette. Het begon een beetje te branden. Troy lijkt opgemerkt te hebben dat hij mijn arm aan het fijnknijpen was en laat me los. Ik wrijf even over de brandende rode plek op mijn arm en kijk hem dan weer aan. "Die twee waren weer eens aan het stoken, zoals altijd" Meer dan dat kon hij niet van me krijgen. Hij had nog geluk dat ik hem überhaupt wat vertelde. Ik sta vol verbazing te kijken wanneer hij enkel knikt en dan weer wegloopt. Waar had die dan weer last van? Ik rol met mijn ogen en leun wat meer tegen de muur aan. Ik snapte echt helemaal niets van die gast. Als hij nou maar niet denkt dat hij het voor me moet opnemen tegenover de McCains en ze moet laten boeten. Ik kon prima voor mezelf zorgen. Als ik het ze betaald had willen zetten dan had ik dat allang gedaan.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary.

Ik zucht even diep. Ik weet echt niet wat er me te wachten staat en het vervelendste is dat er gewoon geen eens antwoorden worden gegeven op mijn vragen. Dat is het minste dat ze kunnen doen toch? Oké, ik ben ook best wel bang op dit moment. Ik weet niet wat er gaat gebeuren, dus ik weet niet of ik dit allemaal wel overleef of dat er niets gebeurd. Ik heb echt totaal geen idee. Als de andere in het busje zouden meewerken zou er misschien nog een manier zijn om te ontsnappen maar nee, iedereen is te bang om nog maar één beweging te maken. Ik ben ook bang, natuurlijk maar ik doe tenminste nog een beetje moeite om een oplossing te verzinnen want wie weet gebeurd er zo iets vreselijk en ik wil mezelf daar gewoon van redden. Naja, ik kan wel verwachten dat er zo iets ergs gaat gebeuren aangezien het nog steeds de avond van de jaarlijkse zuivering dus het is logisch dat er wat ergs op ons staat de wachten. Ik vraag me wel af waarom ze me daarnet niet gewoon meteen gedood hebben samen met mijn ouders. Ik weet nog steeds niet wat ik zonder mijn ouders moet gaan doen. Ik bedoel, ik ben pas zeventien geworden dus ik ben helemaal niet klaar om helemaal in mijn eentje te leven. Daar moet ik natuurlijk niet aan denken want ik geloof er niet in dat ik de avond overleef maar ik probeer mezelf toch te redden.
Ik merk dat de auto na een tijdje stopt waardoor ik opkijk. Al snel merk ik dat de deur van het busje opengedaan wordt en ik er bruut uitgetrokken word wat best wel pijn doet. 'Man, doe toch even normaal,' zeg ik dan tegen degene die me eruit getrokken heeft. 'Hou je mond,' krijg ik weer te horen waardoor ik even met mijn ogen rol. Ik kijk even om me heen. Er is niemand die me ziet dus als ik nu snel ren, kan ik me verstoppen en kan ik dus misschien verstoppen. Als ik net een stap wil zetten, merk ik dat ik al weer vastgehouden wordt door iemand. Ik zucht even onhoorbaar. Er is echt geen enkele manier dat ik kan ontsnappen. Als iedereen uit de auto is, word ik mee naar binnen getrokken. Ik heb echt totaal geen idee waar ik ben op dit moment maar wat ik wel weet is dat het gebouw enorm groot is. Ik weet nog steeds niet wat er gaat gebeuren en ik ben vast de enige die er achter durfde vragen en het enige wat ik te horen kreeg was dat ik mijn mond moest houden. Lekker vriendelijk.. Ik begrijp gewoon niet waarvoor dit allemaal nodig is. Om de misdaadcijfers naar beneden te krijgen. Oké, dat zal wel ja maar moeten daarvoor zoveel onschuldige mensen sterven? Mensen die geen vlieg kwaad doen, moeten hieronder leiden terwijl de moordenaars er ongestraft mee weg kunnen komen. Dat is toch allemaal niet eerlijk? Ik zou nooit iemand kunnen vermoorden, echt niet. Ook al zou die persoon iets ergs hebben gedaan, dan nog niet. Hoe kan je het over je hard krijgen om iemand te doden en diegene dus dood zien te gaan door jou fout? Dat kan je toch helemaal niet leuk vinden? Het lijkt wel of deze mensen er echt pret in hebben wat er bij mij echt niet in kan. Hoe kan je dit in hemelsnaam leuk vinden? Misschien geeft het op het moment zelf wel een kik maar daarna heb je toch een heel erg schuldgevoel? Naja, dat zou ik toch hebben. Ik zou sowieso nooit een mens of wat dan ook kunnen vermoorden en al zeker niet zonder een schuldgevoel. Het zou me volgens mij voor altijd blijven achtervolgen en ook al is de zuivering een moment dat het allemaal mag, zou ik het nog niet kunnen. Die bange blik van de persoon die je zou vermoorden.. Nee, ik zou het gewoon niet kunnen, echt niet. De plek waar we nu wandelen is donker dus ik weet niet waar we heen gaan. Ik zie uiteindelijk een beetje licht als er een deur opengaat. Ik word een podium opgetrokken. Ik heb echt geen idee wat de bedoeling hiervan is. Uiteindelijk wordt er gezegd dat we op onze knieën moeten gaan zitten. De rest doet het maar ik niet. Wanneer er even niemand mij in de gaten houdt, loop ik zo snel als ik kan het podium weer af en loop ik dus langs de deur waardoor ik hier kwam, naar die ene donkere gang van daarnet. Ik probeer de weg van daarnet weer te vinden maar dat gaat moeilijk omdat het dus pikkedonker is. Ik zie hier echt gewoon niets. Toch probeer ik zo snel mogelijk de weg naar de uitgang te vinden. Ik moet mezelf hier echt uit redden. Misschien lukt het me ook gewoon wel, ik kan het altijd proberen. Ik moet op dit moment gewoon aan mijn leven denken. Ook al zijn mijn ouders nu dood, moet ik toch nog steeds mijn leven zien te redden. Hoe erg ik alles van mijn ouders ook vind, ik moet me er niet door laten doen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Adrian;

Het licht dimt in de zaal en een vrouw komt het podium oplopen. Ik herken haar nog vaag van de vorige jaren, maar haar naam ben ik vergeten. Ze zag er helemaal opgedoft uit, zoals de meeste mensen in de zaal. Haar strak opgestoken met overdreven krullen. Vele lagen make-up zag ik zitten, die haar huid er zo jong mogelijk uit laten zien, ookal gok ik haar rond de 60. Een lange jurk met een sleep achteraan, om haar extra op te laten vallen. Hoge hakken om indruk te maken op de rest van de mensen. Ja, dat was het standaard liedje hier, bij belangrijke bijeenkomsten of een spelen zoals deze.
De spotlights gaan aan, waardoor het podium volledig verlicht wordt. Op haar gezicht verscheen een walgelijke neppe glimlach. Een microfoon wordt haar overhandigd, zodat ze zichzelf goed hoorbaar kan maken. In de zaal was het een grote chaos. Iedereen probeerde nog een goede plek te vinden. Had ik even geluk dat ik er al eentje gevonden had. Hoef ik me daar ook niet meer zorgen over te maken. Ik hoor voetstappen naast me en ik draai mijn hoofd wat bij. Een man die ik maar al te goed herken komt op me aflopen. Mijn vader. Ik rol met mijn ogen en richt me weer op het podium, waar de toespraak ondertussen al begonnen is. "Adrian, kan je niet voor even normaal doen?" Hij is naast me komen staan, jammer genoeg. Ergens had ik nog wat hoop dat hij gewoon langs me heen zou lopen. Het laatste waar ik nu op zat te wachten was een uitgebreide preek. Ik antwoord niet en doe net alsof ik het niet gehoord heb. Als ik eenmaal begin dan kan ik mezelf niet meer inhouden. Dat zal het alleen nog maar erger maken. Ik hoor hem zuchten maar gelukkig houd hij verder zijn mond. Ik probeer me te concentreren op wat de vrouw op het podium te zeggen heeft. Althans, voor zover er nog wat van te verstaan valt. Enkel het laatste zinnetje weet ik nog mee te krijgen: "May God be with you all" Het wordt even doodstil in de zaal om respect te tonen voor degenen die zodadelijk gaan strijden in de arena. Zo laten ze het tenminste lijken alsof ze nog wel wat menselijks in zich hebben. Nou, als er één ding was dat ik zeker wist in al deze jaren, dan was het dat het allemaal bedrog was. De vrouw geeft de microfoon weer af en maakt plaats voor de deelnemers, die één voor één op hun knieën worden gedwongen. Ik laat mijn blik langs de mensen glijden, nieuwschierig naar wie het dit jaar zijn geworden. Ergens doet het me wel pijn om ze zo te zien. De bange en wanhopige blikken, die de zaal rondkeken opzoek naar een uitweg. Deze bijeenkomsten waren altijd geheim geweest, dus het was ook niet vreemd dat ze hun ogen uitkeken. Al die royals op een rijtje, wachtende op een of ander vreselijk spel. Wat zij nog niet wisten was dat hun dood hen tegemoet zou komen vanavond. Ze moesten vechten voor hun leven, in een grote arena, tegen sterk bewapende mensen. Als ze al een kans hadden om te overleven, dan was die onderhand wel erg klein geworden. Één meisje in het bijzonder valt me op. Mijn blik blijft bij haar hangen, in de hoek van het podium. Ze is de enige die niet op haar knieën gaat, ondanks de bewapende mensen. Die konden haar zo doden als het moest. Het was erg moedig van haar, dat zeker. Elke guardian op het podium lijkt echter met wat anders bezig te zijn, wat haar een goede kans op ontsnappen geeft. Wat een idioten waren het ook. Ik moet een beetje grijnzen wanneer ik haar weg zie glippen. Diep vanbinnen hoop ik het voor haar dat ze uit dit gebouw weet te vluchten. Natuurlijk weet ik ook wel dat het technisch gezien onmogelijk is door de beveiliging. Maar ergens hoop ik het zo. Ik voel een por in mijn zij en kijk geïrriteerd opzij. "Ga haar achterna, voordat ze ontsnapt!" schreeuwde mijn vader woedend. Waar kwam dit dan ineens vandaan? Fronsend kijk ik hem aan. "Daarvoor hebben we toch guardians? Het is niet mijn schuld dat ze van het podium af wist te komen!" "Maar het is wel jouw schuld als ze weet te ontsnappen. Ga haar zoeken, voordat je mijn reputatie nog meer schaadt dan dat je al hebt gedaan!" Ik zucht diep en kijk hem dodelijk aan. "Ga maar naar Jake, hij is tenslotte toch wel echt het lievelingetje van de royals. Misschien kan hij het wél goed doen bij die verwende vriendjes van je" Ik draai me om en zonder nog een woord te zeggen loop ik de zaal uit. "Adrian!" Hoor ik hem me nog naroepen. "Adrian kom terug!" Dan beland ik in de donkere gangen van het paleis en word het stil. Er hangt een muffe geur, wat me doet denken aan een ziekenhuis. Koude lucht komt me tegemoet. Er klinken wat voetstappen, niet al te ver van me vandaan. Even twijfel ik. Moet ik wel doen wat me wordt gezegd? Dit is toch niet goed? Als dat meisje zich hieruit weet te redden dan is dat toch alleen maar goed? Ik schud mijn hoofd en loop dan met grote passen richting het geluid. Als ik hierover na ga denken maakt dat het alleen nog maar lastiger. Medelijden kan ik er nu even niet bij hebben.
Ik kom met een harde klap tot stilstand. Het geluid dat ik net nog hoorde is gestopt. Enkel een zachte ademhaling is nog hoorbaar. Ik zet een stap achteruit en kijk verbaasd voor me. Was dit het meisje wat zojuist is gevlucht? Nee, ik had niet verwacht dat ze ver was gekomen. Maar dat het zo gemakkelijk was om haar te vinden? "Luister, je kan beter weer terug gaan" mompel ik met tegenzin. "Nu maak je het alleen nog maar erger voor jezelf" Ik leun wat tegen de muur aan en sla mijn armen over elkaar.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary.

Nog steeds probeer ik naar de uitgang te geraken wat eigenlijk niet lukt. Ik ben al door een aantal bewakers heen kunnen geraken maar voor de rest zijn grotendeels de deuren op slot, wat ik natuurlijk al had kunnen verwachten. Ergens zou het ook niet logisch zijn waarom de deuren op slot waren aangezien de meeste mensen te bang zijn om te ontsnappen, ik niet want ik zal er alles aan doen om dit alles te overleven, behalve zelf iemand vermoorden, dat kan ik niet. Zelfs al doet iemand me iets aan, ik zou die persoon nog niet vermoorden, gewoon niet. Ik ben geen slecht persoon en ik zal mijn niveau dan ook nooit verlagen naar het stelletje hersenloze mensen hier die het leuk vinden om één keer per jaar een deel van de stad uit te moorden. Ik wil er nog niet eens aan denken. Oké, dit is niet het eerste jaar dat ik de zuivering meemaak maar de vorige jaren, hebben we ons zo goed verstopt dat niemand ons iets heeft kunnen doen. Met ons bedoel ik mijn moeder, mijn vader en ik natuurlijk. In ons vorige huis, hadden we een kelder die heel goed afgesloten was en waar enkel wij vanaf wisten waardoor het bijna onmogelijk was om binnen te kunnen vallen. Het is al vaker voorgevallen dat als we twaalf uur nadien weer gewoon uit de kelder gingen, dat er sloten van de voordeur geforceerd waren doordat iemand binnen wilde komen maar het mislukt was. Dat huis was veel beter beveiligd dan het huis waar we nu in wonen. Naja, ik heb geen idee of ik daar nog wel heen wil aangezien de lijken van mijn ouders er nog steeds liggen. Ik wil hun lijken echt niet zien, dat zou te pijnlijk voor me zijn. Ik gedraag me niet emotioneel omdat mijn ouders er niet meer zijn maar vanbinnen lijkt het wel of ik helemaal gebroken ben. Ik moet me alleen sterk houden, deze twaalf uur. Ik moet dit overleven, niet alleen voor mezelf maar om aan mijn ouders te laten zien dat ik door dit alles heen gekomen ben ondanks ze het niet echt kunnen zien maar ik zou me er toch beter door voelen. Dan zou ik alsnog een beetje het gevoel hebben dat ze trots op me zouden zijn alleen is dat moment er nog lang niet. De zuivering duurt nog wel een tijdje dus het is nog niet gedaan, was dat maar zo. We moesten een aantal maanden geleden verhuizen naar een ander huisje omdat mijn ouders de huur niet meer konden betalen, daar ging ook meteen onze goede beveiliging natuurlijk. Daarstraks konden ze gewoon zonder enige moeite binnenvallen maar als we nog in ons vorige huis woonde, dan hadden we gewoon heel de zuivering, veilig in de kelder kunnen zitten. Na een tijdje merk ik dat ik echt geen uitweg kan vinden, helaas. Alles loopt dood en de deuren die ik kan bereiken zijn allemaal op slot. Hopelijk is er niemand die me vind want als de verkeerde me vind, ben ik er geweest. Misschien was het toch niet zo slim van me om weg te lopen. Ik kon het maar proberen, ik moet en zal de hele zuivering overleven. Ik hoor dan opeens een stem. Een mannenstem. 'Ik ga echt niet terug,' zeg ik dan toch vastbesloten. Ik ga echt niet terug, ik zie wel hoe ik hier buiten geraak. Misschien vind ik wel een raam al betwijfel ik me dat aangezien het hier best wel donker is. De deuren zijn allemaal op slot dus daar kan ik ook al niet uit vluchten. Voor de rest weet ik het niet maar ik kan altijd wel iets bedenken of toch in ieder geval proberen. Ik weet dat ik het erger aan het maken ben voor mezelf maar toch, ik wil er ergens ook niet aan toegeven. Als ik weer terug zou gaan, zou ik in de loop van de avond toch dood gaan dus ik kan even goed gewoon een kans wagen om weg te lopen ook al gaat het moeilijk. Ik zou toch doodgaan dus ik zie geen reden in waarom ik niet zou proberen om te ontsnappen al zou het me toch niet lukken. Alles is hier zo goed beveiligd waardoor het zo goed als onmogelijk is om te ontsnappen. Eigenlijk ben ik gewoon bang om terug te gaan. Wie weet heb ik het echt erger voor mezelf gemaakt en doden ze me voor ik de kans heb om iets te doen. Misschien had ik dit maar beter niet gedaan en had ik gewoon moeten luisteren naar de bevelen die ze me gaven, dan had ik mezelf ook niet zo in gevaar gebracht. Ik heb eigenlijk geen idee meer wat ik moet doen. Misschien moet ik toch maar gewoon terug gaan al ben ik er doodsbang voor. Waarom moesten ze ook perce mij hebben? Ik bedoel, ik heb nooit iemand wat aangedaan, ik ben altijd aardig tegen iedereen en dat terwijl er mensen zijn die niets anders doen dan mensen pijn doen en nu gewoon lekker thuis zitten te wachten tot de zuivering voorbij is. Het is gewoon niet eerlijk allemaal. Waarom ik? Ik ben gewoon zo verschrikkelijk bang ook al laat ik het niet zien.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Adrian;

Het duurde even voordat ik een antwoord terugkreeg van het meisje. Ze zal vast wel bang zijn, alleen in zo'n groot gebouw. Ze is wel gewoon ontvoerd door bewapende mannen. Dat ze op een podium op haar knieën wordt gedwongen helpt daar ook niet echt bij. En dan heb je nog al die royals, die ze allemaal zien als pionnen van een spel. Ja, de spelen waren zeker niet eerlijk in dat opzicht. Je kon ook niet anders verwachten, met al die rijke mensen die dit doen voor hun plezier. Het was natuurlijk niet de bedoeling dat zij hun eigen mensen kwijt zouden raken. Blijkbaar waren de levens van hun dierbaren met bloed aan hun handen belangrijker dan de onschuldige mensen die aan hun lot over worden gelaten in de arena. Dit meisje had waarschijnlijk nog geen idee wat haar te wachten stond.
Ze gaf niet toe, wat ik al had verwacht. Ik geef haar geen ongelijk. Als ik in haar schoenen had gestaan dan had ik precies hetzelfde gedaan. Je kan hier niemand vertrouwen. Het is wat ik geleerd heb na al die jaren omgaan met de royals. Ze doen alleen wat goed voor hen is. Ze geven om niemand anders dan zichzelf, zo egoïstich waren ze dan wel. Ik laat mijn hand in mijn broekzak glijden en pak mijn mobiel eruit. Licht was hier niet, sterker nog, het was pikkedonker. Geen wonder dat ze me niet vertrouwd dus. Voor hoever zij weet was ik een van die bewapende mannen die haar ontvoerd hadden. Ik zet de zaklamp aan en richt die op het plafond. Erg fel was het niet, dus veel meer kon ik niet zien. Toch was het wel genoeg om haar te kunnen zien. Ze heeft groen/bruine ogen, die me bang maar toch ergens zelfverzekerd aankeken. Soms spotte ik een kleine glinstering in haar ogen, wat haar alleen nog maar mooier maakte, naar mijn mening. Rood haar, dat met grote krullen over haar schouders viel. Ze was een aparte verschijning, dat was zeker. "Ik weet dat je niet terug wilt" zuchtte ik. "Geloof me, ik wil zelf ook niet terug." Dat was niet eens gelogen geweest. Vanbinnen wist ik allang dat ik hier weg wilde. Daar was ik al jaren op uit, ookal was het me tot nu toe nog niet gelukt. Dat stopte me ondanks alles niet om het te proberen.
"Ik zal je helpen, oké?" Ik wist niet hoe ik haar anders nog over kon halen. Dit kan problemen opleveren voor haar, maar nog meer voor mij. Mijn vader gaat me hiervoor zeker nog meer haten dan dat hij dat nu al doet. Als dat tenminste mogelijk is dan. Zijn haat voor mij ligt net zo diep als de mijne voor hem. Het enige wat we met elkaar gemeen hadden.
Toch doet dat het er voor mij op dit moment niet toe. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om haar zo te laten straffen. En voor wat? Proberen te ontsnappen uit deze hel? Ik wil precies hetzelfde doen dus ik kan haar niet de schuld in haar eentje laten dragen. "Beloofd" voegde ik er nog snel aan toe. Ik heb me altijd aan mijn beloftes gehouden en dat gaat ook niet veranderen. De regels heb ik me toch nooit aan gehouden. Die zijn er tenslotte om te breken, toch?

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary.

Nog steeds weet ik niet goed wat er allemaal aan de hand is. Ik begrijp ook niet waarom ik de enige was die nog maar iets durfde te doen. Ik heb het tenminste geprobeerd om te ontsnappen. Daarstraks ook in dat busje, ik die net zeventien ben geworden moest aan die mannen vragen wat er gaat gebeuren terwijl er een paar mensen bij waren die een paar jaar ouder dan me zijn die dus ook het initiatief konden nemen maar nee, ik moest dat weer doen. Ik heb het lef er tenminste nog voor ondanks ik eigenlijk doodsbang ben. Ik heb het tenminste nog geprobeerd om te ontsnappen ondanks het misschien toch niet zo slim was als dat ik dacht. Ik had er niet op gerekend dat de deuren op slot zouden zijn dus een slimme zet was het niet om te ontsnappen. Dat is nog één van de grootste redenen dat ik zo bang ben volgens mij. Ik weet gewoon niet wat er gaat gebeuren allemaal. Ik weet niet wat me staat te wachten, dat vind ik nog het ergste. Ik heb ook geen idee of de jongen die nu tegen me praat wel te vertrouwen is, ik weet niet wie hij is en al zeker niet nu het hier zo donker is.
Ik zie dan dat hij de zaklamp van zijn mobiel aanzet waardoor het meteen iets lichter wordt. Niet heel erg omdat het licht niet zo fel is maar ik kan hem wel zien. Hij ziet er niet uit als iemand die iemand kwaad zou willen doen maar daar mag ik natuurlijk niet vanuit gaan. Ook al ziet hij er niet zo uit, hij kan nog steeds zo zijn als de meeste mensen hier die dus meedoen aan de zuivering. Ik kijk even naar hem. Normaal kan ik meteen zien of iemand te vertrouwen is of niet maar ondanks zijn toch wel vertrouwelijke blik weet ik niet goed wat ik nu moet denken. Hij komt ook wel een beetje mysterieus over vind ik. Hij ziet er ook niet verkeerd uit. Ik bedoel, hij ziet er anders uit dan de meeste jongens die ik meestal tegen kom en die mysterieuze kant, maakt hem ook iets meer aantrekkelijk. Ik weet niet hoe het komt maar ik vind dat altijd wel wat hebben. Wacht, waarom denk ik hier zelfs over na? Ik bedoel, het kan zijn dat laatste uren van mijn leven eraan komen en ik denk na over zijn uiterlijk? Ik schud die gedachtes maar van me af omdat dat gewoon totaal nutteloos is.
Ik hoor hem dan zeggen dat hij ook liever niet terug wilt. Waarom zou hij dan niet terug willen? Is hij dan niet zoals iedereen daar in de zaal die meedoet met de zuivering? Ik begrijp het allemaal gewoon niet meer. Ik weet niet wie ik kan vertrouwen want dit zou evengoed een truc van hem kunnen zijn. Ik weet het gewoon allemaal niet. Normaal ben ik niet zo wantrouwend maar dit is een heel andere zaak, dit is een kwestie van leven of dood, dan zijn er weinig mensen die je kan vertrouwen. Je kan bijna niemand vertrouwen tijdens de zuivering want voor je het weet schieten of steken ze je neer.
Ik luister even naar hem als hij zegt dat hij me wil helpen. Hij wil me helpen? Hij kan zijn eigen leven in gevaar brengen als hij me helpt. Waarom zou hij zelfs een meisje helpen die hij niet kent? Hij kan zijn eigen leven moeilijk op het spel zetten voor een meisje dat haar eigen leven nog meer in gevaar bracht door te vluchten. Oké, ergens zou hulp ook wel fijn zijn. Dan hoef ik ook niet zo bang te zijn dan ik nu ben. Het valt niet van mijn gezicht of houding te lezen maar ik lijk wel dood te gaan vanbinnen door de schrik. Ik ben nog nooit zo bang geweest dan dat ik nu ben. 'Waarom zou je me zelfs willen helpen? Je kent me geeneens,' vraag ik dan. Het is zo, het is gek dat hij me wil helpen aangezien ik eigenlijk een vreemde voor hem ben. Ergens vertrouw ik hem wel. Als hij niet te vertrouwen was geweest, had hij me allang wat gedaan of gewoon mee terug gesleurd zoals die mannen daarstraks deden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Adrian;

Ik zie dat haar blik bij me blijft hangen, wat me even doet glimlachen. Natuurlijk voelde het ook wel een beetje ongemakkelijk, zo ineens. Ik ken haar niet, maar toch is er iets wat me vertelt dat ik haar wel kan vertrouwen. Bovendien heb ik ook geen andere keus, en zij eigenlijk ook niet. Elke keuze die we nu maken kan de verkeerde zijn. Wat wel zeker is, is dat we flink moeten opschieten. Hoe langer we wachten, des te erger het voor haar én mij word. En dan heb ik het niet over mijn reputatie, aangezien die toch al niet meer verder stuk kan. Ik was hier gevreesd of zelfs gehaat door bepaalde mensen, onder andere mijn vader. Mijn broer Jake zag nog wel wat goeds in me, ookal was hij de laatste tijd niet echt rond het paleis te vinden. Mijn moeder hield zich overal buiten, bang voor de uitbarstingen van mijn vader. Ik snap haar best, als hij eenmaal een woede-uitbarsting had dan was hij moeilijk te stoppen. Dat wist ik uit eigen ervaringen, helaas. Het was dan ook niet vreemd dat ik me hier tussen de royals totaal niet thuis voelde.
Ik merk wel dat de zaklamp op mijn mobiel aandoen wat geholpen heeft. Ze lijkt wat relaxter, tenminste voor hoever dat kan wanneer je ontvoerd bent door vreemden en hier terecht bent gekomen. Zo weet ze tegen wie ze het heeft. Het zal vast wel duidelijk zijn dat ik niet één van de guardians ben. Die hadden altijd zwart met witte kleding aan, netjes maar tegelijkertijd ook typische kleding voor hun beroep. Vergeleken met hen zag ik eruit als een scholier, met mijn spijkerbroek, witte blouse en zwarte vans. Niet dat het me veel uitmaakte, ik was hier niet gekomen voor de uiterlijke vertoning. De enige reden waarom ik hier was, was omdat ik werd gedwongen door mijn vader. Anders had ik mezelf opgesloten in mijn slaapkamer, zoals ik normaal gesproken ook de dag door kwam.
Nog steeds lijkt ze erg sceptisch over wat ik te zeggen heb. Er moet toch iets zijn wat ik kan doen om ervoor te zorgen dat ze me gelooft? Ik was niet van plan om haar wat aan te doen. Ik was haar enige kans om door de avond heen te komen. Haar enige kans om hier misschien nog levend uit te kunnen komen. Snapte ze het dan nog steeds niet? Ik ga met een hand door mijn warrige haar, dat ik in alle haast ben vergeten in model te brengen. "Omdat ik weet dat je hier anders vanavond niet meer levend uitkomt" antwoord ik eerlijk. Ik zag geen reden om tegen haar te liegen. Ze verdient de waarheid te horen. Ook ben ik slecht in liegen dus dan had ze het alsnog gemerkt. "Over iets minder dan een half uurtje breekt de hel uit" mompel ik, meer naar mezelf gericht dan naar haar toe. We moeten nu wel echt opschieten, wil ik haar nog kunnen helpen. Als we nog veel langer wachten is er niets meer wat ik voor haar kan doen. "Maar we moeten nu wel echt gaan, voordat het te laat is" zeg ik snel, waarna ik haar voorzichtig bij haar pols vastpak, om haar wakker te schudden. Ik was doodserieus hierover. Ze moet dit niet gaan onderschatten nu. Deze mensen waren tot alles in staat en zullen niet twijfelen om haar te vermoorden. Dat moet ik haar alleen nog proberen duidelijk te maken.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld